The Standard Jaargang 12, nummer 3, Inhoud:

CADILLAC CLUB NEDERLAND

The Standard Jaargang 12, nummer 3, 2001

Opgericht 7 januari 1990 Aangesloten bij de F.E.H.A.C. Voorzitter:

Rob Wiegers Prins Bernhardlaan 15 3981 BC Bunnik Telefoon: 030-6563869

Secretaris en ledenadministratie:

Linda Heinhuis Hellenbeekstraat 58 8081 HX Elburg Telefoon/fax: 0525-685958 E-mail: [email protected]

Penningmeester:

Ria Kleinveld-Kooijman Weijland 63 2415 BD Nieuwerbrug Telefoon: 0348-688192 Telefax: 0348-688393

Algemeen bestuurslid, redactie:

Koen Ongkiehong Ahornstraat 30 2565 ZX Den Haag Tel: 070-3560035 of 06-24804408 Telefax: 070-3630492 E-mail: [email protected]

Algemeen bestuurslid en evenementen coördinator:

Bernadette Bosman Aalsmeerderweg 447 1432 EC Aalsmeer Telefoon: 020-4533832

Kopij adres:

Leontien van Brummelen Van Leeuwenhoekstraat 87 1222 SH Hilversum Telefoon: 035-6853792 E-mail: [email protected]

Technische commissie:

- Bouwjaren voor 1961: Ton Christiaanse, tel: 030-2314451 - Bouwjaren 1961-1976: Koen Ongkiehong, tel: 070-3560035 of 06-24804408 - Eldorado’s van 1967-1978: Peter Onken, tel: 0251-248361 of 06-53287347

INTERNET: Web master:

http://www.cadillacclub.nl Ruud Gersons: [email protected]

De CCN is gelieerd met de Amerikaanse Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA, E-mail: [email protected] The Standard verschijnt 4 x per jaar Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol. Uitgever: Benelux Press Image Center B.V. Tel. 070-3876167 E-mail: [email protected] Oplage The Standard: ca. 400 exemplaren. Contributie leden: Partnerlid: Contributie donateurs: Inschrijfgeld leden en donateurs: Tarieven advertenties:

ƒ100,- per jaar. ƒ60,- per jaar. ƒ60,- per jaar. ƒ25,op aanvraag.

Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles. Postbank girorekening nummer: 7310062 t.n.v. Cadillac Club Nederland, Nieuwerbrug of I.N.G. Bank Bodengraven nummer: 67.49.01.118 t.n.v. Cadillac Club Nederland, Nieuwerbrug. Bij betalingen gaarne uw naam, adres en lidmaatschapnummer vermelden.

Inhoud: Inhoud Onder de hamer Ledennieuws Van de redactie Evenementen USA Plaza show Van de penningmeester Brabantdag Tourtocht Noord-Holland 4e Cadillac Oldtimerfestival Leimuiderbrug Mijn Cadillac verhaal Cadillac motoren Ervaring rijker De 1953 Sedan de Ville van de familie Laurijsen Een dag toeren met Gerard Ferwerda Hoofdprijs: Een Cadillac Mamie De CCN en de aanslagen in Amerika The White Giant: 1956 Sedan DeVille Fehac nieuws Je wordt maar één keer 100 Gentleman’s dream Cadillac 75 Limousine ’57 De grote automobiel ontwerpers bij GM, deel 8: Bill Mitchell‘s laatste ontwerpdagen De tombola Italo-American: Cadillac Alanté Reisverslag van Leontien Oude liefde roest niet: ’71 Eldorado convertible Cadillac nieuws Vraag en aanbod

1 2 3 4 5 6 7 8 10 14 16 19 20 23 24 27 28 30 31 32 33 34 36 40 41 42 46 47 48

Adverteerders: USA Cars Hoogezand Automax uitlaatsystemen ABC Assurantiën Gebr. Van Orsouw gasinbouw M. van der Putten & Zonen B.V Cadillac Boeken Expertise groep Nederland Cadillac USA Parts Supply Dreamcars Zijl assurantiën McVey’s

2 6 12 13 19 26 29 32 47

CADILLAC CLUB NEDERLAND

The Standard Jaargang 12, nummer 3, 2001

Opgericht 7 januari 1990 Aangesloten bij de F.E.H.A.C. Voorzitter:

Rob Wiegers Prins Bernhardlaan 15 3981 BC Bunnik Telefoon: 030-6563869

Secretaris en ledenadministratie:

Linda Heinhuis Hellenbeekstraat 58 8081 HX Elburg Telefoon/fax: 0525-685958 E-mail: [email protected]

Penningmeester:

Ria Kleinveld-Kooijman Weijland 63 2415 BD Nieuwerbrug Telefoon: 0348-688192 Telefax: 0348-688393

Algemeen bestuurslid, redactie:

Koen Ongkiehong Ahornstraat 30 2565 ZX Den Haag Tel: 070-3560035 of 06-24804408 Telefax: 070-3630492 E-mail: [email protected]

Algemeen bestuurslid en evenementen coördinator:

Bernadette Bosman Aalsmeerderweg 447 1432 EC Aalsmeer Telefoon: 020-4533832

Kopij adres:

Leontien van Brummelen Van Leeuwenhoekstraat 87 1222 SH Hilversum Telefoon: 035-6853792 E-mail: [email protected]

Technische commissie:

- Bouwjaren voor 1961: Ton Christiaanse, tel: 030-2314451 - Bouwjaren 1961-1976: Koen Ongkiehong, tel: 070-3560035 of 06-24804408 - Eldorado’s van 1967-1978: Peter Onken, tel: 0251-248361 of 06-53287347

INTERNET: Web master:

http://www.cadillacclub.nl Ruud Gersons: [email protected]

De CCN is gelieerd met de Amerikaanse Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA, E-mail: [email protected] The Standard verschijnt 4 x per jaar Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol. Uitgever: Benelux Press Image Center B.V. Tel. 070-3876167 E-mail: [email protected] Oplage The Standard: ca. 400 exemplaren. Contributie leden: Partnerlid: Contributie donateurs: Inschrijfgeld leden en donateurs: Tarieven advertenties:

ƒ100,- per jaar. ƒ60,- per jaar. ƒ60,- per jaar. ƒ25,op aanvraag.

Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles. Postbank girorekening nummer: 7310062 t.n.v. Cadillac Club Nederland, Nieuwerbrug of I.N.G. Bank Bodengraven nummer: 67.49.01.118 t.n.v. Cadillac Club Nederland, Nieuwerbrug. Bij betalingen gaarne uw naam, adres en lidmaatschapnummer vermelden.

Inhoud: Inhoud Onder de hamer Ledennieuws Van de redactie Evenementen USA Plaza show Van de penningmeester Brabantdag Tourtocht Noord-Holland 4e Cadillac Oldtimerfestival Leimuiderbrug Mijn Cadillac verhaal Cadillac motoren Ervaring rijker De 1953 Sedan de Ville van de familie Laurijsen Een dag toeren met Gerard Ferwerda Hoofdprijs: Een Cadillac Mamie De CCN en de aanslagen in Amerika The White Giant: 1956 Sedan DeVille Fehac nieuws Je wordt maar één keer 100 Gentleman’s dream Cadillac 75 Limousine ’57 De grote automobiel ontwerpers bij GM, deel 8: Bill Mitchell‘s laatste ontwerpdagen De tombola Italo-American: Cadillac Alanté Reisverslag van Leontien Oude liefde roest niet: ’71 Eldorado convertible Cadillac nieuws Vraag en aanbod

1 2 3 4 5 6 7 8 10 14 16 19 20 23 24 27 28 30 31 32 33 34 36 40 41 42 46 47 48

Adverteerders: USA Cars Hoogezand Automax uitlaatsystemen ABC Assurantiën Gebr. Van Orsouw gasinbouw M. van der Putten & Zonen B.V Cadillac Boeken Expertise groep Nederland Cadillac USA Parts Supply Dreamcars Zijl assurantiën McVey’s

2 6 12 13 19 26 29 32 47

Beste leden, Het is al weer even geleden dat ik het woord tot jullie heb kunnen richten. Er zit een lange warme zomer tussen de vorige Hamer en deze, een zomer die we ons na alle regen en herfststormen van de afgelopen weken wellicht nauwelijks nog heugen. Toch hebben velen van u kunnen genieten van enkele prachtige ritten dit jaar, tot in de puntjes uitgezet en verzorgd door enkele enthousiaste leden. Het culinair gehalte steeg dit jaar zelfs tot een ware proeverij, in landelijke sferen, met op de achtergrond het vervaarlijke gesnuif van de plaatselijke Herman de stier. Ook het jaarevenement was buitengewoon geslaagd, met een feestelijke middeleeuwse brasserij, inclusief topentertainment. Jammer dat we enkele mensen misten die de voorgaande jaren zonder uitzondering van de partij waren. Wellicht zijn die er volgend jaar weer bij. Gelukkig is er voor dit najaar nog een technische dag georganiseerd waarbij ook de minder technische mensen, waaronder ondergetekende, rustig kunnen komen, want het is gewoon gezellig al is er geen rit. Inmiddels hebben twee zittende bestuursleden aangezegd hun functie te willen neerleggen: Koen, die zijn tijd erop heeft zitten en ook Ria, onze zeer gewaardeerde penningmeester heeft gemeend dat het tijd is de fakkel door te geven. Vraag is: aan wie? Denkt u nu: “Ach, zo’n bestuursfunctie da’s niks voor mij, daar komt zoveel bij kijken” Dan kan ik u alvast vertellen dat het reuze meevalt. Indien u daarentegen denkt: welja, dat lijkt me nu wel wat voor mij: de kar van de cadillac-club een paar jaar helpen trekken, neemt u dan gerust contact op met mij of een van de andere zittende of al staande bestuursleden: wij zijn graag bereid om uit te leggen wat de functies precies inhouden. We zien ieders reactie met belangstelling tegemoet!

ROB WIEGERS

Lidnr: 643 644 645 646 647 648 649 650 651 652 653 654 655 656 657 658 659 660

P. Berendsen Neptunus 6922 LA Duiven O. Broekhuizen Zuiderkruis 12 2665 WS Bleiswijk A.J. Laurijsen-Kooij Eemnesserweg 120 3741 GC Baarn J. Dost Zwaluwstraat 50 6822 KX Arnhem F. Kolkman Ebenhaezerstraat 32 3083 RN Rotterdam P. Nieuwlandt Langestraat 116 B9300 Aalst (B) L. Engelaar Lijster 3A 5831 MT Boxmeer M. v/d Krul De Genestetstraat 55 2985 CE Ridderkerk P.J.J. Bakker Kleine Werf 21 1474 JK Oosthuizen E. Solkamans Loefzij 35 1276 HJ Huizen W. Weijters Ir.Lelystraat 2B 3841 JW Harderwijk H.J. Dondorp Koogsingel 5 1444 GA Purmerend Van Dijck Holding BV Boulevard 1 3707 BK Zeist H.P. Nederhof Bremstraat 58 6413 SB Heerlen G.J. de Turck Havensingel 94 5611 VT Eindhoven R.M. Boon Dusseldorperweg 82 1906 AL Limmen BMB Car Center Fahrenheitstraat 16 3316 AG Dordrecht van Elswijk Fazantenhoeve 12 3831 TK Leusden

1957 Sedan DeVille 1976 Fleetwood Brougham 1953 Series 62 06-53142707

1974 Sedan DeVille

0485-520022

Donateur Donateur 1959 Coupe DeVille 1968 Coupe DeVille

035-5268268 0341-420005

1973 Eldorado Convertible 1973 Sedan DeVille

078-6130153

Diverse Cadillacs 1970 Sedan DeVille

Adreswijzigingen: 306 142 225 633 426 453 316 356 160

TH. Bruinstroop A.J. Top B. van Dartel A. Laenen T. ten Bokkel J. Gabriels A. Karelse W.J.M. van Schaik M.A.C. v/d Langenberg

Wandeloordstraat 14a Eemslandweg 28 Schappeveld 17 Gerst 5 Lambert de Wijsstraat 31-48 Mesdagstraat 38 Jan Sofat 45 Dorpsstraat 7 Burg.Keyzerlaan 120

3034 VE Rotterdam 7894 AB Zwartemeer 6611 DA Overasselt 5491 NK St Oedenrode 5046 LG Tilburg 3331 VK Zwijdrecht Curacao 3481 EA Harmelen 2262 BL Leidschendam

Nederlandse Antillen 0348-500050

Op de voorkant van deze Standard ziet u de prachtige 1947 Coupe van Roy Schneider, auteur van de boeken Cadillac of the forties, fifties and sixties. Tijdens mijn vakantie bezocht ik hem in zijn woonplaats Arcadia in California. Oxana en ik werden door Roy en zijn vrouw zeer hartelijk ontvangen. In de volgende Standard zal ik verder verslag doen van deze vakantie. Leontien bracht haar vakantie door aan de Oostkust van Amerika. Hierover kunt u meer lezen elders in deze Standard. Ruud Gersons geeft een beschouwing van de aanslagen in Amerika. De aanslagen hebben op ons extra veel indruk gemaakt omdat wij in onze vakanties de getroffen plaatsen kort voor de aanslagen hebben bezocht. Evenementen Op 20 oktober organiseert Cees van Langen een technische dag in IJmuiden. Van twee afgelopen CCN-evenementen heeft Willem Spaans rijk geïllustreerde verslagen gemaakt. Van de door Theo en Monica van der Burg en Jan en Geranda van Vliet georganiseerde evenementen zal in de volgende Standard verslag worden gedaan. In de laatste maanden van dit jaar worden diverse grote landelijke evenementen georganiseerd. Wij willen u attent maken op de USAPlaza show waarover u elders in deze Standard meer kunt lezen. Bestuursfuncties en toekomst redactie Ria en Bernadette melden in deze Standard dat zij volgend jaar niet herkiesbaar zijn voor een bestuursfunctie. Ook Koen zal volgend jaar stoppen als bestuurslid. Wij kondigen dit nu vast aan in de hoop begin volgend jaar voldoende kandidaten te hebben voor het bestuur. Hoewel het niet zo is dat de nieuwe bestuursleden onze bestuurstaken over moeten nemen (het bestuur verdeelt de taken onderling) zou het gunstig zijn als er een kandidaat bij zou zitten die belangstelling toont voor de redactie en hiervoor een belangrijke bijdrage zou willen leveren. Het ziet er naar uit dat Leontien ook in de toekomst redactiewerk wil blijven doen. Als iemand meer informatie wil hebben over redactiewerk en de wijze waarop nu het clubblad wordt gemaakt kan hij/zij met ons contact opnemen. Danny Melieste Van de 16 jaar oude Danny Melieste krijgen we veel bijdrages om de Standards te vullen. Dit keer over de Allanté, de ’57 Limousine en de Cadillac Cien concept car. Ook treft u in deze Standard een ontbrekende pagina over de 1956 Coupe de Ville die in de vorige Standard was vergeten. Danny is nu ook actief op internet en heeft een soort clubje gemaakt. Het gaat over Professional Cadillacs, dus Limo's rouwauto's enz. Het adres is: www.clubs.nl/community/default.asp?club=professional+Cadillacs Of als dat te lastig is: ga naar de Amerikaanse auto pagina. Dan staat hij onder clubs: Professional Cadillacs. Zijn vader is van werkgever veranderd. Het bedrijf waar hij nu werkt heeft 3 1998 DeVille's 6 deurs van Federal Coaches en 2 Hearses van de zelfde modellen. Ze zijn erg mooi. Hij gaat ga ze vaak wassen en mag er in rijden wat hij erg leuk vindt. Het bedrijf waar zijn vader vroeger werkte had 1992 Fleetwood Brougham's 6 deurs van Superior Coaches. Danny vond die Caddy's veel cooler om mee te rijden. Zijn droom is een 1990-1992 Fleetwood Brougham. Helaas is laatst één van de drie DeVille's 6 deurs frontaal in elkaar gereden. Heel de voorkant moest vervangen worden: ƒ 15.000,- schade, veroorzaakt door een taxi, die in de Maastunnel in Rotterdam zonder reden op de rem ging staan. Hij zat wel mobiel te bellen, misschien een oorzaak? De De Ville wordt gelukkig nog wel gemaakt. Jammer dat Danny deze pech-Caddy vlak voor de botsing die zaterdag daarvoor uitgebreid had gewassen en in de was had gezet. De huidige werkgever van zijn vader rijdt ook altijd Cadillac. Momenteel heeft hij een 1999 SLS. Heeft u iets voor Danny dan kunt u hem bellen op zijn nieuwe telefoonnummer: tel: 0180-628908 In de volgende Standard zullen we een interview met Danny plaatsen. Volgende Standard Deze Standard is iets later verschenen dan oorspronkelijk gepland. Leontien had veel problemen met haar oude computer en kon niet slagvaardig te werk gaan. Gelukkig heeft zijn nu een nieuwe computer van de club gekregen zodat deze problemen tot het verleden behoren. De volgende Standard zal voor kerst verschijnen. We verzoeken u hiervoor kopij op te sturen voor 10 december.

Leontien van Brummelen en Koen Ongkiehong

CCN EVENEMENTEN 20 oktober:

Technische dag in IJmuiden Georganiseerd door Cees van Langen, bij garage van Egmond Zie voor info onderaan deze pagina.

De evenmenten betreffende de club zitten er dan voor 2001 op. De meeste automobielen verdwijnen in de garage voor een winterslaap. Geef U evenment vast door, dan beginnen we aan de kalender van 2002.

LANDELIJKE EVENEMENTEN 6 – 8 oktober: 6 – 8 oktober: 13 – 14 oktober: 27-28 oktober: 17 –18 november: 8 – 9 december: 14-16 december:

Oldtimerbeurs IJsselhallen in Zwolle De CCN is daar aanwezig, info Linda Heinhuis, tel 0525-685958 Rock Around the Jukebox Autotron te Rosmalen Super Oldtimer festival Groenoordhallen Leiden USAPlaza show in de Darling Market te Rijswijk Zie info op de volgende pagina Internationale Najaars Oldtimerbeurs Autotron te Rosmalen. Flowerdome Eelde, Oldtimerbeurs, info 050-3097261 volgens de formule van Autotron Rosmalen Vehikel Oldtimermarkt, Veemarkthallen Utrecht auto’s, motoren, onderdelen, modellen, info 030-2258262

BUITENLANDSE EVENMENTEN 4 – 11 aug 2002:

Eeuwfeest van Cadillac. Michigan, Lake St. Clair CLC Grand National Meeting Detroit, Michigan.

WIE GEEFT ZICH OP ALS BESTUURSLID?????? Na drie jaar zit mijn termijn erop. Ik (Bernadette Bosman) ben niet herkiesbaar, dus wie volgt. Denk allemaal nog eens terug aan de woorden van Jan Kleinveld, wanneer ieder 3 jaar voor zijn rekening neemt blijft alles leuk en komt er regelmatig frisse wind door het bestuur. Laat het bestuur weten als U enige interesse heeft.

TECHNISCHE DAG 20 OKTOBER TE IJMUIDEN. De technische dag zal plaatsvinden bij garage van Egmond in IJmuiden. Zaterdag 20 oktober, vanaf 10.30 uur. Hoe komt U daar: Rijdt eerst richting IJmuiden, voor de meesten is dat over de A9, neem afslag IJmuiden. Vanaf de Velsertunnel de borden volgen met Sea-port Marina en strand. Bij de pont rechtsaf. Dan alsmaar rechtdoor blijven rijden tot de eerste splitsing, onder de brug door, langs het Shell station. Het asfalt wordt straatklinkers, ook hier rechtdoor blijven gaan, totdat aan de linkerkant Baco Dump verschijnt. Na ongeveer 300 meter rechtsaf. LET OP ! Borden met U.S.A. meeting. Vanaf hier zo’n 50 meter dan ziet U garage van Egmond aan de linkerkant. Er wapperen tevens vlaggen.

Opgeven bij Cees van Langen, tel 0255-511243.

USA PLAZA SHOW OP 27 EN 28 OKTOBER 2001 IN DE DARLING MARKET TE RIJSWIJK De bedrijven Zoet US-Cars uit Voorburg en USAPlaza.nl uit Eindhoven organiseren de USAPlaza show op 27 en e 28 oktober 2001. De USAPlaza show zal de 1 en tevens grootste opgezette ALL American show worden die ooit in Nederland is gehouden. De Show staat in het teken van alle Amerikaanse facetten. Er zullen o.a. zo’n 250 van de mooiste en bijzonderste Amerikaanse automobielen te bewonderen en te koop zijn, waaronder een aantal primeurs. De auto’s zullen e zowel nieuw als 2 hands zijn. Tevens zijn er een groot aantal bijzondere oldtimers te zien. Naast de auto’s zullen er ook Amerikaanse kleding, boten, motorfietsen, cowboys en indianen, eten, drinken, computers, meubels, Amerikaanse auto accessoires en vele andere Amerikaanse producten te zien en te koop zijn. Op de beursvloer zijn ook drie paviljoens ingedeeld, Fast cars, The best of the Oldies en Chrysler true the years. De gehele show wordt omringd door verschillend Amerikaans entertainment. Ook voor de kinderen zullen er vele activiteiten worden georganiseerd. Als klap op de vuurpijl wordt er een grote loterij gehouden waarmee men een Amerikaanse auto, een rondreis door Amerika of een meubelcheque kan winnen! De show wordt gehouden in de Darling Market te Rijwijk (ZH) in het weekend van 27 en 28 oktober 2001. Openingstijden voor het publiek zaterdag en zondag van 10:00 tot 18:00 uur. Adres: Darling Market (ZH) Volmerlaan 12 2288 GD Rijwijk telefoon: 070-3075900 Voor informatie kunt u bellen met : Winand J.P. Zoet : 070-3861106 of e-mail : [email protected] De organisatoren van deze show hebben de CCN aangeboden om de club te promoten en Cadillacs van clubleden ten toon te stellen of ter verkoop aan te bieden tijdens show. In verband met de te reserveren ruimte in de hallen van de Darling Market worden wij verzocht aan te geven hoeveel Cadillacs mee zullen doen. Zou u zo vriendelijk willen zijn dit door te geven aan: Koen Ongkiehong, tel 06-24804408, 070-3560035, Fax 070-3630492, E-mail: [email protected]

VAN DE PENNINGMEESTER Het is nog maar pas september als u dit stukje gaat lezen (naar ik mag hopen) en begint die penningmeester nu al te zeuren, hoor ik u denken…………….JAWEL! WANT IK ZOEK EEN VRIJWILLIGER !!!!!!!! Dat is nog eens een eng woord hè ? Nou, om het woord minder eng te maken: ik zoek een opvolger m/v . Met de aankomende A.L.V. is het alweer 4 jaar geleden dat ik Mark Straathof in zijn laatste jaar als penningmeester opvolgde. Het was even wennen, maar al gauw liet ik mijn eigen systeem erop los en als je er 1x in de week even voor gaat zitten, is de zaak snel bijgewerkt. Het begin en het einde van het jaar zijn even druk, maar daarna gaat het druppelsgewijs. De samenwerking met Linda, in verband met de ledenadministratie, loopt voortreffelijk. Uiteraard ook met de rest van het bestuur, het vergaderen is steeds minder ècht nodig omdat de machine gesmeerd loopt en anders is er nog de telefoon, fax of e-mail. Nou kan ik me voorstellen dat u interesse heeft om de Club te gaan helpen……………… Wat kunt u dan doen? U hoeft geen moeilijke sollicitatieprocedures te ondergaan, u hoeft niet medisch of psychisch gekeurd te worden, het enige wat u hoeft te doen……. mij even opbellen als u vragen heeft en als het u wat lijkt, kunt u zich tot een half uur vóór de ALV schriftelijk bij onze secretaris Linda opgeven. U hoeft geen financieel wonder te zijn ( ben ik ook niet ) maar wel een Pietje Precies. Het gaat tenslotte om het beheren van het geld van ons allemaal. En natuurlijk wil ik in de beginfase m’n opvolger m/v met raad en daad bijstaan. We hopen van harte dat er iemand is die zich SPONTAAN aanmeldt. Nou ga ik stiekem toch nog even zeuren. Nou niet echt zeuren, maar ik wil u graag voorbereiden op een brief die ik u allen persoonlijk ga sturen, apart van deze uitgave van het clubblad, zodat ik zeker weet dat u hem krijgt en dan zo nieuwsgierig wordt dat u de brief ook gaat openmaken. Het gaat over de betaling van de contributie ( ja, ik ben me der eentje). Ieder jaar stuur ik u allen een brief met acceptgiro voor de te betalen contributie/donatie van het komende jaar. Maar ja, de Euro komt eraan en de Postbank gaat de acceptgiro in Euro fijn duurder maken. ( Volgens mij wil de Postbank er zelf ook vanaf). Ik werk inmiddels met Girotel Zakelijk, dat werkt vlugger en is goedkoper voor bij- en afschrijvingen. Althans het ZOU vlugger moeten werken. Dat doet het helaas niet. Bij de betalingen die binnenkomen met een door mij verzonden acceptgiro, zie ik alleen een tegenrekeningnumer en moet ik dus op het afschrift wachten met de bijlage. De giro’s die u zelf uitschrijft of betalingen die via een banknummer binnenkomen, komen wel goed leesbaar binnen. Een paar jaar geleden is er op de ALV al voorgesteld om de contributie automatisch te laten verlopen. Dit zou voor een hoop leden makkelijk zijn.( Ook voor de toekomstige penningmeester !). Neemt u s.v.p. de moeite om erover na te denken en wij hopen dat u mee wilt werken om de gang van zaken voor uw club eenvoudiger te maken. Alvast bedankt. Ria Kleinveld

APK Mijn Caddy was nog niet door de APK-keuring gekomen door iets te veel speling van de een stuurkogel, maar ik wilde de Brabantdag voor geen goud missen door het leuke verhaal van Louis Peek in de laatste Standard van 2000. Dus heb ik me (een beetje laat, dat wel) tijdens een geanimeerd gesprek gemeld bij het organiserende echtpaar Louis (op de foto hiernaast) en Jane, Verzamelen Met onze onovertroffen technische man en redactielid Koen Ongkiehong die ook uit Den Haag komt en nog wat anderen uit de regio spraken we een verzamelpunt af bij Delft. Om een uur of 10 waren we compleet en vertrokken we richting Heeswijk-Dinther. Dankzij de uitstekende routebeschrijving in de Standard kwamen we na een ontspannen rit van zo’n anderhalf uur aan bij het verzamelterrein. Daar werden we hartelijk ontvangen door Louis en Jane en kregen we de routebeschrijving van de tourrit. Er was ruim de gelegenheid een consumptie en een gebakje te nuttigen:

Minutieuze voorbereiding Het paar had de dag hel erg secuur voorbereid: Dagen tevoren hebben ze de route regelmatig gereden (wel 11 maal!) en uitgemeten. Speciale aandacht ging uit naar de plaatsen waar verkeerd gereden kon worden. Ook de opstelplaatsen voor het wachten zijn zorgvuldig bepaald en uitgemeten. De laatste dagen hebben ze de route extra gereden met de begeleiders van de stoet. Die hebben tijdens de rit voortdurend contact gehad met de organisatoren en met elkaar via mobiele telefoons Ook de eetgelegenheden zijn ruim tevoren geregeld. De eigenaar van het lunch-restaurant “Buffalo Hill” was zo enthousiast dat hij al in de ochtend openging om ons te ontvangen.

Veel mooie Caddy’s op een rij

Louis Peek met zijn vrouw Jane. Louis gaf voor het vertrek een duidelijke instructie hoe de dag in elkaar stak, hoe de rit het beste gereden kon worden en wat we onderweg konden verwachten. Daarnaast was er de introductie van een aantal nieuwe leden, die spontaan, als Louis plaats namen op de plantenbak! Omdat sommige leden niet genoeg hebben aan één Cadillac (één nieuw lid had er zelfs zeven!) heeft de club er weer een flink aantal mooie bolides bij! Cadillacs, Cadillacs Het parkeerterrein was meer dan groot genoeg voor de verwachte hoeveelheid Caddy’s. Na het eerste kopje koffie en de eerste kennismaking met bekenden togen de meesten naar het terrein waar het al gauw wemelde van de clubleden die elkaars auto’s bewonderden. Sterke verhalen deden de ronde en onderdelen werden besproken en soms ook besteld. Uiteindelijk stonden er 47 Cadillacs te pronken, een waar succes voor de organisatoren!

………en nog meer erbij!

Toch verkeerd gereden Ondanks de zorgvuldige voor bereiding reden 13 auto’s een keer verkeerd. Maar daarop was dus gerekend. Hieronder staan we op de opstelplaats te wachten op de verloren zonen en dochters.

Lunch Halverwege de route was de lunch in het eerdergenoemde en ruim opgezette Country en Western restaurant Buffalo Hill. Voor die lunch was weer meer dan voldoende tijd uitgetrokken. Het eten was goed en vond voor de meesten onder ons plaats onder een lekker zonnetje dat zichtoen begon te vertonen.

Onder de deelnemende automobielen bevonden zich zoals gewoonlijk weer erg mooie exemplaren. Het waren er te veel om allemaal op te noemen, laat staan te fotograferen. Ik heb er twee uitgelicht. Deze speciale ’56-er:

Daar stonden ze weer, onze Cadillac-bolides; rij aan rij……

…..en deze Sixties Fleetwood Special, waarover mogelijk later een interview met de eigenaar in The Standard.

en kop aan staart……. De middagroute Na de uitgebreide lunch voerden Louis en Jane ons over allerlei wegen door een zeer bosrijke omgeving en hele leuke en mooie dorpen terug naar restaurant Stanserhorn. Veel leden bleven daarna eten en genoten van het warme en koude buffet (inclusief verse haring!)dat voortreffelijk was verzorgd door de eigenaar:

De rit Ondanks dat de zon zich voor een groot gedeelte van de dag schuilhield achter het wolkendek was het een warme en mooie dag. Het Brabantse landschap liet zich van zijn beste kant zien. We zagen pittoreske boerderijtjes en statige landhuizen. We reden over groen omzoomde provinciale wegen en stoffige landweggetjes. Af en toe kon je nagenoeg de gehele stoet zien en dat was een majestueus gezicht. Veel dorpelingen hielden van verbazing op met hun bezigheden, riepen en zwaaiden en staarden de schierbaar oneindige stoet nog lang na.

De meesten verkozen buiten te eten onder de inmiddels vol schijnende zon. Het was een zeer geslaagde dag en onze complimenten aan het organiserende paar Louis en Jane Peek!

Op zondag 11 juli hebben we ons verzameld bij Garage Kleverlaan te Limmen. Kleverlaan is een moderne en goed geoutilleerde garage met een groot achterterrein waarop alle deelnemende Caddy’s met gemak geparkeerd konden worden (voor één van ons begon de dag wat minder goed: hij reed het toegangshekje aan.) In de ruime showroom van de garage werden we onthaald op de traditionele koffie met gebak. Er was ruim de tijd kennis te maken met anderen, iets dat door veel leden op prijs wordt gesteld. Bij het bestuur waren ook prachtig gemaakte geëmailleerde plaatjes met het logo van de club in diverse uitvoeringen te koop voor bevestiging aan de grill. Ik vind het een aanwinst!

De rit was erg goed voorbereid door de organisator Henk ter Eem en werd uitstekend begeleid. Henk beloofde ons “de omgeving van zijn mooiste kant te laten zien” en heeft dat zeker waar gemaakt. De rit door de polders naar de duinen was mooi afwisselend. We reden van Limmen via o.a. de drie Egmonden, Bergen, dat erg touristisch is, Schoorl en Groet naar Camperduin. De route voerde ons langs en door prachtige groene bossen, door statige lanen met chique huizen, langs de duinen en de Noord Hollandse Zeewering (is dat niet de Hondsbossche?) In Camperduin was een erg groot parkeerterrein en een prachtig restaurant met uitzicht op zee. Er was (toevallig?) ook een klein vliegerfestival.

Menigeen liet naast de lunch ook de drank niet onbetuigd zodat we ruim een uur later in een jolige stemming vertrokken voor het tweede deel van de route. Dat voerde ons o.a. langs het Noord Hollands Kanaal en over de weggetjes door de polder ernaast. Via weer zo’n prachtige bomenlaan belandden we tenslotte bij het pannekoekrestaurant. Dankzij Henk ter Eem en omdat het weer best wel goed was (het bleef de gehele dag droog en regelmatig scheen de zon) mogen we weer spreken van een geslaagde dag! Bijgaand wat foto’s van modellen van onze leden en enkele van de stop op Camperduin (Hennie Huisman nog gezien op de fiets?)

DE LAND-DUIN EN ZEEZICHT TOUR Wij zijn zaterdag vertrokken uit Vlissingen om zondag uitgerust in Limmen aan te komen. We zijn naar een van der Valk hotel gegaan, een bakje gedaan en zo hadden we nog tijd over om nog een stukje te gaan rijden richting Anna Palowna en Den Helder. Daarna weer terug naar het van der Valk hotel in Akersloot. Daar hebben we lekker gegeten en tijdens het eten zagen we een Cadillac voorbij schuiven van een type uit de jaren vijftig. De volgende morgen gingen we naar deze wagen kijken en hebben met de mensen van de Cadillac even een bakje en een broodje gegeten. Daarna zijn we samen naar Limmen gereden. Wij waren als eerste aanwezig maar dat kon niet anders want het was maar 10 minuten rijden van het van der Valk hotel. We werden hartelijk ontvangen met koffie en gebak en zo konden we alle mooie Cadillacs aan zien komen rijden. Dat is ook wel eens leuk. Na ruim een uur konden we beginnen met de tour. Wat mij opviel zaterdag was dat Noord Holland een erg mooi landschap heeft. Zondag hebben we dat weer gezien door de weggetjes en vooral die mooie huizen en mooie tuinen erbij. Het weer hadden we mee en dat konden we wel horen als we door de dorpjes heen reden. De terrasjes zaten allemaal vol en toen wij voorbij kwamen hoorden we kreten al “oh en ah, wat gaaf”. Daar kicken we toch wel een beetje op en zo kwamen we in Bergen aan Zee aan om even de beentjes te strekken en bij te praten over de mooie auto’s. Een lekker bakkie doen en wat eten, dat moet je ook bijhouden. Na ruim anderhalf uur lekker in de zon gezeten te hebben gingen we weer van de mooie natuur genieten door al die mooi dorpjes en natuur kwamen we terecht bij het eindpunt Johanna’s Hof. Alle mensen die daar zaten kregen direct nekkramp. Wat kwam daar nou voor moois aanrijden, dat hadden ze nog niet gezien. Alleen op de TV maar nu in werkelijkheid. Na een lekkere maaltijd hebben we afscheid genomen. De heer Henk ter Eem en de andere mensen die de rit organiseerden hebben een pluim verdiend. Zo reden we richting huis, het mooie landschap achterlatend. We kwamen voldaan thuis en hopen dat iedereen dat gevoel had.

Ria en Sjaak de Graaf

Ik wil een stukje schrijven over hoe ik aan mijn Cadillac gekomen ben, want volgens mij is dit het lezen wel waard en als iemand dat achteraf niet vond dan spijt mij dat voor zijn of haar tijd. Allereerst zal ik mijzelf kort even voorstellen: mijn naam is René Lange en woon in Linden. Dit is een zeer klein maar wel gezellig dorpje bij Cuijk aan de Maas. Het is nog net Brabant, maar rijden wij 10 km verder, dan zitten we in Limburg, en steken we de Maas over zitten we in Gelderland. Ik ben al jaren lid van de CCN maar door tijdgebrek komt het er niet van om meer te doen met de club, want tourritten mag ik graag rijden en technische dagen vind ik ook interessant om bij te wonen. Ik hoop er in de toekomst meer gebruik van te maken. Als eerste mijn complimenten naar bestuur en al de mensen die zo’n club draaiende houden. Ik vind dat jullie dit fantastisch doen. Zo ook voor de makers van het blad, ik ben geen lezer maar het clubblad lees ik altijd van begin tot eind en het was voor mij dan ook een grote tegenvaller dat er minder uitgaven per jaar verschijnen. Ik heb er wel begrip voor maar hoop echt dat het weer terug kan naar wat we gewend waren. Ik hoop er ook een bijdrage aan te kunnen leveren door mijn levensverhaal wat betreft Cadillac. Je zult je misschien afvragen dat ik nu wel tijd heb om een stuk te schrijven. Dat is makkelijk te verklaren, ik zit nu thuis met gescheurde enkelbanden en ik kan je vertellen dat je dan in een keer tijd genoeg hebt. Maar nu naar de Cadillac, hoe kom je erbij om een Cadillac te nemen. Ik denk zoals voor de meeste onder ons, je houdt van zo’n type auto of niet. Nou, zo was het bij mij ook; ik ben gek op grote auto’s van Amerikaanse makelij. Van al die Amerikanen is Cadillac naar mijn smaak toch wel je van het. Het begon een jaar of tien geleden. Ik heb een vriend die toen regelmatig naar Amerika ging om hobbymatig auto’s te halen. Het ging uitsluitend om kleinere sportwagens te denken aan MG en Triumph en Alfa Spider etc. Ik vond dat wel leuk, maar dat was het wel zo’n beetje. Ik zei tegen

hem: ik zoek een Cadillac. Wat voor één maakt niet uit als hij er maar netjes uitziet en groot is. Laat nou de meeste Cadillacs groot zijn dus dat was op zich niet de moeilijkste eis. Nou dan weet ik misschien wel iets zei hij. Hij is van beroep sportinstructeur en zijn baas had van hem afgekeken hoe hij dat deed, die auto’s halen uit de USA en was er ook mee begonnen. Hij had dus een Cadillac Coupe DeVille Convertible staan uit 1970.

Ik ben dus samen met mijn vrouw Hanny gaan kijken en zoals het met velen van ons gaat: zien is kopen. De auto zag er best heel netjes uit en ik heb hem voor een redelijke prijs kunnen kopen. Alles bij elkaar heb ik hem een jaar of zes gehad. Eigenlijk wilde ik hem helemaal niet kwijt, maar hoe dat kwam zal ik uitleggen. Ik had het met mijn vriend regelmatig over Amerika, en op een gegeven moment zei hij waarom ga je niet mee auto’s halen. Gezien ik absoluut niet technisch ben wist ik niet of dit nu zo’n goed idee was, maar Ad (zo heet deze vriend) zei: ik weet er voldoende vanaf als we samen geld meenemen kunnen we er ook meer mee terug nemen. Zo gezegd zo gedaan en al gauw bleek dat we elkaar goed aanvulden, hij de

techniek en ik het handelen, waar ik dan wat beter in was. Dit hebben we zo enkele jaren gedaan en ging voor hobbyisten best heel leuk. We verscheepten vanuit Florida zo nu en dan sportauto’s. Op een gegeven moment waren we in Sarasota, Florida, we gingen daar kijken bij een handelaar in klassieke auto’s die een Triumph TR3a had staan. Toen we daar aan kwamen moesten we mee naar achteren, want in zo’n achteraf hokje daar stond hij. Nou we kwamen eerst in de showroom waar de Ferrari’s, Rolls Royce’s en Bently’s bumper aan bumper stonden. Voor we dat hokje in konden moesten we eerst over de bumpers heen lopen van twee Rolls Royce’s(echt waar), maar al snel werd duidelijk waarom deze auto in een achteraf hokje stond (het was dus niks). Terug gekomen in de showroom gingen de oogjes wel open. Er stond werkelijk van alles. Onder andere ook een Cadillac Sedan DeVille 4 deurs Cabriolet uit 1965, waarvan er volgens de man maar 6 van gemaakt waren. Op mijn vraag wat hij moest kosten zei hij dat de eigenaar een goede kennis was en hem daar gestald had en niet te koop was. Jammer dus, want ik vond dit een erg mooi model maar niets aan te doen. Terug in Nederland en enkele jaren verder was ik bij goede kennissen in Nijmegen die daar een boekhandel hebben. In de rekken bij de tijdschriften stond ook de originele Amerikaanse Old Car Trader (nu zie je hem veel meer en veel vaker). Natuurlijk meteen er doorheen aan het bladeren en opeens stond daar een advertentie van dat bedrijf in Sarasota waar ik geweest was. En tot mijn nog grotere verbazing stond de Cadillac Sedan DeVille 4 Door Convertible er nu tussen te koop. Dit had direct mijn aandacht en ik kocht uiteraard dit blad. Thuis gekomen nog eens overdacht. De prijs die er bij stond was erg hoog, dus ik dacht dit wordt niets. Na enkele nachten dromen over de auto dacht ik: ik kan er minimaal een fax aan wagen baat het niet schaad het niet. Ik kreeg na een dag wazig antwoord op alle vragen die ik gesteld had en er was wat van de prijs af. Alvorens verder te gaan wilde ik nog twee dingen eerst

gedaan hebben. Het ene was dat ik natuurlijk mijn 1970er Cadillac nog had en die wilde ik eerst wel kwijt, want twee van zulke wagens is voor mij wel veel van het goede. Dit was voor mij gelukkig niet zo’n probleem, ik had nog een vriend (ja ja, ik heb veel vrienden) die al regelmatig had laten doorschemeren dat ik de Cadillac maar aan hem moest verkopen. Dit heb ik toen ook gedaan alvorens ik naar Amerika ging, mij realiserende dat als ik de auto niet koop in Amerika ik ook daadwerkelijk geen Cadillac meer zou hebben. Het tweede was, wat is er nu waar van dat 4 deurs cabriolet?

Ik ben binnen de CCN gaan rond bellen en kwam bij Koen terecht die er wel wat van wist te vertellen en ook een boek had over de Cadillacs uit de jaren 60. In eerste instantie heeft Koen kopieën uit dat boek gefaxt, en er stond een behoorlijk stukje in over 4 deurs cabrio’s uit die jaren en het verhaal klopte aardig met dat verhaal uit Amerika. Ik heb toen ook nog met Hans Wansink gesproken hierover en over Hess & Eisenhart die de aanpassing gedaan zou hebben. Uiteraard heb ik dat boek gekocht over de Cadillacs uit de jaren 60, dit is voor iedereen een aanrader die hier interesse in heeft of een Cadillac uit die jaren heeft. Maar goed, na die wazige fax nog een aantal faxen over de staat van de auto. Dit vond ik moeizaam gaan en kreeg maar mondjesmaat antwoord. Op een gegeven moment heb ik de telefoon gepakt en een aantal zaken doorgesproken, waaronder uiteraard ook de prijs, deze was op een gegeven moment dermate dat ik samen met Ad naar Amerika ben gevlogen met het voornemen als de auto zo is als zij zeggen dan wil ik hem voor dat geld. Ik heb steeds contact gehad met een man genaamd Nick. Hij werkte voor de autohandelaar en was zeer enthousiast en hartelijk. Hij kwam ons afhalen van het vliegveld samen

met nog een man, dit bleek een Nederlander te zijn, dus dit praatte een stuk makkelijker. De Nederlandse man kocht daar auto’s en ook wel ander spul, verscheepte dit naar Amsterdam waar zijn vader het hier in Nederland weer verkocht. De volgende dag uiteraard meteen erheen, de auto stond in een museum dat ook van hem was. Nou noemen ze daar al snel iets een monument of museum en zo moet je dit ook zien. Niettemin was het een mooi groot gebouw met grote letters erop “automuseum” etc. Ook wat er instond was over het algemeen zeker de moeite waard en er stonden ook zeker mooie oude klassiekers bij van allerlei makelij. Ook als je er gewoon heen gaat om te kijken was het de moeite zeker waard. Hij had hier auto’s van zichzelf staan maar ook van andere mensen en ook lang niet alles was te koop.

een garage op de brug zouden kunnen. Je begrijpt dat ik behoorlijk teleurgesteld was, vooral de kap, waarvan hij gezegd had dat deze nieuw was en dit was dus niet zo. Sterker nog, hij was zeer slecht en er zaten scheuren in. Uiteraard dit aan Nick medegedeeld en ook hij schaamde zich ervoor. Ik vertelde hem dat ik hem vertrouwde en daarom helemaal naar Amerika was gekomen en als ik dit geweten had niet was gekomen. Nick zei dat hij echt dacht dat er een nieuwe kap op zat en dat zijn baas dit gezegd had. De auto stond in het museum steeds met de kap open zodoende had hij het niet gezien dat er geen nieuwe kap opzat.

Maar weer snel terug naar de Cadillac. In eerst instantie viel hij niet echt mee. Toen we de kap dichtmaakten bleek deze helemaal niet nieuw te zijn zoals ze gezegd hadden en ook bleek er links en rechts wat aan te mankeren voor

Een leuk detail tussendoor is dat wij aan diezelfde straat van die handelaar langs het Cadillac Motel kwamen en dan is het natuurlijk niet zo moeilijk waar je gaat overnachten. Het is een typisch oer Amerikaans Motel, best wel oud maar alles was wel schoon. Als je het ziet waan je jezelf echt in de jaren 60 en ik krijg dan toch altijd een apart gevoel van binnen. De kosten waren $35.00 per nacht voor een kamer met twee bedden, dus daar is absoluut niets van te zeggen. Ik vertelde de vrouw van het hotel en zij vond het bijzonder dat wij zulke afstanden maakten voor een auto en dat je dan echt wel een tik voor oude auto’s moest hebben. De labels van de kamersleutels hebben ook een mooie bedrukking met Cadillac Motel.

zover we er onder konden kijken. Voor mij was het een dermate tegenvaller dat ik tegen Ad zei: dit moeten we niet doen, er mankeert zoveel aan. Waarop Ad zei: ”niet te hard van schrikken, we moeten hem op een brug zien te krijgen dan kunnen we meer zien”. Nick zou het regelen dat we de volgende dag bij

Toen wij daar vertrokken vroeg ik of ze niet zo’n label over hadden en meteen werd er een doos tevoorschijn gehaald met de vraag welke kamer wij hadden. Ik kreeg een nieuw label met het nummer erop van onze kamer. Dit label doet nu dienst als hanger van onze Cadillacsleutels.

Maar weer verder met de Cadillacstory. Diezelfde avond zat ik te eten met Ad en Nick en de Nederlandse kennis van Nick (ik weet helaas zijn voornaam niet meer). Dat dit een vruchtbaar etentje zou worden hadden wij nooit van tevoren kunnen bedenken. Tijdens het eten vertelden we zo’n beetje wat er allemaal gebeurd was en dat we toch wel teleurgesteld waren in het geheel. Hierop zei de Nederlander dat we met Nick moesten samenwerken, dat kon nog wel eens wat voordeel opleveren aangezien Nick en zijn baas de laatste tijd ook niet de beste maatjes waren. Nick kon voor ons natuurlijk wel het een en ander uitvinden. Zo kon hij natuurlijk in de boeken zien waar hij voor ingekocht was en wat hij er minimaal voor wilde hebben etc. Het voorstel van ons aan Nick was dat voor iedere duizend dollar die eraf zouden gaan hij honderd dollar zou krijgen. Nou, ik kan jullie vertellen dat Nick dit een perfect idee vond en hij zou de volgende dag direct voor ons aan de slag gaan.

De volgende dag de auto op de brug en er waren nog een aantal dingen echt slecht aan de auto, zoals gaten in de vloer en steun bochten helemaal weggerot. Nou, voor mij was het bekeken, dit is geen auto voor mij, maar gelukkig had ik Ad bij me die zei dat het wel veel werk zou zijn, maar qua kosten eigenlijk wel mee zou vallen. We hebben hier in Nederland wel wat mensen om ons heen die plaatwerk voor ons maken voor werkelijk een schijntje en dit ook nog zeer netjes doen, dus met dat in het achterhoofd had Ad wel gelijk. Dus als ik niet bang was voor wat werk, dan was het allemaal wel te doen. Ik ben absoluut niet handig, maar heb wel gezien dat je meer kunt dan je vaak denkt, als je maar regelmatig dingen vraagt en goed kijkt en vooral oefenen en gewoon aan beginnen. Kijk, de uren van mijzelf hoef ik niet te rekenen, en dan maakt het niet uit dat je er wat langer over doet.

Maar goed, weer terug naar Amerika, de Cadillac stond op de brug en Nick goed aangewezen wat er allemaal aan mankeerde.

hadden inmiddels van Nick te horen gekregen waarvoor hij hem ingekocht had, dus konden wij aardig door handelen. Op een

Overigens van binnen was hij in een zeer redelijke conditie. Terug naar de showroom en Nick vol met instructies geduwd togen wij naar binnen met een gezicht op onweer. De baas vroeg hoe het was en ik vertelde hem onvertogen dat er veel meer aan de auto mankeerde dan hij ons voorgeschoteld had en ik noemde een aantal dingen op die wij onder de auto geconstateerd hadden en dat wij in Nederland zo geen zaken doen. Hierop reageerde hij vrij geïrriteerd dat het niet kon wat wij zeiden want hij had de auto zelf ingekocht had van een kennis en de auto zelf geïnspecteerd had en toen had hij niets gezien of gevonden. Dit was precies waar we op zaten te wachten, ik riep Nick erbij en zei Nick: vertel maar eens wat je gezien hebt. Nou, Nick deed dit alsof hij niet anders deed (of zou hij ons nog tuk hebben gehad?) en zei uiteraard in het Engels sorry sorry, baas, maar ik moest kijken van hen en dit en dit mankeert eraan en hij dikte dit goed aan door zichzelf iedere keer te verontschuldigen dat hij moest kijken van ons. Vertelde nog een keer het verhaal van de kap, waarop de baas zei dat hij gezegd had dat hij er een nieuwe kap op wilde zetten, maar dit nog niet gedaan had. Waarop wij weer direct zeiden: al met al zijn wij wel hierheen gekomen en doe er dus maar wat vanaf zodat wij er zelf een nieuwe kap op kunnen laten zetten. En dit deed hij ook nog. Nu kwam de onderkant aan de beurt en ons verhaal was: je hebt gehoord wat Nick ervan zegt en wat wij ervan zeggen. Hierop was zijn reactie en je kon zien dat hij dit meende dat hij het echt niet wist en Ad en ik kregen het idee dat hij ervan af wilde. Wij

gegeven moment zakte hij tot inkoopsprijs en zei resoluut: dit is the limit, zeg maar ja of nee verder zak ik echt niet en dat hoef je ook niet te proberen. Na een pauze ingelast te hebben en overleg met Ad dat het nu toch zeker aantrekkelijk was ben ik naar hem toe gegaan met de mededeling: ik wil hem, maar dan moeten er nog vier nieuwe banden op. Zeg maar ja of nee en ik ben weg en kom niet meer terug. Hierop was zijn reactie: jij wil graag kopen ik graag verkopen….ieder de helft van de banden. Dit hebben we toen gedaan en de koop was rond. Over hoe hij naar Nederland is gekomen en wat daar aan vooraf ging komt in een volgende Standard aan bod, evenals het restaureren of opknappen net zoals je het noemen wilt, wil ik graag dan wat over vertellen met wat foto’s daarvan. Als iemand vragen heeft of opmerkingen over dit verhaal zijn die zeer welkom. Ik hoop dat je het uiteindelijk de moeite van het lezen waard vond. Reacties kunnen naar: [email protected]

René Lange

CADILLAC - MOTOREN 1915 - 1975 Kersvers CCN-lid Gottfried Pampel stuurde ons de onderstaande lijst met Cadillac motoren. Jaar/model

1915 1916/22 1923/24 1925/26 1927 1928/29 1930/31

1932/33

1934/36

1937

1938/40 1941/46 1947/48

Aantal Cubic CC cilinders inch

Pk

V8 V8 V8 V8 V8 V8 V8 V 12 V 16 V8 V 12 V 16

314 314 314 314 314 314 353 368 452 353 368 452

5146 5146 5146 5146 5146 5588 5785 6030 7407 5785 6030 7407

70 77 83 85,5 87 90 95 135 165 115 135 165

V8 V 12 V 16 V8 V 12 V 16 V8 V 16 V8 V8

353 368 452 346 368 452 346 431 346 346

5785 6030 7407 5670 6030 7407 5670 7063 5670 5670

130 150 185 135 150 185 135 185 150 130

1949/51 1952 1953 1954 1955 1956 1957 1958 1959/60 1961/63 1964/67 1968/69 1970 1971 1972/73 1974 1975

V8 331 V8 331 V8 331 V8 331 V8 331 V 8Eldo331 V8 331 V 8Eldo331 V8 331 V 8Eldo331 V8 331 V 8Eldo331 V8 390 V 8Eldo390 V8 390 V8 429 V8 472 V8 472 V 8Eldo500 V8 472 V 8Eldo500 V8 472 V 8 Eldo500 V8 472 V 8 Eldo500 V8 500

5424 5424 5424 5424 5424 5424 5424 5424 5424 5424 5424 5424 6391 6391 6391 7030 7735 7735 8194 7735 8194 7735 8194 7735 8194 8194

133 190 210 230 250 270 285 305 300 325 310 355 325 345 325 340 375 375 400 375 365 220 (SAE netto) 365 205 (SAE netto) 210 (SAE netto) 190 (SAE netto)

DE 1953 CADILLAC SEDAN DE VILLE VAN DE FAMILIE LAURIJSEN UIT BAARN Na de aanschaf van deze Cadillac vond de familie Laurijsen in de auto een identiteitskaart van de heer Russel Henry Shafer uit Cumberland USA. Via internet werd aan de hand van het adres het telefoonnummer opgespoord en gebeld. Groot was hun verbazing toen mevrouw Shaver de telefoon opnam. Zij bleek de 101 jaar oude weduwe te zijn van de eerste eigenaar. Na het overlijden van haar man besloot mevrouw Shaver de Cadillac, die zij 30 jaar in het bezit hadden, te verkopen. Eigenlijk was de Cadillac voor hun kleinzoon bedoeld maar die wilde de auto niet hebben. Van de oostkust van de USA verhuisde de Cadillac naar een nieuwe eigenaar aan de westkust. Later kocht een Nederlander de Cadillac en exporteerde deze naar Nederland. Mevrouw Shaver was ook verbaasd toen zij hoorde dat haar Cadillac nu in Nederland rond rijdt. Zij vertelde dat de plastic hoezen altijd op de banken hadden gezeten waardoor deze er nu nog steeds als nieuw uit zien.

EEN DAG TOEREN MET GERARD FERWERDA Anita en Gerard Ferwerda uit Dronten zijn een van de meest trouwe bezoekers van de CCN-evenementen. U zult ze wellicht kennen met hun witte Fleetwood uit 1986. Deze mooie auto hebben ze al 9 jaar. Direct na de aanschaf van de Fleetwood werden zij lid van de CCN. FAMILLIE

Anita Ferwerda bij de 1986 Fleetwood 1995 Fleetwood Op de rondrit in Limmen zag ik een prachtige blauwe Fleetwood Brougham uit 1995. Dit type had ik nog niet eerder op onze evenementen gezien. Ik was benieuwd wie de eigenaar was. Het bleek dat Gerard Ferwerda deze wagen 2 weken eerder had ingevoerd uit Alabama. Met nog geen 100.000 km op de teller verkeerde deze Caddy bijna in nieuwstaat. Jammer dat deze Broughams zo schaars zijn in Nederland. Waarschijnlijk zijn er minder dan 10. De oorzaak is dat de beslissers van GM-Europa in het begin van de jaren negentig te veel op Opel gericht waren. De Fleetwood Broughams en de andere in Amerika goed verkochte de Ville modellen zijn hier officieel niet ingevoerd. Gerard bood mij aan om en keer langs te komen om een dagje rond te toeren met deze Cadillac. Ik nam het aanbod met genoegen aan en had weer een onderwerp om voor de Standard. Evolutie van de Fleetwood Gerard Ferwerda is importeur van bijzondere Amerikaanse auto’s. Hiermee begon hij ongeveer 25 jaar geleden. De laatste tijd importeert hij pick-ups, begrafeniswagens, Cadillac Limousines en grote GMstationcars zoals de Buick Roadmasters. Helaas wordt het steeds moeilijker om voor deze wagens goedgekeurd te krijgen van de RDW. Gerard is liefhebber van de grote GM-modellen met de traditionele achterwielaandrijving. De laatste achterwielaangedreven Buick Roadmaster, Chevrolet Caprice en Cadillac Fleetwood waren in veel opzichten identiek. Zij hadden Chevrolet-motoren en soortgelijke onderstellen. In de laatste jaren (’95, ’96, ’97) was de Fleetwood voorzien van de 260 pk sterke 5,7 liter Chevrolet LT1 motor die ook in de Corvette zat. Deze motor had een hoog koppel van 460 Newton meter en was voorzien van een centrale nokkenas en stoters met

rolletjes om de wrijving en slijtage met de nokkenas te verlagen. Het onderstel en chassis van deze wagens is na 1977, het jaar waarin de “down sized” modellen werden uitgebracht, praktisch niet veranderd. De wielbasis was met 309 cm gelijk aan die van de 1977 Fleetwood. De lengte was in 18 jaar toegenomen van 562 cm naar 572 cm. De techniek is zeer eenvoudig dank zij het ontbreken van de voorwielaandrijving en toepassing van het ruim 50 jaar oude V-8 ontwerp. Gerard wees mij op enkele verschillen tussen de motor van deze ‘95-ger en diens voorgangers uit ’93. De ’93 heeft 185 pk. De ’94, ’95, ’96 modellen hebben een veel geavanceerder injectiesysteem waardoor deze motoren 260 pk leveren. Helaas werd het ontwerp van de waterpomp en de ontsteking in ‘95 veranderd en minder betrouwbaar. Volgens Gerard zijn de ’93 Fleetwood-modellen het meest eenvoudig en betrouwbaar. Deze motoren zijn goed op gas om te bouwen. De latere jaren niet. Een teleurstelling voor Gerard en veel andere Cadillac liefhebbers was dat 1996 het laatste jaar voor de traditionele achterwielaangedreven Cadillacs werd. De hoop is echter dat Cadillac, die binnenkort de achterwielaangedreven CTS (opvolger van de Catera) lanceert, ook weer grote Cadillacs met achterwielaandrijving gaat maken. In 1996 was er een erg grote vraag naar Chevrolet en GMC-pick-ups die in dezelfde fabriek in Arlington, Texas werden gemaakt als de Fleetwood. De GMleiding besloot de produktie van de pick-ups op te voeren ten koste van de Fleetwood waarvan de produktie werd gestaakt. Gerard is geen liefhebber van de voorwielaangedreven Cadillacs zoals de STS. Die hebben een ander stuurgedrag en rijden geheel anders. Een verzameling GM-Amerikanen Op 9 juli reed ik naar Dronten en zag een grote Buick Roadmaster op de oprit bij de Ferwerda’s staan.

Buick Roadmaster Met de Buick Roadmaster reden we naar de stalling waar de ’95 Fleetwood stond. Hier stonden enkele andere auto’s van Gerard zoals een kleine Buick Skylark uit 1994, een Dodge Dart uit 1969 en een prachtige ongerestaureerde 1958 Buick Special die minder dan 40.000 mijl had gereden. De Ferwerda’s kunnen we beschouwen als GMliefhebbers. Anita Ferwerda rijdt met een Chevrolet Lumina en Gerard heeft voor dagelijks gebruik een Chevrolet Caprice.

Zoals eerder vermeld zijn de Ferwerda’s bijna altijd op de CCN-evenementen aanwezig. Met hun 1986 Fleetwood wordt weinig gereden, tot nu toe ongeveer 30.000 km. Een van de langste ritten was naar het Cadillac evenement in Castelsarrasin in Zuid Frankrijk. Volgens Gerard is de jaarlijks terugkerende Oldtimerdag in Almere zeer de moeite waard. Een keurig verzorgd evenement waar iedere deelnemer een lunchpakket en benzine bonnen krijgt. Ook de oldtimershows in Engeland zijn de moeite waard. Rondrijden in de 1995 Fleetwood Brougham Toen de Fleetwood buiten stond heb ik eerst wat foto’s genomen. De ruimte onder de motorkap was niet zo gevuld als bij veel moderne Cadillacs het geval is. Deze dag mocht ik uitgebreid rondrijden in de comfortabele Fleetwood Brougham.

1995 Cadillac Fleetwood Brougham De Brougham uitvoeringen zijn voorzien van een vinyl dak. De standaarduitvoering van de Fleetwood heeft geen vinyl dak. Het interieur was blauw met leren bekleding met voor in twee stoelen. In het plafond zijn voor de achterpassagiers uitklapbare spiegels gemonteerd. In de middenconsole waren de bedieningspanelen voor de stereo en de airconditioning gemonteerd. Het dashboard is eenvoudig uitgevoerd. Het is een grote wagen die toch redelijk handzaam is. Opvallend is het lage brandstofgebruik. Op de snelweg is 1 op 9 goed haalbaar. Dit komt door de efficiënte motor en de lage luchtweerstand. In vergelijking met mijn 1992 STS biedt de Fleetwood zeer veel ruimte en heeft een totaal ander stuurgedrag. In bochten trekt het stuur niet hard terug. Het rijgedrag lijkt meer op dat van de Cadillac slagschepen uit de jaren zestig en zeventig.

Het vermogen van 260 pk zorgt voor een goede acceleratie van deze 2 ton zware Cadillac. Hoewel met dit soort wagens doorgaans rustig wordt gereden zal hij in 9 secondes van 0 naar 100 km/uur kunnen optrekken. De remmen zijn erg goed. Opvallend is dat hij achter gewoon trommels heeft. ABS is standaard op deze wagen. Michelin banden Gerard had mij erop gewezen dat deze Fleetwood op “foute” banden stond. In Amerika waren goedkope en kwalitatief slechte banden gemonteerd waardoor er duidelijk trillingen voelbaar waren. Honkebonkers noemt Gerard dit soort banden. Om het verschil met goede banden te laten voelen, gingen we met de twee Fleetwoods naar Quick fit. De ’86 Fleetwood stond op Michelin banden, 235-70-R15 met smalle witte zijvlakken. De velgen van beide wagens werden gewisseld. De ’86 had dikke heavy duty velgen, speciaal gemaakt voor limousines, commercial chassis uitvoeringen zoals begrafeniswagens en politiewagens. Volgens Gerard staan de meeste Cadillacs op slechte banden. Er wordt ten onrechte op kosten van goede banden bezuinigd. Michelin is een topband met een hoge prijs, maar gezien het hoge comfort en een levensduur van 120.000 km uiteindelijk niet duur. Na het wisselen was het rijcomfort duidelijk veranderd. Het comfort was verder toegenomen en alle trillingen waren weg. Cadillac voor dagelijks gebruik? De Fleetwood reed prima en ik begon zwaar te twijfelen. Misschien is dit een geschikte wagen voor mij? Toch maar eens informeren naar de prijs. Die bleek rond ƒ 45.000 inclusief BTW maar exclusief BPM te zijn. Is dat nou veel of weinig? De BPM zou rond de ƒ 10.000 uitkomen zodat de prijs op ongeveer ƒ 55.000 zou uitkomen. Ik denk dat deze Cadillac zeker dat bedrag waard is want het is een klasse wagen, uniek in Nederland en zeer chique. De luxe straalt er vanaf. Voor mij toch wel een stevig prijskaartje dus rij ik voorlopig even door met mijn ’66 Coupe de Ville. Anita en Gerard Ferwerda, hartelijk dank voor jullie gastvrijheid en het geven van geven van het “nieuwe” Cadillac gevoel.

Koen Ongkiehong

Blauw leren bekleding

Verticale achterlichten typerend voor Cadillac

Ruime instap achter

Veel ruimte onder de motorkap

Mooie stereo en goede airco

Waterpomp en ontsteking storingsgevoelig

“Mamie” In al de tijd dat ik een enthousiast liefhebber van auto’s ben, heb ik veel verhalen gehoord en gelezen over hoe een speciale auto het leven van een mens kan beïnvloeden. Dit is het verhaal van hoe een magnifieke Cadillac een belangrijk deel werd van mijn levensgeschiedenis. Ik bezit een 1952 Cadillac, een 62 serie sedan in ‘polar/aleutian’ groen. Ze heeft een naam: ‘Mamie’, naar de vrouw van Ike (Eisenhower, Amerikaans president uit die tijd) omdat haar geschiedenis samenvalt met dat stuk van de Amerikaanse geschiedenis. Ik was al jaren op zoek naar deze auto. Ik zocht precies deze kleuren en exact deze uitvoering. Het mocht geen andere zijn, deze auto was uniek voor mij. Ze was de enige echte link met dé auto die me alles over auto’s had geleerd. Jaren geleden had ik vele dierbare momenten met mijn vader en precies zo’n zelfde Cadillac doorgebracht. Toen ik negen was, kocht mijn vader een Cadillac. Ik weet nog hoe hij de auto thuisbracht voor mijn moeder, hij was zo trots! Zijn hele leven had hij al een Cadillac willen hebben. Natuurlijk was ik er erg gebrand op mijn vader te helpen met het onderhoud van de auto en we staken samen veel tijd in het wassen en poetsen van elke centimeter lak en chroom. Zelfs nu nog, als ik ‘Mamie’ een wasbeurt geef en op mijn hurken zit om de wieldoppen eens flink te boenen, komen de herinneringen terug.... Ik herinner me warme zomerdagen voor het huis van mijn ouders; dat ik als enige met mijn kleine hand de was kon aanbrengen in de ruimte tussen de bumper en het hoekornament. Mijn vader leerde me wat het betekende om zo’n prachtige auto in je bezit te hebben en hoe je haar in perfecte staat kon houden. De woorden van mijn vader klonken nog na in mijn oren toen ik later mijn eigen auto’s met dezelfde toewijding onderhield. De jaren gingen voorbij en pa vertrouwde me de volledig zorg van zijn Cadillac toe. Ik voelde me sterk verbonden met deze grote auto en kon niet wachten totdat ik zelf in staat zou zijn om er in te rijden! Altijd als ik de Cadillac waste nam ik er de tijd voor. Niet even snel afspuiten met de waterslang; ik was er de hele dag mee bezig. Ik begon met het verwijderen van de ‘fenderskirts’ (wielkastbedekking) en de wieldoppen waarna ik de motorkap open zette. Alles kreeg een grondige wasbeurt en ik gebruikte de stofzuiger voor de matten, bekleding, achterbank, asbakjes – alles kwam aan de beurt. Vervolgens bracht ik was aan op alle lakdelen en deed chroomcleaner op al het chroom. Elke zaterdag kreeg de auto een behandeling met een fijne kam en een tandenborstel! Jaren later, toen ik zelf mijn eigen auto had, klaagde mijn vader nog dat zijn auto nooit meer zo glom als in de tijd dat ik het onderhoud deed. Toen mijn 16e verjaardag naderde, kon ik de spanning nauwelijks meer aan; spoedig zou ik zelf achter het stuur van die prachtige machine zitten en.... echt in de auto kunnen rijden! Toen gebeurde er iets onvoorstelbaars; net een paar maanden voor mijn 16e verjaardag verkocht pa de Cadillac en kwam thuis met een Thunderbird. Ik was ontroostbaar, het was alsof mijn beste vriend uit mijn leven was vertrokken. Op mijn achttiende ging ik het huis uit en vervolgde mijn opleiding. Als ik het me kon veroorloven kocht ik een auto en zo bouwde ik een mooie verzameling op. Een paar prachtige Rolls Royces maakten deel uit van deze collectie, een aantal ervan bezit ik nog steeds. Nooit meer zouden mijn vader en ik zo nauw met elkaar verbonden zijn als toen we samen zorgden voor de oude Cadillac. Naarmate ik ouder werd groeiden we steeds verder uit elkaar. Terwijl ik mijn studie afsloot en begon aan mijn carrière, werd bij mijn vader de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Hij was pas 54 maar zijn toestand verslechterde en al snel kon hij niet meer praten. Ik heb het persoonlijk altijd enorm betreurd dat ik als volwassene mijn vader nooit heb leren kennen en dat ik ook nooit onze gezamenlijk passie voor auto’s met hem heb kunnen delen. Een aantal jaren geleden begon ik aan mijn zoektocht naar de ‘two-tone’ groene ’52 Cadillac. Ik speurde in de Cadillac advertenties in het maandelijks in Amerika verschijnende, ‘Hemming’s Motor News’ en in allerlei andere autotijdschriften. Op een dag zat ik op het vliegveld van Kansas City te wachten op mijn vlucht. We hadden een noodlanding moeten maken vanwege het slechte weer en moesten wachten totdat de weersomstandigheden zich verbeterden. Ik pakte de Auto Trader en kon mijn ogen niet geloven! Op de voorkant stond een groene ’52 Cadillac met maar 24.000 miles op de teller! Thuis in Portland belde ik meteen de eigenaar om de auto te kopen. De ‘dame’ (Amerikanen spreken hun auto aan als “she”, dus als vrouwelijk woord! - MdH) had al 40 jaar in een ondergrondse garage gestaan, een vochtige ruimte wel te verstaan!, en had wel wat te lijden gehad. Desalniettemin, alles zat op zijn plaats en we kwamen, na wat onderhandelen, op een redelijke prijs. Ik maakte al vast een aanbetaling over.

De '52 Cadillac Series 62919, die liefdevol Mamie wordt genoemd Eindelijk zou mijn droom waarheid worden. De aankoop, het transport, de restauratie en het opnieuw ‘leven blazen’ in ‘Mamie’ is een verhaal apart. Echter, de moraal van het verhaal is dat ik nu de trotse bezitter ben van ’52 Cadillac, serie 62, ‘two-tone’ groene sedan en..... er nu eindelijk in kan rijden! Als de zon schijnt schep ik er veel genoegen in om haar op het grasveld voor mijn huis te rijden. Ik haal de ‘fenderskirts’ eraf, vervolgens de wieldoppen en was en poets tot ze weer glimt aan alle kanten. En soms, als ik geknield zit bij de bumper komen de herinneringen weer terug. Dan is het net alsof ik mijn vader zacht tegen me hoor praten over de auto. Ik denk dat hij weet dat ‘Mamie’ een eerbetoon is aan hem en aan de tijd dat we samen als vader en zoon doorbrachten met deze unieke Cadillac! (‘Mamie’ is een artikel uit de ‘The Self-Starter’ ( clubblad van de ‘Cadillac- LaSalle club’) van juli 2001, geschreven door Thomas L. Rawdon, vertaald en bewerkt voor The Standard door Monique de Hoop)

De CCN en de aanslagen in Amerika

Met ongeloof, afschuw en misschien ook wel met gevoelens van woede en machteloosheid hebben wij Een beschouwing de gebeurtenissen van dinsdag 11 september aan ons voorbij laten gaan. De zich steeds voor onze ogen herhalende beelden van verschrikking, die tot nu toe alleen in horrorfilms thuishoorden – dachten we – waren werkelijkheid geworden. Velen van ons zullen in gedachten bij de slachtoffers en nabestaanden zijn geweest op vrijdag 14 september, een werelddag van rouw. We hebben afscheid moeten nemen van het idee in een – betrekkelijk – veilige wereld te leven, weliswaar met wat geweld, ook zinloos geweld, maar toch betrekkelijk overzichtelijk geweld en in ieder geval op een enkele al dan niet willekeurige persoon gericht geweld. Dat is nu dus radicaal anders geworden. De wereld zal niet meer e zijn zoals voor die 11 september dinsdag. En afscheid nemen kent zo zijn eigen wetmatigheden. Wie bij een crisis een groot verlies heeft ondergaan, die weet dat hij onontkoombaar de opeenvolgende zes stadia van rouwverwerking te doorschrijden heeft: 1.) ongeloof (“dit kan niet waar zijn”) 2.) afweging (“als we dit of dat hadden gedaan, dan was het misschien niet gebeurd”) 3.) woede (“waarom moet dit juist mij overkomen?”) 4.) verdriet (spreekt voor zich) 5.) aanvaarding van het lot (“zo is het nu eenmaal gegaan”) 6.) verzoening (“ik kan het aan, weer een nieuw begin te maken”) Er gaat vaak veel tijd overheen, soms heel veel tijd, om de laatste twee stadia te bereiken en te doorlopen. De retoriek van president Bush, naar aanleiding van de gebeurtenissen, beweegt zich – en dat is begrijpelijk – voorlopig nog op het vlak van afweging en woede Evenals dat bij de vele nabestaanden het geval zal zijn. Maar niemand ontkomt er aan uiteindelijk tot aanvaarding en verzoening te komen in het doorlopen van het rouwproces, wil men er aan groeien en er lering uit trekken. En dat kan alleen als de eigen tekortkomingen en fouten onder ogen gezien durven te worden, die mogelijk tot de catastrofe hebben bijgedragen: “Zijn we in het conflict met de Palestijnen wel voldoende onpartijdig geweest? Hebben we ons niet toch te veel afzijdig gehouden en hadden we veel meer moeten doen? En: veroorzaakt het voortdurend nastreven van rijkdom en materiële welvaart op de ene plek op aarde, misschien toch armoede en ellende op een andere? Veroorzaakt de vrijheid die we nastreven voor ons zelf, misschien onvrijheid voor anderen?” De gebeurtenissen van 11 september zijn al vergeleken met Pearl Harbour. De gevolgen van die gebeurtenis zijn genoegzaam bekend. De Amerikanen gaven de klaroenstoot die uiteindelijk zou leiden tot de overwinning van de geallieerden: het einde van de Tweede Wereldoorlog kwam in zicht. En toen: vrede

Bij de wederopbouw in de jaren vijftig en zestig speelde de Amerikaanse auto een uiterst belangrijke rol. Hij was door Ruud Gersons het symbool van vrijheid, vooruitgang en welvaart, ja haast een symbool van de pas gesloten vrede zelf. De Cadillac als duurste, meest exclusieve merk nog wel het meest! Het zijn juist deze gestaalde symbolen van welvaart, vrijheid en vooruitgang die in onze garages staan en die wij koesteren en poetsen en in ere houden! En doen velen van ons dat niet, omdat onze ouders, die de verschrikkingen van W.O.II aan den lijve hebben meegemaakt tegen ons als kind zeiden: “Zoiets nooit meer!” Vervolgens stortten zij zich met al hun kracht op de wederopbouw, maar verdrongen de doorstane verschrikkingen, die als onverwerkte brokstukken in hun ziel achterbleven. Een ongekende welvaart was het gevolg in een wereld die slechts een wankele vrede kende. Als leden van de Cadillac Club Nederland voelen we ons sterk verbonden met juist dàt Amerika, dat een voorbeeld was voor het streven naar materiele welvaart en daarop gebaseerd geluk en vrijheid en daar is op zich niets mis mee. Wilden we niet het liefst dat we nog leefden in die tijden van weleer? Maar toch. Is dit niet wat al te simpel materieel gedacht? Is onze nostalgie die we hebben met onze wagens niet ook een beetje struisvogelpolitiek? Steken we onze chroombumpers, vleugels en grilles toch niet ook in het zand, omdat we liever niet willen zien dat die tijden voorgoed voorbij zijn? Naast het koesteren en poetsen en in stand houden van onze prachtige koetsen en naast het genieten van dat nostalgische “gevoel van vroeger” zullen we toch ook onze blik op het heden en de toekomst gericht moeten houden en beseffen dat staal en chroom alléén niet voldoende zijn om onze wereld te maken tot “a better place to live”. Daar is de volle inzet voor nodig van ieder individu als sociaal- en moreelvoelend wezen. En er is geen kracht van boven af, geen regeringsleider, geen president Bush van de Verenigde Staten, die dat in de wereld voor òns bewerkstelligen kan - met welk tegengeweld dan ook. Dat kan alleen ieder individu zelf, vanuit zijn eigen diepste innerlijke kern van kracht, licht, en liefde.

In de serie: “De grote automobielontwerpers bij GM” Deel 8: “Bill Mitchell’s laatste ontwerpjaren.” Door: Ruud Gersons Het gebeurt wel vaker, dat als een automobielontwerper eenmaal Vice President of Styling is geworden, dat de persoon dan minder invloed heeft op het ontwerp van een bepaalde wagen, dan toen hij nog zelf aan de tekentafel zat. Hij is dan de baas van de hele ontwerpafdeling en moet waken over de prestaties van zijn ondergeschikten. Dit gold evenzeer voor Bill Mitchell naarmate de jaren ´60 voortschreden. Was Bill Mitchell nog de ongekroonde koning van de Chevrolet Corvette Sting Ray geweest – en in zekere zin ook nog van de ´63 Buick Riviera – daarna hield hij meer het overzicht, zonder dat hij volledig tekende voor één model. Stoom afblazen Eén van de meest opvallende wagens van de jaren ´60 was de voorwielaangedreven (!!) Oldsmobile Toronado. Weliswaar volledig een product van het tijdperk Bill Mitchell – en onder zijn verantwoordelijkheid tot stand gekomen – maar het ontwerp was voornamelijk van David R. North. De oorsprong van deze wagen lag in een soort wedstrijd in vrije (auto-) expressie, georganiseerd door Oldsmobile studio-chef Stanley Wiler in 1962. Hij vond namelijk dat zijn ontwerpstaf gebukt ging onder alledaagse routineontwerpen zoals asbakjes en sierlijsten. Niet bepaald inspirerend werk voor zijn mensen. Dus moedigde hij zijn onderdanen aan hun eigen “droomauto” te ontwerpen: “Ik liet ze stoom afblazen door juist die zaken te laten ontwerpen, die voor hen iets betekenden. Ik voelde dat ze ineens recht overeind gingen zitten, dus vroeg ik ze werkelijk iets wilds en spannends te doen, maar wel zinvol, met echte potentie voor Oldsmobile! De ontwerpers werden gek

van enthousiasme (“ they went crazy”). Ik kan ze me niet allemaal meer voor de geest halen, maar één die ik me zeker herinner, was David North´s rode ontwerp; een rode wagen tegen een zwarte achtergrond. Dat ontwerp zoemde, het zong. Het stond daar in de studio en als mensen er langs kwamen, stopten ze, gingen zitten en bestudeerden het.”

'66 Oldsmobile Toronado De vlammend rode wagen zou een tekening aan de muur gebleven zijn, als niet de hoogste GM-hiërarchie had besloten om het merk Oldsmobile zijn eigen “Riviera” te laten ontwerpen. De Buick Riviera (zie artikel vorige “Standard”) was zeer succesvol en Oldsmobile had dus ook “ zin” in zo´n soort auto, maar had er nog geen. Economische motieven dicteerden uit zuinigheidsoverwegingen, dat de nieuw te ontwerpen Olds “Riviera” een basis bodyshell met andere GM wagens moest delen. De reeds bestaande Buick Riviera werd dus voor Oldsmobile het uitgangspunt, maar ook de later te verschijnen Cadillac Eldorado van ´67-´70 zou op de Buick Riviera bodyshell gebaseerd moeten worden. Maar David

North´s ontwerp voor de Oldsmobile, hoewel zeer individueel en afwijkend, kon wel degelijk gebruik maken van een reeds bestaande bodyshell, die met andere auto´s gedeeld moest worden.

'68 Olds Toronado, let op de grille!

'66 Oldsmobile Toronado De voorkant van de nieuwe Oldsmobile was bijzonder strak, of glad zo men wil, Met wegklapbare koplampen en een zeer smalle grille. Bill Mitchell moest er nog voor vechten, om de serene eenvoud van dit ontwerp er bij de hoge heren door te krijgen. (Later zou hij bij de opvolger van deze eerste Oldsmobile Toronado van ´68 flink water in de ontwerp-wijn moeten doen, want toen kwam er een veel zwaardere, rechthoekige grille. Zie foto!). Oldsmobile´s chief engineer en general manager John Beltz was namelijk een voorstander van een grote, meer open grille op de oorspronkelijke Toronado, maar uiteindelijk won Bill Mitchell het en de grille bleef (voorlopig althans) bescheiden, “ undertoned” zoals dat in ontwerpjargon heet. Maar toen Beltz Het eindproduct aanschouwde, was hij wel zo eerlijk om te zeggen: “Bill, ik ben zo blij dat je de moed had om vol te houden, want nu hebben we wagen zoals niemand anders er een heeft!” En dat was zeker niet overdreven, want deze nieuwe Oldsmobile Toronado zou hoge ogen gaan gooien bij het Amerikaanse koperspubliek.

Nog belangrijker dan z´n styling, was de aandrijving van de “Toro”. Dat ging namelijk via een drietraps automaat naar de voorwielen! Als Amerika´s eerste productie- voorwiel aangedreven wagen sinds de ´36-´37 Cord 810, riep de wagen herinneringen op aan deze creatie van Gordon Buehrig. Hoeveel heeft David North aan de Cord gedacht, toen hij de Toronado ontwierp?

'36 Cord 810 met horizontale grille! Hij geeft toe dat de revolutionaire, brede, grille wel degelijk door de vooroorlogse Cord is beïnvloed, hoewel de grille natuurlijk niet – zoals toen – om de hoeken van de voorkant zou doorlopen, aangezien motorkap en spatborden een integrale eenheid vormden in de jaren ´60. Merk ook op dat beide wagens wegklapbare koplampen hebben! North had de foto´s van de Cord op z´n bureau liggen. (Wonderlijk dat we nu de laatste tijd het afzonderlijke voorspatbord, met een “ouderwets” omhoogstekende motorkap, bij steeds meer ontwerpen zien terugkeren.

De geschiedenis wil zich blijkbaar steeds herhalen en ontwerpers grijpen telkens weer terug in het verleden naar ontwerpen die het toen goed gedaan hebben. En prachtig voorbeeld daarvan is de Chrysler PT cruiser!)

Wettelijke voorschriften Toch verkocht de Olds Toronado aanvankelijk niet al te geweldig, daar hij natuurlijk gemakkelijk in verkoopaantallen geklopt werd door zijn succesvolle, maar meer conventionele neef: de Buick Riviera. Maar toen kwam in ´71 de controversiële Buick Riviera met de “boattail” (puntige bootachterkant) uit. Dit ontwerp was sterk beïnvloed door Bill Mitchell, die deze wagen als zijn geesteskind beschouwde. En plotseling daalden de verkoopaantallen van de Riviera, terwijl die van de Olds Toronado flink stegen! Interessant is, dat de intussen verschenen- en eveneens voorwielaangedreven Cadillac Eldorado, zowel de “Riv” als de “Toro” in verkoopaantallen aanzienlijk overtrof!

'68-'70 Cadillac Eldorado We komen nu in de periode die we kunnen aanduiden als de laatste jaren van het Bill Mitchell regime. Hoe ging het verder? Sinds begin jaren ´70 was er een geheel nieuwe en sterke factor bijgekomen, die bepalend was voor automobielontwerpen: de door de federale regering gedicteerde wettelijke (veiligheids-) voorschriften. Vanaf ´73 moesten voorbumpers bestand zijn tegen botsingen met een snelheid tot 2 mijl per uur. Zelfs de hoogte van de bumper werd wettelijk vastgelegd. Vergelijk de gracieuze, “gebeeldhouwde” chroombumpers van de Cadillac Eldorado uit het modeljaar ´72 met de lompe, zwaardere bumpers van ´73 en meteen zie je het verschil. Die van ’73 moesten immers aan al die voorschiften voldoen!

'71-'72 Buick Riviera Boattail

'72 en '73 Cadillac Eldorado's, let op de bumpers!

Sociaal geweten Dit betekende voor de ontwerpers, dat ze vanaf modeljaar ´73 hadden te beginnen met het ontwerpen van de voorbumpers, want die moest aan een waslijst met voorschriften voldoen. Daarna kon je pas aan de rest van de auto gaan denken. Men voelde zich aan handen en voeten gebonden. En auto´s ontwerpen is toch een artistiek creatieve bezigheid. Er is geen schilder, beeldhouwer, laat staan automobielontwerper, die zich graag door een regering beperkende vooraarden laat opleggen. Een artiest wil vrij zijn! GM ontwerper Ron Hill hierover: “Plotseling overheerste er een soort sociaal geweten. Er was een drang naar veiligheid. Je kon niet meer om de bumperwetten heen. Je eigen car-design moest je om de bumpers heen creëren.”

betekende. Alle Amerikanen slonken tussen grofweg ´77 en ´80. De Cadillac De Ville van ´77 had een 8 ½ inch kortere wielbasis dan die van ´76 en woog 900 pond lichter!

'76 Cadillac Sedan De Ville: lang!

'77 Cadillac Sedan De Ville: korter! De volgende klap kwam in ´75 door grote tekorten op de oliemarkt. Doordat Amerika Israël steunde, leidde dit tot een Arabische olieboycot. (We herinneren ons nog de geëmotioneerde woorden van Joop den Uyl die toen op de televisie verkondigde dat .... “ oude tijden nooit meer terug zullen keren en alles zal anders worden....”) Een prijsstijging van benzine – ook in Amerika – met 70% was het gevolg en de regering wilde er dus alles aan doen, om het benzineverbruik terug te dringen. Men legde de grote drie, GM, Ford en Chrysler, een zgn. Corporate Average Fuel Economy limiet op. Deze CAFE limiet betekende dat wàt een fabriek ook aan motoren produceerde, een bepaald gemiddeld laag benzineverbruik moest gerealiseerd worden.Wilde men dus bijvoorbeeld bij Cadillac doorgaan met het bouwen van vette V8 motoren (en bij Cadillac wilde men niets liever dan dat!), dan had men in de goedkopere regionen van Chevrolet en Pontiac met 4 cilinder motoren te werken, om dat lage gemiddelde brandstofverbruik te halen. (De aanvangslimiet was 18 miles per gallon over de gehele productielinie.) Zuinig verbruik betekende zuinigere motoren, wat weer kleinere auto´s

'81 Sedan de Ville: lichter!

'85 Cadillac Sedan De Ville: kortst (en lichtst!) In ´81 was diezelfde wagen nog eens 200 pond kwijtgeraakt en de De Ville modellen van ´85 (die wij CCN`ers met argwaan binnen onze Club gadeslaan, als waren het Skoda´s of Daewoo´s – laten we eerlijk wezen) waren nog eens 10 ½ inch korter! Size down Voor ontwerpers, gewend aan de lange, lage look, was het een schier onmogelijke

opgave om een aantrekkelijke wagen te ontwerpen, met zo´n korte wielbasis. Weinig geïnspireerde ontwerpen waren het gevolg. Ontwerper Dave Holls over deze periode:

they are”. (Ze leken allemaal op elkaar. Ik moest naar de emblemen kijken om verdorie te kunnen zien welk merk het was.)

“Het ontwerptijdperk dat ik het meest haatte, was dat van de size-down (verkleining) van ´77, ´78, ´79. Die auto´s haatte ik met passie. Ze waren verschrikkelijk; het was een afschuwelijk tijdperk. Ik had in Europa aan de Opel Senator gewerkt en ik kwam terug in Amerika en zag die Chevrolet Malibu´s, de ´77 B-cars en zelfs de Chevrolet Citation. De concurrentie Ford en Chrijsler had net zulke slechte modellen als wij. De Chrysler K-car was nog vierkanter. Ford was helemaal verschrikkelijk. De Thunderbirds waren het ergst gedegenereerd. Bij hun was het nog erger dan bij ons.”

'82 Chevrolet Celebrity en Pontiac 6000 STE, nauwelijks verschil…….

'80 Chevrolet Citation, misbaksel?? Terug naar Bill Mitchell. Die arme man kreeg als Vice President Styling bij GM alle kritiek op z´n bord, tot aan z´n pensionering in ´77. Maar hij kon er weinig aan doen, gegeven de door de federale regering opgelegde beperkingen. Wat men deed met de ´82 J cars was, dat men de carrosserieën voor alle vijf de divisies (Chevrolet, Pontiac, Buick, Oldsmobile en Cadillac) plus Vauxhall in Engeland en Opel in Duitsland, ja, zelfs de Braziliaanse Chevrolets, hetzelfde liet zijn. Ze leken allemaal op elkaar en waren in wezen ook identiek. Alleen de grilles en achterlichten verschilden nog. Bill Mitchell: “They all looked alike. I had to read the emblems to know what the hell

Bill Mitchell´s woorden klopten toen wel, maar sinds die jaren zij de onderlinge verschillen toch wel weer groter geworden. Pensionering van General Motors betekende voor Bill Mitchell geenszins het einde van zijn arbeidzame leven. Evenals zijn illustere voorganger Harley Earl had gedaan, zette ook hij zelf een eigen consultancy kantoor op en ontwierp o.a. voor Goodyear en Yamaha. Voor zichzelf hield hij er een Yamaha 1000 racer motorfiets op na alsmede een gemodificeerde Pontiac Firebird Trans Am en Mitchell zou Mitchell niet zijn, als hij er niet een Ferrari Daytona motor in bouwde! Bill Mitchell bleef kleurrijk, tot op het laatst. Altijd op en top gekleed in bij voorkeur licht gekleurde kostuums met pochet. Zo nam hij ook afscheid van General Motors, waar hij in de jaren ´30 als “jochie” begonnen was, ingehuurd als hulpje van Harley Earl en hij kreeg als

eerste “assignment” (opdracht) de ´38 Cadillac Sixty Special. Mitchell had werkelijk alles meegemaakt: de depressiejaren van voor de oorlog, de Tweede Wereld Oorlog en de flamboyante jaren vijftig, toen hij de rechter hand van Harley Earl was geworden en zeker niet meer in diens schaduw stond. Zoals we zagen kon Mitchell na het vertrek van Harley Earl in ´59 zijn vleugels uitslaan. We zagen hoe de strakke modellen van de jaren ´60 van zijn hand vloeiden. Hoe moeilijk de jaren ´70 voor Bill waren, hebben we nu ook gezien, maar alle politieke en economische tegenslag in aanmerking genomen, is hij er toch steeds in geslaagd een aantal bijzondere auto´s van de tekentafel op de weg te krijgen. De laatste auto´s waarbij Mitchell nog een flinke vinger in de pap heeft gehad, waren dus de Oldsmobile Toronado en de Cadillac Eldorado van de mid- jaren ´60 en jaren ´70 en als laatste –misschien in iets mindere mate - de generatie Riviera, Toronado, Eldorado van begin jaren ´80, die immers al op de ontwerptafels lagen rond de tijd dat Mitchell met pensioen ging.

Bill Mitchell met '66 Mako Shark II Na Mitchell werd alles anders. We zullen daar nog meer over horen. Maar eerst zullen in de volgende Standard de neefjes Oldsmobile Toronado en Cadillac Eldorado van eind jaren ´60 eens in de spotlights zetten en met elkaar vegelijken! Wordt vervolgd!

Sommigen van u weten misschien wel dat ik in juli/augustus een maand in New Jersey was om het nuttige (vakantie) te combineren met het aangename: het opzoeken van mijn “boyfriend” Sean. Van tevoren had ik al bedacht wat ik allemaal wilde gaan zien en doen, en één van die dingen was het bekijken van de nieuwe Cadillac Escalade EXT, de eerste Cadillac Pickup Truck! Toegegeven, ik heb even moeten wennen aan een Cadillac als SUV “truck”, zeker omdat het in het begin moeilijk was er niet steeds een veredelde Chevy Tahoe in te zien. Inmiddels heeft de Escalade naar mijn idee veel meer een eigen smoel gekregen, en toen ik hoorde dat ze er een pickup van gingen maken vond ik dat eigenlijk meteen heel stoer. Tijdens mijn verblijf in Amerika zag ik vele Escalades rijden ‘in het echt’ terwijl je ze hier in Nederland slechts sporadisch ziet. Als je er dan naast staat zijn ze èècht wel groot! Alleen al het embleem op de grille is groter dan een bierviltje. De neus is trouwens helemaal imposant. Helaas hadden de ontwerpers bij GM zich er bij het ontwerpen van de achterkant een beetje makkelijk vanaf gemaakt. Tot ik dus op www.cadillac.com die EXT variant zag! Want een Pickup heeft een laadklep, en dat zagen we nog niet eerder op een Caddy, begrafeniswagens daargelaten. De Escalade EXT is een robuuste en stoere verschijning die aan de ene kant inspringt op de onstilbare honger van het Amerikaanse volk naar 4X4 trucks, maar dan wel gecombineerd met de stijl en de klasse die we van Cadillac gewend zijn. Geen boerenkar dus, een imago dat vooral vroeger nogal kleefde aan het begrip “Pickup truck”. Want dan kreeg men toch steeds weer associaties met Uncle Jessie, de oude bebaarde baas met tuinbroek en dubbelloops geweer uit die mateloos populaire serie uit de jaren 80; The Dukes of Hazard. Wist u trouwens dat ze deze onvolprezen serie tegenwoordig weer aan het herhalen zijn?? Ja, ik voorspel u, ook koeienhoorns voor op de motorkap (wel een witte 1970 DeVille Convertible natuurlijk) zullen spoedig weer

als optie verkrijgbaar zijn bij de Cadillac dealer! Een wit pak, witte hoed en dikke sigaar is uiteraard meegeleverd om het geheel te completeren. Maar goed, slecht imago of niet, de pickup is begonnen aan een nieuwe inhaalslag op de automarkt in Amerika. Zelfs de meest deftige mensen (wel even de plooirok optillen bij het instappen dames!) wagen zich er daar al aan. Lekker makkelijk: gooi maar achterin die golfclubs en die Louis Vuitton tassen! En nu is Cadillac dus ingesprongen op die trend. Eerst met de Escalade, die een groot succes is, en nu dan met de eerste pickup truck. Op internet zag het er veelbelovend en vooral erg stoer uit. Een serieuze poging de Lincoln Navigator naar de kroon te steken. Nu is het met dit soort dingen zo dat ik het pas geloof als ik het in het met eigen ogen gezien heb, want ik weet dat ze daar bij Cadillac heel mooie persmappen in elkaar weten te knutselen, waarop zelfs de Cimarron destijds nog werd afgeschilderd en dus kon doorgaan als een “sportieve

luxe compactcar: every inch a Cadillac.” Yeah right!! We weten allemaal hoe dat is afgelopen. Voor de helft van het geld had je een “full optioned” Chevrolet Cavalier. Dan kocht je desnoods de Cadillac emblemen en wieldoppen los erbij en met dubbelzijdig tape had je binnen een uurtje je eigen ‘Cimarron’ waar de buren uit beleefdheid dan even jaloers naar kwamen kijken. Met eigen ogen zien wat ervan waar was dus. Ik had daarom het plan opgevat om op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde Cadillac dealer en deze met een bezoekje te vereren. Dit bleek PineBelt Automotive Cadillac & Oldsmobile te zijn in Toms River, een plaatsje even verderop. Ik vond het leuk als Sean met me mee zou gaan, maar hij was van mening dat ik meer kans had een behulpzame verkoper te treffen als ik in m’n eentje zou gaan. Hij doelde hiermee op de vorige keer dat ik in Amerika was en een foto wilde maken van een brandweerauto die ik bij de vrijwillige brandweer had zien staan. Ik vond dat fascinerende gevaartes met hun grote chromen bellen, adelaars, wielen en hun

sierlijke gouden letters op de zijkant. Dan zijn onze brandweerwagens toch maar saai en zonder enige allure. Ik wilde dus een foto maken van de Amerikaanse brandweerwagens en liep daarom op een ochtend gewoon de kazerne binnen. Een van de brandweermannen, Jim was zijn naam, sprak mij direct aan en vroeg wat ik kwam doen. Ik vertelde dat ik uit Nederland kwam en dat wij daar niet zulke fraaie brandweerwagens hadden en of ik deze dus van dichtbij mocht zien en mocht fotograferen. Nou, dat was niet tegen dovemansoren gezegd: om een lang verhaal iets korter te houden: hij vertelde honderduit over de vloot en deed dit met zichtbare trots. Wel vond hij dat een foto maken van een brandweerwagen die in de garage stond eigenlijk niet kon: de wagen kwam dan niet tot z’n recht. Zal ik hem er anders even voor je uitrijden? Ik dacht nog, hij rijdt de neus iets naar voren, maar nee, in plaats daarvan legde hij de hele verkeersstroom lam om de hele ladderwagen eruit te rijden, waarna hij deze op het naastgelegen parkeerterrein parkeerde. Zelfs de zwaailichten werden aangezet zodat de wagen toch maar optimaal zou uitkomen op de foto. Hetzelfde ritueel herhaalde zich met de twee andere wagens. Ja, men was uiterst behulpzaam…

Een tot pickup truck omgebouwde Caddy lijkwagen! Toen ik vervolgens thuis kwam (veel later dan afgesproken dankzij dit hele circus), vroeg Sean waar ik toch de hele ochtend gezeten had. Ik vertelde hem hoe men zich bij de vrijwillige brandweer had uitgesloofd voor een paar foto’s voor mij. Sean zei daarop: Ja, logisch die kerels reageren toch allemaal hetzelfde als jij ze zoiets vraagt! Weet je wat er

gebeurd was als ik daar binnen gelopen was? Ze hadden me zeker weten weggestuurd met de woorden: “Opzouten, we hebben geen tijd voor je en bovendien moeten de wagens continu stand-by zijn, dus je mag er ook niet omheen lopen voor een foto!” En jij loopt daar binnen in je korte rokkie en ze trekken de hele vloot naar buiten. Brandalarm?? Oh, dat kan wel even wachten, eerst dat leuke meisje even de ladderwagen laten zien! Vandaar dus dat Sean het een beter idee vond om bij de Cadillac dealer dezelfde tactiek toe te passen. Het

liep echter anders. Allereerst moet u weten dat temperaturen aan de Jersey Shore (de kust) in augustus kunnen stijgen tot boven de 40 graden. Zo ook op donderdag 9 augustus. Gelukkig hadden we in ons huis een airconditioner, zodat het binnen nog wel uit te houden was. Rijden met de kap open was echter niet mogelijk zonder serieus risico op een zonnesteek. Ik zat dus die ochtend lekker met een

•

Die zonneklep had er voor mij niet op gehoeven… Op de achtergrond Sean en zijn “PaddyCaddy”.

ontbijtbordje op schoot TV te kijken toen ineens de stroom uitviel. Ik dacht eerst nog dat er een stop was doorgeslagen, dat gebeurde immers zo’n drie keer per week, maar buiten waren ook de stoplichten uit, dus dat betekende dat de gehele omgeving zonder stroom was komen te zitten. Ook dit was geen ongewoon verschijnsel want door al die duizenden airconditioners die continu staan te snorren om het in ieder geval binnen enigszins dragelijk te maken, gebeurt het regelmatig dat de “Powerplants” het niet meer trekken. Vanmorgen dus ook, en omdat het na vijf minuten al behoorlijk warm begon te worden stelde ik voor dan maar fijn een stukje te gaan rijden. In de auto was immers de enige plaats waar de airco (Amerikanen zeggen: A/C) het nog deed? Konden we toch nog samen op zoek gaan naar Pine Belt Cadillac & Oldsmobile! Het is trouwens echt bewonderenswaardig hoe snel Amerikaanse agenten tijdens een “power outage” (stroomuitval) het verkeer op de drukke kruispunten weer onder controle hebben. En in de brandende hitte, met lange broek en pet staan ze daar te zorgen dat alle mensen in hun koele auto’s toch veilig door kunnen rijden zonder in een grote chaos te belanden omdat de stoplichten niet meer werken. Hulde! Op weg naar de Cadillac dealer werd onze aandacht ineens getrokken door een vreemd uitziend vehikel dat langs op een parkeerterrein langs de highway stond. Het bleek een Cadillac lijkwagen uit 1975 die door een uitzonderlijk creatief iemand was

omgebouwd tot pickup! De rolletjes die zich altijd op de bodem van de laadvloer bevinden bij een lijkwagen deden nu handig dienst om goederen makkelijk in en uit de laadbak te schuiven. Slim!

Het gevaarte had zelfs twee bumpers (een raadsel waarom) en dus ook twee sets achterlichten en zelfs de landau bars (die chromen "kinderwagenscharnieren” die altijd op de zijkant van een lijkwagen zitten) waren opnieuw verwerkt en dienden nu als een soort van stut. Helaas had de schepper van dit bouwsel gemeend een zonneklep boven de voorruit te moeten monteren, wat het geheel tamelijk ontsierde. Maar buiten dat vonden wij het beiden een zeer coole Caddy! De Escalade EXT moest wel heel wat te bieden hebben om dit te over-treffen. Want onze volgende stop was nu dan toch eindelijk Pine Belt Cadillac! Sean waarschuwde mij al dat hij binnen 2 minuten weer weg zou zijn als er zo’n glad jong verkopertje op ons af zou komen met een air van: als jullie hier alleen maar even over onze Cadillacs komen kwijlen en verder geen cent te makken hebben maak dan

maar beter weer rechtsomkeert. En om eerlijk te zijn was ik hier ook wel een beetje bang voor. Want toen we binnen kwamen zagen we ze alweer staan met hun gouden klokjes en flitsende stropdassen: Autoverkopers! We hadden het echter niet beter kunnen treffen, want al die flitsende jongens waren bezig de vermogende mensen van New Jersey een STS te verkopen en we konden zowaar eerst even zelf rondneuzen. In de showroom stonden twee wagens, op het parkeerterrein echter stonden wel een stuk of 60 DeVilles uitgestald. In geen velden of wegen een Escalade te zien. Een vriendelijk ogende, wat oudere heer vroeg ons of hij van dienst kon zijn. Ik besloot maar meteen mijn “identiteit” als redacteur van The Standard te onthullen (mij niet eerst voor te doen als een serieuze koper) en vertelde dat ik geïnteresseerd was in de nieuwste 2002 modellen zodat ik als ‘correspondent’ in de USA de primeur zou hebben van die Escalade EXT. De verkoper, Steve Shelly was zijn naam, vond het leuk te horen dat zelfs in het verre en kleine Nederland Cadillacs verkocht worden (“is het daar niet haast onbetaalbaar voor mensen met een Cadillac?”) en dat er blijkbaar ook veel mensen zijn die liefhebbers zijn van de klassieke modellen! Modellen die hij vroeger nieuw verkocht had, en zijn vader ook! Dat was leuk om te horen: Steve verkocht al een groot deel van z’n leven Cadillacs en had dat van z’n vader overgenomen. Hij scoorde meteen veel punten bij Sean door direct het juiste bouwjaar van diens Cadillac te noemen. Hij vond het een fraai gerestaureerde Cadillac die hem dan ook direct was opgevallen toen wij de parkeerplaats

opreden. De meeste jonge Cadillac verkopers hebben geen interesse voor de Classics, merkte Sean op. Steve moest hem daarin gelijk geven, hoewel hij er direct aan toevoegde dat niet alle oude Cadillac als Classics mochten worden bestempeld. Ik haakte daarop in door de Cimarron te berde te brengen. Tsja de Cimarron, dat was me wat, zei Steve. Toen Cadillac daarmee op de proppen kwam snapten we daar helemaal niets van. Toch moesten we ze verkopen en er enthousiast over praten tegenover klanten. Best moeilijk. Maar, zei ik, er zijn ook vele Cadillacs geweest die je met plezier en met volle overtuiging moet hebben aangeprezen, zoals de Eldorado bijvoorbeeld? “Oh jazeker! Maar ook daar zal spoedig een einde aan komen.” Steve vertelde met spijt dat ze bij Cadillac besloten hadden dat het doek binnenkort definitief zou gaan vallen voor de Eldorado! Dit bericht kwam bij mij aan als een mokerslag, want hoewel ik die geruchten ook al had gelezen, dacht ik toch niet dat ze bij GM zo stom zouden zijn dit plan door te zetten en de Cadillac der Cadillacs uit de productie te halen. Helaas, het was toch echt waar. Steve vond dit eveneens zeer spijtig en ook geen slimme zet van “de Baas”, maar what can you do? Ik was echter gekomen om de nieuwe modellen vers van de pers te kunnen bewonderen en dan dus vooral die pickup. In Nederland zal deze immers niet verkocht gaan worden. Helaas, helaas, de 2002 modellen kwamen pas in november in de showrooms te staan. Dat was jammer. Hadden ze dan helemaal nog geen nieuwe modellen? Zelfs geen 2001 Escalade? Ja, een 2001 Escalade

serieuze kopers waren. Steve wilde op mijn verzoek wel met liefde even poseren bij de Escalade. Ik had in mijn achterhoofd namelijk al de productie van deze Standard en daarin kon zijn foto toch niet ontbreken?!

was er wel, maar daar was iemand net even mee weg. Eén exemplaar dus maar, tegenover 60 DeVilles. Vreemd. Wel kon Steve mij een wereldprimeur bezorgen door een fax van Cadillac te laten zien die juist deze morgen was binnengekomen bij alle dealerships over de onthulling van de opvolger van de Catera, de Cadillac CTS. Nou, primeur of niet, dat was niet echt om vrolijk van te worden. De zoveelste Opel-kloon. Het was duidelijk dat Steve ook niet erg enthousiast was met deze opnieuw tegenvallende beslissing van zijn Baas, maar ik had het idee dat hij ook dacht: ‘het zal mijn tijd wel duren’. Daar kwam een snelle verkoper het parkeerterrein oprijden in een 2001 Escalade in de fraaie kleur Green Envy. Steve stelde voor deze auto dan even van dichtbij te gaan bekijken, had ik toch iets om te schrijven voor The Standard. Hij moest eens weten wat ik toch nog allemaal weet neer te pennen zonder ook maar één 2002 Caddy van dichtbij te hebben gezien! En ja, die 2001 Escalade had ik ook eigenlijk al heel vaak zien rijden, maar toch wel leuk om hem eens van dichtbij te bekijken. Steve liep met mij mee naar buiten, waar de verzengende hitte meteen op je in hakte. Zelfs al had de 2002 Escalade EXT op dit parkeerterrein gestaan, dan had ik waarschijnlijk de puf niet gehad om er uitvoerig omheen te lopen. De enige plaats waar het uit te houden was met deze temperaturen was in de koele showroom. De 2001 Escalade is vooral als je er vlak naast staat….kolossaal! Binnen baadt men in ongekende luxe (zelfs voor Amerikaanse SUV-begrippen) en de zachte lederen stoelen zijn een goed en geldig excuus voor een extra rondje om de kerk. Nu heb ik er spijt van, maar ik durfde Steve toen niet in verlegenheid te brengen door ook nog eens te vragen om een proefrit. Ik was bang dat hij dan geen nee durfde te zeggen omdat hij het zo leuk vond om een meisje uit Nederland zijn Cadillacs te laten zien, maar dat hij dan achteraf misschien wel gezeur zou krijgen met zijn baas omdat het wel duidelijk was dat wij geen

Geen Cadillac Pickup Truck dus, en ook geen rij-impressie van de 2001 Escalade, maar wel een hele stapel gloednieuwe folders, compleet met kleurenstalen. Geweldig! Ik beloofde Steve dat ik hem The Standard zou toesturen als hij uit was (was stom genoeg vergeten er één voor hem mee te nemen) en Steve beloofde mij een folder van de nieuwe

•

Steve poseert op mijn verzoek bij de Escalade en heeft daar zichtbaar lol in. Eldorado (de laatste) toe te sturen en een van de Escalade EXT wanneer deze binnen waren. Hij gaf mij dus een dealership-kaartje en schreef daarop zijn naam. Ik zei dat ik de enveloppe wel ter attentie van hem zou opsturen, want dat anders de snelle jongens the Standard wel eens stiekem zouden kunnen onderscheppen. Wij bedankten hem nogmaals hartelijk en hij hield hoffelijk de deur voor ons open. De andere verkopers keken (waarschijnlijk met gemengde gevoelens) toe. Thuisgekomen –we hadden inmiddels weer elektriciteit- ging ik natuurlijk meteen eens fijn al die prachtige folders bekijken. Steves kaartje viel uit één van de folders en

toen Sean dit opraapte riep hij: “Ahaaa! Ik wist het wel!” Wat is er dan? Vroeg ik. “Oh yeah, zie je wel, als ik het niet dacht. Of jij nu bij de brandweer gaat kijken of bij een Cadillac dealership naar binnen loopt, de deuren gaan toch verder voor je open dan voor de meeste anderen!” Maar waarom dan toch? Bleef ik zeggen. Sean gaf mij het kaartje waarop met fraaie drukletters “Pine Belt Cadillac & Oldsmobile Tom’s River” stond en Steve’s naam. Niets vreemds aan te zien, ik zou hem immers een Standard opsturen? Toen draaide Sean het kaartje om.

Op de achterkant stond met handgeschreven letters zijn privé adres. “I told you so: they’re all the same!” Riep Sean triomfantelijk uit. “Weet je wat er was gebeurd als ik daar in m’n eentje was binnen gelopen??” Jaja, Lief, ze hadden je hoogstwaarschijnlijk weggestuurd met de woorden: “Opzouten, we hebben geen tijd voor je en bovendien moeten de wagens continu stand-by zijn, dus je mag er ook niet omheen lopen voor een foto!” Steve, thanks for your time, the brochures and for showing us around. I hope to be back and have a test drive in the new Escalade EXT someday soon! Greetings from the Netherlands!

Leontien

Te koop 3 Cadillacs ‘59 voor onderdelen: Cpe, Four window Sedan, Series 75. Inl. André Dortangs, tel. 046-4422601

Te koop gevraagd: Het boek Cadillac Motor Cars 1950-1959, auteur R. Schneider, ISBN 0917104-02-1. Indien er leden zijn die artikelen of foto’s van (hun eigen) Cadillac Sedan de Ville uit 1958 hebben en dit willen opsturen zou ik dit zeer waarderen. Inl. Robert Krauts, Averbeek 38, 7037 BM Beek (Bergh) tel. 0316532120 Te koop: Cadillac Coupe DeVille uit 1973. Wit met donkerblauw vinyl dak, APK, IMPCO gasinstallatie, airco. Alles werkt, goede auto, pr.n.o.t.k. Inl. G.A. Pater, tel: 0523-261169 of email: [email protected] Te koop: Cadillac de Ville Conv ’65, nw motor en bak, compleet gerestaureerd, foto rep. aanwezig als ook rekening (ca. ƒ 90.000), tax. waarde ƒ 55.000, APK, vr.pr ƒ 45.000, Seville ’79, LPG, geen APK, in nette staat met licht optisch werk, ƒ 4000, Eldorado Biarritz, ’85, dakschade, geen kenteken, geen roest, ƒ 4500, Seville Elegante v. onderd./loop, ƒ 3000, Eldorado ’80, blauw, rood interieur, tikje in motor, geen APK, ƒ 7000, Eldorado ’79, wit met rood leder interieur, geen APK, ƒ 9950, Seville ’87, lekke koppakking, continental kit, geen APK, geen roest, ƒ 5000. Inl. Gert Sterken, 06-51919516 Te koop: Cadillac Fleetwood Limousine, bj. 1967, Nl. kenteken, kleur wit, motor gereviseerd, enig plaat-en spuitwerk nog te doen, diverse nieuwe onderdelen aanwezig, meeneemprijs ƒ 6000 Inl. G.van Daele, tel. na 19.00 uur, 0321-315100 Te koop: Cadillac Allante 1987, metallic grijs, rode lederen bekleding, ingevoerd 1997 uit California, alle opties, grote beurt, met soft en hardtop, alle opties, grote beurt + APK, LCD dashboard, alles elektrisch, nergens roest, volledige historie en garage nota’s, vraagprijs ƒ 42.500. Inl. G. Hilhorst, 06-25001000

Te koop: Cadillac Sedan de Ville ’68, vr.pr. ƒ 15.000. Inl. R. Wisse, tel 073-6562551 Te koop: Cadillac Sedan 1953, originele ongerestaureerde staat, mint groen, geheel compleet met platenspeler, vr.pr. ƒ 58.000. Inl. P.H.Lodewijkx, tel. 035-5316105 Te koop Cadillac Eldorado Convertible 1966, zeer mooie auto, witte auto met rode bekleding alles in prima staat, vraag prijs ƒ 30.000. Inl. Agaath Edeling, 06-53911777 Te koop: Cadillac Brougham 1967, ps, pb, pw, ps, alle opties, eerste eigenaar, black plate California, vr.pr. ƒ 21.750,-, ook onderdelen Cadillac Six window Sedan de Ville, achterruit, strippen, deuren, kofferdeksel enz. Te koop gevr.onderdelen van ‘55 Coupe de Ville of sloper en 331 blok. Inl. Richard Kalisvaart, tel. 0180-621945, 06-54345348 Te koop: Originele Cadillac uitgaven: owner manual (gebruikershandl.) ca. ƒ65, shop manual (werkplaatshandboek) ca. ƒ175, body service manual (carrosserie handboek) ca. ƒ145, voor div. bouwjaren op voorraad vanaf 1963-1978, fuel door filler, kunststof vulplaat in achterbumper ter plaatse van kentekenplaat en brandstof vuldop voor 74-78 Eldorado ƒ125, convertible top parade boots, set van 2 glasfiber panelen om de geopende cabrioletkap af te dekken, voor Cadillacs van ‘71-‘76 ƒ1975. Inl. Rob Peters, tel. 038-3762671 of 06-54782247 Te koop: Cadillac Coupe de Ville ’73, met alle denkbare opties, schuifdak, ABS, spaakdoppen, zie voorkant Standard nr 5 2000, in prachtige staat, vaste prijs ƒ 27.500, inruil mogelijk. Inl. Mario van Maldegem, 06-26058612 Te koop: Coupe de Ville 1970, wit, ƒ 24.000, Eldorado Convertible 1975, blauw, ƒ 13.500, Eldorado Convertible 1976, groen, ƒ 10.000, Eldorado Hardtop 1977, goudbruin, ƒ 10.000, Coupe de Ville ’66 LPG, ƒ 16.000, div. onderdelen en boeken. Dubbele uitlaat voor 1959/1960 Cadillac, witte cabrio. kap Eldorado ‘71-76 Inl.: Koen Ongkiehong, tel/fax. 070-3630492, 06-24804408 Te koop: Diverse nieuwe en gebruikte onderdelen voor Cadillacs waaronder Eldorado’s uit ‘67-‘78. Fenderskirts Eldo’s 71-74, div. wieldoppen, LPGinbouwsets Impco of OHG. Nieuwe remdelen, dynamo’s, startmotors, waterpompen, benzinepompen, pakkingsets, fuseekogels. Inl.: Peter Onken, tel. 0251-248361 of 06-53287347

Te koop: Cadillac Eldorado 1981, goud, 4-6-8 injectie motor, verbruik 1 op 10, fraaie leren bekleding, hifi installatie, alle opties, ƒ 12.500 Inl. N. Jansen, tel. 0525-652553 Te koop: Cadillac Eldorado 1968, zwart, zwart stoffen interieur, vorig jaar geimporteerd, gaaf, Impco LPG, in Amerika overgespoten, nieuwe aandrijfassen/ voorwielophanging/ banden/ luchtschokbrekers/, trekhaak, vraagprijs ƒ 20.000. Inl. Kor Zuidema, tel. 0566-623898, 06-21820828. Te koop: Cadillac conv. ’64, rood, wit dak, g.staat, ƒ 27.500, ’69 Ford F100 Pick up, rood, LPG, gerev. motor + automaat, ƒ 27.500 Inl. Mees van den Langenberg, 070-3561511 Te koop: Coupe de Ville, 1970, bruin metallic, zwart vinyl dak, zwart leren interieur. Redelijk bod gevraagd. Inl. G.J.Hoffman, 023-5615929

CCN’ers mogen gratis adverteren, uw advertenties worden 2x geplaatst, eventuele wijzigingen en/of herplaatsing gaarne doorgeven aan Koen Ongkiehong, Tel. 070-3560035, fax. 070- 3630492, Email: [email protected] Niet leden kunnen voor ƒ 25 een advertentie plaatsen. De rubriek vraag en aanbod wordt geplaatst op de internet site van de Cadillac Club Nederland: www.cadillacclub.nl