07.03.2016
dienst Communicatie
Uit Weliswaar:
Uit Peopleshere:
22 NIEUWS
HET BELANG VAN LIMBURG ZATERDAG 5 EN ZONDAG 6 MAART 2016
NIEUWS
HET BELANG VAN LIMBURG ZATERDAG 5 EN ZONDAG 6 MAART 2016
De vrijwilligers in de Limburgse opvangcentra
“Een glimlach is voor hen al voldoende” HASSELT - Nog tot zondag 6 maart is het de Week van de Vrijwilliger.
Een week waarin er aandacht wordt gevraagd voor iedereen die zich kosteloos inzet voor een ander. Ook in de asielcentra zijn vrijwilligers onontbeerlijk. In Limburg alleen al zetten maar liefst 367 vrijwilligers zich in voor de asielzoekers. “Mensen vragen zich soms af waarom we net voor dit vrijwilligerswerk kiezen. Als ze zouden zien hoe gelukkig wij de bewoners kunnen maken met de meest simpele zaken, zouden ze wel weten waarom.” Silvy VAN SON
Mia ‘S Hertogen actief in Helchteren.
“Ik stuur niemand buiten met een te korte broek”
“De kinderen zijn enorm lief en dankbaar”
HOUTHALEN-HELCHTEREN - Mia ’S Hertogen (69) uit Houthalen werkte al drie jaar voor de Sint-Vincentiusvereniging toen ze bij de opstart van het asielcentrum in Houthalen-Helchteren vrijwilligers nodig hadden met ervaring.
HEUSEN-ZOLDER - Annelien Nouwen (24) uit Zolder en Sofie Vanleeuw (22) uit Lummen zijn allebei actief in de jeugdwerking van de Christelijke Mutualiteit.
“Ik herinner me die eerste samenkomst nog heel goed: drie kamers tot aan het plafond gevuld met kledij, schoenen en speelgoed”, zegt Mia. Ze staat sindsdien samen met tien andere vrijwilligers in voor de verdeling van die kledij. “Er wordt in de kasten van de asielzoekers gekeken om te bepalen wat zij precies nodig hebben. Daarna help ik ze met het passen van de kleren. Iemand met een te korte broek de deur uit sturen? Dat doen we hier nooit. Ook zij verdienen het om netjes voor de dag te komen. Als ze eruit zien zoals alle andere mensen dan zijn ze al heel tevreden.” Aanvankelijk stak Mia drie keer per week de handen uit de mouwen, maar tegenwoordig beperkt ze haar vrijwilligerswerk tot anderhalve dag per week. “Er hangt daar een zekere triestheid en ik voel een sterke drang om daar nog lang voor blije gezichten te zorgen.” Zo was Mia onlangs heel ontroerd.“Een moeder en haar dochter kwamen langs voor een jurkje voor het kind want ze mocht naar een verjaardagsfeestje. We hebben dat meisje een prachtig jurkje met roze panty’s aangetrokken. Ze zag er fantastisch uit. Haar mama was ons zo dankbaar. Daar doe je het voor.”
“Ik krijg veel respect van hen” Overdag directrice van De Adelberg en in haar vrije tijd regelt Cindy de lessen in het Parelstrand.
“Als Parelstrand sluit, doe ik voort” LOMMEL - Overdag is ze directrice van het
cultuurcentrum De Adelberg in Lommel, maar na haar werkuren coördineert de Lommelse Cindy Daems (41) op vrijwillige basis 35 lesgevers in het Parelstrand. “Ik stel de werkschema’s op, begeleid de lesgevers en pas de lessen aan aan het niveau.” Zelf staat Cindy nog vier uur per week voor een groep die Nederlands wil leren. “We hebben zowel ingenieurs als analfabeten in de klas maar ze zijn bijna allemaal even gretig. We brengen hen bovendien niet enkel het Nederlands bij, we leren hen ook wat bijvoorbeeld een zebrapad is en hoe je de straat moet oversteken.” Ook Cindy krijgt wel
eens de vraag waarom ze vrijwilligerswerk doet in een asielcentrum. “Er is veel kritiek geweest op hun komst, maar eens je de verhalen en de namen achter de gezichten leert kennen, wordt het moeilijk om er je niets van aan te trekken. Ik vond het bijvoorbeeld heel pakkend toen een man uit Syrië, een directeur van een talenschool, geëmotio-
neerd vertelde over hoe hij hier als het uitschot van de maatschappij wordt aanzien. De belangrijkste taak van een vrijwilliger in de asielcentra is daarom misschien wel het zich terug waardig laten voelen van de vluchtelingen. Zij horen en zien allemaal dat er negativiteit rond hun komst hangt, dus een vriendelijk woordje of een simpele glimlach betekent heel veel voor hen. Dit was mijn eerste ervaring met vrijwilligerswerk voor vluchtelingen, maar wanneer het Parelstrand sluit, ga ik er zeker mee verder. Dat staat vast.”
SINT-TRUIDEN - Jacques Peyl (63) uit Brustem is al zes jaar actief in het opvangcentrum van Sint-Truiden. “Eerst gaf ik Nederlandse les aan zes- tot twaalfjarigen, nu geef ik huiswerkbegeleiding aan de zestien- en zeventienjarigen. Een heel andere uitdaging”, lacht hij.
Een keer per week zakt Jacques, voormalig hoofdverpleegkundige van het psychiatrisch centrum Asster, af naar het opvangcentrum om er de jongeren te helpen met hun huiswerk. “Wanneer ze een toets hebben, help ik hen met het instuderen van de leerstof. Het is ongelofelijk hoe snel die mannen onze taal oppikken. Er zitten heel wat talenten tussen met veel capaciteiten.” Jacques krijgt veel respect van de tieners in het opvangcentrum. “Dat komt vooral door mijn leeftijd. Jonge of vrouwelijke vrijwilligers moeten al wel eens wat haantjesgedrag tolereren”, lacht hij. “Pubers willen zich nu eenmaal laten gelden, al zijn ze eigenlijk héél eenzaam. De meesten zijn hier alleen toegekomen, zonder familie”, zegt Jacques die heel veel voldoening haalt uit zijn vrijwilligerswerk. “Vooruitgang gebeurt in kleine stapjes, ook voor deze mensen. Geef ze dus een kans.”
“Een vijftal jaar geleden hebben we de werkgroep Kazourama opgericht die zich specifiek op solidaire projecten richt”, zegt Annelien. “Een keer per maand spelen wij een spel in het asielcentrum van onder meer Heusden-Zolder, Overpelt of Lanaken. We gaan ook op weekend en twee keer per jaar op kamp in de asielcentra.” Annelien en Sofie, allebei werkzaam als leerkracht, organiseren spelnamiddagen voor kinderen van drie tot twaalf jaar. “De bedoeling van een spel uitleggen vormt meestal de grootste uitdaging. Al gaat communiceren wel steeds beter, omdat ze hier steeds langer verblijven”, zegt Annelien. “Ze zijn heel anders dan de Belgische kinderen. Ze zijn heel lief voor elkaar en ze zijn snel tevreden. Bij een spelletje zakdoek leggen zijn ze al door het dolle heen”, zegt Sofie die soms negatieve reacties krijgt op haar vrijwilligerswerk. “Sommige vrienden vinden het vreemd dat ik het doe. Zijn die mensen niet vuil?, vragen sommigen. Het overgrote deel zijn echt fantastische mensen die met het weinige dat ze hebben er het beste van proberen te maken. En als je dan ziet hoe de kinderen allemaal heel enthousiast meezingen en –dansen op het liedje ‘Mooi Weer Vandaag’, dan maakt me dat zelf ook gelukkig.”
Sofie Vanleeuw in het pak onderaan, Annelien Nouwen bovenaan
“Yoga om hun problemen te vergeten” LOMMEL - Johan Claes (49),
secretaris van de stad Lommel, nam het initiatief voor het eerste relaxteam in de Belgische opvangcentra. “We willen hen even alles doen vergeten.”
Jacques Peyl in de les Nederlands.
Elke ochtend en elke avond kunnen de bewoners van het Parelstrand even alles vergeten in de yoga-, meditatie- of groepslessen van vrijwilliger Johan Claes en zijn collega’s. “We trekken momenteel eerder kleine groepjes aan, maar we hebben een aantal vaste klanten die er heel veel
deugd van hebben”, zegt Claes. “Tijdens de relaxatielessen kunnen de asielzoekers even al hun problemen vergeten. De meesten hebben emotionele problemen en leven steeds in onzekerheid omdat ze niet weten wat er met hen gaat gebeuren. In onze les kunnen ze dit even van zich afgooien.” Het mooiste moment dat Johan tot nog toe heeft meegemaakt, had wel niets te maken met zijn lessen yoga. “Toen een vader zijn kinderen net te laat had afgezet aan de bushalte, heb ik voorge-
steld om zijn twee kinderen zelf met de auto naar school te brengen. Even later kwam er nog een moeder met haar kroost aan. Toen ik die vier kinderen bij mij in de auto zag glunderen met hun boekentasje, was ik ontroerd. We kunnen hen hier wel degelijk een nieuwe kans geven.” “Tijdens de lessen yoga kunnen ze hun problemen even vergeten”, zegt Johan. FOTO'S RAYMOND LEMMENS
23
INTRO
3
C H E C K !
UD
4
6
8
10
14
16
18
20
22
24
27
36
38
46
52
6 maart 2016
Foto: Wouter Rawoens
COVERFAMILIE
Elke week brengen we onze lezers in beeld. Meedoen? Mail naar
[email protected]. Wat ons gelukkig maakt? “Arthur die lacht en speelt. We zijn heel trots op alles wat hij doet. Heel typisch voor kersverse ouders. (lachen) Het is indruk wekkend om zijn evolutie te zien.
Dag per dag. We genieten heel hard van elk moment met ons drietjes. Vaak is dat buitenshuis. Weg van de rush van de dag.” Ontdekking van de maand: “Onze bakfiets. Nooit gedacht dat
ik een bakfietsmens zou worden, maar ik geef het toe, intussen ben ik het in hart en nieren. Thomas gaat lopen met Charlie en wij gaan mee. Ik op de fiets, Arthur vooraan. Twee minuten, niet lan
Zij: Virginie Synhaeve (28), Leer kracht bij BuBaO SintGregorius Hij: Thomas Brion (27), Terminal Manager Trainee Specialty Chemicals bij Katoen Natie Kroost: Arthur (6 maanden) Huisdier: Charlie (2 jaar) Waar: Lokeren Het moment: ’s Morgens met vier in bed. Thomas gaat beneden ontbijt halen en dan knuffelt en praat het koppel wat vooraleer het aan de dag begint. Intussen springen Arthur en Charlie vrolijk heen en weer op bed.
ger, duurt het vooraleer zijn oog jes toevallen door de rustgevende cadans van de fiets.” Dat was schrikken! “Onlangs ging ik lopen met Char lie. Normaal blijft hij zonder lei band flink naast me, maar hij had een paar konijnen gespot en ging er als een speer vandoor. Ik dacht echt dat ik hem kwijt was. Dat was schrikken, maar als ik eraan dacht hoe ik dat tegen Virginie zou vertellen, sloeg de schrik mij pas echt om het hart.” Waar wij boos van worden ... “Mensen die op Facebook heel
veralgemenende racistische op merkingen maken. Verder is onze wereld even heel klein geworden. We zijn gefocust op ons drie.” Specialiteit van het huis? “Thomas’ macaroni. Het idee over hoe ik de perfecte macaroni met kaassaus moet maken heb ik al, nu nog de uitwerking. Elke keer is er iets dat net niet goed zit. Dus blijf ik proberen tot het perfect is. Ik wil er echt mijn ei gen specialiteit van maken. Tot geamuseerde ergernis van Virgi nie die er soms echt wel een over dosis van moet verwerken.”
(lacht) We hebben een beest! “Charlie, onze Golden Retriever van twee jaar. Hij en Arthur zijn beste maatjes.” Dit boek hebben we stuk gelezen: “Oei, Ik Groei! Over de verschil lende ‘sprongetjes’ in de ontwik keling die baby’s maken. Het boek lijkt wel speciaal voor Ar thur geschreven. Als hij enkele dagen kribbig is, is de kans groot dat de verklaring in het boek te vinden is. Een echte aanrader.” (tdz)
Zaterdag 5, Zondag 6 maart 2016
Alleen ‘camping’ aan Steinerschool • BUSO-scholen blijven gespaard
Schoolkamperen op zijn retour
inen. Nu echts g voor heeft, was van-
ankens de et zijn definiZo zou ersysussysioneel nneer n naar ndaag d moorlopioende ensen ee om gen op ent daens de e asielwisserst liet edasil wachminder om de an Neen dat m roet en dan e aandacht. e team m G4S s werd werk(VDS)
zaterOverrschilZowel Nederde diean één kregen n met inbrend enmoessteren betersputsse gerekers bruiket slot r kwa-
Yentel Maes bedankt mama Nathalie met bloemen omdat ze drie dagen lang kampeerde aan de Steinerschool.
GENT De inschrijvingen in het secundair onderwijs in Gent zijn dit jaar probleemloos verlopen. Alleen aan de Steinerschool op de Kasteellaan werd er aan ‘schoolkamperen’ gedaan. Maar het meest opmerkelijke is dat de BUSOscholen gespaard bleven van campings, terwijl ouders daar vorig jaar een week voor de deur sliepen. SABINE VAN DAMME De inschrijvingen voor het middelbaar onderwijs zitten er op. Zaterdag werd in de ‘gewone’ scholen de inschrijvingsdag gehouden. Alleen aan de Steinerschool op de Kasteellaan werd gekampeerd, drie dagen lang. «Het was eigenlijk best gezellig», zeggen de ouders achteraf. «Er is alvast een stevige basis gelegd voor de ouderwerking achteraf. We mochten hier binnen slapen, er
GENT
was koffie, en de leerkrachten zijn zelfs een klein muzikaal optreden komen geven om ons een hart onder de riem te steken. De snurkers hebben we voor de tweede nacht naar een andere verdieping verbannen. Het was dus allemaal wel plezant, maar tegelijk ook schrijnend. Maar als je je kind per se in deze school wil, heb je geen keuze. Zodra er eentje voor de deur staat, moet je mee.»
De enige schoolcamping in Gent: die van de Steinerschool op de Kasteellaan. Twintig kinderen staan uiteindelijk op de wachtlijst. Foto’s WN Dat het lange wachten gewaardeerd wordt, bleek zaterdagochtend toen Yentel Maes (12) toekwam met een bos bloemen voor zijn mama, die drie dagen lang gekampeerd had om hem volgend jaar naar deze school te kunnen sturen. «Het is dé school van mijn keuze, maar ook Yentel zelf is heel enthousiast na de rondleidingen hier», zegt mama Nathalie Van Landeghem. Vooral het creatieve hier spreekt ons aan. Eerst was ik woest dat ik hier drie dagen van mijn leven moest voor opofferen, maar uiteindelijk was het heel plezant. Ik stond 26ste in de rij, voor 45 plaatsen. Uiteindelijk kwamen daar nog 6 extra plaatsen bij. Maar de school was donderdagochtend om half negen virtueel volzet. Kamperen was dus écht nodig. In elk geval, wij zitten goed voor tien jaar,
‘Wortel schieten’ op de Halfvastenfoor
De ‘foorkwestie’ blijft nazinderen op de halfvastenfoor. In het schietkraam Tir Las Vegas bijvoorbeeld hingen wortels over enkele pijpjes. «Ik ben solidair met de eetkramen die nu ‘veggie-brol’ moeten aanbieden», zegt uitbater Michel Delrue. «Bij mij kan je voortaan dus wortels schieten. Als je dat goed doet, win je geitewollen sokken. Van biowol, uiteraard.» Vorige woensdag legden de forains spontaan het werk neer, omdat schepen Christophe Peeters (Open Vld) met de hakbijl door het
want broers en zuiussen krijgen voorrang bij hun inschrijving. Nog eens kamperen moet dus niet. En Yentel kan maar beter zorgen dat hij hier zijn best doet, na wat ik hier doorstaan heb», knipoogt ze. Waarop de tiener gevat reageert: «Ik wilde gerust zelf komen kamperen, maar ik mocht niet, want ik moest naar school.» Uiteindelijk stonden zaterdagochtend een goeie 70 mensen in de rij om hun kind in te schrijven, en belandden er dus 20 op de wachtlijst.
Vorige campings De stad Gent had opgeroepen om niet te kamperen voor de scholen. Op andere plaatsen gebeurde dat dan ook niet. Bij Sint-Barbara in de Savaanstraat en het Sint-Janscollege in Sint-Amandsberg werd vorig jaar ook dagenlang gekam-
peerd, terwijl er achteraf zelfs lege plaatsen overbleven. Maar het meest opvallende is dat het ook aan de BUSO-scholen (buitengewoon onderwijs) rustig bleef. Ouders met kinderen die speciale behoeften hebben, hebben dikwijls geen keuze qua geschikte scholen. Ze hebben er dan ook alles voor over om hun kind de speciale zorgen te geven die het nodig heeft, ook op school. Daarom werd vorig jaar meer dan een week (!) gekampeerd aan Sint-Gregorius in Gentbrugge en aan de Reynaertschool Campus Impuls in Oostakker. Die laatste school was toen één van de enige in het Gentse dat ASO-onderwijs aanbood voor normaal begaafde kinderen met autisme. Intussen krijgen die kinderen in principe ook aangepaste hulp in het gewone onderwijs.
GENT Herdenkingsfiets Vic teruggeplaatst De vrienden en familie van Vic Tack hebben weer een plaats om te rouwen. Zijn ‘ghostbike’ staat terug op de plaats waar de 16-jarige fietser vorig jaar het leven liet, op het kruispunt van de Brugsevaart en de R4 in Mariakerke. De Fietsersbond plaatst zo’n witte, ontmantelde fiets op alle locaties waar fietsers omkomen. Maar begin februari was de fiets
het was de eerste ghostbike ooit die gepikt was. Drie tieners bekenden enkele dagen later dat ze niet wisten waarvoor de ghostbike stond, en dat ze de fiets in de vaart hadden gekieperd. Ze toonden ook de locatie. De brandweer kon de fiets uit de vaart vissen en maakte hem grondig schoon. Hij werd afgeleverd bij Jan Godderis van Fietsbult, en die plaatste hem
