Oan de proot mè…… Pieter Jacobs en Carla Jacobs-van den Acker
Door Ria Boley
Ze wonen aan de Houtvennen, een prachtig stukje natuur, gelegen aan de rand van de Peel en sinds de herindeling Udens grondgebied. In dit "pareltje" zoals ze het zelf noemen, hebben zij hun droom verwezenlijkt: bezoekerscentrum "den Steltenberg" genoemd naar het type nostalgische gebouwen die ze hebben gerealiseerd, Een hooiberg en een Vlaamse schuur. Gastvrijheid, Brabantse gemoedelijkheid en kwaliteit is wat ze hun gasten willen bieden. Vol enthousiasme vertellen ze hierover. VAN ZEELAND NAAR UDEN Pieter, meestal Piet genoemd, werd Petrus, Arnoldus, Henricus, Hubertus, Maria Jacobs geboren op de Puttelaar in Zeeland in geboren 9 augustus1954 te Zeeland. een gezin met 7 broers en 1 zus. Aan de Cornelia, Johanna, Maria van den Acker periode Zeeland heeft hij de allerbeste geboren 10 juni 1954 te Volkel. herinneringen. "We woonden naast de veiling en daar mochten wij, mijn broers en de buurkinderen, ook altijd spelen. Achter de veiling was het alleen maar grasland en daar voetbalden en fietsten we. Het gebeurde nogal eens dat we in een sloot terecht kwamen maar dat liep gelukkig altijd goed af. Ook de Beemd was een groot speelterrein. Soms mochten we met buurman Kees Verstraten met paard en kar naar het veld. Daar vermaakten we ons dan de hele dag en reden 's-avonds weer terug. Een heerlijk onbezorgd leven. Wij deelden het huis met opa en oma Van Dongen en Simon en Antoon. Op een bepaald moment wilde oom Simon gaan trouwen en toen werd besloten dat hij in ons huis ging wonen en dat mijn ouders het huis van een oom en tante kochten aan de Vijfhuis in Uden. Dat betekende dus Zeeland verlaten. -- Met Driekoningen --
Met Driekoningen in 1958 verhuisden we en we wisten werkelijk niet waarin we terecht kwamen. Een oud herenhuis waarin zéker in 50 jaar absoluut niets was gebeurd. Alles even donker, alles ongelooflijk primitief, een ramp gewoon! Het hele huis moest worden verbouwd en aangepast, het was ongelooflijk afzien. Bovendien misten we onze vriendjes, gingen naar een andere school. Dat was niet zo gemakkelijk. Langzamerhand wende het natuurlijk. We speelden als kinderen samen met de kinderen uit deze nieuwe buurt in het Broek en zagen uit naar de zomer als de kersen en appels rijp waren in onze grote boomgaard en we vonden het ook prachtig dat oom Martien, die in Zeeland toen de Végé winkel nu de C1000 runde, elke week de boodschappen kwam brengen. Vader deed aan tuinbouw en na schooltijd moesten we vaak meehelpen, ofwel thuis, of bij de buurman die een boerderij had. Natuurlijk vond ik dat niet altijd even plezierig maar vader zei dan steevast: "ik heb ook niet altijd zin maar ik moet het ook”. Vader was een prachtig man, ongelooflijk inventief. Voor het werk op de tuinderij had hij allerlei trucjes bedacht die een en ander gemakkelijker maakten. Zijn hobby Bakfietsrace. was vliegtuigjes bouwen die echt konden vliegen. Vader was een echte levensgenieter. Na het verlaten van de lagere school ging ik in Veghel naar de LTS en MTS, richting metaal. En opeens werd ik ziek. Het bleek dat ik de ziekte van Hodgkin had en ik moest naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen. Even was het heel kritiek. Daarna kreeg ik gemokuren en bestraling maar herstelde gelukkig. Ik wilde mezelf en mijn omgeving bewijzen dat ik er weer helemaal bij hoorde en daarvoor kon ik al mijn energie kwijt in het bakfietsracen. Een activiteit die was ontstaan bij de KPJ in Uden en uitgegroeid tot een echte sport. Met mijn broers en vrienden namen we deel aan wedstrijden en daarvoor was het zaak dat er geoefend werd. We trainden wat af met in de laadbak zakken cement want tijdens de wedstrijden moest er iemand in plaatsnemen. Zo'n wedstrijd was een serieus gebeuren. In de voormiddag werd er drie Diny, Jan, Willy, Pieter en Arnold. uur constant gefietst en na de middag was er dan een tijdrit. En daarna natuurlijk altijd feest, of je als overwinnaar uit de bus was gekomen of niet, er werd gefeest. Prachtige tijden waren dat. Op een dag waren op het Flevohof de Europese kampioenschappen ploegen. -- Hierbij werd --
Hierbij werd een demonstratie gegeven met een Amerikaanse puller tractor en dat interesseerde ons. We gingen er naar toe en waren meteen verkocht. Er ontstond een nieuwe hobby: Tractor-Pulling trekker-trek was toen de eerste benaming voor deze sport. We kochten hier en daar onderdelen, zelfs een vliegtuigmotor in Amerika en knutselden alles in elkaar. Uren waren we bezig. Uiteindelijk hadden we het zo ver voor elkaar dat we konden deelnemen aan wedstrijden. We richten een stichting op SUS (samen uren sleutelen) en kochten een vrachtwagen. Daarmee reden we de parkoersen af zowel binnen als buiten Nederland. Het gebeurde regelmatig dat we met de eerste prijzen naar huis kwamen en dat was natuurlijk het ultieme doel! Nadat ik de LTS school had verlaten ging ik werken bij bedrijf Nelissen dat stalen ramen vervaardigde. Een raamprofiel maken is moeilijk en Bouwen Whitehorse 4-1980. vergt vakmanschap. Dat was een goede leerschool want daar heb ik geleerd om geconcentreerd en zorgvuldig te werken. Later werkte ik bij Nelissen Van Gerwen in Dinther, die samen zijn gegaan. Ik kwam toen terecht in de buitendienst en op een dag hadden we werk in Tiel. Ik moest op een erg hoge ladder naar boven klimmen in de winterperiode, glad en bevroren, en halverwege begon de ladder te schuiven. Ik schrok daar zo van dat ik besloot om absoluut niet meer in de buitendienst te willen werken en ik ging over naar het onderhoud van machines voor diverse bedrijven zoals bv. Desso, Vlisco, Hattema, Van de Akker enz. Dat was mooi werk dat ik altijd met plezier heb gedaan. Op een bepaald moment vroeg een van mijn broers die een smederij had of ik voor hem wilde komen werken. Dat leek me wel wat want daar kon ik mijn creativiteit in kwijt. Ik maakte prachtige hekwerken, open haarden enz. Toen mijn broer met zijn bedrijf stopte ging ik werken bij Rüttchen in Veghel voor het onderhoud van vrachtwagens in de breedste zin van het woord. Daar werk ik nu al ruim 25 jaar. Ter gelegenheid van dit jubileum mochten Carla en ik een weekend naar Bremen waar we de Mercedes personenauto fabriek bezochten. Dat Kaart na kampioenschap Whitehorse 4. was een hele belevenis. Alleen al om te zien hoe er met het personeel werd omgegaan. Er heerste een enorme discipline. De mensen moeten er zeer geconcentreerd werken en daarom is het noodzakelijk dat ze zich om de zoveel tijd kunnen ontspannen. Binnen het bedrijf werden daar allerlei mogelijkheden toe geboden, dat was best interessant om te zien. En nu lijkt het me tijd dat onze Carla in beeld komt! CARLA Hoewel ze in Volkel werd geboren bracht Carla haar eerste levensjaren door in Elsendorp. Terug in Volkel woonde ze op de Weeg bij oma en opa Bertus Verstegen en -- Cornelia van --
Cornelia van Boxtel, en daar werd haar broertje Rob geboren. Dat was voor de familie aanleiding om naar het dorp te verhuizen. "Ik was een teruggetrokken kindje" vertelt Carla. "Ik had ook geen vriendinnetjes. We hadden een buurvrouw die twee jongetjes had en zij vond het leuk om er een meisje bij te hebben dus beschouwde ze mij zo'n beetje als haar kindje. Ze verwende mij en ik speelde met haar jongens." Hoewel Carla een pienter meisje was ging zij na het lager onderwijs naar de huishoudschool. Zoals veel ouders in die tijd vonden ook haar ouders het niet noodzakelijk dat ze ging studeren want "meisjes gingen toch trouwen”. Na het verlaten van de school zocht ze een dienstje en ging werken in het gezin van dokter Litjens in Uden. Dat was een perfecte werkplek. Vanaf het begin werd ze beschouwd als een volwaardig lid van de familie. Dokter Litjens had al spoedig in de gaten dat er in Carla meer school dan een huishoudelijke hulp en ze kreeg de gelegenheid om cursussen te gaan volgen zodat ze zijn assistente kon worden. Later werkte ze nog in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen en daarna als tandartsassistente. "Dat was leuk" zegt ze. "Vanuit de praktijk bij dokter Litjens kende ik heel veel mensen die dáár in de praktijk kwamen. Ik heb er een mooie tijd gehad. Ouders van Carla met haar broer Rob. Inmiddels had ik bij Bachus Piet leren kennen en na een poosje besloten we om te gaan samenwonen. We vonden ons stekje in het achterhuis van Wimke en Sientje van Doren aan het Houtven in Zeeland. Dat was in 1984, we hebben twee jaar samen gewoond voor we gingen trouwen, daar er ook nog in 1984 de vader van Carla overleed. Tegenwoordig horen we officieel bij Uden maar voor ons maakt dat alleen maar op papier iets uit. Wij zijn en blijven met hart en ziel Zeelander. Op 9 mei 1986 trouwden we. Tot onze grote spijt bleef ons huwelijk kinderloos. Dat moesten we aanvaarden en samen probeerden we dat door onze activiteiten te compenseren. Carla besloot om de cursus schoonheidsspecialiste en pedicure te gaan volgen. Ze begon een eigen salon praktijk aan huis. Dat heb ik een hele poos gedaan en ook dat vond ik fijn, vooral omdat ik daardoor nogal Trouwfoto Carla en Pieter, 9 mei 1986. eens mensen om me heen had. Toen ben ik met Piet samen een eigen bedrijfje begonnen met een uit Korea geïmporteerd product namelijk kleine infrarood-sauna’s. Dat liep goed en het ging ook een poos goed maar op den duur bleek het transport een groot probleem dus besloten we om zelf aan het pionieren te gaan en het in eigen beheer te nemen. Het een en ander moest daarvoor worden uitbesteed en Piet, die heel precies is, ontdekte daarbij steeds onregelmatigheden. -- Dat was --
Dat was ergerlijk want een dergelijk product is afhankelijk van nauwkeurigheid. Het bedrijfje liep als een trein, we hadden klanten tot ver over de grenzen. Op een gegeven moment werd het echter zo intensief (Piet had ook nog zijn werk bij Rüttchen) dat er hulp bij moest komen en toen besloten we om er mee te stoppen. Ik wilde echter mijn tijd kunnen vullen. Piet en ik zijn namelijk allebei mensen die altijd bezig zijn. HET BEZOEKERSCENTRUM Er kwam een moment waarop we samen over de toekomst gingen nadenken, zouden we gaan verhuizen naar het buitenland of naar het dorp. We zeiden tegen elkaar: “als we hier blijven wonen zou het leuk zijn iets tastbaars achter te kunnen laten voor de volgende generatie”. Zowel Piet als ik hebben enorme interesse voor geschiedenis. Via de heemkunde werd onze belangstelling gewekt voor het Duits lijntje, een treinverbinding tussen Boxtel en Wesel die heeft bestaan vanaf 1873 tot 1950. Tijdens de oorlogsjaren heeft het een belangrijke functie gehad. Door de uitgestrektheid van het gebied werd het door de Duitsers uitgekozen om daar een vliegveld te realiseren. Het lijntje liep in onze omgeving en daardoor kwamen we op het idee om dit deel van de geschiedenis onder de aandacht te gaan brengen. Na de nodige overpeinzingen ontstond het plan voor een bezoekerscentrum. Er werden de nodige instanties benaderd en deze waren allemaal enthousiast, het viel in het Familie Jacobs vlnr: Diny, Jan, vader, Gerrit, moeder, voor moeder Arnold, kader van Pieter, Toon, Willy en Cees. plattelandsverbetering. We . begonnen met een oude schuur af te breken en bouwden binnen een jaar een hooiberg en een Vlaamse schuur. Piet had in die periode al hartklachten dus kon zich niet optimaal inzetten. Dat was echter geen enkel probleem. Mijn broer Willy is een absolute vakman op timmergebied. Hij heeft prachtig werk geleverd en de hand- en spandiensten werden verricht door de rest van de familie, daardoor is het een familiestuk geworden. De rode draad in ons project is dus het Duits lijntje. Door middel van rondleidingen in ons prachtige natuurgebied en documentatie in de hooiberg voor mensen die slecht ter been zijn, proberen wij dit stukje geschiedenis onder de aandacht te brengen. Ons voornaamste doel is om het de bezoekers zo aangenaam mogelijk te maken. Desgewenst schenken we een kopje koffie met grootmoeders appeltaart of krentenbrood maar bezoekers kunnen ook op pad gaan met picknickmand en bolderkar. In overleg is veel mogelijk. Als je dagelijks door een gebied wandelt, vraag je jezelf af wie hier in dit gebied hebben geleefd en gewerkt, hoe hun omstandigheden waren en wat ze zich nog herinneren van vroeger. Om onze gasten zo boeiend mogelijk te kunnen informeren ben ik bij oud-bewoners van dit gebied gegevens gaan verzamelen, een buitengewoon interessante bezigheid. Buurten over toen geeft veel mensen een warm gevoel, zowel bij die hun verhaal vertellen als bij hen die het aanhoren. -- Verdriet en --
VERDRIET EN GELUK Direct nadat het bezoekerscentrum geopend was, maakten we een verdrietige periode door. We moesten onze lieve trouwe hond Rex laten inslapen. Hij betekende heel veel voor Piet en mij. Waarschijnlijk omdat er geen kinderen zijn hecht je jezelf nog meer aan zo'n dier. We hadden het al geruime tijd zien aankomen en daardoor hadden we voordien al Nero aangeschaft, ook een erge lieve hond die ons eveneens veel genegenheid geeft. Zoals ik al zei had Piet problemen met zijn hart. Daardoor waren we natuurlijk in die periode extra kwetsbaar en de dag voor Kerstmis 2010 werd hij in Nieuwegein geopereerd. Het was een heel risicovolle ingreep en je begrijpt hoe we in spanning hebben gezeten. Gelukkig is alles goed gegaan en is hij nu herstellende. We zijn tevreden mensen. Dit project maakt ons helemaal gelukkig. Meer hebben we niet nodig. Vakanties bv. zijn niet aan ons besteedt. Als we ons werk hebben, een goede gezondheid en fijne mensen om ons heen zijn we helemaal blij!
Hooiberg September 2010.
Carla en Piet, dat is wat ook wij jullie toewensen. Bovendien gunnen we je veel succes met het prachtige initiatief "de Steltenberg" We hopen dat veel bezoekers de weg naar jullie droomparadijsje zullen vinden. Het is zéker de moeite waard!
HARTELIJK DANK VOOR HET GESPREK.
Samen op het land in de tuin.
Grootste hobby van vaders, vliegtuigjes bouwen en laten vliegen.
Ouders van Pieter. Piet Jacobs *06-06-1911 te Zeeland, †12-12-1978, gehuwd 30-06-1941 met Arnolda van Dongen *01-09-1918 te Zeeland †13-10-1995.
Broers Jacobs bij 25-jarig huwelijksfeest Gerrit. Vlnr: Arnold, Pieter, Cess, moeder Nolda, Gerrit, Toon, Willy en Jan.
Europees kampioen Whitehorse 4.
Trekker-trek foto Whitehorse 4.
Broer Willy (links) en Pieter op school in Uden.
Bruine Newfoundlander Clif met baasje.
Ouders van Carla. Jan van den Acker *26-11-1934 te Uden †14-12-1984 gehuwd 08-1957 met Sjaan Verstegen *28-11-1936 te Volkel
Gander en Clif als pup.
Carla met Rex en Nero.
Pieter en Carla.
