De Vliegende Honneur

De Vliegende Honneur Jaargang 7, nummer 2

December 2003

Inhoudsopgave Colofon De Vliegende Honneur Uitgave van de KLM Bridgeclub verschijnt 3 x per jaar

2 Van de Voorzitter

5 Het 11e Lustrum

3 Gedold door Arnold

7 Een Turkse Hond

4 50 Procent Dinsdag

8 Op de Klapstoel

Bestuur: Peter Leenards Voorzitter Sonja Reeders Secretaris Henk Wouwenaar Penningmeester Rick Jacobs Technische Commissie Truus van Opzeeland Dinsdagafdeling Correspondentie adres: Ganzendiep 17 1423 DA Uithoorn Telefoon: 0297 - 565 997 Bankrekening: 30.05.73.391 t.n.v. KLM Bridgeclub Amstelveen ———————————————— Redactie: Hans Abspoel José Dobber Margreet van Groningen Ans Monsma Coördinator: Bert de Bresser Lay-out: Rick Jacobs Medewerkers: Arnold Gerverdinck Marianne van Mouwerik Truus van Opzeeland

18 Op de Dinsdag

19 50% Donderdag

20 Kerstvertelling

Advertentie exploitatie: Bert de Bresser 020 - 4410323 Redactie adres: José Dobber J. van Gasterenlaan 14 1187 SE Amstelveen E-Mail: [email protected] Web Site: Http://home.planet.nl/~klm.bridgeclub

21 Bill

22 50 Procent Blues

23 Even Voorstellen

De Vliegende Honneur 1

Van de voorzitter...

H

et 55-jarig jubileum hebben we gevierd, en hoe! Door eigen leden georganiseerd en in ons vertrouwde ‘bridge-home‘. De feeststemming zat er vanaf het begin af aan goed in, speciaal na de act tijdens het bridgen van het trio dat met vaart en verve liedjes zong met eigen en zeer toepasselijke teksten. Wie zei er toch dat 55 jaar geen echt

jubileum is. Zelfs de voorzitter van de KPVN kwam ons feliciteren en zei, dat Bridge zo’n mooie sport is. Het was voor alle aanwezigen een geslaagd feest, dat geheel voor, tijdens en na de maaltijd met het optreden van Het Zwanenkoor, door een van de leden op film is vastgelegd. Tot zover het feest. Zorgen zijn er ook. De KPVN maakt moeilijke tijden door, veroorzaakt door bezuinigingen bij de KLM. Gelukkig is onze club onafhankelijk van subsidies, maar is wel direct betrokken bij de positie van

Dank aan onze Sponsors Dit blad kwam tot stand dankzij de medewerking van: Don Panza Voor een etentje 'entre nous', of een partij met velen, gaat u naar Don Panza toe. Cecilia Door de jaren heen, wordt alles minder, voor iedereen. Cecilia, verzorging van top tot teen. H. Kooistra & Zn. Meester Schildersbedrijf. Edwin is weliswaar nog geen Grootmeester bridge, maar op het gebied van de schilderkunst is hij een echte vakman. Bishopsgate Personal Benefits Zekerheid voor uw bridgecontract kunnen zij u niet geven. Fierro, Argentijns Grill Restaurant. Hier weet u zeker wat voor vlees u in de kuip heeft, bij bridge is dat wat moeilijker. Wijnhandel Verhaar Voor een goed advies en de beste wijnen gaat u naar Wijnhandel Verhaar. Ketel Woninginrichting en verhuizingen. Alles onder één dak. Datalex Technologie uit de top van de hoogste lijn. Van Kouwen Met een Opel van Van Kouwen bent u altijd op tijd voor de eerste ronde. The TanningShop Een kleurtje halen doet u op de Amsterdamseweg 504 En u neemt meteen wat mee voor het bridgeplezier.


het clubgebouw, dat door de KPVN beheerd wordt en voor een deel teert op bijdragen van de KLM. Zonder doemdenken, maar wel alert zullen wij de ontwikkelingen blijven volgen. En hoewel de club vroeger andere locaties had, is het momenteel wel onze Thuishaven. Besturen is vooruitzien en we moesten een beslissing nemen over de aanschaf van het Bridge-mate systeem. Kastjes om per tafel de scores te noteren en om na afloop snel de uitslag te printen. Een kostbare zaak, omdat tevens nieuwe laptops en een printer moeten worden aangeschaft. Het is geen noodzaak, maar wel modern en het is in feite vergelijkbaar met de bidding-boxen, als je er aan gewend bent, kun je niet meer zonder. Gelukkig hebben we, dankzij Rick, een oplossing voor de laptops en kunnen we de kosten dragen, maar zullen blij zijn als zich een sponsor aandient. Het Bridgeseizoen is alweer halverwege en voor de donderdag zijn de kaarten, dankzij het Butlersysteem weer eens anders geschud. De wedstrijdleiding zorgt toch steeds weer voor een breed scala aan mogelijkheden in het spel. De feestdagen staan voor de deur en namens het bestuur wens ik U allen hele prettige dagen toe in vrede en vriendschap en een gelukkig Nieuwjaar. Peter Leenards

Gedold door Arnold

N

a het dubbelportret van de vorige keer, Doe ik dat nu ook maar weer. Zij zetten zich beide voor ons in, En maken het ons dus naar de zin. Wij waarderen hun werk zeer.

Z

ij is degene waar U zich afmeldt, Waarna een score van 45 geldt. Hij is onze voorzitter, Maar hij doet dat zonder opsmuk en glitter, Omdat hij zich bescheiden opstelt.

Z

e spelen bridge heel erg goed, Dat zit hen eigenlijk in het bloed. Ze viertallen met Marijke en Flip samen, En maken zo voor de KLM reclame. Dat is natuurlijk erg goed.

U

zult nu wel weer weten, Mocht U dat misschien zijn vergeten, Dat deze nog jonge mensen oma en opa zijn. Bridgen vinden ze heel erg fijn en dat ze Ankie en Peter Leenaards heten. Arnold Gerverdinck

Bedankt!

V

oor de belangstelling en medeleven gedurende mijn ziekte. Vooral de grote kaart van de donderdagavondclub met alle persoonlijke goede wensen heb ik zeer gewaardeerd. De grote kaart kon amper door de brievenbus. Vele leden hebben mij regelmatig gebeld, ook heb ik veel kaarten ontvangen met de beste wensen. Ook de dinsdagmiddag en zaterdag bridgers hartelijk bedankt. Dit alles heeft zeker bijgedragen om beter te worden. Ik ben er nog niet helemaal, maar wordt goed onder controle gehouden. Wanneer je zo het een en ander meemaakt, waardeer je des te meer dat gezondheid een groot goed is. Zo lang het maar te genezen is, is het niet zo’n probleem.

Hierbij moest ik vaak denken aan al die mensen die erg langdurig in de lappenmand zitten. Heel erg belangrijk is dat het 'koppie' nog helder blijft. Je kan dan nog lekker meekomen met bridgen. De een is dan wat slimmer dan de ander. Weer anderen hebben meer ervaring. Het gaat erom dat de hersenen naar behoren werken. Enige maanden geleden las ik een ingezonden brief in een dagblad van een mevrouw die mij zeer heeft aangesproken. Zij schreef over haar dementerende man en ik besefte toen dat dat niet altijd bij iedereen zo is. Nogmaals heel erg bedankt! Harry en Lieke van Dun


50% Dinsdag Groot Geluk

D

insdagmiddag bridgemiddag. Uitslag B lijn mevr. Stoppelman / heer Dijkstra 49,58%. Dus veroordeeld tot het schrijven van een stukje in de Vliegende Honneur. Ja en daar zit je dan. Maar eigenlijk ben ik heel blij dat ik het mag en nog kan doen. Dinsdag 15 april 2003 was een heel enerverende dag voor mijn vrouw en voor mij. Wij waren klaar om naar de bridge te gaan toen het noodlot anders bepaalde. Ik kreeg een aneurysma in de buik, dat wil zeggen, een verwijding van meer dan anderhalf maal de diameter van het niet verwijde deel van de aorta In de helft van de gevallen halen patiënten het ziekenhuis niet en overlijden voortijdig. Slechts een op de vier overleeft een aneurysma in de buik. gelukkig behoorde ik tot die ene. Via de chirurg hoorde ik dat straffe rokers een risico factor hebben bij deze operatie. Ik heb nooit gerookt, het zuurstof gehalte in mijn longen was 95% wat een hele grote winnaar was voor de operatie.

De operatie bestaat uit het plaatsen van een prothese onder narcose. De buik wordt volledig geopend zodat de aorta aan beide zijden van het aneurysma kan worden afgeklemd. Vervolgens wordt een prothese in het aneurysma gelegd (flexibel plastic pijpje) en boven en onder het aneurysma aan de aorta gehecht. De nog aanwezige vaatwand wordt om de prothese heengelegd. Alles is gelukkig achter de rug en voel ik mij weer prima.Tevens wil ik van deze gelegenheid gebruik maken om een ieder die mij na de operatie gebeld heeft of kaarten heeft geschreven, heel te hartelijk bedanken voor alle belangstelling Piet Dijkstra

WIJNHANDEL

VERHAAR

v.o.f.

Concessionaire van Georges Duboeuf Beaujolais Médot Champagne Vele jaargangen Mouton Rothschild, Lid van Club D&C v.d. Hooplaan 176 * 1185 GK Amstelveen * Tel. 020 641 26 01 * Fax 020 441 84 13 De Vliegende Honneur 4

KLM Bridgeclub Het elfde lustrum

I

k zit in de stoel bij de tandarts. 'Twee gaatjes meneer', zegt hij, 'we gaan even boren. Ontspannen maar, dan is het zo voorbij.' De stoel kantelt iets naar achteren en de boor komt dichterbij. Komt dichterbij en wordt langzaam groter. Steeds groter en verandert van vorm. Het is nu meer een telescoop geworden, nee een lens, een grote zoomlens. En aan die zoomlens zit een videocamera en daarachter ontwaar ik het hoofd van Theo Heijne. We zijn nu in een soort catacombe van een sportvereniging. Er zijn veel mensen, iedereen staat te praten met een glas champagne in de hand. Theo staat voor een grote glazen schuifpui, waardoor zonlicht binnenvalt. Ik zie hem dus donker afgetekend, als silhouet. Het silhouet grijnst eenogig achter zijn toestel en zegt: 'Margreet zei net iets leuks voor de camera. Nu moet jij ook iets zeggen.' De logica ontgaat me en ik weet zo gauw niks leuks. Theo zoomt verder uit en zijn enorme lens drukt dwingend tegen mijn neus. Gelukkig verandert het decor. We zijn nu in onze vertrouwde bridgezaal. Er is een podium opgericht. Onder opgewekte muzikale klanken betreden Sonja, Marianne en Rick, gehuld in speelkaarten, het podium. Dit moet een droom zijn: Sonja, Marianne en Rick, behangen met speelkaarten op de plek waar normaal gesproken onze wedstrijdleiding de scores verwerkt, dat kán helemaal niet. Toch zingen ze leuk en ritmisch: samen tegelijk stapje naar links, dan weer samen tegelijk stapje naar rechts, elegant, klasse! Ze worden echter steeds moeilijker verstaanbaar, want de muziek zwelt aan. Weer schuiven de panelen en de muziek verandert: 'Amsterdam huilt.....' klinkt nu op volle sterkte uit de boxen en het podium is gevuld met een in het blauw gestoken 'Zwanenkoor'. Op de klanken van 'Aan de Amsterdamse grachten' word ik wakker. Het is zondag 19 oktober 2003, tien uur 's morgens. Ik heb spierpijn, hoofdpijn en er klopt iets onder mijn

schedeldak. In mijn mond de smaak van beschimmelde paddestoelen. Dat komt ervan als de rode en witte wijn 's avonds met karaffen over de toonbank gaan. Koffie, denk ik, nee, eerst tanden poetsen, dan koffie, jus d'orange, aspirines en véél mineraalwater. Ik stommel de trap af. Beneden zijn mijn vrouw Mirjan en zoon Maarten in een onduidelijke discussie verwikkeld. Ik struikel over ons huiskonijn. Uit de radio klinkt Vivaldi en de parkiet kwinkeleert. 'Kan die radio uit en die parkiet ook', vraag ik. 'Niet leuk', vindt Mirjan, de parkiet was háár idee indertijd. De hoofdpijn neemt toe. Ik schenk mijn tweede jus in en neem koffie. 'Jij zou vandaag het hele huis stofzuigen', helpt ze mij herinneren, 'en het gras moet gemaaid en je zou ook de auto wassen.' En Maarten roept: 'Weet je nog, pa, deze zondag speelt Pinoké Heren I thuis tegen Bloemendaal, een topwedstrijd. We gaan vanmiddag samen kijken, toch?' Ik maak een afwerend gebaar. 'We zien straks wel', zeg ik,' nu gaat pappie nog even naar bed, want ik voel me niet helemaal fit'. En trek mij tactisch terug uit de huiskamer. Met twee aspirines duik ik weer onder de wol. Helaas, slapen lukt niet meer en ik begin te piekeren. 't Was gisteren echt een leuke dag, maar wat hebben we ook alweer gedaan en in welke volgorde? Wie zei er wat tijdens de officiële gedeelten? Ik heb Bert beloofd een stukje over deze dag te schrijven en wat je belooft moet je doen. De dag zelf blijft echter nog wat vaag, scherp inzoomen zoals Theo dat deed, lukt me niet. En ik kan moeilijk mijn bridgepartner Marian Weijne opbellen en vragen om een samenvatting: 'Marian, hebben we ons geamuseerd gisteren? Oh ja? Mooi, maar eh, vertel eens, hoe verliep de dag ook alweer?' Nee dan maar op eigen kracht.

Even kijken, hoever ik kom. Marian haalt me op en we komen met stralende zonneschijn aan bij het KLMsportcentrum. Jas weghangen, koffie en om half twee zit iedereen aan de bridgetafel. Volle bak, de hele zaal is

afgeladen. Na inleidende woorden van Margreet, Peter, Bert en de voorzitter van de KPVN wordt er door iedereen drie ronden serieus gekaart. Dan is er dé verrassing van de middag: een optreden van het 'Trio Somari', Sonja, Marianne en Rick. 'Ze gaan paren met z'n allen, ook al is het niet in bed' (en nog veel meer) schalt door de ruimte. Dit bezorgt iedereen afwisselend swingende en hilarische momenten. De zaal gaat uit z'n dak en een uitbundig applaus is hun deel. Iedereen wil ook de liedteksten hebben. De sfeer is zó vrolijk, ik moet af en toe zó lachen, dat ik denk: kappen met kaarten, we gaan feestvieren, sluit mij maar aan op het bier. We moeten echter weer verder, vierde ronde. En hoewel ik in mijn stoel nog zit na te grinniken, brengt een strenge blik van Marian me weer bij de les. Maar als de eerste kaarten vallen, denk ik nog aan 'Clara en haar ma' en aan wat 'zelfs Edwin niet klaarmaakt'. De tweede serie van drie ronden vliegt voorbij en we dalen af naar de catacomben, een onbekend terrein. Daar krijgt iedereen een glas champagne uitgereikt. Peter bedankt met enkele welgemeende woorden Margreet en Bert voor hun inzet om deze dag tot een succes te maken. Bloemen zijn hun deel. Roel Vree en Bert worden in het zonnetje gezet als ereleden en Peter memoreert ook de andere ereleden die niet aanwezig kunnen zijn. Daarna biedt hij Bep van Diem een bos bloemen aan als oudste lid van onze bridgeclub. Tenslotte wordt Sonja Reeders benoemd tot lid van verdienste en krijgt een fraaie plaquette met een bos bloemen. Een warm applaus stijgt op.

Vervolgens reikt Peter de prijzen van het afgelopen seizoen uit. Corrie en Cor Meijer zijn eerste geworden in onze winter- én zomercompetitie en krijgen de bijbehorende bekers uitgereikt. De slemtrofee gaat naar het echtpaar Ter Steege. De eerste prijs van het viertallen gaat naar het viertal Annemiek Haver, Sonja Reeders, Edwin Kooistra en Pim Dobber. Allen (Vervolg op pagina 6)


(Vervolg van pagina 5)

van harte proficiat! Daarna biedt Edwin de jubilerende club een aantal sets kwalitatief goed uitgevoerde speelkaarten aan. Hiermee zal het tot in lengte van dagen prima spelen zijn. En tenslotte overhandigt Marianne Roelvink de organisatoren van deze dag vier originele placemats, een leuk initiatief. Vervolgens leest Bert de resultaten van de middag op. Het bridgepaar Gemke-Van Rooyen is eerste in de Clijn geworden. In de A-lijn is dat het paar Snijders-De Hertog en in de Blijn mogen Marian en ik zowaar een fles wijn ophalen. Daarna is de overvloedig aanwezige champagne zo langzamerhand wel op en schuifelt eenieder weer naar boven. Daar wacht alweer een verrassing. Onze vertrouwde speelzaal is omgetoverd tot een sfeervol restaurant. De open haard brandt en de bridgetafeltjes zijn opnieuw gegroepeerd tot smaakvol aangeklede dinertafels met brandende kaarsen in rode houders. De lekkere geuren van een stevig gekruide Indische maaltijd zweven aangenaam in mijn neusgaten. We schuiven langs het buffet en genieten van

de voortreffelijke gerechten, die we wegspoelen met karaffen witte en rode wijn of rosé. Na de koffie komt Het Zwanenkoor binnengemarcheerd met 'good old Roel Vree' in hun midden. Al bij de eerste tonen gaat de zaal los en wordt er uitbundig gedanst. Nu weet ik hoe ik aan die spierpijn kom: Jo van der Pol trekt me bij 'Geef mij maar Amsterdam' voor de derde keer de dansvloer op en we gaan er net als de anderen weer stevig tegenaan. Op een bepaald moment 'vliegen we uit de bocht' en gaan Jo en ik bijna onderuit. Met een laatste krachtsinspanning houdt zij ons beiden overeind. Nog nahijgend stamel ik: 'Pet af, Jo, mijn eigen moeder van ongeveer jouw leeftijd beweegt zich nog voornamelijk voort met een rollator. Als ik jou zo vol overgave zie dansen, denk ik: geweldig, zo kan het dus ook!' Daarna krijg ik dansles van Sofie Brokke, zij walst prima, evenals haar man Joop. Er blijkt trouwens veel danstalent te schuilen onder onze bridgers. Met 'Oh Johnny', 'De oude Wester' en 'Bij ons in de Jordaan' vliegt de tijd voorbij. Veel te vroeg is het al weer afgelopen

en moeten we op huis aan. In de auto terug, proberen Marian en ik nog eens 'Aan de Amsterdamse grachten', maar 't blijkt moeilijker zonder muziek. Als ik neuriënd mijn bed in rol, denk ik nog twee dingen: stom, ik had Frans een drankje beloofd, maar ben het straal vergeten. 'Geen nood, makker', mompel ik, 'donderdag halen we het in.' En wat het feest betreft, het was TOF! Margreet en Bert, hartstikke bedankt!

Schoonheidssalon Gezichts- en lichaamsbehandeling Acné-harsbehandeling Aroma-therapie

CECILIA

Dep. Imedeen Pedicure Dr. R.A. Eckstein Bio cosmetic


Behandeling volgens afspraak Gaasterland 13, Amstelveen Tel. 020 - 6433962

Een Turkse Hond in Holland Maar dat bleek ik pas echt te krijgen in Holland. Holland? Ja wel eens van gehoord, Cruyff, Gullit. Daar trekken wel meer Turken naar toe, dus vooruit dan maar. O bah, in een grote doos onder in een nog groter vliegtuig. Gelukkig gingen er nog wat maatjes mee, en die vonden het nog enger dan ik. Eindeloos leek die reis te duren en toen stond ik plots op een druk vliegveld en moest ik mee met twee aardige, maar voor mij vreemde vrouwen. Hé, mijn maatjes bleven achter. Help! Ik vertikte het en moest naar de auto worden gedragen. Alweer een reis?

H

allo allemaal, ik ben Feigele, de hond van Annemarie en Marianne. Nou ja, de kop is van Marianne en de rest van Annemarie. Wie dat verzonnen heeft!!! Want uiteindelijk ben ik natuurlijk van mezelf. Dit is mijn verhaal. Ik ben in Istanboel op straat geboren. Toen ik ongeveer 1 jaar was, ben ik gevangen door mensen van het asiel. Daar aangekomen werden er foto's van mij gemaakt. Nu begrijp ik pas waarom ik destijds een zielig gezicht moest trekken, zo van: 'kies mij'. Eerst dacht ik nog dat ik auditie deed als fotomodel, want laten we wel wezen, ik mag er zijn. Maar nee, ik zocht asiel. Ik dacht dat ik dat al had, ik zát tenslotte in het asiel!

Die bleek gelukkig maar kort, gevolgd door een wandeling in een groot herfstbos. Wow! Wat een uitnodigende geuren! Hazen? Daar lust ik wel pap van. Paarden? Zo hard zou ik ook wel kunnen hollen als ze me maar vast los durfden te laten. Geen tijd om te plassen met al die nieuwe dingen om me heen! Even later gingen we naar mijn nieuwe huis. Hoe zou ik dat vinden? Wat zou ik daar vinden? Geweldig, een half brood en een hele cake voor mij alleen! Zo'n maal had ik nog nooit te pakken gekregen. Het was op voor mijn nieuwe bazin 'oeps' kon zeggen. En dat bleek nog maar het begin van een paradijselijk leven. Elke dag het naar het bos, waar ik al binnen een week een hartsvriendin heb ontmoet. Sly, een herder net als ik, en samen hebben we de grootste lol. Thuis heb ik twee poezen om te pesten. Dat doe ik dan vooral als mijn bazin een kaartje legt, want daar snap ik niets van. Kortom, na een jaar in Holland ben ik goed geïntegreerd! Ik versta de taal uitstekend al doe ik soms alsof 'ikke niet begrijpen'. Heimwee? Nee hoor, ik niet. Ik geniet! Groetjes, Feigele

50 Procent Dinsdag 27 januari Donderdag 29 januari


Op de klapstoel van Abspoel Bruce Taylor

B

ruce is geboren in 1942 in Bristol als oudste van vier broers. Als hij negen is, emigreert het gezin naar Nieuw-Zeeland. Van Engeland kan hij zich dan ook niet zoveel meer herinneren, behalve het eindeloze spelen in en om de ruïnes van Bristol. Want die stad werd in de oorlog hevig gebombardeerd. In Engeland gaat men met vijf jaar naar de lagere school. Bruce is ongunstig jarig en dus is hij bijna zes als hij aan dit traject begint. Er is in die fase van wederopbouw tijd noch geld voor sport, padvinderij en dergelijke, maar dat wordt in Nieuw-Zeeland ruimschoots ingehaald. De lagere school gaat niet denderend, aldus Bruce, maar deze jeugdjaren gaan snel en ongemerkt voorbij. Zijn vader is politieman en kan op zijn veertigste met vervroegd pensioen. Het Engeland van vlak na de oorlog is een economische ramp. Daarom wil zijn vader in Nieuw-Zeeland een nieuw leven opbouwen met betere kansen voor zijn kinderen. Twee tantes en een oom hadden met hun gezinnen de reis vanuit Engeland al gemaakt. Bruce's ouders vestigen zich in Hastings, een klein dorpje van 20.000 inwoners, bijna allen werkzaam in de landbouw. Vlak na de Tweede Wereldoorlog komen er overigens veel immigranten naar Nieuw-Zeeland, vooral Hollanders en Engelsen. Als Bruce in Hastings op straat een 'vreemde taal' hoort, is dat altijd Nederlands. Er is daar veel meer ruimte en vrijheid en de sfeer is losser, informeler. De broers hebben een goede onderlinge band. Ze leven zich gezamenlijk uit in rugby (volgens Bruce de enige echte vorm van voetbal), 'cross-country running' en tennis. In Hastings doorloopt hij lagere en middelbare school en daarna de Universiteit: wiskunde. Vervolgens gaat Bruce naar Sydney en studeert daar af in de theoretische natuurkunde. Hij beaamt dat dit een moeilijk vak is en dat ze 'er nog steeds niet uit zijn'. Ik kijk hem vragend aan. Bruce: 'Als ik Scientific American lees, zie ik dat alle problemen waar we zo'n 30 jaar geleden mee worstelden nog steeds niet zijn opgelost. Want er zijn nieuwe zaken ontdekt, waardoor vroegere antwoorden niet meer kloppen. De theorie van de quantum-mechanica is niet te verenigen met die van Einstein en de structuur van ons heelal. Het klopt gewoon nog steeds niet. Ergens zijn we met z'n allen de verkeerde weg ingeslagen en niemand weet welke kant we op moeten. Over het ontstaan van het heelal zijn de meningen verdeeld. Het verband tussen materie en energie is bekend en vastgelegd door Einstein. Daar tornt men niet meer aan. Het huidige probleem is hoe materie en energie verdeeld zijn over het heelal. De laatste 15 jaar overheerst de theorie van de Big Bang: alles is 'in den beginne' vanuit één klein punt het heelal in gelanceerd. De structuur van onze ruimte is met deze theorie echter niet te verklaren. We kunnen met de betere telescopen van nu veel verder de ruimte inkijken. Vijf jaar geleden dacht men nog dat het heelal ongeveer acht miljard jaar oud is. Dankzij De Vliegende Honneur 8

de Hubble-telescoop weten we nu dat dit tenminste 13 miljard jaar moet zijn. En elke keer als we in de toekomst onze telescopen verbeteren, kunnen we weer een paar miljard jaar verder de ruimte in kijken. Hieraan lijkt geen einde te komen'. En Bruce vervolgt: 'Ook daar zijn weer theorieën over ontwikkeld. Als iemand gevraagd wordt combinaties op tafel te leggen van twee blokjes en twee staafjes, dan kan hij zes verschillende combinaties maken. De zevende combinatie van twee staafjes en twee blokjes wordt onvermijdelijk een herhaling van een van de zes vorige. Zo gaat het ook in het heelal. Uit de oneindige hoeveelheid materiedeeltjes kan een aantal miljarden combinaties ontstaan. Daarna herhaalt een combinatie zich. Dat kun je statistisch berekenen. Die kopie van een eerdere combinatie is onvoorstelbaar ver van ons verwijderd. Maar áls het heelal oneindig is, dan is die kopie daar ver weg in de ruimte wel degelijk aanwezig.' Dat klinkt als pure science fiction. 'Zou volgens die theorie de aarde met al het leven daarop elders in het heelal óók bestaan, net als bij ons?', wil ik vervolgens graag weten. Bruce: 'Ja, áls de ruimte oneindig is, dan móet er elke zoveel quadriljoen lichtjaren van ons verwijderd een kopie zijn van ons bestaan hier. Dus ergens in dit heelal is er dan nóg ene Hans Abspoel ene Bruce Taylor aan het interviewen op ditzelfde moment! Misschien heten ze wel anders, daar ver weg in de ruimte. Je kunt dat overigens allemaal nalezen, als je een abonnement neemt op Scientific American. Zelf volg ik de formules niet meer, want die zijn tegenwoordig zeer ingewikkeld geworden. De concepten en gedachtegangen kan ik wél goed begrijpen, die vind ik nog steeds erg interessant.' We keren terug naar zijn studietijd. In Sydney is Bruce geen lid van een studentenvereniging. Hoewel hij er niemand kent, is hij niet eenzaam. Zoals in veel Engels georiënteerde steden huur je namelijk in Sydney niet een kamer in je eentje bij een hospita of in een studentenflat. Je deelt een appartement met drie of vier medestudenten. Door het geregelde verloop van studenten zie je veel advertenties met 'kamer vrij, kom bij ons wonen'. Dat is daar heel gewoon en het is een stuk gezelliger dan alleen op een kamer. Zo deelt Bruce later, pas aangekomen in Engeland, ook weer met z'n vieren één appartement in Londen en leert op die manier nieuwe mensen kennen. Na zijn afstuderen is Bruce zoals zoveel jonge mensen in die regio gaan zwerven. Hij wil terug naar Europa, maar krijgt ook een baan aangeboden aan een universiteit in Canada. Hij begint met een reis naar Japan en China en neemt vervolgens de trein door Siberië naar Moskou. Het is dan 1968, het jaar van de studentenrevoltes, maar Rusland is in die tijd nog volledig Stalinistisch en behoorlijk primitief. Zo herinnert Bruce zich dat zowel in de trein als in alle Russische hotels waar hij verblijft enorme menukaarten worden uitgereikt van wel 20 bladzijden. Overal zijn echter slechts drie gerechten te krijgen en het zijn altijd dezelfde drie.

Van Moskou gaat het naar Sint-Petersburg, waar Bruce diep onder de indruk raakt van de Hermitage. Dan door naar Helsinki (dichterbij dan Berlijn) om uit de communistische zone te komen. Vervolgens Stockholm en vandaar met de boot naar Engeland, waar hij in april '68 aankomt. Een maand later begint hij, vaak logerend bij kennissen, aan een reis door Europa: Nederland, Frankrijk, Duitsland, Tsjechië en tenslotte de Griekse eilanden. Hij blijft een maand op Samos, maar dan is het spaargeld op en moet Bruce werk gaan zoeken. Hij keert terug naar Londen en wordt binnen een paar dagen aangenomen bij IBM. In 1970 wordt hij uitgezonden naar Nederland en gaat werken bij Eurocontrol in Maastricht. Medio '71 wil IBM hem uitzenden naar de Verenigde Staten, maar dat kan slechts als hij getrouwd is. Dus komt het goed uit dat hij tijdens een vakantie op Ibiza Els leert kennen. Het is liefde op het eerste gezicht: ze trouwen in 1972 in Amsterdam. Bruce's familie kan er gezien de afstand niet bij zijn. Slechts een vriend uit Engeland komt als getuige. Gelukkig is de familie van Els wel in groten getale aanwezig. In 1973 gaat Bruce voor IBM in Amerika werken. Els en hij wonen eerst in New Jersey en later in Atlantic City. In '74 gaan ze weer naar Engeland en een jaar later wil Els terug naar Holland. Bruce solliciteert bij de KLM en wordt er na korte tijd chef-automatisering van de reserverings- en boekingssystemen. Dit blijft hij tot 1986. Daarna werkt hij een jaar in Brussel tot de KLM in '87 het softwarebedrijf Origin opricht. De expertise van Bruce komt daar goed van pas. Na twee jaar stapt hij over, omdat hij het leuker vindt om voor een klein bedrijf te werken. In 1999 verkoopt de KLM haar dochter Origin aan het Ierse bedrijf Datalex en Bruce werkt daar nu nog steeds met veel plezier. 'Hoe lang moet je nog?', vraag ik. Bruce: 'Nog vijf jaar, tot ik 65 ben. De laatste 35 jaar ben ik volledig in mijn werk opgegaan. Ik kan me geen leven voorstellen zonder iedere dag naar 'mijn bedrijf' te gaan. Als ik het weekend thuis ben en het regent, denk ik vaak: oh jee, wat nu? En dan ga ik op zondag naar kantoor, want het is vlakbij. En als het daarna een dag in de week mooi weer is, spijbel ik die dag. Ons huis ligt aan het water, kano voor de deur, wat wil je nog meer?' We belanden bij hobby's en sport. Vanaf zijn studietijd speelt Bruce squash. Hij krijgt echter last van zijn knieën en moet rond z'n veertigste stoppen. Verder fietst hij graag. Ooit heeft hij postzegels verzameld, maar is er ook weer mee gestopt. Het werk blijft zijn grote hobby, vroeger zo'n 60 uur per week, niet om carrière te maken, nee, Bruce vindt het leuk. Ook gaan Els en hij haast nooit naar toneel, concerten en dergelijke, het komt er 's avonds gewoon niet van. Ze hebben twee kinderen. Hun zoon van 25 heeft volledig zijn draai gevonden als automonteur. En hun dochter van 23 is afgestudeerd aan de Hogeschool van Amsterdam in mode en kleding ontwerpen Beiden wonen zelfstandig. Ik vraag: 'Heb je geen spijt dat je niet bent doorgegaan in de natuurkunde, bijvoorbeeld als docent aan een universiteit?' Bruce: 'Nee, toen ik begon te werken in de wereld van de software raakte ik daar totaal aan verslingerd. Daar heb ik nooit spijt van gehad. Wel vind ik het nog steeds interessant om de nieuwste ontwikkelingen in de natuurkunde te volgen. Dat kan in vakbladen als Scientific American. Bedenk

wel, ik ben er nu bijna 40 jaar uit, want ik ben afgestudeerd op mijn vijfentwintigste. Dat was in de kortst mogelijke tijd, want indertijd was ik echt een heel goede leerling, zowel op school als op de universiteit.' En hij voegt er na een korte denkpauze lachend aan toe: 'In elk geval beter dan in bridge'.

Bridge Als kind heeft Bruce whist geleerd, een voorloper van bridge. Tijdens zijn werk in Londen wordt hij geconfronteerd met het echte bridge zonder het overigens zelf te gaan spelen. Hij deelt zijn flat daar met drie studenten. Een van hen voorziet met bridgen in zijn levensonderhoud. Die jongen speelt onder meer met Omar Shariff demonstratiepartijen tijdens cruises op de Middellandse Zee en houdt daar veel geld aan over. Hij vindt het echter beneden zijn waardigheid om onwetenden zoals Bruce hierover iets te leren. Bovendien is Bruce in die tijd nog vrijgezel, werkt lange dagen, gaat het weekend uit, dus heeft tijd noch interesse voor bridge. Samen met Els wordt dat in 1990 serieuzer aangepakt. Met Marja en Marcel Baudert nemen ze les bij Roel Vree. In die tijd geeft Roel les op een bridgeclub in Osdorp. Aanvankelijk gaat Bruce tegen zijn zin mee, want hij heeft geen onverdeeld goede herinneringen aan het kaarten bij zijn ouders thuis. Gaandeweg wordt echter ook hij enthousiast. Drie jaar lang kaarten ze elke maandagavond in een groepje van acht onder leiding van Roel. Mede door emigratie valt het groepje uiteen, maar Marja, Marcel, Els en Bruce blijven op maandagavond thuis met elkaar bridgen. Totdat Roel zegt: 'Jullie moeten eens op een club gaan spelen.' Dat wordt de KLM en wel in 1996. Bruce: 'Els en ik vinden de KLM nog steeds een heel gezellige club. Daarbuiten spelen we niet, behalve op maandagavond met Marja en Marcel. Oh ja, we hebben wel eens een bridgeweekend geboekt. En we hebben ook een paar keer ingeschreven voor een hele dag bridgen in Zandvoort. We vinden echter allebei de KLM leuker.' Els en hij spelen soms in de B-lijn, dan weer in de C. Hebben ze een voorkeur? Bruce: 'In de B-lijn speelt men consequenter, dat vind ik leuker, qua spel. Wat de mensen betreft, maakt het mij niet uit: beide lijnen zijn even plezierig.' Er is niemand waar Bruce een hekel aan heeft. Hij vervolgt: 'Er zijn wel mensen, waarvan ik denk, dat zou ik zelf niet zo doen. En ook speel je nu eenmaal liever tegen het ene paar dan tegen het andere. Gek genoeg spelen Els en ik beter tegen goede spelers waarvoor we 'bang' zouden moeten zijn dan tegen mensen, waarvan je denkt nou, dat wordt geen probleem. Want die doen soms de raarste dingen en daardoor heb jij weer een paar nullen te pakken.' Ik vraag: 'Hoe houd je het partnership leuk?' Bruce: 'Ik geef mijn vrouw altijd gelijk.' Els schuift aan en beaamt: 'Ja, want áls hij moeilijk zou gaan doen, zou ik zeggen: ophouden, anders ga ik weg, dan hoeft het voor mij niet meer.' Ze voegt er lief lachend aan toe: 'Het is niet nodig geweest om dat te zeggen, want we hebben nog nooit onenigheid gehad (Vervolg op pagina 10)


(Vervolg van pagina 9)

over bridge.' En ze gaat verder: 'Nakaarten is aan ons niet besteed. Want zodra de spellen zijn gespeeld, weten we amper meer wat we in onze handen hebben gehad.' Bruce vult aan: 'En als we thuiskomen, praten we niet meer over bridge, dan zijn we moe en gaan meteen slapen.' Ik vraag of het er aan de bridgetafel wel eens 'heftig' aan toe gaat. Bruce: 'Ik maak me niet druk, ook niet tijdens bridge en zeker niet om eerste te worden. 't Is natuurlijk leuk als dat af en toe eens lukt, zoals laatst tijdens de zomercompetitie. Ik denk dat Els en ik vooral een belangrijke maatschappelijke functie in onze club vervullen. Immers, we zijn vaak laatste en er moet toch iemand de laatste zijn, nietwaar? Welnu, Els en ik zijn graag bereid deze sociale taak met een zekere regelmaat op ons te nemen.' Hans Abspoel

Much better in Software than in Bridge [email protected] De Vliegende Honneur 10

KLM Bridgeclub 55 Jaar

Het Bridgen...



De Step van Bep...


KLM Bridgeclub 55 Jaar Prijsuitreiking...



Prijsuitreiking...



Het eten...



KLM Bridgeclub 55 Jaar Het feest...


Op de Dinsdag...

G

And now, perhaps, you wish To learn of less familiar traps? Beware of heard, a dreadful word That looks like beard and sounds like bird. And dead - it's said like bed, not bead For goodness sake don't call it "deed" Watch out for meat and great and threat (They rhyme with suite and straight and debt)

é en ik wensen u fijne feestdagen toe en een goed en gezond Nieuwjaar! Wij hopen dat we 2004 kunnen continueren in dezelfde goede sfeer. Mevrouw De Jong speelt niet alleen op donderdagavond, maar sinds 1 september j.l. ook op onze dinsdagafdeling. Fam. Aussen heeft de donderdagavond verruild voor de dinsdagmiddag. Van harte welkom Betty, Vita en Hans. Wij wensen jullie veel bridgeplezier. Namens de hele dinsdagafdeling wil ik graag Bert de Bresser bedanken die toch maar zijn vrije dinsdagmiddagen onderbreekt om ons te assisteren met het uitrekenen van de stand. Bert, reuze bedankt. Wij zijn heel blij met jouw onmisbare hulp!

A moth is not the moth in mother Nor both in bother or broth in brother And here is not a match for there Nor dear and fear for bear and pear, And then there's dose and rose and lose Just look them up - plus goose and choose, And cork and work and card and ward, And font and front and word and sword. And do and go and thwart and cart -

Nog een keer een vers, toegezonden door een Engelse vriend.

Come, come, I've hardly made a start! A dreadful language? Man alive I'd mastered it when I was five!

Some hints on English pronunciation I take it you already know Of tough and bough and cough en dough. Others may stumble, but oh! - not you, On hiccough, thorough, laugh and through. Well done!

Tot dinsdag 6 januari 2004. Truus van Opzeeland

DON PANZA café - eetcafé - zaal ♠

♠ ♠

Zaal voor bruiloften en partijen tot 125 personen In het eetcafé iedere week een ander menu Regelmatig live muziek in het café

Noorddammerlaan 42-44 * 1187 AD Bovenkerk * Tel. 020 - 6413427 K.v.K. nr. 34127713 * Rabobank nr. 38.23.47.188 De Vliegende Honneur 18

50% Donderdag

E

en leuke gedachte, aankondigen dat het paar dat die avond het dichtst bij de 50% score eindigt een 'stukje' schrijft voor 'De Vliegende Honneur'. Niets mis mee, om dit 'lot' te ontlopen probeert ieder paar of duidelijk hoger of veel lager te scoren afhankelijk van je bridgevermogen dit zelf te kunnen aansturen. Vreemd wordt het als je meent de 'dans' ontsprongen te zijn op een paar tiende van een procent, dus opgelucht aan de borrel na het horen van de uitslag, om vervolgens op de volgende zittingavond een briefje in je handen gedrukt te krijgen met het verzoek het stukje voor 7 november in te leveren. Nadere informatie levert op dat het bewuste paar dat had moeten schrijven 'oudjes' (?) waren, een reden hen te ontzien. Merkwaardig om aan de schrijfvaardigheid van ouderen te twijfelen, temeer als je de leeftijd van ondergetekenden in acht neemt, wij ook een hééééél eind komen. Neemt niet weg dat mijn partner Aadje enthousiast zei: 'doen we', om vervolgens even enthousiast tegen mij te zeggen: 'ik ga volgende week heerlijk naar Afrika voor drie weken, bekijk het dus maar'. Toch zat zij er een beetje mee, want de volgende morgen vroeg kreeg ik een e-mail met een geschreven 'kattebelletje' van haar waarin zij jullie wil laten weten dat wij als nieuw gevormd 'paar' na de eerste schamele scores voorlopig alleen nog 50+ scores gaan halen en geen 50,0000001%. Dus houdt er rekening mee, de C-lijn bedoelen we dus. Het geluk was met ons, tijdens een regenachtige dag viel een onderwerp uit de lucht, n.l. het jaarlijkse evenement 'Bridge on the Water' op 1 november j.l. Vorig jaar hieraan meegedaan met een grote groep (28 paren), waaronder velen van 'De Vliegende Hollander', in een eigen boot dus lekker onder en tegen elkaar bridgend. Dit jaar een kleinere groep (19 paren) met opnieuw veel leden van deze club aangevuld met wat ongeregeld, maar gezellige en goede tegenstanders.

Het verslag Met deze groep scheepten wij in rondvaartboot 3 in en speelden we de eerste ronde op weg naar de volgende locatie 'Jaap Hannis' in Amsterdam-Oost. Daar werden gelijk twee ronden gespeeld en aansluitend een verzorgde lunch geserveerd. Tijd voor een tweede wijntje was er niet, weer de boot in en bridgend naar café Hesp aan de Weesperzijde voor de volgende twee ronden. Afsluitend de laatste bridgeronde in de boot op weg naar onze afmeerplaats aan het Ouderkerksplein, heel mooi met rode en paarse verlichting en allervriendelijkste dames. De prijsuitreiking zou plaatsvinden om ongeveer 19.00 uur, daar was geen interesse voor, we gingen liever wat drinken in deze uitnodigende buurt omdat het eventuele prijzengeld toch op onze rekening gestort zou worden.

Na de borrel, waar ook de kennismaking plaatsvond met de nieuwe vriend van een onzer vrouwelijke bridgers, op weg voor een etentje bij de 'spanjaard' die er trouwens behoorlijk de tijd voor nam. Waarschijnlijk verdienden zij meer aan de wijn. Op weg naar het vervoer naar huis 'struikelden' we opnieuw voor een café op de kop van de Warmoesstraat. Hier verliep de kennismaking vlot met de overige aanwezigen, al snel kwam er een gitaar aan te pas en kon het gezang beginnen. Na een solistisch optreden van Margreet en koffie met bruidstranen? werd het tijd om het vervoer te halen dus toen echt op weg naar huis.

De uitslag Een bridgedrive is geen bridgedrive als er geen uitslag te raadplegen is, dus werd reeds de zondag daarop naarstig op internet gezocht naar het resultaat. Stond er wel, echter van 2002. 's-Maandags werd onze nieuwsgierigheid bevredigd met de volgende uitslag: Bridge On The Water, Amsterdam 1 november 2003 Plaats

Punten Pct.

22 23 28 32 72 77 91 145 195 250 277 286 288 307 343 348 383 387 402

7121.1 7120.3 7028.4 7016.9 6692.6 6663.9 6549.1 6282.1 5976.0 5634.0 5481.4 5455.5 5444.9 5323.3 5017.1 4987.1 4653.8 4592.3 4344.0

60.84 60.84 60.05 59.95 57.18 56.94 55.96 53.67 51.06 48.14 46.83 46.61 46.52 45.48 42.87 42.61 39.76 39.24 37.12

Paar De Hertog - Heijne Bartels-V.d. Berg Fam. Martens Van Groningen-De Bruin Fam. Stam Kocken-Zonderman Fam. Mantel-Mantel Gabriël-de Boer Fransen-V.d. Graaff Schuit-Bijvank V.d. Voort - Koenen Schrijver-Keesman Kuvener-Schuiling Roossien-De Vries Koenen-Scheerboom Venhorst-V.d. Vlugt Fam. Burggraaf Bijvank-Van Groningen Cornelis-V.d. Sluijs

We hebben ons dus heel mooi genesteld tussen de deelnemende 420 paren, op ieder niveau waren we vertegenwoordigd en met proficiat voor onze toppers. Aadje van Maaren & Guus Mantel


Kerstvertelling Om twee harten te bieden. Soms een manche in het verschiet?

't Was de avond voor Kerstmis. Ondanks nijpende kou, Was men komen bridgen Bij mij en mijn vrouw.

Ik doubleerde tevreden, Met mijn kaarten in mijn sas. En keek nu naar zuid, Wat zijn vluchtactie was.

'Waarom nou toch?', sprak ze, 'Doubleerde je niet ? het was zonder meer duidelijk, Zo'n bod maken ze niet!'

Maar zuid bood direct, In zijn euvele moed, Het contract van twee schoppen. Verstond ik dat goed?

'Het is nutteloos, lieve', Zei ik neutraal, 'Er over te twisten. Geef het volgende spel maar.'

De anderen pasten. En dit was mijn kans. 'Doublet, vriend, want nooit meer Ontspring je de dans!'

En zij sprak als laatste, Met een frons op het gelaat: 'Doubleer een contract, Als het zeker down gaat!' O / NZ

Zuid knikte en paste, Hij had geen berouw. Mijn vrouw koos als uitkomst Van harte de vrouw.

♠9876 ♥65432 ♦8765 ♣-

Mijn vrouw

Ik

♠ ♥ V B 10 9 ♦ H V B 10 9 ♣ H V B 10

♠ A H V B 10 ♥AH87 ♦♣A987 ♠5432 ♥♦A432 ♣65432

Vol leedvermaak keek ik De tafel eens aan. Maar zuid haalde er kalmpjes Acht slagen vandaan! Hij troefde de harten In zijn eigen hand. En troefde een klaver Aan de overkant. Hij kruistroefde alles. Ik bekende steeds droef. En mocht toen nog maken De vijf hoogste van troef.

Ik bekeek stil mijn kaarten. Wat kon het mij baten? Mijn bod was één Schoppen En ik wachtte gelaten.

'O, sufferd ', riep vrouwlief Met vertrokken gezicht, 'Je begrijpt niets van bridgen, Want zes sans is dicht !'

In Zuid zat een bridger, Zoals velen nog zijn. Hij bood en hij speelde Zonder zorgen of pijn.

Door nu te doubleren Had ik 't vergooid. Waarmee ik maar zeggen wil: 'Gelijk krijg je nooit!'

'Twee ruiten', zo sprak hij. Van zijn durf gaf hij blijk. Met een aas en renonce Nu de koning te rijk. Mijn vrouw lachte fijntjes: 'Ik hèb hem dit keer!' In triomf naar mij opziend Zei zij: 'Ik doubleer!' En noord kreeg de aandrang, Waarom weet ik niet, De Vliegende Honneur 20

Uit het maandblad Bridge, januari 1968.

'1944 De geallieerden geland in Normandië'

E

en golf van blijdschap, emotie en hoop overspoelde Nederland! De Duitsers waren nog steeds in de ban van de 'Victorie' maar werden toch onrustig. 'De Dolle Dinsdag' bracht totale paniek. Langzaam drong het besef door, we gaan de strijd verliezen. Een paar moeilijke weken volgden; maar dan ineens waren ze daar, de Canadezen! Mensen juichten, gedroegen zich als malloten, maar wat maakte het uit: Nederland, althans het Zuiden was vrij. Maar de voedselschaarste was er nog wel en zoals altijd moest ik één keer per week de boer op. Drie kwartier fietsen naar Berlicum, en deze ene tocht zou mij nog lang heugen. Het had al wat gevroren en de landweggetjes waren smal en glad. Ze waren me zeker niet vriendelijk gezind en de fiets van mijn broer bracht me ook al geen geluk. Het zal ongeveer 300 meter van mijn voedselbron geweest zijn toen ik de controle verloor en met fiets en al de sloot in gleed. Eenzaamheid alom, niemand te zien, roepen had geen zin, onder de fiets vandaan te komen, geen beweging in te krijgen. Bidden dacht ik, dat is mijn enige kans. Ik beloofde God van alles: ik zou, ik zou, oei ik ging te veel beloven, dingen die ik nooit waar zou kunnen maken. Mijn beloften werden afgezwakt, ik zou het in ieder geval proberen. God kreeg schijnbaar toch medelijden met die twijfelende ziel, want daar kwamen twee meisjes aan. Ik vroeg ze of ze hulp wilden halen bij de boerderij. Ik wist niet dat daar Canadezen ingekwartierd waren; maar er kwamen maar liefst drie mannen in een jeep. Het moet voor hen een komische situatie geweest zijn, heel iets anders dan oorlog voeren. Een meisje van 17 jaar oud, gered door drie Canadezen, wat een ervaring, maar ze lachten niet en lepelden me uit de sloot en brachten me naar de boerderij, doornat en verkleumd. Wat was ik blij met mijn school Engels en zij waarschijnlijk ook, want bij de boer was het handen en voeten werk. Bij de kachel, met warme melk kwam ik weer terug in de wereld. Ze wilden niet dat ik terug ging fietsen en zo werd ik door alle drie thuis gebracht in een grote truck met veel meer producten dan ik had gekocht. Wat waren ze thuis blij, want het had allemaal wel veel tijd gekost en er kon van alles gebeurd zijn. Maar dit alles wordt de aanloop naar mijn Kerstverhaal.

den zelfs al wel eens grappen die ze maakten. Mijn moeder nodigden de drie mannen uit voor het Kerstfeest. Ze verheugden zich erop, en hoopten alleen dat ze dan nog in de omgeving zouden zijn. Die Kerst zal ik nooit vergeten. We gingen met z’n allen naar de Nachtmis. Het was een heldere nacht, er lag sneeuw en hoewel er geen lampen waren in die tijd, lichtte de sneeuw op en knisperde onder onze voeten. De kerk was vol, kerken waren toen altijd vol, nood leert bidden. Er was kaarslicht en met het schaduw spel van de vlammetjes zorgde dit voor een heel intieme sfeer. Boven in de koepel was een galerij en daar stond het jongenskoor, ze zongen 'Stille Nacht', het gaf ons zo’n gelukkig gevoel, zo ijl en devoot klonk het en het leek een beetje onwerkelijk. Onze drie vrienden waren ver met hun gedachten, waar gingen die heen? Blijde herinneringen of angst voor wat nog ging komen, beide denk ik. Na de mis de nacht weer in, naar huis waar mijn moeder met het ontbijt wachtte. We waren één grote familie, zo voelde dat. Een van hen, Bill, was mijn speciale vriend, 24 jaar oud. De andere twee nog jonger, geen van drieën getrouwd, grote vrienden van elkaar. Het werd een onvergetelijke dag, we gingen wandelen. Er loerde toen nog geen gevaar voor hen. Sneeuwballen gooien in de tuin, kaartspelletjes die we altijd verloren, ze waren te geroutineerd voor ons. Maar twee dagen na de Kerst, op mijn verjaardag, kwamen ze vertellen dat het uur daar was. Ze moesten naar het front. Het werd een afscheid voor altijd, want enige dagen later kwam het vreselijke bericht, Bill was gesneuveld, de andere twee zwaar gewond. En opeens herinnerde ik mij toen Bill en ik in tranen waren. Een voorgevoel? Gelukkig hadden ze toch nog een mooie Kerst meegemaakt waarbij zij zich thuis waanden. Ik heb zijn moeder geschreven en daar kwam snel antwoord. Een brief met ingesloten een foto. 'For all the happiness you have shown Bill'. Ik denk dat dit wederzijds is geweest. In Holten ligt hij begraven met al zijn lotgenoten, ik heb hen bedankt: voor alles. Ze waren allemaal zo jong. Zij gaven hun leven voor onze vrijheid en maken daar geen deel meer van uit. Met het klimmen der jaren vraag ik me steeds meer af. Voor wie? Voor wat? Nog steeds zijn er de meest walgelijke oorlogen met duizenden slachtoffers. Voor een wereld die niets heeft geleerd, noch zal leren. Merry Christmas Bep van Diem

Op een dag werd er gebeld en daar stonden mijn drie redders, ze waren een paar huizen bij ons vandaan ondergebracht. De oorlog kwam voor hen dichterbij, de slag om Arnhem was totaal mislukt en zij moesten in afwachting van de oproep in de directe omgeving blijven. Het werd ondanks de angstige tijd toch een heel prettige! Ze brachten vaak maatjes mee en ze waren allen welkom, mijn moeder huldigde het standpunt dat zij ook blij zou zijn geweest met de opvang van haar zoon in zo’n situatie. De piano werd steeds vaker gebruikt en ze brachten bladmuziek voor me mee, allemaal bekende songs. Ik werd er bedreven in en werd een entertainer voor ze. Het Engels van mijn twee zussen en mij werd steeds beter, we verstonDe Vliegende Honneur 21

Vijftig procent blues

E

en bridgepaar uit Amstelveen-Randstad Was verbaasd dat het 50% had De partner zei zeer vlug: 'Ik trek me terug Schrijf jij maar weer iets voor het clubblad'

D

e andere helft van het bridgestel Was niet verheugd met dit voorstel Ze peinsde zich suf Haar hersenen duf Verzin maar weer wat over het bridgespel

Z

e besloot voor een volgende keer dat Zelfs als alles dit keer eens mee zat Wat ook de score Gewonnen of verloren Ze in geen geval vijftig procent had Jopie van de Beek

U kunt geen kleur meer bekennen? Geen Nood! Een nieuwe haalt u binnen 6 minuten! Bruin worden bij de The Tanning Shop betekent dat u, in tegenstelling tot de normale zonnebank, niet op de zonnebank ligt, maar al staande omringd wordt door 46 diepbruinende lampen. Hierdoor kunt u onder het genot van uw favoriete muziek optimaal ontspannen, maar vooral snel en op hygiënische wijze verantwoord veilig bruin worden

Kijk dan nog even rond tussen het uitgebreide assortiment bridgeartikelen, voordat u met uw nieuwe kleur huiswaarts keert. Hier vindt u alles om er bij uw thuis een geslaagde bridgeavond van te maken. Keuze uit: kaartkleden, wedstrijdmateriaal, scoremateriaal en speelkaarten, monogramkaarten (uw eigen naam of van uw relatie op speelkaarten), bridgesoftware en –boeken, bridgetafels en diverse

The Tanning Shop Amsterdamseweg 504 1181 BX Amstelveen Tel. 020 – 6475047 Openingstijden: Di – Vrij 10.00 – 20.00 uur Za 10.00 – 18.00 uur


Even voorstellen… Anneke & Han van Agten

Naam Anneke van Agten-Veeren

Han van Agten Bridgepartner van

Han van Agten

Anneke van Agten

Wat is uw eventuele beroep? Geen. Wel echtgenote, moeder en grootmoeder

Geen.

Wiens/wier baan zou u wel (tijdelijk) willen? Bibliothecaris

Geen idee. Welk boek kan u aanraden om te lezen?

'Witte Oleander' van Janet Fitch

Boeken van Ludlum

Naast wie zou u in het vliegtuig willen zitten en waarheen? Naast mijn eigen man naar Engeland Naast mijn vrouw naar New York Wat is uw meest favoriete CD? 'Ballade pour Adeline'

'Gevleugelde Vrienden' Wat eet u het liefst?

Visgerechten

Visgerechten Welk TV programma mist u zelden?

'a Touch of Frost'

'a Touch of Frost' Welk gedichtje kent u uit het hoofd?

'Op een grote paddestoel'

'Iene miene mutte'

Wat is/zijn uw hobby’s? Lezen, puzzels, bridge, tuinieren

Spelen met cijfers

Vertel eens iets verrassends over uzelf! Dat verrassende laat ik graag aan een ander over

Dat moet een ander maar doen


Bridgeweekend Bij voldoende belangstelling wordt van 27 februari t/m 1 maart 2004 weer een 'bruisend' bridgeweekend voor de KLM Bridgeclub georganiseerd. Deze keer gaan we naar: Golden Tulip Westduin Koudekerke/Vlissingen. Het arrangement bestaat uit onder andere: 3 overnachtingen 3 x ontbijtbuffet 3 x driegangen diner Gratis gebruik zwembad, sauna en fitness De prijs is € 138,= per persoon, plus € 10,= per persoon inschrijvingskosten. De toeslag voor een éénpersoonskamer is afhankelijk van het benodigde aantal éénpersoonskamers. Inschrijfformulieren verkrijgbaar bij de wedstrijdtafel. In verband met de definitieve reservering van de hotelkamers, inschrijven vóór 26 januari 2004. Bert de Bresser


De Vliegende Honneur

Recommend Documents