door Henk Lith. Voor je ligt het laatste Infobulletin van dit jaar

Onderwerpen in deze uitgave zijn: 1) Voorwoord 2) Verslag Najaarsrit 2014 3) Verslag Technische dag in Elburg 4) Agenda 2015 5) Onze Ledenadministratie 6) De auto van… 7) Trouwrijden 8) Nieuwe leden stellen zich voor 9) Heckflosse in de film voor Max deel 1; Goedenavond dames en heren 10) Mijn 220SE deel 5 11) Onze sponsoren 12) Advertentierubriek 13) Uit het archief van… 14) Tot slot

1) Voorwoord / door Henk Lith Voor je ligt het laatste Infobulletin van dit jaar. Een jaar waar weer heel wat activiteiten hebben plaatsgevonden. Vooral het twaalf en een half jarig bestaan is een bijzondere gebeurtenis geweest, iets om op terug te kijken met tevredenheid dat zo’n relatief klein cluppie zich tegen de verdrukking in kan handhaven en in de belangstellig staat, in een groeiende belangstelling! Handhaven klinkt dan misschien wel dramatisch, maar laat ik het zo zeggen, we moeten het toch allemaal zelf waarmaken, ons bestaansrecht bijvoorbeeld. Dat bestaansrecht danken we natuurlijk aan iedereen die lid is van het register, en vooral diegenen die komen opdagen bij activiteiten van de club en die zich aanmelden bij het forum en daar leuke en leerzame bijdragen aan leveren. Over die leuke en leerzame dingen straks nog even. Dit jaar hebben we twee meetings mogen beleven, beide in Brabant, maar Brabant is groot, weten we inmiddels. En in of bij Brabant wonen heel wat registerleden, maar ook de leden uit België maken dankbaar gebruik van de meetings net over de grens. En…, we krijgen regelmatig nieuwe

1

leden uit België. De belangstelling in het algemeen voor de Heckflossen is, zo blijkt, groeiende. Ik schat dat we elke maand wel vier of vijf nieuwe leden hebben kunnen inschrijven. Behalve de meetings zijn er nog de andere “klassiekers“, zoals de onderdelendag, met flink wat bezoekers van andere Mercedes clubs, zoals de W114 / W115 club, waar ik zelf nog steeds lid van ben, en niet te vergeten de W123 club. Wat ik ook maar onder de “klassiekers” reken zijn de goed bezochte technische dagen, waar we er dit afgelopen jaar ook twee van hebben georganiseerd, met grote dank natuurlijk aan de mannen en ook vrouwen van deze Mercedes bedrijven die dat toch maar even doen op hun vrije zaterdag! En ook nog eens even een vaak uitgebreide lunch daaraan georganiseerd, absoluut top! Een in Bergambacht, voor de tweede keer al, bij De Gruyter en de Jong afgelopen voorjaar. Goed te melden dat er al weer een bezoekje dit voorjaar in de pen zit bij Cor, van hiervoor genoemd bedrijf! En de laatste Technische dag was bij Herman Schutte, in Elburg, lees over dit laatste bezoek meer in het verslag van Rene Veenis. Ik kom dus op vijf activiteiten van afgelopen jaar en allemaal voor herhaling vatbaar, enkele zoals de onderdelendag en het bezoek bij Cor de Jong weer op de zelfde locatie. Ik denk zeker dat het ook in het komende jaar weer een aantal leuke dagen zullen worden, ja toch?. Voor een aantal zal het misschien even slikken zijn dat we komend jaar geen meeting hebben in het Brabantse. Vooral onze Belgen zullen het misschien niet helemaal op een tankvulling gaan redden. Hieronder staat de voorinformatie over de beide ritten vermeld. Ik zou nog even terug komen op ons aller forum, persoonlijk vind ik het forum een van de belangrijkste zaken binnen ons cluppie, een goed lopend forum is zeer waardevol. Ik kan dat denk ik niet vaak genoeg onderstrepen. Het is jammer dat we de 100e forumgebruiker ook dit jaar niet hebben kunnen halen, alhoewel we redelijk in de buurt komen. Vooral die mensen die wat te zeggen of te melden hebben en die weten waar ze over praten, of in dit geval schrijven zijn de pijlers van een forum. We willen dan ook die laatste groep stimuleren om actief aan het forum deel te nemen. Om dit een beetje te stimuleren willen we elk jaar een prijsje uitreiken in de vorm van een gereedschapbon van 25 euro. Als we in onze rijke dagen komen doen we er misschien nog wat bij, maar zie het nu gewoon als een blijk van waardering. Ik heb “A” gezegd, dus moet ik ook “B” zeggen toch? Nu dan, we hebben gemeend de eerste prijsuitreiking te moeten toekennen aan Marcel Zwart. Marcel krijgt deze prijs dan voor zijn hele “oeuvre” zijn duidelijk omschrijvingen met vele foto’s die zeer waardevol zijn, goed leesbaar, en vooral ook uitvoerbaar met simpele middelen. Dit alles gewoon voor de deur uitgevoerd, wel met assistentie van zijn “Duitse” herder natuurlijk. Marcel het komt zo snel mogelijk in de “bus”; regel s.v.p. zelf dan even een kluif voor je Duitse vriend!

2

Beste Heckflosse vrienden ik zie dat ik al weer het A4 formaat aan het overschrijden ben dat een voorwoordje lang mag zijn (vind ik zelf) dus ik besluit, met jullie allemaal heel goede Kerstdagen te wensen, en hoop elkaar weer tegen te komen op een van onze zo zeer geprezen activiteiten.

2) Verslag Najaarsrit 2014 / door Jan Boeren Op zondag 5 oktober jl. waren we door Hans en Marij Brok in Hilvarenbeek uitgenodigd om deel te nemen aan onze Najaarsrit. Rond tien uur kwamen de eerste van de 32 equipes en 73 deelnemers aan bij de Herberg ‘Den Hemel’, waar we werden ontvangen met koffie en een lekker worstenbroodje. De jongste deelnemer, mijn eigen kleinzoon van nog geen drie maanden oud, was er ook bij. Ik hoop dat het Heckflosse virus later ook op hem zal overslaan; de auto blijft ten slotte in de familie. Op de parkeerplaats stonden uiteindelijk de 32 Heckflossen te wachten. Een prachtig gezicht zoveel Flossen bij elkaar. Wat ik persoonlijk ook fijn vond dat er onder de deelnemers ook een drietal clubleden uit België aan de rit meededen. Ons cluppie is intussen grensoverschrijdend geworden. Helaas waren de weergoden ons nog niet helemaal goed gezind, want er viel een miezerige regen, maar gelukkig zou dat weldra veranderen.

Rond 11 uur vertrokken de eerste deelnemers voor een tocht van circa 80 kilometer door het mooie Brabantse land. Wat is Nederland dan toch mooi als je afwijkt van de doorgaande wegen en je over de vele, vele kleine binnenweggetjes rijdt. Rond 13 uur kwamen we terug bij de herberg ‘Den Hemel’, waar we gezamenlijk de ‘hemelse hap’ voorgeschoteld kregen. Die bestond uit frietjes met schnitzel en salades. In een indrukwekkend tempo werd de lekkernij rondgebracht. Nog steeds vraag ik me af hoe ze al die schnitzels zo snel gebraden kunnen hebben? Tijdens de lunch werd er weer lekker bijgekletst en ervaringen uitgewisseld.

3

Om 15 uur vertrokken we weer voor een leuke binnendoor route naar de vliegbasis Gilze Rijen, waar we om circa 15.30 uur aankwamen. Daar is de Stichting Koninklijke Luchtmacht Historische Vlucht (kortweg SKHV genoemd) gevestigd. Na de controle aan de poort mochten we het immens grote terrein van de vliegbasis oprijden en helemaal achteraan stonden de hangars waar deze stichting de oude vliegtuigen onderhoudt en geheel restaureert.

Onder deskundige leiding werden we rondgeleid en we kregen veel informatie over de vliegtuigen die daar ondergebracht zijn. Een bijzondere en ook een heel mooie hobby die de manschappen daar bedrijven.

Aan het einde van de middag keerden we terug naar huis. Voor velen nog een lange rit te gaan, maar we kunnen terug zien op een mooie, gezellige en interessante dag. Hans en Marij heel hartelijk bedankt voor jullie geweldige inzet. Super! NB. Op de website van de Mercedes-Benz Club Nederland (www.mbcn.nl) staan onder het kopje ‘fotogallery’ ook enkele foto’s van dit evenement. 3) Verslag Technische Dag bij Sterren Service Centrum te Elburg / door Rene Veenis Een van de leuke bijkomstigheden van het deel uitmaken van een groep mensen met eenzelfde auto is niet alleen dat je leuke mensen ontmoet, maar dat je ook heel veel van elkaar kunt leren. En dat je daardoor ook je eigen auto steeds beter leert kennen. Maar ook al kun je elkaar heel veel uit eigen ervaringen vertellen, en zelf uit beschikbare literatuur over de auto halen, toch heeft het een grote toegevoegde waarde als je een keer op bezoek kunt bij een echte expert, die niet alleen de technische kennis en de ervaring heeft, maar bijvoorbeeld ook nog eens zijn eigen gereedschappen maakt om allerlei handelingen beter of sneller te kunnen uitvoeren.

4

Op zaterdag 11 oktober waren we uitgenodigd door Herman Schutte, oprichter en eigenaar van Sterren Service Centrum te Elburg. Je zou kunnen zeggen dat dit een voorbeeld is van een geluk bij een ongeluk, want bij de kennismaking met koffie en gebak vertelde Herman de ontstaansgeschiedenis van zijn nog jonge bedrijf. In het kort komt het er op neer dat hij voor zijn zoontje een stukje speelgoed van hout wilde maken, en een vriend, die op bezoek was, tegen hem zei: dat doet je toch niet met een decoupeerzaag, hier heb je de sleutels van mijn houtwerkplaats. Daar gekomen keek Herman zijn ogen uit, en zei tegen die vriend: als je er ooit mee ophoudt, dan zetten we in deze werkplaats 3 hefbruggen en gaan we oude Mercedessen restaureren. Niet heel veel later kreeg die vriend een ski-ongeluk waardoor hij z'n werk niet meer kon doen en zei tegen Herman: meende je dat nou eigenlijk, van die hefbruggen? "Welzeker, natuurlijk meende ik dat". Vervolgens werd er een rondetafelconferentie belegd, een gedegen en haalbaar plan gesmeed, en zoals Herman ons vertelde: na precies 100 dagen stond er een gloednieuwe loods met hefbruggen, magazijn, receptie en verkoopruimte. Geen hobbywerk, een 100% tiptop uiterst professioneel bedrijf waar Mercedes Nederland jaloers op zou kunnen zijn. Dhr. Herman Schutte is niet alleen een zeer kundig persoon als het gaat om de kennis en ervaring op het gebied van alle oude Mercedes-Oldtimers, hij is ook een peoplemanager zoals dat tegenwoordig heet. Iemand die van mensen houdt, en er ook van houdt die mensen het beste te gunnen, en de juiste persoon op de juiste plaats in te zetten. En door de vrienden en kennissen die hij er op na houdt, had het bedrijf in no-time niet alleen de juiste equipement, maar ook precies de goede mensen in huis die allen hun eigen taken met passie weten uit te voeren. Een professioneel bedrijf kan alleen een succes kan worden als je de diverse disciplines die komen kijken bij het hebben leiden van een bedrijf, weet te delegeren. En het was vanaf het eerste moment duidelijk dat dat bij Herman Schutte en zijn enthousiaste medewerkers (allen echte autoliefhebbers) helemaal goed zit. Het is dus ook wonderlijk hoe dat werkt: zodra je het bedrijf binnenkomt weet je meteen dat je auto geheel in goede handen is. Het lijkt wel een laboratorium, zo schoon en netjes, maar niet met de sfeer van een ziekenhuis; het is een prettige en sfeervolle tent, stijlvol gebouwd en met attributen aan de wand die bij klassieke Mercedessen horen. Je auto wordt 100% door zorg omringd. Herman maakte ook duidelijk dat het leven is om van te genieten. Je rijdt een (oude) auto omdat dat leuk is. De een rijdt dit, de ander rijdt dat. En daar had hij een anekdote over, want over smaak valt nooit te twisten. En zo vertelde hij dat twee oude vrienden met elkaar in gesprek kwamen. De een reed zijn hele leven al Mercedes. De ander zwoer bij Franse auto's. Hij begon met een Simca, maar die ging kapot. Daarna kocht hij een Renault, maar die ging kapot. Toen werd het een Peugeot, maar ook daar was altijd wat mee. Toen zei die vriend: Waarom koop je eigenlijk geen Mercedes? Waarop hij zei: "Man, ik heb je toch al 40-45 keer verteld dat ik geen Duitse auto wil!"

5

Voordat we aan de excursie begonnen waren hadden we specifieke vragen per mail mogen stellen waar we extra aandacht aan konden besteden. En dat deed Herman door een voor een, een van onze meegebrachte auto's op de hefbrug te zetten en daar met z'n allen onder te kijken voor tips & tricks en advies. Tussendoor liep Herman af en toe naar zijn uitgebreide gereedschapsbord, en ook dat was niet zomaar iets, want hij vertelde dat hij soms iets speciaals nodig had wat niet in de handel bestaat, en dan maakt hij het gewoon zelf. En niet 'een beetje in elkaar geflanst', maar professioneel ontworpen en uitgevoerd, door een plaatselijke draaier gedraaid of gefreesd, en vervolgens gegalvaniseerd als er toch een aantal onderdelen voor een auto naar de galvaniseur moesten. Last but not least vertelde hij, dat hij ook relaties heeft in de Mercedeswereld die hem kunnen voorzien van originele blauwdrukken van auto-ontwerpen of onderdelen, die hij dan mag kopiëren om hemzelf en klanten van informatie te voorzien, volgens originele fabrieksspecificaties. Herman Schutte werkt ook volgens het principe van gunnen en gunnen. Ooit ging hij op bezoek naar een collegabedrijf in het westen van het land, omdat hij wat nodig had, en maakte kennis en vertelde wat hij ging doen. De reactie was: "O, dus u wordt onze concurrent". “Nee”, zei Herman, “ik ben een collega. We kunnen elkaar helpen”. En dat werd met open armen ontvangen, en zo kun je met z'n allen de wereld een beetje mooier maken. Hij vertelde ook een voorbeeld van een dealer die alleen z'n spullen voor veel geld wilde verkopen, maar toen er daarna om een beetje service gevraagd werd de deur dichtgedaan. "Dat hoorde niet bij de prijs". En die mensen komen dan ook niet in het netwerk. Kortom, alles bij elkaar 'niet zomaar een bedrijf', en de dag was bijzonder leerzaam en ook nog eens heel gezellig. Een goed voorbeeld van hoe het rijden van een oude auto een groot feest kan zijn, niet alleen omdat je van je eigen auto houdt, maar omdat je je omringd weet door mensen die je altijd verder kunnen helpen als je er zelf niet uitkomt. 4) Agenda voor onze activiteiten in 2015 / door Jan Boeren a) Voor- en Najaarsrit 2015 Ook in 2015 willen we weer een Voorjaarsrit en een Najaarsrit organiseren en gelukkig zijn er weer twee leden van ons cluppie die spontaan hun medewerking toezegden. . De Voorjaarsrit vindt plaats op zaterdag 16 mei 2015. Herman Schutte van Sterren Service Centrum in Elburg nodigt ons van harte uit en organiseert voor ons Register een mooie tourrit over de Veluwe.

6

De Najaarsrit wordt op zondag 4 oktober 2015 verreden en wordt georganiseerd door ons clublid Martin van Bruggen. Martin wil ons een (zuidelijk) gedeelte van Friesland laten zien, zeg maar rondom de stad Lemmer. Gezien de afstand kan Martin te zijner tijd voor Bed & Breakfast e.d. zorgen. Maar die mogelijkheid lezen jullie tijdig in de uitnodiging.

b) Techische dagen Op zaterdag 25 april 2015 vindt de eerste TD weer plaats bij Gruyter & De Jong in Bergambacht en op 31 oktober 2015 zijn we te gast bij Jaap Havik in Purmerend. c) Onderdelendag Op zondag 6 september 2015 vindt weer onze Onderdelendag plaats in Nieuwegein. Nadere informatie over de activiteiten worden jullie tijdig doorgestuurd, maar noteer alvast de data in de agenda.

5) Onze Ledenadministratie / door Roland van Keekem Zie ook site: http://www.heckflosseregister.nl/ In het magazine ‘De Zilverster’ van de Mercedes-Benz Club Nederland (MBCN) heeft de onderstaande oproep van onze ledenadministrateur gestaan. Met als doel om nog meer inzicht te verkrijgen in het aantal Heckflossen die in Nederland zijn. Het Nederlands Heckflosse Register (NHR) wil zo veel mogelijk ‘’Heckflossen’’ van de Mercedes-Benz modellen W 110, W 111 en W 112 in kaart brengen en rijdend houden. De sedan-, coupé- en cabrioletmodellen zijn gebouwd tussen augustus 1959 en februari 1968; De W 111 Coupés en Cabrioletten met 280 SE en 280 SE - 3.5 motoren, uitgevoerd met Flachkűhler, zijn tot juli 1971 gebouwd. Als een vriendenclub streven we ernaar om kennis en ervaring met elkaar te delen. Onze club heeft op dit moment meer dan 300 leden en gelukkig komen er geregeld nieuwe leden bij. Het aantal Heckflossen in Nederland wordt door ons op 600 à 700 exemplaren geschat. Dat geeft zeker aan dat de Heckflosse populair is en blijft. Het Nederlandse Heckflosse Register is geen officiële vereniging met statuten en reglementen. Wij zijn een informele groep van liefhebbers van de ‘’in onze ogen’’ mooiste Mercedes-Benz aller tijden: de Heckflosse. Echter, niet alle MBCN leden die een Heckflosse in bezit hebben zijn in het register opgenomen. Wij verzoeken eigenaren of vrienden van de Heckflosse zich via onze site aan te melden en uw gegevens te registreren. Met nadruk willen wij stellen dat alle informatie van de eigenaar en zijn Heckflosse(n) door de organisatie van het NHR vertrouwelijk behandeld wordt en niet zichtbaar gemaakt wordt voor andere leden of derden. Elk kwartaal ontvangt u een digitale versie van het Heckflosse Infobulletin. Twee keer per jaar wordt er in een deel van Nederland een Heckflosse toerrit georganiseerd. Ook heeft het NHR een Forum waar specifieke Heckflosse zaken worden behandeld; u kunt veel over de auto en over de bezitters te weten komen. Gaarne uw gegevens voor registratie via onze site aanmelden onder de tab "lid worden". Voor een goede registratie vragen wij u zoveel mogelijk velden in te vullen. Het kenteken is een cruciale herkenning om de levensloop van de Heckflossen te kunnen volgen.

7

Bij voorbaat onze hartelijke dank namens de Dagelijks Organisatie: Henk Lith (oprichter NHR en technische zaken) [email protected] Theo Overduin (website, forumadvertenties en sponsoren) [email protected] Jan Boeren (redactie Infobulletin en penningmeester) [email protected] Roland van Keekem (ledenadministratie) [email protected]

6) De auto van … / door Willem en Marja van der Kolk Van onze clubleden Willem en Marja ontvingen we onderstaande bijdrage, waarvoor onze hartelijke dank. Wie volgt? Hierbij mijn verhaal over de Heckflosse. Ik ben zelf van bouwjaar 1952 en in 1973 kocht ik mijn eerste Heckflosse. Het was een Mercedes van 1966 een 200 D, de motor was op en ik heb er maar een sloper bij gekocht de motor overgezet en rijden maar. Lang heeft het niet geduurd, want ik kreeg een ernstig auto ongeluk. De Heckflosse met kreukelzone heeft waarschijnlijk mijn leven gered. De volgende was een Mercedes van 1963, maar helaas bleek een cilinder geen compressie te hebben. Om die reden de auto terug gebracht en maar een kever gekocht. Inmiddels weer opzoek gegaan naar de volgende Heckflosse, deze keer werd het er een van het bouwjaar 1967 ook een 200 D. Deze auto was gespoten, maar naar de onderzijde was niet gekeken, een Mercedes van bijna 7 jaar oud was al behoorlijk slecht wat carrosserie betreft. Toen maar aan het lassen geslagen en zo kreeg ik weer een behoorlijk goede Mercedes. Alleen ging de achterbank tijdens het lassen in de brand maar dit terzijde. In die tijd had ik militaire dienstplicht en dus reed ik regelmatig op en neer naar Seedorf, waar ik geplaatst was. In het weekend op pad met de Heckflosse, grijs wit van kleur. Het spuitwerk was wel goed gedaan, maar de roest kwam snel weer te voorschijn. In de zomer van 1975 werd ik door de KMar van de weg gehaald en moest ik het kenteken inleveren; de reden was de slechte staat van de carrosserie, jammer. Dit was het einde van de Heckflosse periode, daarna nog een paar jaar in een streep 8 gereden. De Audi 100 was mijn volgende auto en daarin heb tot heden in diverse typen gereden. In september 1999 zag ik een roomwitte Heckflosse staan in Barneveld, ik dacht die lijkt wel op mijn oude Mercedes. De eerstvolgende zaterdag ben ik er gaan kijken, de auto was gaaf, maar er mankeerde technisch wel het een en ander aan. Toch maar gekocht en deze Heckflosse is nog in mijn bezit. Het is een 200 van 1967 en heeft altijd in Nederland gereden. Wel rijdt de auto op LPG. De liefde was gebleven en ik rijd er nog steeds met veel plezier in rond. Een jaar of vier geleden heb ik een donor Heckflosse erbij gekocht, zonder kenteken en volgens zeggen was het een Mercedes die in Spanje rondgereden heeft. Misschien heeft zwarte Piet hem wel meegebracht. De meeste onderdelen zijn er af, maar hij staat er nog.

8

Mijn achtergrond is techniek, in 1972 mijn 1e monteurs diploma gehaald en heb zo’n 20 jaar als burger bij Defensie aan rupsvoertuigen gesleuteld. Daarna functies in het management gehad.

7) Trouwrijden / door Martin van Bruggen Aan het begin van een stralende dag op 07-11-2014 zie je jong en oud samen. Trieste afgeschreven gebouwen uit de jaren 60 en een stralend bruidspaar ondanks de omslaande temperatuur. Jong en oud samen heel vertrouwd. Chiel en Martine veel geluk en bedankt dat ik jullie mocht rijden met de Heckflosse uit de jaren 60. En hopende dat jullie droom ook werkelijkheid mag worden met een oude ster.

8) Nieuwe leden stellen zich voor / door Roland van Keekem Peter Langevelt Van de ledenadministrateur ontving ik een welkomstmail en mijn inschrijfnummer 416. Met daarnaast het verzoek mij voor te stellen. Bij dezen dus. Ik ben Peter Langeveldt, 57 jaar en woon in Zevenaar. Ik ben van kind af gefascineerd door auto’s en in het bijzonder Mercedes. Mijn ouders, broer en ook andere familieleden reden en rijden Mercedes. Sinds mijn 27e jaar rijd ik zelf Mercedes en ook mijn echtgenote moest eraan geloven. Inmiddels ben ikzelf aan mijn tiende Mercedes bezig. Eerst vier occasions maar sinds 1997 een nieuwe. Momenteel een S 350 Bleutech die ik voorlopig niet weg ga doen. Mijn vrouw is aan haar zesde bezig, een E 280 CDI Combi, die we weg doen voor een kleinere als onze hond er niet meer is.

9

Zelf heb ik ca. 1,6 miljoen kilometer met mijn Mercedessen afgelegd. Op één auto na, die na anderhalf jaar modderen door de importeur is teruggenomen, probleemloos. Onze Heckflosse is van 1967 en is een originele Nederlandse auto. Eerste eigenaar was een tandarts in Heemstede. De keuze voor de Heckflosse was heel bewust omdat dat de eerste auto was waarin ik legaal heb gereden. Destijds als achttien jarige hadden mijn ouders een dergelijke auto en wel een 200 D automaat. Niet vooruit te branden maar wel erg comfortabel voor die tijd. De W110 - 230 die ik nu heb was een cadeau van mijn echtgenote bij ons 25 jarig huwelijk en inmiddels is de auto tien jaar in ons bezit. Nog nooit heb ik een auto zo lang op naam gehad. Meestal was het na drie jaar wel bekeken. Met de auto rijden we ca. 1.500 kilometer per jaar. Vaste prik is een rally die jaarlijks georganiseerd wordt door de Lionsclub in Deventer op 2e pinksterdag. Een aanrader omdat het inschrijfgeld naar een goed doel gaat en de organisatie elk jaar erg haar best doet een mooie rit uit te zetten. De Heckflosse heb ik bij een Mercedesspecialist in onderhoud en zodra het erg lastig wordt zoek ik Geert Janssen in Ulft op. Ik heb geen enkele technische kennis van auto’s dus ik ben wel op hen aangewezen. Overigens is dit geen probleem want ik houd niet van sleutelen en wel van rijden.

De auto is nagenoeg nog in originele staat. Toen ik vorig jaar ontdekte dat de velgen rond het ventiel verrot waren, daarom zaten er binnenbanden in de banden, zijn dan ook de velgen gerestaureerd zodat de originele velgen van april 1967 er weer onder zitten. Ook ander onderhoud aan de carrosserie of motor laat ik direct als ik iets constateer professioneel uitvoeren zodat de auto er altijd mooi en degelijk bijstaat. De staat van de auto is volgens de taxateur dan ook zeer goed. Alleen heb ik, op advies van een andere Mercedes fan, de standkachel afgekoppeld gezien het brandgevaar. De auto is in de afgelopen jaren heel wat keren gebruikt als trouwauto. Al onze kinderen heb ik gereden en ook verschillende paren uit hun vrienden club. In ons huis is dan ook een wand waarop van elk bruidspaar een foto van de Heckflosse met het bruidspaar. Dat is de prijs die zij voor de inzet van de auto moeten betalen…Wij hopen nog lang en met veel plezier met onze Heckflosse te rijden. In elk geval gaan we daar ons best voor doen en wie weet komen we elkaar eens tegen.

10

Bart Valkenburg De liefde voor de Ster zit in de genen. Zolang ik me kan herinneren reden wij thuis met een Mercedes Benz. Ik zat uren lang bij mijn pa in de auto als hij voor zaken naar Duitsland reed en de ster op de motorkap zit dan ook op mijn netvlies gebrand. De auto was voor mijn vader een werkpaard voor zakelijke lange ritten met een flinke aanhanger met lading erachter en was puur gekozen op degelijkheid en duurzaamheid. Deze praktische overwegingen om een Mercedes-Benz te kopen hebben ondertussen plaatsgemaakt voor nostalgische gevoelens en herinneringen als we weer eens met veel warmte naar een mooi exemplaar staan te kijken. Vanaf het moment dat mijn vader een W107 350 SL uit 1979 kocht ben ik anders naar de auto’s gaan kijken. Het is een geweldige auto om mee te rijden en het vermogen van de auto is onwaarschijnlijk voor die tijd. Aangestoken door de techniek en het fijne, sportieve rijden ging mijn vader zich verder verdiepen in de klassiekers en in 1994 kocht hij een 300 SL Roadster en ging hij samen met mijn moeder mee rijden met internationale rally’s. Ze werden lid van de Belgische Mercedes Benz Club en stortten zich vol passie in hun nieuwe hobby. Nadat ik een aantal maal had meegereden in diverse rally’s met de 350 SL werd het tijd dat ik zelf eens op zoek ging naar een klassieker. Ik had ondertussen al verschillende Mercedes (W124 en W210) gereden voor dagelijks gebruik en het was dan ook geen vraag welk merk voor mij in aanmerking kwam… Uiteindelijk vond ik een mooie W107 300 SL uit 1989 in perfecte staat. De auto kocht ik in België en moest ingevoerd worden waarvoor ik toen nog een flinke BPM aanslag moest betalen. Deze auto werd door mij en mijn vrouw gebruikt voor tourritten en ritjes op zondag en we genieten nog steeds met volle teugen van dit voertuig. Een paar jaar later kwam ik op internet (wat dagelijks gescreend wordt op mooie Benzen) op een R129 SL 320 uit een 1995. Deze auto had slechts 80.000 kilometer op de teller en de eigenaar moest er snel vanaf. Na wat onderhandelen kocht ik deze auto voor dagelijks gebruik maar nadat ik hem thuis had en goed had bekeken, bleek de auto zo mooi en goed onderhouden te zijn dat ik het zonde vond om er jaarlijks 30.000 kilometer mee te gaan rijden. Deze verdween dus ook onder een hoes in de garage om af en toe met een rit of op zondag buiten te komen. Deze auto reed als een moderne auto en is werkelijk de meest fijne auto die ik ooit heb gereden. Na de geboorte van mijn dochtertje werd er echter steeds minder gereden met de twee cabrio’s. Simpelweg omdat er geen ruimte is voor drie personen. Dit was voor mij de aanleiding om te gaan kijken naar een vierzitter, zodat we de hobby wel konden blijven uitoefenen. Mijn vader had ondertussen een W111 280 SE 3.5 coupe gekocht en ik werd op slag verliefd op de mooie lijnen van deze auto. Het duurde even voordat ik een betaalbaar exemplaar voor mezelf had gespot

11

maar eenmaal gevonden ging ik er blind voor. Deze auto heb ik aangeschaft in 2010 en heb er de gehele zomer mee gereden. Ik heb me ingeschreven in het Heckflosse register en ben in de winter van 2010 samen met mijn vader begonnen aan een gehele restauratie van de auto die tot aan heden voortduurt. De gehele auto is gestript, gestraald, stukken ingelast, gespoten, interieur is schoongemaakt, het hout is opgeknapt, motor gereviseerd, etc. etc. Momenteel zijn we de auto terug aan het opbouwen en ik hoop er dit voorjaar uiteindelijk mee te kunnen gaan rijden. Tijdens het restaureren van deze auto heb ik dit jaar de beslissing genomen om de SL 320 van de hand te doen. De auto heeft de laatste 2 jaar nog geen 500 kilometer gereden en is uiteindelijk de minste klassieker van allemaal. Het geluk wil dat ik op een W180 220 S uit 1959 stuitte waarop ik de SL kon inruilen. Deze auto is vanaf deze zomer in mijn bezit en na een maand of wat gedonder te hebben gehad met de carburateurs en verkeerd afgestelde kleppen rijd de auto nu als een zonnetje. De grotendeels originele Ponton wordt niet gerestaureerd, juist de verweerde lak en oude onderdelen zijn de charme van deze auto die ik wil behouden. Na dit allemaal, op verzoek van Jan voor het Infobulletin, opgeschreven te hebben vraag ik me plots af of de titel de lading wel dekt. De liefde voor de Ster zit niet alleen in de genen maar lijkt af en toe wel op een ziekte of virus dat zich steeds verder door je lichaam verspreid. Het dagelijks zoeken op internet, de bijna onbeheersbare drang om samen met mijn pa op pad te gaan langs handelaren, de bezoeken aan de beurzen in Maastricht en Essen en altijd wel iets tegenkomen wat eigenlijk te mooi is om te laten schieten. Vaak kijken we elkaar dan aan en zeggen we: “Het is maar goed dat we geen ruimte meer hebben…….” 9) Heckflosse in de film voor ‘MAX’ deel 1; Goedenavond, dames en heren / door Peter en Petra van der Toorn Hoewel de kop anders doet vermoeden begint dit verhaal vroeg in de morgen. Om 4 uur loopt de wekker af; Showtime. Samen met mijn vrouw Petra, Roland van Keekem, Wim en Yvonne van Reenen en Marlies ten Brinke met haar vader Jan worden we op de begraafplaats Sint Barbara in Amsterdam verwacht voor een dagje filmopnames voor de serie 'Goedenavond, dames en heren.' van omroep MAX; zie internetpagina: http://www.omroepmax.nl/televisie/alle-programmas/goedenavond-dames-enheren/over-goedenavond-dames-en-heren/ Omdat deze serie in de jaren zestig speelt zijn er voor een begrafenis scène een drietal zwarte Heckflossen W110 en één blauwe W111 nodig, waarvoor het Nederlands Heckflosse Register werd benaderd. Eigenlijk begint het verhaal nog een paar dagen eerder want natuurlijk gaat er een week voor de opnames weer eens iets stuk. Ik bekijk de te verwachten werkzaamheden; valt mee vier schroefjes los en dan de isolatieflens vervangen. Nieuwe flens besteld bij Sterren Service in Elburg en vol goede moed begonnen aan de klus. Herman Schutte van Sterren Service meldde al dat zonder het beroemde 'speciale gereedschap' van Mercedes ook de spruitstukken er af moesten dus ik had al gekeken of alle moeren gangbaar waren. Dat waren ze dus ik dacht de klus wel in een dagje te klaren maar uiteindelijk was ik de avond voor de opnamen om elf uur 's avonds eindelijk klaar. Petra vond dat de Heckflosse ook nog even gewassen moest worden en daarna snel een korte slaap.

12

Vijf uur vertrekken we; hebben we ruim de tijd en er zijn nog geen files. Het loopt echter anders; bij Nijmegen begint onze Heckflosse 200 in te houden en verliest vermogen. We draaien hortend en stotend de snelweg af en bellen de wegenwacht. Het is nog donker en wordt zonder verwarming al snel koud in de auto. Omdat dit de eerste langere rit is nadat ik de tank elektrolytisch heb ontroest (dat was op zich ook al een mooi onderwerp geweest voor een verhaal in de nieuwsbrief maar ik ben vergeten er foto's van te maken) en de carburateurs ultrasoon zijn gereinigd zoek ik de oorzaak in de brandstoftoevoer, voordat de wegenwacht arriveert heb ik in het donker een nieuw brandstoffilter geplaatst maar zonder het gewenste resultaat. De wegenwachtmeneer vindt na wat zoeken ook een losse nuldraad van de bobine en zet er een nieuwe kabelschoen aan. "Probeer het eens" roept hij ons toe en, zowaar, de oude dame start en blijft soepel stationair lopen. Hij vindt wel dat ze erg rammelt waarop ik meld dat de lokale garage mij aanraadde de distributieketting te vervangen omdat die de oorzaak van het rammelen zou zijn. Wegenwacht vond echter dat het lawaai verder naar achter te horen was. Dat zal dan wel wéér een verhaal voor de nieuwsbrief worden; ik krijg het er nog druk mee. Als het lawaai van de kleppen komt moet ik nou toch eindelijk eens dat Hazet 2769 klepstel speciaal gereedschap kopen. We besluiten de reis in eerste instantie af te breken, samen met onze filmcarrière. Maar onze Benz laat zich van haar beste kant zien wat ons doet besluiten toch weer richting hoofdstad te rijden. Ietwat verlaat draaien we de set op; de begraafplaats Sint Barbara op de Spaarndammerdijk in Amsterdam. Het eerste wat ons opvalt is de omvang van de operatie; overal staat audio-visuele apparatuur met bijbehorende rondhangende mensen, bussen, aanhangers, een wip-wap camera op tramrails (al denk ik niet dat dat de officiële naam van het ding is) en een enkel zacht grommend aggregaat. Ook staat er een zeer slecht onderhouden Engelse dubbeldekker bus waarvan ik mij afvraag of dat roestige barrel ook in de rouwstoet gaat meerijden. Een vriendelijke jongedame neemt onze namen op en neemt ons mee naar de 'figurantenruimte' waar we een koffie krijgen. Aansluitend gelijk door naar de 'kleding' want een jaargang 2012 spijkerbroek kan natuurlijk niet. Ik krijg een zwarte broek, zwarte schoenen, crème shirt, zwart colbert en een zwarte overjas van een kwaliteit die vroeger zo gewoon was; het ding is zeker drie keer zo zwaar als mijn eigen Vanguard. De broek zit een beetje ruim maar Ilse, de vrolijke kledingdame, zegt dat hij wat hoger gedragen hoort te worden, kruis op de knieën zoals tegenwoordig kan echt niet. Ik hijs de broekrand wat omhoog en de broek blijft beter zitten. Mijn buik is kennelijk groter dan ik dacht. Al mijn kleding is zwart en als ik in de spiegel kijk raak ik al aardig in de begrafenisstemming. Dat gaat echter gauw over als ik Petra in haar kloffie zie. Een ontzettend truttige blauwe wollige jas met een fout zwart hoedje, icing on the cake is een pruik met prachtig krulspeldenpermanentje. Dan moeten we ook nog naar de kapper, Petra mag haar kapsel houden omdat er toch die pruik overheen gaat maar bij mij moet er het nodige af. Vooral het opscheren tot boven mijn oren volg ik in de spiegel met enige zorg. Het eindresultaat lijkt op een ananas met een onderkin, gelukkig krijg ik er een chauffeurspet overheen. Hierna snel naar buiten want we waren de laatsten voor de kleding en de eerste scène gaat gedraaid worden. Mijn Petra wordt plotseling echtgenote van een mij onbekende meneer en ik moet met drie figuranten in de rouwstoet gaan rijden. Dat is een beetje een domper wat ik had toch

13

tenminste verwacht dat Huub Stapel bij mij achterin zou kruipen opdat we het nog eens over Stapel op Klassieke Auto's zouden kunnen hebben. We moeten met drie Heckflossen vol medefiguranten achter een Rolls Royce lijkwagen (mooi onderhouden met prachtig houten dashboard en dito lijkkist) het terrein oprijden. Vooraf gegaan door een triest kijkende en langzaam lopende kraai met hoge hoed. Zwart, natuurlijk. Mijn passagiers kijken naar het nog in de auto liggende gereedschap en maken achettegut geluidjes als ik vertel dat we nog tot elf uur aan het sleutelen zijn geweest; ze weten al dat we pech hebben gehad onderweg... We moeten iedere keer precies op de aangewezen plek stoppen anders klopt het 'shot' niet. We gaan eerst 'droog' repeteren; daarvoor moeten we naar 'positie één.' Als doorgewinterde filmsterren begrijpen we dat dat de plek is waar we moeten beginnen, buiten de poort dus. Omdat we daar de opnameleider niet kunnen zien staat daar een meneer met een walkie talkie ons aanwijzingen te geven wanneer we de wandelende doodgraver moeten volgen en tegelijk de nietsvermoedende passanten buiten beeld te houden. We houden een aardige rij moderne automobielen op, die niet langs de begrafenisstoet kunnen komen op het smalle dijkje maar, heel on-Amsterdams, niemand geeft blijk van enig ongeduld. Petra staat onderwijl tussen de echte sterren van de serie in de begrafenisstoet en meldt later dat Huub Stapel een aardige man is waar ze nog een leuk gesprek mee heeft in de trant van "Wat is het koud hè?" "Nou, de winter is nu toch echt aan het beginnen". Bij het droog oefenen stopt de eerste Benz een metertje te vroeg en krijgt hiervoor een reprimande, met uitgebreide uitleg over het niet kloppende shot van de opnameleider. Bij de ingang van de begraafplaats staat een veel te moderne Renault Espace het jaren zestig effect te vernielen. De eigenaar is niet op de begraafplaats te vinden maar geen nood, er is zelfs militair camouflagemateriaal voorhanden, een paar 'stage hands' gaan aan het werk en binnen de kortste keren is de Espace veranderd in een groene struik. In gedachten begin ik dit 'operatie Dessert Struik' te noemen. Na een paar keer aan komen rijden, op de juiste plaats stoppen, uitstappen en passagiers helpen met uitstappen gaan we voor het ‘echie’. Camera en geluid worden gevraagd of het kan, ze roepen 'OK' er komt een jongen met de befaamde 'klapper' voor de camera's staan die wat nummers roept en na 'actie' draaien we het terrein op. Ik stop perfect op mijn positie, open droevig kijkend de achterdeur voor mijn droevig kijkende medefigurant en blijf 'in karakter' droevig bij de auto staan tot de stoet in het kerkje is verdwenen, inclusief mijn Petra met haar kersverse echtgenoot. Na de shot haasten alle belangrijke crewmembers zich naar de monitor waarop de zojuist opgenomen scène wordt teruggespeeld. Er is iets onduidelijks niet goed en we gaan allemaal terug naar positie één. Het geheel wordt een keer of vijf herhaald totdat de opnameleider tevreden is waarna de acteurs naar hun wachtkamer en de figuranten naar de figurantenruimte gaan. Deze ruimte is rijkelijk voorzien van broodjes, koekjes en koffie. Een feit dat mij niet ontgaan is, maar helaas moeten de chauffeurs op de set blijven om de auto's voor de volgende scène op hun plaats te zetten. Geen koffie, dus. Ook geen broodje dus. En dat begint zijn tol te eisen; omdat we vroeg op weg waren begint mijn suikerspiegel te laag te worden, ik heb diabetes en heb dus altijd een tas vol medicijnen en koekjes en suiker bij me maar die tas was te modern en moest buiten beeld blijven, in de figurantenruimte. Ik roep naar Petra of ze wat koolhydraten mijn kant op wil brengen maar

14

het kan nog beter; een van de opnamedames komt me een kop koffie met veel suiker en een Belgische wafel brengen die ik op positie één lekker opsmikkel. Het sterrendom bevalt mij wel. Op de begraafplaats gaat, als ik het zo mag zeggen, het leven gewoon door en er sluit achter onze rouwstoet een busje van een grafsteenhandelaar aan. De twee potige Amsterdammers blijven het schouwspel een tijdje bekijken maar er moet ook nog gewerkt worden en wij staan voor het werk. Met mijn nieuw verworven sterrenstatus straal ik blijkbaar zoveel gezag uit (het kan ook de pet geweest zijn) dat ze mij in prachtig Amsterdams komen vragen 'of dat ze er effe langs kenne.' Bang om de shot te verknallen wil ik de auto niet ongevraagd verplaatsen en wijs ze door naar de opnameleider. Waar heeft een topacteur anders al dat personeel voor? Er volgen nog wat opnames waar ook Roland van Keekem een aandeel levert als 'the taxi driver' waarbij hij wèl een beroemdheid te vervoeren krijgt; Anne-Wil Blankers. Niet dat ik jaloers ben hoor maar ik vind dat hij met die pet eigenlijk veel meer op een 'Bad Guy' lijkt dan op een sterrenchauffeur. Roland krijgt nog wel de opnameleider achter zich aan als zijn auto niet snel genoeg start. Bij nader inzien is de opnameleider dus de Bad Guy. Zeker als hij na een 'take' op mij af komt en roept dat ik er uit zie alsof ik zo uit de kroeg kom rollen. Mijn buik heeft blijkbaar toch onvoldoende afmeting om de ruime broek op zijn plek te houden en na al het in- en uitstappen en broek ophijsen heeft ook het overhemd ook de neiging om er uit te gaan hangen en mijn stropdas wil maar niet recht blijven zitten, maar uit de kroeg komen rollen; dat was éérgisteren. Hij heeft de Bad Guy award nu stevig in handen, Ilse van de kleding belooft mij bretels en maakt daarmee weer een hoop goed. Na nog een paar keer 'actie' en veel, heel veel wachten en koukleumen (de echte sterren krijgen dekens en moonboots tijdens het wachten, de figurantensukkeltjes niet) is het eindelijk tijd voor míjn hoogtepunt van de dag; lunch. Daar blijkt de echte functie van de dubbeldekker bus; het is de keuken waar een aantal smakelijke en vooral warme gerechten uit komt. Eten doen we weer in de overvolle figurantenruimte en tijdens het eten komt een opnamedame vertellen dat er wat scènes geschrapt zijn en dat er 's middags nog maar één Heckflosse nodig is. Als volleerd acteur onderdruk ik een juichkreet en meld mij nadrukkelijk niet aan als vrijwilliger, u ziet: ik heb mijn dienstplicht naar behoren vervuld. Omkleden en nog even de financiële zaken afwikkelen. Omdat we maar een halve dag hebben gefigureerd krijgen we ook maar half loon naar koukleumen en dus gaan Petra en ik met vijftig euro en de eeuwige roem naar huis. Ach, net genoeg voor de benzine denk ik maar en zet de rode schuif op het dashboard wat hoger als we de set afrijden. Toch straks nog even naar dat rammelen kijken… 10) Mijn 220SE (deel 5) / door Eddy Steyaert In een vervolgserie beschrijft Eddy zijn belevenissen met zijn 220 SE. Hieronder weer een aantal mooie gebeurtenissen. De Dashboardknop Enkele jaren nadat ik mijn laatste Mercedes (een 220 D) had ingeruild voor een Volkswagen en mijn Mercedes-periode er voorgoed opzat (zegge en schrijve het jaar 1980) kwam ik in mijn

15

garage af en toe nog wel eens wat spullen tegen van vroeger, zoals een twee-tal Blaupunkt- radios compleet met inbouwkit en verder in een schuif lagen nog wat deurgrepen en knoppen van een Mercedes-dashboard. Op een dag hoorde ik vanuit de keuken een hels kabaal ! Toen ik ging kijken bleek dat de handgreep op het deksel van een van onze kookpotten losgekomen was. Heel het zaakje lag op de grond en een eerste reactie was om het hele kapotte spul weg te gooien maar ineens kreeg ik echter een idee om het deksel te herstellen en toen heb ik eerst een gat geboord en vervolgens een inoxboutje M5 en een knop van een Mercedes dashboard gebruikt en ziezo het zaakje was hersteld. Het kookpotdeksel wordt nog bijna elke week gebruikt en dat al sedert vele jaren ! Nieuwe Banden Mijn banden waren aan vervanging toe, dus ik reed naar een bandencenter in de nabijgelegen gemeente Kluizen. Dit bedrijf had reeds jarenlang een goede reputatie en daarom had ik het er wel voor over om een enkele kilometer verder te rijden. De meeste (jonge) mensen zullen dat allicht niet meer weten want de radiaalband is nu gemeengoed geworden en de fabrikanten maken niets anders meer maar vroeger reden de wagens rond op zogenaamde diagonaal banden want iets anders bestond er toen (nog) niet. Wat ook in de mode was, zeker bij grote chique wagens, waren banden met witte randen op de zijkanten. In het begin was bijna de gehele zijkant in het wit maar later werd dat een smallere witte streep. Mijn Pa had ooit vier nieuwe (diagonaal) banden gekocht (voor op zijn 220b) van het Italiaanse merk “Ceat” en dat zag er niet onaardig uit. Begin jaren zeventig (als ik me nog goed herinner) kwam het Franse bandenmerk “Michelin” op de proppen met een nieuwe band die een ware revolutie op het gebied van autobanden zou inluiden. Gelet op de grote voordelen die een radiaalband bood ten opzichte van een diagonaalband, begonnen de andere fabrikanten uiteindelijk ook enkel nog deze banden te produceren en luidde dit meteen het einde in voor de diagonaalband. Ook de zogenaamde tubeless banden maakten hun intrede in het begin van de jaren zeventig. Op een oudere wagen waren de velgen daar echter niet op voorzien, dus moest je noodgedwongen een tube-type nemen, met een binnenband dus Bij het rijden in een nagel bleek al gauw nog een voordeel van een tubeless-band ten opzichte van een tube-type want bij de tubeless verloor je wel wat wind maar je kon gerust verder blijven rijden en mits een beetje wind bij te steken kon je de trip naar de garage of het bandencenter een beetje uitstellen tot het je beter uit kwam. Met een tube-type stond je direct met een lekke band aan de kant! Aangezien ik vier nieuwe banden nodig had koos ik voor Michelin-radiaalbanden. Op dat moment het enige merk die dit soort banden aanbood in het begin. Het zouden vier tube-types worden want op mijn 220 SE lagen nog 13 duims velgen die nog niet voorzien waren op tubeless banden. Even

16

later kon ik de weg op met mijn nieuwe banden en het verschil was onmiddellijk merkbaar en wel in positieve zin want mijn 220 SE vertoonde een veiliger weggedrag dan voorheen. Over het kostenplaatje zal ik het maar niet hebben maar geloof me het was een aanzienlijk bedrag. Sommige bezitters van een Heckflosse durven al eens 14 duims-velgen (van bvb de latere bar 8reeks) onder hun wagen monteren en dat is in zekere zin wel begrijpelijk omdat er dan met tubeless-banden kan gereden worden maar het doet wel een beetje afbreuk aan de originaliteit. Michelin maakte in die periode ook (speciaal voor Mercedes ) 14 duims-banden met een soort verbreding (of uitstulping zo je wilt) in het midden van de flank die zich aan de buitenkant van de wagen bevond. Deze banden konden echter maar op één manier gemonteerd worden want de versterking kwam op de binnenkant van de band niet voor. Lampen Van de lichtopbrengst van mijn koplampen was ik niet erg tevreden maar ik kon daar niets aan doen. Tenminste dat dacht ik. Op een dag bracht ik Mathias nog maar eens een bezoekje omdat de dieselmotor in mijn 220 SE nogal onregelmatig draaide. Toen ik er aan kwam was Mathias met de wagen van een klant bezig dus ik wachtte geduldig af tot ik aan de beurt zou zijn. Op een bepaald moment was Mathias inderdaad klaar met de Mercedes van deze klant. Maar ineens valt het die man nog te binnen dat zijn linker koplamp kapot is. “Ik heb iets nieuws”, zei Mathias “Ik heb H4lampen en die geven veel meer licht dan gewone lampen” en hij voegde er nog aan toe “het is dan wel nodig om beide lampen te vervangen, is dat OK?”. De man knikte instemmend en dus ging Mathias de lampen halen uit zijn magazijntje. Zelf was ik heel benieuwd met wat hij zou afkomen. Op de verpakking van deze lampen stond in grote blauwe letters de merknaam NARVA. Het bleek een merk te zijn uit Oost-Duitsland en daar hadden ze het lumineus idee gekregen om H4lampen te gaan produceren waarvan de lampvoet gelijk was aan die van gewone 12V-lampen. Bij het monteren van de nieuwe lampen verwijderde Mathias een metalen plaatje(dat normaal voor de lamp zit) uit de lampunit want dat bleek overbodig omdat iedere H4-lamp vooraan sowieso een verdonkerd gedeelte heeft. De gevestigde lampenfabrikanten zoals Osram en Philips, hebben tot hun schade en schande moeten ondervinden dat vele mensen met een oudere wagen massaal voor deze NARVA lampen kozen. De prijs viel mee en de lichtopbrengst was beduidend beter. Ik vroeg dus aan Mathias of hij soms voor mij ook nog twee van die lampen had. Toen ik aan de beurt kwam, werden dan ook in mijn Heckflosse deze Narva lampen ingebouwd. Diezelfde avond nog stelde ik vast dat de verlichting van mijn 220 SE echt enorm verbeterd was ! Het onregelmatig draaien van de motor bleek te liggen aan de inspuitpomp (ook wel injectiepomp genoemd). Vermits dergelijke pompen en zeker de “lijnpompen” zoals bij een 190 D heel ingewikkeld in elkaar zitten en enkel vakkundig kunnen hersteld worden door specialisten, stelde Mathias voor om een ruilpomp te monteren want hij had er in zijn magazijn nog een liggen. Het werk zou wel wat tijd in beslag nemen en in plaats van daar te staan wachten en niets doen vroeg Mathias aan mij of ik ondertussen iets voor hem wilde doen. Maar wat dit inhield en meer echt gebeurde belevenissen zijn voer voor een volgende bijdrage.

17

11) Onze sponsoren / door Theo Overduin Hieronder treffen jullie een overzicht aan van onze sponsoren. Alle bedrijven zijn wij hiervoor zeer erkentelijk en zij ontvangen uiteraard ook ons Infobulletin. Dit wordt hun per mail toegestuurd.

12) Advertentierubriek / door Theo Overduin ADVERTENTIERUBRIEK: uitsluitend van liefhebbers voor liefhebbers!

TE KOOP Heckflosse 220S bouwjaar 1965, kleur grijs met trekhaak LPG installatie. Goed rijdende auto met APK tot medio 2016. Technisch 100% maar carrosserie verdient wel aandacht. Vraagprijs is € 4.950,-. Inlichtingen bij L.C. Lagerwaard, E-mail: [email protected]. Tel.: 06 -52310366.

18

TE KOOP Heckflosse 230S. Afgebroken restauratie, geheel gedemonteerd, nagenoeg compleet. Diverse nieuwe onderdelen, deelprojecten al gereed. Uitsluitend alles in één koop! Mail of bel voor meer info. Hugo Ankersmit, Deventer. Tel: 06 - 19902058. Email: [email protected]

Wilt u ook adverteren in het Heckflossebulletin? Geef uw advertentie dan per email op aan Theo Overduin: [email protected]

13) Uit het archief van Rob van der Does / door Jan Boeren Uit het archief van Rob van der Does ontvingen we weer een mooie bijdrage die als bijlage toegevoegd is. Dit keer een kopie van een artikel uit de Autovisie no. 13 uit 1960 met als titel “ongelukken voor uw veiligheid”. Rob, onze dank voor je bijdrage. Het mailadres van Rob is: [email protected]

14) Tot slot / door Jan Boeren De superdikke uitgave van dit nummer is te danken aan de vele ingezonden artikelen van onze leden. Graag wil ik alle inzenders hiervoor bedanken. Het is heel fijn als er meerdere liefhebbers zijn die aan ons Infobulletin mee willen werken. Kom op beste leden en vertrouw uw ervaringen / belevenissen eens aan het papier toe. Graag help ik jullie bij de opzet daarvan. Het komende nummer zal in maart 2015 verschijnen. Schroom niet en stuur uw bijdrage op naar mijn mailadres. En natuurlijk, voeg er een leuke foto aan toe. Gaarne uw kopij voor 20 februari as. aan mij opsturen. Namens ondergetekenden wens ik jullie heel fijne Feestdagen, een (vooral) gezond en voorspoedig 2015 toe en natuurlijk veel fijne kilometers in de Heckflosse. En hopelijk zien we elkaar bij een of meer van onze activiteiten in 2015. Tot dan. Hartelijke groeten, Jan Boeren

Onze mailadressen zijn: Henk Lith Jan Boeren Theo Overduin Roland van Keekem

: [email protected] : [email protected] : [email protected] : [email protected] 19