Fotostory
G O
W E S T !
FOTO’S: ELLEN VAN DER ZWAN
XX BIKE & TREKKING
Monument Valley als in een klassieke western van regisseur John Ford. Alleen is het niet John Wayne die met zijn paard door dit wonderschone filmdecor rijdt, maar fietsreiziger Elmar van Drunen op een stalen ros.
‘Go West young men!’ Met deze kreet moedigde de Amerikaanse journalist Horace Greely in 1865 zijn landgenoten aan het onontgonnen westen te koloniseren. Fietsfotografe Ellen van der Zwan had zo’n aanmoediging niet nodig. Het Amerikaanse westen stond al lang op haar verlanglijstje. Een fotoverslag van haar tocht door Monument Valley, Death Valley en het Grand Canyon National Park.
BIKE & TREKKING XX
R
XX BIKE & TREKKING
U
I
M
T
E
Amerika is het land van superlatieven. Alles is daar groter. Niet alleen de auto’s, hamburgers en wolkenkrabbers, maar ook het landschap. Red Rock Canyon, even buiten Las Vegas.
BIKE & TREKKING XX
R
XX BIKE & TREKKING
U
S
T
Wildkampeerplek vlakbij Mountain Spring Pass aan de rand van Death Valley.
Even na Zabriskie Point in Death Valley National Monument begint de Twenty Mule Team Canyon Road, een onverharde weg die eenzaam door de bergen slingert.
O
N
HB EU RI BT EE RN GA ZA AR AD MS
BIKE & TREKKING XX
S
C
H
I
L
D
E
R
I
J
Zitten en genieten. Een van de vele uitzichtpunten in Grand Canyon National Park is bij uitstek een plek om mens en fiets wat rust te gunnen.
Amerika is meer dan grote steden, hamburgers en pizza’s. Even na pretstad Las Vegas ligt Red Rock Canyon. Het landschap is compleet veranderd en Las Vegas is al snel vergeten. De rust heerst hier weer en voor ons ligt een eindeloze weg richting Death Valley. Gestaag klimmen we van 600 meter naar ruim 1700 meter en suizen even later Mountain Spring Pass af de diepte in richting kleine dorpjes als Pahrump en Beatty. Een strakblauwe lucht vergezelt ons wanneer we Death Valley naderen. Het is februari en de temperatuur komt niet boven de dertig graden uit. Goed genoeg om te fietsen, iets wat minder aan te raden is in de zomer wanneer de temperatuur makkelijk kan oplopen naar de vijftig graden Celsius! We zijn naar dit deel van Amerika gegaan om tenminste drie Nationale Parken te bezoeken: Death Valley, Monument Valley en Grand Canyon. Na Death Valley keren we via een andere weg terug naar Las Vegas en fietsen we over de Hoover Dam naar Flagstaff. De prachtige gele en rode kleuren van Painted Dessert liggen rechts in de verte van ons, terwijl we door Navajo-land fietsen. Een ander deel van Amerika: elk stuk land is omheind, er zijn veel zwerfhonden en uiteraard Indianen! De Navajo’s die wij ontmoeten zijn behulpzaam en vriendelijk. Wanneer we het stadje Kayenta achter ons laten, zien we de rode rotsformaties al verschijnen en het landschap wordt steeds grilliger. Een lange weg loopt tussen de “monumenten” door en verdwijnt richting Utah. Als fietser voel je je nietig bij de grote rode puisten in het vlakke landschap van het Colorado plateau. De blauwe lucht erachter maakt het beeld voor ons compleet. Witte veerwolken staan aan de diepblauwe hemel en de wind blaast heftig in onze gezichten. Tandenknarsend van het zand buigen we ons diep over het stuur, vechtend tegen de grootste fietsvijand: tegenwind! Ruim zeventig zwoegende kilometers later bereiken we op meer dan tweeduizend meter de top. Vanaf daar gaat het de goede kant op: naar beneden! Er verschijnen steeds meer bomen en plotseling fietsen we zowaar een bos binnen! De heerlijke geur van dennenbomen dringt onze neusgaten binnen, terwijl de weg weer licht begint te klimmen. Met het wegzakken van de zon, daalt ook mijn humeur naar een dieptepunt. Het begint koud en donker te worden en er lijkt geen eind te komen aan de irritante valsplatte stijging. “Hoeveel hoger kunnen we nog gaan, verdorie!” Ik kijk op mijn horloge, dat alweer 2200 meter aangeeft. Ik denk alleen maar aan mijn tenen, die inmiddels los in m’n schoenen liggen van de kou! Ik heb een dip. Een dieptepunt. Ruim 90 kilometer op de teller en toch aardig wat hoogtemeters overwonnen, maar ik wil stoppen. Mijn benen willen gewoon niet meer, alles doet pijn, ik kan wel janken. “Kom op, El, het is nog maar een paar kilometer, je kunt het best!” Eindelijk, een paar honderd meter voor ons zien we de ingang van het Grand Canyon National Park. Er zit niemand in het huisje van de parkwachter, dus langzaam fietsen we verder. Je weet immers nooit of er ergens ineens een ranger achter een boom vandaan springt! Er wacht ons nog een verrassing. Een bord aan de kant van de weg brengt ons het volgende nieuws: “Campground closed”. Ach ja, lekker rustig toch, een camping helemaal voor ons alleen? We omzeilen de slagbomen en kiezen een prachtig plekje uit tussen de bomen. Het klimmen is niet voor niets geweest! De volgende ochtend gaan we met frisse moed op pad en gebruiken de hele dag om de 45 kilometer over de South Rim te fietsen. Elk uitzichtpunt pakken we mee en kijken naar het schilderij voor ons. Een schilderij, want dat is het! 26 roodgekleurde lagen, ruim anderhalve kilometer de diepte in en ergens diep beneden stroomt de Colorado River. Hier heb je geen besef meer van ruimte, maar kun je jezelf alleen maar heel klein voelen. - Ellen van der Zwan XX BIKE & TREKKING
