Fotostory
R O N D J E FOTO’S: ELLEN VAN DER ZWAN
XX BIKE & TREKKING
R O C K I E S
De Canadese Rocky Mountains zijn een absolute must do voor iedere vakantiefietser, vindt Ellen van der Zwan. En wie de foto’s die deze fietsfotografe daar maakte bekijkt, kan haar nauwelijks ongelijk geven. Het is daar prijsschieten voor een fotograaf. Wat wil je, met vijf nationale parken waarvan er vier deel uitmaken van de Werelderfgoedlijst van de Verenigde Naties...
De Rockies op hun best: slingerend over de Icefields Parkway langs machtige bergen. Oppassen voor beren!
BIKE & TREKKING XX
XX BIKE & TREKKING
W
Uitzicht op de Crowsnest Pass, aan de uitlopers van de Kootenay Rockies vlak langs de grens met de VS.
E
R
E
L
D
E
R
F
G
O
E
D
BIKE & TREKKING XX
K
O
D
A
K
M
O
M
E
N
T
J
E
De Icefields Parkway brengt je dwars door de Canadese Rockies. Vast Kodakmomentje onderweg: het mystiek blauwe Peyto Lake.
Ellen van der Zwan: ‘Wat écht heerlijk fietsen is, zijn de Kootenay Rockies ten zuidwesten van Banff. Hier vind je onverharde smalle weggetjes met weinig verkeer; ideaal voor fietsers.’ In 1996 reisde ik al met mijn vader door Canada. Machtig vond ik het. Samen in een tentje, auto gehuurd, veel wandelingen gemaakt. We zagen herten, elanden en beren zo langs de kant van de weg. En ik wist toen één ding zeker; ooit kom ik hier terug en dan ga ik er fietsen! Veertien jaar later is het dan eindelijk zover. Hoe zou Canada nu zijn? Hoe is het om er te fietsen en wat vinden die beren ervan als wij langs scheuren met onze lekkere kuiten? We zetten in Calgary voet op Canadese bodem. De zon schijnt, een vriendelijke taxichauffeur brengt ons en de fietsen naar een hotel, waar we vermoeid neerploffen op het bed. Een vast reisritueel wacht; fietsen uitpakken, inhoud van de tassen verdelen en Snickers inslaan! De hotelmanager wil de fietsdozen wel bewaren en wenst ons een goede reis. Canadezen zijn nog net zo vriendelijk als veertien jaar geleden! Omdat het al wekenlang prachtig weer is in Canada, zijn door de hitte veel bosbranden ontstaan. Boven de Rockies hangen dikke wolken rook. Misschien moet het een paar dagen gewoon heel erg hard regenen, denk ik bij mezelf, dat veegt de boel wel schoon. Achteraf had ik beter iets anders kunnen wensen... “Pijn is tijdelijk, maar opgeven voor altijd.” Deze woorden zingen door mijn hoofd, terwijl ik zuchtend opkijk naar de lange klim die nog voor ons ligt. Met alles wat ik in me heb, trap ik de pedalen rond. Langzaam zie ik de top
XX BIKE & TREKKING
P
R
A
I
R
I
E
Vlak boven de Passo Pordoi begint de Bindelweg, die uitzicht biedt op de gletsjer van de Marmolada. De weg van de Rockies terug naar Calgary loopt door een glooiend prairielandschap.
naderen, mijn hart gaat als een razende tekeer. Misschien volgende keer iets meer trainen? Even een korte pauze; als een dronken student zwalk ik van mijn fiets. Diep voorover gebogen probeer ik weer wat op adem te komen. Ik kijk op en zie mijn vriend Elmar een wedstrijdje met twee racefietsers aangaan, dat hij nog glorieus wint ook, ondanks de twintig kilo bagage die hij meetorst. Ik klim weer op de pedalen en in de lichtste versnelling kruipt m’n fiets omhoog, Elmar achterna. “Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd.” Zei Lance Armstrong niet ooit hetzelfde? Die heeft zeven keer de Tour gewonnen, dus dan moet ik toch zo’n lullig heuveltje wel aankunnen? Ik dwing mijn benen om alle kracht eruit te persen: een, twee. Een, twee. Het gaat goed! Ik ben er bijna! Een, twee. Een, twee. Nog een klein stukje. “ZO, LEKKER KLIMMETJE HÈ?” Op zo’n moment zou je de liefde van je leven toch wat aan willen doen! Maar eenmaal weer op adem gekomen, weet ik weer waarom wij fietsen. Een lange afdaling, de frisse geur van de dennenbomen en als je eenmaal op een top staat, verdwijnt de pijn en voel je niets dan trots. Dat moet Lance Armstrong ook gevoeld hebben. Mijn levensmotto is geboren, opgeven is geen optie meer. Zelfs niet als de regen met bakken uit de hemel valt, als onze tent ’s avonds onder een dikke laag sneeuw verdwijnt en bemoedigende bordjes langs de kant van de weg ons vertellen “You are in bear country! Please stay in your vehicle.” Gewapend met regenkleding en pepperspray fietsen we van het ene prachtige natuurverschijnsel naar het andere. Turkooisgekleurde meren, eindeloze dennenbossen en gletsjers op de toppen van de reusachtige bergen. Zelfs de regen kan ons niet weerhouden om van Canada te genieten. En soms regent
het toch heus zó hard, dat ik nog geen vijf meter voor me uit kan kijken! Als er op dat moment een beer was overgestoken, had ik dat niet eens gemerkt. Zo zie je maar, ‘elk nadeel heb z’n voordeel!’ Hoogtepunt van de Canadese Rockies is de Icefields Parkway, waarbij je continu langs watervallen en meren fietst. Maar, wat echt heerlijk fietsen is en waar minder fietsers komen, zijn de Kootenay Rockies ten zuidwesten van Banff. Hier vind je nog onverharde smalle weggetjes met weinig verkeer; ideaal voor fietsers... en beren zou je denken! Die geven toch wel extra dimensie aan een fietsreis. Een gevoel van spanning. Eigenlijk willen we wel graag een beer zien, alleen dan wel op gepaste afstand. We fietsen met een belletje, maar een meter voor me fietst Elmar en ik kan zijn belletje al niet meer horen. Dus, daar heb ik weinig vertrouwen in. Goede reden om zelf mijn keel maar open te zetten: “Ik zag twee beren broodjes smeren, ohhhh, het was een woooooonder!” Uiteraard geen beer gezien.
Fiets- en reisfotografe Ellen van der Zwan is 35 jaar en woont samen met haar vriend Elmar van Drunen in het Zuid-Hollandse dorpje Rijsoord. Al jong trok ze er met een rugzak op uit, verre fietsreizen maken doet ze nu al zeven jaar. ‘De onbekende wereld heeft een enorme aantrekkingskracht op mij’, zegt Ellen, alhoewel je dat woord ‘onbekend’ steeds minder letterlijk moet nemen. Ze heeft namelijk inmiddels al vijftig verschillende landen bezocht! Ellen werkt als freelance fotograaf. Sinds kort geeft ze ook lezingen over haar fietsreizen. Op haar website www.ellenvanderzwan.nl vind je hier meer informatie over, plus natuurlijk een uitgebreide bloemlezing uit haar werk.
BIKE & TREKKING XX
