17e jaargang 7 december 2011 redactioneel onafhankelijk magazine van de Hanzehogeschool Groningen Illustratie: Sam

17e jaargang 7 december 2011 redactioneel onafhankelijk magazine van de Hanzehogeschool Groningen | e-mail: [email protected] | Illustratie: Sam peeters

5

ADVERTENTIE

SLAG OP DE CAMPUS 2012

Wanted Students for promo team

€ 10 per hour

Voor de 5e keer organiseert de CAST in samenwerking met de Academie voor Popcultuur en het Prins Claus conservatorium de ‘Slag op de Campus!’, als proloog voor het Eurosonic & Noorderslag-festival. Op verschillende locaties verspreid over de Zernike-campus kan er tussen 11.45 uur & 12.45 uur geluisterd worden naar diverse concerten.

PROGRAMMA Programma 10 januari: • Yellow House 21 (Atrium, Van Olsttoren) • Mr. Midje (Van Doorenveste)

Programma 11 januari: • Ricardo Muñoz (Atrium, Van Olsttoren) • Ranyáda (Marie Kamphuisborg)

Go to the editorial office of HanzeMag room A0.04 (between Atrium and shop) for information or send an email to [email protected]

[5] 2011 7 DECEMBER WOENSDAG HANZEMAG 3

Nachtburgemeester stelt nachtwacht in

‘Herriedagen…

alleen al die naam!’

Sinds begin november is hij de nachtburgemeester van Groningen. Chris Garrit (38) was al bekend als gitarist en organisator van grote evenementen. ‘Ik wil niet dat ze na twee jaar zeggen, wat heeft-ie eigenlijk gedaan?’ Hoe word je nachtburgemeester? ‘Vrienden maakten me op de verkiezing attent. Het leek me eerst niets, maar toen ik er beter over nadacht, heb ik besloten mee te doen. Ik heb een filmpje gemaakt waarop ik mijn standpunten uiteenzet. Daarmee kwam ik door de voorronde. De finale was in Huize Maas waar het publiek kritische vragen stelde. Uiteindelijk ben ik unaniem door de jury gekozen en door zo’n driekwart van het publiek.’ Je hebt je sporen in het uitgaansleven verdiend. ‘Ik ben tot 2001 gitarist geweest in diverse bands zoals The Gravediggers en Jammah Tammah. Ach, weinig sex, drugs en rock & roll, hoor! Wel heel veel repeteren en rondreizen in busjes. Op een gegeven moment had ik genoeg van dat leventje en ben ik sociaal werker geworden, onder meer bij jeugdgevangenis Het Poortje. Naast mijn werk organiseerde ik avondjes met bevriende bandjes. Dat liep minder goed dan de avonden met housemuziek. Rock en dance waren in die tijd nog zeer gescheiden wereldjes. Op een gegeven moment was er een dubbele boeking. In één ruimte speelden bandjes, in de andere was housemuziek. Het grappige was dat de punkers bij de housers gingen kijken en andersom. Op het eind van de avond liep alles door elkaar. Dat mixen van culturen geeft me nog steeds een kick. Later ben ik via de stichting Muziek over Groningen, beter bekend als SMOG, grote festivals gaan organiseren zoals Groningsch Peil en het Gideon Festival. Door de evenementenorganisatie ben ik me steeds meer gaan bemoeien met gemeentebeleid op het gebied van cultuur en uitgaan. Vorig jaar heb ik nog actie gevoerd tegen het verlagen van de decibelnorm: zeg nee

tegen 70 dB. We hebben die wetgeving kunnen tegenhouden. Nachtburgemeester, een Groningse versie van Jules Deelder? ‘Ik heb wel eens met Jules gesproken. Geweldige kerel. Hij heeft het nachtburgemeesterschap zo’n beetje uitgevonden, écht een symbool. Maar zélf wil ik meer zijn dan dat. DJ Isis, de nachtburgemeester van Amsterdam komt op voor de belangen van de horeca en de bezoekers. Dat wil ik ook. Hoewel ik wel een ambtsketting heb ontvangen, heb ik geen echte macht, en ook geen salaris, maar ik hoop toch iets te kunnen verbeteren. Als de ambtstermijn over twee jaar afloopt, moeten de mensen zich niet afvragen wat ik eigenlijk heb uitgevoerd.’

4 HANZEMAG WOENSDAG 7 DECEMBER 2011 [5]

Wat ga je doen? ‘Mijn eerste actie is het lanceren van een portaal waar stadjers hun mening geven over onderwerpen die met het nachtleven in de stad te maken hebben: klachten, problemen, maar ook positieve zaken. Met dertien professionals van het nachtleven – popmusici, horecamensen, internetprofessionals en studenten heb ik de Groninger Nachtwacht opgericht. We vormen samen een mening over de zaken die op de website binnenkomen, en die spelen we door naar de gemeenteraad en we hopen dat ze ons volgen. Bij de verkiezing heeft Peter Rehwinkel me beloofd dat we af en toe een kop koffie gaan drinken. Dan kan ik mooi adviezen en problemen bij hem neerleggen.’

Je wilt een bruisender Groningen?

‘Iets wat me totaal niet bevalt is de zogenaamde herriedagenregel van de gemeente. Twaalf dagen per jaar dat cafés een band mogen hebben. Alleen al die benaming! Groningen is toch city of talent? Dan ga je toch niet datgene wat het talent voortbrengt herrie noemen? Ik wil dat de gemeente het anders gaat inrichten. Zo zijn er veel plekken in de stad waar je gerust vaker optredens kunt hebben zonder dat je overlast hebt. ‘Ik wil me ook sterk maken voor jongeren die wiet kopen in coffeeshops. Dat is toegestaan, maar er is geen enkele controle op de kwaliteit. Onze jongeren gaan er misschien wel aan kapot. Er moet daarom een kwaliteitskeurmerk komen.’ Tekst en foto: Luuk Steemers www.groningernachtwacht.nl

INHOUD Pagina 8/9

Eén-nul voor dE Coffiepy Minerva

Pagina 11

Bij de Les Docenten leren de kneepjes van het vak ‘Steun-steun, mopper-de-mopper…’

Pagina 12/13 Interview bisschop De Korte ‘Sommige media suggereren dat de kerk een poel van verderf is’ Pagina 14/15

Een vurrukkulluk kerstverhaal

Pagina 16/17

Kerstkoken met Topchef-winnaar Tim Ringers

Pagina 19

Kerstpuzzel

Pagina 22

Kenniscafé over verslaving Britse prof beweert dat alcohol schadelijker is dan heroïne

Pagina 24/25

S tudenten International Communication organiseren ontvangst Chinese handelsdelegatie

Pagina 26/27

Wil de echte Occupy nu opstaan?

Pagina 28/29

S tudenten denken mee over 4500 studentenwoningen

14/15 16/17

Colofon HanzeMag is het redactioneel onafhankelijke magazine van de Hanzehogeschool Groningen. Het blad verschijnt tweewekelijks.

Hoofdredactioneel

Redactie-adres Zernikeplein 7 A0.04 en A0.05, Groningen Postadres Postbus 30030, 9700 RM Groningen T 050 5955588 • F 050 5955590 E [email protected] I www.hanze.nl/hanzemag Redactie Chris Wind Boudewijn Otten Luuk Steemers Rina Tienstra Loes Vader

26/29

hoofdredacteur 050 5955585 [email protected] (eind)redacteur 050 5955582 [email protected] redacteur 050 5955581 [email protected] redacteur 050 5952570 r.h.tienstra- [email protected] redacteur 050 5955588 [email protected]

Fotografie Pepijn van den Broeke - www.pepijnfoto.nl Redactie HanzeMag Lay-out Renée Zaal - www.reneemedia.nl Basis lay-out Art Studio - Groningen Productie Redactie HanzeMag & Grafische Industrie De Marne B.V. Oplage: 6.000 Advertenties Bureau Nassau 020 6230905 [email protected] Abonnementen 60 euro per jaar 050 5955588 [email protected]

12/13

Occupy Media! Omgaan met media, het blijft voor velen een lastig verhaal. Vroeger was het nog wel te doen. Je had hoor en wederhoor en nieuws reisde langzaam. Zo werkt het al een tijdje niet meer, daar kwamen de Groninger Studentenbond (GSb) en Hanzehogeschool (HG) eind november weer eens hardhandig achter. De GSb probeerde enigszins goedkoop te scoren met een persbericht dat repte over ‘honderden studenten’ op de Pedagogische Academie die zonder iets te doen allemaal voldoendes voor een toets zouden hebben gekregen. Binnen enkele uren stond het op alle nieuwssites van Nederland. Letterlijk overgenomen van het persbericht, want voor wederhoor was blijkbaar geen tijd. Beter de halve waarheid als eerste gepubliceerd, dan de hele waarheid als laatste. Helaas reageerde ook de HG enigszins paniekerig met twee persberichten die alleen maar meer verwarring schiepen. Niet gek, want tegen dit soort mediageweld is ook bijna niet op te boksen. Je wordt overdonderd, en wilt toch zo snel mogelijk reageren in de hoop nog iets te kunnen herstellen. Meestal is het mosterd na de maaltijd. Die verduvelde media ook. Maar jullie ‘gewone mensen’ zijn niet de enige slachtoffers! Ook wij eerlijke, oprechte journalisten hebben te lijden onder de snelheid van het nieuws. Met argusogen wordt er naar ons gekeken. Lees het stuk over Occupy Groningen (p26/27) maar eens. Wat een reportage over de ideeën achter de beweging moest worden, mondde uit in een frustrerende confrontatie met wantrouwende bezetters. Misschien is het na de slow food beweging wel eens tijd voor een slow media movement. Ik wil verdorie ook wel weer eens ergens met open armen ontvangen worden. Geloof het of niet: journalisten hebben ook gevoel! Chris Wind


Confucius China Light Festival Op vrijdag 2 december werd in de Hortus Haren het Confucius China Light Festival geopend. Studenten International Communication van de Hanzehogeschool waren betrokken bij de promotie van het festival, dat tot 29 januari duurt. Iedere avond tussen 5 en 10 uur kan het publiek genieten van dertig verlichte figuren en dieren uit de Chinese cultuur, gebouwd door 46 Chinese kunstenaars. Vrijkaarten winnen? Het Confucius Instituut Groningen stelt vier vrijkaarten ter beschikking voor degenen die het juiste antwoord geven op de vraag: Hoe lang is de draak op het China Light Festival? Mail je antwoord naar [email protected] met als onderwerp: Win. www.confuciusgroningen.nl

6 Foto: HANZEMAG WOENSDAG 7 DECEMBER 2011 [5] Pepijn van den Broeke


De voortgangstoetsaffaire op de PA

Heel veel rook,

maar bar weinig vuur

De Pedagogische Academie gaf zeker géén studiepunten weg aan honderden studenten. Maar wat gebeurde er eigenlijk wel bij die voortgangstoets?

Ondernemersprijs eert overleden Anner ‘Het ondernemen zat hem als geen ander in het bloed’, vertelt Jordy Oosterveld over Anner van der Mheen, vierdejaars Small Business & Retail Management, met wie hij een bedrijf in LED-technologie opzette. ‘Anner was iemand met buitengewoon veel lef en een groot netwerk.’ Op 8 maart overleed Anner, net 22 jaar, aan de gevolgen van een bacterie-infectie. Jordy: ‘De familie kwam op het idee Anner te eren met een jaarlijkse ondernemersprijs voor studenten met een onderneming of een ondernemend idee.’ De winnaar ontvangt duizend euro, een wisselbeker en een coachingstraject. Inschrijven kan tot 12 december.’ www.anneraward.nl

Iris Kroes battlet verder in The Voice Tweedejaars Communicatie Iris Kroes, het harpmeisje van The Voice of Holland, was begin december even op school. ‘Het is verschrikkelijk hectisch, deze week twee keer naar Hilversum en één keer naar Amsterdam. Ik moet even voor het zingen kiezen, en uitleggen aan de leraren dat ik er niet ben. Ondanks alle drukte is wel een superleuke tijd, die ik voor geen goud wil missen.’ Vanaf vrijdag 9 december treedt Iris weer aan in de liveshows waar ze moet concurreren met de andere talenten in het team van Marco Borsato. Het publiek maakt dan de dienst uit. Kijken dus, en stemmen op Iris! Van de Weerd neemt stokje over Ron van de Weerd is vanaf 8 december waarnemend directeur van de Academy of Creative Technology & Innovation van de Hanzehogeschool (HG). Dit nieuwe instituut is ontstaan na de fusie van het Instituut voor Informatie- & Computertechnologie en het Hanze Institute of Technology in Assen. Van de Weerd blijft in functie als directeur van het Instituut voor Facility Management. De HG hoopt voor het eind van dit studiejaar een opvolger te vinden voor de vorige directeur van Creative Technology & Innovation, Henk Zwetsloot, die algemeen directeur wordt van hulpverleningsorganisatie Welnis.


Op donderdag 10 november verzamelden zich 102 studenten van de Pedagogische Academie van de Hanzehogeschool voor een driemaandelijkse integrale voortgangstoets. De opgaven, die de gehele studiestof van de opleiding beslaan, zijn afkomstig van een landelijke databank. De scores op de voortgangstoetsen leveren geen studiepunten op, maar ze geven studenten wel een goed beeld van hun niveau en hun vorderingen. Hoe verder een student is gevorderd in zijn studie, hoe hoger de score die hij normalerwijs haalt: eerstejaars beantwoorden minder vragen juist dan tweedejaars en van tweedejaars zijn weer minder correcte antwoorden te verwachten dan van hogerejaars. De voortgangstoets, die tweeënhalf uur in beslag neemt, wordt vier keer afgenomen in het eerste jaar, vier keer in het tweede jaar en vier keer in het derde jaar. Studenten en docenten gebruiken de scores als aanknopingspunt bij zogeheten studieloopbaangesprekken.

Op 10 november ging het mis. Door een organisatorische fout waren er geen surveillanten aanwezig én de toetsopgaven bleken niet te zijn gekopieerd. De examencommissie besloot daarop dat alle aanwezige studenten aan hun verplichtingen hadden voldaan. Dit, zo geven de directie van de PA en de examencommissie achteraf toe, was niet verstandig. Onder de 102 studenten bevonden zich namelijk 37 studenten voor wie 10 november afnamemoment-12 was. In het portfolio voor Studieloopbaanbegeleiding (SLB, wat de student één studiepunt oplevert) moet een vierdejaars altijd een score opnemen waaruit blijkt dat het niveau op afnamemoment12 hoog genoeg is. Op 28 november publiceerde de Groninger Studentenbond een bericht dat gewag maakte van honderden PA-studenten die op de Hanzehogeschool zomaar voldoendes voor tentamens hadden gekregen. Dat bericht, rap opgepikt en uitvergroot door andere media, ging een eigen leven leiden. De

fractie van het CDA kondigde zelfs aan om Kamervragen te stellen. De Onderwijsinspectie heeft de Hanzehogeschool gevraagd om nadere uitleg. Wat daar allemaal uit voort zal vloeien is onzeker, maar één ding is wel duidelijk: de PA biedt alle studenten de mogelijkheid om nog voor de kerstvakantie een voortgangstoets te maken. De 37 studenten die op 10 november voor afnamemoment12 stonden, kunnen daar de score halen die ze in hun portfolio moeten opnemen. Boudewijn Otten Toetsen in de toekomst In het in 2009 jaar ingevoerde nieuwe curriculum van de Pedagogische Academie komt de driemaandelijkse voortgangstoets niet meer voor. In plaats daarvan wordt er binnen afzienbare tijd een landelijke voortgangstoets ingevoerd, die op alle PA’s wordt afgenomen.

Op 23 november opende voor de achttiende keer in Groningen de Happietaria. Het goede-doelenrestaurant van studenten van christelijke studieverenigingen, is tot en met 22 december gevestigd in voormalig restaurant Seizoen aan het Gedempte Zuiderdiep 19. De opbrengst gaat dit jaar naar de bouw van een wijkcentrum in Brazilië en een educatieproject voor jonge vrouwen in Liberia. Reserveren: www.happietariagroningen.nl, of 06 247 958 91. Foto: Luuk Steemers

Eén-nul voor Coffiepy Minerva ‘Koffie?’, vraagt Joris Witvliet (31), onderwijsassistent en één van de initiatiefnemers van dE Coffiepy-beweging op Academie Minerva. dE Koffiepy is een protest tegen de automatenkoffie op de kunstacademie. Lekker bakkie, en nog gratis ook. Waarom? ‘Op de open dag was opeens de roestvrijstalen kraantjeskoffiepot uit de kantine verdwenen en stonden er alleen nog automaten in het gebouw. Dat was het begin. Even later waren ook de koffiezetapparaten uit de werkplaatsen verdwenen. Verboden. Dat ze koffieautomaten neerzetten is nog tot daaraan toe, maar dat ze onze eigen koffie verbieden gaat te ver. Daarom zijn we gratis koffie gaan schenken op de binnenplaats.’ Daar zal de catering niet blij mee zijn. ‘In het contract staat opgenomen dat Eurest geen verse koffie mag schenken, denk ik. Maar wij hebben de contracten niet gezien of getekend. Dit is de Occupy-problematiek, het marktdenken in een notendop. Na 27 jaar is kantinebaas Willy Dijkman de laan uit gestuurd voor een beursgenoteerde cateraar. Ook geen zuivere koffie.’

Jullie gaan voorlopig nog even door met deze actie? ‘Zolang er alleen vieze automatenkoffie te koop is, blijven we gratis koffie schenken. Op een instituut als dit waar je mensen opleidt om hun zintuigen te gebruiken, om tot de kern van echte waarneming door te dringen, om te ontleden wat precies is, streef je naar een zo hoog mogelijke kwaliteit. Automatenpleur is niet wat wij ons publiek willen voorschotelen. Een paradoxale situatie. Nivellering ten top. Kapitalisme op z’n smalst.’ Loes Vader

In de kantine is voorlopig naast de auffie tomaat een kraantjeskan met filterko t heef neergezet. dE Coffiepybeweging daarop de actie stopgezet. Eén-nul voor Coffiepy. Cateraar Eurest wilde geen commentaar geven.


Versus Goede voornemens? Elk jaar rond Nieuwjaar komen ze er weer aan, onze goede voornemens. Kelly van Binsbergen heeft ze volop voor 2012, Miranda Hofkamp vindt het allemaal grote onzin.

Kelly van Binsbergen (19) Tweedejaars International Communication

Miranda Hofkamp (20) Derdejaars Sociaal Juridische Dienstverlening

‘In 2012 wil ik zoveel mogelijk plezier maken. Veel met vrienden omgaan en zoveel mogelijk reizen. In het derde jaar moeten we naar het buitenland en ik wil heel graag naar Marokko. Afgelopen jaar heb ik er een maand in mijn eentje rondgetrokken en in mei ben ik van plan dat weer te doen. Daarna wil ik er een half jaar Communicatie gaan studeren en stage lopen. Onze school heeft goede contacten met Al Jazeera…

‘Ik denk nog helemaal niet aan goede voornemens. Nieuwjaar duurt nog drie weken! Sowieso ga ik er helemaal niet over nadenken. Ik vind het maken van goede voornemens grote onzin. Je kunt natuurlijk wel dingen willen veranderen of perfectioneren. Maar waarom zou je dat per se aan het begin van het nieuwe jaar moeten aanpakken? Dat kan toch net zo goed in juni? Het is net zoiets als de sfeer rondom de kersttijd. Oh, wat zijn de mensen dan allemaal lief en aardig voor elkaar. Vrede op aarde, zeggen ze dan. En dan is er de volgende maand alweer ergens een oorlog begonnen of alweer iets anders aan de hand waar de mensen ruzie over maken. ‘Afvallen, stoppen met roken, meer tijd doorbrengen met je gezin, als je dat hebt tenminste, of meer sporten zijn toch de bekendste goede voornemens? Nou ik voorspel je: 99,9 procent van de mensen houdt zich daar toch niet aan. Dan sluiten ze op 2 januari een duur fitnessabonnement bij de sportschool af. Maar een maand later hebben ze spijt als haren op hun hoofd dat ze daarvoor zoveel geld hebben betaald. Ze gaan tóch niet drie keer in de week aan die apparaten hangen. ‘Als ik heel diep nadenk over iets dat ik misschien zou willen veranderen bij mezelf, dan zou ik wel wat meer discipline willen hebben op school. Dus niet meer altijd alles op het laatste moment doen. Hoewel, dat zeg ik nou wel, maar mijn vader heeft daar altijd een mooie uitspraak over: “Wat morgen nog niet af hoeft, kan uitgesteld worden tot morgen.” Helemaal mee eens, haha. We lijken dan ook sprekend op elkaar.’ Tekst en foto's: Rina Tienstra

Voor die tijd heb ik nog wel wat te doen. Ik moet nog wat punten halen en in de zomervakantie ga ik heel hard werken, ik zoek een schoonmaakbaantje of zo om alles te kunnen betalen. Veel geld heb ik niet nodig, met anderhalve euro per dag kom je een heel eind daar. Ik moet mijn Frans nog wat opvijzelen, dat is wat weggezakt. En natuurlijk Arabisch leren. Maar dat gaat lukken, via via kan ik er een goedkope taalcursus doen. Marokko is een prachtig land met een gastvrije bevolking, echt helemaal in tegenstelling tot het imago wat het land in Nederland heeft. Het was geen probleem om er als vrouw alleen rond te reizen, ik heb gewoon een trouwring omgedaan. En ik droeg hoofddoeken in afgelegen dorpjes. Niet omdat ik bang was, maar uit respect voor hun cultuur. Eigenlijk plan ik meestal niks, ik ben vrij spontaan. 2011 was een zwaar jaar waarin ik heel hard heb moeten werken. Ik moest veel inhalen door het overlijden van mijn moeder eind 2010. 2012 wordt een mooi jaar voor mij.’


Vijftien docenten die nog maar net voor de klas staan, moeten zelf de schoolbanken in om het vak te leren. ‘Bijna iedereen voelde zo af en toe wel ergens weerstand.’

bij de les

Puf-puf, steun-steun, mopper-de-mopper Foto: Boudewijn Otten

‘Loop nu eens door deze ruimte alsof je net een sublieme werkvorm hebt bedacht.’ Zeventien mensen kriskrassen door het lokaal op de begane grond van Zernikepark 7, allemaal zijn ze docent. Vijftien van hen willen dit jaar het getuigschrift Pedagogisch-Didactische Bekwaamheid (PDB) halen. De andere twee, Tanja Nobel en Riks Ytsma, geven de twaalfdelige cursus over de fijne kneepjes van het vak van leraar. Vandaag, 24 november, staan boeiende en bindende werkvormen op het program. Wat is er boeiend of bindend aan door elkaar door een lokaal lopen? De docentstudenten vinden het zichtbaar maar zo, zo. Het wordt er niet beter op als ze hun sublieme idee moeten uitleggen aan een zogenaamd passerende Fransman of aan een Japanner. ‘Het lesdoel verklappen we pas achteraf’, zegt Riks, die de deelnemers vraagt om in twee rijen tegenover elkaar te gaan staan. ‘Bestudeer de persoon tegenover je goed… draai je om en verander vijf dingen aan je uiterlijk.’ Ringen verwisselen van vinger, armbanden van pols, een gulprits gaat open en mouwen

worden opgestroopt. ‘Raden maar’, zegt Riks. ‘Wat is er veranderd?’ Dit is leuk, het plezier straalt van de groep af. ‘Doe nu hetzelfde’, gebiedt Riks, ‘maar verander nu twintig dingen.’ Twintig!? Puf-puf, steun-steun, zucht-zucht, sputter-sputter, mopper-de-mopper. Bert wrijft met z’n hand over z’n schedelbrede scheiding. Een list, zo blijkt als hij later uitlegt dat door dat gebaar op z’n minst twintig haren anders zijn gaan zitten. Tja, waar ging dit nou over? Sanja vermoedt dat Tanja en Riks probeerden om eenheid in de groep te bewerkstelligen. ‘Iedereen voelde zich enorm opgelaten bij de laatste opdracht. Dat schept een band.’ Desiree zag er een poging in om de studenten te leren om buiten gebaande paden te treden. ‘Bovendien, ik vond de opdracht pas uitdagend worden toen we die twintig dingen moesten veranderen.’ Steve: ‘Nou ja, zeg. Na vijf wijzigingen was ik alweer vergeten wat ik had veranderd. Misschien was het wel een geheugentraining.’

‘Het zou allemaal best kunnen’, vindt Tanja, ‘maar de oefeningen waren bedoeld om jullie aan het denken te zetten over creativiteit.’ Riks: ‘Het zou mooi zijn als jullie aan het eind van deze dag een idee hadden van de omstandigheden waaronder jullie creatief zijn en de omstandigheden waarin jullie blokkeren. Bijna iedereen voelde tijdens de oefeningen zo af en toe wel ergens weerstand.’ Net als de studenten die bij deze PDBcursisten in de klas zitten. ‘Soms ben ik superenthousiast over een les die ik verzon’, zegt Kristel, ‘maar als blijkt dat het niet aanslaat, ben ik net zo super teleurgesteld.’ Riks tovert een formule op het digibord: E = K*A. ‘De effectiviteit van een werkvorm is haar kwaliteit vermenigvuldigd met de acceptatie. Bij Kristel was die K misschien wel een tien, maar als A nul was, is de effectiviteit dat ook.’ Dat betekent niet dat je het studenten altijd maar naar de zin moet maken. Erik probeert juist vaak weerstand op te roepen. ‘Verpleegkundigen krijgen vaak te maken met patiënten die ineens he-

lemaal van hen afhankelijk zijn. Het is goed om studenten zelf te laten ervaren wat dat met een mens doet.’ Thuis hebben de cursisten nagedacht over wat in hun jonge docentencarrière hun effectiefste werkvorm was. De helft van de groep moet dat in twee minuten uitleggen aan de persoon die in de rij recht tegenover hen zit. Tanja laat een belletje klingelen als de 120 seconden voorbij zijn. Dan schuift iedereen een stoeltje op en begint z’n verhaal opnieuw. Het rumoer neemt rap toe. Er komen al gauw handen en voeten aan te pas. De werkvorm van Loes blijkt uiteindelijk het best in de smaak te vallen bij de cursisten die zelf bepalen wie ze een heuse wisselbeker Beste Werkvorm gunnen. De docente Engels bedacht het taalspel Sentence for Sale. ‘De studenten zijn zo bezig met het spel dat ze niet doorhebben dat ze er saaie grammaticaregels mee leren.’

Boudewijn Otten


'Sommige media suggereren dat

de kerk een poel van verderf is'

De protestantse bisschop wordt hij liefkozend genoemd in gereformeerde en hervormde kring. Zelf geeft hij de voorkeur aan de term oecumenische bisschop. Bisschop Gerard de Korte is geestelijk vader van de 110.000 rooms-katholieken in Noord-Nederland. 12 HANZEMAG WOENSDAG 7 DECEMBER 2011 [5] Foto: Luuk Steemers

Het bisschopshuis is een statig onderkomen aan de Ubbo Emmiussingel. In een monumentale vergaderruimte schenkt de bisschop met gulle hand thee en koffie. Hoge wanden met stichtelijke literatuur domineren de kamer. De Korte draagt een eenvoudig zwart kostuum en priesterboord. Een vrome uitstraling, maar zijn blik is gemoedelijk en vriendelijk. Hoe spreken wij u aan… monseigneur? ‘Dat kan, maar de meeste mensen noemen me gewoon bisschop.’ Hoe bevalt u het Noorden na drie jaar. ‘Geografisch was ik al vanuit Utrecht aan het opstijgen omdat ik als hulpbisschop van kardinaal Simonis jaren in Zwolle woonde. In Vianen, waar ik opgroeide, zijn katholieken ook een minderheid. Zulke gelovigen zijn overtuigder, ze kiezen ervoor. Zo’n zelfbewust minderheidskatholicisme past bij mij. In het Noorden voel ik me breed geaccepteerd, ook door de protestanten. Daar ben ik dankbaar voor.’ De kerk is de laatste tijd slecht in het nieuws. De Korte knikt ernstig. Als bisschoppelijk woordvoerder Kerk & Samenleving is hij zeer goed op de hoogte over het kindermisbruik in de kerk. ‘Het is vreselijk, dramatisch! De kerk is een morele instelling. We getuigen van een moraal die voor vele moderne mensen erg streng is. En dan blijkt dat medewerkers zwaar de fout in zijn gegaan. Vandaag weer een onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau waaruit blijkt dat nog maar 35 procent van de bevolking vertrouwen heeft in de kerk. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Sommige media suggereren dat de kerk een poel van verderf is.’ Hoe staat het met het onderzoek van de commissie-Deetman? ‘We hebben inmiddels twee tussenrapporten over hoe we slachtoffers kunnen helpen. In december komt het eindrapport, waarbij Deetman ook een poging doet om het misbruik historisch te duiden. De zaken speelden vooral op internaten en kostscholen. Vóór 1980, maar in de berichtgeving lopen heden en verleden nogal eens door elkaar, alsof het misbruik actueel zou zijn. Bovendien gaat het over honderdduizenden kinderen die op vijfhonderd internaten en kostscholen te maken hadden met tienduizenden religieuzen. Er zijn sinds februari 2010 zo’n tweehonderd meldingen en zes-

honderd klachten binnengekomen. Elk geval is er natuurlijk één te veel, maar overal waar volwassenen met kinderen omgaan gaat het wel ergens fout, ook buiten de kerk. We willen weten of het misbruik bij ons bovengemiddeld is of juist niet.’ Bent u nu niet aan het goedpraten? ‘Nee, nee, nee! Het vuil in andermans straat maakt de katholieke stoep niet schoner. Voor eind volgend jaar zullen we de slachtoffers recht doen. Toch vind ik dat de focus heel erg op de katholieke kerk is gericht. Je mag toch de vraag stellen of het rechtvaardig is om de pijlen alleen op onze kerk te richten?’ Hoe zijn uw relaties met het onderwijs in Groningen? ‘We hebben maar twee katholieke basisscholen in de stad. Het Maartenscollege is allang geen jezuïetenschool meer. Ik heb als bisschop contact met de theologische faculteit van de Rijksuniversiteit en met veel studentenclubs, met name van christelijken huize. Zoals de Navigators en allerlei gereformeerde clubs. Aan de SintJozefkathedraal is een studentenparochie verbonden met enkele tientallen studenten.’ U heeft geen contacten met de Hanzehogeschool? ‘Ik zou het best willen. Ik ben altijd in voor lezingen en ontmoetingen. Als studenten of opleidingen mij daarvoor uitnodigen, ga ik daar met alle plezier op in.’ Uw voorganger Wim Eijk, nu aartsbisschop van Utrecht, beëindigde enkele jaren geleden de banden met GSp, het studentenplatform voor levensbeschouwing. ‘Dat had financiële redenen, maar monseigneur Eijk had ook inhoudelijke reserves. Ik niet zozeer. Ik zit inmiddels in een studiekring met GSp-pastor Tiemo Meijlink en onlangs gaf ik er een lezing. Ik zoek een enthousiaste jonge priester voor de katholieke studentenparochie die zich exclusief kan richten op contacten met de intellectuele jeugd. Je kunt daarbij denken aan bijbelstudie, vieringen, maar ook aan hulp voor studenten die problemen hebben met levensvragen of hun seksuele identiteit. Een religieuze orde, die ik om strategische redenen nog niet kan noemen, gaat het misschien gedeeltelijk financieren.’

Gaat de kerk ook weer deelnemen aan de oecumenische diensten van het GSp? ‘In principe worden katholieke studentenvieringen in de kathedraal gehouden. Overigens, oecumenische vieringen in samenwerking met het GSp zijn altijd mogelijk. Ik ben alleen niet voor oecumenische avondmaalvieringen. Als je de hostie ontvangt, voor ons het lichaam van Christus, symboliseer je daarmee de verbondenheid aan de katholieke kerk. Daarom vragen we andersdenkenden af te zien van de communie. Verder ben ik absoluut een grote aanjager van de oecumene. Gezamenlijke gebedsvieringen zijn uitstekend. Je kunt veel samen doen aan bijbelstudie, armenzorg, ziekenbezoek en inzet voor duurzaamheid en het milieu.’ U wordt zelfs de protestantse bisschop genoemd. ‘Een dominee noemde me zo vanwege mijn kennis van het protestantisme. Aardig bedoeld, ook al gebruikten behoudende katholieken het eens tegen me. Ik noem mezelf liever oecumenisch bisschop. Ik wil de overeenkomsten die we hebben benadrukken. Daarmee moet je beginnen. Als je elkaar vertrouwt, kun je daarna ook de verschillen benoemen.’ Hoe is de samenwerking met nietchristenen? ‘Ik sta open voor interreligieuze dialoog. Deze week nog sprak ik in de Turkse moskee van Deventer met dominees, priesters en imams. Ik heb ook spreekbeurten gegeven over het samenleven van christenen en moslims. De huidige paus Benedictus XVI stimuleert de contacten met de islam. De vraag is: hoe kunnen we elkaar leren kennen? Aangezwengeld door populistische partijen speelt op dit moment de angst voor islamitisch geweld. Als we kunnen vaststellen dat we over alles van mening kunnen verschillen, maar dat we elkaar nooit met geweld zullen bejegenen, ben je een grote stap verder.’ Wat biedt de katholieke kerk aan jonge mensen? ‘Veel onkerkelijke jongeren zijn geen atheïst, maar ietsist. Ze zoeken, maar binden zich niet aan een kerk. Ik heb altijd gepleit voor een heldere identiteit: het gaat bij ons om de persoon en het evangelie van Jezus Christus. Als de kerk hetzelfde gaat zeggen wat bui-

ten de kerk wordt gezegd, heb je geen bestaansrecht. Tegelijkertijd moet je ook hartelijk, gastvrij en open zijn voor mensen die zoekende zijn. Dat is een spannende uitdaging.’ U ligt nogal eens onder vuur bij behoudende bisschoppen. ‘Daar was bijvoorbeeld de liedkwestie. Twee bisdommen wilden de teksten van Huub Oosterhuis (de vader van zangeres Trijntje, een uitgetreden priester, red.) weren uit nieuwe missaaltjes. U moet weten, de naam Oosterhuis werkt bij sommige behoudende katholieken als een rode lap op een stier. Kijk eerst naar de liedtekst, vind ik. Als die mooi is, kijk dan pas naar de naam van de schrijver. ‘Als bisschop moet ik zorgen dat de katholieken in Noord-Nederland in verbinding blijven met de grote katholieke traditie. Die traditie moet je koesteren, maar niet als een museumstuk. Een oeroude traditie die niemand meer raakt, is de dood in de pot. Wat we eeuwenlang aan wijsheid hebben opgebouwd over God en de mens, moet je helder en verstaanbaar uitdragen.’ Heeft u een kerstboodschap voor de Groningse studenten? ‘Kerstmis is voor velen een feest van veel eten en drinken. Mag best, hoor, maar we vieren ook dat Jezus is geboren, en dat God zich zo met ons heeft verbonden. Loop daarom met kerstmis eens een kerk binnen. Misschien word je geraakt. Dat mag voor mij heel oecumenisch. Haha, in de Jozefkerk zouden vijftig duizend studenten toch niet passen.’ Habon Abdulahi & Luuk Steemers CV Gerard de Korte 1955: Geboren in Vianen, jongste van drie in een aannemersgezin 1974: Diploma Atheneum 1980: Doctoraal Geschiedenis, Universiteit van Utrecht 1987: Priesterwijding en doctoraal Theologie 1992-1999: Rector priesteropleiding Ariënsconvict van het bisdom Utrecht 1994: Doctoraat in de Theologie 1999-2008: Deken van Salland 2001-2008: Hulpbisschop van Utrecht 2008-heden: Bisschop van GroningenLeeuwarden


Een vurrukkullukkuh kerst ‘Hebbu een euro?’ Rossig vlas groeide op de wangen van de man uit wiens mond de woorden kwamen die hem uit zijn mijmeringen scheurden. Toch drong de vraag niet echt tot Caspar door. Hoe diep moet een wang invallen om geen wang meer te heten? dacht hij. Hij dacht, hoeveel tanden moet een mond hebben om de naam mond waardig te zijn? ‘Twee euro?’ stiet de man uit. Zijn vrijwel tandeloze mond vuurde de geur van gekookte kool op Caspar af, de lucht van een nuchtere maag. Het avondde al en deze man had vandaag niet gegeten. Hoe armzalig moet een man zijn om geen man meer genoemd te kunnen worden? ‘Voor ’t slaaphuis,’ zette de vlasbaard zijn verzoek kracht bij. Overtuigend klonk het niet. De man keek hem niet aan, gewend als hij was aan afwijzing. Hij loerde langs Caspar heen, speurend naar een volgende argeloze voorbijganger. Die was er niet, het kerkplein was leeg. Caspar had de gewoonte om mensen in te delen in twee categorieën. Zij die bedelaars voorbijlopen terwijl ze veinzen dat ze hen niet zien. En zij die de bedelaar geld toestoppen. De eerste categorie schept welvaart in een samenleving, de tweede ijvert voor welzijn. Voor het welbevinden zijn ze beide nodig. Toch voelde Caspar weerzin tegen voorbijlopers. Dat veinzen stond hem tegen. En het schamele ideeëngoed waarover ze meestal bleken te bezitten: alles is handel, het menselijke verkeer is te vangen in de wetten van vraag en aanbod. De slaaphuisbezoeker had, afgezien van z’n verschaalde adem, niets te bieden. Als vanzelf diepte Caspar drie munten uit z’n broekzak op. Z’n laatste geld. De vlasbaard, plots door de haast gebeten, griste de euro’s uit Caspars hand en spoedde heen. Zijn dankjewel klonk net zo weinig overtuigend als z’n verzoek had gedaan. Het stierf in de avondnevel die over het plein neerdaalde. Caspar blikte omhoog. Hij zag de oude grijze toren tot bovenaan toe, maar de windroos lag inmiddels buiten zijn gezichtsveld.

Een goed gevoel, dat had de opbrengst van zijn gulle hand kunnen zijn. Dat veronderstelden althans de marktdenkers die niet loskwamen van hun mank lopende metaforen. Caspar voelde zich niet bijzonder, niet beter en niet slechter dan voordat hij z’n aalmoes gaf. De christelijke leer stelt de verrichter van goede werken een eeuwig verblijf in de hemelen in het vooruitzicht. Een bizarre figuur, vond Caspar: de Albepalende Almachtige God die zich hult in de gedaante van een huisaan-huis-verkoper van dertiendelige encyclopedieën die hij belooft af te leveren zodra het licht in de ogen van de kopers is gedoofd. Nee, om een plaatsje in de hemel was het hem niet te doen geweest. Al was het alleen maar omdat Caspar geen geloof hechte aan hogere machten. De werkelijkheid was hem al meer dan moeilijk genoeg. Wie goed doet, goed ontmoet. Nog zo’n betwistbare volkswijsheid. Waarom zou een weldoener wel gedaan worden? Een zekerheid had hij niet, geen garantie, hooguit een vage hoop. Caspar zette zijn wandeling voort. De pas erin. Hij had niks afgesproken, maar bij Melchior kon hij altijd aankloppen. Melchior woonde in de Rotaringestraat, boven een winkel in witgoed. Op de brug die het oude gedeelte van de straat met het nieuwe verbond, hield Caspar halt. Hij keek om zich heen. Nu pas viel hem op dat hij alleen was. Geen mens te bekennen. De woonschuiten die links en rechts van de brug in het diep lagen, toonden tekenen van verlatenheid. Nergens brandde licht. Ook de huizen aan wal hulden zich in een stilzwijgend duister. Straatlantaarns waren uit. De slierten kerstlampen die de Rotaringe in de eerste weken van december een feestelijk aanzicht hadden geven, hingen lichteloos in de lucht. Niets bewoog, alleen Caspar, die hoorde hoe zijn hart klopte, zo stil was het. De witgoedwinkel, de studentenkamers erboven, alle huizen links en rechts, geen teken van leven ontwaarde Caspar. Hij drukte op de bel. Niets… alleen de stilte. Caspar gooide kiezeltjes


naar Melchiors zwarte raam. Hij zag ze de ruit raken, maar hij hoorde geen geruis, geen gerucht. Hij riep, maar zijn klanken doofden voordat ze voorbij zijn lippen waren. Hij was, hij wist het, alleen. Geen geld, geen brood, geen bed. Alleen een lege stad. Die namiddag had meneer Balthazar hem uit z’n kamer gezet. Niet om teenoftander, had de huisbaas gezegd, maar huur moet worden betaald. Caspar had het geld niet. Sinds hij z’n ouderlijk huis had verlaten, probeerde hij rond te komen van de middelen die de overheid studenten verschafte,

266 euro en 23 cent. Hij had het twee maanden gered op z’n zolderkamer van twee bij tweeënhalf. Toen had z’n huisjesmelker de huur verhoogd. Hij had het huis geïsoleerd, wat in de kamer van Caspar neerkwam op dubbel beglazen van het dakraam waarmee Caspar in zijn daglicht voorzag. De twintig maandelijkse euro’s extra hadden Caspar de das om gedaan. Hij had meneer Balthazar z’n laatste papiergeld toegestoken en was gegaan. Z’n troep, een paar potten en pannen, liet hij achter. Alleen z’n slaapzak nam hij mee, in een rugzakje. Verlaten stond hij voor het verlaten huis van Melchior in een verlaten straat in de

u k k lluk kerstv u r r u V erha verlaten stad. Zelfs de hemel leek verlaten. Geen ster wist door de nachtmist heen te prikken. Caspar besloot terug te keren naar de plek waar hij de vlasbaard had ontmoet, het laatste levende wezen dat hij had gezien. Toen hij het laatste hoekje op weg naar de grijze toren omging, ontwaarde hij een vaag schijnsel. Een licht dat feller scheen bij iedere stap die Caspar zette. Hel was het, bijna verblindend schel, toen Caspar aan de voet van de oude toren was aanbeland. ‘Vreest niet,’ sprak een welluidende stem. Maar Caspar was niet bevreesd, een weldadige rust was over hem gekomen. Hij liep naar de plaats waarvandaan hij de stem had horen klinken. Het licht liep met hem mee, naar het begin van het kerkhof. ‘Vreest niet,’ sprak weer de stem, dich-

terbij nu. Caspar richtte zijn ogen op, hij zag het beeld van Sint Joris dat stond op een sokkel die de verslagen draak verbeeldde. ‘Ik ben het,’ zei Sint Joris. Caspar zag de lippen van het heiligenhoofd bewegen, de kleur van zijn gelaat veranderde in warm brons, boven zijn hoofd verscheen een krans van zilverwit. ‘Gaat heen,’ sprak de heilige man op wiens wangen ineens een gouden baard sprankelde. Hij hief zijn fonkelende zwaard, waaruit een sterrenstraal spoot. De straal schoot heen en zette één van de huizen die het kerkhof omgaven in het licht. Op dat moment doofde het schijnsel rondom Sint Joris. Op dat moment ook, zwegen de klokken van de beiaard die getinkeld moesten hebben,

Foto: John Berrelkamp

want hoe had Caspar ze anders kunnen horen stoppen? Hij liep over het klinkerpaadje dat dwars over het kerkhof naar het huis leidde. Gul stroomde het licht hem tegemoet. Dit licht, nog steeds was het het enige licht in een stad die in het aardedonker lag. De deur opende zich zacht. Caspar stapte over de drempel. Alles in de ruimte die hij betrad was zijdeachtig wit, muren, plafond en vloer. Verder was de kamer leeg, aan de overzijde gaf een manshoog booggewelf toegang tot een oplopende trap met treden van marmersteen. Inenen zag Caspar in de doorgang een vrouw staan. Een vrouw in het blauw. ‘Wees gegroet,’ zei ze. ‘Ik ben Maria.’ Haar stem kwam rechtstreeks uit de hemel. ‘Caspar,’ zei ze, en Caspar voelde hoe haar wenkje langs zijn gezicht streek. Hij schreed op haar af. Drie meter was het, hooguit, maar het nam tijden. Caspar kwam nauwelijks vooruit, keek naar zijn voeten die zich iets boven de vloer leken te begeven. Hij keek weer op en zag haar aan. In haar handen droeg ze een schaal met vruchten van de zon. Glimmende dadels, berstende cactusvijgen, blozende granaatappelen, warmoranje citrusvruchten en sappige druiven, wit en blauw. ‘Later,’ sprak ze en ze knielde om de schaal op de grond te zetten. Caspar voelde hoe ze langs z’n lijf omhoog steeg, hoe haar handen en vingers hem betastten. Niet gulzig, niet wellustig, maar betoverend en zacht. Toen ze stond keek hij haar aan. Hij zag de opgetelde schoonheid van eeuwen, met rente én interest. Olijfgroene ogen, een huid van perzikwit, haar wenkbrauwen een ragfijn lijnenspel. Uit haar donkere haar steeg een zweempje van dennen en jonge hulst op. Het mengde zich met het aroma van kaneel, kardemom en kruidnagel dat aan haar lippen ontsprong. Haar gewaad van blauwe zijde liet los van haar naakte lichaam. De aanblik van haar seksjuwelen deed Caspars hoofd suizelen. Een klop op de deur deed Caspar opschrikken, hij hoorde takkenbundels tegen de ramen striemen en ruiten in hun sponningen rammelen. Er donderde een donder, heet bliksemde de bliksem. Caspar rende naar buiten. Daar stond, aan de overzijde van het

al

kerkhof op zijn drakensokkel, de heilige Joris. Caspar zag hem grijnzen en met zijn zwaard in de hoogte wijzen. ‘Vreest niet, het goede zal beloond,’ klonk z’n welluidende stem. Caspar draaide zich om. Maria? Waar was Maria? Ze was weg, de trap op wellicht. Op de eerste trede lag een groenbronzen sleutel. Caspar nam hem op en ging omhoog. Boven op de overloop zag hij licht kieren langs het sleutelgat en de kozijnen van de enige deur. Zijn sleutel ontsloot het slot. Hij stapte in een kamer die baadde in het licht. Caspar sprong op het oriëntaalse hemelbed dat voor het open raam stond. Op z’n knieën ijlde hij naar het raamgat dat uitzicht bood op het kerkhof. Vanuit het oosten zag hij een stoet opdoemen. Belhamels, ooien en jonge rammen, zag hij, zachtkens mekkerden zij een wiegenlied. Herders volgden, onderwijl breiend aan rompers en kleden voor een boreling. Melchior was er! Hij liep gehuld in een mantel van goudbrokaat, zijn handen droegen een schaal waaruit mirre opwalmde. Wierook wolkte op uit de kom die meneer Balthazar meevoerde, zijn gezicht zwart van de wierookrook. Een os zeulde een kist met baren goud. De ezel, aan de leiband van de vlassige bedelman, droeg de naakte Maria. Wilde kalkoenen waren er, met gepofte tamme tukkels in hun snavels. Turkse tortels koerden liederen van licht en liefde. Nog meer volk had zich achter de stoet geschaard, een bont gezelschap van schandeschreeuwers. Ze fluisterden in alle tongen van de wereld. Schier onverstaanbaar murmelden ze vermaningen jegens effectbejagers, mammonaanbidders en tollenaars, en de dienaars van heilige koeien en gouden kalveren. Zij allen volgden in processie de sterre die zich vastzette op het puntje van het zwaard van Sint Joris. Dat was Sint Joris niet, besefte Caspar. ‘Jezus Christus!’ riep hij uit, waarop de beiaard Stille Nacht inzette. Uit enige boomtakken sprong de fijnste rode port op, uit de hemel daalden zachte vlokken blauwgeaderde stiltonkaas. Caspar sloot het raam van zijn nieuwe onderkomen en nam een hap van een cactusvijg. Oké, dacht hij, de weldoener wordt wel gedaan, maar men kan ook overdrijven. Mattheüs Campert


Verras je familie met een gerecht van Topchef Tim! Tim Ringers won eind november RTL-Topchef de 12 Provincies. Naast de eretitel streek hij 25-duizend euro op. Gelukkig voelt hij zich nog niet te goed om voor HanzeMag een prachtig gerechtje te bereiden. In de keuken van zijn werkgever Herberg De Loohoeve in het Drentse Schoonloo kookt hij een voorgerecht dat tot nu toe alleen in zijn hoofd bestond. Kabeljauw met een croute van platte peterselie, crème van peterselie, ravioli van oude kaas en een saus van gerookte paling. Peterseliecrème

Tim heeft de croute en peterseliecrème van tevoren bereid om tijd te besparen. Erg moeilijk is het volgens hem niet. Maak eerst de peterseliecrème door de bos peterselie te blancheren en daarna samen met de rest van de ingrediënten te mixen in een blender of met een staafmixer. Laat een paar uur opstijven in de koelkast.

Voor de croute stop je wederom de ingrediënten in de blender of je pureert ze met een staafmixer. In deze volgorde bespaar je jezelf poetstijd, want de blender hoeft niet schoongemaakt te worden na de peterseliecrème. Wordt het te korrelig, doe er dan een eidooier bij. Plet het mengsel op een bakplaat en laat het bakken in de oven op 80 graden (totdat het droog is).

De crème van oude kaas maak je door de kaas te raspen en te pureren met de room en aardappel. Pas op met het op smaak brengen van de puree, want oude kaas is al behoorlijk zout!

Als deeg voor de ravioli gebruikt Tim wontonvellen, die je kunt kopen bij de toko. Smeer ze in met eiwit en maak, liefst met behulp van een spuitzak, maar het kan ook met een lepel, een mooi ‘drolletje’ in het midden van ieder deegvel. Nou ja, op de helft van de deegvellen, de andere helft heb je nodig om de ravioli af te dekken.

1 kilogram kruimige aardappelen (gekookt) 1 teen knoflook 1 bos peterselie 2 dl bouillon Croute ½ bos peterselie 100 gram boter (zacht) 200 gram broodkruim (bijv. Panko) Gerookte-palingsaus 1 gerookte paling 400 ml room 100 ml water (of groentebouillon) (Gebruik de kop en de huid van de paling en zet ze op een heel laag vuur in het room-watermengsel. Laat het geheel enkele uren zachtjes trekken. De rest van de paling kun je mooi gebruiken voor een ander gerecht!) Crème van oude kaas 300 gram aardappel 1 dl room 100 gram oude kaas

Leg de lege deegvelletjes over de gevulde heen en druk ze aan met je vingers of een lepel. Zorg dat er geen lucht tussen de vellen blijft zitten, dan blijven ze straks namelijk drijven. Snijd de ravioli uiteindelijk uit met een rond voorwerp of een mes, zodat je de vorm van een spiegelei overhoudt.


Laat de visboer de kabeljauw voor je fileren als je hier weinig of geen ervaring mee hebt. Vraag hem om alleen het ruggedeelte (loin). Dat is wat duurder maar lekkerder en je hebt er genoeg aan. Snijd de kabeljauw in mooie vierkante stukken.

Zout de kabeljauw een beetje en bak hem op hoog vuur kort aan op de huid. Draai hem na 1 à 2 minuten om. Bak nog een minuut op de andere kant en haal hem van het vuur.

Snijd nu een vierkantje uit de croute en leg dat op de kabeljauw. Leg de kabeljauw nog ongeveer vier minuten in de grilloven (op 200 graden). Let op dat de vis glazig blijft en niet te droog wordt!

Uitserveren maar!

Het is nu heel makkelijk om het huidje van de kabeljauw af te trekken. Doe het wel voorzichtig, want de vis moet niet uit elkaar vallen!

Maak het bord mooi op en serveer er kleine meiknolletjes of schorseneren bij.

Foto's: Pepijn van den Broeke


ADVERTORIAL


Kerstpuzzel Ver weg of dichtbij, alle opgaven in deze puzzel hebben íets met de kerstdagen te maken (de cursief gedrukte omschrijvingen zijn cryptisch). Als men de antwoorden juist invult, ontstaat in de grijze kolom een woord. Wie dat woord vóór 11 januari mailt naar [email protected] maakt kans op een cadeaubon van 25 euro. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19

1 Beata Maria Virgo (afko, 3) 2 Niet raak (3) 3 Kip (7) 4 In dit land eet men op 24/12 rijstpap met één amandel (9) 5 Rivierdam (6) 6 Klinkt uit de hemelkoren (13) 7 Lichtplant (9) 8 Post die Jozef en Maria vast niet stuurden (16) 9 … zij God, kerstlied (3) 10 ’t Goddelijk kind (5) 11 Oud vrouwtje om op te eten (12) 12 Astronoom (14) 13 Geurige prikker (11) 14 Mistletoe (7) 15 Hebreeuwse naam voor God (6) 16 …rug of …bruin (3) 17 Flappie van Youp (5) 18 Priesterhonden (7) 19 … op aarde/ in de mensen een welbehagen (5)

GAME

GAME

DVD

Sonic generations

The Elder Scrolls V: Skyrim

Bridesmaids

Sonic is al jaren één van de bekendste platformgames. Het bijzondere aan Sonic Generations is dat je beschikking hebt over twee sonics. Je kunt dus kiezen uit twee sonics waarmee je werelden kunt vrijspelen van het Kwade…. Vroeger kon je met sonic enkel 2D bewegen, sinds kort zijn er 3Deffecten bijgevoegd. Je krijgt de illusie dat je driedimensionaal beweegt, maar er ontstaat enkel een soort van dieptebeweging. Er is dus geen mogelijkheid om 360 graden beweging aan sonic te geven, je volgt enkel de vaststaande route. Het ziet er allemaal wat zoetjes uit. De muziek en vormgeving zijn meer voor pubers (of nog jonger volk) dan dat hij studenten zou aanspreken. Ook de moeilijkheidsgraad valt tegen. Iets meer uitdaging was wel leuk geweest. Misschien ligt het aan mijn leeftijd, maar dit spel kon mij niet bekoren. Te makkelijk kon ik mij door de werelden begeven. Ik ging er vanuit dat de 3D-effecten wat meer aan het spel zouden kunnen toevoegen. Je wordt simpelweg overgeleverd aan de route die het platform oplegt. Dit spel kon mij niet boeien. Misschien dat de medemens die nog in Sinterklaas gelooft wat meer kan met de kinderachtige en beperkte gameplay.

The Elder Scrolls is het vijfde deel in de langlopende serie role-playing games van de Amerikaanse gamestudio Bethesda Softworks. Het spel is beschikbaar voor de PlayStation 3, Xbox 360 en pc. Niet lang nadat de speler de eerste stappen heeft gezet, komt hij erachter dat de provincie Skyrim midden in een burgeroorlog zit. De koning is dood en meerdere partijen hebben hun zinnen op de troon gezet. Alsof dat nog niet genoeg is, zijn de draken na een periode van afwezigheid weer terug en deze eeuwenoude wezens zijn allesbehalve lief. Natuurlijk is er maar één persoon die Skyrim kan redden en, je raadt het al, dat ben jij. Hoe je dat gaat doen is helemaal aan jou. Op reis door het bergachtige landschap, beslis je welke plaatsen je bezoekt, welke vaardigheden je ontwikkelt en welke wapens of toverspreuken je gebruikt. Bethesda combineert de beste elementen uit de voorgaande delen. Tel daarbij op een prachtig vormgegeven wereld en een reeks aan mogelijkheden die je weken, zo niet maanden, zoet zullen houden en je begrijpt: deze game moet absoluut in je collectie zitten.

Voor een fijne feelgood movie in de donkere dagen voor kerst kun je Bridesmaids gerust in je dvd-speler duwen. De romcom van regisseur Paul Feig draait om het hectische leventje van de onfortuinlijke Annie (Kristen Wiig). Haar jeugdvriendin Lilian vraagt haar haar maid of honour bij haar huwelijk te zijn. Annie zelf is net op een rottige manier in de steek gelaten door haar vriendje. Ze heeft een op volwassen logeerpartijtjes gebaseerde relatie met de sexy Ted (Jon Hamm, Don Draper uit Mmmad Men), die niet met zijn derde sexmate mee wil naar Lilians bruiloft. De alleengaande Annie kwijt zich dapper van haar taak als regeltante. Alleen wordt ze daarbij smerig in de wielen gereden door het tweede bruidsmeisje, de snobistische Helen. Helaas, Annies bruidsmeisjeslunch voor het passen van poepdure jurken eindigt in een drama en hun vliegreisje naar Las Vegas wordt een regelrechte ramp. Door Annies blunders serveert Lilian Annie af en vraagt Helen om het over te nemen. Op de perfect georganiseerde vrijgezellenparty van het nieuwe bruidsmeisje from hell wordt het matten. Dat betekent het einde van een levenslange vriendschap. Of toch niet?

★★

★★★★★

DMB

humanitas


TL

★★★

RT

Horen & Zien the naked lunch in de bieb

Smakelijk interview met Meindert Talma Iedere laatste dinsdag van de maand schotelt de Openbare Bibliotheek in de Oude Boteringestraat de bezoekers een lunch & interview met een smakelijke gast voor. In november zette muzikant, schrijver en dichter Meindert Talma zijn tanden in een broodje ossenworst. In The Naked Lunch, genoemd naar het gelijknamige boek van beat-poet William S. Burroughs, vraagt huisdichter Rense Sinkgraven zijn gasten het hemd van het lijf over boeken, films en muziek. Terwijl een vriendelijke dame de bezoekers van gratis koffie, thee, biologische appelsap en gezonde broodjes voorziet, vertelt Meindert Talma over zijn lievelingsboeken, het geloof en Friesland, en laat hij op een old-school Philips gettoblastertje Astronomy Domine van Pink Floyd horen, een nummer van zijn allereerste LP die hij kocht van de vijftien gulden die hij van heit kreeg op vakantie in Sauerland. De jonge Talma werd geboeid door psychedelica en het vrijbuitergevoel uit de jaren zestig. Hij vrat On the Road van Jack Karouac door de humor en de grenzeloze vitaliteit. En wie de Reviaanse humor uit De

Avonden niet begrijpt is niet Talma’s vriend. Als Talma een stukje voorleest uit zijn autobiografische debuutroman Dammen met oom Hajo begrijp je zijn voorliefde voor droge humor: Je wordt geboren en je gaat dood en tussen die twee zekerheden in kun je kiezen om te dammen. Helaas heeft Talma zijn dichtbundel niet bij zich zodat we moeten afgaan op wat de Volkskrant schrijft over Laat het orgel Jammeren.‘Van de cd’s van Meindert Talma ga je fluiten. Van zijn gedichten krijg je een andere kijk op het leven. Kleurrijke randfiguren uit stad en dorp, pijnlijk persoonlijke ontboezemingen, muziekavonturen en voetballers met baarden en snorren zijn de onderwerpen in deze bundel. Meindert Talma onttrekt zich aan het gangbare en houdt er een sterke fascinatie op na voor wat is geweest en wat afwijkt. Zijn observaties ontregelen en verwarren, zijn poëzie is ongrijpbaar en absurdistisch. Meindert Talma (Surhuisterveen, 1968) is muzikant, schrijver en nu dus ook dichter.’ Loes Vader Volgende maand is dichter Arjen Boswijk te gast bij Rense Sinkgraven.

Foto:

©Henx

Movies that Matter Tweedejaars Maatschappelijk Werk & Dienstverlening Kim Snippe (24) zit in de Groningse studentengroep van Amnesty. Zij organiseren in Vera Zienema maandelijks een documentaire over een onderwerp dat speelt in de wereld: Movies that Matter. ‘Met de docu’s proberen we mensen bewust te maken van hoe we met de wereld omgaan. De link naar mensenrechten is er altijd. Je hoeft niet direct te denken aan mensen die onderdrukt worden door een regime. Mensen hebben ook recht op eten, onderdak, scholing… noem maar op. In Vera staan nu nog twee films op het programma. Op 13 december Plato’s Academy en op 24 januari draait No More Fear, over de Tunesische jasmijnrevolutie. Je kunt niet alleen de film bekijken, maar zelf ook nog iets menselijks doen, namelijk een kaart met een persoonlijke tekst sturen naar iemand die vastzit onder een corrupt regime. Na de film is er altijd een

gastspreker die de problematiek uitlegt en vragen uit het publiek beantwoordt.’ Plato’s Academy (Filippos Tsitos, Griekenland/Duitsland 2009) Plato’s Academy. Bij deze titel denk je aan filosofie, vergaderingen op de agora, de oorsprong van de democratie, geesteswetenschappen… en aan Griekenland natuurlijk. Alleen het laatste is daadwerkelijk van toepassing. Geen hoogdravend theoretisch geleuter, maar de filosofie van de straat. Stavros’ winkel aan een rustig pleintje in Athene loopt slecht, waardoor hij alle tijd heeft om met zijn drie vrienden op de stoep te zitten en het leven te becommentariëren. De Albanezen en Chinezen in de buurt, die toevallig wel hard aan het werk zijn, zijn daarbij vaak voorwerp van spot. Want één ding is zeker, ook al hebben Stavros en zijn vrienden geen of nauwelijks werk, als geboren Grieken staan ze altijd nog wel boven buitenlanders, waarvan er tot hun ergernis ook

nog steeds meer lijken te komen. Het wereldbeeld staat vast: wij zijn beter. Alleen jammer dat Stavros’ moeder ineens een passerende Albanees voor haar zoon aanziet. Stavros probeert het nog af te doen met haar warrigheid als gevolg van een hersenbloeding, maar als zij ineens

vloeiend Albanees blijkt te spreken, ontkomt hij er niet meer aan: de wereld zit niet zo zwart-wit in elkaar als hij altijd dacht. Vera Zienema – 13 december, 21.00 uur, entree € 4,50 + maandkaart Loes Vader


Kenniscafé over verslaving

Alchohol schadelijker dan heroïne en crack Alcohol, roken, drugs… wie neemt zich niet voor om ooit te stoppen. Blijft het bij een goed voornemen, of druk jij op 1 januari je laatste peuk uit of drink je je laatste borrel? Het Kenniscafé over verslaving geeft je misschien nét dat zetje. ‘Waarover hebt u zich deze week opgewonden, boos gemaakt of wat is u opgevallen?’, opende presentator Bart van der Laar het 29ste Kenniscafé in filmhuis Forum Images. Neurowetenschapper Ruud Kortekaas van het UMCG en de Rijksuniversiteit Groningen, haalde een opmerkelijk artikel aan dat hij onlangs las in hét medischwetenschappelijk tijdschrift The Lancet. Daar stelt Britse professor David Nutt dat alcohol schadelijker is dan heroïne en crack. Zijn studie onderzocht zestien factoren, waaronder de schade op de gebruiker zelf en de schade op zijn omgeving. Hij scoorde deze op een schaal van nul tot honderd, waarbij nul ongevaarlijk was en 100 heel gevaarlijk. Op de honderd-procentsschaal scoorde alcohol 72, heroïne 57 en crack 53 procent. Paddenstoelen en LSD zijn het minst schadelijk voor de gebruiker en helemaal niet schadelijk voor de omgeving. Als alcohol in deze tijd was uitgevonden en de overheid er geen bakken geld aan verdiende, zou het linea recta op de verboden lijst terechtkomen.

Statistical Manual of Mental Disorders, een Amerikaans handboek als standaard in de psychiatrische diagnostiek geldt. DSM hanteert ongeveer twintig criteria om verslaving te diagnosticeren. Afhankelijkheid, tolerantie, onthoudingsverschijnselen, impact op werk, vrienden en relaties, de tijd en de inspanning die het vergt om het middel te verkrijgen zijn er een paar van. Voldoe je aan drie criteria, dan is er sprake van verslaving. In Nederland leiden 56 per duizend mensen aan een verslaving. De rokers niet meegenomen, omdat VNN rokers niet als misbruikers ziet. Je wordt niet door de politie van de weg gehaald als je te veel hebt gerookt. Ook worden er geen oude vrouwtjes beroofd om een pakje shag.

Spinnen op de koffie Koffie is ook niet zo onschadelijk als het lijkt. Een filmpje over spiders on drugs dat co-presentator Marloes vertoont, geeft aan dat spinnen een behoorlijk warrig web spinnen als je ze drugs toedient. In de jaren zestig werden baanbrekende experimenten verricht om daar achter te komen. De spinnen kregen onder meer hasj, lsd, speed en mescaline toegediend. Het meest tragische web vormde zich echter na de inname van cafeïne. Wanneer is er sprake van verslaving? Frank Brook, Senior-Onderzoeker bij Verslavingszorg Noord-Nederland (VNN), gebruikt DSM-4, Diagnostic and 22 HANZEMAG WOENSDAG 7 DECEMBER 2011 [5]

Rokers met emfyseem Hoogleraar Sociale Psychologie & Verslaving Arie Dijksta, hoogleraar Sociale Psychologie &Verslaving aan de RUG, probeert verslaving in sociaal- psychische termen te omschrijven. De psyche duwt de nadelen van het gebruik naar de achtergrond, omdat de voordelen voor de gebruiker positief zijn. Zo weet een roker die last heeft van zijn longen de informatie over longaandoeningen te vermijden. Zelfs rokers met longemfyseem, steken er nog rustig eentje op. Puur verslavingsgedrag. Ruud Kortekaas kan verslaving vanuit zijn vakgebied niet verklaren. Voor een onderzoek diende hij proefpersonen ritalin toe (een pepmiddel dat aan adhd-patiënten wordt gegeven, red. )

en haalde ze door een petscan. De helft van de proefpersonen kreeg echter een placebo. De wens om meer te krijgen was even sterk bij beide groepen. Daaruit concludeerde hij dat je niet aan het middel verslaafd raakt, maar aan de gevolgen ervan. Dopamine Drugs, gokken, lijnen, sporten, seks... ze zorgen er allemaal voor dat dezelfde gebieden in de hersenen actief zijn. Een filmpje van een rat die verslaafd is aan elektrische schokjes, laat zien dat die de laterale hypothalamus, een gebied in de hersenen dat een prettig gevoel geeft, kunnen stimuleren. Of het nu middelen, elektroden of bezigheden zijn, ze activeren allemaal het beloningscentrum dat dopamine aanmaakt. Frank Brook vertelt dat het middel soms erger is dan de kwaal. Zo is GHB uitgevonden om mensen van de alcohol te krijgen en was heroïne een placebo voor morfine. Hij onderstreept dat niet iedereen die middelen gebruikt van het padje raakt. Dijkstra beaamt dat je aan DNA kunt zien of iemand gevoelig is voor genotsmiddelen, medicijnen en drugs. Het gen hoeft alleen niet tot uiting te komen. De omstandigheden, foute vriendjes bijvoorbeeld, spelen ook een rol. Het Kenniscafé wordt afgesloten met de stelling dat verslaving een cultureel en arbitrair verschijnsel is. Daar zijn Dijkstra, Kortekaas en Brooks het over eens. ‘Aan de bar kan nog een wijntje worden besteld’, zegt Bart van der Laar, maar de nicotinejunks snellen eerst nog even naar buiten voor een sigaretje.

Loes Vader

loco lo Tessa Grondsma (21), eerstejaars Sportstudies geeft stepsles ‘Ik kom altijd met meer energie thuis dan waarmee ik op weg ging. Iedere maandagavond geef ik les in de sporthal in Gravenburg. Van het lesgeven word ik altijd vrolijk. De meeste cursisten zijn moeders, die zijn altijd superenthousiast. Mannen zie je niet bij steps. Ik denk dat vrouwen meer op hebben met ritme en dans en gezelligheid tijdens het sporten.’ Anderhalf jaar geleden deed Tessa sportanimatie in een hotel bij Alanya, Turkije. ‘Toen de stepslerares ziek werd, moest ik de lessen geven. Met gewone aerobics doe je pasjes op muziek. Met step aerobics komt daar de step bij, het blokje waar je open afstapt. Dat geeft een extra dimensie. Je kunt zulke leuke dingen doen: pasjes combineren en spelen met de muziek. En dan heb ik het nog niet over de interactie met de cursisten, heel inspirerend! Ik geef op dit moment vier avonden les in de week, in verschillende sporten, maar in steps kan ik me het meest ontwikkelen. Bij de Aclo volg ik zelf stepslessen en ik hoop binnenkort ook mijn diploma te halen.’

[5] 2011 7 DECEMBER WOENSDAG HANZEMAG 23 Tekst en foto: Luuk Steemers

Studenten International Communication ontvangen Chinese handelsdelegatie

‘Dit is Real Life Consultancy’ Vierdejaars International Communication werkten drie maanden lang aan de voorbereidingen van een bezoek van een Chinese handelsdelegatie die Groningen aandeed. Coach Trienke Drijfhout: ‘Confucius zei het al: “It is not about falling, it is about getting up again.” ‘John had verschillende opdrachten in stock voor onze consultants in spe’, zegt Trienke Drijfhout, coördinator van het International Business Communication Program. John is John Ebbink, hoofd Internationale Zaken van de gemeente Groningen. Ebbink ontving als vertegenwoordiger van het Groninger Confucius Instituut (GCI) op 7, 8 en 9 november een delegatie van zes Chinese bedrijven die werden vergezeld door hoogwaardigheidsbekleders uit Tianjin en Xi’an. 28 IC-studenten in vijf groepen waren sinds september in de weer met dit bezoek. Drijfhout: ‘Ze waren betrokken bij de organisatie van een seminar en een diner die werden opgezet om de ondertekening van de stedenband tussen Groningen en Xi’an op te luisteren. Ook organiseerden ze Meet & Greets voor Chinese en Nederlandse bedrijven. Daarnaast tekenden ze voor verschillende matchmakings voor de Chinese bedrijven die de Noordelijke Promotiedagen aandeden. Als klap op de vuurpijl promoten onze studenten het Confucius China Light Festival in december en januari.’ Het Groninger Confucius Instituut, dat in mei met z’n activiteiten begon, wil de banden met China aanhalen op het gebied van taal, cultuur en handel. Een ideale klus voor de studenten die de specialisatie International Business Communication, focus on China volgen. John Ebbink en zijn collega Marieke Haringa ontvingen zeventig pagina’s aan projectvoorstellen. En ze keurden ze goed. ‘Het waren goeddoortimmerde analyses en communicatiestrategieën, tot in detail uitgewerkt. Maar dat wil niet

zeggen dat al hun ideeën worden uitgevoerd’, bekent Drijfhout voordat de projectgroepen op 24 oktober met hun coachingsbijeenkomsten beginnen. ‘Ze hebben te maken met meerdere opdrachtgevers, die verschillende ideeën, belangen en budgetten hebben. Er zijn nog wel wat hobbels te nemen. Real Life Consultancy noem ik dat.’ Coachingsbijeenkomst 24 oktober Laura Franck en Dewi Eshuis doen verslag van de stand van zaken voor de International Business Trade Fair op de Noordelijke Promo-

tiedagen in de Martinihal. Ze organiseren een seminar voor Nederlandse bedrijven die zaken willen gaan doen in China. Drijfhout: ‘Waar is iedereen?’ Dewi: ‘De rest van de groep zit in het buitenland, er is iemand ziek en

iemand kan niet komen door familieomstandigheden. Maar alles loopt goed, we hebben vaak contact via e-mail. We hebben net weer een afspraak gemaakt met John.’ Laura: ‘Het is lastig een planning te maken voor het seminar in de Martinihal en de Meet & Greet. De Chinese bedrijven komen vrij laat aan, of ze moeten eerder weg omdat ze andere zakelijke afspraken hebben. We willen daarom een extra Meet & Greet in restaurant De Stalhouderij houden op de eerste dag vóór het officiële diner. Vandaag moeten we een lijst met Nederlandse bedrijven aanleveren voor de uitnodigingen.’ Drijfhout: ‘Goed dat jullie blijven focussen op jullie doel, de matchmaking tussen bedrijven. Maar als de Chinese delegaties niet allemaal op tijd

zijn, hebben jullie wel een gat in het programma. Hoe gaan jullie om met die roosterwijziging?’ Laura: ‘Daar denken we nog over na. Misschien doen we een city tour.’ Drijfhout: ‘Jullie hebben met zijn tweetjes wel érg veel te doen. De volgende groep komt zo en er is overlap met jullie project. Overleg met hen. Sturen jullie me de mailing voor de uitnodiging en het plan voor het diner? En ook jullie netwerkplan voor de Meet & Greets?’ Ook Gergina Georgieva en Helena Lei zijn druk in de weer met de promotiedagen. Ze hebben hun netwerkstrategie voor de gemeente in de steigers staan en het decoratieplan voor de China Square is op een oortje na gevild. Gergina: ‘Onze pitch ging goed, we hebben straks weer een meeting met

Foto: Henk Tammers

Melanie Toppin, Karameh Ganjav, burgemeester Peter Rehwinkel, Jacquelyn Brink, Trienke Drijfhout en Justin Bangowa tijdens het symposium Silk Route in Modern Times.


Drijfhout: ‘Formeel. Hebben jullie nog contact gehad met de andere groepen? Ze hebben nog mensen nodig op de beurs. Een ideale kans voor jullie om te netwerken.’

Foto: Luuk Steemers

RUG-student Bincong Zhuang tolkt op de promotiedagen John. Maar ze verwachten geloof ik toch iets anders van ons bij het GCI. Er komt geen Chinese tempel in de Assen-stand, die ruimte is verkocht aan bedrijven. Al ons werk daarvoor is voor niets geweest…’ Drijfhout: ‘Daar kunnen jullie niets aan veranderen. Als ze die vierkante meters kunnen verkopen, doen ze dat natuurlijk. Vermeld het wel in je rapportage en ga gewoon door met jullie ideeën voor de Chinese tea lounge.’ Sebastian Krammer, Eef Heersmink en Marin Gerov werken aan de promotie van de

Hortus Light Show in de Hortus in Haren… Marin: ‘Onze opdracht is nu helemaal duidelijk. We concentreren ons alleen op de organisatie van de scholencompetitie tussen Duitsland en Nederland. ’ Drijfhout: ‘Ik zie geen zwakke plekken in jullie plannen. Ik laat jullie gaan. Houden jullie de nieuwe Light Showgroep ook op de hoogte? ’ Maria Kuznetsova, Dang Hong Hahn, Ramon Del Rosario, Werner Wijnholds en Erica Busscher kunnen hun projectplan voor

het seminar Silk Route in Modern Times wel vergeten. Hun sociale-mediastrategie voor het seminar mislukt omdat de Kamer van Koophandel hun adressenbestanden toch niet vrijgeeft. Een dikke tegenvaller… Maria: ‘We zijn nog steeds confused omdat ons seminarplan niet door kan gaan. We gaan natuurlijk aanhaken bij de groep van de Light Show, maar we zitten een beetje vast.’ Ramon: ‘Alles is vaag.’ Drijfhout: ‘Jullie plan was echt goed, maar de omstandigheden zitten tegen. Dat hoort ook bij het consultant-zijn.

You have to adapt. Act and move on.’ Een week later… Anamaria Lepan, Dewi Eshuis, Laura Franck, Negin Yarzadeh Dehkordi en Ronak Spamer van de organisatie van de China Square op de promotiedagen zijn goed op stoom. Drijfhout: ‘Hebben jullie het programma compleet? We hebben nog een week…’ Laura: ‘John is erg tevreden over ons werk. We hebben samenwerking gezocht met de andere groepen omdat we de stand twee volle dagen moeten bemannen en ook bij het seminar moeten zijn. Het GIC heeft onze lijst met bedrijven en de uitnodigingsbrief gebruikt. We gaan straks nabellen. En we hebben de tealounge-groep ook gesproken. Ze helpen ons met de decoratie en het inrichten van de seminarruimte.’ Drijfhout: “Hoe gaan jullie de bedrijven op de beurs attent maken op het seminar? Dewi: ‘We laten T-shirts maken en gaan zelf flyeren.’

De groep die noodgedwongen moest aanhaken bij de promotie van de Hortus Light Show showt Drijfhout de presentatie van de Hortus Light Show opening… Maria: ‘We hebben twee vergaderingen met de mensen van de Hortus gehad. Donderdag presenteren we ons detailplan voor de officiële opening ’s middags. We hebben voorstellen gemaakt voor een leeuwendans en een speciaal daglichtvuurwerk. Voor de opening van de avondvoorstelling leveren we zeven ideeën aan. De samenwerking met de andere groep is niet echt denderend. Maar we volgen ons eigen pad.’ Drijfhout: ‘Wie doet de promotie?’ Maria: ‘Het Confucius Instituut.’

Drijfhout: ‘Breng de socialmedia-plannen die jullie maakten voor het seminar in. Die zijn ook hier goed te gebruiken. Ik ben heel tevreden over jullie plannen. Heel professioneel aangepakt. Confucius zei het al: “It is not about falling, it is about getting up again.”’ 8 november: Promotiedagen Martinihal, na het seminar… Trienke Drijfhout: ‘Het was best spannend voor de studenten. Dit onderdeel heb je niet in de hand. Je weet niet hoeveel mensen er komen opdagen bij zo’n openbaar seminar. Maar de zaal zat helemaal vol en er heerst een ontspannen sfeer om te netwerken. Bij het openingsdiner en de Meet & Greet hebben ze de juiste toon gezet. Nu loopt alles op rolletjes.’ Rina Tienstra

Justin Bangowa, Jacquelyn Brink, Karameh Ganjvar en Melanie Toppin hebben de

organisatie van het openingsseminar Silk Route in Modern Times en de ondertekeningsceremonie in het Stadsparkpaviljoen Ni Hao bijna voor elkaar. Melanie: ‘We gaan om half elf naar Ni Hao om alles te checken. Het programma is rond, de sprekers hebben bevestigd en het boekje ligt al bij de drukker.’ Drijfhout: ‘Dan is het nu alleen nog een kwestie van hosting voor jullie. Succes.’ Justin: ‘Hoe is de dresscode?’

Foto: Luuk Steemers

Gergina Georgieva serveert chinese thee [5] 2011 7 DECEMBER WOENSDAG HANZEMAG 25

Wil de echte Occupy

nu opstaan?

Occupy Groningen is al tweemaal verhuisd, en ondertussen hebben internationale studenten een alternatieve Occupy-beweging opgericht. Waar moet je je nu aansluiten als je de wereld wilt veranderen? Leonie Veraar probeert helder te krijgen hoe het nu zit met Occupy Groningen, maar raakt alleen maar meer verward. Uit onvrede over de activisten op de Sluiskade richtte Aluka Daray een eigen Occupy-beweging op. Ze maakte een Facebookpagina aan onder de naam Occupy Groningen, waar iedereen welkom is. Inmiddels heeft de groep 132 leden, van wie er vijftien actief zijn. Daray zocht contact met de Occupy-activisten die destijds met hun tenten op het Waagplein stonden: ‘Ik heb meerdere pogingen ondernomen, maar het lukte me niet om met ze in gesprek te raken’. De notulen van de eerste vergadering van de alternatieve Occupiers van Aluka staan op Facebook. Te lezen valt dat de activisten onvriendelijk waren en voorwaarden stelden aan actieve deelname. Zo moeten de activisten bereid zijn om pertinent in het kamp te kamperen. Mensen die geen Nederlands spraken, werden uitgesloten van deelname en moesten maar naar een speciale Engelstalige meeting komen. Jessica Cadwallader, actief lid van de nieuwe organisatie, had eenzelfde negatieve ervaring. ‘We keken aan tegen hun ruggen. Ik kreeg een onveilig gevoel door de hoge hekken om de tentenkampen en de onvriendelijke houding.’ Iedereen is welkom Het permanent bezette tentenkamp van Occupy Groningen stond de eerste weken op het Waagplein. Op verzoek van de gemeente verhuisden de actie-

voerders onlangs naar de Sluiskade. De Groningse bezetting staat niet op zichzelf. Overal in de wereld zijn bezettingen gaande die het voorbeeld van beweging Occupy Wallstreet in New York navolgen. Het protest is gericht tegen de economische ongelijkheid en is geïnspireerd door de Spaanse 15 mei-beweging en de Arabische Lente. Occupy wil open ruimtes creëren waar mensen de mogelijkheid hebben om met elkaar in gesprek te raken. Op de Sluiskade is het kamp eind november vrijelijk toegankelijk. Occupy-activist Harry: ‘De hekken op het Waagplein waren bedoeld om onszelf te beschermen tegen het uitgaanspubliek. We kregen te maken met dronken lui die onze tenten wilden neerhalen. Het was een noodoplossing.’ Het verbaast Harry dat Daray en Cadwallader zich niet welkom voelden in het kamp. ‘Iedereen is welkom. Alleen op het moment dat we de boel moesten verhuizen, hebben we het even bij de bekende gezichten gehouden. Anders wordt het zo’n rommeltje.’ Dat Occupy voorwaarden stelt aan de deelnemers is volgens Harry niet aan de orde. ‘Zelf slaap ik ook niet pertinent in het kamp. Ik draag op andere manieren bij, door mijn intelligentie in te zetten bijvoorbeeld. Iedereen doet iets in het kamp afhankelijk van je persoonlijke kwaliteiten.’


Ook de welkomstpagina van de website benadrukt het open karakter van de organisatie: Loop gerust binnen en denk/ bouw met ons mee! Via Twitter worden volgers op de hoogte gehouden en er wordt opgeroepen om mee te helpen: ‘Wie heeft een regenton beschikbaar? Regen is goed afwaswater!’

‘Om achter de ideeën van Occupy te staan, hoef je niet in een tent te slapen.’ Hiërarchie als scheldwoord De alternatieve Occupy-beweging bestaat uit zo’n vijftien internationale studenten. Op Facebook wisselen ze informatie uit. Twee keer per week vinden er vergaderingen plaats in café Kult. Op een zondagavond schuif ik aan in de kelderruimte waar vier Occupy-vrouwen zijn samengekomen. Ze zitten in hun maag met mijn komst. Mijn Facebookverzoek om langs te komen is gelezen, maar ze willen er eerst over stemmen. Mag ik de bijeenkomst bijwonen of niet? Het voelt vreemd om op deze manier benaderd te worden, terwijl de groep op Facebook zo na-

drukkelijk vermeldt dat iédereen welkom is. Jessica Cadwallader legt uit dat er voor de media andere regels gelden. Het begin van de officiële vergadering wordt uitgesteld. Na een uur zijn er niet meer mensen komen opdagen. De vier besluiten om het officiële gedeelte af te gelasten. Beslissingen kunnen niet worden genomen als niet iedereen aanwezig is. Cadwallader: ‘Dit is één van de beginselen van Occupy, iedereen heeft inspraak, ieders stem telt.’ Ik mag dus blijven zitten. Hoera. Die avond krijg ik een goed beeld van de ideeën die spelen binnen Occupy. Hiërarchie lijkt verworden tot een scheldwoord. Ieder punt moet uitvoerig worden doorgesproken, ieders mening moet worden gehoord. Iedere beslissing moet worden goedgekeurd door ieder lid, anders gaat het simpelweg niet door. Deze manier van besluitvorming noemen de Occupiers échte democratie. Mijn opmerking dat representatieve democratie, zoals die van Nederland, toch ook echt is, wordt met hoongelach beantwoordt. Cadwallader legt het me nog maar eens uit: ‘In Australië kun je kiezen tussen twee partijen die erg op elkaar lijken. Eens in de vier jaar mag je een keuze maken tussen twee kwaden, dat is geen democratie.’ De mogelijkheid tot actieve participatie wordt weggewimpeld. ‘Het systeem faalt en daar beginnen we nu de consequenties van

te voelen. Het falende marktisme wordt heftig bekritiseerd, maar in oplossingen wordt niet gedacht. Het gaat niet om snelle oplossingen, belangrijker is het om steeds een stapje vooruit te komen op de goede weg’, aldus Cadwallader. Grote zorgen maken de vier vrouwen zich over de toekomst, zowel op economisch als op sociaal gebied. Vooral over minderbedeelden worden zorgen geuit. Dat ben ik duidelijk niet, de dames hameren op de bevoorrechte positie van Nederlandse studenten. Ik begin te vermoeden dat ze me een schuldgevoel proberen aan te praten. Grappen over de kou Ik breng het gesprek terug op Occupy, wat bezetting betekent. Waarom zijn de activiteiten van deze nieuwe beweging eigenlijk niet gericht op het bezetten

van de publieke ruimte? Cadwallader: ‘Als internationale student heb je geen tent in de kast liggen en we hebben geen geld om kampeerspullen te kopen. Daarnaast moet je de plek kunnen verwarmen. We besteden onze energie liever aan het delen van ideeën en het informeren van nieuwkomers.’ Praktische bezwaren dus. Dat er wel plannen zijn geweest voor een tentenkamp staat te lezen op Facebook. Er zou zelfs een tent gekocht zijn op eBay, die weliswaar kapot is, maar daarom ook goedkoop. De Facebookleden maken grapjes over de kou. ‘We moeten maar dicht op elkaar kruipen in die tent, dat is warmer.’ Maar Cadwallader is stellig: ‘Er zal geen pertinent tentenkamp worden opgezet. Om achter de ideeën van Occupy te staan, hoef je niet in een tent te slapen.’

Handen voor film Een paar dagen later staat er een informatiebijeenkomst gepland om mensen die weinig van Occupy weten in te lichten en te enthousiasmeren. Zo’n veertig belangstellenden komen bijeen in een zaal van het Muntinggebouw. De lezing begint met de vraag of iedereen het ermee eens is dat er een journalist en een fotograaf aanwezig zijn. Vervolgens volgt een opsomming van zaken waar mensen wel of niet mee kunnen instemmen. Handen voor geluidsapparatuur? Handen voor film? Handen voor foto’s die alleen worden genomen van achteren? Handen voor iPhone? Een stuk of twee, drie aanwezigen steken hun hand omhoog. Twintig minuten na aanvang kan de bijeenkomst beginnen.

Vlak voor de deadline ontvang ik enkele berichten op Facebook van Cadwallader waarin ze haar ongenoegen uit over de fotograaf. Die zou ondanks haar bezwaren tóch foto’s gemaakt hebben in haar richting. Ze eist dat alle foto’s worden verwijderd. Een bericht later drukt Cadwallader me op het hart dat er nooit sprake is van een conflict met de Occupy-beweging op de Sluiskade. ‘We richten ons op andere taken. Zij vinden de bezetting belangrijk, wij richten ons vooral op de voorlichting van nieuwelingen.’ Of ik daar in mijn artikel extra aandacht aan wil besteden. Bij dezen.

Leonie Veraar

Foto: Pepijn van den Broeke


frick

4500 woningen voor jongeren in 2014

Guusje Staatssecretaris Halbe Zijlstra wil hogescholen en universiteiten afrekenen op kwaliteit. Om te kunnen afrekenen, moet hij een instrument hebben om die kwaliteit te meten. Dat instrument bestaat niet, maar ach, de geest is lenig.

De wasmachine

Volgens Zijlstra is het studiesucces van eerstejaars één van de graadmeters voor kwaliteit. Daarmee schetst Zijlstra de contouren van het bekostigingssysteem dat hij binnenkort boven de doopvont wil houden: hoe meer eerstejaars van een instelling hun punten halen, hoe hoger de rijksbijdrage voor die instelling. Dit is een financiële prikkel. En wat vandaag een financiële prikkel wordt genoemd, heet overmorgen een perverse prikkel. In 2018, tijdens de parlementaire enquête over fraude in het hoger onderwijs, kan Zijlstra niet zeggen dat hij ‘met de kennis van nu’ fout zat, maar dat hij ‘met de kennis van toen’ niet anders kon handelen. Hij was namelijk gewaarschuwd, toen. In 2011 dus, nú. Niet doen, zegt de commissie-Sorgdrager. Foute boel, constateert het driemanschap-Dijkgraaf. Koppel beloning niet aan studieprestaties, waarschuwt de Onderwijsraad. Deze wijze dames en heren houden het bij waarschuwingen, maar Guusje ter Horst komt op de proppen met een onvervalst dreigement. De interim-voorzitter van de HBO-raad laat op 23 november weten dat ze Zijlstra’s plan niet ziet zitten. ‘Als je ergens geld op zet, kan een hogeschool zich daarnaar gaan gedragen. Dat wil niemand horen, maar dat is simpelweg zo.’ Die Guusje. Ze is amper een jaar voorzitter van de club en ze weet al dat hbo-bestuurders hun moeder aan de duivel zouden verkopen om maar zoveel mogelijk subsidie op te strijken. Hun voorvrouw zet hbo-bestuurders neer als laaghartige lieden die de allerkleinste kans aangrijpen om het ministerie te misleiden, de schatkist leeg te roven en elkaar te naaien. Na zo’n karakter- en zedenschets zou je verwachten dat Ter Horst werkelijk alles uit de kast zou halen om Zijlstra’s rampzalige voornemen te voorkomen. Maar nee. ‘Als parlement en staatssecretaris het per se willen (…) ben ik bestuurder genoeg om dat te aanvaarden en uit te voeren.’ Een citaat uit het concept-eindrapport van de enquêtecommissie Fraude in het Hoger Onderwijs (2018): ‘Met vijanden als Pluche Guusje ter Horst, had Halbe Zijlstra geen vrienden nodig.’ Hajo Frick

als dorpspomp De gemeente Groningen wil vóór 2014 met woningcorporaties, Rijksuniversiteit, Hanzehogeschool en projectontwikkelaars 4500 woningen voor jongeren bouwen in de stad. Projectleider René Asschert (38) geeft inzicht in de stand van zaken op de tentoonstelling BOUWJONG. 300 euro voor bezemkast Groningen telt 190 duizend inwoners en is de jongste stad van Nederland. Dat komt door de ongeveer 55.000 studenten die aan de RUG en de Hanzehogeschool studeren. Daarvan wonen er, inclusief internationale studenten, ongeveer 35 duizend in de stad. Veel studenten willen het liefst midden op de Grote Markt wonen of op een steenworp daarvandaan. Ze zijn bereid om voor een bezemkast in het centrum 300 euro of meer neer te tellen, maar stellen aan woningen die een eindje daarbuiten liggen andere eisen. Daarnaast hanteert de gemeente, om de balans tussen het aantal studenten en Stadjers in evenwicht te houden, de norm dat maximaal vijftien procent van de woningen per straat voor kamerverhuur in aanmerking komt. Met nieuwe locaties wil de gemeente de druk verlichten op wijken waar veel studenten wonen. René Asschert: ‘De teller staat op dit


moment op 4856, waarvan er in 2011 ruim 600 woningen zijn gebouwd en de rest nog in de planning zit. Belangrijker dan de exacte hoeveelheid is dat we kwalitatief goede woningen voor jongeren bouwen. Niet alleen voor studenten, maar ook voor pas afgestudeerden of jongeren met een eerste baan die geen hypotheek kunnen krijgen of überhaupt geen huis willen kopen, maar liever iets huren. Huizen die het gat tussen studenten- en starterswoningen dichten.’ Het plan voor de 4500 woningen dateert uit 2009 en is een uitvloeisel van het Akkoord van Groningen om Groningen als City of Talent op de kaart te zetten. Er zijn vier zones benoemd: Paddepoel en omgeving, Reitdiepzone, Eendrachtskade en omgeving en het Bodenterrein. ‘Op het Bodenterrein achter het UMCG heeft Nijenstee inmiddels 350 woningen gebouwd en

bewoond. Lefier heeft in de Lissabonstraat tachtig woningen gerealiseerd en de Huismeesters heeft het zusterhuis van het oude Martiniziekenhuis verbouwd voor tijdelijke huisvesting van 200 buitenlandse studenten. In aanbouw zijn de Eendrachtskade en het Wielewaalplein. Goede huisvesting is noodzakelijk om je als studentenstad te profileren. Het gaat om een kwalitatieve vraag in plaats van een kwantitatieve. In september hebben we geen studenten naar de camping in het Stadspark hoeven te verwijzen en naar mijn weten ook geen buitenlandse studenten naar vakantiewoningen in Harkstede.’ Studenten-vinexwijk Asschert: ‘Een aantal architecten heeft de opdracht gekregen om voor zeventien locaties woningen te ontwerpen. Van het herontwerpen van bestaande gebouwen tot projecten op locaties die nu nog een heel ander bestemmings-

Foto: Luuk Steemers

Jongerenhuisvesting op het Bodenterrein, achter het UMCG plan hebben, zoals bijvoorbeeld de locatie GEM-beton. Dat is een oude industriële zone aan het Reitdiep die we willen transformeren in een woongebied. Vervolgens hebben we een oproep gedaan onder studenten om kritisch naar de ontwerpen en de locaties te kijken. Daar kwamen ruim 25 jongeren op af. We hebben er zes plannen uitgepikt en daar zijn de studenten in groepjes de diepte mee ingegaan. Omdat sommige locaties nog niet op de mental map van de studenten staan, zijn ze er eerst langs gefietst. Tijdens de lunch konden de studenten de architecten het hemd van het lijf vragen en het vuur aan de schenen leggen.’ Willen jongeren wel wonen zoals de architecten dat hebben bedacht? Of hebben ze hele andere woonwensen? Waaraan moeten woningen voldoen om jongeren uit hun dure en soms belabberde vierkante meters in het centrum te lokken naar een spiksplinternieuw

appartement met internet en wasmachine in een studenten-vinexwijk? Asschert: ‘Opvallend is dat niet alle studenten zitten te springen om een gemeenschappelijke ruimte. “In een ruime kamer kun je ook met je vrienden zitten”, was het pragmatische antwoord. “En anders gaan we wel naar de kroeg of de vereniging.” Een wasmachine op de kamer vinden ze zonder uitzondering zonde van de ruimte. “Zo’n ding gebruik je één à twee keer in de week.” Een washok vinden studenten een goed alternatief voor een gemeenschappelijke sociale ruimte. Gezelligheid bij een draaiende trommel. Of zoals wethouder Frank de Vries het verwoordde na afloop van de bijeenkomst: “De wasmachine als metafoor voor hedendaagse inspiratie om individu en gemeenschap bij elkaar te brengen.” Een gemeenschappelijk buitenruimte waar je kunt barbecueën en een biertje kunt drinken vinden de

jongeren daarentegen wel belangrijk. Evenals voldoende parkeerplaatsen voor fietsen, een bushalte voor de deur en een supermarkt in de buurt. Een Frans balkonnetje zou slagroom op de taart zijn. Frisse lucht in je kamer en een plek waar je even een peukje kunt roken, zonder je kamer blauw te zetten. Vuilnis is een aandachtspunt en internet moet standaard aanwezig zijn. Om vast telefonie zitten studenten niet verlegen.’

flexibel naar de toekomst te bouwen op locaties die hun waarde toch wel houden, zien de coöperaties er wel brood in. De huurders zullen voor een zelfstandige woonruimte met keuken, badkamer en wc van om en nabij 28 m2 ongeveer 360 euro netto gaan betalen. Na aftrek van huurtoeslag kan dit neerkomen op 250 euro per maand. Niet gek toch voor een nieuwbouwwoning met alles erop en eraan?

Huurtoeslag Nieuwe woningen bouwen, bestaande panden verbouwen: zijn zulke projecten financieel haalbaar als je geen exorbitante bedragen aan huur gaat vragen? Kunnen er überhaupt haalbare projecten van worden gemaakt? ‘Bij sociale huisvesting, en dat zijn deze projecten, moet geld bij. Het neerzetten van deze gebouwen kan niet uit voor een sector onder druk. Maar door

Loes Vader

De tentoonstelling BOUWJONG is tot begin januari te zien bij de Dienst ROEZ aan het Zuiderdiep. Er wordt hard gewerkt om de tentoonstelling de tweede week van januari op het Zernike op te bouwen.


ADVERTORIAL

HSV goes Europe De Hanze Studentenbelangen Vereniging (HSV ) gaat invloed uitoefenen in Europa. Fractielid Niels van Duijn, gaat binnenkort naar Sofia, Bulgarije om daar de eerste ‘boardmeeting’ mee te maken van de European Students’ Union (ESU). De HSV is al jaren lid van het Interstedelijk Studenten Overleg (ISO), de grootste koepel van studentenbelangenbehartigers van Nederland. Op zijn beurt is het ISO lid van de Europese koepel: de European Students’ Union (ESU). Ons fractielid Niels van Duijn zit de komende twee jaar in een ESU-werkgroep die zich buigt over het Europees onderwijsbeleid. Niels mag zich International Officer noemen: ‘Ik ben erg blij dat ik mijn Nederlandse medestudenten mag vertegenwoordigen op Europees niveau. Ik hoop dat ik mijn ervaringen terug kan koppelen naar de raadswerkzaamheden op de Hanzehogeschool en veel kan betekenen voor het ISO.’ Gefeliciteerd met je benoeming, maar wellicht kan je ons er nog wat meer over vertellen… ‘De ESU komt op voor de belangen van elf miljoen studenten uit heel Europa. Er zijn 44 organisaties uit 38 landen lid van de ESU. Bij een Europees onderwijsbeleid moet je denken aan een onderwerp als bezuinigingen in het onderwijs. Maar ook aan gender equality. Staat dat er echt? Ja, dat staat er echt, gender equality. Een onderwerp waarvan wij in Nederland niet warm of koud worden. Maar met name in Oost-Europese landen is dit nog een issue.’ Wat moet je in die twee jaar doen in zo’n werkgroep? ‘De werkgroep houdt zich bezig met het proces van internationalisering. We zullen dus zeer geïnteresseerd kijken naar de ontwikkelingen in Brussel. Onze werkgroep bestaat uit vier studenten die maandelijks bijeenkomen om updates te volgen van internationalisering en onderwijs. Daarnaast gaan we vier keer per jaar

naar het buitenland om een boardmeeting bij te wonen. De eerstvolgende is in Sofia, en daarna gaan we naar Denemarken.’

de-Kamerleden en andere politici is het bereik van ESU binnen Europa niet heel sterk.’

Het lijkt erop dat je hier veel tijd aan kwijt bent, hoe ga je dat doen? ‘Kijk, we hebben twee jaar de tijd om ons daar in te verdiepen. Zoals het er nu voor staat, gaan we een meerjarenvisie schrijven voor het ISO. Wij zullen daarin de beleidsplannen van ESU bestuderen om vervolgens hun standpunten samen te vatten. Dit leggen we naast de kernwaarden van het ISO. Deze zijn: kwaliteit van het onderwijs, toegankelijkheid van het onderwijs op elk niveau en pragmatisch te werk gaan. Ze komen overigens overeen met de visie van de HSV. Samen gaan wij een strategische lijn op het gebied van internationalisering uitstippelen voor het ISO.’

Waar ligt dat dan aan? ‘Ik denk dat het komt door de omvang van ESU. Er zijn grote contrasten in de lidorganisaties en de onderwijssystemen in de deelnemende landen verschillen ook. Soms heb ik het idee dat sommige landen jaloers zijn op de inspraak- en instemmingmogelijkheden die wij hebben in Nederland. Niet elk land zit te wachten op boze en gefrustreerde studenten. De bereidheid om daar nog wat mee te doen is er lang niet altijd. Gelukkig heeft Nederland over het algemeen een meewerkende houding en waarderen ze medezeggenschap als een belangrijke tegenpool in hun eigen beleid. Of dat nou op hbo- of universitair niveau is, de meeste instellingen staan open om te luisteren naar studenten.’

Je zit dus op een belangrijke missie te broeden voor de Nederlandse student. Moet je daar hooggekwalificeerd voor zijn? ‘Haha! Nou dat valt wel mee hoor. Ik heb drie jaar ervaring in bestuurs-, commissie- en fractiewerk. Ik denk dat het zeker heeft meegespeeld, maar ik heb sterk het vermoeden dat de werkgroep is samengesteld met een goed oog op groepscohesie. We zijn vier studenten met verschillende achtergronden. Allemaal hebben we onze eigen toegevoegde waarde voor deze missie. Ik ben blij dat ik als belangrijke toegevoegde waarde wordt gezien.’ Wat bereiken jullie concreet op Europees niveau? ‘Waar de HSV in gesprek gaat met stafdirecteuren en het College van Bestuur en waar het ISO in gesprek gaat met Twee-


Waarom doet de ESU dat niet? Het blijkt in Nederland goed te gaan met de medezeggenschap. ‘Het ESU zal eerder meedoen met protesteren en bijvoorbeeld gebouwen bezetten. Op zich is dat niet verkeerd, maar wij kiezen er niet voor om direct de strijd aan te gaan. We willen er liever door goede diplomatie uit komen. Fysiek protesteren is een laatste redmiddel. Daarnaast vind ik het politieke spel die je meespeelt veel leuker, dan dat ik in de kou de straat op moet.’ Zien we je ooit nog in de functie van Minister van Buitenlandse Zaken? ‘Dat is natuurlijk een wereldbaan, maar ik ga eerst mijn studie afronden en de Europese sfeer proeven in Sofia. Daarna besluit ik wat ik verder ga doen.’

Gerben de Heij

Lieve Loes Heeft je beste vriendin gezoend met de jongen waar jij al tijden vlinders van in je buik krijgt? Ben je verliefd op je docent en kun je je niet meer op je studie concentreren? Lig je niet lekker in je projectgroep en begrijp je niet waarom? Mail Loes, onze enige echte ervaringsdeskundige. Inzenden mag zelfs anoniem. [email protected]

Hoi Loes, In een wereld van omvallende landen en regimes is mijn probleempje eigenlijk geen druppel Hanze-inkt waardig. Het zijn niet die grootse onderwerpen die me in mijn slaap bekorten. Het zijn de kleine dingen die het doen. Gisteravond hield het lot van een lieveheersbeestje me uit mijn slaap. Woelend tikt de tijd minuten weg. Kwart over drie wandel ik de trap af. Een kopje kruidenthee biedt geen oplossing voor de slapeloosheid die altijd wel eens per week langskomt. Tegen half vijf schiet ik achter de computer, steek gloedvolle waxinelampjes aan en tik dit probleempje uit. Tegen kwart voor zeven besluit ik slaapdronken de ontwakende wereld in te rennen. Ik heb van alles geprobeerd: later op bed, zo ga ik nooit voor de gaap uit, pilletjes uit de natuur, schaapjes tellen… Loes, als het jou geen slapeloze nachten oplevert, heb je enige slaapverwekkende tips? Collega H

Waarde collega, Iedereen heeft wel eens slapeloze nachten, dus ik ook. Meestal val ik redelijk snel in slaap, maar na een uur of vier ben ik klaarwakker. Het lijkt wel of er een frisse wind door mijn hoofd waait. Een flinke moker die mij weer in dromenland krijgt. Wat mij het beste helpt, is doodstil blijven liggen, liefst met slaapmasker op zodat er geen greintje licht naar binnen dringt. Ga vooral niet woelen, laat het licht uit en ga helemaal niet lezen. Mijn ogen worden tenminste nooit moe van lezen op dat moment van de nacht. Vaak word ik wakker omdat ik moet plassen. Naar beneden lopen, de koude vloer aan mijn voeten en mijn billen op de koude wc-bril, werken ook niet slaapverwekkend. Om me de gang naar beneden te besparen, staat er dus simpelweg een emmer naast het bed. Realiseer je dat je van rustgevende thee ook moet plassen. Niet doen dus, vlak voor je gaat slapen. Sinds ik mijn synthetische seizoenendekbed heb verruild voor een dik fluffy donzen exemplaar, zo’n ouderwetse die je alleen nog in Duitse Zimmer Freis tegenkomt, slaap ik veel beter. Is de slapeloosheid zo hardnekkig dat ik binnen een half uur drie maal de tijd op mijn iPhone check, dan eet ik een boterham en neem een paracetamolletje. Negen van de tien keer lig ik binnen een half uur te ronken. Die tiende keer neem ik mijn slapeloze nacht voor lief. Ik denk aan prettige dingen en geniet van mijn lekkere warme bedje. Trusten!

KASPER Lieve Loes, Ik ben dol op mijn beste vriendin maar niet op haar familiefeesten. Haar vader en broers maken altijd ruzie, vooral als ze wat drank op hebben. De ellende is dat ik ze al ken vanaf de basisschool en ze verwachten dat ik ook kom als er iets te ‘vieren’ valt. Mijn vriendin is het ook zat. Ze zegt altijd dat ik haar door die familiebijeenkomsten heen sleep. Ik ben vrolijk van karakter en lach woordenwisselingen over politiek, openbaar vervoer en het asielbeleid meestal weg. Maar de laatste keer kon ik me bijna niet meer inhouden en wilde ik wel gillend weghollen. Hoe kom ik van die verplichtingen af? Suzan Beste Suzan, Je kunt natuurlijk met een smoes onder je verplichting uit komen. ‘Hé gat, wat jammer, ik ga deze kerst bij mijn eigen ouders vieren’, maar op zo’n antwoord zit je vast niet te wachten. Waarom probeer je altijd de lieve vrede te bewaren? Je schrijft dat je je de laatste keer bijna niet meer kon inhouden en gillend wilde weghollen. Doen! Ga gillen, loop weg of beter, vertel die lui dat je geen zin hebt in hun dronken uit de hand lopende discussies en dat je alleen nog op hun feestjes komt omdat je hun dochter/zus door hun bijeenkomsten sleept. Daarna hol je weg en sleep je je vriendin mee naar de eerste de beste kroeg voor een bak koffie of een glas wijn en maken jullie er samen een gezellige avond van.

Chinese bubbelbaden Mensen gaan gedurende hun leven door perioden van transitie. Met een transitieproces dat normaliter bestaat uit separatie, overgang en integratie. Wanneer je deze theorie zou toepassen op de economische situatie van de westerse wereld, zou je kunnen stellen dat er licht aan het einde van de tunnel is. Het probleem is echter dat een regeringsstelsel als dat van ons een variabele met zich mee brengt. Een variabele in de vorm van de mens. In een dictatuur neemt één persoon de beslissingen, in een democratie zijn daar meerdere personen bij betrokken. Personen met allen hun eigen agenda. Dit vertraagt de besluitvorming dermate lang dat het volgens sommige sceptici onmogelijk is om ongeschonden door de fasen van separatie en overgang te komen. Laat staan dat men de fase van integratie bereikt. En zodra de bodem van de put in zicht is, zal de dictatuur zegevieren en zal de westerse wereld moeten buigen voor China. Nou wil ik mijzelf best een scepticus noemen, maar om zover te gaan dat ik stellig geloof in de complottheorie dat China de wereld gaat overnemen… Nee. Oké, het Internationaal Monetaire Fonds zegt dat de economie van China in 2016 groter is dan die van de Verenigde Staten. Dit in combinatie met de torenhoge schulden die het westen heeft openstaan bij de Chinezen zou mogelijkerwijs kunnen leiden tot een onevenwichtige machtsverhouding. Maar om hier nou gelijk de conclusie aan te verbinden dat wij na deze gestelde datum maar beter een aardig woordje Mandarijn kunnen praten… Nee. En ja, het is inderdaad waar dat door de hoge mate van digitalisering in het westen de gemakzucht grotendeels is toegeslagen. Met als gevolg dat Echte mannen nemen bubbelbaden het motto van de huidige westerse man is. Waar er in China een vorm van moderne slavernij wordt toegepast waardoor nu alles made in China is. Maar de Chinezen zullen ons toch niet afrekenen op het feit dat wij nou eenmaal van onze bubbelbaden houden… Hmm. Daarentegen, het blijft een feit dat China een dictatuur is. En hoe perfect een dictatuur in theorie ook kan lijken, in de praktijk blijkt zoveel macht altijd naar het hoofd van de dictator te stijgen… Oh, oh. Maar vanaf de dag van vandaag zal ik mijn dagen slijten met het zoeken naar gelukskoekjes die anders beweren. Kasper

legal alien Studies:

Jazz (Trumpet)

Country:

United States of America, 312 million people, 237 times the size of The Netherlands

Jackson O' Brien (20) Where are you from? ‘I am from Portland, Oregon in the United States of America. I have just started studying Jazz at the Prins Claus Conservatory.’ What has been the most surprising thing so far in the Netherlands? ‘Nothing is open on Sundays, it's very depressing! Also, I only noticed them this month but the air raid sirens on the first Monday of the month are crazy. I didn't know what was happening. It would be interesting to see how people would react to a real emergency.’

Why did you decide to study in Groningen? ‘I studied in New York and I hated it. I love New York, but I hated studying there. I wanted to study in Amsterdam, but I ended up liking Groningen more. So I decided that studying here would be the best decision.’ What are your favourite hobbies? ‘Music is my favourite of course, that's why I'm studying jazz! Other than that, social networking, facebook and the internet. I likes sports too, lacrosse and American Football. I always support my home team in Oregon. Of course I also love socialising and having a few drinks.’

What is the biggest difference between American and Dutch culture? ‘Bicycles of course are the main thing, but everything is so close here. People over here think a two-hour drive is long but it's pretty short in America. I know a lot of people back home who would drive two hours every day to get to work. All the cities over here are really close together.’ What was different about celebrating Thanksgiving in The Netherlands? ‘I was the only American celebrating it. There is another American guy in the building, but I don't know him and he keeps

to himself. I couldn't find a turkey either so I just cooked a chicken.’ What do you hope to achieve during your stay here? ‘I want to gain international experience. It's great being part of mainland Europe, I can travel around and get to experience a whole lot of different countries and cultures. Even where I am living, I have gotten to know so many people and experience many different cultures. Studying here for four years, I think I can become a strong independent person.’ Text and photo: Nick Kennedy

Abraham’s long road to success

One goal, one passion

and lots of perseverance From Sudan to Syria, from Syria to Romania. End destination: Europe or bust! Abraham, who is 33 now, didn’t bust. He succeeded at Hanze University. On October 15 Abraham Atar Oshala Deng celebrated his graduation in Amsterdam along with two hundred other refugee students at the Rode Hoed. Abraham grew up in Renk, a small town at the Sudan border. He is the oldest from a family of five brothers. He fled Sudan at the time the civil war reached its most uncontrollable point. Before getting a residence permit in 2003, Abraham lived in asylum centres in Haarlem and Drachten for about three years and a half. During his stay there Abraham heard about the UAF, the Dutch Foundation for Refugee Students. Married now to his high school sweetheart, who flew over in 2003, with a loving family (a daughter of 5, a son of 3 and a baby on the way), Abraham might be an example for many. ‘When I finished secondary school, I got accepted to the Juba University faculty of Geology and Mineral Resources’, he says over a cup of coffee and a piece of cake. ‘Because of the war in South-Sudan, the university had to move to the capital. I went to Khartoum too. But people from the south, Christians, are not safe in the north, which is dominated by Muslims. The discrimination became unbearable. I had to drop out in my first year.’ Abraham’s ambition was to follow an education, so he decided to flee. ‘In Sudan leaving the country is only allowed after serving in the army. I managed to get away, though, but due to corruption I had to pay lots of money.’ Abraham reached Syria where he stayed for over two years. ‘I wanted to make a second move to Romania. I started earning money by working in the construction and the catering industry.’ Even though he speaks Arabic, Syria was not the place to stay for Abraham. ‘The human rights situation in Syria is

dramatically poor. Just read the news nowadays. Furthermore, at that time the Syrian government had good connections with Sudan. I was in constant fear to be sent back. After saving the money, I fled to Romania where I stayed for only five days. I had a student visa, with which I was able to go to Western Europe.’ In The Netherlands, his final destination, Abraham applied for asylum. ‘Living in asylum centres was very difficult. You don’t have any rights. You can hardly work or follow an education. In spite of the difficulties, I still had one goal and one passion in mind: my education. I had to be determined. The first thing I had to accomplish was to learn the language. I am a man of patience, but Dutch is very difficult. In 2001 I started taking courses at Noorderpoort College in Groningen.’ After Abraham signed up with the UAF, he enrolled at Life Science at Hogeschool Drenthe. ‘I had to travel from Groningen to Emmen, which was very tiring. Combining school, a job and a family took its toll. I had to drop out a few years later. Luckily I had already managed to complete my first year, so when I enrolled at Hanze University in 2006, I got exemptions from certain classes. Moreover, I could travel to school by bike.’ Abraham’s mother and brothers still live in Sudan. Whenever he has the means he visits them. ‘When I came over in 2006, their reactions were indescribable. They were so very happy. My visit in the summer of 2010 was also very special, because it was the first time my mother saw her grandchildren and my brothers their niece and nephew. ‘I want to concentrate on my family.

Meanwhile I keep my eyes open for job opportunities. I would like to end up working in health institutions like hospitals. I would like to analyze human blood and tissue to find the cause of diseases.’ This year Hanze University is the home of twenty-five refugee students who are connected with UAF. ‘Ultimately they will manage to achieve their goals. With

determination, passion and perseverance they will come a long way. I am glad that UAF was part of my life. At the time I did not have a residence permit, the UAF took care of my university expenses. I have good memories studying at Hanze University. I liked the teachers and the school’s atmosphere was great.’ Roxanne Webster

Foto: Luuk Steemers

[5] 2011 7 DECEMBER WEDNESDAY HANZEMAG 4INT

aren’t the activities of this new movement aimed at occupying the public space? Cadwallader: ‘Most international students don’t have a tent in their closet and we don’t have money to buy camping gear. Besides, you have to warm the place you stay at. We rather put our energy into sharing ideas and informing newcomers.’ No ideological reasons, but purely practical objections. But as their facebook page shows, the group initially did have plans to set up a camp. They even bought a tent on eBay, which was broken, but therefore very cheap. The facebook members joke around about

the cold, talking about cuddling together to make it warmer. But Jessica is firmly convinced now: ‘There will not be a permanent camp site. To support the ideas of Occupy, you don’t have to sleep in a tent.’ Voting against photos Some days later. An information meeting has been organized to inform and recruit people who know little about the Occupy movement. Forty interested people gather in a hall of the Muntinggebouw. The lecture starts with the question if no one objects to the presence of a journalist and

a photographer. After that a list of articles follows that people can approve or reject. Hands up if you object to recording equipment. Hands up if you object to a video camera. Hands up if you object to faces on the pictures. Hands up if you object to iPhone. Two or three attendants stick up their hands. After twenty minutes the meeting can begin. Right before the deadline I receive a number of messages from Cadwallader on Facebook in which she expresses her discontent with the photographer. She says that despite her refusal to be

photographed, he still pointed the camera in her direction several times and took photos. She demands that all photos will be removed. One message later she stresses that there never was a conflict with the Occupy movement at Sluiskade in the first place. ‘We just focus on different things. They feel the occupation is the main thing, we focus mainly on information provision to new members.’ She requests me to include this info in my article. No problem.

Leonie Veraar

Foto: Pepijn van den Broeke

Students discuss politics during the Occupy information meeting in the Muntinggebouw. 3INT HANZEMAG WEDNESDAY 7 DECEMBER 2011 [5]

Will the real Occupy

please stand up?

Occupy Groningen already moved twice, and meanwhile a number of international students founded an alternative Occupy movement. Which one should you join if you wish to change the world? Leonie Veraar tries to paint a clear picture of what Occupy Groningen is about, but in the process she gets increasingly confused. Because she was dissatisfied with the Occupy protest at Sluiskade Aluka Daray founded an Occupy movement of her own. She created a Facebook page with the title Occupy Groningen, where EVERYONE is welcome. To date the group has 132 members, fifteen of which are active. Daray tried to contact the Occupy protesters who had pitched tents at Waagplein. ‘I undertook multiple efforts, but I did not manage to really communicate with them.’ The minutes of the first meeting of Aluka’s alternative Occupiers can be found on Facebook. They show that the protesters were unfriendly and came up with demands in return for an active contribution. The protester, for instance, had to be prepared to stay in the camp permanently. People who did not speak Dutch were excluded and had to go to a special meeting for foreigners. Jessica Cadwallader, an active member of the new organization, had a similar impression. ‘We were looking at their backs. The high fences surrounding the camp and the unfriendly attitude gave me an unsafe feeling.’ Everyone is welcome During the first weeks of Occupy Groningen the permanent camp was

on Waagplein. At the request of the Municipality of Groningen the protesters recently moved to Sluiskade. The Groningen occupation is not an isolated phenomenon. Similar occupations have been reported all over the globe following the example of the Occupy movement in Wall Street, New York. The protest is aimed at the economic inequality and was inspired by the Spanish May 15 Movement and the Arab Spring. Occupy’s goal is to create open spaces where people have the opportunity to exchange thoughts. So far anyone has free access to the camp at Sluiskade. Occupy activist Harry: ‘The fences surrounding the camp at Waagplein protected us from drunken people who tried to rip down our tents. This was a stopgap solution.’ Feeling of guilt The alternative Occupy movement consists of about fifteen international students. They exchange info on Facebook. Meetings take place twice a week in Café Kult. On a Sunday night I join four Occupy women who gathered in the downstairs part of the bar. They have problems with my presence, it turns out. They read my Facebook message asking if I could join them,

but they first want to vote on the question. Will I be admitted or not? It feels strange to be treated this way. Didn’t the group specifically state on Facebook that everyone is welcome?

‘To support the ideas of Occupy, you don’t have to sleep in a tent.’

Jessica Cadwallader explains that this does not apply to members of the press. The start of the official meeting is postponed. An hour goes by in which no one else shows up. The four women decide to cancel the official meeting. It is impossible to take decisions if not everybody is present. Jessica Cadwallader : ‘This is one of the main principles of Occupy, everybody has a say, everybody’s vote counts.’ There’s no official meeting, that means that I am allowed to stay. Hooray! That night I get a clear picture of the ideas of the Occupy protesters. Hierarchy seems to have become a term of abuse.

Any detail has to be elaborately discussed, anyone’s opinion has to be heard. Any decision has to be approved of by any member. Otherwise it’s no go. The Occupiers call this method of decision making true democracy. My remark that a representative democracy, as it exists in the Netherlands, is a true democracy too, is greeted with jeers and boos. Cadwallader explains it to me once again: ‘In Australia you have a choice between two parties that are almost identical. Once every four years you can chose between two evils, that’s not democracy.’ My suggestion that you can also actively participate in the system, meets no enthusiasm at all. ‘The system has failed and we are starting to feel the consequences.’ The four women feel great concern about the future, both on a social and an economic level. They are particularly worried about the poor. I am clearly not a representative of that group, they say. The ladies keep harping on the privileged position of Dutch students in society. I am starting to suspect that they are trying to talk me into a feeling of guilt. Joking about the cold I move the conversation back towards Occupy, in the most literal way. Why

[5] 2011 7 DECEMBER WEDNESDAY HANZEMAG 2 INT

Wednesday 7 December 2011 Independent Magazine of Hanze University of Applied Sciences | email [email protected] | Illustration: Sam Peeters

17e jaargang 7 december 2011 redactioneel onafhankelijk magazine van de Hanzehogeschool Groningen Illustratie: Sam

Recommend Documents