Oan de proot mè……… Wim Jacobs en Jans Jacobs - Maassen
door Ria Boley
Als het woord SAMEN van toepassing is, is het ongetwijfeld op de beide mensen met wie ik dit keer “Aon de proot mé” ben. Wim en Jans, waar de een is vindt je de ander. Ruim 50 jaar een echtpaar en zich gedurende vele jaren inzettend voor met name de oudere medemens. Onlangs nam Wim na 20 jaar afscheid als bestuurslid van de Bond van Ouderen. Zowel Wim als Jans hebben zich al die jaren met hart en ziel ingezet. Terecht werd tijdens de Jaarvergadering van de KBO hieraan uitgebreid aandacht besteedt. WIM
Johanna Martina Wilhelmina Maassen, geb. 19-08-1930 Wilhelmus Cornelis Josephus Jacobs, geb. 19-03-1928
Zoals in vrijwel alle agrarische gezinnen uit die tijd, was er voor Wim als kind weinig ruimte om te spelen en te ravotten. Na schooltijd en tijdens vrije dagen moest er gewerkt worden. Meehelpen op de boerderij. En ook de activiteiten buiten dat werk waren er op gericht. Zo volgde hij een cursus landbouw bij meester Verhoeven en een melkcursus onder leiding van Toontje van Dijk die werd gehouden in de stal van Willem van Hout op Voederheil. Wim was het derde kind in het gezin van Késke Jacobs en Mieke van de Laar. Hoewel hij een gemakkelijk verteller is, weet hij zich weinig bijzonderheden te herinneren van zijn eerste levensjaren. "Werken heeft mijn jonge tijd beheerst " zegt hij. Behalve het boerenwerk haalde ik 7 jaar lang melkbussen op om die vervolgens naar de fabriek te brengen. Ik kreeg daarvoor 6 cent per 100 liter en het was best zwaar werk. Eerst moesten de bussen op de wagen worden geladen, daarna bij de melkfabriek naar binnen worden gebracht en daar 25-jarig huwelijk fam. Jacobs-v.d. Laar. Vlnr boven: Harrie, Kees, Kee, Wim, Miet. moest je je beurt afwachten want er stond altijd een Vlnr onder: Jan, vader, Coby, moeder, Nellie. aantal "leveranciers" voor je. -- Was je --
Was je aan de beurt dan moest je de bussen op een rad plaatsen en werden ze door Willem Keeris gekeerd. Daarna moesten de lege bussen van het rad worden getild en konden we naar huis. Tijdens de oorlog was mijn oudere broer Kees ondergedoken. Ik werd gevorderd om op het vliegveld bomkraters te dichten. Natuurlijk saboteerden we dat werk zo veel we durfden. Het zand dat nodig was om de gaten te dichten werd per kruiwagen aangevoerd. Samen met het zand verdween er om de haverklap ook een kruiwagen "per ongeluk" in zo'n gat. Als we 's morgens aankwamen moesten we ons persoonsbewijs inleveren en 's avonds om 5 uur mochten we dat weer ophalen. Al gauw ontdekten we ergens in de afrastering een opening wat natuurlijk een prachtige ontsnappingsmogelijkheid was. Meestal lukte dat wel omdat er weinig begeleiding van de Duitsers was. Soms gebeurde dat, en een van die Duitse soldaten herinner ik me nog. Hij was een prima mens en hij deed voor ons wat in zijn Familie Maassen, vermogen lag. Zo mochten we als het Vlnr boven: Jans, Tien, Anna en Theo mooi weer was in het zonnetje gaan zitten Vlnr onder: Dora, moeder, Martha en Lies. en hoefden we niet te werken. Met heel veel respect denk ik ook nog altijd terug aan Wim van Schijndel! Wat die man tijdens de oorlogsjaren voor veel Zeelanders heeft betekend is niet te geloven. Hij heeft heel veel geriskeerd in het belang van zijn dorpsgenoten. Echt, die man zou een standbeeld verdienen. Het zou mooi zijn als b.v. de Heemkundekring zich eens in de persoon Wim van Schijndel zou gaan verdiepen. WERK Toen ik er aan toe was om mijn vleugels uit te slaan ging ik werken bij loonbedrijf Wientjens. Wat me erg aanstond was dat ze daar een personenauto hadden waarin ik mocht rijden. Op die manier kon ik mijn rijbewijs halen want toentertijd waren er nog geen leswagens of rijinstructeurs. Je moest het jezelf maar aanleren en gelukkig lukte me dat. Na mijn periode bij de firma Wientjens ben ik voor een jaar naar de Noordoostpolder gegaan. Er was een hele groep Zeelanders die daar naartoe ging. Op maandagmorgen werden we door een Van Dongens bus opgehaald en vrijdags weer thuis gebracht. Aanvankelijk deed ik daar boerenwerk, later heb ik een half jaar met paard en wagen dreineringsbuizen aangevoerd. Een gemakkelijk werkje want ik hoefde alleen maar op en neer te rijden en anderen deden het zware karwei zoals af- en opladen. We verbleven in barakken. Die van mij heette "Kamp Espel" dat herinner ik me nog. Het was er goed werken en wat erg belangrijk was, er was respect voor elkaar. De omgeving was overwegend protestant maar dat was geen enkel probleem.
Martien Maassen en Hanneke Laarakkers, ouders van Jans.
-- Ieder ging --
Ieder ging in goede verstandhouding met elkaar om en op Katholieke feestdagen hoefden we nooit te werken. Daar, en door het contact met enkele "goede" Duitsers, heb ik geleerd dat afkomst of Godsdienst er niet toe doen, respect voor ieder mens is het enige wat van belang is. Na de Noordoostpolder was ik drie jaar vrachtwagenchauffeur bij de firma de Klein in Langenboom. Ik vervoerde melk van de ene legerplaats in Nederland naar de andere. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de CHV in Veghel. In die tijd werden er nog veel kolen gestookt en die moest ik bij de klanten bezorgen. Later ging ik in twee ploegen werken en werd ik heftruckchauffeur. Ik laadde in 9 minuten 25 ton voer. Vooral bij nat weer was dat een hele klus. De truck schoof van de ene kant naar de andere en het werk werd er dan niet gemakkelijker door. Tot aan mijn 60ste jaar heb ik er met plezier gewerkt". JANS Tijdens een dansavond in Langenboom leerde Wim zijn echtgenote Jans kennen. Het ouderlijk huis van Jans stond op een driedorpenpunt. De schuur stond in Huwelijk Wim en Jans, 22-08-1957 Langenboom, het woonhuis in Escharen en de grond naast de boerderij behoorde bij Reek. Ze was het een na jongste kind uit een gezin van 8 en haar jeugd verliep ongeveer hetzelfde als die van Wim: werken, werken, werken. Aanvankelijk hielp ze moeder in de huishouding, later runde ze 7 jaar lang samen met haar broer het boerenbedrijf. Haar enige ontspanning was een halve dag per week naar de naailes bij de zusters in Reek. "Dat was plezierig" vertelt Jans. "Dat we alleen maar katoenen ondergoed maakten dat met de hand genaaid werd was niet erg. Het was gezellig en toen de lessen na anderhalf jaar ophielden vond ik dat jammer. De zusters moesten er mee stoppen omdat het contact met ons, jonge meisjes, te werelds was. Men dacht dat het wellicht een nadelige invloed op de eerwaarde zusters kon hebben. Met Wim had ik 7 jaar verkering. Ik zeg altijd in die tijd heeft hij een fiets versleten. Haske van Schijndel en Jan Beek hadden beiden ook een vriendin in ons dorp en 's avonds fietsten ze gezamenlijk naar huis. We trouwden in 1957 en het feest werd gevierd in de stal van onze boerderij. Natuurlijk kostte de huwelijksmis geld. Wij dachten dat de Pastoor naar de receptie Wim 50 jaar. zou komen en dan meteen het geld zou innen. Niets was echter minder waar! Terwijl we als kersvers echtpaar de kerk uitliepen zwaaide de Pastoor al met de rekening voor onze neus. Ongelooflijk! Wim had grond gekocht van zijn ouders aan de Puttelaar en daar een huis gebouwd. -- Allerlei luxe --
Allerlei luxe spullen hadden we niet, we waren met weinig tevreden. Van Wim's ouders kregen we o.a. een kachel die brandde toen we ze bij Wim thuis op de kar zette en die we brandend en wel in ons nieuwe huis plaatsten. Uit ons huwelijk werden drie kinderen geboren, Jeanne, Cor en Marty. Wim en ik vinden het heel plezierig dat ze alle drie wonen op de grond die wij indertijd van de ouders van Wim hebben gekocht. Marty woont in ons huis en wij nu al weer 22 jaar in de Linnenstraat". VRIJWILLIGERSWERK "Toen ik met de VUT was" zegt Wim " gingen we bij de Bond voor Ouderen en op een gegeven moment zei Bart Kunneman, de toenmalige voorzitter: "Jij kunt je best eens gaan inzetten voor de KBO. Ik stuur je naar Uden om wat cursussen te volgen en daarna reken ik op je". Omdat ik het wel zag zitten volgde ik inderdaad enkele cursussen en kwam daardoor na twee jaar in Afscheid bestuurslid KBO op 1 maart 2010. het bestuur van de Ouderenbond. Dat zijn mooie jaren geweest waarin ik de nodige hand en spandiensten heb gedaan. Ik was betrokken bij het koersballen, het kienen, de gymclub, plaatste het vaandel in de kerk bij uitvaarten, hield de inhoud van de koelkasten bij, haalde contributie op en bezorgde stencils, en niet te vergeten: ik heb jarenlang de fietstochten uitgezet en georganiseerd. En altijd was het mijn vrouw die me overal in terzijde stond en haar diensten aanbood waar dat nodig was. Zo hebben we o.a. ook 18 jaar lang meegewerkt aan de jaarlijks Fiets Mee. De laatste jaren zitten we op een stempelpost. Dat is mooi werk, we treffen telkens weer veel bekenden en het is steeds weer een verrassing waar we terecht komen. Ook hebben we samen 14 jaar lang maaltijden bezorgd voor het Rigom. Het feit dat ik niet meer in het bestuur van de KBO zit wil echter niet zeggen dat we al onze Koninklijke onderscheiding in 2007. activiteiten overboord hebben gegooid. We blijven nog heel veel dingen doen maar het is fijn dat ik nu nergens meer de verantwoording voor heb. Tot onze grote verrassing kregen mijn vrouw en ik in 2007 een Koninklijke onderscheiding. Dat was enkele weken voor onze gouden bruiloft en onze dochter lokte ons met een smoes naar Schaijk. -- Ze zei namelijk --
Ze zei namelijk dat we foto's moesten gaan maken voor het feest. Toen we in Schaijk aankwamen en het voormalige gemeentehuis werden ingeloodst, wisten we werkelijk niet wat ons overkwam. Het heeft ons erg goed gedaan. VAKANTIE Nee, vakantievierders zijn we niet. De allereerste keer dat we gingen was met 8 familieleden naar Denekamp. Dat was toch wel aardig dus het jaar daarop gingen we terug met 6 personen. Het daarop volgende jaar waren we nog met zijn vieren en het regende 4 dagen lang pijpenstelen. We hebben onze koffers gepakt en dat was tevens het einde van onze vakantielust. Wél zijn we twee keer naar Canada geweest. Daar woonden n.l. Moeder Jacobs 80 jaar. twee van mijn zussen, Kee en Staand vlnr: Nellie Jacobs-Cornelissen, Kees, Harrie, Thea Jacobs-Zegers, Miet. De eerste keer hebben Harrie Bongers en Nellie. Zittend vlnr: moeder en Jans Jacobs-Maassen. we een gedeelte van het land Vlnr: Nellie Jacobs-Cornelissen, Kees, moeder, Jans Jacobs-Maassen, verkend met onze zwager, de tweede keer Harrie, hebben een camper gehuurd ruim 3000 Theawe Jacobs-Zegers, Harrie Bongersen en zijn Nellie km door Canada getoerd. We wandelden rond bij de Niagara Falls toen we daar opeens Zeelands volk tegen kwamen. Dat was Cor de Graaf die met vakantie was bij zijn schoonzus Kee van Dijk. Kee was een alom bekend en geliefd figuur bij de Nederlandse emigranten. Jarenlang had ze hen opgevangen als ze aankwamen en hulp nodig hadden. Met raad en daad stond ze ieder bij die dat verlangde. Tijdens ons verblijf in Canada is ze overleden en wij hebben haar uitvaart meegemaakt. Heel indrukwekkend was het lievelingslied van Kee "daar bij die molen”. Eigenlijk geen uitvaartlied maar bij deze gelegenheid toch te tolereren vanwege de binding met Holland en de emigranten die van wijd en zijd gekomen waren. Ieder had wat meegebracht voor de koffietafel. Die werd gehouden in een crypte onder de kerk en, zoals dat zo vaak gebeurd na een uitvaart, werd het een hele happening. Ook dat was geheel in de stijl van Kee. EEN GOED LEVEN
50-jarig huwelijk
Iedere dag realiseren we ons hoe goed we het hebben. Beiden zijn we nog redelijk gezond. Ik kan gelukkig nog auto rijden en daardoor zijn we nog onafhankelijk. Jans heeft jarenlang kapotte kleding gerepareerd en dat doet ze nog steeds. Vooral het vervangen van ritssluitingen is haar specialiteit en daar help ik háár weer mee. Ik torn ze uit de jassen en Jans zet ze er weer in. Je ziet, ook daarin vullen we elkaar aan. -- We zijn erg --
We zijn erg blij en tevreden met onze 6 kleinkinderen en we verheugen ons enorm op ons eerste achterkleinkind dat elke dag geboren kan worden. Soms maken we ons wel eens zorgen over het geweld en de criminaliteit waarmee je toch bijna dagelijks wordt geconfronteerd. Ook alle commotie rond de Katholieke kerk vinden we heel erg en heel frustrerend voor alle priesters en zusters die wél een onberispelijk leven hebben geleid. En die vooral enorme verdiensten hebben gehad in het onderwijs en de ziekenverzorging. Ik zou wel eens willen zien waar wij plattelanders op dit moment zouden staan als er indertijd geen zusters en paters waren geweest. Nee, wat gebeurd is is natuurlijk nóóit goed te praten maar we mogen het goede ook niet uit het oog verliezen en op het moment lijkt het er op of dat nooit heeft bestaan. Wat wij hopen voor onze kleinkinderen? Het enige wat wij hopen is dat ze op het rechte pad blijven. Ongeacht hoe ze hun leven verder ook gaan invullen. De tijden zijn ongelooflijk veranderd en wat vroeger als zaligmakend gold daar begrijpen zij niets meer van. Als we ooit vertellen hoe wij zijn opgegroeid en hoe hard we hebben moeten werken kijken ze ons aan of ze het in Keulen horen donderen. "Dat jullie dat déden Opa, dat was toch niet normáál.....". Ja, vroeger en nu, een verschil van dag en nacht. En toch zouden Jans en ik niet willen ruilen met de jeugd van nu. We zijn tevreden met wat we hebben gehad en onze grootste wens is dat onze kleinkinderen dat later ook kunnen zeggen.
Jans 25-jaar vrijwilligster in Compostella met Evelien Nabuurs activiteitenbegeleiding Compostella.
Jans en Wim, wij hopen dat die wens in vervulling gaat en dat het jullie gegeven mag zijn nog vele jaren te mogen genieten van de zes prachtige kleinkinderen en eventuele achterkleinkinderen die ongetwijfeld de weg zullen gaan die U én jullie kinderen hen hebben voorgeleefd.
MEVROUW EN MIJNHEER JACOBS, BEDANKT VOOR HET GESPREK.
Kees Jacobs en Mieke v.d. Laar, links Ties Jacobs Graspeel en rechts Mina v.d. Laar.
Huwelijk van zoon Cor met Anja v.d. Berg, zus Kee en zwager Grad Kerkhof uit Canada, peetouders van Cor.
Met eerste kleinkind Guus.
25-jarig huwelijk
Wim en Jans 40-jaar getrouwd. Vlnr: de kleinkinderen Jorn, Elja, Jolein en Job. Wim met Job en Cars.
Martie, Job en Wim.
Met de kleinkinderen Jorn, Elja, Guus, Job, Jolein en Cars zittend.
