door Henk Lith

Onderwerpen in deze uitgave zijn: 1) Voorwoord; luxeproblemen 2) 10-10-10, onze Najaarsrit in Overijssel 3) Vanaf de achterbank 4) Verslag rally ROZclassic 2010 5) Niet zoeken, niet gaan kijken, niet kopen (deel 1) 6) Vergane glorie 7) Voorjaarsrit 2011 8) Najaarsrit 2011 9) Vraagbaken te koop 10) Uit het archief van 11) Advertentierubriek 12) Tot slot

1) Voorwoord; luxeproblemen / door Henk Lith Ik moet zo’n dingetje toch ergens hebben liggen? Wie wil er nu geen magazijn vol met onderdelen hebben? Ik denk dat de meeste van ons dit wel zullen herkennen, een hele rits planken, vol met reserve onderdelen. Je weet maar nooit, er kan altijd plotseling wat kapot gaan, en dan bedoel ik dat in heel ruime zin, van lampje tot ruitenwisserblad, en lichtknopje, tot een reserve achterbrug met alle aanhangende appendages, zoals differentieel, steek assen. Nou ik ben al een jaartje of tien bezig met de hobby en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook al heel wat verzameld heb, niet alleen van de Heckflossen, maar ook nog van de W114 / W115 en de W123 types. Gemakshalve laat ik maar even in het midden wat het allemaal gekost heeft om dit submagazijntje op te bouwen, op de bank krijg je toch ook nauwelijks rente voor je geld. Het past allang niet meer op een paar plankjes aan de muur, of een ouwe kleerkast, alleen al door het gewicht van die degelijke spullen, een achterbrug en een subframe van de W115, noem maar

1

op, of eigenlijk te veel om op te noemen. Probleem is dat je op een gegeven moment ook niet meer weet wat je allemaal hebt, laat staan waar het dan zou moeten liggen. Zeker omdat het bij mij intussen in drie verschillende garage boxen zou kunnen liggen. Zou mijn vroegere collega dan toch gelijk hebben, als ik met problemen kwam dan antwoordde hij altijd: “dat zijn luxe problemen’. In elk geval word ik momenteel weer is met alle hebbelijke en onhebbelijke bijverschijnselen van het op voorraad houden van een paar reserve auto’s geconfronteerd. Wij hebben namelijk verhuisplannen, zij het nog niet al te concreet (gelukkig). Dat betekent dat je toch op z’n minst eens kritisch moet gaan kijken wat er allemaal weg kan, dus ook de onderdelenvoorraad komt dan in aanmerking voor uitdunning en dat is nogal een moeilijk thema gebleken zoals je zult begrijpen. Een gevecht tussen realisme en het gevoel, van, het is toch wel handig als dit of dat onderdeel ooit is nodig mocht zijn, het dan direct bij de hand te hebben is zeer geruststellend toch? Ik heb het gevoel dat ‘realisme’ meer en meer terrein gaat winnen en ook dat ik zonder mijn vertrouwde Excell-programma om alles te noteren wat ik bewaar en vooral waar het ligt en in welke doos niet verder kan gaan met verzamelen. Maar goed…, na dit korte aanloopje kom ik toch in de buurt van mijn vraagje. Ik zoek nog een zwengeltje voor de zijruit van mijn linker achterdeur! Mijn gevoel zegt dat het wel ergens moet hebben, maar ik ben het helaas nog niet tegen gekomen, waar o waar? 2) 10-10-2010, onze Najaarsrit in Overijssel / door Theo Overduin en Hugo Ankersmit (het persteam) Op zondag 10 oktober jl. was het zover: de dag van de Najaarsrit van onze gezellige club! Uit alle hoeken van het land vertrokken ’s morgens in alle vroegte de fraaie Heckflossen. Allemaal met het Postillon Hotel te Deventer als eerste bestemming. Zo rond koffietijd draaide de ene na de andere Heckflosse het parkeerterrein van het hotel op. Alle auto’s werden –zoals gewoonlijk- keurig in rij en gelid geparkeerd. In totaal zo’n 20 stuks. En daarna begonnen de gesprekken. Auto’s van elkaar bewonderen. Bijpraten met oude bekenden. En –ook altijd weer leuk en spannend- kennismaken met nieuwe deelnemers en nieuwe auto’s, die we nog niet eerder bij de club hebben gezien en ontmoet. Het was opvallend hoeveel nieuwkomers er deze keer acte de présence hebben gegeven. En tussendoor binnen in het hotel even een lekker bakje koffie drinken. Daarna volgt de uitleg over de route door de organisatoren van deze dag: Wim en Yvonne van Reenen. Voor elke auto is er een duidelijke routebeschrijving. En langzaam vertrekken vervolgens alle auto’s op weg naar Ommen, waar we het eerste deel van onze toerrit zullen afsluiten. Ommen is een prachtig plaatsje, pal langs de Overijsselse Vecht.

2

In Ommen treffen we elkaar weer in het voormalige postkantoor. Het blijkt een monumentaal gebouw, waarin tegenwoordig Brasserie Tante Pos is gevestigd: een prima adres om een gezellige en goed verzorgde lunch te gebruiken. Tijdens de lunch raakte ik –samen met mijn reisgenoot-voor-ééndag: Hugo Ankersmit uit Deventer- aan de praat met de voorzitter van onze club Henk Lith en zijn ‘bijrijder’ René Veenis, net als Henk ook afkomstig uit Utrecht. Er blijkt over en weer heel wat te vertellen: over onze gemeenschappelijke passie voor het merk Mercedes-Benz in het algemeen en de staartvinnen uit de 60-er jaren natuurlijk in het bijzonder. Verhalen over hoe mooi de kleur babyblue wel niet is en dat een Heckflosse met een schakelpookje op de vloer toch wel echt het einde is, als ’t ie dan tenminste ook nog een schuifdak en stuurbekrachtiging heeft. Om dan nog maar te zwijgen van dat prachtige tokkelgeluid van die oerdegelijke en onverwoestbare dieselmotor. Probeer zo’n Flosse nog maar eens te vinden: een speld in een hooiberg. Ons gesprek tijdens de lunch bleek –achteraf gezien- dermate geanimeerd dat we niet eens in de gaten hadden dat alle andere deelnemers aan de Najaarsrit inmiddels al weer waren vertrokken. Geen punt, dachten wij nog op dat moment. We hebben immers ons routeboek, dus we sluiten gewoon weer aan voor de middagetappe. Bij onze auto’s aangekomen bleek evenwel dat ons routeboek geen informatie bevatte voor de middagetappe. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk hebben ook wij ons die middag prima vermaakt, maar hebben we van de rest van ons gezelschap weinig tot niets meer meegekregen. Een wat ongelukkige samenloop van omstandigheden, zullen we maar zeggen, te meer omdat ondertussen ook nog het eindpunt van onze route bleek te zijn veranderd. Kan gebeuren! Het leven zit nu eenmaal vol verrassingen. Soms aangenaam en soms iets minder prettig. Het heeft voor ons de pret van de hele dag niet kunnen drukken. Ook wij hebben een fantastische en een hele gezellige (mid)dag gehad en hebben weer volop kunnen genieten van al die mooie Heckflossen en hun enthousiaste berijders. Op naar de volgende rit in het nieuwe voorjaar!

3) Vanaf de achterbank / door Catelijne Berkhof Tijdens de Najaarsrit 2010 reed een oud klasgenootje van mijn dochter Annemieke mee. Vanaf het eerste moment dat ze elkaar op de middelbare school zagen zijn ze al dikke vriendinnen. In het voorjaar vroeg Catelijne of ze eens een keer mee mocht rijden in zo’n klassieker en natuurlijk kon dat. Hieronder vinden jullie haar verslag. Overigens, het is wel leuk om de Najaarsrit door twee verschillende brillen ‘te zien’. (redactie)

10-10-10 een datum waarop velen gaan trouwen, maar waarop wij aan een mooie tourrit begonnen. Een prachtige herfstdag met een heerlijk zonnetje. We verzamelden in een hotel in 3

Deventer. Toen ik aan kwam rijden, zag ik al een mooie rij Mercedessen staan. Keurig opgepoetst en schitterend in het ochtendlicht. Een mooi plaatje! Voor sommigen was Deventer een thuiswedstrijd, maar voor vele anderen een bestemming aan de totaal andere kant van het land. Er was zelfs een deelnemer uit Zeeland bij. Deventer, 11 uur: De stemming zit er goed in. Gezellig bijpraten onder het genot van een kop koffie of thee. Terwijl ik een lekkere cappuccino dronk, werd ik geïnformeerd over het feit dat we niet zomaar met een Mercedes op pad zouden gaan, maar wel met een Mercedes Heckflosse. Ik, als leek, kreeg uitleg over de kenmerken van de Mercedes Heckflosse. Erg leerzaam. Leuk om zo gastvrij te worden ontvangen in deze club. Ik voelde me meteen thuis. Eenmaal weer buitengekomen, ging ik de mooie rij met Mercedessen op een andere manier bekijken en zag nu de specifieke kenmerken van deze oldtimers. In een mooie stoet glimmende Heckflossen (en twee cabriolets) begon we aan een prachtige rit. Vroeger hoorde ik de term achterbankgeneratie regelmatig langskomen en sinds 10-10-10 weet ik hoe relaxt het is om tot de “achterbankgeneratie” te behoren. Samen met Annemieke’s vader zittend op een luxe achterbank, die overigens veel lekkerder zit dan mijn eigen IKEA-bank van thuis, heb ik heerlijk genoten van een prachtige rit en goed gezelschap. Vanaf het verzamelpunt trokken we door Deventer en zetten vervolgens via prachtige weggetjes koers naar Ommen. Een erg mooi gezicht: een bosrijke omgeving, mooie wegen omzoomd met hoge bomen, voor en achter ons glimmende Heckflossen en een zonovergoten landschap. Genietend van het mooie uitzicht, de heerlijke auto en goed gezelschap zijn we na een paar uur rijden aangekomen in Ommen voor een lekkere lunch. In het nazomerzonnetje, wel met een jas aan, konden we nog heerlijk op het terras lunchen. Na circa een uur trok de stoet verder, over de Holterberg, waar we overigens absoluut niet de enige waren, via allemaal mooie wegen en pittoreske plaatsjes naar ons eindpunt in Markelo. Na de lunch waren wij gestart in het midden en toen we als eerste bij het eindpunt kwamen en daar alleen maar oude Volvo’s stonden, bekroop ons het idee dat we niet helemaal goed zaten. Maar gelukkig had onze goede navigator het wel goed en was het eerste deel van de groep gewoon verkeerd gereden. Onder het genot van een laatste wit biertje van dit jaar op het terras sloten we een geslaagde dag af. Ik had deze tourrit zeker niet willen missen. Nogmaals bedankt voor de gastvrijheid en de fantastische dag!

4

4) Verslag van een rally; ROZclassic 2010 / door Theo Jansen Ons clublid Theo Jansen neemt met zijn Heckflosse, type 220 SE, deel aan rallies. Dat is eens een heel ander gebruik van onze geliefde Heckflossen, waarbij de meesten vertroeteld worden, maar deze 220 SE moet er echt voor werken. En hoe... Het woord is aan Theo. (redactie) Na een korte pauze is de ROZclassic nieuw leven ingeblazen en is de organisatie met een geheel nieuwe opzet gekomen. Mijn herinnering uit 2004 was dat het gemiddelde tempo moordend was, zo werd op de bospaden 115 km per uur gereden om het vereiste gemiddelde te halen, met als gevolg hier en daar enthousiast geklap van publiek maar ook boze vuisten in de lucht!! Ons land is net iets te dicht bevolkt daarvoor en je moet eigenlijk bij onze zuiderburen zijn om iets leuks met tempo te kunnen rijden. Na een hele week regen was het op zaterdag 11 september stralend zomerweer en werd de ROZclassic verreden. De laatste rit van dit seizoen naar later bleek. Mijn navigator Kenneth haalde ik al vroeg op in Nijmegen en we gingen met de Heckflosse 220 SE naar Loenen. De wagen liep prachtig en we waren vol vertrouwen dat het een ouderwetse rallydag ging worden met de nodige spanning en sociale gezelligheid. Bertus Raats en Wil Strous hadden een fantastische route uitgezet waarbij er plaatsnamen de revue passeerden in de Achterhoek waar wij echt nooit van gehoord hadden. Vlakbij hotel Bosoord in Loenen tankten wij de Benz tjokvol want tijdens de rally is daar geen tijd voor, bovendien was er ook een nachttraject gepland. Voor de zekerheid had ik achterin een legerjerrycan die 2/3 vol was. Dat moest genoeg zijn voor 550 km ‘boenderen’. We waren niet de enigen met dat idee. De jonge pompbediende vertelde ons enthousiast dat wij al de vijftiende rallywagen die ochtend waren. Hij had het er druk mee. Naast ons arriveerde de grijze Alfa Romeo Giulia 1.6 van Peter de Wit en Arther Denzler, twee cracks in rallyland die erg geïnteresseerd naar onze rally-Benz keken met zijn roll-bar en stickers uit eerdere veldslagen. Eenmaal gearriveerd kregen wij ons startnummer en de bescheiden. De parkeerplaats stroomde vol met deelnemers: het Saab-team was met 4 Saab’s 99 en toonde dat het deze rally zeer serieus nam. Zoals gebruikelijk: een overdaad aan Alfa’s, Lancia, Triumph en Volvo’s. Maar ook een ‘Snoek’, een Chevrolet en natuurlijk: Porsche’s. Peter Ecury, de latere winnaar, kwam met een bescheiden Austin Marina. Direct bij de start kregen wij al de eerste nieuwigheid: pacenotes!! Erg cryptisch, maar je moest het wel snappen. Dat ging nog wel hoewel wij hier al tijd verloren door foutief rijden. De rest van de opdrachten was klassiek: bol-pijl, punten vrije route en pijlroute. De truc zit hem altijd in de omleidingen en het goed interpreteren. Bijvoorbeeld: haaks links moet letterlijk genomen worden anders sla je beslist de verkeerde route in. Soms betrapte ik mijn navigator erop dat hij niet op de

5

rijdafstand lette en gokte op de eerst volgende afslag zoals de kaart die aangaf, maar…niet alle wegen stonden op de kaart en wij hadden een zogenaamde tripmaster aan boord. Onderweg joegen wij achter de witte Saab van de gebroeders van Lochem aan. Nooit geweten dat zo’n tweetakt motor zo fel kon scheuren. Weer ging het met over de 100 km/per uur over de gravel en grindwegen in de Achterhoek. Met zijn enorme koppel kon de zware Mercedes de Saab bijhouden. Bovendien ken ik na 6 jaar rallies de wagen door en door en weet je hoe je zo’n zware wagen de bochten in moet sturen. Verder staat hij op 15 inch velgen. Wel aan te raden omdat je anders geen uitlaat overhoudt bij de slechte wegen. Jammer voor ons was dat de organisatie laserkanonnen had opgesteld; dus wij hadden bij de eerste tussenstop in de middag al 78 strafpunten vanwege snelheidsovertredingen. Peter Ecury met zijn kleine Austin en de Triumph TR 6 stonden boven aan . Na het eten begon het zwaarste onderdeel: het nachttraject dat tot half 3 in de ochtend zou duren. Wij waanden ons heel even in het buitenland. ‘By the way’: de verlichting van de leeslamp van de navigator deed het niet: vergeten te controleren (foutje!) en hals over kop bij een tankstation een zaklantaarn gekocht want bij het kaartlezen in het donker is verlichting nodig. Kaartlezen in donker is zeer zwaar: niemand te zien, maanlicht, ‘spooky’ verlaten wegen en de vraag: is dit allemaal wel goed? Ons zelfvertrouwen werd goed getest. Dat het moeilijk was, bleek wel dat wij onderweg regelmatig stilstaande en zoekende rallywagens tegenkwamen. Tip no 1: ben je de weg echt kwijt dan moet de navigator de wagen terug dirigeren naar een punt op de kaart die hij wel herkent en dan de weg uittesten of het bochten werk klopt met de bochten op de kaart. Een van de problemen was dat een nieuwe rotonde niet op de kaart vermeld stond. Het kon vroeger dus een kruising geweest zijn. Er brak een moment aan dat mijn navigator Kenneth de weg echt niet meer herkende. We gingen terug naar een oud herkenningspunt toen plotseling de achterlichten opdoeken van de Snoek van Gerrit Bruntink / Cees Rademaker en daarvoor de Katterug Volvo van Aloys ter Steege / Dick Roesink. Beide equipes waren vlak na ons gestart dus we wisten dat we achter op het tijdschema lagen. We besloten bij deze twee wagens te blijven. Plotseling kwam de vaart erin en ging het snel over de wegen, mijn navigator voorspelde steeds wat de voorgangers gingen doen om zo te testen waar wij op de kaart waren. Dat laatste klopte vrij aardig. Zoals gezegd: om half 3 in de ochtend waren we bij de finish in hotel Bosoord. Tot onze verbijstering was er geen prijsuitreiking en waren de meeste deelnemers naar huis gegaan. Reden: Bertus Raat was dodelijk verongelukt toen hij in de schemering rond 20.00 uur een controle post opruimde.

6

Omdat wij geen contact hadden met de buitenwereld hoor je zoiets uren later. In ieder geval was de boosdoener een gewone verkeersdeelnemer, anders krijgt de rallysport een slechte naam. Onze volgende internationale rally is de 4 daagse SLS 2011. 5) Niet zoeken, niet gaan kijken, niet kopen deel 1 / door René Veenis Toen ik 3 maanden oud was (juni 1954) ging mijn moeder met mijn 2,5 jaar oudere broertje naar de fotograaf. Ik weet 100% zeker dat ze dolgelukkig met ons was, want ze verzon allerlei dingen waaruit blijkt hoe dolgelukkig een moeder kan zijn. Eén van die dingen was een foto laten maken bij die fotograaf in Heemstede waar we toen tijdelijk woonden. Maar het was niet zomaar een foto, want mijn broertje en ik werden in een autootje gepropt. En het was ook niet zomaar een autootje, want zij werden gemaakt door ex-mijnwerkers uit Wales die niet meer in de mijnen mochten werken en toch iets te doen moesten hebben. Het was de trapautoversie van de Austin A40 Somerset uit begin jaren '50, en deze kinderuitvoering werd heel toepasselijk J40 genoemd, waarbij de J voor Joy stond. Hoe kun je het bedenken? Niet alleen dit fotootje is altijd bijzonder gebleven, het bleek ook nog eens een bijzondere auto te zijn. Want in 1998 werd ik door een vriend uitgenodigd mee te gaan naar een antiekveiling in een obscure steeg in hartje Amsterdam, en daar stond een veilinggidsje in een vitrine. Van afstand werd ik daar naar toe getrokken omdat ik meende een autootje te zien. Ik ging dichtbij kijken, en wat zie ik; precies zo'n soort wagentje. Daarna pas zag ik waarom dat veilinggidsje daar stond; op die veiling werden de geheime briefwisseling geveild van wijlen Godfried Bomans, nota bene een van de grote helden van mijn eigen wijlen moeder, en het was de briefwisseling tussen hem en zijn geheime vriendin Maria die hij er naast zijn vrouw op na hield. Puur toeval dat het meisje waar ik het langste een relatie mee heb gehad ook Maria heette, en ook al is dat dan toeval, toch doet het iets. Meteen heb je toch wel een of andere klik. Maar wat mij ongelofelijk intrigeerde, was dat Godfried Bomans met zijn voeten op het zitbankje van die J40 zat, en met zijn achterwerk op de achterkant van dat autootje, en dat er iets niet klopte. Of ik kan beter zeggen, dat ik bij mijzelf dacht (“ik denk nooit bij een ander” zei Wim Kan altijd: “dan moet ik iemand midden in de nacht wakker maken mag ik even bij u denken”): nou zal ik toch barsten als ik me vergis, maar het lijkt wel of dit wagentje hetzelfde kentekenplaatje heeft als die auto waar ik in zat toen ik 3 maanden oud was. Tja, maar misschien zegt dat niets, waarschijnlijk hadden ze allemaal hetzelfde kentekenplaatje. Thuis maar eens uitzoeken… Dat heb ik gedaan. En de wagentjes werden kaal geleverd. Iedereen kon er naar hartenlust zijn eigen kentekennummer op zetten. Hoe zat dat? In de tussentijd was ik het een beetje vergeten, maar na een paar maanden kwam die vriend opeens langs, en die had een verrassing voor me zei hij. Ik kreeg een envelop, en daar zat wat in: dat veilinggidsje. Meteen zag ik dat wagentje weer

7

met G.B. erop en erin, en ik ben meteen naar het fotootje gerend wat ik al sinds mijn jeugd aan de muur heb hangen, en wat bleek: ik had gelijk, de wagentjes hadden hetzelfde kentekenplaatnummer. Stom toeval zeg. Totdat ik het veilinggidsje door ging bladeren. En daarin stond doodleuk, dat Godfried Bomans in 1954 in Heemstede woonde. Zat die slungel in míjn autootje! Het zou zo kunnen zijn dat er op die dag in juni 1954 iets met mij gebeurd is waardoor ik nooit meer van de verslaving in autootjes zitten af zou komen. Het liefste wat ik mijn hele leven deed, was in auto's zitten. Als ik met mijn broertjes in de bus zat omdat onze moeder wel eens ergens naartoe wilde (kleren en schoenen kopen bedoel ik natuurlijk) gingen we achterin zitten en achteruit kijken en dan gingen we alle automerken opnoemen die voorbij kwamen. Of we gingen achter de chauffeur zitten, dan konden we de snelheidsmeter zien. Het was altijd een ‘Crossleybus’ en die had van die ontzettend leuke smalle klapdeurtjes. Als ze dichtgingen hoorde je ook echt dat geklapper. Als het heel warm weer was liet de chauffeur ze wel eens open. Kon je het asfalt voorbij zien trekken. Zo'n oude ‘Crossleybus’ gierde ook nog eens lekker bij het optrekken, en als ie door de bocht ging dan moest de chauffeur met de pet aan het stuur trekken. En bij de bocht uit liet ie 't stuur los en ging het stuur vanzelf terug. Hoe kan zoiets? Wij wilden later ook graag buschauffeur worden, want dan wist je het. Nu is het meer dan 50 jaar later maar dat kind is nog net zo oud eigenlijk. Het verschil met toen is dat ik zelf heel veel auto's heb gehad, en daardoor niet alleen kijk of ik de buitenkant leuk vind (wat ik als kind deed), maar dat ik ook snap wat er in zo'n auto allemaal zit. Zo is het langzaam ontstaan dat autorijden niet iets is dat je alleen maar van hier naar daar brengt, maar waarin of waarmee je dat doet bepaalt hoe dat uitpakt. Ik bedoel ook helemaal niet dat iedereen dat zou moeten hebben. Wat ik wel heel erg bedoel is dat ik dat altijd gehad heb. Wat ik ook bedoel, is dat ik graag wil weten waarom dat dan zo is. Het is filosofisch autorijden. Mijn auto, dat ben ik. Waarschijnlijk. En misschien ook wel niet. Maar dan moet je wel eerst die weg volgen, om het te weten te komen. Mercedes is nooit mijn merk geweest. Waarom weet ik helemaal niet. Omgekeerd weet ik wel wat de reden is: omdat ik er nooit in contact mee ben gekomen. Ikzelf heb me er voorheen nooit mee in contact gebracht doordat ik er duidelijk een verkeerde associatie mee had: veel te gecompliceerd. Waar die associatie vandaan komt weet ik eveneens niet. Ik denk gewoon omdat het in verhouding te logge auto's leken. En er zaten ook wel heel vaak mensen in die me helemaal niet aanspraken. Maar een jaar of 4 geleden kwam ik er wel mee in aanraking, en toen veranderde mijn blik. Dat kwam doordat mijn broer, wonende in het Caribische gebied, in de V.S. een W 123 had gekocht, en ik geloof dat hij dat deed omdat hij de auto die hij wilde kopen niet kopen kon. Hij moest echter toch wat hebben om thuis te komen, en het moest niet teveel kosten. Hij reed er uit Californië dwars door Amerika mee naar Miami om hem naar zijn eiland te brengen. Er mankeerde van alles aan onderweg waar ik via de mail deelgenoot van gemaakt werd, maar hij kwam thuis. Onder andere heeft ie onderweg in een kerk geslapen omdat een van de aandrijfassen er uit liep, en dat was uiteraard op vrijdagmiddag om 4 uur 30. De plaatselijke MB-dealer was absoluut bereidwillig, maar binnen een halfuur voor sluitingstijd nog even een aandrijfas in laten vliegen vanuit Dallas was teveel gevraagd van het beleid, en dus werd het dinsdag dat de auto weer klaar was. Bestellen kon nog net wel. En in zo'n dorp kent iedereen iedereen, dus slapen in

8

de kerk was geen enkel probleem. Tenslotte was het God zelf die de aandrijfas kapot had laten gaan op het verkeerde moment, niet dan, dus kon ie ook wel iets terugdoen. En dat deed ie! Wie het geloof in twijfel trekt hoeft niet bij m'n broer aan te komen. Na een tijd ging ik hem opzoeken en zo kwam ik voor het eerst in aanraking met een echte Mercedes. Wat me er aan opviel was dat ie lekker reed. Ook al was het een boerendiesel, ik meende dat het niet zomaar een andere auto was. Dus mijn blik veranderde in de zin dat ik nieuwsgierig werd. Eigenlijk nog niet heel veel meer. Totdat er die week op dat eiland iets aan die auto gedaan moest worden en ik mijn broer ging helpen. Wat me opviel was dat het alles behalve een moeilijke wagen was om aan te werken, en dat de algehele constructie ook alles behalve log was: integendeel, het was wel zwaarder dan ik gewend was (Citroën) maar niet wat je noemt ingewikkeld. Na onze kleine reparatie merkte wij allebei ook meteen het effect. De auto reed lekkerder. Gemakkelijk sleutelen en snel voelbaar resultaat: dat smaakt naar meer. Toen ik thuis in Nederland dacht ik; ik wil een keer een eigen Mercedes. Maar eigenlijk wil ik niet zo'n nieuwe, maar een oudere. Kijken of die ook zo zijn. En ook al vond ik vroeger de Ponton een leuk uitziende auto, ik wist het al heel snel: ik wilde weten hoe een Heckflosse in werkelijkheid was. Op de een of andere manier heeft die auto alles wat ik aan een aan een auto logisch of mooi vind maar toch een Mercedes is; want behalve bepaalde sportmodellen heb ik geen enkele Mercedes echt 'mooi' gevonden. Veel te degelijk, te Duits, te nuttig, op geen enkele manier speels en niets eraan is toevallig of per ongeluk verkeerd. Behalve de Heckflosse, dat is gewoon een andere Mercedes. Door de vleugeltjes natuurlijk. Want dat is meer een Chevrolet Bel Air. En de werkgever van onze moeder had zo'n wagen, dus dan ben je wat. En dat was zo, want we mochten een keer een dagje met hem meerijden, op een zonnige zondag, en inderdaad, dat was een van de dagen dat ik als kind het gevoel had dat ik wat was. Omdat iedereen naar ons keek. Dacht ik tenminste. En dat was genoeg. Als iedereen naar je kijkt, pas dan ben je wat. Wordt vervolgd.

6) Vergane glorie / door Jan Boeren Een tijdje terug was ik bij een autobedrijf en uiteraard -hoe kan het ook anders- kwam het gesprek op klassieke Mercedessen en men vertelde mij het volgende verhaal. Er was eens een handelaar in het Zeeuwse land die veel auto’s opkocht maar er erg weinig verkocht. Dat ging dus niet goed en na een aantal jaren ging de man failliet. Zowel in zijn loods, maar vooral ook erbuiten stonden vele, vele auto’s gewoonweg weg te roesten. Waaronder een paar Heckflossen, die echt niet meer gerestaureerd kunnen worden. Vergane glorie dus… Gelukkig had mijn gesprekspartner zijn fototoestel bij zich en had hij een aantal opnamen gemaakt. Het terrein is intussen geheel ontruimd en alle wrakken zullen wel tot nieuw staal omgesmolten zijn, maar de foto’s wil ik jullie niet onthouden.

9

7) Voorjaarsrit 2011 / door Jan Boeren Onze clubleden Roland en Désirée van Keekem hebben de organisatie van de Voorjaarsrit op zich genomen. De datum is vastgesteld op zondag 17 april 2011 en de rit zal plaatsvinden in het Groene Hart en door de Bollenstreek. Noteer maar alvast de datum in de agenda. Nadere informatie volgt in het februarinummer.

8) Najaarsrit 2011 De Najaarsrit voor volgend jaar wordt georganiseerd door onze clubleden Jaap en Alie van Veldhuizen. De rit zal plaatsvinden op een zaterdag en het startpunt wordt Amersfoort. Meer verklappen we nog niet. Overigens wat ontzettend leuk dat de organisaties van onze beide toerritten zo spontaan opgepakt worden. Een woord van dank is zeker op haar plaats. Klasse!

9) Vraagbaken te koop Onlangs vond ik in een doos nog een aantal kopieën van ‘Vraagbaken voor uw Mercedes-Benz’. Deze vraagbaken zijn destijds geschreven door Piet Olyslager, een zeer bekende autojournalist die van vrijwel elk merk en type auto een technische vraagbaak samenstelde en dat in A5 boekformaat te koop aanbood. Hieronder staat een opsomming van wat ik nog vond en voor welk type Heckflosse bestemd:

10

-

4 stuks voor Mercedes-Benz W110-190c, 3 stuks voor Mercedes-Benz W110-200 en W110-200 D

De sets, bestaande uit goede kopieën in het formaat A4, zijn te koop voor EUR 12,50, incl. porto en per verkocht exemplaar gaat EUR 5,00 in onze clubkas. Mocht u belangstelling hebben dan graag een mailtje naar: [email protected]

10) Uit het archief van Rob van de Does / door Jan Boeren In de bijlage vinden jullie weer een mooie advertentie uit het archief van ons clublid Rob van der Does. Dit keer net het thema “Het licht van driekwart eeuw auto-ervaring” Met dank aan Rob.

11) Advertentierubriek / door Theo Overduin ADVERTENTIERUBRIEK: uitsluitend van liefhebbers voor liefhebbers!

TE KOOP

TE KOOP

TE KOOP

Door teveel projecten en te weinig tijd wegens verbouwing bied ik hierbij mijn Heckflosse te koop aan. Bouwjaar 1967 dubbele kleuren lichtblauw en een wit dak met een soepel rollend schuifdak. Het is een 2 liter benzine OM121 met een automaat en met een apk tot juni 2011. Auto rijdt en loopt goed, helaas is de bekleding hier en daar wat gescheurd, maar verder een mooie auto met nieuwe remblokken en remslangen. Eventueel nog extra onderdelen voor een Heckflosse voorradig (complete donor auto). Vraagprijs is € 2.750,Voor meer info en eventueel foto´s even bellen of mailen met René Rolfes, tel.: 06-42350303. E-mail: [email protected] Mercedes Heckflosse, bouwjaar 1966, type 250 SE Coupé. Hij is van mijn vader geweest, die mag niet meer rijden vanwege zijn leeftijd e.d. Ik heb er zelf geen tijd voor, vandaar dat ik hem verkoop. Kleur beige met bruin dak. Taxatie rapport aanwezig € 19.000,-. Vraagprijs nu € 12.500,-. Er moet wel wat onderhoud aan de carosserie gedaan worden. Motor loopt perfect. Voor meer info bel met 06-51193959, J.W. Timmer of mail naar [email protected]. Het gaat ten zeerste aan mijn hart maar door omstandigheden bied ik hierbij mijn Mercedes 300 SE te koop aan, voor de liefhebber! Het betreft een 300 SE Automatic, bouwjaar 1965 kleur donkerblauw met beige bekleding in zeer goede staat. De carrosserie is geheel gestript en opnieuw opgebouwd. De auto heeft een originele antiroestbehandeling gehad. Er zijn bij mijn weten in Nederland (volgens de Zilverster) nog maar drie exemplaren die in Nederland rondrijden, er zijn er destijds in totaal ca. 5.300 gemaakt. APK is geldig tot 29 september 2011. Mocht u interesse hebben dan kunt u mij bellen (tel.nr. 06-53898230) of e-mailen ([email protected]). De vraagprijs is € 19.999,-.

11

TE KOOP: Diverse onderdelen, meeste voor een Heckflosse W110. 230-6 motorblok in onderdelen, niet compleet, gratis 230-6 cylinderkop met kleppen, 40 euro 230-6 set zenith carburateurs met nieuwe MB pakkingen, notk heckflosse deuren: 4 x raamslingers, chroomrandjes, ed, notk heckflosse set koplampen H4 gebruikt, 40 euro 114 uit 1973 motorkap, goede staat, 25 euro 114 doos met rembekrachtigingstrommel en pedalenset, 20 euro 114 oliekoeler naast radiateur, 10 euro 190D/200D 4 gloeibougies bosch (nos?) 0250001016 0,9V, notk Flosse remleiding metaal voorzijde, 111.4205386, 10 euro info G. de Haas, 0344-692466 of [email protected] Wilt u ook adverteren in het Heckflossebulletin? Geef uw advertentie dan per email op aan Theo Overduin: [email protected]

12) Tot slot / door Jan Boeren Graag wil ik alle inzenders bedanken voor hun bijdrage en hopelijk is dit een aansporing voor de andere leden om eens hun belevenissen met hun Heckflosse (leuk of minder leuk) aan het papier toe te vertrouwen en op te sturen aan de redactie. En dan echt tot slot. Namens Henk, Theo en Rob wens ik jullie heel fijne Feestdagen en een gezond en voorspoedig 2011 toe. En uiteraard weer vele mooie kilometers achter het stuur van de Heckflosse. Mocht de auto nog in restauratie zijn, dan hoop ik dat de Benz volgend jaar weer een heel stuk verder gerestaureerd is. Veel leesplezier met dit Infobulletin en ik hoop velen van jullie te ontmoeten tijdens de komende Voor- en Najaarsrit in 2011.

Hartelijke groeten,

Henk Lith Theo Overduin Rob van der Does Jan Boeren

: [email protected] : [email protected] : [email protected] : [email protected]

12