Lieve mensen, jong en oud, gemeente van onze Heer Jezus Christus Mensen vertellen elkaar verhalen, over wat ze meemaken in hun leven. Dat is ook de kracht van een verhaal: dat het je iets over het leven zelf laat zien! Als een spiegel om in te kijken. Ben ik dat? Doe ik dat zo? Of is dat mijn leven? Zo ook het Bijbelverhaal van vanmorgen. Het lijkt oud, maar is meegegaan met de tijd. Een verhaal over twee mensen op leeftijd. En als je oud mag worden, dan heb je tijd gehad om veel te zien en mee te maken. Het kan ook maken dat dingen inslijten, dat je niet zo snel meer ergens heet of koud van wordt. Zo is ook sinds jaar en dag Zacharias in de weer met de Heer, zouden we kunnen zeggen. Met de tempel, met geloof, met God, dat diepe Mysterie van leven en liefde. Met de geheimen tussen hemel en aarde, de dingen achter de dingen. En net als Zacharias met de tempel, zijn wij misschien met de kerk en geloof. Wij komen regelmatig naar de kerk. Ook op zoek naar dat geheim tussen hemel en aarde. Naar dat wat ons hopelijk kan troosten en dragen, maar waar we geen van allen vat op krijgen. Misschien is het ook wel een ingesleten iets geworden, dat kerkbezoek, maar kennelijk hebben wij het ook nodig. Dat geloven, zingen, bidden en luisteren. Die samenkomst met God en met elkaar. Zo hebben de jongeren van Rock Solid elkaar ook opgezocht vrijdagavond. Om samen te praten. Over het overlijden van de moeder van Fleur. Dat vreselijke ongeluk met die trein afgelopen week. De jongeren waren samen met Fleur in ’t Langhuus. Om te huilen, maar ook te lachen, want dat ligt dicht bij elkaar. Om een kaarsje aan te steken, elkaar beloven er voor elkaar te zijn. Verhalen vertellen over het leven. En de vraag naar de waaroms? Wetende dat daar niet zomaar een antwoord op is.
En zo willen de mensen in Goal, Halmahera ook weer samenkomen in een nieuw gebouwde kerk om met elkaar te delen, Gods Woord, en elkaars vreugde en verdriet. Die ontmoeting en rituelen hebben we nodig. Die heeft elk mens nodig. Zo proberen we vreugde te uiten, troost te zoeken, maar ook woede en verdriet te kanaliseren. Om zo ons leven weer op de rit te krijgen. Want het leven is nogal eens chaotisch en verwarrend. En of we nu gelovig zijn of niet, mensen houden van rituelen, omdat ze op een bepaalde manier rust geven. Kijk maar naar de stille tochten en de bijeenkomsten naar aanleiding van de moordaanslagen in Parijs. Of zoals de volleybalvereniging uit Wijhe vrijdag bij elkaar kwam om de moeder van Fleur te gedenken. Mensen hebben het nodig om samen ergens voor te gaan, te rouwen, te vertellen of stil te zijn. Vroeger waren dat met name de kerken, als plaatsen van samenkomst, maar tegenwoordig zoekt men ook andere vormen. In de tijd van Zacharias was het de tempel in Jeruzalem waar men bij elkaar kwam. Het lot heeft bepaald dat Zacharias het reukoffer mag brengen voor God. Iets wat je maar één keer toevalt in je leven. Het toegestroomde volk wacht buiten en bidt daar. Zacharias is alleen in dat vertrek. En ik kan me zo voorstellen dat hij zijn hele ziel en zaligheid legt in datgene waar hij mee bezig is. Hij is immers vroom en gelovig, schrijft Lucas, en houdt zich strikt aan de regels. Maar dat wil nog niet zeggen dat er geen pijn en verdriet is in zijn leven. Het verlangen naar toekomst, een kind, want hij en zijn vrouw waren kinderloos. Zacharias zal daar gebeden hebben, Voor zichzelf, zijn volk en een toekomst met God. Zoals wij het misschien ook wel doen. Voor jezelf, je gemeente, de wereld en die toekomst met God. Want leven in de dagen onder Herodes was net als nu, leven met onrust en onzekerheid. Eerder uitzichtloos dan toekomstgericht.
Bidden om toekomst. In het verborgene, in de stilte, in je hart. Maar kan Zacharias er nog in geloven? Hij is wel trouw, maar toch ook teleurgesteld in het leven. De tijd is voor hem verlopen zonder toekomst. En toch raakt daar volkomen onverwachts de hemel de aarde. ‘Zacharias, je gebed is verhoord’. Kan dat? Dat God zo omziet naar mensen? Je gebed is verhoord! Het gebed van Zacharias om toekomst voor zichzelf, zijn volk, de wereld. Dat ineens dat leven van zijn vrouw en hem er weer toe doet? Kan de hemel de aarde zo raken? Zouden wij het geloven? Als er ineens een beweging komt van God naar ons toe. Een antwoord op ons gebed. Een engel die goede woorden spreekt. Zouden wij het geloven? Dat een jarenlange familievete eindelijk eens uitgepraat wordt Dat autochtonen en allochtonen, mensen van allerlei geur en kleur, hun vooroordelen laten varen en elkaar met open harten en handen tegemoet treden. Dat topbankiers, hoge commissarissen en functionarissen hun bonussen storten op rekeningen van liefdadigheidsinstellingen. Misschien voor kinderen zoals in Nairobi zodat ze niet meer op een vuilnisbelt hoeven spelen, waar ze allerlei ziekten kunnen oplopen Dat joden, christenen en moslims samen in harmonie de ene God aanbidden. En dat die pijn in je eigen hart, zacht wordt aangeraakt. Dat er genezing geschiedt, heelmaking, vergeving Een nieuwe toekomst. Zouden wij het geloven? Of zijn we ook net als Zacharias? Omdat het leven al zo vaak heeft teleurgesteld. Zacharias vraagt een teken. Dat gebeurt meer in de bijbel, als je het niet kunt geloven! En hij krijgt een teken. Met stomheid wordt hij geslagen! In alle stilte mag rijpen wat de engel heeft gezegd. Zacharias die ondanks zijn trouw, toch op een bepaalde manier zijn geloof verloren had, krijgt van God alle tijd van de wereld
om nieuw gezaaid geloof te laten groeien. Om nieuw vertrouwen in God te ontwikkelen. Ook al word je soms even op aarde door de hemel aangeraakt, het is niet altijd zo maar klaar. Er is tijd nodig om oude wonden te laten helen. Tijd om het te laten inwerken, te overdenken, Tijd ook om te rouwen, opnieuw leren vertrouwen Te kijken naar een nieuwe toekomst. Want je was gewend aan het oude, het vaste, soms zelfs ingesleten ritueel. Maar ja, dan weet je wel wat je hebt. Bij een nieuwe toekomst moet je maar afwachten! Maar soms denk ik wel eens, de grootste vijand van vernieuwing, van nieuw elan, een andere toekomst is een geslaagd leven en vooral op dezelfde voet verder gaan. Je teert op ervaring. Je mikt al 25 jaar op dezelfde oplossing die altijd heeft gewerkt. Maar je praten, denken, doen en manier van geloven kan daardoor juist verschralen. Het staat een nieuwe toekomst in de weg. Soms kan het daarom heilzaam zijn om een tijd te zwijgen. Net zoals Zacharias een tijdje zijn mond moet houden. Daar kunnen we van leren. Dat je tijd neemt voor stilte, leegte, zodat er ruimte kan ontstaan, voor goddelijke, onverwachte creativiteit. Misschien zelfs diepe aandacht voor het leven zoals het is bedoeld. In plaats van altijd door te kletsen, door te jakkeren op die automatische piloot. Misschien zouden we gewoon met elkaar moeten afspreken dat we de komende week alleen nog positieve dingen vertellen aan elkaar. Het negatieve, het geklets, geroddel of gepraat over wat allemaal niet goed gaat weglaten. Niet altijd je eigen zin en macht willen doordrijven, maar eens kijken naar het algemeen belang. Ik wil wedden dat u hier volgende week allemaal als een ander mens zit. En dat er dan mooie dingen kunnen groeien. Met vallen en opstaan. Daarom heb ik juist naar een afbeelding van Zacharia en de engel, waarbij de engel geen vleugels heeft. Het is gewoon eentje die licht uitstraalt. Want als je je niet kunt vinden in Zacharias en het zwijgen,
misschien kun je dan wel het licht van de engel verspreiden. Ik denk dat het nodig is dat we ons daarin oefenen. Het zaad van het geloof laten groeien, zodat ieder mens tot zijn recht kan komen. Neem er deze Advent de tijd voor, stel je er voor open. en wellicht raakt dan af en toe de hemel de aarde. Komt er ruimte voor nieuwe toekomst. Moge het zo zijn. Amen
