Verslag zendingsreis India De Wild Missions 2 tm 12 maart Vrijdag 2 maart. Half drie werd ik gewekt door mijn wekkerradio met de eerste woorden in een lied: where You lead me I will obey, I will not have it my own way. Halleluja! Na een altijd te kort afscheid van mijn lieve vrouw Naomi en kids thuis, in alle vroegte vertrokken met Fred om op tijd op Schiphol in te checken. Alles is voorspoedig gegaan en het is werkelijk schitterend om boven de wolken te vliegen in de heldere zon. Boven Londen moesten we even cirkelen vanwege de dichte mist maar uiteindelijk zijn we met iets vertraging goed geland. Snel door naar de 777 voor de vlucht naar Chennai. Beide vluchten heb ik een heerlijk plekje bij het raam en geniet ik van Gods grootheid. Op de vluchthaven is een zeer strenge veiligheidscontrole en voordat we vertrokken zijn wij en het vliegtuig gesprayed tegen beestjes. Hopelijk doen ze dat op de terugweg ook. Eindelijk aangekomen in Chennai airport. We zijn een half uur te vroeg en het grond personeel is er nog niet. Wachten dus .. Opnieuw alle controles door en wat gebeurt er .. Bij het scannen van mijn paspoort gaat een rood licht branden i.p.v. groen. Na wat eenvoudige vragen mocht ik toch door. Buiten staan Prem en een van de medewerkers me op te wachten. Het is 13.00 uur in de nacht en 27 graden. Op straat is het druk met toeterende auto's die overal rijden waar een gaatje is, en niet alleen auto's ook de bromfietsers en voetgangers. Voordat we gaan slapen gaan we nog even bij de kerk langs waar pr James en zijn vrouw, de ouders van, wonen. Ze leven in geloof, en wonen in een kamer van 4 bij 4 meter. Hier is Prem opgevoed. Achter me hoor ik iets en terwijl ik me omdraai zie ik een enorme rat weg schuifelen. Even later zie ik een broodmagere poes aan komen lopen, die was nog kleiner dan de rat. In het keukentje maakt de moeder van Prem chai. In het schamele TL licht zie ik de beestjes langs de muur lopen. Na een kort chai moment samen gaan we naar Prem zijn huis en val ik in slaap.
Zaterdag 3 maart Na een korte nachtrust maakt Prem me om 8 uur wakker om de dag te beginnen. "wil je eerst koffie of wil je eerst douchen?". Geef mij maar eerst koffie zeg ik, waarop hij zegt dat we ons dan even moeten aankleden. We vertrekken naar een eettentje wat er uitziet als een soort mc donalds, maar dan met indiasche gerechten. We hebben daar een heerlijke maaltijd met een soort brood van rijst, een soort donut en wat pittige curry of saus erbij. En .. koffie!! Standaard met veel melk en suiker, en erg smaakvol. Op de terugreis gaan we kort langs de zigeuners die in plastic tenten wonen, en laat Prem me het nieuwe gebouw
voor de kinderen in aanbouw zien. Onderweg maken we even een foto van twee mannen die als goden door de straat lopen en zo geld ophalen. Daarna gaan we toch eindelijk naar huis en kan ik douchen. Al snel vertrekken weer naar de kerk, want er zijn nog wat zaken voor te bereiden voor de conferentie. Prem heeft enorme doeken laten maken die moeten worden opgehangen. Pastors bellen om info. En alle pastors zijn gebeld. Ik probeer een mailtje te sturen op Prem zijn laptop maar dat gaat niet helemaal zoals het moet, en bovendien heeft de stad geen stroom op dat moment. Boven zijn de kinderen huiswerk aan het doen. De een roept wat en de anderen roepen het na, echt schattig. Een paar andere kinderen zijn hun kleren aan het wassen op de grond en schrobben het schoon met een stuk zeep. Weer anderen helpen met koken op een gasvuurtje midden in de kerk. De ene na de andere komt eens even aanwaaien en het is een drukke bedoeling zo op een zaterdag. Ook kijken Prem en ik even bij de mangoboom waar 30 jaar geleden pr James Pandian het zendingswerk is begonnen met diensten onder de mangoboom. We stappen binnen bij de eigenaar van de boom, wiens wijlen vader een belangrijk persoon is in de politiek daar. Dat is op zich al een wonder omdat hij Dalit is. Nu is deze man het familiehoofd, het hoofd van de clan die daar wonen. Grappig dat die familie structuren hier eigenlijk nog zo werken als in Bijbelse tijden. Ik krijg daar wat chai en koek aangeboden, heerlijk echt! In de kerk aangekomen nemen we kort wat zaken door: een nieuw baby project, vrouwen in missie project, en eten we rijst met curry als lunch, .. met de handen. Inmiddels is het middag, het doek voor de conferentie wordt opgehangen en ik vertrek naar Prem's huis om nog wat uit te rusten. Ik wordt opgehaald door Prem op de scooter. Ja dat is wel weer een beleving, achterop in het Indiase verkeer. Eerst over de hobbelige zandwegen, dan de verharde weg en tenslotte de east coast road, bet bekend hier als de ecr. Samen met pastor James gaan we onbekeerde mensen bezoeken om met hen te bidden. We hebben een fijne
wandeling samen en delen de dingen van God. Na een wandeling in de zwoele avond over het strand bij ondergaande zon komen we dan bij de mensen aan. Ze komen naar buiten, ik mag kort het evangelie uitleggen en nodig ze uit om Jezus aan te nemen en zijn nieuwe leven, waarop ze dankbaar ja zeggen. Ik mag buiten persoonlijk voor ze bidden. Ook voor iemand die ziek is. Geweldig! We keren rustig terug en zijn al snel weer bij de kerk, en pr James deelt zijn verlangen om nog eens naar Europa te komen, om een gemeente voor 1000 mensen te hebben en in het kader van alles wat hij nog op zijn hart heeft om te doen, het verlangen voor een gebedsgoep in Europa voor India. In de kerk aangekomen wordt nog druk gebeld naar de pastors ivm de conferentie. De kinderen gaan nog wat eten: rijst met curry. Intussen mag ik nog voor iemand bidden, waarna we nog wat fellowship hebben in het kleine woonkamertje met pr James, Prem en zijn broer. Boven ons bewegen de dakplaten soms en zakken na wat geritsel wat naar beneden. Het is een rat. Even daarna gaan Prem en ik ook nog wat eten in een klein eettentje, roti, ei en curry. Heerlijk .. Zo lekker dat we nog wat mee naar huis nemen. We gaan vroeg naar bed.
Zondag 4 maart Na uiteindelijk een heerlijke nachtrust - de vele straathonden hadden wat ruzie met elkaar - werd ik al om 6:45 weer gewekt door Prem. Na een korte douche snel zonder drinken of ontbijt naar de kerk, dat is de gewoonte hier. Gelukkig kreeg ik in de kerk een bekertje warme melk van Prem's moeder. De kinderen zijn zeer ijverig om alle klaar te maken voor de dienst en langzaam komen mensen binnen. De kids van het kindertehuis zitten allemaal op de grond klaar met hun bijbeltjes. Overigens zitten alle kinderen en vrouwen hier gescheiden op de grond, terwijl de mannen op een stoel mogen zitten. Langzaamaan begint de dienst op gang te komen. De zangleider begint en wat bandleden komen er iets later bij. Iedereen helpt overal wat. Plotseling zegt Prem dat er straks een
amerikaan zal komen, hij is net in een andere kerk geweest en wil even naar de moederkerk. Even daarna komt hij binnen met twee zusters, hij mag kort even wat delen, zegt dat hij op zendingsreis is, maakt wat foto's en is weer vertrokken. Heel apart om zo op "missie" te zijn. Anyway de dienst gaat weer verder en we hebben een heerlijke aanbidding. Iedereen doet mee. Geweldig om al die super mooi geklede mensen God te zien aanbidden. In het publiek zingt het koortje mee, het zijn een paar zusters die bij de vrouwen moeten blijven zitten en niet bij de band mogen zingen. Mensen staan op om hun getuigenissen te delen. Er wordt een psalm voorgelezen, en de hele gemeente herhaalt het in koor. Daarna wordt ik voorgesteld, en krijg al blijk van eerbetoon een doek omgehangen door Prem. Ik mag preken over 2 koningen 3 waar de koning van Juda in nood is gekomen en uiteindelijk het woord van God zoekt. God helpt hem uit, maar hij moet wel gaan handelen in geloof en volharden. God voorziet daarbij niet alleen in zijn persoonlijke nood, maar maakt de overwinning op zijn vijand compleet, waarmee ook nog vele anderen worden gezegend. Hierop word ik uitgenodigd om te bidden voor de kerk, haar visie, en voorziening in al haar nood. Ik roep de gemeente tot overgave aan God om Gods plan, doel en roeping te vervullen zodat de gemeente tot duizenden zal groeien en spreek een kort woord tot pastor James dat wat hij is begonnen in trouw, nog maar een begin is van wat God gaat doen. Hierna hebben we samen heilig avondmaal. Iedereen gaat netjes in een lang rij geknield op de grond zitten en ik mag helpen het avondmaal te bedienen. We zingen nog een lied, en de dienst wordt beëindigd. Sommigen gaan naar huis en anderen komen naar voren voor gebed. Gods kracht is aanwezig, en enkele mensen vallen onder de zalving van God. Een van hen is een zigeunerin, waar we in de toekomst het babyproject voor op gaan willen zetten. Na de dienst deelt pastor James uit het offer geld uit aan mensen die dat nodig hebben. De een na de ander krijgt wat roepies uit de offerzak. Daarna is er rust. We zitten nog wat na te praten met een kop chai. De kinderen ruimen de zaal weer op samen met enkele anderen en de vrouwen gaan beginnen met koken. Prem deelt nog een paar van zijn plannen. Hij wil me in het board van het kindertehuis en hij wil me bisschop maken in de overkoepelende organisatie van de verschillende kerken van de Disciples Church. Ik moet zeggen dat in het kader van de zending dat wel een slim
plan is. Ook zit ik nog even rustig te babbelen met pastor James, en we hebben het erover hoe een en ander in Nederland verder uit te werken. Het is rustig. Ik neem even tijd om mijn email te checken en kort verslagje en wat foto's te mailen. Naomi, de kokkin van de kids is klaar met koken en de kinderen staan netjes in de rij met hun eigen metalen bordje. Later zitten ze in groepjes op de vloer waar net de dienst was, lekker met hun handen te eten. Soms kijken ze even naar mij en gniffelen wat. Kort daarop mogen wij naar de keuken van Prem's moeder om daar heerlijke rijst met curry op te scheppen. Altijd lekker pittig, met kip. Ook de poes is weer eens langs gekomen en krijgt regelmatig wat restjes eten van iedereen. In de kerk zit nog een oudere dame, alleen in een hoekje, ze is gewoon lekker blijven zitten na de dienst en eet gewoon lekker mee. De postbode komt langs en ook hij eet lekker mee. En de kinderen zijn weer super met opruimen en schoonmaken. Daarna gaan Prem en ik naar huis. We rusten wat uit in de hete middag. Prem en ik drinken samen wat koffie op het open dakterras. Onderweg naar boven zie ik een van de straathonden lekker luieren in Prem's tuintje. We delen enkele zaken hoe we het beste dingen kunnen opzetten. Gewoon wat ideeën. Later maken we het concreter, nu is de eerste focus op de pastors conferentie. Echt, net Bijbelse tijden, zo op het dak, bij ondergaande zon met een koel zeebriesje. Om acht uur vertrekken we naar de kerk om de laatste voorbereidingen te regelen voor de conferentie. We komen binnen en er hangt een elektrisch luchtje. Er is net wat misgegaan en de elektriciën zal het moeten maken, feitelijk zal hij er morgen de hele dag bij zijn, .. Voor het geval dat .. Vlak bij de ingang staat het catering gerei klaar voor morgen. Pannen, zo enorm groot heb ik ze nog nooit gezien. De grootste is minsten een meter breed en een halve meter hoog. We krijgen weer heerlijk eten van Prem's mam. Een soort roti, maar dan van rijst gemaakt, met curry en ei. Daarna krijg ik weer een beker warme melk. Ze zorgen echt goed voor mij. Intussen wordt een aggregaat opgehaald met enkelen jongens en kinderen van het kindertehuis, en wordt een groot doek als scheidingswand opgehangen. Pastor James legt me uit dat dit is omdat de immigratiedienst wel eens zou kunnen komen kijken. En
dat zou niet goed zijn voor mijn visum. Na heel lang wachten komen eindelijk de jongens met de aggregaat, en met zijn allen tillen ze hem naar de tweede verdieping. De aggregaat is nodig omdat elke middag de stroom uitvalt. Intussen zijn er al een paar gasten gearriveerd voor morgen. Boven wordt er intensief gebeden door enkele zusters. Als alles is geregeld stappen we weer in de auto om naar huis te gaan. De voorruit is nat van het vocht in de lucht. De straat honden sjokken links en rechts opzij als we over de zandweg naar huis hobbelen. Aangekomen gaan we bijtijds naar bed.
Maandag 5 maart Het is alweer ochtend en ik heb lekker geslapen. Om 6:45 uur komt Prem me weer halen om me klaar te maken voor de kerk. Het is een belangrijke dag, de pastors conferentie begint. Aangekomen in de kerk is alles in volle gang, het eten wordt al klaargemaakt voor na de dienst in de enorme pannen, de generator gaat na heel veel moeite en zweet eindelijk aan, de stoelen worden klaargezet en kleden op de vloer gelegd. We krijgen weer heerlijk gestoomde rijstbroodjes met curry als ontbijt met wat koffie. De kinderen spelen wat in hun school kostuums en het is echt enorm leuk om zo met ze bezig te zijn. Overal om mij heen hoor ik 'oncle' 'oncle' 'oncle'. Het zijn echt leuke kids. Dan gaan ze naar school, allemaal achter elkaar langs de drukke weg. Een paar blijven achter. Langzaam druppelen de mensen binnen, en schrijven zich in voor de conferentie. In het begin wat weinig mensen en pastor James is steeds bezig om ze zoveel mogelijk vooraan te laten zitten. De zangdienst is inmiddels ook al begonnen. Uiteindelijk zijn alle stoelen toch goed bezet en ik denk dat er uiteindelijk bijna honderd mensen waren. Na de zangdienst gaan er enkele mensen een solo zingen, vol overtuiging zingen ze hun eigen originele vaak zelf geschreven lied. Geweldig! Dan geeft Prem kort wat onderwijs en dan mag ik beginnen. Om mij welkom te heten en te eren krijg een hele mooie sjaal om en een nog mooiere soortement ketting. De mensen genieten zichtbaar en de respons is geweldig op het woord, het geloof wordt opgebouwd en direct na de dienst zijn er al verschillende getuigenissen hoe de mensen zijn bemoedigd met het juiste woord. Half verwege de
dienst valt de stroom uit en schakelen we over op de generator. Pastor James is een goede vertaler en soms neemt hij even de tijd om op zijn wijze alles uit te leggen. De mensen houden van hem. We hebben heel wat afgelachen, en halleluja en praise the Lord geroepen. Tijdens de dienst krijgen de mensen chai en koek aangeboden. Na de dienst hebben we een uitgebreide warme maaltijd. Ik zit op het podium met James en Prem, de mannen eten op een stoel aan de ene kant van de kerk, en de vrouwen zitten op de grond aan de andere kant. Als ik mijn bord eten en chai op heb, ga ik naar achteren. Er komen een heleboel mensen naar me toe voor gebed. Het is geweldig om Gods kracht te ervaren tijdens het gebed en om te zien hoe mensen worden aangeraakt door God. Dan wordt het weer rustig en na nog wat chai gaan Prem en ik verder. We stappen in de auto en rijden naar het kindertehuis in aanbouw. Ik had daar nog geen foto's van, vandaar. De drie werkmannen werken zich daar echt in het zweet. Over een gammel zelfgemaakt trapje van takken, touw en spijkers, klimmen Prem en ik naar boven, waar het dak nog gestort moet worden. Niet echt veilig, zo over betonbewapening. Maar we staan uiteindelijk weer veilig op de grond. Het is een echt geloofswerk, en stap voor stap neemt het vorm aan. Elke keer als er geld is, wordt er verder gebouwd. Dan gaan we weer verder, tanken even en stoppen om wat fris te halen. Heerlijk zo in de hitte. De shop bediende was een zuster van de kerk en wette prijzen de Heer in de winkel. We trekken snel weer verder en rijden buiten Chennai op de east coast road. Hier is het echt schitterend, het is veel rustiger en de omgeving is geweldig. Soms zien we de Bengaalse zee en het strand. We rijden naar een stukje grond van de kerk waar een pastor woont en daar buiten diensten heeft. We zouden daar heel graag een kerkgebouw willen neerzetten. Ook dat is een van de projecten voor in de toekomst. In feiten zijn er veel pastors zonder kerkgebouw, en hebben buiten hun diensten. Op het moment dat we weg willen rijden roept oma me, om te bidden voor haar kleinkind. We rijden verder naar het strand, met name naar een ander stuk grond van een broer van Prem. Het is een stuk grond precies aan het strand. Echt de ideale plek om een klein hotel te bouwen. Tenminste, dan zouden we graag willen, en Prem wil mij mede eigenaar laten zijn, zodat ik ook genoeg financiële steun heb en
vaker naar India kan komen. Het is wel schitterend, en India is een land dat enorm in ontwikkeling is. Bouwen is nog relatief goedkoop .. We gaan zien hoe Gods hand hierin is. Even lopen we door naar het strand. Niemand zwemt, echt niemand. Hoe onvoorstelbaar voor ons Hollanders. We trekken weer langzaam huiswaarts en drinken ergens nog wat koffie met enkele snacks. Thuisgekomen laten we de auto daar staan en gaan te voet naar de kerk lopen. Onderweg mag ik steeds voor mensen bidden. We eten wat soep bij een soepkraam op straat, de verkoopster komt naar me toe en vraagt om gebed. Zo mogen we voor verschillende mensen die we tegenkomen bidden. Voor de een 'gewoon' een zegen, en voor de ander voor hun nood. Voor voorziening, genezing, werk, noem maar op. Echt geweldig om zoveel op straat de handen op te mogen leggen en Gods kracht te ervaren. Zelfs op straat viel iemand bijna onder de zalving. Mensen zijn zo dankbaar. God werkt krachtig. Bij de kerk aangekomen gaan we samen met Prem's mam naar de stad in de sjoeksjoek, om kip te kopen. Morgen krijgen de pastors kip briani. Dat schijnt echt het summum te zijn om te eten. Bij de slager staan de kippen in de kooi op straat en mama daar haar business. Prem's broer komt nog langs op zijn brommer, en roept luid op straat: Remy, man van God. Dat kan allemaal gewoon in India. Grappig. Ik ga alleen samen met Prem verder met een rammelende bus de stad in, en ontmoeten weer verschillende mensen waarvoor we mogen bidden. Echt zo mooi. We kijken hier en daar in wat winkels en gaan dan met de sjoeksjoek weer naar de kerk. Prem heeft honger gekregen. We zitten nog even in het kamertje bij pa James op bed. Hij verteld dat hij veel telefoontje heeft gehad van pastors die op de conferentie waren en dat ze zo enorm gezegend waren. Halleluja! We passen de ordinantie kleding, want morgen wil pastor James de certificaten uitdelen. Zondag wil hij me officieel als doktor inzegenen. Hij zegt wel dat het niet hun gewoonte is om mensen als doktor in te zegenen, maar dat ik het heb verdient. Af en toe valt de stroom uit en zie je echt totaal niets. We praten nog wat verder terwijl we op de grond zitten en wachten rustig tot ma terug is. Want je mag natuurlijk niet zomaar de keuken in. Dan gaan we toch eindelijk wat eten. Heerlijk, we zitten vol. Als toetje weer een kop warme schuimende melk. Dan gaan we toch echt weer naar huis, voldaan en moe. Het werk is echter nog niet klaar. We moeten de certificaten nog ondertekenen. Als dat klaar is, terwijl de honden buiten nog wat uitvechten, ga ik heerlijk slapen. Het is inmiddels best laat geworden.
Dinsdag 6 maart Vannacht wel lekker geslapen maar toch, zoals elke nacht, gestoken door de muggen. Wat wil je anders, eigenlijk is het hier een moerasgebied. Tussen de huizen door ligt of afval, of staan de waterplassen met twee meter hoog riet. Ik heb een vaag vermoeden dat de antimuggen gel niet echt zijn werk doet. Na een koele douche eet ik een banaantje als ontbijt. Die had ik gisteren van James gekregen. En gaat het feest weer beginnen.
Aangekomen in de kerk, zijn de voorbereidingen voor de maaltijd al weer in volle gang. De kinderen maken de zaal in orde en zetten alles klaar. De mensen druppelen geleidelijk aan naar binnen. Ik help een oud zustertje van bijna honderd jaar de trap af. Ze is bijna de helft van mijn lengte, geweldig hoe zulke mensen trouw de Here dienen. Langzaamaan beginnen we de conferentiedienst met zang. De zusters van het koor komen ook en gaan in de zaal met de microfoon meezingen. In het begin is het rustig maar als we eenmaal zijn begonnen, zit de zaal toch al lekker vol. Gedurende de dienst blijven er maar mensen bijkomen, zodat aan het einde alles tjokvol zit; op alle stoelen, ernaast en ervoor op de grond. Ik spreek over het feit dat wij nu gezonden zijn met dezelfde roeping en zalving als Jezus. Halverwege de dienst krijgen de mensen weer chai met een koekje. Iedereen zit er echt weer goed in en de respons is geweldig. Na de preek zalf ik iedereen met olie voor bediening. Dat gaat iets langzamer dan in Nederland. Het is wel een soort gebedsrij, maar dan zijn de mensen geknield op de grond. Er is een zeer krachtige zalving van God. Vele mensen worden zichtbaar aangeraakt en beginnen hevig te schudden, sommigen vallen voorover of achterover vanuit hun geknielde houding. Prem getuigde dat hij steeds meer afstand van me moest nemen vanwege de kracht van de zalving. Geweldig! Het zweet prikt in mijn ogen en stroomt overal langs mijn hoofd naar beneden, het is warm en er zijn zeker
honderd mensen om te zalven, maar God werkt dus ik ga door tot iedereen is gezalfd. Er zijn ook verschillende mama's die met hun kleine kinderen komen. Ook als ik voor de kinderen bid merk ik dat ze worden aangeraakt door de Heilige Geest. Soms mag ik gelijk voor genezing bidden. Als ik klaar ben laat ik pastor James ook mij zalven. Enkele voorgangers van de Discipels Church worden naar voren geroepen en bidden samen met al de aanwezigen een krachtig gebed voor mij. Dan neemt Prem nog even de mic en ook voor hem wordt apart gebeden, ditmaal door een paar oude zusters die vanaf het begin van de kerk er al bij zijn. James wil waarschijnlijk binnen kort de gemeente aan hem overdragen. Nu is de tijd gekomen om iedereen zijn certificaat uit te reiken. Pastor James heeft een rode jurk, Prem een blauwe en ik een groene, met een hoedje (hoe heet dat ook al weer allemaal?). Tijdens het. Uitreiken aan de aanwezigen komen de pastors en zendelingen van de Discipels Church naar voren in hun gewaad. Zij zijn allemaal in het zwart. Ook zij krijgen het certificaat, en sommigen willen, hoewel ze het al hebben, toch ook nog even van mij ontvangen. Er worden veel foto's gemaakt, mensen vinden het geweldig. Er komt een oud zustertje naar me toe om te getuigen dat ze haar armen weer kan bewegen en dat de pijn verdwenen is. Ze straalt helemaal. Ik herinner me dat we zondag voor haar hebben gebeden na de dienst. Halleluja. God is echt een krachtig werk aan het doen en het is zo bijzonder om te zien hoe Hij werkt en mensen zegent. En dan is het tijd voor chicken brianni. Iedereen krijgt een heerlijke maaltijd en gaan weer gezellig in lange rijen naast elkaar zitten. De zusters bij de zusters op de grond, en de broeders op een stoel. Ik eet lekker met mijn handen samen met James en Prem op het podium de chicken brianni. Er komen veel mensen om me te bedanken. Er is echt zo'n conferentiesfeer, echt leuk om dat zo te zien. Mensen. Zijn echt enorm bemoedigd een bekrachtigd. Enkelen vragen nog om gebed voor genezing, en Gods kracht is nog steeds aanwezig, opnieuw valt een zuster bijna onder de zalving als iemand haar niet had tegen z gehouden. God is een God van wonderen. Dan is de tijd gekomen om naar huis te gaan. Bij de uitgang is het een drukte van jewelste, want iedereen krijgt reisgeld vergoed, en dat wordt uitgedeeld en administratief verwerkt. Nou ja,.. het is een tafeltje waar allemaal mensen omheen staan te roepen. Ik rust thuis wat uit, terwijl Prem terug gaat naar de kerk om nog wat zaken af te handelen. Vroeg in de avond gaan we naar de kerk, waar we wat met pastor James praten in zijn slaapkamertje. Ik zit altijd op het randje van het bed terwijl hij schuin op het kussen tegen de wand leunt. Hij vond het deze ochtend een zeer krachtige dienst en heeft er van genoten. We praten wat verder over zending. Ze ondersteunen vanuit deze moederkerk 1500 zendelingen door bijna heel Azië met hulp uit
Amerika. Overal heeft hij ingang bij die gemeentes en kan speciale diensten laten beleggen. Mijn oren spitsen zich natuurlijk gelijk. Alleen in eigen land - India - zijn de zendelingen nog niet ondersteund. En een volgende keer als ik hier kom willen we de pastors conferentie graag minstens drie dagen doen en buiten een grote evangelisatie campagne organiseren samen met nog meer kerken. We eten weer super lekker in het keukentje en drinken daarna warme melk. Dan trekken we huiswaarts in de kleine auto van Prem. We parkeren de auto en gaan weer een eindje wandelen door de buurt over de hobbelige stenige zand en modderwegen. Bijna iedereen zit lekker buiten. De hindoes hebben de gewoonte om hun afval te verbranden, dus over zijn er kleine vuurtjes voor de hutjes en huisjes. Koeien lopen los, de straathonden zorgen soms voor wat onrust als ze weer eens ruzie hebben, en de geiten, poezen en kippen gaan hun eigen gang. Regelmatig komt er een scooter of autootje al toeterend over de stoffige wegen voorbij. En af en toe is de geur van wierook uit een hindoe huis te ruiken. De hindoes maken wel mooie tekeningen voor hun huizen op de grond. Steeds komen we weer mensen tegen voor wie ik mag bidden en steeds ervaar ik Gods krachtige zalving over deze mensen. Sommigen worden zienderogen aangeraakt. Ze zijn zo dankbaar voor een eenvoudig geloofsgebed of zegen. Een man komt ons achterna rennen en begroet ons hartelijk. Hij nodigt ons uit in zijn huis. Al snel heb ik door wie het is, zijn vrouw kwam zondag naar me toe om voor haar dronken man te laten bidden voor
bevrijding. Ze was zo enorm blij dat we nu bij haar thuis waren en zet snel twee stoelen neer voor ons. De man gaat op de grond zitten. Snel rent ze naar buiten en komt even later terug met iets, ze doet het in een pannetje op het vuur en even later krijgen Prem en in chai. We praten wat en mogen voor hen bidden, ik verbreek de vloek van alcoholisme over die man. Daarna stappen we weer op. De man is blij, en die vrouw was zo gelukkig dat ze er bijna van huppelde. Ze straalde van vreugde. Als we weer thuiskomen wil ik even naar huis mailen. Dan gaat de telefoon, .. het is Naomi. Zo goed om haar en alle kinderen even te horen. Thuis gaat alles erg goed, het is echt een zegen om met de juiste vrouw getrouwd te zijn! Daarna mail ik toch maar even, dan is het thuisfront weer een beetje op de hoogte.
Woensdag 7 maart Vanochtend wat langer op bed kunnen blijven, heerlijk. Na wat slappe koffie en een banaan, ga ik me douchen. Dan vertrekken we naar de kerk om even pa en ma te groeten. Het kleine meisje van het tehuis waar ik gisteren voor bad en haar benen zalfde die onder de vlekken, bobbels en pukkels zaten, was er ook. We speelden wat samen met ballonnen en ik vroeg hoe het met haar beentjes ging. Ze is genezen! Prijs de Heer. Het is een wonder. In de keuken eten we wat, lekker ontbijten met je handen. En dan gaan we op pad. Natuurlijk checken we eerst nog even het kindertehuis in aanbouw, binnenkort moet de eerste verdieping af zijn. Het blijft een geloofswerk, maar Prem verheugt zich al in de opening en in de honderd kinderen. Onderweg krijgt Prem telefoon. Eén van zijn hindoe vrienden heeft zelfmoord gepleegd. Hij had genoeg geld, had een lieve vrouw, had aanzien in de politiek, en toch kon dat hem niet geven wat hij zocht. We stoppen even om wat drinken te halen langs de straat en vervolgen onze weg. We gaan een stuk land van de kerk bekijken. Na drie kwartier zijn we er. Er ligt nu een redelijk goede weg, hoewel de koeien daar nog aan moeten wennen.
Vroeger zou de reis twee uur hebben geduurd. Het is er enorm warm maar schitterend, nog onbevangen boerenland. India is enorm in ontwikkeling en overal rukt de stad op. Er wordt overal veel gebouwd. Om het kindertehuis te steunen, zijn we van plan om hier samen een hotel op te laten bouwen. Dat is nu nog relatief goedkoop, en de opbrengst is voor de zending en de kindertehuizen. We hopen dit project samen op te pakken. Net als het project met het stukje grond aan het strand van de Bengaalse zee. Daar willen we huisjes of zo neerzetten om te verhuren aan toeristen ter ondersteuning van de zending en de kindertehuizen. Goede plannen, en de Heer moet ons maar leiden. Op de terugweg rijden we langs een Japannees restaurant, waar we wat gaan eten. Prem wil dat zo graag, hij heeft nog nooit Japans op. De serveerster zegt dat ze niet aan lokale Indiërs mag serveren, maar omdat haar baas even weg is zal ze een uitzondering maken. Prem lust het eten niet echt, behalve de kip dan, die vind hij wel lekker. Dan komen we weer aan in de kerk. Het is er rustig. Pa gaat ook net slapen en Naomi de kokkin rust ook wat uit op de grond. Wij gaan opnieuw wat eten in het keukentje. Niet te veel want ik zit nog vol. Van het ene meisje dat gisteren genezing heeft ontvangen krijg ik een ballon. Wel heel schattig. Ze gaat nog niet naar school omdat ze eigenlijk nog maar net in het kindertehuis is en zich daarom niet meer kon aanmelden. Dan is het tijd voor een middag dutje. Om half zeven vertrekken we naar een speciaal belegde huisdienst. Gisteren waren we even bij hen thuis geweest en toen hebben we dat zo afgesproken. De vrouw heeft mensen uitgenodigd en voor een maaltijd gezorgd. Als we aankomen is de zang al begonnen, geleid door één van de pastors van de kerk. Het is geweldig, ongeveer vijftig mensen zitten op de grond in de buitenplaats en zingen vol overgave mee. De aanbidding, hoe eenvoudig ook raakt me diep en ik moet wat tranen wegpinken. We zitten onder een mangoboom te zingen, luisteren naar
getuigenissen, delen het woord en bidden. De muggen prikken, geiten lopen om me heen, baby's kruipen over de grond, een kikker springt op me uit de boom en het is geweldig want God is daar aanwezig. De zuster waar we te gast zijn getuigt dat ze zo enorm is aangeraakt tijdens de pastors conferentie, dat ze bad dat ik ook in haar huis zou komen, en gisteren waren we onverwacht bij haar thuis om deze samenkomst af te spreken. Ze is zo gelukkig! Haar man getuigd dat ze het financieel erg zwaar hebben maar dat hun geloof op God vastbesloten is. Geweldig dat deze mensen toch een maaltijd voor alle genodigden regelen terwijl ze zelf niets hebben. Ik preek een half uur en zalf de mensen met olie. Ze zijn zo enorm hongerig en dankbaar. Sommigen worden zichtbaar aangeraakt en tranen rollen. Anderen zijn snel thuis wat olie gaan halen en vragen mijn gebed over die olie. Wow, wat een geloofsmensen. Dat verzinnen ze zelf, en komen in actie om het goede nieuws door te geven in de kracht en de zalving van de Heilige Geest. Er zijn heel wat moeders die ook voor hun kinderen laten bidden en familie noden. Ook mag ik voor enkele zieken bidden. Hier en daar hoor ik vrolijk belletjes rinkelen in het donker, het zijn de belletjes aan de enkelbandjes van de meisjes. De aanwezigheid van God is geweldig! Terwijl ik nog aan het bidden ben, krijgt de rest al eten uitgedeeld op bananenbladeren. Als ik uiteindelijk klaar ben worden Prem en ik binnen uitgenodigd in hun kleine huisje. Het bestaat uit drie kamers, een keuken, een woon/slaap ruimte en een gebedsruimte. Trots laat ze me de gebedsruimte zien, en worden bij een klein bureautje twee stoelen geplaatst. Er worden veel en allerlei lekkere dingen op het bureautje gezet en wij mogen gaan eten. Zoveel dat we krijgen van deze arme mensen. Het zijn echt Bijbelse tijden. We worden als de profeten uit het oude testament ontvangen, en de mensen ontvangen een grote zegen samen met de genodigden. Het ene is nog lekkerder dan het andere. Ze heeft echt haar best gedaan, en is zichtbaar verheugd dat we bij haar zijn. Nieuwsgierig komen mensen even om het hoekje kijken en maken een foto. Prem zegt dat ze nog lang over mij zullen praten in het dorp. Na afloop van de maaltijd worden onze handen gewassen. Echt een koninklijke behandeling. Dan vertrekken we weer, en laten enorm blije mensen achter. We gaan nog bij iemand langs om te bidden voor hun huis en gezin. Daarna gaan we nog bij iemand langs die verlamd op de grond zit. De hele familie zit er om heen. Ik mag voor hem bidden en ervaar dat God hem zeker zal herstellen maar dat het een proces is waarin hij in geloof moet handelen. Prem bevestigd dat omdat het sinds enkele maanden al de goede kant op gaat. Ik bid nog voor zijn vrouw en enkele andere familieleden. Terwijl we weggaan roept de man steeds 'halleluja' en 'prijs de Heer'. Mensen lachen en zwaaien me blij uit. We kunnen nog niet gelijk naar huis maar moeten eerst nog drie jongens van het kindertehuis naar de kerk brengen - het tehuis is erboven. Ze waren
stiekem naar de samenkomst gekomen, leuk hè? Ze mogen nu wel gelijk helpen opruimen.
Donderdag 8 maart Langzaam wordt ik om 6:30 wakker onder het gezang van kikkers en wat later nemen de honden het over. En het onafgebroken getsjirp van sprinkhanen en prachtig vogelgezang blijft de hele dag doorgaan. Soms komt er een verkoper voorbij die over de hobbelige wegen zijn waar in alle vroegte aanprijst. Na het douchen eet ik een banaan en warm wat koude koffie uit een beker op in een pannetje. Prem zegt me dat we vandaag naar een begrafenisdienst gaan. Iemand is gisteren aangereden en wordt vandaag begraven. Peter, Prem's broer komt binnen om wat spulletjes te halen, en hij vraagt of ik voor hem wil bidden. Dan vertrekken we naar de bouw van het kindertehuis. Ze zijn nu echt vorderingen aan het maken. Er wordt beton gestort. Niet op zijn Hollands, maar met schalen die vrouwen op hun hoofd dragen en een man giet die dan leeg in de mal. Boven op de eerste verdieping gaat het ook vooruit en is de bewapening bijna klaar. We vertrekken naar de kerk. Daar zit de familie van de overleden man op de grond te wachten. Hier regelt de kerk de begrafenis. Dat houdt in dat zij alles betalen: de kist, een stukje grond, kosten voor het begraven zelf, alles. Pastor James vraagt me of ik misschien kan helpen om een stuk grond voor deze mensen te kopen zodat ze hun dode kunnen begraven. Ik geef hem vijftig euro. Later zei hij me dat ze de man eigenlijk wilden verbranden, maar omdat hij er persoonlijk naar toe ging heeft hij ze gezegd dat ze de man moesten begraven. Als voorganger heb je hier iets te vertellen: "i shouted at them". Er was niet genoeg grond beschikbaar zei hij, dus nu gaan ze hem in de kist naar de plaats toe brengen, dan halen ze hem uit de kist en begraven hem zo. Dan heb je minder ruimte nodig. Ook had de begrafenis ondernemer veel te veel gevraagd, en in plaats van 9000 roepies, hoeven ze nu maar 2000 roepies te betalen. Gewoon, omdat de voorganger er met de auto naar toe gaat. En dan bieden ze ook nederig hun excuses aan aan pastor James. Later vandaag is de begrafenis. Prem en ik ontbijten wat rijstpannekoeken met prutje. James komt binnen en zit even met zijn handen aan mijn pannekoek, waarop Prem direct reageert dat ik die niet moet eten. Even snap ik niet waarom, maar James is deze morgen bij het lijk geweest, dat stinkt enorm, en vanwege bacteriën moet je extra opletten. We drinken chai, er worden wat zaken afgehandeld voor de
begrafenis en we vertrekken naar de binnenstad van Chennai. Onderweg loopt er een stoet muziek makende hindoes voorbij met hun trommels etc. Even verderop zie ik hun tempel. In de stad moet Prem een paar dingetjes regelen, en dat gaat allemaal niet zo snel als in Nederland. Terwijl dat we wachten eten we wat watermeloen bij een straattentje en drinken meloen sap. Super lekker natuurlijk, veel zoeter als thuis. De tijd gaat snel voorbij. We rijden even langs het strand waar dus niemand zwemt. Onderweg komen we allerlei gekleurde jongeren tegen, kleur in hun haar, op hun gezicht, over hun kleren, handen etc. Het is het kleurenfeest vandaag dat eigenlijk alleen in het noorden wordt gevierd. Ook vertelt Prem me dat als de meisjes hier willen trouwen dat ze dan heel veel geld aan de man moeten geven. Voor de arme mensen is dat niet op te brengen, dus helpt de kerk soms uit. En bij de rijke mensen kan dat oplopen van een auto tot een huis. Echt onvoorstelbaar, maar dat is de traditie. Dan komen we weer bij de kerk, waar ik nog even met pa James bijpraat. Hij zegt dat hij blij is om me te kennen, en bedankt me nogmaals voor het uithelpen met het kopen van het stukje grond. Het gaf echt een oplossing zei hij. Dan lunchen we wat, rijst, dahl, en nog wat, een paar eieren. Ik wordt echt goed behandeld. Nadien krijg ik wat zoetigheid. Ik moet wel even de vele mieren er af schudden en ik zie een dode vlieg binnenin zitten. Daarentegen smaakt het wel heel lekker. Het is van bloemen gemaakt zegt Prem. Toch wel bijzonder, snoep van bloemen. We stappen in de auto om thuis wat te rusten, en het blijkt dat een paar zusters de auto tussentijds hebben gewassen. Om half zeven gaan we op weg naar de begrafenis. Eerst naar het huis van de familie. We rijden achter het begrafenis busje. Achterop staat de tekst "begrafenissen in 24 uur". Wel bizar voor Hollandse begrippen. Prem zegt me achteraf dat zij het vaak nog dezelfde dag doen. Iemand gaat dood en wordt dus dezelfde dag begraven. We rijden door de achterbuurten van Chennai. Het is een Dalit familie die woont in de slumbs van Chennai. Als
we aankomen staat iedereen buiten onder een open tentdoek. Daaronder ligt de dode man, vader van twee kleine kinderen en man van een weduwe. Er wordt hard gehuild, vrouwen hangen over de dode man, iemand valt gillend op de grond, de mannen schreeuwen om wat orde te handhaven. Pastor James en Prem staan voor het lijk en zingen een lied. Ze wijzen mij om erbij te komen. Dan vragen ze mij plotseling om kort iets te delen en Prem sluit af met een kort gebed. Best heftig, tussen al dat schrijnende verdriet en gezinnetje zonder toekomst. En de stank van het lijk is onvergetelijk. We rijden naar de begraafplaats speciaal voor de Dalits, "het zijn immers de armsten" dus die liggen niet bij de gewone mensen. Een kleine zandplaats, met enkele hoopjes zand, een paar kuilen, wat verdorde bloemenstrengen en wat onkruid. Het neemt even tijd voordat ik me realiseer dat deze langwerpige hoopjes en kuilen graven zijn. De grootste blikvanger is de openbare verbrand plaats vol as en wat potten er omheen. Hindi verbranden hun doden. Pastor James kijkt me glimlachend aan en verteld me dat ze het toch voor zijn prijs hebben gedaan, nu kan de kist in het gat. Na lang wachten komt dan de familie met veel lawaai, nou ja alleen de mannen dan, want vrouwen mogen hier niet komen. Ze zetten de open kist naast het reeds gegraven gat, Prem deelt kort iets, en ik mag ook weer iets delen. Ik kijk naar het open graf en naar het lijk dat er naast ligt, en spreek kort over de zekerheid van onze opstanding in Christus. Dan doet Prem een kort gebed en wordt de kist door enkele mannen onder luide instructies van de rest in het graf getild. Als de kist goed ligt klimmen ze eruit en iedereen gooit wat zand op het lijk. Wij lopen vast naar buiten en wachten rustig af bij de poort. Iemand vertrekt wat eerder en bedankt ons, terwijl ze op het kerkhof nog wat schreeuwen, dan wordt het rustiger en we vertrekken naar de kerk. In de auto verteld Prem dat deze man in het verkeer is omgekomen omdat hij had gedronken. Zoveel mensen drinken hier hun problemen weg, zonder aan de consequenties voor hun gezinnen te denken. Het is levensgevaarlijk om hier dronken op straat te lopen. Onderweg vraag ik Prem of een weduwe in India opnieuw mag trouwen. Het is de gewoonte echter dat een weduwe in India niet meer opnieuw mag trouwen. Gewoonlijk belanden deze vrouwen in de prostitutie en gaan de kinderen bedelen op straat. Er is immers niemand die naar hen omziet. Deze vrouw is vanaf nu gelukkig overgelaten aan de zorg van de kerk voor haar en haar kinderen, waarvan één een klein baby'tje is. Kosten zijn ongeveer €50,- per maand om dit gezin in basis te onderhouden. Niet alle kerken doen dit maar de kerk van Prem zorgt wel voor de weduwen en wezen. Vanaf vinden ze het hun verantwoordelijkheid om voor deze vrouw en haar kinderen te zorgen. Hoe kunnen ze ook anders? Dan zijn we eindelijk bij de kerk aangekomen, en ga de kerk binnen zoals altijd. Ik wordt tegengehouden door James en zijn vrouw. Hij zegt dat het in India verboden is om na een
begrafenis een huis binnen te gaan, we moeten ons eerst baden en dan mag het. Hij vraagt of we dat in Nederland ook zo doen. Ik zeg hem dat we dan samen koffie drinken en cake eten. Gelijk vraagt hij zijn vrouw om koffie voor mij te maken en vraagt me te zitten op een stoel zodat ik me kan wassen. Nou ja, we gaan maar gewoon naar Prem's huis. Daar is een douche. Even later vertrekken we naar de kerk. Eerst gaan we nog even langs bij Prince, Prem's broer waar ik deze ochtend voor mocht bidden. Hij bied me wat te drinken aan en bedankt me nogmaals voor het gebed vanmorgen. Het is wonderlijk hoe God werkt. Bij de kerk aangekomen zitten we even bij pa James op bed, praten wat na over drinkende voorgangers en wachten op eten. In India is alcohol gebruik bij voorgangers not done. Helaas, mam is niet thuis en zal voorlopig ook niet komen. Geen eten dus, dan gaan we maar weer. We eten wat in een eettentje aan de straat, praten wat door over drinkgewoonten en de problemen in de verschillende culturen, en gaan dan huiswaarts. Onderweg bemoedigd Prem nog een paar mensen om naar de kerk te komen. Even toeteren, en ze komen een praatje maken. We zijn bijtijds thuis. Het licht op mijn kamer werkt niet meer, dus ik zit nu in de woonkamer te schrijven in plaats van in de koelere kamer. Dan is er alweer een enerverende dag voorbij gegaan. Voor het slapen gaan nog even plassen. Dat wil zeggen, het kraantje van de stortbak opendraaien, plassen en zorgen dat je niet in de nattigheid staat, het kraantje dicht draaien, doorspoelen en dan goed je handen wassen met zeep. Dan val ik onder het getsjirp van de sprinkhanen rustig in slaap.
Vrijdag 9 maart Na een heerlijke nachtrust, besef ik dat ik al weer snel terug naar huis zal gaan, naar mijn lieve vrouw en kinderen. Ik bereid me op bed wat voor op eventueel onverwachte diensten of gelegenheden waar ik ineens zou moeten kunnen spreken. Ik krijg koffie van Prem. En na een lekkere koele douche maak ik nog wat voor mezelf. Het pak oploskoffie is een drapperige klont waarvan ik met moeite wat koffie op een mespunt krijg. Ik los het op in een pannetje water op het vuur en ik heb heerlijke koffie. Even een mailtje naar huis en dan vertrekken al weer snel naar de kerk. Het is vandaag bidden en vasten, nou ja tot twee uur dan, want dan krijgt iedereen na de bidstond eten. Onderweg naar de kerk rijden we nog even langs het kindertehuis in aanbouw en mag ik weer voor drie mensen bidden. Ze zijn zo dankbaar nadat ik voor ze heb gebeden, echt mooi.
Van elf tot twee duurt de dienst, en jawel, vlak van tevoren vraagt James me om te spreken. Gelukkig was ik al voorbereid. Ook vraagt hij me of ik twee lessen voor hem kan schrijven met vijf of tien punten over de Heilige Geest en de prediker. Die heeft hij nodig omdat hij binnenkort in Korea een seminar gaat geven aan de voorgangers. Dat vroeg hij me een paar dagen geleden ook al, maar heb daar niets mee gedaan. Dan besef ik dat de wil hier wel aanwezig is, maar dat het inderdaad toch nog ontbreekt aan goed en geïnspireerd Bijbelonderwijs. Voordat ik moet spreken schrijf ik snel zestien punten op, en verdeel ze in een lesschema. Hij is echt blij met me.
Voor de dienst zet een kind van het tehuis alles klaar en wordt er weer druk gekookt door Naomi. Na de zangdienst zijn er enkele getuigenissen en dan mag ik spreken, heerlijk altijd om het geloof op te mogen bouwen en de mensen aan te vuren. Ze genieten en na afloop komen enkele zusters naar voren voor gebed. Een oud omaatje komt met een potje olie en vraagt gebed daarover, geweldig die geloofsomaatjes! Mensen handelen in geloof! Dan gaat iedereen weer lekker bij elkaar op de grond zitten en krijgen ze een maaltijd. Wij eten wat later in de keuken van ma. Vanmiddag heb ik keus met wie ik mee wil gaan. Ma wil me meenemen om kleding voor de kinderen te kopen, en pa wil dat ik met hem mee ga naar het ziekenhuis om iemand te bezoeken op intensive care die eergisteren is aangereden. Ik wil graag eten gaan uitdelen bij de zigeuners, de armsten hier die anders niets hebben dan inkomen uit een beetje losse straathandel in kettingen en zo. Snel even plassen in het hokje naast de kerk, het is er overal nat en water druppelt naar beneden. But when you got to go, you got to go. Ik ga intussen even naar huis en Prem moet wat andere zaken regelen. Na een korte tijd van rust gaan we ergens wat rijst kopen. We gaan op de scooter. Best enerverend om op de scooter over de hobbelige zandwegen te rijden. Eerst checken we nog even het kindertehuis, daar is het cement gebracht voor de eerste verdieping. Dan hobbelen we door naar de kerk. Onderweg bidden we nog voor enkele mensen. De laatste man voor wie ik bad knielde na het bidden voor
me op de grond en boog met zijn hoofd op mijn schoenen en raakte ze aan. Veel mensen raken mijn schoenen of sokken aan na het persoonlijk gebed. In de kerk vragen we Lawrence om mee te komen om foto's te maken. Lawrence is een goede maar eenvoudige jongen. Hij is iemand aan wie je dingen blijft uitleggen om te doen. Voor vandaag kopen we één grote zak om uit te delen, later gaat de kerk meer zakken brengen en ook andere zigeuner plaatsen bezoeken, maar dat is nu niet praktisch. We laten het brengen door de winkel want voor ons is het te zwaar. Eerst wordt op de scooter de verkeerde zak gebracht, die is veel te klein, nee, we moeten grote jute zak hebben. We lopen van de kerk over de ECR naar de verblijfplaats van de zigeuners. Al snel verzamelt zich een groepje mensen om mij heen en ik begin kort uit te leggen wat we komen doen en waarom we dat doen. De meesten van hen komen naar de kerk bij Prem. De kinderen vinden het allemaal reuze interessant. Ze hebben hier gewoon hun tentenkamp opgeslagen, net als Abraham en Sara, alleen is deze zanderige afvalplaats midden in de stad. De grote jute zak met rijst is nog niet gearriveerd, dus ga ik voor ze bidden en al snel verzamelen zich meer zigeuners om me heen. Sommige vrouwen met geel geverfde gezichten, anderen hebben weer typisch Hindi tekens. De kracht van God is aanwezig. Sommigen voel ik aangeraakt worden, bij anderen is het meer zichtbaar. Zwangeren en zieken, iedereen laat voor zich bidden. Eén vrouwtje wordt door anderen gebracht voor gebed. Ik zie dat de bezeten is, leg mijn handen op haar en ga bidden. Ik beveel de demon haar te verlaten en ze begint luid te huilen en zakt steeds luider huilend in elkaar de zanderige grond. Dan beveel ik de demonen niet meer terug te komen en Gods rust komt over haar. We zalven haar met olie. Anderen komen er snel bij en leggen een mat voor haar op de grond. Later ligt ze onder de kracht en zalving van God op de mat, terwijl wij beginnen met het uitdelen van de rijst. Iedereen heeft boodschappentassen, plastic tassen of een ton of zo gehaald. Eerst krijgt iedereen drie grote scheppen, maar halverwege, moeten we het reduceren naar twee. Dan wordt het echt dringen
en chaotisch om de grote zak rijst. Prem moet de zak met het laatste beetje rijst in de lucht houden en mensen graaien ernaar. Een oud vrouwtje wordt boos en gaat stampij maken. Gelukkig zijn al de anderen dankbaar en bedanken ons en sommigen knielen neer. Eén vrouw staat op het punt om te bevallen van haar baby, volgende maand moet het komen en vragen om hulp. Ik zeg hen om, als het zover is, naar Prem te gaan. Je wilt echt niet daar in het zand langs de toeterende auto's en in de damp van uitlaatgassen bevallen! Wonderlijk hoe eenvoudig het kan zijn: we gaan naar de armen, delen het evangelie, bidden voor de mensen, genezen de zieken, werpen demonen uit, geven hen te eten, we zegenen de kinderen en helpen waar nodig. Net als de discipelen deden in Jezus' tijd. Dan lopen we weer dankbaar terug. In de kerk nemen we van de negen kinderen waar nog geen sponsor voor is een aparte foto. Ook zijn er nog drie medewerksters die geen sponsor hebben. Dan gaan we naar huis. Onderweg eten we een kop soep, heerlijke dikke kippensoep, en dan gaan we thuis het verhaal van de kinderen voorbereiden, zodat ik in Nederland nog sponsors kan zoeken. Morgen zulken we ze in de kerk kort interviewen. Na het zigeunerbezoek en toch wel intensief contact door het bidden ga ik me thuis maar even lekker douchen. In mijn slaapkamer en bij de douche liggen hier en daar wat dode kakkerlakken op de grond, maar dat valt eigenlijk na een paar dagen al niet meer op. Ik eet nog een banaan. Lawrence komt nog een maaltijd voor ons brengen die hij langs de straat heeft gehaald. Ik bid nog wat, en ga vanavond bijtijds naar bed.
Zaterdag 10 maart Goed uitgeslapen wordt ik langzaam wakker, benieuwd wat vandaag weer brengen zal. Ik drink met Prem een kop koffie en we praten wat over de mogelijke toekomstplannen. Dan is het tijd voor een douche. In de ochtend is de douche fris, en in de avond lekker warm, omdat het water uit de tank komt die op het dak staat. Nu een frisse douche dus. Dan vertrekken we al snel naar de kerk. Onderweg zegt Prem me dat er een moeder is die twee van haar drie kinderen naar het tehuis komt brengen. Aan de ene kant is het mooi dat het kan, maar aan de andere kant moet het verschrikkelijk zijn om je kinderen zo achter te moeten laten. Ik kan me in elk geval niet voorstellen dat ik twee van mijn lieve kids in een kindertehuis moet achterlaten. Alle kinderen zijn vrij. Het is zaterdag en het is lekker druk met allemaal rennende en lachende kinderen. Na een ontbijt van ma in de keuken gaan we midden in de kerk aan een tafeltje zitten om de verhalen van de
kinderen die nog geen ondersteuning hebben op te schrijven. Alle kinderen staan nieuwsgierig rond de tafel. Veel meisjes hebben enkelbandjes, het staat ze echt sjiek. Van één jongen maak ik snel een foto van zijn haren die echt vol neten zitten. We maken gelijk foto's van de twee nieuwe kinderen die wat onwennig staan te wachten bij hun moeder. Als ik ze de foto laat bekijken dan krijg ik toch een voorzichtige glimlach te zien. De moeder heeft ook nog een baby, die kan gelukkig bij haar moeder blijven dankzij het nog maar net opgestarte baby project. Wij voorzien dan in eten, medische hulp en ziekenhuiskosten voor honderd babies. Dan vullen we van de kinderen enkele achtergrond gegevens in, waarbij ik ook vraag wat ze zelf gewoon leuk vinden om te doen. Gelukkig ontspannen ze nu wat meer en praten wat vrijer. Dan is het de beurt aan al de andere kinderen. Best heftig om de hartverscheurende verhalen van deze kinderen te horen. Gelukkig hebben ze een tehuis, nu nog een sponsor. Naderhand maken we samen wat grappige foto's. Dat vinden ze geweldig. En ook de twee nieuwe jongetjes komen los. Eén wil spontaan steeds met me spelen. We doen even tikkertje en hij slingert lachend om mij heen aan mijn armen. Het is heel dubbel om zo met dit kind te spelen, dat straks zijn moeder zal missen. De zuster is weer druk doende met de administratie, alles met de hand op papier natuurlijk. De kinderen krijgen vis curry, en Wij eten ook wat. Ik zag dat ze eerder vis aan het schoonmaken waren. Vliegen ontbraken natuurlijk niet. Normaal eet ik alles mee, maar deze vis curry laat ik toch maar even voorbij gaan. Ik eet gewoon rijst met spinazie als lunch. Prem moet nog wat zaken afhandelen, en ik ga met ma de stad in om wat te kopen voor thuis. We nemen de stjoektsjoek, en steken in de stad de drukke straat over. Dat is een beleving op zich als er luid toeterend een bus op je afkomt. We stappen de eerste winkel binnen met stapels kleren, en vanachter de toonbank worden we snel geholpen. Niet alle kleren zijn even schoon maar daar is niets aan te doen, dat is gewoon zo. Eerst wil ze wat kopen wat we bij zeeman ook hebben. Ik vraag haar om iets meer typisch van India. Voor de meisjes zijn het
prachtige jurkjes geworden, en voor de jongens een setje van een T-shirt en een korte broek. Drie dames staan achter de kassa, de ene telt het op en maakt een bonnetje, de ander ontvangt het geld, checkt het en geeft wisselgeld en de ander pakt het in en doet een labeltje aan de tas met kleren. We krijgen ook een labeltje en een bonnetje. De tas wordt doorgegeven naar boven, en bij de uitgang staan twee mannen. Daar leveren we het labeltje in bij de ene man, en de andere zoekt de bijbehorende tas. De eerste stempelt het bonnetje af en we mogen naar buiten. Dankbaar rijden we in een tsjoektsjoek terug naar de kerk. Daar zit James en we praten kort tot Prem ook komt. Dan gaan we naar huis. Tijd voor het middagdutje. Om vijf uur gaan we met de scooter terug naar de kerk. Als we langs de zigeuners rijden zwaaien ze enthousiast naar ons en lachen. Anderen zijn elkaar relaxed aan het vlooien. Aangekomen bij de kerk blijkt dat Prem zijn autosleutels nog thuis heeft laten liggen. We moeten even wachten op iemand van de telefoonwinkel waar Prem eerder een
dataverbinding heeft afgesloten. Ze komen van de winkel per scooter checken of je echt wel woont op het adres dat je hebt opgegeven. We lopen langzaam via de ECR terug en praten over koetjes en kalfjes. We spreken onderweg nog wat mensen aan, halen de sleutel op, en lopen weer terug. Inmiddels is het donker geworden. Zaterdag is betaaldag. Mensen krijgen per week uitbetaald, en Prem moet al die dingen vandaar regelen. In het donker pak ik mijn koffer vast in want de lamp is nog steeds stuk. Dan schommel ik lekker buiten in de hangstoel zachtjes heen en weer. En met een paar huilende honden op de achtergrond, af en toe wat geroezemoes van mensen uit de buurt en het onafgebroken gezang van de sprinkhanen, bereid ik me nog wat voor op morgen, dan heb ik drie diensten om te spreken. Lawrence komt wat afhaal eten brengen van de straat. Het is wel enorm lekker maar veel te veel. En dan ga ik bijtijds naar bed, morgen wordt het een intensieve dag en zal dan pas na 4 uur 's nachts kunnen slapen. Nu kan ik de slaap niet
vatten, Prem heeft een video op staan met een speciale lofprijs dienst van zijn kerk een par maanden geleden. Nou ja, lofprijs is niet erg mee te gaan slapen. Dat duurt wat langer dan in Nederland. Uiteindelijk val ik dan toch in slaap.
Zondag 11 maart De laatste dag is aangebroken van mijn verblijf in India. Na een frisse douche drink ik buiten wat opgewarmde oploskoffie. Wat kan dat toch lekker zijn! Ik wil me even ontspannen in de hangstoel en met de Heer wat bijpraten, maar dat gaat niet omdat er een mug mij steeds probeert te prikken. Dan maar naar binnen. Als Prem klaar is vertrekken we naar de kerk. Ma is aan het koken in de keuken. Daar eten we wat. Ik houd het eenvoudig, alleen wat rijstpannenkoeken. Als ik straks in het vliegtuig zit wil ik niet te vaak hoeven lopen. Pa James strijkt nog even zijn broek in de keuken. En de kinderen zijn zo dienstbaar. Van één krijg ik chai, dat schudden ze eerst altijd een tijdje van het ene in het andere kopje over. Anderen zijn druk aan hetpoetsen. Dan stromen de mensen langzaam aan binnen terwijl de zangdienst al lekker bezig is. We hebben een enthousiaste zang en aanbidding. Mensen zijn echt opgebouwd afgelopen dagen. Er zijn verschillende getuigenissen maar twee ervan wil ik toch even vertellen. Een oud omaatje dat de gedachte had dat haar einde snel zou komen en leed onder hevige pijnen in haar gewrichten, is door de conferentie zo enorm verandert en opgebouwd dat ze weer vol vuur en enthousiasme is voor de Heer. Bovendien had ze last van pijnen in haar gewrichten (ik denk een soort reuma of zo), en ze is volkomen genezen nadat ik voor haar bad. Ze kon niet stoppen om enthousiast haar getuigenis te vertellen. Een zigeunerin komt ook haar getuigenis geven. Ze vertelt dat toen we langskwamen om rijst uit te delen, ik toen ik bad en de demonen uitwierp bij haar. Nu is ze vrij, en haar leven is veranderd! Ik had haar eerst niet herkend, ze straalt gewoon terwijl ze het verteld. Geweldig dat ze gelijk naar de kerk komt
en haar getuigenis verteld! Net als in de Bijbel, mensen worden bevrijd en gaan het vertellen. Dit getuigenis van haar bracht echt enthousiasme in de kerk. Mensen keken blij naar mij, en dan weer naar haar, geweldig, wat een wonder! Er is zo enorm veel gebeurt, er zijn echt veel getuigenissen van afgelopen week. De dienst gaat verder en ik krijg het woord. Ik bemoedig de mensen in hun geloof en visie en spreek over David en Goliath. Het is een krachtige dienst en ik merk dat het geloof toeneemt. Na de dienst moeten we gelijk door naar de volgende kerk. Dat gaat wat moeilijk want er zijn nog zoveel mensen die gebed willen. God werkt, en het is geweldig. Er is echt een geloofsverwachting gekomen afgelopen week. Na een half uur rijden komen we aan in de andere kerk. Ik kan zo goed als bijna gelijk beginnen. De zang is nog net bezig. De zangleider zingt uit een handgeschreven boekje. Het is een kleiner kerkje met op dat moment ongeveer twintig man. Ook hier merk ik dat mensen worden opgebouwd en bemoedigd. Ook hier hebben we een geweldige krachtige dienst. Ook hier komen de mensen spontaan naar voren voor gebed. Ook hier is de kracht van God aanwezig als ik bid voor ze. Sommigen komen voor genezing, anderen voor een zegen. Bij sommigen is de zalving fysiek zichtbaar. Mensen gaan blij en voldaan naar huis. Naderhand drinken we iets wits, geen idee wat het is, het smaakt bitter zuur. Achteraf hoor ik dat deze kerk geleid wordt door de zus van Prem. Een krachtige geloofsvrouw met een speciale bediening onder de vrouwen. Tijd voor wat foto's en we gaan weer naar de moederkerk. Hoewel ik niet echt honger heb, eten we daar wat. Prem's ma heeft speciaal kip voor mij gebakken. Het smaakt echt heerlijk, toch eet ik niet te veel. Dan gaan we al weer snel naar huis, wat rusten. Begin van de avond vertrekken we naar de kerk voor een speciaal belegde bijeenkomst, zodat ik ze voor een laatste keer kan toespreken en bemoedigen. Alle kinderen van het kindertehuis zitten daar en alle anderen, zo'n veertig mensen denk ik. Als we aankomen is de zangdienst al voorbij en geven enkelen waaronder ook de kinderen vrijmoedig hun getuigenissen. Van buitenaf komt een man naar binnen en buigt zich voor mij. Ik bid voor hem en hij
vertrekt weer. Een vrouw vertelt gepassioneerd onder tranen hoe dankbaar ze is voor de liefdevolle opvang door de kerk, en dat de conferentie haar echt heeft geholpen. Ze komt uit de prostitutie en twee van haar kinderen zitten in het tehuis. Ik moet zeggen dat ook zij echt zienderogen is verandert deze week. In het begin leed ze veel pijn, en dat was echt zichtbaar in haar gezicht en houding. De eerste maal dat ik voor haar bad verbrak ik de vloek over haar leven en bestrafte de demon. Ze viel toen op de grond. Ach zeiden ze, deze vrouw valt altijd, ook in het dagelijkse leven. Nu is ze echt een ander mens
en valt niet meer. Ze is vrij! Na de getuigenissen bemoedig ik de gemeente tenslotte met enkele profetische woorden en Psalm 23. Ze vinden het geweldig. Daarna komt iedereen weer naar voren voor speciaal gebed, de kinderen staan als eerste vooraan. Hoe hongerig en verlangend zijn ze naar God. Zo mooi! Dan gaan de kinderen weer lekker eten. We geen even buiten staan, wat mensen uitzwaaien en afscheid nemen. Ze gaan me echt missen. Een vrouw is zo dankbaar en zegt dat ze thuis nog een jong lammetje heeft. Dat wil ze gaan slachten en de vier poten aan mij geven. Geweldig, een lam dat mensen willen slachten en geven
omdat ze zo gezegend zijn. Net Bijbelse tijden. Een man komt langslopen, ziet me en buigt neer zich op zijn knieën en raakt mijn voeten aan. Ik bid voor hem en dankbaar gaat hij verder. Dan eet ik met Prem en wat anderen mijn laatste maaltijd in het keukentje van de kerk. Ik ga me omkleden voor de lange reis, nemen afscheid en we vertrekken op de drukke wegen van Chennai. Bij het afscheid van James zie ik de rat voor de laatste keer wegspringen.
Aangekomen bij de airport mag ik nog niet naar binnen. Ik moet nog drie uur buiten wachten. Nou ja, maakt niet uit waar ik moet wachten, wachten moet ik toch. Er zwermen hier buiten overigens wel veel muggen om mij heen. Mensen komen en gaan, is een onafgebroken drukte op de airport van reizigers, personeel, stewards, stewardessen, bewaking en militairen. Veel mensen nemen afscheid en veel mensen zien elkaar weer. Al met al gaan de uren snel voorbij, en na drie uur stap ik naar binnen. Ik wordt uitstekend geholpen door het grondpersoneel. De formaliteiten gaan voorspoedig, en vroeg in de ochtend zit ik heerlijk in de Boeing 777. We krijgen een maaltijd en iedereen in het vliegtuig valt in een diepe slaap. Het duurt tien uur voordat we in Londen zullen landen. Ik zit in het midden, maar gelukkig is de 777 zo ruim dat zelfs ik genoeg ruimte heb en kan prima uitrusten. De tijd gaat snel voorbij, en al snel vliegen we boven Rotterdam. Het is in Londen plotseling erg mistig geworden zegt de captain. We cirkelen 6-7 keer rond voordat we mogen landen. Onderweg naar de hal zie ik op een bord staan dat mijn vlucht naar Amsterdam is gecancelled. Ik kan nog net als laatste passagier bij een vroegere vlucht worden ingeboekt, .. Maar die heeft weer een paar uur vertraging. Al met al verandert er voor mij weinig in mijn aankomst tijd. Ik heb dus tijd genoeg en heb drie uur de tijd. Rustig koop in nog wat cadeautjes voor het thuisfront. En ik eet op de airport een gezonde salade bij Gordon Ramsay, en bestel er daarna nog één. In India heb ik nagenoeg geen groente of fruit op, dus dit is echt smullen. Dan kan ik plotseling inchecken en vertrek naar Amsterdam. Daar wordt ik opgewacht door twee enthousiaste en lieve mensen Peter en Barbera. Daar ben ik echt heel blij mee. In de auto praten we onafgebroken door en al snel zijn we in Montfort. Daar is het natuurlijk feest als papa thuiskomt. Dankbaar omhels ik mijn gezegende gezin.
