Tweemaandelijkse uitgave Nr. 2 maart april Revue bimestrielle Nr. 2 mars - avril 2004 I.M.S.O. MELSBROEK. WWW. IMSO

Tweemaandelijkse uitgave Nr. 2 maart – april 2004 Revue bimestrielle Nr. 2 mars - avril 2004

I.M.S.O. MELSBROEK WWW. IMSO.be

UIT EN THUIS AMICALEMENT VOTRE

Verantwoordelijke uitgever : Editeur Responsable : IMSO-team Vanheylenstraat 16 1820 Melsbroek

Uitgiftekantoor : Bureau de distribution : 1820 Steenokkerzeel

INHOUDSTAFEL / SOMMAIRE Medelingen.......................................................................... 3 Bieroorlog (AW) ................................................................. 5 Mosselfeest (Petra) .............................................................. 7 De MS kliniek en Hachiko (Mieke) .................................... 8 Quiz ..................................................................................... 9 Jeugd (AW) ......................................................................... 11 Wat vrouwen zeggen….. .................................................... 14 Mijn Wedervaren (Roger Debruyne)................................... 15 Feestkalender 2004 ............................................................. 19 Mijn Zijn (Alfredo) ............................................................. 20 Ombudsman (Gaël) ............................................................. 24 Aan de Scheldeboorden (AW)............................................. 27 Verjaardagen / Anniversaires .............................................. 30 Les mots agaçants (Elke Delmoitiez) .................................. 32 La guerre des bières (AW) .................................................. 35 Fête aux Moules (Petra)....................................................... 39 Dico du langage féminin ..................................................... 40 Calendrier des Fêtes 2004 .................................................. 41 Fabienne Deregnaucourt...................................................... 42 Le médiateur (Gaël)............................................................. 48

cIMSO 2004 / 2

2

Mededelingen

Overleden: Paul De Raedemaker geboren op 17 mei 1942 overleden op 18 februari 2004

René Pollet geboren op 24 augustus 1946 overleden op 28 februari 2004

cIMSO 2004 / 2

3

Wil je je tijd zinvol gebruiken ?? Heb je zin om zelf teksten te schrijven , te vertalen of gewoon secretariaatswerk te verrichten?? Dan kan je altijd bij ons terecht.Het tijdschrift ‘Uit en thuis’ zal je dankbaar zijn. Reginald Dwight (Elton John) of Allen Stewart Konigsberg (Woody Allen) hebben er één van; een pseudoniem. Maar hier hebben we iemand die geen pseudoniem wil hebben, maar toch heeft IMSO zijn naam “een beetje veranderd”. De tekst van de Spanje-Reis was van Kurt SMET en niet “Smets”.

Elektrisch zwenkende laadarm type “zwaar” voor in kofferruim. Merk: BRUNO Independent living aids ltd USA Werd in april 1999 in gebruik genomen. Heeft gediend voor het tillen van een elektrische rolwagen type scooterdriewieler nl. Suzuki, in een kleine wagen nl. Nissan Micra. Werd gemonteerd door de firma AMIGO PARAMEDICA b.v.b.a. Vraagprijs 125,00 Euro BERGHS Hilde Puihoek 126 2180 EKEREN (-ANTWERPEN) 03/ 664 30 63

cIMSO 2004 / 2

4

Bieroorlog Eigenlijk had ik het bij voorbaat kunnen weten, maar ja, als jonge leraar doe je wel meer gekke dingen. Je neemt iets te veel risico's. Dat is typisch voor de jeugd en 't is maar goed ook, het leven is al saai genoeg. Haast alle leerlingen uit de bewuste klas woonden in een gemeente waar er bier gebrouwen werd. Wekenlang hadden ze tegen elkaar op liggen snoeven over de kwaliteiten van hun lokaal vocht. Achtereenvolgens bluften ze over de helderheid, de tinteling, de schuimkraag, de gezondheid en het (sterke) alcoholgehalte van hun geliefkoosde drank. Naar de anderen luisterden ze zelfs niet, want daar kon alleen maar afwaswater geproduceerd worden. Ik had het dus kunnen weten en ik besef nu nog niet hoe ik het in mijn hersens gehaald heb, maar het is gebeurd. Naar het einde van het jaar toe gaf ik hen de opdracht in groepjes van drie of vier een spreekbeurt te geven over hun gemeente. De maand tevoren hing er precies elektriciteit in de lucht. Over bier werd er plots niet meer gesproken. De eerste groep die aan de beurt kwam, vroeg mij de sleutel om vooraf de klas een beetje op te smukken. Toen wij binnenstapten, hing er een dorpsplan en enkele foto's van Steenhuffel op het bord. Na dertig minuten chauvinisme, keek de leider van de groep de anderen frank in de ogen en zei arrogant alsof het de doodgewoonste zaak ter wereld was : "En nu gaan we jullie eens laten proeven van het bier waar Brabant trots op is." Meteen dook hij onder de lessenaar en haalde een krat Palm boven. De anderen zaten allemaal verbouwereerd te kijken. Toen werden de flesjes rondgedeeld samen met enkele flesopeners. Ze voelden zich allemaal schaakmat gezet. Vol verachting en als echte bouwvakkers goten ze het bier achter de kraag. Er was zelfs een klein opdondertje dat met de kiezen de kroonkurk van het flesje trok en uitspuwde. Laatdunkend bekeek hij het etiket en goot "dat vuile, slappe bocht" in zijn strot. Hij moet echter zijn eigen drinkerskwaliteiten overschat en het alcoholgehalte van het bier onderschat hebben, want na enkele minuten zat hij behoorlijk teut over zijn brillenglazen heen in de wazige verte te staren. De overwinning van Palm was volledig. Toen heb ik in één seconde begrepen wat er me boven het hoofd hing, want, geef toe, als ingezetene van een bierbrouwende gemeente, laat je niet op je kop zitten door de vijand.

cIMSO 2004 / 2

5

De volgende keer sla je terug : keihard en met panache. Vanaf toen geschiedde niet mijn wil, maar de hunne. De tweede groep stelde Merchtem voor en dus eigenlijk Ginder-ale. Goed, het alcoholgehalte lag wat lager, maar de flesjes waren wat groter. Gelukkig was de klas gelegen in een uithoek van het gebouw, of we zouden heel wat toeschouwers gehad hebben. Achteraf zijn nog Op-ale uit Opwijk en Kob-ale uit Kobbegem-Asse gekomen. Na 4 groepen, 4 kratten bier en evenveel keer Stimmung dacht ik dat de bacchanalen voorbij waren. Edoch, ik vergiste mij schromelijk. Van de hele klas bleef er maar één leerling meer over. Het was een interne die mij gevraagd had alleen te mogen spreken. Ik had onmiddellijk toegestemd. Hij kwam uit de trotse stad Geraardsbergen en hij wilde de klus alleen klaren. Ik was er vrij gerust in, want volgens mij had die stad geen brouwerij. Tijdens de spreekbeurt deelde hij stukjes "mattentaart" en krakelingen uit. Ik had reeds gezien dat er onder de lessenaar geen krat bier te bespeuren viel. Plots trok hij ergens een lade open, haalde een paar glazen tevoorschijn alsook een fles witte wijn. Met een brede smile lachte hij al zijn tanden bloot en vroeg de leraar de plaats in te nemen van de gemeenteraadsleden in het stadhuis van Geraardsbergen tijdens de jaarlijkse feesten met krakelingenworp. Hij schonk de wijn in, toverde uit zijn zakken een ander potje, haalde er met een schepnetje twee spartelende visjes uit en mikte ze in hun gelegenheidsaquarium. Een fractie van een seconde dacht ik : "Heer, laat deze kelk aan mij voorbijgaan." Maar, vergeleken bij wat de anderen uitgevreten hadden, was dit ... klein bier. Ik kon hem niet ontgoochelen. Ik moest zijn "pointe" redden. "Gezondheid", zei hij vol leedvermaak. Met de ogen gesloten en het verstand op nul heb ik ze maar in mijn keelgat laten verdwijnen. De klas applaudiseerde, terwijl ik de diertjes bijna kokhalzend langs mijn slokdarm naar beneden voelde spartelen. Mijn maag fungeerde blijkbaar als graf, want ik heb er niets meer van gemerkt. De leerlingen zelf waren eerder ontgoocheld. Van enig bier was er geen sprake geweest. Voor hen was het bijna een anticlimax. Mij slaat de schrik nog altijd om het hart als ik eraan denk wat er zou gebeurd zijn als er enkele leerlingen uit het niet zo verre Breendonk in de klas hadden gezeten. In dat dorp, beste lezer, wordt er sinds jaar en dag ..... Duvel gebrouwen. A.W. P.S. Deze tekst werd uiteraard gesponsord door de vijf vermelde brouwerijen. cIMSO 2004 / 2

6

Zaterdag 21 februari 2004:

Mosselfeest

Ik had er al veel van gehoord. Ook Jean Vandecauter schreef er elke keer iets over in het imso-boekje. Ik was al vele malen opgenomen in de kliniek toen er een mosselfeest doorging. Maar ik zag toen ook hoeveel volk er uit de cafetaria en kinézaal kwam... Ik zag er tegen op om mij in die drukte te begeven, en toen mijn tante en nonkel me uitnodigde dacht ik: “och ja, waarom niet...”. Ik ben blij dat ik op die uitnodiging in ging ! Het waren hééééééérlijke lekker sappige en grote mosselen. En wat een lekker sausje. De frietjes mochten er ook best zijn. De vrijwilligers sloofden zich uit en binnen de kortste keren stonden je bestek, bord, en pannetje mosselen voor je neus. En wat met de drukte ? Wel na een paar minuutjes laaiden mijn gekende rode wangetjes op. Maar toen ik begon te eten was ik zo geconcentreerd en genoot ik echt van dit lekkers dat ik het geroezemoes niet meer hoorde. Ik kon zelfs tijd maken (en plaats) voor een stuk taart en koffie. Petra

Niet vergeten!!!! Kaasavond op zaterdag 15 mei Waar: MS-Centrum Melsbroek EN

Indian Day 15e Wing op zaterdag 22 mei

cIMSO 2004 / 2

7

De MS kliniek en Hachiko Ppppppppffffff……….. ’t Is weeral zover! Die stomme ziekte ook, tintelingen, spasmen. ’t Bobijntje is leeg, ik zal maar naar de ms. kliniek van Melsbroek gaan om het spoeltje terug te laten opwinden. Hachiko wordt ingeschakeld want Mozart moet een plaatske krijgen. Gelukkig is hij bij Marie en familie altijd welkom. De afspraken worden gemaakt en als alles geregeld is, word ook mijn valiesje ingepakt. Als leesvoer neem ik oa. Het HHkrantje mee want tussen twee therapieën is er altijd wel tijd om mij daar even in te verdiepen. De eerste dagen heb ik eigenlijk geen zin om ook maar iets uit te voeren. Ik word van kop tot teen binnenstebuiten gekeerd en als ik dan terug in mijn kamer ben wil ik enkel maar slapen. Dankzij hydro, ergo en kiné word ik langzaam weer sterker en komt mijn interessen voor de buitenwereld terug. Bij het lezen van het HHkrantje kom ik te weten dat er hier nog een patiënte opgenomen is die een hulphond heeft van Hachiko. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik besluit haar dan ook een bezoekje te brengen. Nicole heeft het veel moeilijker dan ik, toch verstaat ze vrij goed wie ik ben en waarom ik bij haar op bezoek kom. Ik lees haar het artikel voor dat over haar geschreven werd en beloof haar om regelmatig eens langs te komen. We hebben tenslotte gemeenschappelijke vrienden en dat schept een band. Enkele uren later, tijd voor ’t avondeten, ik begeef mij naar het salon. Onderweg kom ik iemand tegen die een sweater ven Hachiko draagt. “Hey, ken jij Hachiko?” “Ja zene, ik heb een hond van Hachiko.” “Gij meent dat niet hé, ik ook!” We spreken af om na het avondeten gezellig te kletsen over….. Juist ja, Hachiko en hulphonden natuurlijk. Gewapend met mijn fotoboekje over Mozart (een geschenkje van ’t gastgezin) ga ik kennismaken. Ik kom te weten dat de dame in kwestie Chantal heet en dat zij de trotse bezitster is van Gipsy. Voor het ogenblik verblijft ook haar hond bij het gastgezin Greet. We vertellen honderduit over de stages, de hachikoploeg maar vooral over onze viervoeters, wat die allemaal kunnen en ook wat ze voor ons betekenen. Ik vertel Chantal over Nicole, die een verdieping hoger ligt en we besluiten om haar een van deze dagen samen een bezoekje te brengen. Wat een toeval toch hé! Met drieën opgenomen in dezelfde kliniek en alle drie een hond van Hachiko. In ieder geval, ik heb er twee leuke vriendinnen bijgekregen. Zo zie je maar. Hachiko brengt mens en dier dichter bij elkaar. Groetjes van Nicole (Jeti)

Chantal (Gipsy) en Mieke (Mozart)

P.S. Enkele weken na het schrijven van dit artikel is Chantal oveleden. Het ganse hachikoteam en ikzelf houden eraan de familie hun deelneming te betuigen.

cIMSO 2004 / 2

8

Voortaan moet iedereen zijn strookje met het (liefst) correcte antwoord afgeven aan Suzy Rispens als hij op woensdag of vrijdag naar Melsbroek komt. Als hij op een andere dag komt, moet hij het afgeven aan de dames MIAO.(Mimi, Ilse, Annemie of Odette), maar hij moet het dan wel in een envelop stoppen en er het woord “Quiz” op vermelden.” Hier volgen de correcte antwoorden op de quiz van nummer 3 : De voorstelling vond hij wel prettig, maar toen een danseres viel en zich licht bezeerde, vond hij dat EVENAAR (aardrijkskundige zone). De Amerikaanse toerist filmde enkel in kerken en KAPELLEN (Antwerpse gemeente)

Correcte antwoorden kregen we van Rita Verbeke, Annie Sel, Patrick Vermeylen, Jozef Robberechts, Frieda Clemens (deze laatste deelneemster gaf als antwoord “Hove”. En strikt genomen kan dat natuurlijk ook.)

De winnaar heet: Patrick Vermeylen Hij wint onze geschenkbon van 50 € voor boek(en) of cd(‘s) naar keuze

Hartelijk gefeliciteerd!!!

cIMSO 2004 / 2

9

Onze nieuwe opgave luidt: "Zijn er daar rivieren?", vroeg Jan. "Neen" antwoordde ..... (Oost-Vlaamse gemeente) "Heb je voor het plafond in de garage de juiste houtsoort gebruikt?" vroeg de nieuwe huiseigenaar aan de schrijnwerker. "Ja, hoor" zei die "het is ..... " (Oost-Vlaamse gemeente) (accent wisselt!!)

Alleen patiënten-leden mogen deelnemen! Elke patiënt mag bij elke aflevering deelnemen maar wel met maar één oplossing. Wij aanvaarden alleen de namen van vroegere zelfstandige gemeenten. (dus geen fusiegemeenten als Linter, Roosdaal, Leefdaal enz.) De naam van de gemeente moet invulbaar zijn in de zin, de klemtoon kan verschillen van de uitspraak van de gemeentenaam.

Wij verzoeken alle lezers het originele strookje te gebruiken. Antwoorden binnenbrengen vóór 20 maart 2004 Naam:..................................... Voornaam:….............................. Antwoord 1: ............................... 2: …………………….

cIMSO 2004 / 2

10

Jeugd Als je de gezinnen van tegenwoordig bekijkt, valt je steeds vaker hun, zeg maar, onthutsende samenstelling op. Het ene gezin bestaat uit vier kinderen, waarvan er eigenlijk twee van de moeder komen, eentje van vaderszijde en eentje van beiden. En dan verwacht je dat later de jongere generatie voor de oudere zorgt.

Nee natuurlijk. De eerste twee zijn razend op hun vader, nummer drie krijgt krampen van zijn vroegere moeder. En het jongste knulletje is natuurlijk rot verwend. Tussen beide “kampen” is het geregeld Koude en Warme Oorlog. Hoe zou je nu willen dat de kinderen overlopen van enthousiasme om voor hun ouders te zorgen? En met het aantal kandidaat –verpleegsters is het ook triest gesteld. Individueel én collectief schijnt de jeugd dus niet erg happig om de ouderen te verzorgen.Maar er is méér, binnen tien jaar vertoont de Belgische bevolkingspiramide een topzwaar waterhoofd, twee smalle schoudertjes en een koppel broodmagere Smurfenbeentjes. We kunnen natuurlijk de pensioengerechtigde leeftijd optrekken en het beroep van verpleegster financieel interessanter maken. Maar ik denk dat er leukere middelen zijn: waarom niet eens geprobeerd de jeugd rechtstreeks aan te spreken? Na hun studies zou men bijvoorbeeld alle jongeren zes maanden kunnen verplichten gemeenschapsdienst te verrichten in een of andere instelling voor bejaarden, zieken of gehandicapten. Maar ja, welke politieke partij is bereid harakiri te plegen? We blijven dus zitten met de tijdbom die tikt. De ene politieke partij schuift de zwarte piet door naar de andere. En zoals twintig en vijftig jaar geleden blijven we hetzelfde liedje zingen: “Het zal niet blijven duren.”De Romeinen zeurden er al over. En zelfs de Kenianen.Toen Paul Tergat wereldkampioen veldlopen was geworden, zuchtten de dorpsoudsten: “ In Europa tegen de blanken gaan winnen, ja dat kunnen ze, maar een koedoekalfje in volle ren neerleggen, hoe maar, dat is andere koek.” We moeten dus maar eens tegendraads gaan denken. Laat ons veronderstellen dat de evolutie doorgaat en blijft doorgaan.

cIMSO 2004 / 2

11

Dan kom je al vlug in het scenario terecht van de Amerikaanse auteur Aldous Huxley. Die dacht al door in het jaar 1932.Hij werd vervuld van ontzetting door de kunstmatige inseminatie die nog moest uitgevonden worden. Intussen zijn we al aan de in vitro- bevruchting en de klonen.Natuurlijk loopt er op de wereld een malloot rond die er volop aan denkt een menselijke Dolly te fabriceren. En je mag er toch niet aan denken dat ‘wezens’ als Stalin, Hitler, Mao of ... Eddy Wally in het meervoud over deze aardkloot dolen. ”En de seks ?” zult u vragen. Ik moet u ontgoochelen. Die is simpelweg niet meer nodig.Ze is stilaan verworden tot een mechanisch Kama-Soetra- spelletje tussen de lakens of ‘on the back seat’.Jammer, maar als in de natuur iets zijn functie verliest, sterft het gewoon af.Kijk, hier helpen verenigingen als SOS-SEX niet meer evenmin als collectieve love-ins. De kloon is koning.En dan overleeft natuurlijk het beste product. De beste rassen zijn ook maar “mensen” en ze gaan de andere overheersen.Stalin,Mao en Hitler kennen hun job. Eddy Wally dient als nuttige idioot tot groot jolijt van het volk.”Dat doet hij nu al.” zult u zeggen. Inderdaad, beste lezer, gelijk hebt u, er is niets nieuws onder de zon. Zo, de α –deeltjes hebben we gehad en de β-deeltjes , de gekloonde clowns, ook. Maar het gewone volk, lieden zoals u en ik, moeten nog komen. Want er moet gewerkt worden ook. En daar zijn de γ-deeltjes voor . Geef toe, beste lezer, geen fraai beeld. Een beetje cynisch zelfs. Maar nog andere kanten kunnen we uit. Er wonen zeer veel mensen op deze aarde.Wel zes miljard. En die moeten allemaal eten krijgen! En het wordt nog erger. Je hebt helaas maar twee mogelijkheden. Ofwel stoppen we met de gezinsuitbreiding ofwel wijken we uit naar andere planeten. Geen van beide lijkt me een leuke gedachte. Als we de Chinese methode van het éénkindgezin toepassen, zitten we pas in de nesten. In China wordt elk gezin met meer dan één kind zwaar belast. Met drie kinderen of méér moet je al over miljarden yen beschikken of ze jennen je dood. Het gevolg van een dergelijke politiek laat zich raden. Dat enige kind groeit binnen de kortste keren uit tot een ettertje, wat zeg ik, tot een etterbak. Hij is rotverwend, wil alles meteen en gooit de rommel de volgende dag al weer weg. Luisteren doet ie niet en studeren of werken nog minder. De wereld zal met een dergelijk zootje ongeregeld mooi gesteld zijn. Huxley zou hen tot γ-deeltjes maken. Maar als de wereld echt overbevolkt geraakt, moeten we uitwijken naar andere planeten en dan zitten we in het pure science-fiction-scenario. En dat ligt me niet zo. Al dat “Star Wars” en E.T. – gedoe. Zwijg erover.

cIMSO 2004 / 2

12

Laat ze dan verkassen naar andere planeten . De aardbewoners kennende, weet ik heel goed dat er binnen de kortste keren ruzie in het straatje is. En dan zitten we in de “War of the Worlds” van H.G. Wells. De ene staat een beetje te veel in de andere zijn zon of krijgt te veel neerslag door de andere zijn schuld of de poppen gaan aan het dansen. En dan krijg je weer alle klassieke manieren van oorlogvoering Bij Wells is dat biologisch. Maar het kan ook met Chemical Ali of de paddestoel natuurlijk. Vernietiging zit in de mens ingebakken. Je kan de zaak ook historisch bekijken. De Egyptenaren bouwden piramides waarvan men nu nog niet begrijpt hoe ze gebouwd werden . Waar zitten ze zoveel jaar later? Juist ja. Weer op hun kemel in de woestijn . En wat zal er van ons geworden? Van het fiere, Vlaamse volk? Wie herinnert zich nog ‘Flanders’ Technology’? Intussen is ‘Lernout & Hauspie’ ter ziele gegaan en het computerbedrijf ‘ Ubizen’ ziet de waarde van zijn aandelen verminderen van 80 naar hooguit 0,50 €. De meeste buitenlandse firma’s verkassen naar China je weet wel, het land van die intussen volwassen etters.Het hele zootje wordt een economisch kerkhof. En hoe brengt de modale Vlaming zijn tijd door? Hij zit weer zoals vroeger in de schaduw van de lindeboom een kaartje te leggen en aan zijn pijpje te lurken.Intussen heeft op één van de Markiezeneilanden het derde Internationaal Congres van de Vooruitgang plaats. En de hele reutemeteut begint van vooraf aan. Intussen zitten we op Mars en de eerste foto’s zijn mooi, maar erg veel leven zit er niet in. Anderhalf jaar vliegen om daar te gaan wonen .We zullen uitleg moeten gaan vragen aan de Israëli’s die met hun kibboetsim de woestijn ook vruchtbaar hebben gemaakt. Een oplossing voor ons probleem is het niet en die bestaat ook niet echt. Wat moeten we dan? Juist: zagen, zeuren, emmeren, mekkeren , leuteren, zaniken en doordrammen. A.W. PUB DRUKKERIJ

cIMSO 2004 / 2

13

Wat vrouwen zeggen... wat ze bedoelen • • • • • • • • • • • • • • •

Ja = nee Nee = nee Misschien = nee Ik wil = jij wilt We willen = ik wil Het is jouw beslissing = de juiste beslissing zou je nu toch wel duidelijk moeten zijn We moeten praten = ik moet even zeuren Als je dat echt wilt, moet je dat doen = en dan maak ik je af, hufter Nee, ik ben niet boos = natuurlijk ben ik boos, sukkel Je bent zo... mannelijk = je moet je eens scheren en je zweet nogal veel Wat ben je lief voor me vandaag = denk jij nou werkelijk alleen maar aan sex ? Ik ben niet boos ! En ik overdrijf niet ! = ik ben ongesteld Deze keuken is zo onhandig = ik wil een nieuw huis Ik wil nieuwe gordijnen = en behang, tapijt, meubels... Ik geloof dat ik wat hoorde = ik geloof dat je bijna sliep je zult er later voor boeten Doe wat je wilt!

• • • • • • • •

Houd je van me? = ik ga nu om iets duurs vragen Hoe veel houd je van me? = ik heb iets geflikt wat jij niet leuk zult vinden Heb ik een dikke kont = zeg dat ik aantrekkelijk ben Je moet eens leren om te communiceren = zeg nou maar gewoon dat ik gelijk heb Luister je wel naar me = te laat, je gaat eraan Het spijt me = hier ga je spijt van krijgen Ik schreeuw niet = ik schreeuw wel degelijk en hard ook, maar ik noem het 'overleggen' Hoe was je ex eigenlijk? = zeg dat ik knapper ben EN aardiger

cIMSO 2004 / 2

14

Eigenlijk zouden er meer van dergelijke teksten in ons tijdschrift mogen en moeten staan : ego-documenten van patiënten die beschrijven hoe ze met de ziekte in het reine komen, of zoals het in het vakjargon heet: “how they cope with” Soms sta je versteld van de manier waarop .Onderstaande tekst is hiervan een illustratie.Wij wensen de schrijver proficiat met zijn tekst en prestatie en roepen onze lezers op zijn voorbeeld te volgen.Wat de tekst betreft natuurlijk , de prestatie hoeft heus niet olympisch te zijn.

Mijn wedervaren op de Everestberg door Debruyne (1998) Ik was 75 en al die jaren mocht ik genieten van al het goede – helaas ook - van het minder goede van dit leven. Toen, op een dag las ik over Dr. Janin Christine, een fantastische dokter en alpiniste. Zij nam leukemiepatiëntjes mee op een bergtocht en nadien gaf ze elk van die kleintjes een eigen opdracht: beklim vanaf nu JE “eigen berg” (leukemie) en overwin hem! Toen bedacht ik het volgende: Ook ik, getroffen door MS en dat 53 jaar lang, beklom mijn eigen EVEREST. Dr. Janin schreef het terecht: op een dergelijke klimtocht beleef je mooie momenten, maar ook momenten waarop je met afgrijzen moorddadige kloven overbrugt en vervolgens doodvermoeid verder klimt….. Dat beleefde ik ook bij het beklimmen van mijn eigen Mount Everest. In 1946 stelde men bij mij een eigenaardige vermoeidheid vast, die gezien de voorbije oorlogsjaren, werd gezien als een ondervoedingverschijnsel. Het voorschrijft luidde dan ook : vitamines en nog eens vitamines! Helaas; de kwaal bleef, zelfs werken bleek onmogelijk. Zo begon ik te ploeteren in de richting van de Mount Everest; de berg die de mijne zou worden. Dit was de eerst echte zware kloof tijdens de bergtocht waarbij ik, zo vreesde ik, waarschijnlijk nooit de hoogste top zou bereiken. Later, in Brussel, namen de doktoren mijn geval duidelijk ter harte; diepgaand onderzoek en lumbaalpunctie volgden. Enkele dagen later kwam het nefaste resultaat: Multiple Sclerose. Maar zei men: u hebt veel geluk, in Amerika heeft men zojuist een wondermiddel tegen deze ziekte

cIMSO 2004 / 2

15

uitgevonden, namelijk: vitamine B12! Ik kreeg dagelijkse inspuitingen van dat “spul” en moest heel veel rust nemen. Van werken was geen sprake! Angstig vroeg ik aan de plaatselijke sociale assistente: “Hoe moet ik nu verder met mijn leven?” Haar antwoord was weinig aanmoedigend: schrijf je in bij de werklozensteun! Anderen stellen zich daar ook tevreden mee. Ik was verward en ontgoocheld… en amper 23! Onmetelijk ver en hoog lag de besneeuwde bergtop van de Everest. Toch zou ik me niet laten overweldigen door het moeilijke begin van deze klimpartij. Ik voelde geen angst, maar het was alsof de hemelreikende top mij toegrijnzend tartte: je bent er nog lang niet, beste vriend. Ondertussen raadpleegde ik allerlei boeken: wat betekent feitelijk Multiple Sclerose? Welke vreemde kwaal had mij te pakken? De raad opvolgend van de sociale assistente kon ik weldra genieten van een kleine werklozensteun, juist voldoende om van te leven. Ik was vastberaden; ik zou proberen er het beste van te maken. Vanaf 1947 was ik, als MS-zieke, werkloos en logeerde in een kamertje in Brussel. Mijn vrije tijd gebruikte ik voor het bezoeken van mijn kleine vriendenschaar in de omgeving. Bij hen werd ik goddank aanvaard zoals ik was: kreupel en de benen met moeite verder slepend. Dagelijks strompelde ik door het mooie oude Brussel. Hier schonk de Everest mij toch enkele prachtige momenten. Ik tuurde niet steeds naar de verre top met zijn steile bergwanden, maar kon ook genieten van de lieflijke valleien en de mooie vergezichten. Tijdens een van die vele wandelingen gebeurde het… In een krant las ik een artikel over een buitengewone onderneming door een gehandicapte: Bij hem was een been afgezet en hij verplaatste zich hierdoor op krukken. Ondanks deze handicap ondernam de man een voetreis naar Lourdes. Een voetreis als die van deze man wilde ik eveneens gaan maken, zijn voorbeeld werkte zeer aanstekelijk. De strijd tegen de elementen maakte al volledig deel uit van mijn leven. Maar nu zou de echte klimpartij werkelijk beginnen. Sommige van mijn vrienden verklaarden me voor gek; dat ik alleen al aan zo iets durfde te denken, ik liep amper een kilometer per uur!

cIMSO 2004 / 2

16

Niemand durfde me aan te moedigen voor een dergelijke onmogelijke en waanzinnige voetreis! Niemand? Toch wel, één persoon gaf me ten volle gelijk, eraan toevoegend: ik zal elke dag voor jou bidden opdat het een succes zal worden. Zij was de verpleegster in het hospitaal waar ik elke dag werd verzorgd. Weer een hindernis overwonnen, de rest zou wel volgen, zo dacht ik. Met amper 26 jaar en de Everest als levensgezel, gespte ik een rugzak op de schouders en trok de wijde wereld in, richting Lourdes met ongeveer 1200 kilometer voor de boeg. Het bezorgde mij, de overmoedige MS-zieke, mooie vergezichten: ontmoetingen bleven niet uit en de dag eindigde gewoonlijk op aangename wijze. Ziekte en ellende verdwenen in het niet bij deze mooie belevenissen. De Mount Everest leek steeds minder afschrikwekkend. En ik? Ik won gaandeweg sterkte en liep steeds vlotter. Na bijna twee manden naderde ik de top: Lourdes en zijn grot lagen aan mijn voeten….. Mijn geloof in het leven en de volharding hadden mij de overwinning bezorgd. De dokter te Lourdes onderzocht mij en trof weinig of geen sporen van MS aan. Nochtans zei hij dat deze beterschap nooit als “mirakel” zou kunnen herkend worden. Ik reageerde: ik weet dat voor MS-patiënten geen “genezing” bestaat, maar hoe verklaart u deze aankomst in goede gezondheid? Voor mij was deze beklimming van de Mount Everest een waar mirakel, misschien wel door een tikje overmoed, maar vooral door geloof en volharding. Na drie weken verblijf als vrijwillige ziekendrager trok ik van Lourdes te voet naar Rome en dit werd eveneens een prachtige overwinning. Deze twee reizen, die samen ongeveer vijf maanden duurden, lieten op mij een stempel na die mijn heel verdere leven zou bijblijven. Door die voetreis kreeg ik de moed en de kracht om die vervelende kwaal de baas te blijven. En nu, op mijn 75e, strijd ik nog steeds! VOOR U ALLEN: VEEL MOED EN VOLHARDING Roger Debruyne (1923-2004) cIMSO 2004 / 2

17

PUB HENDRIKS

cIMSO 2004 / 2

18

IMSO-MELSBROEK

FEESTKALENDER 2004 Zondag 25 april ......................Zwemmarathon SWIMSO Zondag 09 mei .......................Moederdag Zaterdag 15 mei .....................Kaasavond Zaterdag 22 mei ......................Indian Day 15e Wing Zondag 13 juni ........................Vaderdag Zaterdag 12 juni .....................Koud Buffet Patiënten Zondag 22 augustus ...............Barbecue Zaterdag 4 september ............Uitstap patiënten Zaterdag 16 oktober ...............Mosselfeest Donderdag 11 november ........Pannenkoekenbak Zaterdag 04 december ...........Sinterklaasfeest (personeel) Zaterdag 11 december ...........Kerstfeest Rotary Zaterdag 18 december ...........Bedeling Kerstmis

DEZE KALENDER KAN GEWIJZIGD WORDEN.

cIMSO 2004 / 2

19

gehoorzaam zijn, of anders beide handen op zijn hoofdje terwijl hij in een hoek van de klas geknield moest zwijgen. Elke middag, moesten de kindjes hier naar huis stappen om te eten. Ook de kerk van deze gemeente werd wekelijks bezocht en dit blijft hem bij. Ook zijn communie-feest gebeurde er, toen werd hij zeven jaar waarbij elke jongen het eerste schooljaar in de jongensschool volgde. Het boerendorpje waar hij woonde liet hem denken op het toen maar erwten plukken en appelenrapen : zijn vakantiebezigheden. Op het einde van elk jaar, werd met twee vrienden, omgekleed als herders bij de geboorte van Christus, gekende kerstliedjes gezongen van deur tot deur. Overal werd een centje in hun beurs geworpen, waarbij ze glimlachten. Die vele bezigheden gingen voorbij, toen een Middelbare School kwam die ze per fiets in

Mijn Zijn.

Heel vroeg en lang geleden leefde er een jong koppeltje. Hun woonst in een stad vonden ze fijn.Hij was hun eerste kind dat echt geen problemen gaf. Als kleine kleuter kende hij een eerste gebeurtenis. Deze dag, op bezoek bij zijn tante en oom, zag hij een zwaar geladen voertuig voorbijrijden. "Daar gaan onze meubelen, naar een nieuw gebouwde woonst ", hoorde hij , "Waar we samen heenrijden om er een nieuwe woonst te Beginnen ! " Zoiets hoorde hij nooit, maar dit wilde hij met zijn lieve mama en papa echt meemaken. Een nieuwgebouwd huis, tussen hopen frisse stenen en enkele diepe en ronde geboorde putten kwam hem onbekend maar wel bezienswaardig voor. Hier leerde hij een ander huisje kennen, en alles leek hem nog zo nieuw terwijl hij een andere kamer kreeg. Alles werd hem gegeven, alleen hoefde hij hier maar braaf te zijn en ook op de nonnekes-school waar elk klein kind zijn kinderjaren doormaakte, moest hij flink

cIMSO 2004 / 2

20

Die getrouwde westvlamingen huurden hun eerste huisje te Mechelen, terwijl hij zijn eindexamen als burgerlijk ingenieur voorbereidde. Valerie, hun eerste meisje werd er geboren waarna hun verhuis naar Lüdenscheid (D.)volgde. Na een jaartje reeds volgde het verhuizen naar Essentho( D.) waar een tweede kindje July werd geboren. Zijn taak was, en bleef het in stand houden van alle technische verbindingen tussen vriendelijke posten, of het opsporen van vijandelijke vliegtuigen, waarbij die maar konden neergehaald worden. Zijn terugkeer naar ons land na vijftien jaren, kwam er door trieste gevoelens die hij kende bij zijn troosteloze loopbaan, een bestaan gewisseld met bijvoorbeeld gestoorde zwembeurten in een sauna , of ook door slaapmoeilijkheden in een slaaptent op oefening. Terug in België bleef hij een kalm officier die meestal met een computer werkte en zich maar niet stoorde daar hij maandelijks Het militair hospitaal te Neder-OverHeembeek bezocht. Hier werd

de dichtste grote stad bezochten. Zijn studies verliepen er zeer goed daar hij een student werd die slaagde voor het ingangsexamen tot de Koninklijke Cadettenschool. Die gekende Hoger Middelbare School volgde hij in Laken, naast het Koninklijk Paleis. Hij eindigde deze school uitmuntend , want nu moest hij de Polytechnische afdeling volgen in de Koninklijke Militaire School. Mijn zijn !

Hij moest er veel studeren en werd er Luitenant Burgerlijk Ingenieur. Het einde van die studies werden nog beter bekroond :door zijn trouwfeest met het liefste Carientje dat hij reeds kende.

cIMSO 2004 / 2

21

Ca roule comme sur des boules carrées !!!!

hem door een dokter aangeraden de Multiplex Sclerose Kliniek te bezoeken. Die gekende sportman kende de vorige jaren vele gebreken. Bij zijn vele zwembeurten, voelde hij nu het slapworden van zijn rechterarm en been. Na zoveel jaren maar verderwerken kende zijn vrouw Verpleegster de werkelijkheid bij haar man. Hij durfde met een auto rijden om zijn werkplaats te vinden, tot hij een zwaar ongeval kende toen zijn rechterbeen te zwak bleek om flink te remmen. Zo werd hem duidelijk gewezen op zijn aandoening, waarbij per wagen rijden en dus ook het verderwerken verboden werd. Nu werd hem door de dokter aangeraden de MS Kliniek te Deze mooie instelling bestaat niet om mensen die hun speciale Melsbroek te bezoeken.

aandoening hebben en kennen te genezen. Maar ze is er wel om iedereen heel veel lichamelijke en medische hulp aan te bieden, wat een verder leven mogelijk maakt. Hier zag en ziet hij de realiteit ... Dank aan Allen. Alfredo

Foto’s : Yves Dedecker .

Komt een man bij de dokter. "Tijd niet gezien", zegt de dokter. Waarop die man antwoordt: "Dat kan wel kloppen, ik ben een tijd ziek geweest."

cIMSO 2004 / 2

22

Voor al uw problemen, vragen of bemerkingen, slechts één adres :

Werkgroep Dialoog

Bij de leden :

André Werelds Albert Baele Charles Blockeel Mau Van den Eede Patrick De Meyer

via de bus van IMSO bij de ingang van de cafetaria.

cIMSO 2004 / 2

23

Het centrum heeft een ombudsman… …en die ombudsman ben ik, Gaël Spruyt. Sinds 1 november ben ik officieel aangesteld als ombudsman van het Nationaal MS-Centrum. Wat is een ombudsman? Bij de ombudsman kan je terecht met suggesties en klachten inzake het hele zorgverleningsproces binnen het centrum. Als je bijvoorbeeld van oordeel bent dat je patiëntenrechten geschonden zijn, kan je dit bij mij aankaarten. Een folder met meer info over die patiëntenrechten vind je in de folderkast in het revacentrum. Ook vragen over de ombudsfunctie zelf en haar werkwijze komen in aanmerking. Indien ik je zelf niet verder kan helpen, kan ik je wellicht wel naar iemand doorverwijzen die dat wel kan. Waar en wanneer vind ik die ombudsman? In de gang van de dienst Psychologie, tweede deur links. In principe ben ik elke werkdag buiten maandag in het centrum te vinden. Hoe regel ik een afspraak? Klop zelf eens aan voor een afspraak, of maak een afspraak via Ingrid of Betty (voor externen), of via de verpleging (voor internen). Ik ben ook telefonisch (op 02/753.16.75) of via e-mail ([email protected]) te contacteren. Indien je je vraag het liefst schriftelijk stelt kan je deze ook via de Dialoogbox of via de post kwijt, zolang je maar duidelijk aanduidt dat hij voor de ombudsman bestemd is. Hoe gaat dat in het werk zo’n klacht? Voor een uitgewerkte versie van de procedure kan je terecht bij de telefonistes, bij het reva-onthaal (Ingrid & Betty), de verpleging op de verdiepingen, de sociale dienst of bij mij. In het kort komt het erop neer dat we samen eens kijken of je klacht iets is dat de ombudsman verder kan afhandelen, of iets dat beter doorverwezen wordt (zoals b.v. een klacht over de factuur). Ik zal dan met u bespreken wat volgens mij de meest aangewezen stappen zijn om uw klacht op te lossen. Hier gelden doorgaans twee regels. 1) De klacht wordt indien mogelijk opgelost bij de basis, m.a.w. samen met de betrokken persoon/personen, zodat zo weinig mogelijk anderen erbij hoeven betrokken worden. 2) Klachten kunnen niet anoniem geformuleerd worden: als een patiënt klaagt over een personeelslid, heeft deze ook het recht om te weten over wie of wat het gaat.

IMSO c 2004 / 2

24

Wanneer is een klacht afgehandeld? Ofwel wanneer u tevreden bent over het gekregen antwoord en de eventuele te nemen maatregelen. Belangrijk: het is allesbehalve de bedoeling personeel te ‘straffen’, de bedoeling is uw probleem op te lossen! Ofwel wanneer u beslist niet verder te gaan met uw klacht. Soms kan het al eens helpen om een probleem uit te spreken, zonder dat je er noodzakelijk iets mee wil doen. U bent geenszins verplicht om na een eerste gesprek met mij verdere concrete stappen te ondernemen. En klachten in verband met Taxi Hendriks? Hoewel Taxi Hendriks officieel geen deel uitmaakt van het centrum, doen de meeste patiënten toch regelmatig beroep op hun diensten. En een dienst waar regelmatig gebruik van gemaakt wordt, daar komen sowieso ook klachten op. Aangezien ik natuurlijk zelf niet voor Taxi Hendriks werk, kan ik ook hun klachten niet afhandelen. Wat ik wél kan doen, is samen met u een klachtenformulier invullen (ook te verkrijgen aan het reva-onthaal). Taxi Hendriks verplicht zich er dan toe om u binnen een redelijke termijn van antwoord te dienen, hopelijk met een voor u bevredigende oplossing. Wat met al mijn overige vragen? Eén adres: de ombudsman staat ter uwer beschikking. Bel me, schrijf me, laat me vlug iets weten…

Laten we samen werken aan een centrum waar het prettig werken is: zowel voor patiënten als voor personeel! Gaël

Toen men tegen moeder Theresa zegde over haar werk dat het maar een druppel in de oceaan was, antwoordde ze: "Wat zou een oceaan zijn zonder druppel ?"

IMSO c 2004 / 2

25

ORTEC

IMSO c 2004 / 2

26

Aan de Scheldeboorden Zestien oktober was een stralende dag van meer dan 20°. Het was dus "The Indian spring of Sacramento", maar dan in Berlare. Hilde en ik trokken naar het jaagpad naast de Schelde. We wilden iets gaan drinken in het "Oude Brughuis”. Het bleek die dag een café zonder bier. Gelukkig hadden we de koelbox mee en hebben we ons zelf maar uit de slag getrokken. Wij dan maar linksaf, richting Dendermonde. We zijn zo'n vijf minuten aan 't wandelen, tot Hilde zegt :"Achter ons komt een man aangejogd en heeft die een mooie hond bij zich". Een poosje later kwam de viervoeter ons voorbijgelopen. Zijn vader en zijn moeder hadden blijkbaar allebei een stamboom, maar helaas niet van hetzelfde type. Het was een grote, zwarte hond waarin een Duitse herder en een labrador duidelijk het beste van zichzelf hadden gelegd. Het was een braaf beest dat links en rechts wat snuffelde. Toch liep hij even verderop de schapen te jennen die de dijk aan het afgrazen waren. "Wat hebt u een mooie hond, mijnheer." riep Hilde bewonderend uit. "Bijlange niet," zei de man haast verontwaardigd "ik heb helemaal geen hond. Als ik hier kom oefenen, loopt hij gegarandeerd achter me aan. Ik kan hem maar niet afgeschud krijgen.” Toen ik even later rechts door mijn wimpers tuurde, kreeg ik haast een rolberoerte. Het dier onderwierp enkele opkomende fietsers aan een scherpe elandtest. Handig slalommend slaagden ze er beiden in de viervoeter te ontwijken. Kwispelstaartend kwam hij hen achternagelopen, want het smaakte blijkbaar naar nog. De man die het ook gezien had, draaide zich om om de woedende blikken van de fietsers te ontwijken. "Zwijg ervan" zuchtte hij "vorige week was het nog veel erger. Ik liep in de richting Wichelen en even voorbij de bocht komen twee helemaal bemodderde fietsers de helling opgekropen. Vloekend en sakkerend dat het niet mooi meer was.” "Hebt u zich pijn gedaan?" vroeg ik beleefd als ik opgevoed ben”. “Wat?" riep de grootste, "mijnheer komt nog met ons lachen ook.” "Enfin, ik heb weer het hele refrein moeten aframmelen, van: niet van mij en niet weten van wie.” "Maar eigenlijk klopt dit laatste ook niet helemaal. Het beest heeft namelijk geen baasje meer. Hier een beetje verder staat een boerderij en de boer is daar vorig jaar gestorven. De hond is blijven leven. En nu dacht ik al dat ik het gevonden had. Haast op de tippen van mijn tenen sloop ik onlangs voorbij de bouwval. Bijna was ik voorbij en ik dacht al IMSO c 2004 / 2

27

dat ik ontsnapt was. Maar nee hoor, daar was mijn schaduw weer. Hij liep weer achter me aan. Ik heb nog geprobeerd hem af te schudden. Maar als je daarmee begint, ken je het einde van je ellende niet. Hij loopt gewoon veel vlugger en dan denkt hij nog dat het om te spelen is ook.” Gisteren was het ergste tot nu toe. Ik was van de dijk afgelopen en had een zijstraat genomen, natuurlijk met dat vervelende beest achter me aan. En daar stond toch een politiewagen zeker. Een agent vroeg mij : "Mijnheer u hebt toch wel een plastic zakje mee zeker ?" Ik viel uit de lucht. “Ik? Een plastic zakje? Waarvoor, mijnheer ?" vroeg ik. "Voor de eventuele hondendrollen, natuurlijk." antwoordde hij. En weer begon het verhaal. Ik denk er ernstig over na met een bord om mijn hals te lopen waarop staat : "IK HAAT HONDEN”. De viervoeter scheen het zo niet te hebben begrepen, want reikhalzend zat hij met smachtende, vochtige ogen te wachten op de start. Zonder nog iets te zeggen, liep de man weg en riep : "Kom, stuk ellende, kom, want jou geraak ik toch nooit meer kwijt" en hij verdween richting Dendermonde. André Werelds

DE PRETRE

IMSO c 2004 / 2

28

BERICHT IVM TUSSENKOMSTEN Aanvraagprocedure

1. Vòòr de aankoop : Richt uw aanvraag voor tussenkomst aan de voorzitter, ondervoorzitter of een bestuurslid van IMSO. 2. De aanvraag wordt onderzocht in samenwerking met de sociale dienst. 3. Na de eerstvolgende bestuursvergadering wordt u verwittigd over de genomen beslissing. 4. Na ontvangst van de ORIGINELE FACTUUR wordt de afgesproken tussenkomst uitbetaald. NB : De aanvraag dient steeds te gebeuren vòòr de aankoop IMSO zal geen enkele tussenkomst verlenen indien de aanvraag wordt gedaan na de aankoop van het hulpmiddel. Met dank voor uw begrip, Dr. P. KETELAER Ondervoorzitter.

IMSO c 2004 / 2

CHRISTEL KEMPENEERS Voorzitter.

29

Anniversaires - Verjaardagen Hartelijke gelukwensen !!! Chaleureuses félicitations !!!

Mei - Mai Clara Marcuzzi Daniël Detant Eric Vanderbeken Ingrid Deblock Christiane Boets Susanne Rispens Daniël Camphyn Els Vantricht-Grossen Florentine Buekenhoudt Karel Sterckx Ingrid Vandenbrulle Jean Vandecauter August De Becker Glenys Baldwin Francine Warnants Marcella Verelli Petra Bober Christiane Calonne Micheline De Bruycker Jeanne Sterken Christine Bontinck Miet Bosman Julienne Palstermans Gabrielle Buys Simonne Pottier Julienne Bockstal Mahmut Durmus Anna Huisman Eric Van Leeuwen Jan Monfils Dirk Steenhuyzen M. Dramaix Marcel Raes

IMSO c 2004 / 2

-

1080 Brussel Appelterre Kluisbergen Vilvoorde Schoten Mechelen Haine St. Paul Borgerhout Bertem Machelen Mere Scherpenheuvel St.Stevens Woluwe Antwerpen Obaix Mol 1020 Brussel Etterbeek Baal-Tremelo Landen Ninove Opoeteren-Maaseik Mollem-Asse Stekene Borgerhout Liedekerke 1030 Bruxelles Leuven Beigem Halle Mechelen Jurbize Asse

30

Anniversaires - Verjaardagen Hartelijke gelukwensen !!! Chaleureuses félicitations !!!

Juin – Juni Freddy Vanlerberghe Josée Verhaegen Jean-Paul Janssens Robert Decauter Renée Stoefs Anne Burnotte Eugène Segers Mieke Vanweddingen Serge Hildebrand Greta Sterckx Eddy Debelder Michelle Beduneau J.Vandenbogaert Albert Baele Urbain Foquet Guido Puzzuti Louisa Papon Roger Vancauwenbergh Sem Moerman Roman Bodnarouk Marc Vangrunderbeeck Inge Aelgoet Lucienne Blijckers Robert Hellinckx Lionel De Waegeneer Joke Van Goethem Jean Pierret Arlette Vandemoortel

IMSO c 2004 / 2

-

Diest Scherpenheuvel Wespelaar Buken 1090 Brussel St.Pieters Woluwe Waterloo St.Agatha Rode 1070 Brussel Grimbergen Berlaar Koekelberg Antwerpen St.Pieters Leeuw Vlierzele Woluwe St. Pierre Antwerpen Bruxelles Avelgem Maldegem Kortenberg Gavere-Aspen St.Genesius Rode Molenbeek St.Jean Roosdaal Antwerpen 1150 Bruxelles Bornem

31

Les mots agaçants (à mon avis même très agaçants) Voilà la photo d’une chaise roulante triste à en pleurer, mais la seule possibilité de déplacement pour beaucoup de personnes. C’est tellement inimaginable que « l’humanité piétonne » ne trouve jamais les mots pour le dire et emploie des expressions plus choquantes les unes que les autres. Le mot le plus courant : charrette ou petite charrette Selon le dictionnaire c’est tout à fait faux. Une charrette n’a que deux roues et est tirée par un animal. Elle est destinée à transporter des charges, donc si on ne compte pas les roues, il faudrait accepter d’être transporté comme une charge ? Dernièrement, j’ai même rencontré un médecin qui ne connaissait pas d’autre mot pour le fauteuil roulant, c’est dire combien cette expression est répandue. Viennent alors «cloué et/ou enchaîné » à la chaise roulante. Quelle horreur ! Cloué : le dictionnaire dit » fixer quelque chose, l’immobiliser, tel qu’une maladie peut vous immobiliser au lit, c.à.d. vous clouer au lit. Mais quand on se déplace en chaise roulante, on n’y est pas cloué pour autant, on n’est pas immobilisé, on peut aller et venir, on peut la quitter, parfois même, elle rend une liberté perdue. Cette façon de parler me fait immanquablement penser à Dracula cloué dans son cercueil.

Enchaîné : C’est encore plus grave. Enchaîner (comme les forçats amenés au bagne) veut dire attacher avec une chaîne, priver de liberté, soumettre et même asservir, réduire à un état de dépendance absolue. Peut-on s’imaginer que par la simple défaillance des jambes une personne est soumise à la chaise roulante, asservie par elle ? Dans tous les cas, le faute il roulant n’est jamais qu’un « outil », un moyen, une aide très souvent indispensable pour se déplacer.

IMSO c 2004 / 2

32

Voituré : Le plus récent de ces mots, n’existe pas au masculin. Au féminin il concerne le contenu d’une voiture, comme une cuillérée, une gorgée, une platée etc désignent bien le contenant respectif. Une personne se déplace en fauteuil roulant, on dit qu’elle est "voiturée", une autre se déplace en basket faudra-il dire qu’elle est baskettée, en pantoufles pantouflée ??? Je connais bien des pantouflards, mais des pantouflés ? Avec des lunettes on devient binoclard, ce qui n’est pas gentil voire péjoratif, mais binoclé ? Lors d’un voyage il y avait 20 participants dont 3 voiturés, combien de chaussés ou bottés, robés, pantalonnés, binoclards? Tous ces mots, en somme anodins, ramènent la personne à un état lamentable, pitoyable, au point de ne plus voir qu'un objet ! Il n’y a plus de personne, il n’y a plus que « le voituré » et celui là n’a même pas droit de citation dans le dictionnaire. Ces mots me choquent depuis bien longtemps et j’aimerais savoir ce que vous en pensez. Elke Delmoitiez Soignies [email protected]

PUB DE PRETRE

IMSO c 2004 / 2

33

PUB ORTEC

IMSO c 2004 / 2

34

La guerre des bières Au fait j'aurais dû le savoir d'avance mais enfin comme jeune professeur on en fait des bétises. On prend un peu trop de risques. C'est propre à la jeunesse et c'est bien ainsi car la vie est déjà suffisamment monotone. Presque tous les élèves de cette classe là habitaient dans une commune où on brassait de la bière. Durant des semaines ils se vantaient des qualités de ce breuvage local, sa transparence, son reflet, son mousse et son degré d'alcool. Les autres on ne les écoutait pas car ceux-là ne pouvaient que faire de l'eau de vaisselle. J'aurais dû le savoir et aujourd'hui je ne comprend toujours pas comment j'ai eu pareille idée. A la fin de l'année j'avais donné comme instruction de préparer par groupe de 3 à 4 un exposé sur leur commune. Le mois précédent on aurait dit qu'il y avait de l'électricité dans l'air. Soudain on n'avait plus parlé de bière. Le premier groupe à se présenter me demanda les clés de la classe pour décorer un peu laclasse. Lorsque nous sommes rentrés dans la classe, on avait pendu un plan de village et quelques photos de Steenhuffel au tableau. Après trente minutes de chauvinisme, le chef du groupe regarda les autres dans les yeux et dit d'une façon arrogante comme si c'était la chose le plus normale au monde : "Et maintenant nous allons vous laisser goûter la bière qui fait la fierté du Brabant". Il plongea en dessous du pupitre et fit apparaitre un bac de Palm. Les autres observaient ahuris l'évènement. Les bouteilles ainsi que quelques ouvres-bouteille furent distribués. Ils se sentaient mis échec et mat. Sans considération et comme des ouvriers du batiment ils s'enfilaient la bière. Il y en avait même un "super évolué" qui débouchait la bouteille avec les dents, regarda l'étiquette avec dédain et versa "ce jus brun et fade" dans son gosier. Il doit cependant avoir sur-estimé ses capacités de buveur et sous-estimé le degré d'alcool de la bière car après quelque temps il louchait de façon bizarre au dessus de ses lunettes en regardant au loin. La victoire de Palm fut totale. J'ai compris à ce moment là ce qui m'attendait car comme citoyen de pareille commune on ne se laisse pas dominer par pareil ennemi. Le prochain fois on réagira violament et avec panache. Depuis leur volonté fut faite et plus la mienne.

IMSO c 2004 / 2

35

Le deuxième groupe représentait la commune de Merchtem et donc Ginder-ale. Bon le degré d'alcool était un peu moindre mais les bouteilles plus grandes. Heureusement la classe se trouva dans un coin éloigné du batiment sans quoi nous aurions eu pas mal de spectateurs. Ensuite on a eu Op-ale de Opwijk et Kob-ale de Kobbegem-Asse. Après quatre groupes et quatre bacs de bière et pas mal d'ambiance je crus les bacchanales terminées. Erreur ! De toute la classe il ne restait plus qu'un seul élève; un interne qui avait demandé de parler tout seul. J'avais acquiessé. Il venait de Grammont et à ma connaissance il n'y a pas de brasserie à Grammont. Pendant son exposé il distribua des morceaux de tartes au maton et des biscuits, spécialités de la région. Soudain il ouvrit son tiroir, en sortit quelques verres et un bouteille de vin blanc. Il montra toutes ses dents en sourirant et invita le professeur à prendre la place des membres du Conseil Communal dans l'hotel de ville de Grammont pendant les fêtes annuelles des biscuits craquelins. Il versa le vin dans les verres, sortit un autre petit pot de sa poche et en sortit deux petits poissons qu'il plaça dans les aquariums d'occasion. Je me dis en une fraction de seconde : "Seigneur, épargnez-moi cette coupe". Mais comparé à ce que les autres m'avaient fait subir, ceci était "de la petite bière". Je ne pouvais pas le décevoir. "Santé" me dit-il sans pitié et avec un malain plaisir. Les yeux fermés et le cerveau bloqué sur zéro, le contenu du verre disparut derrière "ma cravate". La classe applaudit pendant que les petits poissons frétillaient dans mon gosier avant d'attérir dans mon estomac, qui fut sans doute leur tombeau. Les élèves étaient plûtot décus car il n'avait plus été question de bière. J'ai encore des sueurs froides lorsque je pense à ce qui aurait pu arriver si j'avais eu quelques élèves originaires de Breendonk où on brasse la Duvel . André Werelds

Traduction : J.L. Gailliez

IMSO c 2004 / 2

36

Pour tous vos problèmes, vos questions ou remarques, une seule adresse :

Groupe de travail Dialogue

Chez les membres :

André Werelds Albert Baele Charles Blockeel Mau Van den Eede Patrick De Meyer

Via la boîte aux lettres IMSO à l'entrée de la cafétéria

IMSO c 2004 / 2

37

PUB HENDRIKS

IMSO c 2004 / 2

38

24 février 2004:

Fête aux Moules

J’en avais beaucoup entendu parler. Quand -y avait une fête aux moules j’étais souvent hospitalisée. Mais je remarquais aussi le nombre de gens qui s’y rendaient… Je n’avais aucune envie de me jeter dans cette foule, jusqu’au moment où ma tante et mon oncle m’y ont invitée. Je me disait : « oh, et pourquoi pas… » Je ne regrette pas d’avoir accepté ! Les moules étaient succulentes, bien jouteuse et grandes. La sauce, n’en parlons pas, un vrai délice. Et les frites… miam-miam. Les bénévoles faisaient bien leur travail et en moins de temps qu’il ne fallait pour le dire tes couverts, ton assiette et casserole, remplis de ces petites délices ce trouvaient devant ton nez ! Et quoi avec la foule ? Eh bien, après quelques minutes mes ‘pommettes’ devenaient toute rouges mais elles ont disparu dès que j’ai commencé à manger. C’était tellement délicieux et je savourais pleinement ce moment. Je n’entendais plus les bruits de fond. J’ai même pris du temps (et de la place) pour un morceau de tarte, accompagné d’un café. Petra

Pas oublier!!! Soirée fromages Samedi, le 15 mai Oú: MS-Centrum Melsbroek ET

Indian Day 15e Wing Samedi, le 22 mai

IMSO c 2004 / 2

39

Dico du langage féminin -Oui = non -non = Oui -Peut-être = non -je regrette = tu vas le regretter -Il nous faut = je veux -C'est ton choix. = Le bon choix devrait te sembler évident -Il faut qu'on parle = J'ai un certain nombre de reproches à te faire -Mais vas-y ! = Ne t'avise pas de faire ça ! -Ca m'est égal = Bien sur, que ça me dérange, imbécile ! -Comme tu es viril ! = tu ferais bien de te raser et de t'asperger de -déodorant -tu es bien attentionné, ce soir = tu ne penses qu'au cul, ou quoi ? -Sois romantique, éteins la lumière = J'ai filé mes bas -Cette cuisine n'est pas pratique = je veux qu'on déménage -je voudrais de nouveaux rideaux = et tapis, et meubles, et papier peint -tu m'aimes ? = je suis sur le point de te réclamer -quelque chose de coûteux Un jour, tu me le paieras!

Fais comme tu veux!

-tu m'aimes vraiment ? = Aujourd'hui, j'ai fait un truc qui ne va pas te plaire du tout -je suis prête dans une minute = Remets tes pantoufles, ouvre une bière -et trouve-toi une bonne émission a la télé -J'ai pas un gros cul ? = Dis-moi que je suis belle -Il faut que tu apprennes à communiquer = Contente-toi d'être d'accord avec moi -non, je ne hurle pas ! = Eh bien oui, je hurle, et je crois que ça le mérite

IMSO c 2004 / 2

40

IMSO-MELSBROEK

Calendrier des Fêtes 2004 Dimanche 25 avril .................. SWIMSO Dimanche 09 mai .................. Fête des Mères Samedi 15 mai ...................... Soirée fromages Samedi 22 mai ...................... Indian Day 15e Wing Dimanche 13 juin ................... Fête des Pères Samedi 12 juin ....................... Buffet froid bénévoles Dimanche 22 août ................. Barbecue Samedi 4 septembre ............. Excursion pour les patients Samedi 16 octobre ................ Souper aux Moules Jeudi 11 novembre ................ Journée des Crêpes Samedi 04 décembre ............ Fête de St. Nicolas (pers.) Samedi 11 décembre ............ Fête de Noël Rotary Samedi 18 décembre ............ Distribution de fruits

LE CALENDRIER PEUT ETRE MODIFIE.

IMSO c 2004 / 2

41

route les appareils électroménagers, téléphoner...

Bonjour , Je m’appelle Fabienne Deregnaucourt. Des médecins m’ont fait le diagnostic de la sclérose en plaques (SEP) au mois de mai 1982 . C'est donc atteinte de cette maladie que j'ai arrêté mes études supérieures, que je me suis marié avec Jan, que je connaissais depuis quelques années et que nous avons eu deux enfants: Un fils Alexander aujourd'hui âgé de 13 ans et une fille, Bérengère aujourd'hui 12 ans. Depuis quelques années nous habitons une maison, à la campagne, dans un centre AVJ (Aide à la Vie journalière), de l'asbl ''Hove te Donc", à Maldegem. Le centre comprend 12 maisons individuelles avec un petit jardin, à moins de 20 km de Bruges et Knokke. A ces 12 maisons est rattachée une 13ième maison qui est le centre AVJ proprement dit. Chacun des 12 locataires loue sa maison, et y habite avec sa famille de façon autonome, où la vie privée est respectée. Un système d'appel sans fil permet à chacun des patients de pouvoir demander de l'aide à un assistant du centre AVJ 24h/24, 7jours/7. Cette aide peut-être très variable d'une maison à l'autre, car adaptée aux besoins du handicap: On nous aide à sortir du lit, nous laver les cheveux, couper les ongles, donner à manger, préparer les médicaments, mettre en IMSO c 2004 / 2

Nous prenons ce système d'habitation comme un cadeau tombé du ciel. L'évolution du handicap en 21 ans m'a rendu tétraplégique et avec une faible capacité pulmonaire de 350 cc , je suis pratiquement sans voix audible. Je dépend essentiellement de l'aide d'autrui et il devenait pesant de toujours solliciter mon mari et les enfants. L'handicap évoluant, la charge de mon handicap sur mon mari et mes enfants devenait trop importante et chacun avait l'impression de se noyer.

42

puisqu'il n'y a pas de communication. Je finis parfois dans un isolement total. Je suis souvent à la merci de ce que pensent les autres, ou plus grave, de ce que l'on veut penser pour mon bien, à ma place. Il m'est impossible par exemple de répondre du tac au tac, et parfois j'en ai bien envie. Je passe sûrement et souvent pour quelqu'un de bizarre car je ne parle pratiquement jamais. Alors avec ma chaise électrique et une commande au menton, je roule vite pour ne pas devoir m'arrêter. A quoi bon m'arrêter, pour dire quoi? Je ne sais même pas faire comprendre comment m'aider pour pouvoir parler. Rien que de me trouver dans une pièce avec beaucoup de monde et donc du brouhaha me gène. Le bruit de fond me met dans une cage phonique, qui m'isole. J'ai alors des difficultés à me concentrer pour bien avaler en mangeant, je ne peux plus demander de l'aide...Parfois c'est la panique. Cela ne m'empêche pas de rester poli et de respecter mon caractère. Je dis toujours bonjour et je sourie beaucoup, ne fusse que pour bien montrer que j'ai vu mon interlocuteur. Je ne voudrais pas que mon mutisme passe pour de l'indifférence. Mais souvent je me sens seule du au fait de ma difficulté à communiquer. Mon attitude qui pourrais donc passer pour de l’indifférence a sûrement fait penser à beaucoup de personnes que mon

Mon mari ne pouvait plus quitter la maison plus d'une heure et demi et il me pesait toujours de lui demander de l'aide lorsqu'il était lui-même occupé, de le sortir de son travail, d'interrompre les devoirs des enfants, la préparation des repas... Communication avec les AVJ, les thérapeutes ou des personnes qui savent m'aider. Avec cette aide AVJ, le bonheur est revenu dans la maison. Mon mari et les enfants ont retrouvé plus de liberté et les assistants de l'AVJ, connaissant bien mon handicap, savent bien m'aider sans difficulté. Les personnes de Melsbroek, les infirmières de la Croix jaune et blanche, les aides familiales savent que pour m'aider il faut appuyer sur ma cage thoracique ou le ventre. Ceci me permet de mieux parler et donc de ne pas devoir répéter plusieurs fois une même phrase, ce qui me fatiguait énormément. Auprès d'eux je me sens en sécurité, je ne crains plus d'être incomprise ou privée de parole. Communication avec des inconnus Un inconnu ne sait pas m'aider sans être initié. Comme les inconnus ne savent pas m'aider à parler, ceci amène de grandes difficultés sur le plan relationnel car je ne peux absolument pas communiquer sans aide et donc pas me faire aider IMSO c 2004 / 2

43

laisser distraire par les conversations. Pour les moments de confidences il faut qu'il y ait le silence dans la. maison, que le calme y soit revenu. Mais ces moments trop rares sont intenses et pleins de bonheur. Pour les réponses dont mes enfants ont besoin rapidement, ils vont toujours voir mon mari ou un autre adulte. Car il est pour moi impossible de créer une atmosphère propice aux confidences ou aux discussions. Ce qui serait parfois nécessaire pour ma fille. Une anecdote: Mon mari. demande un jour à table "C'est qui le chef à la maison ?" Et la réponse de notre Alexander était: "Quand maman est là ou quand elle n'est pas là ?"

caractère a changé. Ce qui pousse les gens à m'isoler à nouveau un peu plus. J'en développe un sentiment de solitude qui ne peux que s'accentuer avec le temps, car ce problème n'est pas solvable, ni par moi, ni par personne d'autre d'ailleurs. Mais ne dit on pas que la parole est d'argent alors que le silence est d'or ? Communication avec mes enfants Nos enfants me comprennent bien sans difficulté car ils sont nés alors que ma maladie existait déjà. Ma SEP s'est aggravé, mais les enfants ont évolué avec. Leur lecture labiale est parfaite et ils connaissent mes besoins à travers toutes mes mimiques. S'il reste un problème, mon mari me sert de porte-parole, mais parfois ce sont les enfants qui traduisent à mon mari ce que je dis. Ce n'est pas toujours facile d'élever deux enfants qui préfèrent regarder la télé ou jouer sur l’ordinateur au lieu de faire leurs devoirs. Il faut parfois mettre les limites dont ils ont besoin. Heureusement mon handicap ne leur sert jamais d'excuses, ils ne mélangent pas handicap et autorité. Ils ne remettent pas en cause mon autorité. Par contre les moments de confidences sont trop peu nombreux. Les repas pris ensemble pourraient l'être, mais comme j'ai de grands problèmes de déglutition, je dois consacrer mon attention à bien avaler et ne peux donc pas trop me IMSO c 2004 / 2

Communication avec mon mari Actuellement, Jan, mon mari, est devenu la seule personne capable de faire tout à lui seul et donc de pallier toutes les aides dont je bénéficie: aide AVJ, aide familiale, soins infirmiers. C'est le seul qui me porte jusque dans la voiture pour une balade, le seul qui me porte à l'étage dans la maison, qui m'emmène faire des courses, qui m'emmène chez le coiffeur, en visite dans la famille ou chez des amis, en vacances, capable de me faire les soins nécessaires dans un hôtel ou dans un bois... Mon élocution devenant plus difficile, Jan devient mon seul recours pour me servir

44

anecdotes rigolotes sur les bêtises des enfants. Autrefois j'aimais prendre des photos. Aujourd'hui pendant mes séjours à Melsbroek, je peux m'exprimer dans la peinture lors des séances d'ergothérapie. Mon problème de communication est devenu une de mes préoccupations principales pour ne pas dire un véritable sujet d'inquiétude qui supplante tous les autres handicaps, provoqués par la SEP, J'ai utilisé pendant quelques années un micro amplificateur de voix. Cela m'a été bien utile mais je ne sais pas si on peut encore en trouver qui pallie à mon problème. J'ai parfois le sentiment d'être seule devant le fond du problème. C'est à moi de m'adapter aux différentes situations auxquelles je suis confrontée: frustration, attendre, impuissance, énervement ...tel est mon lot quotidien. Et quand je ne parviens pas à me faire comprendre, je ne peux pas m'empêcher de pleurer et c'est heureusement encore un moyen par lequel mes émotions trouvent encore à s'exprimer. Malaise et étonnement de mes interlocuteurs: "Mais, enfin, on ne fait que parler!". Mais comme je ne sais toujours pas parler, donc répondre, j'éprouve à nouveau une frustration, une de plus. Mais souvent par mon mutisme forcé, je me sens exclue de la conversation, je me sens asociale, seule. Par mon mutisme forcé, je pense donner aux autres l'impression d'être indifférente et de les rejeter, ce qui n'est évidement pas le cas.

d'intermédiaire, surtout pour faire face à de nouvelles situations. Mais quand j'ai des intérêts différents ou un conflit avec mon mari, qui me sert d'intermédiaire? Surtout que l'on n'a pas forcément quelqu'un sous la main. Alors je suis obligé d'attendre qu'il veuille bien, ou qu'il aie le temps d'écouter mes arguments. Alors une fois de plus il faut être patiente et attendre car je ne peux pas parler sans son aide. De même je peux difficilement manifester mon désaccord lorsque je trouve qu'il ne transmet pas assez fidèlement mes idées. Parfois, lors d'une hospitalisation, avec l'aide d'une infirmière de nuit c'est l'occasion de lui écrire une lettre. Communication au moyen de la technique Heureusement on s'est bien équipé à la maison. Nous avons tous les appareils électroménagers, ce qui nous élimine beaucoup de soucis. J'ai des commandes d'environnement qui me permettent d'allumer ou éteindre la télévision, les lampes, la stéréo, d'ouvrir ma porte pour sortir. J'ai un ordinateur adapté qui me donne toutes les communications écrites possibles dont l'Email, surfer sur le Web, écouter de la musique, utiliser le traitement de texte ou je tiens des fichiers à jour sur l'évolution de ma maladie et les

IMSO c 2004 / 2

45

Texte : Fabienne Deregnaucourt

Je suis sur qu'un peu de réflexion et d'informations développés par d'autres patients devraient être plus largement diffusés. Grâce au système "D" chacun se "débrouille", mais garde sa trouvaille dans son environnement.

email de Fabienne: [email protected]

Ce texte paraîtra également dans le revue ‘La clef ‘ de Mars – avril mai .

Je pense qu'il y a encore beaucoup de solutions géniales qui dorment dans les cartons.

Photo et mise en page : Yves Dedecker.

PUB DRUKKERIJ

IMSO c 2004 / 2

46

AVIS CONCERNANT LES INTERVENTIONS Procédure de demande 1. Avant l'achat : Introduisez votre demande auprès du président, du vice-président ou d'un membre de direction de l'IMSO. 2. La demande sera examinée en association avec le service social. 3. Lors de la première réunion de direction faisant suite à votre demande, le dossier sera étudié et nous vous informerons dans les plus brefs délais de la décision prise. 4. Après réception de la FACTURE ORIGINALE, le montant de l'intervention, dont il a été convenu, est versé. NB : La demande doit toujours être introduite avant l'achat L'IMSO n'interviendra en aucun cas lors d'une demande introduite après l'achat du matériel nécessaire. Merci pour votre compréhension, Dr. P. KETELAER Vice-président cIMSO 2004 / 2

CHRISTEL KEMPENEERS Président 47

Le Centre de la S.E.P. à un médiateur… …qui s’appelle Gaël Spruyt. Depuis le 1ier novembre 2003 j’ai été officiellement nommé médiateur du Centre de la S.E.P. Qu’est-ce que c’est qu’un médiateur? Si vous avez des suggestions et des plaintes concernant le processus du service de soin dans notre centre, vous pouvez vous adresser à moi. (par exemple : si vous trouvez que vos droits de patients sont bafoués). Dans le centre de réadaptation, vous pouvez trouver un dépliant concernant vos droits de patient. Je vous informe de mes fonctions de médiateur et de mes compétences. Si je ne sais pas vous aider moimême, je peux toujours vous transférer à la personne concernée. Quand et où consulter le médiateur? Chaque jour de la semaine, en dehors du lundi, dans le couloir du service de Psychologie, la deuxième porte à gauche. Comment prendre un rendez-vous? Si vous êtes externe, passez une fois chez moi ou prenez un rendezvous chez Ingrid ou Betty. Vous êtes interne ? Contactez l’unité de soin. Vous pouvez aussi me contacter par téléphone au 02/753.16.75 ou par email : [email protected]. Si vous souhaitez poser votre question par écrit, on a prévu un Box de dialogue. N’oubliez pas de bien marquer mon nom. Comment fonctionne la procédure d’une plainte? Vous trouvez la procédure chez soit à l’accueil central, soit chez Ingrid et Betty (accueil de centre de réadaptation), aux unités de soin, au service social ou chez moi. On vérifie si le médiateur sait rédiger votre plainte, ou s’il vaut mieux la transférer (par exemple une plainte concernant une facture). Une fois ceci fait, il y a 2 règles à suivre : 3) Si possible, la plainte sera discutée et résolue avec la/les personne(s) concerné(es). 4) On ne sait pas formuler des plaintes anonymes: s’il y a un/e patient/e qui a une plainte d’un employé(e), l’employé(e) en question a le droit d’être mis(e) au courant.

cIMSO 2004 / 2

48

Quand est-ce qu’une plainte est terminée? 1/ Vous êtes satisfait du résultat obtenu. Important : Rien moins qu’est l’intention de punir le personnel, mais de trouver une solution pour votre problème. 2/ Vous décidez d’arrêter la procédure. De temps en temps ça aide d’en parler. Sachez qu’un entretien n’oblige pas à prendre des mesures. Des plaintes sur Taxi Hendriks: que faire? Bien que Taxi Hendriks ne fait pas partie officiellement du centre de la S.E.P., la majorité des patients font régulièrement appel à eux, ce qui peut causer des problèmes, autrement dit des plaintes pourront suivre . Je ne sais pas rédiger les plaintes de cet ordre car Taxi Hendriks est d’une autre instance. Néanmoins on peut remplir un formulaire (à obtenir à l’accueil du centre de réadaptation). Taxi Hendriks sera obligé de vous répondre dans un délai raisonnable, en attente d’une réponse positive. D’ autres questions…? C’est très simple : une adresse, vous pouvez me téléphoner, écrire,…. Je suis à votre disposition. Le but du centre est de rendre agréable le travaille du personnel et de perfectionner le séjour du patient! Gaël

cIMSO 2004 / 2

49

REDACTIERAAD/COMITE DE REDACTION : DR. P. KETELAER, DHR.A. WERELDS, MEVR. P. BOBER, MEVR.M. HERMANS und JUDITH REDACTIEADRES/ADRESSE DU BUREAU DE REDACTION : I.M.S.O. v.z.w. VANHEYLENSTRAAT 16 1820 MELSBROEK TEL. : 02/752.96.00 PATIENTEN/PATIENTS : €5 FAMILIE EN SYMPATHISANTEN : FAMILLES ET AMIS STEUNENDE LEDEN/MEMBRES DE SOUTIEN :

€ 7,5 € 12,5

DOOR STORTING OF OVERSCHRIJVING OP VOLGEND REKENINGNUMMER/A VERSER OU VIRER AU COMPTE : 310-0452575-59 OP NAAM VAN IMSO/AU NOM D'IMSO GRAAG VERMELDEN : RIJKSREGISTERNUMMER BTW - NUMMER OF GEBOORTEDATUM VEUILLEZ MENTIONNER VOTRE NUMERO DE REGISTRE NATIONAL, NUMERO TVA OU DATE DE NAISSANCE OPMERKING: GIFTEN VAN € 30 OF MEER GEVEN RECHT OP FISCAAL ATTEST. LIDMAATSCHAPSGELD DIENT EXTRA BETAALD TE WORDEN EN GEEFT RECHT OP HET TIJDSCHRIFT. (vb.€ 30 = gift + € 5 lidmaatschap) (voor nietpatiënten € 30 + € 7,5= € 37,5) ATTENTION : UNE ATTESTATION FISCALE SERA DELIVREE POUR LES DONS DE € 30 OU PLUS . (p.e. € 30 don+ € 5 = € 35 pour les patients/ € 30 don+ € 7,5 = € 37,5 pour les autres) LA COTISATION A VERSER EN SUPPLEMENT DONNE DROIT A L'ABONNEMENT DE LA REVUE. TARIEF RECLAME / TARIF PUBLICITAIRE : 1/2 BLZ./PAGE : € 62,5 PER NUMMER/PAR NUMERO OF € 375 PER JAAR/PAR AN 1/1 BLZ./PAGE : € 125 PER NUMMER/PAR NUMERO OF/OU € 750 EURO PER JAAR/PAR AN VOOR ALLERLEI INLICHTINGEN IN VERBAND MET LIDMAATSCHAPSGELDEN, AANKONDIGINGEN, RECLAME : NEEM CONTACT OP MET ONZE REDACTIE. POUR TOUS RENSEIGNEMENTS A PROPOS DES COTISATIONS, ANNONCES OU PUBLICITES, VEUILLEZ VOUS ADRESSER A NOTRE SECRETARIAT.

cIMSO 2004 / 2

50