Hemus.nl/maand
in kleur op www.hemus.nl
juli/augustus 2006
De Maand van Hemus TONNEN LUIERS BIJ SITA
HEMUSWUPPIES BIJ RIC
VILLANIEUWS
Sita scheidt.
Onze jongste roeiers debuteren in een wedstrijd. pagina 8
De bar in ere hersteld
pagina 2
PUIN, GLAS,LUIERS EN HAMBURGERS
pagina 8
UITEINDELIJK IS DE ROEIRIEM DE BESTE MOTOR
KOFFIE! THEE!
Hemus bij Natroweemus
Nationale Schoolroeikampioenschappen
De hel van 1 kilometer
Farel College kampioen
21 juni - Met Naarden, Tromp, Weesp en De Eem zijn we tegenwoordig onderdeel van het illustere samenwerkingsverband Natroweemus, met als jaarlijks hoogtepunt de strijd om de Gouden Eend. Dat is een soort van gezelligheidswedstrijd tussen gelegenheids-mix-achten. Hemus was met liefst vijf ploegen aanwezig: Bestuursmix, Van Hoogevest-Hemusmix, Roeischool, Mannetjesputters en Junioren. Die laatsten maakten de snelste tijd van de vijf. Daan Smit stuurde vier van de vijf ploegen. De winst ging naar de anderen, en wel naar het organiserende Tromp, zowel bij de senioren als bij de junioren. De uitslagen doen nauwelijks terzake: allerlei mensen roeiden ineens in een acht, sommigen zelfs voor het eerst. En de sfeer bij Tromp met zijn mooie faciliteiten was opperbest. Hieronder de Roeischoolploeg, vlak na hun finish.
IUit de schoolkrant van het Farel College: Zaterdag 3 juni 2006: 33 scholen uit heel Nederland hadden 150 ploegen ingeschreven om deel te nemen aan het Nationaal Schoolroeikampioenschap op de beroemde Bosbaan. Ook het Farel had deelnemers in de race omdat zij kampioen van Amersfoort waren, voor het onderdeel gemengd met stuurman, afdeling onderbouw. Op de foto de winnaars van de 1ste prijs, met de wisselbeker en een persoonlijke medaille, van links naar rechts: Samantha Berends H2d, Maarten v/d Leck H2d, Fons Timmer M2c, Cissy Renkers V2g. De prijzen werden aan het einde van de middag uitgereikt door Sjoerd Hamburger. Hij was in 2005 wereldkampioen onder 23 jaar.
COACH TE WATER
Het begin
Donderdagavond 8 juni is coach JP Kleijwegt met fiets en al te water geraakt. Zijn pupillen hadden niets in de gaten. Een behulpzame schippersvrouw wist JP te redden.
Ergens moet de Eem beginnen. We zijn eens wat verder dan normaal stroomop geroeid en vonden dit plekje: op de foto rechts het begin van de Lunterse Beek, de oer-Eem, daar waar ons plezier begint. Erg overtuigend is hij daar nog niet, onwetend van het vele water dat er nog bij zal komen, van al die andere beken in de Gelderse Vallei.
JP was een ploegje aan het coachen vanaf de Havenweg. Hij fietst naar de rand van de kade en remt af tot stilstand. Dan gaat het mis: zijn sandaalriempje blijft achter de toeclips hangen en JP krijgt zijn voet niet los. Een moment later duikelt hij hals over kop de Eem in met de fiets achter zich aan. Hij weet zich vast te grijpen aan een touw langs het boord van het historisch zeilschip 'De Roode Kaat'. Hij hangt aan z'n armen en één been op het touw, maar kan weinig doen. De fiets balanceert op z'n been op het touw en alleen komt hij niet omhoog. Gelukkig is de schippersvrouw Joke alert en zij en haar zoon bevrijden JP van z'n fiets. JP kan zelf via het touw en de hulp van een voorbij varende kanoër op de kant klauteren. Daar wacht z'n fiets al op hem met alleen een verbogen spatbord. Terug op de loods vragen zijn pupillen zich af waar hij gebleven is. "Waarschijnlijk naar huis gegaan", denken ze, om pas de volgende dag te horen wat er werkelijk met hun coach is gebeurd! Nadat JP aan de kant is geklommen helpt schippersvrouw Joke hem op de "Rode Kaat", waar een bloedende hoofdwond wordt geconstateerd. Van schipper Ger krijgt JP droge kleren, waarna wordt vertrokken naar de Eerste Hulppost van het ziekenhuis. De hoofdwond wordt verzorgd en dichtgeplakt. Weer teug bij de "Rode Kaat" wordt het gekraakte spatbord van fiets gehaald en in zijn geleende schipperkloffie kan JP weer naar huis fietsen. Drie dagen later zit JP vol schrammen en blauwe plekken op het terras van de Villa. Hij vertelt zijn verhaal in geuren en kleuren. Een mooi verhaal, dat zeker, maar het mooiste is dát hij het kan navertellen. -- Jos Wassink
Piet en Cees slepen Gijs en Bergeend. De petten zijn duidelijk te klein. En waar zijn Wim’s autosleutels? Een uitgebreide fotografische en tekstuele impressie van de eerste Midzomertocht in Friesland vind je op pagina 4. De Maand van Hemus wordt tienmaal per jaar aan alle leden van Roeivereniging Hemus toegezonden. Redactie: Amanda Bosman, Ilja van Buitenen, Yvonne Servaas, Daan Smit, Koos Termorshuizen, Leonie Walta, Jos Wassink Adreswijziging naar
[email protected] Kopij, foto’s en tips naar
[email protected]
Hemus.nl/maand juli/augustus 2006
pagina 2
De geheimen van de 2 kilometer
Hoe het werkt bij wedstrijden Grote verwarring, heeft Hemus nu blik of niet, wat betekenen al die rare coderingen, etc. etc. Een poging om de geheimen van de 2-kilometerwedstrijden te ontsluieren. -- door Leonie Walta De wedstrijd De meeste 2-kilometerwedstrijden zijn nationale wedstrijden. Niet dat de andere wedstrijden allemaal regionaal zijn, maar een wedstrijd krijgt het predikaat ‘nationaal’ toegewezen als die van nationaal belang wordt geacht door de KNRB. Dit brengt wel organisatorische eisen met zich mee ten aanzien van bijv. het aantal kamprechters, de tijdwaarneming etc. En de datum van de wedstrijd wordt door de KNRB bepaald. Maar een vereniging die een nationale wedstrijd organiseert krijgt dan ook een stem extra tijdens de ledenvergadering van de KNRB. Tot zover het stoffige gedeelte van dit relaas. Maar dan, je komt als roeier aan op de Bosbaan, de Roeibaan Beekse Bergen of de KPN Watersportbaan in Harkstede en wat ga je dan doen? Welnu, als je een veld hebt met meer dan zes (Beekse Bergen: vier) ploegen, dan zijn er voorwedstrijden, gecodeerd met de E van eliminatie. Zo zie je hieronder de uitslag van de 3e voorwedstrijd van J18 skiff. Gewonnen door Hemus, en in de inschrijvingen kun je dan zien dat we hier van doen hebben met Wijnand Schoemakers. De tweede regel beschrijft de promotieregeling: de 6 tijdsnelsten gaan naar de A-finale, de overigen in volgorde van tijd naar de B, C, D, E, F of G finale. Er zijn blijkbaar een boel inschrijvingen en voor junioren gold tijdens dit NK dat iedereen finale roeit. Voor de senioren geldt dit meestal niet (in internationaal verband weer wel), wat vooral een tijdkwestie lijkt te zijn. Promotieregelingen zijn dan eerder gebaseerd op plaats in de voorwedstrijd (1e, 2e en snelste 3e bijvoorbeeld).
De velden Bij de junioren is het relatief simpel. Er zijn twee categorieën: t/m 16 jaar en t/m 18 jaar. Waarbij je in het kalenderjaar waarin je 18 wordt, word je het hele jaar verondersteld 18 te zijn. Vanaf het jaar waarin je 19 wordt ben je senior, en dan wel t/m 22 jaar senior B (SB), en daarna senior A (SA). Senior A is eigenlijk heel apart, je mag het namelijk altijd starten, hoe jong of oud je ook bent. Het is de open klasse. Vanaf het jaar waarin je 27 bent mag je als veteraan A starten (VA) maar dat is dus niet verplicht. Vanaf je 36e ben je VB, vanaf je 43e VC, 50e VD, 55e VE en zo telt het daarna per vijf jaar op. Naast de leeftijdscategorieën hebben we ook nog andere velden, namelijk die van Beginnelingen(B), Nieuwelingen- (N), en Overgangsklasse (O). Je bent Beginneling als je geen klasserende blikken hebt. Dat betekent dat je niet eerder gewonnen hebt op een als klasserende wedstrijd aangemerkte 2-kilometer boordaan-boordrace. Dat zijn in de praktijk de nationale 2-kilometerwedstrijden. Heb je 1 blik, dan ben je Nieuweling en mag je geen Beginnelingen meer starten. Heb je totaal 3 blikken, dan ben je Overgangs en mag je geen Nieuwelingen meer starten. Heb je uiteindelijk totaal 8 blikken, dan mag je alleen nog maar SA starten (of SB als je nog niet te oud bent). Het is overigens niet verboden om aan hogere klassen deel te nemen, en blikken daar behaald tellen gewoon mee voor de score. Juniorenblikken tellen niet mee, behalve als een junior in een seniorencategorie meedoet en wint natuurlijk. Er geldt een splitsing in klassering tussen
2/0930: 173 E3 , J18 1x Jongens 17/18 jaar skiff NK 6 tijdsnelsten A finale, BC DEFG fin. volg. tijdsn Nr Ploeg 500M interv 1000M interv 1 Hemus 1:53.77 2:00.31 3:54.08 2:00.00 2 Maas 1:49.11 2:00.22 3:49.33 2:01.81 3 Tromp 1 1:54.24 2:01.52 3:55.76 2:01.65 4 Zwolsche 1 1:51.86 2:01.39 3:53.25 2:03.58 5 Hunze 2:00.12 2:01.27 4:01.39 2:01.23 6 Salland 2 4:10.93 2:10.80 6:21.73 2:07.69
Even terug naar Wijnand. Zijn tijd van de voorwedstrijd zat bij de nummers 7 t/m 12, waardoor hij in de B-finale terecht komt (zie onder FB). Je kunt de wedstrijd trouwens ook nog herkennen aan het inschrijfnummer: 173. De 1 betekent dat het nummer op zondag verroeid wordt, begint het met een 0 dan is het op zaterdag.
interv 1:56.35 2:00.05 1:57.41 1:59.39 1:59.49
Finish 07:50.43 07:51.19 07:54.82 07:56.22 08:02.11
boordroeien en scullen. Zo ben ik zelf bijvoorbeeld scullend Overgangs en boordroeiend Beginneling. En dan is er nog een apart klassement en dat is de Eerstejaars 8+ (Ej 8+).
2/1535 : 173 FB , J18 1x Jongens 17/18 jaar skif NK Nr Ploeg 500M interv 1000M interv 1 Tromp 1 1:47.03 1:57.00 3:44.03 2:00.12 2 Hemus 1:52.23 1:57.98 3:50.21 2:01.34 3 WillemIII 2 1:51.79 1:57.89 3:49.68 2:03.87 4 Tromp 2 1:53.19 1:54.76 3:47.95 2:02.96 5 Hunze 2 1:50.77 1:59.69 3:50.46 2:03.41 6 Maas 1:49.68 1:58.71 3:48.39 2:03.38
Is het nog te volgen? Dan gaan we nu door naar de verschillende velden.
1500M 5:54.08 5:51.14 5:57.41 5:56.83 6:02.62 08:29.42
1500M 5:44.15 5:51.55 5:53.55 5:50.91 5:53.87 5:51.77
interv 1:57.60 1:58.01 1:57.32 2:01.55 1:58.88 2:02.74
Finish 07:41.75 07:49.56 07:50.87 07:52.46 07:52.75 07:54.51
Studentenverenigingen tellen in jaren ervaring en als je er wedstrijd wilt gaan roeien beland je, als je door de selectie komt, waarschijnlijk in de eerstejaars acht. Vroeger startten die Beginneling, en zo liep het veld
dus per wedstrijd leeg richting het Nieuwelingenveld en voor de goeden in het zelfde jaar nog het Overgangsveld. Om het veld eerstejaars achten in stand te houden zodat ze steeds weer tegen elkaar moeten varen is deze nieuwe categorie in het leven geroepen, inclusief een klassement. Een ander klassment is dat van de Challenge Cup (CC) voor SA nummers in de skiff en de vierzonder. Winnaars van dit klassement worden uitgezonden naar de FISU-WK, dat is een WK voor studenten, dus je moet wel student zijn om er wat aan te hebben. En dan zijn we nog niet klaar want dan is er nog de splitsing tussen de open (of zware) klasse en de lichte klasse. Licht voor mannen is in de skiff lichter dan 72,5 kg en voor ploegen gemiddeld 70 kg en individueel niet zwaarder dan 72,5 (vaak wordt er in viertjes en achten een "compensatiemug" van een kilootje of 65 ingedeeld, dan kan de rest wat meer spieren kweken). Voor dames geldt een individueel gewicht van 59 kg en een ploeggewicht van 57 kg. Deze roeiers worden gecodeerd met de letter L. Blik Wanneer heb je blik? In principe wanneer je de A-finale van je veld wint. Maar dit jaar is er voor de junioren een nieuw systeem ingevoerd op alle 2 kilometers, behalve de NK die hiervoor nog als voorbeeld diende. Alle nummers zijn zowel op de zaterdag als op de zondag uitgeschreven (in principe worden alle nummers maar 1 keer per weekend uitgeschreven), waarbij niet het systeem van voorwedstrijden en finales geldt maar dat van heats. Er wordt per dag maar één keer geroeid, op zaterdag in gelote heats waarbij iedere winnaar van een heat blik heeft, en op zondag worden de 12 tijdsnelste roeiers (mits deze zich ook voor de zondag hebben ingeschreven) in een A- en een B-finale geplaatst en wordt de rest van de inschrijvingen weer geloot in heats. Hier heeft ook iedere heat en finale blik, maar het "zwaarste" blik van het weekend gaat naar de winnaar van de A-finale. En, als je blik hebt dan mag je aanleggen aan het erevlot, waar je in het geval je lid bent van een studentenvereniging door je collega's met het clublied wordt toegezongen. Wat in het geval van combinaties tussen meerdere studentenverenigingen tot een extra wedstrijd op de kant leidt. Waar blijft dat Hemus-lied?
Vera in Afghanistan - 2 28 maart 19.30. Take off naar Afghanistan. 29 maart zette ik rond 11.00 lokale tijd mijn eerste stappen op Afghaanse bodem in Kabul, de stad waar ik de komende vier maanden mijn dagen zou doorbrengen. Voorlopig even geen roeien dus. Samen met inmiddels meer dan duizend Nederlandse militairen en 33 andere landen maak ik deel uit van de International Security Assistance Force (ISAF). Mijn standplaats is Kabul, in het ISAF-hoofdkwartier. deel 2 van 3 Ik heb dan eindelijk wat gezien van Afghanistan. Een paar weken geleden ben ik naar Noord Afghanistan geweest waar een Nederlands Provincial Recontruction Team (PRT) zit. Prachtige tocht door een bergachtig landschap. Van 2000 meter over de Salangpas (3500 meter) met sneeuw, naar 600 meter in de groene dalen afgezakt. Een tocht van 6 uur. Fantastisch mooi. Helaas de trieste resten ten tijde van de russische bezetting her en der verspreid in het land. Veel roestige tanks. Veel paden die met rood/witte stenen zijn gemarkeerd hetgeen inhoud dat het mijnenvelden zijn. Witte kant is veilig, maar kom niet aan de rode kant. De tweede dag mocht ik samen met een collega mee met een team om acht door NL gefinancierde projecten te bezoeken. Een aantal bruggen die gebouwd worden zodat het achterland ook bereikbaar wordt. Dijkverzwaringen, zodat de enige toegangsweg naar het achterland niet verder afbrokkeld door de rivier. Scholen waar zo'n 2000 kinderen naar toegaan van heinde en verre. Rivierstroom aanpassen, zodat de weg niet verder afbrokkeld. Het was op vrijdag, dus de afghaanse zondag. Het enthousiasme echter waarmee de Afghaanse bevolking op hun zondag aan het werk is, omdat ze het zo belangrijk vinden, is goed om te zien. Zo was er bijvoorbeeld ook een dorpje dat 2 broers naar Iran had gestuurd om te studeren zodat zij daarna les konden geven aan de kinderen. Beide broers spraken perfect engels en stonden te trappelen van ongeduld om te beginnen. Voor hun schooltje werden 40 schoolbanken gemaakt. Zij kwamen zelf met een ontwerp en lieten dat door de lokale bedrijven maken. Ook weer stimulans voor de locale economie. Her en der zag je in het landschap borden met aangekondigde projecten vanuit diverse landen. De commandant van het Nederlandse team gaat wekelijks al de projecten af en bekijkt en vraagt naar de vorderingen. Er moet echt resultaat geboekt worden wil er geld beschikbaar worden gesteld. En ... de Afghanen dienen het zelf te doen. Zo waren er ook mensen van IDEA die voor de duur van zes weken bepaalde projecten helpen opstarten. Bijvoorbeeld het adviseren bij het helpen opstarten van kleine ondernemingen. Of het voorlichting geven aan vroedvrouwen (dit is iedere vrouw die meerdere kinderen heeft gehad) om bevallingen te begeleiden. De kindersterfte bij de geboorte is 50%. Aan de hand van plaatjes (want bijna iedereen is analfabeet) wordt uitgelegd hoe een bevalling verloopt. Met deze trip had ik nu echt het gevoel dat er nuttige dingen en een constructieve bijdrage wordt geleverd aan de wederopbouw. Twee andere collega's zijn die dag naar de politie geweest. Samen met de Duitsers wordt gewerkt aan de opleiding van de Afghaanse politie. Tevens zijn zij naar een afghaanse gevangenis geweest. Joop begon overal te krabben als hij over de gevangenis sprak. Al met al een fantastische trip. Een wonder dat ik overigens ben teruggegaan. Kreeg tijdens mijn trip nog een huwelijksaanzoek. Ik zal de man vreselijk beledigd hebben, want ik schoot accuut in de lach. Liefs, Vera Reacties:
[email protected]
Hemus.nl/maand
www.hemus.nl
juli/augustus 2006
pagina 3
Voorontwerp Bestemmingsplan Maatweg
Huis van de Watersport dichterbij Veel van de ontwikkelingen rondom de nieuwbouw spelen zich af "achter de schermen." Dat wil zeggen dat we daar als gewone leden niet veel van merken. Maar de nieuwbouwcommissie is alweer enkele maanden in opperste staat van paraatheid, en het lijkt erop dat het Huis van de Watersport wéér dichterbij is gekomen: in het "voorontwerp bestemmingsplan" komt het Huis van de Watersport voor het eerst prominent voor op officiële plankaarten van de gemeente. -- door Egbert Broersta Nieuwe bestuurders Het aantreden van Maarten van Staalduinen als voorzitter bij Hemus was niet de enige bestuurswisseling rondom het Huis van de Watersport. Ook bij de Reddingsbrigade trad een nieuwe voorzitter aan: Willem van Wegen volgde Selwyn van den Haak op. En bij Stichting Waterlijn is de portefeuille nieuwbouw sinds het vertrek van Han Gerlings in handen van Zeger van Maanen. In een eerste bijeenkomst blijkt het nieuwe driemanschap goed te zijn ingepraat door hun voorgangers. Ze zijn gemotiveerd voor een gezamenlijk onderkomen langs de Eem, en herbevestigden het bewustzijn dat de huidige samenwerking binnen afzienbare tijd tot meer formele afspraken zal moeten leiden. De drie gingen vervolgens gebroederlijk de boot in voor een foto bij een redactioneel artikel in het regionale zakenblad Eemvisie.
kingsbezoek op 15 juni nam Kruyt ook zijn collega Hekman mee. We voeren met twee boten van de Reddingsbrigade naar het beoogde terrein van het Huis van de Watersport. In het hoge natte gras konden we goed kijken naar de ruimte tot de woonboten, de betonfabriek aan de overkant en het weidse uitzicht over de Eem in noordwestelijke richting. Weer terug in de villa lieten de heren zich tot in detail informeren over het ontwerp waarmee wij al enkele jaren werken, en waren merkbaar positief onder de indruk van de ecologische en ruimtelijke aspecten. Daarna volgden nog enkele standpunten over geld en grond, en ze vetrokken alweer voor hun volgende afspraak. De grote delegatie initiatiefnemers bleef achter met een unaniem gevoel: dit nieuwe college gáát voor het Huis van de Watersport van deze wethouders kunnen we een hoop steun verwachten.
Nieuwe wethouders op bezoek Ook binnen de gemeente is na de verkiezingen het bestuur fors vernieuwd. Waar we bij het vorige college nog te maken hadden met twee wethouders (Strengers van ruimtelijke ordening en Brink van sport) is wethouder Kruyt van sport nu ons aanspreekpunt namens het nieuwe college. Tijdens een formeel kennisma-
Bestemmingsplan Maatweg De bouw van het ziekenhuis aan de Maatweg gaat gepaard met allerlei formele procedures. Na de vaststelling van het "structuurplan" in 2005 volgt nu het "voorontwerp bestemmingsplan" dat sinds 8 juni voor het publiek ter inzage ligt. In dit vele tientallen pagina's tellende document is te lezen dat: "vervangende huisves-
ting voor Hemus in het Huis van de Watersport mogelijk moet worden gemaakt" en "dat er goede kansen zijn om het Huis van de Watersport vanuit ecologisch en ruimtelijk oogpunt te realiseren." En verder zijn er allerlei wetenswaardigheden te lezen over ontsluiting, dijkverzwaring en natuurlijk interessante details over de nieuwbouw van het ziekenhuis. Op de "plankaart" die bij het voorontwerp hoort is de plaats van het Huis van de Watersport duidelijk gemarkeerd met de aanduiding "gemengde doeleinden". De dikke stippellijn is getekend op 56 meter van de oever, waarbinnen nog mogelijkheden van dijkverzwaring worden onderzocht. De drie initiatiefnemers zullen op het voorontwerp bestemmingsplan reageren door een formele "zienswijze" te schrijven. Daarna gaat het plan, compleet met alle andere zienswijzen en reactie van de Gemeente naar de Raad en naar de Provincie, en volgt een "definitief ontwerp" van het bestemmingsplan. De hele procedure leidt er waarschijnlijk toe dat de nieuwbouw van het ziekenhuis eind 2007/begin 2008 zal starten. Dan zal waarschijnlijk ook duidelijk zijn wanneer voor het Huis van de Watersport de eerste schop de grond in kan.
Kort nieuws: van wedstrijden, afroeien en elfsteden 2007 Van het wedstrijdfront -- door Leonie Walta
Nationale kampioenschappen Geen nationale kampioenen dit jaar, wel een aantal goede prestaties. Zo werd Pepijn Weeder vijfde in de A-finale J16 skiff, en werd hij met Daan Weide eerste in de B-finale J16 2X. Wijnand Schoemakers werd twee keer tweede in de B-finale, in de J18 1x en de J18 2- samen met Job van Dijk van de IJssel. Joleen weer naar WK Joleen Hakker is evenals de afgelopen twee jaar voor Hemus geselecteerd in de Aangepaste 4+ voor de Wereldkampioenschappen van 2027 augustus in Eton, Engeland. Lisette de Heide is geselecteerd voor de zogenaamde Development vier die in de schaduw van de WK-vier extra begeleiding van de bond krijgt met het oog op een bredere selectie voor de Paralympics in Beijing. Wijnand naar Coupe de la Jeunesse Officiële berichten zijn er nog niet over te vinden, maar Wijnand Schoemakers liet zelf weten geselecteerd te zijn voor de jongens 8+ op de Coupe de la Jeunesse, een mijlpaal voor het jeugdroeien binnen Hemus, en erg leuk voor Wijnand zelf natuurlijk. Hij zal het op 29 en 30 juli in Harkstede moeten opnemen tegen achten van een tiental andere Europese landen.
Afgeroeid in juni G1S1 Lotte Doude van Troostwijk, Sebas Limburg en Tonnie Plessius SO1 Mirjam Bremer, Rob Hes en Leo Piessens SO2 in 1x Daniel 't Hooft, Berend Mortier, Bruno Montauban en Daniel Morpey SO3 Hester Meijer en Sybout Hiemstra BO3 Wijnand Schoemakers, Matthijs Vakar, Bart Vos en Hester Meijer.
Elfstedentocht 2007, reeds Jullie hebben natuurlijk gezien dat de damesploeg geen prachtige verhalen heeft geschreven deze keer, maar reken maar dat we het weer goed hebben gehad! Om dat te bewijzen heb ik in overleg met één van de teamcaptains van dit jaar, Egbert Broers, meteen een accommodatie voor volgend jaar geregeld. Bijzonder vroege vogels inderdaad, maar de praktijk leert dat het anders lastig is om in het hemelvaartsweekend iets goeds te vinden. Het is geworden Zeilschool Rufus, van donderdag 17 t/m zondag 20 mei, in Te Broek (tussen Joure en Sneek), het bovenhuis (voor 16 pers.), en een optie op de Vios, een woonschip ook voor 16 personen. Mogelijkheden te over om het aan te vullen met tentjes. Voor één of meer nachten. Wil je vast een kijkje nemen om enthousiast te worden: www.rufus.nl. Tot volgend jaar! Mirjam van den Hoorn
Hemus.nl/maand
www.hemus.nl
juli/augustus 2006
pagina 4
Midzomertocht geëmigreerd naar Friesland
SLIJTERIJ DE KOLKRIJST
Succesvolle tweedaagse
Ruim gesorteerd in wijn, bier en binnen- en buitenlands gedestilleerd. Ook verhuur van Heineken Cooltap en Grolsch Thuistap.
Na jaren van succes met de Midzomernachttocht op de Eem heeft de Toercommissie dit jaar weer flink uitgepakt. Twee dagen op pad, met zo’n 25 Hemusleden. Eigen wherry’s mee, en bij Wetterwille werden meer wherry’s geleend. De organisatie was tevoren enigszins gespannen of het allemaal wel zou klappen, maar het ging goed. Achteraf hoorden we niets dan juichende verhalen. Deze pagina geeft in beeld en tekst de belevenissen weer. Een aantal deelnemers heeft - los van elkaar - ieder een klein stukje gschreven. Al die stukjes vind je hier, met foto’s van Mirjam van den Hoorn.
Zevenhuizerstraat 151, 3828 PT Hoogland telefoon 033 455 3000
We hebben net een heerlijk zonovergoten Friesland achter de rug, een aanrader voor ieder Hemuslid: actief, ontspannen, gezellig, lekker (gegeten, geroeid, geslapen, genoten). Zigzaggend door kleine slootjes, onder zelfbedieningsbruggetjes door, over open water met golven die je boot in slaan en je bagage doorweken, langs oude kleine huisjes met een prachtig uitzicht op onze boten, met ervaren en minder ervaren roeiers, met wat ouder en wat jonger, met of zonder kleren (zwemmen dan), met goed humeur en frisse moed en zeker met veel dank aan de organisatie! Super. Met een bruinverbrande groet, -- Mirjam Water, zon, riet, heel lekker eten en allemaal vrolijke, gezellige mensen die ook genoten van het roeien, dat was voor mij "midzomer". Een schot in de roos van de Toercommissie. --Diet Huijgen Na een heerlijk ontbijtje op zondagochtend gingen we opnieuw op pad, gewapend met zonnebrandcrème, een pet en veel water. De stuur loodste de boot keurig door de smalle watertjes in Akkrum, waar we even aanlegden voor een kop cappuccino en echt Fries suikerbrood. Op andere plekken nam de stuur even rust, om te telefoneren met het thuisfront 'mam ik moet nu weer ophangen, we hebben bijna een aanvaring, verder niks aan de hand'. De route ging over kanalen en door smalle watertjes, met riet en paarden aan de kant. Wat is Fryslân toch mooi vanaf het water! Op het meer bij Grouw even laten lopen, om de voetjes af te koelen en een echte 'captain koek' te eten. De proviandzakken waren ook op zondag keurig verzorgd. Net als de lunch, waar ook nog even tijd was voor een frisse duik. Complimenten voor het organiserend comité: Corrie, Antoinette en Piet. Lekker afgekoeld waren we klaar voor de laatste etappe, Het is wat later dan gepland.... roeien met Ellen op slag... klik-klak, terug naar de Wetterwille in klik-klak... in een straf tempo op weg naar de zo fel begeerde lunch. Knagende muizen feesten in mijn buik met veel gerommel. Ik ben niet Leeuwarden. En natuurlijk gingen de enige die houdt van rap over de sliding rossen. De zon is heet, veel we de strijd aan om niet als laatblauwe lucht en heel veel zweet. Eindelijk, daar staan de foeragetroe- ste aan te komen... gelukt, maar wel kapot. -- Judith pen. Piet is er al en natuurlijk meteen overboord gegaan. Gelukkig is het water zo modderig dat het onzichtbaar is of hij naakt is, zoals gewoonlijk, of netjes zijn broek heeft aangehouden. Mmm, zou wel lekker zijn, even zwemmen, alleen één klein probleempje, ik heb geen zwempak bij me. Mirjam springt er in, netjes in tenue, voelt even goed aan het slijk op de bodem en roept nog: "kom erin, het is heerlijk!" Nou vooruit dan maar, overboord in roeipak, net als de Hemus jeugd. ARRGHHH, wat koud! Voor mijn gevoel sist het koude water op mijn bezwete huid. oehh.. wat is dit koud!! Gelukkig heeft Piet het water met zijn moddergraafpraktijken zo troebel gemaakt dat niemand zag dat ik van de kou moest plassen. Zouden modderbaden gezond zijn? -- Ank
Zinderend, zwetend en zwadderend, al zwenkend door de bochten, zwoegen wij over de ruige baren in 't friesche wijde land, doorkruisen onstuimige kanalen en nauwe sloten. De boeg voorwaarts gericht, de blik op oneindig, een strakke blauwe hemel vol tintelende zonneschijn. Aan de horizon verscheen, op een sappige groene oase van rust, een veldje bedekt met heerlijke broodjes, koffie, salades en fruitige sappen, exquise uitgekozen door het alom op de achtergrond aanwezige toervoorbereidingsgezelschap. Moegeroeid door de soepele cadans van de voortdurende slag, de waterspetters om de oren, strekten we de benen aan de wal en deden ons tegoed aan de heerlijke spijzen. -- Peter
Laatste etappe voor Leeuwarden. Inmiddels een schitterend weekend achter de rug gevuld met boert, jokernij, versnaperingen, uitgebreide eetfestijnen en flink wat drankgelag (vooral limonade natuurlijk!). De laatste etappe met een lunch aan de waterkant. Volstrekt onverwachts duikt er uit het water een uit de blubber gekropen embryonale verschijning op. Met het sluik der aarde nog op het hoofd begint het zich naar het midden van het water te bewegen. Plotseling klinkt er een hoog gegorgel op uit een wanstaltig oranje gekleurd fluitje. Het water spat in het rond, het monster begint zich te weren om de boten die nog aankomen te verwelkomen. Onder luid geroep van "dit is een welkomstritueel" probeert Piet een voor een de boten omver te trekken. Ondanks verwoede pogingen en buitengewone overgave is dit niet gelukt. Het was trouwens een van de rituelen die speciaal ten behoeve van de Midzomertocht ten tonele werden gevoerd. Een geweldig weekend met evenzoveel pret! -- Cees
niet zo
maar zo
Stroomafwaarts drijft dat hout in Duitsland, lees maar op pagina 8. ‘Laat maar drijven’ [Lass doch fliessen] zeggen ze daar...
... ‘want bij Hemus staan allemaal van die Sitawagens klaar om het op te vangen.’ [bei Hemus gibt es die gelben Müllwagen von Sita, die werden das Holz schon aufräumen]
in & uit • in Tonnie Plessius • Michiel Faber • Gidia Kap • Gerben van IJken • Matthijs Bakker • Alet van ’t Eind • Irene Kunst-Janssens • Michiel van der Nol • Elisabeth Beels • Jiska Mels • Annemarie Wolters • Kirsten Schreibers
• uit helemaal • niemand
Hemus.nl/maand
www.hemus.nl
juli/augustus 2006
pagina 5
Langs de Eem: SITA
Afvaltussenstation Op een doordeweekse dag is het een komen en gaan van containerwagens aan de Havenweg. De ene helft komt puin en afval brengen, de andere pikt het weer op en brengt het naar zijn bestemming. SITA Amersfoort is een van de ongeveer vijftig tussenstations in de afvalketen. Lokatiebeheerder Henk de Ruiter leidt me rond tussen glas, puin en bergen met luiers. -- door Jos Wassink
Tussen de containers door is aan de overkant Villa Hemus nog net te zien. Gisteren zwommen er mensen in de Eem, vertelt één van de SITA-mannen me. Mag dat eigenlijk wel? Ik stel hem gerust: de Eem is schoon genoeg. Samen met lokatiebeheerder Henk de Ruiter loop ik over het SITA-terrein. Ik zie bergen met glas, containers vol met oude monitoren en computers, hopen puin en een enorme berg luiers. Dit, vertelt De Ruiter, vormt het grootste deel van het afval: incontinentieluiers uit verzorgingscentra en ziekenhuizen. Met de komende vergrijzing zal die berg alleen maar groeien. Echt een hoop voor de toekomst. Ondertussen rijden vrachtwagens af en aan. Chauffeurs maken een korte stop op de weegbrug, melden zich in de portacabin en rijden verder het terrein op. In de loods duwt een enorme shovel bergen afval bij elkaar. Een klein veegwagentje snort er tussendoor om de vloer schoon te houden. Je hebt hier ogen in je achterhoofd nodig, maar volgens de mannen is het nog rustig vandaag. In totaal wordt hier jaarlijks 40.000 ton bouw-, sloop- en bedrijfsafval omgeslagen. De 'lokatie' Amersfoort is één van de circa vijftig overslagplaatsen in Nederland. SITA is marktleider op bedrijfsafval in Europa, Azië en Zuid-Amerika. SITA kocht in 1998 de Nederlandse vestigingen over van de Amerikaanse firma BFI. SITA maakt op zijn beurt weer onderdeel uit van de SUEZ-groep die behalve in afval ook actief is in energie en water. Het afval arriveert vaak in kleine containers. Vervolgens wordt
de inhoud uitgesplitst en de verschillende fracties van het afval verdwijnen weer naar verschillende bestemmingen. De luiers bijvoorbeeld gaan naar een bedrijf in de buurt van Arnhem dat ze tot prut vermaalt en uitwast. Smakelijk is het niet, maar uiteindelijk schijnen er weer zakdoekjes van gemaakt te worden.
Gezondheid! Eén van de grootste klanten van SITA is de hamburgergigant McDonalds. Naast wereldkampioen hamburgers bakken, wil het bedrijf ook uitblinken in de recycling en dat lijkt meer dan een loze kreet. In de lange vrachtwagens, die het afval oppikken bij de 'Big M', wordt al het afval gescheiden opgeslagen en gewogen: etensresten, frituurvet, piepschuim, karton enzovoorts. De gescheiden afvalstromen zijn in de SITA-loods terug te zien. Een aardig voorbeeld van de recycling is de frituurolie die na inzameling naar Delfzijl gaat om gereinigd te worden en daarna terugkeert als puur plantaardige olie (PPO) als brandstof voor de vrachtwagens. De keten is rond, en dat gebeurt in de afvalsector steeds vaker. De moderne afvalverwerking is een oefening in logistiek en recycling. Henk de Ruiter zit al meer dan 25 jaar in het vak en hij heeft de verandering zien gebeuren: "Destijds werd hooguit tien procent hergebruikt. Dat is nu precies andersom. Vrijwel alles wordt verder verwerkt. En zelfs als afval verbrand wordt omdat het niet verder te gebruiken is, dan wordt er warmte en elektriciteit uit gewonnen. Dat is toch mooi," vindt De Ruiter. Hij is trots op zijn vak. Hij is eraan gewend om voor vuilnisman aangezien te worden, maar als hij de gelegenheid krijgt om dat misverstand recht te zetten, doet hij dat graag.
Het glazen uitbouwtje bevat een blusinstallatie. Een enorme dieselmotor drijft een pomp aan die Eemwater oppompt als bluswater. Dikke rode pijpen lopen vanuit hier naar het plafond van de hal. De installatie reageert automatisch op brandmelders in de hal. Medewerkers testen de installatie regelmatig. In maart 1997 brak er brand uit in de hal van de toenmalige BFI. Sinds paar jaar eist de verzekering een blusinstallatie.
Iets nieuws onder de zon
Zonnebootrace
Vorige maand berichtten we over de ecotour van Hans Meijer en zijn team. Zij legden de Elfstedentocht roeiend en fietsend af. Maandag 26 juni is er een andere ecotocht van start gegaan: de Frisian Solar Nuon Challenge. Dat is een Elfstedentocht voor zonneboten. Die doen er alleen wel langer over: zes dagen. En nachtvaren is er uiteraard ook niet bij. Jos Wassink sprak een week voor de start één van de deelnemers.
Timo (links) en Jan Koopstra op hun Solar Mantra bij zonsondergang. De meeste van de circa dertig inschrijvers zijn universiteiten en hogescholen. Ook heeft er een aantal bedrijven ingeschreven, maar particulieren zijn er maar twee. Jan Koopstra uit Aalsmeer is er één van. Ik ontmoet Jan tijdens een testvaart op een strandje van het Westeindermeer. Een slanke actieve veertiger met dun snorretje, korte broek en zwarte zonnebril. Hij praat honderduit en toont me ondertussen graag zijn boot. Samen met zijn zoon Timo bouwt hij de boot op. De basis zijn twee lange drijvers (catamaran-principe) waarop drie frames bevestigd worden met in totaal acht zonnepanelen. Een doos met regelelektronica en een andere met een accu maken de uitrusting compleet en een 1-pk elektromotor zorgt voor de aandrijving. De proefvaart heeft iets onwerkelijks: het motortje werkt, maar je hoort alleen het geklots van water. Snel gaat het niet: bij bewolkt weer loopsnelheid en bij stralende zon haalt de 'Solar Manta' het dubbele: negen kilometer per uur. Koopstra is allang tevreden, voor hem is het meer de kick van het meedoen dan de hoop op overwinning. Koopstra houdt van zonnecellen. De zonnewagenrace World Solar Challenge in Australië volgde hij op de voet. De Nuna 2 van de TU Delft won er. Maar een zonne-auto ligt ver boven het budget van een particulier. Toen Jan Koopstra begin dit jaar van een Elfstedentocht met zonneboten hoorde zag hij mogelijkheden. Hij had de tocht twee keer geschaatst en dan nu met een eigen boot... Die kans kon hij niet voorbij laten gaan. Begin februari schreef hij zich in en de verdere maand werkte hij aan zijn ontwerp. Na goedkeuring van de tekening werkt hij keihard aan de bouw van de zonnecatamaran en begin mei kan hij zijn eerste proefvaart houden. Toen kwam hij erachter dat de
boot niet stuurde. Hij kon het motortje draaien wat hij wilde, maar de drijvers gingen rechtuit. Een klein ophaalbaar zwaardje aan de punt bood uitkomst. Half juni is de boot er klaar voor, en de bemanning ook. Als voordeel van zijn ontwerp ziet Koopstra de lage opbouw, wat van pas komt bij de vele lage bruggen. Verder blijkt de open catamaran vrij ongevoelig voor golven. Die spoelen over de drijvers en door de frames, maar zo lang de elektronica goed waterdicht verpakt blijft, is dat geen probleem. Tot slot kan de wind onder de zonnepanelen door waaien, en dat is van belang voor de opbrengst van de cellen. Want als ze te heet worden, loopt de geleverde stroom snel terug. Over zijn plaats in het klassement maakt Koopstra zich niet veel illusies. Uitvaren is het belangrijkste, net als bij elke andere vorm van Elfstedentocht. Hij is vooral benieuwd hoe de vermoeidheid toe zal slaan. Negen uur op een vlakke schuit, samen met je zoon - dat kan lang zijn. Zeker als het zes dagen aan een stuk is. De vorderingen van vader en zoon Koopstra zijn te volgen op hun website: http://www.nikhef.nl/~jank/solar _manta/ De website van de race zelf: http://www.frisiannuonsolarchallenge.com/
Jan Koopstra aan het roer van de zonneboot
Hemus.nl/maand
www.hemus.nl
juli/augustus 2006
pagina 6
Boekbespreking ‘De hel van 2 kilometer’ door Leo van de Ruit
Who’s who in het Nederlandse wedstrijdroeien Laat je niet misleiden door de titel. ANP-sportverslaggever Leo van de Ruit geeft namelijk geen psychologische analyse van de wedstrijdroeier. In plaats daarvan is het boek een portrettengallerij van de belangrijkste Nederlandse wedstrijdroeiers van de afgelopen honderd jaar. Met ondermeer Nico Rienks, Ronald Florijn, Gerritjan Eggenkamp ('The big G') en vele anderen.
Hemus actief bij finale Juniorencompetitie Vorig jaar werd de regiocompetitie voor junioren vervangen door de juniorencompetitie. Deze competitie bestaat uit een najaars- en een voorjaarscompetitie waarin diverse poules van meestal vier teams uit één district bij elkaar op bezoek gaan en wedstrijden tegen elkaar varen. Voor beide competities zijn er poule winnaars en die mogen dan aan het einde van het seizoen op de landelijke finale tegen elkaar varen. -- door Leonie Walta
door Jos Wassink
Van de Ruit (1947) is sportjournalist in hart en nieren. Eerder schreef hij ondermeer het boek 'De pijn van het water' en 'De top 500' met de 500 beste Nederlandse topsporters. 'De hel van 2 kilometer' is een kruising tussen beide: verhalen over de beste 20 tot 30 Nederlandse wedstrijdroeiers (m/v). De verhalen zijn grondig geresearched en staan bol van (wapen-)feiten en jaartallen, wat de leesbaarheid overigens niet ten goede komt. Het boek lijkt me vooral op z'n plaats naast het bed van de ambitieuze wedstrijdroeier. Elke avond een verhaaltje voor het slapen gaan. Tussen alle feitelijkheid is er ook ruimte voor de menselijke kant van de topsport: twijfel, ruzies en depressies komen vaak voor. Maar de belangrijkste eigenschap is wel de vastberadenheid waarmee alle toproeiers in ruime mate zijn toegerust. Neem bijvoorbeeld Gerritjan Eggenkamp, die het voor elkaar kreeg een plaats te bemachtigen in de Oxford-acht bij de bekendste boatrace ooit: het duel Oxford - Cambridge dat sinds 1829 ieder jaar geroeid wordt. Nu kijken er 400 miljoen mensen naar in 180 landen. Eggenkamp droomde ervan, maar had zich niet gerealiseerd dat er ook zulke strenge studie-eisen aan verbonden waren, evenals aanzienlijke kosten (50.000 euro). Eggenkamp krijgt een plaats, roeit tegen alle verwachtingen in mee naar de overwinning en maakt tenslotte zijn studie Management Research aan de Keble's University ook nog af. Hij keert terug naar Nederland, neemt een baan, maar droomt nu stiekem van de Olympische spelen in Peking 2008. Dat het niet altijd zo glad verloopt merkt Niels van Steenis. Hij komt in de Olympische acht voor Atlanta (1996) terecht en traint als een beest. Hij voelt continu de druk om beter zijn best te doen dan de rest. Hij is immers de Benjamin van de boot en hij wil zijn idolen Ronald Florijn en Nico Rienks voor geen goud teleurstellen. De wedstrijd verloopt fantastisch (goud!), maar de zware training eist zijn tol. Na terugkeer in
Juniorencompetitieleider Jantinus Ziengs bereidt voor "Ik was wel sterk in die tijd en liet me niet snel intimideren. Kwestie van lef en mazzel." Later stapt hij over op oorlogsfotografie en maakt in 1967 de World Press Photo. Na een ernstige verwonding in Vietnam revalideert hij een half jaar en schakelt hij over op sportfotografie. Dat levert hem zijn tweede World Press Photo op en onsterfelijke roem met zijn foto's van Michael Jordan ('Air Jordan') en de Marlboroman. Op zijn 65-ste gaat hij weer roeien en sindsdien keert hij ieder voorjaar terug naar de Amstel voor de skiffhead.
Nederland kan Van Steenis zijn draai niet meer vinden. Hij eet nauwelijks, valt ernstig af en raakt in een depressie. "Ik ben toen naar mijn ouders gegaan tot het weer beter met me zou gaan. Bij mijn ouders deed ik helemaal niets. De eerste weken sliep ik alleen maar. Ik ging om tien uur naar bed en bleef liggen tot twee uur de volgende dag." Van Steenis heeft een diepe burn-out opgelopen en het zou vier jaar duren tot hij in 2000 zijn studie weer op zou pakken en het leven weer aan kon. Veertig jaar eerder beleefde Co Rentmeester een vergelijkbare terugslag. In 1960 behaalde hij met Peter Bakker bij de Olympische spelen in Rome een vijfde plaats. De beste Nederlandse van de Olympische spelen. En daarna gingen ze stappen met prinses Beatrix. Maar toch: vijfde! De coach wendde het hoofd af toen ze binnenkwamen. Ze waren kapot, overtraind en chronisch oververmoeid en daarbij: teleurgesteld en miskend. Het bezorgde Rentmeester een kerf in zijn ziel, zoals hij het later uitdrukte. Co Rentmeester is echter niet voor één gat te vangen. Hij gooit het roer om en wordt fotograaf in Amerika. Bij Life Magazine krijgt hij zijn grote kans. Daar breekt hij door met foto's van rellen in Los Angeles.
Aan bijzondere karakters geen gebrek in de roeiwereld, zoveel wordt wel duidelijk. Helaas ontbreekt een personenregister. Een aantal van de karakters zou je graag beter willen leren kennen. Co Rentmeester bijvoorbeeld is zondermeer een (geïllustreerde) biografie waard. En dat geldt ook voor bijvoorbeeld Ernst de Jonge en Karel Hardeman die deelnemen aan de nazi-Olypiade van 1936, maar uiteindelijk in het verzet terechtkomen bij soldaat van Oranje Erik Hazelhoff Roelfzema. Zulke mannen verdienen meer ruimte dan de krantenstijl van dit boek toelaat. 'De hel van 2 kilometer' blijft daarom wat mij betreft steken tussen biografie en sportencyclopedie. Te beknopt voor het een en te lang voor het ander. De hel van 2 kilometer, Leo van de Ruit, Tirion uitgevers, 2003
De Bestuursmix spettert naar de finish tijdens Natroweemus
Aangezien Jantinus Ziengs als competitieleider namens de KNRB Commissie Wedstrijden deze finaledag op de Roeibaan Beekse Bergen organiseerde, schakelde hij een aantal Hemus-leden met Eemhead/HEK ervaring in om te komen helpen. Zo werd het wedstrijdsecretariaat bemand door Petra van Staalduinen en Els Boelhouwer, stond Maarten van Staalduinen met zijn megafoon op het vlot om iedereen op tijd in de boten te krijgen en aanvaringen te voorkomen, en zelf zat ik bij de tijdwaarneming om de uitslagen te verwerken. Daarnaast was ook René Uitham aanwezig voor het maken van foto's van alle deelnemende teams (eerst vanuit een bootje, en later op de wal). Maar, er waren ook roeiers van Hemus vertegenwoordigd op deze finaledag. Hoewel Hemus niet meedeed aan de voorjaarscompetitie waren er wel een aantal ploegen die de najaarscompetitie hadden gewonnen en dus ook waren uitgenodigd. Uiteindelijk deed er één jongensploeg van Hemus mee. En dat bleken niet de minsten. Matthijs Vákár, Sander Bijvank, Erik Mus en Wouter Doude van Troostwijk hadden op het laatste moment nog een maatje gevonden in Joost Jurres, die door examendrukte dit jaar op de 2-kilometers wat verstek moest laten gaan. Ze roeiden de snelste tijd in de dubbelvier, Joost won het skiffklassement, en als team (optelsom over 2 skiffs, 2 dubbeltwees en de dubbelvier) werden ze tweede en konden ze een blauwgerande beker mee naar huis nemen. De uitslagen kun je bekijken op www.juniorencompetitie.nl. In de finishtoren was te merken dat dit evenement toch iets anders is dan het organiseren van de Eemhead. Er wordt gewerkt met een speciaal programma (nou ja, speciaal, het werkt nog
volledig onder DOS) wat ook op de twee kilometerwedstrijden wordt gebruikt en vooral geschikt is voor boord-aan-boord races. Vier ploegen starten tegelijk, bij de start wordt op een knopje gedrukt wat een tijd aan het systeem doorgeeft, bij de finish drukt weer iemand op een knopje bij iedere ploeg die finisht, en met de juiste finishvolgorde zijn dan de tijden aan de roeiers toe te wijzen en rolt er een uitslag uit. Dat gaat zo de hele dag achter elkaar door. Er wordt wel eens een puls gemist en dan moet er met handgeklokte tijden een uitslag bepaald worden, maar dat maken we met de Eemhead ook wel eens mee. En soms gaat er bij het roeien wel eens wat mis. Zo waren er een aantal botsingen tussen roeiers in de oproeibaan en de wedstrijd. Een meisje moest zelfs naar het ziekenhuis nadat ze vier riemen tegen haar kaak had gekregen. Gelukkig viel het mee en kon ze aan het eind van de dag nog wel haar blik komen ophalen. Het was een stralende dag, en kon iedereen lekker buiten langs de baan zitten wat bijdroeg aan de gezellige sfeer. Voor de eerste drie van elk nummer was er een medaille en voor de eerste drie teams een beker. Vooral het team-aspect van deze wedstrijden lijkt heel goed uit te pakken. Maar daarover zullen de junioren zelf in een forum meer mogen zeggen. Roeivereniging Neptunus uit Delfzijl was de enige vereniging met originele ploegnamen. Een team had de lachers op zijn hand door zich Stop Maar Wij Winnen Toch Wel te noemen. Jeugdige overmoed? Welnee, ze namen gewoon een boel blikken en de hoofdprijs voor jeugdteams mee naar huis. In deze ploeg zaten ook twee roeiers met de naam Slagter. Het gevoel voor humor kwam ons ergens al bekend van voor…
Hemus.nl/maand
www.hemus.nl
juli/augustus 2006
pagina 7
Phil
Buiten de boot
Phil Birch: Looking for Lammies Sommige Hemusleden hebben bijzondere nevenactiviteiten. Neem nu Phil Birch, ook bekend als de polyesterman met de tatoeages. In het schuurtje achter zijn huis in het Soeterkwartier staan vier en een halve scooters. Het restant van een container vol uit India. -- door Jos Wassink Op de foto een hele rij jonge knullen op scooters. In Engeland in de zeventiger jaren kon je als tiener amper zonder. Phil staat ertussen in zijn zwarte jack. Alle vrienden hadden een Lambretta, maar Phil niet. Phil had een Vespa. Nu is daar strikt genomen niks mis mee. Betrouwbaar is-ie. Maar een 'Lammie', dat is pure passie. "Kijk dan!" wijst Phil naar de gedeukte scooters achter me, "Zo'n klein dingetje. Ik ben erop naar Monte Carlo geweest. Er is niks anders!" Phil mag nu dan een Harley rijden, de passie voor Lammies is nog springlevend. Toen een vriend van hem in 2003 hoorde dat Phil naar India zou gaan, riep hij: "Daar moet je scooters kopen!" In 1994 was de hele productie van Lambretta's namelijk vanuit Italië naar India overgeheveld. In december kwam Phil in Goa aan en ging met een paar duizend euro op zoek naar tweedehandsjes. In twee weken
tijd kocht hij er 24 voor 1700 euro. Ruim een jaar later kwamen er zestien aan in een zeecontainer. Zo gaat dat in India. De vloermatten waren gestript en de scooters stonden stijf van het vet. Inmiddels was er aan transportkosten en aan invoerrechten en BTW al ruim drie mille bijgekomen. De verkoop liep aanvankelijk goed, maar de laatste winkeldochters staan in de schuur te wachten op iemand die net dat spatbord of net die claxon nodig heeft. Contacten via de Lambrettaclub Nederland moeten ervoor zorgen dat geïnteresseerden de scooters op het spoor kunnen komen. Wel is duidelijk dat de Lambretta-rage in Engeland veel actiever is dan
hier in Nederland. Net als met de minirok en de laarzen destijds, vergelijkt Phil. Of het verdient? "I've covered my costs." Het beviel wel die importhandel, want op het tweede bezoek aan Goa, er waren toen inmiddels twee of drie andere Britten aan het importeren geslagen, liep Phil langs een zaakje en zag aardwerk beelden. "Fuck! Dat vind ik nou mooi." Hij bestelde er een stuk of dertig en liet ze opnieuw verschepen. De meeste staan nu naast het schuurtje in een overdekte
berging. Een paar staan aan de straat voor een 'Te Koop' bordje en een stuk of tien gaan er binnenkort op consignatie naar een tuincentrum. Ook een nieuwe lading scooters is onderweg. Tien stuks dit keer. Phil verwacht de zending pas volgend jaar in Nederland. Kopers lijken er vooral in Frankrijk en Engeland te zijn. Het kan vreemd lopen. Dertig jaar geleden wilde het maar niet lukken om aan een Lambretta te
komen. Nu moet Phil z'n best doen om eraf te komen. Maar als ze een tijdje blijven staan vindt hij dat helemaal geen probleem. 't Is meer nostalgie dan handel, die scooters. Het hele aanbod op: www.gormontscooters.verkoopt.nl De site is momenteel een beetje krakkemikkig. Ken je ook iemand in de club met opmerkelijke nevenactiviteiten, laat het ons weten via
[email protected]. Ook als het jezelf betreft.
Hemus.nl/maand
www.hemus.nl
juli/augustus 2006 Esslingen am Neckar is een middelgrote stad (90.000 inwoners) in Zuid-Duitsland, tien kilometer ten oosten van Stuttgart. De stad is tegen de heuvel op gebouwd en de roeivereniging ligt achter een metershoge rivierdijk tegenover de autosnelweg. Veel vrachtvaarders zijn er onderweg en de Neckar kent vele sluizen. Direct voor de deur bepalen hoge stalen damwanden het uiterlijk van de rivier, verderop worden de oevers groener. De accomodatie bestaat uit een aan beide zijden uitgebouwde loods, waarachter onopvallend een hele ruimte schuilgaat met kleedkamers, ontspanningsruimte en een opvallend goed uitgerust krachthonk. Als je verder doorloopt kom je bij de ingang van een Grieks restaurant terecht. Argos genaamd, naar de klassieke Peloponnese havenstad. Voor een toevallige bezoeker een verrassende overgang, maar voor de roeiers een gouden deal. Toen ze problemen hadden om de kantine te bemannen, is besloten een vlucht naar voren te doen en de zaak uit te bouwen en te verpachten. Roeiclub en Grieks restaurant leiden sindsdien een symbiotisch bestaan. Dit jaar is een bijzonder jaar voor de Esslinger roeiers: ze vieren in november hun honderdja-
pagina 8
Roeiverbod door drijfhout
Perikelen van Ruderverein Esslingen In het kader van het vreemdroeien had ik met mijn schoonzus een roeiafspraak gemaakt bij RV Esslingen. We daalden de Zollberg af en volgden de rivier de Neckar tot aan het botenhuis. Daar aangekomen kregen we te horen dat er een roeiverbod was uitgevaardigd vanwege drijfhout. De overvloedige regen had takken en stronken de beken afgedreven, met als gevolg dat de bruine Neckar nu bezaaid was met obstakels. Alle tijd dus om over het wel en wee van deze Zuid-Duitse vereniging te vernemen uit de mond van roeicommissaris (Vorstand Sport) Cornelia Luptowitsch. -- door Jos Wassink rig bestaan. De vereniging telt een stabiel aantal van tweehonderd leden (ter vergelijking, Amersfoort heeft anderhalf keer zoveel inwoners, maar meer dan anderhalf keer zoveel roeiers). De jongste jeugd is heel jong: vanaf acht jaar kun je hier leren roeien en het oudste lid is de tachtig
Bar weer elke dag open
Villa nieuwe stijl
De Villa heeft een moeilijke tijd achter de rug. De bar was doordeweeks ineens dicht en er verscheen een drankautomaat. Onpersoonlijker kan het niet. De barcommissie gaf aan het niet meer te zien zitten, aanleidng voor een groepje leden om de Villa en de bar nieuw leven in te blazen. Het eerste wat gebeurde was dat de drankenautomaat zo ver mogelijk werd weggezet. Ook de computer werd weggehaald, want twee is genoeg om als afschrijfboek te dienen. Verder is de Villa een beetje anders ingericht en hebben we alle oude rommel weggegooid. Villa bemand Maar de belangrijkste vernieuwing is dat de Villa weer bemand is: elke doordeweekse avond nog even behalve vrijdag - en zo’n beetje de hele zaterdag en zondag is er iemand aanwezig. Vaste mensen De Villa wordt bemenst door een gedeeltelijk vast team. Elke avond iemand anders. Op het prikbord op de website kan je lezen hoe het schema eruit ziet. Momenteel is dat als volgt: Avonden: - maandag: Els Boelhouwer - dinsdag: Carla Groenewegen - woensdag: Piet Hilhorst - donderdag: Hetty Lofström
- vrijdag: nog even niet Weekends: Het bestaande rooster blijft gelden, de gaten worden opgevuld. Daarom nog geen vaste teams, behalve: - zaterdag 12.30-15 uur: Wim van Roosendaal - zondag 10-12.30 uur: Ak Schimmel en Egbert Broers Naast deze mensen draait een flink aantal anderen mee. Wil je ook meedoen, meld je dan even bij Koos Termorshuizen,
[email protected]. Vereiste is dat je het leuk vindt om van de Villa iets leuks te maken. ...en meer Die iemand zorgt ervoor dat de bar open is, maar hij/zij doet meer. Zoals helpen als jij er in je eentje staat en je wilt gaan skiffen. De vlag gaat uit, muziekje aan, het hek helemaal open, alles wordt even gecontroleerd, het terras wordt klaargezet, net echt dus.
gepasseerd. De jeugdafdeling zorgt hier voor de medailles. Er zijn ongeveer 25 jeugdleden, waarvan de helft actief is in wedstrijden. Cornelia Luptowitch is samen met Herr Klemm (Duitsers zijn niet vlot met voornamen) bijna dagelijks op de loods te vinden om de groep te begeleiden. De inspanningen beginnen vruchten af te werpen, want RV Esslingen heeft de meeste medailles uit de omgeving (Baden-Württemberg) gehaald en enkele leden zitten op nationaal niveau.
Het vaarwater is op het eerste gezicht niet erg aantrekkelijk, en dan heb ik het niet eens over de eilanden drijfhout die voorbij trekken. Eerder over de autoweg aan de overkant, over snelvarende vrachtschepen op korte afstand en over de metershoge stalen damwanden. Zeker, verderop wordt het rustiger en breder en verschillende aftakkingen maken gevarieerde uitstapjes mogelijk. Een bijzondere tocht is de jaarlijkse 'Neckar Pokal', waar teams in minder dan 24 uur varen (wel verdeeld over drie
dagen in verband met overnachtingen en schuttijden) de 200 kilometer afstand afleggen vanaf Esslingen naar het einde van de Neckar, namelijk daar waar de Neckar uitmondt in de Rijn. Iedere vereniging heeft rare gewoonten, en RV Esslingen vormt geen uitzondering op die regel. Een typisch gebruik zijn hier de 'Alte Herren Fahrten', halfjaarlijkse toertochten die alleen voor mannen bestemd zijn. De vrouwen zinnen nu op wraak en gaan hun eigen uitjes plannen, natuurlijk met uitsluiting van de heren. Een andere eigenaardigheid is de voorliefde voor skullen. Er is in de hele loods slechts één boordboot te vinden en dat is een overnaadse acht. De andere acht is dubbel geriggerd en even verderop ligt nog een rariteit: een dubbel-vijf. Warum nicht. En van iedere vereniging valt iets op te steken. In het geval van Esslingen is dat wat mij betreft de symbiose tussen restaurant en roeivereniging. 's Avonds na het roeien blijven veel roeiers een hapje eten en de restaurantbezoekers genieten van de afleiding van al die atletische sporters die over het terrein heen en weer lopen. Maar belangrijker nog is het financiële argument: de helft van de begroting van RV Esslingen wordt gedekt door de pacht van het restaurant. De contributie blijft daardoor beperkt tot een schamele 172 euro per jaar.
Hierondertwee typen Duits drijfhout
Eerste wedstrijdervaring 17 juni - Tijdens de jubileum-jeugdwedstrijden van RIC hebben (op de foto van links naar rechts) Tonnie Plessius, Daniël Morpey, Bruno Montauban, Berend Mortier en Lotte Doude van Troostwijk zich in het zweet geroeid. Voor een aantal van hen was dit de allereerste wedstrijdervaring onder deskundige en bezielende leiding van Daan Smit. Diverse heats werden gewonnen, en zelfs de ouders lieten zich aan het eind van de middag niet onbetuigd.
