Oan de proot mè............................................. ..........René Hoevenaars en Marloes Boersma. door Ria Boley. Ze zijn jong en houden van avontuur. Daarnaast zijn ze sociaal bewogen en gedreven om de cultuur en de leefomstandigheden van mensen in alle delen van de wereld te ontdekken. Het samen runnen van een trendy café op Mallorca stelt hen in de gelegenheid om aan deze wensen te voldoen. In november 2005 namen ze deel aan de Amsterdam-Dakar Challenge. Ze wisten helemaal niet wat hen te wachten stond maar ze waren gecharmeerd van het dubbele doel: avontuur en het steunen van een goed projectl. Vandaag vertellen ze hierover. EEN ECHTE ROBIN HOOD. De middelste van de drie gebroeders Hoevenaars, René (Gerardus Antonius) werd op 7 augustus 1977 geboren. Een grappig manneke met blauwe ogen en helblonde krullen. Al spoedig bleek dat René een ondernemend jongetje was en dat, zoals hij zelf zegt “de Geertsestreken” hem niet vreemd waren. Samen met zijn broers Ron en Maarten en onafscheidelijke vriend en buurjongen Martijn Langenhorst, beleefde hij allerlei avonturen. Vaak waren ze te vinden in de Udense bossen waar ze zich heuse Robin Hoods waanden. Maar ook dichter bij huis droomden ze zich de meest fantastische dromen. Ze maakten plannen voor een overdekte tuin, tekenden een gezamenlijk zwembad en begonnen met het graven van een onderaardse gang die de afstand tussen Vlasroot 36 t/m 39 moest overbruggen. Hiermee waren ze al een heel stuk gevorderd voordat de ouders de gevaarlijke onderneming ontdekten. Eens had René met zijn beide broers een manier gevonden om zelf vuurwerk te maken. Achter in de tuin werd dat afgestoken totdat de politie de manschappen op het spoor kwam en hen René 1981. binnen afleverde. Helemaal van vreemden hadden ze het overigens niet! Opa Geerts genoot van de stunts die zijn kleinzoons uithaalden. Zo gaf hij Ron b.v. toestemming om zonder rijbewijs in opa’s knalgele Opel Kadet door Zeeland te crossen met René als passagier die zo klein was dat hij nauwelijks boven het zijraampje kon uitkijken. Als daar wat van werd gezegd zei Opa lachend; “het is toch allemaal goed afgelopen…..”. Vanzelfsprekend werd René nogal eens door zijn ouders gestraft en even vanzelfsprekend lag er dan ’s avonds bij het naar bed gaan een lief briefje op hun kussen om zijn spijt te betuigen over datgene wat hij had fout gedaan. - - René was een vlotte leerling - René en Marloes.
1
René was een vlotte leerling maar na het lager onderwijs bezocht hij uit gemakzucht de Mavo omdat hij bang was dat hij zich op een hogere opleiding te veel zou moeten inspannen. Na de Mavo volgde hij marketing en management aan de MBO te Nijmegen en na een daaraanvolgende HBO opleiding vond René voldoende kennis te hebben vergaard en vertrok voor een jaar naar Australië, werkte een half jaar op een camping in Frankrijk en trok daarna een jaar door Canada. Verder bezocht hij Thailand, Mexico en Guatemala. EEN VRIENDIN EN NOG MEER AVONTUUR. Tijdens zijn studietijd had René parttime gewerkt in de horeca, veelal bij zijn oom Kees in het café “d’n Brouwer”. Na zijn avonturen in het buitenland besloot hij daar voor een jaar fulltime te gaan werken. Het was in die periode dat hij Marloes leerde kennen. Na een reünie in “de Morgenzon”, besloot ze om met vrienden nog een afzakkertje te gaan nemen in “d’n Brouwer”. Marloes viel meteen voor de stoere jongeman achter de bar en tot haar plezier zag hij háár ook wel zitten. Dat was niet zó verwonderlijk. Hun interesses en levensstijl sloten n.l. naadloos op elkaar aan want ook Marloes was een ondernemend en avontuurlijk meisje. Hoe ondernemend ze was blijkt als ze vertelt dat ze, na op 8 jarige leeftijd een cassetterecorder te hebben gekregen, tijdens de jaarlijks Trap-In in haar woonplaats Uden gedurende 3 uur de langskomende fietsers op het Slingerpad interviewde. Als 11 jarige wilde ze op haar verjaardag per se zélf taart gaan halen en wat verwacht werd gebeurde; met taart en al duikelde ze van haar fiets en de gasten kregen die dag gebak voorgeschoteld waarin duidelijk een fietsenwiel stond afgedrukt. “Als je eigenwijs was moest je de gevolgen daarvan ook dragen” vond moeder. Dit eigenzinnige meisje ontmoette dus René en toen ze elkaar een half jaar kenden werd hem de gelegenheid geboden om op het Spaanse eiland Mallorca een bruin café over te nemen. René voelde daar veel voor en vroeg aan zijn vriendin om met hem mee te gaan. Dat was een kolfje naar de hand van Marloes! Niet voor niets had ze, na een opleiding tot schoonheidsspecialiste te hebben gevolgd, gekozen voor een horecaopleiding. Twee seizoenen had ze gewerkt in het Spaanse Lorette de Mar, had ervaring opgedaan bij Sergeant Pepper in Uden en de firma Van den Boer in Veghel en was op dat moment werkzaam in Frankrijk. Voor dit aanbod verliet ze echter graag de Franse pistes en in 2003 begonnen René en Marloes in het plaatsje Cala d ‘Or hun trendy café “Friendz”. KEIHARD WERKEN EN DAARNA GENIETEN. Sedertdien werken ze onafgebroken 7 maanden per jaar keihard in hun café om het de vakantiegangers naar de zin te maken. Geen enkel weekend vrij, geen snipperdagen, geen uren lekker luieren aan het strand. Niets van dat alles! Van de vroege morgen tot de hele late avond werken….. “Toch is het gezellig” zeggen ze beiden. “We hebben altijd te maken met bezoekers die vanwege hun vakantie in opperbeste stemming zijn. Natuurlijk bezoeken heel veel Nederlanders onze zaak. Daar zijn ook wel eens bekende Nederlanders bij maar meestal horen we dat pas achteraf. Zelf letten we daar n.l. niet zo op. Voor ons is iedere gast even belangrijk. We runnen ons café samen met twee personeelsleden. Cala d’Or is een plaatsje dat uitsluitend bestaat dank zij het toerisme. De stijl is zo ongeveer als die van Ibiza. Oorspronkelijke bewoners van het eiland zijn er niet te vinden, alleen maar winkeltjes en kroegen. We hebben wel wat contacten met collega’s maar ook daar hebben we nauwelijks tijd voort. We hebben ons leven n.l. als volgt ingedeeld: 7 maanden héél hard werken, na 31 oktober poetsen, daarna de deur op slot en 5 maanden genieten van het leven en het avontuur tegemoet gaan!” - - In 2005 schreven ze zich in - 2
In 2005 schreven ze zich in voor de Amsterdam – Dakar Challenge. Hun interesse hiervoor werd gewekt door een aantal columns in het dagblad “de Telegraaf”. Tijdens een trektocht door het binnenland van Peru lazen ze in hun e-mail dat ze waren uitgeloot om mee te mogen doen. Dat betekende dat de nodige voorbereidingen getroffen moesten worden om aan deze monsterrit van 7000 km te kunnen deelnemen. Allereerst moest er een geschikte auto worden gezocht die volgens de geldende regels niet meer mocht kosten dan 500 euro. De achterliggende gedachte hiervan is dat het voertuig bij aankomst in Senegal voor een goed doel verkocht dient te worden en de kopers over niet al te ruime geldmiddelen beschikken. Na lang zoeken vonden ze in de Achterhoek een Suzuki Samurai die door zijn eigenaar werd gebruikt als crossauto. Een avontuur want het voertuig had een té groot aantal kilometers gereden, de stoelen zaten vast gelast en er zat geen kap meer op. Toch besloten ze hem te kopen en toen hij was opgeknapt bleek het een voor dit doel perfecte car te zijn! Naast het sportieve en uitdagende karakter van de challenge is het de bedoeling dat de deelnemers geld ophalen voor een goed doel. René en Marloes op de auto. Door de organisatie wordt een doel gekozen en daarnaast is het de bedoeling dat de deelnemers ook zelf een project aandragen. René en Marloes vonden dat in de Watoto Foundation in Tanzania dat enkele jaren geleden werd opgericht door Noud en Truus van Hout uit Uden. Dit project is erop gericht om straatkinderen die doorgaans verslaafd zijn (lijm snuiven), een toekomst te bieden. René vertelt dat Noud van Hout hele dagen op stap gaat om straatkinderen ervan te overtuigen hoe belangrijk het is om zich te laten helpen. Als ze daartoe bereid zijn plukt hij ze letterlijk van de straat en worden ze gedurende minimaal 3 maanden opgenomen in een afkickcentrum van de Watoto Foundation. Als blijkt dat ze tijdens die periode clean kunnen blijven krijgen ze daarna technische of landbouwkundige scholing. Wanneer duidelijk is waar hun vaardigheden liggen wordt gericht onderwijs geboden en in de meeste gevallen na 4 jaar werk gezocht. Een prachtig project waar René en Marloes volkomen achter konden staan. Om voor dit doel zoveel mogelijk geld in te zamelen en sponsoren te werven, organiseerden ze een Africa en good luck party in het Witte Huis. Een echte happening waaraan diverse artiesten deelnamen, waar een veiling werd gehouden en een workshop Afrikaans bier brouwen….. HET GROTE AVONTUUR. En toen, op 19 november was het zo ver! De eerste drie dagen van de reis verliepen voorspoedig. Van Amsterdam naar Sotogrande in Spanje waar ze op de boot gingen naar Marokko. De Suzuki was zo zwaar geladen dat ze af en toe het idee hadden dat ze zouden omvallen. Achter hen rijdende deelnemers in een brandweerauto brachten echter de oplossing. - - Zij namen een deel van - 3
Zij namen een deel van de bagage over en vanaf dat moment was alles veel gemakkelijker. "Het is prachtig hoe een stel volslagen vreemden onder dergelijke omstandigheden naar elkaar toe kunnen groeien en ook echt dingen voor elkaar over hebben” zegt René. “Een groep deelnemers bestaat uit 30 auto’s die allemaal afzonderlijk rijden en af en toe op een verzamelpunt bij elkaar komen. Wij vonden dus aansluiting bij het duo met de brandweerwagen. Aan de grens met Marokko begonnen al de problemen! Er bestond veel belangstelling voor de brandweerwagen en de douane geloofde niets van het verhaal dat we slechts op doorreis waren en dat die wagen niet in Marokko zou worden verkocht. Ze eisten dat de Nederlandse ambassade daar een verklaring voor zou geven. Die weigerde dat. Toen begon het geharrewar pas goed want een verklaring van de organisatie uit Amsterdam bleek niet voldoende. Uiteindelijk gaf de Gambiaanse ambassadeur een garantieverklaring en toen mochten we na 7 uur verder. Een dag later dan gepland was arriveerden we in de Marokkaanse stad Marrakesh. Marokko is zeker een land om nog eens naar terug te gaan. De mensen zijn er vriendelijk en het landschap is prachtig. Alleen wil ik er dan niet meer naar toe met de auto want na iedere 50 km is er een controlepost waar je minutenlang stilstaat om je pasgegevens op te schrijven. Daar word je doodmoe van. Hoewel de tocht een enorme uitdaging en een groot avontuur was, in één woord gewéldig, was het ook een rit vol ontberingen” geeft hij toe.
René en Marloes met de Suzuki in de Sahara, nog steeds lachend.
Op het strand.
“Het stuk tussen Marokko en Mauritanië is niemandsland en ligt vol met landmijnen, je moet dus voortdurend op je hoede zijn zodat je niet van de paden afwijkt. Na enkele uren redelijk verharde weg kwamen we in de Sahara terecht. Een geweldige zandbak waar onze auto en wij in ons element waren….. Met snelheden van boven de 100 km per uur scheurden we over de zandvlakten. Je moest daarbij wel goed opletten voor kuilen, gaten en achtergelaten voorwerpen zoals b.v.uitgebrande auto’s. Verder zand en zandduinen tot aan de horizon en ’s avonds kamperen aan zee of een stukje landinwaarts met ondergaande zon. Dit waren de momenten die ons alle ontberingen en al het afzien volkomen deden vergeten. Inmiddels bleven we voortdurend met een groepje van 7 auto’s bij elkaar en uiteraard deden we alle voorkomende karweien samen. Omdat wij volkomen á technisch zijn namen we vaak het kookgedeelte voor onze rekening. Om op alles te zijn voorbereid hadden we zowat een complete reserve Suzuki meegenomen, maar het enige wat moest gebeuren, was welgeteld één liter olie bijvullen! Soms voelden we ons schuldig als we anderen zagen sleutelen aan hun auto’s. - - Om te doen alsof - 4
Om te doen alsof wij ook af en toe problemen hadden hebben we urenlang de klep opengelaten en meerdere keren per dag olie gepeild….. Onze reserveonderdelen hebben we in de loop van de tijd maar uitgedeeld. De corruptie en de armoede, de volkomen stoïcijnsheid, in de landen die we aandeden heeft grote indruk op ons gemaakt. Natuurlijk wisten we dat, hielden er rekening mee. Maar als je 24 uur per dag op de feiten wordt gedrukt heeft dat toch impact. Dan word je toch wel even stil en besef je pas écht hoe goed wij het hebben in Nederland. Na 18 dagen rijden, scheuren, duwen en graven bereikten we in onze oude trouwe Suzuki zonder kleerscheuren Banjul in Gambia. Het avontuur was voorbij en we konden terugkeren naar Zeeland! NAAR TANZANIA. De Dakar Challenge bracht voor René en Marloes het bedrag van 5740 euro op. Zij reisden naar Tanzania om het geld persoonlijk aan Noud en Truus van Hout te overhandigen die er natuurlijk enorm blij mee waren. Het geld wordt besteed aan de bouw van nieuwe leslokalen. Toen Marloes en haar broer Robert klein waren, mochten ze regelmatig bij opa en oma in Lopik op vakantie. Ze vonden het altijd prachtig als ze dan met het pontje naar Schoonhoven mochten. Aan het eind van de rit stond een friteskraam en steevast mochten ze kiezen: frites met croquet of ijs. Zo gebeurde dat vele jaren. Toen René en Marloes terugkwamen uit Gambia bezochten ze uiteraard ook opa en oma die enorm hadden meegeleefd. Voor de gelegenheid hadden ze hun oude Suzuki meegenomen en met de grootouders, beiden 80, achterin reden ze over het pontje naar Schoonhoven waar dezelfde friteskraam nog stond en nu waren het opa en oma die mochten kiezen: frites croquet of ijs…..
Bovenstaande 3 foto’s: Samen helpen op een kinderproject in Tanzania.
Nog twee dagen en dan vertrekken ze samen met hun tweetalig opgevoede Boxer Sidney naar Spanje om het café gereed maken voor het nieuwe seizoen. Ontelbare landgenoten hopen ze deze zomermaanden van dienst te kunnen zijn en daarvoor zal hard gewerkt moeten worden. Maar ééns wordt het weer 31 oktober en gaan ze, naar ze hopen, een nieuw avontuur tegemoet …..
Rene’en Marloes, bedankt voor het gesprek! 5
1991: Jeugdprins.
1985: 1 Prijs Fietscross. e
V.l.n.r.: Gerard Hovenaars 22-12-1946, Gyselle Hoevenaars – Devaux 6-9-1978, Ronnie Hoevenaars 17-12-1975, José Hoevenaars – Geerts 5-11-1949. 1994: Aan het werk bij Piet en Mies, Het Witte Huis.
z
1988: zijn Cola verzameling.
1991: Playbackshow Hoischurke.
1996: René met zijn beste vriend Martijn Langenhorst w Maarten Hoevenaars 19-10-1980 “at the weel”
w Ronnie Hoevenaars en Gyselle Devaux met hun huisdier “Kip”, een varken!
Zijn vriendin, Sabine van Orsouw, 29-1-1982.x
6
