Joseph Guislain (1797-1860)
31.10.2014
dienst communicatie
W EXPO
Melancholie en depressie Wat? Donkere Kamers Wanneer? Tot 31 mei, van dinsdag tot vrijdag 9 tot 17 uur, weekend 13 tot 17 uur Waar? Museum Dr. Guislain, Jozef Guislainstraat 43, Gent Toegangsprijs? 8 euro www.museumdrguislain.be Van eeuwenoude melancholie tot hedendaagse depressies: de neerslachtige mens is het thema van de tentoonstelling Donkere Kamers. Het on-
derwerp inspireerde talrijke kunstenaars, maar hier gaat ook aandacht naar de psychologische dimensie. Zo kennen we het Museum Dr. Guislain, gevestigd op de plaats waar het eerste psychiatrische gesticht van België werd gebouwd.
Joseph Guislain was een arts die ijverde voor een meer humane behandeling van geesteszieken. Hij wordt als een van de grondleggers van de moderne psychiatrische zorg beschouwd. Het naar hem genoemde ‘gesticht’ dat in 1857 opende, was door de aanleg en tuinen afgestemd op een menswaardige behandeling. In 1986 werd het Dr. Guislain Museum geopend.
8 zeno.
DeMorgen. vrijdag 31/10/2014
9
DAG
1 In ‘Dag Eén’ vertellen mensen over de eerste dag van een nieuwe fase in hun leven. Nathalie Van Oost (42) en haar eerste dag als psychiatrisch verpleegkundige.
‘Wat heb je aan 6.000 euro per maand als je niet gelukkig bent?’ Twintig jaar stond Nathalie Van Oost als grafisch ontwerpster in voor de opmaak van advertenties en tijdschriften. Sinds een paar weken zorgt ze voor geïnterneerden met psychische problemen. ‘Een mens is niet gemaakt om een leven lang dezelfde job te doen.’ STEF SELFSLAGH
Maandagochtend. “Met een koffer vol idealen trek ik naar het FPC”, schrijft Nathalie Van Oost op haar Facebookpagina. Het FPC, dat is het gloednieuwe Forensisch Psychiatrisch Centrum in Wondelgem en de kersverse werkgever van Nathalie. Het is in ons land de enige instelling waar highrisk-geïnterneerden met geestelijke gezondheidsproblemen behandeld worden. De toekomstige patiënten van Nathalie zijn delinquenten. Al kun je ze net zo goed onderbrengen in de categorie slachtoffers. “Want”, zo benadrukt Nathalie, “het zijn mensen met een psychiatrische of psychologische stoornis. In de gevangenis krijgen ze geen behandeling en is
hun situatie uitzichtloos. Hier proberen we ze te genezen, zodat ze terug kunnen naar de maatschappij.” Het FPC ontvangt vandaag de zorgploeg. ’s Ochtends luisteren Nathalie en haar collega’s naar een welkomstspeech van de directeur. “Ik was blij te horen dat ik geen cipier ga moeten spelen, maar echt patiënten mag helpen”, zegt Nathalie. Daarna kijkt iedereen naar 9999, de documentaire film van Ellen Vermeulen over de penitentiaire vergeetput die ook wel eens de gevangenis van Merksplas genoemd wordt. Zestig gevangenen met geestelijke gezondheidsproblemen worden er onbehandeld aan hun lot overgelaten. “Die film bevestigde wat ik al wist”, zegt Nathalie. “Dat mijn nieuwe job een ontzettend nuttige job is. Ik kan niet wachten om mijn patïenten te leren kennen.” Ziek door het werk Ze wil zo snel mogelijk die nul jaar anciënniteit van haar professionele tabel vegen. Niet omdat ze in een strak tempo hoofdverpleegkundige wil worden. Wel omdat ze wil groeien. “Ik wil bijleren, écht goed worden in wat ik doe. Het is fantastisch om die goesting opnieuw te voelen.”
Voor ze de psychiatrie intuimelt, werkt Nathalie als zelfstandig grafisch ontwerpster. Twintig jaar geeft ze vorm aan advertenties, vaktijdschriften en jaarverslagen. Ze freelancet voor reclamebureaus en grote bedrijven als Thomas Cook en Porter Novelli. Ze is overal graag gezien, bepaalt zelf haar werkuren en parkeert elke maand 6.000 euro op haar zichtrekening. En toch geraakt ze haar werk beu. Sterker nog: ze wordt er ziek van. “Mijn grafische uren waren helemaal op”, zegt ze. “Ik beleefde totaal geen plezier meer aan wat ik deed. Zelfs een verjaardagskaartje ontwerpen voor een van mijn kinderen was er te veel aan.” Na twee jaar van slapeloze nachten en futloze dagen, gaat Nathalie naar de dokter. Die schrijft haar zonder omwegen een nieuwe job voor. “Een echte burn-out had ik niet, want ik had voor alles energie. Behalve voor mijn werk. Mijn dokter deed me inzien dat het tijd was om knopen door te hakken.” Fluisteren bij de RVA We schrijven 2011 en Nathalie checkt de knelpuntberoepen. Die situeren zich in de zorgsector en in het onderwijs. Ze overweegt om te gaan lesgeven, maar dat wordt haar afgeraden door haar zus. “Ik kan vrij sarcastisch zijn, ook tegen kinderen. En dus zei mijn zus: Blijf jij maar weg uit het onderwijs. Jij bent pedagogisch niet verantwoord.” (lacht) Nathalie kiest voor verpleegkunde. Ze wil mensen helpen in plaats van aan een computer te zitten. Ze regelt bij de RVA een uitkering, schrijft zich in aan het Gentse Instituut voor Verpleegkunde en wordt op haar 39ste opnieuw studente. Ze durft het haar ouders nauwelijks te vertellen. Haar moeder reageert opgelucht: ze dacht dat Nathalie haar kwam zeggen dat ze ging scheiden. Haar vader staat naar goede gewoonte niet te juichen. “Het is in mijn familie not done om te doppen. Bij de RVA begon ik zowaar te fluisteren toen ik vroeg of ik recht had op een uitkering.” Ook Roos, de 12-jarige dochter van Nathalie, heeft het in het begin moeilijk met de carrièreswitch van haar moeder. “De ouders van haar beste vriendin zijn allebei dokter. Ze schaamde zich voor het feit dat ik ‘maar’ verpleegkundige ging worden. Grafisch ontwerpster klinkt
► Nathalie Van Oost: ‘Mijn dochter schaamde zich voor het feit dat ik ‘maar’ verpleegkundige ging worden.’ © DIEGO FRANSSENS
stukken beter, hè. Gelukkig steunt ze me nu wel.” De grootste supporter van Nathalie is haar man. Ook al moet hij daarvoor soms naakt op de keukentafel gaan liggen. “Ik gebruikte Tom als oefenpop. Ik heb hem gewassen, zijn bloeddruk genomen, al zijn ledematen omzwachteld, zijn bloed afgetapt... Heerlijk.” Tranen met croque-monsieur Tijdens haar studies valt Nathalie terug op een uitkering van 1.200 euro. Er worden offers gebracht: de Delhaize wordt de Aldi,
‘Ik gebruikte mijn man als oefenpop. Ik heb hem gewassen, zijn bloeddruk genomen, al zijn ledematen omzwachteld, zijn bloed afgetapt… Heerlijk’
designeroutfits worden confectiekleren, vierdaagse citytrips worden daguitstapjes. “Toch was dat nog het makkelijkste”, zegt Nathalie. “Sober leven maakte ons niet ongelukkig.” In het begin van haar opleiding slaat de twijfel bij momenten hard toe. Nathalie heeft het gevoel dat ze tekortschiet als moeder en echtgenote, en dat ze enkel leert hoe ze oude mensen moet wassen. De kentering komt wanneer ze in het Guislain-instituut van de Broeders van Liefde de algemene verpleegkunde inruilt voor de psychiatrische. Ze brengt meer en meer
tijd door met patiënten, en vindt in het contact met hen de voldoening die ze al zo lang kwijt was. “Je kunt niet geloven hoe sommige patiënten heropleven als je samen met hen iets onderneemt. Koken, bijvoorbeeld. Ik heb een patiënt ooit gevraagd hoe ik de perfecte croquemonsieur moest klaarmaken. Die gast kreeg tranen in de ogen omdat iemand hem eindelijk nog eens als een expert behandelde.” Aanvankelijk mist Nathalie haar vroegere collega’s. “In de creatieve sector wordt veel gelachen en plezier gemaakt. In de zorgsector is dat minder vanzelfsprekend. Tijdens mijn eerste stages viel het me op dat mijn toenmalige collega’s wel goed voor hun patiënten zorgden, maar niet altijd voor elkaar. Er werd wel ’ns geroddeld en geklaagd.” Toch voelt ze zich stukken gelukkiger als verpleegkundige. “Vroeger kon ik op het einde van de dag zeggen dat ik het jaarverslag van een of ander voedingsbedrijf had gemaakt. Vandaag kan ik zeggen dat ik de levenskwaliteit van een patiënt heb verbeterd.” Er zitten nog maar een paar restjes van de voormalige grafisch ontwerpster in Nathalie. “Als we een paper moeten maken, kun je er gif op innemen dat die van mij het mooiste lettertype zal hebben.” (lacht) ‘Als zij dit durft, ik dan ook’ Nogal wat mensen dromen tegenwoordig van een tweede carrière. Maar tussen droom en daad staan vaak hypotheken in de weg, en studerende kinderen. Toch vindt Nathalie dat je niet te snel mag denken dat het niet kan, aan een nieuwe loopbaan beginnen. “In mijn klas zat er een alleenstaande vrouw met vijf kinderen die net als ik verpleegkundige wou worden. Toen dacht ik: als zij dit durft, ik ook.” Ik vraag haar welk advies ze heeft voor mensen die professioneel terug naar ‘start’ willen. Ze denkt na en zegt: “Zorg ervoor dat je gezin achter je staat, en dat je de financiële gevolgen aankunt. En weet dat er periodes van twijfels zullen zijn en dat je hard gaat moeten werken. Maar als je daarmee kunt leven: just do it. Een mens is niet gemaakt om een leven lang dezelfde job te doen.” Een tip voor alle mensen die hun job als verpleegkundige beu zijn: probeer het misschien eens als grafisch ontwerper.
Club Fifty One Westkust verzamelde het voorbije jaar een respectabel bedrag dat enkele sociale doelen in de regio te goede komt. (Foto EDK)
Fifty One Club Westkust nodigt Ozark Henry uit KOKSIJDE q Eerder deze maand was het bij Fifty-One Club Westkust verzamelen geblazen in het restaurant Normandie. Tijdens deze bijeenkomst werden de inspanningen die de club tijdens het voorbije jaar leverde, in cijfers naar voren gebracht werden. Voorzitter van Fifty-One Club Westhoek Anthony Victor was dan ook bijzonder verheugd een bedrag van 20.051 euro te kunnen verdelen over verschillende sociale doelen. De centen gaan naar Duin en Polder, Elora, De Rozenkrans, De Rozenwingerd, See and Smile, De Sleutel, Sail for Chil-
dren, Kompani, Chiro De Branding en Sea Scouts. Om deze steun te kunnen verlenen organiseert de club jaarlijks twee evenementen : De Zeezeildag in de jachthaven van Nieuwpoort op de tweede zondag van september en een concert. Dit jaar nodigt De Fifty-One Club
Ozark Henry uit op vrijdag 12 december om 19.30 uur in de OnzeLieve-Vrouw Ter Duinenkerk in Koksijde. Het wordt een concert van de bovenste plank. Tickets in voorverkoop kosten 35 euro, aan de deur 45 euro. Na het concert is er een receptie in cc Casino Koksijde. Kaarten
zijn te verkrijgen via de website www.51westkust.be , de dienst voor Toerisme, 058 51 29 10, alsook bij Verriest-Celerier & Partners, Leopold II-laan 213/11 in Oostduinkerke, 058 51 58 32 en bij alle leden. (EDK)
NIET TE MISSEN Hommage aan Hoet
EN VERDER b
‘De zee’.
©
Dirk Braeckman
Wie tijdens het zonnige herfstweekend cultuur en zeelucht wil combineren, zal genieten van de tentoonstelling De zee in Oostende. Jan Hoet krijgt er een eresaluut van zijn favoriete kunstenaars. Hij zette de koers van de expositie uit, maar overleed toen hij zestig procent van de werken had vastgelegd. Zijn selectie werd aangevuld met dertig heden-
daagse kunstenaars die dicht bij hem stonden. De tentoonstelling, die over de hele stad uitwaaiert, toont onder meer werk van Picasso, Chagall, Matisse en Ensor, maar ook van Bill Viola, Luc Tuymans en Michaël Borremans. Het resultaat is een pakkende hommage aan Vlaanderens bekendste kunstpaus én aan de zee. Nog tot 19 april. (cdl)
‘Donkere kamers: Het Museum Dr. Guislain in Gent laat met deze tentoonstelling over melancholie zien waarom we weemoed niet mogen verbannen tot de kille kamers van de psychiatrie. Er spreekt heel wat verdriet uit deze tentoonstelling. Maar weemoed was ook een creatieve stimulans voor veel kunstenaars. Balsem voor de ziel op Allerzielen. Tot 31 mei.
AARTRIJKE
Gouden Oor voor OC Engelbewaarder Ziekenzorg CM Brugge heeft tijdens de startavond voor haar vrijwilligers in CC De Valkaart voor de negentiende keer het ‘Gouden Oor’ uitgereikt. De prijs ging naar de vrijwilligers van het Ortho-agogisch Centrum Engelbewaarder in Aartrijke. “Het Gouden Oor is hét symbool bij uitstek voor de kunst van het luisteren naar zieke mensen en naar personen met een beperking”, vertelde verantwoordelijke Noël Delaere in zijn redevoering. “Samen met de verzorgenden zetten de vrijwilligers van OC Engelbewaarder zich in om volwassen bewoners met een matige of ernstige verstandelijke beperking een warme thuis te bezorgen. Ze helpen dingen verwezenlijken die anders niet mogelijk zouden zijn. De ervaringen, de leefwereld en het netwerk van de bewoners wordt verruimd waardoor ze volwaardig deel blijven uitmaken van de samenleving.” (Foto PH)
b
Berlinde De Bruyckere: Nog een trip om stil van te worden. In het Smak in Gent kan je naar een aangrijpende overzichtstentoonstelling van Berlinde De Bruyckere. De Belgische kunstenares toont er honderden tekeningen en sculpturen. Steeds staat de gehavende mens centraal. Tot 15 februari. > Op bladzijde 6 van het katern ‘Wonen en reizen’ vindt u een expo- en filmkalender.
EXPO
BINNENLAND
‘De Zee’: een hommage aan en een afscheid van Jan Hoet.
PANAMARENKO UNIVERSUM
Meeslepende wandeling door de wondere wereld van de Antwerpse kunstenaar. Muhka, Antwerpen, tot 22/2. HEILIGE PLAATSEN – HEILIGE BOEKEN
Drie wereldgodsdiensten die in Antwerpen aanwezig zijn, komen in een tentoonstelling samen. De blikvanger is een schilderij van Caravaggio. Mas en Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience, Antwerpen, tot 18/1. DE MODERNEN – KUNST IN DE GROOTE OORLOG
WO I bracht een schok in kunst en literatuur. Werken van Jules Schmalzigaug, Rik Wouters en Paul van Ostaijen illustreren dat. Fabiolazaal, Antwerpen, tot 11/1. ALLEGORY OF THE CAVE PAINTING
Prehistorische grotschilderingen leven voort in het werk van moderne kunstenaars. Extra City Kunsthal, Antwerpen, tot 7/12. SENSATIE EN SENSUALITEIT
©
Jimmy Kets
Muziekinstrumentenmuseum, Brussel, tot 11/1. PAUL DELVAUX ONTHULD
De vrouw, het geheim, de droom: het waren vaste thema’s in het oeuvre van Paul Delvaux, die vanuit diverse hoeken belicht worden. Museum van Elsene, tot 18/1. VESALIUS – HET LICHAAM IN BEELD
Over de grote wetenschapper die de anatomie op nieuwe wegen zette. Ook zijn invloed op de voorstelling van het menselijk lichaam in de kunst komt aan bod. M, Leuven, tot 18/1. BERLINDE DE BRUYCKERE, SCULPTURE AND DRAWINGS 2000-2015
Overzicht van het krachtige werk van de jongste 15 jaar. Met centraal de sculptuur ‘Kreupelhout’, die furore maakte op de Biënnale van Venetië. Smak, Gent, tot 15/2. DONKERE KAMERS. OVER MELANCHOLIE EN DEPRESSIE
Hoe het werk van Rubens talrijke kunstenaars na hem beïnvloedde. Met schitterende bruiklenen, waaronder de ‘Liefdestuin’ uit het Prado.
Waar ligt de grens tussen melancholie en depressie? Deze expo demonstreert dat zwaarmoedigheid veel onderzoekers en kunstenaars heeft getroffen, maar ook geïnspireerd.
Paleis voor Schone Kunsten, Brussel, tot 4/1. SIENA
Museum Dr. Guislain, Gent, tot 31/5. PRIVATE SHELTER
De grote schildertraditie van het laat-middeleeuwse Siena.
Door de ogen van dertien hedendaagse kunstenaars kijkt de bezoeker naar zestig bunkers, stille getuigen van de oorlogsjaren aan de kust.
Paleis voor Schone Kunsten, Brussel, tot 18/1. THE POWER OF OBJECTS
Werk van een 25-tal ontwerpers toont aan waarom Belgisch design een succesproduct werd.
Domein Raversyde, tot 16/11. DE ZEE
ING Art Center, Brussel, tot 11/1/2015. SAX 200
De laatste tentoonstelling van Jan Hoet, over de aantrekkingskracht van het water, waaiert uit over de stad. Een mooie hommage.
Een weelde van wonderlijke instrumenten voor de herdenking van Adolphe Sax.
Mu.Zee en diverse locaties in Oostende, tot 19/4.
I
I2
REPORTAGE
VRIJDAG 31 OKTOBER 2014
(BH03/1)
Rosita verloor twee zonen FRANCIS KREEG EEN VERLOSSEND SPUITJE, JÜRGEN STAPTE ZELF UIT HET LEVEN
BRUGGE/TORHOUT q “Sistje, mama laat je nu naar de hemel gaan. Je mag slapen. Toen ik dat zei, glimlachte mijn gehandicapte zoontje en blies zijn laatste adem uit, na een week van helse pijnen.” Aan het woord is Rosita Caestecker. Zij verloor haar jongste zoon Francis op Allerheiligen. Haar oudste zoon Jürgen pleegde zelfmoord door zich onder een aanstormende trein te gooien. Een gesprek met een getraumatiseerde moeder die haar twee kinderen ten grave moest dragen.
(BH03/2)
Rosita Caestecker verloor op 3 juni 2011 haar tweede zoon. “Jürgen was 34, toen hij uit het leven stapte. ’t Was een heel mooie jongen, maar geen doetje. Hij heeft een tijdlang in de gevangenis gezeten wegens diefstal en het dealen van drugs. Nadien werd hij opgenomen in een instelling in Melle. Hij leek nochtans aan de beterhand. Hij mocht immers van de gesloten naar de open afdeling. Die fatale dag zei hij aan de verpleegkundigen dat hij een pakje sigaretten ging kopen. Hij zou maar een uurtje wegblijven, maar hij keerde nooit meer weer.”
SMS’JE “Jürgen nam vanuit Melle de bus naar Aalter, waar hij zich onder een aanstormende trein gooide. Ik wist dat er iets mis was, we stonden via sms regelmatig met elkaar in contact. Ik heb zijn allerlaatste boodschap nog altijd in mijn gsm zitten. Hij sms’te mij : mama, als ik dood ga, wil je dan het liedje Missing van de groep Everything But The Girl op mijn begrafenis laten afspelen ? Toen hij mijn berichten niet meer beant-
Afspraak in de Ravenhofstraat in Torhout, in de flat van Karel Wallaert (69), waar de Brugse Rosita Caestecker (57) troost vindt bij haar goede vriend die zelf acht jaar geleden zijn echtgenote Yvonne Geleyn (60) aan pancreaskanker verloor, na een drie jaar voortwoekerende ziekte.
‘Doe stille voort’, prijkt op een houten bordje dat aan de muur van de woonkamer hangt. Gelukkig hebben Rosita en Karel elkaar om hun verdriet om te vroeg gestorven geliefden en verwanten te dragen. Rosita toont zich bereid om vlak voor Allerheiligen en Allerzielen haar zo vaak met de dood geconfronteerd levensverhaal te vertellen. “Ik werkte als monteur van televisietoestellen bij Philips Brugge, het vroegere CBRT, in de Pathoekeweg, toen ik Francis in 1978 kreeg”, zegt Rosita Caestecker. “Francis kwam zwaar gehandicapt ter wereld. Hij was spastisch, hoorde niet goed en kon zich moeilijk zelfstandig voortbewegen. Ik besloot mijn werk op te geven om voor mijn
REPORTAGE
VRIJDAG 31 OKTOBER 2014
“De dokter stelde zelf voor om Francis een spuitje te geven om hem uit zijn lijden te verlossen”
DOOR STEFAN VANKERKHOVEN
VERDRIET
I
woordde, bekroop mij een raar gevoel. Dat werd bevestigd, toen ik naar Melle belde en de instelling mij zei dat Jürgen nog niet terug op zijn kamer was. ’s Avonds meldde de politie mij zijn overlijden. Ik heb Jürgens vraag op zijn begrafenis gerespecteerd.” Tien maanden later moest Rosita Caestecker een derde begrafenis regelen : “Ik verloor mijn mama Anna Desmet aan een plotse longembolie. Ze was 77 jaar oud en overleed in mijn auto. Zij was de meter van Jürgen. Ook haar dood kwam voor mij onverwacht. We woonden nochtans samen in een huis in De Mote in Sint-Kruis. Mama moest wel veel hoesten en zei dat ze wou stoppen met roken. Maar haar arts had haar dat afgeraden. Wellicht wist die meer van haar slechte gezondheid en wou hij haar sigaretten niet afnemen in haar laatste levensjaar.”
KAARSJE “Ook dit jaar zal ik op Allerheiligen en Allerzielen een kaarsje branden voor Francis, Jürgen en Anna. Dat doe ik trouwens ook op hun verjaardag. Ik zal ook nog het graf van mijn zonen bezoeken. Jürgen ligt op het kerkhof van Sint-Kruis, net als mijn ouders. Francis ligt in Eernegem. Mijn exman wou Francis absoluut in zijn familiegraf.” “Hij heeft zelfs geprobeerd om Jürgen te laten ontgraven in Sint-Kruis en over te brengen naar Eernegem. Maar dat heb ik niet toegelaten, ook al heb ik daarvoor moeten procederen op de rechtbank”, besluit Rosita Caestecker.
Rosiata Caestecker met de foto's van haar overleden zonen Jürgen en Francis. (Foto TVH)
jongste zoon te zorgen. Als alleenstaande moeder, want mijn man verliet mij na enkele huwelijksjaren.”
GRIEP “Toen Francis wat ouder werd, kreeg hij aangepast onderwijs in De Engelbewaarder in Aartrijke. Op zijn 17de deed hij de griep op. Wellicht kreeg hij die van een klasgenoot die op zijn matras op school geslapen had. Zijn medeleerling overleefde de griepaanval, maar Francis niet. Omdat hij lichamelijk zo zwak was, werd hij meteen opgenomen in het ziekenhuis. Een week lang week ik niet van zijn bed, af en toe legde ik
mijn hoofd op zijn kussen en dommelde in. Ik wou Francis geen seconde alleen laten. Hij leed helse pijnen en moest aan een hartmachine.” “Op den duur kon ik het niet meer aanzien. De arts die hem behandelde in het AZ SintLucas, riep mij bij zich. Hij zei : ‘als je het wil, kan ik hem uit zijn lijden verlossen. Maar zeg dat alsjeblieft aan niemand anders, zeker niet aan de verpleegkundigen in de kamer hiernaast’. Het was jaren voor de wet op euthanasie gestemd was, die dokter vroeg mij de toestemming om iets onwettigs te doen. Ik stemde toe, want Francis had te veel pijn.”
HEMEL “De dokter gaf hem een spuitje. Maar ’t had geen enkel effect. Er moest een tweede spuitje – iets straffer – aan te pas komen. Pas toen ik tot mijn zoon zei Sistje, mama laat je naar de hemel gaan, slaap maar, keek Francis mij even glimlachend aan en stopte met ademen. Nadien heeft de arts mij met mijn zoon alleen gelaten, tot de verpleegsters mij kwamen halen. Die laatste momenten met mijn gehandicapte zoon blijf ik koesteren. Francis is gestorven vijf minuten na middernacht – op 1 november 1995. De nacht van Allerheiligen. Elk jaar brand ik op de dag van zijn dood een kaarsje.”
Rosita Caestecker bij het graf van haar zoon Jürgen op het kerkhof van Sint-Kruis. (Foto TVH)
Kobe Wyffels is bewoner van OC Br. Ebergiste DANS
HET KIP DANST
4
Het Kip, het Gentse theatercollectief van Gilles De Schryver en Yahya Terryn, ontpopte zich de afgelopen jaren als een van de meest verfrissende nieuwkomers op de vaderlandse én internationale planken. Met Chicks for Money and Nothing for Free viel het onlangs nog in de prijzen in Rio de Janeiro, en ook De Standaard was enthousiast over ‘het verhaal van een boyband die meisjes wil doen giechelen, om ze dan te doen smelten met een kwetsbaar verhaal. En verdomme, het lukt ze nog ook!’ The Beast in the Jungle, de nieuwe voorstelling van het gezelschap, is geïnspireerd op de gelijknamige novelle van Henry James, die er eerder al Sylvia Plath mee in vervoering bracht. Wat nu misschien niet het grootste verkoopargument is, aangezien Plath op dertigjarige leeftijd zelfmoord pleegde, en het kortverhaal gaat over iemand die ervan overtuigd is dat het leven een verschrikkelijk lot voor hem in petto heeft. Daarom houdt de man iedereen op een afstand, tot hij ontdekt dat precies dat zijn verschrikkelijke lot was. Het regisseurskoppel Oliver Roels en Charlotte Dhaenens baseert er een dansvoorstelling op met Taha Ghauri, een Brit die pas is afgestudeerd aan de Brusselse dansschool PARTS, en Kobe Wyffels, een Belgische acteur met het syndroom van Down. Op 30/10 en 31/10 in de Vooruit, Gent. Daarna ook te zien in Halle en Berchem. hetkip.be
