BEELDTAAL IN TAALBEELD

BEELDTAAL IN TAALBEELD Schrijf een verhaal bij een kunstwerk

Kunstuitleen Alkmaar organiseert dit jaar het project beeldtaal in taalbeeld. Iedere maand kun je je laten inspireren door een schilderij of beeld en dan je eigen kunstwerk ‘schrijven’. Een verhaal over wat het schilderij of beeld jou zegt, welke ervaring of emotie het bij je oproept. Kunstwerk van de maand mei was ‘Zonder titel’ van Rogier Alleblas. Hierbij kun je de verschillende inzendingen lezen. Ook een verhaal schrijven? Kom langs bij de kunstuitleen om het werk van juni te aanschouwen. Kijk goed, kruip als het ware in het werk en maak dan je eigen schilderij… in taal. Zo wordt beeld taal en jouw taal weer beeld. Alle ingeleverde verhalen (maximaal een A4tje) zijn gedurende een maand te lezen in de bibliotheek. Een deskundige jury kiest elke keer één verhaal uit als het mooiste, best geslaagde, opvallendste, etc. Alle verkozen verhalen worden aan het eind van het jaar in een boekje verzameld en gedrukt. Het verhaal kan worden ingeleverd bij de balie van de kunstuitleen of via de mail [email protected]

Emoties Emoties bewegen en willen graag vrij emoties komen en horen bij mij Als tranen niet stromen en mijn verdriet verstilt dan adem ik niet en raak ik verkild Als lachen niet lukt en mijn blijdschap verstart dan ga ik gebukt en word ik heel hard Als schreeuwen niet mag en mijn boosheid drijft af dan heb ik geen kracht en voel ik me laf Als trillen niet kan en mijn angst verstijft dan blijf ik alleen met mijn koude lijf Dus ik gooi het eruit en laat zien wat ik voel ik voel dat ik leef en dat is mijn doel Ilanda de Dood

Vrijheid Als een tsunami komt het water vrij uit zijn beperking. Het water valt en even voelen druppels zich vrij. Ze spetteren en spatten in een vrije beweging uit de samengeperste hoeveelheid. Om daarna opgedweild te worden en uitgewrongen. Eerst nog spetterend en gelukkig. Worden druppels rivieren of watervallen. Soms wild of onstuimig, dan weer kalm in rustige kleine golfjes . Naar de vrijheid. Welke? Druppels stromen langs de ramen, In smalle banen, om daarna samen te komen. Of blijven alleen om te verdwijnen in het niets. In een zee van tijd, stil en vredig. Naar de vrijheid. Heeft de druppel een emotie? Druppels zijn als mensen. Soms voelen ze zich vredig en vrij, maar soms beperkt. Stromen mee en zijn gelukkig, bevrijd van de ketenen. Ieder met zijn eigen gevoel en emotie, De vrijheid tegemoet.

Johanna Jansen

Zomerverjaardag “ Néé!”, galmde het door het stille park aan het einde van een warme zomerdag. Mijn stem sloeg bijna over bij deze uitroep. Daar ging de laatste kroes met water. Plets, over de resten van wat eens een grote eik was geweest en vandaag als tafeltje diende. Het begon allemaal zo goed die middag. Ons hele gezin was samengekomen in het park voor een picknick. Ik wilde mijn verjaardag wel eens op een andere manier vieren. Op mijn verjaardag in maart is het elk jaar koud, vaak nat en vroeg donker. Daarom had ik een besluit genomen: dit jaar vier ik het gewoon op een mooie zomerdag en dan het liefst ergens buiten. Alles zat mee: het weer, de plek die we hadden gevonden, de gekozen hapjes en vooral de aanwezigheid van iedereen die ik er graag bij wilde hebben. Ik genoot van al die mensen om mij heen op deze speciale plek. De kleinkinderen vermaakten zich prima met elkaar en met een bal. Ook het grote klimrek hier vlakbij was een uitkomst gebleken. Hun vaders en moeders lieten zich niet kennen en deden vrolijk mee met alle spelletjes. Toen de manden en tassen met eten bijna leeg waren, begon de zon te zakken en werden de kleintjes moe. “ Tijd voor ons om naar huis te gaan, mam.” Het was goed zo. Toen iedereen was vertrokken, bleven mijn lief en ik nog lekker nagenieten op deze mooie plek. We namen samen de dag door en lachten om de kleine voorvalletjes en uitspraken. Wat hadden we veel hulp gehad van onze meisjes. Zonder hen had ik het nooit klaargespeeld om alles in deze verscheidenheid en hoeveelheid te maken. “Wil jij nog een kopje thee voor we inpakken en naar huis gaan?”, vroeg mijn lief. “Dat is een goed idee en een prima afsluiting”, was mijn antwoord. Er was nog één schone donkerblauwe kroes en hierin ging het laatste lauwwarme water uit de thermoskan. Ergens, diep onder in mijn grote tas moest nog een theezakje zitten. Spitten en zoeken, en net toen ik dacht het gevonden te hebben, gleed de tas van mijn schoot en raakte de kroes met water op de boomstronk. Deze kantelde en het water gulpte er aan de andere kant uit. Als in trance stond ik te kijken naar het gebeuren en zag zelfs een moment de zon weerspiegelen in de rand van de kroes. Ik dacht dat ik iemand heel hard NEE hoorde roepen. Was ik dat zelf? Waarschijnlijk wel, want mijn lief draaide zich, op weg naar de kofferbak van de auto, verschrikt om en riep: “ Wat is er?” “Mijn kroes met water is omgevallen, dus geen laatste kopje thee meer “, riep ik terug. Ik liet het laatste beetje water weglopen op het zachte mos rond de boomstam. Straks thuis is er weer genoeg heet water, een schoon kopje en een heerlijk plekje in een hoekje van de tuinbank. Verjaardag vieren in de zomer, heerlijk is dat. 

Olga van Dalsem

Stil leven Men zegt dat ik stil leef! Alsof ik constant aan het krentenieren ben! Ja, U leest het goed! Krentenieren! Alsof op je krent zitten synoniem aan rentenieren zou zijn! Neen, ik heb een hard en niet zo’n uitbundig leven achter de rug. Heb me altijd dienstbaar opgesteld. Werd nergens warm noch koud van. Zag bubbels over mijn rand heengaan, verslikte me weleens in de azijn, vergiste me geregeld in de vloeistoffen die met een onbekend goedje werden aangelengd en de twijfelachtigheid van water. Hield me echter veelal aan die niet uitgesproken afspraak: dienen. Mijn dienstbaarheid is dan ook boven alle twijfel verheven. Daarnaast hield ik mij geregeld koest. Vooral wanneer er sprake was van mijn vervanger: die onmogelijke kroes. Om van de tumblers maar te zwijgen, wat waren die ongenaakbaar verheven! Maar, zoals het er nu naar uitziet moet ik het straks gaan afleggen. Tegen zo’n slank soort glas. Waarbij men dan de kans krijgt om juist dat glas tot op de bodem te ledigen. En daar zit het venijn: ik was niet te beroerd om een bodempje vol slijk in het putje te laten verdwijnen. Ik leef mijn leven stil! Tot het moment waarop ik, in een oogwenk, in beweging werd gebracht. Ik viel... net niet en ben daardoor in dit moment gevangen! Hulde aan de schilder Rogier Alleblas, die juist mijn horizon wist te verbreden! 

Wik Pijper

Ineens is alles anders Als een kabbelend water stroomt ons leven schijnbaar onverstoorbaar voort, net als gisteren, net als eergisteren. Listig wekt het de illusie, dat alles is wat het was en alles blijft zoals het is. De drukte van ons bestaan legt bedrieglijk haar beschermende arm om ons heen, schenkt ons houvast en veiligheid. Vrijmoedig wandelen wij door het licht, delen samen lief en leed, voelen warmte, geborgenheid en zien het als ons bezit. Als een vogel in de wind vliegt de tijd onopgemerkt voorbij, uren groeien uit tot dagen, dagen tot jaren. Schijnbaar onophoudelijk verlaten wij elkaar en komen terug. Steeds vaker vergeten wij bij het afscheid de zachte blik en de kus, steeds vaker laten wij toe, dat de sleur het van de passie wint. Dan is er weer een nieuwe dag, net als gisteren, net als eergisteren. Het geluid van de telefoon doordringt mijn geest, onverbiddelijk wakkert het toestel mij aan het gesprek in ontvangst te nemen. Met een onverklaarbaar gevoel van angst en spanning neem ik de telefoon op. De stem aan de andere kant laat mij schrikken, trekt de bodem onder mijn voeten vandaan en verwoest mijn leven. Abrupt is niets meer wat het was. Ondertussen baant de zon zich barmhartig en teder een weg door de kamer, alsof ook zij het noodlot niet wil aanvaarden. Mijn wereld is plotseling leeg, het verlies is niet te bevatten, ik mis je warmte en geborgenheid, hier, nu en elke dag. Verloren kijk ik uit het raam, aan de overkant van de straat prijst een marktkoopman schreeuwend zijn waren aan en geniet het publiek van de gezellige sfeer. Als een kabbelend water stroomt hun leven schijnbaar onverstoorbaar voort, net als gisteren, net als eergisteren. In herinneringen verzonken bereikt mijn blik de voordeur en ik weet dat niets blijft zoals het is.  Sylvia Schiechel

Zonder titel maar veel zeggend. Wat een verspilling, een ongeluk, iets per ongeluk omgooien? Kinderen in landen waar weinig water is en waar je als kind kilometers moet lopen om een bekertje water te bemachtigen. Maar dit heet kunst waar een halve liter water gefotografeerd word, wat op verspilling lijkt. Toch red dit water de mensheid. Zeeën en rivieren stromen over, maar laat het water wel in de goede richting gaan.

Jeanne Lienos

Ik val Ik val nee ik wankel ik ben uit balans wat als ik val? Is het dan kapot? Of is er rust? Ik blijf staan stevig zoals altijd blijf ik overeind veilig er gebeurt wat altijd gebeurt wil ik dat? Ik wankel wankel door druppels vallen zou het water weten dat het kan vliegen? Langzaam spreid ik mijn vleugel en stijg ik vlieg en verdwijn …………….

Maureen Hessel

Één moment In één moment is het gebeurd, De tafel met nat besmeurd. Eén moment van rust verstoord, Is nu gevuld met ergernis…….die niemand hoort! Eén moment.

I.A.H.J. de Swart

Dorst Het is zaterdagmiddag en ik heb vrij en dan loop ik ook altijd met schuldgevoelens als ik niet iets nuttigs kan gaan doen. Alice mijn vrouw ligt in de tuin en de hond Max loopt geregeld voor mijn voeten, die wil graag spelen. Maar ik heb nu eenmaal andere dingen aan mijn hoofd en doe net of ik hem niet zie. En ja hoor, opeens komt mij het kantoortje waar ik altijd even mijn mail bekijk en mijn boeken lees, in mijn vizier. Ja dat ga ik doen bedenk ik me zo, ik ga eens even lekker aan de slag, opruimen en wegdoen wat eindelijk eens echt verwijderd moet worden. Ik heb nogal de gewoonte alles even te verplaatsen en mijn vrouw Alice wordt daar ook zo kregel van dat ze mijn kantoortje gewoon niet meer bezoekt en het me zelf laat opruimen. Ik begin met het verzamelen van de lege glazen en kopjes. Deze breng ik naar de afwasmachine en merk dat deze vol is en dat hij wel aangezet kan worden. Ik roep dan ook even naar Alice die in de tuin aan het zonnen is dat ze de machine wel even kan aanzetten. Het is heel spijtig voor haar maar van deze apparaten heb ik geen verstand en dat is voor haar wel eens lastig maar bevrijdend voor mij. Zij komt de keuken in en is verbaasd te merken dat ik eindelijk eens aan het opruimen ben en dat terwijl het buiten heerlijk weer is. Zij zet de machine aan en gaat weer naar buiten en Max dribbelt nu achter haar aan, in de hoop dat zij hem even wil aanhalen. Max heeft bij haar meer succes, want hij mag even bij haar op schoot. Het feit is wel dat als ik naar buiten de tuin in ga, het toch ook weer gaat kriebelen omdat deze nodig eens gedaan moet worden en ik dan naar het tuincentrum moet voor plantgoed, potgrond en kunstmest. Daar heb ik nu even geen lust toe dus ga ik snel weer richting kantoor voordat ik toch weer een andere klus toegezegd krijg. Nee nu even lekker in mijn eigen wereldje alles op orde brengen. Na een paar uurtjes is alles opgeruimd en ga ik even uitrusten in mijn bureaustoel en zit zo te genieten van mijn werk. Lekker toch weer al die ruimte. Weet je wat ik haal even wat te drinken, want na al dat ruimen heb ik toch wel dorst gekregen. Wat zal het worden bedenk ik me zo. Neem ik een biertje, een whisky of toch maar heel verstandig een beker water. Na even een klein overleg met mezelf kies ik voor water op dit moment. Ik moet nog stofzuigen en dat doe ik graag eerst en dan kan ik daarna wel lekker buiten met mijn Alice aan een heerlijke whisky gaan en zij aan een glaasje droge witte Sauvignon blanc, een van haar lievelingswijnen. Ik ga in de gang op zoek naar de stofzuiger en vind deze ook keurig rechtopstaand in de kast. Ha nu alleen nog even deze klus klaren, kom op Willem je kan het zeg ik tegen mezelf. Huishouden is niet echt mijn hobby, maar als je vrouw je kamer niet meer in wil omdat ze niet weet wat wel en niet opgeruimd mag worden, ja dan moet je het wel zelf doen helaas. Mijn beker water heb ik even op de het lege bureau neergezet. Ik rol het snoer van de stofzuiger uit en steek de stekker in het stopcontact en ga aan de gang. Maar opeens stoot ik met mijn stofzuiger tegen een van de poten van het bureau aan en ja hoor daar tuimelt mijn heerlijke koele water over mijn lege bureau, het is net een kleine tsunami. Shit denk ik meteen zo kom ik nooit buiten in het zonnetje. Ik zoek een doek en ga alles maar weer droogmaken. Wel net zo lekker, nu is ook mijn bureaublad weer helemaal ontdaan van koffie en andere vlekken. Het kan je zomaar overkomen dat je het ene gaat doen en het andere toch ook heel goed uitkomt. Want even later komt Alice kijken wat ik toch allemaal aan het doen ben en zij is blij verrast dat alles zo keurig schoon is. Ik ga naar de keuken met mijn beker en vul deze nogmaals met water en drink hem dan ook direct leeg, dit ongelukje overkomt me nu vandaag niet meer voor een tweede keer. En dan kan ik naar buiten en ga heerlijk genieten van het namiddagzonnetje en een heerlijk koel drankje met mijn lieve Alice in onze tuin en we genieten beide. Zij van het mooie weer en Max en ik van de gedachten aan mijn schone kantoor. Toch weer een hele nuttige zaterdagmiddag.

Wil Reemst Köhlinger