Oan de proot mè……… Pieter Raaijmakers
door Ria Boley
INLEIDING Gedurende ruim 20 jaar had ik het voorrecht een keer per maand te mogen praten met inwoners van ons dorp. Ieder verhaal met een eigen kleur, ieder verhaal uniek en bijzonder omdat ieder individu op zich uniek en bijzonder is. Zo ook vandaag. Nog in de paastijd ben ik "oan de proot" met een inwoner van Zeeland voor wie Pasen een bijzondere betekenis heeft omdat het geloof in de boodschap van verlossing de kracht is van zijn bestaan. FLOWER POWER Pieter Raaijmakers. Hij is diaken in de Udense St. Petrusparochie, sedert het tweede Vaticaans Concilie een zelfstandig ambt in de Katholieke Kerk. Het diakenambt vereist geen celibaatsverplichting en Pieter is dan ook echtgenoot en vader van 4 kinderen. Een bevlogen man die zich met hart en ziel inzet om datgene waarin hij vast gelooft verstaanbaar te maken in deze tijd. Pieter Raaijmakers werd op 26 augustus 1955 geboren op het Achterst Loo te Uden als op een na jongste kind uit een gezin van vijf. Na het verlaten van de lagere school ging hij naar de ULO maar studeren was niet zijn grootste hobby. Liever sleutelde hij aan bromfietsen en daarom koos hij voor een opleiding MTS electro. "Ik wilde alles proberen en uitvinden" vertelt Pieter "maar Kinderen gezin Raaijmakers-van Cuijk in Uden als het er dan was vond ik er niets meer 1985. Vlnr: Nellie, Cor, Pieter, Has en Annie aan". Doorstuderen in deze materie was niet aan de orde omdat wiskunde een van de belangrijkste vakken was en dat was nu juist datgene waar hij geen aanleg voor had. Pieter was een kind van zijn tijd, de heerlijk roerige 60 en 70er jaren. De tijd van lange haren, bloemenkransen, witte fietsen, demonstraties, de opkomst van het feminisme, "Ban de Bom" en Katmandou als Mekka voor alles wat zich Flower Power durfde noemen. Hij demonstreerde mede in den Haag tegen de aanwezigheid van kruisraketten en toen de muziekgroep "de Veulpoepers" later een protestlied componeerde, wat door duizenden sympathisanten voor de hekken van de vliegbasis Woensdrecht werd uitgevoerd, was Pieter van de partij. Hardlopen was een van zijn hobby's. -- Samen met --
Samen met o.a.Tonny Dirks trainde hij bij de "Keien" in Uden en daar was hij tamelijk succesvol. Hij behoorde tot de tien beste van Nederland en trainde 9 keer per week. Toen bleek dat hij, om de absolute top te bereiken, nog meer zou moeten gaan trainen, hield Pieter het voor gezien en schakelde over naar voetbal! Muzikaal was hij ook. Speelde accordeon en saxofoon en was lid van een bandje. Zijn favoriete muziekgroep was en zijn nog steeds de Stones. Toen Pieter werd opgeroepen om het Vaderland te dienen kreeg hij als standplaats Keizersveer waar hij werd ingedeeld bij het onderdeel Zwaar Transport. Twee jaar lang reed hij met een vrachtwagen door Nederland en Duitsland. "Een mooie tijd" zegt hij. WERK EN GELOOF Na zijn ontslag uit militaire dienst deed zich het vraagstuk voor: wat ga ik doen met mijn leven? Het was hem inmiddels duidelijk geworden dat techniek toch niet écht zijn richting was. Hij zag toch meer iets in het bezig zijn met mensen. Een vriend die in het psychiatrisch ziekenhuis "Huize Padua" werkte, stimuleerde hem om daar te solliciteren. Pieter volgde die raad op en werd aangenomen. Aanvankelijk had hij het er behoorlijk naar de zin maar na verloop van tijd begon de behandelmethode van het ziekenhuis hem tegen te staan Zijn grote teleurstelling was het kwistig gebruik van medicijnen. In bepaalde gevallen zag hij de noodzaak hiervan in maar lang niet altijd kon hij het eens zijn met de in het ziekenhuis gehanteerde normen. Op zijn verzoek volgde een overplaatsing naar de ontwenningskliniek "Leefdael" in Beek en Donk. Gedurende een periode van 10 jaar werkte hij daar met alcohol- en drugsverslaafden. Tijdens die periode werd hij geconfronteerd met veel menselijk leed en relatief weinig resultaat. En God? Die had hij sedert lang afgezworen. Als hij ooit al had geloofd in datgene wat hem in zijn kinderjaren met de paplepel was ingegeven was dit door het aanhoren en meebeleven van zo veel ellende volkomen teniet gedaan. Inmiddels had hij Rieky leren kennen. Ze was een dochter van Hendrik Nuijen en Mina van Lanen van het Oventje. Rieky was lerares aan de Vlasgaardschool en zij was wel praktiserend katholiek. Zij liet hem boeken lezen die hem aan het denken zetten. Pieters zus Nellie verbleef al een aantal jaren in de Christelijke geloofsgemeenschap "de Hooge Berkt" te Bergeijk en Pieter besloot om daar op zoek te gaan naar de vraag wat kerk en geloof mogelijk voor hem konden betekenen. Tot zijn verrassing kreeg hij daar antwoorden waarvan hij nooit had gedacht dat ze hem zouden boeien en bij verdere verkenning kwam hij meer en meer tot de ontdekking dat de kerk nog zo gek niet was! Met name de mens Jezus boeide hem uitermate. "Jezus heeft nooit iets gedaan uit eigenbelang. Hij betekende iets voor mensen zonder er zelf beter van te worden. De drang om vanuit die boodschap ook iets voor anderen te gaan betekenen werd steeds sterker. De psychiatrie was voor mij ook niet meer het ware. Ik kreeg steeds meer twijfels over het effect van de methodes die werden gehanteerd. Bovendien werden er zeer tegen mijn zin in, therapieën toegepast geschoeid op Oosterse religies terwijl die van het christendom terzijde werden geschoven. Ik ontdekte dat ik meer heil in het geloof begon te vinden dan in de psychiatrie. Daarom besloot ik om theologie te gaan studeren in Tilburg. Gaandeweg raakte ik zo geboeid dat de gedachte bij me opkwam om iets met dat geloof te gaan doen. Ik nam contact op met de toenmalige Pastoor Küppers en deze adviseerde mij om eens te gaan praten met Bisschop Ter Schure. Tegen hem vertelde ik dat ik met de Pastoor gepraat had over mijn verlangen om diaken te worden. De Bisschop was enthousiast en ik ging studeren aan het St. Janscentrum in den Bosch. De opleiding duurde normaal 4 jaar maar omdat ik al een studie theologie had gedaan in Tilburg, kon ik die na twee jaar afronden. Ik kreeg een stageplaats in Boekel en in 1995 werd ik diaken gewijd. -- De bijzonderheid --
DE BIJZONDERHEID VAN DE KATHOLIEKE KERK Op 11 mei 1984 ben ik getrouwd met Rieky. Ook voor de kerk dankzij het feit dat Rieky mij daarin teruggeleid had. Uit ons huwelijk werden vier kinderen geboren, drie meisjes en een jongen. We bouwden een woning op het Oventje. Precies op de plek die ik me van jaren tevoren herinnerde. Tijdens een dienstdropping passeerden we n.l. het Oventje en daar zag ik in een wei een boer staan met een paar varkens. Het was zo'n vredig tafereeltje dat het me iets deed en waar ik nog vaak aan terug dacht. Later bleek dat die man de vader van Rieky was geweest en dat we in het weiland waar hij stond ons huis bouwden. Nee, in toeval geloof ik niet. Voor mijn gevoel wordt alles wat gebeurd gestuurd door een hogere macht. Waarom er zo veel vreselijke dingen gebeuren? Waarom jonge mensen moeten sterven? Waarom mensen elkaar om niet van het leven beroven? Ik weet het niet! Het is mij niet gegeven dergelijke mysteries te doorgronden en natuurlijk twijfel ook ik regelmatig. Ik ben mens, precies zoals iedereen. Maar ik ben enorm trots en blij dat ik de genade van het geloof gevonden heb. Enkele jaren geleden was ik de mening toegedaan dat ik net zo goed protestant of iets anders had kunnen zijn omdat er in andere religies ook veel goeds te vinden is. Sedert gesprekken met het nieuwe pastoraatteam in Uden en het lezen van het boek "De kern van ons geloof" van onze huidige Paus, ben ik niet meer "toevallig Katholiek" maar overtuigd Katholiek. Door de ophef rond de vermeende herintreding van een vreemde (nooit door de kerk erkende) Engelse Bisschop, heeft een belangrijke Nijmeegse ethicus De huwelijksdag met de kinderen van de kerk de rug toegekeerd. Toen ik dat zat te lezen de Vlasgaard dacht ik: Hoe kun je nu toch je eigen hoofdslagader doorsnijden omdat iemand anders een blunder maakt? Als je ooit werkelijk begrepen hebt wat de Eucharistie is, als je ooit hebt ervaren wat er in die Eucharistie werkelijk gebeurt dan is het ene geloof van de Katholieke kerk nooit meer inwisselbaar voor een ander geloof. Dat zegt dus vooral iets over hoe ik inmiddels dat unieke gebeuren van de Eucharistie versta. Ik heb mijn Moeder vroeger wel verweten dat ze altijd met mysterie"aan kwam zetten als ik haar een vraag stelde over het geloof, maar nu kom ik er toch ook dichtbij want je kunt zoiets niet verklaren of uitleggen. In de Eucharistie maak ik mee dat de mens Jezus zo veel van mij persoonlijk houdt, dat Hij bereid is om zijn leven concreet aan mij te geven. Als ik dat werkelijk tot mij toelaat dan geeft dat me een enorme power. Niet alleen mooi gefilosofeer over wat liefde zou kunnen zijn maar: "Hier heb je mij. Helemaal. Dit ben ik. Dit is mijn lichaam en mijn bloed". Dat heeft Hij tóen gedaan en in zekere zin doet Hij dat nu nog steeds door de priester die dat namens Hem doet en die daartoe ook door Hem is aangewezen. "Blijft dit doen om mij te gedenken" heeft Hij tegen zijn eerste leerlingen gezegd. En in historische lijn zijn dat nu onze bisschoppen die die opdracht van generatie op generatie doorgedragen hebben. Het is fantastisch om je zo doorheen die concrete mensen, die natuurlijk niet heilig zijn maar naar Hem verwijzen, met Christus zelf verbonden te weten. Denk je dat eens in: "Ik geef mijn leven voor jou!" Dat vindt je in geen enkel ander geloof. -- Natuurlijk is --
Natuurlijk is het zaak dat we proberen met diezelfde instelling voor elkaar te leven en ik weet maar al te goed dat we daar in de verste verte niet aan kunnen tippen. Ik tenminste zeker niet. En daarbij kom je bij dat andere prachtige sacrament van de Katholieke Kerk en dat is het sacrament van de verzoening oftewel de biecht. Door vroegere praktijken (ik moest van mijn Moeder altijd maar iets verzinnen en zat derhalve in de biechtstoel te liegen) is het in onbruik geraakt, maar de essentie om mét je beperkingen en tekorten voor God te mogen verschijnen en te ervaren dat je gewoon opnieuw mag beginnen, dat kan een mens enorme ruimte geven. Eigenlijk gaat het alleen dáárom, om de ervaring dat God van je houdt, door dik en dun, in leven en dood, dat Hij aan het begin en het einde staat. Dat je Zijn grenzeloze liefde beantwoordt met zelfgave, dat wil zeggen naar beste kunnen meewerken aan op of uitbouw van de Schepping. Niet op jouw maat maar op Zijn maat! Het valt mij soms moeilijk om enerzijds te leven met deze diepe overtuiging en anderzijds te moeten erkennen dat onze Kerk (mijzelf incluis) zichzelf zo slecht verstaanbaar weet te maken in deze tijd. Of worden onze pogingen overstemd door de herrie in de huidige samenleving? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik dat zal blijven proberen zolang ik leef! DIAKEN EN HUISVADER Sedert 1996 is Pieter werkzaam in Uden. Momenteel werkt hij dus nauw samen met onze oud-pastoor Theo van Osch. Vaak ontmoet hij mensen tijdens belangrijke momenten zoals bij doopplechtigheden, huwelijken, overlijden. Regelmatig zag ik hem met veel gevoel, heel dicht bij de mensen en met de gave van het woord voorgaan in Woord en Gebedsdiensten of als assistent van de priester tijdens een Eucharistieviering. Ook bij huis- en ziekenbezoeken is hij mede door zijn rustige manier van benadering en zijn luisterend oor graag gezien. Pieter is een man die van veel dingen kan genieten. Vakantie b.v. Als heel bijzondere ervaring noemt hij het bezoek aan Taizé en de reis die hij maakte naar Israel. Maar met het hele gezin naar Frankrijk, genieten van de prachtige natuur, ook daar gaat zijn hart naar uit. Nog altijd heeft hij veel belangstelling voor techniek en ook muziek maken behoort nog steeds tot zijn favoriete bezigheden. "Ik speel thuis regelmatig voor m'n plezier maar toen ik tijdens het carnaval weer overal die muziekgroepjes tegen kwam, begon het weer te kriebelen. Misschien dat ik me toch wel weer eens ergens bij aansluit. Ook lopen doe ik altijd nog met plezier. Om de andere dag een behoorlijke ronde en bij de 7 Heuvelenloop in Nijmegen ben ik een vaste deelnemer. Nee, ik voetbal niet meer maar ik ben wel absoluut fan van Feijenoord. Met de leefgemeenschap in Bergeijk zijn Rieky en ik altijd een goede band blijven behouden. Regelmatig gaan we er in de weekenden met ons gezin naar toe al wordt dat allemaal wat moeilijker nu ze ouder worden. Meer en meer gaan ze hun eigen weg en zo hoort dat ook. Onze oudste is zelfs al het huis uit, ze studeert in Nijmegen. Waar ik heel slecht tegen kan, ik mag wel zeggen een gruwelijke hekel aan heb, dat is fysieke dreiging. Ik vind dat de tragiek van onze tijd. Het ontwikkelingsniveau van mensen is gestegen maar de tolerantie is er niet beter op geworden. Ik heb een grote bewondering voor mijn vrouw, voor Rieky. Altijd en onder alle omstandigheden heeft ze achter me gestaan. Mede dank zij haar ben ik geworden wat ik nu ben: een man die heel gelukkig is met zijn persoonlijke situatie! Pieter, lang heb je gezocht naar de juiste levenskeuze. Nu je die naar eigen zeggen wérkelijk gevonden hebt kunnen wij je alleen maar toewensen dat HIJ je mag blijven leiden op deze door jou gekozen weg. HARTELIJK DANK VOOR HET GESPREK!
Voor het “nieuwe huis” 1961 met broer Cor (Pieter rechts)
Hardlopen met Tonny Dirks (1982 -1983)
In militaire dienst 1976.
Waar Rieky en Pieter hun huis gebouwd hebben. Het plekje waar Pieter tijdens een militaire mars een boer tussen de varkens heeft zien staan, toen niet wetende dat het Hendrik Nuijen was met wiens dochter hij later zou trouwen.
Voor de eerste keer de H. Communie uitdelen op de dag van de diakenwijding in de St. Jan.
Het huis van de fam. Raaijmakers op het Voor Oventje
Het gezin Raaijmakers, Vlnr: Rieky, Bas, Judith, Sophie, Pieter en Lisa,
