Populus Alba Driemaandelijkse nieuwsbrief met nieuwtjes en weetjes over Abele en omgeving

1

Copyright : vzw ’T PENSIONAAT Abeleplein 8A 8978 ABELE – Watou E-mail: [email protected]

Jaargang 2 nr 4 oktober – november - december 2006

Populus Alba Driemaandelijkse nieuwsbrief met nieuwtjes en weetjes over Abele en omgeving

Beste Populuslezer, Eindelijk, de laatste Populus van deze jaargang. Wegens immense PCproblemen, zo laat in jullie mailbox terecht gekomen. Misschien als een laat sinterklaasgeschenk, ofwel als een vervroegd kerstpakje? ’t Is gelijk, zoals je het zelf wilt. De winter is echter nog veraf: alle regen en wind van de laatste dagen doet ons eerder aan de herfst denken. Zou Frank Deboosere toch gelijk hebben? Veranderen de seizoenen? Vroeger, waren de winters donker en lang en vroor het putten in de stenen. Er lag weken lang een wit sneeuwtapijt en we hadden het zo gezellig warm binnen. Moeder bakte lukken of strientjes in een ijzer op de buzestove. Pannenkoeken of polletten bakte ze op de platte buze. Als we ’s morgens ontwaakten, lag er een laagje rijp op ons deken: het vocht uit onze adem was aan het deken gevroren. De condens om het raam was veranderd in prachtige ijsbloemen. Dat we het heel erg koud hadden, zullen we voor ’t gemak maar vergeten. De zeven loodzware dekens op ons bed en de stijve wintermantel, die tjoolt ook nog ergens in onze herinneringen rond. Geef mij maar mijn licht, warm donsdeken. Alhoewel, die ijsbloemen: ‘k verlang om dat nog eens terug te zien. Maar met die dubbel geïsoleerde ramen en overal verwarmde woningen is dat wellicht iets dat we nooit meer zullen zien. Hoe leggen we dat dan uit aan onze kinderen en kleinkinderen? Misschien via krantjes als deze Populus? ‘k Wil jullie alvast, namens alle leden van de vzw, een Zalig Kerstfeest en een Gelukkig en Vreugdevol Nieuwjaar toewensen. Mogen al jullie dromen uitkomen, al jullie wensen in vervulling gaan. Moge er Liefde, Warmte en Vrede zijn in jullie hart. Zo kan 2007 niet mislukken. Via deze weg wil ik iedereen die in 2006 iets voor onze vzw deed of meewerkte aan één of andere organisatie van harte bedanken. De opzoekingen in ’t archief, het doormailen van info, foto’s, het omzetten van dit krantje in PDF, al die dingen waardoor wij een flink stuk vooruit geholpen worden. Bedankt iedereen. Tot de volgende gelegenheid. Annick Clabau Namens VZW ’t Pensionaat

2

Abele 50 jaar geleden

Caroline Blanckaert Annick Clabau

In onze vorige Populusrubriek “50 jaar geleden in Het wekelijks Nieuws” van Caroline Blanckaert, stonden er enkele artikels in over Guy Denys, de heel getalenteerde Abeelse accordeonspeler. 50 jaar geleden werd hij Kampioen van Frankrijk, zo blijkt. Meer of reden genoeg om de herinneringen aan die “Bekende Abelenaar” (BA) eens op te frissen. Guy is de zoon van Oscar Denys en Renée Verhille, 50 jaar geleden de bekende uitbaatster van het café “Au Tahiti”. Ze hadden nog 4 dochters: Nadine, Ghislaine en Jacqueline die naar mijn weten niet zo muzikaal waren. Oscar was ook een meer dan begenadigd accordeonspeler. Hij had een orkest waarmee hij o.a. voor Radio Kortrijk optrad. Zijn bals die hij speelde, waren beroemd en berucht. Hij herkende in Guy zijn eigen muzikale talent. En toen was het net als nu: waarom zou je de zoon de kansen niet gunnen die je misschien zelf ooit miste? Guy werd al op zeer jeugdige leeftijd klaar gestoomd om het minstens zo goed te doen als zijn vader en zijn tante, de zuster van Oscar. Oscar was geen gemakkelijke leermeester. Het minste dat je kunt zeggen is dat Guy inderdaad een hele goede accordeonist bleek te zijn, die in zijn carrière later met heel wat Franse (o.a. Claude François, André Verschueren) en Belgische artiesten samen speelde en niet alleen als accordeonspeler. Hij is een muzikaal talent, nog steeds. Maar het leven is niet voor iedereen even makkelijk. En soms gebeuren er dingen waar je geen vat op hebt. Bovendien zien we dat je als artiest al heel erg sterk in je schoenen moet staan om het te maken en te blijven maken in die wereld. Talent alleen is niet altijd voldoende. Je moet tezelfdertijd artiest, boekhouder en manager kunnen zijn. Een hele opgave, voor iedereen. ‘k Wil Guy, als hij dit leest, proficiat wensen met zijn overwinningen en successen van 50 jaar geleden. Hij vertelde ons ooit dat hij op bijgaande foto in zijn

3

plechtige communiekostuum poseerde. Misschien zaten die plechtige communiekrullen ook nog in zijn haar?

Jonge accordeonist Guy Denys aan de eer Het is ons een genoegen te kunnen mededelen dat de zeer jonge Abelenaar, accordeonist Guy Denys, 12-jarig zoontje van oud-Poperingenaar en van Mevr. Oscar Denys, op zondag 22 april jl. te Antwerpen in de zifting voor het kampioenschap van België, afdeling “Beroepsspelers” de eerste prijs behaalde met beker, de grootste onderscheiding (98% der punten), bij de gelukwensen van de jury. Deze jonge speler is hierbij nog niet aan zijn proefstuk en behaalde voorheen reeds prachtige resultaten, o.m.: Te Cysoing, op 29 mei 1955, op de internationale accordeonwedstrijd, de 1ste prijs met beker geschonken door “La Voix du Nord”; Te Watten (N.-Fr.) op 21 augustus 1955, 1ste prijs in afdeling liefhebbers: hij speelde er als keuzestuk de Fuga in mi mineur van J.S. Bach; Te Abbeville, op 18 maart jl. in ziftingswedstrijd voor N.-Frankrijk, Nauw van Kales, Somme, Calvados en Normandië, afd. beroepsspelers, andermaal de 1ste prijs met de “Marche Militaire” van Schubert, aldus in finale komend voor de Beker van de President der Franse Republiek, doorgaande te Parijs op 12 december e.k. Op 27 mei e.k. komt hij dan te Brussel in finale voor het kampioenschap beroepsspelers van België. Aan de jonge virtuoos onze hartelijkste gelukwensen en het beste voor de komende wedstrijden.

Jeugdige accordeonist Denys terug aan de eer. De jeugdige Abelenaar, Guy Denys, amper 12 jaar, zoontje van Hr. En Mevr. Oscar Denys uit Abele, die als accordeonspeler reeds zeer prachtige prestaties leverde, heeft op zondag 6 mei jl. te Antwerpen in “Billiard Palace”, bij de halve finale voor het kampioenschap van België – afdeling beroepsspelers – de zege behaald en de beker gewonnen met de grootste onderscheiding en gelukwensen van de jury (99% der punten). Meteen werd hij tot kampioen van het Vlaamse landsgedeelte uitgeroepen. Hij is de enige in zijn afdeling die in aanmerking komt voor de betwisting op 27 mei e.k. te Brussel, voor het kampioenschap van België en het zal moeten opnemen tegen de kampioen van het Walenland. Tot hiertoe schakelde hij 96 deelnemers uit. Op 20 mei e.k. speelt hij nu te Roubaix in een internationale accordeonwedstrijd voor beroepsspelers.

4

Jonge accordeonist Guy Denys terug aan de eer. Met groot genoegen vernamen wij dat de jonge Abelenaar – accordeonist Guy Denys, 12-jarig zoontje van Hr. en Mevr. Oscar Denys, op zondag 20 mei jl. de eerste prijs wist te behalen op de driedaagse internationale accordeonwedstrijd gehouden te Roubaix in afdeling beroepsspelers. Meteen verwierf hij de uitgeloofde beker met de grootste onderscheiding en gelukwensen van de jury. Aan die wedstrijd namen 300 accordeonisten deel uit Frankrijk, België en Duitsland. Op zondag 27 mei e.k. trekt hij nu naar Brussel als enige vertegenwoordiger van het Vlaamse land, om de titel Kampioen van België afdeling beroepsspelers te betwisten met de beste accordeonisten uit het Walenland. Wij wensen hem het beste voor deze wedstrijd. Zijn leermeester is Henri Dupont uit Armentières, die de titel Wereldkampioen behaalde te Lausane (Zwitserland) en dus veel genoegen beleeft aan zijn jonge leerling.

12-jarige accordeonist Guy Denys uit Abele-Grens, accordeonkampioen van België. Wij vernemen dat de 12-jarige Guy Denys uit Abele-Grens, zoon van de bekende accordeonist dhr. Oscar Denys en van Mevr. Verhille Renée, zondag 27 mei te Brussel in de zaal “Lion d’Or” het kampioenschap van België voor accordeonisten – beroepsspelers veroverde en dit met 97%, wat het grootste aantal punten voor al de afdelingen betekent inzake opgelegde stukken. Daarbij dient onderstreept dat er niet minder dan 300 deelnemers waren. De jeugdige virtuoos, die van zeer nabij de stappen van zijn vader volgt en in hem zijn eerste leermeester vond, kreeg zijn opleiding van de wereldkampioen H. Dupont. Guy Denys heeft trouwens reeds sedert een jaar de aandacht op zich gevestigd. Dit geschiedde voor het eerst wanneer hij op 29 mei 1955 te Cysoing (Noord-Fr.) bij de juniors de eerste prijs met grote onderscheiding en gelukwensen der jury wegkaapte. Het werd een indrukwekkende reeks overwinningen, telkens met hoge cijfers; te Watten op 21/08/55 en op 18 maart jl. te Abbeville waar hij eerste werd in de ziftingswedstrijd voor de Beker van de President der Franse Republiek. De finale van deze wedstrijd heeft plaats te Parijs op 12 december e.k. In de ziftingswedstrijden die het kampioenschap van België voorafgingen, behaalde hij talrijke overwinningen en hij veroverde eveneens de eerste prijs te Roubaix in een internationale wedstrijd op 20 mei jl. Aan de jonge virtuoos en zijn gelukkige ouders bieden wij hier onze beste gelukwensen.

Jonge accordeonist Denys terug aan de eer.

5

De 12-jarige accordeonist Guy Denys uit Abele, die reeds zoveel lauweren oogstte, verwierf nu ook nog op zaterdag 23 juni jl. de 1ste prijs in een ziftingswedstrijd gehouden te Moeskroen, kandidaat wordend voor de Grote Prijs van Namen, ingericht door platenfirma’s en andere verenigingen. Op zondag jl. zelf behaalde hij nu in deze wedstrijd de schaal geschonken door dhr. Gouverneur van de Prov. Namen en beker geschonken door een platen-firma. Binnenkort zullen wij dus de jeugdige accordeonvirtuoos mogen horen op fonoplaten. Hem en zijn ouders hartelijk proficiat.

Jeugdig accordeonist uit Abele weer aan de eer. Wij vernemen dat de jeugdige accordeonist Guy Denys, zoon van Hr. en Mevr. Denys uit Abele, zich zondag 25 november jl. prachtig onderscheiden heeft op de grote internationale accordeonwedstrijd te Maubeuge (Frankrijk). Op een 300-tal deelnemers, zowel uit Frankrijk als uit België, behaalde hij de eerste prijs met grootste onderscheiding en gelukwensen van de jury. In de afdeling “Uitmuntendheid” behaalde hij inderdaad 96% van de punten. Gans de wedstrijd nam twee dagen in beslag. Als opgelegd stuk vertolkte de jeugdige virtuoos de bekende Czardas “Miarka” van Charles Demaele, als stuk naar keus speelde hij “Ball Scène” van J. Hellmaberger. Proficiat aan de flinke accordeonist en zijn achtbare ouders.

Guy Denys, FRANKRIJK

jeugdig

accordeonvirtuoos,

Zondag laatst werd te Parijs het kampioenschap van Frankrijk voor accordeonisten beroepsspelers betwist. Uit de verschillende schiftingen waren 24 kandidaten in kompetitie gebleven. Het was weer eens de 12-jarige Guy Denys, zoon van dhr. En mevr. Oscar Denys, die zich eerste wist te rangschikken en dit met grootste onderscheiding en gelukwensen der jury. De jeugdige kampioen vertolkte op deze wedstrijd de 5de Hongaarse Dans van Brahms en “Les Oiseaux s’Amusent”, een wals van E. Duleu. Aan de jeugdige kampioen en zijn gelukkige ouders bieden wij onze beste gelukwensen. Op deze foto is Guy al duidelijk zijn plechtige communiekostuum ontgroeit.


KAMPIOEN

VAN

6

76 jaar geleden: Pastertje Benoot schreef “Het Klokhof”. Door Annick Clabau

Met de hele heisa in Poperinge rond het heropenen van het hopmuseum en alle werken die er mee gepaard gaan, deed dat alles me terug denken aan een roman die ik blij ben te bezitten en die niet alleen handelt over de hop en de mensen die er in werkten, maar vooral over de streek en meer bepaald over Abele. “Het Klokhof” werd geschreven door Radaf Meyseune, een pseudoniem voor pastoor August Benoot. In “ Aan de Schreve” – jaargang 33 nr 2, beschrijft José Lemahieu uitgebreid zijn wedervaren als legeraalmoezenier. Bij vele Poperingenaars is hij een gekend figuur uit de eerste helft van de 20ste eeuw. Hij werd geboren op 23 mei 1889 te Poperinge, volgens José in de Hondstraat. Zijn vader was Renatus Cornelius Benoot , onderstatieoverste in Abele. Zijn moeder was Marie Reinilde Wessteen, afkomstig van Godewaersvelde. August groeide op in Abele en kende de streek als geen ander. Hij beschrijft de boeren, hun werk op het land, de natuur en vooral de hommelpluk op een manier die elke Poperingenaar nu nog kan herkennen. Zijn taalgebruik lijkt fel verouderd, maar bevat pareltjes van uitdrukkingen en woorden die we ongetwijfeld allemaal nog wel herkennen, maar nooit meer gebruiken. Wat te denken van het woord “nesch” (= vochtig, wak)? En volgende beschrijving van Abele wil ik jullie echt niet onthouden: … De zonne zonk schoon, prachtig-doende voor een afscheid achter de reke huizen van de Abeele-plaatse. Scherp teekende ’t spitse torentje zich af als een helmwijzer. Doch de plukkers zagen niet naar omhoog, hun oogen bleven op hun werk gevestigd. Lena keek eens op naar de zon die zoo rijke onderging. Preusch zit de Abeele-prochie te peerde op de zaâlrikte grens. De catsberg glinstert in ’t lichtspel van roode daken en ruiten, tusschen de hellingen vol versch-groene zoomen, de wondmolens slaan met hun bree hekkens een reusachtig kruis over de in slaap vallende streek. … … Onze hofsteden, net als hun bewoners, hebben het niet hooge op; leege van steke, moeten zij maar hun eigen land zien; als ogen beschouwen de vensters heel het hommelhof: dit horizont is voor hen ruim genoeg, en rijk genoeg is de toonladder der kleurenweelde van het veelsoortige groen. Laat de ranken groeien, lenig-gekransd, laat de speelsche bellen bloeien tot de regen druppele van lavenden volkswijn. De zware ranken doen de stevige kepers, hoppestaken en sterke draân niet meer begeven dan ’t meesetje den tak waarop het eventjes rust om rechtuit weer weg te wippen. In dien golvende vloed van groen, waar er altijd wind is, wiegelen en

7 wemelen de ranken, wijl hun slangende stengels de schaduwen lichtjes dansen doen en duikertje spelen. Ze begeuren den weg met balsemige reuken, bieden aan den wandelaar als zoveele welriekende kapeelen met groen van alle tinten. ’t Ende ’t hommmelhof vloeit het zoet geruisch van de Vleterbeek. ’t Water heeft geen tijd om konkels te maken, benauwd voor de hoogte vlucht het naar de diepte der kuilen, waar het liever en langer blijft; het beekje ijlt den Catsberg neer waar ’t levend water bront en tongberoofd babbelt het zonder staan als de deernen van het Westland ….

’t Staat vast dat August Benoot een goed schrijver was, reeds van in zijn collegejaren. Enkele van zijn werken zijn te achterhalen, maar ik ben overtuigd dat niet alles wat hij ooit schreef en publiceerde, onder welk pseudoniem dan ook, gekend is. In “De Poperinghenaar” van 1932 verschenen wekelijkse onderwerpen van zijn hand, gesteld in de trant van “uit het volk, voor het volk.” Hij tekende zijn bijdrages met A.B. Menig abonnee keek eerst wat A.B. die week weeral verzonnen had, voor hij naar het echt belangrijke nieuws keek, zoals de prijs van de varkens. ’t Zou heel zeker de moeite lonen om in het kader van het heropenen van het hopmuseum ook de teksten van pastertje Benoot nog eens door te nemen, vooral daar waar hij het heeft over de hommelhoven en alles wat er mee samen gaat, van ’t begin van de pluk tot op het einde, aan de hommelpap. Hij verwerkt er heel wat oude Poperingse uitdrukkingen, die mensen van nu mits enige uitleg nog zullen herkennen. Wie neemt die taak op zich? Mijn grootmoeder, Elisabeth Pinson en mijn vader, François Clabau, aan ’t plukken in ’t hommelhof van Tuur Rosseel, eind de jaren ’40 van de vorige eeuw.

Pastertje Benoot was een Flamingant van ’t eerste uur: oud-strijder 1914 – 1918. Als legeraalmoezenier had hij veel miserie gezien aan ’t Front. Hij schreef veel

8

in “Het Poperinghenaartje”, een: Oorlogsblad van de Leeraars en Oudstudenten van ’t College van Poperinge. Dit frontgazetje verscheen van september 1915 tot september 1918. Maar in “Het Klokhof” beschrijft hij nog iets anders: “Hadden de Franschen, ging hij verder, hun leger bereid in plaats van door domme politiek de Kerk en de Priesters te vervolgen en hun beste zonen, de kloosterlingen te verbannen.” ”Die zijn algelijk weergekeerd om te vechten – dat zijn helden – men zal ze zeker nooit meer durven verjagen.” Ik heb nog die Fransche soldaten aan ’t werk gezien tijdens den inventaris te Boeschepe, vertelde de boer. De soldaten moesten dienen om kerken te stelen. Ik ging er naar toe. De klok klepte nood. Veel volk kwam. Al de kerkstoelen waren opeengehoopt in ‘t kerkportaal. De troepen kwamen af, gendarmen en dragonders te peerde, alsook voetvolk. Een dief uit ’t gevang, een crocheteur, zoo zegden ze, brak de kerk open. Ze maakten den inventaris. De pastor stond in de kerk, protesteerde maar zonder geweld. Dan op eens, een groep Boeschepenaren wierpen steenen naar de soldaten en naar de peerden die steigerden. De officier riep: Sabre au clair! Maar ja, wat konden de burgers doen tegen gedrilde troepen? Al met eens een groepje mannemenschen, een stuk of acht, nemen een ijzeren kruis van ’t kerkhof en beuken daarmee de deur in van de sacristie. Zoo komen ze in de kerk in botsing met de gendarmen en den ontvanger enz. Ze vechten en smijten met stoelen. De pastor vecht niet, hij blijft kalm, maar hij krijgt opeens een stoel tegen zijn hoofd en een striep bloed vloeit op zijn grijs haar. Een schot gaat af. Een burger valt. Géry Ghysel ligt te zieltogen … een kogel in de borst… De inventaris is gedaan, ze rollen hun matten op en onder de uitjouwing en de steenen der bevolking vlucht de sacrilege dievenbende. Géry Ghysel is dood, hij laat een weduwe achter met kinders. De pastor klimt op de predikstoel … de menschen stroomen de kerke binnen en zingen dat ’t lundert: Nous voulons Dieu. Drie studenten van ’t college van Poperinghe waren getuige geweest. Ze zijn alle drie priester geworden. En in O.L.Vrouwe kerk te Poperinghe was ’t jaar 13, eerste messe – drie dagen reke. “ ” De inventaris heeft toch nog tot entwat gediend.” ” Géry Ghysel werd begraven lijk een held en een martelaar. Mgr. Lobbedey sprak over “den Leeuw van Vlaanderen” die vecht voor ’t recht en de vrijheid. Mgr. Lobbedey sprak eenige woorden Vlaamsch – ’t is een Vlaming – tegenwoordig is hij bisschop van Atrecht. Ja, ‘k vergete nog te zeggen … De kerke was te klein … Duizenden menschen waren gekomen van verre en van bij. En toen de eerste minister van Frankrijk, Rouvrier vernam dat er bloed

9 vergoten was, nam hij zijn portefeuille en ’t ministerie viel. Zoo zien we dat terwijl Frankrijk door het Combisme zijn eigen volk tergde … Duitschland kon eensgezind den oorlog bereiden …”

Ik vraag me af of pastertje Benoot misschien zelf getuige was van wat we nu “Le Drame de Boeschèpe” noemen. August Benoot was nooit actief priester in Poperinge. Vanaf 1944 vestigde hij zich op 55-jarige leeftijd als rustend priester in de ouderlijke woning in de Valkestraat samen met zijn vier jaar jongere zuster Agnes. (1893 – 1960). Vanaf dan leerde de Poperingenaar hem het beste kennen. De misdienaars die bij hem de mis dienden in de kapel van de Zusters Penitenten, werden door hem 5 frank betaald. Van de andere priesters kregen ze niets. En bovendien zat hij niet om een kwinkslag verlegen om al dat jonge geweld te boeien. Nu nog praten zij die het kunnen weten met veel lof over pastertje Benoöt, bij wie ze de mis dienden. Z.E.H. August Benoot overleed te Poperinge op 28 mei 1968. Hij was net 79 jaar geworden.

 Het Zangboek

door Annick Clabau

“De Pensionairtjes” treden af en toe op, waar we worden gevraagd. Om ons repertoire op peil en op punt te houden, zijn we regelmatig op zoek naar (voor ons) nieuwe en andere oude liedjes. Een tijdje geleden kreeg ik van Jeanne Scherpereel uit Poperinge een mapje met oude liedjes, een liedjesschrift van haar moeder. Een paar liedjes die er in staan, kennen we bvb “Laura” dat wij zingen als “Lena, voor de traliën van een venster” en “Hoort de kannonnen”, dat we ook kennen van de LP met marktliederen van “Sinksenbruid” uit de 80-er jaren. Maar ik vond er een tekst, die mij deed denken aan wat we ooit hoorden van “De Zangeres Zonder Naam”. Zij bracht “het levenslied” oftewel de smartlap. Iedereen kent het genre en er wordt heel dikwijls neerbuigend over gedaan, maar ik vind dat volgend liedje, al is het een 100 jaar oud straatliedje, heel goed door haar met haar slepende stem vertolkt had kunnen worden.

De kleine dief of de veroordeelde wees. Zeg mij uwe naam, uwe jaren en antwoord in duidelijke taal!

10 Zoo sprak tot een kind onervaren de rechter op het tribunaal. Zoo jong door uwe moeder bedorven leeft gij zeker van de beedlarij? Neen, zei ’t kind, lieve moei is gestorven En zoo leef ik in smert en lij. Refrein: Vergeef mij ’t geen ik heb misdreven Mijnheer zend mij niet naar ’t gevang! Op mijn knieën smeek ik u neder ’k Heb niemand meer als grootmoeder in leven. Op welke wijze kwam vader te sterven? En ’t kind zuchtte vol droefenis. Op ’t slagveld verloor hij het leven Ginds ver waar de zon brandend is. Grootmoeder vertelde bij poozen Hoe vader op zekere nacht Veel liever de dood had verkoozen Dan als lafaard te worden veracht. Welnu vroeg de rechter met klem Wat deed dan grootmoeder met u? En ’t kind sprak met lauwe stem: Helaas zij is in ’t hospitaal nu. Z’ is reeds meer dan 80 jaren Z’ is blind en sterft schier van nood. Aangezien wij lang zonder werk waren Zaten wij dikwijls zonder brood. Maandag was ’t al wat beviele Gansch de stad vierde te saam Het naamfeest van Sinte Ceciele En grootmoeder droeg dien naam. ’t Verdriet deed mijn hert schier breken En bijna van reden en zinnen beroofd Wou ik eens grootmoeder besteken ’k Heb daarom dien bloemtuil geroofd. Refrein: Nu smeek ik hier uw medelijden Straks breng ik het geld weer aan

11 Vergeef mij ’t geen ik heb misdreven ’t Was enkel om grootmoeder te verblijden Het kind zat vol wanhoop te treuren Men zag reeds de tranen op de wang ’t Verdriet deed zijn hert bijna scheuren Het schrikte zo droef voor ’t gevang. Men hoort nu de rechter reeds spreken: Ik schenk u de vrijheid mijn kind. Gij moet geen tranen meer leeken Nu wordt gij door elkeen bemind. Refrein: Ik neem het u in dank heer voorzitter. Omdat gij mij van die straffe ontslaat. ’k Zal gansch mijn leven u dankbaar wezen Omdat gij mij de vrijheid hebt gegeven. Anna Logie, Poperinghe.

Na het leezen van deezen tekst, gelief al uwe zakneuschdoeken uit te wringen en proper were weg te steken!! Maar als ’t past en als je een tekst EN muziek hebt die “De Pensionairtjes” zouden kunnen zingen, neem dan maar contact op. Eén adres: [email protected] We zullen u dankbaar gedenken wanneer wij aan ’t zingen slaan.

 Verhalen voor Onderweg: Abele, Flirten met de Grens. Op zondag 3 december werd in Abele een nieuwe wandeling ingewandeld. In het kader van het project: “Verhalen voor Onderweg” van het Regionaal Landschap West-Vlaamse Heuvels werd in en rond Abele een wandelroute uitgewerkt. We werkten graag mee aan het samenstellen van de brochure, maar ook de opening, of de inwandeling ervan, was zeker de moeite waard om aan mee te

12

werken. Enkele Abeelse verenigingen sloegen de handen in elkaar om dat alles goed te laten verlopen. En toen was het zo ver: zondag 3 december. Die dag zal ons voor altijd bijblijven: de regen viel heel de dag met bakken uit de hemel. Tijden het officiële inwandelingsmoment, te voet van ’t Pensionaat naar het oude douanegebouw, waren alle hemelsluizen geopend. Bart Wemaere werd door WTV geïnterviewd. Met alle respect voor Bart en zijn capaciteiten, maar achteraf bekeken (op tv) kon je hem uitwringen. Verschrikkelijk was het. De Pensionairtjes konden in Wally’s Farm, onder het afdak van zijn hommelkete, hun liedje over “De Bende van Pollet” zingen, en gelukkig stonden wij in ’t droge. De toehoorders stonden in de regen te luisteren, en luisteren deden ze allen. Zelfs met overgewaaide paraplu’s. Wally was zo vriendelijk om iedereen met zijn treintje naartoe te brengen, gelukkig. ’s Namiddags daagden de wandelaars op. En wonder boven wonder: ondanks het slechte weer, stonden de eersten al aan onze poort om 13u20. De Pensionairtjes en Marc konden terecht in de garage van Gerard Debruyne, op het kruispunt Sébastopol. Ook daar: gelukkig, want heel de namiddag was het geen weer om een hond door te jagen. En toch daagden er zo’n 120 wandelaars op: mensen van Bruggen, Oostende, Gent, allen speciaal gekomen om die wandeling te maken. Alleen het weer was de spelbreker. En zeggen dat we al een hele tijd schitterend weer hadden, uitgezonderd die dag natuurlijk. De wandeling zelf is 8,2 km lang en start in het dorp aan ’t Pensionaat. Vandaar vertrek je richting Poperinge, om een stukje de oude Abeelseweg te volgen, tot aan Wally’s Farm. Dan ga je richting Abelestation, de dreef naar beneden, naar de Vleterbeek toe. Steek de Vleterbeek over, door de hoeve Louagie. Volg langs de hoeve Noël Cuvelier het Abelestationsplein. Steek dan vervolgens de FransVlaanderenweg over en volg dat straatje tot aan de Wipperhoekdreef. Sla die in en volg ze tot op het einde. Dan ben je in de Casseldreef. Volg de Casseldreef rechtsaf, tot aan het kruispunt Sébastopol. Ga rechtdoor, de Rue du Sébastopol in. Een stukje Chemin de l’Epinette, dan de Rue du Pont de Bois, daarna rechts de oude spoorwegbedding nemen. Na een korte afstand verlaat je de spoorwegbedding en neem je de dreef linksaf die leidt naar Petite route de l’Abeele. Die weg ten einde, zie je rechts Abeledorp liggen. Ga die richting uit. Neem de Galgestraat linksaf, tot aan de Hanekampweg. Sla die in en je bent op het einde weer op het Abeleplein, ongeveer bij je beginpunt. Dat is in een notendop de wandelweg, maar veel interessanter is natuurlijk om je de brochure aan te schaffen en dan op stap te gaan. Een hele mooie 4kleurenbrochure werd het met veel verhalen in verteld, mooie oude en ook schitterende hedendaagse foto’s genomen door Michaël Depestele. 3€ kost die brochure, maar ze is iedere cent waard. Ze is te verkrijgen op de Toeristische Dienst van Poperinge. Maar als je Abele bezoekt, laat dan niet na om even tot bij ons langs te komen. Wij hebben die brochures liggen en bieden ze je ook voor 3€ te koop aan. ’k Wil van de gelegenheid gebruik maken om iedereen die aan deze inwandeling

13

meewerkte van harte te danken voor zijn inzet. Op een vrije zondag aan dergelijke zaken meewerken en in die omstandigheden, er zijn prettiger dingen dan dat. Maar de samenwerking met iedereen verliep uiterst vlot. Bedankt, Rik, Patrick, Marc, Ignace, Koen, Caroline, Martin, Wally, iedereen van het Feestcomité en de nieuwe uitbater van ’t Kommiezenkot, voor jullie inzet. ’t Was een prettige samenwerking en zeker voor herhaling vatbaar. We kunnen nu al zeggen dat die wandeling een succes wordt, zeker als je afgaat op de verkoop van de wandelbrochures.

 De Hekkensluiter Deze hekkensluiter zal kort zijn: ik doe via deze weg nogmaals een oproep om onze vrienden “De Keteniers” te steunen in hun monumentenstrijd. Ze zitten in de rush naar de finale. Hun project wordt nu verder ondersteund door het stadsbestuur van Poperinge, maar om de uiteindelijke finale te halen, moeten we nog eens voor hen stemmen. Dat kan op de website www.monumentenstrijd.be, ga naar de projecten in West-Vlaanderen en stem nr 15 de hopcultuur. Ik kan al melden dat Kamagurka uitgekozen werd als peter voor dat project. Wat voor vuurwerk dat zal geven, Kama en de hoppe, niemand weet het. Maar dat hij er zich voor zal inzetten, dat is wel een feit. Misschien maakt hij een mooie tekening of komt hij eens in onze streek rondcrossen met zijn quad om de grens te trekken. In alle geval, hij zal zich een lekker streekbiertje gebrouwen met Poperingse hop wel laten smaken. Het weekend van 17 en 18 februari is er trouwens in Poperinge van alles te doen omtrent het project binnen monumentenstrijd. De onderhandelingen daaromtrent zijn volop aan de gang. Hou in alle geval de media in de gaten en surf regelmatig naar www.monumentenstrijd.be. Ook de website www.poperinge.be houd je op de hoogte. En last but not least: www.deketeniers.be en ook daarop vind je de nodige uitleg. Op 12 februari komen Poperinge en de monumentenstrijd uitgebreid aan bod in een speciale uitzending op Canvas. Bruno Wijnendaele presenteert en o.a. Annemie Declerck wordt geïnterviewd.