INDIA REIS maart 2009
VERSLAG LEEN juli 2009
Met volle koffers – 25 kg – stort ik me in het India avontuur, samen met Bernadette. Ik weet niet wat me te wachten staat. Iedereen zegt cultuurshock, armoedeshock. Je moet je er goed op voorbereiden zegt men. Ik heb me op niets voorbereid. Ik zal wel zien. Ik zou nooit naar India reizen als ik B. niet had horen vertellen over de meisjes. Haar engagement heeft op mij een diepe indruk gemaakt. Ik ken het verhaal van de meisjes beter dan dat ik B. zelf ken. Ook dat wordt spannend Hoe gaan we overeenkomen, wat gaat India bij me teweegbrengen. En dan … 10 uur vliegen amaai … Het vliegen valt heel goed mee. Leuk gezelschap is B. en die 10 uur geven ons de gelegenheid om mekaar wat beter te leren kennen en ja … toch wel een toffe madame. In India worden we opgewacht door de lieve sisters van St. Thomas Hospital en op weg naar ons verblijf beleef ik mijn eerste contact met India. Wat een lawaai, wat een chaos en voor de rest was het donker, dus het zicht was afwachten tot ’s morgens. Het was inmiddels ver over 1 ’s nachts. Slaapwel B.
Zondag. 1ste dag in Chennai.
De sisters hebben een continental breakfast klaarstaan. B. en
ik maken ons klaar om de stad in te gaan, om spullen te kopen om op de festivalmarktjes te verkopen in Belgium. We nemen de riksja. Alles wat beweegt buiten de voetgangers maakt lawaai. Blijkbaar werkt hier ook het kastesysteem. Voetgangers uit de weg voor de fiets. Fiets voor de brommer. Brommer voor de auto. Auto voor de jeep. Jeep voor de bus of vrachtwagen. You have to know your place in life in India We rijden voorbij de slums, door de drukte, getoeter en razendsnel komen al die indrukken bij me binnen, zonder echt door te dringen. Zo’n mooie mensen, zo’n erge situaties, zo’n lawaai, zooo warm. In het warenhuis worden we begeleid door een lieftallige verkoopster die ons de verdere 6 uur vergezeld en wegwijs maakt. Blijkbaar is personeel wel heel goedkoop want ik heb nog nooit zoveel personeel in 1 rayon van een warenhuis gezien. Met pak en zak terug naar ons verblijf. Ja ja we hebben goed gekocht : stoffen, zakken, juweeltjes, van alles. Terug in ons kamer laat ik het bad – een emmer ! – vollopen. Even opfrissen en dan for supper. De zusters zijn enorm gastvrij. Na het eten nog efkens buiten … gezellig een wandelingetje maken. Tjaa gezellig ? Ik ben niet echt bang maar om nu een gezellige avondwandeling te maken ? Geef mij dan maar Griekenland of een lang strand in Nederland. Ik weet nog niet echt goed wat ik er allemaal moet van denken. De tegenstelling van zoveel schoonheid en toch die schrijnende armoede. Blij om terug op ons kamer te zijn. Wat een dag !
Maandag wat langer geslapen om de toch al zware dagen een beetje te verwerken.
We worden
echter redelijk vroeg door SR. NIRMALA in person verrast. Zij is afgekomen om ons vannacht te begeleiden op de trein naar de school in Kamalapuram. Zij lijkt me een eerder verlegen, zacht type. Sympathieke madame. Niks blijkt minder waar te zijn bij nader inzien een stevige, kordate vrouw. Samen met Nirmala brengen we onze stofjes, die we de vorige dag kochten, nar een plaatselijke kleermaker die er voor ons kinderkleedjes zal van maken voor onze fancy fairs. Nirmala is onze tolk. De man heeft een piepklein atelier. Hij heeft ook 5 kleine meisjes. Arme man, die gaat veel moeten stikken om al die bruidschatten te kunnen betalen. We drinken onze gebruikelijke aangeboden cola. (Big privilege) en begeven ons terug naar St.Thomas. In de namiddag nemen we de trein naar het noorden van Chennai om er een opvangtehuis voor straatjongens uit de slums te bezoeken. Hier wordt fantastisch werk geleverd. Veel hulp gekregen van Stichting Amaidhi uit Nederland. Paul Sunder Singh, de baas, stelt voor dat een van zijn medewerkers ons de vissershaven laat zien. We worden rondgereden in de riksja off to the beach. Hier zou ik nu niet direct my summer holidays willen doorbrengen. De visgeur is doordringend, maar eigenlijk veel minder erg dan de smog en de open riool en vuilnisgeur die ik eerder in de stad ervaren heb. Ik neem zoveel dingen in mij op. De zoveel mooie mensen. De openheid van de mensen. De gelatenheid van de mensen. De armoede. De o n g el o o f l ij k e armoede die ik niet echt vat. De smog, de vuiligheid, het lawaai. Zoveel moois, zoveel lelijks. Pfff terug in ons verblijf laat ik het bad (de emmer dus) weer vollopen en er is genoeg water voor ieder een bad ! Om 11u. zitten we op de nachttrein naar Kamalapuram samen met Nirmala. Een trip van zes uur. Nirmala gaat een politiek gesprek aan met een andere reiziger die ervan overtuigd is dat India rijk genoeg is en genoeg mogelijkheden heeft om elke Indiër een menswaardig bestaan te geven. Dit gaat heel diep bij mij. Het maakt voor mij de armoede des te schrijnender. Nirmala slaapt al snel. Ik praat met B. Serieuze babbeltrienen zijn wij. Na een dik 2 uur op de trein valt het me op dat de lucht die we inademen een heel stuk properder is. Wat een luxe na de stank van Chennai. We worden afgehaald met de jeep van St.Joseph’s Hospital en worden verwelkomd door mijn sponsorkind. Wat een fijne ontmoeting. Bharati is een stevig knuffelbie. Nog effens iets drinken in de keuken en dan nog wat slapen tot 8 uur. …. ondertussen dinsdag … maar ik voel me verloren en in de rust van het domein nemen de vermoeidheid en de emoties de overhand. Ik doe geen oog dicht en mijn hoofd tolt. Aan de ontbijttafel maak ik kennis met de caretakers van de meisjes en the cook. Tasje koffie, ik hou me sterk maar bij de 1ste hap die me in de keel blijft steken nemen de emoties de overhand en de tranen rollen. Nirmala stil. B. stil. Wat is er met Leen ? De slums en de armoede hebben een diepe indruk op me gemaakt. Ik heb gekeken, gezien en zit nu aan een verzorgd ontbijt maar het besef dat voor die mensen de armoede en de slums een
uitzichtloze realiteit zijn is enorm confronterend. Ik maak foto’s en kan het aan de wereld vertellen, voor hun is het their life. Zo uitzichtloos ! Effe de emoties eruit en dan where do we start … We brengen een bezoek aan de school (aan de overkant van de baan), waar de meisjes samen met de jongens les krijgen. Meisjes aan de ene kant van de klas, gangetjes ertussen, jongens aan de andere kant. Het hoofd van de school father Cyprian doet zeker zijn best, maar ik mis de gedrevenheid die van onze sr. Nirmala. Terug bij de meisjes is het voor hen lunch time. Bakje witte rijst met een groente curry erbij. En maar kijken naar die 2 witte madammen. Ze laten ons alles zien en ik merk dat de school voor hen een oase van rust is in tegenstelling tot de armoede buiten. We brengen een bezoek aan Kamalapuram, ‘klein dorpje’ en ik maak constant foto’s van de eeuwige tegenstelling van mooie dingen en de schrijnende armoede. Ik denk dat de grootste armoede de mooiste foto’s maakt. Waarom weet ik niet. Wat me ook opvalt is de bedrijvigheid van de mensen met de zo weinig middelen die ze hebben. Overal kleine handeltjes. ’s Middags ontmoet ik de schoolkinderen van B., Michael en Sudhakar, broers van Usha waar het allemaal mee begon. 2 handsome young men. B. neemt ze mee naar de dorpskleermaker en koopt hen ieders een hemd en een broek onder het toeziend oog van Nirmala. In de late namiddag brengen we een bezoek aan hun moeder die op het platteland woont. Picking and peeling field wordt nu een begrip voor mij. Ik had de zuster er al over spreken, pindanootjes plukken en pellen. Heel de godganse dag in de bloedhete zon en dan ‘Peanuts’ betaald worden. (ehm vandaar dus die uitdrukking ?!). Dit is vooral kinder- en bejaardenarbeid. De moeder van de jongens werkt in de steengroeve. Nog veel zwaarder werk en ook ‘peanuts’ betaald. De hamer die zij dag na dag moet hanteren krijg ik nauwelijks opgetild. Dit is machinewerk, geen mensen- laat staan vrouwenwerk. B. is heel erg aangedaan om te zien hoe dit fragiele vrouwtje zo’n arbeid moet verrichten om dan nog onder de armoedegrens te moeten leven. Hartelijk afscheid genomen en dan terug naar St. Joseph’s. Nog efkes napraten. Wat kunnen we …en hoe … Slaapwel.
Woensdag : eerst ontbijten en dan
GO We bezoeken de 2 junior colleges waar een aantal van de
vroegere St. Joseph’s girls school lopen. Sister Nirmala volgt hen nauwgezet op. In de beide scholen vertelt men ons dat de meisjes te weinig kennis van de Engelse taal hebben en hun een achterstand bezorgt. Tegelijkertijd is er veel lof over hun inzet en werklust. We regelen een bijscholing tijdens de schoolvakantie. Op de beide scholen krijgen we de gebruikelijke cola samen met de gebruikelijke vraag om eventuele hulp voor hun armste meisjes ook.
Donderdag
… wordt nog hectischer dan de vorige dagen. We krijgen de nieuwe FFS meisjes te
zien. We maken van ieder foto’s en hebben via een tolk (grote zus van 2 van onze meisjes) een kort gesprekje met elk van hen. Grappig : ze proberen zo goed mogelijk (is recht en stokstijf) voor de lens te staan. Hoe recht kan je staan ? Ze blijven maar aandraven … allen willen ze zo graag een future for sale meisje worden. Hier had ik het echt wel moeilijk mee. I.p.v. de door ons verwachtte 10 nieuwkomertjes worden het er 25. Da’s veel om sponsorouders voor te zoeken.
WE MOETEN IETS DOEN. Een fuif ? Wafelenbak. Er spookt van alles door ons hoofd en we zullen er voor gaan : 1 voor 1. ’s Avonds wordt het feesten (het is 19 maart en dus groot St.Joseph’s Feast) en de boarding girls doen de mooiste Indische dansjes. Ze krijgen van Future for Sale allemaal een klein cadeautje. En wij, wij moeten speechen. Ik zeg dat ze allemaal fantastisch zijn en dat ik heel blij ben om hen te mogen ontmoeten. En weer zijn er fathers van omliggende dorpen die eens komen polsen of er misschien voor hen ook hulp is …
Vrijdag.
Vanavond vertrekken we terug naar Chennai. De voormiddag wordt vooral ingenomen
door samen met Nirmala de meest dringende cases (uiteraard zijn ze allemaal dringend) te bespreken. De opvoedster van de meisjes, sr. Limaroos, wordt hier ook nauw bij betrokken. VOILA … ze zitten op volgorde naargelang de ergste omstandigheden ’s Namiddags brengen we een bezoekje aan het ouderlijke huis van mijn sponsormeisje. In the middle of nowhere. We worden heel goed ontvangen, heel gastvrije mensen en ik word wel 1000 keer bedankt en beknuffeld. Gelukkig konden we wegens tijdgebrek niet te lang blijven, want al dat bedanken voelde niet zo goed. Bharathi was wel de koning te rijk om me te kunnen voorstellen aan haar familie en om haar huis te tonen. Zo fier als ne gieter. En dan hup racen om de trein te halen. 21u. Net op tijd de trein gehaald naar Chennai. Een treinritje van dik 5 uur, maar wel met, jawel AIRCO ! Wat een luxe, eventjes van dat plakkerige gevoel vanaf. Dat was relaxen.
Zaterdagmorgen in Chennai aangekomen.
Nog even wat uitrusten en dan hebben we meeting
met Fr. John die zich enorm inzet voor de armsten en ook voor HIV besmette kinderen. Fijn gesprek hebben we met hem en we zullen bekijken wat Future for Sale voor zijn kinderen kan doen. Was ik maar een rijke madame … Maar met weinig middelen en veel goede moed kan ook veel, zegt B. We doen nog een wandelingetje in Chennai en pakken onze valiezen. PROPVOL ’s Avonds worden we uitgenodigd door de zusters van het hoofdgebouw, door mother general en weerom is het onthaal bijzonder hartelijk. Ik ontmoet er de meisjes die door Runa gesponsord worden. Ze werden lang geleden door hun moeder bij de zusters achtergelaten. Ze zien er wel gevoed en heel gelukkig uit. Ze doen een Indisch dansje voor ons en we drinken samen…. Jawel een cola. ’s Avonds laat nemen we afscheid van iedereen in St.Thomas en we worden naar het vliegtuig gebracht. Gepakt en gezakt en oh zo moe. Ik koop me een goei stuk chocolat … Als we opstijgen kijk ik naar beneden en moet toch wel denken shame on you India om je mensen zo slecht te behandelen. Het is niet om aan te zien. Hier kom ik nooit meer … Dat gevoel overheerste maar een paar dagen en na wat uitrusten deed ik wat ik aan father John beloofd had. I will tell everyone at home.
India zit vanaf toen in mijn lijf. Ik leef elke da g meer en meer voor India. En neen, je kan de wereld niet veranderen, maar wel het leven van een kind. Ik heb het zelf gezien.
Leen
