Fotostory
D O L O M I T I FOTO’S: ARTHUR WIEFFERING/ON26.EU TEKST: VINCENT ZEEBREGTS/VINZCOMPANY.NL
XX BIKE & TREKKING
S T A R S
Het is de favoriete bestemming van fotograaf Arthur Wieffering: de oostelijke Dolomieten. Niet voor niets komt hij er keer op keer terug. Zo ook afgelopen september, met het plan een zonnige zomerreportage te maken. De weergoden beslisten anders. Arthur en zijn team troffen namelijk geen glooiende groene almen, maar een wit sneeuwlandschap. Die onverwachte intrede van de winter leverde een serie prachtige platen op.
Het had niet veel gescheeld, of de ski’s hadden mee naar boven gemoeten in plaats van de bikes. En dat in september!
BIKE & TREKKING XX
T
U
XX BIKE & TREKKING
S
S
E
N
H
E
M
E
L
E
N
A
A
R
D
E
Hoe klein kun je zijn? In de Dolomieten héél klein, met een rotsmassief als de Pale di San Martino op de achtergrond.
W
Een korte klim vanaf Rifugio Passo Valles brengt je naar wat het ‘dak’ van de Dolomieten lijkt te zijn.
I
N
T
E
R
S
P
O
R
T
BIKE & TREKKING XX
I
J
S
W
E
R
E
L
D
Vincent Zeebregts, redacteur BIKE & trekking: ‘We voelen ons in dit imposante landschap als kleine jongens in een snoepwinkel. Alles is even lekker!’ Wie Veneto zegt denkt aan Venetië. Maar weinig Nederlanders weten dat de oostelijke Dolomieten óók deel uitmaken van deze Italiaanse regio. De Dolomieten zijn algemeen erkend als één van de mooiste plekken op aarde; het gebergte prijkt niet voor niets op de lijst van Werelderfgoederen van de UNESCO. Een groot deel hiervan bevindt zich in Dolomiti Stars, een samenwerkingsverband van rustieke bergdorpjes waar je ’s winters fantastisch kunt skiën en dat de rest van het jaar een echt bikers paradise is. Het is overigens niet alleen vanwege het landschap dat Dolomiti Stars zo in de smaak valt bij bikers, ook het fijnmazige padennetwerk is daar debet aan. Een netwerk met een bloedige historie, want veel van die paden zijn tijdens de Eerste Wereldoorlog aangelegd door soldaten van de tegen elkaar strijdende Oostenrijkse en Italiaanse legers. Nadat de Italianen in 1915 - een jaar na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog - een geheim pact gesloten hadden met de Geallieerden in ruil voor stukken Oostenrijks grondgebied, kwamen ze in de Dolomieten lijnrecht tegenover de Oostenrijkers te staan. Een jarenlange, uiterst bloedige strijd volgde. INDIANEN IN DE DOLOMIETEN Wij - fotograaf Arthur Wieffering, Dennis Boomgaards en ondergetekende - komen na een lange reis pas laat in de avond aan in Rifugio Passo Valles, boven op de gelijknamige pas. Het is daar flink aan het sneeuwen, alhoewel het pas september is! Hongerig als we zijn schuiven we snel aan voor het avondeten. We gaan voor een lokaal gerecht, bestaande uit een soort platte gekruide gehaktbal met polenta en een saus van bospaddenstoelen. Heerlijk! Hier heerst duidelijk het Italiaanse dolce vita. De volgende morgen is de hemel helder. We hebben op de Passo San Pellegrino afgesproken met onze gids Ottavio - ‘zeg maar Otto’ - van de Accademia Nazionale di Mountain Bike. Otto is een 54-jarige ijzervreter die de regio kent als zijn broekzak. Hij neemt ons mee op een toer die ons afwisselend over gravelwegen en singletracks naar de Malga ai Lach voert. In deze almhut schotelt de eigenaresse ons
XX BIKE & TREKKING
de lokale specialiteiten voor en dat is wederom geen straf! Nadat we ons bij het haardvuur een beetje opgewarmd hebben, dalen we verder af, om vervolgens te stoppen bij een bar in Localita’ Molino, een gehucht bij Falcade. Daar worden we getrakteerd op een glas bier en komen we helemaal in de stemming. Er komt countrymuziek uit de luidsprekers en aan de muur hangen afbeeldingen van Indiaanse stamhoofden. Otto bezweert ons dat dit het meest authentiek ingerichte lokaal in de gehele omgeving is. We knikken maar. Als we dan ook nog voorgesteld worden aan de lokale klimheld Bruno Baretta, die op dat moment in de bar een grotere uitdaging heeft gevonden dan in de 1.100 meter hoge noordwand van de Civetta, is de dag compleet. IL DOTTORE BIKE Ook de volgende ochtend worden we verwelkomd door de zon. We verlaten Rifugio Passo Valles en nemen onze intrek in Hotel Alleghe in het gelijknamige dorp Alleghe, onder het wakend oog van de 3.220 meter hoge Civetta. We worden verwelkomd door Claudio, ‘Il Dottore Bike’, eigenaar van een bikeshop. Terwijl de ‘dokter’ de fietsen in een aanhanger plaatst, krijgen we gezelschap van Silvano, de eigenaar van het hotel. Hij is de zestig al een tijdje gepasseerd, maar ademt en leeft voor het fietsen. Binnen in zijn hotel - ruim de helft van de gasten komt om te fietsen - wijst alles in die richting. Oorkondes van overwinningen, certificaten van gidsen en foto’s, foto’s en nog eens foto’s. Dit is een land met passie voor fietsen! Onze begeleiders zien er - natuurlijk - gesoigneerd uit, waarbij Silvano zijn zilvergrijze manen steeds weer goed kamt, als ware het het begin van de huldiging van de Civetta Superbike, die hier ieder jaar wordt gehouden. Fotograaf Arthur is bekend met het gebied. Hij weet precies wat hij wil zien. Reden dat we tien minuten later - veel harder dan me lief is - met een busje met aanhanger op weg zijn naar de Passo Pordoi, de startplaats van één van de mooiste routes die de regio rijk is. Daar worden we er opnieuw op gewezen wat voor een gepassioneerd wielerland Italië is. Boven op de pas staat namelijk een monument
Vlak boven de Passo Pordoi begint de Bindelweg, die uitzicht biedt op de gletsjer van de Marmolada.
voor Fausto Coppi, de legendarische Italiaanse renner die furore maakte in de jaren voor en na de Tweede Wereldoorlog. We beseffen dat we ons op het dak van de Giro bevinden, met beklimmingen als Passo Pordoi, Passo Giau, Passo Sella en Passo San Pellegrino. STAD IN HET IJS We laten Coppi voor wat hij is en beginnen aan een uitdagende klim over een schitterend pad met de naam Vièl dal Pan, hoog boven het dorpje Arabba, dat in de winter transformeert in één van de charmante skidorpjes van Dolomiti Stars met uitzicht op de Marmolada, de Koningin van de Dolomieten. Een uiterst dodelijke koningin! In de Eerste Wereldoorlog liep de grens tussen Oostenrijk en Italië dwars over deze berg. Toen de Italianen er na een hevig offensief in de zomer van 1916 in slaagden verder op te rukken, werden de Oostenrijkse Kaiserjäger gedwongen zich terug te trekken op de gletsjer van de Marmolada, waardoor in het gletsjerijs een soort ijsstad ontstond. Om te voorkomen dat de soldaten werden vermorzeld door het kruiende ijs werden - nadat natuurlijk eerst de nodige slachtoffers waren gevallen - stalen constructies gebouwd, die het ijs min of meer op zijn plaats hielden. Vreemd idee om nu op zo’n plek te fietsen. Het zet alles wel weer in perspectief. De tocht verloopt voorspoedig, maar op de hoger gelegen hellingen hebben de sneeuwbuien van de voorbije dagen hun sporen achtergelaten. Veel beklimmingen en afdalingen moeten we daarom deels lopen. Gelukkig maken de mooie omgeving en het lekkere zonnetje veel goed. Als we na veel, héél veel uitdagende singletracks de daling inzetten, komen we uit bij restaurant Cabia Palazza. Daar worden we wederom culinair in de watten gelegd. We nemen een smakelijke pasta om de verbrande calorieën aan te vullen en ontkomen niet aan een biertje. Nee zeggen is geen optie, we zouden Silvano en Claudio beledigen. Maar hoe ver moet je gaan met niet beledigen? Na het bier vindt
Silvano namelijk dat we zéker nog even de lokale Barancino grappa moeten proberen. Dat is, ik kan niet anders zeggen, een aanrader. Maar liever niet als je nog moet fietsen! De alcohol schijnt Silvano niet te deren. Of misschien juist wel; voor we het goed en wel door hebben, geeft hij zijn dubbelgeveerde Scott Ransom de sporen en speert hij op hoge snelheid de berg af. We kunnen hem met moeite bijhouden. Rond half vier rijden we nog napuffend de parkeerplaats van het hotel op. Als we onze gidsen de hand willen schudden om ze te bedanken voor de fantastische dag, krijgen we tot onze ontsteltenis te horen dat we nog niet klaar zijn. We gaan nog ‘even’ de afdaling van de Civetta Superbike doen. Voor ik het weet liggen de fietsen weer achterin de bak van Claudio’s pick-up, loopt Dennis hoofdschuddend over zó veel fanatisme het hotel in op zoek naar een douche en racen Arthur en ik de vijf kilometer lange asfaltweg naar boven. Een uitdagende afdaling voert ons praktisch recht naar beneden, terug naar het meer van Alleghe. De voorrem van mijn fiets begint halverwege de afdaling luidkeels te protesteren, ten teken dat het wel genoeg is voor vandaag. Ondanks de versleten remblokken voegt de slotafdaling nog een superervaring toe aan hetgeen we in de afgelopen twee dagen al beleefd hadden. Ik had het zeker niet willen missen. I
N
F
O
Wie zelf wil fietsen in de oostelijke Dolomieten - mountainbike, racefiets óf trekkingbike - kan terecht bij het samenwerkingsverband Dolomiti Stars. Hierin is een aantal dorpen, waaronder Alleghe, Caprile, Rocca Pietore, Selva di Cadore, Falcade en Arabba, verenigd. Je kan bij Dolomiti Stars niet alleen terecht voor het boeken van accommodatie, maar ook voor het plannen van routes en het reserveren van gidsen. www.dolomitistars.com of stuur een mail naar
[email protected]
BIKE & TREKKING XX
