BEELDTAAL IN TAALBEELD

BEELDTAAL IN TAALBEELD Schrijf een verhaal bij een kunstwerk

Kunstuitleen Alkmaar organiseert dit jaar het project beeldtaal in taalbeeld. Iedere maand kun je je laten inspireren door een schilderij of beeld en dan je eigen kunstwerk ‘schrijven’. Een verhaal over wat het schilderij of beeld jou zegt, welke ervaring of emotie het bij je oproept. Kunstwerk van de maand maart was ‘Traffic lights’ van Sander Meisner. Hierbij kun je de verschillende inzendingen lezen. Ook een verhaal schrijven? Kom langs bij de kunstuitleen om het werk van april te aanschouwen. Kijk goed, kruip als het ware in het werk en maak dan je eigen schilderij… in taal. Zo wordt beeld taal en jouw taal weer beeld. Alle ingeleverde verhalen (maximaal een A4tje) zijn gedurende een maand te lezen in de bibliotheek. Een deskundige jury kiest elke keer één verhaal uit als het mooiste, best geslaagde, opvallendste, etc. Alle verkozen verhalen worden aan het eind van het jaar in een boekje verzameld en gedrukt. Het verhaal kan worden ingeleverd bij de balie van de kunstuitleen of via de mail [email protected]

Traffic Lights Het is donker in de stad, de straat glanst als een leren jack, een schild voor het harde leven. Op een kruispunt torent een stoplicht een nuchtere realiteit, een baken, dit is het moment om te kiezen voor een altijd ongekend doel. Rechtdoor, linksaf, waar ook naar toe -het stoplicht wijst je geen richting. Het groen moedigt je slechts aan onbekommerd je tocht te vervolgen. Oranje houdt je voor het doorgaan wat uit te stellen te twijfelen er tussenin, een pauze, en nu nog niets te beslissen. Het rood straalt hoog door de nacht, zegt je dat je moet wachten, gevaar dreigt als je zo doorgaat. Alles tegelijkertijd, goedbedoeld, als adviezen van vrienden. De keuze op dit kruispunt is helemaal voor jou de weg ligt voor je open     Petra van Rijn

Keuze maken In de stille onwerkelijkheid van de vroege zaterdagochtend ligt de stad er verlaten bij. Waarom een stoplicht? Ik maak een keuze, geen stoplicht, geen rood, groen of oranje. Ik fiets snel, heb haast en een paar meter voorbij het stoplicht steek ik de weg schuin over. Geen verkeer te zien. Ik kijk voor mij, achter mij en dan plotseling kijk ik omhoog naar een wolkeloze hemel. Stil lig ik op de weg. Waar ben ik. Wat is er gebeurd? Mijn fiets ligt bovenop mij, een auto staat naast mij en boven mij klinkt een stem die vraagt hoe het gaat. Onwerkelijk, twee vreemden die elkaar tegenkomen. Ik voel dat ik mijn lichaam kan bewegen, alleen wat pijn aan mijn elleboog. Adrenaline giert door mijn lijf, maar ik sta op en fiets naar de plaats waar ik vandaan kom. Even later naar het ziekenhuis, mijn elleboog heel vervelend gebroken. Daarom een stoplicht, rood, oranje of groen. Door bekwame chirurg geopereerd en zes weken gips. Ik kan mijn arm weer goed bewegen. Nu heb ik alle tijd om na te denken, geen haast meer en geluk gehad. De kleuren van een stoplicht hebben mijn leven veranderd op de vroege, stille zaterdagochtend. Rood betekent voor mij rust nemen. Oranje geeft mij de tijd om na te denken. Groen betekent ik mag doorgaan. Geleerd om tijd te nemen en een keuze te maken.

Johanna Jansen

Traffic Lights Met een ruk haalde de 16-jarige Kiki haar lichtgroene Gazelle uit het fietsenrek. ‘Wat een dag’. Ze fietste het schoolplein af en keek strak voor zich uit. Ze wilde nu geen van haar klasgenoten zien of spreken. Ze dacht aan de presentatie bij het vak maatschappijleer die ze die middag gegeven had en het zweet brak haar weer uit. Ze had zich zo goed voorbereid, misschien wel te goed. Toen ze het woord ‘politiek’ wilde zeggen werden haar lippen op elkaar geperst en kreeg ze deze niet meer van elkaar af. Ze dacht aan de woorden van haar stottertherapeut ‘Denk: het gaat me lukken, voel dat je vloeiend kunt spreken en maak de p zacht’. Maar ze stond daar machteloos met een rood hoofd terwijl er geen geluid uit haar mond kwam. Klasgenoten begonnen te schuiven op hun stoel en ze hoorde zacht gegniffel. Ook haar docent zag ze kijken met opgetrokken wenkbrauwen. Niemand uit haar klas wist dat ze stotterde doordat ze vaak andere woorden koos of met extra flair praatte. Als ze dat deed sprak ze vloeiend hoewel niet altijd zonder spanning. Nu stond ze hier openlijk haar grote geheim te showen. Uiteindelijk ploften haar lippen los van elkaar en verzuchtte ze ‘Het lukt niet’. ‘Weet je het niet meer’ vroeg haar docent. ‘Jawel’, ze voelde de tranen opwellen. ‘Weet je’ de docent wierp haar een invoelende blik toe ‘Volgende week doe je het gewoon nog een keer’. Kiki ging naar haar plaats, zat de les uit en haastte zich de klas uit toen de bel ging. Nu fietste ze door de stad op weg naar huis. ‘Hoe kan het toch dat het me niet lukte, politiek politiek politiek’ mompelde ze zacht voor zich uit. ‘Ik kan het toch’. Ik kan toch ook de spreektechniek gebruiken die ik geleerd heb bij stottertherapie, de p wat zachter en de e wat langer maken. Dat lukte vaak prima, behalve op school. Ze wist wel waardoor ze blokkeerde tijdens de presentatie. Ze had teveel haar best gedaan om niet te stotteren. Hierdoor was de spanning zo hoog opgelopen dat ze wel moest stotteren, er was geen energie en ontspanning over voor de spreektechniek. Haar spreken kon vloeiender worden als ze er makkelijker mee omging en anders over zou denken. Kun je je gedachten en je overtuigingen zo makkelijk ombuigen? Ik kan denken ‘ik mag op school ook stotteren’ maar voelt het dan ook zo? Kiki trapte de pedalen steeds steviger rond. In hoeverre was je eigenlijk vrij om te denken en te voelen wat je wilt? Zijn je gedachten wel van jezelf of worden ze door iets anders gestuurd? En wat is ‘jezelf’? Ben ik een stotteraar of ben ik Kiki die soms stottert? Ze keek naar haar lichtgroene Gazelle. Het was haar eigen keuze geweest om deze opvallende kleur te kiezen. Ook de naam van haar fiets ‘Miss Grace’ sprak haar aan. Maar was het wel haar eigen keuze om deze groene fiets te kiezen? In hoeverre werd ze beïnvloed door mode, door het aanbod in de winkel? Wie was ze, wat wilde ze, wat voelde ze? Keuzes maken…volgend jaar deed ze eindexamen en daarna moest ze een vervolgopleiding kiezen. ‘Luister naar je hart’ zei haar moeder vaak heel lief. Maar wat is dat? Wat is de stem van je hart? Wie praat er dan? Spreekt je hart vloeiend? Het was druk in de stad. Zoveel mensen. Zouden zij ook allemaal zulke dingen denken zoals zij nu? Wat maakt dat de ene persoon groen mooi vindt en de ander rood? Dat is toch geen vrije keuze? Zoveel vragen waarop niet zomaar een antwoord te geven is. Zoveel tegenstrijdige gevoelens. Zoveel om te kiezen. Ze remde af voor het verkeerslicht op het drukste kruispunt van de stad. Kiki!!!! hoorde ze achter haar. Een rode scooter kwam naast haar rijden en minderde ook vaart. Achter het glas van de helm zag ze de bruine ogen van Frits, de leukste jongen uit haar klas. Hij tikte op zijn linkerarm. Kiki legde haar rechterhand op zijn onderarm en Frits gaf weer gas. Haar benen ontspanden en haar lange haren met de mooie oranje gloed kwamen door de snelheid los van haar kraag en volgden haar als een prachtige wimpel. Miss Grace. Het enige dat ze voelde waren de wind langs haar gezicht en de warme gloed die zich vanuit haar borst door haar lichaam verspreidde. Vrij van gedachten en woorden….

Ilanda de Dood

Het sander meisners traffic lights staan op rood iedereen moet erop wachten dus ook Sanne, ze fietst met haar beste vriendin Tessa op maandagochtend naar school. Opeens wordt er hard getoeterd, ze kijkt achter zich. Een man in een grote range rover kijkt haar kwaad aan. Tessa trekt aan haar arm, en ze fietsen snel naar het park. Die middag zit Sanne rustig in de Tina! En MeidenMagazine te lezen op de bank als er aangebeld wordt. haar broertje Daan doet de deur open en schrikt hij rent huilend de kamer binnen hij verstopt zich achter bank. Sanne kijkt hem verbaasd aan en vraagt wat is er aan de hand? de politie, ik heb het vliegtuigje van Thijs stukgemaakt, ze komen me pakken. Sanne loopt naar de deur, er staat inderdaad een agent maar wat moet hij hier? Mag ik weten wat je naam is vraagt de agent. Sanne De wit meneer. Zegt ze verbaast, waarom moest hij nou net haar haar hebben. Hoe oud ben je, ik ben 14 meneer. Oké dan mag je even meekomen naar het bureau. Wat, wat is er aan de hand? Dat leggen we je wel op het bureau uit Sanne!! Op het politiebureau zit de man van die auto van vanmorgen. Oké Sanne je mag even gaan zitten. Oké nou er is sprake van dat jij je niet aan de verkeersregels houdt Sanne. Oké daarmee bedoelen we: geen vinger uitsteken, tassen aan je stuur hangen en met z’n drieën naast elkaar fietsten en dat vinden wij niet echt handig dus krijg jij een straf voor de rest van het jaar. Je mag elk weekend de buurt met nog een paar jongeren gaan schoonmaken. De rest van het jaar. Oké zegt Sanne, dit had ze niet verwacht nou ja zo erg is het nou ook weer niet want hun buurt is niet zo heel erg groot maar gaat ze haar vriendinnen vertellen dat ze op het politiebureau is geweest, kijk in groep 3 zou ze er trots op zijn maar nu is het een grote fout geweest. Misschien willen ze haar vriendin wel niet meer zijn? Stal je toch voor een vriendin die de verkeersregels overtreedt dat wil toch niemand of wel. Oké Sanne je mag gaan. Sanne loopt naar haar huis en denkt na. Thuis ligt er een nieuwe MeidenMagazine op de mat dus ze rent meteen naar boven. Terwijl ze posters van Selena Gomez, Debby Ryan en Bridgit Mendler ophangt denkt ze nog steeds na. Oké laat ze nou maar meteen naar die meiden toegaan en het eerlijk vertellen of het voor zich houden nou ja die meiden zouden er op de een of andere manier toch achter komen dus laat ze het toch nu maar gaan vertellen. Ze trekt haar jas aan en doet haar Mp3 speler aan op Bridgit Mendler en fietst naar het winkelcentrum. Ze ziet de meiden al staan, bij een leuk boetiekje. Sanne loopt ernaartoe en vertelt eerlijk wat ze die middag heeft meegemaakt. De meiden kijken haar heel serieus aan en luisteren goed. O meissie toch zucht Melissa en knuffelt haar en de andere meiden doe ook mee. O meiden ik heb een idee zegt Sam we helpen Sanne toch gewoon met die straf met een paar meer meiden extra zijn ze vast toch vast ook nog blij!! Ja, ja, goed idee, dat ik daar niet op gekomen was. Sanne kijkt blij voor zich uit o wat heeft ze toch geweldige vriendinnen.

Marco Berkhout

Volgen Daar sta je dan In stemmig zwart In weer en wind Dag en nacht Vanuit de hoogte Kijk je op ons neer Statig, hautain Jij bepaalt Wij moeten volgen Starend kijken we naar je op Verwachtingsvol, boos Vaak ongeduldig Haast, altijd haast Wanneer word je groen? Je negeert onze blikken Rood staat je goed Als lippenstift Op een prachtige mond Je voelt onze ogen Verschiet toch van kleur Wij moeten volgen Jij bepaalt

Mark Brasser

TRAFFIC LIGHTS Kijk, het zit zo! Maar als je zo kijkt, ziet het anders. Als je niet kijkt heb je kans dat je verbeelding met je aan de loop gaat. Dan kun je beter even wachten. Tot het moment waarop je mag. En als je mag, dien je nog steeds goed uit te kijken. Voor je het weet word je van je sokken gereden. Gaat een wielrijder er met een gang van door. Of denkt die vermetele wegpiraat dat hij nog wel even snel... Het gaat nu eenmaal niet altijd even soepeltjes. Tenslotte verblijven wij niet in Almelo! Want daar gebeurt het! Moeten wij het hiermee doen. En ons simpelweg houden aan de regels, wat niet altijd tot vrolijkheid stemt. De regels houden nu eenmaal geen rekening met de uitzondering! En dat ben jij! Die uitzondering... Neen, dan vroeger. Toen had je nog die prachtige oranje knipperbollen. Maar dat is ver van voor jouw tijd. Nu hebben praatpalen het ook al afgelegd. De vooruitgang laat zich nu eenmaal niet meer keren. En stilstand is, per definitie, nog steeds een achteruitgang terwijl wij op de vooruitgang zijn gespitst! Vandaar dat wij wachten op dat groen. Ons houden aan het rood. En onderwijl... Vertoeven in het verleden, stilstaan in het heden en ons opmaken voor de toekomst. Dat biedt dit licht. Is dat geen wonderlijk gezicht?! Wik Pijper