Donderdag 21 november. Na de ochtendroutine (De bakker kwam aan de deur) gingen we weer aan de wandel, in de hoop in de stad Portimão nog iets moois te ontdekken, iets anders dan de heel toeristische kustlijn met de troosteloos aandoende mega-hotels en appartementcomplexen. Een vergeefse wandeling, vandaar dat we al vrij vroeg reden om een stukje het binnenland in te trekken. We prikte van de Campercontact-site Silves, 20 km landinwaarts. Het weer was wat minder dan de afgelopen verwendagen: Vrij veel bewolking waar af en toe een bleek zonnetje tussendoor prikte. Temperatuur was wisselend, zoals wij het noemen ‘Jasje-aanJasje-uit’ en Freds korte broek mocht weer even in de kast. Om bij de CP te komen was het even peentjes zweten, chauffeur Fred moest aanwijzingen van de navi, de co-piloot en de borden volgen en daarbij ook nog het verkeer in de gaten houden. Dit leidde ertoe dat we weer een stuk door zuigende-pas-straatjes moesten manouvreren waarbij Els zelfs uitstapte om het te begeleiden. Deze keer niets gesneuveld, maar spannend was het wel! Naderhand zagen we ook andere campers in vergelijkbare situatie, sorry, maar we hadden een beetje leedvermaak! Het besluit om vandaag te verkassen was een goed besluit. We vonden een standplaats op een heel grote vrije CP, geen service maar we konden een tijdje zonder. Op deze plaats stonden opvallend veel langparkeerders waarvan velen hun hele hebben en houden hadden uitgestald, inclusief een (huur-)auto en aanhanger. Dat zullen ‘beroepsoverwinteraars’ geweest zijn. Het besluit was echter vooral goed omdat Silves een heel leuke stad is, spekkie naar ons bekkie. Grootdeels in de helling gebouwd met smalle straatjes en steegjes en op het hoogste punt een mooie burcht in Moorse stijl. Deze burcht hebben we uitvoerig bezichtigd: Indrukwekkend! Ook het uitzicht over de omgeving was magnifiek. Dat voor de uitgebreide bezichtiging van een en ander een aanslag op onze kuiten werd gedaan namen we graag op de koop toe. Terug bij de camper deed Els nog een poging om buiten te gaan lezen maar dat bleek al snel wat overmoedig want het werd behoorlijk fris. Fred paste zich, met enige tegenzin, aan ‘slands gewoonte aan en hield een cultureel verantwoorde siësta.
In de avonduren werden de isolatiematten in de cabine aangebracht en ging de verwarming aan. Maar: Het was de hele dag droog gebleven dus geen echte reden tot klagen, driekwart november!
Vrijdag 22 november. Okee, we stonden er veilig en dicht bij de stad maar we vonden de erg grote CP met veel langstaanders en draaiende generatoren niet iets om langer te blijven. Sorry Silves! Het had gedurende de nacht af en toe geregend (of was Fred toevallig af en toe wakker?) maar toen we opstonden was het grijs met heel lichte motregen. We hadden alweer een afstand van 20 km te overbruggen! Sao Barthelomeus de Messines, weer een stukje verder het binnenland in. Tijdens de rit, mooi!, hield de regen het ook voor gezien. De CP: 4 plaatsjes op een mixparking maar wel het mooiste sanistation dat we tot dan toe gezien hadden. Brood gekocht in alweer zo’n piepkleine mercado, even gebruncht en wandelen! Aardig stadje, wel karakteristiek maar niet echt bijzonder. Na een uur wandelend verkennen besloten we nog 15 km eraan te plakken en door te rijden naar Alte. Een mooie route tussen overwegend sinasappelplantages door glooiend middelgebergte. Ook zagen we gaarden met granaatappelbomen. De CP (zonder service) in Alte lag achter de muur van een kerkhof, maar wel aan de goede zijde van de muur. Vanuit de camper een wijds uitzicht. We stonden er helemaal alleen, de politie kwam een ronde doen en reed zonder verdere aandacht verder. Prettige gedachte.
Het stadje, berg-op-berg-af was weer helemaal ons ding. Leuke huisjes, steegjes, trapjes……. Een mooi gebied was rondom de bron van een stroompje. Hier was, o.a. de vroegere dorpswasplaats, leuke bruggetjes, beeldjes, tegelplateaus en dat ingebed in een ruig terracottakleurig rotsenlandschap. In het VVV-kantoor, verbazingwekkend modern, was een museum over de folkloristische dansgroep uit het stadje ingericht. Fotograferen niet gewenst en dat respecteren we. We spraken met 4 Portugese jongelui die, toen ze hoorden waar we vandaan kwamen, trots vertelden dat ze over 2 weken drie dagen naar Amsterdam gingen. In de vroege avond hadden we telefonisch contact met dochterlief die ons actueel bijpraatte.
En wat eet je dan in zo’n echt Portugees stadje? Kotelet met errepels, snijbonen en sjuu, uit eigen keuken. Mmmmmmm, lekker!
Zaterdag 23 november. Vrij vroeg op pad om weer naar de kust te gaan, Quarteira was het dagdoel. Het was werken voor de ruitenwissers want het bleef voortdurend regenen, niet hard maar wel hardnekkig. Beetje jammer want we reden door een wonderschoon landschap. Hier en daar wat moeilijke passages maar daar hebben we ons dapper doorheengeslagen. Quarteira werd bereikt na ongeveer 30 kilometer. De CP was ongezellig en er waren geen voorzieningen. Ligging: Direct aan de vissershaven. Opvallend was de grote hoeveelheid rommel die je daar en op veel plaatsen in de stad zag liggen. En nog steeds mieserde het en dat maakt de aanblik niet vrolijker. Na het wegwerken van een houten brood van 1 dag oud zijn we toch maar in de dikke en waterdichte jassen gedoken om onze bijna verplichte verkenningswandeling te maken. Hier en daar was, met wat goede wil, wel wat aardigs te zien zoals de altijd fascinerende vismarkt, fraai betegelde huizen en een paar mooie blauwwitte tegelpanelen met typisch Portugese voorstellingen.Maar: deze stad komt niet in onze top-tien.
Het aanvankelijke plan om de volgende dag naar Faro te verkassen lieten we varen omdat we op internet lazen dat daar veel criminaliteit op de CP gebeurd. En zoiets zoek je niet vrijwillig op! Dan maar doorrijden naar een eerder bezochte plaats die we de moeite waard vonden: Olhão. Met die gedachten legden we ons te ruste, duimend voor beter weer. Zondag 24 november. Het duimen had geholpen! Strakblauwe hemel en stralende zon! Zelden werden de ochtendrituelen sneller afgehandeld! De af te leggen circa 30 km voerde wel door Farostad maar het was rustig op de weg dus No Problemo. De CP in Olhão werd makkelijk gevonden en het viel ons op dat deze veel minder bezet was dan in januari 2013. Geen droomplek maar dat maakt de stad ruimschoots goed. Geen service maar we konden nog even vooruit. We waren al snel aan de wandel om brood te bemachtigen. Langs de boulevard lagen talloze winkeltjes dus ook een bakker werd snel gevonden. Zes verse broodjes en……..een merengue. Niet van het formaat Coimbra maar toch respectabel en lekker, liet Els later weten. Brunchen en wandelstappers aan en ook maar een extra laagje kleding want het was prachtig weer, alleen de wind was nogal fris. Het was weer een plezier om de lange boulevard af te wandelen en door de binnenstad terug te wandelen. Delen van de binnenstad deden ons denken aan de kasbahs in Marokko al waren de straatjes hier iets meer dan twee ezels breed.
Een aardige dame liep een stuk met ons mee en gaf uitvoerig uitleg. In het Portugees en waarschijnlijk ook nog een Olhãoaans dialect. Er waren opvallend veel ooievaars (maar geen baby’s….), op de torens en daken en we zagen een grote zwerm van zeker 20 vogels boven ons, mooie gezicht tegen de strakblauwe lucht! Rond half drie zat Els buiten en uit de wind te lezen totdat een Franse medecamperaar kwam waarschuwen dat dit hier niet mocht en hij al gewaarschuwd was door de politie. Parkeren Ja, overnachten Ja maar niets buiten de camper zetten. Okee, dan passen we ons gewoon aan en blijft deze camperplaats ook na ons nog lang beschikbaar voor campers. Wel een reden om voor de volgende dag een plaats uit te zoeken op ‘buitenzitgeschiktheid’ en hopen dat we weer eens wat langer op één plek blijven hangen. De avond en de temperatuur vielen gelijktijdig, dus deurtje dicht!
Maandag 25 november. Dankuwel. Obrigado Olhão, we hadden het gezien. Na wat puzzelwerk in onze documentatie prikten we Altura, een klein plaatsje aan de kust waar een mooi zandstrand zou zijn. Hobbelend over de gemiddeld slechte wegen kwamen we na ongeveer 30 km aan bij een zanden kiezelplaats die gereserveerd was voor campers. En die stonden er! Zeker 50 anderen hadden deze plaats ook gevonden. Een erg internationale mix: Britten, Fransen, Zweden, Belgen, Duitsers en zelfs een paar Nederlanders. Een gratis plek en dat betekent vaak dat er veel longstayers zijn. Eén Duitser had zijn eigen dorp gebouwd: Diagonaal geparkeerde grote camper, een aanhangwagen en een drwarsgeplaatste personenauto. De royale tussenruimtes waren opgevuld met tuinset en zonnepanelen. De man hechtte waarschijnlijk aan zijn privacy……. De directe omgeving was wat rommelig, aan de zee-zijde met hoge riethagen. We hebben geen service kunnen ontdekken. Toch houden we leuke herinneringen aan deze plek: Ten eerste kwamen we via een plankier van een paar honderd meter aan een prachtig breed strand, dat betekende natuurlijk weer wandelen! Een stevige wandeling naar een stadje, ruim 6 kilometer verder. Daar was een ‘droge’ haven: De vissers- en plezierbootjes werden met een tractor over het strand getrokken. We keken ook nog even in het stadje en kuierden weer dezelfde 6 km terug, Els een gedeelte op blote kakkies door de lichte branding. De tweede leuke herinnering: In de namiddag hoorden we livemuziek. Een groepje Zweden met in hun midden een accordeonist en twee erg goede gitaristen. We schoven voorzichtig dichterbij maar werden uitgenodigd om erbij te komen zitten. Eén van de gitaristen zong o.a.een paar liederen en vertelde dat deze van Cornelis Vreeswijk waren. Deze Nederlandse artiest heeft het in Zweden helemaal gemaakt, in Nederland is hij niet veel verder gekomen dan “De nozem en de Non”.
Ze waren verrast dat wij Nederlanders waren! Fred speelde ook een paar deuntjes mee op zijn mondharmonica, kortom: Erg gezellig! En de beoogde missie, een plek vinden waar Els lekker in de zon kon zitten lezen is ook geslaagd. Dinsdag 26 november. Vanwege het ontbreken van saniservice die we toch vrij hard nodig hadden besloten we door te rijden, via Castro Marim want daar wisten we van dat er saniservice was. Het dagdoel was in eerste instantie Punta Umbria in Spanje maar er ging iets verkeerd. Een sputterende navi en wat rare rotondes brachten ons in Vila Nova de Santo Antonio en daar zagen we een camperplek. Niet lang twijfelen: Stoppen! Een CP direct aan de riviermonding in een voormalig vissershavengebied. Okee, € 4,50 p.d. maar saniservice en WiFi inbegrepen. Voor € 2,50 was er ook stroom. Niet zeuren want we hadden deze toer toch overwegend gratis gestaan. Na het neerzetten van de camper ging Els aan de gang met wasgoed en haalde Fred, voor het eerst deze toer, de fietsen van het rek, poetste deze een beetje, wat lucht bij de banden, accu’s erop: Klaar voor de eerste fietstoer. De was mocht in haar sop gaarkoken en spoedig waren we, heel rustig peddelend, opweg. Een stuk boulevardachtig gebied dat overging in een duingebied en eindigde op een lange pier. Pier weer terug en afgeslagen, richting een nog groter duingebied met heel redelijk befietsbare paden. Stukje strand, even pauze en weer via de kortste omweg en een Intermarché-super terug. Els aan de gang met fase twee van de was om daarna buiten te lezen en Fred ging met zijn hengel aan de slag. Deze is nu gedoopt maar heeft nog niet tot een lekkere vismaaltijd geleid. Tegen het invallen van de duisternis wandelden we nog even de stad in om te ontdekken dat het best een mooi centrum was. Dat zouden we de volgende dag nader gaan bekijken en de camera mee. Woensdag 27 november. We bleven in Vila Nova de Santo Antonio en het werd een beetje lummeldag. De bakker kwam aan huis en had behalve broodjes ook erg lekkere en grote bolussen. Voordat we gingen brunchen eerst onze belofte inlossen: De stad nader bekijken. En dat was best aardig. Toch wel een vrij grote stad met een mooi centrum maar alles wat even buiten dat centrum lag maakte een erg verwaarloosde indruk. In de stad natuurlijk weer naar de markthal om vissen en ander spul uit zee te bekijken. Wat een enorme keuze! Alléén: Een lekkere, goed schoongemaakte Hollandse Nieuwe? Ho maar! Wel grote partijen gedroogde vis. Een leuk detail: De huisnummers zijn vaak leuk uitgevoerd met pictogrammen voor het beroep van de bewoner. Bij een kraam langs de straat kochten we een huis-, of in ons geval camperbroek voor Fred. Lekker warm voor de toch wat koude (en lange) avonden. Vanwege gratis WiFi besteedde Fred de nodige uurtjes aan het bijwerken van diverse bestanden en de website. Was even puzzelen want de site deed niet wat Fred wilde maar uiteindelijk kreeg hij het weer soepeltjes aan het tippelen. Het avondeten paste helemaal bij de streek: Gebakken sardines, ongeveer zo groot als onze maatjes. Lekker! (maar géén maatjes!)
We doken in onze documentatie om de volgende standplaats te zoeken. We gingen daarbij Portugal verlaten. We vonden Isla Cristina maar hadden geen echt adres of coördinaten. Op de bonnefooi dan maar! Donderdag 28 november. Koffie. Bakker. Broodjes en bolussen. Uitgebreide saniservice, afrekenen via een betaalautomaat en opweg naar España met 25 km voor de boeg. Isla Cristina zo gevonden maar na erg moeizaam door de stad en langs de havens gezocht te hebben geen acceptabele plek kunnen vinden. Van onze vorige trip wisten we dat er bij Punta Umbria (Onder Huelva) een leuke plek was, vlakbij het strand, haven en een vrij lange pier. Hierbij dacht Fred natuurlijk ook een beetje aan zijn hengel. Plaats nog geheel vrij, we waren de enige camper. Voor nop maar ook geen service. Inmiddels waren de beoogde dagkilometers ipv 25 bijna 85 geworden Vanuit de camper zagen we de schelpen- en andere vissersboten voorbijvaren. De schelpenvissers hadden aan de voorkant een soort groot uitgevallen blik zonder stoffer.
Er waren deze dag wat wolken aan de hemel maar het zag er niet echt dreigend uit. Ook was de temperatuur best aangenaam, zo’n 16 a 18 graden. Brunchen en daarna aan de wandel. Niet langs het strand deze keer maar richting haven. Hierbij ontdekten we dat Punta Umbria best een redelijk grote stad is met een paar mooie winkelstraten. Interessant was een bezoek aan de vissershaven en vis- en schelpenafslag. Els leerde en passant nog even de fijne kneepjes van het nettenboeten. Onvoorstelbaar wat er aan schelpen en sardines werd binnengebracht! Fred nam wat volle schelpen mee vanwege zijn hengelambities. Toen we alles grondig bekeken hadden kwam een functionaris die ons zeer vriendelijk verzocht te vertrekken want het was verboden terrein….. Nadat we de stad verder doorkruist hadden zijn we via een lang strand weer teruggekeerd bij de camper. Kort daarna stond Fred met zijn hengel met aan de haak de vergaarde schelpjes (zonder hun kalkjas). Na anderhalf uur kon hij Els mededelen dat zijn dobber perfect was: Deze was geen enkele keer onder water gegaan! Omdat het weer vrij snel koud werd verliet Els het parkbankje en dook Fred ook in de camper waar de twee bolussen nog lagen te knipogen. In de late namiddag ging Fred nog aan de wandel want we hadden ‘smorgens een wegwijzer naar de Carrefour gezien en de internetstick (we zaten immers weer in Spanje) moest opgewaardeerd worden. Lekker gewandeld, dat wel, maar de Carrefour niet gevonden………. In de loop van de avond vielen er een paar heel lichte buitjes, geen probleem want we zaten comfortabel binnen.
