Oan de proot mè……… Piet de Louw en Mies de Louw – van As
door Ria Boley
Nagenoeg elke Zeelander kent ze wel. Piet en Mies, jarenlang het gezicht van het "Witte Huis". Er zal in ons dorp vrijwel geen inwoner te vinden zijn of hij of zij heeft wel eens genoten van het vakmanschap en de echte Brabantse gemoedelijkheid die ze uitstraalden. Na een intens arbeidzaam verleden genieten ze momenteel van een leven waarvan ze de inhoud zelf kunnen bepalen. Uit ons gesprek wordt echter duidelijk dat Piet, noch Mies, dat leven achter de geraniums zullen slijten. EEN GEBOREN HORECA-MANNETJE
Petrus Antonius Maria de Louw, geb. 10-09-1951 Maria Johanna Elisabeth van As, geb. 01-04-1951
Het was in het begin van de 50er jaren dat opa en oma de Klein besloten om hun café aan de Reekseweg over te dragen aan de kinderen. Er was echter één probleem: de dochters Betsie en Nellie hadden beiden belangstelling. Opa besloot om een oude methode toe te passen en het lot door middel van kaarten te laten beslissen. Wie harten aas trok kreeg het café. Dat geluk trof Nellie en dat betekende dat ze met haar man en drie kinderen van de Molenstraat verhuisde naar de Reekseweg. Haar man Grad bleef zijn baan als chauffeur bij de firma van Dongen aanhouden en Nellie runde het café. "De Noordhoek" (de toenmalige naam) was een echt klantencafé. Op zondag kwamen de stamgasten na de H. Mis hun borreltjes drinken en de echte "vaste" gasten bleven vaak tot laat in de middag. Zo ook op 10 september 1951. Nellie stond op het punt te bevallen van haar vierde kindje en omdat de slaapkamer pal aan het café grensde, werden de gasten door Grad naar de waranda verbannen. Daar kwam hij hen na enige tijd vertellen dat er een zoon was geboren: Piet. Of de geboorte van Piet, bijna IN het café, bepalend is geweest is onduidelijk, vast staat in ieder geval dat de liefde voor de horeca Piet aan de bar met zus hem met de paplepel is ingegeven. Vanaf zijn jongste jaren is er geen Mien en Els twijfel geweest over hoe zijn toekomst er zou gaan uitzien. Als heel klein jongetje "ik kon nauwelijks boven de tafels uitkijken" bracht hij al drankjes rond in het café. De klanten vonden dat prachtig. -- Het gebeurde --
Het gebeurde wel eens dat een man hem een gulden toestopte met de toevoeging: "niets tegen mijn vrouw zeggen". Even later stak zijn vrouw hem stiekem ook een gulden toe met de boodschap: "niets tegen mijn man zeggen". Tijdens de vakanties was Piet bijna altijd te vinden op de boerderij van Gradje en Bertha van den Elzen. "Hieraan heb ik de beste herinneringen" vertelt Piet. "Ik was er kind aan huis en werd er behoorlijk verwend. Ik bleef er ook vaak slapen, nam dan mijn koffertje mee, en als het koud was legde Bertha een steen in de oven en als die lekker warm was kreeg ik hem in een doek gewikkeld in bed. Heerlijk! Nadat ik mijn Mulodiploma had behaald, hoopte ik in het café aan het werk te kunnen maar vader dacht daar anders over. Voorlopig kwam ik terecht op het kantoor van de firma "Boekos" in Boekel. DE GASTEN Behalve met stamgasten was het ook altijd druk met "verkeersgasten". Dat veranderde toen de Middenpeelweg werd aangelegd. Er kwamen steeds minder voorbijgangers over de Reekseweg en het bezoekersaantal nam daardoor af. Gelukkig kon vader dit compenseren door zijn werk bij de firma van Dongen. De buswereld ontdekte daardoor het "Witte Huis". Hiermee kwam er leven in de brouwerij. Bijna elke avond was het feest en moest bij de gemeente verlenging worden aangevraagd. Gegeten werd er Piet aan het biljart. niet heel veel. De gasten brachten in de meeste gevallen hun brood mee en zaten dat genoeglijk op te eten, soms zelfs onder het pellen van een eitje. Des te meer werd er gedronken! Het gebeurde regelmatig dat de gasten, luid zingend en in polonaise, in de kleine uurtjes weer de bussen opzochten. In 1964 werd het eerste zaaltje gebouwd en het pand werd in 1954 wit geschilderd. Toen veranderde ook de naam "Noordhoek" in "het Witte Huis". Inmiddels was Piet fulltime medewerker in het bedrijf. Zoals te verwachten was deed hij dit met enorm veel plezier en veel vakmanschap. Ervan uitgaande dat de gasten waar voor hun geld moesten krijgen. "Een feest kost veel geld, kan niet worden overgedaan, dus was het onze taak om ervoor te zorgen dat het goed was" zegt Piet, dat hebben we altijd geprobeerd. In 1970 ging ik met 7 vrienden naar de wijnfeesten in Altenahr. Hier kwamen we terecht in Lind bij Gasthof Zur Linde die werd beheerd door Heinz en Rosa. We kwamen daar in de avond aan en na het nuttigen van alweer de nodige wijntjes, vertelde ik aan Rosa dat ik 's middags onder een hekwerk was doorgekropen en daarbij mijn broek van voor tot achter had opengescheurd. Dat ging aan tafel natuurlijk gepaard met het nodige lachwerk en Rosa zei spontaan: "Geef die broek maar aan mij". Toen we 's morgens aan het ontbijt zaten kwam ze al aangelopen met mijn broek keurig hersteld. Vanaf het eerste moment klikte het tussen ons, ik beschouw Rosa echt als een tweede moeder. Tot op heden zijn we dikke vrienden gebleven en onze vriendenclub en ook veel stamgasten van het café zijn er meerdere malen geweest. Ik belde dan naar Heinz en Rosa met eerste kleinkind. Rosa en boekte voor hen een kamer. Ook Mies viel bij Heinz en Rosa meteen in de smaak en gelukkig was dat wederzijds. Indertijd zijn we er samen naar toe gereden om hen, samen met hun enige zoon, uit te nodigen voor onze bruiloft. Rosa kon ook geen kwaad woord over mij horen. Ik had de neiging om na de nodige biertjes en wijntjes in slaap te vallen, maar bij Rosa was dat nooit te wijten aan teveel genuttigde drankjes maar altijd aan te hard werken! -- Zo had mijn --
Zo had mijn grote vriend Kees Geerts op onze bruiloft een mooie voordracht in het Duits en hij vertelde dat ik bij Rosa zu viel getrunken hatte, und in Schlaf gefallen war. Rosa stond meteen op en riep zo hard dat de hele zaal het kon horen: Nein, Piet war müde! Rosa en Heinz hebben ongeveer 12 jaar geleden hun café/gasthof gesloten maar we bezoeken hen regelmatig en ze zijn en blijven onze dikke vrienden". In 1978 nam Piet het bedrijf over en in 1980 kwam Mies in zijn leven. MIES Op 1 april 1951, merkwaardig genoeg op de dag dat bekend werd dat Nellie het café van haar ouders mocht overnemen, werd ze geboren in Deest. Toen ze acht jaar oud was verhuisde de familie naar Druten. Ze kregen het huis van grootvader van As met daaraan vastgekoppeld de levenslange zorg voor tante Dora. Een iets minder begaafde zus van vader die vanaf toen bij het gezin behoorde en door de kinderen "Ons Zus" werd genoemd. Het gezin bestond voorts uit een 8 jaar oudere en acht jaar jongere zus en uit haar geliefde broer Jan. Mies volgde de Middelbare School in Druten en ging daarna de verpleging in. Voor deze opleiding was het noodzakelijk dat ze voor een jaar intern ging bij het instituut "Maria Roepaan". Mies vond dat verschrikkelijk, ze had heimwee en verlangde dagelijks naar de warmte en gezelligheid van haar ouderlijk huis. Ze was dan ook dolgelukkig toen ze haar opleiding kon vervolgen op "Boldershof" in Druten en ging Mies in Deest ± 3 jaar. daarna werken in het Andreas ziekenhuis in Tiel. Broer Jan had in 1973 de discotheek "Bachus" gekocht in Zeeland en Mies werkte daar tijdens de weekends achter de bar. Toen Jan enkele jaren daarna eigenaar werd van "het Gildehuis" en het plan opperde om daar ook een restaurant van te maken, begon Mies er te koken. Uit die tijd stamt ook haar nog steeds durende vriendschap met Marien Nas waar ze toen mee werkte. In het Gildehuis werd dansles gegeven en Cas de Greef en Ad de Groot namen daaraan deel. Na afloop gingen ze steevast, samen met Mies en Marien, een afzakkertje nemen in Wanroij. Na verloop van tijd sloten ook Piet en Kees Geerts zich hierbij aan. Cas en Ad hadden al lang in de gaten waarom Piet zich bij hun clubje aansloot. Hij zag Mies wel zitten maar tot een bekentenis tegenover haar was het nog nooit gekomen. De collega's besloten toen om hem hierbij een handje te helpen. Op een avond kwamen Mies en Piet tot de ontdekking dat ze alleen in Wanroij waren achter gebleven en dat alle vrienden verdwenen waren. Samen moesten ze toen naar huis rijden en dat was het begin. Nadat Piet en Mies definitief voor elkaar gekozen hadden, werd besloten dat zij nog minimaal Trouwfoto met wederzijdse ouders, 6 april 1984. een jaar bij Jan zou blijven werken. Het lot besliste echter anders. De zus van Piet, Mien, een onmisbare kracht in het "Witte Huis" brak haar enkel en Mies moest acuut invallen. Op het dak van het pand werd een woonhuis gebouwd dat Mies en Piet betrokken en in 1984 werd Mies van As officieel mevrouw de Louw. -- Het bedrijf --
HET BEDRIJF Het was tot ongeveer voor de jaren '90 niet gebruikelijk dat bussen voor hun stop reserveerden. Zo kon het gebeuren dat op elk moment van de dag een vrolijk gezelschap voor de deur stond. Soms 's-ochtends al heel vroeg. Piet en Mies lagen dan nog in bed en vader De Louw, die op de benedenverdieping woonde, maakte dan de deur open en pleegde snel een telefoontje naar boven. Piet en Mies vlogen dan hun bed uit en voordat de gasten allemaal een plaatsje gevonden hadden, waren ze al ter beschikking. Daarom scheerde en douchte Piet zich iedere avond voor het slapen gaan zodat hij toonbaar in de zaak kon verschijnen. "Hoewel ik met hart en ziel in de zaak werkte, had ik een hekel aan dat onregelmatig verschijnen van de bussen", vertelt Mies. "In die tijd beheersten ze ons leven. Het gebeurde nogal eens dat we op het punt stonden om iets leuks te gaan doen waarop ik me erg had verheugd. We zaten dan al in de auto of waren op weg als Piet in de verte een bus zag aankomen. Er werd dan ogenblikkelijk omgedraaid want die reizigers waren mogelijke cliënten. Na de zelf meegebrachte boterhammen kwamen de koffietafels. Daarmee was het erg druk maar van lieverlee begon de vraag tot de mogelijkheid van dineren zich aan te dienen. In 1980 besloot Piet om daartoe over te gaan omdat hij wel inzag dat ze anders dagreizen gingen verliezen. "We begonnen met partijen van zo ongeveer Mies maakt erwtensoep voor de Boerenbruiloft. 50 personen" zegt Mies. "In het begin was het een hectisch gebeuren. Ik moest bv. schnitzels bakken en had 14 pannen op het vuur staan. Ik rende van de ene pan naar de andere om ze om te draaien. Daarna gingen ze in grotere pannen om ze in de oven warm te houden. Tegenwoordig hebben we de meest moderne ovens die kunnen stomen en bakken tegelijk. Moeder de Louw vond dit prachtig. Hoewel er van alles in kon worden klaargemaakt bleef ze hen altijd de schnitzelmachines noemen. Toen we stopten met het bedrijf hadden we een capaciteit van ruim 450 diners. Mijn schoonzus Mien en Dionne van Dongen hebben me jarenlang geassisteerd. Bovendien wil ik vermelden dat we heel veel te danken hebben aan de moeder van Piet, zij heeft het bedrijf opgebouwd en is ons altijd tot steun geweest. Het bedrijf was ons hele leven. We kregen helaas geen kinderen. Dat hebben we kunnen compenseren door de liefde voor ons bedrijf en de fantastische omgang met ons personeel. Namen kan ik niet noemen, ik ben veel te bang iemand te kort te doen want we hebben van iedereen gehouden. Ik kan met een gerust hart zeggen dat we altijd tussen onze mensen hebben gestaan. De verhouding baas/werknemer kenden we niet. Onze gasten wisten vaak niet eens dat Piet de eigenaar was. Uitspraken als "Jongen, gij werkt hier ook al lang" of "Obertje, Piet in actie. loop maar niet zo hard, de baas verdient toch genoeg" en dergelijke, waren maar heel gewoon. Ja, we hebben hard gewerkt, meestal 7 dagen in de week. Maar het voordeel was: als we vrij waren, waren we sámen vrij en dat was natuurlijk heerlijk. Iedere avond, al werd het nog zo laat, werd er nog opgeruimd en gepoetst. -- Piet heeft --
Piet heeft namelijk een enorme hekel aan rommel en hij kon er niet tegen als het 's-ochtends nog een bende was. Vader de Louw had het op zich genomen om 's-morgens te stofzuigen. In veel gevallen was dat al gebeurd, er was dan zo'n troep gemaakt dat we dat echt niet konden laten liggen. Vader kwam dan steevast enthousiast vertellen dat we toch zo'n nette gasten hadden gehad want de vloeren waren zelfs nog schoon! Door het zware werk zoals het sjouwen met grote pannen e.d. begon ik steeds meer lichamelijke klachten te krijgen. Last van m'n rug, operaties aan m'n polsen e.d. Dit was een van de redenen dat de gedachte aan stoppen langzaamaan begon in te sluipen. In 2004 bouwden we een huis aan de Oude Molenstraat Toen bleek pas hoe heerlijk het was om wat meer vrijheid te hebben. Kennelijk was dat het zetje dat we nodig hadden want op 1 januari 2006 hebben we de zaak, wel met pijn, officieel overgedragen aan Jos en Els van den Broek. Het Afscheid het Witte Huis op 15 januari 2006. afscheid was prachtig en het meest ontroerende moment beleefden we toen alle personeelsleden onder de muziek van "Mooi was die tijd" met een vlaggenmast die we cadeau kregen kwamen binnengemarcheerd en die nu een plaatsje heeft voor ons huis aan de Oude Molenstraat. Piet en ik zullen dit nooit vergeten". LEVEN NA HET WERK "Uiteraard konden we het "Witte Huis" niet zo maar loslaten" vertelt Piet. "Daarom waren we bijzonder blij dat Jos van den Broek ons in de gelegenheid stelde om er te blijven werken. Dat hebben we gedaan en dat doen we nog steeds als dat nodig is. Maar daarnaast hebben we nu ook tijd voor andere dingen die we leuk vinden en waar we vroeger niet aan toe kwamen. Ofschoon we ook toen hebben genoten. Ieder jaar gingen we bv. twee maal met vakantie, daar hebben we altijd de tijd voor genomen. We hebben prachtige landen bezocht o.a. Cuba, Mexico, Amerika, heel het Caribische gebied. Waar de zon maar scheen waren we te vinden. De reis er naar toe was nooit een probleem, ook al duurde die nog zo lang, want we waren vaak zo moe dat we heel de afstand sliepen. Daarnaast hebben we ook ons hart verloren aan de wintersport waar we ook al jarenlang met een vriendenclubje naar toe gaan.Mijn zwager Jan van As en ik hebben zeker 25 jaar lang het jaarlijkse kasteleins-uitstapje geregeld. Wij noemden onze organisatie "JapieReizen" (Jan-Piet). Dit waren altijd heftige reisjes met alles erop en eraan. We hebben gevaren, gevlogen, gefietst, zijn met de trein en met de tram meegegaan. Het waren zeer uiteenlopende uitstapjes waaraan we met z'n allen hele leuke Tijdens vakantie in Mexico met Kees en herinneringen hebben. Momenteel werk ik ook voor Francine. Bolderman reizen, dat is ook een kolfje naar mijn hand. Ik heb de coördinatie over de bussen, sta op beurzen o.a. de Senioren en de Huishoudbeurs, en beoordeel nieuwe objecten. Zo ben ik onlangs een nieuw vakantieoord in Turkije gaan beoordelen en een prachtige cruise op de Middellandse Zee. Ik ben dan op die reizen ook het aanspreekpunt en het absoluut leuke hiervan is dat Mies ook mee mag! Vanuit het "Witte Huis" verzorg ik als gids ook rondritten met de bus. We maken dan een toer door Landerd. Graspeel – Trent – Oventje – Brand – Corridor - Heische Tip – Tweehekkenweg -Oude Molenstraat - Schaijkseweg en door het centrum van Schaijk en Reek. -- Onderweg vertel --
Onderweg vertel ik dan de mensen wat over de omgeving en uiteraard ook wat anekdotes. Deze rit kan worden uitgebreid naar Herpen – Huisseling – Ravenstein - Keent en Overlangel. De rit wordt vaak gecombineerd met een bezoek aan de Paardenmelkerij, de Hertenfarm en de Coppens Molen. Dit is ook erg leuk om te doen! Verder biljart ik iedere woensdagavond bij, dat kun je wel raden, het "Witte Huis". Onze club bestaat al 32 jaar. Ook genieten we zeer van een kaartavond met mijn levenslange vriend Kees Geerts en zijn vrouw Francine en onze buren Theo en Dionne. Deze avonden gaan natuurlijk gepaard met een drankje en een hapje en veel slappe klets, heel gezellig altijd. Mies zit evenmin achter de geraniums! "Toen we stopten met het bedrijf kwam dat juist op het moment dat mijn ouders niet meer naar Zeeland konden komen. Voordien kwamen ze elke week. Moeder zei altijd: "Als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg naar Mohammed”. Toen ze daartoe niet meer in staat waren en in een verzorgingshuis terecht kwamen, had ik de tijd om naar hen toe te gaan, dat gaf me een heel goed gevoel. Mijn ouders waren schatten van mensen. 5 maanden na elkaar zijn ze overleden, vader kon moeder absoluut niet missen. Voor ons was dat heftig, zo snel na moeder, maar ik heb er vrede mee omdat ik zeker weet dat het voor vader het beste was. Toen onze Jan bij 50-jarig huwelijk pa en ma De Louw 29 september 1992. Vlnr: Piet, Mies, Freekie in Uden werkte, Arnold, Els, Ma, MarieAnne, Benno, Pa, Tonnie, Thea, Adrie, Ad en Mien. vroeg hij mij af en toe om in te vallen. Freekie is een lunchroom waarin mensen werken met een licht verstandelijke handicap. Zodoende kwam de Stichting Dichterbij mij op het spoor en ze vroegen mij om te komen werken op het "Ketelven", een woonvorm voor mensen met een handicap in Veghel. Ik was onmiddellijk enthousiast. Ik wilde namelijk nog iets doen en hiermee was ik weer terug in het werk waarvoor ik vroeger gekozen had. Het is heerlijk en helemaal mijn stekkie! Binnenkort begin ik weer een nieuwe uitdaging die eveneens erg leuk is. In huize "Compostella" ga ik kooklessen geven voor 55 plussers. Deze worden georganiseerd door het Rigom en zijn echt bedoeld voor mensen zonder enige ervaring. Volgens mij zal het wel een mannenclubje worden. Ik heb er echt zin in. Onze wederzijdse familie is erg belangrijk, zowel voor Piet als voor mij. We hebben een goede onderlinge band en het is geen geheim als ik zeg dat onze Jan een bijzonder plaatsje in mijn hart heeft. Met hem ben ik als kind ook het meeste opgetrokken omdat hij qua leeftijd dichter bij mij stond dan de zussen. Heel erg blij zijn we ook met onze vele hechte vrienden en met de drie petekinderen die we ook een beetje als "onze" kinderen beschouwen. Mede dank zij hen allemaal hebben we een goed en fijn leven en daar zijn we erg dankbaar voor! Piet en Mies, dat goede leven is jullie van harte gegund. Je hebt er keihard voor gewerkt en er zelf voor gezorgd dat je door zo veel mensen wordt gewaardeerd. We kunnen jullie alleen maar toewensen dat je nog jarenlang SAMEN van je vrije, en toch ook weer werkzame, leven kunt genieten.
HARTELIJK DANK VOOR HET GESPREK
1e H. Communie Piet
1e H. Communie Mies.
Op kamp met de Rakkers in Groesbeek ± 1960. Vlnr: Kees Geerts, Piet, Wim Dekkers.
Tonnie en Piet bij nieuwe Daf.
Jan, Cocky en Mies (1,5 jaar) te Deest
Met Gerda van Es op de familieschommel bij Maria Roepaan in 1969. Mies met broer Jan
Toen……
Tijdens 50-jr. bruiloftsmis (kerk staat in de steigers). Vlnr: Mies, Pa en Ma Van As, Cocky, Jan, Angela.
Tijdens onze 25-jarige Bruiloft, april 2009 En nu !!
Uitje met damesbiljartclub. Vlnr: Nel Derks, Jet Schepens, José Dekkers, Vera, Mies, Karin de Louw, Mien v.d. Burgt, Lucy v.d. Ven.
Kasteleinsreisje
Uitje met familie De Louw, oktober 2009. Vlnr: Mien, Ad, Arnold, Piet, Els, Mies, Tonnie, Thea.
