Raad
vanState 200905801/1/V1. Datum uitspraak: 21 december 2009
AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht op het hoger beroep van:
appellante, tegen de uitspraak van de rechtbank 's-Gravenhage, nevenzittingsplaats Amsterdam, van 10 juli 2009 in zaak nr. 07/17943 in het geding tussen:
en de staatssecretaris van Justitie.
200905801/1/V1
1.
2
21 december 2009
Procesverloop
Bij besluit van 6 februari 2006 heeft de minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie een aanvraag van (hierna: de vreemdeling) om haar een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen afgewezen. Bij besluit van 29 maart 2007 heeft de staatssecretaris van Justitie (hierna: de staatssecretaris) het daartegen door de vreemdeling gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Dit besluit is aangehecht. Bij uitspraak van 10 juli 2009, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank 's-Gravenhage, nevenzittingsplaats Amsterdam, het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft de vreemdeling bij brief, bij de Raad van State binnengekomen op 6 augustus 2009, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht. De staatssecretaris heeft een verweerschrift ingediend. Vervolgens is het onderzoek gesloten. 2.
Overwegingen
2.1. Hetgeen in het hoger-beroepschrift is aangevoerd en voldoet aan het bepaalde in artikel 85, eerste en tweede lid, van de Vreemdelingenwet 2000, kan niet tot vernietiging van de aangevallen uitspraak leiden. Omdat het aldus aangevoerde geen vragen opwerpt die in het belang van de rechtseenheid, de rechtsontwikkeling of de rechtsbescherming in algemene zin beantwoording behoeven, wordt, gelet op artikel 9 1 , tweede lid, van deze wet, met dat oordeel volstaan. 2.2. Het hoger beroep is kennelijk ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd. 2.3.
Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
200905801/1/V1
3.
3
21 december 2009
Beslissing
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State Recht doende in naam der Koningin: bevestigt de aangevallen uitspraak. Aldus vastgesteld door mr. M.A.A. Mondt-Schouten, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. P.A. de Vink, ambtenaar van Staat.
w.g. Mondt-Schouten lid van de enkelvoudige kamer
w.g. De Vink ambtenaar van Staat
Uitgesproken in het openbaar op 21 december 2009 1 54-607. Verzonden: 21 december 2009 Voor eensluidend afschrift, de secretaris van de Raad van State, voor deze.
uitspraak RECHTBANK 's-GRAVENHAGE Sector Bestuursrecht Zittinghoudende te Amsterdam zaaknummer:
AWB 07 /17943 (beroep) AWB 07/18428 (voorlopige voorziening)
V-nr: uitspraak van de enkelvoudige kamer voor vreemdelingenzaken en de voorzieningen rechter in het geding tussen:
geboren op eiseres),
, van Ghanese nationaliteit, eiseres en verzoekster (hiema:
gemachtigde: mr. S.S. Jangali, advocaat te Amsterdam-Zuidoost, en: de staatssecretaris van Justitie, verweerder, gemachtigde: mr. J.A.M, van der Klis, werkzaam bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst te 's-Gravenhage. 1. Procesverloop Bij besluit van 6 februari 2006 heeft verweerder de aanvraag van eiseres van 11 juli 2005 tot verlening van een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd onder de beperking "medische behandeling" afgewezen. Het daartegen ingestelde bezwaar is bij besluit van 29 maart 2007 ongegrond verklaard. Het besluit vermeldt onder meer de rechtsgevolgen dat eiseres na bekendmaking van het besluit niet meer rechtmatig in Nederland verblijft en dat eiseres Nederland uit eigen beweging binnen vier weken moet verlaten. Op 25 april 2007 heeft de rechtbank het beroepschrift van eiseres ontvangen. Volgens het besluit schort het beroep de rechtsgevolgen niet op. Bij brief van 27 april 2007 is verzocht een voorlopige voorziening te treffen die ertoe strekt de uitzetting te verbieden totdat op het beroep is beslist. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 30 maart 2009. Eiseres is verschenen, bijgestaan door haar gemachtigde. Verweerder is vertegenwoordigd door zijn voornoemde gemachtigde. De voorzieningenrechter/rechtbank, hierna te noemen: rechtbank, heeft het onderzoek ter zitting gesloten.
Zaaknummer: AWB 07/17943 (beroep) inzake AWB 07/18428 (voorlopige voorziening) inzake
Pagina 2 van 6
2. standpunten 1. Verweerder stelt zich blijkens het bestreden besluit op het standpunt dat eiseres niet in aanmerking komt voor de gevraagde verblijfsvergunning. Hiertoe heeft verweerder het volgende aangevoerd. Eiseres beschikt niet over een geldige machtiging tot voorlopig verblijf (mvv). Er bestaat geen aanleiding om vrijstelling van het mvv-vereiste te verlenen. Op grond van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb is afgezien van het horen van eiseres. 2. Eiseres heeft - zakelijk weergegeven - de volgende beroepsgronden tegen het bestreden besluit aangevoerd. Verweerder heeft ten onrechte afgezien van het horen van eiseres. Eiseres dient te worden vrijgesteld van het mvv-vereiste, omdat sprake is van een acute medische noodsituatie. Behandeling van de suikerziekte van eiseres is in Ghana niet beschikbaar. Verder is sprake van een onbillijkheid van overwegende aard, gezien de medische situatie van eiseres, de lange duur van haar verblijf in Nederland en de lange duur van de door eiseres doorlopen legalisatieprocedures. 3. Overwegingen Ten aanzien van het beroep 3. Ten aanzien van eiseres is op 11 januari 2006 een advies uitgebracht door het Bureau Medische Advisering (BMA). Hieruit blijkt dat eiseres lijdt aan een vorm van suikerziekte, waarvoor zij wordt behandeld met insuline. In het BMA-advies is geconcludeerd dat er in Ghana voldoende adequate behandelmogelijkheden zijn. De medicatievoorziening is ook gegarandeerd. Voor eiseres dreigt alleen een medische noodsituatie indien zij verstoken zou blijven van insuline. Daarvan hoeft, blijkens het BMA-advies, in ieder geval geen sprake te zijn. Ook wordt eiseres in staat geacht te reizen. Wel moet zij dan de beschikking kunnen hebben over insuline. 4. Ingevolge artikel 13 van de Vw 2000 wordt een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning slechts ingewilligd indien met de aanwezigheid van de vreemdeling een wezenlijk Nederlands belang is gediend, dan wel indien internationale verplichtingen of klemmende redenen van humanitaire aard daartoe nopen. 5. Op grond van artikel 14, tweede lid, van de Vw 2000 wordt een verblijfsvergunning als bedoeld in dat artikel verleend onder beperkingen, verband houdende met het doel waarvoor het verblijf is toegestaan. Aan de vergunning kunnen voorschriften worden verbonden. Bij of krachtens algemene maatregel van bestuur kunnen regels worden gesteld over de beperkingen en voorschriften. 6. Artikel 16, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw 2000 bepaalt dat een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 14 van de Vw 2000 kan worden afgewezen indien de vreemdeling niet beschikt overeen geldige mvv die overeenkomt met het verblijfsdoel waarvoorde verblijfsvergunning is aangevraagd. Ingevolge artikel 17, eerste lid, van de Vw 2000 en artikel 3.71, tweede lid, van het Vreemdelingenbesluit 2000 (Vb 2000) is een aantal categorieën vreemdelingen vrijgesteld van het vereiste van het beschikken over een geldige mvv. Voorts kan de minister, ingevolge het vierde lid van artikel 3.74 van het Vb 2000, het mvv-vereiste buiten toepassing laten voor zover toepassing daarvan naar zijn oordeel zal leiden tot een onbillijkheid van overwegende
Zaaknummer: AWB 07/17943 (beroep) inzake AWB 07/18428 (voorlopige voorziening; inzaice
Pagina 3 van 6
aard (hierna: de hardheidsclausule). 7. Uit de geschiedenis van de totstandkoming van de hardheidsclausule (TK 1999-2000, 26 732, nr. 7, p. 108-109) blijkt dat de daarin neergelegde bevoegdheid van de minister bedoeld is als discretionair van aard en beperkt van omvang. Gevallen, waaromtrent is voorzien dat het mvv-vereiste niet zal worden tegengeworpen, zijn bij en krachtens artikel 17, eerste lid, van de Vw 2000 van dat vereiste uitgesloten, zodat toepassing van de hardheidsclausule beperkt kan blijven tot zeer uitzonderlijke gevallen die door wet- en regelgever niet zijn voorzien. In een brief van de staatssecretaris aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal van 19 september 1997 (TK 1997-1998, 24 544, nr. 16, biz. 1) is voorts voor de uitoefening van die bevoegdheid als beleidsuitgangspunt gekozen dat een beroep op de hardheidsclausule slechts in zeer uitzonderlijke gevallen wordt gehonoreerd. 8. Gezien het vorenstaande en gelet op bestendige jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRS) ligt het op de weg van de desbetreffende vreemdeling om de aan zijn beroep op de hardheidsclausule ten grondslag liggende individuele feiten en omstandigheden te stellen en aannemelijk te maken. 9.1. Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat verweerder heeft nagelaten zich ervan te vergewissen of eiseres gedurende of direct na de reis naar Ghana de beschikking kan hebben over voldoende medicatie. Verweerder heeft dan ook onzorgvuldig gehandeld, aldus eiseres. Bovendien komt eiseres gelet hierop in aanmerking voor vrijstelling van het mvy-vereiste. 9.2. Deze beroepsgrond treft geen doel. De rechtbank is met Verweerder van oordeel dat het, gezien het in paragraaf B8/4.4 van de Vreemdelingencirculaire 2000 opgenomen beleid, de eigen verantwoordelijkheid van eiseres is om de mogelijke gevolgen van een onderbreking in de medicijn verstrekking zo veel als redelijkerwijs mogelijk te voorkomen, bijvoorbeeld door een voorraad medicijnen aan te houden. Gesteld noch gebleken is dat eiseres niet kan zorgen voor een dergelijke voorraad voor gebruik vóór, tijdens en kort na de reis naar Ghana. In Ghana kan eiseres zich wenden tot de plaatselijke artsen voor voortzetting van de medicatie. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat uit het BMA-advies blijkt dat de aanvoer van de voor eiseres noodzakelijke medicatie is gegarandeerd. De conclusie uit het BMA-advies is door eiseres niet gemotiveerd betwist. 10.1. Eiseres heeft verwezen naar de uitspraak van de AbRS van 21 november 2008 (LJN: BG5703) waarin is geoordeeld dat verweerder zich niet op basis van een BMA-advies op het standpunt kan stellen dat de vreemdeling in staat wordt geacht te reizen, indien niet is geregeld en gegarandeerd dat bij de verwijdering van de vreemdeling aan de voorwaarden zal worden voldaan dat een directe fysieke overdracht aan een arts (op het vliegveld) in aansluiting op de reis en vervolgens continuering van de medische behandeling in een medische instelling dan wel dooreen medische behandeling ter plekke plaatsvindt. 10.2. Deze uitspraak kan eiseres niet baten. Daartoe overweegt de rechtbank als volgt. Voornoemde uitspraak van de AbRS heeft betrekking op een situatie waarin ten aanzien van de vreemdeling geldt dat deze niet kan reizen, tenzij wordt voldaan aan de voorwaarde dat sprake is van overdracht aan een arts na de reis en gegarandeerde voortzetting van de behandeling. In casu is geen sprake van dergelijke re is voorwaarden. Blijkens het BMAadvies is eiseres in staat te reizen, maar dient zij daarbij de beschikking te kunnen hebben over insuline. Niet valt in te zien dat niet aan die voorwaarde kan worden voldaan.
Zaaknummer: AWB 07/17943 (beroep) inzake AWB 07/18428 (voorlopige voorziening) inzake
Pagina 4 van 6
11.1. Eiseres heeft zich verder op het standpunt gesteld dat zij vanwege de lange duur van de door haar doorlopen legalisatieprocedures dient te worden vrijgesteld van het mvv-vereiste, te meer nu het beleid is gewijzigd in die zin dat verweerder zelf een waardering moet geven aan het legalisatiedossier en eiseres thans wel in aanmerking zou komen voor een verblijfsvergunning. 11.2. De rechtbank stelt vast dat eiseres vanaf 1996 diverse procedures ter verkrijging van een verblijfsvergunning voor Nederland heeft gevolgd. De rechtbank stelt voorts vast dat blijkens de in het dossier opgenomen uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats 'sGravenhage, van 20 maart 1998 (AWB 97/9728, dossierstuk 16A) destijds aan eiseres kon worden tegengeworpen dat zij niet beschikte over gelegaliseerde documenten. Voornoemde uitspraak heeft thans kracht van gewijsde. Dat het beleid betreffende de legalisatie van documenten is gewijzigd doet daar niet aan af. Verder acht de rechtbank van belang dat namens eiseres onvoldoende gemotiveerd is betoogd dat aan haar, onder de huidige omstandigheden, wel een verblijfsvergunning zou worden verleend. De rechtbank volgt eiseres dan ook niet in het standpunt dat zij vanwege de duur van de doorlopen legalisatieprocedures dient te worden vrijgesteld van het mvv-vereiste. 12. In de overige door eiseres aangevoerde omstandigheden, te weten de lange duur van het verblijf in Nederland en het feit dat eiseres hier geïntegreerd is, ziet de rechtbank evenmin aanleiding voor het oordeel dat verweerder in redelijkheid niet heeft kunnen afzien van toepassing van de hardheidsclausule, onder verwijzing naar de uitspraak van de AbRS van 13 maart 2009 (UN: BH6939). Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat eiseres nimmer op grond van een verblijfsvergunning rechtmatig verblijf in Nederland heeft gehad. 13. Eiseres heeft er bij brief van 20 maart 2009 op gewezen dat haar gezondheidstoestand verder is verslechterd en dat zij nu ook last heeft van een forse hoge bloeddruk en last heeft van haar zicht. Zij heeft daarbij overgelegd enkele afspraken kaarten met diverse medische specialisten. Voor zover eiseres met haar stelling heeft willen betogen dat zij dient te worden vrijgesteld wordt zij daarin niet gevolgd. De rechtbank acht niet aannemelijk dat de gezondheidstoestand van eiseres is verslechterd, nu dit niet is onderbouwd met medische stukken. Uit de overgelegde afspraakkaarten blijkt niet dat de gezondheidstoestand van eiseres op de door eiseres aangegeven wijze is verslechterd. 14. Met betrekking tot de beroepsgrond van eiseres dat zij niet op haar bezwaarschrift is gehoord, overweegt de rechtbank het volgende. De vraag of in bezwaar al dan niet een hoorpiicht bestaat wordt beheerst door het bepaalde in hoofdstuk 7 van de Awb. Uitgangspunt is dat er een hoorpiicht bestaat, tenzij een van de uitzonderingen van artikel 7:3 van de Awb zich voordoet. Er is sprake van een kennelijk ongegrond bezwaar wanneer uit het bezwaarschrift zelf reeds aanstonds blijkt dat de bezwaren van de indiener ongegrond zijn en er redelijkerwijs geen twijfel mogelijk is over die conclusie. Daarbij moet de inhoud van het bezwaarschrift worden beoordeeld in samenhang met hetgeen in eerste instantie door betrokkene is aangevoerd en met de motivering van de primaire beslissing. De rechtbank is, gelet op de inhoud van het bezwaarschrift bezien in samenhang met hetgeen eiseres in eerste instantie heeft aangevoerd en hetgeen in de primaire beslissing daaromtrent is overwogen, van oordeel dat verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat sprake is van een kennelijk ongegrond bezwaar en dat daarom van het horen van eiseres kon worden afgezien. De beroepsgrond faalt derhalve.
Zaaknummer: AWB 07/17943 (beroep) inzake AWB 07/18428 (voorlopige voorziening) inzake
Pagina 5 van 6
15. Op grond van het voorgaande verklaart de rechtbank het beroep ongegrond. Ten aanzien van het verzoek om een voorlopige voorziening 16. De gevraagde voorziening strekt er toe de uitzetting te verbieden totdat is beslist op het beroep. In het onderhavige geval is er geen aanleiding tot het treffen van de gevraagde voorziening, gelet op het feit dat de rechtbank heden op het beroep heeft beslist. Ten aanzien van het beroep en het verzoek om een voorlopige voorziening 17. De rechtbank is niet gebleken van omstandigheden op grond waarvan verweerder het griffierecht zou moeten vergoeden dan wel één van de partijen zou moeten worden veroordeeld in de door de andere partij gemaakte proceskosten.
Zaaknummer: AWB 07/17943 (beroep) inzake AWB 07/i 8428 (voorlopige voorziening) inzake
Pagina 6 van 6
4. Beslissing De rechtbank, in de zaak geregistreerd onder nummer: AWB 07/17943, verklaart het beroep ongegrond. De voorzien ingenrechter, in de zaak geregistreerd onder nummer: AWB 07/18428, wijst het verzoek af.
Deze uitspraak is gedaan door mr. J. Jonkers, voorzitter, tevens voorzien ingenrechter, in tegenwoordigheid van M.R. van Kerkwijk, griffier, en in het openbaar uitgesproken op 10 juli 2009.
De griffier
voorzitter /.
s Afschrift verzonden op:
C o n c : Mvk Coll.^S D:C VK
'"1 0 JUU 2009
/.-
Tegen de uitspraak op het beroep staat hoger beroep open bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (adres: Raad van State, Afdeling bestuursrechtspraak. Hoger beroep vreemdelingenzaken. Postbus 16113, 2500 BC 'sGravenhage), De termijn voor het instellen van hoger beroep bedraagt vier weken. Naast de vereisten waaraan het beroepschrift moet voldoen op grond van artikel 6:5 van de Awb (zoals het overleggen van een afschrift van deze uitspraak) dient het beroepschrift ingevolge artikel 85, eerste Md, van de Vw 2000 een of meer grieven te bevatten. Artikel 6:6 van de Awb (herstel verzuim) is niet van toepassing. Tegen de uitspraak op het verzoek om een voorlopige voorziening staat geen rechtsmiddel open.
de Ä e e s — e c « rechtop
Advocatenkantoor Jangali
mw mr S.S. Jangali
Totaal: 9 pagina's
Hoogoord 3 B 1102 CA Amsterdam Z.O. Telefoon 0 2 0 - 6 9 1 11 99 Telefax 020 - 696 32 67
Tevens per telefax: 070 - 365 13 80 (originele brief per aangetekende post)
Correspondentieadres: Postbus 23488 1100 D Z Amsterdam Z.O.
Aan de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State Hoger beroep vreemdelingenzaken Postbus 16113 2500 BC 's-Gravenhage
RAAD VAK STATE ^ ... INGEKOMEN
.0. 1 AUG 2009 Amsterdam: U w Referentie: Dossiernummer:
6 augUStUS 2 0 0 9
Inzake: Betreft:
AAN: BEHANDELD; DD;
302-09-SJ
PAR:
.pax
, geboren op , van Ghanese nationaliteit. Hoger beroepschrift ingevolge Vreemdelingenwet 2000.
. geboren op , van Ghanese nationaliteit (taal: Engels), vrouw, wonende, te , aan , te dezen vertegenwoordigd door, en uitdrukkelijk domicilie kiezende bij, haar bepaaldelijk gevolmachtigde mr. S.S. Jangali, advocaat te Amsterdam, kantoorhoudende aan de Hoogoord nummer 3B ( Postbus 23488, 1100 DZ Amsterdam), telefoon: 020 - 6911199; telefax: 020 - 696 32 67, die voorts verklaart tot het instellen van dit beroep bepaaldelijk te zijn gevolmachtigd, geeft het volgende te kennen: Appellante heeft op 25 april 2007 beroep ingevolge de Vreemdelingenwet ingesteld bij de Rechtbank 's-Gravenhage, nevenzittingp laats te Amsterdam, tegen de beslissing van de Staatssecretaris van Justitie van 29 maart 2007, waarbij haar bezwaarschrift inzake de verlening van een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd, ongegrond is verklaard. Bij uitspraak d.d. 10 juli 2009 (registratienummer AWB 07/17943) heeft voornoemde rechtbank dit beroep ongegrond verklaard. Een afschrift van deze uitspraak is bijgevoegd (bijlage 1). Appellante kan zich niet verenigen met deze uitspraak van de rechtbank en komt daartegen bij Uw Afdeling in hoger beroep. Appellante voert ter onderbouwing van haar hoger beroep de volgende grieven aan tegen genoemde uitspraak.
Advocatenkantoor Jangali Pagina 2
Grief 1. In rechtsoverweging 9.2 heeft de rechtbank ten onrechte overwogen dat uit het advies van het Bureau Medische Advisering (BMA) blijkt dat de voor appellante noodzakelijk medicatie is gegarandeerd. Voor zover die overweging is gebaseerd op de reis en het moment waarop appellante in Ghana de beschikking zou kunnen krijgen over de noodzakelijke medicijnverstrekking, is voor het oordeel van de rechtbank in het BMA advies geen grondslag daarvoor te vinden. Het enkele feit dat in het beleid wordt gewezen op de eigen verantwoordelijkheid van de betrokkene, doet niet af aan het oordeel van het BMA dal de insuline door appellante niet gemist kan worden en dat appellante anders in een diabetisch coma zal geraken en zal overlijden, en dat onder de beantwoording van vraag 5b in het BMA advies het BMA er op heeft gewezen dat hij wel aanwijzingen heeft dat enige medische voorziening voor, tijdens of na de reis noodzakelijk is, namelijk de voortdurende beschikking over de medicatie. Kennelijk heeft het BMA niet blind willen varen op de eigen verantwoordelijkheid van appellante. Nu uit het BMA advies blijkt dat die voorziening getroffen moet worden, had verweerder niet mogen volstaan met de eigen verantwoordelijkheid van appellante om zich tot de plaatselijke arts voor voortzetting van de medicatie te wenden. In zoverre is het oordeel van de rechtbank onbegrijpelijk en derhalve niet deugdelijk gemotiveerd.
Grief 2. Ten onrechte heeft de rechtbank in rechtsoverweging 12 geen betekenis toegekend aan het feit dat appellante met medeweten van verweerder al lange tijd in Nederland verbleef, en hier geïntegreerd is, in samenhang met haar medische situatie, voor de vraag of verweerder heeft mogen afzien van de toepassing van de hardheidsclausule. De verwijzing naar de uitspraak van uw Afdeling van 13 maart 2009 (LJN: BH6939) is daarvoor onvoldoende, terwijl het enkele feit dat appellante gedurende al die jaren nimmer rechtmatig verblijf op grond van een verblijfsvergunning heeft gehad, niet van betekenis voor die vraag kan zijn. Hoewel aan verweerder bij de toepassing van de hardheidsclausule grote beslissingvrijheid toekomt, heeft verweerder in de beslissing op bezwaar volstaan met algemeenheden die niet echt toegesneden zijn op alle omstandigheden in deze zaak. Het enkele feit dat de afwijzing van haar eerdere aanvraag om een verblijfsvergunning door de rechter niet is aangetast, is in het licht van hetgeen thans bekend is over de legalisatie en verificatieprocedure, op zichzelf onvoldoende om aan die lange duur in het geheel geen betekenis toe te kennen.
G rief 3. Ten onrechte heeft de rechtbank in rechtsoverweging 14 geoordeeld dat verweerder van het horen van appellante kon afzien omdat sprake is van een kennelijk ongegrond bezwaar. Mede in het licht van het BMA advies wat kort voor de primaire beschikking is uitgebracht, en waarop appellante niet voor de primaire beslissing werd genomen heeft kunnen reageren, terwijl voorts pas zeer laat na het indienen van het gemotiveerde bezwaarschrift de onderliggende stukken van het BMA advies aan appellante zijn toegezonden, had het op de
Advocatenkantoor Jangali Pagina 3
weg van verweerder gelegen appellante Ie doen horen. Het enkele feit dat appellante de gelegenheid heeft gehad om de gronden van het bezwaar aan te vullen, is onvoldoende voor het oordeel dat aan de in de jurisprudentie behorende maatstaf om te kunnen spreken van een kennelijk ongegrond bezwaar, was voldaan. Het enkele feit dat in bezwaar met betrekking tot de medische situatie van appellante standpunten zijn ingenomen die volgens de rechtbank niet waren onderbouwd, is mede in het licht van het in het BMA advies gemaakte voorbehoud, voldoende voor het oordeel dat aan de in de jurisprudentie geformuleerde maatstaf voor een kennelijk ongegrond bezwaar, niet was voldaan.
Conclusie: Appellante concludeert tot gegrondverklaring van het hoger beroep, vernietiging van de bestreden uitspraak, en alsnog gegrondverklaring van het door appellante ingestelde beroep tegen het besluit van de Staatssecretaris van Justitie van 29 maart 2007, en verzoekt U dan ook dat besluit alsnog te vernietigen alsmede de Staatssecretaris van Justitie te veroordelen in de proceskosten die appellante in beroep en hoger beroep heeft moeten maken, en voorts te bepalen, dat aan appellante het door haar in beide instanties betaalde griffierecht zal worden vergoed.
Plaats en dagtekening Amsterdam, 6 augustus 2009
Bepaaldelijk gevolmachtigde,
mr S.S. Jangali
Bijlage: 1.
uitspraak d.d. 10 juli 2009 van de Rechtbank te Den Haag, zittinghoudende te Amsterdam
