Hoe hard is de BKO? De passie van de wethouder. Alleen op de campus. Onafhankelijk magazine van Tilburg University

Hoe hard is de BKO? De passie van de wethouder

Alleen op de campus

no. 03 13 oktober 2011

Onafhankelijk magazine van Tilburg University

02.

LAAT ZIEN DAT JIJ ALS TRAINEE THUISHOORT IN EUROPA

Univers zoekt een stagiair

GA NAAR TRAINEEBIJDEEU.NL EN WIN EEN UNIEKE VIPTRIP NAAR BRUSSEL

Trainee Adv Univers104x66.indd 1

29-09-11 14:42

Dé carrièrebeurs in het najaar voor student, starter en professional!

vrijdag 25 & zaterdag 26 november 2011 Amsterdam RAI Voor meer informatie en gratis entree ga je naar www.carrieredagen.nl

Dit is onze vorige stagiair. Zij schopte het tot covermodel. Heb jij journalistieke ambities en wil je ook stage lopen bij Univers? Mail je sollicitatie met cv naar [email protected].

het laatste nieuws de leukste blogs de scherpste recensies vind je op

Univers 13 oktober 2011

Inhoudsopgave .03 Colofon

8.

Adres Postbus 90153, 5000 LE Tilburg. [email protected] www.universonline.nl Basisontwerp Unit20: Yoe San Liem & Maud van Velthoven Cover Christiaan Westgeest Druk PrismaPrint Advertenties [email protected] Uitgave Univers is het onafhankelijk magazine van Tilburg University Volgende editie Univers 04 verschijnt op 27 oktober 2011 Redactieraad Jan Bouwens, Bart de Geus, Thom Meens, Walther Verhoeven, Wiel Schmetz, Marcel Zeelenberg Dit nummer is gemaakt door Francine Bardoel, Erik-Jan Broers, Dolph Cantrijn, Andrew Cartwright, Michael Doove, Gerrie van Dooren, Adrian van den Eerenbeemt, Sonia Kolasinska, Lieke Meertens, Tom van Nuenen, Charles Peter, Iris Scherphof, Bas van der Schot, Lieke Steijvers, Yvonne Verschuren, Christiaan Westgeest, Malini Witlox.

16.

11.

© 2011 Univers Magazine

Lieke Steijvers schreef: Studeren met autisme (13-15)

“Op voorhand had ik zo mijn twijfels over deze reportage. Autisten, dat zijn toch mensen die geen grapjes snappen en je aankijken alsof je van Mars komt? Maar toen ontmoette ik Anne Marie. Een spankelende studente vol toekomstplannen, en een zelfinzicht waar je u tegen zegt. “Ik hoop dat dit artikel de vooroordelen rondom autisme een klein beetje zal wegnemen”, zei Anne Marie. Bij de schrijver is dat in ieder geval gelukt.

8.

Passion, fear & faith

Marieke Moorman, wethouder en oud-studente van de UvT, vertelt over haar moeizame carrièrestart, socialisme, en de kunst van het nee-zeggen. 11.

Teach or perish

Alle nieuwe UvT-docenten zijn verplicht de Basiskwalificatie Onderwijs (BKO) te halen. Maar hoe hard is die eis?

13.

Studeren met autisme

Univers liep een dag mee met communicatiestudente Anne Marie Haenen. Ze heeft het syndroom van Asperger. Studeren wordt daardoor behoorlijk anders. 20.

Who protects the tenant?

Herison Pubra sued his housing company due to high rents. Should the university have protected him better?

Rectificatie In het vorige nummer is abusievelijk de verkeerde fotograaf vermeld. Deze foto van het nieuwe Olof-bestuur is gemaakt door Ton Toemen.

04. Buzz 06. Pics 08. Passion, fear & faith 11. Wetenschap 13. Coverstory 16. Lifestyle 18. Science & School 20. International 23. What’s in the world


04. Buzz

coördinatie Malini Witlox

Knipoog

Stapel for president

UvT verdient beter Tilburg staat als enige Nederlandse universiteit niet in de top-200 van de Times Higher Education-ranglijst. In het gerenommeerde overzicht staan maar liefst 12 Nederlandse universiteiten. Dat brengt Nederland op de derde plaats wereldwijd, na de VS en Groot-Brittannië: hoger dan ooit.

De reden voor de slechte score was volgens de UvT zelf dat er vooral is gekeken naar de medische en exacte wetenschappen. Als alleen de economische wetenschappen zouden worden vergeleken, staat de Tilburgse universiteit sterker. De opstellers van de ranglijst betwisten die redenering. “Dit jaar is er alles aan gedaan om ook de sociale wetenschappen en economie gelijk mee te laten wegen. De andere Nederlandse universiteiten zijn juist gestegen door een verfijndere meetmethode.” De ranglijst heeft betrekking op onderzoek, onderwijs, verwevenheid met het bedrijfsleven en internationalisering. De staf-studentratio telt mee, het aantal keer dat artikelen door andere wetenschappers worden geciteerd, en het aandeel dat de industrie heeft in het financieren van onderzoek. Ook is aan een groot aantal academici gevraagd naar de reputatie van de universiteiten.

Overzicht 68. Utrecht 75. Wageningen 79. Leiden 92. UvA, Amsterdam 104. Delft 115. Eindhoven 134. Groningen

157. Rotterdam 159. Nijmegen 159. VU, Amsterdam 197. Maastricht 200. Twente 251. Tilburg

;)

Diederik Stapel is helemaal geen fraudeur. De oud UvT-hoogleraar verdient juist een Nobelprijs. Dat meent Micha de Winter, hoogleraar Pedagogiek aan de Universiteit Utrecht. De hoogleraar mailde een orginele theorie naar het Utrechtse universiteitsblad: “Wij denken allemaal veel te snel en te naïef dat Stapel een fraudeur is. Maar eigenlijk zijn wij allemaal onderdeel van zijn sociaal-psychologische experiment, waarmee hij hoopt te laten zien dat je met een paar simpele trucs op het gebied van statistiek, communicatie en vertrouwen zelfs de complete wetenschappelijke wereld en je beste vrienden langdurig om de tuin kunt leiden.” De Winter denkt dat er binnen afzienbare tijd een boek zal verschijnen, waarin Stapel verslag doet van zijn bevindingen. “Ik voorspel dat hij voor dit baanbrekende werk een Nobelprijs krijgt, ook omdat het nooit is vertoond dat een wetenschapper bereid is geweest zelfs zijn persoonlijke status en loopbaan tijdelijk op te offeren in het belang van de wetenschap.” Wij van Univers voorzien toch eerder nominaties voor de P.C. Hooft-, Libris of AKO Literatuurprijs. Op UniversOnline vind je een dossier over de affaire Stapel.

Fraude door wetenschappers is:

Wel te voorkomen.

Wetenschappers zijn niet kritisch genoeg ten opzichte van elkaar. Check en double check. (69 procent, 348 stemmen)

Niet te voorkomen.

Je kunt niet alle data checken. Dat kost te veel tijd. (31 procent, 159 stemmen)

Jan Jaap de Ruiter, arabist Wetenschap is een zaak van vertrouwen. Zonder dat vertrouwen is er geen wetenschap. Wetenschappers worden gecontroleerd door andere wetenschappers. Op die manier komen fraude en bedrog vanzelf aan het licht, zoals onlangs maar weer bewezen werd.

Jeroen Doomen, student Strategic management Het is nooit helemaal te voorkomen. Het komt vooral aan op de ethiek van de wetenschapper zelf. Als je nadenkt over wat de gevolgen kunnen zijn, laat je fraude wel uit je hoofd. Uiteindelijk loop je toch wel tegen de lamp.

Stem ook op onze nieuwe poll: 'Het kabinet wil een bursalenstelsel invoeren voor promovendi.' Ga naar UniversOnline.

Miljoenennota: flinke strop

Univers online

De universiteit moet 1,8 miljoen euro meer bezuinigen dan verwacht. Dat komt omdat in de miljoenennota geen extra geld wordt uitgetrokken voor alfa- en gamma-onderzoek, iets wat wel was afgesproken met het vorige kabinet.

Harde knip in september 2012 Univers 13 oktober 2011

De UvT houdt er in haar planning rekening mee dat de

harde knip in 1 september 2012 wordt ingevoerd. Studenten moeten dan hun gehele bacheloropleiding hebben afgerond, voordat ze met een masteropleiding mogen beginnen.

Eijlander en Van Oorschot verdienen meer

Rector Magnificus Philip Eijlander en Collegevoorzitter Hein van Oorschot verdienden in 2010 beiden meer dan volgens de publicatienorm voor top-

inkomens in de semipublieke sector is toegestaan. Van Oorschot verdiende 202.743 euro, Eijlander moest het met 202.066 euro doen.

Stapels fraude

Het fraudegedrag van Diederik Stapel gaat mogelijk vijf tot tien jaar terug. Dat zei rector magnificus Philip Eijlander in het Omroep Brabant radioprogramma Alles Mag Op Zaterdag. De commissie Levelt

Feestgangers versieren uitsluitend nog de achtergrond van hun telefoon

ff bellen

Column

met Sebastiaan Hameleers Zestig procent van de studenten weet niet hoe hoog hun studieschuld is. Een kwart van hen is niet op de hoogte over rentepercentages. Dat blijkt uit onderzoek van het Interstedelijk Studenten Overleg. Univers belde voorzitter Sebastiaan Hameleers. Zijn studenten dom? “We beseffen dat studenten een eigen verantwoordelijkheid hebben. Maar als ze een verbintenis met de overheid aangaan om te lenen, moet die hen wel goed voorlichten. Bij commerciële kredietverstrekkers zie je de waarschuwing ‘geld lenen kost geld’. Waarom hoeft DUO dat niet te tonen? Geld lenen is ook te makkelijk. In twee muiskliks heb je een lening, die doorloopt tot het einde van je studie. Studenten kunnen geen einddatum aangeven. Als ze de lening willen stopzetten, moeten ze weer naar de site. Dat moet veranderen. Ook zou direct bij

het aanvragen van de lening inzichtelijk gemaakt moeten worden hoeveel dit aan rente kost.” En nu? “DUO wil meewerken, maar wijst naar de politiek voor toestemming. De gesprekken in Den Haag verlopen moeizaam. Begin oktober is een motie aangenomen van ChristenUnie en GroenLinks waarin staat dat er een onderzoek moet komen naar de studieleningen en het effect ervan. Na dat onderzoek neemt de overheid hopelijk maatregelen.”

Proost

Vrede op aarde Prijzen, prijsjes, benoemingen, subsidies, schouderklopjes en veren in de reet, het academische wereldje zit er vol mee. Univers licht er de mooiste uit. De jaarlijkse Vredesprijs van het COS Brabant is voor UvT-student Jordy Sweep (24) een goed begin. Hij kreeg de prijs op 23 september uit handen van wethouder Berend de Vries. Sweep was eerder Jongerenvertegenwoordiger voor de Verenigde Naties. Speerpunt was toen om wereldwijd voor alle kinderen onderwijs mogelijk te maken. Ook was Sweep in het verleden Jongerenambassadeur in Tilburg. Bij ons studeert hij rechten en economie. Met de jaarlijkse prijs wordt een Tilburger geëerd die zich belangeloos inzet voor verdraagzaamheid, respect en een vreedzame samenleving. Next stop: de Nobelprijs.

onderzoekt de zaak, de resultaten van dat onderzoek worden op 31 oktober gepresenteerd.

Colleges na Sesamstraat

Door onderwijsintensivering moeten UvT-studenten erop rekenen dat ze de komende jaren vaker colleges in de avonduren hebben. Er zijn niet genoeg collegezalen beschikbaar om alle colleges overdag af te handelen. Meer nieuws lezen? Ga naar UniversOnline.

Buzz .05

Hippe grijze haren Er is mij door mijn directe omgeving een smartphone opgedrongen. Nu kan ik als masterstudent Communicatie- en informatiewetenschappen ook eigenlijk niet anders, maar ik vond dat mijn telefoon model koelkast met een inbox-capaciteit van twintig sms’jes nog prima aan de hedendaagse eisen voldeed. Alle moderne mensen om mij heen dachten hier echter anders over, ondanks dat mijn telefoon in tegenstelling tot G3, Wifi, en Bifi telefoons ook in Wz1, Gz101 en de Library ontvangst had. Dus zit ik nu een telefoon zonder toetsenbord, zichtbare antenne, en Snake. Ik heb inmiddels achterhaald hoe ik hem aan kan zetten. Vervolgens heb ik een Whatsping-account aangemaakt en kan ik zowaar Angryfeuten – en ik doel hiermee niet op het afschieten van boze eerstejaarsstudenten. De bel- en sms-functie heb ik overigens nog niet gevonden. Nu doet dat er ook niet toe, want niemand in mijn omgeving weet nog wat dat is. Zij gebruiken Hyvesbook, Appie-app, LinkedFace, TwitterIn of Wordbirdsen om elkaar te vinden. Ik kan het allemaal niet meer volgen. Als ik in de kroeg sta zie ik links een BlackBerry bluetoothen – noem het dan gewoon een BlueBerry – met de HTC rechts van mij. Een broekzak trekt de aandacht door een oplichtende Samsung die een mailtje krijgt. De feestgangers versieren geen mannen of vrouwen meer, maar uitsluitend nog de achtergrond van hun telefoon. De mensen in de kroeg heb ik die avond niet gesproken; ik was te druk met het controleren van de acht mediums waarop ik werd aangesproken. Tegen de tijd dat ik met het touchscreen een sms’je terug had gestuurd gingen de lichten van de kroeg weer aan. Toen ik thuis kwam zag ik het: smartphones bezorgen mij grijze haren. Ik word oud. Michael Doove (23) is student Communicatieen informatiewetenschappen. Lees zijn blogs op Univeronline.

Tweets

Pfff.die verwarming in gebouw S is echt een beetje op hol geslagen. Ik wil een raampje open kunnen doen. #uvt #simonbuilding

Het blijft elke keer Russische roulette.. Neem ik Sprite in de hoop dat er Fanta uit komt of vertrouw ik op dat t verholpen is? #helaas #uvt

@stph_staats op 5 oktober

@arnoudvanhulst op 3 oktober

haha staat hier een student met broodjes en een thermoskan koffie omdat hij bang was dat de wachttijd heel lang was bij de student desk

Die computer in Dante klinkt alsof hij elk moment kan opstijgen en ontploffen. Uit angst ben ik er maar eentje opgeschoven. #uvt

@013mark op 5 oktober

@AnneCatharina op 30 september Univers 13 oktober 2011

06. Pics

fotografie Dolph Cantrijn

Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven! Ik wil niet zeggen elke keer: Jawel mevrouw, jawel meneer... nee, nooit meer in m'n leven! Ik hou m'n handen op m'n rug en ik zeg lekker niks terug! Fragment uit Ik ben lekker stout, Annie M.G. Schmidt


Pics .07

Wij zijn alvast begonnen! Allerlei belangrijke mensen zouden ons kinderdagverblijf openen, maar ze konden niet op dezelfde dag. Maar je

ziet het: we zijn al druk aan het spelen bij Unikids, het nieuwe kinderdagverblijf van de universiteit.


08 Passion, 08. Passion, fear fear && faith faith

‘De hele klas ging oefenen in de kerk. Ik werd alleen achtergelaten’ Univers 13 oktober 2011

Passion, fear & faith .09

tekst: Lieke Meertens (m.m.v. Malini Witlox) fotografie: Tommy de Lange

Nee zeggen kan ik niet. Dat weten mensen ook Wat zijn de drijfveren van succesvolle mensen? Dat onderzoekt Univers in Passion, fear & faith. Deze keer: Marieke Moorman (41) – oud-student en medewerker van Tilburg University en sinds 2006 PvdAwethouder. In haar portefeuille: onderwijs en studentenzaken.

D

e afspraak voor het interview was snel geregeld. “Ja, dat verbaasde mij ook!”, zegt ze bij binnenkomst. “Normaal is mijn agenda al voor minstens vier weken vol gepland. Knettergek kun je daarvan worden. Maarja... daar moet je gewoon niet teveel bij nadenken hè?” Moorman is iemand bij wie je je direct op je gemak voelt. Ze praat makkelijk, opgewekt ook. Niet iemand van uitersten, zoals ze zelf zegt. “Ik ken geen hoge pieken en diepe dalen.” Met haar frisse en toegankelijke uitstraling voldoet ze niet aan het beeld van een prototype wethouder. “Mensen zijn wel eens verbaasd als ze mij zien. Dan verwachten ze eigenlijk een dikkere oudere meneer.” Vandaag is ze gekleed in een vrolijke rok op knielengte en opvallende kleurrijke schoenen met hoge hak, die ze trots nog even showt. ‘Frivool gekleed’, noemt ze haar outfit. Make-up heeft ze nauwelijks op, wat haar jeugdige uitstraling accentueert. Of, zoals ze laatst twitterde: ‘Ik ben een keer niet voor een student aangezien!’ Toch heeft ze haar kledingkast wel ‘volstrekt gewijzigd’ sinds ze wethouder is. “Ik was altijd meisjesachtig gekleed, losjes, alternatief. Maar ik denk daar nu bewust over na. Het moet wel passen bij mijn functie.” De wethoudersjas zat dus niet direct als gegoten. Ook niet op innerlijk niveau. “Ja, natuurlijk was ik in het begin onzeker!” Enigszins met schroom (‘nu klap ik heel erg uit de school’), volgt de meest typerende anekdote: “Toen ik net een maand wethouder was, moest ik naar een feest van Vidar. Op de fiets ging ik er naartoe en daar aangekomen heb ik een halfuur rondgelopen. Toen ben ik weer gegaan. Ik denk dat niemand heeft geweten dat ik daar was...”

Wat gaat er dan door je heen, in dat halfuur? “Onhandigheid. Of een soort hulpeloosheid. De les die ik toen direct heb geleerd is: wat moet je doen? Je komt binnen, je klampt iemand aan die er organisatie-achtig uitziet en je zegt: Hallo! Ik ben de wethouder.” (terwijl ze demonstratief een ferme hand uitsteekt). “Thuis wordt er nog smakelijk gelachen om dit voorbeeld.” Het is geen verlegenheid dat ze niemand aansprak. En bang aangelegd is ze zeker niet. Het had alles te maken met het groeien in de rol. Weten wat er van je verwacht wordt. En het groeiende besef dat mensen het juist waarderen dat zij ergens, als wethouder, aanwezig is.

het eerst. Rond haar zesde verhuisde het gezin Moorman naar Afferden – een klein dorp in Limburg. “Daar viel ik voor mijn gevoel een beetje buiten. Ze spraken daar een dialect dat niet het mijne was. En als enige van het dorp werd ik niet katholiek opgevoed en deed ik het vormsel niet. Toen de hele klas ging oefenen voor het vormsel in de kerk met de pastoor, werd ik gewoon in de klas achtergelaten. Als enige.”

Toch wel met een leraar erbij? (Met terugwerkende verontwaardiging). “Nee! Want die was ook mee naar de kerk.” Dat ze uit een politiek PvdA-nest kwam – vader was gemeenteraadslid en opa wethouder – maakte haar ook een vreemde eend in de bijt. ‘Die rooie’, werd ze genoemd. Het huis was een opslagplaats van posters en drukwerk. “Ik herinner me nog die geur.” Er werd volop over politiek gepraat, op uitslagenavonden probeerde ze altijd wat langer op te blijven en jarenlang deed ze mee aan 1-mei vieringen. “Wat ik me vooral herinner daarvan zijn de lekkere koude schotels, het zingen van strijdliederen en buiten spelen.” Zo kreeg de interesse voor de politiek langzaam vat op haar. Ze is dan wel atheïst, maar misschien is het socialisme wel een soort geloof geworden voor Moorman. “Wat ik waardeer in elke religie zijn begrippen als solidariteit, rekening houden met elkaar. Dat zie je in de sociaal-democratische traditie ook wel. Alleen hoort daar niet het instituut kerk bij, want daar heb ik gewoon niks mee.” Dat respect voor de medemens heeft ze hoog in het vaandel staan. Daar probeert ze mensen ook persoonlijk op aan te spreken. Al is het lastig, vooral in het digitale tijdperk waarin mensen steeds makkelijker volledig leeglopen. “Een tijd geleden kreeg ik een mail vol scheldwoorden van een meneer, waarin hij de gemeente bijvoorbeeld vergeleek met het leger. Toen heb ik zijn telefoonnummer achterhaald en hem zelf opgebeld. Dan zeg ik dat ik dat niet prettig vind. Nou, hij was helemaal van zijn à propos en bond ook onmiddellijk in.”

Jezelf aanpassen aan een nieuwe omgeving. Dat was niet voor

Toch ligt ze thuis niet wakker van dit soort voorvallen. “Ik kan me heel goed ontspannen. Slechts sporadisch word ik 's nachts wakker van een politieke kwestie. Gelukkig, want thuis word er van me verwacht dat ik ook echt aanwezig ben.” Moormans thuisfront bestaat uit een man, twee kinderen (5 en 7 jaar) en een

Moorman tot nu toe Moorman werd geboren in Maastricht, groeide op in een Limburgs dorpje en behaalde haar vwo-diploma in Boxmeer. Op haar 18e verhuisde ze naar Tilburg voor de studie Beleid- en organisatiewetenschappen. Toen werd ze ook lid van de PvdA, net als haar ouders. Ze werkte onder andere als wetenschappelijk onderzoeker aan Tilburg University en na een rol als

gemeenteraadslid en vice-fractievoorzitter bij de gemeente Tilburg, is ze sinds 2006 wethouder. Dit maakte haar de eerste vrouwelijke wethouderskandidaat van de PvdA in Tilburg. In haar portefeuille: Jeugd, Onderwijs en Studentenzaken, Spoorzone, Water, Natuur en Landschap Welstand, Monumenten en Architectuur en Wijkwethouder Oude Stad.


10. Passion, fear & faith foto Dolph Cantrijn

Wij bevonden ons in de Godvergetenbegijnsteeg in de Reeshof

'Natuurlijk was ik onzeker in het begin' stiefdochter van 15 die er om de week woont. Moormans echtgenoot is parttime verpleger en neemt samen met opa’s en oma’s een groot deel van de zorg van de kinderen op zich. Moorman werkt immers 60 tot 70 uur per week in haar ‘meer en meer dan fulltime baan’. Zijn daar nog discussies over geweest van tevoren? “Nee, ik heb het ongelofelijk getroffen. Toen de vraag zich aandiende of ik wethouder zou worden – ik was net een week bevallen van de jongste – zei mijn man direct dat ik dat moest doen en dat hij minder zou gaan werken. Dat vond hij ook geen discussiepunt.” En was de keuze voor jou zelf lastig? “Ja, weet je... ik geniet van het moederschap juist omdat ik werk. Dat zou anders zijn als ik alleen maar zou werken of alleen zou moederen. Dat zou mij minder vervullen, het is de combinatie die het interessant maakt. Wel heb ik moeten oefenen in grenzen stellen. Als je wilt, is dit een beroep voor 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Maar ik let er heel erg op dat ik genoeg tijd met de kinderen doorbreng. Ik breng ze iedere ochtend naar school. En ik probeer iedere avond thuis te eten, dat lukt ongeveer 3 keer per week. Ik kan om 10 voor 6 wegfietsen, thuis eten, en om 7 uur doorgaan naar de volgende vergadering. En de woensdagmiddagen zijn heilig. Dan laat ik om half 1 alles uit mijn handen vallen.”

Column

Na so etwas! “Nee, laat de bal maar even liggen, die ligt op de weg, en daar rijden auto’s. En in deze straat rijden heel veel auto’s, lieverd, dat is gevaarlijk. Doe maar even wachten.” Aan het woord was een vrouw van middelbare leeftijd in vrijetijdskleding. Zij sprak tegen haar hond – waarschijnlijk de enige die nog naar haar luisterde. Wij bevonden ons in de Godvergetenbegijnsteeg in de Reeshof, vlakbij de Grobbenbollenlaan waar ik zelf woon. Er was geen auto te zien, geen scootmobiel, geen fiets, helemaal niets. Alleen heel in de verte een boerenkar met paard. De hond keek de vrouw dan ook niet-begrijpend aan. Of misschien was hij de Nederlandse taal niet machtig, want het was een Duitse herder. Ik raadde de vrouw dan ook aan de hond in zijn moederstaal toe te spreken en vooral korte, krachtige zinnen te gebruiken. Stehen bleiben! Sofort stehen bleiben! Oder ich schiesse! De vrouw keek mij niet-begrijpend aan. Misschien was zij de Duitse taal niet machtig. Of misschien keek zij wel altijd zo. Sommige mensen kijken op die manier gewoon het makkelijkst. Zij reageerde niet op mijn taalkundige voorstellen, draaide zich met een ruk om en ging samen met haar hond de bal oprapen. Werden ze toch bijna aangereden door die boerenkar! Erik-Jan Broers is docent aan de rechtenfaculteit. Lees zijn blogs op UniversOnline.


Zijn er nooit twijfels? Een schuldgevoel? “Jawel hoor. Ik heb wel eens een schuldgevoel. Ik vind overigens dat vaders dat ook moeten hebben, maar die hebben daar blijkbaar veel minder last van. Als ik mijn jas aantrek, vragen de jongens soms: “Ga je werken?” Dan maakt het niet uit of het ’s avonds laat is, of ’s ochtends vroeg. Dat is bijna zo’n reflex. Dan denk ik wel eens: Oooh" (terwijl ze even ineenduikt en haar hand voor haar gezicht plaatst). "En heel soms geef ik de woensdagmiddag eraan. Dan heb ik ook een schuldgevoel.” Haar woordvoerder – die bij het gesprek zit – geeft toe: “Ja, wij proberen het altijd wel. Je kan haar altijd bellen. En als ze een paar keer meegeeft... heb je voor je het weet toch drie woensdagen op een rij afspraken gepland.” Dan is het vooral voor Moorman de kunst van het nee-zeggen. “En dat kan ik niet goed. Dat weten mensen inmiddels ook,” zegt ze lachend. “Maar als ik te veel middagen mis, wordt er thuis gepiept.” Door man of kinderen? “Allebei. Maar de kinderen piepen anders. Die zeggen dan: gaat oma nou weer mee naar de voetbaltraining?” Er wordt op de deur geklopt. Moormans volgende afspraak staat klaar. Jammer, vindt ze. Daarna twittert ze nog: ‘Ik had makkelijk nog een uur door kunnen praten’. Nog een laatste vraag: gebruikt ze ‘Het Boek met alle Antwoorden’ wel eens dat pontificaal op tafel staat? “Ja, als een gesprek vastloopt, of bij een dilemma kan het net even de spanning doorbreken.” Ze pakt het boek en demonstreert met een vraag: “Gaat Willem II winnen?” Ze slaat een willekeurige pagina open, waar het antwoord zwart-op-wit staat: “Nooit!” Hard schiet ze in de lach. “Nou, ze hebben laatst nog twee keer gewonnen. Dus dat zal toch wel goedkomen.”

Wetenschap .11

tekst Lieke Steijvers illustratie Bas van der Schot

Teach or perish? Een uitstekend wetenschapper is niet automatisch een uitstekend leraar. De UvT eist daarom van alle nieuwe universitair docenten dat ze Basiskwalificatie Onderwijs (BKO) halen. Maar hoe hard is die eis? Univers onderzoekt de praktijk van de BKO.

K

waliteit van onderwijs is belangrijk, daar is iedereen het wel over eens. De UvT stelt daarom aan docerenden de eis dat zij de Basiskwalificatie Onderwijs (BKO) verwerven. Het traject gaat niet over onderwijsbevoegdheid – de docenten geven immers al les – maar is een proeve van bekwaamheid. Ondanks de toegenomen nadruk op onderwijskwaliteit hing de toekomst van de BKO tijdens de laatste bezuinigingsronde aan een zijden draadje. Opmerkelijk is ook dat de UvT zich pas als een van de laatste universiteiten in Nederland aansloot bij de landelijk erkende kwalificatie. Door die recente invoering van de BKO zitten er nog een aantal tegenstrijdigheden in de regeling.

Volgens BKO-opleider Marjan Bassie liggen die nog ‘op de operatietafel’. Zo is het merkwaardig dat de BKO-eis alleen geldt voor leraren die na 1 januari 2010 in dienst zijn gekomen. De universitair docent met vijftien jaar onderwijservaring die toevallig net aan de UvT werkzaam is, moet dus zijn BKO behalen – terwijl die verplichting niet geldt voor een langer aangestelde docent met moeizame onderwijsevaluaties. Hetzelfde geldt voor universitair hoofddocenten en hoogleraren: zij hebben eveneens géén BKO-verplichting. Bassie: “Het BKO-cursustraject is er voor docenten die van mening zijn dat ze nog wat te leren hebben. We bezinnen ons op de vraag hoe we de BKO voor ervaren docenten waardevoller kunnen maken. Bijvoorbeeld een


12. Wetenschap

seniorkwalificatie met een programma van intervisie en peer review.” Volgens Susan van Soest, BKO-coördinator binnen de economische faculteit, leidt het verschil tussen nieuwe en zittende docenten soms tot onderlinge wrevel. “Waarom moet ik wel aan deze eis voldoen en mijn collega niet?” Studentenfractie SAM wil daarnaast dat óók zittende docenten die slecht functioneren verplicht BKO-cursussen moeten volgen. Nu van studenten wordt verwacht dat zij zich volledig inzetten voor hun studie, mag hier ook uitstekend onderwijs tegenover staan, is de redenering.

Verplicht nummer Om het BKO-keurmerk te verdienen moeten kandidaten een portfolio opbouwen, om aan te tonen dat ze over voldoende onderwijsvaardigheden beschikken – bijvoorbeeld met onderwijsevaluaties. Vanaf hun indiensttreding krijgen docenten in principe anderhalf jaar de tijd om de cursus te volgen, het portfolio samen te stellen en de kwalificatie te halen, hoewel sommige faculteiten kandidaten meer tijd geven. Erik van Ingen, universitair docent bij Sociale wetenschappen, heeft net zijn BKO met succes afgerond. Hij vond vooral het samenstellen van dat portfolio een pijnpunt. “Het vereist een flinke tijdsinvestering, en van het samenstellen alleen leer je weinig. Het is een verplicht nummer. Je moet reflecteren op je functioneren, dat is persoonlijk niet mijn ding.” Niettemin heeft Van Ingen er geen problemen mee dat hij het BKO-traject moest volgen. “Ik vind het gek dat docenten voorheen niet standaard didactische training kregen. Dan gok je er eigenlijk op dat iedereen van nature al goed les kan geven.” Van Ingen vond het prettig om ondersteuning te krijgen bij zijn onderwijs; de BKO is hem hierbij goed van dienst geweest. Wel had Van Ingen het traject liever veel eerder gevolgd. “Het is een beetje mosterd na de maaltijd om ervaren docenten nog op didactische les te sturen. Vaak hebben ze daar ook te weinig tijd voor omdat ze druk zijn met onderzoek en publiceren. Toen ik nog promovendus was, had ik juist veel behoefte aan die ondersteuning.”

kan ik een verdere loopbaan op de universiteit vergeten. Daarnaast is het ook mijn eigen keuze. Ik heb primair op deze baan gesolliciteerd omdat ik onderzoek wil doen”. Is goed onderzoek doen dan belangrijker dan goed onderwijs geven? We vragen het aan twee onderzoeksdecanen, Han Somsen van de faculteit Rechten en Klaas Sijtsma van de faculteit Sociale Wetenschappen. “Nee”, zegt Sijtsma. “Ik verwacht van alle medewerkers in alle rangen en standen een goede bijdrage aan onderzoek én onderwijs. Wie alleen maar goed is in onderzoek doen of daar bewust eenzijdig op inzet, moet maar een baan zoeken die zich volledig op onderzoek richt. In een UD-positie moet naast onderzoek ook onderwijs gegeven worden.” Han Somsen, onderzoeksdecaan bij Rechten, is het daarmee eens. “Het uitgangspunt van een academische carrière is onderzoek en onderwijs. Wij hebben grote ambities met ons onderwijs, daar moet alle docenten aan meewerken.”

Briljante onderzoeker Oké, de onderwijseis is een serieuze zaak, maar hoe zit het dan met de BKO-eis? Vliegen universitair docenten die goed onderzoek verrichten eruit als ze het papiertje niet halen? Sijtsma wil dan toch wel “een uitzondering maken voor die ene briljante jonge onderzoeker, waarvan je vermoedt dat hij of zij

Slecht voorteken Volgens Van Ingen is de uiteindelijke evaluatie van een wetenschapper toch het meest afhankelijk van zijn onderzoek. “Als tenure tracker (een universitair docent met uitzicht op een vaste aanstelling op basis van prestatieafspraken, red.) ben ik verplicht om de BKO te volgen en goede onderwijsevaluaties te hebben.” Van Ingen denkt dat als hij het als docent slecht zou doen in het onderwijs, hij wel daar op de een of andere manier op zou worden afgerekend. “Toch word ik uiteindelijk beoordeeld op mijn onderzoek. Als ik daarin faal,


Wat is BKO? Vanaf 1 januari 2010 is het voor alle nieuw aangestelde docenten verplicht: het certificaat Basiskwalificatie Onderwijs. BKO is géén onderwijsbevoegdheid – de docent geeft tenslotte al les – maar een proeve van

wel eens op korte termijn zou kunnen doorstoten naar een Spinozapremie.” Ook Somsen gelooft wel in compensatie. “Als een medewerker faalt in het onderwijs, moet hij wel heel goed zijn in onderzoek om die schade te beperken.” Somsen is daarbij van mening dat mensen ook de kans moeten krijgen om zich als docent te ontwikkelen. “Er zijn altijd kwaliteitsverschillen tussen docenten”, betoogt hij. “Het is anders om voor een groep eerstejaars te staan dan voor een club masterstudenten. Wij houden daar als faculteit rekening mee. Een docent die moeite heeft met onderwijs, introvert is, of te zacht praat, krijgt extra begeleiding. Het is niet meteen een exit.” Die extra begeleiding is er ook als de BKO niet gehaald wordt – wat overigens nog nooit is voorgekomen. Somsen: “De BKO is een eerste opstapje naar goed onderwijs. Dat is het uiteindelijke doel: dat iedere docent het onderwijs uiteindelijk in de vingers krijgt.”

bekwaamheid. Het traject bestaat uit een algemeen deel en een facultair deel. Onderdelen tijdens het traject zijn het ontwikkelen en voorbereiden van onderwijs, het uitvoeren van onderwijs, het toetsen en beoordelen van

studenten en kwaliteitsborging. Docenten doen ‘examen’ door middel van een portfolio. Na succesvolle afronding van het BKO-traject krijgen docenten een landelijk erkend certificaat.

Coverstory .13

tekst Lieke Steijvers fotografie Christiaan Westgeest

Studeren met autisme

Vastbesloten een normaal leven te leiden, werkt Anne Marie in de Hema.

De laatste jaren kloppen er steeds meer studenten aan bij studentdecanen voor extra begeleiding bij studeren, wonen en leven. Univers loopt een dag mee met Anne Marie Haenen, die het syndroom van Asperger heeft. Ze heeft geen vrienden en haar dagindeling is heel gestructureerd. Hoe is het om te studeren met autisme?

O

p een zonnige maandagmorgen bellen we aan bij een oud winkelpand in de binnenstad van Den Bosch. Op kousenvoeten komt Anne Marie naar beneden. Ze is lang en tenger en verontschuldigt zich meteen voor de troep in huis. Haar appartement is op de bovenste verdieping, waar ze samen met huisgenoot Joost en kat Muppie woont. Er is een grote woonkamer, een aparte keuken en twee slaapkamers. “Als ik alles in één ruimte zou moeten doen, wordt mijn huis een nog grotere puinhoop”, zegt Anne Marie, een beetje beschaamd. “In een studentenhuis zou ik niet kunnen wonen. Ik heb het anderhalf jaar geprobeerd, maar dat kost me teveel energie.”

Sinds vorig jaar weet Anne Marie dat ze het syndroom van Asperger heeft, een stoornis in het autistische spectrum. Dit uit zich in een slecht concentratievermogen, moeite met plannen en het verwerken van informatie, en problemen met het aangaan van sociale contacten. De diagnose kwam voor Anne Marie niet uit de lucht vallen. “Ik wist mijn hele leven al dat er ‘iets’ met me aan de hand was, maar ik kon er de vinger niet op leggen. Ik had vaak het gevoel dat andere mensen iets wisten wat mij nooit uitgelegd was. Pas toen ik ging studeren, ging het mis. Ik liep achter met mijn studie, kreeg mijn huishouden niet op orde en raakte tien kilo kwijt.”


14. Coverstory Autisme? Autismestoornissen, waarbinnen de aandoening Asperger valt, zijn aangeboren hersenstoornissen. Mensen die aan zo’n stoornis leiden hebben moeite om de hoeveelheid details die zij waarnemen te verwerken tot een samenhangend geheel. ‘Normale’ mensen hebben een filter waardoor bijvoorbeeld geluid naar de achtergrond verdwijnt. Als je die filter mist, moet je alle prikkels (geluid, smaak, tast, zicht, reuk) apart verwerken. Daardoor duurt het soms wat langer voor iemand met autisme weet hoe hij op een bepaalde situatie moet reageren. Dat is de oorzaak voor problemen met communicatie, sociale interactie en verbeelding, maar ook bijvoorbeeld kriebelende truien, sterke geuren en drukke omgevingen.

‘Pas toen ik ging studeren, ging het mis’

Anne Marie praat snel en veel. Op het eerste gezicht voldoet ze niet aan het beeld van de stereotiepe autist, maar toch merk je goed dat ze zich ongemakkelijk voelt bij zoveel aandacht. Haar ogen schieten op en neer tussen de interviewer en de fotograaf. Ze transpireert hevig. Ze is zich echter opvallend bewust van haar gedrag en heeft geleerd er luchtig mee om te gaan. “Ik moet eigenlijk altijd twee setjes kleding meenemen”, zegt ze lachend. Anne Marie was bereid om Univers een dag in haar leven mee te laten kijken. Het lijkt haar goed als andere studenten weten wat het betekent om een autistische stoornis te hebben. De dag van Anne Marie begint met een bezoek van haar begeleider Anne. Samen nemen ze de week door: de planning, de colleges, het eten en de boodschappen. Het helpt Anne Marie om structuur aan te brengen in haar leven. “Als ik aan veel dingen tegelijk moet denken ben ik het overzicht kwijt. Dan raak ik meer en meer in mezelf gekeerd.” En wat gebeurt er dan? “Dan doe ik helemaal niks meer, raak ik compleet verlamd. Het is voor mij alles of niets. Als ik bijvoorbeeld een ingrediënt ben vergeten in de supermarkt dat in een bepaald gerecht hoort dat ik wil maken, dan kook ik die avond maar helemaal niet, en smeer ik een boterham. Alles moet perfect zijn. Ik verzand heel erg snel in details en moet moeite doen om hoofd- van bijzaken te onderscheiden.” Wanneer was de laatste keer dat dit gebeurde? “Gisteren nog. Dan ben ik aan het stofzuigen, en zie ik van alles


Steeds meer autistische studenten Het aantal autistische studenten dat om hulp vraagt is de afgelopen jaren sterk gestegen, zegt studentendecaan Dorine Roestenberg. Tot voor kort deed Tilburg University weinig voor

liggen op het tapijt. Ik heb dan de neiging om uren te stofzuigen, ik zie die details beter. Maar daardoor blijft de rest van mijn huis alsnog een puinhoop.” Begeleider Anne vult aan: “Met studeren is dit ook erg lastig, daar liep je ook mee vast. Anne Marie wil álle kleine details begrijpen, alles doorgronden. Maar daarmee krijg je je werk natuurlijk nooit af.” Anne Marie: “Als ik een essay moet schrijven kan ik uren blijven hangen bij de eerste twee zinnen omdat ik wil dat die perfect zijn. De rest van het stuk blijft dan liggen.” Hoe lossen jullie dit op? “Met mijn begeleidster maak ik een strakke planning hoeveel tijd ik aan de opdrachten mag besteden. Ik moet een wekker zetten en als die af gaat moet ik stoppen. Ik moet alle opdrachten en teksten uitprinten, zodat ik ze rustig voor me zie. Als de docent iets onlogisch doet, bijvoorbeeld op Blackboard schrijft dat we eerst opdracht vijf moeten maken en daarna pas opdracht vier, raak ik in verwarring. Op Blackboard staat heel veel informatie, en je moet zelf je rooster vaststellen. Ik ben altijd bang dat ik iets mis.”

Normaal leven Ondanks haar stoornis is Anne Marie vastbesloten om een zo normaal mogelijk leven te leiden. In het weekend werkt ze bij de Hema op station Den Bosch. Na de lunch om half een – altijd rond dat tijdstip, anders vergeet ze om te eten – lopen we via een rechte weg naar de Hema toe, altijd aan de linkerkant. “Hier lopen de minste mensen.” Anne Marie wordt enthousiast onthaald door haar collega’s.

hen. “De stoornis wordt tegenwoordig in een vroeg stadium herkend, waardoor jonge mensen op de basisschool en de middelbare school al goede begeleiding krijgen.” Dit studiejaar zijn de studentendecanen gestart

met intakegesprekken voor aankomende studenten. “We gaan uit van een hulpvraag van de student of van de ouders”, zegt Roestenberg. “Sommige ouders willen een ‘buddy’ voor hun studerende kind, of de student wil graag

Coverstory .15

“Kom je vrijwillig werken vandaag?” Ze weten allemaal dat Anne Marie autistisch is, ze is daar vrij open in. “Als het heel druk is, geef ik ook aan dat het me te veel wordt, dan neemt een collega het over.” Het lukt Anne Marie, ondanks het feit dat het soms enorm druk is in de winkel, om met alle winkeltaken mee te draaien. Maar er zijn ook grenzen, bijvoorbeeld wat betreft flexibiliteit. “Ze kunnen wel proberen om mij meer in te plannen dan ik aangegeven heb, maar dan ligt er binnen de kortste tijd een berg afwas op het aanrecht, was in de wasmand en een hoop stront in de kattenbak waar je niet meer vrolijk van wordt. Dan functioneer ik niet meer goed.”

Donkere gangen Vier dagen per week volgt Anne Marie colleges aan de UvT. De Tilburgse campus is een fijne plek voor haar: de grote witte gebouwen geven haar rust. De grootste uitdaging is de mensa. Door de ogen van Anne Marie valt ineens op dat er wel tien verschillende broodjes, twintig verschillende beleg en zes verschillende soepen zijn. “Het wordt heel chaotisch in mijn hoofd als ik hier mijn eten moet kiezen. Meestal neem ik dus wat ik vaker heb gegeten.” Als het even kan, mijdt Anne Marie ook de glazen gang in gebouw C. “Als er veel mensen door die gang lopen word ik onrustig, de stemmen galmen in mijn oren en je moet vaak tegen de stroming in.” Daarom loopt ze het liefste binnendoor, via de donkere gangen in de gebouwen, zodat ze weinig mensen tegenkomt. Vind je contact met medestudenten lastig? “Ik vind het moeilijk om gewoon relaxt te kletsen over koetjes en

regelmatig contact met de studieadviseur. Met de Stichting MEE zijn we bovendien in gesprek over hulp bij op kamers wonen.”

kalfjes, ik sla dan dicht. Mijn medestudenten zijn met compleet andere dingen bezig, met uitgaan, met jongens, terwijl ik al blij ben als ik de dag een beetje goed gepland doorkom.” Vind je dat vervelend? “Ik heb niet zo de behoefte om met mensen over onzin te praten. Ik heb ook niet echt vriendinnen. Ik ben opgegroeid met een broer en broertjes, mannen zijn gewoon wat minder gecompliceerd. Het liefste praat ik over politiek of over mijn studie. Ik heb wel al twee jaar een relatie, met een jongen die flink ouder is dan ik. Hij heeft de stoornis ADD (Attention Deficit Disorder red.), maar dat is juist een voordeel. Ook hij kan niet veel aan, de radio staat zacht in de auto, hij vindt structuur in de dag heel prettig en daardoor kunnen wij elkaar begrijpen zoals anderen dat niet kunnen.”

Toekomst Anne Marie is positief gestemd over de toekomst en staat volledig achter haar studiekeuze. “Sommige mensen vinden het raar dat ik als autist communicatiewetenschappen studeer maar voor mij is het juist verhelderend. Taal en tekst hebben altijd mijn interesse gehad en ik ben me altijd heel bewust geweest van hoe mensen communiceren. Wat dat betreft is mijn autisme een voordeel, ik pik veel details op. Wat ik mezelf wel heb moeten aanleren, is de sociale kant van communicatie. Het kost mij erg veel energie om naast alle verbale prikkels, ook nog te bedenken of een gesprekspartner reden heeft om tegen me te liegen bijvoorbeeld." Anne Marie hoopt later in het onderwijs te werken. "Dat is mijn droom, om kinderen te onderwijzen en te laten zien dat niet iedereen hetzelfde is op deze wereld.”

Eigen club voor autistische studenten Anne Marie heeft het idee om een club op te richten voor studenten met autisme, om ervaringen uit te wisselen en elkaar te helpen met studeren. Heb je autisme of een aan

autisme verwante stoornis en wil je in contact komen met Anne Marie? Stuur dan een mailtje naar [email protected]. Univers 13 oktober 2011

16. Lifestyle

coördinatie Tom van Nuenen

Speak up!

'Leven in wetenschap' Wie aan een universiteit wil (over)leven in de wetenschap heeft behoefte aan leefregels. De normen die mijn academische bestaan hebben bepaald, zijn gebaseerd op vier centrale waarden: creativiteit, openbaarheid, grondigheid en dienstbaarheid. Integriteit is een waarde die deze vier waarden overkoepelt en betreft zowel de verzameling van gegevens en hun bewerking tot publicaties als de relatie tot onderzoekssubjecten, collegae, uitgevers, opdrachtgevers en last but not least lezers. Creativiteit vraagt om mateloze nieuwsgierigheid op eigen en aanverwante vakgebieden, de bereidheid tot theoretische en/of methodische overschrijding van de altijd willekeurige grenzen tussen disciplines en een aanhoudende internationale oriëntatie van het eigen onderzoek. Openbaarheid veronderstelt passende publicatie van onderzoek op wetenschappelijke fora, stevige inzet voor de instandhouding van de academische infrastructuur in de vorm van tijdschriften en boeken en openhartige communicatie met de buitenwereld. Grondigheid vereist onder meer dat men zelf actief voorwaarden schept voor deugdelijk onderzoek, in het bijzonder een programmatische aanpak van de eigen activiteiten gedurende een reeks van jaren en de formatie van onderzoeksgroepen waarbinnen kritisch kan worden gediscussieerd over eigen en andermans onderzoek. Dienstbaarheid betekent dat men de maatschappelijke verantwoordelijkheid van de universiteit concreet gestalte geeft door – al dan niet op verzoek van overheden en/of andere belanghebbenden – in alle onafhankelijkheid en onpartijdigheid moeilijke maar relevante kwesties aan onderzoek te onderwerpen. Voor zulk onderzoek in de maatschappelijke frontlijn is de universiteit meer geschikt dan welke andere instelling ook. Dit alles wil niet zeggen dat (over)leven aan een universiteit makkelijk is. Drie problemen plagen het bestaan: de massificatie van het onderwijs, de centralisatie van de onderzoeksmiddelen en de bureaucratie door de dubbele (academische en ambtelijke) hiërarchie. Het huidige kabinet doet alleen wat aan het eerste probleem. De twee andere woekeren voort. Cyrille Fijnaut, hoogleraar rechtsvergelijking, sprak op 30 september zijn afscheids rede uit. Hij werkte elf jaar aan de Tilburg Law School.

I-con

'Als ik triest ben, geef ik veel meer uit aan kleding'

Kleding: Het meeste komt uit China, de muts is van H&M. Mijn favoriete merk is BNY. Accessoires: Knalgele iPhone-case, grote rode horloge, jaren vijftig bril, postbag. Alles uit Hongkong, van wat betere Chinese merken. Winkels: Ik ben pas een maand in Nederland. Nog niet veel winkels gezien maar in China zijn de winkels en malls veel mooier. Uitgave: Dat hangt ervan af: als ik triest ben, geef ik veel meer uit aan kleding dan in een vrolijke bui. Ik vind alles hier goedkoper dan in China. Een iPod bijvoorbeeld is hier stukken betaalbaarder. Hang out: Ik heb nog geen leuke plek gevonden. Idool: Jay Chou, een Taiwanese R&B singer-songwriter. Hij combineert popmuziek met Chinese en klassieke muziek. En Jason Chan, een zanger

Trendspotting

Word feud

Wat zijn de laatste trends op de Tilburgse campus? Univers zit bovenop alles wat hip & happening is. Deze keer: Wordfeud.


Gary Choh uit Guang Zhou Sinds een maand in Nederland

en acteur uit China die nu in Canada woont. Film: Star Wars. Game: Alles van Gundam – een Japanse anime-serie met gigantische robotten. Daar ben ik helemaal verslaafd aan.

Je zou zo onderhand de indruk krijgen dat niemand nog aan Twitter, Whatsapp of bellen doet. Het is alles Wordfeud wat je ziet of hoort. Een café in Zwolle schijnt het zelfs verboden te hebben. Dan loop je dus echt hopeloos achter als je het nog niet op je smartphone hebt geïnstalleerd. Wordfeud is gewoon scrabble maar, omdat je het op je telefoon speelt, weer helemaal van deze tijd. Eén potje kan uren, dagen of zelfs weken duren. Dat is prettig. Je zoekt en legt je woordje als je even tijd hebt. Bijvoorbeeld bij een saai deel in een college, de ov-reis

Lifestyle .17 Tv-programma

Wè nou?

What not to watch

Avondcolleges De randen van de avond of de randen van de ochtend? Als je niet gewoon overdag college kunt krijgen, wanneer dan? ‘s Avonds, zegt collegevoorzitter Hein van Oorschot. En door het tekort aan collegezalen zal dat vaker gebeuren. Wè nou? peilde het (gebrek aan) enthousiasme bij studenten. “Alleen deze week heb ik al drie avondcolleges. Heel vervelend, je kunt je dan minder goed concentreren. Vaak zit er ook heel veel tijd tussen een dagen een avondcollege. En als je zo lang moet wachten heb je er minder zin in. Wat mij betreft mogen ze ook heel vroeg in de ochtend gegeven worden.” Eefje van Dongen, Recht en management “Avondcolleges zijn klote. Ik doe liever andere dingen op een avond. Maar heel vroeg in de ochtend zie ik nog minder zitten. Kwart voor negen vind ik al heel vroeg. Soms moet je vooraf ook nog dingen voorbereiden, zoals sheets uitprinten. Je moet ook rekening houden met studenten van buiten de stad, die moeten ook nog met het OV naar Tilburg kunnen komen. Als dat de keuze is, heb ik toch liever college in de avond.” Jasper Wijmans, master Marketing management “Ik denk niet dat veel mensen zullen aanschuiven bij avondcolleges – al ik zou zelf ook gaan als het ‘s avond was. Ik denk wel dat je dan veel minder oppikt, als je er al een hele dag hebt opzitten. Ik heb liever ’s ochtends vroeg college, dan ben je veel frisser. Mehdi Sadat, Internationaal recht “Avondcolleges vind ik verschrikkelijk irritant. Ik heb nu college om één uur en daarna om half zeven. Dan heb je een periode van uren die te kort is om naar huis te gaan en in de tussentijd kun je ook weinig nuttigs gaan doen. Een slechte zaak. College in de vroege ochtend zie ik meer zitten, zeker als alles dan beter aansluit. Dan hou je tenminste nog een stuk dag over.” Jens Thomaes, Rechtsgeleerdheid

naar huis, de reclame tijdens TVOH. Of om de tijd door te komen in een blijkbaar niet zo swingende kroeg. Voor een app is Wordfeud overigens nog best sociaal. De echt levende mensen in je directe omgeving kun je gewoon laten meehelpen. Een online app mét offline interactie, waar vind je dat nog?

Uberstylisten Trinny en Suzanna waren jarenlang mijn heldinnen. Keihard, grappig en onafhankelijk. Ik was fan van hun boeken en het hilarische What Not to Wear, van de BBC waarin de meest onmogelijke vrouwen werden aangekleed. Nu fungeren ze als geïmmigreerde experts in Nederland. Het product daarvan, Missie Holland, is compleet mislukt. Elke aflevering wordt het haar, de make-up en de outfit van negen alledaagse mensen onder handen genomen. Maar die kritische onafhankelijkheid van vroeger hebben ze duidelijk in Engeland gelaten. Het programma is door en door gesponsord door Shoeby en diverse ondergoedmerken. De kandidaten worden zogenaamd van straat geplukt, maar ik heb bij herhaling professionele figuranten gezien. Voor de nodige emo-minuutjes in het programma worden de deelnemers ook nog gemaand hun privéleven te verkopen. Dat alles vergeef ik Trinny en Suzanna, als ze de boel maar goed aankleden. En dát doen ze niet meer. Alle vrouwen werden in veel te strakke glimmende jurken gehesen, overdadig opgemaakt en voorzien van Beatrix kapsel. Hun borsten – die Trinny liefkozend monotits, dancing tits en hanging tits noemt – worden opgehesen in Belgisch ijzerwerk van voor de oorlog. De kandidaten vertonen welgemeende schrik na het zien van hun metamorfoses in de spiegel. Ik leef met ze mee: dit doe je echt nooit meer aan. Was de haarlak uit je haar en trek je joggingbroek aan, dan zie je er beter uit dan na Missie Holland. Maar één ster voor de BBC-afdankertjes. FB Trinny & Susannah: Missie Holland RTL 5

Boek

Jihad met sambal Na het zien van Zomergasten met Step Vaessen wilde ik het boek Jihad met sambal meteen aanschaffen. De correspondente van Al Jazeera zorgde samen met Jelle Brandt Corstius voor de beste aflevering van Zomergasten van dit seizoen. Het boek leest als een reportage. De schrijfstijl is helder, bondig en af en toe staccato. Je voelt dat Step normaal twee minuten heeft om haar verhaal te vertellen in het NOS-journaal of bij Al Jazeera. Maar ze schrijft vooral persoonlijk – een Limburgse die heel gewoon hard werkt. Als correspondente Indonesië komt Step op tal van plaatsen voor interviews. Ze vertelt over de hoogwaardigheidsbekleders waar ze mee spreekt, de moraal aangaande geloof, drank, seks en varkensvlees. Met haar vrijgevochten producer Utet en haar integere cameraman Bobby exploreert ze de grote verschillen tussen Java, Bali & Papoea. Heel kwetsbaar is Step als ze over haar relatie met haar ex-man spreekt. Ondertussen twittert en facebookt ze met Khalil, een Amsterdamse Marokkaan, een rode draad in het boek. Maar het leuke is, je kan zelf ook een mooie rode lijn maken terwijl je het boek leest; je volgt Step op Facebook en Twitter; je bekijkt haar foto’s op Yfrog. Step is dichtbij. Dat maakt dat ik haar in mijn hart sluit en daardoor meer ga begrijpen van de Islamitische cultuur in Indonesië, de zelfmoordaanslagen en zelfs de president als een bekende ga beschouwen. FB

Wat er ook gebeurt, Univers heeft er een mening over. Ga naar UniversOnline en lees onze recensies.

Step Vaessen– Jihad met sambal, € 14,95


18. Science & School

text Malini Witlox illustration Bas van der Schot

PhD without a cause Will PhD students in the future be paid a salary or will they be receiving a bur sary for their activities? State Secretary Halbe Zijlstra of the Ministry of Education, Culture and Science intends to introduce a bursary system.

T

he State Secretary aspires to adjust the law in order to allow universities to assign PhD students in the capacity of regular students to research projects. The aim is to increase the number of PhDs. At the moment, there is no lack of applications for these positions, but in most cases too little funding is available to remunerate all research proposals. Zijlstra’s proposal is not at all being welcomed by PhD students. Nearly 3000 people signed a petition on a purpose-made website in protest against the introduction of a bursary system for PhD students, says initiator Matthias van Rossum, himself a PhD at VU University Amsterdam. The Dutch Lower House has some doubts about the proposed bursary system and therefore imposed some conditions. A bursary system will only be allowed if a clear distinction is made between salary-paid PhD students who also lecture to students, and bursary-awarded PhDs who don’t. Apart from that, the introduction of a bursary system should in no way be at the expense of the number of teachers at the Dutch institutions for higher education. Last of all, the Lower House requires the government to keep it informed of any effects following the introduction of the bursary system, including the availability of university teachers.

Foreign systems All but three European countries have a bursary system in place. According to Van Rossum, the call for the introduction of a bursary system in the Netherlands has to do with the Bologna Process. Its purpose is to even up the rules and regulations among the European institutions for higher education. This will also allow for an easier international exchange of PhD students. However, PhDs are tasked with many more things besides


research, Van Rossum argues. “In the Netherlands, many PhD students give a lot of lectures as well, apart from doing research. More often than not university professors also assign them with a subject for their thesis, without the student having a say in the matter. This indicates that a being a PhD can be regarded as much a job as any other. We believe that the desire to obtain a PhD degree will decrease when a salary won’t be offered in exchange. Dutch PhD students may be better paid compared to their British counterparts but it should be taken into account that they also publish far more. Moreover, in the Netherlands the average amount of time spent on a PhD thesis is 4.9 years, whereas the average in the U.K. is 7.5 years.”

Vague Linda Klumpers is chairwomen of PNN, the national interest group for PhD students. According to her, Zijlstra has said in a personal conversation that he “won’t allow for more than ten percent of the Dutch PhD students to be considered as bursary PhD students.” Klumpers: “That wouldn’t be as much of a problem. Each year, about 3500 to 4000 people obtain a PhD. In that case, ten percent is not a considerable number. We do fear however, that students will prefer a job at a commercial company to not receiving a salary and that less capable foreign PhD students will come to the Netherlands to obtain their degree.” Klumpers disagrees that since a majority of the European countries has introduced a bursary system, the Netherlands should follow their example. “Both the European University Association (EUA) and the European Union have published documents stating that the Dutch system works very well and should in one form or another be emulated by other countries.”

For more information on the bursary system, check out UniverOnline.

Science & School .19

Masterpiece

Try a little Twitter tenderness Lonneke Helmer

How should companies deal with the razor sharp criticism of angry Twitter users? Taking responsibility and displaying empathy helps somewhat, shows research by Lonneke Helmer, a now former student of Business Communication & Digital Media. Tweeted complaints are usually seen by a large audience. So it’s hardly surprising that Dutch companies increasingly assign so-called web care teams to respond to online expressed grievances. Helmer studied the influence of the company’s responses in her master thesis. The response to twitter-complaints could either be classed as empathic or unsympathetic and the company could either take responsibility or deny any wrongdoing. Helmer looked into the effects of these types of responses on the corporate image and the reader’s manner and intentions. Her research project was brought about by the so-called ‘twitter war’ waged by well-known Dutch comedian Youp van ’t Hek on

T-Mobile at the end of last year. Resorting to Twitter, Youp tried to resolve a long-term complaint with T-Mobile. His tweets were retweeted en masse and other media covered the story extensively as well. In the end, this allegedly led to several tons worth of image damage to T-Mobile according to web research agency Buzzcapture. Helmer’s research shows that an empathic response to a tweeted complaint has a slightly positive, influence on the corporate image and the manner and intentions of the reader. In most cases taking responsibility has a significantly stronger influence. Various types of word-of-mouth advertising showed little effect. Although the results of displaying empathy were less significant, Helmer thinks it is advisable to respond in a sympathetic manner, especially when the company cannot take any responsibility. Displaying empathy can lead to a less negative assessment of the company’s response, which in turn will disincline people to pass on negative word-of-mouth advertising. FB

Pros and cons of stamp collecting

Investments in arts and stamps are lucrative, but less lucrative than shares.

Eureka!

Depressed CFO’s

The worldwide recession keeps the manager’s spirit down, according to results of the CFO Survey. Almost two

thirds of the Chief Financial Officers (CFOs) in the USA and Europe are pessimistic about economic developments. In Asia and China the number of optimists has declined as well, according to the survey conducted by Tilburg University and Duke University. The biggest shared concerns are the weak consumer demand, the price pressure and global economic instability. These sentiments could possibly bode for another recession. In Europe, the pessimism is most sizeable: 40% of the CFOs are said to worry about the prospects of their own company. The prospects in the USA and Asia are slightly better: a small growth in employment, investment and profit is expected.

This was found by Christophe Spaenjers, who investigated the profit made from collector’s items such as art and stamps. Spaenjers found out that ‘passionate investments’ are often profitable in the long run, but less profitable than share returns. The main yearly return of stamps, art and violins varies between 2.5% and 2.9%, while shares brought in 5.3%. Due to the high transaction costs and risks, art is mostly interesting for wealthy investors with a long-term horizon. The price of collectors’ items fluctuates due to macro-economic variables. For instance, the price of stamps will rise during times of uncertainty about future inflations.

Same sex? Pay less

Microcredit customers pay less for their pensions when they do business with same sex bank employees. According to

Prof. Thorsten Beck, sex is taken into account when loan officers estimate their customers’ solvency. Beck and his fellow researchers sought an answer to the question whether sex matters when interest rates are defined

for smaller types of loans. There are no standard rates in the microcredit markets: loan officers decide the interest rate per customer. According to the data, both male and female employees charge less interest rates for their same-sex customers. The difference: nearly 0.3 percentage points. The research is in line with earlier findings, stating that group characteristics can predict people’s social preferences. Sex, age, ethnicity and family bonds all play a part.

Return to sender: postage stamps less lucrative than shares

Univers 13 13 oktober oktober 2011 2011 Univers

20. International text Tom van Nuenen

Who protects the tenant? It’s not his study in Tilburg that left the biggest mark on Herison Purba (28) from Indonesia. The international student is troubled by the issues he had with his housing corporation due to rental problems – which even led to a lawsuit. He feels the university should offer better protection in these kinds of situations. Who is responsible?

T

o help foreign students find a place to stay during their time here, Tilburg University cooperates with housing companies. These offer rooms to foreign students like Purba, which can either be booked through the internet or on the spot. Purba chose for the latter. When the student arrived at the office of one of these housing company, they offered him a list of rooms specifically for international students. This is where the problems started. To his surprise, the rooms were different from other ones he saw on the housing corporation’s website – and more expensive as well. Still, he feels he had no choice but to take a room. “I had to sleep somewhere that night”, he says.

Legal issues The problems didn’t end there. The student took his issue to the Huurcommissie – an organization that focuses on disputes between tenants and lessors. They decided that Purba had been paying too much for his room – up to a total sum of about €2000. They also found out that the name of the landlord with whom Purba had signed a contract with, was a fake name. “After researching the matter, the true owner of my house was traced. After completing all the documents and payments needed, the court forced the owner to give my money back. However, by this time the company said that they were bankrupt. My hope was starting to vanish, because bankruptcy would make it far more difficult to get my money back.”

Herison Purba: 'The university put me in contact with this company'


After a long and exhaustive process that took nearly two years, the company finally agreed to pay Purba got his money back. At least, part of it. “It’s not everything they owe me, but my study is almost finished. I’ll be going back home in a few weeks, and there’s no time left for me to continue this legal affair. I’ll have to cut my losses and move on.” Purba believes more students should be aware of institutions like the Rechtswinkel and the Huurcommissie. But even if students are familiar with these institutions, arranging everything is a costly undertaking, in terms of both time and money. “International students are not in the condition to protect themselves from this kind of practices.

International.21

It's typical for the Polish to eat spaghetti with strawberries

Column

These Romans are Crazy! Many of us don’t even stay here long enough for the time it takes to go to court. Also, taking my case to court cost me a few hundred Euros, and most of us simply don’t have that kind of money to spare.” The student wonders why the university didn’t take the responsibility to protect him from these housing issues. “After all, they put me in contact with this company. They should be the ones solving the issue.”

Responsibility So who can be held accountable? While the university does direct students to certain housing corporations or local GP’s, they are not responsible for what these companies do, Leijssen argues. “The university does not want to be a housing corporation. While I understand the worries of Purba, we are not in the legal position to act if one of these partners makes certain mistakes. The university stands for certain quality criteria, related to a certain price. These criteria have recently been reinforced in the new contracts with housing corporations. This way, when there’s an issue with a room, it can be addressed more efficiently. But at some point, the role of the university ends, and personal responsibility begins. From that point on, students will have to take certain matters into their own hands, difficult as that may be.” Still, the university tries hard to prevent these things from happening. From this year on, the university has explained more clearly to its international students that the responsibility of these kinds of services doesn’t lie with them. Additionally, there are different conditions for the housing guarantee from this academic year on. There will only be a limited number of rooms available, for a limited amount of time. Students that come to the welcome days without having booked a room will run the risk of having to find one for themselves. Leijssen: “We already see that students are much more proactive in finding rooms this way. I think that, in the end, this is the most important factor. Students should be proactive and vigilant, because there’s no way to fully protect them.”

During one of the typical Friday night gatherings I was chatting with a German girl. She enthusiastically told me about her exchange experience in Poland, which is where I come from. As much as I’m used to numerous stereotypes about Polish people, this time I experienced a real culture shock... concerning my own country. Based on singular examples, she generalised each phenomenon and assumed that it is typical for the whole nation. I have learned that it’s perfectly normal that the Polish drive cars at the age of 16. That in Polish churches everybody stands for hours. That we all speak Russian. And that it’s typical to eat spaghetti with... strawberries. I have to admit that whenever people say “Poles do this” and “Poles do that” I tend to get annoyed by the oversimplifications of my culture. Even though I realize that I do exactly the same thing by saying that every Dutch household has a deep fryer, all South Africans barbeque way too often (which IS true!), and Germans are always on time. This short episode, however surprising, was very valuable. I realized that by coming to a new environment we have a tendency for misperceptions and generalizations. Just as the famous Gaul Obelix says “These Romans are crazy!” we are likely to pick up and exaggerate on any difference between our culture and the other one. Even after short holidays in another country we come back full of wisdom about all the “cultural things” we so skilfully noticed. Nevertheless, such practice has an important role. It helps us domesticate the other culture and understand it better. Limiting a complex structure into few “facts” helps making an easier definition. However, remember that you can always meet an disorganized German, a South African vegetarian and a Polish person who prefers their spaghetti with a conventional Bolognese sauce. Sonia Kolasinska is a second-year Liberal Arts student.

Univers 13 13 oktober oktober 2011 2011

22. International text Yvonne Verschuren illustration Adrian van den Eerenbeemt

Tilburg University From local to global Is the process of internationalization, one of the key features of Tilburg University, a success? And what could be improved?

O

ver the last years, the TiU campus has evolved from a place with mostly local students to an international meeting place. English studies attracted foreign students, sign posts were rewritten in English. Halal food, Asian dishes and falafel were placed next to the sandwiches and milk. Even the university’s name got an international overhaul. During the second meeting of Toward an International Campus, around 60 participants discussed the international position of Tilburg University. The themes: culture, integration, language and services. Language spoken: English. But first, the results so far are assessed. Bart Vos, academic director of the International Business Administration, rushes over the international state of affairs. 25 percent of the students is foreign – the target is 40 to 50 percent – as is 40 percent of the coordinators. In courses, many global cases are being used. Is it a success? “It is too early to tell, but we are moving in the right direction”, he says.

Cozy with coffee Leon Oerlemans, Professor of Organization Studies, has conducted a quick survey among his foreign colleagues. They are pretty happy in Tilburg, but – to their own frustration – somehow they always end up in expat circles. They’re also less charmed by the fact they have to learn Dutch, since they are here only temporarily. Where an international environment is involved, the staff members usually bring up ideas of best practices from other countries. Some of them find the campus cold. Things would be a lot cozier with some international coffee places like Starbucks. And, if Tilburg University really wants to appeal internationally, it has to do something about the library’s opening hours, buildings


and food corners. As far as his own field of study is concerned, Organization Studies, Oerlemans argues that despite the attempts to recruit more international students, there are still not nearly enough of them. “The main problem people encounter is: where the heck is Tilburg?” the Professor notes. “Even if they’ve heard of the city, it is not always regarded as a very nice place to be.”

Start mingling What about the students? When it comes down to integration, especially the Dutch students seem to be unwilling to mingle with international students. They tend to gang up in working groups, preferably with students who speak Dutch. According to Michael Bender, Assistant Professor Cross-cultural Psychology, this usually has to do with a lack of intercultural awareness and competence among the Dutch students. “From the moment of registration onwards, you have to make it clear to these students that it is an asset to learn in an international environment and that they will benefit from it in later life – and to avoid it feeling like a burden instead of a skill they can acquire.” And even though some lecturers’ unintelligible English remains a thorn in some students’ eyes – the language of science is broken English, a saying goes – it is precisely due to this lack of competence that the Director of Education, Jörg Raab, thinks that switching to Dutch is not an option. “There are problems but I haven’t given up hope, yet. And most importantly: I want our graduates to be well equipped for consultancy jobs in international companies.” The drastic idea of introducing English as primary language at the University seems to have lost its appeal to most people. “Language is the heart and the soul of the University. We should stick to a bilingual campus”, says Raab. “The University is rooted here in Tilburg: its link to Tilburg and the local environment will remain.”

What's in the world .23 edited by Yvonne Verschuren

Minute of Fame Master’s student Ali Assouik (22) and other members of the Students in Free Enterprise (SIFE) Tilburg, set up a shop that sells repaired bikes at a cheap price to students. Bicycles that would normally end up on a garbage dump. “Students get a social bicycle for 55 euro’s”, Ali explains. “Not only is it a sustainable option, the store also offers employment to the long-term unemployed.” Finding a location, talking to potential business partners, raising a start-up capital; the last year and a half were quite a challenge for Ali. “It is a great feeling to actually get something done. I really enjoyed the entrepreneurial side of it”, he says. Ali had his best moment when a

Column

Telling Trio “Show and Tell”: it’s basically giving a short talk to an audience while showing them something (like a school pupil showing classmates an oyster shell and talking about it). There’s a mantra for fiction writers (“Show Don’t Tell”), meaning avoid too much exposition (telling) in favor of showing (action, senses etc). There’s a Polynesian ritual in which brides place their toes inside painted sea-shells the night before a wedding (“Toes in Shells”). I can’t show any of this to you so I’m telling.

Tilburg entrepreneur informed him that he wanted to start the similar Save a Bike Project in Changzhou , Tilburg’s sister city in China. “Then you feel the project is in full swing and it becomes a real thrill.” Find more info about SIFE Tilburg and the bike repair shop at sifetilburg.nl

Hello

Ni Hao Taiwan! Nanda Baars (20), a student of International Business Administration is on exchange at the National Taiwan University. Taiwan is also called Ilha Formosa, meaning a beautiful island, and not without reason with its stunning nature, friendly people and intriguing night markets. There is a certain confusion about the nature of Taiwan as a country. “The Taiwanese claim independence, but they do not have an ISO land code, so technically they are still dependant on China”, says Nanda. Interestingly enough, Independence Day is celebrated on the 10th of October, but China still claims it as a

Chinese province. The international community does not want to contradict China on this matter, although many countries sustain trade relationships with Taiwan. “The

Taiwanese have their own culture and they strive to promote it as distinct from China”, says Nanda. The traditional mandarin language that the Taiwanese speak is also different

from the simplified Chinese spoken in parts of mainland China. Nanda does not notice any sign of Portuguese and Dutch colonial presence in Taiwan, except for the presence of one Dutch temple and the unofficial Portuguese name of the island (Ilha Formosa). “Taiwanese people are very proud to be independent, thus they do not wish to preserve any remnants of the colonial period.” Unfortunately, Nanda could not fully experience the famous Full Moon Party, since it’s a special family occasion. “Since I do not have any family here, I could not really celebrate the holidays”, Nanda regrets. However, when she was waiting for the train with her friends, people offered them moon cake, a traditional Taiwanese food eaten only once a year at the Moon Festival.

Stuff to do

Free concerts in music hall 013 in Tilburg. Every third Thursday of the month, 013 introduces a new band worth discovering. Go and see the Scottish band North Atlantic Oscillation (NAO) on Stage01. Their albums got fantastic reviews. Who knows, it may be your favorite new band. 013 Trakeert, 20 October, 21.30 hours. Dutch Design is a modern, minimalist and playful design style – and it is booming. Two Dutch design schools just announced plans to open a bachelor program in China. Get an impression during the Dutch Design Week, the biggest design event in the Netherlands (150,000 visitors last year). From 22-30 October all over Eindhoven. Tilburg absurdist artist Jeroen de Leijer is immensely popular with a Dutch audience. He publishes comics and cartoons and makes illustrations (for Dutch daily newspapers, but also for Univers). His work is exhibited at gallery Ingrid Luycks in Tilburg. If you like Monty Python you may well like De Leijer’s magical objects, wood engravings, and puppet film Wiçpuklacki. From 9 October to 6 November, Nieuwlandstraat 31, Tilburg. Univers 13 oktober 2011

International starts here

Who protects the tenant? Twitter tenderness

From local to global no. 3 October 13, 2011

Independent magazine of Tilburg University

Hoe hard is de BKO? De passie van de wethouder. Alleen op de campus. Onafhankelijk magazine van Tilburg University

Recommend Documents