De M aand v an He m us november 2011 NIETS IS TE DOL
SCHNITZEL!
Blijf toch maar van die rode ringetjes af
Duitsland dus.
pagina 7
pagina 2
Strijd, spanning en sfeer 300 procent
'Van het water' door Esmee en Rieneke
Er is een merkwaardige inflatie gaande bij voetbalcoaches, stuurlieden en filiaalhouders. Honderd procent (alles dus) is niet langer genoeg, neen, we zetten ons in voor 120%. Of
Hij torent hoog boven mij uit, de brug, En grijpt met harde vingers in het gras. Voertuigen schuiven heen en terug, iemand brengt bloemen, de fanfare juicht.
voor een ander getal groter dan 100. Bij mijn eerste Head leerde ik op 70 procent te roeien. Ook wel ‘strong’ genoemd of ‘wedstrijdhaal’. Driekwart van je maximum kun je kilometers volhouden en dan doe je er aan het eind nog een schepje bovenop. Nu eist de stuurman 100 procent. Onzin natuurlijk, want dan ben je na een kilometer leeg. Roeiers doen dat ook niet – zo dom zijn ze niet. Dus gaan ze een haal maken die ze lang kunnen volhouden. Zeg 60
Ik wacht, men zal zich naar mij buigen Krom van waan en klacht, en in de golfslag troost van honderd moeders horen. Ik ga gewillig rond de nieuwe pijlers staan. Ik zal nog tegen stenen slaan als deze brug is overwoekerd en vergaan. O wolkenlucht, spiegel u in mijn huid. Ik heb mij laten leiden en omspannen en verslaan.
Algemeen Handelsblad, 23 augustus 1965
De laatste zaterdag van september, een wondermooie najaarsdag, de dag van de Eemhead. De deelnemers roeiden voor wat ze waard waren, de sfeer was opperbest. De vele vrijwilligers zorgden ervoor dat het het roeifeest werd zoals het bedoeld was. Volgend jaar weer! Foto: Yvonne Servaas
procent. En ondertussen luisteren ze naar de stuur zoals een filerijder naar de radio: als achtergrond die je niet te serieus moet nemen. Dus als de stuur tien hard vraagt (130 procent), gaan de mannen even naar 70 procent. Dat is het gevolg van inflatie: meer eisen en minder krijgen. Een ander gevolg is dat het moeilijk is
De Maand van Hemus wordt negen- à tienmaal per
What’s up?
jaar aan alle leden van Roeivereniging Hemus toegezonden. Redactie: Ellen van Leeuwen, Koos Termorshuizen, Jos
maandag 31 oktober: eerste keer winterzwemmen zaterdag 19 november: tweede ronde Hemus Driekwart woensdag 23 november: Najaars-ALV
Wassink, Gerben van IJken. Niet meer op papier? Adreswijziging? Mail naar
de weg terug te vinden. Toch moet dat, want
[email protected]
meer dan 100 procent is nonsens. [jw]
Kopij, foto’s en tips naar
[email protected]
De Maand van Hemus pagina
november 2011
2
De Bentinck Bokaal
3 Berliner Bären erobern die Niederlande Drie gehandicapte Berlijners deden mee met de Eemhead. Via Jacqueline Blom van Salland was vorig jaar al contact gelegd, en nu waren ze in de gelegenheid naar Amersfoort te komen, met ondersteuning van het Bentinck Fonds. Na afloop stuurden ze hun verhaal. -- door MatthiasWodtke Meine Jungs und ich haben seit Monaten auf diese Regatta hingefiebert, nun war es soweit am 23. um 8:37 fuhr der Zug pünktlich ab in ein für uns neues land, weil wir alle 3 da noch nie waren. Es ging zur Eemhead Regatta nach Amersfoort in den Niederlanden.
abgeholt. nach ca. 10-15min. Autofahrt sind wir am Ruderbootshaus von Hemus angekommen wo wir auch von allen ganz Herzlich Empfangen wurden. Nach dem Umziehen haben wir dann tatkräftig mit angepackt um Bänke und Tische für die Besucher
bei bringen. Nach dem Start hat uns Jet extrem gut durch den kurz gesteuert und wir haben alles gegeben so das wir im Ziel erstmal kurz Luft holen mussten und uns der Schweiz im Gesicht stand. Nach dem wir angelegt und das Boot verstaut hatten haben wir dann die Holländischen
Roel waren genauso wie wir überglücklich. Als dann es hieß „Siegerehrung für die Handicap“ da sie eben ein Sponsor gefunden hatten der Rollstuhlgerechte Mobile WC und den Pokal gestiftet hatten. Dies eben diese Ehrung „Bentinck
Nach nur 5 ½ Std. sind wir gut erholt am Bahnhof angekommen. Dort haben Wim Eddes und Wim Bosman uns freundlich im Namen des Verein Hemus Herzlich Willkommen geheißen.
Wir wollen uns bei allen Helfern, Sponsor, Gudrun Günther, SV Energie Berlin, RG Wiking Berlin und selbstverständlich beim Gastgebenden Verein Hemus für die Herzlichkeit, Offenheit und vor allem das jeder der mit uns geredet hat es auf Deutsch getan hat somit hatten wir so gut wie fast keine Sprachenprobleme. Wir Berliner Freuen uns auf das nächste Jahr in Amersfoort. Diese neue Freundschaft wir zukünftig weiter vertieft.
Dann sind die beiden mit uns zu unserem Hotel gefahren. Da wir direkt in der City das Hotel hatten mussten wir die letzten 5 min bis zum Hotel laufen. Nach kurzen Frisch machen im Zimmer haben Die beiden uns die Stadt Amersfoort ein bisschen per Stadtrundgang näher gebracht. innerhalb des Rundganges haben wir Tee und Apfelkuchen gegessen. Nach der Stadtführung haben wir uns von den beiden verabschiedet und allein ein Restaurant aufgesucht da wir Hunger hatten. Am nächsten morgen haben wir dank des Frühstückbuffets des Hotels ordentlich gut gefrühstückt. um 8:45 haben uns unsere Stf. Jet Passchier & unser Fahrer Simon Does vom Hotel
Holland genommen und habe sie dann an dieser Stelle überreicht wo alle sehr Überrascht und Dankbar waren über diese Geste von uns. Nach dem der offizielle Teil vorbei war. Konnten wir ausgiebig reden und Feiern und die wunderschöne Sonne von 22°C genießen.
Wim hat uns Sonntagnachmittag dann noch zum Bahnhof gebracht und wir konnten dann im Zug schön uns über da WE unterhalten und uns ausruhen.
aufzustellen. nach dem wir unser Boot ins Wasser getragen und es eingestellt hatten hieß es schon „leinen Los“ und wir sind dann mit Wim und mit Jet als stf. zum Start gerudert. Im Start bereich war schon einiges los und wir konnten noch Jet unsre komandos
Handicaps richtig begrüß da wir eben schon rechtzeitig um start gefahren waren. Philipp wurde immer sofort als erstes begrüßt. Das wieder sehen nach einer ganzlangen zeit von Gut 1½ Jahren war herzlich und groß vor Freude. Ester, Jaqueline, Bep, Max und
Bokaal“. Wir waren sehr überrascht das der Sieger hieß Berlin SV Energie Berlin /RG Wiking Berlin. Waren außer sich vor Freude und nahmen den Pokal entgegen natürlich war ich vorbereitet und habe eben auch Souviniers aus Berlin mit nach
De HOLA op reis
Hemus verovert Saarland De HOLA - ‘Hemus Oudelieden Acht’ - is voor een fotoshoot naar Duitsland afgereisd, om precies te zijn naar de Saarschleife, een fraaie meander in de Saar, zo’n 50 km onder Trier. Laat de foto’s maar voor zichzelf spreken. Wie denkt dat het leuk is om mee te doen, en zin heeft om elke vrijdag te boordroeien, is welkom bij de HOLA.
Insgesamt fanden wir 3 die Niederlande sehr gut. Ich ganz Persönlich finde es auch eine Vorzeige Sache für den DRV da eben das 3. Handicapboot international erfolg hatte neben dem ID und dem LTA 4+ Boot.
De Maand van Hemus pagina
november 2011
De wedstrijd
Eemhead 2011
3
Vrijwilligers
Zoals ieder jaar zaten we - de Eemheadcommissie - tot de sluiting van de inschrijving sidderend naar het scherm te staren: hoeveel ploegen zijn er dit jaar? zijn er leuke velden? doen er beroemdheden mee?
Zoals ieder jaar zaten we ons al maanden van tevoren druk te maken: gaat het lukken? zijn er genoeg vrijwilligers? komt de vergunning af? en de stremming voor de overige scheepvaart?
Zoals bijna ieder jaar viel het weer allemaal ontzettend mee: met dik 120 deelnemende ploegen zat het helemaal goed. Lekker veel eigen leden ook. En veel jeugd. En zoals elk jaar die dames-dubbel 8 van De Eem.
Wie erbij geweest is, zal weinig onregelmatigheden of lange gezichten gezien hebben. Het grote aantal vrijwilligers dat ziel & zaligheid in deze dag gestoken heeft, heeft ervoor gezorgd dat de dag vlekkeloos verlopen is.
Het hoofdnummer bij de dames is die naam niet zo erg waard dit jaar: maar één ploeg. Die wint. Dat is een van de aparte dingen van de Eemhead, dat nummers met maar één deelnemer toch doorgaan. Of dat volgend jaar ook zo is, is nog even de vraag. Want we zien het als een roeifeest, een echte ‘roei-ontmoeting met wedstrijdkarakter’. Bij de heren zijn er in totaal acht achten. Altijd leuk om te zien. De Hola liet zowaar een 8 van De Eem achter zich: eindelijk. Maar na afloop vertelden ze fijntjes dat 6 van de 8 voor het eerst een wedstrijd in die boot roeiden. Toch waren wij lekker sneller. Het hoofdnummer - de heren 8 werd door Aegir gewonnen in een nette tijd van 26.52,7, dik twee minuten langzamer dan het baanrecord van de Holland Acht uit 2005. De C-vieren werden vooral door onze eigen leden gevaren. Bij de heren won de ploeg van Joep Spoor nipt van de Zwolsche. Er deed één jongens-18 ploeg mee in de C-vier, de Hemus-jongens met Alex Nap. Op zich niet zo boeiend, ware het niet dat ze net begonnen zijn met roeien, en direct het baanrecord aan gort voeren. Daar zit meer in! De inspanningen om, gestimuleerd en gesteund door het Bentinck Fonds, een veld gehandicapte roeiers het water op te krijgen, beginnen vrucht te werpen. Met ploegen van Salland, Rijnmond, De Zwolsche, Energie/Wiking Berlijn (zie de achterpagina) en Ank Verrips, is de deelname groter dan ooit. En het leuke is dat nauwelijks te merken is dat er gehandicapten meevaren onder al die boten.
Met de klok mee: winnaar Aegir bij H8+ | supertaart | Jan Breg & Henk van de Belt | stoelmassage op initiatief van Ilja van Buitenen | Piet Kunst & Feike Tibben bij het krieken van de dag | Egbert Broers ziet ze komen | tijdregistratie met Mirjam Schippers, Moos Hoek, Marco van der Eijk en Vera Blok | het pontje
niet zo
maar zo
Waar is je riem, jongeman?
Keurig, alles onder controle.
Er waren heel wat taarten gebakken, broodjes gesmeerd voor degenen die de hele dag op het water waren zoals kamprechters, starters en zo meer, de boeien waren - 8 kilometer lang is ver! - een dag tevoren uitgezet, parkeerwachten waren de hele dag in touw, hekken, fietsenrekken, banken, toiletten, douches, geluidsapparatuur alles was ruim tevoren gehuurd, in juni hadden we al een mailing met een affiche naar alle roeiverenigingen gestuurd, met z’n tienen is een week tevoren de hellingbaan gebouwd, en het vlot voor het pontje, het oude vlot - dat we aan de kanoclub hebben geschonken - hebben we gerenoveerd en was weer tiptop qua drijfvermogen, nieuwe tenten gekocht, stopwatches gecontroleerd, en batterijen vervangen, portofoons gehuurd, en roeptoeters, Feike besteld, die deze keer zijn zoon meenam, de automatisering gecontroleerd, wisselgeld gehaald, een lekker bar-assortiment ingekocht, de maaltijd voorbereid, EHBO besteld, en de Reddingsbrigades, alle boten gecontroleerd, het SITA-terrein schoongemaakt en opgebouwd, en nou vergeet ik de rest nog. En de volgende dag alles weer opgeruimd.
• afgeroeid SO2/1x: Judith Veersma (met inklim)
• in uit slaan we over De slechte vulling van deze rubriek wordt veroorzaakt door de afwezigheid van Hugo...
De Maand van Hemus pagina
november 2011
Een nieuw geluid Lente in Amersfoort
4
Slagklaar maken De start is in zicht
-- door Peter Slagter, voorzitter
-- door Marco van der Eijk
Onze voorzitter laat zich meeslepen door de indian summer van dit jaar. Hij constateert allerlei nieuwe ontwikkelingen, en bezoekt tussen zijn ongetwijfeld drukke werkzaamheden door de botenhuizen aan de Thames in Oxford.
Het werk in de Nieuwbouwcommissie komt erg overeen met een roeitocht bij zwaar weer. Volhouden dus, want de start is in zicht, zo mijmert Marco namens de Nieuwbouwcommissie.
Het voorjaarsgevoel bekruipt je als je op een zaterdagmiddag op Hemus komt. De nieuwe Hemusgeneratie geniet zichtbaar van al het mooie wat het roeien te bieden heeft. En het alleraardigste is wel
slag te gaan. Ook kunnen veel andere verenigingen hier wat van leren. Door de jeugdbegeleiders word je in het begin niet, zoals bij veel verenigingen, alleen op je rechten en plichten gewezen, maar wordt je verteld
Als we deze uitdagingen hebben overwonnen, gaan we met elkaar in gesprek over hoe we er onze sociëteit en botenhuis van gaan maken. Naast de lente en zomer is er ook nog een beetje herfst. In een ver ver-
Een Eemheadpontje vol Nachwuchs foto: Suzanne Heijbrock
dat er kleine Koopmannetjes, Berlineckjes, Broersjes en zelfs een Slagtertje tussen lopen. Bij onze oosterburen hebben ze hier een mooi woord voor “Nachwuchs”. Het betekent dat we als Hemus volwassen aan het worden zijn, en dat de vaders zich niet meer kunnen laten gaan, maar ook op de club in een voorbeeldfunctie zitten. Het mooie van dit alles is wel dat het ogenschijnlijk vanzelf gaat. Nu weten we wel dat dit niet helemaal het geval is maar het heeft wel de mooie uitstraling van het roeien leuk vinden en plezier met elkaar hebben. Voor Hemus is het goed dat een grote groep vrijwilligers er plezier in heeft met de jeugd aan de
wat voor leuke dingen er allemaal staan te gebeuren. Naast de lente was er ook nog een beetje zomer tijdens de Eemhead. Op een van de mooiste dagen van de afgelopen jaren is de Eemhead verroeid. Het lijkt zo vanzelfsprekend, een wedstrijd uitschrijven en varen maar, maar in werkelijkheid is het een buitengewone inspanning voor al die vrijwilligers om de wedstrijd in goede banen te leiden. Ten aanzien van het Huis van de Watersport liggen we nog steeds op koers met onze nieuwbouwplannen. De belangrijkste thema's van deze maanden zijn de dijk een zetje geven zodat we er kunnen bouwen, en het scherp krijgen van de financiering.
leden was er de befaamde FFF8. Met overwinningen tijdens de Eemhead, Alkmaar-Akersloot, Zwarte Water enz. had deze groep een zelfbenoemde sterrenstatus verworven. Helaas door allerlei vaderlijke verplichtingen is de ploeg langzaam ter ziele gegaan. Maar wat schetst eenieders verbazing: onder de dekmantel van de JOHOLA, wat niet meer betekend dan Jonge Hemus Oudere Lieden Acht, is een groot deel van deze mannen op de zondagochtend weer in de boot te bewonderen. Zeg maar een aantal roeiers die in de herfst van hun roeiend bestaan zitten. Dus eigenlijk vallen de herfst en de lente hier een beetje samen.
In Oxford staan de botenhuizen klaar om meegenomen te worden foto: Peter Slagter
De tocht naar Baarn was heftig. Rukwinden stuwden grote golven tegen de boeg en de harde regen werd af en toe slechts kort onderbroken door nog heviger hagelbuien. Eén van de roeiers sloeg een snoek en de kracht die daarbij vrijkwam had de rigger verbogen. Een ander had last van zweepslag in de kuiten. Bij de Grote Melm wilde de stuurman de boot de luwte in sturen, maar uit de boot klonk een resoluut: “Ze wachten in Baarn op ons”. Op karakter werd doorgestampt. Eindelijk klonk vanaf boeg: “Ik zie de huizen van Baarn”. Toen de gehavende ploeg bij Baarn kon laten lopen, klonk de stem van de kamprechter: “Mooi, iedereen is opgeroeid. Maak maar rond. De wedstrijd naar Amersfoort gaat bijna starten.”
Bovenstaande is geen verslag van de Eemhead, maar beschrijft meer de gang van zaken rond de nieuwbouw. Na jaren zwoegen, waarbij soms pittig is gediscussieerd binnen de vereniging over de te volgen koers, bereiken we nu het punt dat we kunnen “rondmaken” om te starten met het echte werk. Het verzoek van Hemus om de dijk te verplaatsen, met de financiële onderbouwing daarvoor, wordt inmiddels door het college van B&W vertaald naar een voorstel aan de gemeenteraad. De planning is dat het daar in december wordt behandeld. Het college heeft, in de aanloop, al een voorstel neergelegd om het overschot in de sportbegroting van 2011 bij de besluitvor-
ming te betrekken. Als de raad het financieringsvoorstel van het college overneemt, is dat het signaal om ons te gaan richten op de realisatie van de nieuwbouw. Het proces gaat dan een nieuwe fase in.
Het wordt dan tijd om opnieuw in de handen te spuwen en ons als vereniging eendrachtig voor te bereiden op de race naar de finish. Het structuurplan zal worden uitgewerkt in een Voorlopig Ontwerp. De nieuwbouwcommissie zal andere commissies uitnodigen om de plannen te bekijken en waar mogelijk te optimaliseren. Met het Waterschap zal de precieze ligging van de dijk worden afgestemd om de kosten van de dijkverplaatsing te beperken. De financiering zal verder dichtgetimmerd moeten worden. Met het concrete plan kunnen we financiers benaderen.
Kortom, 2012 gaat het jaar worden waarin we ons als vereniging klaarmaken voor de bouw. In 2013 kan die dan eindelijk aanvangen.
hemus.nl/hvdw
Hemus zegt: ‘Nooit meer een pipowagen!’
De Maand van Hemus pagina
november 2011
5
en Joke Huisman zat op 7 “Zo’n 50 jaar geleden begon ik met roeien. Als meisje een blauwe maandag bij ZZV in Zaandam en daarna als student bij Argo in Wageningen. Dat was wel na enige aarzeling, ik was toch naar Wageningen gegaan om te studeren? Maar na het afroeien werd ik toch overgehaald. Een strak schema met 6x per week roeien en 3x conditietraining begon. Veel spierpijn. Het eerste jaar eindigde met de Head of the River, waar we als eerstejaars acht redelijk meededen. Het tweede jaar wonnen de Head, die toen voor dames nog over 4 kilometer ging. Daarna roeiden we vooral acht en wonnen in Nederland alles.
vond ik heerlijk. De wedstrijden zwaar. Daar werd je wel zo verschrikkelijk moe van. De 1000 meter, die toen de gangbare afstand voor ons was, roei je als een verlengde sprint. We trainden veel 300 en 400 metertjes. De wedstrijd roeiden we ook zo. Starten alsof het maar 400 meter was en dan gewoon doorroeien. En als je in een 8 zit, kún je ook niet anders. Gevoelens van ´ik wil niet meer´ verdwijnen en komen weer op en ondertussen trap je gewoon door. Na de finish kon er niets meer en deed alles zeer. Gelukkig gaat dat snel over en blijft er alleen nog een wedstrijdkuchje over. Het fijnste roeien is het oproeien naar de start van een wedstrijd. Heel geconcentreerd langs de, toen nog aanwezige tribune op de Bosbaan.
Internationale ervaring Tussendoor stuurde de roeibond ons naar Oost Berlijn en Praag om de internationale concurrentie te leren kennen. In die landen werd op stromend water gestart zonder startbootjes. De starter liet alle achten steeds klapjes op doen, totdat alle puntjes op een rij lagen. Dat lukte slecht en iedere keer als we te veel afgedreven waren, moest er gestreken worden en begon alles opnieuw. Het startsein was dan vaak nog pardoes.
Daarna roeiden we vooral acht en wonnen in Nederland alles.
Het EK in 1965 was in Duisburg. Het EK was het enige internationale kampioenschap voor ons als damesploeg. Wereldkampioenschappen waren er niet en pas in 1976 werd het vrouwenroeien een nummer op de Olympische spelen. Wel kwam het roeien in die tijd veel meer op de tv. We konden regelmatig in het zondagse sportuurtje terugkijken naar onze eigen prestaties. Voor onze outfit, een grijze rok, witte blouse en blauwe blazer, moesten we zelf zorgen. Van de roeibond kregen we een badge met de Nederlandse leeuw erop om op de blazer te naaien. Ook kregen we een stijf gewassen donkerblauw trainingspak, een vaal oranje truitje én een mooi nieuw oranje truitje. Het eerste voor de trainingen en het tweede voor de wedstrijd. Ook de witte broekjes moesten we zelf kopen. Ik heb er nog één bewaard. Het elastiek in de pijpjes is allang vergaan. Zilveren medaille in plensregen De aandacht van de pers was gericht op skiffeuse Meike de Vlas, die al eerder goed gepresteerd had. In Duisburg lukte haar dat echter niet. Als laatste nummer kwam de acht. Omdat er maar 5 of 6 achten meededen, zaten we meteen in de finale. We gingen de boot in net toen een wolkbreuk losbarstte. De regen hield aan tot en met de prijsuitreiking. We startten in tempo 45 en kwamen de hele 1000 meter niet onder de 40 slagen per minuut en eindigden als tweede. De Tsjechen, waar we ongeveer gelijk mee lagen, waren zo vriendelijk om tien meter voor de finish een snoek te
Damesroeien in de kinderschoenen Hoe schopte een niet heel erg geselecteerd clubje meiden het in twee jaar tot EK-zilver? Achteraf denk ik, hebben een aantal factoren meegespeeld. We hadden een fantastische coach en conditietrainer en Argo beschikte op dat moment over ’moderne roei-know how´. We zaten niet meer stil na de hadden.
slaan. Moeheid natuurlijk. Van zowel de Tsjechen, als de Roemenen en Bulgaren hadden we in Praag en Berlijn ook al gewonnen. De Russinnen waren ons voor en de DDR dames deden op de EK niet mee. De DDR boycotte dat jaar alle internationale sportwedstrijden om erkenning als zelfstandig land af te dwingen. Verder was er nog een Britse acht, maar die kwam in het spel niet voor. De ochtend na de EK hebben we op station Arnhem alle kranten gekocht en alle verslagen over de EK gelezen en uitgekipt. Dat was echt genieten! De gemeente Wageningen benoemde ons tot ploeg van het jaar, wat een sjiek diner opleverde. En op oudejaarsdag zijn we op de foto geweest voor de Gelderse Courant met alle Gelderse ploegen die dat jaar iets gepresteerd
Het jaar daarop, in 1966, was de EK in Amsterdam. We werden derde omdat de superieure DDR-ploeg nu wel meedeed. De afstand tot de Russinnen was van 3 naar 1 seconde verkleind. Daarna ben ik in de dubbelvier nog een jaar doorgegaan. Tot en met de NK ging het goed. Maar het EK van ’67 in Vichy eindigde in een teleurstelling. De Olympische Spelen een jaar later in Mexico, waar Wienese goud roeide in de skiff, zaten er voor ons niet in. Ik heb dat jaar nog een eerstejaars ploegje gecoacht, maar daarna ben ik gestopt.
Boven: 1965, tweede Midden: 2011 Onder: 1966, derde
Roeien voor alles Het roeien heeft mijn leven gedurende die 4 jaar wedstrijdroeien beheerst. Roeien ging voor alles. Het trainen
Het roeien heeft mijn leven gedurende die 4 jaar wedstrijdroeien beheerst. uitpik en leerden vooral hoe we de boot konden laten lopen. Verder stond het damesroeien en met name het boordroeien, eigenlijk nog in de kinderschoenen. In 1954 was er een dubbelvier van De Vliet uit Leiden geweest, die iets Europees gepresteerd had. Voor dames bestond het ´schoonroeien´, nog waarbij naar de stijl gekeken werd. Roeien, vooral met boordpalen, vond men geen sport voor vrouwen. ‘Moderne roeistijl’ Ik heb jaren niet meer aan roeien durven beginnen. Het zo beheerst worden door roeien, wilde ik niet weer. Maar ja, op een gegeven moment moest ik toch echt iets aan mijn conditie gaan doen en dan is eigenlijk maar één sport leuk. En dat blijkt ook zo te zijn. Het is fijn om in alle weersomstandigheden, met een lekker ritme, de Eem af te varen. Wel kriebelt het nog wel eens om weer wedstrijden te gaan roeien. Maar de halen en het tempo van vroeger kan ik gewoon niet meer maken. Ook blijkt onze ‘moderne roeistijl’ inmiddels verder gemoderniseerd te zijn. Het duurt even voordat ik dat zie en ontdek. Want ja, ik was er erg van overtuigd dat roeien niet anders kon dan zoals wij het hadden geleerd. We gingen hard. Tenslotte hebben we niet voor niets een Bosbaanrecord geroeid.”
De Maand van Hemus pagina
november 2011
6
Een hele toer Roeiend de kerk op Watergeuzen, stekelbaarsjes Marktplaats
Wim fietst 40 km naar school en terug: 'Je wordt er lekker fit van'
-- door Corry Vlot
-- door Gerben van IJken
We voelden ons wel een beetje Watergeuzen toen we met twee wherry's en een C4 over het Brielse Meer naar het oude stadje Den Briel roeiden. Het was echter niet 1 april 1572, maar 8 september 2011, dus de Brielenaren waren niet erg onder de indruk van onze “inval”.
400 kilometer per week, 12.000 kilometer per jaar. Dat is de afstand die Hemuslid Wim Klop fietst. Dat is elke dag, 80 kilometer. Naar. School.
Bien étonnés de se trouver sur une église
Hemusvloot voor Brielle
We ramden niet de poorten, maar meerden netjes af langs de kade. We maakten een stadswandeling en bezochten de indrukwekkende SintCatherijnekerk, in de volksmond “Brielse Dom” genoemd. Enkelen van ons beklommen de 320 treden van de toren om daar te genieten van het uitzicht en zich te verheugen op de afdaling... weer 320 treden! Na het stadsbezoek roeiden we naar het recreatiegebied De Bernisse. In de Middeleeuwen was dit de voornaamste scheepvaartroute tussen Holland en Vlaanderen. De rivier scheidde en scheidt nog steeds de eilanden Voorne en Putten. In mijn jeugd ving ik stekelbaarsjes in de toen verzande Bernisse, een sloot van hooguit 3 meter breed. De verzanding heeft men na 1976 aangepakt en nu is er een mooi natuurgebied ontstaan met een lengte van 8 kilometer. Motorboten mogen er
niet komen, dus dat betekent lekker rustig roeien. We hebben niet het hele gebied verkend, want de boten moesten weer terug naar RV Voorne-Putten. Deze vereniging is in 2010 ontstaan uit een fusie en ligt aan het Voedingskanaal van het Brielse Meer, op de plek waar ooit het dorp Nieuwesluis lag. De botenloods en het clubhuis liggen op een prachtige plek en zijn destijds gekocht voor 12.000 euro van een aannemer die ze op Marktplaats had gezet. Ook een idee voor Hemus? Na het poetsen van de boten en gelaafd door een drankje reden we naar eetcafé De Magneet in Heenvliet. De bolbuikige eigenaar wilde wel een heerlijke maaltijd voor ons klaarmaken, maar lid worden van de roeivereniging, dat zat er voor hem niet in.
Wim Klop is 17 jaar en woont in Ochten in de Betuwe. Maar hij 'zit' hier in Amersfoort op het Van Lodenstein College. Elke dag pakt hij met twee vrienden de fiets en fietst hij vanuit Ochten de pak 'em beet veertig kilometer naar onze keistad. En 's middags dezelfde afstand weer terug. En hij doet dat al twee jaar. Behalve in de winter, als het heel hard vriest, dan gaat hij met de bus. In de vierde klas rekende Wim door wat het hem ging kosten als hij een brommertje zou kopen om de afstand tussen zijn woonplaats en de school te overbruggen. Hij had de eerste drie jaar van zijn middelbare school gevolgd in de dependance van het Lodenstein in Kesteren en omdat ze daar geen bovenbouw hebben, kozen Wim en zijn ouders ervoor om in Amersfoort zijn school af te maken. Een vreemde keus in de ogen van veel mensen, er zijn toch scholen die veel dichter bij Ochten liggen? Maar voor Wim en zijn ouders is Wim Klop, geen fan van de bus, het een begrijpe‘daar word je alleen maar moe van’ lijke. Ze kozen een school die paste bij hun christelijke achtergrond. En, zo redeneert Wim, van het Lodenstein in Kesteren overstappen naar Amersfoort is makkelijker dan naar een nieuwe middelbare school gaan in bijvoorbeeld Veenendaal. Het nadeel is die afstand. Wim is geen fan van de bus. Dat heeft hij wel gedaan, en daar word je volgens hem alleen maar moe van zonder iets te doen. Maar Wim kon ook geen brommer vinden die goed-
koop lange afstanden kon overbruggen. 'En ook de nieuwe wetgeving om je bromfietsexamen te halen werd te duur, en de kosten van de brandstof. Toen zei mijn vader: ''waarom ga je niet fietsen?''' Zo gezegd, zo gedaan, met twee vrienden maakt hij elke dag de reis van tachtig kilometer. Eentje woont in Ochten en de andere drie kilometer verderop. Zij waren al iets eerder begonnen met fietsen en toen Wim voor het eerst de reis met ze aanving was dat wel even wennen. Wim: 'Mijn vrienden vertelden me dat ze elke dag omkleden op school, ik dacht ''waarom?, ik ga wel in mijn schoolkleren'' maar na die eerste rit, toen ik kletsnat op school aankwam, heb ik nu ook fietskleding en kleed ik me om op school.' Goed materiaal is belangrijk, iedere roeier weet dat, en ook Wim weet precies wat goed fietsen is. Hij heeft een lichte Gazelle 'van aluminium', met 24 versnellingen en een mooi ligstuur. Rustend op zijn ellebogen geniet hij nu van de snelle rit tussen school en huis: een uur en driekwartier. In de bijna twee jaar dat Wim nu fietst heeft hij veel gezien en meegemaakt langs de weg. Het navigeren op rotondes tussen de verkeersdrukte doet hij elke dag vele malen en leerde hem goed de medeweggebruikers in de gaten te houden en richting aan te geven. Verder heeft lange afstandfietsen hem geleerd zuinig te zijn. 'Andere scholieren schieten weg op de fiets als de school voorbij is. Wij vetrekken rustig en verdelen de energie over de hele afstand.' Sinds kort roeit Wim bij Hemus. Hij is met een aantal klasgenoten in het schoolroeien gerold. Zijn fietsvrienden zijn gaan tennissen. Maar voor Wim had het roeien meer aantrekkingskracht 'vooral de techniek en het teamwork.' Het fietsen blijft hij nog wel even erbij doen: 'je wordt er lekker fit van!'
De Maand van Hemus pagina
november 2011
7
Het raadsel van de rode ringetjes
Dit is een dol. Op het eerste gezicht niets vreemds aan te zien. Toch is er met deze dol iets aan de hand. Om de hoogte van de dol te kunnen afstellen zitten er zwarte ringetjes boven en/of onder de dol. De afstelcommissie stelt met behulp van deze ringetjes de hoogte van alle boten zodanig af dat die past bij het roeiersgewicht van de boot. Maar boven deze dol zit een rood ringetje. Dat is daar niet door de afstelcommissie aangebracht. Het voordeel van een rood ringetje (een zogenaamde clicker) is dat je het er zonder veel gedoe af kunt halen en de boot individueel in hoogte kunt verstellen. Het nadeel is dat lang niet iedereen weet hoe dit werkt en in het schadeboek gemelde klachten over de afstelling de afgelopen jaren vaak terug te leiden zijn op verkeerde plaatsing van de rode ringetjes. De afstelcommissie vervangt ze dan weer door zwarte ringetjes en herstelt de oorspronkelijke afstelling. We weten niet wie de rode ringetjes er tussen plaatsen, maar dat is niet het belangrijkste. Wat we wel belangrijk vinden is dat degenen die dat doen blijkbaar ontevreden zijn met de standaard afstelling. Wij willen die mensen graag adviseren om contact op te nemen met de afstelcommissie (via Wim Broekhuizen) als ze graag zouden zien dat een boot anders in hoogte wordt afgesteld. Leonie Walta, materiaalcommissaris
De Maand van Hemus pagina
november 2011
8
En m’n Nokia dan? Roeien met je iPhone -- tekst en foto’s Jos Wassink ‘There’s an App for that’, placht Steve Jobs te zeggen. Maar het roeiaanbod van de Appstore viel Daid van Leeuwen wat tegen. Hij is zelf de iRow gaan ontwikkelen die nu voor Hemusleden beschikbaar is.
Zoals zoveel innovaties komt ook de iRow voort uit ontevredenheid. David roeit sinds anderhalf jaar met een ploeg in een C4. In voorbereiding op de Eemhead (hun tweede) wilde hij weten of de ploeg vorderingen maakte en zocht daar een App voor. Het programma SpeedCoach vond hij te duur (40 euro) en in de gratis versie mateloos irritant. Het programma was bovendien primair ontwikkeld voor een meevarende coach, en niet voor de roeier zelf. Wat David zocht was een programmaatje waarmee je als roeier zelf je prestaties over een bepaald
traject kunt vast laten leggen. Nu is David wel handig met computers. Eerder programmeerde hij al de App iSTI (Speech Transmission Index) waarmee je de verstaanbaarheid van omroepinstallaties kunt beoordelen. Dat ligt in het verlengde van zijn werk als hoogleraar spraaktechnologie aan de Radboud universiteit. Ook maakte hij voor eigen gebruik de App Shuffle: die kiest wel toevallig een album uit op je iPod, maar verwisselt geen nummers. “De iPhone is een geweldig meetinstrument”, legt David uit. “Als natuurkundige kun je daar prima mee uit de voeten.” De smartphone meet versnellingen (waardoor je het aantal slagen per minuut kunt meten), snelheden (tot 0,1 meter per seconde nauwkeurig), afstand en tijd. Meer heb je niet nodig. Het werkt nu zo: je zet op de kaart een traject uit dat je zo snel mogelijk
Er staan de komende tijd aardig wat zaken op het programma. Zo zal de Schans een dezer dagen aan een uitgebreide onderhoudsbeurt worden onderworpen. En door het op dit ogenblijk in de Eem veel voorkomende drijfvuil is er nogal wat kleine lakschade aan de rompen van 1en 2-mans boten ontstaan. Ook die zal in de komende periode zoveel mogelijk worden verholpen.
door bij de plaatsen 7 en 8 het opstapgedeelte enigszins is gedelamineerd [slap geworden, red.]. Samen met Phil Birch is eerst geprobeerd de honingraatstructuur ter plaatse met hars vol te spuiten. De plekken bleken daarvoor echter te groot, waarom besloten is de plaatsen 7 en 8 te voorzien van een extra kunststoflaag over de beschadigde plek heen.
De enige boot die op dit ogenblik in de werkplaats ligt met een wat grotere schade is de Amersfoirde. De schade is ontstaan door het veelvuldige gebruik van deze boot, waar-
Verder is er nogal wat schade aan riemen, met name aan de bladen. Het lijkt wel of ze meer als ‘hakbijl’ worden gebruikt dan als voortbewegingsmiddel. De toplaag, ook van
wilt varen: de ‘course’. Eenmaal op het vlot leg je de iPhone in een waterdicht hoesje op de bodem van de boot of onder je roeibankje en klaar is kees. Zodra je in de buurt komt van de startlijn, springt de menubalk op oranje en zegt ‘Waiting to cross start line’. Als je het startpunt passeert, geeft de iPhone slagtempo en snelheid aan, evenals de afstand (en het geschatte aantal slagen) tot de finishlijn. Op de finish stopt de teller automatisch. Het voordeel: je hoeft in de boot niets aan de iPhone te bedienen. De iRow is nu zo eenvoudig mogelijk gehouden: het heeft alleen een kaart en een overzichtsscherm (dat ‘ergometer’ heet). Natuurlijk kun je er van alles bij verzinnen: opslaan van de meetresultaten, uitwisselen van trajecten met anderen of meerdere courses achtereen. Maar David vindt het na twee weken programmeren wel even goed zo.
David zoekt nu roeiers met een iPhone (andere smartphones nog even niet) die het programma willen testen. Ook is hij op zoek naar iemand die vlotte icoontjes en een logootje kan maken, want daar is hij dan weer minder handig in. Reacties naar David van Leeuwen, zie ledenlijst
Uit de werkplaats Acht, riemen en open C1’s -- tekst en foto’s Wim Broekhuizen Na de vakantieperiode is ook de klusgroep weer volop aan het werk. De meeste onderhanden werken zijn afgerond en de ‘zwaar’ beschadigde boten zijn allemaal weer in de vaart. Nieuwe klussen hebben zich aangediend. spiksplinternieuwe riemen, is gewoon van het blad af. In het begin kregen we die bladen nog vergoed van leverancier Concept2 omdat wij dachten dat het om een productiefout ging. Aan het vergoeden van de bladen is echter een einde gekomen. Onderzoek heeft uitgewezen dat het hier niet om fabricagefouten gaat. Dringend verzoek is dan ook om zuinig
met onze riemen om te gaan. Voor een set recreatiesculls moet Hemus circa 450 euro betalen. Leonie bekijkt nog of het budgettair mogelijk is om nog een drietal sets reserveriemen aan te schaffen. Als dat lukt, dan gaan we van start met het schilderen van bladen van riemen die al langer in gebruik zijn. Ten slotte, zowel de Malesluis als de Glashut, allebei open C1’s, zijn zoals iedere winterperiode tot en met 1 april 2012 uit de vaart. Het bestuur acht het onveilig deze boten in die periode te gebruiken.
Phil Birch en Wim Broekhuizen trachten de Amersfoirde te redden. Rechts de HOLA tijdens de Eemhead
