Oan de proot mè.............................................. .....................................Cee Berends-Broeren. door Ria Boley. Op 11 december a.s. gaan bij huize "Compostella" de vlaggen uit voor weer een 100 jarige bewoner. Voorafgegaan door de dames Martineke Lamers, Cisca Verbruggen en Lies van den Boom, is zij de vierde bewoonster die hier de leeftijd der allersterkste mag bereiken. Cee Berends-Broeren, een ongelooflijke 100 jarige. Ze ziet er uit als maximaal 80, praat als 60 en heeft de energie van een 40 jarige. "Dat komt omdat ik altijd gelukkig en tevreden ben" zegt ze zelf. "Mijn leven is voorbij gegaan als een heel rustig watertje, zonder veel hoogte of dieptepunten. Daarom zul je aan mij dan ook geen interessante "Aon de proot mè" hebben want ik heb nooit iets bijzonders meegemaakt." GEBOREN IN 1908
Cee Berends Broeren
In het gezin van Willibrordus Broeren en Maria Anna Verstraten werd op 11 december 1908 het derde kind geboren. Het was een dochter die de namen Cornelia Maria kreeg. Samen met 4 zussen en 5 broers groeide ze op op de Graspeel. Een gewoon kindje dat speelde en later de lagere school bezocht, zich totaal onbewust van wat zich afspeelde buiten de grenzen van die Graspeel. Dat elders in Europa tijdens deze periode een wrede en absoluut zinloze oorlog aan de gang was, ging compleet aan haar voorbij. In de zomer ging ze lopend over het "Kladderpad" naar school. Het Kladderpad was een binnendoor weggetje dat uitkwam in de tegenwoordige Broers en zussen Berends: Vensteeg, vier maal v.l.n.r. Cee, Jan, Marie, Koos, Anna, Jo, Mien, Piet, Laura, Toon. -- per dag. Tijdens --
per dag. Tijdens de wintermaanden bleef ze tussen de middag haar brood opeten bij bakker Willem Huvenaars. De lessen werden gegeven in het klooster van de zusters. Een van de zusters die ze zich levendig herinnert is zuster Brigit. "Alle kinderen waren bang voor haar". Na het verlaten van de lagere school bleef Cee thuis om moeder te helpen maar toen haar zus Gon van school kwam, ging ze "de boer op". Haar eerste werkplek was bij de familie van Zeeland op de Zevenhuis. Daar werkte ook haar broer Martien waardoor ze zich meteen vertrouwd voelde. De Mobilisatie in 1939 herinnert ze zich als een spannende tijd. "In onze stal was de centrale keuken gevestigd. Daar kwamen de manschappen 's avonds eten. Tevens waren er twee rijen slaapplaatsen voor de gewone soldaten en de officieren sliepen in de slaapkamers. Van de oorlogsjaren die daarop volgden heb ik eigenlijk niet zo veel gemerkt." Na de familie van Zeeland verhuurde ze zich bij een familie Theunissen in Mill. Dagelijks kwam daar een jongeman de melkbussen ophalen en langzaamaan groeide er iets moois tussen Cee en hem. Die man was Koos Berends, een boerenzoon, eveneens uit een gezin van 9 kinderen uit Langenboom. Er werden trouwplannen gemaakt maar voor het zo ver was werd Koos ziek en werd opgenomen in "Dekkerswald" in Groesbeek. Gedurende twee jaar bezocht Cee hem trouw en na zijn herstel trouwden ze op 14 april1954.
Huwelijk 14 april 1954.
GELUKKIG EN TEVREDEN Ze trouwden in bij de ouders van Cee en ook Cee's gehandicapte broer Jan woonde nog thuis. "We hadden het goed samen" vertelt Cee. "Ons leven bestond uit werken en als ontspanning kaarten. Samen met Dorus Lamers en Sjef van den Berg. Als de dag van gisteren herinner ik me nog het 50-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Het was winter en het sneeuwde die dag erg hard. Toch ging de hele stoet lopend naar de kerk. Mijn beide zussen, Gon en Marie, waren in het klooster en mochten die dag bij wijze van hoge uitzondering naar de kerk. Direct daarna moesten Vader – Moeder Broeren 50 jaar getrouwd. -- ze weer vertrekken --
ze weer vertrekken want ze mochten het feest niet meemaken. Dat feest werd gevierd in een grote tent achter ons huis en ik weet nog dat Harrie van Tiel alles heeft verzorgd". Aan het harmonieuze leven kwam een einde toen Jan in 1959 overleed. Moeder kon dit verlies niet verwerken en Cee zag haar gezondheid wekelijks achteruit gaan. Ze overleed in 1961, vader in 1965. In het kinderloze huwelijk van Cee en Koos kwam kleur toen hun neefje Wim, zoon van zus Dina, na het overlijden van zijn vader, enige jaren in hun huis kwam wonen. Cee en Koos waren dol op de kleine jongen. Ze beschouwden hem als hun zoon en Koos had een maatje waarmee hij o.a. zijn liefde voor paarden kon delen. "Tijdens de oorlog hadden mijn ouders ook een jongetje uit Amsterdam in huis" vertelt Cee. "Hoewel hij het bij ons naar eigen zeggen heel goed had, en dat was ook zo, had hij een vreselijke heimwee. De mogelijkheid om naar Amsterdam te gaan was helaas niet aanwezig en ik herinner me nog hoe blij die jongen was toen zijn vader hem na maanden kwam halen. Met die jongen heb ik nog altijd contact. Mijn vriendin was Martineke Lamers. Koos en Wim op de Puttelaar. Zij leerde mij handwerken, haken en breien, iets waar ik tot aan de dag van vandaag nog veel plezier aan beleef want vooral breien is mijn grote hobby. We hadden een goede en fijne buurt. Koos werkte veel samen met onze overbuurman Frans van den Heuvel en met Martien Cornelissen. Dat is altijd in de beste harmonie verlopen. We hebben altijd veelplezier van elkaar gehad. Met Bea Cornelissen en de kinderen wandelde ik wekelijks naar haar ouders in Mill. Ook ben ik een tijdje lid geweest van het Ouderenkoor, maar eigenlijk waren Koos en ik het liefste thuis. Waar we wél van hielden was fietsen! We hebben samen heel wat kilometers afgelegd. Toen Koos 80 werd was ik 85 en kochten we beiden nog een nieuwe fiets. Ik herinner me hoe bijzonder Ben van Tienen dat vond. Trouwens, mijn laatste fiets heb ik gekocht toen ik 96 was." NAAR DE STRAAT Op een middag in 1985 stonden we op het punt om te gaan fietsen toen het opeens Ouderlijk huis Cee op de Graspeel. vreselijk donker werd. Ik zei tegen Koos: we gaan naar binnen en ik zet een bakje koffie want ik ben bang dat er vanmiddag van fietsen niet veel terecht komt. Even later zaten we in de keuken koffie te drinken toen we een enorme knal hoorden en een grote vuurbal met geweld het vertrek in -- kwam. De bliksem --
kwam. De bliksem was ingeslagen en de brokstukken vlogen in het rond. Wonderbaarlijk genoeg werden wij geen van beide gewond maar in ons huis was veel schade aangericht. "Onze Wim" was inmiddels getrouwd met Gerda Spanjers uit Schaijk en ze hadden twee kinderen, Willeke en Martijn. Voor ons gevoel waren die twee echt een beetje onze kleinkinderen en toen Koos eens tegen hen vertelde dat hun vader op zijn tiende verjaardag een pony had gekregen wilden zij dat natuurlijk ook wel en Koos besloot hen inderdaad met hun verjaardag een pony te geven. Hij vond dat prachtig en was erg blij dat de kinderen ook van paarden hielden. In 1989 besloten we om met Wim en Gerda van huis te ruilen. Koos vond het werk op de Graspeel allemaal te veel worden en dus verhuisden we naar de Vlasroot en kwam het jonge gezin in ons huis wonen. Natuurlijk moest het huis voor de jongelui wat worden verbouwd en dat was een kolfje naar Koos hand! Elke dag fietste hij naar de Graspeel om daaraan mee te werken. Langzamerhand werd zijn gezondheid echter slechter en toen hij dat niet meer kon werd ik er regelmatig naar toe gestuurd om de vorderingen aan hem door te geven. In 1997 begreep ik dat ik hem zou moeten afgeven en op 1 december van dat jaar is hij overleden. Een enorm gemis, Koos was zo'n goede góede man en we waren zo hecht met elkaar. 12,5 jaar getrouwd. Maar toch had ik reden om dankbaar te zijn. Toen we trouwden was namelijk iedereen er van overtuigd dat ons huwelijk vanwege Koos zwakke gezondheid niet lang kon duren. Maar het duurde ruim 40 jaar. 40 Fijne en gelukkige jaren, daar kon ik me mee troosten. FRANCISCUSHOF EN COMPOSTELLA Na het overlijden van Koos verhuisde ik naar het Franciscushof. Daar heb ik10 jaar met veel plezier gewoond. En ook daar vulde ik m'n tijd met fietsen en breien. Dat fietsen hield helaas op toen ik met Pinksteren van dit jaar gevallen ben met bloemen water geven. Ik kneusde toen zowat alles wat er te kneuzen valt en daarmee was het fietsen gedaan. Ongeveer een maand geleden verhuisde ik naar huize Compostella. Ook hier heb ik het bijzonder naar mijn zin. Ik heb een mooie kamer, er wordt uitstekend voor me gezorgd en ik kan met iedereen een praatje maken als ik dat wil. -- En nu ben ik -Haar hobby en bezigheid.
En nu ben ik bijna 100 jaar! En nog altijd kan ik zeggen dat ik een gelukkig mens ben. Het feit dat ik geen kinderen heb ervaar ik niet als een gemis want Wim en Gerda met hun gezin zijn mijn kinderen. Eigen kinderen konden niet beter en zorgzamer voor me zijn dan zij. En sedert twee jaar heb ik ook een "achterkleinkind"! Demi! Het prachtige dochtertje van Willeke. Voor haar ben ik Oma en daarvan geniet ik net zo veel als andere Oma's. Bijzonder blij ben ik ook met het feit dat mijn zus Maria, (zuster in de orde van JMJ) nog in leven is. Ze is 91 jaar en woont, eveneens in uitstekende gezondheid, in Boxtel. Eenmaal in mijn leven ben ik met vakantie geweest naar Lourdes. Ik ben een echte Maria vereerster en ik vond dat ik toch een keer haar bedevaartsoord moest bezoeken. Altijd heb ik in mijn huis een kaarsje gebrand voor haar. Helaas is dat nu niet meer mogelijk want in Compostella mag je geen echte kaarsen branden. Maar ik neem aan dat ons Lief Vrouwke met een nep-kaarsje ook wel tevreden is! Ja, wat is er verder nog meer te vertellen. Onlangs ben ik aan mijn oog geopereerd maar dat is al mooi aan het herstellen. Voor de rest ben ik nog kerngezond en dat op zich is al iets om erg gelukkig mee te zijn. Alle veranderingen die zich tijdens mijn lange leven hebben voorgedaan heb ik over me heen laten komen. Lang niet allemaal zijn het veranderingen ten goede, maar dat is de tijd. Daar heb je als eenvoudig mens toch geen invloed op dus kun je jezelf er maar beter bij neerleggen. Zoals ik al zei: ik heb het hier in het verzorgingshuis uitstekend naar mijn zin. Het is m'n bedoeling om ook hier, precies zoals in het Franciscushof, de tien jaar vol te maken!
Mevrouw Berends, met uw energie, uw wilskracht en bovenal met de positieve manier waarop u in het leven staat, moet dit haalbaar zijn. En al hoort u dit zelf niet graag: u bent een bijzondere vrouw! Wij wensen u een goede toekomst toe en op 11 december een onvergetelijke dag. HARTELIJK DANK VOOR HET GESPREK.
"Oma" Cee met Demi, kleinkind van Wim.
Broer Jan voor het ouderlijke huis.
Vader Willibrordus Broeren, *12-09-1875, +09-03-1965. Moeder Maria Anna Verstraten, *23-06-1978, +02-04-1961.
Broers Broeren: Martien – Harrie – Piet – Kees, zittend Jan.
Met de zussen in Lourdes, de enigste keer op vakantie in haar leven.
Zussen Broeren: Doortje – Marie- Cee – Dina – Gon
De trots van de familie: Zuster Willibalda en Zuster Remacla.
Coos en Willeke met pony Sindelaar
Zussen Broeren. Zr. Willibaldi – Dina Doortje – Zr. Remacla – Cee 25 jaar getrouwd 1979
40 jaar Getrouwd: v.l.n.r.: Wim Bongers, Koos, Cee, Gerda Bongers-Spanjers, Willeke en Martijn.
Coos en Martijn en pony Cito.
