FICHE TREKKING Ook jouw reiservaring welkom op www.hikingadvisor.be en krijgt een plaatsje onder de ‘wandelgebieden’. Met deze fiche kan je je informatie wat structureren en eventueel verwijzen naar een reisverslag en/of fotoalbum op het net. Alvast dank voor jullie hulp! Graag deze fiche met eventueel het verslag in bijlage op te sturen naar
[email protected].
Steekkaart Gebied: Haute Ariège en Massif Du Carlit (Pyrénées Orientales) Land: Frankrijk Route: eigen trajecten Aantal wandeldagen: 4 (2 dagtochten en een tweedaagse) Reisperiode en condities: 15 tot 18 februari 2016 Korte beschrijving van de route (dagindeling + ev. afstand/hoogtemeters/wandeluren): 15/02/2016: Sommet de Mentiès vanuit La Freyte (700 hm, 9km, 5u) 16 en 17/02/2016: Formiguères – Refuge de Camporells – Pic de Mortiers – Formiguères (800 hm+, 300 hm-, 11km, 7u30 en 500 hm+, 1010 hm-, 13.5 km, 6u30) 18/02/2016: Pic d’estibat
Praktische info Bereikbaarheid + nuttige links Ik heb gevlogen op Toulouse, daarna via openbaar vervoer (tram, metro en trein) naar Foix. De rest van de verplaatsingen hebben we met de auto gedaan en is in die streek aan te raden. Hoofdvallei van Foix en Ax goed te doen met trein maar vanaf station weinig tot geen verbindingen met openbaar vervoer (zeker in de winter niet). Gebruikte wandelgids en/of wandelkaart 229ET Font Romeu (1/25000) voor Massif Du Carlit 2047ET La Bastide de Serou (1/25000) voor dagtochten
Ervaren terrein- en weerscondities Wisselvallig weer. Nog weinig gesneeuwd op moment dat ik daar was, maar net de nacht van aankomst weer wel dus een groot verschil tussen diepsneeuw op sommige plaatsen (tot boven de knieën) en aan de andere kant soms kale plekken. Twee dagen schitterend weer, twee dagen erbarmelijk…
Fiche trekking
1
Bewegwijzering (aanwezigheid + kwaliteit) Alles op kaart gelopen.
Bevoorrading (voeding en water) Eigen bevoorrading, niet moeilijk gezien de aard van de tochten…
Overnachting + nuttige links Overnacht in Refuge de Camporells in een vrij druk bezet gebied met verschillende abris en hutjes. Zie www.pyrenees-refuges.com voor een handig overzicht. Refuge de Camporells is bemand zowel in zomer als winter, maar voor de winter moet je wel even laten weten dat je komt. Gardien gaf aan zelfs voor 2 of 3 mensen naar boven te komen. Slaapplaats voor 20 personen. Winterruimte aan de achterkant die zeer matig is. Op de website staat dat er een bemande en onbemande hut is, maar dat is ondertussen samengevoegd tot een grotere bemande hut. Korting voor gidsen en accompagnateurs, niet voor KBF leden
Optioneel: Tips rond materiaal Eventuele gebruikte hulpmiddelen: sneeuwschoenen
Conclusie: Wat vond je van de tocht? Fijne tocht, kort maar krachtig. Beetje gedwarsboomd door het slechte weer maar ik ga zeker proberen terug te gaan om de streek van Les Bouillouses en Camporells verder te verkennen!
Foto’s Link naar online fotoalbum: https://goo.gl/photos/4XtnTeTkPL2UGQcv7
Reisverslag Zie hieronder.
Contactgegevens Geïnteresseerden kunnen me rechtstreeks bereiken via
(geef hier je emailadres in)
Geïnteresseerden kunnen een email sturen naar
[email protected] die de vraag zal doorspelen aan de schrijver
Fiche trekking
2
Vier dagen Pyreneeën op sneeuwschoenen - “Une amitié retrouvée” De bergen in zomerse omstandigheden zijn al jaren een “must” voor mij. In de winter ben ik er nog niet zo vaak geraakt met als gevolg enkel wat ervaring op de latten (en in de reddingsslee…) en daarna wat sneeuwschoenen op aangelegde pistes. Dankzij facebook kwam ik enkele jaren geleden terug in contact met de broers Malevez. Rasechte Belgen van geboorte maar al heel vroeg samen met hun ouders verhuisd naar de Ariège. Wij gingen er ooit op vakantie in hun net ingerichte gite op hun boerderij Bernadas. Als twaalfjarige kwam ik er voor het eerst in de bergen en sindsdien heeft de microbe me te pakken. Na een mislukte poging om deze zomer een dag te gaan klimmen samen kwam het plan er om in de winter “iets samen te doen”. Enkele maanden later zat ik op Valentijnsdag te wachten op de vlucht van Brussels Airlines naar Toulouse voor een korte vierdaagse huttentocht op sneeuwschoenen om eens te voelen wat “echt” sneeuwschoenen is. Wannes, sinds dit jaar zijn weg aan het zoeken als fulltime accompagnateur, zou samen met zijn vriendin Coralie mijn gastgezin zijn. Ondanks de talrijke aanwezigheid van para’s en politie verloopt alles vlot en raak ik op tijd in Toulouse. De geplande tram en dus de vroege trein mis ik door een zeer doorgedreven paspoortcontrole. Maar het is vakantie dus een uur later zit ik toch rustig op de trein naar Foix waar ik om 21u door Wannes afgehaald wordt. Eerst wat onwennig (“is dat nu echt al 15 jaar geleden?”) maar algauw praten we vlotjes bij in een gekke mengelmoes van Frans en Nederlands die we de rest van de week zullen volhouden. Slecht nieuws echter. Het heeft eigenlijk nog niet veel gesneeuwd. Er wordt daarbij ook onstabiel weer voorspeld voor de eerste en laatste dag van de geplande vierdaagse. Bij het tweede biertje beslissen we dan ook om twee dagtochten te doen in de Haute Ariège met een mini hutten tochtje in de Pyrénées Orientales van twee dagen er tussen gekleefd. 15/02/2016 – Sommet des Menties (700 hm, 9 km) Met de reis van gisteren nog in de benen maar na een nacht met vrij veel sneeuwval vertrekken we (Wannes, zijn vriend David en ik) vanaf La Freyte (803m) met de sneeuwschoenen nog op de rugzak door het bos in de richting van de Col du Carlong. Doel van de dag is Roc de Trabinet (1663m) en Sommet des Menties (1698m). We starten met drie vol goede moed en in een mooi zonnetje. De dikke pakken verse sneeuw op de takken met het gefilterde zonlicht er op zorgen voor een fantastisch schouwspel en langzaam vind ik terug mijn ritme. De stroefheid in de benen verdwijnt. Als we over de ondergesneeuwde weide richting col du Carlong lopen, komen steeds meer wolken opzetten en op de col (1177m) moeten we niet alleen de sneeuwschoenen aanbinden maar ook jassen dicht, kraag dichtmaken met buff, muts en kap op… We kijken elkaar even aan. Zal het lukken om op de rug naar de twee toppen te lopen? Er was harde wind voorspeld, maar pas in de namiddag. We hadden stilletjes de hoop om nog voor de windvlagen weer beneden te zijn maar de bergen bewijzen maar weer eens dat ze onvoorspelbaar zijn… Toch wagen we het er op. Aan de Roc de Peyrenègre (1390m) moeten we echter toegeven dat de toppen er niet in zitten vandaag. We buigen af om uit de wind te kunnen lopen
Fiche trekking
3
richting een abri op ongeveer 1500m voor een kopje thee en een picknick met kaas uit de streek. Na de lunch keren we terug richting auto in bizar weer, soms te warm in de zon, soms bijna de weg kwijt door de harde wind die de sneeuw opwaait. Al bij al vlot vinden we de weg terug en moe maar overwegend voldaan keren we terug naar Foix. Het was een pittige initiatiedag maar ik ben klaar voor onze tweedaagse! 16/02/2016 – refuge de Camporells (800 hm+, 300 hm-, 11 km) Vandaag is het echt “postkaartweer”! Strakke, donkerblauwe lucht, krakend verse sneeuw… Ik stap uit de auto aan het skistation van Formiguères en zuig mijn longen vol met die frisse tintelende lucht die zalig is maar tegelijkertijd ook een beetje pijn doet als je té diep inademt. Fleece aan, muts op, sneeuwschoenen aanbinden en hop, we zijn er mee weg! Ook vandaag zijn we met drie. Wannes heeft zijn moeder meegevraagd. Een enorm fijn weerzien. Claude is precies geen haar veranderd, al wil ze dat zelf niet geloven… Vanaf het skistation (1740m) nemen we een stukje de tourskipiste omhoog. Al gauw verlaten we de piste om door het bos en de diepe sneeuw (soms tot boven de knieën) richting Serra De Mauri te trekken. Zware arbeid maar Wannes is het gewoon om sporen te trekken en wij maken er dankbaar gebruik van. De picknick is welverdiend en doet deugd. De kaas, krakend vers brood en een huisgemaakt gemberkoekje doen deugd. De stralende zon en het fantastische zicht maken het geheel compleet. Over de harde sneeuw trekken we door het plateautje. Af en toe zakken we door de plaat maar zonder al te diep te zakken. Tijdens de afdaling komen we terug in de diepe sneeuw terecht. We passen de glijtechniek met wisselend succes toe en al gauw ruiken we het houtvuur van de Camporells-hut. We drinken snel iets en beslissen om de vallei verder zuidwaarts te verkennen. We volgen ongeveer de route van de GR de pays de tour du Capcir tot aan de col aan Serra Dels Alarbs. Volgens mij zeker ook een aanrader in de zomer! Daar draaien we terug, steken een aantal bevroren meertjes over en ploffen ons op het uitgegraven terras om onze sneeuwschoenen los te klikken. In de slaapruimte maken we kennis met de groep tourskiërs van 8 die er ook overnacht. Ze hebben de vorige nacht in de winterruimte doorgebracht maar behalve een tafel, één matras en een toilet was er niet veel. Een korte doorwaakte nacht voor hen dus… De refuge is bemand in de winter, maar enkel als je op voorhand verwittigd dat je komt. Bij de houtkachel eten we gezellig met 11, bediend door de zeer vriendelijke maar eerder teruggetrokken gardien. Dikke soep, heerlijke stoofpot met Oosterse rijst en als dessert pudding met speculoos smaak. De Franse gasten worden bijna gek en ik leer dat speculoos ook een woord in het Frans is. Kort na de maaltijd en een babbel letterlijk rond de kachel kruipen we tegen 21u al in onze lakenzak. Een uurtje later komt de gardien nog een blok hout op het vuur leggen in de slaapzaal en na een gefluisterde “bonne nuit” zit deze fijne maar vermoeiende dag er op. 17/02/2016 – Pic de Mortiers (500 hm+, 1010 hm-, 13.5 km)
Fiche trekking
4
Schitterende zonsopgang over het ondergesneeuwde Estany del Mig. Hierna smaakt het ontbijt met verse toast, “à volonté” aangebracht door de gardien nog eens zo lekker. Na een paar koppen thee om onze vochtvoorraad alvast stevig aan te vullen, vertrekken we noordwaarts de vallei terug in, in de richting van de Pic de Mortiers die al ligt te blinken in de zon, klaar om ons te ontvangen. De sneeuw is nog hard en we vorderen daardoor vrij snel. We vinden vlot de snelste route naar de top en genieten van het fantastische 360° uitzicht. Wannes wijst me de Soularac aan, een top met een bijzondere betekenis voor me… De laatste gemberkoekjes worden gedeeld en daarna zakken we terug via “La Perra Escrita” waar het lawinegevaar eventjes hoger is dan elders op de tocht, maar we maken deze beredeneerde gok omdat het nog vroeg op de dag is. Ik vertrouw blindelings op de inschatting van deze “inboorlingen”. De afdaling brengt ons via zelf gespoorde serpentines door de diepe sneeuw en langzaam aan tussen steeds meer bomen tot we terug door het bos zakken tot net onder de parking. Nog een laatste felle klim brengt ons moe maar voldaan terug aan de auto. We konden heel wat sporen van wild spotten aan onze kant en heel wat skisporen aan de andere kant van de vallei. 18/02/2016 – Pic d’Estibat (650hm, 12km) Laatste dag van mijn vakantie, voorbereidingsdag voor Wannes voor zijn tochten die hij dit weekend wil doen met klanten. We beslissen om die voorbereiding samen te doen. We rijden met de auto in de richting van de Col du Port. Aan een zijweg op 3 kilometer voor de Col parkeren we en stappen in de richting van het Bois de Sauzet. We volgen een bosweg die het ons nu gemakkelijk maakt om flink tempo te maken. Net voor het einde van het bos komen we aan een gesloten hutje van de Office National des Forêts waar we ons buiten neerzetten voor een homp brood en een heerlijk stuk kaas. Het zonnetje is vandaag niet van de partij dus de donsjas en muts zijn tijdens het stilzitten meer dan welkom… Terug gesterkt trekken we boven de boomgrens en richting de Sommet de Griets. Lustig sporend en mij soms een redelijk eind achter zich latend, vind Wannes de vlotste weg naar deze top (1623m). Boven gekomen slaat de wind ons terug in het gezicht. In de verte zien we de dikke wolken al op ons af komen. De verwachte buien kunnen we al bijna aanraken… Met de windvlagen en stofsneeuw in ons gezicht blijven we de kam volgen, eerst even zakkend en dan vlotjes tot aan de Pic d’Estibat (1670m). Vlug een filmpje en dan weg want de sneeuw begint nu echt wel goed te vallen en in combinatie met de harde wind niet echt een pretje zo onbeschut op deze rug. We duiken dus al snel het bos in. Het verwachte pad is echter niet te vinden waardoor we op gevoel en kompas stevig door gaan tot we opnieuw een bosweg tegenkomen. Deze volgen we, enkel pauzerend om de bevroren watervalletjes en de twee reetjes te bewonderen, tot aan de Col de Port. Tussen de sneeuwvrije en bereden weg en het riviertje zakken we tot we onze originele bosweg terug tegenkomen. We staan daarna al snel terug aan de auto. Een vreemd gevoel overvalt me. Dit waren de laatste stappen in de sneeuw, vermoedelijk voor weer een jaar.
Fiche trekking
5
’s Avonds maken we er nog een gezellige avond van. We proberen aan elkaar uit te leggen hoe onze opleidingen nu precies verschillen en wat we nu wel en niet mogen doen met de groepen die we begeleiden. Maar vooral halen we nog wat herinneringen op samen met Coralie over hoe het vroeger was op Bernadas tijdens onze talrijke vakanties. Zo veel jaren en gebeurtenissen later zitten we samen in de zetel te genieten van een glaasje rum. Une amitié retrouvée…
Fiche trekking
6
