Sportorganisatie. Koninklijke Landmacht

ZANDLOPER Koninklijke Landmacht

Colofon De Zandloper is een uitgave van en voor de LO/Sportorganisatie KL. Redactie(raad) Voorzitter kap Sjors Röttger (MDTN *06-500-61484) Hoofd-/eindredacteur aooi Richard Wichhart (MDTN *06-500-61213) Redacteur smi Mike Becker (MDTN *06-578-62833) smi Richard Hesterman (MDTN *06-566-5303) smi Jan Welling (MDTN *06-500-61839) smi André Wijnberger (MDTN *06-500-61161) sgt Sibyl Gassner (MDTN *06-533-77146) dhr Taco Visser-TGTF (MDTN *06-557-66418) dhr Paul Lindeboom (MDTN *06-500-61013) Redactie-Kopijadres LO/Sportorganisatie KL Redactie Zandloper Bernhardkazerne MPC 53 B Postbus 3003 3800 DA Amersfoort

Tel: PTT 033-4661213 MDTN *06-500-61213 Mobiel 06-22412928 Mail defensienetwerk Wichhart, REM LOSPORT BDFPL E-mail internet (werk) [email protected] E-mail internet (prive) [email protected] Kopij/brieven volgende uitgave dienen uiterlijk 24 januari 2005 op het kopijadres te zijn. Vormgeving & lay-out Sectie Grafische Vormgeving, Frederikkazerne Den Haag Druk PlantijnCasparie Zwolle De inhoud van dit blad weerspiegelt niet noodzakelijk de mening van de C-LO/Sportorganisatie. De redactie behoudt zich het recht voor ingediende kopij niet of gedeeltelijk te plaatsen. De inhoud van ingezonden brieven en artikelen blijft voor rekening van de schrijver. Artikelen uit dit blad mogen overgenomen worden mits de bron wordt vermeld.

Uitgezonden personeel Sgt1 Eelke Hogenhout (buddy elnt Ab Agterbos, ‘t Harde) Rnr 78.10.11.055 1 (NL) NSE SFOR 16 LO/SPORT BASE BUGOJNO NAPO 85, 3509VP UTRECHT E-mail: [email protected] Terug: april 2005, Eindhoven

Sgt1 Adam Mahulette (buddy smi Leon Kluitenberg, Schaarsbergen) Rnr 80.03.10.079 1 (NL) INFBAT B-TEAM SFIR 5 NAPO 185, 3509VZ Utrecht E-mail: [email protected] Terug: april 2005, Eindhoven

Sgt Arnoud Hagen (buddy sgt Melvin Laport, Garderen) Rnr 76.01.09.190 1 (NL) NSE SFOR 16 LO/SPORT BASE BUGOJNO NAPO 83, 3509VZ UTRECHT E-mail: [email protected] Terug: april 2005, Eindhoven

Sgt1 Robert Mensink (buddy smi Ruud Lenferink, Schaarsbergen) Rnr 76.10.19.250 1 (NL) INFBAT B-TEAM SFIR 5 NAPO 180, 3509VZ Utrecht E-mail: [email protected] Terug: april 2005, Eindhoven

Sgt Irene de Vreede (buddy sgt Petra Klokker, ‘t Harde) Rnr 78.05.14.237 1 (NL) BLMF SPTS QNDET SFOR 16 LO/SPORT BANJA LUKA NAPO 85, 3509VP UTRECHT E-mail: [email protected] Terug: april 2005, Eindhoven

Maj Ruben Driever (buddy elnt Theo Vonk, Seedorf) Rnr 58.03.17.153 HQ ISAF NAPO 37 3509VP Utrecht E-mail: [email protected] Terug: februari 2005, Eindhoven

Aooi Klaas de Jong (buddy kap Henri van der Linde, Assen) Rnr 54.08.19.232 1 (NL) INFBAT A-TEAM SFIR 5 NAPO 175, 3509VZ UTRECHT E-mail: [email protected] Terug: april 2005, Eindhoven

Laat eens iets van je horen!!

Informatiebulletin van en voor de LO/Sportorganisatie Nummer 9, december 2004

Fit for Action

LO/Sportorganisatie

Inhoudsopgave

Van de commandant gezet die voldoen aan het volgende profiel: ervaren (BOT/BBT) instructeur met zeer goede kennis van de trainingsleer, die zeer zelfstandig kunnen werken en de gave en persoonlijkheid hebben om zowel leerlingen als sportdocenten te stimuleren, te coachen en zonodig bij te sturen. Gezien dit profiel zal uit de gehele organisatie, inclusief de zeven nieuw functies, het meest geschikte zevental “handpicked” worden geselecteerd. Zij worden ondergebracht bij het Kennis en Opleidingscentrum (K&OC), maar decentraal worden tewerkgesteld in de buurt van de ROC-en. Zij worden aangestuurd door een programmamanager, waarvoor we aooi Jack Wouters bereid hebben gevonden dat op zich te nemen.

Jaargang 11, nummer 9, december 2004

8.

“Train as you fight”

12. Ruim veertig jaar kostwinnaar

34. Geslaagde

Van de commandant

3

Van uw Medezeggenschapscommissie

5

Vorming het nieuwe toverwoord

6

“Train as you fight”

8

Ruim veertig jaar kostwinnaar

12

Spiegelen en gespiegeld worden

14

Fit for Action Internationaal

18

Uit een dagboek / Van uw personeelsdienst

19

LO/Sport kort

20

Hoe ouder, hoe...

22

Op de fiets naar de Olympische Spelen in Athene

24

Goal? Nee, net naast!

30

De Pen

32

Geslaagde adoptie

34

Versnelde opleiding VOLO

35

Need for Speed

36

Uitgezonden personeel

40

adoptie

Voor u ligt alweer de laatste Zandloper van dit jaar. De redactie dankt u voor de in haar gestelde vertrouwen en staat te popelen om in het nieuwe jaar u wederom te voorzien van ons lijfblad. Uw steun is daarbij van groot belang. Coverfoto: Elnt Ron Kaag, Kwaliteitsbewaker Rotsklimmer/Werken Op Hoogte.

Voor reactie en kopij houden wij ons dan ook aanbevolen. Wij wensen alle lezers veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar. Redactie De Zandloper

Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Alweer de laatste “Van de Commandant” van 2004 gaat uit de pen, of beter, het toetsenbord rollen. Ik eindigde 2003 met de one-liner “Wat een jaar”, en die hartenkreet is ook op 2004 onverkort van toepassing. Maar er is ook aandacht nodig voor kansen en uitdagingen voor de toekomst. De KL heeft een fors vullingsprobleem en recent zijn afspraken gemaakt om ook de LO/Sportorganisatie een bijdrage aan de oplossing van dat probleem te laten leveren. Einde van het jaar betekent ook het einde aan weer een KL sportcompetitie. Tijd dus om ook eens na te denken over onze rol in de sportstimulering binnen de KL. Zoals bekend heeft de KL een fors vullingprobleem. Vooral de vulling van de gevechtsfuncties loopt niet naar wens. Vanuit de Wervings- en Aanstellingsorganisatie KL (W&A KL) zijn het afgelopen jaar verwoede pogingen gedaan om dit probleem op te lossen. Vooral de gevechtsfuncties kennen nog grote aantallen vacatures. Die vulling moet voor een groot deel komen uit het Oriëntatie Jaar KL (OJKL), waarin jongeren op de Regionale Opleidingscentra (ROC) worden voorbereid op een baan bij Defensie. Momenteel komen jaarlijks slechts 200 jongeren van het ROC af die geschikt zijn voor gevechtsfuncties. Vooral de fysieke eisen vormen daarin een beperkende factor. Een rol voor de LO/Sport in de werving In overleg met W&A KL is besloten om een zevental LO/Sportinstructeurs te belasten met de begeleiding van zowel de leerlingen op een ROC als de sportdocenten. Landelijk gaat het om 28 ROC-en. Het streven is om middels een strakke programmering van 3-4 dubbel uren per week, een intensieve begeleiding en voortgangscontrole van zowel de leerlingen als de sportdocenten het aantal geschikte kandidaten voor gevechtsfuncties te verhogen van 200 naar 500 per jaar. Een geweldige uitdaging voor de LO/Sport om aan te tonen wat goede training kan betekenen. Gezien het belang van het project zullen hier alleen collega’s op worden

Sportstimulering Ook dit jaar heeft de deelname aan de KL Sportcompetitie een enigszins dalende lijn te zien gegeven. Wellicht een begrijpelijke fenomeen, gezien de vacatures bij de eenheden, de uitzenddruk en de krimpende organisatie. Mogelijk is ook het sterke accent dat we de laatste jaren hebben gelegd op “groene sport” mede een oorzaak voor de teruglopende belangstelling. Hoe dan ook; wij willen ons hier niet zo maar bij neerleggen. Sport in al haar verschijningsvormen vormt nog altijd de basis van onze organisatie of het nu als doel of als middel is. Sport, en dan doel ik vooral op “blauwe sport”, is een belangrijke aanjager voor life-time gezond bewegen, voor sociale, bindende activiteiten en voor een goede balans tussen werk en ontspanning. Kortom: Naast “groene sport”, die vooral gericht is op “Fit for Action”, is “blauwe sport” van belang voor “Fit for Life”. Ook is recent de regeling Orde, Rust en Discipline (ORD) verschenen. De ORD behelst een pakket aan maatregelen gericht op het terugdringen van verstoringen in en buiten de dienst. Weer invoeren van o.a. de onderofficier van compagniesdienst is daar een voorbeeld van, maar ook de rol die van de LO/Sportorganisatie wordt verwacht in het terugdringen van de risico’s buiten de diensturen. Samengevat zou je kunnen zeggen dat van ons activiteiten worden verwacht waarmee we de manschappen van de kroeg naar de sportzaal kunnen halen. Speerpunt Sportstimulering Over dit onderwerp is van gedachten gewisseld tijdens de laatste Managementdagen en ook in de Regiovergaderingen. Volgend jaar wordt dan ook een speerpunt Sportstimulering toegevoegd aan de al lopende speerpunten. Tot jullie geruststelling: er zullen ook een paar speerpunten verdwijnen… Dit speerpunt zal er globaal als volgt uit komen te zien: • Daar waar mogelijk breder openstellen van de sportaccommodatie in de avonduren. • Tijdens de avondsport organiseren van toernooien en aanbieden van sportmodules. • Overdag frequenter aanbieden van sportmodules, zoals skaten, ATB, tennis en golf. • Organiseren van lokale sportcompetities, zoals op veel plaatsen al gebeurd.

ZANDLOPER 03

LO/Sportorganisatie

Koninklijke Landmacht

•

(Nog) actiever stimuleren van deelname aan wedstrijden uit de KL Sportcompetitie. Uiteraard zal dat op LO/Sportgroepen leiden tot inzet van meer LO/Sportpersoneel, maar deze maatregelen moeten vooral leiden tot een verhoging van het aantal deelnemers aan sportactiviteiten. Eindejaarsoverdenking Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Alweer de laatste Zandloper van 2004 ligt voor ons. Tijd dus om eventjes achterom te kijken naar het jaar dat achter ons ligt. Ik eindigde 2003 met de one-liner “Wat Een Jaar”, en die hartenkreet is ook op 2004 onverkort van toepassing. Uitzendingen In 2004 heeft de LO/Sportorganisatie weer een forse bijdrage van acht functies geleverd aan de uitzendingen. Weliswaar wordt Bosnië (3) geleidelijk afgebouwd, maar daarvoor in de plaats is een behoorlijke inspanning geleverd om onze troepen in Irak (3) te ondersteunen. Daarnaast is ook weer bijgedragen aan de CIMIC pool (1) en zelfs op de Staf in Kabul, Afghanistan (1), is het LO/Sportembleem zichtbaar. Zoals bekend zal de uitzending naar Irak eindigen in 2005. Echter door het vorm krijgen van de CIMIC pool (5 functies) binnen OTCo en de oprichting van de Gravendienst (30 functies), zal ons aandeel in uitzendingen evenredig groot blijven. Ter geruststelling: de genoemde aantallen tussen haakjes zullen slechts in uitzonderlijke gevallen ineens worden ingezet. Uitzendingen hebben een grote impact op mensen. Niet alleen zijn de persoonlijke ervaringen soms erg indringend, maar ook de invloed op de naaste familie en vriendenkring is groot. Niet altijd blijkt het ook even eenvoudig om de opgedane ervaringen goed te verwerken, met soms helaas een langdurige nasleep als gevolg. Ik dank iedereen voor zijn inzet in het uitzendgebied. Die dank gaat ook en vooral uit in de richting van de velen uit onze organisatie die de uitgezondenen en hun familie hebben gesteund. Organisatieontwikkelingen In 2004 heeft wederom een reorganisatie plaatsgevonden. Er is definitief een streep gezet door de Sectie Controller met als direct gevolg het verdwijnen van een aantal functionarissen. Gelukkig hebben allen een nieuwe uitdaging gevonden binnen defensie en zijn door de oprichting van het bedrijfsbureau de belangrijkste functionaliteiten behouden gebleven. Ook de verwerving is formeel geconcentreerd binnen OTCo, maar gelukkig hebben beide dames wel hun plekje binnen de LO/Sport behouden. Ik spreek mijn waardering uit voor de wijze waarop alle betrokkenen zeer gemotiveerd aan het werk zijn gebleven ondanks de zich voortslepende onzekerheid over hun toekomst. Dames en heren: grote klasse! Ook voor volgend jaar zijn er weer grote veranderingen te verwachten. De Landmachtstaf zal worden omgebouwd tot Commando Landstrijdkrachten (CLAS). De bevelhebber en zijn staf zullen verdwijnen. Ook zal duidelijkheid worden verkregen over de positie van het OTCO, en dus ook van de LO/Sportorganisatie, binnen het op te richten CLAS.

Interne ontwikkelingen Het is zeer verheugend te zien op welke voortvarende wijze er binnen onze organisatie is gewerkt aan de realisatie van de speerpunten. De Integrale Samenwerking met de eenheden heeft dit jaar op nagenoeg alle locaties een forse impuls gekregen. Als direct gevolg daarvan zitten we zeer goed op track met het aantal LOFT-documenten. Ook de Onderwijsbegeleiding (AIB/DB) zit goed in de lift. Voldoende redenen voor een tevreden terugblik en een compliment voor de inzet en het vakmanschap van de vele betrokkenen. Een mogelijk minder positief effect van deze inspanningen is dat deze veel (extra) tijd hebben gekost, waardoor de focus enigszins is weggegaan van het primaire proces. Het directe gevolg is een terugloop in het aantal gerealiseerde LO en Sport uren. Ik vind dit, gezien de kwaliteitsimpuls, een acceptabele investering, maar in 2005 zullen we wel de balans weer moeten herstellen ten gunste van het primaire proces. Het Dienstvak LO/Sport Ik kan een terugblik natuurlijk niet afsluiten zonder aandacht te besteden aan de gebeurtenissen van 15 september dit jaar. Het absolute hoogtepunt dat ik neer wil zetten met de volgende woorden: saamhorigheid en trots, waardering en erkenning van ons vakmanschap. Maar “Noblesse Oblige”, Adel Verplicht. De LO/Sport staat er goed voor binnen de KL, maar dat legt meteen ook de druk op ons. De eenheden verwachten veel van ons. Het is aan ons allemaal om dat ook waar te maken. Ik heb daar alle vertrouwen in, zoals ik ook alle vertrouwen heb in mijn opvolger(s). Dit is immers mijn laatste volle jaar als Commandant LO/Sportorganisatie en ik zal op 30 maart 2005 het commando overdragen aan de dan kol Nico Spreij. Ik wil graag afsluiten met mijn oprechte dank en waardering voor uw aller inzet gedurende het afgelopen jaar. Het is een absoluut voorrecht en genoegen om te zien met welk een overgave er gewerkt wordt aan een KL die “Fit for Action” en “Fit for Life” is. Ik realiseer me daarbij dat 2004 niet voor iedereen dat heeft gebracht wat er van verwacht werd. Sommigen van ons zijn helaas getroffen door persoonlijk leed of ernstige ziekte. Ik spreek de hoop en de verwachting uit dat de warme belangstelling en blijken van medeleven het leed dragelijker hebben kunnen maken en ik wens hen alle voorspoed toe in 2005.

Fijne feestdagen en een gezond, voorspoedig, uitdagend en verrassend 2005.

sie s i m m o c s p a h c s n e g g e z e d e M Op 26 oktober is de MC voor de 49e keer weer bijeen geweest. Op één lid na was de commissie voltallig, hetgeen zeer verheugend was. •

•

•

•

We stellen vast dat niet alle leden de stukken die gelezen moeten worden ook daadwerkelijk goed kunnen bestuderen. De dagelijkse werkzaamheden staan dit wel eens in de weg. Dit is een punt van zorg. Door wijzigingen in de MC waren de posters niet meer actueel. Inmiddels zijn er nieuwe gemaakt, welke aan de LO/Sportgroepen worden toegezonden. Ook zijn er nog een aantal LO/Sportgroepen die niet door een MC-lid zijn bezocht in het kader van de herintroductie van de MC. We spreken af dit alsnog te gaan doen. De werkbezoeken in het kader van de Risico Inventarisatie en Evaluatie (RI&E) zijn afgerond. De onderzoekers waren aangenaam verrast over de openheid waarmee het LO/Sportpersoneel hun werkomstandigheden hebben getoond. Het vervolg is nu dat het Plan van Aanpak (PvA) wordt geschreven welke aan uiteindelijk aan de Commandant zal worden aangeboden. De arbeidsomstandigheden zijn (onder andere) de ‘core business’ van de MC en dus zal de MC zich ook met zeer veel belangstelling over dit stuk gaan buigen. Op 1 december heeft de MC haar eindejaar bijeenkomst gehouden. Hierin is intern gekeken naar de wijze van functioneren als commissie. Uiteraard is ook de achterban van harte uitgenodigd om zijn/haar mening over de MC te uiten. Op de poster kunt u de plaatsingen van de MC leden vinden, contact opnemen is dan niet erg moeilijk.

•

•

De MC bespreekt (weer) de plannen op personeelsgebied. De doorstroomronde voor officieren en de mogelijkheden voor ‘niet verlengde’ BBT’ers worden besproken en in het overleg met de Commandant gebracht. De Gravendienst krijgt iets meer ‘body’ door het houden van een pilot opleiding. Vanaf 6 december zullen tien collega’s (1 kap/elnt, 2 aooi, 2 smi en 5 sgt/sgt1) worden opgeleid. De Commandant gaat van vrijwilligheid uit, lukt dit niet dat zal uiteraard worden aangewezen. Hoe dit beleid definitieve vorm in de organisatie moet krijgen is op dit moment nog in studie.

Naast deze reguliere bijeenkomst is de MC ook betrokken geweest bij het bezoek van de Inspecteur Generaal der Krijgsmacht (IGK) aan de LO/Sportorganisatie. Hier was tijd ingeruimd om direct met de IGK (luitenant-generaal Ad van Baal) van gedachten te wisselen over een aantal onderwerpen. Ter sprake zijn gekomen: het up or out principe in relatie tot de ‘smi vijver’ in de LO/Sportorganisatie. Uiteraard was er nog te weinig bekend om hierover goed van gedachten te kunnen wisselen. Ook op het punt van de aansprakelijkheid bij ongevallen is aan de orde geweest waarbij de IGK aangaf dat dit voor hem ook een belangrijk punt van aandacht was. Tot zover voor deze keer! Smi Jan Welling, Secr MC LO/Sportorganisatie

Rob Zimmermann Kolonel van het Dienstvak van de LO en Sport Commandant LO/Sportorganisatie

ZANDLOPER 04

ZANDLOPER 05

Vorming het nieuwe toverwoord op de LO/Sportgroep Garderen Vorming het nieuwe toverwoord. Bijscholing vorming onder begeleiding van zeer enthousiaste collega’s. Ten spijt bleef de vraag; wat ga jij met ‘vorming’ doen met jouw klanten “en doe je dat dan ook?” Vorming is volgens ons een continu proces dat niet alleen door de sport gedragen moet worden en dus maar maximaal vijf uur per week maar breder geïntegreerd in de totale opleiding. Wat blijkt de LO/Sportorganisatie loopt zoals altijd ver op de muziek vooruit (eenheden zijn nog niet zover). Is dit dan een reden om het niet te doen? In eerste instantie dachten wij ook laat maar waaien. Zeker omdat wij een doelgroep bezitten (logistieke en verbindingseenheden) die qua opkomst niet altijd 100 procent is (gemiddelde opkomst 40 procent). Door de vele werkzaamheden; NRF gereedmaken en alle spoedklussen is de opkomst per individu niet de ideale om aan de 2 á 3 trainingsprikkels per week te komen. Ik weet zeker dat er meerdere sportgroepen zich in deze zullen herkennen. “Maar hoe dan toch ‘vorming’ toepassen?”.

“De interesse was gewekt” Het idee was geboren om themaweken te gaan verzorgen (zie schema). In deze weken worden alle reguliere lessen geschrapt en dient iedereen zich te onderwerpen aan de gekozen thema’s. Uiteraard was de vormingsmatrix hierbij de leidraad. In december 2003 is er bij het bekend stellen van de LOFT-documenten (en dus de themaweken) aan de

commandanten het aspect ‘vorming’ extra aandacht te geven en zodoende al veel positieve reacties ontvangen (draagvlak creëren). “De interesse was gewekt”.

“Regeren is vooruitzien” Bij de eenheidscommandanten, en sportcoördinatoren was op deze wijze af te dwingen dat zij voor die specifieke weken hun planning zo zouden aanpassen dat er een maximale deelname zou zijn. “Regeren is vooruitzien.”

“Die voorzet hadden wij natuurlijk allang ingekopt” Gelukkig bleek dit ook het geval daar de sportdeelname significant hoger was dan gebruikelijk. Ook bleek uit de vele reacties van de deelnemers dat zij deze weken zeer hebben gewaardeerd. Dit vermoeden werd bevestigd na de KTO’s (Klant Tevredenheidsonderzoek) die dit positieve beeld hebben bevestigd (inclusief veel reacties van het kader). Tevens was er de roep om nog meer themaweken in 2004, maar die voorzet hadden wij natuurlijk allang ingekopt.

Invulling thema’s Deze invulling was van toepassing op alle eenheden van de Genm Kootkazerne! Survival: Week 4 4 á 5 km in een spinnenweborganisatievorm met 20 objecten. 1e reguliere sportmoment Individueel; 2e reguliere sportmoment Buddy run.

Oriënteren: 1e reguliere sportmoment 2e reguliere sportmoment

Week 7 Kennismakingsloop van 5 km; Puntenloop van 8 km.

Parcours Militair Beide sportmomenten samen

Week11 Een parcours van 8 km met 16 opdrachten.

MZV 1e reguliere sportmoment 2e reguliere sportmoment

Week16 Incasseren Boksgala

“Was dit misschien ook vorming?” Gelukkig bleek er nog een zeer positieve ontwikkeling aan de themaweken vast te zitten: het LO/Sportpersoneel GMK werd met het ontwikkelde plan aan het werk gezet om minimaal één thema als verantwoordelijke te organiseren. Dit resulteerde in een grotere betrokkenheid, eigen verantwoordelijkheid en initiatiefrijk gedrag. “Was dit misschien ook vorming?”

“Maak die klant enthousiast en u zult oogsten!” Ook nam de professionaliteit per thema toe waardoor ook het belangrijkste element ‘de evaluatie’ door een ieder op een steeds hoger plan werd getild gedurende de themaweek. Al met al een aanrader voor diegene in het land die nog steeds worstelen met het begrip vorming. “Maak die klant enthousiast en u zult oogsten!.”

Thema’s en vormingsaspecten voor week 1 t/m 18 2004 LO/Sportgroep GMK THEMA

COMPETENTIE

DEEL COMPETENTIE

INDICATOREN

TRIGGER

week 4

Survival

Prestatie Motivatie

Doorzettingsvermogen

Tot falen / Verzuren

Verzurende Trainingsvorm

week 7

Oriënteren

Discipline

Zelfstandig handelen

Zonder toezicht uitvoeren

Opdrachtsvorm

week 11

Parcour Militair

Samenwerken

Sociaal vaardig

week 16

MZV

Gehardheid

Fysiek Incasseringsvermogen

Conformeren met besluit Hulp geven Doorgaan bij pijn Niet zeuren

Vormen waarbij Elkaars hulp nodig Traningsvorm waarbij men Pijn kan lijden

Gevechtsbereidheid

Durf en moed

Angst negeren Gevaar niet uit de weg gaan

Vormen waarbij men Risico loopt

LO/Sportgroep Genm Kootkazerne

ZANDLOPER 06

ZANDLOPER 07

IGK BEZOEKT LO / SPORTORGANISATIE Op 9 november bracht de luitenant-generaal Van Baal een werkbezoek aan de LO/Sportorganisatie in Schaarsbergen. Zijn interesse ging met name uit naar hoe wij omgaan met de balans tussen harde en realistische training enerzijds en de ethische aspecten anderzijds, want ook de LO/Sportorganisatie richt zich steeds meer op de operationele taakstelling van de Koninklijke Landmacht.

“Train as you fight”

Wederom viel mij op dat dit soort bezoeken niet als een verplicht afwerkbezoekje wordt beschouwd. Ook lgen Van Baal is zeer betrokken met de LO/Sportorganisatie: hij was alert, scherp en betrok alle rangen en standen bij zijn bezoek. Kol Rob Zimmermann, zichtbaar in de greep van de griep, opende de dag door een presentatie te geven aan de lgen Van Baal en de lkol Brons, waarbij de C-LO/Sportgroep OK, RVE-aooi, leden van de Medezeggenschapscommissie (MC) en de LO/Sportvergadering ‘actief’ betrokken waren. ‘Knelpunten’ In het ochtendgedeelte werd ook nog tijd ingepland voor de MC-leden en onze vertrouwensman (kap Ad Derksen). Uit de presentatie van kol Rob Zimmermann kwam reeds naar voren dat zich bij deze goed functionerende MC geen echte ‘knelpunten’ bevonden, uiteraard kreeg de MC de mogelijkheid in een individueel gesprek dit te bekrachtigen of tegen te spreken. Ik schat in dat de zorg omtrent de toekomst Defensiepersoneel een gespreksonderwerp is geweest? Kwetsbare positie Het gesprek met de vertrouwensman is uiteraard niet breeduit gecommuniceerd. Dat de LO/Sportorganisatie een kwetsbare positie inneemt, voor wat betreft ongewenst gedrag,

moge duidelijk zijn en heeft in het verleden helaas tot ontslagen geleid. Op dit moment wordt hier in de opleiding veel aandacht aan besteed en tot nu toe hebben deze investeringen zijn vruchten afgeworpen.

toekomst van ons middenkader, (zonder vooruitzichten, aanvulling red). Want waar is onze baan voor het leven gebleven? Een politieke zaak, maar dat het leeft onder het personeel is duidelijk en waar het eindigt onzeker.

Humor Tijdens de lunch werd door de luitenant-generaal een levendig debat gevoerd, wat voor hem resulteerde in een koude kroket. In het kort vertelde hij wat zijn functie inhoudt: De Minister op de hoogte te houden van de ‘knelpunten’ en problemen op de werkvloer van de eenheden, bemiddelen in individuele geschillen en hij actief is voor de Veteranengroep. Met de nodige humor bracht hij de discussie op gang.

Vakidioten Vervolgens werden er verschillende stellingen neergelegd, waaronder: wordt de rol van de LO/Sportorganisatie door de eenheden wel serieus genomen? Dit staat niet ter discussie. Maj Wim Roest merkte nog wel op dat commandanten door tijdsdruk en keuzes nog wel eens het LO/Sportuurtje wegschreven en vervingen door bijvoorbeeld ZHKH-lessen. Volgens kol Rob Zimmermann moeten we ook niet de illusie hebben, als vakidioot denkend, dat het fysieke en mentale het belangrijkste is, maar een deel zijn van…

Toekomst Deze discussie kwam wat moeizaam tot leven. Dit had mijn inziens in eerste instantie te maken doordat een ieder zijn zegje kon doen en mee mocht debatteren, wat geen standaardprocedure is, maar aan LO/Sportpersoneel wel toevertrouwd is. Daarbij werd het up- and outbeleid aangehaald. Iets wat nog niet algemeen bekend en concreet is. Zeker is dat de Krijgsmacht gaat verjongen, waarbij collega aooi Dick Kuiten aangaf toch wel bezorgd te zijn over de

“Train as you fight” Door de LO/Sportgroep Oranjekazerne te Schaarsbergen wordt regelmatig een Militaire Zelfverdediging (MZV) programma in elkaar gezet, waar harde en realistische scenario’s in elkaar worden gezet met als basisprincipe: “train as you fight”. De militairen volgen een route en belanden in verschillende situaties. Dit kan variëren van het tegenkomen van een struikrover tot een dronken persoon, die zijn ‘goedbedoelde’ feestvreugde met betrokkene wil delen. Lgen Van Baal was hier getuige van en volgde verschillende cursisten die in deze situaties werden gemanoeuvreerd en zich hieruit moesten zien te redden. Feestvreugde Dit moet je niet zien als wildwest taferelen, waarbij je een ‘kruisje’ slaat en daarna al schoppend en schietend voorwaarts gaat. Je wordt in verschillende posities gebracht en hoe reageer je hier dan op. Een duidelijk voorbeeld hiervan was een dronken passant met wapen en een flesje bier, die al lallend de weg versperde. De reacties op deze persoon waren zeer verschillend. Ik zal u de twee uiterste scenario’s niet onthouden: de één ging al lallend omarmd mee in de feestvreugde, de ander schopte hem finaal van deze wereld, nog voordat hij met zijn ogen geknipperd had. Iedere cursist werd begeleid door een LO/Sportinstructeur, die alles observeerde en na afloop de situatie met hem doornam. Misschien behoort het maken van een film en dit klassikaal doorspreken tot de toekomst. Vruchtbaar bezoek Aan het einde van de dag werd het geheel geëvalueerd. “Vooral de open en eerlijke communicatie sierde de LO/Sportorganisatie”, aldus lgen Van Baal. Tevens sprak hij zijn zorg uit over waar je de grens trekt bij deze harde en realistische training. Iets wat niet nieuw is en bij het symposium; “Groen, ook tussen de oren” reeds ter sprake kwam. Samengevat: een vruchtbaar bezoek voor beide partijen, waar een ieder haar ‘knelpunten’ op tafel mocht leggen, waarover eerlijk en open over gecommuniceerd kon worden. Aooi Richard Wichhart

ZANDLOPER 10

ZANDLOPER 11

zakelijke kosten betaald heeft. Deze zijn niet misselijk en in een mum van een tijd moeten zij hun hele hebben en houden verkopen om Manny te redden. Bescheiden Manny knapt op en samen belanden ze in een ‘zwarte’ ghettobuurt, om van de grond af aan hun bestaan weer op te bouwen. Dan wordt de moeder van Cato ziek en ook de heimwee begint toe te slaan. Cato vertrekt naar Nederland en Manny volgt een jaar later. Gelukkig kan zij weer werk krijgen op de Amerikaanse vliegbasis. Haar verdiensten zijn nog steeds verankerd in de basis en wederom staat zij, nu als half Amerikaanse, weer centraal in de Amerikaanse basis. Veel herinneringen en foto’s gaan over de tafel. Haar vele certificaten en beloningen, netjes ingeplakt in albums, heeft zij bewaard en zijn niet te tellen. Zelf zegt ze nonchalant: “Ach die Amerikanen gooien je daar dood mee”. Bescheidenheid siert de mens, maar alleen al de vele talentenshows en organiseren van recreatie evenementen en de verantwoording om met 35 personeelsleden het Recreatiecentrum met een Amerikaanse snackbar op het W.S.Kamp succesvol te runnen, werd Cato wederom een begrip op de basis.

Ruim veertig jaar kostwinnaar Lange tijd was zij het boegbeeld van de LO/Sport-organisatie, want wie kent Cato Zegel (alias: ‘Moeder Overste’) immers niet. Een persoonlijkheid waar je niet omheen kan. Vier commandanten heeft zij bijgestaan en naar eigen zeggen met veel plezier en liefde. Begin dit jaar verliet zij de LO/Sportorganisatie en daarmee een deel van haar leven.

Ik zocht Cato in haar woonplaats Zeist op. Geboren en getogen groeit zij op in Utrecht. Haar moeder was al jong weduwe en Cato groeit op als de jongste in een gezin met vier kinderen waarbij ze het niet breed hebben. Als zeventien-jarig meisje komt Cato te werken als secretaresse (schrijver) op de Amerikaanse vliegbasis in Soesterberg voor, schrik niet, 365 gulden per maand. Verantwoording De kwaliteiten van Cato blijven niet onopgemerkt en al snel promoveert zij tot Store-manager en runt zij een compleet filiaal, een soort “Welzijnszorg” op de Amerikaanse basis. Na enkele jaren is zij het middelpunt van deze basis met de verantwoording service verlening voor de ruim drieduizend Amerikanen en hun gezinsleden. Werkzaamheden van: Laundry, Drycleaning, Photoservice, Shoe repair, Tailorshop tot TV-Radiorepair worden allemaal geregeld via Cato. Zij en haar diensten zijn dan ook niet meer weg te denken op deze basis. Mooiste tijd Een scheiding tussen privé en werk was dan ook totaal vervaagd, maar zoals ze zelf zegt: “het was de mooiste tijd van mijn leven”. In die periode komt haar man, Emanuel

Valentine Hackett (alias: Manny) in haar leven, een Amerikaan van Indiaanse afkomst, die op de basis werkte bij de militaire Air-police. Twee jaar later trouwt zij met Manny die zijn militaire diensttijd beëindigde en bij haar in de zaak op de basis kwam werken. Gedrevenheid Het toppunt van haar gedrevenheid was het ontslaan van haar eigen man omdat deze in haar ogen niet naar behoren functioneerde. Manny was niet in de wieg gelegd voor de handel en ook niet blij met de opdrachten van zijn nieuwe ‘burger’ commandant. Cato die de verantwoording had over deze toko kan dit niet accepteren. Manny gaat terug naar Amerika. Een jaar later na het beëindigen van haar contract op de basis reist de spijtoptant Cato haar geliefde achterna. Coma In Amerika bouwen zij samen een nieuw bestaan op. Manny volgt een professionele opleiding tot goochelaar om zo zijn geld te verdienen. Cato opent een schoonheidssalon en zo kunnen zij beiden met hard werken een goed bestaan opbouwen. Dan wordt Manny ziek. Hij raakt in een coma, waarna blijkt dat hij suikerziekte heeft. Artsen vechten voor zijn leven, overigens pas nadat Cato “vooraf” de nood-

ZANDLOPER 12

De basis werd gesloten en daarmee mijn ‘leven’ “De basis werd gesloten en daarmee mijn ‘leven’”, aldus Cato. Dit vreselijke nieuws krijgt zij via de radio te horen en haar wereld stort in. Via herplaatsing komt zij terecht bij de LO/Sportorganisatie. Ook hier heeft zij natuurlijk een leuke tijd, maar ook moet zij wennen. Als half Amerikaanse heeft ze moeite met de Nederlandse taal, maar de tijd leert dat haar inbreng geweldig is. De (leef)tijd krijgt vat op het lichaam van Cato en deze begint tegen te sputteren. Terugkijkend is Cato altijd kostwinnaar geweest. Manny was een geweldige kunstenaar, had gouden handen, was altijd vrolijk en vooral zorgeloos. Hetgeen inhoudt dat Cato voor het huishoudgeld moet zorgen, want de optredens van Manny dekken niet of nauwelijks de noodzakelijk kosten.

Magic In Amerika verdiende Manny (Manoziii) wel een goede boterham als goochelaar, maar in Nederland gaat dit moeizaam. De grote doorbraak in Nederland had in het jaar1997 moeten plaatsvinden, want dit jaar was nog geen twee uur jong of Manoziii had al zijn eerste show van het jaar in muziekcafé Stairway to Heaven in Utrecht. Maar kort na het optreden, terwijl hij zijn spullen weer aan het inladen was, overleed hij aan een hartstilstand op 56-jarige leeftijd. Na 32 jaar huwelijk staat Cato er alleen voor. Kol bd Peter Rommelse geeft in zijn afscheidsspeech aan; “dat als Cato minder voor anderen en meer voor zichzelf zorgt, ze een veel makkelijker leven zal hebben.” Middelpunt Cato kijkt terug op een zeer leuke tijd bij de LO/Sportorganisatie. Ze is, zowel geestelijk als lichamelijk op en maakt dan ook gebruik van een regeling om eerder weg te mogen. Op haar afscheid kijkt ze plezierig terug. Zelf wilde ze geen afscheid, want deze dame, die onbewust altijd in het middelpunt heeft gestaan en voor iedereen alles verzorgde, wilde daar nu zelf niet aan geloven. Toch is ze kol Rob Zimmermann erg dankbaar dat hij dit toch doorgezet heeft en Cato terug kan kijken op een geweldig afscheid. Ze is blij met de computer die ze mocht ontvangen van de LO/Sportorganisatie. Met dit communicatiemiddel kan ze contact onderhouden met familie en vrienden in Amerika. Daarnaast helpt ze haar nichtje Monique die sieraden ontwerpt met het zakelijke gedeelte en wellicht in de nabije toekomst verkoop via internet. Ze heeft nog veel contact met Inge de Vries en Audrey Buitelaar. Zelf heb ik het idee dat ze haar draai nog niet helemaal gevonden heeft. Ik zou haast zeggen: dat kan ook niet anders voor iemand die in haar leven maar een doel heeft: zorgen en liefde geven, maar naar eigen zeggen ook veel liefde ontvangt vooral in de moeilijkste tijden van haar leven. Wij wensen Cato nog veel geluk en gezondheid in haar verdere leven. Aooi Richard Wichhart

‘Terugkijkend is

‘Manny was een

Cato altijd kost-

geweldige

winnaar geweest’

kunstenaar’

ZANDLOPER 13

Spiegelen en gespiegeld worden In de periode 11 mei tot en met 18 juni 2004 is er weer een cursus cordelet rouge verzorgd door de LO/Sportschool. Met een achttal cursisten, te weten; Hans Wakelkamp, Bart Dassen, Sander Klap, Johan Veenstra, Cor den Daas, Jeroen van Dongen, Frits Adelmeijer en Herold Dat zijn we met open vizier aan deze cursus begonnen. Waarom dan nu pas een verslag van deze cursus?

Ik zal proberen uit te leggen wat zo’n cursus met je kan doen, zeker nu vorming en vormingsmatrix (dan wel in kleur of zwart wit, ja Nico je hebt me echt geprikkeld!) een hot item is. We zijn met zijn allen dienstvakkers geworden, natuurlijk een mooi gegeven, wat wil zeggen dat we als specialist ergens voor staan. Of we het nu hebben over het primaire proces, LOFT, TSF, AKI, GVA-duiken, -para, klimmen… voor al deze zaken geldt dat ze gegeven worden door specialisten. Eigen gedrag gespiegeld Wat is nu mooier om mensen te spiegelen aan hun eigen gedrag, maar wat is het moeilijk om gespiegeld te worden. Nu kom ik precies op het punt waarom dit stukje wat langer op zich heeft laten wachten. Ook ik ben tijdens de rouge een aantal keren aan mijn eigen gedrag gespiegeld, dat is natuurlijk mooi als dat strookt met hetgeen wat van je verwacht wordt, maar wat als het strookt met een beeld wat niet van je verwacht wordt. Dan heb je tijd nodig om een en ander een plaats te geven, die tijd heb ik gepakt om na te denken hoe ik dit stukje kleur zou kunnen geven.

• Tijdens een tussentoets in de wachtkamer gebouw AA: “tjaaaaa volgende” (zoals bij de tandarts, je weet wel) • Na een minder briljante actie een vraag van een cursusleider aan een cursist: “heb jij de KTO al ingevuld…?” • Een cursusleider die iets zegt wat “niet” klopt tegen de cursisten en wordt gecorrigeerd door de cursisten: “dan hebben jullie allemaal ongelijk…” • Een cursusleider na een minder briljante actie van een cursist: “wat denken jullie dat ik er van vind?” • Een opmerking van een cursusleider na een fout die gemaakt werd door een cursist en daar ogenschijnlijk gemakkelijk overheen stapte: “en jij hebt er dan nog geeneens een schuldgevoel over…?” • Cursusleider die van alles ziet gebeuren wat minder briljant is: “je kunt er maar beter mee lachen… en weet je… wij blijven lachen…” • Werken onder tijdsdruk: “je kunt best hard werken in je eentje” • Op het breekpunt van de bekende woensdagavond in België de wijze woorden van de cursusleider: “je krijgt altijd goed nieuws, of je mag naar huis of je mag blijven”

Vakman Ik kan iedereen een cursus Rouge aanraden, als je als instructeur wilt groeien is een cursus zoals de rouge daarvoor een heel mooi middel. Natuurlijk spiegelen we regelmatig zelf mensen in diverse cursussen zoals TSF of een AKI-curus die we regelmatig zelf verzorgen op de diverse kazernes. Natuurlijk worden we tijdens een Jaune of Vert gespiegeld, maar zoals ik dat in de Rouge heb ervaren was een openbaring voor mij. De manier waarop medecursisten met elkaar omgaan heb ik zelden of nooit meegemaakt, ben blij dat we allemaal vakmensen zijn, open, eerlijk, transparant. Ikzelf heb een aardige aanvaring met mezelf gehad in de cursus en met mij nog een aantal cursisten. De een begon sterk en eindigde minder sterk, de ander begon minder sterk en eindigde sterk, eentje werd er ontheven, en ik haakte zelf af. Eén ding is zeker; alle cursisten zijn er uiteindelijk sterker, beter en nog meer als vakman uitgekomen.

Zo maar een greep uit een aantal triggers die ingebouwd waren, er zijn nog veel meer gebruikt… natuurlijk wat gekheid…, maar niet geheel zonder boodschap, en dat blijkt uit het onderstaande stukje tekst.

“Verbeter de wereld, maar begin bij jezelf is dan een mooi streven”

Winst Allemaal zaken die iets vertellen over betrokkenheid, vakmanschap en specialisme. Ook zaken die iets zeggen over het bedrijf, de cultuur waarin we werken, waar een ieder de kans heeft om gespiegeld te worden. Maar ook de kans om mensen te spiegelen. Met dat spiegelen en gespiegeld worden gaan we nog veel winst boeken. Verbeter de wereld, maar begin bij jezelf is dan een mooi streven. Je moet dan natuurlijk wel het lef hebben om jezelf open te stellen om gespiegeld te worden. “Ik” ben blij dat ik dit heb mogen ervaren, ik zag het als een verlies dat ikzelf afhaakte, maar nu zes maanden later zie ik het als winst. Volgend jaar wil ik weer in die spiegel kijken… welke dienstvakker durft deze uitdaging nog meer aan…

Om mensen te vormen, moet je ze aan het denken zetten, rommelen in hun ‘filter’, spiegelen, om te spiegelen kun je weer een aantal triggers inbouwen, een aantal triggers die bij onze rouge cursus ingebouwd zijn heb ik voor jullie op een rijtje gezet. • Op de eerste dag door kap Ad Derksen; “Gewoon je best doen, je hebt altijd nog een herkansing, daarna nog een toets en als het dan nog niet gelukt is nog altijd een examen…“ • Een cursusleider (dus Rouge): “ik sta hier anders dan jullie hoor…” • Als je het echt niet meer weet: “gewoon je Jumard plaatsen…” • Tijdens de middagpauze door de cursusleider: “als jullie zo doorgaan als vanochtend dan… is het niet goed”

ZANDLOPER 16

Kwetsbaar opstellen Mooi om tijdens een persoonlijk gesprek met een cursusleider te horen dat ook een Rouge zijn momentjes kent en daar mee om durft te gaan en dat ook gewoon uitspreekt richting een cursist, zichzelf als het ware kwetsbaar op durft te stellen, daardoor als het ware draagvlak creëert bij zijn cursisten. Toch mooi dat een van de medecursisten tijdens zijn eerste TLDO-beurt aan me vraagt hoe ik er tegen over sta dat hij dat rode koord om heeft en ik hem als Vert ondersteun. Toch mooi dat een van de cursusleiders vraagt hoe het voelt door de grote groeve in Siedlinghausen te lopen als Vert, terwijl ik er liever als rouge had rondgelopen.

Smi Herold Dat, RvS Oirschot

ZANDLOPER 17

Van uw Personeelsdienst Door Kap Peter van Heeringen, Hfd Sectie 1 LO/Sportorganisatie

Fit fot Action Internationaal

Uit een dagboek

aangeboden aan de projectleider Teun Snelder, van de Stichting Eindhoven-De Vaal. Meteen is met de aanwezige begonnen met het beladen van de zeecontainer en na veel passen en meten kon alles gelukkig verzonden worden naar de township Evaton-West in Zuid Afrika. Dit alles pas nadat we onze “handtekening” op de zeecontainer hadden gezet.

Vorig jaar heeft de LO/Sportorganisatie haar medewerking verleend aan het inzamelen van sportmaterialen voor het project “Ondersteuning sportorganisaties Evaton-West in Zuid Afrika”. Het verzoek van de stichting Eindhoven-De Vaal kwam weliswaar met een kleine omweg tot onze LO/Sportorganisatie, maar gelukkig gaf de kol Rob Zimmermann meteen zijn goedkeuring aan het project. “De township vind ik een betere bestemming dan de domeinen, vooral als ik daarmee het sporten in zijn algemeen kan promoten”, aldus onze commandant LO/Sportorganisatie kol Rob Zimmermann. Snel werden er afspraken en procedures besproken die het project vorm moesten geven. Samen met de medewerkers van het facilitaire bureau, kap (ritm) Piet de Boer en aooi Karel Wylenzek is daar op korte termijn bekendheid en invulling aan gegeven. De LO/Sportbureaus hadden samen heel wat oud, versleten en overtollig materiaal in verband met reorganisaties verzameld en dat is allemaal geïnventariseerd door Maurice Bijen en gereed gemaakt voor transport. Uiteindelijk hadden we met zijn allen zoveel sportmateriaal verzameld dat een 4 tonner nodig was om het te transporteren.

Nog 25 dagen, dan worden wij hier verlost. Eigenlijk is het afgelost, maar verlossen vind ik passender. Het is de maand van de Ramadan. Ramadan betekent eigenlijk hetzelfde als oktober of november. Het is in het Arabisch de naam van een maand. Deze maanden beginnen bij nieuwe manen, van daar dat de ramadan dit jaar pas op 15 oktober begon.

‘Containerproject’ Op 23 september is tijdens een bijeenkomst in Eindhoven het project officieel afgesloten, in aanwezigheid van Bias Ntombela, bestuursleden en werkers van het Forum. Zij lieten de foto’s zien van de aankomst en de opening van de container. Namens de sportgroepen in Evaton-West bedankten zij alle vrijwilligers, bedrijven en instellingen die het ‘containerproject’ mogelijk hebben gemaakt.

Het is een maand waarbij er gevast wordt van zonsopgang tot zonsondergang. Het vreemde is dat er in deze maand meer gegeten wordt dan in welke maand dan ook. Dat komt omdat de mensen in de avond hun familie gaan opzoeken en veelal samen zeer uitgebreide maaltijden verorberen. Voor ons betekent het dat het een rustige periode is. Niet dat het werk rustiger is, op straat en in de omgeving is het heel erg rustig.

Internationaal Het project was een initiatief van de Stichting EindhovenDe Vaal en de projectleider legt uit dat met dit containerproject de basis is gelegd voor een duurzame sportieve band met de mensen uit Evaton-West. “Het papierwerk voor de inklaring in Zuid-Afrika heeft veel tijd en geld in beslag genomen. Maar het is de moeite waard geweest. We hopen dat er na deze container nog meer zullen volgen”. Wij als LO/Sportorganisatie hebben aan deze ‘duurzame sportieve band’ een steentje bijgedragen en onze slogan / slagzin / lijfspreuk / core-business is nu internationaal bekend. Bedankt allemaal

Vandaag op onze "low ops (operations)" dag hebben we de Falcon Walk gelopen. Het is een officiële wandeltocht die ook in Nederland gelopen kan worden. Ik ken toevallig de organisator en ik heb van hem toestemming gekregen om deze wandeltocht hier te organiseren. Een mooie medaille en een certificaat is de beloning. Uiteindelijk deden er 52 man mee. In groepen van tien werd er gelopen. Iedereen loopt met: helm, scherfvest, opsvest en wapen. Iedereen kan overleven op het gevechtsveld en heeft dus ook veel munitie en water bij zich.

“Handtekening” Op 25 november 2003 was het dan zover, op de basisschool De Zevensprong te Eindhoven werd onder grote belangstelling van schooljeugd en genodigden het sportmateriaal

Gemiddeld is het gewicht wat meegenomen wordt ongeveer 35 kilogram. De afvallers beperken zich gelukkig tot drie personen met oververhittingverschijnselen. Het scherfvest zorgt ervoor dat je je warmte niet kwijt kan. Van de drie uitvallers moesten er twee door middel van een infuus opgelapt worden. Na de tocht hebben we de barbecue klaarstaan. De sfeer was optimaal, iedereen heeft wat gepresteerd, heeft even buiten gelopen, geen zorgen aan het hoofd, een beetje gelachen, voor mij is de doelstelling van de tocht gehaald. Op deze manier maken we het leven hier wat draaglijker. Even de sleur doorbreken is heel erg belangrijk. Anders zou het echt zeven dagen per week werken zijn.

Verlenging (één jaar): Sgt1 Bink J. Sgt1 Kleeff C. Sgt1 Mahulette J.A.A. Sgt1 Niermeijer P.A. Sgt1 Ronde P. Sgt1 Smits R.P.G. Sgt1 Sutin Sgt1 Verkleij P.C. (2 jaar) Sgt des Bouvrie Sgt Brugge Sgt Groen J.C. Sgt Hoezen P.B.W. Sgt Kruise Sgt Maat D. Sgt Merrienboer D.C.A. Sgt Pelger D.P. Sgt Reitsema M. Sgt Schie S.W. Sgt Verlegh P.J. Sgt Vreede I. Het officierkruis Lkol Spreij N. Maj Groen J. Maj Heikoop A.

naar naar naar naar

de de de de

KLu) KLu) KLu) KLu)

Sgt1 Groeneweg S. Sgt1 Lapod M.D. Sgt1 Mensink R.P.M. Sgt1 Oharek N. Sgt1 Roodnat A.J. Sgt1 Steverink P.A. Sgt1 Veenstra J. Sgt Bindels R.L.M. Sgt Bregman G.J. Sgt Buist M.C. Sgt Hendrickx Sgt Holz I. Sgt Laport M. Sgt Majoie R.L.F. Sgt Middelhuis R. Sgt Petersen O.V. Sgt Renswoude C.D. Sgt Veen W.G. Sgt Vermulst F.J.C. Sgt Woerkum C.F.J.

(6 december 2004): 25 jaar 20 jaar 20 jaar

Lkol Nico Spreij speld de medaille (24) op bij aooi Richard Borecki.

Smi Oscar Prins, LO/Sportgroep Assen (uitzending SFIR 4)

ZANDLOPER 18

(over (over (over (over

Medailles: Smi Tak J. 12 jaar Aooi Ruitenberg G. 36 jaar

Vrijtijdsbesteding De zeecontainer is medio juli in goede orde gearriveerd en ontvangen door medewerkers van het Evaton-West Community Development Forum. Dit Forum bestaande uit vrijwilligers, zorgt voor het dagelijkse beheer en voor het uitlenen of verstrekken van sportmaterialen aan diverse sportgroepen of sportevenementen. “Sport is de belangrijkste vrijtijdsbesteding voor de jeugd. Met deze sportmaterialen ontstaan nieuwe LO/Sportgroepen en kunnen we toernooien of sportevenementen organiseren”, aldus Bias Ntombela bestuurslid van het Forum.

Smi Rob Burgers, LO/Sportgroep KMA

Eervol ontslag: Sgt1 Devilee R.R. Sgt1 Smit E.C. Sgt Gassner S.M. Sgt Jaspers M.C.M

ZANDLOPER 19

LO/Sport kort Zuid-Afrikaanse ‘Springbokken’

Bedankt voor alles Het is maandag 22 november en ik ben zojuist ontslagen uit het ziekenhuis. Drie dagen later krijg ik van de artsen te horen of er voldoende weefsel en bot is verwijderd en wat precies het bestralingsgebied wordt. De bestraling zal in ieder geval dagelijks (met ingang van het weekend) gedurende zeven weken plaatsvinden.

Het Nationale Militaire Rugbyteam van Zuid-Afrika ‘De Springbokken’ en het Nederlandse Militaire Interservice Rugbyteam traden op dinsdag 26 oktober in het strijdperk op het sportveld van de Militaire Academie in Breda. Zuid-Afrika pakte de eer in de dynamische derby, waar de (gras)spetters van af vlogen: 31-10.

BLS-Cup

Clinic Oriënteren

Eindstand BLS-trofee KL Sportcompetitie 2004 1. KMA 590 punten 2. KMS 565 punten 3. 17 Painfbat 529 punten 4. Genie Wezep 529 punten Doorslaggevend was de cross-estafette S categorie

Op initiatief van collega sgt Simone van Schie wordt er op de Bernhardkazerne diverse clinics georganiseerd. Op het gebied van oriëntering heeft maj Anne Heikoop deze clinic verzorgd. Helaas zat het weer niet echt mee, maar de doorgewinterde sporters zaten daar niet mee. De over het algemeen wat oudere deelnemers komen daar graag voor uit een warm gebouw en gingen vol enthousiasme aan de slag.

Eindstand all-over Dames 1. KMA 2. 400 GNK 3. ZE GMK

"Geen slecht resultaat toch! Prima sfeer, goede acties en enthousiast publiek. Drie dagen geleden werd het Britse militaire rugbyteam nog met 45-5 tegen de grasmat gedrukt," vertelt de coach Nederlands Militair Team elnt Piet Bakker. "Dan hebben we echt een goede pot tegen ze gespeeld, veel beter dan we zelf verwacht hadden."

Vanaf het moment dat ik hoorde dat er bij mij kanker is geconstateerd ben ik overspoeld door reacties vanuit de LO/Sportorganisatie. Bloemen, kaarten, gedichtjes, bezoekjes, telefoontjes enzovoort. Zoveel medeleven, dat ik me soms een beetje schaamde voor zoveel aandacht.

Strijd tegen apartheid Aanleiding voor het bezoek van de 'Springbokken' (vergelijkbaar met ons woord 'Oranje' voor het nationale team) is het 10-jarig jubileum van de Democratie in Zuid-Afrika. De ZuidAfrikaanse Militaire Rugby Bond koos ervoor dit juist in Nederland te vieren vanwege de historische banden met ons land. Verder liep Nederland ook voorop in de strijd tegen apartheid in het Afrikaanse land.

Ik kan jullie verzekeren dat het mijn gezin en mijzelf geweldig goed heeft gedaan. Op moeilijke momenten geeft dit steun en kun je de moed er in houden. Mijn familie en vrienden zijn verrast en misschien wel een beetje jaloers bij zoveel medeleven vanaf mijn werk. Er is nog een lange weg te gaan. Ooit plande ik ver vooruit. Daar ben ik toch een beetje vanaf moeten stappen. Indien ik me goed voel, geniet ik intens van die dag.

Voormalig wereldkampioen Tijdens het tiendaagse verblijf, van 21 tot en met 31 oktober, speelde het befaamde Zuid-Afrikaanse rugbyteam niet alleen drie wedstrijden (de derde en laatste partij was op 30 oktober in Amsterdam tegen de Nationale Selectie) met bijbehorende trainingen, ook stonden er diverse culturele trips voor hen op de agenda. Voor rugby-Nederland was de komst van het Zuid-Afrikaanse team een grote eer, omdat voormalig wereldkampioen Zuid-Afrika tot de top behoort. En dat is ook niet zo gek, want kinderen in Zuid-Afrika groeien met rugby op, zoals ze dat bij ons met voetbal doen.

Stiekem probeer ik toch een beetje te plannen. Aanwezig zijn bij de commando-overdracht waar ik velen persoonlijk kan bedanken zou een mooie start zijn. Je merkt het alweer, toch weer plannen, óf is dit positief vooruit kijken. Laten we het bij het laatste houden. Familie Rob Jansen

klassement KL Sportcompetitie 2004 358 punten 354 punten 328 punten

In december zal er een geoliede machine deelnemen aan het volleybal in de oudste categorie in Wychen. Trainingen zijn op initiatief van aooi Bart Haggeman al vanaf begin november wekelijks in de sportzaal te 'bewonderen’.

Roel Hessing terug na blessureleed Na een ernstige blessure begin dit jaar behaalde Roel op 30 oktober op de schaatsbaan de Uithof in Den Haag zijn eerste overwinning bij de landelijke B-categorie. Alle ellende passeerde tijdens die wedstrijd nog eens zijn netvlies, toen hij in zijn eentje richting finishlijn ging. Hij kreeg het bepaald niet cadeau in Den Haag. “Na dertig ronden raakte ik betrokken bij een valpartij. Inmiddels waren er drie man ontsnapt, die, juist toen ik de aansluiting met het peloton weer vond, op een ronde voorsprong kwamen. Ik ben naar voren opgeschoven en vervolgens ook uit het peloton ontsnapt. Ik kreeg vijf man mee en met z’n zessen pakten wij eveneens een ronde. Zo’n twintig rondjes voor het einde demarreerde ik weer en kreeg ik zes jongens mee, die een ronde achterstand op mij hadden. Uiteindelijk moesten al die rijders afsprinten, waarna bleek dat ik precies een halve baan voorsprong had op die acht die in dezelfde ronde zaten als ik.” Voorbereiden “Dat gat bleef tot het einde intact, waardoor ik alleen over de finish kwam.” Het lijkt erop dat Roel moeiteloos opnieuw een gooi kan doen naar het A-peloton. “Ik ga er niet specifiek op rijden, want dan lukt het waarschijnlijk niet. Maar mocht ik het halen, dan zou ik graag bij de A-rijders willen schaatsen.” Hij gaat zich nu voorbereiden op Oostenrijk, Finland en Canada. Wij wensen Roel veel succes in zijn welverdiende gooi naar de A-status.

Elnt M. Kerstens, Sie Communicatie KMA Aooi Richard Wichhart

ZANDLOPER 20

ZANDLOPER 21

Hoe ouder, hoe…

vergapen we ons aan de prachtige omgeving. Dit geeft een geweldige kick maar de vermoeidheid gaat echter tellen en we verlangen naar het einde. We passeren nog een aantal 20 meter diepe geulen en lopen over een zeer modderig pad naar de finish na ruim 5 uur 52 minuten onderweg te zijn geweest. Daar aangekomen is het gelijk zoeken naar een geschikte plaats om onze tent op te zetten, maar dat valt niet mee want het grasveld loopt schuin en voelt aan als een verzadigde spons. We nemen noodgedwongen genoegen met minder florissante plaats en we moeten ook zo snel mogelijk eten en droge kleren aantrekken want morgen komt er weer zo’n uitdaging. Nadat we ons geïnstalleerd hebben, kook ik water uit de beek en eten we een soepje en noodrantsoen. Na een kort dutje herhalen we dat nog een keer en zien nog steeds teams arriveren terwijl het al donker is. De gehele aankomstzone is inmiddels verlicht met petzel hoofdlampen en zeer kleine tentjes en dat geeft een leuk sfeertje.

Ondanks dat ik er inmiddels duizend oriënteringsloopwedstrijden (OL) op heb zitten, vind ik steeds weer nieuwe uitdagingen in de OL-sport. Dit keer de KIMM. Nee geen leuke dame, maar Karrimor International Mountain Marathon. Dit is een tweedaagse OL-wedstrijd waar tweetallen gedurende twee dagen een grote afstand afleggen Dit keer door het ruige berglandschap van Wales. Voorts dient er in een rugzak uitrusting zoals onder andere tent, slaapzak en voeding vervoerd te worden. Dit evenement wordt jaarlijks gehouden in het laatste weekend van oktober omdat dan de weersomstandigheden niet echt geweldig zijn. Uitdaging Zijn er dan nog idioten voor zoiets te porren? Jawel, er doen 1800 teams mee met een wachtlijst van 200 teams. Kun je dan nog iemand in je omgeving vinden die bereid is je te vergezellen? Jazeker, en het zal niemand verbazen dat maj Ton de Vaan hier wel voor de porren is. Natuurlijk ligt hier voor ons als militair een leuke uitdaging. Samen 101 jaar Nou ben ik een persoon die niet onvoorbereid ergens aan gaat deelnemen zonder een duidelijke doelstelling. Dus zo gezegd zo gedaan. Regelmatig steppen en de loopband onder hellingshoek in de fitness moeten ervoor zorgen dat we heuvelopwaarts niet te snel verzuren. Ook werken we samen de nodige OL-wedstrijden en trainingen af, inclusief een winderige en koude overnachting in de Schoorlse duinen om onze uitrusting te testen. Het is de kunst om zo min mogelijk spullen lees gewicht mee te nemen want dan ben je natuurlijk minder snel, zeker heuvel op. Maar je moet tijdens de overnachting voldoende comfort (voeding en warmte) hebben om uitgerust aan de tweede dag te beginnen. In de maanden ervoor heb ik onze uitrusting (ultra light) geoptimaliseerd en voor de duidelijkheid echt het minimale gaat mee, dus geen tandenborstel of handdoek. Het doel is ondanks gebrek aan ervaring met zulke wedstrijden, om niet recreatief maar competitief deel te nemen en om bij het eerste deel te eindigen ook al zij we samen 101 jaar oud.

Ruig en kletsnat Op 29 Oktober is het eindelijk zover en reizen we af naar de Black Mountains (dat klinkt geweldig uitdagend en mysterieus) in Zuid-Wales. Het blijkt echter de laatste tijd wel erg veel geregend te hebben en bij aankomst zien we na een fikse regenbui het water volop over de weg naar beneden stromen. Dat doet ons besluiten de nacht voorafgaande aan de wedstrijd te overnachten in de huurauto om zo droog en warm aan de start te komen. Wij starten als allerlaatste en beginnen aan 23 kilometer (hemelsbreed gemeten) en 1496 meter stijging en zeven controle posten. Het is mooi droog weer, maar de ondergrond is ruig en kletsnat. We kunnen toch een gedeelte over paden afleggen en halen wat teams op weg naar post één in. Ook doorzien we snel een fout op de kaart bij post 2. De route naar post 3 is acht kilometer lang en we kiezen een langere route om zo 150 hoogtemeters te besparen. Noodrantsoen Alles loopt goed totdat we op het laatste gedeelte verzeild raken in dichte mist; we vervolgen langzaam, alleen vertrouwend op ons kompas, onze routekeuze. Net als we het beiden niet meer weten en we twijfelen of we nog wel goed zitten, duikt uit het niets het meer op waar aan de rand onze post staat. We hebben natuurlijk kostbare tijd verloren en gaan nog voorzichtiger naar de volgende post. Halverwege trekt de zeer dichte mist plotseling op en

ZANDLOPER 22

Na een expeditieontbijt van meer dan duizend calorieën per persoon beginnen we de tweede van 20.5 kilometer, 916 hoogtemeters en negen controleposten.

Irritatie We gaan vroeg slapen maar doordat het erg nat optrekt liggen we de hele nacht te draaien in onze te dunne (lichte!) slaapzak. Na een expeditieontbijt van meer dan duizend calorieën per persoon beginnen we de tweede van 20.5 kilometer, 916 hoogtemeters en negen controleposten. Het is wederom mistig en we komen daardoor bij post 2 te veel links uit. Gevolg: irritatie bij ons allebei maar het is niet anders. Nu volgt het moeilijkste deel van de route en zijn we super gefocust om het kaartcontact niet kwijt te raken. We zijn het overigens doorlopend prima eens over de te volgen optimale route en als we over de hoge bergkam lopen wordt het lichter en verdwijnt gelukkig de hinderlijke mist. In scharrig terrein vinden we ons derde post snel. De post is bemand. Iemand van de organisatie heeft er in een klein tentje de nacht doorgebracht, om zo tijdig iedereen te kunnen registreren. Elfde plaats We drinken bij het oversteken zo uit de waterstroompjes en eten ieder uur een energiereep. Er zijn vandaag geen paden en veel meer steenvelden die we moeten passeren. Ook zien we wilde paarden en genieten wederom ondanks de opkomende vermoeidheid. Ton heeft net als gisteren nogal wat hinder van een overstrekte knie en we moeten het iets rustiger aandoen. Maar aangekomen bij de laatste post volgt er in gezwinde pas een bloedstollende afdaling naar de finish: 135 meter over een lengte van zo’n 700 meter. Het zit er na 4 uur en 15 minuten op; we zijn tevreden, sterker nog: dit ruikt naar meer. We eindigen in onze klasse op een 49e plaats van de driehonderd teams, en na handicapverrekening in verband met een hoog veteranengehalte, op een verdienstelijke elfde plaats. Op maandag 1 november om iets over negen staan we weer met beide voeten in ons superplatte gecultiveerde Nederland.

Het is wederom mistig en we komen daardoor bij post 2 te veel links uit. Gevolg: irritatie bij ons allebei maar het is niet anders.

Door maj Anne Heikoop, Hoofd Facilitair LO/Sportorganisatie

ZANDLOPER 23

Op de fiets naar de Olympische Spelen in Athene Vijftien jaar geleden raakte ik aan het fietsen verslingerd. Mijn kinderen waren actief in wielerwedstrijden en vroegen mij mee op een trainingsritje. Die twee hield ik nauwelijks (niet) bij, dat zinde me helemaal niet. Mijn eergevoel zei, dat ik er iets aan moest doen.

Reisschema Tiel-Athene-Florence 25/7 26/7 27/7 28/7 29/7 30/7 31/7 01/8 02/8 03/8 04/8 05/8 06/8 07/8 08/8 09/8 10/8 11/8 12/8 13/8

Tiel-Keulen (D) Keulen-Bingen (D) Bingen-Heidelberg (D) Heidelberg-Tubingen (D) Tubingen-Langenargen Bodensee (D) Langenargen-St Anton (A) St Anton-Merano (I) Merano-Pechiera (I) Pechiera-Ferrara (I) Ferrara-Rimini (I) Rimini-Ancona (I) Ancona-Pescara (I) Pescara-San Severo (I) San Severo-Barletta (I) Rustdag Barletta-Bari (overvaren Igoumanitsa) Igoumanitsa-Amfilochia (G) Amfilochia-Egio (G) Egio-Elfisina (Athene) Elfisina-Korinthos (G)

183 km 170 km 130 km 150 km 155 km 136 km 160 km 193 km 132 km 134 km 112 km 154 km 156 km 91 km 71 km 167 km 147 km 167 km 63 km

13/8 t/m 19/8 bezoek Olympische Spelen 20/8 21/8 22/8 23/8 24/8 25/8 26/8 27/8 29/8 30/8

Korinthos-Patras (overvaren Bari) Bari-Foggia (I) Foggia-Artona (I) Artona-Ascoli (I) Ascoli-Folingno (I) Folingno-Arezzo (I) Arezzo-Florence (I) Florence Florence Busreis Florence-Kerkdriel-Tiel

131 km 121 km 161 km 117 km 133 km 147 km 85 km

30 km

Trainen dus vooral middels het woon-werk verkeer. Zoveel mogelijk op de fiets naar het werk van Tiel naar Utrecht, Ede en als laatste Amersfoort. Al snel werd de lat hoger gelegd en kwamen de cols in de Alpen en Pyreneeën in beeld. Altijd had ik al eens een lange fietstocht willen maken. Nadat ik in 2001 met Functioneel Leeftijd Ontslag (FLO) was gegaan, moest het maar eens gaan gebeuren. Tijd genoeg en ik had meteen een doel om voor te trainen. Het werd een tocht naar de Olympische Spelen in Athene. In 1972 was ik met mijn toenmalige maatje Dick Stooter naar de Olympische Spelen in Munchen geweest om collega en vriend 1500 meter loper Haico Scharn aan te moedigen. Een schitterende ervaring met een slechte afloop (aanslag van Palestijnsen). Met het bezoek aan Athene zou de cirkel weer rond zijn.

Avonturen In mijn eentje, een andere ‘gek ‘ was niet voorhanden. Dat heeft voor- en nadelen, het grote voordeel: ik hoefde alleen met mezelf in discussie als er een beslissing genomen moet worden. Na oefentrips richting Italië (2002) en Spanje (2003), was het op 25 juli 2004 zo ver. Met ongeveer 6000 trainingskilometers in de benen en slechts acht kilo aan bagage, ging het richting Athene. Ik had slechts een target:

de veerboot in Bari halen op 9 augustus ’s avonds om acht uur. Daar had ik een plaatsje op besproken en was eigenlijk mijn enige zekerheid. Dat lukte na de nodige avonturen onderweg ruimschoots. Op 12 augustus bereikte ik Athene, een dag voor de opening van de spelen. Een hectische sportweek kon beginnen. Op 20 augustus stapte ik weer op, om de fietsbus op 28 augustus in Florence te halen. Vijf weken en 3600 kilometer later was mijn ‘Missie’ voltooid.

Obstakel Een exacte route had ik niet uitgestippeld. In mijn hoofd had ik wel grove planning. Ik moest ongeveer gemiddeld 130 kilometer per dag fietsen om op tijd in Bari te zijn. In het begin volgde ik globaal de route van Hans Reistma richting Rome tot aan het Garda Meer, zoals hij die in een twee boekjes had beschreven. Het ging via Duitsland, Oostenrijk een stukje Zwitserland en heel veel Italië. In Oostenrijk de Alpen over en in Italië vooral langs de Adriatische kust. Overvaren naar Griekenland (Igoumanitsa) en via Patras naar Athene. Het enige obstakel van betekenis is de Arlberg richting Sankt Anton in Oostenrijk. Flink klimmen met een tunnel van enkele kilometers langs. De Rechenpass om in Italië te komen, stelt niet zo veel voor.

Overleven Het weer was erg wisselvallig. Pas na twee dagen brak de zon door. In Duitsland ging de route veelal over fietspaden en langs de Rijn. Daar kreeg in het deuntje “Een reisje langs de Rijn”, maar niet uit mijn hoofd. Dat begin je dan te neuriën tot vervelens toe. Totdat ik ineens de trappers niet meer rond kreeg. Een snelbinder was gebroken en had zich om mijn pion gedraaid. Even schrikken, maar na een kwartiertje kon ik opgelucht weer verder. In Italië ging de route veelal langs provinciale wegen met veel verkeer. Andere opties waren er langs de Adriatische kust niet voorhanden. Het is wel overleven, want ze hebben daar weinig respect voor een fietser. Al reed ik op een voorrangsweg, toch probeerden die Italianen en ook de Grieken voorrang te nemen. De bumper net een metertje over de stopstreep, mobieltje aan het oor, de meest modieuze zonnebril op de neus en klaar om weg te racen. Die zonnebril is nog het ergste, want dan kun je geen oogcontact maken. Je weet niet dat ze je gezien hebben.

overigens op de dijk langs de Po. Weer wind tegen en het kwik steeg boven de veertig graden uit. Na 130 loodzware kilometers heb ik in Ferrara een hotelkamer met airco genomen. Die op zestien graden gezet en heerlijk onder de dekens gaan slapen. De volgende dag was ik weer het mannetje.

Veilige plek Ik overnacht veel al in grote plaatsten in een hotel of pension. Die zijn meestal snel gevonden en een plaatsje voor mijn fiets is altijd wel voorhanden. In een schuur, op de hotelkamer, in de voorraadkamer tussen de fusten bier of gewoon met een slot vast aan het biljart. Altijd op een veilige plek, anders zocht ik een ander hotel.

Vochtbalans Echte fysieke problemen heb ik niet gehad. Alleen in het begin waren de benen ’s morgens nog wel eens wat stijf. Na een week was dat ook over. Meestal zat ik ‘s morgens na een stevig ontbijt om acht uur op de fiets en stopte ’s middags om een uur of vier. Tussen door de nodige stops bij een bezienswaardigheid, om de kaart te lezen en om te lunchen. Dan moet je knap doorfietsen om een gemiddelde van 25 kilometer te halen. Vooral toen het in Italië warmer begon te worden, moest ik goed de vochtbalans in het oog houden. Veel drinken, maar dat verflauwt de eetlust dan weer. Vaak moest ik mezelf dwingen om tussen de middag mijn boterhammen op te eten. Dat lukte aardig, want bij vertrek woog ik 66 kilo en bij terugkomst gaf de weegschaal die weer aan.

Loodzwaar Moeilijke dagen heb ik natuurlijk best gehad. Toen ik in Merano (Noord-Italië) s’ avonds aan een heerlijke cappuccino zat, belde de zoon van mijn zus op. Hij zat in Pechiera op en camping. Of ik zin had om langs te komen. Hij had in de Gelderlander gelezen dat ik in de buurt was. Eigenlijk wilde ik via Verona rijden, maar na een week alleen is het best leuk om weer eens lekker Hollands te praten. Na een vluchtige blik op de kaart, ik dacht dat het zo’n 150 kilometer zou zijn, stemde ik toe. Ik vertrok om zeven uur om twaalf uur later met 193 kilometer op de teller in Pechiera aan het Garda Meer de arriveren. Uitgewoond, want de laatste 90 kilometer langs de Adige had ik de wind op kop. De volgende dag moest ik door de Po-vlakte. Net de Betuwe

Internetcafés Naast het fietsen, moest ik om de drie dagen mijn avonturen mailen of doorbellen naar dagblad de Gelderlander in Tiel. Bij die krant ben ik medewerker op de sportredactie en die vonden het wel een leuk idee om hun lezers mee te laten genieten. Het viel nog niet mee om internetcafés te vinden onderweg. Vaak moest ik mijn verhaal doorbellen. De rubriek werd wel goed gelezen, want ik heb er erg veel reacties op gehad.

Fietsenmaker Na de Po-vlakte bereikte ik de Adriatische kust en kwam door Cesenatico langs het kerkhof, waar Marco Pantani begraven ligt. Het was gesloten anders was ik zeker even naar zijn graf gegaan. Een dag later had ook er overigens zelf ook kunnen liggen, want in Pesaro werd ik aangereden door een auto. Wonder boven wonder kwam ik er met en paar schrammetjes op elleboog en knie er vanaf. De auto had een flinke deuk opgelopen en de bestuurder was helemaal van streek. Er stonden meteen een stuk of twintig opgewonden Italianen om ons heen, die meer oog voor de bestuurder hadden dan voor mij. Na tien minuten heb ik die man een klopje op zijn schouder gegeven en hem a reverdeci toegewenst, op mijn fiets gesprongen en mijn weg vervolgd. Even dacht ik, toen ik op de grond lag: het is gebeurd Jansen, einde, je kunt naar huis, maar al snel bleek dat het allemaal meeviel. Alleen kwam ik er achter toen ik wegfietste dat er een slag in mijn achterwiel zat. Die heb ikzelf grof er uitgehaald en naast het hotel in Ancona zat toevallig een fietsenmaker. Je weet wel, zo’n klein winkeltje met foto’s met handtekeningen van Francesco Moser aan de muur, drie oude mannetjes, die ik met handen en voeten duidelijk maakte wat ik wilde. Dat begrepen ze snel. Mijn wiel ging in de wielrichter en kwam er na en halfuur strak weer uit. En van afrekenen wilde ze niet weten. Echte wielerliefhebbers daar.

ZANDLOPER 27

bij aankomst was de fiets geen millimeter van zijn plaats gekomen. Op de boot was het reuze gezellig. Ik zelf had een vliegtuigstoel, waar ik goed ik kon slapen. De meesten vertoefden echter op het dek. Daar brak je de nek over de slaapzakken en feestvierende reizigers. Het ontbrak er nog maar aan, dat ze geen barbecue bij zich hadden. Na acht uur was ik in Griekenland net onder Albanië. Nog drie dagen en ik was in Athene.

Smeerboel Griekenland is een schitterend land met aardige mensen, maar ze kunnen er een smeerboel van maken. Alles wordt maar zo langs de weg gegooid. Koelkasten, televisies en hoeveel kadavers van dieren dat ik niet tegengekomen ben. Die worden helemaal platgereden en dan hopen ze dat het wegspoelt als het gaat regenen en stinken. Maar mooi en warm en nog redelijke wegen ook. Een fiets zag ik pas na twee dagen en dat de Olympische Spelen op punt van beginnen stond, was niets te merken. Dat kwam pas, toen ik in Patras aankwam.

Airco

Spiegelglad De rest van de route voerde langs de Adriatische kust. Al snel bleek ik tijd over te hebben en laste ik een rustdag in Barletta in op zestig kilometer van Bari. Een grote stad van 150 000 inwoners, maar ik kreeg de indruk dat ik de enige buitenlander was. Ik trok overigens veel bekijks op het strand in mijn zwembroek. Mijn shirt en broek stonden er duidelijk op mijn lichaam afgetekend. In Barletta was heel toevallig een wielerwedstrijd. Leuk om te zien, helemaal toen het lichtjes begon te regenen. De wegen waren erg vuil en werden spiegelglad. Bij het aanzetten op de rechte stukken schoof gewoon het achterwiel weg. Van de 25 was er een die niet viel en hij won.

Trein Na bijna veertien dagen begint de eenzaamheid van het alleen zijn te knagen en verlangde ik naar Athene, waar ik zeker bekenden zou tegenkomen. Echt in gesprek raak je niet met Italianen, die meestal geen Engels of Duits spraken. Vaak dacht ik, ik fiets niet meer terug van Bari naar Florence. Er liep een spoorlijn langs de kust en ik was vast van plan de trein naar huis te nemen. Het zou echter anders uitpakken.

Mijn plan was om op 50 kilometer voor Athene in Megare een hotel te zoeken. Daar komt de trein langs naar Athene. Het plan was goed, alleen was er in de toch zeker geen kleine plaats, geen hotel te vinden. Dus maar verder. In Elfesina op 20 kilometer vond ik een hotel aan het spoor, maar ik kon er niet langer blijven dan een nacht. Om ergens anders, bijvoorbeeld particulieren, onderdak te krijgen, lukte niet. Ik heb er alle bars in Elfesina afgelopen om er na te vragen, maar geen respons. Op advies van de hoteleigenaar ben ik de volgende terug richting Patras gegaan en een hotel gezocht en voor een billijke prijs gevonden in Korinthos. Zestig kilometer van Athene, maar de trein deed er bijna twee uur over om in Athene te komen. Een kaartje koste maar 2 euro 60, maar niet alleen de prijs was anders dan in Nederland. De contrasten waren groot. Als de trein op het station arriveerde kwamen uit alle hoeken en gaten mensen tevoorschijn. De ene zette handmatig een wissel om, een ander verving met een rode vlag de overwegbomen en weer een ander controleerde voor het instappen de kaartjes. Naast twee conducteurs gingen er ook nog twee op stadswachten gelijkende personen mee. En die lieten niet met zich sollen. Maar er zat wel airco in de trein. De eerste trien ging om zes uur de laatste om kwart voor elf.

Cultuurschatten Griekenland De bootreis naar Igoumanitsa was een belevenis. Je voel je erg nietig als je voor zo’n hele grote veerboot sta te wachten met je fiets tussen allemaal vrachtauto’s en auto’s in. Wat moet ik doen. Gewoon naar binnen fietsen en dan zal er wel wat gebeuren. Na twintig meter een hevige brul, terug. Ik kreeg een plaatsje voor de fiets aangewezen en een stuk touw in mijn handen gedrukt. Ik zette de fiets vast, maar mijn knopen vonden geen genade in de ogen van een sjorders. Hij heeft het toen zelf gedaan en ik moet zeggen,

In Athene was het erg warm. De eerste dag stapte ik in Athene uit de trein en het leek wel of er een warme deken over mij heen viel. In die temperatuur moesten de wielrenners presteren, ik had er medelijden mee. Een Griekse vertegenwoordiger van Shimano (onderdelen racefietsen) het niet treffender zeggen: In juli en augustus moet je vakantie vieren in Athene, niet sporten. De eerste dag bij de wegwedstrijd van de mannen had ik aanspraak genoeg. Al voor de start raakte aan de praat net Jack van Gelder van de NOS. Die had ik al eens in Amsterdam getroffen, toen ik met mijn voetbalclub hoofdklasser TEC tegen AFC speelde.

ZANDLOPER 28

Hij was heel relaxt. Bij een wielerwedstrijd loop ik altijd het parcours in tegengestelde richting, dus in Athene ook. Het was midden in Athene en dertien kilometer lang. Ik kwam zodoende meteen langs enkele cultuurschatten zoals de Akropolis. Onderweg stond ik plots naast Peter Heerschop, de cabaretier. Hij zit nu in kopspijkers bij Jack Spijkerman. Hem had ik al eens op de LO/Sportgroep in Amersfoort getroffen. Daar had hij als dienstplichtig LO/Sportinstructeur onder de vleugels van Bert Funk gewerkt en die komen nog vaak bij elkaar. Even oude verhalen opgehaald.

weer door Italië, maar nu via het binnenland. Vooral Umbrie en Toscane hebben veel indruk op me gemaakt. Schitterende streken om te fietsen. Nog twee dagen in Florence cultuur gesnoven en toen met de fietsbus naar huis. Na in 26 verschillende bedden geslapen te hebben, verlangde ik wel weer eens terug naar mijn vrouw, kinderen en mijn eigen bed. Het was lang genoeg geweest. Op naar de volgende uitdaging. Aooi bd Rob Jansen, voormalig hoofd-/eindredacteur De Zandloper

Perscentrum De volgende dag naar het vrouwenwielrennen geweest. Zat ik ‘s morgens in de trein naast een man, die me in het Engels aansprak. Al snel kwamen we er achter dat we beide Nederlanders waren. Hij, Toine van Mierlo uit Waalre, was ook op de fiets, maar had de reis over enkele jaren uitgesmeerd. Ieder jaar een stuk. De rest van de tijd in Athene zijn we samen opgetrokken, reuze gezellig. Ik stond op tien meter afstand waar Leontien van Moorsel voor de grond ging. Ben meteen weggegaan, de lol was er af. Later die dag liep ik in het Holland Heineken House (HHH) Freek de Wette, de chief manager van het HHH tegen het lijf. Dat is een oud Tielenaar. Toen ik hem aansprak kon hij mij nog wel herinneren uit zijn voetbaltijd in Tiel. Toen ik hem vertelde, dat ik hem had opgevoerd in een van mijn stukjes voor de Gelderlander, troonde hij mij meteen mee naar het perscentrum. Ik werd op de foto gezet en kreeg een heuse perskaart om mijn nek gehangen. Dan gaf de nodige voordelen en voor het oog hoorde ik er helemaal bij met zo’n kaart om mijn nek. Het perscentrum was voorzien van airco, kon internet gebruiken voor mijn stukjes, gratis eten en drinken, iedere dag verschillende Hollandse kranten om goed op de hoogte blijven. Ik ging iedere dag er wel een keer naar toe, want de Griekse televisie zond alleen maar Griekse sporters uit.

Wat ging er mee: De fiets Racefiets met aluminium frame merk Gejo, afgemonteerd met shimano tiagra fitnesskit met drie bladen voor en negen achter (52, 42 en 39 voor en 13 t/m 27 achter). Continantel 25 mm banden. Bagagedrager geklemd om zadelpen (zie www.gejo-cycleworld.nl). Wielerkleding: helm 2 wielershirts korte mouw 2 wielerbroeken kort 1 lange collant 1 wielershirt lange mouw 1 regenjack 2 paar sokken 1onderhemd 1 cap reparatie materiaal 1 buitenband 2 binnenbanden

Vrijwilligers In de eerste week waren er genoeg kaarten te krijgen voor een redelijke prijs, tien of vijftien euro. Even bij een ticketbox langs bij het stadion of in het HHH. Zo ben ik naar Nederland-Zuid Korea vrouwen hockey geweest, NederlandUSA mannen volleybal, tijdrijden vrouwen. Nu stond ik er weer met mijn neus bovenop, toen Van Moorsel goud won, basketbal Italië-Spanje en voetbal Argentinië tegen Australië. Er heerste een aparte sfeer in het opvallend schone Athene en de duizenden vrijwilligers waren zeer behulpzaam. Als je een kaartje had voor een wedstrijd mocht je gratis van het openbaar vervoer gebruik maken. En zo niet, dan deden we het toch. Te veel beleefd om alles in dit stuk te vertellen. Daarnaast was het pure topsport om overal op tijd te zijn en de trein naar huis te halen. Na een week was ik blij weer op de fiets te zitten. Regelmaat en rust. Ik bepaalde zelf het ritme weer.

Kleding: 1 lange broek 2 halflange broeken 3 T-shirts 1 trui 3 onderbroeken 1 paar schoenen 1 zwembroek Overig: Toiletspullen (klein verpakkingen) Baardtrimmer Tube waspasta Zonnebrand olie Tel. Oplader Fototoestel en oplader Kaarten Duitsland, Oostenrijk, Italië en Griekenland

Volgende uitdaging Het gevoel om de trein naar huis te nemen was helemaal verdwenen na een week Athene. De laatste week voerde

Totaal gewicht 8 kilogram

ZANDLOPER 29

goal???

Er gaat alsnog gescoord worden, maar dan in de verlenging!

nee, net naast!

In beginsel leek het, de huidige applicatie GOAL in drie maanden tijd helemaal van de grond af opnieuw opbouwen, te mooi om waar te zijn, en dat is dan ook bewaarheid gebleken. Op moment van schrijven (23 november) bevindt het projectteam GOAL (Jeroen Velders, Robert Wanders, Levinus Houwen, Jan Welling, Fred Jansen en Paul Lindeboom) zich aan de vooravond van de eerste complete test, daar waar we in het afrondende stadium hadden moeten zitten. We hebben dan ook besloten de voorgenomen implementatie van GOAL op 1 januari a.s. uit te stellen.

Uitstel is echter geen afstel, maar biedt in de komende maanden wel de mogelijkheid om in betrekkelijke rust (bij)scholing goed voor te bereiden, handleidingen te schrijven, verklarende tekst (bij schermen) in de applicatie aan te brengen en de nieuwe applicatie in meerdere produktie-omgevingen te testen alvorens de nieuwe applicatie (versie 1.0) bij alle LO/Sportgroepen in gebruik te nemen. Mogelijk zal er zelfs voor worden gekozen om direct door te steken naar een verbeterde versie 2.0 maar dat is mede afhankelijk van de uitkomsten tijdens de try-out in de produktie-omgeving.

Veranderen door GOAL.net? De huidige GOAL-versie is gebouwd in een tijd dat nog lang niet alle LO/Sportgroepen een netwerkverbinding bezaten (“gelukkig niet” hoor ik sommigen verzuchten) en is dan ook hoofdzakelijk bedoeld voor stand-alone gebruik, ondanks dat we ons inmiddels al geruime tijd in het computernetwerktijdperk bevinden. Daarnaast is GOAL “geschreven” in Visual Basic van Microsoft Access, een programmeertaal die door de Landmachtstaf is gebrandmerkt als onveilig. De toenmalige programmeur heeft zeker geen slechte applicatie afgeleverd, maar GOAL kent wel zijn beperkingen op het gebied van onderhoud en het honoreren van nieuwe wensen. Groot voordeel is wel dat een storing zich slechts bij een enkele LO/Sportgroep voordoet en niet de hele organisatie plat legt. GOAL.net zal wel veel maar niet alle huidige beperkingen opheffen, want, ondanks alle reclame-uitingen, elke programmeertaal heeft zijn eigen tekortkomingen. De grote kracht van GOAL.net zal de centrale database vormen en het feit dat we grote delen in eigen beheer krijgen. Voor het aanmaken van bijv. een nieuwe LO/Sportgroep hoeven we straks geen beroep meer te doen op de programmeur van Staf OTCo en de daaraan gekoppelde nieuwe versie hoeft niet meer op ruim dertig locaties afzonderlijk geïnstalleerd te worden. Deze gemakken komen vooral mijzelf ten goede…

ZANDLOPER 30

De planners gaan er echter ook op vooruit. De (hoofd)instructeurs die de jaarplanning (micro) voor hun eenheid nu veelal in Excel zitten in te kloppen, krijgen straks in GOAL.net een eigen gebruikersaccount, blijven op dezelfde knoppen bonken en ontnemen de planners overbodig werk. GOAL.net gaat ook de niet-gerealiseerde lessen in kaart brengen, een fenomeen waarmee de sportinstructeur veel podium-uren misloopt maar waarvoor wel voorbereidend werk gepleegd is. Items als “eenheid niet op komen dagen” en “les afgezegd door eenheid binnen een week” kunnen mogelijk een ander licht werpen op een lagere bezettingsgraad dan verwacht. Voor de (hoofd)instructeur zijn de proefafnamen gepoogd veel gebruikersvriendelijker te maken t.o.v. de huidige GOAL Output en moeten vanwege de verbeterde afnamelijsten niet alleen de geslaagden van de Conditieproef staan te juichen. De productiemanagers van de Regio gaan er ook op vooruit. Middels een rapportage kan in een oogopslag gezien worden welke LO/Sportgroepen (mogelijk) aan een steunaanvraag kunnen voldoen (mits de planning up-to-date is). Om het laatste voordeel te noemen: hand-in-hand met de ontwikkeling van de databank Lessen bij het K&OC zullen de standaard lessen straks bij elke LO/Sportgroep een eenduidige lescode krijgen. HIBA05 heeft dus straks overal dezelfde lesinhoud, welk voordeel vooral zijn vruchten afwerpt bij overplaatsing of detachering naar een andere LO/Sportgroep. Bovenstaande opsomming en het feit dat er nog veel meer kleine wijzigingen in het kader van gebruiksvriendelijkheid zijn doorgevoerd, heeft wel tot gevolg dat er een organisatiebrede opleiding zal moeten worden opgezet. Hierover zal in de komende maanden nog ruim gecorrespondeerd gaan worden en zal er voor gaan zorgen dat er alsnog gescoord gaat worden, dan maar in de verlenging! Dhr Paul Lindeboom, redactielid De Zandloper

ZANDLOPER 31

De pen

Defensie, je kan nergens beter werken, mits je er tegen kan!

dat moment kreeg ik mijn eerste ervaring met de ondoorgrondelijke wegen binnen de Landmacht, waarop ik heel erg mijn best moest doen om niet in lachen uit te barsten. Vanaf toen is het allemaal in een sneltreinvaart gegaan en die TGV is nu nog steeds als een dolle aan het rijden en ik geniet er nog steeds met volle teugen van. Medestrijdster Op 1 mei 2000 ben ik met nog vijftien andere toekomstig LO/Sportinstructeurs opgekomen op de KMS te Weert en ik kan niet anders zeggen dat ik deze periode als heel erg leuk heb ervaren. Vooral de INI-1 waarbij mijn groepsinstructeurs mij heel snel koppelde aan een medestrijdster die graag LO/Sportinstructrice wilde worden. Zij kreeg het voor elkaar om het mij die periode erg lastig te maken en ben dan ook bijna gillend het instituut afgerend. Teerbeminde buddy Gelukkig kwam daar de INI-5 periode aan en mocht ik mijn teerbeminde buddy overgeven aan onze doorgewinterde Luchtmobieler (welke nu weer terug is op de KMS, Marco succes) die mij vertelde dat het allemaal nooit zo erg kon zijn als ik vertelde. Wimpie, wat was ik blij dat ik jou als buddy kreeg en dat ik verlost werd van die…, die…, die toekomstige collega. Gelukkig zijn er tijdens onze functieopleiding een aantal mensen wakker geworden, nadat het kader op de KMS haar een eeuwige hand boven het hoofd hield. Ze hebben haar toen toch maar op subtiele wijze verteld dat dit bedrijf toch niet helemaal geschikt was voor haar of zij niet voor dit bedrijf, maar dat ben ik even kwijt.

Peter bedankt voor het overhandigen van die ‘rottige pen’ aan mij…, van je collega’s moet je het toch maar weer hebben! Trouwens dat van die tosti’s is helemaal niet zo gek en een andere aanrader, voor de liefhebbers, is dan ook een tosti met schijfjes appel, suiker en kaneel, erg lekker. Mijn militaire carrière viel eigenlijk al meteen in duigen tijdens mijn CIOS-opleiding die ik heb gevolgd in Goes. Tijdens een les bewegingsrecreatie viel ik op mijn schouder en een paar bandjes van mijn sleutelbeen gaven de geest. Bij een keuring voor het KCT kreeg ik toen te horen dat ik door die ‘pianotoets’ afgekeurd werd. Verder gaven ze mij ook nog even tussen neus en lippen mee dat ik daardoor ook nooit LO/Sportinstructeur zou kunnen worden… met sportieve groet, de Landmacht! Zandhazen Na een aantal jaar als planner bij attractieverhuur Moonen te hebben gewerkt, kreeg ik via een oud-medestudent te horen

dat de LO/Sportorganisatie van de Landmacht op zoek was naar nieuwe instructeurs. Daarop heb ik mijn stoute (sport)schoenen aangetrokken en ben naar de banenwinkel gegaan en zoals vele BBT-collega’s zullen beamen, wisten ze daar niets van vacatures voor de LO/Sportorganisatie. Hun naam was haas, maar zandhazen konden ze wel gebruiken... Nachtmerrie Na een aantal telefoontjes en briefwisselingen, kon ik dan toch naar de keuring in Amsterdam, waar mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid werd. De arts die mij een aantal jaar daarvoor afkeurde gaf mij nu een hand en vertelde mij dat hij mij zou keuren op mijn fysieke gesteldheid…! Ondoorgrondelijk Daar kwamen de eerste stress-indicatoren de hoek om (lichtjes zweten, klamme handen en een beetje een misselijk gevoel in de onderbuik). Ik heb hem toen toch maar wel eerlijk verteld van mijn ongelukje tijdens mijn CIOSopleiding, maar na een aantal kleine testjes vertelde hij mij dat dit geen enkel problemen hoefde op te leveren(?). Op

ZANDLOPER 32

Verwarmingsbuizen Mijn eerste werkplek was de rijschool in Veldhoven, waar aooi (bd) Huub van Gulik als commandant zat en aooi Bart Smits als management ondersteuner. Mede dankzij nog twee andere collega sgt’n zaten we binnen de kortste keren lekker op de rol met de rijschool met oefeningen als “Groene Pluis” (groene dagen voor het kader) in het verschiet. Helaas werd ik na een tijdje, en ik niet alleen, een beetje verrast tijdens een telefoongesprek met een collega sergeant-majoor die opbelde naar het LO/Sportbureau om Bart succes te wensen met zijn uitzending. Na eerst van mijn stoel te zijn gevallen heb ik hem verteld dat ik Bart wel even persoonlijk zou geven, aangezien deze nog nergens van wist. Zo blijkt maar weer eens dat de wegen binnen de Landmacht ondoorgrondelijk zijn, maar de verwarmingsbuizen des te meer.

Een verrijking voor jezelf, maar niet voor je relatie Dat die verwarmingsbuizen van de LO/Sportorganisatie beter werken dan menig papierwinkel bleek ook maar weer eens uit mijn overplaatsing naar het sportbureau te Vught. Na het hele gebeuren in 2003 van wel of niet verlengen van een hoop BBT’ers van 2004 naar 2005 mocht ik gelukkig

bijtekenen voor één jaar, met als gevolg een overplaatsing. Aangezien mijn vriendin en ik tijdens die overplaatsing ook net de sleutel van ons huis zouden krijgen, had ik eerst drie weken zomer-klus-vakantie en zou ik daaropvolgend meteen op mijn nieuwe werkplek beginnen. Geintje Na drie weken van hard schilderen, breken en verhuizen kwam ik vol enthousiasme aan op de LO/Sportgroep in Vught. Tijdens het geven van handen en uitwisselen van de namen werd mij al meteen verteld: “Jij hoeft je kast niet in te richten, want je gaat naar de LO/Sportgroep van de KMA”. Mijn reactie daarop was dat ik van niets wist en dat het dus waarschijnlijk wel een geintje zou zijn. Verse werkplek De volgende dag kwam er een kapitein van het regiobureau op bezoek en vroeg mij of ik al wist hoe laat het was, waarop ik reageerde: ”tien uur”! De dag daarna kreeg ik een telefoontje van de regiocommandant die mij vertelde dat ik op de KMA mocht beginnen. Na drie werkdagen in Vught te hebben gewerkt/aanwezig zijn geweest, verruilde ik mijn nog verse werkplek voor die van Breda (waar ik een paar maanden eerder op had gesolliciteerd). Hieruit blijkt dan toch gelukkig dat die verwarmingsbuizen ook goede dingen de wereld in brengen. Wijze les Inmiddels ben ik dus een hoop ervaringen verder en heb ik het erg naar mijn zin op de LO/Sportgroep van de KMA. Door al die dingen die er in die laatste (bijna) vijf jaar zijn gebeurd moet ik denken aan het zinnetje dat bovenaan mijn tekst staat. Huub van Gulik was diegene die mij dit vertelde en langzaam begin ik te begrijpen wat hij hier mee bedoelde, alleen ik ben bijna geneigd om te zeggen: “de LO/Sportorganisatie, je kan voor geen betere organisatie werken, mits je er tegen kan”. Huub, bedankt voor de wijze les. Zo rottig is ‘de pen’ niet Ik moet alleen zo ongeveer echt naar een onderwerp gaan zoeken waar ik mijn ‘pen’ mee kan afsluiten (want anders blijf ik maar ‘……’ over niets). Nu heb ik dit jaar al eerder iets afgesloten en dat was mijn VOLO-opleiding aan de Fontys sporthogeschool. De opleiding is zeker een verrijking voor jezelf, maar niet voor je relatie. Mijn vriendin begon zich dan ook af te vragen wat die computer meer had dan zij. De studiegroep waar ik de twee jaar van de opleiding mee heb samengewerkt, bestond uit drie andere collega’s, te weten: Rene van Berlo, Peter Verlegh en Raoel Majoie. Heren, nog bedankt voor de goede samenwerking. Raoel, ik denk dat je de bui al voelt hangen, want aan jou ga ik met veel plezier deze ‘pen’ doorgeven en wees gerust, want zo rottig is ‘de pen’ eigenlijk helemaal niet. Met sportieve groet, Sgt Michel van Dongen, LO/Sportgroep KMA

ZANDLOPER 33

Geslaagde adoptie (CISM) en doen er zo rond de vijftig ploegen mee aan de WK van deze prachtige militaire sport. Voorheen kon je met een ploeg zo op komen draven, tegenwoordig moet een atleet een vereist aantal punten halen om deel te mogen nemen. Daarvoor zijn er bepaalde selectiewedstrijden per continent aangewezen, alleen China mag dit intern doen, dit gezien de anders wel heel erg kostbare reizen die gemaakt moeten worden. Per wedstrijdonderdeel werd het geheel ondersteund door een kort filmfragment wat lekker verhelderend werkte voor mensen die niet veel kennis hadden van dit fenomeen. Leuke beelden gemaakt tijdens de WK in Schaarsbergen, met onder andere beelden uit het zwembad in Veenendaal gemaakt met onderwatercamera's door SBS 6 'geschoten'.

geoutilleerde ruimte met maar liefst twee tafels, daarnaast een ruime koffiekamer en een bureauruimte voor de Chef d'Equipe en de trainers. Al met al een uitstekend onderkomen voor de ploeg, die aan de herenkant wel toe is aan wat nieuw 'bloed' en bij de dames er heel goed bij staat. Volgens zeggen gaat in Chili bij de WK het nationale record van de damesploeg na een jaar of tien sneuvelen. Uiteraard wenst de redactie de ploeg heel erg veel succes in Chili en als oud trainer mag van mij het record best sneuvelen! De gegeven demonstraties lieten in ieder geval een beeld zien dat de ploegen er klaar voor zijn! André Wijnberger, redactielid Zandloper

Sleutel Aansluitend vertrok het gezelschap naar Groot Heidekamp, alwaar de bgen Koen Gijsbers de sleutel na ontsluiting overdroeg aan kap Rob Jansen en daarmee was de opening formeel een feit. Ruimte te over voor de ploeg, die er een paar stappen op vooruit is gegaan met dit honk. Zover ik weet een unieke zaak, dat een ploeg er zo 'warm' bij zit, maar ook wel heel erg noodzakelijk, gezien de complexiteit van de sport ‘an sich’. Voor de verzorgers een prima

Van LO/Sportinstructeur tot leraar Lichamelijke Opvoeding

Versnelde Opleiding leraar Lichamelijke Opvoeding (VOLO) “Vrijdag 29 oktober 2004” staat bij de équipe Militaire Vijfkamp met dikke letters in de geschiedenisboeken. Deze bijzondere ploeg kreeg op deze dag namelijk de beschikking over een nieuw 'thuishonk'. Na jaren in Ede te hebben gebivakkeerd, was de verhuizing naar Schaarsbergen voltooid. Kap Rob Jansen (met een Luchtmobiel verleden) had de juiste man gevonden (bgen Koen Gijsbers) om dit tot stand te kunnen laten komen. Zelf een vermaard atleet geweest en dus precies wetend wat een topsporter nodig heeft, opende hij met plezier het nieuwe thuishonk. Daarvoor was er een select gezelschap bijeen gekomen in de Valk, het ontvangstcentrum van de 11e Luchtmobiele Brigade. Na de gebruikelijke ronde met koffie / thee en cake werden we ontvangen in de filmzaal. Daar trok de bgen Koen Gijsbers de parallel tussen zijn Luchtmobiele eenheid en de militaire vijfkamp, want beide categorieën zijn topsporters. Voor topsporters heb je breedtesport nodig en dat is allemaal binnen de 'rode baretten' te vinden. Andere overeenkomsten liggen uiteraard voor de hand, want alle elementen van de vijfkamp kun je terugvoeren naar het optreden van de infanterie. De motivatie en inzet van beide groepen topsporters zijn erg hoog, de uitstraling van die combinatie sprak de oud baanatleet Gijsbers erg aan, en

vandaar dat hij graag meewerkte aan de 'adoptie' van de militaire ploeg. Natuurlijk was er al iets moois neergezet tijdens de Wereldkampioenschappen van twee jaar geleden in Schaarsbergen die Luchtmobiel heeft ondersteund met alle mogelijke faciliteiten. Stimulans De generaal hoopte dat deze unieke ontwikkeling en samenwerking een stimulans zal zijn voor alle krijgsmachtdelen. De militaire sporten verdienen de steun van de commandanten om zo een positieve bijdrage te leveren aan het imago van Defensie. Daarnaast hoopte hij dat dit een voorbeeld voor andere commandanten zou zijn om ook dit soort ondersteuning te geven aan ploegen of individuele sporters die niet tot de Defensie Topsporters horen. Zij ontberen vaak steun en begrip en kunnen dus heel goed een steuntje in de rug gebruiken. Hij wenste de ploeg alvast en succesvol Wereld Kampioenschap (WK) Chili toe, waar hij zelf slechts een paar dagen bij aanwezig kon zijn als Chef de Mission. Historie Voor de commandanten en andere belangstellenden was er daarna een presentatie gegeven door kap Rob Jansen, beginnend in 1946 met het ontstaan in kleine kring van de Vijfkamp. Tegenwoordig zijn er een dikke 120 landen aangesloten zijn bij het Conseil International du Sport Militaire

ZANDLOPER 34

Fontys Sporthogeschool biedt voor LO/Sportinstructeurs die bij defensie werkzaam zijn een opleiding aan tot leraar lichamelijke opvoeding (1ste graad). In een contract tussen defensie en Fontys Sporthogeschool is vastgelegd dat defensie de opleiding voor BBT-ers bekostigt. VOLO-Informatiebijeenkomst 25 februari 2004 Op vrijdagmiddag 25 februari 2004 (13.00 uur tot 16.00 uur) vindt een informatiebijeenkomst plaats op de Fontys Sporthogeschool, Goirleseweg 46 te Tilburg. Hier wordt een presentatie gehouden over inhoud en organisatie van de opleiding. Vanzelfsprekend krijg je dan ook de gelegenheid tot het stellen van vragen. Je kunt je voor verdere informatie richten tot de opleidingscoördinator Drs. P.W.J. Blommerde of contact opnemen met het Secretariaat VOLO: Esther van Bilsen, telefoon 0877 877 040.

BELANGRIJKE DATA: Informatiebijeenkomst: Vrijdag 25 februari 2005 van 13.00 uur tot 16.00 uur Praktijktest en intake Donderdag 1 april van 12.00 uur tot 18.00 uur Fontys Sporthogeschool Goirleseweg 46 5026 PC Tilburg Telefoon 0877 870 199 Fax 0877 875 388 Surf naar www.fontys.nl/sporthogeschool, button zakelijke dienstverlening.

ZANDLOPER 35

In de vorige Zandloper kon u een verhaal lezen met als onderwerp: wat is voor marstraining de beste keuze: Omvang of Intensiteit? Dit verhaal is geschreven door de heer Taco Visser van Trainings-geneeskunde en Trainingsfysiologie, die een wetenschappelijk onderzoek doet naar optimale marstraining. Begeleid met schema’s en (achtergrond)informatie heeft hij u als vakman trachten dit uit te leggen. Dit onderzoek is nog gaande en er komt zoals afgesproken nog een vervolg op. Sectie Communicatie KMA heeft hier ook een artikel aan gewijd in een interviewvorm. Dus hetzelfde onderwerp alleen een andere insteek. Dit verhaal wilde wij u echter niet onthouden.

Need for Speed “De snelheid gaat naar zeven kilometer per uur.” Voor de inmiddels met ruim 60 kilogram bepakte en dus stomend-rode testpersonen reduceert de stem de wereld tot dat ene, eindeloze asfaltrondje op de Trip van Zoudtlandkazerne. ‘Doorstompen totdat ik faal,’ moet het bij menigeen nu in zijn hoofd malen. Cs La Grand zucht na afloop: “Ik vond het zwaarder dan gedacht, vooral het borstgewicht drukt lastig.” KMar-cadet wmr Ronald Dorrien is het daarmee eens: “Omdat wij eigenlijk nooit lang met zo’n gewicht lopen, voelde ik dat ik na ruim zes kilometer toch wat begon te waggelen.”

van het onderzoek wel: “Er wordt nu gekeken wat de beste training is voor lopen met bepakking, in plaats van jarenlang simpelweg doen.” Blessures? Het strikte trainingsprogramma vraagt een behoorlijke inzet van de kant van de cadet. Hoe zit het met blessures? Visser: ”Trainen brengt altijd het risico van blessures met zich mee en ja, de kans op fysiek ongemak oplopen tijdens deze activiteiten is iets hoger, dan bij normale, minder zware inspanningen. Maar, de hele opbouw van het trainingsschema is erop gericht dat juist te voorkomen. Een ander, niet onbelangrijk punt is, dat we ook willen weten of langmarsen eventueel een verhoogde kans op blessures geeft." Wat levert het allemaal op? Wat levert het onderzoek nu eigenlijk op? “De verwachting is dat het voor de deelnemers aan het onderzoek leidt tot Ongeveer zeventig derdejaarscadetten persen zich tijdens de LO/Sport-uren al weken het zweet uit de klieren voor een trainingsstudie naar ‘Lopen met bepakking’. Met dezelfde testen als waarmee het tien weken eerder begon, eindigt het onderzoek half november: een speedmars, een maximale krachttest, een shuttlerun-test en als toetje een maximale marstest. In nauwe samenwerking met aooi Ooms en sgt1 Harmsen van de LO/Sportgroep-KMA zijn Landmachtafdeling ‘Trainingsgeneeskunde en Trainingsfysiologie’ uit Utrecht en ‘TNO Technische Menskunde’ samen leading in dit nieuwe onderzoek. Maar, waarom en wat wordt er nu eigenlijk door dat vijfkoppige onderzoeksteam getraind en getest? Wat zijn de verwachte resultaten en wat gaan we daarmee doen? En waarom juist testen op de KMA en niet bij een paraat onderdeel?

Onderzoek TNO/TGTF naar marstraining Optimale training voor het lopen met bepakking Lopen met bepakking vormt een vast onderdeel van militaire opleiding en vorming. Dit ‘marsen’ trainen we traditioneel door lang te lopen met een bepakking van een zeker gewicht en dat alles bij elkaar heeft nogal wat nadelen. Taco Visser, TGTF-bewegingswetenschapper: “Zo’n training is tijdrovend en levert relatief veel blessures. De vraag is dan ook terecht, of korter en intensiever trainen misschien hetzelfde trainingseffect op kan leveren. Als men daarbij in beschouwing neemt, dat een commandant vaak een beperkte voorbereidingstijd heeft voor een uitzending, dan is dit zeker de moeite van het onderzoeken waard." Waarom dit trainingsonderzoek? "Tijdens de tien weken durende trainingsstudie staan twee vragen centraal. Ten eerste: is er een verschil in effectiviteit tussen marstraining gebaseerd op omvang en gebaseerd op intensiteit? Met intensiteit bedoelen we in dit onderzoek de zwaarte van de rugzak. Ten tweede: is er een verschil in effectiviteit tussen wekelijks en tweewekelijks trainen?" antwoordt Taco Visser. Cadet-wmr Dorrien ziet het nut

ZANDLOPER 38

”Trainen brengt altijd het risico van blessures met zich mee en ja, de kans op fysiek ongemak oplopen tijdens deze activiteiten is iets hoger, dan bij normale, minder zware inspanningen” een verbetering van uithoudingsvermogen en spierkracht en natuurlijk, daar ging het allemaal om, verbetering van marsprestaties,” reageert Taco Visser. “We brengen de cadetten na afloop ook op de hoogte van hun vorderingen." Waarom op de KMA? Visser: "Daar kan ik een aantal redenen voor noemen. Allereerst past het bij het imago om aan wetenschap te doen en daar op deze manier van dichtbij mee in aanraking te komen. Ook niet onbelangrijk is de goede motivatie van de cadetten om 10 weken flink aan de slag te gaan. Misschien

nog wel de belangrijkste reden is het feit dat deze cadetten de toekomstige commandanten zijn en op deze manier waardevolle kennis opdoen. Wij verwerken de resultaten straks in een rapport en in artikelen. Natuurlijk wel op zo’n manier, dat de anonimiteit gegarandeerd blijft. Dat zijn we immers verplicht. Dubbele winst dus met deze trainingsstudie: fysiek voor de cadetten, inzicht in een effectieve marstrainingsmethode voor ons, ja eigenlijk de commandant dus," besluit Visser. Elnt Marcel Kerstens, Sectie Communictie KMA