3. Informatieblad voor het personeel van Tangent. april Deze keer in Tango: 14. Jan Aarts. 4. Basisschool. 8. Jac Peeters

april 2011 Deze keer in Tango:

Informatieblad voor het personeel van

Tangent 4.

14.

Basisschool

Jan Aarts

De Wildschut

8.

nieuwste aanwinst voor

zingt in polyfonie

voorzitterschap voor

het Tangent-palet

madrigalen en motetten

Breda’s lidmaatschap

Jac Peeters

verruilt Udenhouts

11/3 Informatieblad voor het personeel van Tangent

Kort nieuws

Inhoud

2. Van de redactie



3. Kort nieuws



3. Column



4. Kennismaken met basisschool

De Wildschut

6. AZC-school Prinsenbos



8. Kempisch vocaal ensemble Kwarts 10. Kort nieuws 11. Nieuw lid van de Raad van Toezicht: Wim Dankers 12. Tien vragen over het Zwaluwstaartprojectt

14. Jan Aarts vertrekt 16. Kort Nieuws 16. Uitgelicht: Mirjam Damen 17. Kort Nieuws 18. Afscheid Corrie van Gils

19. Personalia 19. Kort nieuws 24. Prikbord 24. Colofon

2

Van de redactie Een veelbewogen kwartaal ligt achter ons. Aan emoties geen gebrek: we konden ons blij, tevreden, geschokt en verrast voelen. Blij was basisschool De Wildschut, die het traject tot aansluiting afsloot met toetreding tot Tangent per 1 januari 2011. De school heeft een bijzondere dependance: een school die gekoppeld is aan het asielzoekerscentrum van Gilze. De Tango-redactie ging op pad om beide vestigingen uitgebreid te portretteren. Ook Astrid Peters en Paul Lutgerink waren blij: ze hebben een prachtige tijd in Kenia gehad. Hiernaast leest je hun verslag. Het College van Bestuur was dik tevreden: Scholen met Succes deelde de rapporten uit en Tangent had prima cijfers. Landelijk geven leerlingen hun school gemiddeld 8,1; bij Tangent was dat maar liefst 8,3! Zich veilig voelen op school doet 79%, en 81% geeft aan veel te leren. Van de personeelsleden deed 91% mee met de peiling; 97% komt met plezier naar school en het rapportcijfer dat ze geven is 7,9 (landelijk is dat 7,8). Het bestuurskantoor krijgt zelfs een 8,4! Ook de ouders laten Tangent bovengemiddeld scoren: zij geven een 7,8, waar 7,5 het landelijk gemiddelde is. Geschokt was de onderwijswereld door grote bezuinigingen in het passend onderwijs. Dat het hele onderwijsveld erdoor geraakt wordt, maakte Patricia de Laat van basisschool Stelaertshoeve duidelijk in haar bijdrage aan het televisieprogramma EénVandaag. Minister Marja van Bijsterveldt kwam nog naar Tilburg voor een bezoek aan De Vlashof. Natuurlijk bleven de bezuinigingsmaatregelen niet onbesproken. Verrassend was de mededeling van Jan Aarts dat hij Tangent gaat verlaten. In een gesprek met Guus Moolhuijsen kijkt hij terug op de laatste vijf jaar. Verder krijg je in deze Tango antwoorden op tien vragen over het Zwaluwstaartproject dat langzamerhand in een beslissend stadium raakt, en kun je lezen over de indrukwekkende vrijetijdsbesteding die Jac Peeters van Stelaertshoeve erop nahoudt. Veel leesplezier! Marijke van Oploo

Op woordenjacht Op woensdagmiddag 2 februari waren op basisschool De Cocon twintig collega’s bijeen voor de werkmiddag over woordenschat van de taalwerkgroep van Tangent. Op deze middag werden de theorie en de praktijk met elkaar verbonden. Centrale vraag: “Wat is belangrijk als het gaat om woordenschat en hoe kan ik dat in mijn klas vormgeven?” De middag begon met een centrale inleiding door Barbara van der Linden van Fontys Fydes over de theorie van woordenschatontwikkeling. Ze maakte hierbij gebruik van het kort geleden verschenen boek ‘Op woordenjacht’. Hierbij passeerden onder andere de bij woordenschatverwerving belangrijke woordenschatroutines, grafische modellen en coöperatieve werkvormen de revue. Ter ondersteuning van dit verhaal presenteerde basisschool Den Bijstere aan de hand van een digitale presentatie zijn schooleigen aanpak. Ter afsluiting kregen we de kans om in de klassen en kijkje te nemen hoe dit alles er in de praktijk op De Cocon uitziet. Alle deelnemers waren het er aan het einde van de middag over eens, dat de bijeenkomst erg geslaagd was., en zeker een vervolg zal gaan krijgen in het komende schooljaar. Taalwerkgroep Tangent Paul en Astrid in Kenia... In de carnavalsvakantie zijn wij naar Kenia geweest met de organisatie Teachers4Teachers. Deze organisatie verzorgt een uitwisselingsprogramma tussen Nederlandse en Keniaanse leerkrachten. Het thema van dit jaar was rekenen. Wij hebben samen met de Keniaanse leerkrachten gewerkt met vragen als: wat gaat goed in je rekenonderwijs en wat wil je graag nog verbeteren? Wat doe je met de goede en zwakke rekenaars? Hoe controleer je of de kinderen in je klas alles snappen wat je uitlegt? Hoe kun je variatie aanbrengen in je leerstofaanbod? Het was een geweldige ervaring… Een ervaring om in Kenia te zijn: de geuren, de kleuren, het stof, de hitte, de mensen, het straatbeeld, de natuur… Een ervaring om met leerkrachten uit Kenia te werken, te lachen, te zingen, te dansen en je verbonden te weten met elkaar omdat je allemaal leerkracht bent en het beste wilt voor de kinderen uit je klas… Een ervaring om je bewust te worden van de zo verschillende levens van de mensen daar en de mensen hier… Een ervaring om met Nederlandse leerkrachten die je vooraf niet kent, daarheen te gaan en twaalf dagen samen op te trekken… Als je meer wilt weten over dit project kun je kijken op de site www.teachers4 teachers.nl. Binnenkort kun je onze verslagen en foto’s zien op de website van Tangent. Paul Lutgerink (bs. De Cocon), Astrid Peters (bs. De Lochtenbergh) De winnaars met techniek-coördinato

r Jan van Go

Slimstraat 7> Met hart en ziel! Je ziel en zaligheid erin leggen, zielsveel, zielsgelukkig. Op deze manier praten over je ziel herkennen we wel; het ‘sec’ hebben over de ziel vinden we lastig en volgens sommigen zelfs niet van deze tijd. Toch gaat mijn laatste column erover, want ik erken het belang van de ziel in de praktijk van alledag. Mijn herinnering aan Tangent wordt deze weken geboren. Herinnering aan een organisatie die van leerlingen, hun ouders en van onze medewerkers het rapportcijfer ‘een prachtige acht’ krijgt. De herinnering vooral ook aan de geweldige mensen die samen ­Tangent vormen. Natuurlijk ontstaan er nu ook herinneringen aan mij. Als je een ui afpelt, kom je langzaam tot de kern. Reflecterend op mijn vijf Tangent-jaren ­probeer ik ook tot de kern te komen. Ik (en wie doet dat niet) heb mijn functie naar beste kunnen uitgevoerd. Maar… ik ben niet mijn functie, want met mijn persoon(lijkheid) heb ik de functie vormgegeven. Ik hoop dat ik als persoon (en wie hoopt dat niet) indrukken achterlaat: van gedrevenheid, van ruimte gevend, van respecterend. Nog verder reflecterend komt bij mij de vraag op; waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe, wat is mijn drijfveer, wat is mijn ziel? Die ontdekkingstocht naar de eigen identiteit leert me over mezelf dat ik wil groeien van afhankelijkheid (ik wist niets van Tangent toen ik kwam), via onafhankelijkheid (mogelijk was ik soms zelfs eigenwijs) naar wederzijdse afhankelijkheid. Samen ambities realiseren die je alleen niet kunt bereiken. Die wederzijdse afhankelijkheid raakt diep, raakt mijn ziel. Bij Tangent heb ik dat op veel momenten ervaren, daarom valt het me zwaar dit los te laten. Het hoort ook bij mijn ziel blijvend te willen groeien en daarom creëer ik nieuwe ruimte voor mezelf. Bedankt dat jullie bijdroegen aan mijn functie, persoonlijkheid en ziel. Succes met alles, en vooral met je ­eigen ontdekkingstocht.



< Jan Aarts

3

Twee-in-een aanwinst voor Tangent-palet

Kennismaken met De Wildschut Sinds 1 januari zijn 16 scholen aangesloten bij Tangent. De jongste aanwinst is openbare basisschool De Wildschut uit Gilze. De school heeft twee vestigingen. Niet zoals bij De Wichelroede of Berkeloo: de dependance van De Wildschut heeft een eigen naam en lijkt in niets op de scholen zoals wij ze gewend zijn bij Tangent. Reden om een dubbelportret te presenteren in deze Tango: maak kennis met de school in het centrum van Gilze én met Prinsenbos, de in een bos gelegen school voor kinderen van Asielzoekerscentrum Gilze. De school is 29 jaar geleden gestart aan de rand van het dorp. Met de verhuizing naar een vrijgekomen schoolgebouw in het centrum van het dorp groeide het leerlingaantal sterk. De Wildschut zit nu op een steenworp afstand van katholieke school De Bolster, en beide scholen doen het goed. De Bolster is met 390 kinderen wat groter dan De Wildschut, die op het moment 282 leerlingen heeft. Er zijn 12 groepen, die geleid worden door 19 groepsleerkrachten. Het volledige team bestaat uit 38 mensen, waarvan er 11 werken op vestiging Prinsenbos. Door dat team wordt hard gewerkt, er is voortdurend ontwikkeling. Prioriteiten: men is bezig met coöperatief leren, versterking van het rekenonderwijs door middel van een rekenpilot en er wordt veel gedaan voor kinderen die meer uitdaging nodig hebben (het woord ‘hoogbegaafd’ wordt liever vermeden). Eigen plek De school heeft echt zijn eigen plek in Gilze gevonden. De resultaten van een onlangs gehouden imago-onderzoek door Scholen Met Succes tonen dat De Wildschut goed gewaardeerd wordt en dat kinderen graag naar school komen. Veel ouders zijn erg tevreden over de leraren, die volgens hen deskundig zijn en een goed gehoor bieden als er iets is met een van de kinderen.

4

onderwijs krijgen of zich voorbereiden op de eerste communie, de school ervoor moet zorgen dat er daarvoor ruimte en tijd beschikbaar is. Ouders zorgen er zelf voor dat een pastor, dominee of leerkracht ingeschakeld wordt. Kinderen die erbij betrokken zijn, doen op dat moment niet mee met de activiteiten van de rest van de groep. Een katholieke school heeft katechese standaard op het lesrooster staan, daar doen dan alle kinderen mee met de les.

De school prijst zich gelukkig met heel veel actieve ouders, die het onderwijs en de schoolorganisatie op allerlei manieren ondersteunen (er is bijvoorbeeld een ramen-zeem-groep, en een plein-groep die het schoolplein schoonhoudt). De Wildschut huist in een comfortabel, royaal schoolgebouw met 13 leslokalen. Er is dus één lokaal over voor allerlei activiteiten zoals groepsRT en verspreide instructie voor grote groepen. Er is een apart lokaal voor handenarbeid. Sinds dit jaar is er ook buitenschoolse opvang in het gebouw gehuisvest. Daar is erg voor geijverd: school en BSO versterken elkaars positie. Er is een grote aula voor overblijven, vieringen, dansen en expressie. En tot slot beschikt men over een prachtig groot schoolplein.

Openbaar De Wildschut is Tangent’s eerste openbare school. Openbaar onderwijs is open voor alle gezindten. Niet zo opmerkelijk, dat geldt tegenwoordig voor de meeste scholen. Wat wel anders is: openbare scholen vallen onder de verantwoording van het gemeentebestuur. Organisatorisch gezien heeft De Wildschut dus te maken met de gemeente Gilze en Rijen. Dat blijft gedeeltelijk zo, ondanks dat de school sinds 1 januari is aangesloten bij Tangent. De school moet nog steeds de begroting presenteren aan de gemeente. Wat identiteit betreft, is er waarschijnlijk niet meer zoveel onderscheid met bijvoorbeeld katholieke scholen. Het is wel zo dat als ouders te kennen geven dat ze willen dat hun kinderen levensbeschouwelijk

Aansluiting Tot voor kort was De Wildschut een zogenoemde ‘eenpitter’, een school waarvan het bestuur slechts één school beheert. Een vertrouwde situatie voor Ton, want ook zijn vorige school in Raamsdonksveer was eenpitter. Gilze en Rijen is een bestuur op afstand, dus er waren heel veel

taken gemandateerd: beleid voorbereiden, beleidsstukken schrijven die via de MR door de gemeente werden vastgesteld. Een directeur moet dan heel veel zelf uitzoeken en uitwerken en krijgt weinig ondersteuning van zijn bestuur. Al langere tijd zocht de gemeente Gilze en Rijen naar een oplossing, omdat door de hoge eisen die de wetgever stelt aan scholen, het eigenlijk niet meer mogelijk is de taken over te laten aan een enkele ambtenaar of een goedwillend vrijwillig bestuur. Er wordt veel kennis en professionaliteit vereist. Verzelfstandiging mét schaalvergroting bleek de geschikte route. Tijdens het langdurige proces van oriëntatie heeft De Wildschut zelf een grote stem gehad in de uiteindelijke keuze. De MR heeft een belangrijke en actieve rol gespeeld in het geheel. Het proces is heel erg

goed verlopen. Alles waar op gehoopt werd, is uitgekomen. Verrijking Zelf is Ton heel blij met de nieuwe situatie. Ondanks dat hij wel collegiaal contact had met enkele scholen in de omgeving, ervaart hij de vanzelfsprekende samenwerking en het met raad en daad terzijde staan van de Tangent-directeuren als weldadig. Bijvoorbeeld een schoolplan uitwerken: een klein clubje gaat ermee aan de slag en dan kun je verder met een stuk waarvan al veel werk gedaan is. Je hoeft het alleen nog maar toe te spitsen op je eigen school. Het goede gevoel om deel uit te maken van een groter geheel, waarbij je kunt leren van elkaar, en waarbij je bovendien een vangnet voelt. Dat biedt steun, geborgenheid en rust. Het is in alle opzichten een verrijking. Marijke van Oploo

Wildschut-directeur Ton van Gurp, 54, geboren Rijenaar, woont sinds 20 jaar in Raamsdonksveer. Hij is getrouwd en heeft vier kinderen in de leeftijd van 13 tot 20 jaar. Houdt vooral veel van muziek en van buiten zijn. Na de Pedagogische Academie kwam hij via onder andere een Mytylschool in Breda na twee jaar in Raamsdonk terecht. Een kleine school, waar hij in de twintig jaar die hij er uiteindelijk gewerkt heeft alle rollen heeft vervuld die voorhanden zijn: leerkracht in iedere groep, RT-er, IB-er, adjunct-directeur en locatieleider. Tijdens die laatste functie kwam de vacature van directeur van De Wildschut in beeld. Na zoveel jaar was verfrissing niet verkeerd. En nu is Ton alweer tien jaar directeur van De Wildschut, nog steeds met heel veel plezier. De combinatie Wildschut-Prinsenbos maakt deze baan heel bijzonder. Het zijn twee totaal verschillende scholen, twee werelden.

5

5

Zoveel mogelijk leren voor het afscheid nemen

Dependance De Wildschut op AZC Gilze Een groot bord langs de smalle landbouwweg vertelt in duidelijke bewoordingen dat je bij het AZC in Gilze aangekomen bent. Rechts van je sluit een roodwitte slagboom een zijweg streng af en het pictogram van een camera geeft aan dat je in de gaten gehouden wordt. Bezoekers moeten zich melden bij gebouw 2. Aan een vriendelijke marechausseebeambte je paspoort laten zien, het kenteken van je auto doorgeven en het doel van je bezoek uitleggen: een gesprek met Paul Evers, locatieleider van ­Prinsenbos en adjunct-directeur van De Wildschut. Het kantoor van Paul Evers kijkt uit op de speelplaats. Het is een lichte ruimte. Aan de wand hangen foto’s uit de verschillende landen van herkomst en van het schoolvoetbaltoernooi. Tussen alle donkergetinte mensen valt een foto van drie blanke kinderen op. Die zijn van Paul zelf. De vrolijke, kindvriendelijke uitstraling van de school staat in scherp contrast met de omgeving van wat verwaarloosde stenen gebouwen die schijnbaar lukraak neergezet lijken op een groot, bosrijk terrein. Veelgebruikte fietsen voor de deuren. De voormalige luchtmachtbasis doet sinds 1993 dienst als opvang voor asielzoekers. Een vreemde gedachte: mensen die gevlucht zijn voor oorlog en ellende worden ondergebracht in een militair complex. Veel wisselingen Er zijn drie opvangcentra die vluchtelingen direct uit het buitenland opnemen: Ter Apel, Wageningen en Gilze. Dat zijn zogenaamde POL-locaties: proces opvang locaties. Het IND (Immigratie- en naturalisatiedienst) probeert tegenwoordig aan de hand van het dossier en het verhaal van de vluchteling binnen 28 dagen duidelijkheid te krijgen over zijn status. Dit houdt in dat de schoolpopulatie aan flinke wisselingen onderhevig is. De kinderen stromen snel in en uit. Op dit moment heeft de school een POL-groep van twaalf leerlingen.

6

Deze kinderen worden over het algemeen binnen vier weken overgeplaatst naar een andere locatie. De reguliere groep bestaat uit 45 leerlingen. Zij blijven langer op school, omdat ze op terugkeer naar het land van herkomst wachten, de uitslag van een tweede procedure afwachten, of in afwachting zijn van de toewijzing van een woning. Sinds de stichting van de school in 1995 is het aantal leerlingen gestaag gegroeid. In het totaal bezochten zo’n 4600 leerlingen de afgelopen 15 jaar de school. Wisselingen gaan snel, op enig moment waren er zelfs slechts twee leerlingen op een personeelsbestand van vijf. Paul Evers: “De bandbreedte ligt al jaren tussen 40 en 80”. Het voorafgaande houdt in dat het niet mogelijk en zeker niet wenselijk is een strikt leerstofjaarklassensys­teem aan te houden. De school zet voor elke leerling een eigen traject uit,

maar waar de kinderen samen onderwijs kunnen volgen, gebeurt dat ook. Paul Evers noemt het vak rekenen. De praktijk heeft geleerd dat het werken met getallen voor kinderen die de Nederlandse taal niet beheersen, veilig en rustgevend is, omdat het juist niet taalgebonden is. Rekenkundige problemen kun je, als je in je thuisland al een school bezocht, denkend in je eigen taal oplossen, terwijl de uitkomst voor iedereen te lezen is. Je wordt dus niet afgerekend op je gebrekkige beheersing van het Neder­lands of vanwege het feit dat je anderen niet verstaat en jezelf niet verstaanbaar kunt maken. Landen van herkomst Paul Evers somt de nationaliteit van de kinderen bijna zonder hapering op. Ter controle kijkt hij af en toe naar het insteekbord aan de muur, waarop elke naam en elke nationaliteit een plaatsje gekregen heeft. De

schrijnende verhalen erachter zitten in lijvige dossiermappen bij de IND. Pakt u de atlas er even bij? Somalië, Armenië, Macedonië, Afghanistan, ­Liberia, Kosovo, Georgië, Iran, ­Zimbabwe, Mongolië, Angola, Nepal, voormalig Joegoslavië, Guinee, ­Ethiopië, Rusland. “In totaal zitten er vandaag 57 leerlingen op school,” zegt Paul, “maar dat kan morgen weer anders zijn.” De onderlinge verhoudingen tussen de leerlingen is redelijk. Natuurlijk zijn er wel eens ruzies en pesterijen. De taalproblemen kunnen snel leiden tot primaire reacties. Door middel van rollenspelen proberen de leerkrachten de kinderen duidelijk te maken hoe je conflicten oplost zonder geweld te gebruiken. Zomaar een dag Elke dag begint met het introduceren van de dagen van de week en begrippen als morgen, vandaag, gisteren en overmorgen. Deze begrippen geven kinderen zelfvertrouwen, omdat ze een houvast vormen binnen het leefritme van het asiel. Het voorleesverhaal dat volgt, behandelt het thema dat later in de mondelinge taalkring en de schriftelijke taalactiviteit uitgewerkt wordt. Tot tien uur is er een werkmoment, waarin het vertalen van klanken naar het Europees schrift aan bod komt aan de hand van de methode ‘Veilig leren lezen’. Inderdaad, dat kan nu

gelukkig: veilig leren lezen. Daarna is het tijd voor de mondelinge taalkring. De school hanteert vier niveaus, waarbinnen hetzelfde thema aan de orde komt. Er wordt vooral geoefend op het vormen van de juiste uitspraak van de klanken. Na de pauze van half elf gaat iedereen tanden poetsen. Paul Evers vertelt dat dit oorspronkelijk een kortdurend project was, maar dat het tanden poetsen bij kinderen en leerkrachten zo in de smaak viel dat het een dagelijks terugkerend ritueel geworden is. Na de rekenles van drie kwartier volgt muziek, dans… ontspanning. De kinderen gaan thuis eten. Om 13.15 uur zijn ze weer op school. Dan is er een schriftelijke taalactiviteit rond het in de ochtend behandelde thema. Daarna volgt een les wereldoriëntatie, gevolgd door handen­ arbeid, tekenen of gymnastiek. Doorstroming Soms beheerst een leerling de Nederlandse taal zo goed,dat de school op het asielzoekerscentrum dit kind niets meer te bieden heeft. Deze leerling kan dan doorstromen naar De Wildschut in het dorp. De afstand van 4,5 kilometer is met de fiets goed te doen. Maar de doorgestroomde vluchteling zal veel hobbels moeten nemen. Je bent een uitzondering in een klas met overwegend Nederlandse kinderen. En zoveel kinderen! Het niveau waarop tegen je gespro-

ken wordt, ligt een stuk hoger, de leerstof is moeilijker en moet sneller verwerkt worden dan je gewend bent. Die 4,5 kilometer fietsen in weer en wind is dus je minste probleem. Het is belangrijk dat een vluchteling die doorstroomt naar De Wildschut aansluiting vindt in de groep. Word je uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes? Kun je afspreken met vrienden en vriendinnen? Mag je bij hen spelen? Komen ze ook bij jou op het centrum of is de afstand ineens tóch te groot? Het bindmiddel tussen deze sociale contacten is de taal. Zijn er teveel leemtes in je taalbeheersing, dan wordt communiceren met klasgenoten moeilijk. Ook voor De Wildschut is dit niet altijd makkelijk. De kloof met de reguliere leerling is veelal groot en bij een vaak onverwachte beslissing voor vertrek van het centrum blijft de betreffende klas soms ook wat ontredderd achter. Gelukkig is er intensief contact tussen de school op het centrum en de school in het dorp, zodat van beide kanten de vinger aan de pols gehouden wordt. Lichtjes Kinderen die in het asielzoekerscentrum verblijven, hebben vaak verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ze hebben taferelen gezien die zelfs voor volwassenen niet te bevatten zijn. ‘Als ze de school binnenkomen, zijn de lichtjes in hun ogen gedoofd,’ aldus Paul Evers. ‘Ze kijken niet meer onbevangen de wereld in, want die heeft hen bedrogen. Ze wantrouwen alles wat ze zien. Na een paar weken keren de lichtjes langzaam terug. We proberen onze kinderen zoveel mogelijk te leren, hun rugzakken te vullen voordat we na kortere of langere tijd afscheid van hen moeten nemen, maar de terugkeer van die lichtjes… dat is het mooiste.’ Peter Vervloed

7

Verstilde a capella klanken

Kempisch vocaal ensemble Kwarts Kwarts: uit kiezelzuur bestaande, zeer verbreide delfstof, soms waterhelder of wit (bergkristal, witte kiezelsteen), maar ook in velerlei kleurschakeringen voorkomend (agaat, amethist, chalcedon). Jac Peeters is onderwijzer. Hij geeft les aan groep acht van basisschool Stelaertshoeve. Daar is trouwens niets van te merken als ik in de tuin tegenover hem zit. Hij is net terug van een stevige rit op zijn mountainbike in de landelijke omgeving van Hilvarenbeek. Zijn bezwete fietskleding hindert hem niets als hij enthousiast begint te vertellen over zijn passie: muziek. Het begin Jac was negen jaar oud toen hij pianoles mocht nemen. Zijn twee broers volgden al snel. In huize Peeters was één regel erg belangrijk. Die stond als het ware op het behang geschreven: als je ergens aan begint, maak je het af ook. ‘Daar was ons moeder erg strikt in,’ aldus Jac. De jongens kregen alle drie op dezelfde dag achter elkaar pianoles. Dat leidde tot ruzieachtige taferelen bij de piano, want voor aanvang van de lessen moest nog snel even geoefend worden. Drie opgroeiende jongens tegelijk achter de toetsen werd natuurlijk wat krap en zou zeker niet

8

tot grote muzikale prestaties leiden. Terwijl zijn broers afhaakten, hield Jac vol. Hij ging naast piano- ook orgellessen volgen, en studeerde later hoofdvak orgel aan het Brabants conservatorium. In 1986 was hij finalist van het Zuid-Nederlandse Orgelconcours in Boxtel. Hij heeft zelfs zijn eerste benoeming als onderwijzer te danken aan zijn piano- en orgelspel. Toen basisschool Achthoeven een muziekvakleerkracht zocht, was die in de persoon van Jac Peeters snel gevonden. Hij kon bovendien twee dagen in groep 5 gaan werken. Eersels vocaal ensemble Begin 1983 was Jac organist en tenor bij het Eersels vocaal ensemble. Harrie Hendriks, een van de bassen, kwam met het idee om een kwartet op te richten. Daar had Jac wel muzikale oren naar. Ze zochten een alt en een sopraan om het kwartet compleet te maken. ‘We konden kiezen uit de beste stemmen van het ensemble,’ zegt Jac glimlachend. ‘Dat hebben we met plezier gedaan.’ In het voorjaar van 1983 startten de

repetities in de Hervormde kerk te Eersel. Daar Harrie Hendriks een rasechte Anglofiel is en een cottage in Dorset bezit, lag het repertoire al bij voorbaat vast: muziek van Engelse componisten uit de renaissance. Door zijn contacten daar zouden concerten in Engeland volgen. Maar nu loop ik een stukje voor de muziek uit… What’s in a name… Harrie Hendriks toverde als het ware de naam Kwarts uit de hoge hoed. Een andere naam heeft nooit een rol gespeeld. Het polyfone karakter van de muziek van het kwartet, waarbij geen enkele stem de boventoon voert, maar muzikale lijnen elkaar afwisselen in intensiteit, leidt naar de zachte kleurschakeringen van bergkristal. Ook het feit dat kwarts een wijdverbreide delfstof is en het kwartet zijn liederen overal wil laten klinken, tekent de naam. En natuurlijk is het maar een paar stappen – een letter schrappen – van ‘kwarts’ naar ‘kwartet’. Al bestaat Kwarts in de huidige samenstelling uit vijf leden.

Optredens Kwarts presenteerde zich informeel tijdens een uistapje van het Eersels vocaal ensemble naar Bayreuth. We schrijven 1984. Bij een gezellig samenzijn in een café zong het kwartet Matona mia cara van Orlando di Lasso (1532-1594). Het eerste grote optreden had een minder verheven karakter, maar was wel meteen voor de televisie. De AVRO had in die tijd een programma dat luisterde naar de nu wat oubollig klinkende naam ‘De burgemeester is jarig’, gepresenteerd door Gerrit den Braber (Ik geef je een roosje mijn roosje, red.) De broer van minister Van Agt was burgemeester van Eersel en zou in dat programma in het zonnetje gezet worden. Natuurlijk moest het volkslied van Eersel ten gehore gebracht worden. Jac maakte een arrangement voor vier stemmen en Kwarts toog naar Hilversum om het lied te zingen, zoals het nog nooit gezongen was.

Het streekmuseum ‘De acht zaligheden’ nodigt vanaf dat moment Kwarts elk jaar uit om de seizoensopening luister bij te zetten. Dat er behalve het Eersels volkslied ook madrigalen en motetten in glasheldere polyfonie klinken, mag duidelijk zijn. Dit jaar heeft Kwarts op 26 maart de seizoensopening voor de vijfentwintigste keer verzorgd. Verder zingt Kwarts binnen concertseries, zoals bijvoorbeeld in de oude Willibrorduskerk in Waalre. Op 14 april heeft daar het grote slotakkoord geklonken: de lametations van Jeremia van Thomas Tallis. Slotakkoord? Ik loop nog steeds iets voor de muziek uit… Drie cd’s en een dvd Dat kon niet uitblijven: veel luisteraars wilden de muziek van Kwarts meenemen en thuis nogmaals beluisteren. Ter gelegenheid van het koperen jubileum van het kwartet in 1996 kwam de eerste cd uit. Dankzij een flinke lijst met sponsors kon Kwarts die in eigen beheer uitgeven. Er zijn vooral madrigalen te beluisteren. De tweede cd bracht een mix van kerkelijke en wereldlijke muziek uit de Engelse renaissance. Jac is dertig jaar dirigent van het koor van de Petrus & Pauluskerk in Tilburg geweest. In 2005 werd de jarenlange restauratie van het kerkorgel afgerond en Kwarts besloot het

mooie resultaat te vieren met een cd, vol gezongen met advents- en kerstliederen. Rob Nederhof, de organist van het koor en goede vriend van Jac, verleent zijn medewerking aan deze cd. De onlangs uitgebrachte DVD met zes liederen is ontstaan uit een promotiefilmpje over Eersel met, hoe kan het anders, de vierstemmige uitvoering van het volkslied door Kwarts. De cirkel lijkt rond. Of… En verder? In 2008 heeft Kwarts een zilveren jubileumreis gemaakt naar de bakermat van hun muziek: Engeland. Het was een geweldige reis. Maar Harrie Hendriks zei toen al het wat rustiger aan te willen doen. Hij naderde de leeftijd van 75 jaar en hoewel zijn stem een stuk jonger lijkt, gaan de jaren tellen. ‘Op 24 juli wordt Harrie 75,’ glimlacht Jac geheimzinnig. ‘Hij zal die dag nooit vergeten.’ Jac heeft de feestelijkheden enthousiast uit de doeken gedaan, maar hier moet de schrijver van dit artikel een toontje lager gaan zingen. Meer informatie mag hij niet geven. Het Brabants Dagblad zal er zeker aandacht aan besteden. ’Kwarts is meer dan de vijf afzonderlijke leden,’ mijmert Jac. ‘Het zingen in polyfonie vereist uiterste concentratie. Die kun je geen moment laten verslappen, want jij bent de enige die een partij zingt. Val jij stil, dan valt een stuk muziek stil. Het muzikale bouwwerk stort dan gedeeltelijk in.’ Kwarts zal blijven bestaan. De muziek zal minder klinken, maar zal niet aan schoonheid inboeten. Het aantal repetities in de Middeleeuwse kapel in Eersel zal minder worden, maar na afloop zullen de leden nog steeds een pintje drinken in hun stamcafé. Ook al is het café eigenlijk gesloten, de muziek van Kwarts is altijd ­welkom. Peter Vervloed

9

Passie voor onderwijs en bestuur verenigd

Kort Nieuws Resultaten enquête kinderopvang In september 2010 is een enquête gehouden over kinderopvang. De resultaten waren duidelijk. Van de ruim 500 collega’s hebben 84 collega’s de vragenlijst retour gestuurd. Hiervan hebben 48 personeelsleden kinderen. Dit is 9,6 % van het totale personeelsbestand. Voor de commissie was dit een tegenvallende respons: vooraf bestond het idee dat er meer behoefte zou zijn. Hier volgen de resultaten: JA NEE Maakt u voor de opvang van uw kinderen gebruik van gastouders, kinderdagverblijf of ­familie of kennissen?

51,19 %

48,80 %

Maakt u gebruik van een kinderopvangcentrum?

36,90 %

63,09 %

Bepaalt de kinderopvang uw werkdagen op school?

47,91%

52,08 %

Wilt u de kinderopvang dicht bij uw huisadres hebben?

79,16 %

20,83 %

Wilt u de kinderopvang dicht bij uw school hebben?

47,91 %

52,08 %

Als Tangent bijdraagt in de kosten van de Kinderopvang zou u dan meer dagen willen werken?

39,58 %

60,42 %

Als uw kind ziek wordt tijdens het verblijf op de kinderopvang, kan uw kind dan blijven op de kinderopvang??

29,27 %

70,73 %

Van deze 48 personen heeft 79% de kinderopvang het liefst dicht bij huis. Als Tangent bijdraagt in de kosten zou dit voor 39% (18 personen) betekenen dat zij meer zouden willen werken. De ruime meerderheid geeft er de voorkeur aan om dicht bij huis de opvang te realiseren. Na alles goed afgewogen te hebben, heeft de werkgroep uiteindelijk besloten dat het op basis van deze gegevens op dit moment niet wenselijk is om verdere actie te ondernemen. We hopen iedereen hiermee voldoende geïnformeerd Werkgroep Levensfasebewust Personeelsbeleid te hebben en danken de deelnemers voor hun bijdrage. Workshops studiedag Tangent De studiedag Tangent over levensfasebewustpersoneelsbeleid is ondertussen al weer een jaar geleden. In de tussentijd hebben we als werkgroep niet stil gezeten. Van alle workshops hebben we uiteindelijk een aanbod kunnen doen naar alle collega’s. Helaas hebben maar dertien collega’s enthousiast hierop gereageerd. Voor de workshops Mindfullness van de Arbo Unie waren acht aanmeldingen, waardoor we ons best hebben gedaan om deze workshop door te laten gaan. Na de voorjaarsvakantie is deze bij de Arbo Unie gestart. De andere workshops hebben we helaas niet door kunnen laten gaan omdat er te weinig aanmeldingen waren. Wij wensen de collega’s die de workshop Mindfullness volgen veel plezier! Werkgroep Levensfasebewust Personeelsbeleid Tips over leerproblemen en emotionele problematiek Even voorstellen: mijn naam is Monique van Loon. Ik werk op basisschool Berkeloo. Zodra ik voor de klas stond was ik erg geïnteresseerd in de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen en uiteindelijk ben ik in 2006 gestart met een eigen praktijk (www.neipraktijktilburg.nl). Daarin werk ik met kinderen, jongeren en ouders op het gebied van leerproblemen en emotionele problematiek zoals (faal-)angst, onzekerheid, boosheid, spanningsklachten en nog veel meer.. Bij mijn werk ga ik altijd uit van de Nei-methode, waarmee ik heel snel de oorzaken van stress en onverwerkte emoties kan opsporen. Ik vind het leuk om af en toe een ‘tipje’ vanuit eigen praktijk in de Tango te zetten. De eerste tip is te vinden op pagina 13. Wie weet kun je er iets mee…. Monique van Loon

10

Toezicht op Tangent Op dit moment zijn er door het vertrek van Edith van Montfort en door het aanstaande vertrek van Pierre Valk twee vacatures binnen de RvT. Op korte termijn worden die vacatures in de krant gepubliceerd. Voor de ene zetel wordt gezocht naar een deskundige op het gebied van Human Resource Management/ Arbeidsrecht. De andere vacature is er op het ­beleidsterrein Onderwijs. De vacature die Tijn Boom achterliet als penningmeester, is onlangs ingevuld door Wim Dankers. Maak kennis met deze bestuurder in hart en ziel...

Wim Dankers, 44 jaar, woont samen met zijn vrouw Annemarie in een mooie wijk dicht bij het Tilburgse centrum. Ze hebben twee zoons. De jongste, Polle, zit nog op de basisschool. Geen Tangent-school, overigens. Kamiel is al middelbare scholier. Wim houdt van hardlopen, lezen en voetbal kijken met zijn zoons. Verre reizen maken is ook een hobby. Loopbaan Na een studie economie aan de Universiteit van Tilburg, studeerde Wim af op een onderzoek waarvoor hij een half jaar in Maleisië was. Omdat hij altijd al een passie voor onderwijs had, is hij eigenlijk ook meteen na het afstuderen in het onderwijs beland door als leraar op een HEAO te gaan werken. Nog steeds werkt hij bij Avans Hogescholen als opleidingscoördinator en do-

cent economie bij de opleiding Bestuurskunde Overheidsmanagement. Daar worden studenten opgeleid voor beleidsfuncties bij overheden en non-profit-organisaties. Drie voorkeuren Wim heeft al vaker functies bij Raden van Toezicht en bij besturen vervuld. Het is interessant en afwisselend om te doen. Hij solliciteerde naar de Tangent-functie omdat die nog iets extra’s had: een directe relatie met onderwijs. Een functie die hem op het lijf geschreven is. Wim’s CV blijkt drie sterke voorkeuren te tonen: toezicht houden, economie/financiën en onderwijs. Die drie dingen komen perfect samen in de taakomschrijving van een lid van de RvT van Tangent met de portefeuille ‘financiën’. Bovendien is basisonderwijs in zijn gezin dagelijks al bij het ontbijt onderwerp

van gesprek: Wim’s vrouw is werkzaam in het speciaal basisonderwijs. Hoewel er binnen de Raad van Toezicht van Tangent voor gekozen is om iedereen betrokken te laten zijn bij alle onderwerpen, zijn er wel specialisaties.Wim’s specifieke aandachtsveld is financiën, hij heeft daar een net iets grotere inbreng in dan de anderen. Zo bestudeert hij n­ amens de RvT de begroting en de jaarrekening. Het College van B ­ estuur is verantwoordelijk voor de financiën, maar de Raad van Toezicht moet erop toezien dat hiermee op een goede manier wordt omgegaan. Zo is gewaarborgd dat de organisatie op lange termijn financieel gezond blijft. De tijd van inlezen en bijpraten is achter de rug, en Wim Dankers kan nu vol aan de slag als toezichthouder. Veel succes! Marijke van Oploo

GMR mag lid voor de Raad van Toezicht voordragen De wet ‘goed onderwijs en goed bestuur’, die op 1 augustus 2010 in werking trad, geeft de GMR de gelegenheid een bindende voordracht te doen voor één zetel in de Raad van Toezicht. De RvT stelt een benoemingsadviescommissie in met daarin namens de GMR een lid van de GMR. De desbetreffende afgevaardigde heeft binnen die ­benoemingsadviescommissie als het ware een vetorecht. Bij de nu bestaande onderwijsvacature geldt het vetorecht van de GMR-afgevaardigde. Het vetorecht is van toepassing verklaard op de onderwijszetel, omdat ouders en medewerkers die deel uitmaken van de GMR het meest nauw betrokken zijn bij het beleidsterrein onderwijs.

11

Het project tot oprichting van een Tienerschool, bekend onder de werknaam ‘Zwaluwstaart’, raakt in een beslissende fase. Reden om twee direct betrokkenen enkele vragen voor te leggen. Links antwoordt Istvan Turi, projectleider namens 2College en in het dagelijks leven vestigingsdirecteur van 2College Ruiven in Berkel-Enschot. Rechts Martin Heeffer, projectleider voor Tangent en directeur van Rennevoirt. Hoe zijn jullie tot dit initiatief gekomen? Als vestigingsdirecteur van 2College Ruiven ben ik op een al rijdende trein mee gaan rijden. 2College en Tangent, VO en PO, zijn in samenwerking met het KPC, deze uitdaging aangegaan. Primair Onderwijs en Voortgezet Onderwijs kijken elk op hun wijze tegen de overstap-problematiek aan. Bundeling van kennis maakt dat problemen veel effectiever kunnen worden aangepakt. De uitdaging om de overstap van PO naar VO aan te pakken was overigens een uitdaging die ik eerder ook al was aangegaan. Echter vooral vanuit het perspectief om de banden tussen VO en PO aan te halen en in te zetten op een verdere verbetering van die relatie. Dit project gaat veel verder. We proberen vanuit verschillende perspectieven mogelijke oplossingen te bedenken voor ‘problemen’ die we zien in de praktijk. Uitgangspunten zijn onder andere: uitstel van selectie, intensievere betrokkenheid van ouders bij het onderwijsproces van hun kind, voorkomen van voortijdig schoolverlaten en betere aansluiting van het onderwijs bij de puber, op pedagogisch én didactisch gebied. Waarom de naam ‘Zwaluwstaart’? De problemen spelen zich met name af bij de overgang van PO en VO. Bundeling van krachten biedt krachtige en kansrijke mogelijkheden. Het vorken van de verschil-

12

Wat waren de belangrijkste redenen voor dit project? De constante struggle als het gaat om de persoonlijke overdracht van PO naar VO. We hebben de afgelopen jaren diverse activiteiten ondernomen met bijvoorbeeld het werkstuk ‘Dit ben ik’. Maar of er daadwerkelijk iets mee gedaan wordt, valt of staat met de mentor of de docenten. De ervaringen daarmee zijn zeer wisselend. Met dit project gaan PO en VO samenwerken in plaats van samen afspraken maken. Dat is een wereld van verschil. Waar komt die nieuwe school te staan? Aanvankelijk is gesproken over de Overhoeken, een nieuw te bouwen woonwijk in Berkel-Enschot. Het idee was om daar een nieuwe school te openen. De economische crisis heeft deze plannen doorkruist. Echter: goede initiatieven zijn niet afhankelijk van nieuwe wijken of droomlocaties, maar van innovatief vermogen. Het idee van de Tienerschool kan op iedere basisschool worden gerealiseerd. Zowel Berkel-Enschot als Tilburg-Noord zijn in beeld. Een basisvoorwaarde is dat een school van 2College nabij is, zodat enkele vakken in de specifieke praktijklokalen gegeven kunnen worden. Waar hangt het ‘go or no go’ van af, straks in juni? Dit besluit hangt in ieder geval niet af van het enthousiasme dat we hebben. De eerste pilot heeft al tot mooie ervaringen geleid. In het kader van het project kleding hebben

Istvan Turi

Martin Heeffer

VAN MONIQUE

Ton van den Boom

15 kinderen uit groep 8 van basisschool Rennevoirt proefjes uitgevoerd in het praktijklokaal van ’t Ruiven. Dit was voor iedereen zeer geslaagd. Ook tijdens een presentatie op 30 maart jl. voor andere besturen op het KPC is er enthousiast gereageerd op onze plannen. Maar er moet wel behoefte zijn. Zonder leerlingen geen school. Hoe zien jullie de samenwerking? Er is een overeenkomst getekend door 2College, KPC en Tangent. De bestuurders van deze drie partijen vormen de stuurgroep. Daarnaast is er een projectgroep, ook daarin zijn alle drie de partijen vertegenwoordigd. Samen met Istvan Turi en Lenie van Lieverloo geven we als projectgroep inhoud aan het concept, aan pilots en aan toekomstige ateliers. Het volgend jaar worden daar nog drie werkgroepleden aan toegevoegd. Zij gaan samen met Mick Sluiter, die de eerste pilots heeft uitgevoerd, nieuwe activiteiten ontwikkelen. Uiteindelijk zullen de groepen 9 en 10 gehuisvest worden op een basisschool. Die directeur zal ook de dagelijkse leiding hebben over groep 9 en 10. Wel staan de leerlingen voor de bekostiging ingeschreven bij het VO. Kunnen andere scholen t.z.t. leren van jullie ervaringen? Nog voor de meivakantie gaat de site van het Zwaluwstaartproject open. Daarop kunnen belangstellenden veel informatie vinden. De eerste lezing is al gegeven. Dit project moet de samenwerking tussen PO en VO vergroten. Dat is voor het VO best lastig, want zij krijgen vanuit meer dan 30 verschillende basisscholen hun leerlingen. Het project Zwaluwstaart heeft gekozen voor kleinschaligheid en de menselijke maat. Dat is ook de boodschap die ik nu al aan anderen zou willen meegeven. Hoe gaat een dag in groep 9 er straks uitzien? De start is iedere dag in de mentorgroep, geborgenheid van de eigen klas. Daar kunnen kinderen verhalen delen. Vervolgens komen de vakvormingsgebieden aan de beurt, met veel aandacht voor taal, rekenen en wiskunde, Engels en de persoonlijke ontwikkeling van ieder kind. Het portfolio zal daarin centraal staan. We hebben de specifieke kenmerken van de Tienerschool uit gewerkt in 6 P’s. Als je dat leest denk je: waarom waren we er niet veel eerder mee begonnen? De Tienerschool, elk talent erkend!

TIP!

Zwaluwstaart

lende aanpakken van primair en voortgezet onderwijs. Welke leraren gaan straks lesgeven in groep 9 en 10? De leraar die les geeft aan deze klas moet vooral het kind willen zien. Talenten herkennen en erkennen. Natuurlijk verwacht je dat van alle leraren die voor de klas staan. Toch denk ik dat deze groep kinderen als het ware een ‘tienerspecialist’ verdient. De pedagogische aanpak is anders dan wanneer je met wat oudere leerlingen te maken hebt. Je zoekt naar collega’s die een grote affiniteit hebben met het fenomeen ‘pubertijd’. Een voor het kind soms lastige periode. Natuurlijk moet de leraar voor de klas ook gewoon zijn vak verstaan. Het beslissingsmoment van go/no-go ligt in juni a.s. Waar hangt het al of niet doorgaan van af? We hebben met elkaar afgesproken dat er voldoende draagvlak moet zijn. We gaan pas definitief van start (de verwachting is 1 augustus 2012) met een groep als blijkt dat ouders en hun kind de nu getoonde belangstelling verder gaan vertalen naar serieuze interesse. In gesprek met ouders merk je dat ze nieuwsgierig ­r aken en doorvragen. Er zijn zelfs ouders zo enthousiast dat ze meteen vragen wanneer we van start gaan en waar ze hun kind kunnen aanmelden. Dat moet verder gaan groeien. Het is aan ons om dit mooie product te verkopen. Hoe reageren leraren en leerlingen op dit Zwaluwstaart-idee? De reacties lopen uiteen van voorzichtig optimistisch tot zeer enthousiast. Je hoort natuurlijk ook leraren die het helemaal niet zien zitten, er niet in geloven. Ze herkennen overigens de problemen wel, maar vragen zich af of dit initiatief nodig is om die problemen aan te pakken. Voor de leerlingen geldt eigenlijk hetzelfde. Het is natuurlijk ook een erg lastige vraag voor een kind uit groep 8 of uit de brugklas. Nieuwsgierig zijn ze wel, ook uitgesproken. ‘Nee, dat heb ik niet nodig, ik weet al waar ik naar toe wil.’ Of: ‘Ik had best nog wel een jaar op de b ­ asisschool willen blijven, het was daar zo gezellig.’ Een brugklasleerling was heel positief: “Ja hoor, dat zou best iets voor mij zijn, misschien had ik dan een hoger advies gehad.”

Ouders willen het beste voor hun kind. Sommige ouders zijn echter overbezorgd. Hierbij hebben ze niet in de gaten dat ze hun kind flink met deze gevoelens belasten. Onbewust voelt dit kind: “als mama zich zo’n zorgen over mij maakt, zal er wel iets héél ergs met mij aan de hand zijn”. Begrijpelijk dat dit geen goede invloed heeft op faalangstige of ­minder goed presterende kinderen. Het is in zo’n geval erg zinvol om ouders tactisch duidelijk te maken hoe hun overbezorgdheid doorwerkt op hun kind. Als de ouders vertrouwen gaan uitstralen, slaat het gedrag van zo’n leerling ineens positief om en gaandeweg verbeteren de resultaten. Een kind kan niet groeien zonder de veiligheid van vertrouwen…

13

Levensfasebewust personeelsbeleid in de praktijk

Jan Aarts vertrekt Onlangs werd iedereen verrast door de mededeling dat Jan Aarts een baan heeft aanvaard als lid van het College van Bestuur van INOS, Stichting voor Katholiek Onderwijs uit Breda. Na vijf jaar als algemeen directeur c.q. College-voorzitter van Tangent, blijkt dat Jan zijn sporen heeft nagelaten. Een ­moment van afscheid is een goed moment om terug te kijken. Dat deed Jan samen met Stelaertshoeve-directeur Guus Moolhuijsen, die hem een aantal vragen voorlegde.

Onlangs ben je opa geworden. Mijn beeld bij opa’s is dat ze het wat rustiger aan gaan doen. Niets voor jou? Enkele maanden geleden ben ik inderdaad opa geworden. Ik ben een échte opa, maar werk speelt ook nog een grote rol in mijn leven. Ik was niet op zoek naar een andere baan. Pas toen ik de advertentie van INOS zag, ging ik nadenken: wat wil ik nog? Ik werk nu vijf jaar bij Tangent. Ik kan er elf jaar van maken, maar wil ik dat? Is Tangent daar blij mee? Een overstap is nu nog mogelijk, maar over een jaar of twee niet meer. Ik zeg uit de grond van mijn hart dat ik geen redenen heb om weg te gaan, ik werk nog steeds heel graag bij Tangent. Maar de overstap is ook ingegeven door mijn eigen levensfasebewuste personeelsbeleid. Ik ga een stuk dichter bij huis werken. Met alle avondbijeenkomsten die bij de functie horen is dat een prettige bijkomstigheid. Had het thuisfront inspraak in de beslissing? We hebben er heel veel over gepraat, maar uiteindelijk laat Ine dat soort

14

beslissingen aan mij over: ík moet het ergens weer naar mijn zin hebben. Maar ze had veel inspraak, we vormen een goed team. Ik wil niet zeggen dat ik thuis voortdurend over werk praat, maar ik praat er wel heel veel over. Veel mensen hebben een duidelijke scheiding tussen werk en privé. Voor mij gaat dat niet op. Ben je gevraagd of heb je gesolliciteerd? Gewoon gesolliciteerd met een sollicitatiebrief. INOS is nog niet zover als Tangent, waar we het belangrijk vinden om een bekwaamheidsdossier te overleggen. Ik werd door een ­kameraad geattendeerd op de advertentie, want ik had hem zelf niet gezien. Maar daarna liet het me niet meer los. Ik heb wel zelf een aandeel in de procedure ingebracht: op mijn initiatief heb ik een paar uur met mijn aanstaande naaste collega gesproken. Het moest wel klikken: Tangent is me zoveel waard, ik wilde niet het risico nemen van een verkeerde beslissing.

Je wordt daar tweede man. Is dat wel iets voor jou? Daar heb ik inderdaad goed over nagedacht. Maar doordat ik veel vertrouwen heb in de samenwerking met die collega én omdat INOS een echt collegiaal bestuur heeft, heb ik besloten dat het weinig uitmaakt. Je bent er echt samen verantwoordelijk. Maar eerlijk is eerlijk: ik zal het wel een beetje missen om eerste man, om boegbeeld te zijn. Bij Tangent heb ik duidelijk het leiderschap, maar dat komt vooral omdat Wil Broos iemand is die mij als collegelid veel ruimte gaf. Dan wordt je nog wat meer in je ­eigen rol geduwd. Dat was trouwens een belangrijke aarzeling in mijn overweging: het kwijtraken van Wil als naaste collega. Hij is de beste collega die ik ooit gehad heb. Wij zijn erg complementair: inhoudelijk op onze arbeidsterreinen, maar ook als mens. Als CvB zijn wij echt een eenheid. Ik hoop dat ik hem nooit tekort heb gedaan, maar omdat hij veel minder een boegbeeldambitie heeft, heb ik die rol meer naar me toegetrokken.

Als je terugkijkt op ‘jouw’ periode, waar ben je dan trots op? Die vraag had ik verwacht! Ik ben vooral trots op het directeurenteam. Vijf jaar geleden trof ik een tamelijk ambtelijke cultuur aan bij Tangent. Bij vergaderingen wilde men verslagen bespreken, punten indienen voor de rondvraag, Ik vind een verslag bespreken verloren tijd: je maakt het alleen zodat degenen die afwezig waren kunnen lezen wat er besproken is. De directeuren vormen een goede club. Het elkaar vliegen afvangen is er nauwelijks aan de orde. Ik heb heel wat directeuren meegemaakt. Het zijn soms net kinderen die jaloers om zich heen zitten te kijken of een ander niet te veel aandacht krijgt ten koste van zichzelf. Bij Tangent is dat nagenoeg afwezig, dat is een genot! Ik ben ook trots op wat we met elkaar tijdens de studie-tweedaagse voor directeuren bereiken. En op de instroom van een hele reeks capabele jonge adjunct-directeuren. Wat beleidsterreinen betreft, ben ik trots op waar we staan op Onderwijsgebied. Alle Tangent-scholen hebben minimaal de basiskwaliteit, dat kunnen niet veel schoolbesturen zeggen. Kinderen gaan met plezier naar school en leren meer dan voldoende. Daar gaat het om, dat is het allerbelangrijkste. Dat is mede zo, omdat we veel werk maken van kwaliteitszorg. We maken directeuren deskundig om kwaliteitszorg op een menselijke manier toe te passen. Wat is er nog niet gelukt? Ik kies een onderwerp dat heel veel medewerkers aangaat: deskundigheidsbevordering. Leraren en de andere medewerkers werken ontzettend hard. Tien procent van hun tijd is gereserveerd voor deskundigheidsbevordering. Nuttige tijd! Maar in de praktijk wordt die gebruikt als een soort uitloopruimte om met zorg-

plannen bezig te zijn, lessen voor te bereiden, met collega’s te praten. Dat kan beter: het moet gaan om ontwikkeling. Schoolontwikkeling, dat gaat wel goed, maar er zijn teveel mensen die te weinig tijd besteden aan het verbeteren van hun eigen bekwaamheden. Ik benadruk dat mensen niet hun tijd verknoeien, maar het is een kwestie van anders besteden! Ken jij het woord ‘werkdruk’? Nee. Ik weet van mezelf dat ik het best functioneer als er wat druk is, maar ik ervaar dat niet als belastend. Ik heb naast werken altijd gestudeerd. Ik ben eraan gewend om ‘s avonds te sporten en nog een tijdje te werken. Dat geeft geen druk, meestal heb ik er gewoon plezier in. Overigens vind ik dat werkdruk in het onderwijs veroorzaakt wordt door vakantie. Twaalf weken vakantie, plús als je een bepaalde leeftijd hebt nog een halve of hele dag Bapo: dat legt een enorme druk op de rest van de werkweken. We zouden anders moeten omgaan met die vakanties. Vooral de meivakantie valt op een beroerd moment. Die zou moeten worden teruggebracht tot één week vakantie, en één week met je collega’s werken aan de planning van volgend jaar en aan deskundigheids­ bevordering, terwijl de kinderen vrij zijn. Ik wil geen vrije dagen afpakken, maar het zou veel praktischer zijn om die dagen op een ander moment op te nemen. We klagen erover dat een werkweek zo vol is, maar die week moet al 42 uur hebben voor er sprake is van een normale werkweek. Dat is veel: 5 keer 8 uur is nog maar 40 uur! Wat ga je missen? Over Wil Broos hebben we het al gehad. Maar ik ga veel mensen missen: Tangent is een warme organisatie.

We hebben een klein, maar fijn stafbureau. Sommigen denken dat de bezetting misschien te groot is, maar die beseffen niet dat we kostentechnisch stevig onder het landelijk gemiddelde zitten. We hebben maar een paar mensen, en die zijn dan ook heel goed. Die trouwe mensen om me heen, die ga ik missen. De directeuren, en heel veel team­ leden. Tot mijn verrassing heb ik zeker wel 40 reacties van medewerkers gehad over mijn vertrek. Korte mailtjes, maar ze doen veel goed. Mensen schrijven: “we zullen je missen omdat...”. De redenen die vervolgens genoemd worden hangen vaak samen met het ‘clubgevoel”, dingen als een sinterklaas- of kerstviering. Niet mijn verdienste, maar ik heb het zeker gestimuleerd. Ook laten ze blijken het te waarderen dat de organisatie laagdrempelig is: als er iets dwarszit, kan er een e-mail gestuurd worden, waar over het algemeen snel op gereageerd wordt. Wil jij nog iets kwijt? Ik heb mijn werk met plezier gedaan, en dat zal ik doen tot en met de allerlaatste dag. Ik hoop dat Tangent snel een opvolger voor mij vindt. Het tempo wordt daar echter bepaald door zorgvuldigheid. Ik heb het gevoel dat het tussen mij en de rest van de organisatie klikte, met de opvolger moet dat ook zo zijn. Ik heb er alle vertrouwen in dat er een goede man of vrouw gevonden zal worden. Ik hoor dat er op dit soort vacatures vaak heel veel reacties komen, dat geeft hoop. Het is ook een ontzettend leuke baan! Al zal ik de nieuwe voorzitter niet zien voor aanvang van mijn nieuwe baan: ik doe het licht niet uit bij Tangent. Ik zal er met plezier aan terug blijven denken en mocht het nodig zijn voor de overdracht, dan kom ik nog heel graag even terug! Marijke van Oploo

15

Kort Nieuws

Kort Nieuws

41 jaar en 141 dagen Zolang heb ik, volgens de heer Wil Broos, gewerkt op De Lochtenbergh. Begonnen op 8 september 1969 en op 31 januari 2011 afscheid genomen. Een tijd waarin binnen het onderwijs veel veranderd is. Van schoolkrijtje tot en met digibord. Wat niet veranderd is, is het werken met kinderen en collega’s. Dat was de inspiratie en motivatie om al die jaren met plezier te blijven werken. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan mijn loopbaan binnen Tangent en op De Lochtenbergh. De laatste werkdag is een echte super feestdag geweest voor mijn vrouw en mijzelf. Na een tandemrit door de wijk, met een ballonnenmuts op mijn hoofd, werden we op school ontvangen door de kinderen en collega’s. Na een gezellige lunch zijn we richting aula gegaan. Daar hebben de kinderen van alle groepen met tekeningen, toneelstukjes, gedichtjes en liedjes gezorgd voor een onvergetelijk afscheid. Daarna hebben we samen met bestuur, collega’s, MR-leden en familie in een ontspannen sfeer de laatste uurtjes op de Lochtenbergh ‘officieel’ afgesloten. Met toespraken van directie, bestuur en collega’s werd er teruggeblikt op de Lochtenbergh-jaren. Dit geheel omlijst met een foto overzicht en liedjes, vol overgave gezongen door het team. Na een heerlijk, door het team verzorgd, buffet werd de dag met muziek, dans en een praatje afgesloten. Alle kinderen, ­ouders, Medezeggenschapsraad, collega’s en bestuur: mede namens Ine bedankt voor deze geweldige dag. Maar nog meer voor de 41 jaar en 141 dagen die ik met jullie op De Lochtenbergh heb mogen werken. Tot ziens! Rinus van den Braak

Ik werk op basisschool Berkeloo. Ik ben daar ‘rugzak’leerkracht en RT-er. Zien, dat is waar ik goed in ben. Dat

16

komt mij goed van pas bij het kleuter­ onderwijs, omdat dat altijd meer kindgericht, dan leerstofgericht is. Goed kijken naar kinderen wat ze wel/niet doen en hoe ze iets doen, levert een schat aan informatie op. Daar kun je je interventies weer op afstemmen. Ik wil me graag sterk maken voor kinderen die het op een of andere manier moeilijk hebben in het leven. In mijn ­optiek kunnen kinderen pas goed gaan ­leren als ze lekker in hun vel zitten. Vier jaar geleden werd me gevraagd om als ouder actief te worden bij Passend Onderwijs Midden Brabant. Ik nam zitting in de Ouderadviesgroep, en in die hoedanigheid bezoek ik nu MR’s en GMR’s om vooral ouders in te lichten over de zorgplicht voor besturen van scholen en wat dat betekent voor hun kind (al of niet met een rugzak). Met veel bewondering kan ik kijken naar

onze zorgkinderen, het zijn vaak zulke harde werkers, echte doorzetters. Na in ons eigen gezin de moeilijkheden te hebben ervaren van zo’n zorgenkind, ben ik lid geworden van de landelijke oudervereniging Balans. Via bijeenkomsten van deze vereniging ervoer ik steun van lotgenoten en kreeg stukje bij beetje meer inzicht in de ADHD- en dyslexie-problematiek. Weer later werd ik vrijwilliger in de regio, toen Kerngroep Balans Tilburg ontstond. Sinds 2006 werk ik een dag per week in Bilthoven bij de algemene informatielijn van Balans en de dyslexielijn van Postbus 51. Ik volgde de RT-opleiding bij Fontys OSO en ben nu master-sen. Aan ouders geef ik mee dat ze moeten vertrouwen op hun intuïtie, als zij denken/ voelen dat het niet lekker loopt met hun kind. Dat ze dan moeten uitzoeken wat er speelt: waarom zit het kind niet lekker in zijn vel? Hoe komt het dat hij/zij zo

Inloopavond op basisschool De Vlashof Op dinsdag 22 februari hield De Vlashof een inloopavond. Van 18.30 tot 19.30 uur waren alle ouders/verzorgers, opa’s, oma’s en andere geïnteresseerden welkom op school. Tijdens deze avond lieten de kinderen zelf zien waar ze de afgelopen tijd aan gewerkt hebben. De kinderen zijn trots en enthousiast over hun eigen werk. Het was dan ook geweldig om al die blije gezichten te zien. Ook in de Plusklas konden de ouders eens kijken wat hier allemaal gebeurt. Bij de ingang stond juffrouw Jeske om ouders te informeren over het programma “Lekker Fit”. Dit lesprogramma over gezond eten en bewegen is gestart op 24 maart en wordt in iedere groep besproken en behandeld. Het was een zeer geslaagde avond. We waren dan ook erg blij met de vele mensen die onze school die avond bezocht hebben. Scoren voor Gezondheid De twee groepen 7 van basisschool De Vlashof deden dit jaar mee aan ‘Scoren voor Gezondheid.’ Dit project gaat over gezond eten en gezond blijven. De kinderen ondertekenden eerst een contract om gezond te kunnen leven. Na het zetten van hun handtekening ontvingen ze een T-shirt van ‘Scoren voor Gezondheid’. De jongens kregen een rood en de meisjes een geel shirt. Op vrijdag 25 maart gingen ze met de bus naar voetbalvereniging JSVV Merlijn. Ze kregen daar les terwijl ze hun nieuwe T-shirts droegen. Vervolgens gingen ze in groepjes vragen over voetbal en gezondheid beantwoorden. Beweging stond op deze dag ook centraal. De kinderen hebben ook opdrachten uitgevoerd zoals bijvoorbeeld: hoe lang kun je de bal hooghouden? Als klapper mochten de kinderen nog een Willem-II-speler interviewen. Een leuke, leerzame dag!

moe is? School kan een zeer belangrijke rol spelen in dit proces. Samen goed kijken naar het kind, signalen oppakken, vertalen en goed met elkaar communiceren. Laat ook het kind zelf aan het woord. Het weet vaak wel dat het niet dom is, maar toch gaat het leren lezen bij het vriendje of vriendinnetje beter, hoe kan dat nu? Het maakt het kind onzeker, de neerwaartse spiraal in het zelfvertrouwen is ingezet. Als na een periode van falen en steeds verder achterop komen dan toch de diagnose ‘dyslexie’ wordt gesteld, is dat vaak een opluchting, een bevestiging van het niet dom zijn. Adequate hulp, heel veel oefenen door het kind met ouders, een dyslexiespecia­list en inzet van de school zorgen er bijna altijd voor dat het kind verder kan in zijn leerproces. Met digitale ondersteuning maar vooral met heel veel positieve bemoediging. Kinderen laten doubleren op

grond van dyslexie is geen optie. En nog veel te vaak krijgen dyslectische kinderen een lager schooladvies dan wat past bij hun intelligentie en werkhouding. Mijn inzet op Berkeloo is om met de IBer’s te zorgen dat er op school aangepaste Cito-toetsen zijn voor dyslectische leerlingen, met de leerlingen alvast een keer oefenen in die andere setting. Maar we kijken ook met de collega’s naar hoe we teksten aanbieden aan dyslecten. Wordt er een schreefloos lettertype gebruikt? Welke lettergrootte (liefst 12 of meer) wordt gebruikt? Is de regelafstand 1,5? Is de tekst in kolomvorm opgemaakt en links uitgelijnd? Hebben illustraties en kleurgebruik een begrips­bevorderende functie? En tenslotte, is het leermateriaal geschreven in begrijpelijke taal? Zijn er voldoende leerhulpen (bijvoorbeeld samenvattingen, een overzicht van kernwoorden) in de tekst opgenomen?

Vorig schooljaar heb ik een poosje een jongen uit groep 6 extra ondersteuning geboden met dyslexie. Dat hij hulp kreeg was voor hem ook een erkenning van zijn kwaliteiten. We gingen veel oefenen aan zijn spelling en in gesprekken met de ouders heb ik uitgelegd wat dyslexie betekende voor hem, hoe we hem konden helpen. Er kwam een werkplek thuis, vaste afspraken over huiswerk maken. De jongen ging aan de slag. Hij mopperde, maar deed het. Hij kreeg kleine beloningen, support van thuis en zag zijn resultaten stukje bij beetje groeien. Na de vakantie informeerde ik bij de ouders hoe het met hem ging. Hij had al die tijd gewoon doorgeoefend! Dat deze jongen zijn leerweg heeft ontdekt, zijn kwaliteiten heeft leren inzien en zich inzet voor ­resultaat, dat maakt mijn werk zo bijzonder! Ik kan een schakeltje zijn in de ontwikkeling van kinderen.

17

Bevlogen onderwijzeres vertrekt na 42 jaar

Personalia

Bedankt, juf Corrie! Corrie van Gils-Kennis, leerkracht van basisschool De Vlashof, heeft op 24 februari jl. na ruim 42 jaar afscheid van het onderwijs genomen. Pratend met Corrie wordt ons een mooi tijdsbeeld geschetst. Recht van de ‘kweek’ begon Corrie in 1968 fulltime op basisschool De Lochtenbergh in de groeiwijk Stokhasselt. Ze heeft er 10 jaar met veel plezier gewerkt als groepsleerkracht met klassen van 44 tot 52 kinderen. Natuurlijk waren er ook jaren met slechts 36 kinderen in een klas. Een kind dat extra aandacht nodig had, werd dan bij voorkeur in zo’n ‘kleine’ klas geplaatst. Eens per maand was er een teamvergadering. En verder werd er van alles georganiseerd. Het team jureerde prachtig versierde fietsen op Koninginnedag, de dierenparade van meegebrachte dieren op Dierendag en natuurlijk alle koningen die op 6 januari op school ‘Drie Koningen’ kwamen zingen. En dan waren er nog die leuke filmpjes die je voor de zaakvakken kon gebruiken. Maar die moesten dan wel eerst verknipt en als dia ingeraamd worden. Maar je deed dat met plezier, en zulke dingen waren altijd gezellig om samen met je collega’s te doen, vertelt Corrie. Allereerste duobaan Basisschool De Pottenberg is de tweede school waar Corrie met veel plezier aan terugdenkt. Na de geboorte van haar eerste kind werd ze daar ‘taakverlichtster’. Weer een woord dat net als ‘inramen’ niet wordt herkend door onze moderne tekstverwerkers. Corrie deed de klas van het ‘hoofd der school’, zodat hij tijd kon besteden aan zijn directietaken. Toen een andere collega aangaf dat ze ook wel parttime wilde werken, ontstond het idee van een duobaan.

18

Maar de Ouderraad, het bestuur en het team zagen veel beren op de weg. Corrie en haar collega, met wie ze al jaren goed had samengewerkt, moesten ieder apart hun onderwijsvisie beschrijven. Ook werden ze in gesprekken apart bevraagd naar hun aanpak bij allerlei mogelijke voorvallen in de klas. Nee, twee leerkrachten voor een klas... eigenlijk kon dat niet goed gaan. Corrie en haar collega bewezen het tegendeel. Evengoed zou het nog jaren duren eer dit fenomeen gemeengoed werd. Corrie bleek dus een echte trendsetter te zijn! Tilburg Noord Na De Lochtenbergh en De Pottenberg heeft Corrie ook nog op basisscholen d’n Hazennest en De Vlashof gewerkt. Op de laatste school zelfs meer dan 23 jaar! In 1985 werd de arbeidsduurverkortingsregeling ingevoerd en heeft Corrie een jaar lang de ADV-vervanging in maar liefst acht verschillende klassen gedaan. Daarna had ze het geluk om ook op De Vlashof weer een aantal jaren met haar voormalige duo-partner van De Pottenberg voor de klas te staan. In1991 ging Corrie op deze school RT en NT2 verzorgen. Ze volgde hiervoor allerlei cursussen. Tijdens een cursus dyslexie hoorde ze hoeveel steun kinderen konden hebben van het lezen met de onder-

steuning van ingesproken tekst op een cassettebandje. Meteen ging Corrie dus voor haar leerlingen aan de slag. Heel wat avonden sprak ze thuis leesboekjes in. Op de bandjes is duidelijk hoorbaar hoe de klok in haar woonkamer de uren sloeg. Maar dat haar leerlingen er baat bij hadden, stond buiten kijf. Naar de duinen! Het typeert Corrie’s gemeenschapszin dat ze aan de wieg stond van een jarenlange traditie op De Vlashof: een indianendag in de duinen. Ze straalt als ze er aan terugdenkt. Hoe bijvoorbeeld vooraf kiezelstenen met goudverf werden beschilderd voor het goud-smokkelspel; hoe jong en oud de hele dag genoot van alle indianenspelletjes. Ze ziet nog die duinpan voor zich waar iedereen jaar in, jaar uit, picknickte en waar al die indianen ter afsluiting van de dag, samen zaten te luisteren naar een prachtig verhaal van het opperhoofd. Missen Team en kinderen van De Vlashof gaan een bevlogen collega missen die zich overal 100% voor inzette. Corrie, we wensen je nog heel veel geluk met je man en kinderen. Er zullen vast allerlei nieuwe dingen op je pad komen waarin je je energie kwijt kunt. Lian van der Meijs, De Vlashof

Uit dienst Wim Zegelink en Ber Voskens (beiden De Cocon) met pen­sioen. Rinus van de Braak (Lochtenbergh) met FPU. Corrie van Gils (De Vlashof) met FPU. Jubileum Kristel Borghs (Den Bijstere) 12½ jaar in dienst. Roel Paridaans (Wichelroede) 12½ jaar in dienst. Erna Otten (Den Bijstere) 40 jaar in het onderwijs, waarvan 35 jaar bij Tangent. Lieke van Boekel (Regenboog) 12½ jaar in dienst.

Kees van Baest (Berkeloo) 12½ jaar in dienst.

Getrouwd Monique Kerkhof (Lochtenbergh)en Daniël Spierings. Els Toten (Berkeloo) en Wouter Sol. Geboren Stijn, zoon van Monique (Lochtenbergh) en Daniël Spierings-Kerkfhof op 20-12-2010. Bo, dochter van Tim en Carlijn (Stelaertshoeve) Oprins op 21-12-2010. Milo, zoon van Bjorn en Claudia (De Cocon) van de Laar op 30-12-2010. Linde, dochter van Akke en Marieke

(Berkeloo) van Dongen-van Rijzewijk op 04-1-2011. Noah, zoon van Wouter en Margot (Stelaertshoeve) Dinnessen op 091-2011. Mick, zoon van Judith Snels (Den Bijstere) en Luuk Rosenau op 30-12011. Saar, dochter van Stefan (Beweeg­ team Onderwijs, Stelaertshoeve) en Anouk Schepens op 10-2-2011 Sky, zoon van Cathelijne van Gerven (Stelaertshoeve) en Wim op 6-4-2010. Misschien is deze lijst niet compleet. Daarom: in dienst, ­uit dienst, ­getrouwd, kind gekregen, jubileum te vieren of ­geslaagd? Geef het door: [email protected].

Kort nieuws Minister Van Bijsterveldt bezoekt De Vlashof Op maandag 11 april heeft de minister van Onderwijs, ­mevrouw Marja van Bijsterveldt, basisschool De Vlashof bezocht. De minister was met name geïnteresseerd in technisch en begrijpend lezen en in opbrengstgericht werken. Na ontvangst kreeg mevrouw Van Bijsterveldt een rondleiding door de school, waarbij ze verschillende groepen bezocht. In de kleutergroep hield zij met de kleuters een praatje over de lente. De kleuters zijn bezig met het thema ‘Beroepen’, en in dat kader legde juffrouw Lian aan de kinderen uit dat de minister de baas is van Christel. Na een bezoek aan de speelzaal en groep 8, bleef ze wat langer in groep 6 en groep 4. In groep 6 heeft zij een les van ‘Nieuwsbegrip’ gevolgd en bij groep 4 keek ze hoe leerlingen op eigen niveau met ‘Estafette’ aan de slag waren. De zorg die De Vlashof biedt aan kinderen die sneller kunnen leren had ook de interesse van de minister. Het hebben van een Plusklas heeft voor haar een duidelijke meerwaarde. Na de rondleiding hadden het College van Bestuur, directie, IB en de rekenspecialist een gesprek met minister van Bijsterveldt over onze school en het opbrengstgericht werken. Hierin kwam ter sprake dat opbrengstgericht werken een andere manier van lesgeven betekent en dat hierdoor ook het vak van leerkrachten een andere inhoud krijgt. Deze cultuuromslag heeft tijd nodig. Het feit dat de leerkracht een belangrijke factor is in dit traject, werd hierbij benadrukt. Na een uur was het bezoek ten einde. Het was een positief samenzijn, waarbij de minister een goed beeld van De Vlashof heeft gekregen. Christel Visschers, directeur basisschool De Vlashof RECTIFICATIE: DE NAAM VAN DE SCHRIJFSTER VAN HET KERSTGEDICHT IN DE VORIGE UITGAVE IS WEGGEVALLEN. HET GEDICHT ‘DOOI’ IS GESCHREVEN DOOR GREET BROKERHOF-VAN DER WAA EN GEPUBLICEERD IN ‘ZINBOEKJE KERST’.

19

Prikbord

Monique van den Broek, adjunct-directeur van basisschool De Cocon, had haar eigen fotostrip in de onderwijsbijlage ‘Zorg op Maat’ van het Brabants Dagblad. In zeven afleveringen werden haar bezigheden gedurende één dag gevolgd.

Jantje Beton bouwt nieuw schoolplein bij Lochtenbergh Via de link http://www.youtube.com/watch?v=qrPkcAXWwi4 kun je bekijken hoe het schoolplein van De Lochtenbergh er na de zomervakantie uit zal gaan zien. In het filmpje spreken Miranda Verburg van Jantje Beton, Andy de Graaf en Erianys uit groep 8 van De Lochtenbergh over de veranderingen die gaan plaatsvinden op het schoolplein en wat de achterliggende redenen ervan zijn. Ga dus snel kijken!

Colofon Samenstelling: Peter Vervloed, Jan Aarts, Ton van den Boom, Marijke van Oploo (hoofd­redactie) Vormgeving en opmaak: Marijke van Oploo

Patricia de Laat bij EénVandaag Feyzullah Soyupak, leerling van Stelaertshoeve, wordt begeleid vanuit REC-basisschool De Spreekhoorn. Het televisieprogramma EénVandaag maakte een reportage over de gevolgen van de aangekondigde onderwijsbezuinigingen. Patricia de Laat, leraar van Feyzulla, kwam aan het woord. Via http://beta.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1058343 is het filmpje nog terug te zien. Het deel over de onderwijsbezuinigingen begint na ca. 6 minuten.

Tango wordt vier keer per schooljaar. uitgegeven Het volgende nummer v­ erschijnt op 30 juni 2011. Kopij, reacties en tips zijn van h­ arte welkom! De redactie b­ ehoudt zich het recht voor om artikelen waar nodig te r­ edigeren of in te korten. Stuur bijdragen voor het volgende nummer vóór 6 juni 2011 naar [email protected].

Stichting Tangent, palet van basisscholen en peuterspeelzalen T 013 522 92 50 F 013 522 92 59 W www.tangent.nl Postadres Postbus 85, 5070 AB Udenhout Bezoekadres Slimstraat 7, 5071 EG Udenhout