The Standard Jaargang 13, nummer 1, Inhoud: CADILLAC CLUB NEDERLAND

CADILLAC CLUB NEDERLAND Opgericht 7 januari 1990 Aangesloten bij de F.E.H.A.C. Voorzitter:

Rob Wiegers Prins Bernhardstraat 15 3981 BC Bunnik Telefoon: 030-6563869

Secretaris en ledenadministratie:

Bert Atsma Oranjelaan 4 2641 JK Pijnacker Telefoon: 015-3695638 Fax: 015-3640646 Email: [email protected]

Penningmeester:

Edwin Otten Luitenant Maltbystraat 48 3621 KN Breukelen Telefoon: 0346-251177 Fax: 0346-261123 Email: [email protected]

Algemeen bestuurslid, redactie:

Ruud Gersons Eikenlaan 9 3707 SB Zeist Tel: 030-6913046 Email: [email protected]

Algemeen bestuurslid en evenementen coördinator:

Linda Heinhuis Hellenbeekstraat 58 8081 HX Elburg Telefoon: 0525-685958 Email: [email protected]

Kopij adres:

Leontien van Brummelen Van Leeuwenhoekstraat 87 1222 SH Hilversum Telefoon: 035-6853792 E-mail: [email protected]

Technische commissie:

Bouwjaren voor 1961: Ton Christiaanse, tel: 030-2314451 Bouwjaren 1961-1976: Koen Ongkiehong, tel: 070-3560035 of 06-24804408 Eldorado’s van 1967-1978: Peter Onken, tel: 0251-248361 of 06-53287347 Bouwjaren 1968 - 1985 Bart Ossewaarde, 06-52458012

INTERNET: Webmaster:

http://www.cadillacclub.nl Ruud Gersons: [email protected]

De CCN is gelieerd met de Amerikaanse Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA E-mail: [email protected] The Standard verschijnt 4 x per jaar Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol. Uitgever: Benelux Press Image Center B.V. Tel. 070-3876167 Email: [email protected]

The Standard Jaargang 13, nummer 1, 2002

Inhoud: Inhoud Onder de hamer Ledennieuws Van de Redactie Een terugblik door Koen Ongkiehong Notulen van de ALV De “stoelendans” - wijzigingen in het bestuur Even voorstellen…Ruud Gersons Van de Webmaster Even lachen: brieven van verzekeringnemers Evenementen agenda Notulen bestuursvergadering 1 februari 2002 Uitnodiging technische dag te Veenendaal Uitnodiging tourrit Loosdrechtse Plassen Uitnodiging De Oosterscheldetour De CCN verwelkomt: De Cimarron! The Cadillac Models and Toys File De grote automobiel ontwerpers bij GM, deel 10: 9 Oldtimers op weg naar Rome, deel 2 Mr. King’s Cadillac Route 66 – deel 6: Arizona Carthedral, de ArtCar van Rebecca Caldwell Cadillac Back on the Track! - LeMans 2002 Vervuiling in de motor De digitale Cadillac–t@mt@m Road test: de nieuwe Cadillac CTS Fehac nieuws Cadillac XM Satellite Radio The Standard TrendWatch: “Caddy Bears” Vraag en aanbod

1 2 3 4 5 6 8 9 10 11 12 13 14 16 18 20 22 26 30 36 38 42 45 48 49 50 52 54 55 56

Oplage The Standard: ca. 450 exemplaren. Contributie leden: Partnerlid: Contributie donateurs: Inschrijfgeld leden en donateurs: Tarieven advertenties:

€ 45,- per jaar. € 27,- per jaar. € 27,- per jaar. € 10,op aanvraag.

Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles. Postbank girorekening nummer: 7310062 t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen of ING Bank Bodengraven nummer: 67.49.01.118 t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen. Bij betalingen gaarne uw naam, adres en lidmaatschapnummer vermelden.

Adverteerders: USA Cars Hoogezand Expertise groep Nederland Cadillac Boeken Fa. Hoogeveen, Auto-Electric-Dieselservice Cadillac USA Parts Supply Automax uitlaatsystemen Gebr. Van Orsouw gasinbouw M. van der Putten & Zonen B.V ABC Assurantiën Zijl assurantiën Dreamcars McVey’s

2 14 15 35 37 41 44 47 53 53

Geachte leden, Zo, de winter hebben we erop zitten, en voor de meeste betekent dit dat ook de winterstop van onze auto’s weer voorbij is. Onze eerste bijeenkomst van dit jaar viel wel op een heel gunstige dag. Droog, zonnig en redelijk warm. De opkomst was boven verwachting en velen van u waren met de Cadillac gekomen, die stond te blinken in het vrolijke zonnetje. Niet voor iedereen was deze entree van het seizoen weggelegd: tijdens de begroetingen bleek al gauw dat de degene die met hun doordeweekse wagen verschenen zulks niet deden uit overwegingen van zuinigheid. Startproblemen zijn nu eenmaal het gebruikelijk gevolg van de winterslaap. Ook de accu van ondergetekende gaf problemen. Ik had nog wel de week voorafgaand aan de vergadering met Vincent een rondje gereden nadat we samen een nieuwe startmotor hadden gemonteerd. (samen wil in dit geval zeggen dat ik voor een maaltijd en een biertje zorgde en Vincent voor de startmotor: een kwestie van taakverdeling). Maar dit was blijkbaar niet genoeg. Een nieuwe startpoging op zondagmorgen leverde hoogstens een wat klaaglijk geluid, helaas…de late nachtvorst bleek roet in het eten te hebben gegooid. De opkomst bij de ALV 2002 was zoals gezegd prima. Ook aan stemming en de sfeer heeft het niet ontbroken. We hamerden ons met een verbazingwekkend tempo door alle agendapunten heen. En om half vier was het al weer achter de rug: een groot deel van het oude bestuur is afgetreden en het nieuwe bestuur kon zitting nemen. Het verslag van de vergadering leest u verderop in dit blad, maar ik wilde vanaf deze pagina de vertrekkende bestuurders nog even bedanken voor hun soms jarenlange trouwe inzet. Ria, Bernadette en Koen, en Linda bedankt! En last but not least: Bert, Edwin, Ruud en Linda welkom! Ik heb er het volste vertrouwen in dat we er met dit bestuur en hulp van u allen een goed jaar van kunnen maken. Tijdens de vergadering zijn al weer twee nieuwe evenementen aangeboden dus het begin is er!

ROB WIEGERS

Lidnr. 685 R. v/d Stroom

Adri Piecklaan 37

3739 LG Hollandsche Rading

035-5771881

686 F.A.M. Klomp

Uranus 2

3402 JD IJsselstein (Utr)

030-6876213

687 Cafe Marktzicht

Postbus 485

8070 AL Nunspeet

’65 DeVille convertible

688 M.J.C.M. v. Kessel De Zicht 33

5056 MR Berkel Enschot

013-5335463

’69 DeVille convertible

689 P. Waljaard

Oostvlietstraat 7

2271 RJ Voorburg

070-3869910

diverse

690 M.A.H.Konings

Planker 3

5721 VG Asten

0493-697063

’73 Eldorado

691 F.J.H. van Uden

Servaasstraat 10

5737 AR Lieshout

0499-425266

’73 Sedan DeVille

692 R. Kuper

Nijeveenseweg 113

7942 JL Meppel

0522-263007

diverse

693 J. van Kalker Jr.

Doorsneeweg 35

9663 HJ Nieuwe Pekela

694 M. Bastiaanse

Nw. Keyenbergseweg 130 6871 VX Renkum

0317-314759

695 M.J.C. Kamphuis

Verl. Maanderweg 51

06-12263468

696 M.J.M. Dek

Agamemnonstraat 29-II 1076 LP Amsterdam

06-51074939

697 P. Tuijnder

Postbus 27

2840 AA Moordrecht

0182-376359

698 W.F.M. Buschers

Wemenstraat 25-B

7551 EV Hengelo

699 N. Rood

Bakkerstraat 90

1611 CW Bovenkarspel

0228-514380

’57 Fleetwood

700 M.N.C. v/d Putten

Mozartstraat 29

2162 AH Lisse

0252-415028

’57 Fleetw. 60 Special

701 B. Klinckenberg

Belgieplein 18

5628 XJ Eindhoven

702 J. Meijer

Ermelosestraat 82

2573 TH Den Haag

070-3620297

703 R. v/d Esschert

Hagensweg 14

7274 AL Geesteren (Gld)

0545-482092

704 van Limpt

Postbus 88

5420 AB Gemert

706 F. v/d Weyer

Drie Eikenstraat 105

2200 Herentals – België

014-222156

’61 Eldorado

707 M. Neitzke

Grotestraat 10

6067 BR Linne

0475-462082

’59 Sedan DeVille

708 W. Neitzke

Grotestraat 10

6067 BR Linne

0475-462082

partnerlid

73 K.J. Kok

Riebroekseweg 15

3853 PB Ermelo

530 D. Leutscher

Ansfriedstraat 4

7415 XA Deventer

408 W. Roelofs

v.d. Bergsweg 10

7442 CK Nijverdal

436 G. Sterken

Muzenlaan 55

5741 NW Beek en Donk

tel. = hetzelfde

472 T. Valks

Lindestraat 15

6096 BW Grathem

0475-451685

683 M. Timmers

Bonkstel 20

5721 TP Asten

0493-697630

304 J.C.M. v. Zundert

Huisakkerstraat 7

4891 ZM Rijsbergen

tel. = hetzelfde

6713 LD Ede

diverse ’67 Sedan DeVille

’49 Fleetw. 60 Special

partnerlid

partnerlid

Adreswijzigingen:

Een vuurdoop Deze Standard, nummer 1 van 2002 is voor mij een heel bijzondere. Koen Ongkiehong heeft inmiddels zijn taken als collegaredactielid naast zich neergelegd en zal zich meer zal gaan richten op technische adviezen. Op de bladzijde hiernaast geeft hij een terugblik op de afgelopen jaren. Jammer is het wel, want het waren altijd gezellige “sessies”, die redactiebijeenkomsten. Maar het leven gaat verder, en reeds in december (het kerstnummer lag net in de brievenbus) besloot ik mij op een nieuwe uitdaging te gaan storten: het geheel op eigen kracht een Standard in elkaar zetten. Met opzet heb ik mensen actief attent gemaakt op mijn strakke deadline, ook om mijzelf in te dekken. Ik wilde hiermee voorkomen dat ik anders op het laatste nippertje alles nog zou moeten opmaken en invoegen. Het bewijs dat dit alles gelukt is heeft u op dit moment in handen, en om eerlijk te zijn: daar ben ik best een beetje trots op! Natuurlijk weet u ook dat dit alles niet mogelijk zou zijn geweest zonder de hulp van onze trouwe “schrijvers” en oplettende leden die mij als redactie op diverse interessante artikelen attent hebben gemaakt. Opnieuw kan ik dus melden: blijf dit vooral doen! Ik heb deze Standard weer met veel plezier voor u tot stand gebracht, voor de leden en door de leden! De “stoelendans” Op bladzijde 8 en 9 kunt u kennismaken met de nieuwe bestuursleden, die op de Algemene Ledenvergadering van 17 februari j.l. zijn aangesteld. Linda Heinhuis blijft zitten op het Cadillac pluche, maar zij gaat binnen het bestuur een andere taak vervullen, het lijkt daarom een beetje op een stoelendans. De Redactie wenst het nieuwe bestuur veel succes en wijsheid toe bij het vervullen van haar taak! Technische dag Noteer meteen 13 april in uw agenda, want deze datum is reeds zeer nabij wanneer u dit leest. Op deze datum zal het eerste CCN evenement van dit nieuwe seizoen plaatsvinden, een technische dag te Veenendaal. Dan heeft u de gelegenheid uw Caddy op de brug te zetten en e.e.a. eens grondig te (laten) inspecteren. U hoeft niet technisch te zijn om mee te doen, want aan techneuten zal het die dag gegarandeerd niet ontbreken. En wie weet leert u er nog wat van! Zie ook de evenementen agenda op bladzijde 12 voor diverse andere fantastische evenementen!!! De digitale Cadillac–t@mt@m Reeds lange tijd is er een plan om meer CCN informatie per email te gaan verspreiden. Wij vragen daarom uw medewerking bij het aanleggen van een database met emailadressen. Hoe u aan deze database kunt bijdragen leest u op bladzijde 49. Een vreemde eend Wij hebben vanaf heden een vreemde eend in de CCN-bijt! Het betreft een nog niet eerder geïdentificeerd voertuig, dat door de eigenaar toch wel als Cadillac wordt aangemerkt. De Redactie ging er uiteraard meteen op af om dit voor haar lezers te onderzoeken, en kwam met een onthullend verslag. Lees er alles over op bladzijde 20! Models & toys Gelukkig na een lange radiostilte weer nieuws van de Modelredactie. Hans Wansink brengt u de laatste nieuwtjes op het gebied van modelbouw en ook de liefhebbers van de “slotracers” worden hierbij niet vergeten. 9 Oldtimers – de ontknoping Weet u het nog? Dat prachtige reisverhaal van Leo de Wit die met zijn Eldorado als bezemwagen in het voorjaar van 2001 een groep wielrenners begeleidde bij hun fietstocht van Amsterdam naar Rome? In dit nummer kunt u de ontknoping lezen van dit avontuur. Maar ik wil u best vast even geruststellen: het loopt allemaal goed af! Mr. King’s Cadillac Monique de Hoop heeft voor the Standard een prachtig verhaal uit the Selfstarter vertaald in het Nederlands. De redactie is erg blij met dergelijke bijdragen, omdat we op deze manier ook leden die de Engelse taal niet machtig zijn kunnen laten meegenieten van de artikelen uit dit blad van onze colllega-Cadillacclub. Carthedral, de ArtCar van Rebecca Caldwell Tot slot wil the Standard u introduceren aan een heel ongewone maar bijzondere Cadillac: het is Carthedral, een zogenaamde ArCar, die bedacht en gebouwd is door Rebecca Caldwell uit Berkeley, California. De Redactie werd op deze creatie attent gemaakt door mede-lid Hans Ackermans en legde meteen een overzees contact. Rebecca heeft mij reeds laten weten dat zij graag een keer een bezoekje aan ons land brengt, en overweegt zelfs haar Carthedral dan mee te nemen! Een hele (prijzige!) onderneming, maar wellicht dat er na het lezen van het artikel op blz. 42 leden zijn die dit project eventueel willen sponsoren… Copij voor Standard nummer 2 kunt u (liefst digitaal) inzenden tot 9 juni 2002! Ik wens u heel veel plezier toe bij het lezen van deze Standard!

Leontien van Brummelen

Allereerst wil ik de leden hartelijk bedanken voor het mooie afscheidscadeau (een in leer gebonden Europese wegenkaart met Cadillac inscriptie) en de lovende woorden van Leontien in de afgelopen ledenvergadering. Na 6 jaar trad ik af als bestuurslid van de CCN. Ik was niet herkiesbaar omdat een bestuurslid niet meer dan 6 jaar achtereen mag aanblijven. Voor mij dus wat meer vrije tijd in de komende tijd. Binnen de club hield ik mij voornamelijk bezig met het clubblad en de technische zaken. Die jaren zijn snel omgegaan en hebben veel opgeleverd. De club groeide van zo’n 150 leden naar bijna 400. Het clubblad kreeg de naam “The Standard”, groeide van A5 naar A4 formaat en kreeg het laatste jaar een mooie kleurenomslag. CCN-lid Rob Kortekaas ging het clubblad drukken en dank zij Ruud Gersons kreeg de CCN een mooie Website. Internet werd een steeds belangrijkere informatiebron. Veel leden en hun Cadillacs heb ik in die jaren leren kennen en ik hoop dat ik in de komende jaren de contacten kan versterken. Ik ben van plan om mij te blijven inzetten voor de club. De nadruk zal wel gaan liggen op het technische vlak. Mijn bijdrages aan het redactionele werk zullen zeker gaan afnemen maar met Leontien van en Ruud Gersons zal The Standard zeker een goede toekomst hebben. Zoals de meesten van u weten heeft Ruud de CCN-site opgezet en zal hij zijn kunsten ook tot uiting laten komen in de komende Standards en de verdere presentatie/promotie van onze club en Cadillacs. Ik wens hen en de nieuwe bestuursleden veel succes en plezier toe in hun werk. U zult van mij technische verslagen kunnen verwachten en de rijervaringen met mijn Cadillacs. Ook de rubriek vraag en aanbod zal ik blijven verzorgen. Mijn ’66 Coupe de Ville alias de gifkikker, waarover u in de laatste Standard kon lezen is met pensioen gegaan, in totaal heb ik er 80.000 km mee gereden. Het werd zo

langzamerhand tijd dat hij het rustiger aan zou gaan doen en andere Cadillacs zijn werk zouden overnemen. Hij doet het nog goed en het enige serieuze probleem is het hoge olieverbruik. Sinds kort rijd ik met een “verse” Cadillac Coupe de Ville uit 1976, alias de Nanny, die ik afgelopen jaar in California kocht. Diverse andere CCN-leden zien dit ondergewaardeerde Cadillac slagschip als toekomstige klassieker en overwegen er een aan te schaffen. Dat kan ik iedereen aanraden want het zijn zeer comfortabele, degelijke, technisch goed geconstrueerde en eenvoudige wagens, praktisch zonder elektronica. Mijn ’76 Coupe had slechts 50.000 km gereden en is inmiddels op gas omgebouwd. Ik hoop hier een goede tijd mee tegemoet te gaan. Ook mijn pink Eldorado Convertible, alias the zuurstok is op straat gezet en is al voor diverse trouwerijen geboekt. Op het mooie weer zullen we nog wel even moeten wachten maar hij is gelukkig waterdicht. Bijna 5 jaar jaar heb ik gebruik mogen maken van een prachtige sleutelruimte naast het bedrijf van Marius Zwolsman in Delft. Samen met Marius en Erwin van Ditmars heb ik daar flink gesleuteld aan tientallen Cadillacs. Diverse leden zijn hier wel eens geweest. Helaas kunnen wij deze garage niet meer gebruiken en kunnen dus niet meer naar hartelust sleutelen. Veel onderdelen die hier in de afgelopen jaren zijn verzameld moesten worden afgevoerd naar de loods van Marius en enkele Cadillacs werden tijdelijk op straat gezet. Binnenkort zullen veel onderdelen worden overgebracht naar ons nieuwe lid van de technische commissie Bart Ossewaarde uit Eindhoven. Bart is een student aan de TU in Eindhoven die zeer goed kan sleutelen en steeds meer kennis krijgt van Cadillacs. In de laatste jaren heeft hij een aardige verzameling onderdelen opgebouwd.

Als gevolg van het wegvallen van onze sleutelruimte wil ik een paar Cadillacs verkopen, waaronder een zeer bijzondere groene Cadillac Eldorado Convertible met een 8,2 liter motor met benzine injectie. Misschien een interessant object voor een van de leden? Aan deze wagen moet het een en ander gebeuren maar dat is hij zeker waard. De achteruit van de automaat is kapot maar ik kan er een goede losse automaat bijleveren. Voordat ik deze Eldo kocht, woonden er een paar muizen in met als gevolg dat het schuimrubber van de witte achterbank als kruimeltjes op de vloer lagen. Tijdens mijn vakantie in Amerika heb ik een goede bank gevonden en diverse nieuwe delen gekocht zoals een dak, een groen tapijt en achterste fillers rond de liggende achterlichten. Op de komende technische dag in Veenendaal op 13 april hoop ik u te zien. Het bedrijf waar wij zijn uitgenodigd is gespecialiseerd in auto-elektra en beschikt over twee bruggen. Ik zal op die dag technische literatuur meenemen. U kunt zich voor deelname bij mij aanmelden en eventuele vragen vooraf per fax, telefoon of e-mail stellen: Telefoon: 070-3560035 of 06-24804408, fax 070-3630492. Email: [email protected]. In de volgende Standard wil ik een stuk schrijven over motor-problemen van Cadillacs en ervaringen met goede/slechte reparatie adressen voor Cadillacs. Als u tips heeft vernemen we die graag van u!

Koen Ongkiehong

Zondag 17 februari jl. zijn zo'n 50 leden bijeen gekomen om gezellig te vergaderen. En gezellig was het wel. Natuurlijk er moest vergaderd worden, maar dat ging erg vlot. Ook zijn er nieuwe gezichten in het bestuur gekomen en bekende gezichten gaan nu weer aan de zijlijn staan. Je leest het ook in de notulen hoor, maar toch even melden, Edwin Otten, Bert Atsma en Ruud Gersons zijn de gelederen komen versterken. Ook heeft er een mini stoelendans plaatsgevonden, want, ondergetekende heeft haar plekje van het secretariaat afgestaan aan Bert Atsma en ik ga evenementen doen. Nu moet je niet gaan denken dat ik het niet meer leuk vond om te doen, dat zeker niet, maar ik heb het in de loop der jaren wel steeds drukker gekregen. En ik ga het nog drukker krijgen, want (en iedereen mag het nu weten) ik ben in blijde verwachting van ons tweede kind! Eind augustus moet het ongeveer gaan gebeuren. Niet gelijk van je stoel springen en in paniek roepen hoe het nu met het jaarevenement moet, dat komt allemaal goed, dat beloof ik u. Ik ben dus van stoeltje verwisseld in de ijdele hoop het iets rustiger te gaan krijgen. Maar dat wachten we nog even af. Ik zal me natuurlijk wel voor de volle 101% inzetten. Nou, om gelijk maar even over evenementen te gaan zeuren........ We hebben niemand om de openingsrit in april te doen, dus het evenement van Ruud Gersons in mei zal de openingsrit worden. Ik vind het heel vervelend maar met bijna 400 leden mag je toch echt wel 6 ritten in een jaar kunnen doen. Nou blijkbaar niet. Mensen, ik kan maar een ding zeggen, het is niet moeilijk!!! Bovendien zit ik niet in het bestuur om uit mijn neus te peuteren. Ik zal u helpen waar ik kan als u er niet uitkomt. Samen komen we er zeker uit. Dus chroom niet en bel/fax/mail me want ik/we kunnen nog wat ritten gebruiken dit jaar. En je mag je ook al aanmelden voor volgend jaar, dan heb je zeeeeeeeeeeën van tijd voor de voorbereiding. Dus lieve, lieve, lieve leden, denk er eens over en ik hoor van jullie! Groetjes, Linda Heinhuis, Evenementencoördinator

JAWEL !! Ria is succesvol geweest in het vinden van een nieuwe penningmeester: Ik ben al sinds mijn zesde levensjaar gek op Amerikaanse auto's in het algemeen en Cadillac's in het bijzonder. Waarom? Ik denk omdat ze groot en comfortabel zijn en vooral ook anders zijn dan al die andere auto's die in Nederland rondrijden. Ik heb een Convertible uit 1976 en ben een hardtop uit 1959 (PINK!) weer rijklaar aan het maken. De zakelijke feiten zijn: ik heet Edwin Otten (bouwjaar 1958) en werk als financiële man bij een groot handelsbedrijf in Rotterdam. Persoonlijk motto: Cash is King. Graag tot ziens op de club evenementen !!! Groet, Edwin Otten, Penningmeester

Mijn naam is Bert Atsma. Ik ben opgegroeid in Den Haag, maar woon nu met mijn vrouw Liekje in Pijnacker. Na zo’n dertig jaar werk bij Unilever in de financiële sector, met onder meer banen in Engeland, Griekenland en Brazilië, vier jaar terug met vervroegd pensioen. Dit gaf tijd voor een jeugd hobby; sleutelen aan oude auto’s. Het eerste slachtoffer was een ’56 Cadillac Fleetwood Sixty Special; een Fiatje 500 uit ’69 is nu onder het mes. Bij het sleutelen veel voordeel gehad van het lidmaatschap van C.C.N. en het is leuk om nu “wat terug te kunnen doen”. Groet, Bert Atsma, Secretaris

Op zondag 17 februari ben ik gekozen om toe te treden tot het bestuur van de Cadillac Club Nederland. En als nieuwbakken bestuurslid zou ik mij even voorstellen. Bij deze! “Bekend als de bonte hond”, is als uitdrukking meestal geen aanbeveling. Door mijn artikelen en via de website zullen veel clubleden mijn naam wel eens tegen gekomen zijn. Maar wie is nu die Ruud Gersons eigenlijk? En wat doet hij in het dagelijks leven? Ik ben vermoedelijk opgericht in het vroege voorjaar van 1947 op de achterbank van een ’47 Buick Super Convertible op een stil bospad ergens in het Gooi. Op 3 november 1947 zag ik het voor het eerst het daglicht en, wat nog veel belangrijker was: de zo-even genoemde auto, die mij van het ziekenhuis naar mijn wieg thuis bracht! Mijn eerste indruk van het aardse bestaan was dus een ’47 Buick Super Convertible. Lang niet slecht!

Kortom: met deze auto moet het allemaal begonnen zijn. Mijn vader had een import-export zaak in leder en heeft tot zijn dood in 1988 altijd Buick’s en Chevrolet’s gehad. En één Oldsmobile, zijn laatste auto die ik erfde en waar mijn hobby mee begon. De Buick was voor als mijn vader op zakenreis ging en de Chevrolet was voor de chauffeur om klanten aangenaam naar en van Schiphol te vervoeren. Als ik op zaterdagochtend aan de chauffeur vroeg of ik mocht helpen om de auto's te wassen - en ik deed niets liever dan dat - dan kreeg ik

toestemming om bij de gratie Gods mij met een sponsje te mogen verlustigen op het chroom van de bumpers van de Chevy, maar de lak, o nee... daar mocht ik onder geen beding aankomen, laat staan dat ik aan de Buick mocht poetsen: daar kon al helemaal geen sprake van zijn. Met vader's chauffeur viel niet te spotten. Daarin was hij onverbiddelijk. - "Wanneer mag ik de bumpers van de Buick helpen wassen, meneer Sam?" (want zo heette de chauffeur.) "Later, als je wat groter bent...." - "Als ik tien ben?" "Nou we zullen eens zien....." - "En wanneer mag ik de verf helpen poetsen? Als ik twaalf ben?" "Dat heet lak....” Deze correctie klonk alsof ik hem persoonlijk beledigd had. - “Pardon meneer Sam, ik bedoel natuurlijk: lak. Als ik twaalf ben?” “Wie weet.....?" Zo werden mij al heel vroeg twee zaken grondig ingepeperd: in de eerste plaats een overdreven zuinigheid aangaande de in het bezit zijnde Amerikaanse auto's en speciaal een heilig ontzag voor "verf" (lak dus) en dat is iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds heb. Maar het leven schrijdt voort. Eind jaren ‘60 kwam ik na mijn eindexamen als jong broekie in die zaak om het vak vanonder af aan te leren. Toen mijn vader na vier jaar vond, dat ik wel zo ver was om zelf de klanten te bezoeken, kreeg ik mijn eerste Chevrolet Malibu 1973 (een nieuwe!) Ik natuurlijk de koning te rijk! In de jaren ‘70 kwam ik voor zaken veel en langdurig in zowel Noordals Zuid Amerika. Het was bijzonder om te zien, dat in Argentinië de afdankertjes rondreden, verouderde modellen, die in Noord Amerika al lang niet meer geproduceerd

werden. En je zag er nog veel bolle jaren ’50 auto’s rondrijden. Ik interesseerde me erg voor de carrosserieontwerpen, het design, het model. En minder voor de techniek. Van motoren heb ik dan hoegenaamd ook geen verstand. Maar ik denk dat ik “geblinddoekt en op de tast” veel merken zal kunnen raden. Wat me even sterk boeide, waren de ontwerpers zelf; de personen die verantwoordelijk waren voor die modellen; de mens achter een bepaald ontwerp. De biografieën van automobielontwerpers boeiden mij mateloos. Maar in 1976 ging bij mij het roer om. Ik had genoeg van het zwervende zakenleven, dat ik nu goed in de vingers had en daardoor geen uitdaging meer vormde. Ik wilde idealistischer werk verrichten en koos er voor het onderwijs in te gaan. Dat ik een uiterlijke carrière beëindigde, daar was ik mij bewust van, maar dat gaf niet. Werken aan een meer innerlijke carrière schonk meer bevrediging. Sindsdien wisselden bedrijfsleven en onderwijs elkaar om de paar jaar af. Tot op heden. Maar de liefde voor Amerikaanse auto’s is altijd gebleven. En alleen maar sterker geworden! In 1997 kwam ik terug uit Californië met mijn eerste Cadillac en werd al gauw lid van de CCN. In het bestuur hoop ik mijn beste krachten te geven aan de uitstraling van de club naar de buitenwereld, hetzij als webmaster van onze website, hetzij door voor het clubblad te schrijven of anderszins. Aan de groei en bloei van onze club hoop ik zo mijn steentje bij te dragen.

Ruud Gersons, redactiecoördinator

onze Cadillac-hobby. Dit wordt nog maar weinig gedaan, maar heeft volgens mij wel de toekomst!

Afgelopen Kerstmis was het precies een jaar geleden dat ik ben begonnen op bescheiden schaal iets op te zetten wat leek op een website voor de Cadillac Club Nederland. Wat is er sindsdien toch veel gebeurd!

of in ons eigen land? Beide kun je snel vinden via de site. Wil je weten welke (officiële) Cadillac-clubs er zo al bestaan, van Finland tot Australië? Twee muisklikken en je hebt ze allemaal op een rij!

Op de website vind je nu in de eerste plaats heel veel informatie over onze club, wat we allemaal te bieden hebben, zoals de evenementen, het clubmagzine, mogelijkheid technisch advies te krijgen, goedkopere verzekering, de “Te koop”-pagina, maar ook de gezelligheid en de sfeer binnen de club worden op de site breed uitgemeten. Verder natuurlijk de adressen van al onze boegbeelden uit de colofon en je bent altijd slechts een paar muisklikken verwijderd van “vandaag nog lid worden”. Van dit laatste wordt zeer regelmatig gebruik gemaakt!! (Hoe het komt dat men onze site weet te vinden vertel ik verderop.)

En je kunt als bezoeker van de site via onze community zelf

Muisklikken De site is uitgebreid met een enorme collectie Cadillac foto’s van alle modeljaren en praktisch alle modellen. Deze Photo Gallery wordt zeer druk bezocht, door liefhebbers uit de hele wereld! Sommige bezoekers spreken zelfs van de “database” van de Cadillac Club Nederland: een groot compliment! Verder omvat de site zeer veel waardevolle “links” (=verbindingen) naar vele andere websites, die met Cadillac in het bijzonder te maken hebben, of Amerikaanse auto’s in het algemeen. Zoek je een onderdelenleverancier in Amerika

Een 1984 Eldorado verwelkomt momenteel de bezoekers van de homepage! advertenties plaatsen met auto’s of onderdelen te koop aangeboden of gezocht en dat allemaal gratis! Daar kom ik zelfs niet eens aan te pas; het gaat geheel automatisch, behalve dan dat ik als beheerder soms berichten verwijder die er al een hele tijd opgestaan hebben. Verder kunnen leden van de community er op een door hen afgesproken tijdstip “chatten” over

Gastenboek Ons gastenboek is ook een leuke graadmeter en zo af en toe staan er heel aanmoedigende stukjes in, van belangstellenden van over de gehele wereld. Leuk! Ook kan iedereen zien hoe vaak de site bezocht wordt. We hebben namelijk een statistische teller op de site. Links boven staat het aantal bezoekers sinds ik begonnen ben rond Kerst vorig Grafiek met bezoekersaanjaar. Dat aantal stond vandaag tallen van januari. 7 januari (25 februari) op 4.918!! Op het was het hoogst met 52. moment dat je dit leest zijn we Gemiddeld is zo tussen de zeker over de 5.000ste bezoeker 30-40 bezoekers per dag. vind sinds Kerst 2000! Hieronder

je een grafiek die elke dag te volgen is over bezoekersaantallen. Die liggen de laatste tijd toch meestal zo tussen de 30 a 40 per dag. Dat schijnt helemaal niet slecht te zijn, heb ik mij laten vertellen. Zeker als je bedenkt dat we vanwege het zuinige financiële beleid in de club (nog) geen cent hebben uitgegeven aan registratie bij dure “zoekmachines”. (Met “zoekmachines” kunnen bezoekers als ze bijv. “Classic Cadillac” intypen, een overzicht vinden van alles wat er maar is op dat specifieke gebied…… mits die websites voor veel geld zich hebben laten registreren. En dat

beantwoorden en doorsturen van post en in het weekend aan de verbeteringen en uitbreidingen de rest van de tijd.

Grafiek met bezoekersaantallen van januari. 7 januari was het hoogst met 52. Gemiddeld is zo tussen de 30-40 bezoekers per dag. hebben wij dus (nog) niet gedaan! Hoe komt het dan dat we zoveel bezoekers krijgen? Kijk dat zit zo: ik heb zo veel mogelijk belangrijke Cadillac sites die wèl met een zoekmachine zijn te vinden (en daarvoor dus dik betaald hebben!), aangeschreven met het verzoek een “link” te

willen plaatsen naar de Cadillac Club Nederland. En dat hebben ze vrijwel allemaal gedaan. (Wij ook naar hen natuurlijk.) En zo liften we gratis mee met de grote jongens die betalen! “Hoeveel tijd is er mee gemoeid?”, wordt vaak gevraagd. Het antwoord daarop is, dat ik er meer tijd aan zou willen besteden dan ik nu vanwege mijn drukke baan beschikbaar heb. Maar gemiddeld wel zo’n 4-5 uur per week. Elke dag zo’n half uur met het

!

“Is de website nu klaar?”, is de volgende vraag. Mijn antwoord is dan steevast:“Nee, want een website is per definitie nooit klaar!” Er zijn steeds mogelijkheden voor uitbreiding, vernieuwing, aanpassing en dat maakt het juist zo leuk. Je zou kunnen zeggen dat de website in zekere zin een afspiegeling is – of moet zijn – van de organisatie die er achter zit. In ons geval dus een dynamische, bruisende club, pardon: Club met een hoofdletter, waar veel te doen is en waarheen hopelijk, al dan niet via de website, vele Cadillac-fanaten de weg zullen weten te vinden.

Ruud Gersons

"

#

• • • • • • • • !

"

# ! &' • • • • •

#

$ ( (

' '

(

%&

CCN EVENEMENTEN 13 april: 12 mei: 8 juni: 23 juni: 14 + 15 sept:

Technische dag in Veenendaal, zie de uitnodiging op bladzijde 14! Moederdag Tourrit: Loosdrechtse Plassen en Vechtstreek Wordt georganiseerd door Ruud Gersons en Monique de Hoop. Een uitnodiging vindt u op bladzijde 16. Info: 030-6913046. Technische dag te IJmuiden. Info: Cees van Langen, tel. 0255-511243. De Oosterscheldetour door het Zeeuwse Landschap Organisatie: Tanja en Peter Wissekerke. Zie de uitnodiging op bladzijde 18. CCN JAARFEEST - 12½ jaar CCN en 100 jaar Cadillac! Muziek, dans en topentertainment! Zaterdagavond: Crime Night! Regie is in handen van Linda & Vinent Heinhuis, meer info in de volgende Standard.

LANDELIJKE EVENMENTEN 6 april: 20 april: 20-21 april: 4 mei: 5-6 mei: 9 mei: 11 mei:

12 mei: 18 mei: 1 juni: 8 juni: 9 juni: 16 juni: 30 juni: 6 juli: 14 juli:

17-18 aug: 1 sept:

Saturday Night Cruise De allereerste van dit jaar, natuurlijk weer georganiseerd door the Cruise Brothers uit Den Haag! Vanaf 19:00 op Industrieterrein Zichtenburg te Den Haag. Info: Guus Volckmann: 070-3604197. Logger Night Cruise Loggerstraat te IJmuiden. Aanvang 19:00 uur. Info: 0255-535090. Autotron Lente Oldtimerbeurs te Rosmalen. Geopend van 10:00-17:00 uur. Entree € 8,-. Info: 073-5233310. Saturday Night Cruise Aanvang 19:00. Locatie+Info: zie 6 april. Speed, groots autofeest in het Autotron te Rosmalen Noord Nederlands Oldtimer Evenement. Bij de Leyweg te Hoornsterzwaag. Info: www.oldtimershow.demon.nI. Telefoon: 0517-469221. Ford Museum Wereld Recordpoging voor het Guinnessbook of World Records Feestelijk evenement op het Circuit van Zandvoort. Voor diverse merken, ouder dan 35 jaar. Info: www.fordmuseum.nI. Telefoon: 0252-518118. An American Sunday op het TT circuit te Assen. Logger Night Cruise te IJmuiden. (zie 20 april). Saturday Night Cruise Aanvang 19:00. Locatie+Info: zie 6 april en 4 mei. Concours d’Elegance “Fifties aan de Vecht” Georganiseerd door de Rotaryclub Breukelen. Info: 035-6098000. American Sunday in het Centrum van IJmuiden. Van 11:00-17:00 uur. Nationale Oldtimerdag te Lelystad. ± 350 auto’s verwacht. Zie ook: http://www.oldtimerdaglelystad.nl/ The Sealand Cruise te Vlissingen Verzamelen om 11:00 bij het Arsenaal in het centrum van Vlissingen. Saturday Night Cruise Aanvang 19:00. Locatie+Info: zie 1 juni. Klassiekers & Old Timers show, georganiseerd door het Nederlands Politie Museum Vanaf 10.00 uur verzamelen bij het Luchtvaart Museum, Hoenderloseweg Gebouw 20, te Deelen. Vertrek rondrit vanaf 12.30. Tevens demonstratie speur- en bijthonden en bezichtiging van het museum. Info en aanmelding: Jacques Los, tel. 055-5430691, e-mail: [email protected] Cadillac Oldtimerfestival te Leimuiderbrug, 1e lustrum! Met o.a. bands, Rock ’n Roll demonstraties. Tevens zal een recordpoging worden gedaan: 1000 meter Cadillacs, gemeten bumper-aan-bumper. Komt allen! Info: Willem Schrama, 0252-675358. Back to the Sixties dag in winkelcentrum DoeMere te Almere. Een dag geheel in het teken van de 60’s, met passend entertainment en American Cars.

BUITENLANDSE EVENMENTEN 4-11 aug:

EEUWFEEST VAN CADILLAC! Lake St. Clair CLC Grand National Meeting Detroit, Michigan. Voor info, zie: http://www.cadillaclasalleclub.org/gn2000/index.htm

Aanwezig: Rob Wiegers, Ria Kleinveld, Koen Ongkiehong en Bernadette Bosman. Afwezig: Linda Heinhuis. Opening: Notulen bestuursvergadering van 19 oktober 2001 worden goedgekeurd. Binnengekomen stukken zijn door Linda doorgefaxt, hoofdzakelijk evenementen. Financiën: De kascommissie komt 4 februari bijeen. Ria heeft bijna alles klaar. Alle kosten van 2001 zijn binnen. Ria heeft alvast een wijzigingsformulier aangevraagd bij de Postbank voor overschrijving naar de nieuwe penningmeester. Voor sommige leden is het niet duidelijk wanneer de contributie betaald moet worden. Graag in januari i.p.v. oktober het jaar ervoor. Er worden ook verkeerde bedragen overgemaakt. Hoe is dit mogelijk? Aangezien de contributie binnenkomt en er voorlopig geen grote bedragen betaald hoeven te worden, is een spaarrekening geopend, wat meer rente opbrengt. Ondanks dat we waarschijnlijk weer een leuk jaar hebben gedraaid, blijven we tegenstanders van de Betaalde Vrijwilliger. Extra geld eventueel te gebruiken voor het 100-jarig bestaan van Cadillac. Secretariaat: Linda wil jij alvast een wijzigingsformulier aanvragen bij de Kamer van Koophandel? Het Davilex abonnement moet worden opgezegd. Evenementen: Er zijn eindelijk wat meer foto’s binnen gekomen voor de verjaardagskalender. Weinig reacties om een evenement te verzorgen. Tot nu toe twee reacties. Ruud Gersons wil graag 12 mei in de omgeving van Loosdrecht een dagevenement organiseren, en Vincent en Linda Heinhuis willen het jaarfeest organiseren in september. Voor een dagevenement is er € 7,50 te besteden voor ieder lid en partnerlid, voor het jaarevenement is € 1400,-. Er moeten verder duidelijke richtlijnen opgezet worden voor evenementen, wat iemand dan toegezonden krijgt, i.v.m. kosten, bonnetjes, ed. Redactie: Koen benadert de adverteerders i.v.m. de rekening, verandering redactiebezetting, e.d. Tarieven blijven hetzelfde, alleen wel afgerond: halve pagina € 115, hele pagina: € 230, hele pagina op de binnenkant v.d. kaft: € 295,-. Belangrijke punten: Voorstel voor de contributie 2003: werken met afgeronde bedragen in Euro’s. Inschrijving: € 10,Lid: € 45,Partnerlid: € 27,Inmiddels hebben drie leden zich kandidaat gesteld voor een bestuursfunctie. Verkiezing is op de ALV d.d. 17 februari 2002.

Langzamerhand wordt het weer wat langer licht buiten. Vogels beginnen al aan hun nest te bouwen, lammeren lopen in de wei, eenden in de vijver die ijverig de liefde bedrijven, dit alles duidt erop dat de lente in aantocht is. Dus… ook de hoogste tijd om onze paarden onder de motorkap wakker te schudden voor een bezoekje aan de dokter om hun gezondheid te testen, zodat ze de weide-weg op kunnen! We hebben hiervoor in Veenendaal een Auto-Electric Servicebedrijf gevonden die zijn operatiekamer met twee operatietafels ter beschikking stelt alsmede de “dokter” zelf om ons met raad en daad bij te staan. Slagaderlijke - electrische bloedingen en hartkloppingen zijn hun specialiteit. Met de hart/long machine kan de dokter feilloos het motorhart controleren, maar ook de start pk’s en de ampèreverwekker hebben geen geheimen voor de dokter. Voor de nodige medicijnen is er een Bosch-apotheek aanwezig. Mochten de ziekteverschijnselen zo erg zijn dat een vervolgafspraak nodig is, dan garanderen wij u een kortere wachttijd dan in de reguliere gezondheidszorg.

Het spreekuur is op zaterdag 13 april a.s. van 10.00 uur tot 16.00 uur. Kortom, laat uw paarden de benen strekken en kom naar Veenendaal! Het adres is: firma HOOGEVEEN, Bosch service Accustraat 23 3903 LX Veenendaal (Zie de routebeschrijving op nevenstaande pagina.) Gezien het korte tijdsbestek kunt u zich voor deelname opgeven bij broeder Koen. Het alarmnummer is: 070-3560035 of 06-24804408 fax: 070-3630492 e-mail: [email protected] Belangrijk: Gelieve specifieke vragen of problemen bij uw opgave reeds bekend te maken!

Routebeschrijving naar de firma HOOGEVEEN: Komende vanaf de rijksweg A12 Arnhem – Utrecht, afslag nr. 23=Veenendaal: Rondweg-West = N233 richting Rhenen Na ca. 2 km, direct voor de spoorweg links = ’t Goeie Spoor Ca. 2,5 km rechtdoor(Industrielaan, Wageningselaan) Na rotonde 4e straat rechts = Transformatorstraat, einde links = Accustraat. Nr. 23 is direct links. Komende vanaf de rijksweg A15 Rotterdam – Nijmegen, afslag nr. 35 = Ochten: N233 richting Rhenen / Veenendaal Ca. 9,5 km rechtdoor (N233=Cuneraweg) Op rotonde rechts = Rondweg-Oost Na ca. 1,5 km op rotonde rechts = De Smalle Zijde 3e straat links = Antennestraat - Einde links = Accustraat. Nr. 23 is direct rechts.

Sta even stil bij de datum van 13 april ! Een datum niet om uit te slapen of te keutelen, maar om weer eens aan uw Cadillac te sleutelen. Wij vonden voor u, landelijk centraal: een elektro-technisch bedrijf in Veenendaal. Zij willen u graag ontvangen, met schroevendraaiers en tangen. Elektriciteit is dan wel hun specialiteit, maar tot het afstellen van uw motor is men ook bereid. Met veel kennis en visie, doen ze dynamo- en startmotor revisie. Dit kleine dynamische bedrijf zit bepaald niet stil, Wat ze nog meer doen vertellen ze u op 13 april !!!

Noteer meteen in je agenda! Wij nodigen je uit voor een onvergetelijke dag die wij willen organiseren rond het prachtige natuurgebied van de Loosdrechtse Plassen en de rivier de Vecht. Dit gebied behoort tot de mooiste natuurgebieden van Nederland. Programma: ± 10.30: Aankomst bij de Jachthaven van Golden Tulip Hotel Loosdrecht. Ontvangst aan met koffie en gebak, bij mooi weer op het terras aan het water, anders binnen. 12.00-13.30: Rondvaart over de Loosdrechtse Plassen met ’t Stockpaerdt (zie foto’s!) en door het naastgelegen natuurgebied. Gezellige lunch aan boord tijdens de vaart. 13.45: Tourrit met puzzelvragen* rondom de Loosdrechtse Plassen, waarbij we het gebied dat we zo-even zagen vanaf het water, nu omcirkelen met onze Cadillacs. 15.00: De stoet rijdt langs de Vecht waar we genieten van het uitzicht op de statige buitenhuizen die in vorige eeuwen langs deze rivier werden gebouwd. In het schilderachtige Loenen aan de Vecht kan een korte pauzestop worden gemaakt om even de benen te strekken en dit oude stadje te bezichtigen. ± 16.00: Dit wordt de klapper van de dag! Het eindpunt van onze toertocht is het unieke bedrijf “Studebaker-Select” in Nieuw Loosdrecht: een dealer-garage, annex restauratie bedrijf gespecialiseerd in de klassieke Studebakers. Studebaker Select is 's werelds enige officiële Studebaker-dealer (dat klinkt gek, maar het is dus ècht zo!) In de showroom staat een steeds wisselende voorraad unieke exemplaren van zowel vooroorlogse, als jaren ’50 en ’60 Studebakers. En niet te vergeten de pick-ups van dit merk uit South Bend, Indiana, dat in 1966 helaas zijn deuren moest sluiten. Bovendien heeft Studebaker-Select de grootste Studebaker onderdelenvoorraad buiten de Verenigde Staten. Verder verrichten zij onderhoud aan alle merken USA-cars en hebben ook heel wat tevreden Cadillac-eigenaren onder hun klanten. Studebaker Select nodigt ons uit voor de thee! 17.30: Borrel en aansluitend diner bij pannenkoekenrestaurant “De Mauritshoeve” bij Maartensdijk, op ca. 15 minuten rijden van Studebaker-Select. Na een hopelijk zeer geslaagde dag ben je vanaf het restaurant in ongeveer 10 minuten op de snelweg naar huis.

De kosten bedragen € 22,50 per persoon. Inbegrepen is: • • • •

koffie en gebak bij aankomst. de rondvaart lunch aan boord bestaande uit twee broodjes, kopje koffie of thee, glas frisdrank of bier. (Andere drankjes aan boord aanwezig, maar voor eigen rekening!) huur van het parkeerterrein en bewaking daarvan

Vanwege deze kosten hebben wij voor ’s avonds gekozen voor een gezellig pannenkoekenrestaurant, waardoor die toch redelijk binnen de perken blijven. (In het restaurant kan overigens ook een prima ”normaal” 3-gangen menu besteld worden voor wie dat wil à € 20,50 Geef onderaan je keuze op!) * De puzzelvragen zijn facultatief, d.w.z. je mag onderweg je kiezen in de vragen zetten, maar dat is vrijwillig. De vragen hebben geen betrekking op de route maar op jouw kennis van het merk Cadillac door de jaren heen. Voor de winnaar is een aardige prijs beschikbaar. De winnaar wordt tijdens de maaltijd bekend gemaakt. Is de prijswinnaar al naar huis, dan wordt de prijs natuurlijk opgestuurd. Wij hopen veel Cadillac vrienden te mogen begroeten en neem “moeders” mee want dit wordt een onvergetelijke MOEDERDAG! Meld je zo snel mogelijk aan!

Ruud Gersons & Monique de Hoop Aanmelding kan door onderstaand strookje in te vullen. Na aanmelding krijgt iedereen een bevestiging en routekaart met uitgebreide beschrijving thuisgestuurd!

Ja ik ga / wij gaan natuurlijk meedoen op zondag 12 mei 2002! Naam……………………………………………………………………………………………. Straat……………………………… Nummer.…………………………………………………. Postcode…………………..Plaats ……………………………………………………………… Telefoon…………………………email……………………………………………………….. Aantal personen………………lidmaatschapsnummer(s) CCN ……………………………….. Ik blijf wel/niet eten met …..personen, waarvan …….pannenkoek en.……het 3-gangen menu. Ik heb € 22,50 per persoon voor de rondvaart en de lunch overgemaakt op bankrek. 60.48.88.589 t.n.v. K.R. Gersons te Zeist, onder vermelding van “rondvaart CCN-dag 12 mei”.

Voldoende gefrankeerd sturen of e-mailen naar: Ruud Gersons, Eikenlaan 9 3707 SB Zeist

Tel. 030 - 69 13 046 of 06-28802857 Email: [email protected]

Het is en blijft leuk om een rit op papier te zetten. We hebben ons best weer gedaan om een mooie route uit te zetten door het Zeeuwse land. Deze keer willen we u de Oosterschelde/ Deltawerken en omgeving laten zien, en nog een klein gedeelte van de kop van Goeree (Zuid-Holland). U bent zondag 23 juni 2002 vanaf 10.30 uur hartelijk welkom in: Restaurant ”De Zeelandbrug” Weg naar de Val 10 4301 RM Zierikzee (Schouwen-Duiveland) Tel: 0111-413208* (Het restaurant bevindt zich onder aan de Zeelandbrug) Alwaar de koffie met appelgebak voor u klaarstaat. Nadat U weer bijgepraat bent en uw Cadillac-hart op volle toeren is gekomen, willen we om 12.00 uur gaan rijden, waarbij we gelijk de vijf kilometerlange Zeelandbrug (Deze brug is jarenlang de langste brug van Europa geweest!) overgaan. Na ongeveer 1 uur door het Zeeuwse landschap getoerd te hebben, stoppen we in het plaatsje ”Kortgene” (Noord-Beverland), waar we de lunch (dit is op eigen kosten en hoeft u niet van tevoren op te geven) kunnen gebruiken bij: Eetcafe ” ’t Kompas” Kaaidijk 4 4484NP Kortgene Tel: 0113-301291 Of gewoon even de benen kunnen strekken. De magen gevuld en/of de benen gestrekt vertrekken we na een pauze van ongeveer 1½ uur richting de Oosterscheldekering. Na de Oosterschelde voor de tweede keer overgestoken te zijn (waarbij we ook het voormalig werkeiland “Neeltje Jans”, dat werd gebruikt voor het bouwen van de nu in zee staande peilers van de Oosterscheldekering passeren), bevinden we ons weer op Schouwen-Duiveland. Via de dorpen Haamstede en Renesse bereiken we de Brouwersdam, welke Schouwen met Goeree verbindt. Vanaf deze dam kunt U over Uw linkerschouder de Noordzee aanschouwen. We eindigen de tour op de kop van Goeree bij: Restaurant “D’n Dolle Beer” De Punt 7 3253MC Ouddorp Tel:0187-684575

(met uitzicht over “De Grevelingen”!)

Wij zouden het ontzettend leuk vinden als iedereen blijft dineren, zodat we deze dag gepast kunnen afsluiten. ”D’n Dolle Beer” staat bekend om zijn goede keuken en in overleg met de kok van het restaurant hebben we een aantal menu’s samengesteld (zie volgende bladzijde). We hopen natuurlijk dat U zich met grote getale inschrijft (antwoordstrookje opsturen voor 2 juni, maar U kunt natuurlijk ook even bellen tel: 0111- 401601) voor deze OOSTERSCHELDETOUR, zodat we er net als de vorige keer, met zijn allen weer een geslaagd evenement van kunnen maken!

Peter, Tanja en Patrick Wissekerke (Voor eventuele vragen staan wij te allen tijde tot Uw beschikking, tel: 0111-401601)

Menu A € 22,50 Groente/Tomatensoep Varkenshaas Dame Blanche/Sorbet

Menu B € 22,50 Groente/Tomatensoep Tournedos Dame Blanche/Sorbet

Menu C € 22,50 Groente/Tomatensoep Slibtongetjes Dame Blanche/Sorbet

Kindermenu (tot 12 jaar) € 4,50 Patat en Appelmoes Kroket ,Frikandel of Kipnuggets

Bovenstaande gerechten worden met diverse aardappelgarnituren, sauzen en groenten geserveerd. Ook kan er eventueel een vegetarische schotel besteld worden.

Inschrijfformulier Ik doe mee aan DE OOSTERSCHELDETOUR op 23 juni 2002 met ……volwassenen en…...kinderen. Naam Lidnummer Adres Woonplaats Telefoon

:……………………………………………………………………………………………… : ……………………………………………………………………………………………… : ……………………………………………………………………………………………… : ……………………………………………………………………………………………… : ………………………………………………………………………………………………

Ik/wij blijf/blijven wel/niet dineren in Restaurant “D’n Dolle Beer” Menu A: Menu B: Menu C: Kindermenu:

Aantal: ………. ………. ………. ……….

Gaarne vóór 2 juni 2002 opsturen naar: P. Wissekerke Dreef 8 4316 AL Zonnemaire

(van uw verslaggeefster, Leontien van Brummelen) Oldebroek/Elburg Onlangs bereikte de redactie van dit blad een anonieme tip, dat in de omgeving van Oldebroek, nabij Elburg, een vreemd voertuig was gesignaleerd van onbekende makelij. Desalniettemin was de tipgever er vrij zeker van dat het hier om een Amerikaans merk moest gaan, gezien het kenteken van het type 18.2 en de rode knipperlichten achter. Dit zijn kenmerken die in de regel inderdaad alleen aan Amerikaanse auto’s kunnen worden toegeschreven. Wat volgens de tipgever verder opviel, was een “verschrikkelijk potsierlijk en totaal nutteloos kofferrekje” dat op het kofferdeksel gemonteerd was. Vooral dit laatste maakte ons erg nieuwsgierig. Immers, het is ons bekend dat een dergelijk accessoire wel gebruikt werd op enkele topmodellen van Cadillac, zoals de Eldorado en de Allanté. Maar deze auto’s van allure zijn reeds van een afstand gemakkelijk te herkennen als zijnde Cadillacs dankzij hun elegante dan wel sportieve belijning. Omdat in dit geval het merk echter niet kon worden vastgesteld, vroegen wij ons af om welk (wellicht nieuw?) merk het hier dan wel zou gaan? The Standard stelde daarom direct een onderzoek in, en uw verslaggeefster wist het betreffende voertuig na enig speurwerk te lokaliseren. De wagen bleek te zijn gestald op het erf van een man die zich voorstelde als ‘Ahmed F’. Hij had op zijn erf onder meer een schuur staan, waarin zich drie Cadillacs bevonden, waarvan twee geheel of gedeeltelijk gedemonteerd. Naar eigen zeggen was de ene

een restauratieobject (door uw verslaggeefster geïdentificeerd als een 1970 DeVille Convertible) en de ander een donorwagen voor de niet gedemonteerde Cadillac, een 1987 Fleetwood d’Elegance. Het onbekende voertuig bleek tot mijn verbazing toch echt een Cadillac te zijn! En wel één van het type Cimarron. De Cimarron werd in 1981 door Cadillac gelanceerd om te bewijzen hoe eenvoudig het was om een opgedirkte Chevrolet Cavalier te verkopen als zijnde een Cadillac, maar dan dus ook met een Cadillac prijskaartje! Deze Cimarron was de eerste Cadillac met een zogenaamde “J-Body” (hetzelfde platform als van die andere legendes, de Buick Skyhawk en de Pontiac J2000) en was standaard uitgerust met een 1.8 liter, 88 PK “sterke” viercilinder motor met een handgeschakelde (!) versnellingsbak.

Vreemd genoeg meende men dat dit voldoende was om te kunnen concurreren met gerenommeerde Europese merken als BMW, Saab, Volvo en Audi. De slogan die Cadillac uit de koker had geschud om dit concept kracht bij te zetten was: A new kind of Cadillac for a new kind of Cadillac owner. Deze nieuwe eigenaar kon zich verheugen in een toch nog vrij lange lijst van standaard snufjes zoals een toerenteller, airconditioning en elektrisch verstelbare spiegels. Als extra optie kon een schuifdak en een cruise-control worden geïnstalleerd. Echter dit alles tegen een prijs die de Chevy Cavalier ruimschoots overtrof. Was het daarom destijds al onbegrijpelijk dat mensen zich door de verkoper een Cimarron lieten aansmeren, anno 2002 is dit welhaast een buitengewoon knappe prestatie, daar deze auto’s vrijwel nooit op de tweedehands markt te koop worden aangeboden! Reden hiervoor kan zijn, dat mensen die de Cimarron destijds aanschaften zich hier nu zo voor schamen, dat zij het niet aandurven hiermede door middel van een advertentie in de publiciteit te treden uit angst uitgelachen te worden. Ook werd de Cimarron door Cadillac niet naar Europa geëxporteerd, zodat ze hier helemaal een zeldzaamheid zijn. De eerlijkheid gebied mij overigens wel te zeggen, dat de latere modellen zowel qua uiterlijk als qua prestaties verbeterd werden. Het neusje van het laatste model (1987) had zelfs wel iets weg van een Sedan DeVille, zij het dan wel in mini-formaat. Tedje H: niet bepaald de stereotype Cadillac eigenaar…

Ik had nog maar net een rondje om de auto gelopen toen de trotse eigenaar er aan kwam lopen. Nou ja, strompelen was een beter woord, want zijn rechtervoet was geheel voorzien van loopgips. Met een legerkistje aan de andere voet en gekleed in een camouflagejas voldeed hij niet direct aan het standaard signalement van een Cadillac bezitter. Mijn verbazing steeg nog meer toen ik hoorde dat hij tevens al jaren lid bleek te zijn van onze club! Frederick H. (“zeg maar Tedje”) is zichtbaar in zijn nopjes met zijn nieuwe aanwinst. Desgevraagd vertelt hij dat hij eigenlijk op zoek was naar een Cimarron uit 1981 “met zo weinig mogelijk opties en uiteraard ook met een handgeschakelde bak”. H. blijkt gefascineerd door de soberheid en de goedkope uitstraling die van nature van deze auto’s uitgaat, maar moet nu dus genoegen nemen met het nieuwste type dat ook nog eens voorzien is van alle denkbare opties.

“Ja helaas, maar ik blijf zoeken naar dat eerste model” is zijn nuchtere commentaar. Dat zal niet gemakkelijk zijn, is mijn eerste reactie. “Klopt”, vervolgt H. zijn verhaal. “Deze wagen is waarschijnlijk enig in z’n soort hier in Nederland. Ik kwam hem op het spoor via een advertentie op internet. De eigenaars waren twee gozers die hem helaas wegens geldgebrek moesten verkopen maar er uiteraard geen koper voor konden vinden. Ze hadden uiteindelijk maar besloten de auto uit elkaar te halen en de losse onderdelen te verkopen. Natuurlijk het allerstomste wat je kunt doen, want wie zoekt er nou onderdelen van een auto waarvan er geen tweede in Nederland is?? En hoewel veel onderdelen ook uitwisselbaar zijn met de Cavalier, de Skyhawk en de J2000 is ook dat zinloos, want ook deze modellen komen slechts zeer sporadisch voor op dit continent. Het interieur is sober te noemen, maar heeft alle mogelijke opties.

dat H. meerdere Cadil-lacs bezit, waar-onder een uiterst fraaie Fleetwood uit 1957. “Maar dat is zo’n groot project, dat gaat nog wel even duren. Ik help hem met de restauratie, maar de verwachting is dat het nog zeker een jaar zal gaan duren voordat die klus voltooid is. Ondertussen was Tedje nog altijd op zoek naar zo’n En het ergste was nog, dat ze bij het demonteren van de wagen nogal onzorgvuldig te werk waren gegaan. Zo hadden ze de bekleding van het dashboardkastje er met veel geweld uitgetrokken, zodat dit nu gebarsten is. Ook de hemel is beschadigd doordat ze het kaartleeslampje met een schroevendraaier hebben losgepeuterd. Gelukkig is het motorkap embleem nog onbeschadigd, dat hebben ze er voorzichtig vanaf gehaald”. Dit embleem is welhaast een van de weinige tekenen die erop wijzen dat het hier echt om een Cadillac gaat. H. doet ondertussen lyrisch over de wagen. Hij verkneukelt zich zichtbaar als hij mij er met opgetrokken wenkbrauwen omheen ziet lopen. “Juist die controverse spreekt mij aan. Mensen zullen dit niet als een Cadillac herkennen, en daarin zit ‘m nu juist de grap. Helemaal te gek is dat rare kofferrek achterop. Hoe vind je dat? Echt camp, lekker fout!” Ik moet constateren dat het H. menens is: deze wagen is duidelijk zijn nieuwe sleutel- en troetelobject. Zijn kompaan Ahmed F. vertrouwt mij toe

Onder de kap een 2.8 Multi Port fuel injection 6 cilinder! Cimarron. En ik moet zeggen, het is een puik wagentje, lekker zuinig ook. Kan ‘ie ondertussen rustig verder sparen voor de restauratie van die Fleetwood.” Wij wensen Tedje H. alle succes met zijn Cimarron. Wellicht komt u hem deze zomer wel tegen op een van onze evenementen. Zijn wagen valt tenminste goed op! De verwachting is dat hij hem snel weer op de weg heeft. Behalve het terugzetten van de reeds verwijderde emblemen, zijstrips, wat dingetjes uit het interieur en het lassen van de carterpan lijkt er niet veel te mankeren aan deze sobere loot aan de luxueuze Cadillac stam. De lak oogt nog alleszins redelijk en ook onder de motorkap ziet het er netjes uit. En ik moet toegeven dat er zelfs verbazend mooie velgen onder zitten. “Hij loopt nu nog niet, maar da’s een kwestie van effe die pan lassen. Volgens die gozers was dat alles dat er aan mankeerde. Toch jammer van al die opties. Ik had het liefst van die draairaampjes gehad en geen automaat. Maar dat rek is top, dat neem ik mee naar de volgende Cimarron als het daar niet opzit. Heb ik tenminste nog één optie!

Leontien H. heeft mij uitdrukkelijk verzocht hem onherkenbaar in the Standard af te beelden. Dit “om te voorkomen dat ik morgen word platgebeld door mensen uit de buurt die me herkennen. Ik moet niet hebben dat ze straks allemaal een rondje willen rijden ofzo…”

Honderd jaar Cadillac. Dat wordt natuurlijk gevierd! In de VS, met de Grand National Meeting, waarover in de evenementenkalender meer valt te lezen. Ook de introductie van nieuwe modellen behoort tot de traditie.De CTS is de eerste van maar liefst vijf nieuwe modellen die zullen uitkomen. En die nieuwe line-up mag er zeker wezen.

The Centennial Celebration

Het zal, als vanzelfsprekend, ook worden gevierd met jubileum uitgaven van de miniatuurindustrie. De eerste uitgaven zijn er al. Anson heeft de Escalade en de Escalade XT in “1 op 18” in uiteraard jubileum verpakking, 100 jaar Cadillac, 100 jaren van innovatie. Leuk aan deze verpakking is, behalve de enorme afmeting, dat er ook een “1 op 43” bij zit. Alles in het zwart voorlopig, de “1 op 43” Escalade is ook in zilver, maar dan in de losse verkoop. De jubileumverpakking komt op vijfenveertig euro, een losse Escalade in “1 op 43” mag tien euro kosten, komt die grote “1 op 18” dus op €35,-. Kan. De 2002 Escalade in zowel op 18 als op 43 van Anson

Groot zijn ze wel, de plank raakt snel vol, maar toch maar gedaan, de luxe ATV’s van Cadillac.

De 2002 Escalade XT, ook wel de 806 genoemd, van Anson.

Ook is er een jubileumuitgave van Anson met de 1947 Convertible, de 1953 Eldorado en de 1973 Eldorado Coupe. In speciale kleuren, ik wist het wel, natuurlijk op elkaar gestapeld in een speciale verpakking. Kon het niet weerstaan. Alles in “1 op 18”, dus u kunt zich voorstellen wat voor een doos dat is!

En verder: Yat Ming’s Road Champs heeft nu ook de Convertible uit 1949 in “1 op 43” uitgebracht. In twee kleuren inmiddels verkrijgbaar, wit en zwart en het dak is open. Prijs ligt net onder de € 10,-.

Le Mans Groot is de “1 op 18” Cadillac Northstar LMP 900 van GM Racing (USA) 2000, met startnummer 1 van Mattel’s Hot Wheels. Prijs rond de € 35,-. Nog groter is de radiografische LMP 900 van Ma Toys, welke tijdens het rijden de koplampen aanheeft!! Een geweldige ervaring op een mooi geasfalteerde parkeerplaats. Een absolute aanrader! Inclusief batterijen komt u op zo’n €45,-.

The Centennial Celebration

Nog meer van Le Mans In navolging van de successen uit de jaren vijftig, gedreven door het 100 jarig bestaan, begint Cadillac North America dit jaar met de laatste race uit de serie, Le Mans 2002. Er zijn inmiddels zes verschillende startnummers geweest, te weten: • Startnummers 1 en 2 voor Team Cadillac (USA) in 2000, • Startnummers 3 en 4 voor Team Dams (F) in 2000 en de • Startnummers 5 en 6 voor Team Dams (F) in 2001.

Cadillac Northstar LMP 2000 GM Racing (USA)

Cadillac Northstar LMP 2000 Dams (F)

De auto’s zijn afzonderlijk goed te herkennen, de Stars and Stripes op de fabrieksauto’s, de Franse driekleur op de wagens van de preparateur Dams. Verder geven de spiegels informatie over het nummer binnen het team, dit in verband met de vele pitstops van een 24 uurs race.

Cadillac Northstar LMP 2001 Team Cadillac (Dams) (F)

The Centennial Celebration

Alle startnummers zijn inmiddels uitgebracht door Sparkmodel. Sparkmodels eigenaren heten Minimax. Minimax komt uit Macau. Mooie modellen met een betaalbaar prijskaartje, rond de € 40,- per stuk. Aanzienlijk kostbaarder zijn de BBR modellen, deze komen al snel rond de € 200,- per stuk, geen beginnen aan dus. Zowel Sparkmodel als BBR zijn “1 op 43”. Voor de slotracers onder ons, Scalextric heeft de startnummers 1, 3, de LMP’s uit 2000 en 6, de LMP 2001. Scalextric startnummer 1 Cadillac Northstar LMP 900 GM Racing (USA)

De slotraceschaal is “1 op 32”, dus enigszins afwijkend. Leuk is dat er in deze ook poppetjes zitten met hun eigen helm. Scalextric startnummer 3, Cadillac Northstar LMP 900, Dams (F)

Ook hier € 40,- tot € 45,- per stuk, maar dan zitten er wel twee extra borsteltjes bij.

Le Mans Pace Car Het wachten is nu op de Le Mans Pace Car, een absolute geweldenaar, de STS met Race Powertrain Layout. Niet alleen de motor en de bak zijn wel heel speciaal geprepareerd, de hele auto is dermate aangepakt dat de enorme hoge snelheden welke bereikt moeten worden ook veilig kunnen worden gehaald. Twee Pace Cars, met speciale preparatie en Northstar motormanagement elk jaar nieuw. En die gingen hard, de LMP’s 600, het kleinere broertje van de LMP 900, werden er gewoon vanaf gereden. Net als die Porche’s enz… De Safety Car 2001, Cadillac STS Northstar Le Mans Pace Car.

Er zijn door de modelredactie aardige foto’s gemaakt op Le Mans 2001. Toch is mij inmiddels opgevallen dat er veel meer speciaal geprepareerde Sports Cadillac’s zijn dan een eerste indruk doet vermoeden. In Frankfurt zijn er hele andere auto’s geshowd dan er in de race op kwamen draven. Waren ze tijdens de IAAF nog bronzit van kleur, de tijdens de race ingezette auto’s waren duidelijk zwart. Speciale kleding en ook hun naam en bloedgroep stond op de wagen vermeld, voor de piloten van de STS Northstar Le Mans Pace Car’s. Zwaailichten achter de grill en op het dak. Het geluid van die vette V8. Het uitrukken van die auto alleen al, ja de race was voor Team Cadillac/Dams al naar de knoppen en de podiumplaats viel ook weg, dat was een belevenis. De volgende en voor Cadillac North America voorlopig de laatste editie van Le Mans zal door de Modelredactie uitgebreid worden belicht. De tweede week van juni geen modelverslag maar een race verslag! Vanaf de presentatie op maandag op het Centre Ville in Le Mans, koffie in Arnage tot aan de finish, zondag 16.00 uur. In het augustus/september nummer een volledig pitreport en misschien wel beeld en geluid middels de site…

Tot slot nog even dit: De Lockheed P-38 Lightning is er weer. En maar liefst in twee schalen, “1 op 72” en in “1 op ongeveer 140”. Dit vliegtuigontwerp heeft ooit, met Harley James Earl, aan de wieg gestaan van de Fabuleus Fins. Het grootste model van de twee wordt gemaakt door NewRay’s Sky Pilot Collection. In twee verschillende kleuren leverbaar, blauw over zilver en zilver over zwart, op voet. Als je aan het touwtje trekt, draaien de propellers. De piloot zit er al in. Prijs: zes of zeven Euro. De andere is van Motormax’ “Classic Fighters”. Dit model komt uit China, via de VS naar de UK, en in België gekocht. Prijs: € 4,-. Nu vraag ik u, dan laat je dat toch niet liggen?

Voor de wel hele grote fanaat. Er is ook een houten schaalmodel van de Lockheed P-38 te koop. Prijs ongebouwd ca.€ 120,-. U krijgt daar wel wat voor, een modelvliegtuig met een spanwijdte van 1 meter. Dus, wat ruimte aan het plafond is nooit weg, u ziet maar weer wat je daarmee kunt doen. Vindt ik ooit een gekwalificeerd modelbouwer die er wat in ziet, zodra hij klaar is zal hij op het eerste jaarevenement de hal sieren! In een volgend nummer: accessoires.

Hans Wansink, Modelredacteur

Gedurende de modeljaren 1959 tot 1966 was er geen geheel apart Eldorado model geweest. De wagens die deze naam droegen, waren slechts luxeversies van “gewone” Cadillacs. Verscheidene voorstellen werden gedaan voor een unieke, separate Eldorado door de ontwerpers van de Cadillac ontwerpstudio, maar geen er van werd van “hogerhand” geaccepteerd. Chuck Jordan was in die periode chief designer en werkte onder Bill Mitchell (zie vorige nummers van The Standard) en hij was van plan Cadillac de oude status terug te geven van “elegant en sportief”, wat de oorspronkelijke Eldorado van 1953 was geweest, en ook die van 1957/’58.

'53 Eldorado, slechts 532 gebouwd!

De V16 voorloper met enorme motorkap

Om een dergelijk monster te besturen voorzag Jordan een V12 of V16 cilinder motor, die herinneringen zou oproepen aan de enorme “powerplants” die Cadillac in

de jaren ’30 had gebouwd. Jordan vertelde later dat hij een soort kinderlijke droom had, waarbij twee 8 cilinder motoren aan elkaar gelast en gekoppeld zouden kunnen worden en zo een V16 zouden vormen! Voor zo’n motor is wel een heel lange motorkap vereist! Hij zette enkele van de beste General Motors ontwerpers aan het werk op dit project. Een tweede voorloper voor de V16 Gedurende de jaren die volgden, waren er verscheidene ontwerpers die voor min of meer korte tijd aan dit “King Car” project meededen en dan weer vertrokken, zoals Stan Parker, Wayne Kady en Jerry Brockstein. Jordan en Mitchell hielden het overzicht. En Bill Mitchell was natuutlijk niet de persoon om onder stoelen of banken te steken, wat hij van een ontwerp verwachtte en hoe hij het persoonlijk wilde hebben. Enige zeer goede ontwerpideeën leverde dit project op, dat uit zou monden in de eerste voorwiel-aangedreven Eldorado van 1967.

'57/'58 Eldorado Brougham Later werd Jordan executive designer, waarmee hij Bill Mitchell’s rechter hand werd. Daarmee verving hij Ed Gloacke die in ’61 overleed. Jordan kwam met het idee een “personal luxury car” te ontwerpen die sterk afweek van bekende Cadillacpatronen en dusdanige kwaliteiten ten toon spreidde, dat ieder die hem aanschouwde de wagen een “egoïstische King Car” zou noemen.

Italiaanse Eldorado Ondanks het hoge “fantasiegehalte” van dit project, was het toch niet voor niets, want er kwamen veel ontwerp ideeën uit voort die een paar jaar later op “gewone” Cadillacs hun toepassing vonden, maar vooral natuurlijk op de ’68-’70 Eldorado.

zelfde als vorige met lange motorkap De ’67 Eldorado wordt per vergissing wel eens de “eerste Eldorado” genoemd, maar deze wagen zou niet ontwikkeld zijn geworden, als hij niet al een stel illustere voorgangers had gehad. De ’67 Eldorado – en dat is waar – betekende een terugkeer naar het idee dat een Eldorado uniek en werkelijk heel speciaal moest zijn. En dat was de Eldo begin jaren ’60 zeker niet geweest. Sinds de productie van de “Italiaanse” Eldorado in het modeljaar 1960 tot een einde was gekomen, was de Eldorado niet veel meer geweest dan een “dressed up” gewone Cadillac. Nu was de tijd gekomen om, de zaken weer eens goed recht te zetten.

zich onmiskenbaar met kop en schouder boven de andere twee uit. General Motors had al een tijd lang “gespeeld” met voorwielaandrijving. Er werd zelfs aan een voorwielaandrijvingsysteem gedacht voor de La Salle II showcar van GM’s 1955 Motorama automobieltentoonstelling. (Die kreeg echter uiteindelijke een achterwielaangedreven V6 motor). Het duurde echter totdat Dan Adams (assistent chief engineer bij Cadillac) en Tom LaRue (assistent sales manager bij Cadillac) ideeën begonnen uit te werken voor een vervanger van de 1959-1960 Eldorado Brougham, tot de zaken echt in beweging kwamen. Rond 1959 had Cadillac een voorwielaangedreven wagen getest op de GM testbaan. Oldsmobile deed dat notabene pas een jaar later! Elvis Presley Dan Adams had grondig onderzoek verricht naar alle automobielfabrikanten in de wereld die zich met voorwielaandrijving bezig hielden. Daar had hij echter niet veel aanmoediging van gekregen. De Europeanen waren van mening dat een voorwielaandrijving nooit kon werken op een auto met een motorinhoud van meer dan twee liter.

'60 Brougham, de Italiaanse Cadillac Tot groot geluk van bewonderaars van speciale automobielen, besloot de Cadillac divisie van GM om de Eldorado naar zijn vroegere hoge positie te laten terugkeren, namelijk om een aparte en geheel afwijkende carrosserie te hebben en deze beslissing is sedertdien niet meer veranderd! Het Amerikaanse autotijdschrift Car and Driver noemde de 1967 Fleetwood Eldorado “a high-roller’s version of the Oldsmobile Toronado” (een opgewaardeerde versie van de Oldsmobile Toronado). Ze konden niet verder van de waarheid af zijn. De Eldorado was helemaal geen badge-engineered, aangeklede Toronado. (Een badge is een naamplaatje. Met de term “badge-engineering” wordt bedoeld dat auto’s alleen van naamplaatje verschillen, maar verder identiek zijn –RG) De voorwiel aangedreven Toronado was een jaar eerder geïntroduceerd, in 1966, met een heleboel fanfare. GM had de Eldorado tegelijkertijd met de Toronado kunnen uitbrengen, maar deed dat niet, omdat de mensen van de Cadillac divisie – en speciaal de ingenieurs - het gevoel hadden dat de wagen nog niet gereed was voor productie. Weliswaar had de Eldorado geprofiteerd van de gecombineerde motoriserings pogingen van de specialisten van Cadillac, Oldsmobile en Buick, om deze wagen mogelijk te maken, maar de Eldorado verhief

'67 Eldorado met wegklapbare loplampen

De '67 Eldorado, productiewagen Als nieuwe Chief Designer in de Cadillac Studio maakte Stanley Parker het ontwerp van het interieur af, waarvoor hij een glasvezelmodel afleverde tegen mei 1964. George Moon had instrumentenpaneel en dashboard ontworpen.

Van hogerhand werden deze ontwerpen goedgekeurd, maar dan duurde het altijd nog een hele tijd tot zo’n wagen echt aan het publiek voorgesteld kon worden. Er waren nog vele kinderziektes en technische problemen te overwinnen voor het zo ver was. Veel personen die bij het ontwerp betrokken waren, spraken bij Assistant Chief Engineer Dan Adams hun zorg er over uit dat bijvoorbeeld het Morse Hy-Vo Chain mechanisme (geproduceerd door Borg-Warner) dat de kracht moest overbrengen van het vliegwiel van de motor naar de Torbo Hydra-Matic transmissie (die parallel aan de motor was gemonteerd) het niet zou houden! Maar dit mechanisme heeft later bewezen zeer betrouwbaar te zijn. Anderen zeiden dat Cadillac nooit een separaat model zou kunnen uitbrengen, omdat de productiecapaciteit al volledig werd opgeslokt door de “gewone” Cadillac-modellen. Die productiecapaciteit draaide al op vol vermogen! Maar door de late introductie van de ’67 Eldorado was het mogelijk extra productie faciliteit te creëren in een compleet nieuwe assemblagefabriek aan de Clark Street in Detroit.

de 1962 Studebaker Gran Turismo Hawk! – zie foto RG)

'62 Studebaker Hawk, Brooks Stevens De nieuwe Eldorado werd met veel respect omringd en waar hij ook maar reed, werd er door iedereen naar omgekeken. John R. Bond toenmalig uitgever van het gezaghebbende autotijdschrift Road & Track zei: “Sinds de vooroorlogse V-16 heeft Cadillac geen auto uitgebracht die zo enthousiast is begroet door de echte autoliefhebber.” Wat toch wel een compliment mag heten. Dit was een auto die ieders verbeelding raakte. Het blad Automobile Quarterly schonk in 1967 de Eldorado de jaarlijks uit te reiken prijs van de “Design and Engineering Excellence Award,” een hoge onderscheiding!

'68 Eldorado, bijna gelijk aan '67 Uiteindelijk werd de Fleetwood Eldorado met een één inch langere wielbasis dan de Oldsmobile Toronado geïntroduceerd voor het modeljaar 1967. Echter met heel wat minder fanfare dan een jaar eerder bij de introductie van de Toronado het geval was geweest. In 1966 was het publiek de Oldsmobile-showrooms letterlijk binnengestormd, om zich te vergapen aan de vlakke vloer, zonder cardantunnel. In Memphis Tennessee was Elvis Presley de showroom binnengerend om een Toronado ter plekke te bemachtigen, om helaas uit te vinden dat die net al verkocht was aan de plaatselijke hartchirurg! Exclusiviteit Vergeleken met de eerste Open Dagen die de Oldsmobile-dealers hielden ter gelegenheid van de nieuwbakken Toronado, was de introductie van de Eldorado wat ze in Amerika “low key” noemen: bescheiden, niet veel voorstellend. Maar het effect van de Eldorado op het koperspubliek zou veel langer in stand blijven dan bij de Olds. Bij Cadillac wilde men bewust een atmosfeer van “schaarste” scheppen, gedurende de eerste maanden dat de auto op de markt zou verschijnen. Het gevolg zou zijn, dat uiteindelijk des te meer kopers zo’n wagen zouden willen bezitten vanwege de exclusiviteit. (Schaarste maakt immers exclusief!) De bekende, in Milwaukee gevestigde industrieel-ontwerper Brooks Steven las over de wagen en stuurde iemand helemaal naar St. Louis, zodat hij de derde Cadillac Eldorado die van de lopende band was afgekomen, kon bemachtigen om z’n vrouw er een pleziertje mee te doen. (Brooks Stevens was notabene zelf de ontwerper geweest van

'67 Eldorado, The King Car! Bewonderende blikken Van de nieuwe Cadillac Eldorado werd gezegd dat hij niet alleen een “pretty face” (een mooi gezicht) had. Als optie kon je bestellen: speciaal geventileerde schijfremmen vóór, een torsion-bar front suspension en automatische niveauregeling en dat maakte deze schoonheid een feest om mee te rijden! De vrouw van eerder genoemde Brooks Stevens riep de Eldorado uit tot haar “favorite car”. Dat was nogal een uitspraak voor deze dame, die vanwege haar auto-fanatieke echtgenoot de keuze had tussen liefst 120 automobielen, van Lincolns tot Excaliburs, om in rond te rijden.

'68 Fleetwood Eldorado Maar het grootste wapenfeit dat de ontwerpers hadden weten te bereiken bij het herstellen van de integriteit van de Eldorado naamplaat, was wel dat ze er in geslaagd waren een unieke wagen voort te brengen. En die was ondanks zijn bijzondere uiterlijk toch in alle opzichten

een “echte” Cadillac! “Onmiddellijk te herkennen als Cadillac,” schreef Motor Trend in die periode. Cadillac had wel enorm geïnvesteerd in deze wagen. De mallen die nodig waren geweest om de enorm brede Craamstijlen te stansen waren zeer kostbaar om te produceren. Andere producenten zouden er hoeken uit gesneden hebben. Cadillac deed dat niet en liet de Cstijlen dicht, zodat er weliswaar grote dode hoeken ontstonden met heel kleine zij-achter raampjes, die het zijachter uitzicht belemmerden. Maar de achterpassagiers hadden daardoor wel veel meer “privacy” en waren van buiten af onzichtbaar; een beetje zoals bij een limousine!

Voor 1969 werden de verborgen koplampen afgeschaft ten gunste van koplampen die zichtbaar in de grille zaten. De Eldorado naam keerde terug op de voorspatborden, net achter de voorwielen voor het modeljaar 1970. Op de linker kant van de grille kondigde een “8,2 Litre” badge aan dat een nieuwe 500 cubic inch, 400PK V8 machine onder de motorkap was. Dunnere, smallere verticale achterlichten, V-symbolen op de parkeerlichten vóór, en chroom beschermstrips langs de onderste zijkanten van de wagen maakten deel uit van de nieuwe verschijning van de wagen in 1970.

'69 Eldorado, koplampen blijven nu zichtbaar

'70 Eldorado, laatste jaar van dit model

Het resultaat was een winnend design dat door goede verkopen geld begon terug te verdienen voor Cadillac en heel veel bewonderende blikken oogstte van het publiek; zowel in de showroom als ook op de weg. Reed er een ’67 Eldorado achter je en doemde die op in je achteruitkijkspiegel, dan ging je wel even langzamer rijden om hem te laten passeren, want je wilde coute que coute weten wat voor een bijzonder slagschip daar aan kwam zeilen! In 1966 verkocht Cadillac nog slechts 2.250 Eldorado’s. Die waren zoals gezegd alleen maar een dure uitvoering van de “gewone” De Ville serie. En ze kostten toen $6.631,00. Toen de nieuwe ’67 Eldorado uitkwam werden daarvan meteen 17.930 stuks verkocht voor $6.277,00. Iets goedkoper dus zelfs. Daarop stegen de verkopen naar meer dan 23.000 eenheden per jaar totdat de productie van dit model in 1970 eindigde. Voor het modeljaar 1968 stonden slechts enkele detailwijzigingen op het programma: de motorkap werd 4,5 inch langer om de verzonken ruitenwissers mogelijk te maken, die van toen af alle GM producten sierden. De parkeerlichten verhuisden naar de vooruitstekende delen van de voorspatborden. Kleine “side marker lights” (veiligheids-lampen aan de zijkant in de spatborden) kregen sierlijke Cadillac emblemen met de bekende Eldorado lauwerkrans. Een 472 cubic inch V8 was de krachtbron onder die enorm lange motorkap.

Voor het eerst was een elektrisch bedienbaar schuifdak als optie verkrijgbaar op een Eldorado. Het Eldorado concept was op een geweldige manier opnieuw geboren. Het enorme succes van deze indrukwekkende Amerikaanse wagen, zou het voor de Cadillac divisie van GM zeer moeilijk maken de Eldorado ooit nog te “degraderen” tot een opgepoetste De Ville. En dat klopt. Want ook al is het sinds kort (of binnenkort) met de Eldorado voorgoed (??) gedaan: tot in onze tijd bleef het als een apart model in de personal luxury klasse bestaan, ver uitstijgend boven zijn mindere broeders. In volgende nummers van “The Standard” zullen wij ontwerpers Chuck Jordan, Stan Parker, George Moon en Vince Kaptur over hun aandeel in het ontwerp aan het woord laten. Zij zullen uitvoerig uit de doeken doen hoe zij zelf tegen de eerste voorwiel-aangedreven Eldorado aankeken. Wordt vervolgd! Bron: Cadillac Eldorado door James W. Howell & Jeanna Swanson Howell ISBN 0-87938-879

Ruud Gersons

Dinsdag 22 mei, ik heb ’s morgens de auto extra gecontroleerd, zelfs het niveau van de remolie, want naar boven is één maar naar beneden is heel wat anders. Dan hangt het hoofdzakelijk van de remmen af of je zo’n 3250 kg (auto + aanhangwagen) in het spoor weet te houden. Daarbij komt dat ik met deze auto nog nooit zo’n klim heb gedaan, wat het voor ons ook spannend maakt. De aanzet tot de top begint op ± 40 km van de top met hellingen boven de 10%. We blijven zo dicht als mogelijk is in de buurt van de hijgende en stug doortrappende mannen. Ieder in zijn eigen cadans, ieder met zijn eigen gedachten, ieder met de ijzeren wil om die “klote berg” onder de wielen door te krijgen. Als eerste rijden we Adrie, de oudste deelnemer, voorbij met de blik op oneindig en malen maar. Hij rijdt op een heel klein verzet en zijn benen gaan dan ook 2x zo snel rond dan van de anderen, Dick noemt hem dan ook gekscherend “de koffiemolen”. Dan halen we Rob in, de aanstichter van al dit kwaad, met een beetje houterige stijl van fietsen maar wel beresterk. Ik roep hem toe dat hij nu gestraft wordt en dat het gekkenwerk is om op zijn leeftijd nog van die puberale ondernemingen uit te voeren…… Hij gaat op de pedalen staan om er nog een schepje bovenop te doen. De derde man die we inhalen is Eric, hij loopt! Als de snelheid onder de 7 km/uur daalt stapt hij af en loopt een stukje, dat is minder vermoeiend. Op de vraag of het goed gaat krijg ik de wedervraag waarom die vriend van ons verdomme niet naar een andere tandarts had kunnen gaan i.p.v. bij hem in de stoel spannende verhalen vertellen over een fietstocht naar Rome! Eric heeft op topniveau aan waterpolo gedaan en kon dus wel weten wat het betekende toen hij in een opwelling “Ja, ik ga mee” zei. Een stuk verder naar boven begint de Cadillac rare geluiden te produceren; volgens mij een geval van oververhitting. De motor geeft een pingelend geluid, begint onregelmatig te lopen en ik meen ook de hydraulische kleppenstoters te horen, daarom maar de auto met draaiende motor aan de kant gezet zodat hij onbelast wat kan afkoelen.

Naarmate we verder naar boven komen wordt het ook kouder en we rijden zelfs al tussen de sneeuw, de top kan dus niet zo ver meer weg zijn. We stoppen nog even bij 2 Nederlandse jongens die ook met de fiets op weg naar boven zijn,

We halen de top bijna gelijktijdig met Henk en Dick. Henk, huis– en sportarts, weet als geen ander wat er in het huishouden van een lichaam gebeurt, heeft op het hoogste niveau aan roeiwedstrijden gedaan, dus goed ontwikkelde arm– en beenspieren, is zichtbaar tevreden en nog redelijk fit. Al staat hij er wel wat krom en gebogen bij, net of er nog een fiets onder zijn kont zit! Dick is als eerste aangekomen, hij is dan ook de meest ervaren renner en heeft 2 weken geleden nog een toertocht door midden Italië gereden. Als hij al moe is komt dat alleen tot uitdrukking in zijn gezegde: “Zo, dat was een kwaaie!” Al pingelend heeft de Cadillac de top ook gehaald en wordt er luid borrelend en kokend van woede vanonder de motorkap geprotesteerd als ik de contactsleutel te vroeg omdraai.

maar nu even uitgeblust en leeg langs de kant van de weg zitten, om te vragen of we iets voor ze kunnen betekenen. Hun antwoord is ontkennend, ze redden het wel. Dus gaan we verder naar boven met een tikkende motor en een kloppend hart. Net voor de top rijden we Gérard voorbij met een grote glimlach op zijn gezicht, die is duidelijk tevreden over zijn prestatie. De man fietst vrijwel elke dag door de polder van zijn werk naar huis: ca. 50 km door weer en wind. Vindt ‘ie lekker! Vorig jaar is hij nog met zoonlief naar Bilbao gefietst.

Nadat iedereen boven is en de feestelijkheden, zoals sneeuwballen gooien, foto’s maken, wat eten en drinken, beëindigd zijn kunnen we de Italiaanse grens over om aan de afdaling te beginnen. De mannen hebben zich allemaal in droge en warme kleren gehesen omdat er meer geremd dan getrapt zal worden waardoor je veel warmte verliest, ofwel je fietst jezelf niet warm. De handen kunnen zelfs zo koud worden dat ze geen kracht meer hebben om de remmen in te knijpen! En zo begint de 40 km lange afdaling. De afdaling zal 1 ½

Na 10 min. maar weer geprobeerd en waarachtig het geluid is weg al is de vreugde van korte duur, want na zo’n 300 meter is het weer terug. Ik heb geen idee hoe erg dit kan zijn, maar veel alternatieven heb ik ook niet, niet anders dan voorzichtig door te gaan. Later, terug in Nederland, verneem ik dat gebrek aan zuurstof de oorzaak kan zijn geweest van het onregelmatig lopen van de motor. Op grote hoogte is dan de benzine zuurstof verhouding verstoord. Nooit aan gedacht, maar klinkt wel logisch.

uur duren Chiavenna.

tot

ons

hotel

in

Dat de Splügenpass nog maar net 1 week open is, is goed te zien aan het smeltwater en de sneeuwhopen op en langs de weg. Dit betekent oppassen geblazen voor ons, maar vooral voor de fietsers. Eric ondervindt dit al snel en heeft de schrik van zijn leven; die rijdt n.l. op volle snelheid een onverlichte tunnel in en komt met zijn voorwiel in een gat van de weg zodat hij bijna van zijn fiets gelanceerd wordt. Gelukkig loopt het goed af, blijft het bij de schrik en komt verder iedereen heelhuids beneden. Met de Cad gaat het goed, remmen op de motor en terugzetten in de laagste versnelling werkt redelijk, maar bij de meeste haarspeldbochten moet de hele combinatie vrijwel stilstaan om dan met maximale wielomslag voorzichtig door de bocht te gaan. Eén keer lukt het zelfs niet om de bocht in één keer te halen en moet ik steken, maar ook dat is weer goed gegaan. Op een gegeven moment merkt Rietje op dat er zo’n rare lucht in de auto hangt, ik heb het ook al gemerkt, het zijn de remblokken. Gelukkig heb ik voor het vertrek de blokken vernieuwd dus versleten kunnen ze nog niet zijn, maar HEET worden wel! Op 300 meter boven zeeniveau rollen we een stadje in en in de verte zie ik een rood stoplicht, ik begin alvast te remmen…… een verlammende schrik slaat toe….. geen remdruk meer!!! Het stoplicht springt nét op tijd op groen, ik trap uit alle macht op de rem en de handrem en schuif met de hele combinatie een klein pleintje op waar ik, gelukkig zonder iets of iemand te raken, tot stilstand kom. Alle bekende en onbekende goden worden uit het diepst van mijn hart

bedankt. Na van de eerste schrik bekomen te zijn vraag ik Rietje, mijn vrouw en navigator, hoe ver we nog naar het hotel moeten. “Nou, valt mee hoor” is het laconieke antwoord, “je staat namelijk recht voor de deur.” Op het terras, genietend van de ondergaande zon en met het glas in de hand wordt de hele dag herbeleefd en heb ik nogmaals alle goden en aanverwanten intensief bedankt. Nadat de motor en de remmen zijn afgekoeld, heb ik alles nagekeken en niets gevonden, de motor gestart en….. alle functies doen het weer! We kunnen morgen gewoon verder. Het vele remmen en het gewicht van de aanhangwagen zorgden ervoor dat de remolie zó heet werd dat ze is gaan koken!!

We zijn in Italië, Rietje wordt bijkans miljonair van zóveel lires in de huishoudknip en het is smerig koud en regenachtig. Van het -bij zomerweerzo prachtige Comomeer is door de mist weinig te zien. Gezien de ervaring van gisteren wachten we nu voor de lange tunnels op de renners om direct achter hen aan te sluiten, zodat ze niet door een of andere

automobilist (Fiatist) van achteren worden aangereden. Van één geval weet ik zeker dat het maar nét goed ging. Een vanuit het daglicht komende auto en nog niet gewend aan het slechte licht in de tunnel, moet stevig in de remmen anders zou hij tegen de achterkant van de aanhangwagen zijn gereden, welke door zijn grootte, witte kleur en verlichting toch duidelijk zichtbaar was. Luid toeterend komt hij voorbij. Tot hij de fietsers voor ons ziet, waarop hij met zijn handen een verontschuldigend gebaar maakt. Althans, zo neem ik het maar op. Je moet er niet aan denken wat er was gebeurd als ik daar niet had gereden. Met de veerpont het Comomeer over en dan is het al snel gedaan met de natuurpracht. De Povlakte is bezaaid met industrie parken. We rijden met een ruime bocht om Milaan, het economische hart van Noord Italië, heen. In het renaissance stadje Crema is onze volgende overnachting. De Cad houdt zich verder goed en doet wat er van hem gevraagd wordt, op de airco na. Later zal blijken dat een oring van de aircopomp lekt. Omdat de ventilator altijd langzaam meedraait wordt de buitentemperatuur evenredig verdubbeld in het interieur en speciaal de beenruimte. Ook al is de kap naar beneden, onderin bij de voeten wordt het onaangenaam warm. In het steeds warmer wordende weer zitten we te zweten alsof we zelf op de fiets zitten! Het elektrische draadje van de ventilator afhalen is de tijdelijke oplossing. Na weer een geschil te hebben gehad met de cartograaf z’n fietsroute, wordt de traag stromende Po overgestoken, die als een grijsgrauwe slang door het vlakke landschap slingert. Ik wist van het bestaan van een bergmassief dat

de Povlakte scheidt van Toscane, maar dat de Appenijnen zó uitgestrekt zijn had ik niet kunnen vermoeden. Als je één bult hebt genomen ligt de volgende alweer klaar. Dick had gelijk toen hij ze bestempelde als “Appevenijnig” om te fietsen.

De Caddy op de veerpont over het Comomeer!

Het is inmiddels vrijdag 25 mei en voor vanavond is ons hotel geboekt in Sammommé, maar wat we ook proberen om het dorp van 150 inwoners te bereiken, het wil niet lukken. Weggetjes die te smal worden, een brug die alleen door voetgangers gebruikt mag worden of de weg die in een bergdorp ophoudt omdat deze gedeeltelijk in het ravijn is gestort! En overal waar je verkeerd uitkomt moet de hele combinatie wel weer een plek terug vinden om te draaien. Normaal vind ik het wel leuk om over kleine wegen te rijden, maar dit wordt echter té veel. Het humeur is al tot het vriespunt gedaald als we na ± 80 km omrijden eindelijk de mannen op het terras van het hotel terugvinden. Maar het humeur daalt nog verder, tot diep onder nul, als we vernemen dat het

hotel volgeboekt is en er geen plaats voor ons is. Na wat heen en weer gepraat blijkt de reservering er wel te zijn en worden we in diverse huizen in het dorp ondergebracht! Tijdens het diner heeft de hotelbaas er alles aan gedaan om dit ongemak te verzachten. Ìk heb het

dorp uit de landkaart geknipt en het na dit schrijven uit mijn geheugen gewist. Voor vandaag, zaterdag 26 mei, is een korte etappe van slechts 80 km gepland, zodat we vanavond de schoonheid van Florence kunnen gaan bewonderen. Onderweg, aan de oever van de Arno, een klein feestje met slagroomsoesjestaart ter ere van het 25-jarig huwelijksfeest van Henk. Lieve woordjes vliegen over de Atlantische Oceaan, waar zijn vrouw uit haar slaap gewekt wordt. Vóór 16.00 uur zijn we al in Florence en vinden redelijk snel het hotel, wat in het centrum ligt en géén parkeerplaats heeft! Ja, waar laat je dan een combinatie van ± 10m. lengte?? Nou, gewoon op een parkeerplaats voor lijnbussen!! Nee dus, want drie kwartier later wordt er hevig geclaxonneerd, GROOT PANIEK. Vanuit het raam, van onze hotelkamer op 6 hoog, heb ik een mooi overzicht en kan het hele

gedoe gadeslaan. Mijn veronderstelling dat Italianen een ongebreidelde fantasie hebben en het probleem zich vanzelf zal oplossen is toch verkeerd ingeschat, het kabaal wordt alleen maar groter. De bus blokkeert de hele straat en er kan niets of niemand meer door. Dan toch maar met de stokoude rammelende lift, zo één die je alleen nog maar in films ziet, naar beneden de straat op, vast van plan mij niet te laten intimideren. Op het moment dat ik de sleutel in het deurslot steek lijkt het wel of ik de knuppel ben die in het welbekende hoederhok wordt geslingerd. Idioot! Wegwezen! Ik laat het allemaal maar over me heen gaan, wat heel gemakkelijk is want ik spreek de taal niet. Stoïcijns en waardig stap ik in, start de motor, stel traag de achteruitkijkspiegel goed, zet de versnelling in drive en rij dan zacht zoevend weg. Aan het einde van de straat een zucht van opluchting en het overtollige (angst)zweet weggeveegd. Rietje heeft inmiddels de hotelmanager aangesproken en die weet een parkeergarage voor de nacht. Normaal halen en brengen ze de auto, maar wat ik in mijn geval (Cadillac + aanhangwagen) niet zo’n goed idee vind. Wel moet ik, gezien de grootte, voor 4 Fiatjes betalen! Om 18.00 uur is alles geregeld en staat iedereen klaar om de stad in te gaan. Een geweldige stad met schitterende gebouwen, kerken en pleinen. Op de Ponte Vecchio, een brug met aan weerszijden allemaal winkeltjes waar alleen maar juweliers gevestigd zijn, gaat de GSM. Een kwartier lang is Eric live te beluisteren in de Antilliaanse uitzending van de Wereldomroep. Het is inmiddels al 22.00 uur als we op zoek gaan naar iets te eten en de keuze valt op een pizzeria op een knus en intiem pleintje. Na het opnemen van de bestelling begint het wachten, want de pizza’s worden met “mondjesmaat” aangevoerd en her en der over de diverse tafels verdeeld. Een luid applaus stijgt op, van de ca. 30 aanwezigen, als Antonio (door ons zo genoemd) met een pizza het terras opkomt en een hevig boe boe geroep als ’s werelds lekkerste pizza weer je neus voorbij gaat.

Antonio speelt op zo’n komieke wijze de onschuld, in half engels en rap Italiaans, dat het zeer vermakelijk overkomt en wij er nauwelijks boos om worden. Een gratis openluchtconcert valt ons ten deel op het Piazza della Signoria, waar de klanken van Mozart en Schubert schallen over het door fakkels verlichte plein. Tegen 1.00 uur zijn we pas terug in het hotel. Zoals ik eerder al zei: Florence is een overweldigende stad. Zondag 27 mei gaat het verder door Toscane naar Montepulciano. We voelen ons hemels gelukkig om met deze auto door dit onvergetelijk mooie land te mogen zoeven (rijden). Klimmend naar boven, achterover leunend tegen de strakblauwe lucht kijkend en hopende dat, achter het lange “voordek” de weg er nog ligt op het moment dat de auto weer vlak komt te liggen, om dan ademloos over de valleien uit te kijken. Toscane is als een sprookje zo mooi. Velden met klaprozen afgewisseld met glooiende heuvels en olijfbomen zover het oog reikt. Dorpen met een mengelmoes van middeleeuwse – en renaissance bouwsels. En dan Siena…. met zijn centrale marktplein waar al sinds eeuwen traditionele paardenrennen worden gehouden, die elk jaar weer goed

Eldo onder de poort van het vestingstadje Montepulciano zijn voor enkele doden. Siena is toch wel een hoogtepunt en het voelt heel bijzonder om zelf over het “Piazzo del Campo” te lopen. Dagelijks stoppen we de jongens vol met wat we, naast de

gebruikelijke bananen, aan fruit langs de weg kopen kunnen. Kilo’s aardbeien en kersen worden weggewerkt. Vandaag begint er spontaan een “kersenpitverwegspuugwedstrijd”, al hadden ze net zo goed een “verwegplaswedstrijd” kunnen houden want dat doen kleine jongens n.l. ook, heb ik gehoord. En als een stel “kleine jongens” gedragen ze zich soms. Zo tegen het naderen van het einddoel Rome beginnen de heren praatjes te krijgen! Het volgende heb ik uit het dagboek van Eric gekopieerd en spreekt voor zichzelf: Als de plaats van bestemming nadert en het bord met de plaatsnaam in zicht komt wordt er om het hardst gefietst door Rob, Adrie en Gérard. Die avond op de kamer zit Henk te stoken: “Laat ze zien wie de baas is Eric, laat ze er niet meer vandoor gaan. Rob gaat er al prat op dat hij je kan pakken.” De competitie die Henk, sportman als

hij is, al waargenomen had, en ik niet, was er wel degelijk. Die middag hebben we het drietal dan ook helemaal stuk gefietst. Krakend en vloekend kwamen ze dan ook 10 minuten na ons op de gemene heuvel, die we voor dit doel hadden uitgezocht. Om 21.30 rijden we Montepulciano binen, een vestingstad bovenop een

Parkeerproblemen in Florence. heuvel. Al die stadjes liggen bovenop de heuvel. Ik heb me laten e vertellen dat in de 14 eeuw hier minder kans op de pest was dan beneden, waar meer water, dus ook meer ongedierte was. Het is dus dankzij de pest 5 eeuwen terug dat we ons nu helemaal leegfietsen tegen die heuvels in plaats van bij de rivier te blijven. Vanuit mijn kamer kijk ik uit over glooiende akkers met papavers, wijnranken, cypressen als reuzekerstbomen, over kerktorens en burchten. De avond is een zwoele, de maaltijd op het dorpsplein verrukkelijk en de wijn uiteraard een Montepulciano. We zijn gelukkig… Van Montepulciano naar Viterbo, de op één na laatste etappe voor Vaticaanstad. Ik vind het beter om deze keer de Cad in de parkeergarage te zetten, de fietsen worden er ook bijgezet, innig verbonden met kettingen en staaldraden met sloten erop. Het zal je maar gebeuren dat je de laatste dag niet kan fietsen omdat je rijwiel gejat is! Het vereist nogal wat manoeuvreerkunst om hem op de juiste plek te krijgen. Italië is geen land voor grote auto’s. De reacties die we overal krijgen zijn wel

plekke door de Romeinen gemaakt. Als je links– of rechtsaf moet dan ga je gewoon, de rest moet maar stoppen en er is niemand die daarvoor op de claxon gaat hangen. Als we de Sint Pieter in het zicht krijgen, wat er uitziet als een reusachtige steelpan, gaat de GSM. Het is Marc Lijendekker, journalist voor het NRC Handelsblad en de Wereldomroep, om te vragen waar we zijn en of het nog lang duurt voor we aankomen. “Nee, met 10 à Links: Leo wordt geïnterviewd op het St. Pietersplein Onder: Renners met Caddy bij de finish! fantastisch, al begrijpen we bij lange na niet alles wat er geroepen wordt, maar het is duidelijk wel positief. Onze “Bella Americana”. Dinsdag 29 mei Viterbo – Vaticaanstad, 85 km. Er zijn 2 stops gepland voor deze dag met de onvermijdelijke bakken fruit. Er is een spontane bananen allergie uitgebroken, “Ik moet ze maar in de motor stoppen,” zegt Rob, “daar wordt ie sterk van.” Na zóveel bananen gegeten te hebben (ca. 20 kg per persoon), kan ik me zo’n reaktie wel enigszins voorstellen. We rijden een heuvel op en plotseling zitten we al in de buitenwijk van Rome. Rietje met de wegenkaart op de knieën. Honderden Vespaatjes en Piagio’s passeren ons rakelings. Een getoeter van jewelste. Verkeersregels zijn er natuurlijk wel, alleen ik weet niet waar! Ineens heb ik het in de gaten: de regels worden ter

15 min. zullen de fietsers er zijn en wij rijden nu op de boulevard richting Sint Pieter.” “Als jullie in een grote witte Amerikaan rijden dan zie ik jullie nu voorbij gaan.” is het antwoord! De Cadillac wordt pontificaal voor het St.Pietersplein geparkeerd. Zolang we niet worden weggestuurd staan we goed. Het plein stikt van de toeristen en de Cad krijgt meteen een hoop aandacht, men leunt er tegenaan om samen gefotografeerd te worden. Als de fietsers aankomen worden bloemen uitgereikt, champagne gedronken, felicitaties voor iedereen, interviews gegeven, foto’s en video-opnames gemaakt. We zien enkel blijde gezichten, iedereen is in feeststemming en wij ook. Ik heb onze oldtimer maar een klopje op het dashboard gegeven: “Goed gedaan jochie...” De 50 plussers hebben dan wel een mooie prestatie geleverd, want 2237 km fietsen is zeker niet niks, maar dat vind ik van onze 1975 Cadillac Eldorado Convertible ook!

Als dank voor onze goede zorgen worden al onze kosten vergoed en krijgen we nog een paar extra hotelnachten in Rome aangeboden door de fietsers, die we graag aanvaarden. Zo krijgen we de kans om ons aan al dat moois, dat Rome heet, te vergapen. En mooi is het! We willen ook graag de Via Appia Antica bezoeken. Tot nu toe deden we alles per metro, wat prima werkte, maar de Via Appia ligt wat verder weg en dus gaan we met de Cad. Rietje, die toch goed met wegenkaarten overweg kan, kan er niet uitkomen. Dan maar bij een benzinestation vragen… Een bijzonder aardige vrouw, die slecht Engels spreekt (wij slechts 3 woorden Italiaans: si, no en basta), probeert uit te leggen dat we honderd keer links en even zoveel keren rechts moeten, ziet de hulpeloze blik in Rietje haar ogen en begrijpt dat dit geen zin heeft. Als we even geduld hebben, haar auto is zo klaar in de garage, dan rijdt ze even vooruit. Ik rol bijna uit de auto van het lachen als ze luid toeterend zit te zwaaien in haar FIATje 500 dat we moeten volgen. Binnen 2 minuten ben ik haar al kwijt. Zíj kruipt in alle hoeken en gaten die het hectische verkeer haar toestaat, met een

Cadillac is dat wat moeilijker. Een eind verderop staat ze te wachten en met gebaren begrijpt ze dat wij 2 maal de ruimte van een Fiat 500 nodig hebben. Hoe ze het deed weet ik nu nog niet, maar op de een of andere manier maakte ze zichzelf héél dik door een beetje naar links of naar rechts te slingeren. Al slingerend, toeterend en zwaaiend leidt ze ons door heel Rome naar de Via Appia Antiqua. Een week hebben we gebruikt om naar huis te rijden, hier en daar nog eens extra rondkijkend zoals b.v. in Siena en Florence. En bij elke verbazing roep ik steevast de opmerking: “Hoe hebben ze het kunnen maken…??” Mijn hersenen raken verstopt van zóveel schilderingen, beelden, kerken en verdere informatie. Italië is één groot museum. De fietsers hebben voor hun goede doel: het moderniseren van sportcomplex Scherpenheuvel op Curaçao ƒ50.000 bijeen gefietst! Zondag 3 juni uit het dagboek van Eric: De grote blauwe vogel landt in de avond op de Albert Plesman luchthaven van Curaçao. Met zijn

vieren stappen we uit, Henk, Dick, Rob en ik, goed gevuld met de gratis door de KLM verstrekte rode wijn. En die hadden we niet gedronken als we geweten hadden dat de complete Bellisima Fietsclub op de airport klaarstond met gereedschap om onze fietsen vakkundig in elkaar te zetten. Ze hadden verzonnen dat we naar huis moesten fietsen, vergezeld van toeterende auto’s! Een soort zegetocht dus. Het vergt wat handigheid om je op de airport ten overstaan van hordes mensen in je fietsbroek te hijsen. Rob zijn pot vet zit nog in zijn koffer, hij moet het de laatste kilometers zonder doen. Bij het huis van Henk aangekomen blijkt een kompleet feest te zijn aangericht. De meeste donateurs en sponsors van Scherpenheuvel zijn uitgenodigd, en alle Bellisimaleden. De champagne vloeit rijkelijk. --Maar morgen……gaan we gewoon weer aan het werk.--

Aldus voor u opgetekend door

Leo de Wit

Een waargebeurd verhaal over een “barn discovery” in Buffalo

We kennen allemaal de verhalen van de kostbare en unieke auto die toevallig in een oude, vervallen schuur werd ontdekt en na een langdurige en kostbare restauratie weer in ere hersteld werd. Het is echter zelden zo dat er een zogenaamde ‘barn discovery’ wordt gedaan waarbij de auto nog in perfecte staat blijkt te zijn. Het volgende verhaal vertelt over een dergelijke ontdekking! Het verhaal begint bij Patrick Cosentino III, een autoliefhebber en verzamelaar uit Buffalo, New York. Een vriend van hem zei, min of meer tussen neus en lippen door, dat hij wist van een oudere dame die haar auto wilde verkopen. Deze auto zou al sinds 1972 in haar garage staan en nu had ze besloten om de auto dan toch maar te verkopen. De vriend van Cosentino wist nog wel te vertellen dat het om een Cadillac ging en dat het, alleen daarom al, een goed idee zou zijn om te gaan kijken. Cosentino liet dit zich geen twee keer zeggen en maakte een afspraak met Maeruth P. Wilson, de eigenares van de auto. Bij haar aangekomen vertelde ze meteen over de geschiedenis van de auto. Haar stiefvader, al lang geleden overleden had de auto gekocht. Hij was kapper in Bridgeport, Connecticut, en een groot liefhebber van Cadillacs. Toen hij in 1960 stierf liet hij de auto na aan Maeruth’s moeder die niet kon autorijden. Zo kwam de auto, na

haar moeders dood, in handen van Maeruth. De Cadillac had toen nog maar 400 miles op de teller staan! Daar zouden in de jaren erna niet veel kilometers bijkomen want Maeruth kon ook niet autorijden. “Met mijn temperament en ongeduldigheid was het onverantwoord om achter het stuur van een auto te kruipen”, aldus de pittige tachtigjarige Maeruth. Zo kwam de Cadillac in de zomer van 1972 in de garage van haar woning terecht en zou daar de komende 28 jaar blijven staan. Op houten blokken want Maeruth had zich laten informeren over de juiste behandeling van de auto, dat wel! De auto stond daar rustig terwijl het leven voortging; zes presidenten, de ‘blizzard’ van ’77 en vier Super Bowl nederlagen van de Buffalo Bills. Cosentino vertelt over de ontdekking van de Cadillac in de garage van Maeruth: “ Mijn vriend en ik gingen naar de garage achter het huis en moesten om te beginnen eerst het slot van de schuifdeur openbreken om binnen te komen. Onnodig te zeggen dat we niet optimistisch waren over de staat van de auto. Wat we echter te zien kregen overtrof onze stoutste verwachtingen!“ Cosentino vervolgt: Ik stond als aan de grond genageld. Het was een

1953 vierdeurs, zwarte Cadillac Fleetwood, alles in originele en vrijwel perfecte staat! Het was ongelofelijk dat de auto nog zo gaaf was na al die tijd, ik wilde de auto meteen hebben!” Over de Cadillac was een plastic zeil gelegd en onder de auto bevonden zich stapeltjes houten blokken om de auto te ondersteunen. Het Connecticut nummerbord van 1972 zat er nog op. Het was verbazingwekkend dat er geen roestplekje te zien was op het indrukwekkend chassis, noch op de bumper en andere verchroomde onderdelen. De bekleding was

weliswaar stoffig en vies maar niet beschadigd of aangevreten door ongedierte. De teller van de auto stond op het lage aantal van 6,950 miles, in de tussentijd had alleen de dochter van Maeruth de auto van Bridgeport naar Buffalo gereden. Gelukkig had Maeruth de auto al die tijd in de warme garage te laten staan, zeker gezien de extreem koude winters in Buffalo was dit een verstandige beslissing! “Ik weet niets van auto’s maar omdat mijn stiefvader de auto altijd zo behandelde, leek het me goed om die traditie in ere te houden. Ik zette een klein elektrisch kacheltje in de garage om af en toe in de winter te gebruiken”. Bij de auto waren alle originele documenten nog aanwezig. Mr. King, Maeruth’s stiefvader, had $5.828,82 betaald voor de Fleetwoord Sixty Special en betaalde dit bedrag in maandelijkse termijnen van $113,58. Hij had de Cadillac gekocht bij de Steel CadillacOldsmobile Company op 1027 Fairfield Avenue in Bridgeport. Hij bestelde topkwaliteit witte banden, wielplaten, EZ eye glass, verwarming, radio, stuurbekrachtiging, binnen- en buitenspiegels, mistlampen en ruitenwissers. Hij opteerde voor regelmatige tectylering, speciale deur-

scharnieren en doorsmeerbeurten. Cadillac nummer 536045731, een zwarte Fleetwood model Sixty Special, was een ‘pretty lady’ van 4,415 pond schoon aan de haak en klaar om de inwoners van Bridgeport te verblinden met haar schoonheid! Cosentino moest vervolgens zes maanden met Maeruth Wilson onderhandelen over de Cadillac omdat ze nog niet wist of ze de auto zou verkopen of nalaten aan haar kleinkinderen. Toen uiteindelijk bleek dat haar kleinkinderen weinig interesse toonden voor de Cadillac, besloot ze de knoop door te hakken en de auto aan Cosentino te verkopen. De opgetogen Cosentino verzekerde haar dat hij de auto weer in dezelfde staat zou terugbrengen als in de tijd dat Mr. King de eigenaar was en dat hij er goed voor zou zorgen. “Ik geloof dat Maeruth toen wist dat het tijd was om de auto te laten gaan”, vertelt Cosentino. “We kwamen een prijs overeen en nog dezelfde avond haalden we de Cadillac uit de garage, na 28 jaar! Maeruth Wilson: “Wat me uiteindelijk deed beslissen de auto aan Mr. Cosentino te verkopen was het feit dat hij in een verwarmde garage zou komen te staan, bovendien beloofde hij me een ritje in de auto zodra hij weer goed reed”. Cosentino hield zijn woord en bracht de Cadillac weer in perfecte staat, behalve het vervangen van de uitlaat, carburateur en waterpomp

hoefde er niet veel te gebeuren aan de auto. Wèl werd er nog een dode rat gevonden onder de motorkap en liet Cosentino voor de zekerheid de mastercilinder en remmen vervangen. De klok en de radio werden gemaakt en de bekleding grondig schoongemaakt. De lak en het chroom was nog in zo’n goede staat dat daar niets aan hoefde te gebeuren! Twee jaar later was het moment aangebroken dat Maeruth weer zou kunnen instappen en haar beloofde ritje zou kunnen maken. Toen Cosentino voorreed keken de buren nieuwsgierig naar de prachtige, glanzende Cadillac. Maeruth was zichtbaar aangedaan door het hernieuwd weerzien. Plezier en trots waren duidelijk van haar gezicht af te lezen. “Mijn stiefvader zou zo gelukkig zijn geweest”, verzuchtte ze. Vandaag de dag staat de Cadillac in een verwarmde garage, samen met een ander dame op leeftijd; een zwarte Packard Cavalier uit 1953 met ook maar 6.000 miles op de teller. Ze is dus in goed gezelschap! Cosentino mijmert: “Ik was altijd al dol op de stijl en het karakter in deze

oude auto’s. Het zal wel komen doordat ik als jongen al omgeven was door dit soort auto’s. Mijn vader was de eigenaar van het Packard Agency in de jaren ‘40 en ‘50. Ik neem de Cadillac vaak mee naar shows en de auto rijdt fantastisch!” Uitkijkend op zijn hele verzameling auto’s voegt Cosentino er nog aan toe: “Eigenlijk was ik niet op zoek naar nog een auto maar toen ik Mr. King’s Cadillac zag was het liefde op het eerste gezicht... en ja, ik was meteen verloren!” Vrij vertaald door Monique de Hoop, naar een artikel uit ‘The Self Starter’ (augustus 2001), het magazine van de Cadillac-Lasalle Club.

Route 66 ‘‘The Mother Road’’ van staat tot staat Deel 6: Arizona Met de Route 66 onder de wielen en de uitgestrekte hoogvlakte voor u, gaan we naar de volgende plaats Lupton in de Grand Canyon in de staat Arizona. Bij de felgele Chief Yellow Horse Trading Post wisselen weer allerlei hebbedingetjes van eigenaar. Het charmante maanlandschap met verguld zand van de Painted Desert nadert. Rood, grijs, oranje, wit en roze overheersen. In het Petrified Forest National Park (met een oppervlakte van 381 m²) glinsteren en fonkelen de versteende bomen om het hardst, afhankelijk van de lichtinval en het seizoen. Deze bonte gigantische nakomelingen en overblijfselen van een prehistorisch bos zijn zo goed bewaard omdat ze door zand en vulkaanas van de lucht afgesloten waren. Toen ze door nieuwe bewegingen van de aardkorst na meer dan 200 miljoen jaar opnieuw het daglicht zagen, was het hout versteend. Alchemie in de woestijn. De Indianen hebben een ander verhaal over het ontstaan. Een vermoeide en hongerige godin heeft het gebied vervloekt. Zij had een konijn gedood, en wilde dat roosteren met behulp van de houten The Wigwam Motel.

boomstammen op de grond alvorens het konijntje te verorberen. De boomstammen waren zo doordrenkt van de regen, dat ze geen vlam vatten. Uit woede veranderde deze godin de boomstammen in steen. Halverwege de 19e eeuw, toen men het stenen woud ontdekte, werd het niet zozeer bewonderd als wel begeerd. Brokstukken en hele stammen werden weggesleept, opgeblazen of stukgeslagen omwille van de amethisten in hun binnenste. Pas in 1906 maakte men een eind aan de praktijken van de schattenjagers en werd het gebied beschermd. In 1962 werd het een nationaal park. Vanaf de scenic drive kunt u 200 miljoen jaar geschiedenis bekijken. Bij de uitgang zorgt het Vehicle Inspection Station ervoor dat geen enkele steen als souvenir het park verlaat. Als iedereen een splintertje mee zou nemen, dan zou dat toch neerkomen op een paar ton per jaar. De in 1881 gestichte stad Holbrook was altijd een geliefde stopplaats

van kolonisten, handelaren en cowboys. The Holbrook Wild West Museum laat het leven van de kolonisten en de cowboys van toen zien. Oude kerken zal je hier niet vinden, tot 1914 was Holbrook de enige nederzetting zonder kerk in

Versteende boomstammen in het Petrified Forest National Park.

deze omgeving. Een andere bezienswaardigheid is de gevangenis, die in 1899 als een unit voor de prijs van $3.000 werd aangekocht en vanuit de oostkust hier naar toe werd verscheept. Tot 1976 heeft deze gevangenis dienst gedaan. Een blik in deze gevangenis jaagt je de stuipen op het lijf! Een betere slaapplaats die je niet mag missen is het WIGWAM Motel. Indiaanse Romantiek, allemaal je eigen wigwammetje, ronde tenten van cement en van moderne gemakken voorzien. Tientallen wigwams op een rij (geopend in 1950, gerenoveerd in 1988). Volgens Kees van Langen staan er tussen de wigwams ook veel mooie oldtimers om te bewonderen. Route 66 was het levensbloed voor Holbrook, maar de stad is niet ten onder gegaan met de route 66. Er is nog steeds veel verkeer en toeristen, door o.a. het Petrified Forest & Painted Desert. Joseph City dankt zijn bestaan aan trotse mormonen, die hier rond 1870 een nederzetting stichtten.

Langs deze route vind je ook Jack Rabbit Trading Post, sinds 1949 gespecialiseerd in Indiaanse souvenirs. Dit grote bord kom je in veel boekjes tegen. In Winslow staat de door de Eagles bezongen “Corner” op het programma (song: take it easy). Zet dus maar koers naar de hoek van de 2nd en Kinsley voor een foto van “Standing On the Corner In Winslow Arizona”. Het Olds Trails Museum is een interessant museumpje, en tot de nokken toe gevuld met spulletjes over de geschiedenis van de stad, de spoorweg en de Route 66. Een uitgebreide collectie promo’s (kleine plastic model auto’s voor dealers) uit de jaren vijftig wordt hier tentoongesteld. Het oude asfalt van de route is na Winslow niet toegankelijk meer, en alternatieve wegen moeten gevonden worden om verderop de route te kunnen vervolgen. Een omweggetje naar de Meteor Crater. Het gat met een doorsnede van 1 mijl is ontstaan door de inslag van een meteoriet. Vanaf de rand van de krater kunt u een blik werpen op het trainings-terrein voor astronauten.

Verderop volgt nog een geliefde Route 66 fotostop: de pijlen van Twin Arrows die uit de ruimte lijken te komen. Ze zijn in dezelfde hoek in de grond geplant als de Cadillacs van de Cadillac Ranch. Toeval of niet? De vertrouwde junipers en pinons vergezellen u op weg naar Flagstaff, een plaats met een levendige binnenstad. Op de achtergrond het geratel van de Santa Fe Railroad. Flagstaff is het vertrekpunt naar de Grand Canyon in het Noorden. Flagstaff ligt nog volledig op de hoogte van het plateau en veroorzaakt, dikwijls tot in mei, sneeuwvelden en kerstbomen die bedekt zijn met een laagje

poedersuiker. Maar een paar uurtjes met de auto naar het zuiden en de thermometer staat al op 40 graden Celsius. De Museum Club uit 1918 mag niet gemist worden. Vroeger was het een handelspost, nu is het restaurantbar met dansvloer met live-music. Praktisch voor de deur van Flagstaff ligt Oak Creek Canyon. De intens rode rotsen zorgen voor een lieflijke afwisseling in het landschap. Beslist even een paar km afwijken van de Route 66 voor dit natuurschoon! Williams, the Gateway to the Grand Canyon. Sportievelingen nemen hun mountain bikes, anderen wachten op de stoomtrein om naar de Grand Canyon te gaan. De treinverbinding tussen Williams en de zuidelijke rand van Grand Canyon duurt ongeveer twee uur en kost ongeveer $60. Ook een mooie wandeling van 5-6 uur door het bos met mooie uitzichten. Een klim van ongeveer 2300 meter naar 3000 meter hoogte. Beste tijd is de late lente tot vroege herfst. The Red Garter Bed & Bakery was vroeger een saloon annex bordeel, maar is nu een knus hotelletje van vier kamers met een tearoom. Ash Fork bestaat uit een paar oude motels en een wit geverfd houten baptisten kapelletje. Andere etablissementen zijn dichtgetimmerd of zo vervallen, dat ze binnenkort dichtgespijkerd worden. De Crockton Road loopt de bergen in, en is een aantrekkelijk stukje Route 66 door een met gele bloemen bespikkeld ranchland. Chino Street in Seligman zal de route 66 fans bekoren, 66 Motel,

Historic 66 General Store, Snow Cap drive-in, Barbershop en

Het bord van de Jack Rabbit Trading Post is nog steeds het originele uit 1949! antiekwinkels etc. In de Snow Cap wordt een show opgevoerd. Het begint al bij de deurklink met het bericht “Sorry, we’re open”. Na een paar mijl wordt de vlakte volledig kaal. In de Grand Canyon Caverns met 21 verdiepingen onder de grond kunt u drie miljoen jaar oude zeefossielen bewonderen. Rondleidingen van 45 minuten. Een dinobeeld bewaakt de ingang. In de Inn kunt u overnachten. In het reservaat van de Hualapaiindianen nabij Peach Springs leven 700 stamleden nog steeds in dezelfde armoede als eeuwen geleden. Peach Springs is afkomstig van de perzikbomen die hier in de buurt groeiden en waarschijnlijk werden aangeplant door mormonen. Een dinosaurus wijst de weg naar de Grand Canyon. Dan volgt Truxton met spookachtige ruïnes. Pas in Hackberry komt er weer wat leven in de brouwerij, want het 66 Center blijkt een vermakelijke rommelwinkel | foto hieronder | te zijn van een rondtrekkende predikant-milieuactivist, de beroemde pen- en inktkunstenaar Bob Waldmire. Hij heeft de gehele Route 66 getekend met de pen. Ook klassieke ansichtkaarten zijn bij hem

verkrijgbaar. Iedereen mag rustig rondkijken in zijn rariteitenkabinet en wordt getrakteerd op gratis koffie en een verhaal van deze spraakzame heer des huizes.

hier waren geraakt, zullen ook wel gelukkiger momenten hebben gekend. Jumping Cholla cactussen zorgen voor een groene toets in de schrale westelijke punt van Arizona

!

" #

%

en wijzen de weg naar Oatman, dat op een hoogte van 1 km ingebed ligt tussen de donkere toppen van de Black Mountains. Oatman ziet er als een westernstadje uit. Van hout, met valse gevels en vlonders tegen de modder en houten klapdeuren van restaurants en cafés. Gewoonlijk slenteren een paar ezels door de straten. Dat dit western decor van Oatman inderdaad gebruikt is in een aantal films, maakt de commercie wel duidelijk. Veel kitsch te koop, en sommige boetieks hebben geen scrupules, zo hangt er een (weliswaar lege) strop boven één van de winkeldeuren. In april is er een meeting van de , fans van de Historic Route 66 Arizona Association Fun Run. Opgesmukte auto’s dus en genieten! Even een whisky nippen in de bar van het Oatman Hotel, of voor de liefhebbers een overnachting in kamer 15. Hier brachten Carole Lombard en Clark Gable hun 1 ) eerste huwelijksnacht door.

!

$

&'

(

!

)

* +

-

%

)

)

! # ,

.

) /

.

! /

,

'00

! ( !

2

2

! %

, 3&4

! 5

!

"

6

7 8

De woestijn wordt schraler en droger. Aan de grens van Kingman (genoemd naar komiek uit 50-er jaren) krijgt de route de naam Andy Devine Avenue. De stad werd in 1882 gesticht en telt nu 15.000 inwoners en werd alleen op de landkaart vermeld dankzij de spoorweg. De sporen lopen dan ook dwars door de straat. Enkele pareltjes van architectuur: The Old Court house, Beale Hotel, Bonelli House. Mr. D’z Route 66 Diner heeft naast de gebruikelijke hamburgers en milkshakes ook een boetiek. Alternatief: vanaf Kingman kunt u via de US 93 naar het gokparadijs Las Vegas. De route baant zich mijl na mijl een weg door de Black Mountains, die op het eerste gezicht onneembaar leken. Niet iedereen zal gelukkig zijn met al dat draaien en keren, en de arme lui die vroeger van Chigaco tot

$

Door de nabijheid van de Colorado, of liever de Topock Marsh, wordt de woestijnflora ook verrijkt met met palo verde struiken. Dit moerasgebied is de noordelijke verlenging van het stuwmeer Lake Havasu. Het is een beschermd gebied en is ingericht als leefgebied voor kwartels, duiven en bevers en andere wilde beesten. Bij Lake Havasu (226 Sunflower Drive) een bezoekje brengen aan Ron Bohnstedt en zijn Five Star Enterprises. Alles wat het bekende zwart-wit 66 embleem draagt … hij heeft het! Aan het naambord van Golden Shores (=gouden oevers) kunt u eindelijk de Colorado rivier zelf zien, maar de paar wooncontainers en schamele Route 66 relicten bieden weinig reden tot stoppen. Hier komen wel de eerste palmen in zicht en het landschap wordt afgewisseld met felgroene beemden en wollige planten, afgewisseld met hier en daar een palm

Het historische Oatman Hotel.

! !!! "

#$

'

%

&

( )*+,

/ %

3 $ $

4

. ,* 1

2

'

)**,

25! 0

$ 0

/

"#

/

1

6

0

1 7

)+!!

8

-

In navolging van Dick Mostert willen Guus en ik in 2002 ook de Route 66 gaan rijden, maar dan met een groepje liefhebbers, à la de reizen naar autobeurs Hershey en sloperijen. Wie na het lezen van dit verhaal ook enthousiast is geworden, en er wat voor voelt om mee te gaan, kan contact opnemen met Lina Geeve of Guus Volckmann (070 – 3604197, tijdelijk ook overdag tel. bereikbaar op dit nummer). met op de achtergrond grillige Needle Mountains. Evenwijdig met de spoorwegbrug ligt er ter hoogte van Topock (= de oversteek van het water in Indianen taal) nog de oude stalen brug uit 1917, the Old Trails Bridge, waarover vroeger de Route 66 liep. Tegenwoordig liggen er alleen gas pijplijnen over deze brug van de Pacific Gas en Electric Company. Topock heeft door de jaren verschillende namen gekend, de eerste naam was Needles (1883 met de komst van de spoorweg en de opening van een postkantoortje), genoemd naar de puntige bergen achter de rivier. Californie had echter

ook een plaatsje met de naam Needles, zodat een andere naam gezocht moest worden. Hier eindigt de Route 66 in Arizona want “Welcome to California” betekent ook een verplichte stop bij het Vehicle Inspection Station waar u precies moet opgeven waar u vandaan komt en of u verse groenten en fruit bij u hebt.

Tekst: Lina Geeve Bewerking: Leontien van Brummelen

Wat een onvergetelijke trip was dit! To be continued…

Natuurlijk weet ik dat je nooit alles hebt gezien. Vooral als je wel eens in Amerika bent geweest, weet je dat het altijd mooier, gekker, extremer en uitbundiger kan. En ook wanneer je regelmatig over de digitale “Highway” cruist kun je een hoop vreemde dingen tegenkomen. Goed, ik dacht dus dat ik veel vreemde Caddy’s gezien had in mijn leven, maar trok toch even mijn wenkbrauwen op toen ik pas geleden door clublid Hans Ackermans uit Wijbosch attent werd gemaakt op Carthedral, een zogenaamde “art car” die ontworpen en gebouwd is door kunstenares Rebecca Caldwell uit Berkeley, California. Rebecca heeft van haar 1971 Cadillac lijkwagen een indrukwekkend kunstwerk gemaakt. En hoewel deze wagen eigenlijk meer lijkt op de Keulse Dom met vier wielen dan op een Cadillac, wilde ik u toch laten kennismaken met Carthedral. Niet in de minste plaats omdat ik lijkwagens op zichzelf al fascinerend vind (een publiek geheim binnen de CCN) met hun enorme laadkleppen en vaak protserige opsmuk.

De tekst uit dit artikel is gedeeltelijk overgenomen uit het knipsel dat Hans Ackermans mij toestuurde. Maar toen ik dit knipsel las en het vergeleek met de teksten op Rebecca’s eigen website, www.carthedral.com, ontdekte ik dat grote delen uit dit tijdschrift, Soft Secrets genaamd (had ik nog nooit van gehoord), vertalingen waren van de teksten op de website. Met dank dus aan Jan Sennema van Soft Secrets die mij aldus een gedeelte van het vertaalwerk uit handen heeft genomen. Maar uiteraard geef ik, zoals u van mij gewend bent, op dit alles ook graag nog even mijn eigen visie. En om maar meteen met het belangrijkste te beginnen: dit nogal macaber ogende bouwwerk is gebaseerd op een originele Cadillac lijkwagen uit 1971. Maar wij als Cadillac experts zien natuurlijk meteen dat zulke grote vinnen in de jaren 60 al niet meer voorkwamen op standaard Caddy’s, en dat klopt. De vinnen op Carthedral zijn uiteraard afkomstig uit een op de schroot gevonden

59’er. Rebecca heeft ze er zelf op gelast en het geheel meteen maar even opgesierd met smeedijzeren krullen. Ook verwijderde ze alle chroomstrips van de zijpanelen, evenals de wieldoppen. Rebecca weet wel dat het matzwarte en het (door het ontbreken van chroom) nogal duistere voorkomen van Carthedral niet bij alle Cadillac liefhebbers in goede aarde valt. Hierover zegt ze: “Je zou Carthedral eigenlijk in het echt moeten zien om mijn redenen hiervoor te begrijpen. Kijk, het was niet de bedoeling om met Carthedral de fraaie belijning en lak van een Cadillac te behouden of te benadrukken. Het is voor mij veel belangrijker om de nadruk juist te leggen op de (duidelijk voelbare!) vormen van verweerde, bewerkte en matte lak. Met andere woorden, ik zie het meer vanuit artistiek oogpunt dan vanuit het oogpunt van een Cadillac liefhebber. Een glimmend oppervlak is voor mij synoniem aan een perfect oppervlak, maar ik beschouw juist die imperfectie als menselijk, natuurlijk en… prachtig!” Carthedral heeft bovenop het dak een enorme “bult”. Dit zijn de stoffelijke resten van een Volkswagen Kever, aangevuld met constructies van fiberglas. Het gevaarte weegt in totaal zo’n 3750 kilo en dat is ruim 700 kilo meer dan de oorspronkelijke Cadillac die als basis diende voor het bouwwerk. En hoewel een lijkwagen ontworpen is om gewichten tot duizend kilo te

dragen, heeft Rebecca voor alle zekerheid de achterste schokbrekers toch maar vervangen door een op maat gemaakt nieuw systeem. De hamvraag voor de gemiddelde Nederlander is natuurlijk altijd weer: wat rijdt dat nou? De goegemeente zou hierop antwoorden dat met een verbruik van 1 op 4½ een trip met Carthedral al snel een onderneming wordt waarbij je je zou kunnen afvragen of het niet voordeliger is het vliegtuig te nemen. Zelf vind ik 1op 4½ helemaal zo slecht nog niet voor zo’n kolossaal bouwwerk. Wij zijn dit wel gewend. En de lage benzineprijzen in Amerika verzachten de pijn enigszins. Trouwens, het is en blijft een “art car”, en kunst moet betaald worden, nietwaar? Rebecca heeft trouwens veel onderdelen heel goedkoop op de kop getikt op vlooienmarkten, sloperijen en veilingen of van vrienden, sponsors en sympathisanten gekregen. Het is een doorlopend project en ze probeert elke keer als ze on the road gaat weer iets nieuws te installeren. Binnen is er voldoende ruimte om te staan, en ook bestaat de mogelijkheid in Carthedral te overnachten. De constructie van Carthedral is begonnen in 1999, dus de wagen zoals die hier te zien is, is het resultaat van ruim twee jaar zwoegen. De wagen wemelt zowel buiten als

binnen van de macabere ornamenten, zoals schedels, echte glas-inloodramen (zie foto hiernaast), kunstgebitten en demonen. Zojuist noemde ik al de Keulse Dom, maar de grootste inspiratiebron voor het bouwen van Carthedral is eigenlijk de (ook nog altijd niet voltooide) kathedraal ‘la Sagrada Familia’ van Gaudi in Barcelona geweest. Rebecca is slechts beperkt door haar eigen fantasie, en met Carthedral heeft zij haar eigen heiligdom gecreëerd. Zoals wel te verwachten is bij een extreme auto, lokt Carthedral ook extreme reacties uit. Aan aandacht ontbreekt het Rebecca dan ook nooit wanneer ze met haar rijdende kathedraal over de Amerikaanse highways cruist. Toch is ze niet bang met haar opzienbarende wagen verkeersongelukken te veroorzaken. “Mensen lijken gewend te zijn aan afleiding op de weg (...) ze hebben bovendien met hun mobieltjes en de vele reclameborden langs de weg al genoeg aan hun hoofd.” Van de politie heeft ze tot dusver evenmin iets te vrezen. “Er zijn geen regels tegen het zelf decoreren van je auto. Zolang je je maar aan de verkeersregels houdt en veilig rijdt is er niets aan de hand. Veel politiemensen vragen me of ze foto’s van de wagen mogen maken. Op zulke momenten is het net of ze even vergeten dat ze politieagenten zijn en worden ze weer kleine jongens.” Toch is niet iedereen zo positief. Sommigen spugen demonstratief op de grond wanneer Carthedral

passeert. Maar het is Rebecca ook eens overkomen dat een automobilist haar voorbij scheurde en even later langs de kant van de weg in aanbidding op zijn knieën zat. Jaja, rare mensen vindt je overal en zeker in Amerika! Ook een mooie anekdote is die van een klein stadje in Texas: “Om een uur of half elf ’s avonds wilde ik gaan tanken bij een benzinestation vlak bij Amarillo. Op hetzelfde moment stopte er een Trooper (dit is een soort politieagent). Hij liet de lokale politie en de sheriff via z’n semafoon weten dat er nou toch iets bij het tankstation stond dat ze ‘met hun eigen ogen, moesten zien’. Al snel kwam ik erachter dat iedereen in het stadje een politie-scanner had, want letterlijk iedere bewoner kwam naar het tankstation, te voet, met de auto of met de fiets. Ouders kwamen met kinderen in pyjama! Mensen namen foto’s en vroegen handtekeningen, en ik verkocht stapels ansichtkaarten van Carthedral!” Rebecca, thank you so much for the inspiration. Keep on creating and cruising with your “Unholy Roller”, and perhaps our highways will meet someday! Harrod, thanks a lot for the great pictures and for your nice emails. I’d love to introduce the readers of the Standard to your amazing Camera Van in a future issue!

Leontien Carthedral © by Rebecca Caldwell

Het derde en laatste jaar. Het is nu of nooit, erop of eronder. Alle neuzen staan dezelfde kant op. Er wordt geschiedenis geschreven. GM Racing en DAMS hebben de ervaringen van de eerste twee jaar goed geëvalueerd en met de ontwerpers een compleet nieuwe auto neer weten te zetten. Voor de goede orde, Dams is de preparateur van de Cadillac’s. Afgelopen jaar werd de auto Team Cadillac (DAMS) vijfde in haar klasse en vijftiende overall, nadat ze tot op 2 uur voor het einde nog in een uitstekende podiumpositie reden. Chapeau voor deze prestatie, Team Cadillac (DAMS) LMP 900 2001 met startnummer 6. De nieuwe auto heeft de eerste presentatie achter de rug. De auto ziet er goed uit, ze is nog spannender geworden. De rij-sessies zijn inmiddels ook al begonnen. De auto is ook te koop. Richtprijs zo’n 6 tot 700.000 dollar rijklaar. Veel heeft de neus meegekregen van de winnende auto van de twee laatste races, de Audi. De geforceerde luchtinlaten zijn daarvan de stille getuigen. De 2002 Cadillac Northstar LMP 900 Team Cadillac (USA).

Bekijk een 360º panorama van LeMans en rijdt zelf mee met Andy Wallace in de Cadillac LMP op: www.cadillac.com /news/index.htm Click op de button « motorsports »

De 2002 Cadillac Northstar LMP 900 Team Cadillac (USA).

Cadillac Northstar 2002 Technical Specifications Bodywork Constructie: Gewicht: Afmetingen:

Bodymateriaal: Velgen:

Banden: Remmen: Besturing: Transmissie : Tankinhoud : Datatransmissie :

Carbon fiber monocoque met aluminium honingraat kern. 900 kg 4 meter 65 lang, 2 meter breed en 1 meter en twee centimeter hoog. Carbon en Kevlar, Nomex honingraat. BBS Special Cadillac Design, Magnesium, de wielen zijn 18 Inch groot, voor 13 inch en achter 15 inch breed. Michelin Pilot SX Hitco remmen. Koyaba stuurbekrachtiging. Xtrac sequentiële 6 bak. 90 liter. Pi Sigma Telemetrie

Motor Type: Inhoud: Boring x Slag: Compressieverhouding: Smering: Brandstofsysteem: Management: Turbo’s: Intercoolers: Restricties: Max. omwentelingen: Pk: Topsnelheid:

Twin Turbo 90° V8 4.000 cc, (4.0 liter, 244 cubic inches) 93mm x 73,4 mm ( 3,66 inch x 2,89 inch) 10:1 Dry sump met olie/water wisselaar Bosch Bosch Garrett Secan, lucht/lucht Twin 32 4 mm 7.500 t/pm 590 340 km/uur (212 mph)

De Cadillac Northstar LMP 900 2002 in de kleuren van Team Cadillac (USA)

Trainingssessie met de nieuwe auto.

Foto’s LMP © GM, Cadillac North America

Van clublid Hans Geerlinks ontving de Redactie een artikel n.a.v. een artikel van de Fehac over vervuiling van brandstof. Hans is leverancier van een product waarvan hij meent dat het dergelijke vervuiling van het brandstofsysteem en van de motor kan tegengaan. De Redactie wil benadrukken dat dit artikel niet is geplaatst met als doel promotie van dit product, maar vooral om leden die deze problematiek mogelijk herkennen met deze informatie van dienst te zijn. In the Standard nummer 4 van 2000 las ik een artikel van de FEHAC m.b.t. de vervuiling van brandstof. Daar ik zelf leverancier ben van PRO-TEC en iedere dag meemaak wat voor problemen er zijn met vervuilde brandstof, wil ik u het volgende vertellen over vervuiling van brandstof en wat de gevolgen kunnen zijn voor motoren die inwendig vervuild zijn. Eerst iets over de hedendaagse brandstof: Vocht is een groot probleem in het brandstofsysteem. Het veroorzaakt corrosie in de tank en het tast ook andere delen van het brandstofsysteem aan. Het vocht komt in het brandstofsysteem door bijvoorbeeld condensvorming in de tank wegens temperatuurverandering van de buitenlucht. De vraag is: hoe krijgen we dit vocht weer uit de brandstof en waarom is het zo belangrijk dat het er uit moet? Lood is ooit aan de brandstof toegevoegd om het octaan op 95 of 98 te houden. Aan loodvrije benzine zijn, om het octaangetal op hetzelfde niveau te houden, verschillende alcoholen toegevoegd. Een nare eigenschap van water is dat het roestvorming veroorzaakt. Daarnaast onttrekt water alcohol aan de benzine. Als het water in het systeem de alcohol aan de brandstof onttrekt zakt het

octaangehalte en superbenzine is geen super meer, om nog maar te zwijgen over wat normale benzine zal zijn. Het feit dat benzine getankt wordt met een te laag octaangetal kan vervelende gevolgen hebben voor de motor. Deze zal pingelen en zeer moeilijk tot helemaal niet meer af te stellen zijn. Een heel ander probleem, dat zich voordoet in het brandstofsysteem, is de gumvorming en lakaanslag. Het probleem van gumvorming is dat het zich als een kleverig laagje afzet tegen de wanden van het brandstofsysteem. Aan het laagje hechten zich gemakkelijk vuildeeltjes, die klein genoeg zijn om door het brandstoffilter te komen. Deze deeltjes kunnen een behoorlijke vervuiling veroorzaken. U kent de zwarte aanslag op de binnenkant van de carburateur of de brandstofpomp. De lakvorming als gevolg van verharding van de gum op de injectoren is u ook niet onbekend. Het grote probleem is dat, als er teveel lakaanslag op de injector zit, deze niet optimaal zal afsluiten en lekken zal veroorzaken. Als een auto na een korte stop weer gestart wordt en het duurt iets langer dan normaal voor de motor aanslaat kan dit zeer goed duiden op een lekkende injector (iets wat ik dagelijks meemaak). Injectoren kunnen door lakaanslag (gumvorming) ook gedeeltelijk verstopt raken, waarvan b.v. het even inhouden bij snel accelereren een kenmerk is (de z.g. ’flat spot’s). Auto’s met een carburateur zullen problemen kennen bij de sproeiers. Schoonspuiten met perslucht is vaak niet afdoende of heeft zelfs geen enkel resultaat. Mijn advies is: gebruik bij iedere beurt een blikje PRO-TEC Fuel Line Cleaner door het in de tank te gieten of direct op te laten zuigen via de brandstofpomp (retour dichtknijpen).

Dan nu iets over de inwendige vervuiling van de motor: U kent allemaal de zwarte sludge die in het motorblok onstaat door veroudering van de olie (vooral bij oudere auto’s). Deze sludge blijft grotendeels achter bij een olieverversing. Door voor een olieverversing het motorblok eerst inwendig te gaan reinigen zorgt u ervoor dat kool, sludge(vocht) en lakaanslag verwijderd worden. Uw auto heeft daardoor: 1) nieuwe olie in een schone motor; 2) reductie van olie- en brandstofverbruik; 3) merkbaar verbeterde motorprestaties (gemiddeld 40% compressie verhoging); 4) minder slijtage aan de motor; 5) minder schadelijke uitlaatgassen. Gezien mijn ruime praktijkervaring in het (preventief) onderhoud van vrachtauto’s, personenauto’s, motorfietsen en schepen weet ik dat je met een relatief goedkope en simpele handeling (het toevoegen van PRO-TEC) veel problemen op kunt lossen. Graag zou ik u op een technische dag een keer willen demonstreren welke voordelen PRO-TEC Engine Flush en de PRO-TEC Fuel Line Cleaner u kunnen opleveren. Met vriendelijke groet, Hans Geerlinks

@

@

In dit stukje ga ik het hebben over internet en email. Voor het gemak ga ik er hier dan ook vanuit dat de meeste leden inmiddels over deze zaken (kunnen) beschikken, en heb ik het steeds over “de Leden” in het algemeen. Waarmee dan bedoeld wordt: “zij die reeds zijn ingevoegd op de Digitale Snelweg”. Voor deze leden is dit artikel bedoeld, maar het is nadrukkelijk niet mijn bedoeling de overige leden te passeren. Zoals wel blijkt uit onze prachtige CCN website die steeds drukker bezocht wordt door mensen uit de hele wereld, en het feit dat bijna iedereen zijn of haar stukjes tegenwoordig per email bij mij aanlevert, kunnen we concluderen dat de CCN aardig met haar digitale tijd mee gaat. En dat moet ook, want gemak dient immers de mens! Zelf ben ik –zacht uitgedrukt- nogal verslingerd geraakt aan mijn computer en aan internet in het bijzonder. Ik ben vaak op jacht naar plaatjes ter illustratie bij artikelen, en weet precies waar ik kan vinden welk motorblok er bijvoorbeeld in een 1967 DeVille ligt. De mogelijkheden zijn praktisch eindeloos! Regelmatig stuit ik tijdens het surfen soms zeer zeldzame Cadillac onderdelen, waarvan ik denk: Stel je voor dat iemand hier al jaren naar op zoek is… Maar ja, wie dan? Van een aantal leden heb ik het emailadres, en incidenteel kan ik iemand op zo’n vondst attent maken, maar dit is echter slechts een heel klein gedeelte van ons inmiddels toch best grote ledenbestand. Bovendien is email natuurlijk hèt middel bij uitstek om clubleden regelmatig van actuele informatie te voorzien. Denk bijvoorbeeld aan het doorgeven van een extra evenement of een technische dag die op korte termijn word ingelast. Er zijn zelfs plannen in de maak om voor CCN leden met een emailadres een lijst op te zetten van bedrijven of contactpersonen die van dienst kunnen zijn bij restauraties, onderdelen of advies. Het is dan wel de bedoeling dat de leden zelf deze informatie gaan aanvoeren. Hebt u bijvoorbeeld uw convertible dak laten doen bij firma X en is dit goed bevallen, dan zou u dit kunnen doorgeven aan de beheerder van de lijst, die alle bedrijven vervolgens rangschikt en de lijst op gezette tijden naar alle opgegeven email adressen verstuurt.

Maar niet alleen bedrijven zouden op zo’n lijst kunnen staan. Tevens kunt u denken aan contactpersonen en adviseurs. Kent u bijvoorbeeld iemand die een expert is op het gebied van plaatwerk, of airco’s of ga zo maar door. Ook deze personen zouden op deze lijst kunnen komen. U ziet, de mogelijkheden zijn vrijwel eindeloos. Ik heb dan ook sterk het idee dat wij elkaar als club veel beter van dienst zouden kunnen zijn wanneer wij naast een gewone ledenlijst ook een lijst van alle email adressen hadden.

@ Want stelt u zich eens voor dat u een vraag over uw Cadillac heeft. Waar gaat u heen voor goede raad? Het antwoord laat zich raden: u belt Koen Ongkiehong, die weet immers alles. Wel, ik kan u verzekeren dat u daarmee zeker niet de enige bent! Koen wordt iedere avond minstens twee à drie keer gebeld door mensen die iets over hun Cadillac willen weten. En dan heb je het natuurlijk al gauw over gesprekken van 20 tot 30 minuten! Nu begrijp ik wel dat dit een snelle en adequate manier van informatie vragen is (en natuurlijk is Koen lid van de technische commissie), maar in sommige gevallen is het wellicht een idee als u aan een lid met zo’n zelfde wagen een email zou sturen. Wanneer het probleem op deze manier kan worden opgelost scheelt dit u telefoontikken en Koen een hoop tijd. Toegegeven, niet voor iedere vraag is op deze manier een antwoord te vinden, want niet alle leden weten “alles” over hun Cadillac. Maar je zult

eens bijvoorbeeld een extra bumper over hebben na een succesvolle restauratie. Even de juiste persoon uit de email lijst pikken en erop attent maken en wellicht dat hij of zij deze bumper graag zouden willen overnemen. En als je geen belangstelling hebt, of geen zin of gelegenheid hebt een vraag te beantwoorden, is dat met één beleefd emailtje terug direct duidelijk te maken. Even goede vrienden toch? Voor een dergelijke Cadillac “tamtam” is een betrouwbare database echter wel noodzakelijk. Samengevat wil ik u dus vragen, indien u voor een dergelijke email lijst belangstelling heeft uw emailadres aan mij door te mailen en tevens het type en bouwjaar van uw Cadillac(s). Gaarne bij uw aanmelding ook uw naam en lidnummer vermelden. Ik zal dan vervolgens de gegevens verwerken, rangschikken, en ervoor zorgen dat uiteindelijk iedereen via de mail weer een complete lijst met alle (tot dan toe bekende) email adressen, de bijbehorende namen en een actueel overzicht van alle auto’s terugkrijgt. Deze lijst zal uiteraard regelmatig worden ververst. Waarschijnlijk gaan we de binnengekomen email adressen binnenkort ook in de ledenlijst opnemen. Ik wil onze nieuwe secretaris Bert Atsma hier echter nu nog niet al te veel mee belasten. Eerst maar eens zien om hoeveel leden het precies gaat. Ik hoop dat op deze manier een sterk en waardevol interactief netwerk zal ontstaan en ben dan ook erg benieuwd naar de animo! Vast bij voorbaat hartelijk dank voor uw medewerking en tot ziens op de Digitale Snelweg!

Leontien [email protected]

AutoWeek 6-2002

Te koop aangeboden: Cadillac Eldorado Biarritz ’89, zwart, rood leren interieur, automaat, nieuwstaat, eerste eigenaar, 118.000 km, APK tot 2112-’02, full options, taxatie rapport aanwezig, vr. pr. € 9999. Inl. P.J.Offringa, tel. 0251-659794 Cadillac Eldorado Convertible ’71, LPG, wit dak, lichtblauw stoffen bekleding, lichtblauw, vr.pr € 8200. Inl. Ticho Plooyer, 06-51088240 of 070-3818365 Cadillac Eldorado Convertible ’72, met LPG, APK 22-3-2002, dak niet in goede staat, € 4300. Inl. John Broekmeijer, 06-53722204 Cadillac Coupe de Ville ’59, pink roze, geheel origineel, perfecte staat, vr.pr. € 25.000. Inl. G. Vonk, Lange Dreef 8, Hagestein, tel. 0347-351607 Convertible top parade boots (set van 2 glasfiber panelen om de geopende cabriolet kap af te dekken, voor Eldorado’s van ’71’76), prijs vanaf € 840, fuel door filler, kunststof vulplaat ter plaatse van de kentekenplaat en brandstof vuldop voor ’74-’78 Eldorado. Originele owner manuals ca € 30, shop manuals ca € 80, body service manuals ca. € 65 voor div. bouwjaren vanaf ’54’80. Inl. Rob Peters, tel. 038-3762671 of 06-54782247 Cadillac onderdelen van 1968-1987, ’64 limousine voor onderdelen. Inl. Bart Ossewaarde, tel. 06-52458012 Cadillac Fleetwood Brougham ’69, wit met zwart vinyl dak, nieuwe 7,7 liter motor + automaat, op gas, zeer mooi, zie foto, vraagprijs € 9300. Inl. Fam. Ooms, tel. 072-5645012 Cadillac de Ville convertible 1970, bordeaux rood, witte kap, nieuw interieur, perfecte auto, rechtstreeks uit California met Nederlands kenteken, € 8900. Inl. Dreamcars, tel. 0251-243900, 06-22663495 Fleetwood Brougham ‘88, groot model, grijs metallic, G3 gasinstallatie uit ’98, startonderbreking, afst. bed., cd-wisselaar, lak behandeld, getectyleerd, perfecte staat, smetteloos. Inl. Leen Harteveld, tel. 06-53272058 Cadillac Eldorado Biarritz 1983, cotillion wit met bruin lederen “ tuffed pillow style” stoelen, Touring suspension, Delco-GM/Bose symphony sound system, Astroroof en startonderbreker, nieuwe (1997) HT4100 motor, deze wagen verkeert in unieke staat van onderhoud (geldig taxatierapport aanwezig), prijs € 9800. Inl. Ed Gardner, tel. 0174-240790. Cadillac Fleetwood Sixty Special ’60. Inl. J. Rikkink, tel. 0541-354632 Cadillac Eldorado 1969,alle opties, kleur groen metallic, wit vinyl dak, wit lederen interieur, nieuwe Impco gasinstallatie, APK 42002, nieuwe aircopomp plus slangen, originele owner's manual, chroomwerk perfect, vraagprijs € 10.200. Inl. Mario van der Putten, tel. 0612-833790. Cadillac Coupe de Ville ’73, met alle denkbare opties, schuifdak, ABS, spaakdoppen, zie voorkant Standard nr 5 2000, in prachtige staat, vaste prijs € 12.500, inruil mogelijk. Inl. Mario van Maldegem, 06-26058612

€1800, Eldorado Biarritz, ’85, dakschade, geen kenteken, geen roest, € 2000, Seville Elegante v. onderd./loop, € 1350, Eldorado ’80, blauw, rood interieur, tikje in motor, geen APK, € 3200, Eldorado ’79, wit met rood leder interieur, geen APK, € 4500, Seville ’87, lekke koppakking, continental kit, geen APK, geen roest, € 2250. Inl. Gert Sterken, 06-51919516 Cadillac Fleetwood Limousine, bj. 1967, Nl. kenteken, kleur wit, motor gereviseerd, enig plaat-en spuitwerk nog te doen, diverse nieuwe onderdelen aanwezig, meeneemprijs € 2700 Inl. G. van Daele, tel. na 19.00 uur, 0321-315100 3 Cadillacs ‘59 voor onderdelen: Cpe, Four window Sedan, Series 75. Inl. André Dortangs, tel. 046-4422601 Cadillac Eldorado Convertible 1966, zeer mooie auto, witte auto met rode bekleding alles in prima staat, vraag prijs € 14.800. Inl. Agaath Edeling, 06-53911777 Cadillac Brougham 1967, ps, pb, pw, ps, alle opties, eerste eigenaar, black plate California, vr.pr. € 9900, ook onderdelen Cadillac Six window Sedan de Ville, achterruit, strippen, deuren, kofferdeksel enz. Te koop gevr.onderdelen van ‘55 Coupe de Ville of sloper en 331 blok. Inl. Richard Kalisvaart, tel. 0180-621945, 06-54345348 Eldorado Convertible 1976, groen, € 3900, Eldorado Hardtop 1977, goudbruin, € 4000, Coupe de Ville ’66, lichtgroen, LPG, € 6300, STS ’92 blauw, € 6300, div. onderdelen en boeken. Dubbele uitlaat voor 1959/1960 Cadillac. Zeer veel onderdelen voor Coupe de Ville 1970 Inl.: Koen Ongkiehong, tel/fax. 070-3630492, 06-24804408 Diverse nieuwe en gebruikte onderdelen voor Cadillacs waaronder Eldorado’s uit ‘67-‘78. Fenderskirts Eldo’s 71-74, div. wieldoppen, LPG-inbouwsets Impco of OHG. Nieuwe remdelen, dynamo’s, startmotors, waterpompen, benzinepompen, pakkingsets, fuseekogels. Inl.: Peter Onken, tel. 0251-248361 of 06-53287347 Te koop tijdens de CCN-evenementen: Geëmailleerde CCN-Schildjes: € 12 CCN-stickers: € 2,5 T-shirt: € 15

Te koop gevraagd: Een V-embleem van een Cadillac 1959 Coupe de Ville en tevens ook het embleempje op het linker spatbord (klein plaatje), wie kan mij daaraan helpen? Inl. Jan Wijnakker, tel. 0486-413570, E-mail [email protected] Het boek Cadillac Motor Cars 1950-1959, auteur R. Schneider, ISBN 0-917104-02-1. Indien er leden zijn die artikelen of foto’s van (hun eigen) Cadillac Sedan de Ville uit 1958 hebben en dit willen opsturen zou ik dit zeer waarderen. Inl. Robert Krauts, Averbeek 38, 7037 BM Beek (Bergh) tel. 0316-532120 Te koop gevraagd, nep wiel voor achterop kofferdeksel Cadillac Seville 1983 Inl. Sanderse, tel. 0113-344322 CCN’ers mogen gratis adverteren, uw advertenties worden 2x geplaatst, eventuele wijzigingen en/of herplaatsing gaarne doorgeven aan Koen Ongkiehong, Tel. 070-3560035, fax. 0703630492, E-mail: [email protected] Niet leden kunnen voor € 12,- een advertentie plaatsen. De rubriek vraag en aanbod wordt geplaatst op de internet site van de Cadillac Club Nederland: http://www.cadillacclub.nl

Seville ’79, LPG, geen APK, in nette staat met licht optisch werk,

Beste Lezers, Wist u dat er zelfs heuse Cadillac teddyberen bestaan? Aan hun oor zit een officieel Cadillac labeltje en op hun buikjes staat “Cadillac” of zelfs: “I my Cadillac”! Sommigen hebben ook een printje op hun rug. Tot dusver onderscheiden we vijf verschillende, waaronder eentje (je kon erop wachten) die met zuignapjes aan de ruit kan worden bevestigd! Niet zeker is of het bij deze vijf zal blijven, of dat Cadillac de berenfamilie nog verder gaat uitbreiden.

Binnen de CCN heeft TrendWatch ze nog niet gesignaleerd, maar zeker is al dat dit een grote rage belooft te worden deze komende zomer! Spoedig zullen deze “Caddy Bears” Cadillacminnend Nederland veroveren en zullen zij vanaf vele dashboards en bureaus aanspraak en gezelschap bieden tijdens lange eenzame ritten of saaie werkdagen. De redactie is inmiddels geheel en al voor deze Caddy Bears gevallen en hoopt spoedig de hele collectie compleet te maken onder het motto: “Spaar ze alle vijf!”

Leontien