België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette
maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 310 Dec. 2011 - Jan. 2012 s t r i j d s o l i d a r i t e i t s o c i a l i sm e
D
e afgelopen jaren hebben de werkenden, gepensioneerden, werklozen,... al veel moeten inleveren onder het mom dat dit de economische groei ten goede zou komen. Nu het economisch slecht gaat, wordt ons gevraagd om nog meer te besparen. Di Rupo en co zijn daartoe plannen aan het bekokstoven. Over het ritme van de besparingen zijn de traditionele politici het niet altijd eens, over de besparingen op zich wel.
De neoliberale recepten die door de 1% bankiers en speculanten worden opgediend zijn overal even rampzalig. Van Ierland tot Griekenland leidt het tot stijgende werkloosheid, miserie en een gebrek aan toekomstperspectief voor de jongeren. Intussen zijn 48% van de Spaanse jongeren werkloos. Doorheen de eurozone zitten 16,2 miljoen mensen zonder werk. De besparingen ondermijnen de koopkracht en sleuren de economie bijgevolg nog verder de dieperik in. Het patronaat en de speculanten willen ook in ons land het ritme van de besparingen opdrijven. Voor 2012 gaat het om minstens 11 miljard euro, voor
ArcelorMittal Nationalisatie om jobs te redden P4
dls310FINAL.indd 1
2013 eenzelfde bedrag indien de economische neergang zich niet voortzet. Dat geld willen de regeringspartijen en de parlementaire oppositie niet zoeken bij de 1% rijksten, maar bij de 99% armsten. Dit gebeurt door aanvallen op de werklozen, de pensioenleeftijd, de openbare diensten, de lonen van de werkenden (denk maar aan de indexering van de lonen),... Hoeveel er ook op onze kap wordt bespaard, voor de ‘markten’ is het nooit genoeg. Die hebben geld geroken als een vampier die bloed ruikt: ze willen steeds meer en zetten er meteen de tanden in. Het besparingsbeleid zal de meerderheid van de bevolking geen
toekomst aanbieden; het doel is louter om de ‘markten’ tevreden te stellen. Dit beleid leidt onze levensstandaard naar de afgrond. De bankiers en speculanten houden de touwtjes vandaag strak in handen, desnoods nemen ze zelf regeringen over zoals in Italië en Griekenland. Ze organiseren zich internationaal in het IMF en de EU. Wij zullen ons ook moeten organiseren om de kracht van ons aantal te laten spreken. We moeten de dictatuur van de markten stoppen en onze toekomst in eigen handen nemen. Het is mogelijk om de besparingen te stoppen als we het verzet ertegen organiseren. De vakbonden moeten ondubbelzinnig ingaan tegen de besparingen die Di Rupo en co plannen. Er is nood aan een campagne om de werkenden, uitkeringstrekkers, jongeren,... te informeren en te mobiliseren in het kader van een democratisch opgesteld actieplan. Een betoging mag geen eenma-
Occupy: van de pleinen naar de bedrijven P7
lige gelegenheid zijn om wat stoom af te laten, met een wandeling zullen we de besparingen niet stoppen. We zullen de 1% moeten raken waar dit het meeste pijn doet: in hun portemonnee. Enkel door het volledige economische weefsel stil te leggen, kunnen we voldoende tegengas geven. De besparingsmaatregelen doorheen de EU lopen gelijk, laat ons het verzet ertegen ook coördineren. Waar wordt op gewacht om te gaan naar een Europese algemene staking tegen alle besparingen? Om onze strijd doeltreffend te organiseren, zullen we over een alternatief moeten beschikken. Voor LSP is dat een socialistisch alternatief. Het kapitalisme toont haar falen aan, het is hoog tijd dat het wordt vervangen door een ander systeem waarin de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal staan en niet de winsten van een kleine minderheid. We hebben nood aan onze eigen
vertegenwoordigers op politiek vlak. ABVV en ACV moeten alle banden met de traditionele partijen verbreken, hun politieke ‘bondgenoten’ zijn net verantwoordelijk voor de besparingen. We moeten bouwen aan een eigen politiek instrument in de vorm van een open, democratische politieke formatie die iedereen verenigt die zich verzet tegen de neoliberale politiek. Een formatie waarin verschillende meningen en kritische bemerkingen niet gezien worden als een probleem dat verwijderd moet worden, maar als een verrijking. Dat is waarom LSP meewerkt aan Rood!, de beweging rond Erik De Bruyn. We bouwen tegelijk aan LSP, een partij die de internationale ervaringen en tradities van de arbeidersbeweging verwerkt en de strijd van vandaag systematisch verbindt met de nood aan een socialistische omvorming van de maatschappij. Sluit je daarbij aan!
Naar het einde van de euro? Dossier over de crisis P 6 en 8-9
22/11/2011 14:13:25
binnenland
de
Linkse Socialist
Neen aan het besparingsbeleid! Haal het geld waar het zit...
I
door
Baptiste (Waver)
n 2012 moet 11,3 miljard euro worden bespaard door de federale regering. Nooit voorheen werd in de Belgische geschiedenis op zo’n korte termijn een besparingsoperatie van die omvang doorgevoerd. Na decennia van neoliberalisme zijn alle reserves verdwenen en valt niets meer te rapen bij de gewone gezinnen.
Voor wie bij Kraft Food, ArcelorMittal of NextPharma werkte, ziet de toekomst er nog slechter uit. Onze politici zijn er nochtans allemaal van overtuigd dat wij zullen moeten betalen om de winsten van de financiële elite te vrijwaren en om op te draaien voor de collectivisering van de bankverliezen sinds 2008. Bij het ter perse gaan zijn de exacte maatregelen van de regering in wording nog niet bekend, maar de grote lijnen zijn gekend. Het gaat om besparingen in de administratie en de openbare diensten, het niet vervangen van ambtenaren die op pensioen gaan, aanvallen op de werkloosheidsuitkeringen en de brugpensioenen. Langs de andere kant moeten enkele symbolische maatregelen zoals een beperkte vermogensbelasting de illusie wekken dat iedereen een bijdrage zal leveren. Met de nationale vakbondsbetoging van 2 december wordt een goede aanzet gegeven om het verzet tegen de besparingen te organiseren. De vakbonden brengen daarbij enkele centrale eisen naar voor. We stellen er daar enkele van voor.
De index is al ondermijnd (door de wijze waarop de korf van producten in de index is samengesteld, maar ook door de vertraging waarmee de lonen worden aangepast), maar zelfs deze maatregel die enkel zorgt voor een behoud van de bestaande koopkracht gaat voor werkgevers, liberalen en de EU te ver. Ondanks de index zijn de winsten van de grote bedrijven het afgelopen jaar opnieuw toegenomen. Maar blijkbaar vinden ze dat niet genoeg? Het behoud van de index is een belangrijke eis, maar we moeten opletten dat dit niet als pasmunt wordt gebruikt voor nieuwe cadeaus aan het patronaat terwijl wij met het behoud van de index ‘krijgen’ wat we al hadden.
Mechelse liberalen en groenen samen naar de kiezer
Conservatieve katholieken tegen Occupy-beweging
Behoud van het brugpensioen en de werkloosheidsuitkeringen
Terwijl jongeren geen werk vinden, wordt gezegd dat ouderen langer moeten werken. Dat is totaal onlogisch. Het ontneemt de jongeren de mogelijkheid om hun toekomst uit te bouwen. Het klopt niet dat we nu eenmaal langer moeten werken omdat we langer leven, in de Het behoud van de periode dat we werken, produceren we automatische indexering veel meer dan enkele decennia geleden. van de lonen en sociale Willen ze dan dat we werken tot we eruitkeringen bij neervallen? Het idee dat de index, de aanpassing De aanvallen op de werkloosheidsuitvan de lonen aan de stijgende prijzen, de keringen raken eens te meer de zwaksconcurrentiepositie ondermijnt en leidt ten eerst. Het is in dit systeem gemaktot inflatie is een ideologisch geïnspi- kelijker om een werkloze aan te pakken reerde leugen. Met dit argument willen dan om Electrabel nucleaire taksen te de kapitalisten hun deel van de taart laten betalen. In de plaats van de werkverdedigen en uitbreiden. lozen aan te pakken, moet de werk-
De Mechelse liberalen van burgemeester Somers trekken in 2012 opnieuw met Groen! in kartel naar de verkiezingen. Dat voorstel werd door sommige media als “opmerkelijk” afgedaan, terwijl het in feite slechts een herhaling is van de wijze waarop groenen en liberalen in 2006 naar de kiezer trokken. Ook toen was er rond de Open VLD een kartel met groenen en ontevreden christendemocraten. Het resultaat was een groene schepen en Somers kon de burgemeestersjerp behouden. Ook nu is dat voor Somers de uitdaging. In welke mate Groen! meent dat er een alternatief of progressief beleid wordt gevoerd in Mechelen, is niet duidelijk. Of is dat niet de bedoeling van de groenen?
dls310FINAL.indd 2
Het Antwerpse KVHV (conservatieve katholieke studenten) reageerde met een persbericht tegen de Occupybeweging. De vrome rechtse studenten menen dat er geen enkele grondslag is voor het protest. Al gauw wordt tot de ‘kern’ van de zaak doorgedrongen: “De Occupy-beweging is geen nieuwe beweging. De Occupy-beweging is de zoveelste vermomming van het revolutionair communisme. De organisatoren weten dat maar al te goed, maar verzwijgen dit voor hun deelnemers.” Tegenover dat rode gevaar kiest KVHV kant. De organisatie verklaarde “de handschoen op te nemen om de vrije markt en het kapitalisme wel te verdedigen. Dit doen we omdat het kapitalisme het enige systeem is in de wereld dat vrijwillige inzet en verbetering promoot bij de mens.” Wie houdt een zitje in de Raad van Bestuur van Dexia warm voor de KVHV’ers?
loosheid worden aangepakt. Dat kan Actieplan nodig! door het beschikbare werk te verdelen: een arbeidsduurvermindering zonder In de aanloop naar de betoging van loonverlies en met bijkomende aan- 2 december stelden vakbondsleiders wervingen. dat er gemakkelijk 11 miljard euro kan Bedrijven die overgaan tot collectieve worden gevonden door de strijd tegen afdankingen, kunnen genationaliseerd de fiscale fraude te voeren, de fiscale worden onder arbeiderscontrole. Zo’n cadeaus te stoppen en de financiële innationalisatie moet niet dienen om de komsten te belasten. Om dat te realiseverliezen te collectiviseren en de win- ren, zal het niet volstaan om eenmalige sten vervolgens te privatiseren. Een betogingen te houden. We zullen voet genationaliseerd bedrijf moet voor te- bij stuk moeten houden. werkstelling en sociaal nuttige producNico Cué, de voorzitter van de Waalse tie zorgen. en Brusselse metaalcentrale van het ABVV, stelde terecht: “Als de voorgestelde begrotingsmaatregelen onevenRechtvaardige belastingen wichtig zijn, en we denken dat dit effecDe bonden stellen terecht vast dat on- tief het geval zal zijn, dan moeten we dernemingen vandaag gemiddeld nog naar een algemene staking gaan. Op slechts 11,8% vennootschapsbelasting het volgende federale comité van het betalen in plaats van het wettelijke tarief van 33%. De fiscale cadeaupolitiek levert de bedrijven jaarlijks miljarden euro’s op waardoor gewone gezinnen vandaag meer aan de gemeenschap bijdragen dan de bedrijven. De notionele intrestaftrek zorgt er vooral voor dat de grootste bedrijven in ons land massaal belastingen kunnen ontduiken. Het argument dat dit jobs zou opleveren, werd al helemaal doorprikt met de aangekondigde afdankingen bij ArcelorMittal en NextPharma. We zijn het er uiteraard mee eens dat de fiscale gunstmaatregelen moeten worden aangepakt. Maar het is een illusie te denken dat het patronaat geen uitwegen zal zoeken om geen belastingen te moeten betalen. Zowel de legale als de illegale belastingsontduiking vieren hoogtij. Als we echte democratische controle willen op de inkomsten van de grote bedrijven, dan zullen we de sleutelsectoren van de economie in publieke handen moeten nemen. Het zou meteen ook toelaten om deze sectoren (zoals energie of de financiële sector) af te stemmen op de behoeften van de meerderheid van de bevolking.
ABVV op 6 december zullen we met de metallo’s van Wallonië en Brussel een actieplan voorstellen met een algemene 24-urenstaking in januari. De strijd zal hard en lang zijn. We stellen daarom voor om in opgaande lijn te gaan met een 48-urenstaking in april en een 72urenstaking in juni. Dat betekent dat we een harde confrontatie aangaan met de regering die wellicht zal worden geleid door Elio Di Rupo.” Er is nood aan een democratisch actieplan waarbij de informatie- en mobilisatiecampagne op iedere werkvloer kan worden gevoerd en dit op basis van een anticrisisprogramma dat vertrekt van de noden van de meerderheid van de bevolking. Op die basis is het mogelijk om het verzet tegen de besparingen van de komende regering te laten escaleren.
11 november: protest tegen asbest in Dendermonde
Op vrijdag 11 november trokken 170 ongeruste inwoners van Schoonaarde (Dendermonde) in een betoging door de stad. Ze protesteerden met het actiecomité GAS (Geen Asbest in Schoonaarde) tegen de mogelijke komst van het asbestverwerkend bedrijf Asbeco. Het bedrijf kreeg ondanks tegenkantingen een voorlopige milieuvergunning van de provincie. Die vergunning werd vervolgens ingetrokken, maar het bedrijf gaat in beroep bij minister Schauvliege. Een asbestbedrijf in een woonkern is onverantwoord. Door acties te blijven voeren, is het mogelijk om de druk hoog te houden en de komst van Asbeco in Dendermonde tegen te houden.
22/11/2011 14:13:30
Standpunt
www.socialisme.be December 2011 / Januari 2012
LSP roept op: Sluit aan bij Rood!
O
door
Bart Vandersteene
p 28 januari organiseert Rood!, de beweging gelanceerd door Erik De Bruyn, haar eerste nationaal congres. Het wordt een moment waarop een balans kan worden opgemaakt van de opstart van dit nieuwe linkse alternatief.
We zullen op dat moment wellicht over een regering beschikken. Deze zal de crisis van het systeem vertalen in concrete besparingen waar meer en meer gezinnen de effecten van zullen voelen. In die regering zullen diegenen die zichzelf nog socialist noemen aan het stuur zitten. Soms lijkt Groen!, zeker nu ze tegen hun wil op de oppositiebanken zijn beland, een linkse retoriek te hanteren. Maar deze illusie werd al snel gedoofd toen eind november bleek dat Groen! in Mechelen voortgaat met het verkiezingskartel met Open VLD van burgemeester Bart Somers. Op stedelijk niveau samenwerken met de partij die vandaag hevig inhakt op de indexering van onze lonen en uitkeringen is onverzoenbaar met een links profiel. Op 28 januari zullen we ook een aantal belangrijke vakbondsmanifestaties achter de rug hebben waar Rood! zich kan voorstellen. Meer en meer vakbondsactivisten zijn op zoek naar een politiek alternatief op de traditionele partijen. Op de militantenconcentratie van 15 november werd het pamflet van Rood! aandachtig gelezen door heel wat rode en groene vakbondsmensen. Rood! krijgt alsmaar meer de kans haar politieke relevantie aan te tonen. Lokale groepen die uit onvrede met de partijkoers de SP.a verlieten vinden hun weg naar Rood!, syndicalisten uit heel Vlaanderen melden zich aan voor lidmaatschap, werkenden geconfron-
Hou voor de actualiteit de website www.roodlinks.be in de gaten. Je kan via de website eenvoudig lid worden en op lokaal vlak actief worden in een Rood-groep.
teerd met problemen op het werk vra- kerzijde naast elkaar kunnen opereren gen Rood! om bijstand,... maar toch aan eenzelfde zeel trekken. Rood! wil de uitdaging aangaan om Op 28 januari zal een duidelijke orgategen 2014 een nieuwe socialistische nisatiestructuur worden beslist en een partij op de kaart te helpen zetten. nationale leiding worden verkozen. Op LSP werkt volop mee aan dit initiatief een volgende nationale bijeenkomst omdat we ervan overtuigd zijn dat dit zal de deelname van Rood! aan de geeen enorme stap vooruit zou beteke- meenteraadsverkiezingen worden benen voor de strijd van de werkenden discussieerd. en hun gezinnen tegen de impact van LSP roept de lezers van De Linkse de crisis. Rood! is een open beweging Socialist op om lid te worden van Rood! waar verschillende stromingen ter lin- en deel te nemen aan de werking en uit-
Edito Door Peter Delsing
Naar een antikapitalistisch actieplan voor syndicalisten en jongeren
H
oe kunnen we onze levensstandaard redden in de meest instabiele economische periode sinds de Tweede Wereldoorlog? Dat is de vraag waar de meerderheid van de bevolking vandaag voor staat. De economische groei vertraagt wereldwijd. Bij de burgerlijke economen klinkt er pessimisme alom: geen enkel recept lijkt nog te werken. Voor de eurozone voorspellen analisten een nieuwe recessie in het laatste kwartaal van dit jaar, die volgend jaar voort zou duren. Dat betekent dat we in een nieuwe golf van ontslagen en herstructureringen dreigen terecht te komen. De vorige werd nog niet verteerd. Zo’n situatie zal blijvende gaten in het sociale weefsel slaan.
dls310FINAL.indd 3
Bij een nieuwe fase van de bankencrisis kan de Belgische regering - die nu al de grootste besparing sinds decennia wil doorvoeren - snel met een sterk oplopende staatsschuld zitten. Dexia werd voor 4 miljard euro opgekocht. Er werd voor 50 miljard aan staatswaarborgen gegeven. Wat als ook het geraakte KBC en andere banken opnieuw aankloppen bij de regering om de rekening van hun giftige winstzucht - op basis van schulden - op te rapen? KBC verloor midden november reeds 11% op zijn beursaandeel, na twijfels omtrent de terugbetaling van Ierse en andere schulden. België is een van de landen met relatief de meeste staatsgaranties voor de banken! Een scenario van zware aanvallen op onze lonen en de sociale zekerheid, naar het Zuid-Europese voorbeeld, is in zo’n situatie niet meer denkbeeldig. Ook al vertrekt België vanuit een relatief betere positie dan andere landen, de hoge staatsschuld en de extreme verzwakking van de politieke instrumenten van de burgerij maken dat de situatie snel kan omslaan. Op 15 november kwamen 6000 syndicalisten van de 3 grote vakbonden samen in Brussel. Sprekers als Anne Demelenne (ABVV) sloten een “algemene staking” niet uit als er een besparingstrein komt die de werkenden doet bloeden. Op 2 december volgt een belangrijke en grote betoging in Brussel, als waarschuwing dat het niet aan de werkende klasse is om de crisis te betalen. Maar hoe kunnen de besparingen op onze kap definitief worden gestopt? Hoe antwoorden op de blijvende aanvallen, die nu al 30 jaar bezig zijn en mede tot deze systeemcrisis hebben geleid? PS-kopman Di Rupo wil de brugpensioenen aanpakken, de wachtuitkeringen, de gezondheidszorg, de werklozen,... Ondertussen wordt de schijn van evenwichtigheid gecreëerd door onder meer een lichte inperking van de notionele intrestaftrek voor de grote bedrijven te eisen. Rudy De Leeuw (ABVV) neemt de taal van de Occupy-beweging over als hij spreekt over de 1% machtigsten en rijksten die beslissen over de
99%. Maar het verzet mag niet enkel bij woorden blijven. De betoging in december moet het signaal zijn voor een campagne om de vakbondsbasis voor te bereiden op een algemene staking, of een reeks van algemene stakingen, om een harde besparingsregering van antwoord te dienen. Wij staan voor het behoud van het brugpensioen, tegen de “40 jaar werken” voor een volwaardig pensioen - welke jongere komt daar nog aan? Voor een arbeidsduurvermindering, met behoud van loon, om jongeren aan het werk te krijgen, in degelijke contracten en aan een minimumloon van 1500 euro netto. Stop de wildgroei aan nepcontracten! Stop de lage lonen!
De nationale vakbondsleiders dienen de illusie te laten varen dat het mogelijk is om binnen dit systeem, het kapitalisme, onze levensstandaard te vrijwaren. Wij pleiten voor de nationalisatie van de financiële sector - onder controle van de werknemers, consumenten en vertegenwoordigers van een arbeidersregering - om een financiële en economische ineenstorting te vermijden. Nationaliseer bedrijven die massale ontslagen aankondigen onder arbeiderscontrole! Voor een sterke mobilisatie, desnoods via bredere comités in de bedrijven, scholen en wijken, om een krachtsverhouding tegen de ontslagen en besparingen op te bouwen. Voor het bezetten en nationaliseren van bedrijven die ons de crisis willen doen betalen. Voor een nieuwe massale arbeiderspartij, los van de PS en de SP.a die voor de bazen de besparingen willen doorvoeren. Als werkenden en jongeren kunnen we door massale actie onze macht tonen. We zullen ook “echte democratie” moeten vestigen. Dit is, volgens ons, enkel mogelijk in de strijd voor een andere, socialistische maatschappij, door de enorme rijkdommen in publiek bezit te brengen onder de controle van massale vergaderingen en verkozen comités van de werkende klasse en de jeugd.
bouw ervan. Wij denken dat dit initiatief een potentieel heeft om te voldoen aan de verwachtingen van diegenen die uitkijken naar een strijdbaar en open links antwoord op de neoliberale eenheidsworst van de traditionele partijen. Maar Rood! zal niet als een afgewerkt product op ons bord terecht komen. Er zal de inzet van honderden en later duizenden nodig zijn om het enorme potentieel te realiseren. Wij willen daar mee een bijdrage tot leveren.
ZO GEZEGD In Asia Times Online haalde columnist Pepe Escobar uit naar het beleid van de “bende van acht” (Merkel, Sarkozy, Lagarde, Draghi, Barroso, Van Rompuy, Rehn en Juncker) in de EU. “Het neoliberalisme dat door de Bende van Acht wordt opgelegd is vergelijkbaar met maffiapraktijken. Eerst gaan ze voor je knieën door je sociale rechten te amputeren, dan grijpen ze je naar de keel - waarbij je politieke rechten worden afgenomen. Het vee dat de last van eindeloze besparingen zal torsen - de Europese kiezer - rest weinig anders dan een algemene staking of een protestmars waar het zich de longen uit het lijf kan schreeuwen.” Nu Arco wordt vereffend, beweren de toplui van het ACW dat ze niets aan het Dexia-debacle konden doen. In 2008, nog voor de financiële crisis, verscheen het boek “De uitverkoop van het ACW” waarin auteur Didier Verbruggen noteert hoe het ACW haar bedrijven en coöperaties liet opgaan in de logica van het kapitalisme onder het mom “Geen sentimenten, maar dividenden.” Hij stelt vast: “In de jaren negentig verliezen de ACW-bedrijven iedere band met ‘de beweging’ en worden ze stuk voor stuk overgenomen door zuiver kapitalistische bedrijven.” Moest een sociale beweging als het ACW deelnemen aan een op winst bewust bedrijf als Dexia? Toenmalig ACW-voorzitter Theo Rombouts verklaarde daarover: “Wij kunnen wel verantwoordelijkheid opnemen in bedrijven. En zo is het verhaal ten einde.” Nu komt dat verhaal effectief ten einde.
22/11/2011 14:13:41
syndicaal ArcelorMittal. Jobs redden!
de
Linkse Socialist
Voor een offensief actieplan om de nationalisatie af te dwingen
O
p 7 december zullen de metaalarbeiders voor het eerst samen de verschillende Europese vestigingen van ArcelorMittal platleggen. Het ordewoord van een Europese staking is een goed voorbeeld van het soort verzet dat nodig is om in te gaan tegen de dictatuur van de markten. “Mittal is op zich een revolutie waard”
Op 26 oktober, 14 dagen na de aankondiging van de directie van ArcelorMittal dat de warme fase zou sluiten, werd de stad Seraing overspoeld door betogers. Seraing werd letterlijk bezet door zowat 10.000 betogers. Op het podium verklaarde Francis Gomze van de Luikse metaalbond van het ABVV dat Lakhsmi Mittal “slechts aan één ding denkt: geld [...] Hij heeft veel geld nodig, niet enkel voor de trouw van zijn dochter die de duurste trouw van de eeuw was, maar ook om mijnen te kopen en om het monopolie op de staalsector te veroveren, de prijzen zelf te kunnen betalen en nog meer winst te maken. Mittal is op zich een revolutie waard.” De betogers reageerden enthousiast op die verklaring, het was duidelijk dat ze bereid waren om daarvoor te gaan en om die “revolutie” te concretiseren. Sindsdien heersten jammer genoeg twijfel en onzekerheid over de volgende stap in de strijd. Pas midden december kwam er bevestiging van een Europese actiedag op 7 december. Het potentieel is erg groot. Dat bleek op de actie van 26 oktober, de drie optochten naar die bijeenkomst maar ook op de verschillende campagnemomenten die we met LSP-militanten hadden in Luik. De solidariteit onder bredere lagen is opvallend. Tijdens de staking van de werkplaatsen van de NMBS op 9 november stelden we op het piket in Kinkempois vast dat de spoorarbeiders erg trots waren dat een solidariteitsdelegatie van metaalarbeiders hen een bezoek bracht. In 2003 waren er al 50.000 betogers in het centrum van Luik tegen de aangekondigde sluiting van de warme fase door Arcelor (toen nog niet overgenomen door Mittal). Dat was de grootste vakbondsbetoging in Luik sinds de algemene staking van 1960-61. Het is mogelijk dat 7 december een historische dag wordt met een nog groter aantal betogers en een regionale algemene 24-urenstaking als onderdeel van een Europese strijd. Dat is een goede stap. Maar wat hierna?
Onze productiemiddelen overnemen
De syndicale delegatie van het ABVV bij ArcelorMittal in Luik verklaarde: “Als Mittal ons als afval behandelt, dan moet hij het maar aftrappen. We zullen ervoor strijden om onze toekomst in handen te nemen. We moeten ons niet laten doen door de aandeelhouders en de bankiers. De knowhow, de technische kennis, de productie, de kwaliteit, dat hebben wij in handen. Het zijn de arbeiders die dat controleren. De productiemiddelen zijn van ons en we willen ze blijven inzetten samen met onze arbeid.” Wij onderschrijven dat standpunt. Net zoals in 2003 verdedigen we de nationalisatie van de staalsector en dit onder arbeiderscontrole en zonder schadevergoeding. Als eerste stap in die richting kunnen we de vestigingen van ArcelorMittal bezetten. Dat zou de
enorme macht van de arbeiders tonen en ruimte bieden om een collectief en democratisch debat te voeren op basis van algemene vergaderingen waar over het vervolg van de beweging kan worden beslist. Dat zou de beste manier zijn om te vermijden dat een nationalisatie leidt tot een kapitalistisch beheer van het bedrijf door managers zoals diegenen die aan het hoofd van de NMBS staan. Een bezetting van ArcelorMittal met overname van de productie op democratische wijze zou een enorme inspiratie zijn voor de arbeidersbeweging en dit niet enkel in ons land. Het jaar 2011 werd gekenmerkt door de opkomst van bewegingen die op eerdere bewegingen in andere landen voortbouwen. Van de pleinbezettingen in NoordAfrika en het Midden-Oosten tot bezettingsacties in Spanje en Griekenland en vervolgens de beweging Occupy Wall Street in de
VS. Het is mogelijk om het internationale protest een nieuwe dynamiek te geven door het systeem effectief te bestrijden met een bezetting van de productiemiddelen en het opeisen van het bezit ervan door de gemeenschap. Dat is hoe we de dictatuur van de markten kunnen stoppen. D e i nt e r n at ion a le a c t ie d a g van de Europese Federatie van Metaalarbeiders is een goede stap die kan worden gevolgd door een Europese algemene staking tegen het besparingsbeleid. ArcelorMittal staat niet alleen, het is een zoveelste voorbeeld van hoe het kapitalisme de huidige en toekomstige generaties geen toekomst te bieden heeft. De logica van Mittal is dezelfde als deze van Lagarde bij het IMF, Monti in Italië of Papademos in Griekenland. Tegen een vijand die internationaal is georganiseerd, moeten we ook ons verzet internationaal organiseren.
Is ArcelorMittal slechts een rotte appel?
In het Europees Parlement stelde Paul Murphy, verkozene van onze Ierse zusterpartij Socialist Party, dat het fout is om ArcelorMittal slechts als rotte appel te zien. “Jammer genoeg is dat niet het geval. Het is een onderdeel van een rotte appelboom, het is een onderdeel van een trend bij winstgevende bedrijven om de crisis aan te grijpen om duizenden of zelfs tienduizenden arbeiders op straat te zetten om hun enorme winsten te maximaliseren en verder de hoogte in te stuwen.” Het Waalse ABVV bevestigde dit met een opsomming van recente massale afdankingen bij winstgevende bedrijven: 377 jobs in Bergen (bij Sapa RC Profiles, Dayco Sacic,...), 335 in Moeskroen en Doornik (Aperam, ArcelorMittal Fontaine,...), 220 in de regio van het Centrum (Technic Gum, Bongs,...) en nog eens 520 jobs die dreigen verloren te gaan (Durobor, JM Hoff Services,...).
Militantenconcentratie op de Heizel: “De maand december zal heet worden en indien nodig komt er een algemene staking”
A
nne Demelenne, algemeen secretaris van het FGTB, had nauwelijks deze woorden uitgesproken toen een enorm applaus weergalmde in de zaal waar duizenden syndicalisten op 15 november samenkwamen. De sfeer was strijdvaardig, de militanten wilden duidelijk hun stem laten horen tegen de besparingen, maar ook actief strijden om deze terug te dringen. Nu komt het erop aan deze woede serieus te organiseren.
Meer dan 5.000 militanten van het ABVV, ACV en ACLVB kwamen samen in de hoofdstad. Onder hen werknemers uit alle sectoren, sommigen reeds in strijd tegen afdankingen of besparingen, maar allen overtuigd om zich te verzetten tegen de toekomstige regering die ons een sombere toekomst voorbereidt. Aan de deuren van Paleis 12 op de Heizel stond een delegatie van de FGTB-jongeren met een niet mis te verstane boodschap op hun borden: “Pas de blabla, mais du syndicat de combat” (‘Geen blabla, maar strijdsyndica-
dls310FINAL.indd 4
In het LSP-pamflet stelden we: “Als we echt willen dat de patroons van onze sociale verworvenheden en onze syndicale rechten afblijven, zullen we niet enkel de militanten, maar alle werknemers moeten informeren en mobiliseren. Niet via de pers, die door de patroons wordt gecontroleerd, maar in de lisme’). Dit gevoel was ook bij andere bedrijven, tijdens werkonderbrekingen syndicalisten aanwezig: bereiden we eventueel aansluitend op de middageen zoveelste wandeling door de straten pauze. De afschaffing van de notionele van Brussel voor of gaan we een echt intrest en een rechtvaardige fiscaliteit offensief actieplan opstellen? opleggen aan onze politici, zal een acIn de zaal werd een nationale beto- tieplan vergen dat de hele bevolking ging in gemeenschappelijk vakbonds- sensibiliseert en mobiliseert. We werfront aangekondigd voor de 2e decem- den al te veel de straat opgestuurd om ber. Dit is een goede start, maar het ingetoomd te worden zodra we op dreef mag daar niet bij blijven. Volgens ons kwamen. Het wordt tijd dat we eens en vele militanten zal er nood zijn aan voet bij stuk te houden. De zoveelste een algemene staking met een goed zondagswandeling door Brussel zal niet voorbereide sensibiliseringscampagne volstaan. Enkel door het volledige ecoen uitgewerkt mobilisatieplan voor alle nomische weefsel stil te leggen, kunnen werkenden. we voldoende tegengas geven.”
22/11/2011 14:13:47
syndicaal
www.socialisme.be December 2011 / Januari 2012
Spoor onder vuur – personeel in het offensief!
B
door
Jarmo (Antwerpen)
ij de NMBS werd er in de voorbije periode regelmatig gestaakt en/of actie gevoerd. Er staan bij het spoor op alle fronten grote besparingen op til en het verzet daartegen groeit. Daarbij is het opvallend dat er niet altijd gewacht wordt op een ordewoord van de vakbondsleiding om de strijd te organiseren. De woede is erg voelbaar aan de basis en uit zich in spontane acties. De Linkse Socialist sprak met enkele strijdbare syndicalisten bij het spoor.
Wat is de situatie bij het spoor? Waarom wordt er actie gevoerd?
“Momenteel worden er op alle vlakken aanvallen tegen de werknemers van de NMBS voorbereid, zowel vanuit de politiek als vanuit de directie. Daarbij worden niet alleen de arbeidsvoorwaarden en jobs van de spoormannen en vrouwen bedreigd, maar ook de NMBS zelf als betaalbare en openbare dienstverlening staat op de helling. Alles wordt in het werk gesteld om van de spoorwegen een winstgevend en concurrentieel bedrijf te maken, en dat gaat rechtstreeks in tegen de belangen van zowel het personeel als de reizigers. “De botte besparingen uiten zich vandaag op de meest intensieve manier bij de goederen; het is dan ook logisch dat de strijd daar momenteel het hevigst gevoerd wordt. Een deel van de vakbondsleiding heeft de goederen als een verloren zaak opgegeven. We wisten dus heel goed dat, als we wilden dat er iets gebeurde, we het zelf zouden moeten doen.” Voor dit interview spraken we met twee medewerkers van de actiesite Libre Parcours. Om evidente redenen worden hun namen niet vermeld. Meer achtergrondartikels, analyses, verslagen,… vind je op www.libreparcours.net
Hoe hebben jullie dat dan aangepakt en op welke manier werd de strijd opgebouwd?
“Eerst en vooral moeten we daarbij zeggen dat dat een werk is dat niet alleen in de afgelopen periode werd uitgevoerd. Ook in de kalme periode daarvoor probeerden we ons voor te bereiden op de strijd die onvermijdelijk zou komen. Zo organiseerden we bijvoorbeeld vergaderingen over de vakbondsgrenzen heen en legden we constant de nadruk op het nut van strijd om te vermijden dat deze vergaderingen enkel als praatcafé gezien zouden worden. Onder andere door daarover te discussiëren met onze collega’s, bereidden we ons voor op het moment dat de grote aanvallen zouden komen. “De infosessies die Logistics organiseerde in verschillende hotels, die uiteindelijk als enig doel hadden om de mensen onder druk te zetten om onder erbarmelijke arbeidsvoorwaarden te gaan werken, zijn de katalysator geweest. De woede daarover bij de basis was enorm, waardoor de ontwikkelingen in een stroomversnelling geraakten. “Op de acties en stakingspiketten was er een grote strijdbaarheid en betrokkenheid. Toen de directie aan een piket een gesprek wilde aangaan met enkele verantwoordelijken, werd hen meegedeeld dat ze tegen iedereen moesten spreken. Hun standpunt heeft vervolgens de strijdbaarheid en mondigheid van het personeel verder aangewakkerd.”
Jullie zien dus nog wel perspectief in deze strijdbeweging?
“Zeker. Wanneer we geconfronteerd worden met aanvallen van een dergelijke omvang, kunnen we niet anders dan in strijd komen. We staan gewoon met onze rug tegen de muur. De piketten die we nu organiseren geven ons ook enorme mogelijkheden om met onze collega’s te discussiëren en het bewustzijn rond de besparingen en de gevolgen ervan omhoog te trekken. “Maar het zal wel cruciaal zijn dat er ook een actieplan komt. Daar proberen we steeds op te hameren om de strijd ook perspectieven te bieden. Het mag niet zo zijn dat we het gevoel gaan krijgen dat de acties dienen om even stoom af te laten en vervolgens weer aan het werk te gaan. Integendeel, veel werknemers hebben nu het gevoel dat ze op de eerste rij staan en de vakbondsleiding in de juiste richting kunnen duwen. “Om effectief resultaten te boeken, zullen we moeten discussiëren over hoe we verdergaan. Wij denken dat we daarbij ook over de landsgrenzen heen moeten kijken. België is niet het enige land waar de spoorwegen aangevallen worden, maar ook niet het enige land waar er verzet ontstaat. De algemene stakingen in andere landen moeten ons tot voorbeeld dienen, en we moeten een verenigd Europees verzet kunnen organiseren tegen de door Europa opgelegde maatregelen. Enkel door die weg in te slaan, zullen we concrete resultaten kunnen boeken.”
Wat zijn dan specifiek jullie eisen op langere termijn? Welke resultaten willen jullie boeken?
Kunnen jullie tenslotte nog iets zeggen over de rol die individuele militanten zoals jullie kunnen spelen? Want jullie hebben niet op de vakbondsleiding gewacht om acties op poten te zetten.
“Uiteraard willen we de besparingen die op tafel liggen tegenhouden. We willen niet dat er gesnoeid wordt in onze jobs en voorwaarden, noch in het aanbod voor de reizigers. We willen “Inderdaad. De rol die strijdbare syndat de huidige trend van liberalisering dicalisten kunnen spelen is enorm bewordt omgekeerd en dat de NMBS een langrijk. Wij willen vandaag een aantal echte openbare dienstverlening wordt. tradities van de arbeidersbeweging op“Daarvoor moeten we vertrekken van nieuw invoeren. Stakingspiketten zijn wat er nodig is in de samenleving om belangrijke momenten om met collega’s vervolgens het aanbod op die noden te discussiëren over het verdere verloop af te stemmen. Ook qua efficiëntie van de strijd. Ze geven ons ook de kans kan het hier heel wat beter. Zo zouden om met die mensen te discussiëren die goederenlocomotieven en -bestuurders wel aan het werk zijn. bijvoorbeeld in de zomer “Ook de traditie van solidaingezet kunnen worden riteit naar andere sectoren toe bij de reizigers, want in We willen dat proberen we hoog te houden. die periode zijn er minder de trend van We zien vandaag dat wij niet liberalisegoederen en meer toeristen de enigen zijn die onder vuur ring wordt te vervoeren. Maar zulke liggen. Kijk maar naar het onlogische maatregelen zijn omgekeerd en derwijs, de zorgsector,… Ook gewoon onmogelijk als ge- dat de NMBS daar zal in de komende perioeen volg van de liberalisering. de strijd gevoerd moeten wor“Ook het eindeloos op- echte open- den. Hopelijk ontwikkelen de splitsen van organisatori- bare dienst- bewegingen zich daar ook op verlening sche diensten leidt tot grote een strijdbare manier. Het is wordt verliezen. Het moet voor immers enkel door strijd dat iedereen duidelijk zijn dat er iets afgedwongen kan worhet idee van liberalisering, den, en een verenigde strijd van meer werk te doen met minder men- zal van cruciaal belang zijn om de aansen aan de basis, niet alleen absurd is, vallen die op ons afkomen, het hoofd te maar ook gevaarlijk. Het is een bedrei- kunnen bieden.” ging voor onze arbeidsvoorwaarden en voor het treinaanbod in dit land. Daar Hartelijk bedankt voor dit gesprek, moeten we tegen in opstand komen.” en veel succes met de strijd!
Sociale verkiezingen: versterk de betrokkenheid bij de vakbondswerking!
O
m de vier jaar worden sociale verkiezingen georganiseerd. Daarbij worden vertegenwoordigers van de werknemers in de Ondernemingsraad (OR) en/of het Comité Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) verkozen. Het is een ideale gelegenheid om de betrokkenheid bij de vakbondswerking te versterken.
dls310FINAL.indd 5
Wij willen eerst en vooral werkenden en zeker jonge werkenden oproepen om actief deel te nemen aan de sociale verkiezingen. Dat kan door je kandidaat te stellen of door mee een actieve rol te spelen in de campagne. Het argument dat velen slechts kandidaat zijn om van de ontslagbescherming te genieten, klopt niet. De afgelopen maanden zagen we opnieuw tal van voorbeelden waar strijdbare delegees aan de deur werden gezet. Daarnaast roepen we op om de campagne zoveel mogelijk over de inhoud te laten gaan. Er is natuurlijk een invloed van wat we bij de politieke verkiezingen kennen met een nadruk op ‘personaliteiten’ waarbij iedere inhoudelijke argumentatie achterwege wordt gelaten. Strijdbare militanten kunnen van de verkiezingscampagne gebruik maken om een degelijke analyse te brengen van hoe het bedrijf functioneert, wat regering en patronaat voor ons in petto hebben en hoe we daarop kun-
nen reageren. Een actieve en inhoudelijke campagne kan mogelijk de tendens van de dalende opkomst bij de vorige sociale verkiezingen keren. In 2008 nam de opkomst voor het CPBW af van 76,5% naar 72,3%, voor de OR van 75% naar 71%, met zeker onder jongeren een opvallende achteruitgang. Het globale resultaat in 2008 week nauwelijks af van dat in 2004 met voor de OR 52,9% voor het ACV, 35,7% voor het ABVV en 9,9% voor het ACLVB. Het is niet mogelijk een globale stemoproep te doen bij de sociale verkiezingen. In de verschillende vakbonden zitten er strijdbare delegees en militanten. Wij roepen op om voor delegees en militanten te stemmen die het beste de belangen van het personeel verdedigen. Door de positie van strijdbare militanten te versterken en dit los van de vakbond waar ze deel van uitmaken, is het mogelijk om de arbeidersbeweging in het algemeen te versterken.
22/11/2011 14:13:49
sociaal
de
Linkse Socialist
Vraag van de maand
Gaan we naar het einde van de euro?
3 december. 14u, Brussel-Noord. Klimaatmanifestatie
We zullen het klimaat zelf moeten redden
V
an de nieuwe klimaattop van de Verenigde Naties begin december in Durban valt niet veel te verwachten. Twee jaar na de top in Kopenhagen zal ook deze top hoogstens leiden tot mooie woorden en misschien enkele beloften. Maar verandering komt er intussen niet. Ondanks alle klimaattoppen of het Kyotoprotocol was er nog nooit zoveel CO2-uitstoot als in 2010. In 2010 werd 512 miljoen ton CO2 meer uitgestoten dan in 2009. Daarmee worden zelfs de meest negatieve voorspellingen van het Intergouvernementele Panel over Klimaatverandering (IPCC) uit 2007 overtroffen. Het IPCC voorzag een stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde van 2,4 tot 6,4 graden celsius tegen het einde van de eeuw. Dat leidt tot een toename van het aantal milieurampen. Klimaatverandering en globale opwarming komen tot uiting in meer ex-
treem weer. Het IPCC bevestigt dit in een nieuw rapport. Ook bij ons merken we dat er iets aan de hand is met het klimaat. Hevig winterweer, overstromingen, langdurige droogte,... zijn ook bij ons steeds meer de norm. In België valt het dan nog mee. In Azië zorgden overstromingen voor honderden doden en extreme armoede in onder meer Pakistan, India en Thailand. In NoordAfrika is er toenemende droogte waardoor 250.000 mensen in Somalië met een hongersdood worden bedreigd.
Elders zijn er ook meer orkanen. Het klimaat is te belangrijk om aan wereldleiders en andere vertegenwoordigers van het establishment over te laten. Zij hebben voldoende aangetoond dat ze geen oplossingen hebben en dat hun systeem niet in staat is om tot oplossingen te komen. Als het kapitalisme niet in staat is om onze planeet een toekomst te bieden, moeten we komaf maken met dit systeem. Er is nood aan een democratische controle van de productie door de arbeiders en de gemeenschap opdat de aanwezige middelen in de samenleving rationeel zouden kunnen worden aangewend. Er is nood aan een socialistisch alternatief zodat er voldoende kan worden geïnvesteerd in milieuvriendelijke alternatieven en een planmatige aanpak van de dioxine-uitstoot.
Shoppingcenter Uplace: vragen bij een megaproject
Een haircut van 50% op Grieks staatspapier en de toezegging van 130 miljard euro noodhulp in ruil voor alweer een drastisch saneringsplan, heeft Griekenland voorlopig nog niet gevrijwaard van een dreigend bankroet. De schutskring die men wilde optrekken rond dat land met een bazooka van 1.000 miljard euro waarmee men de financiële markten iedere zin zou ontnemen om nog te speculeren op schulden van landen uit de eurozone, maakte geen indruk. Sindsdien loopt zowat alles wat kan verkeerd. De Griekse technocraat Papademos, ’s lands eerste onverkozen premier sinds het kolonelsregime, door Europa opgelegd nadat Papandreou gedwongen ontslag nam, slaagt er maar niet in zijn coalitie van nationale eenheid op een lijn te krijgen. De conservatieve Nieuwe Democratie weigert in te stemmen met diens nieuwe besparingsmaatregelen en wil zo snel mogelijk naar de stembus. Bijgevolg blijft Europa de volgende 8 miljard euro noodhulp blokkeren, waardoor in december toch nog wanbetaling dreigt. Bovendien heeft het plaatsten van een hefboomeffect op het Europese noodfonds geen indruk gemaakt. Nauwelijks was Papandreou verwijderd of de clown van Italië, Berlusconi, werd eveneens gewipt en met hem heel zijn kliek. Democratie is een luxe die Europa zich slechts veroorlooft als haar belangen niet op het spel staan. Maar ook dat heeft niet gewerkt. De aankondiging dat Frankrijk en Duitsland aansturen op een herziening van het EU-verdrag met voor het eerst een clausule om landen uit de eurozone te zetten, was olie op het vuur. In Duitsland en Frankrijk wordt die optie blijkbaar overwogen Meer hadden beleggers niet nodig om Europese obligaties te dumpen. Italiaanse en Spaanse, maar ook Belgische, Franse en zelfs Nederlandse, Oostenrijkse en Finse. Bovendien profiteren Duitse obligaties daar niet meer van. Dat kan erop wijzen dat de financiële markten de euro opgeven. In theorie heeft de eurozone nog verweermiddelen. Europese obligaties en een interventie van de ECB zouden echter betekenen dat Duitsland haar monetair beleid uit handen geeft. François Baroin, Frans minister van Financiën, stelt voor dat te omzeilen door het noodfonds een banklicentie te verlenen waardoor het onbeperkt kan lenen bij de ECB. Het is niet uitgesloten dat men nog technische uitwegen vindt om het uiteenvallen van de Eurozone te rekken. Maar dat ze uiteen zal vallen, is onvermijdelijk, zij het niet noodzakelijk tot op het punt van voor de invoering van de euro. Daarmee zou de euro hetzelfde lot beschoren zijn als haar voorgangers. De voorstelling dat de euro de eerste in haar soort is, is immers een verdraaiing. Al in 1866 werd de Latijnse muntunie opgericht, die bijna 50 jaar stand hield tot 1914. Pas in 1927 werd ze trouwens officieel ontbonden. België, Frankrijk, Zwitserland en Italië waren stichtende leden, vervoegd door Spanje en Griekenland en later door Roemenië, Bulgarije, Servië, San Marino en jawel, Venezuela. Maar ook dat is nu geschiedenis.
ULB-studenten na drie jaar veroordeeld voor asielacties
E
door Irina
en enorm shoppingcenter, een hotel, kantoorruimten, een theater. Dat is wat het prestigieuze maar ook controversiële plan voor de reconversie van de oude Renault-site in Vilvoorde omvat.
Het project kadert in de plannen van de Vlaamse overheid om 18 braakliggende industrieterreinen een nieuwe bestemming te geven. Daarvoor doet de Vlaamse overheid steevast beroep op private partners: vastgoedontwikkelaars die aangetrokken worden met fiscale steun en het kwijtschelden van de registratierechten. De investeringen in openbaar vervoer en wegen zijn wel voor de Vlaamse overheid. Op zich er niets mis met het gebruik van gemeenschapsgeld voor stadsontwikkeling. Braakliggende industrieterreinen aan de rand van een uitbreidende stad niet gebruiken, is absurd. Maar is een grootschalig shoppingcenter met kantorencomplexen de beste bestemming voor zo’n terrein? Projectontwikkelaar Uplace meent alvast van wel. Topman Bart Verhaeghe stelt dat er een tekort is aan winkel-
dls310FINAL.indd 6
ruimte in de noordrand van Brussel. Hij stelt dat er met het project 3.000 extra jobs worden gecreëerd. Bij Uplace mikken ze op 8 miljoen bezoekers per jaar waardoor de winkel- en kantoorruimte duur kan verkocht of verhuurd worden, terwijl het de grond goedkoop kan aankopen. Het doel van Uplace is uiteraard om winst te maken. Ook dit complex dient vooral om de zakken van de projectontwikkelaar en de bouwondernemingen te vullen. De sponsoring door de Vlaamse overheid maximaliseert de winst verder. Voor de omwonenden is het project minder interessant. Dit terrein bevindt zich bij het drukste deel van de Brusselse Ring. Met 25.000 extra wagens per dag wordt het helemaal problematisch, ook voor de vastslibbende sluipwegen door Machelen en
Vilvoorde. Pakweg met de auto inkopen doen in de lokale supermarkt of de kinderen naar school brengen, wordt dan een nog helser karwei. Uplace beweert dat het voor werk zal zorgen. Het gaat echter om tijdelijke jobs bij de bouw en nadien om laag betaalde flexibele jobs in de winkelketens. Bovendien wordt heel wat werkgelegenheid bij kleinhandelaars in de regio bedreigd. Uplace beweert dat de bouw van het complex ‘democratisch beslist’ is omdat er toestemming is van de regering. Maar de inwoners van Machelen, Vilvoorde, Schaarbeek,... genoten geen enkele inspraak, zij moesten via de media vernemen dat er een groot winkelcomplex in hun buurt komt. In plaats van een herbestemming van de Renault-site die enkel de belangen van vastgoedmakelaars, speculanten en grote winkelketens ten goede komt, is er nood aan een herbestemming ten dienste van de lokale gemeenschap en met een actieve betrokkenheid van die gemeenschap zodat degelijke jobs en maatschappelijk nuttige dienstverlening en productie centraal kunnen staan.
Na drie lange jaren werd er een uitspraak geveld in de zaak tegen zes studenten van het Comité d’Action et de Soutien aux sans-papiers (CAS, Actie- en steuncomité voor mensen-zonder-papieren). Dat actiecomité voerde campagne tegen de schandalige asielpolitiek van de regering die mensen-zonder-papieren op straat zet. Het comité eiste een algemene regularisatie, het verdwijnen van de gesloten centra en het stopzetten van de uitwijzingen. Er werd een vreedzame actie gevoerd voor de deur van een bijeenkomst van Europese liberalen. Het doel was om te protesteren tegen het liberale beleid dat leidt tot onrechtvaardigheden. Dat protest wordt nu veroordeeld. De zes studenten kregen een maand effectieve gevangenis en daarnaast drie jaar met uitstel. Ze moeten een symbolische euro betalen aan de politie, een boete van 137 euro per persoon en ironisch genoeg ook 25 euro aan het Fonds voor hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden. In werkelijkheid was er sprake van een gewelddadige arrestatie van de activisten. Het politiegeweld werd niet bestraft, de slachtoffers ervan werden veroordeeld. Er wordt een solidariteitscampagne opgezet voor de slachtoffers die na het politiegeweld nu ook juridisch onrecht werden aangedaan.
22/11/2011 14:14:00
dossier
www.socialisme.be December 2011 / Januari 2012
H
door
Nicolas Croes
et jaar 2011 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin het verzet tegen de besparingen een opmars kende, revolutie terug op de agenda verscheen en het kapitalisme steeds meer in vraag werd gesteld. In Tunesië, Egypte, Spanje, Griekenland, de Verenigde Staten en elders speelden pleinbezettingen een belangrijke rol in het samenbrengen en mobiliseren van een brede laag van de bevolking. Hoe kunnen we met deze beweging verdere stappen vooruit zetten?
Leden van het Committee for a Workers’ International (CWI), waar LSP de Belgische afdeling van is, verdedigen overal de noodzaak om de beweging te richten op de georganiseerde arbeidersbeweging. Het zijn de arbeiders die alle rijkdom in de samenleving produceren, maar toch hebben ze niets te zeggen over hoe die productie wordt beheerd of aangewend. We hebben er al meermaals op gewezen dat de actieve rol van de arbeidersbeweging beslissend was in het omverwerpen van Ben Ali in Tunesië en Moebarak in Egypte. De noodzaak van een oriëntatie op de arbeiders en de basis van de vakbonden was bij het begin van de beweging in Spanje niet duidelijk, maar nadien werd dat element wel versterkt. De kracht van de arbeidersbeweging werd bijzonder duidelijk met de oproep van Occupy Oakland om op 2 november een algemene staking te houden om te protesteren tegen het politiegeweld. Het was geen echte algemene staking, maar er was wel een brede respons van de arbeidersbeweging. Een betoging met 20.000 deelnemers legde de haven plat. In iedere fase van de beweging moet worden gezocht naar actiemethoden die zoveel mogelijk mobiliseren. Doorheen de acties van de afgelopen maanden blijkt dat dit vooral mogelijk is met duidelijke eisen die vertrekken van het dagelijkse leven van bredere lagen die worden getroffen door de harde besparingen. Duidelijke eisen gekoppeld aan massale en radicale acties kunnen een verschil maken. In Spanje maar ook in de VS verdedigen wij de noodzaak om de verschillende lokale comités en campagnes met elkaar te verbinden door de vertegenwoordigers te verkiezen zodat een coördinatie mogelijk wordt op lokaal en nationaal vlak. We denken dat het ook van cruciaal belang is om algemene vergaderingen te organiseren op de werkplaatsen en om de kwestie van democratie in de vakbonden concreet naar voor te brengen. Waar mogelijk zou het nuttig zijn om van bezettingen van pleinen en symbolische plaatsen over te gaan naar bezettingen van bedrijven. Waarom zouden we er ons niet op voorbereiden om het hart van de economische werking te bezetten?
Hoe ons met de 99% organiseren?
Van pleinbezettingen naar bedrijfsbezettingen!
verdedigen in het geval van de strijd van de arbeiders van ArcelorMittal tegen de sluiting van de warme fase van de staalproductie in het Luikse. Een bezetting zou een goede eerste stap zijn naar de onteigening van de staalsector en de nationalisatie ervan onder de democratische controle van de arbeiders. Sinds het uitbarsten van de economische crisis werden tal van bedrijven bezet in de strijd tegen herstructureringen. Zo was er Republic Windows in Chicago (2008), Visteon in GrootBrittannië en Noord-Ierland (2009), Waterford Chrystal in Ierland (2009), INNSE in Italië (2009),... Op verschillende momenten van arbeidersstrijd in het verleden, zoals in de jaren 1930 en 1970, waren er golven van bedrijfsbezettingen die het kapitaal enorme angst aanjoegen. De bezetting van de Franse horlogefabriek LIP in 1973 zette een voorbeeld: de arbeiders namen de productie over en begonnen de geproduceerde goederen zelf te verkopen. Met de 99% tegen de 1% Een bedrijfsbezetting zet een dubbele In het geval van de dreiging van slui- druk op de werkgever. Die ziet niet altingen en afdankingen, stelt de kwestie leen zijn winsten de mist ingaan omdat van bezettingen zich erg concreet. Dat de staking de productie stopzet, maar er is overigens een actiemethode die wij wordt ook een stap verder gegaan. Een
dls310FINAL.indd 7
bezetting stelt immers de eigendom van de productiemiddelen in vraag: wie leidt het bedrijf? De werknemers zijn verantwoordelijk voor het dagelijkse functioneren van het bedrijf en voor de creatie van rijkdom, maar ze hebben niets te zeggen over de organisatie van de productie en de aanwending ervan. Dat is eigenlijk de kern van de strijd van de “99% tegen de 1%”: de werkgever heeft de arbeiders nodig, maar de arbeiders hebben geen patroons nodig.
tussen verschillende vakbonden, tussen verschillende groepen arbeiders,... te vermijden. Het biedt een informatiepunt voor iedereen die aan de strijd wil deelnemen. Een eengemaakte structuur om de strijd te leiden is een essentieel onderdeel om te vermijden dat de werkgever of de autoriteiten bestaande verdeeldheden kunnen versterken. Een stakerscomité moet democratisch worden verkozen door een algemene vergadering van het personeel. De verkozen vertegenwoordigers in dat stakingscomité moeten permanent afzetVoor echte democratie op baar zijn door de algemene vergadering de werkvloer dat soeverein moet kunnen beslissen. In iedere strijd komt het erop aan om Het stakerscomité moet erop toezien een krachtsverhouding uit te bouwen. dat de strijd wordt georganiseerd en dat Dat kan door zoveel mogelijk arbeiders er zoveel mogelijk informatie beschikte betrekken in de actie en een maxi- baar is onder de arbeiders. Het comité male solidariteit te organiseren met moet proberen om iedere arbeider te werknemers van andere bedrijven en betrekken bij de acties en bij het nemen onder bredere lagen van de bevolking. van de beslissingen. Deze organisatoriNet zoals dit bij de pleinbezettingen het sche aspecten vormen een titanenwerk. geval was, biedt een bedrijfsbezetting Net zoals bij de pleinbezettingen kan de mogelijkheid om discussie te voe- het dan ook nuttig zijn om specifieke ren onder de arbeiders. Met algemene werkgroepen op te zetten. vergaderingen kan de betrokkenheid Dat is wat er ook gebeurde bij de worden behouden en is het mogelijk om pleinbezettingen in onder meer Spanje, eventuele spanningen en verdeeldheid waar deze bezettingen een massaal ka-
rakter aannamen. Daar waren er vaak erg praktische werkgroepen (kookploeg, vertalers, informatieploeg, medische dienst,...) maar ook werkgroepen rond bijvoorbeeld het idee van een ‘algemene staking’ waar werd gediscussieerd over hoe dat idee kon geconcretiseerd worden onder de basis van de vakbonden, of een werkgroep rond de rechten van migranten, vrouwen,... Die werkgroepen vormden een plaats van politieke vorming voor al wie erbij betrokken was. Die vorming kan bij een bedrijfsbezetting de betrokkenheid en het vertrouwen versterken, het moet de basis toelaten om de eigen strijd in handen te blijven nemen. Bij verschillende bezettingen zagen we ook andere methoden om de controle op de vertegenwoordigers te organiseren. Zo is het nuttig om bij onderhandelingen tussen vertegenwoordigers van de staking of de actie en vertegenwoordigers van het patronaat of de autoriteiten iedere geheimhouding te vermijden door er meteen een megafoon of luidspreker bij te plaatsen. Als we spreken over echte democratie dan betekent dit dat er een structuur is waarbij iedere vertegenwoordiger steeds verantwoording verschuldigd is aan de basis. Door het verzet tegen de besparingen naar de bedrijven te brengen, zouden de mogelijkheden van repressie sterk beperkt worden. Het is moeilijker om een beweging te bestrijden die vertrekt vanuit de vertrouwde omgeving van de eigen werkomgeving waar de arbeiders ook alle mogelijke verdedigingsmiddelen kennen. In de Belgische arbeidersbeweging kennen we het voorbeeld van de metaalarbeiders van Forges de Clabecq die in hun strijd in 1996-97 regelmatige algemene vergaderingen hielden en hun eigen arbeidsmiddelen gebruikten om hun acties te verdedigen. Toen een toegelaten betoging door de politie werd gestopt, werd de politiebarricade geconfronteerd met bulldozers... Dubbelmacht
De kiemen van een nieuwe samenleving zijn reeds in de strijd aanwezig. De democratische strijdcomités en algemene vergaderingen vormen embryo’s van een toekomstige samenleving waarin de 99% van de bevolking haar zeg heeft over wat er wordt geproduceerd, hoe dit gebeurt en hoe de distributie plaatsvindt. Dat kan op basis van een democratisch geplande economie waarbij de sleutelsectoren in publieke handen zijn. Naarmate de strijd aan impact wint en algemener wordt, zullen de taken van de comités en vergaderingen zich sterker ontwikkelen tot op het punt dat het een concurrentie wordt voor de macht van de kapitalistische staat en haar schijndemocratie. Een dergelijke situatie van dubbelmacht is een cruciaal ogenblik waarop de beweging nood heeft aan een doorwinterde revolutionaire leiding die de steun van de massa’s geniet en op die basis cruciale ordewoorden kan lanceren om te vermijden dat een situatie van status-quo ontwikkelt en uiteindelijk stappen achteruit worden gezet. . In zo’n periode van revolutionaire crisis is het bestaan van een partij als LSP cruciaal.
22/11/2011 14:14:13
dossier
de
Linkse Socialist
Kapitalisme in crisis. Waarom hun systee N
a de illusie van het einde van de crisis, is deze weer volop terug. In dit dossier gaan we aan de hand van enkele vragen en antwoorden na wat de stand van zaken van de kapitalistische crisis is. Dossier door Eric Byl
Gaan we opnieuw naar een Grote Recessie?
De economie vertraagt in ieder geval. De eurozone kende het derde kwartaal van 2011 een groei van slechts 0,2% ten opzichte van het tweede. Dat er nog groei was, kwam louter doordat Duitsland en Frankrijk licht herstelden van een extreem zwak tweede kwartaal. Volgens Eurostat nam de industriële productie in de eurozone in september af met -2%, in Duitsland zelfs met -2,9%. Voor het vierde kwartaal vreest Eurocommissaris Olli Rehn dat de eurozone met -0,1% krimpt en dat ook de volgende kwartalen zal blijven doen. Twee opeenvolgende kwartalen van negatieve groei is de officiële definitie voor recessie. Voor heel 2012 ziet Eurostat de eurozone wel nog groeien, met 0,5%. Dat is een forse neerwaartse herziening van het eerdere vooruitzicht van 1,8% groei voor de Eurozone. Die magere groei zal niet volstaan om een toename van de werkloosheid te vermijden, noch om terugbetaling van de openbare schulden te garanderen. Ook voor 2013 heeft Eurostat haar cijfers al naar beneden bijgesteld tot 1,3%. Als dat klopt, gaan we een lange periode tegemoet van trage groei, afgewisseld met periodes van recessie. Maar zelfs dit rampscenario kan doorkruist worden door regelrechte catastrofes. Laat ons niet vergeten dat de Amerikaanse economie, die nu een traag groeiritme kent van 1,5%, nog steeds gedreven wordt door schulden Voor iedere dollar die de overheid ontvangt, geeft ze er anderhalve uit. Vroeg of laat moet dat gesaneerd worden. Met de hakken over de sloot omzeilden Amerikaanse politici de patstelling over het schuldenplafond en overleefden ze de afwaardering door kredietbeoordelaar Standard & Poors, maar enkel door uitstel af te kopen. De Amerikaanse overheidsschuld heeft nu de kaap van 15.000 miljard dollar gerond en is in procent van het BBP nu hoger dan die van België. Japan, de derde economie van de wereld, zal dit jaar krimpen en ook de komende jaren in het beste geval tergend traag groeien. China kende in het derde kwartaal officieel een groei van 9,1%, het laagste in twee jaar. Maar velen, tot de vicepremier toe, erkennen dat de statistieken onbetrouwbaar zijn. De Chinese hoogleraar Larry Lang beweert dat hij met gezuiverde cijfers uitkomt op een krimp van -10%. (1) Hoe dan ook worden de bedrijfswinsten er aangetast door de afgenomen vraag uit Europa en de VS. Met een bevolking 16 keer zo talrijk, is de Chinese markt kleiner dan de Duitse. Men wil echter de lonen niet verhogen en geen sociale zekerheid invoeren, dat zou de winsten aantasten en de groei onderuit halen. We gaan niet noodzakelijk een nieuwe Grote Recessie tegemoet. Een ontwikkeling in slow motion, waarin trage groei wordt afgewisseld met periodes van recessie blijft mogelijk. Maar er zijn zoveel onzekerheden, zoals de positie van de dollar, overhitting van de Chinese vastgoedmarkt, het waarschijnlijke bankroet van landen van de eurozone, een nieuwe bankencrisis, een forse toename van de grondstoffenprijzen, een handelsoorlog,.. dat een herhaling van de Grote Recessie of zelfs een depressie, minstens net zo goed kan.
dls310FINAL.indd 8
Wat schort er aan de aanpak van de Europese Unie?
De wereldcrisis heeft een nieuw stadium bereikt. Deze keer was de onmiddellijke aanleiding de versnellende uitbreiding van de staatsschuldencrisis in Europa. Institutionele beleggers - banken, holdings en allerlei “investerings”- en andere hefboomfondsen – dumpen massaal Europese overheidsobligaties. BNP Paribas bijvoorbeeld reduceerde tijdens het derde trimester van 2011 haar blootstelling aan de PIIGS landen van 28,9 naar 16,5 miljard euro. (2) Voor alle Belgische banken samen zou dat in diezelfde periode zijn afgebouwd van 75,3 naar 51,2 miljard euro. De resultaten liegen er niet om. Half november moest Griekenland al 33% interest betalen op staatsobligaties op 10 jaar. Portugal, Ierland en Hongarije zitten eveneens boven de 8% en Italië en Spanje flirten met 7%, het plafond waartegen schulden terugbetalen onhoudbaar wordt. Door de gokzucht van de financiële instellingen is ook de Belgische rente tot 5% gestegen. En daar stopt het niet. Op de Duitse na, worden alle Europese obligaties gedumpt, zelfs die van de beste leerlingen uit de klas, Nederland, Finland en Oostenrijk. Men vreest bovendien steeds meer voor een zeepbel op de Duitse obligatiemarkt die elk moment kan openspatten. (3) Men had het nochtans kunnen zien aankomen. De loeiharde besparingen die de trojka - het IMF, de ECB en de Europese Commissie - eist in ruil voor “hulp”, duwen de betrokken economieën in een diepe recessie. De besparingen ondermijnen de koopkracht en daarmee ook de overheidsinkomsten, waardoor het alleen maar moeilijker wordt om de schulden af te betalen. Pogingen om de balans te herstellen door dan ook maar de overheidsuitgaven te drukken, duwen nog meer mensen in werkloosheid en armoede. De berekening van de trojka, dat als die landen omgevormd worden tot lageloonlanden, de competitiviteit wel vanzelf herstelt, is niet alleen cynisch maar ronduit dom. Sommige landen besparen omdat ze in de greep zitten van de “financiële markten”, andere om eraan te ontkomen. Het resultaat is dat de economische groei helemaal stilvalt. Steeds meer economen uiten hun twijfels. Aan de Gentse universiteit is men het effect nagegaan van dertig jaar besparingsoperaties in meer dan twintig westerse landen. De studie besluit dat zware besparingen de staatsschuld in die landen meestal niet deed dalen en al helemaal niet als de economische groei stilvalt, een probleem waar de EU vandaag mee kampt. (4)
Wat zijn de onderliggende redenen?
Maar was de crisis niet voorbij?
Dat beweerde men toch. Neem de financiële krant De Tijd, maar de berichtgeving in andere dagbladen was niet fundamenteel verschillend. Die kopte op 29 december van 2010: “Staat verdient volgend jaar 2 miljard aan banken”. Een goede week later, 8 januari 2011: “Wereldeconomie floreert in 2011” en in het edito werd nogmaals bevestigd: “De recessiebladzijde lijkt definitief omgeslagen”. Meer hadden de bankiers niet nodig om opnieuw kwistig met bonussen te strooien. Dehaene verklaarde doodleuk aan de Dexiacommissie dat hij zes maanden eerder, in april, bij de toekenning van de bonussen, een “inschattingsfout” heeft gemaakt en onvoldoende rekening hield met de maatschappelijke context. Die aprilmaand was er nogal een. De vijf grootste oliebedrijven ter wereld maakten toen een kwartaalwinst bekend van maar liefst 35 miljard dollar, een stijging met 42% vergeleken met hetzelfde kwartaal een jaar eerder. Twee maand later maakte de Londense City bekend dat ze voor 16 miljard euro aan bonussen had uitbetaald, evenveel als een jaar eerder, 2 miljard meer dan twee jaar eerder en 58% meer dan 10 jaar tevoren. Nu eist Open VLD’er Van Quickenborne structurele hervormingen, beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkering, afschaffing van de index en het brugpensioenstelsel. Maar toen in 2008 een beperking van de bonussen ter discussie stond, vond hij dat een zaak voor de aandeelhouders, waar de overheid zich niet mee te bemoeien had. Van Quickenbornes vindt men overal. Het mediaan inkomen van de Amerikaanse gezinnen daalde tussen juni 2009, het officiële einde van de recessie, en juni 2011, met -6,7%, na een eerdere daling met -3,2% tijdens de recessie, tussen december 2007 en juni 2009. (5)
Deze keer zijn het de Europese staatsschulden, maar drie jaar geleden was het de Amerikaanse vastgoedmarkt die de Grote Recessie op gang trok. In 2001 had de overwaardering van de technologieaandelen de dotcomcrisis veroorzaakt. In 1997 leidde de massale ommekeer van de toestroom van kapitaal naar Zuidoost Azië en enkele andere groeilanden tot een reeks muntcrisissen. De Thaïse Baht, de Maleisische Ringgit, de Russische Roebel, de Mexicaanse Peso en de Braziliaanse Real gleden toen onderuit. In 2001 ging Argentinië bankroet. Spaargelden smolten als sneeuw voor de zon. Op 18 maanden tijd waren er acht algemene stakingen, de staat van beleg werd uitgeroepen en uiteindelijk moesten in twee weken tijd vijf presidenten aftreden. De peso devalueerde met 75%. Massale kapitaalstromen slingeren van het ene werelddeel naar het andere op zoek naar het hoogste rendement. Op hun doorrit kelderen ze nationale economieën, veroorzaken ze voedselrellen en revoluties, leiden ze tot aandeleninflatie en vastgoedzeepbellen en bedreigen ze de groei van de wereldeconomie door de stijging van de energieprijzen. Nieuwe technologieën hebben die slingerbeweging nog versterkt. De snelle verplaatsing van geldstromen en productie, mee mogelijk gemaakt door de ontwikkeling van wetenschap en technologie, is echter totaal tegengesteld aan de vereisten van de moderne economie. Die vergt steeds duurder wetenschappelijk onderzoek dat soms jarenlang kan aanslepen om een product op punt te stellen. Zodra dat gebeurd is, kan men er vandaag echter op enkele jaren tijd de wereldmarkt mee overspoelen. Steeds grotere investeringen moeten dus op steeds kortere termijn renderen. Dat leidt ertoe dat privé-bezitters met octrooien intellectuele eigendom trachten af te schermen voor concurrenten, waardoor heel wat onderzoek onnodig wordt overgedaan of zelfs regelrecht gesaboteerd. De enorme kapitaalbehoefte verklaart de gigantische groei van de financiële sector. Hoe zou men anders die investeringen kunnen financieren? Bovendien vertoont de winst per geïnvesteerde eenheid kapitaal de neiging om af te nemen. We weten hoe de kapitalisten daaraan trachten te verhelpen: continu-arbeid, overuren, meer flexibiliteit qua arbeidstijd en arbeidscontracten en als het enigszins kan duurdere arbeiders vervangen door goedkopere. Op die manier is men er de afgelopen decennia in geslaagd de winstgevendheid te herstellen, maar heeft men tegelijk de markt ondermijnd
22/11/2011 14:14:25
Waaro systee
Het daag s invest deel sp beeld z lar, da de sch school huizen invest We h viduel Arbeid gebeu resulta indivi tegens tot ov van de pitaal. en tec tot een lisme Dat i Niet h de ma schap eerste teerd Wereld ductie miljoe heropb produ zijn w zou nu nen, m op de d volsta niek a ning t
dossier
www.socialisme.be December 2011 / Januari 2012
ysteem faalt en hun remedies niet werken
Maar de mensen zijn zich daar niet van bewust?
nen?
hulden, kaanse p gang an de veroorer van zië en untcriinggit, en de n 2001 molten ijd wavan besten in e peso
et ene t hoognatiolrellen tie en ei van e enerie slinatsing ijk gehap en aan de
ijk onom een urd is, en tijd rotere ere terzitters hten af r heel f zelfs
de gir. Hoe finanr geïnm af te aaraan eruren, dsconarbeimanier agd de t men
Waarom noemen we dit een systeemcrisis?
Het resultaat is dat industriële bedrijven vandaag slechts een minieme fractie van hun winst investeren in productie en met het leeuwenaandeel speculeren. Amerikaanse bedrijven bijvoorbeeld zitten op een cashberg van 1840 miljard dollar, dat is in Europa niet anders. Maar ondanks de schrijnende behoefte aan infrastructuur, aan schoolgebouwen, degelijke huisvesting, ziekenhuizen, spoorwegen etc. weigert men daarin te investeren wegens onvoldoend rendement. We hebben het tijdperk waarin arbeid een individuele bezigheid was al lang achter ons gelaten. Arbeid vereist nu samenwerking en arbeidsdeling, gebeurt maatschappelijk. De toe-eigening van het resultaat van de arbeid gebeurt echter nog steeds individueel, op basis van private eigendom. Die tegenstelling verklaart de voortdurende neiging tot overproductie en ook de trendmatige daling van de winst per geïnvesteerde hoeveelheid kapitaal. De snelle ontwikkeling van wetenschap en techniek heeft die tegenstelling opgedreven tot een niveau dat de elasticiteit van het kapitalisme overstijgt. Dat is wat we bedoelen met een systeemcrisis. Niet het specifieke beleid is het probleem, maar de manier waarop productie en consumptie maatschappelijk georganiseerd zijn. Het is niet de eerste keer dat we met zo een crisis geconfronteerd worden. Dat was ook zo voor de Tweede Wereldoorlog. De massale vernietiging van productie en infrastructuur en de slachting van 60 miljoen mensen, creëerde de voorwaarde voor de heropbouw op basis van wat toen de modernste productietechniek was, het fordisme. Intussen zijn we bijna 70 jaar verder. Een wereldoorlog zou nu de vernietiging van de mensheid betekenen, maar lokale oorlogen staan nog voortdurend op de dagorde. Dat zal deze keer echter niet meer volstaan om de behoefte van wetenschap en techniek aan collectief beheer en democratische planning te vervangen.
dls310FINAL.indd 9
Doorgaans loopt het bewustzijn achter op de maatschappelijke realiteit. Zolang alles min of meer draait, hebben de meeste mensen de neiging om het beheer van de maatschappij en zelfs van de bedrijven over te laten aan specialisten, mensen die daar meer kennis van hebben zoals bedrijfsleiders en politici. Dat wordt hen trouwens ook zo ingepeperd van bij de opvoeding, in het onderwijs, de media,... Pas als de maatschappelijke realiteit hen daartoe dwingt, beginnen ze electoraal te shoppen, petities en andere protestacties te organiseren, op straat te komen, kortom zelf op het politieke toneel te verschijnen. Doorgaans gebeurt dat traag en is men er zich nauwelijks bewust van dat de stemming in de maatschappij keert. Af en toe gaat dat heel snel en wordt heel het establishment verrast. Een voorbeeld daarvan waren de massabewegingen en revoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Het feit dat de protestbewegingen van de indignado’s in Spanje en andere landen rechtstreeks verwezen naar de gebeurtenissen op Tahrir in Cairo, illustreert dat de idee om zelf rechtstreeks in te grijpen in onze levens- en arbeidsvoorwaarden aanstekelijk werkt. Intuïtief voelen heel wat mensen aan dat dit systeem door haar remedies heen zit. Vandaar de steun in de publieke opinie voor de bezetters van Wall Street en de uitbreiding ervan ondanks het feit dat de beweging voorlopig niet echt oplossingen aanreikt. Het is de 99% die in opstand komt tegen de heerschappij van de 1%. Dat laatste moeten we soms letterlijk nemen. Onderzoekers van het Zwitserse Federaal Instituut van Technologie berekenden dat een kern van slechts 1.318 bedrijven goed is voor 60% van de wereldwijde inkomsten, een nog veel kleinere groep van slechts 147 bedrijven controleert volgens datzelfde instituut maar liefst 40% van de totale rijkdom. De overgang van intuïtie naar een antikapitalistische stemming en een begrip van wat we in de plaats willen, is echter een proces van vallen en opstaan. De walgelijke erfenis van het stalinisme en het feit dat de sociaaldemocratie en andere “progressieven” zich gewillig aanbieden om het programma van de 1% uit te voeren, zijn belangrijke obstakels. De nauwe banden die veel vakbondsleiders met het “progressieve deel” van het establishment hebben eveneens. Het leidt tot verwarring, een afkeer van partijen, van socialisme zelfs en soms ook van vakbonden. De materiële omstandigheden zullen arbeiders en jongeren echter steeds weer storm doen lopen tegen dit systeem. In dat proces zullen ze zich zowel op organisatorisch vlak als op politiek vlak herbewapenen. We zijn ervan overtuigd dat ze in de loop van dat proces een onderscheid zullen beginnen maken tussen strijdsyndicalisten en diegenen die het op een akkoordje willen gooien met het establishment, tussen een democratische arbeiderspartij en een schijndemocratische kiesmachine en tussen echt socialisme en datgene wat men ons ervoor verkoopt.
Is de crisis dan niet de schuld van de Grieken en de Italianen?
Als de linkse partijen geen alternatief aanbieden, dan krijgt het establishment vrij spel om de arbeiders en jongeren te verzwakken door ze onderling te verdelen. De voorstelling dat de Griekse en Italiaanse arbeiders allemaal te lui zijn om te werken en steeds klaar staan om belastingen te ontduiken die dan opgehoest moeten worden door de Duitse arbeiders, berust op geen enkele grond van waarheid. Grieken werken gemiddeld meer dan 2112 uur per jaar, tegen 1551 uur gemiddeld n België, 1391 uur in Duitsland en 1791 uur in Italië. (6) Het klopt dat in Griekenland per uur gemiddeld maar 55% wordt geproduceerd van de waarde die per uur wordt geproduceerd in België. In Italië is dit 73% en in Duitsland 90%. (7) Dat komt omdat ze meestal werken in minder productieve sectoren, niet omdat ze minder hard werken. Diegenen die er belastingen ontduiken, zijn trouwens net zoals bij ons niet de loontrekkende, wiens inkomen bij de fiscus gekend is, maar de patroons, de kleine een beetje en de grote, zoals bij ons, veel. Intussen is de Griekse economie door de draconische besparingen die de trojka haar oplegt, de voorbije drie jaar met 15% gekrompen. Ambtenaren leverden tot 50% van hun loon in en voor de rest van de werkende bevolking bedraagt het inkomensverlies gemiddeld 40%. Geen wonder dat geen enkele verkozen regering zoiets nog aan de bevolking verkocht krijgt. De trojka besliste dan maar om het voor het eerst sinds de val van het kolonelsregime een onverkozen premier te benoemen uit de eigen rangen, een voormalig vicevoorziter van de ECB.
Voetnoten
1. 2. 3.
4. 5. 6. 7.
De Tijd 18 november ‘Elke Chinese provincie is een Griekenland’ Le Soir 12 november ’L’euro, au point-limite zéro’ Voor een overzicht van de 10 jaarrente: http://markets.ft.com/ RESEARCH/Markets/GovernmentBond-Spreads De Standaard – 10november 2011 “Europa opverkeerde weg met eenzijdige focus op besparen” The New York Times – 9 oktober 2011 “Recession officially over, US incomes kept falling” Cijfers van 2009 uit Conference Board total economy database Uit de statistieken van de OESO
22/11/2011 14:14:37
10
internationaal
de
Linkse Socialist
Voor een Europese algemene staking Wij willen zelf beslissen! Weg met de technocratische regimes! Voor een Europese algemene staking!
Papademos
O
door
Nicolas Croes
p enkele dagen tijd werden zowel in Italië als in Griekenland nieuwe regeringen onder leiding van niet verkozen technocraten aan de macht gebracht. Dat gebeurde met het argument dat deze eminente personen als experts “boven de politiek” zouden staan en hierdoor beter in staat zijn om maatregelen voor het “algemeen belang” te nemen.
Dat is een leugen om niet te moeten zeggen dat de bankiers en speculanten zelf de macht overnemen om er zeker van te zijn dat de gewone bevolking de prijs van de crisis door het strot geramd zou krijgen om daarmee de kapitalistische markten gerust te stellen.
kunnen pakken als ze hun maatregelen opleggen. Voor de ma rk ten wa ren Silvio Berlusconi en George Papandreou niet langer de juiste mensen op de juiste plaats op het juiste moment. Dat hebben de markten snel opgelost. Ze deden dat op hun manier: de rentevoeten op de schulden namen toe en de parlementen Een karikaturale werden onder druk gezet om te plooien. democratie Uiteindelijk stemden de parlementen in “Wall Street heeft twee partijen, we met de komst van niet-verkozen regehebben er zelf een nodig”, is een slogan ringen van bankiers. Mario Monti is geen onpartijdige waarmee onze Amerikaanse zusterorganisatie Socialist Alternative werkt. expert. Hij was voorheen Europees De vaststelling aan de basis van die Commissaris van concurrentie, voorslogan is ook elders van toepassing. Als zitter en leidinggevend lid van verschilde vakbondsleidingen nog lang vast- lende neoliberale drukkingsgroepen houden aan hun banden met traditio- (zoals de beruchte Bilderberggroep) et nele partijen zoals de PS, dan zouden tot recent was hij adviseur bij de grode markten ons wel eens op snelheid te bank Goldman Sachs. Zijn regering
Met de eurocrisis is er het gevaar van een opmars van een nationalistische oproep om zich terug te plooien op het eigen land. Ook binnen de ‘linkerzijde’ is er daar een gevaar voor. We moeten onze sociale verworvenheden verdedigen tegen de internationale kapitalistische druk om deze af te bouwen, maar even goed ook tegen de eigen nationale kapitalisten die net hetzelfde willen. Wij hebben ons steeds verzet tegen het Europa van het kapitaal, maar we zijn nooit in de val van het nationalisme getrapt. Het is in die zin dat onze zusterorganisaties in Ierland en Frankrijk campagne voerden om in de referenda die er werden gehouden tegen het voorstel van Europese Grondwet en tegen het Verdrag van Lissabon te stemmen. Dat gebeurde met een strijdbaar programma waarin de sociale verworvenheden werden verdedigd en gekoppeld aan het idee van een socialistische feMonti deratie in Europa. Verdeeld staan we zwakker. Tegenover omvat onder meer de voorzitter van de dictatuur van de markten is er nood de tweede grootste bank van het land (Intesa Sanpaolo) die minister van eco- aan internationaal verzet. Dat is monomische ontwikkeling, infrastructuur gelijk, er is geen gebrek aan bereidheid tot strijd tegen de besparingen. In en transport wordt. Frankrijk is er een oproep van de vakIn Griekenland werd Lucas Papademos bonden voor een actiedag op 13 deaangesteld als nieuwe premier. Hij was voorheen vice-voorzitter van de Europese Centrale Bank. Zijn regering is een alliantie met PASOK (sociaaldemocratie), Nieuwe Democratie (conservatieven) en het extreemrechtse LAOS. Voor het eerst sinds 1974, het einde van de dictatuur van het kolonelsregime, wordt extreemrechts in een Griekse regering opgenomen. Dat zijn blijkbaar de ‘experts’ die de markten gerust stellen. Deze nieuwe politieke ontwikkeling in de economische crisis toont de ernst ervan voor de kapitalistische klasse aan, maar ook hoe deze aan het panikeren is. Met de hulp van de trojka – het IMF, de ECB en de EU – werd het algemeen stemrecht opzij geschoven om rechtstreeks pionnen aan te stellen om een besparingsbeleid te voeren. Voortaan geldt het dreigement van een dergelijk optreden voor alle landen in Europa.
cember. In Groot-Brittannië is er op 30 november een historische stakingsdag in de publieke sector. In Portugal (24 november), Italië (6 september) en Spanje (eveneens 6 september) waren er al algemene stakingen, in Griekenland waren er al meer dan tien algemene stakingen. Waarop wachten om het verzet een te maken? Op 7 december is er een Europese stakingsactie bij verschillende vestigingen van ArcelorMittal. Deze oproep van de Europese federatie van metaalbonden komt er na de aankondiging van sluitingen en afdankingen in verschillende landen. Dat voorbeeld verdient navolging. Het wordt tijd dat we gaan naar een Europese algemene staking als eerste stap in een Europees actieplan tegen de kapitalistische besparingen. Met dat actieplan moeten we ervoor opkomen dat de arbeiders en hun gezinnen de controle over de economische beslissingen in hun landen kunnen overnemen door de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie (energie, staal, bank- en financiewezen,...) en dit onder democratische arbeiderscontrole. Echte democratie begint met de controle over de economie en het omverwerpen van de kapitalistische chaos waarbij deze wordt vervangen door een democratisch geplande productie.
Oakland: van bezetting naar staking
Jente (Antwerpen)
maken. Daarnaast hebben veteranen het moeilijk om werk te vinden; de e vraag hoe de Occupy-beweging zich verder zal ontwikkelen, werkloosheid onder voormalige solis zowel voor de 99% als de 1% van belang. Occupy Oakland daten loopt op tot meer dan 30%. Hun toonde alvast hoe stappen vooruit kunnen worden gezet. Het kans om dakloos te worden, is dubbel verdere verloop van de beweging zal voor ons allen gevolgen hebben. zo groot als gelijk welke andere bevolZoals Howard Zinn het ooit stelde: “Je kan niet neutraal zijn op een kingsgroep. Dit verklaart waarom veel trein in beweging.” oorlogsveteranen deelnemen aan de Eén van de vaak voorkomende ei- gaven hun onverdeelde steun aan de Occupy-beweging. Eerder was er ook sen van de Occupy-beweging is voor algemene staking waartoe werd op- een grote deelname aan de beweging betaalbaar onderwijs. Het was bijzon- geroepen tijdens de volksvergadering. in Wisconsin. Het protest van Occupy Oakland der cynisch dat het stadsbestuur van Afzijdig blijven, betekende immers inwerd op 25 oktober hardhandig de Oakland, een dag na de grootschalige stemmen met massaal jobverlies. en dure poging om de beweging met Onderwijs is ook bij de oorlogsve- kop ingedrukt. De aanleiding hiervoor repressie de kop in te drukken, besloot teranen een knelpunt. Als veteraan moet gezocht worden bij geïsoleerde om vijf scholen te sluiten om kosten te kunnen ze studietoelagen verkrijgen, misdragingen van enkelen aangewakbesparen. Leerkrachten die zich voor- maar in realiteit is het zeer moelijk kerd door desinformatie van bovenaf heen niet inlieten met de beweging om daar werkelijk aanspraak op te en een poging om met intimidatie en
D
dls310FINAL.indd 10
door
geweld de acties te stoppen. De 1% De vijfde grootste haven van de VS heeft er alle belang bij dat de beweging werd stilgelegd door een beweging die verdwijnt. Door zich te richten tegen tienduizenden deelnemers telde. de macht van de 1% richt de beweging Het bewustzijn dat voortvloeide uit zich immers ook tegen de winsthon- de ontwikkelingen gaf velen het inger van de 1% die aan de basis van dit zicht dat de strijd zich moet ontwikkesysteem ligt. len als een bewuste klassenstrijd tegen Het repressieve optreden kreeg re- het kapitalisme. Ook elders moeten we pliek van de algemene vergadering die het voorbeeld van Oakland volgen en op de feiten volgde. Er werd massaal de beweging naar de werkende bevolgestemd voor een algemene staking king richten. Dan kunnen we de strijd in Oakland. In de VS zou dit de eerste algemene staking sinds 1946 zijn. Die voor een socialistisch alternatief op algemene staking vond eveneens in het kapitalisme aangaan. Uiteindelijk Oakland plaats. Vakbonden schaarden is dat een strijd waarin niemand aan zich achter de oproep en op 2 novem- de kant kan blijven staan, zoals Rosa ber begon een massale betoging op de Luxemburg stelde is de keuze immers plaats waar ook in 1946 werd betoogd. beperkt tot “socialisme of barbarij”.
22/11/2011 14:14:40
internationaal
www.socialisme.be December 2011 / Januari 2012
11
Tunesië: is de revolutie voorbij? “Het kapitaal is welkom”
De leiding van Ennahda is tot een spreidstand veroordeeld. De partij stelt zich voor als “volks”, maar anderzijds wordt het ultraliberale Turkse model naar voor geschoven met privatiseringen en systematische aanvallen op de rechten van de arbeidersklasse. De partijleiders willen aantonen dat islamisme en big business goed samengaan. Abdelhamid Jelassi van de leiding van Ennahda verklaarde: “Het nationale en buitenlandse kapitaal is welkom”. Onder de oppervlakte blijft een enorm ongenoegen bestaan. Een jaar nadat Mohamed Bouazizi zichzelf in brand stak, is de sociale situatie van de meer-
D
door een recente bezoeker aan
derheid van de bevolking er nog slechter op geworden. “Werk of de dood”, was een slogan bij een recente stakingsactie bij de raffinaderij van Bizerte in het noorden van het land. De werkloosheidsgraad neemt fors toe met officieel meer dan 700.000 werklozen. De roep naar verandering bleek ook bij de rellen in Sidi Bouzid omdat de resultaten van de lijst ‘El Aridha’ in zes regio’s wegens onregelmatigheden geschorst werden. Die lijst werd geleid door een miljonair die voorheen Ben Ali steunde en zijn campagne volledig via een satellietzender vanuit Londen voerde. Hij behaalde 26 zetels met be-
loften voor een werkloosheidsuitkering, gratis gezondheidszorg, gratis openbaar vervoer voor ouderen,... Dat toont de ruimte die radicaal-links had kunnen bezetten. Maar links bracht geen duidelijk socialistisch programma dat aansloot bij de sociale bekommernissen van de arbeiders, werklozen en armen waarbij de sociale eisen worden verbonden met een consequente strijd voor een fundamentele verandering van de samenleving. Het resultaat was een beperkte score voor radicaal-links met drie zetels voor de PCOT en twee voor de MPD.
betoging in de straten van Tunis sinds augustus. Er waren sinds de verkiezingen ook tal van stakingsacties, onder meer in de toeristische sector, onder de mijnwerkers van Kef, de brouwerij Celtia, het spoorpersoneel, de ambtenaren van de sociale zekerheid. De stakingsbewegingen blijven kampen met een gebrek aan coördinatie door de systematische weigering van de leiding van de vakbondsfederatie UGTT om de strijd in handen te nemen die een meer algemeen karakter te geven met duidelijke ordewoorden. Terwijl de basismilitanten opkomen voor verandering, willen de nationale vakbondsleiders de arbeiders een mes in de rug steken. Dat speelt mee in de kaart van de islamisten die vrijspel krijgen onder de armen en werklozen. De situatie in Tunesië blijft explosief. De combinatie van verschillende crises die het land doorkruisen en de
ervaring die de massa’s het afgelopen jaar hebben opgedaan - met het verdwijnen van de angst als belangrijkste - zal onvermijdelijk leiden tot nieuwe uitbarstingen van strijd. Die strijd zal nood hebben aan een politiek verlengstuk, een massale partij die opkomt voor een regering van arbeiders, armen en jongeren. De kiemen van een socialistische samenleving, gebaseerd op samenwerking en solidariteit onder de arbeiders en waar noties als uitbuiting, winst en corruptie verdwijnen, worden bevestigd doorheen de revolutionaire beweging in Tunesië. Er is nood aan een partij die in staat is om die lagen te organiseren die zich in zo’n doelstelling kunnen vinden, zodat de kiemen verder kunnen rijpen en groeien. Dat is ook noodzakelijk om te vermijden dat de revolutie een stap achteruit zet ten voordele van de kapitalisten.
Tunesië
e Tunesische verkiezingen voor een Grondwetgevende Vergadering op 23 oktober waren het resultaat van een enorme strijd met revolutionaire massamobilisaties op het begin van het jaar. Het grote merendeel van de verkozenen in de Grondwetgevende Vergadering speelde echter geen enkele rol in de revolutie, velen waren er zelfs tegen tot op het laatste moment.
Het enthousiasme van de massa’s voor kreeg enorme financiële steun, onder de verkiezingen was eerder beperkt meer vanuit het rijke Quatar. De partij en dat terwijl ze voor het eerst ‘echte’ heeft een groot netwerk van liefdadigverkiezingen kenden, voorheen waren heidsgroepen. Dat dienstbetoon werd er slechts zorgvuldig geregisseerde een campagnemethode. verkiezingen waarvan het resultaat op Daar moet aan worden toegevoegd dat voorhand vast lag. Maar ook nu do- werd ingespeeld op religieuze gevoelens mineerden de macht van het geld, de onder een deel van de bevolking. De steun uit de zakenwereld, de praktijk nadruk van de gevestigde partijen op om stemmen te kopen, de activiteiten het seculiere argument, deed velen denvan het netwerk van de oude machtheb- ken aan de repressieve maatregelen van bers en de bereidwillige medewerking Bourguiba en Ben Ali maar ook aan de van de media daarbij. racistische campagnes van onder meer Sarkozy tegen de moslims in Frankrijk. De partijleiding probeert de imperiaIslamisten winnen listische machten gerust te stellen met een operatie “schone handen” inzake De opkomst bedroeg slechts 52%. Dat de houding tegenover vrouwenrechrelativeert het sociale gewicht van de ten en op ethisch vlak. Anderzijds is Grondwetgevende Vergadering en van er druk van meer radicale islamitische de regering die daaruit zal voortkomen. stromingen binnen de partij. Die voelen De islamistische partij Ennahda haalde zich versterkt door de verkiezingsover41%, goed voor 89 van de 217 zetels. winning en ze hebben hun zichtbaarEnnahda heeft het imago van ‘marte- heid en activiteiten opgevoerd. Begin laar’ wegens de vervolging onder het november was er een staking van het oude regime. De partij werd ook ge- personeel van de universiteit van Tunis zien als een partij die volledig brak met tegen het geweld tegen vrouwelijke de partijen die uit de oude RCD-partij docenten en studenten die geen hoofdvan Ben Ali voortkwamen. De partij doek dragen.
Geen echte verandering
De voedselprijzen nemen een hoge vlucht en intussen kent de Eurozone, waar het grootste deel van de export naar toe gaat, een nooit geziene crisis. Er wordt steeds meer gezegd dat er niets is veranderd en dat er nood is aan een “tweede revolutie”. De democratische vrijheden worden nog regelmatig in vraag gesteld met geweld vanwege de veiligheidsdiensten. Zo werd een actie van jongeren die gewond raakten tijdens de opstand en een tussenkomst van de overheid in hun medische kosten vroegen, brutaal uit elkaar geklopt. De jonge helden van de revolutie werden als honden behandeld, terwijl de moordenaars en andere marionetten van het oude regime nog steeds vrij rondlopen. Het straatprotest is nog niet verdwenen. De mobilisatie voor Occupy Tunis op 11 november in solidariteit met de internationale beweging, was de grootste
Europarlementslid Paul Murphy: solidariteit met Palestijnen in Gaza
O
p 4 november werden vredesactivisten van de vrijheidsvloot naar Gaza in internationale wateren opgepakt door het Israëlische leger. Ze werden een week vastgehouden. Onder de activisten bevond zich Paul Murphy, Europees Parlementslid van de Socialist Party (Ierland). Paul beschrijft wat er gebeurde. “Van het ogenblik dat onze boot ge- loofde ons dat we snel naar huis zouden welddadig werd gekaapt en daarbij worden gestuurd, dat we ’s avonds zoubijna tot zinken kwam, vertelden de den mogen telefoneren en dat we niet Israëlische soldaten ons de ene leugen gefouilleerd zouden worden. Dat waren na de andere. allemaal leugens. “Een ver tegenwoordiger van het “In de gevangenis werden we geconMinisterie van Buitenlandse Zaken fronteerd met harde voorwaarden. We kwam op onze boot nadat we in inter- werden geïsoleerd en mochten tijdens nationale wateren werden gekaapt en de zeven dagen gevangenschap slechts tegen onze wil overgebracht naar de één keer gedurende drie minuten met Israëlische haven van Ashdod. Ze be- onze familie bellen. Dat gesprek werd
dls310FINAL.indd 11
gevolgd en er werd ons expliciet gezegd dat het geen politiek gesprek mocht zijn. “Alle camera’s, laptops en gsm’s werden afgenomen en achteraf kregen we die niet terug. In de gevangenis werden ons bewust slaap ontzegd, zaten we 21 uur per dag vast in een kleine cel, mochten we niet lezen of schrijven. De gevangenen moesten tot vijf keer per nacht opstaan om gecontroleerd te worden. “Deze omstandigheden verbeterden wat na onze protestactie in de gevangenis en de solidariteitsacties in Ierland en de rest van de wereld. Er waren zelfs
protestacties voor de Givon gevangenis zelf. We kregen ook veel steun van de Ierse ambassade. Hierdoor werden we erkend als politieke gevangenen en kregen we het recht om bijeen te komen en kregen we toegang tot materiaal om te lezen. “De behandeling die wij kregen, biedt slechts een beperkt beeld op de omstandigheden waarmee veel Palestijnen worden geconfronteerd. Zeker de inwoners van de openluchtgevangenis dat de Gazastrook is, hebben het hard te verduren. Zo hebben 100.000 Palestijnen op de Gazastrook geen toegang tot stromend water.
“Het feit dat het Israëlische leger het nodig vond om onze boten met vreedzame activisten zo gewelddadig aan te vallen en ons vervolgens een week vast te houden, benadrukt nogmaals het misdadige karakter van dit regime en van de blokkade van Gaza. “Met dit geweld en de slechte behandeling die ons te beurt viel, wil het regime vermijden dat soortgelijke acties zich herhalen. Het Israëlische regime maakt op dat vlak een inschattingsfout. Hun repressie en hun geweld zullen onze vastberadenheid in de strijd tegen de onderdrukking van de Palestijnse bevolking enkel aanwakkeren.”
22/11/2011 14:14:43
12
Geschiedenis
de
Linkse Socialist
De Lawrence-staking van 1912
100 jaar “Brood en Rozen”.
I
door
Greg Beiter, Socialist Alternative (VS)
n de winter van 1912 werd in het stadje Lawrence, in de Amerikaanse staat Massachusetts, overgegaan tot een staking waar de slogan “Brood en Rozen” werd gelanceerd. Deze slogan wijst erop dat we niet alleen voor ons dagelijkse brood opkomen, maar dat we wel wat meer willen.
Tienduizenden migranten uit Zuiden Oost-Europa trokken bij de eeuwwisseling naar Lawrence. Ze zochten werk in de 12 katoenfabrieken van de stad. Maar in Lawrence werden ze snel geconfronteerd met verschrikkelijke omstandigheden, zowel op het werk als thuis. In de katoenfabrieken moesten de arbeiders als slaven tot 56 uur per week werken aan een loon van minder dan negen dollar per week. De enige betaalbare huisvesting bestond uit overbevolkte flatgebouwen waar er doorgaans vier tot vijf personen per kamer woonden. De helft van de kinderen tussen 14 en 18 jaar moesten naast hun moeders en vaders in de textielfabrieken werken om met het gezin rond te komen. Bijna de helft van de textielarbeiders waren vrouwen. D e v a k b o n d A F L (A m e r i c a n Federation of Labor) dacht dat het onmogelijk was om deze arbeiders te organiseren omdat het om ongeschoolde arbeiders ging die bovendien erg gevarieerde etnische achtergronden hadden. Er waren 25 verschillende nationaliteiten en er werden 45 verschillende talen gesproken. De AFL organiseerde traditioneel enkel de best betaalde, hoger
opgeleide, blanke mannelijke arbeiders in vakbonden die enkel op het eigen bedrijf waren gericht. De meer militante vakbondsfederatie IWW (Industrial Workers of the World) deed er alles aan om alle arbeiders van alle werkplaatsen te organiseren in één vakbond en dit los van ras, geslacht, opleiding of beroep. In januari 1912 werd in de deelstaat een wet gestemd waardoor vrouwen en kinderen nog maximaal 54 uur per week mochten werken. De textielpatroons in Lawrence verminderden de arbeidsduur voor alle arbeiders tot 54 uur, maar met loonverlies. Op 12 januari stelden de arbeiders vast dat hun lonen waren gedaald. De frustraties van jarenlang leven en werken in verschrikkelijke omstandigheden, kwamen tot uitbarsten. strijdbare staking leidt tot overwinning
De IWW was er snel bij en riep op naar een massale meeting dezelfde avond. Daar vroegen de arbeiders dat Joseph Ettor, een ervaren IWW-organisator, naar Lawrence zou komen om
In 2000 bracht Ken Loach de film “Bread and roses” uit. Daarin werd het verhaal gedaan van een staking van het kuispersoneel in Los Angeles tegen de lage lonen, slechte arbeidsvoorwaarden en voor het recht om zich in vakbonden te organiseren. De film baseerde zich op een stakingsbeweging die effectief plaatsvond. Ook in deze beweging werden migranten van diverse afkomst verenigd in een strijd waarin vrouwen het voortouw namen. Vandaar dat de titel verwijst naar de Lawrence-staking van 1912.
de staking mee te organiseren. Ettor kwam een dag later in Lawrence aan en bracht ook een vriend mee. Dat was Arturo Giovannitti, een leidinggevende militant van de Italiaanssprekende federatie van de Amerikaanse Socialist Party. Van bij het begin speelden linkse militanten van die Socialist Party een centrale rol in het organiseren van de staking en in het bekendmaken ervan. Toen Ettor later werd opgepakt, werd hij vervangen door Big Bill Haywood, een andere linkse organisator van de Socialist Party en de IWW. Zodra hij ter plaatse kwam, ging Ettor snel over tot het opzetten van een algemeen stakerscomité met 56 leden om de leiding van de staking op te nemen. Er zaten vier vertegenwoordigers van de 14 grootste nationaliteiten in Lawrence in het stakerscomité, hierdoor werden de verschillende nationaliteiten verenigd in een eengemaakt orgaan waarmee de strijd tegen de patroons kon worden aangegaan. Deze democratische structuur liet de stakers toe om zelf hun staking te leiden, eisen naar voor te brengen en te onderhandelen over wat voor hen aanvaardbaar was. Het patronaat probeerde de staking te stoppen en trok de loonsverlaging in. Het stakerscomité besloot echter om verder in het offensief te gaan. Op een massavergadering maakten de stakers een lijst van eisen om hun lonen en arbeidsvoorwaarden te verbeteren. Onder de eisen onder meer een loonsverhoging van 15%, invoering van de 54-urenweek, dubbel loon voor overwerk en geen enkele sanctie tegen de stakers. Na acht dagen was het aantal stakers opgelopen tot 23.000 of 70% van alle werknemers in de fabrieken. De vrouwen speelden een bijzonder moedige rol op de piketten. Het waren ook de vrouwen die zorgden voor wat de naam van de staking zou worden. Ze hadden protestborden met de slogan “We willen brood, maar we willen ook rozen.” Tijdens de staking werden honderden vrouwen opgepakt. Een andere belangrijke tactiek van het stakerscomité was om de kinderen van de stakers naar vrienden, familieleden en sympathisanten buiten de stad te sturen. Hierdoor moesten de stakers zich geen zorgen maken om het eten van hun kinderen en moesten ze niet op hen letten. De politie probeerde op een bepaald ogenblik om het vertrek van een groep kinderen tegen te houden door moeders en kinderen aan te vallen. Het politiegeweld zorgde voor een golf van verontwaardiging en protest doorheen de VS. Het deed de publieke opinie de kant van de stakers kiezen. Dat was belangrijk om de gouverneur
De Lawrence-staking van 1912 maakte duidelijk dat de meest onderdrukte arbeiders hun eigen strijd in handen kunnen nemen en tot een overwinning kunnen brengen. De strijd verenigde vrouwen en mannen van erg verschillende afkomsten. Met de slogan “Brood en rozen” werd een nieuwe strijdkreet gelanceerd: wij willen niet alleen kunnen overleven, we willen ook van het leven kunnen genieten. van de staat Massachusetts ertoe aan te zetten om de textielpatroons tot onderhandelingen te dwingen. Uiteindelijk beslisten de grootste patroons om te onderhandelen met tien stakers. Hieruit kwam een loonsverhoging van 5% voort, een kwart extra loon bij overuren en geen enkele sanctie tegen stakers. Het akkoord werd midden maart op een algemene vergadering van 15.000 stakers goedgekeurd. Er volgden gelijkaardige akkoorden in de meeste kleinere fabrieken. Zelfs waar niet met de stakers werd onderhandeld, moesten de patroons uiteindelijk volgen en de lonen optrekken. Het akkoord kwam niet volledig tegemoet aan de eisen van de arbeiders, maar vormde wel een belangrijke stap vooruit dat bovendien als voorbeeld gold voor de rest van de textielsector in het land. Met een socialistische strategie naar een overwinning
Net zoals de huidige vakbondsleiders, bleven de toenmalige AFL-leiders steken in de logica van het kapitalistische systeem waardoor de eisen werden afgezwakt tot wat voor de kapitalisten aanvaardbaar kon zijn. Socialisten vertrekken van een andere benadering. Wij zien een fundamentele tegenstelling tussen de belangen van de arbei-
ders en die van de grote bedrijven. Wij vertrekken vanuit de behoeften van de werkende bevolking. Enkel een massabeweging van alle arbeiders staat sterk genoeg om de arbeidsvoorwaarden te verbeteren. Door het werk neer te leggen en de fabrieken plat te leggen, raakten de arbeiders het management waar dit het meeste pijn doet: in hun portemonnee. Dat is waarom het mogelijk werd om tot verregaande toegevingen te komen. De politie was massaal aanwezig in Lawrence, maar massale piketten hielden de fabrieken dicht. Om aanvallen van de politie en het leger te vermijden, werkten de stakers met een systeem van vliegende piketten waarmee het volledige textieldistrict van de stad werd platgelegd. Meer dan 300 stakers werden tijdens de staking opgepakt omdat ze stakingsbrekers de toegang tot de fabrieken ontzegden. Socialisten denken dat de arbeidersklasse de kracht heeft om de samenleving te veranderen. Door de productie in eigen handen te nemen, kunnen de arbeiders de middelen van hun arbeid inzetten voor het belang van iedereen in plaats van dat van een kleine rijke elite. Enkel als de samenleving fundamenteel wordt veranderd, zullen de verworvenheden van de arbeidersbeweging nadien niet worden ondermijnd of afgebouwd door de grote bedrijven en hun marionetten in politieke kringen.
waar LSP voor staaT
D
e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.
Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Stop de privatiseringen
Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van
dls310FINAL.indd 12
diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. 32-urenweek
In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.
LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen. Een nieuwe arbeiderspartij
De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van
Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole. Revolutie
Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij. Arbeidersdemocratie
De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de
arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond. Voor socialisme en internationalisme
De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid. LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.
Voor arbeiderseenheid Voor socialisme
22/11/2011 14:14:45
partijnieuws
www.socialisme.be December 2011 / Januari 2012
Klassenstrijd wordt opnieuw intenser Met welke instrumenten kunnen we die strijd voeren? door
Stéphane Delcros
H
Agenda - vr. 2 dec. Brussel. Nationale vakbondsbetoging tegen de besparingen - za. 3 dec. Klimaatbetoging: 14u, Brussel-Noord - di. 6 dec. Hasselt. Rood! stelt voor: ‘De terugkeer van de dwarsliggers’ met Erik De Bruyn. 20u. - wo. 7 dec. Luik. Regionale algemene staking en betoging in het stadscentrum tegen de sluiting van de warme fase bij ArcelorMittal. 10u Toré. - vr. 9 dec. Boom. Rood! stelt voor: ‘De terugkeer van de dwarsliggers’ met Erik De Bruyn. 20u. - 31 dec. Brussel. Oudejaarsfeest met LSP! - 28 jan. Antwerpen. Conferentie van Rood! - 8 maart. Leuven. Anti-NSV betoging - 25 maart. Brussel. Protest tegen anti-abortus betoging Een verlengstuk voor syndicale strijd
De 1% heeft haar wapens voor de klassenstrijd al klaar staan. Wij zullen ons politiek eveneens moeten bewapenen. Er is nood aan syndicale strijd, maar ook aan een politiek instrument. Onze tegenstanders zijn goed georganiseerd, wij zullen ons ook moeten organiseren. Er valt weinig tijd te verliezen. Strijdbare delegees moeten breken met de rechtse politici. PS en SP.a vormen een rem op strijd en aarzelen niet om hun bondgenoten in de vakbondsleiding daartoe te gebruiken. We hebben nood aan een nieuwe partij van de werkenden, uitkeringstrekkers en jongeren, een partij die los staat van de heersende klasse. Zo’n partij moet een verlengstuk bieden aan syndicale strijd, ze kan ordewoorden naar voor brengen om de strijd vooruit te helpen tot overwinningen. Een brede arbeiderspartij zou een pak ervaringen bijeenbrengen en een laboratorium van nieuwe ervaringen vormen. In dat laboratorium wil LSP de noodzaak van een volledige breuk met het systeem verdedigen alsook de noodzaak van een andere samenleving die wel democratisch is, een socialistische samenleving waarin wij met de 99% kunnen beslissen over de productie, over het afstemmen ervan op de reële behoeften van de bevolking, en de wijze waarop deze productie wordt aangewend. Dat is een rol die wij met LSP willen spelen. We nodigen onze lezers uit om dit samen met ons te doen. Blijf niet aan de zijlijn staan, maar sluit je vandaag nog bij LSP aan!
Doe een abonnement op dit maandblad cadeau!
T
raditioneel worden rond kerstmis cadeautjes uitgedeeld. Vaak weet je niet wat je daarbij kunt geven. Waarom niet het aangename aan het nuttige koppelen en een abonnement op ons maandblad cadeau geven? Of jezelf dit cadeau doen?
betrokkenheid van onze leden en sympathisanten. Je kan er zelf ook een bijdrage tot leveren door ons te steunen met een abonnement, of door zelf actief mee te werken aan ons maandblad en website. Schrijf bijdragen, help ons bij vertalingen of nalezen, zorg mee voor de verspreiding van ons materiaal. We worden dagelijks overspoeld door een vloedgolf van Door een abonnement op dit maandblad te nemen, steun je propaganda van de 1% rijksten. Zij beschikken over hun me- ons niet eenmalig maar over een langere periode. Als je dit met dia en domineren daarmee wat we te lezen en te horen krij- een doorlopende opdracht doet van minstens 2 euro per maand, gen. Een alternatieve stem die het opneemt voor de 99% heeft vormt dit voor ons een vaste bron van inkomsten. uiteraard minder middelen, we zijn volledig afhankelijk van Een abonnement kost minstens 20 euro voor 12 nummers, onze lezers. een doorlopende opdracht van 2 euro per maand (of bijvoorMet dit maandblad en onze website socialisme.be bieden we beeld 3 of 5 euro als steun) is eveneens mogelijk. Ons rekeanalyses, verslagen en oproepen. We geven een stem aan het ningnummer is 001-3907596-27 op naam van ‘Socialist Press’. verzet tegen de besparingen en brengen nieuws van het protest Om mee te werken aan onze redactie: contacteer redactie@ doorheen de wereld. Dat is uniek en enkel mogelijk door een socialisme.be
Vier Nieuwjaar met ons
N
a een revolutionair en verontwaardigend 2011, tijd om 2012 aan te vangen met wat strijd in België
MENU Wie onmiddellijk betaalt, krijgt 5 euro - Vissoep Syntagma korting. Kinderen jonger dan 12 jaar - Scampis Puerta del Sol betalen 5 euro. Er wordt ter plaatse in - Lam à la Sidi Bouzid en Tahrir-groen- kinderopvang voorzien. tje, met Wisconsin-kroketjes Naar goede gewoonte organiseren - Kaastafel Het is mogelijk om je in te schrijven onze Brusselse afdelingen een gezellig, - Chocolademouse via
[email protected] of 0475/43 40 68. feestelijk en strijdbaar oudejaarsfeest. - Koffie&truffel Dit kan ook door het bedrag over te
Vorig jaar waren er 110 mensen die kwamen eten. Na het uitgebreide menu Inschrijven is verplicht en moet vóór werd er tot in de vroege uurtjes gefeest. 15 december. De prijs voor de maaltijd En dit alles aan democratische prijzen, bedraagt 25 euro voor loontrekkenden wat met oudjaar niet evident is. en 20 euro voor niet-loontrekkenden.
dls310FINAL.indd 13
De redactie wenst alle lezers een strijdbaar 2012 toe. Onze volgende editie verschijnt eind januari/begin februari.
et jaar 2011 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin velen zich keerden tegen de dictatuur van de markten, waarin technocraten aan de macht werden gebracht in Italië en Griekenland. De geschiedenis gaat in een hogere versnelling, de massa’s komen in beweging, de markten panikeren.
Overal worden de 99% gevraagd om te betalen voor de belangen van de 1%. Die laatste groep heeft meerdere partijen om haar belangen te verdedigen. Dat is al langer het geval en desnoods zorgen ze voor financiële middelen om nieuwe formaties op te zetten. Het vertrouwen in de gevestigde partijen is echter steeds meer ondermijnd en dit net omwille van het neoliberale beleid waar ze voor staan. En het zijn dezelfde partijen die ons nu heden om ervaringen te delen, de discusbesparingen opleggen. sie over programma en ordewoorden aan Ook de sociaaldemocraten rijden voor te gaan en de nodige acties te organiserekening van de 1%. Ze zijn al langer ren. Dat alles moet op een collectieve en afwezig in strijdbewegingen en betalen democratische wijze gebeuren. Zoniet, een prijs voor hun verraad. De sociaal- zal de partij geen weg vooruit bieden en democratie is een kiesmachine gewor- de hoop omzetten in ontgoocheling. den waarbij een eventuele linkse retoriek enkel dient om stemmen te winnen om nadien sterker te staan in een rege- Democratie ring die de belangen van de kapitalisten dient. Samen met het verraad van Een partij die zich naar de arbeidersde stalinistische partijen heeft dit veel beweging richt maar die niet democraarbeiders doen afkeren van partijen in tisch functioneert, is niet in staat om het algemeen. wat onder bredere lagen leeft te vatten of om de analyses en collectieve ervaringen te kanaliseren om de werkwijze Een politiek en het programma van de partij constant strijdinstrument bij te sturen. Dat leidt onvermijdelijk tot de lokroep van het opportunisme waar De idee van een partij ligt onder vuur, alles op electorale verwachtingen wordt maar om tot een overwinning te komen gezet. Een gebrek aan perspectieven zet hebben we wel nood aan een politiek dergelijke linkse partijen ertoe aan om instrument voor de werkenden en de steeds meer aan politiek te doen als een jongeren. Als we willen dat zo’n partij traditionele partij. de belangen van de 99% verdedigt, dan Met LSP verdedigen we binnen de bemoet ze volledig onafhankelijk zijn te- wegingen de noodzaak van democratie genover de kapitalisten. Een partij die als beste garantie op efficiëntie. We verzich echt aan de kant van de gewone dedigen democratische vrijheden in de bevolking plaatst, zal ook haar midde- vergaderingen van de Occupy-beweging len bij die gewone bevolking halen. Met en bij de indignado’s. We roepen er op LSP zoeken we actief naar financiële om de beweging uit te breiden met massteun onder onze klasse. Dat laat ons ook sale vergaderingen in de wijken en op de toe om in te spelen op wat leeft onder de werkvloer, waarbij de vergaderingen en bevolking en om ons doorheen discus- comités democratisch met elkaar worsie politiek te vormen. Onze financiële den verbonden. We komen op voor de onafhankelijkheid dwingt ons tot een nationalisatie zonder schadevergoeding permanente interactie met de werken- van de sleutelsectoren van de economie den en jongeren. of bedrijven als ArcelorMittal om deze Een partij die zich op dergelijke wijze onder de democratische arbeidersconorganiseert, kan een echt middel zijn trole van de arbeiders en hun gezinnen voor de werkenden. Het biedt mogelijk- te plaatsen.
13
schrijven op 001-4505656-82 met als mededeling “31/12”.
Het feest vindt plaats in zaal Randstad, Hovenierstraat 47, 1080 Molenbeek.
Waarom ik lid werd van LSP Dagelijks hoor ik en ondervind ik hoe politiekers en multinationals schaamteloos omgaan met ons geld en hoe ze steeds zoeken naar manieren om ons te laten betalen. Ik hoor dat er een zeer jonge kerel koos voor de VLD. Hij werd verkozen in de gemeenteraad. Er werd gevraagd waarom hij nu bezig is met politiek en waarom hij naar hun vergaderingen gaat. Hij zei vlak af dat hij daar enkel aanwezig moet zijn en daarvoor 250 euro voor verdient. ‘Waarom niet’, zei hij, ‘ik verdien geld door niets te doen’. Ik kies voor de ALS/LSP om IETS te doen, te strijden. Ik zou graag hebben dat de toekomst er anders zou uitzien en niet enkel voor mij, maar voor verdere generaties ook. Ik kies niet voor een partij om geld te ontvangen! Stefie, studente, Antwerpen
LSP in actie Op de vakbondsconcentratie van 15 november waren onze militanten sterk aanwezig. We verkochten er 53 exemplaren van ons maandblad. We verdeelden pamfletten en namen ook deel aan de gesmaakte tussenkomst van Rood!. In november waren we onder jongeren bijzonder actief met tussenkomsten op Occupy-acties. In Luik voerden we onder jongeren een solidariteitscampagne met de arbeiders van ArcelorMittal, de steun hiervoor bleek toen we aan de universiteit 25 exemplaren van ons maandblad verkochten.
Strijdfonds: steun LSP Op 18 november stond de teller van ons strijdfonds voor het laatste kwartaal van 2011 op 52%. Elke drie maanden willen we 11.000 euro steun ophalen onder leden en sympathisanten. Dat geld gebruiken we om campagnes te voeren. Zo komt de anti-NSV betoging begin maart eraan. Om die campagne te financieren, verkochten militanten in verschillende steden chocolade: witte en zwarte chocolade tegen racisme. In de tweede helft van november en in december moeten we nog ongeveer 5.400 euro ophalen. Misschien zijn er lezers die een vroeg nieuwjaarsgeschenk cadeau willen doen? Ons steunen, kan door te storten op 001-2260393-78 van LSP. Of neem een doorlopende opdracht. Hieronder de cijfers van het vierde kwartaal. Bxl-W.Brab.: 1435 € Antwerpen: 777 € O en W Vlaanderen: 1461 € Hen.-Namen: 310 € Vl. Brab-Limb: 442 € Luik-Lux: 187 € Nationaal: 1067 €
65% 50% 47% 36% 35% 15% 133%
TOTAAL: 5.679,59 €
52%
Contact / Abonnementen
Meer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette Tel: 02/345 61 81. E-mail:
[email protected]. Redactie:
[email protected]. Ook lezersbrieven zijn welkom! Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27
22/11/2011 14:14:49
14
jongeren
de
Indignado’s in België: hoe verder?
Linkse Socialist
1% rijksten versus 99% anderen
De Amerikaanse econoom Paul Krugman vergeleek de ontwikkeling van het inkomen van de 1% rijksten in de VS met dat van de 99% anderen tussen 1979 en 2007, dus voor het uitbreken van de crisis. De 80% armsten gingen er met bijna 10% op achteruit. De groep tussen 80% en 99% bleef min of meer ter plaatse trappelen, met gemiddeld een lichte vooruitgang. Enkel de 1% rijksten werden rijker. En daarbij ging twee derden van de toename van de rijkdom naar de 0,1% rijksten die op minder dan 30 jaar hun rijkdom zagen verviervoudigen! Krugman heeft het over een toenemende concentratie van rijkdom en inkomen. Sinds het uitbreken van de crisis wordt aan de 99% gevraagd om te besparen, terwijl de 1% er blijft op vooruitgaan. Rijkste man ooit leeft vandaag
In de Britse krant The Guardian schreef George Monbiot dat de rijkste persoon uit de geschiedenis vandaag leeft. In vergelijking met de hoeveelheid werkkrachten die Carlos Slim kan opkopen in zijn land, zou hij 14 keer rijker zijn dan Crassus, een belangrijke bondgenoot van Julius Caesar en de rijkste man uit de geschiedenis van het Romeinse Rijk. Slim is negen keer zo rijk als Carnegie, een staalmagnaat uit de 19de eeuw, en vier keer zo rijk als Rockerfeller, een andere Amerikaanse topman uit de 19de eeuw. Forbes schat het vermogen van Slim op 63,3 miljard dollar.
W
door
Julien, jongerenverantwoordelijke Brussel
ereldwijd kwam de verontwaardiging tegen de dictatuur van bankiers en politici op straat. In Spanje, Griekenland en Portugal ging het om bewegingen met een massaal karakter. De Occupy-bewegingen in de VS en in Israël waren aanvankelijk beperkter qua omvang, maar genoten wel een bijzonder massale steun onder de bevolking. Een meerderheid van de Amerikanen steunde Occupy Wall Street. Waar staat de beweging in ons land en hoe kan het verder? De gevolgen van de crisis zijn in ons lijk, maar anderzijds wordt met het proland nog niet volledig geconcretiseerd test de basis gelegd voor verdere acties. voor de werkenden. Er was tot voor kort Dat kan in het kader van internationaenige economische groei en onze poli- le oproepen, maar ook rond nationale tici doen er al lang over om een bespa- thema’s. Het vakbondsprotest tegen de ringsplan uit te werken dat voldoet aan besparingen biedt daar een uitstekende wensen van de markten. De acties de kans toe. in ons land lieten dan ook even op zich Met ALS en LSP denken we dat het wachten; het protest van de indignado’s nuttig is om ervaringen van landen baseerde zich vooral op de internatio- waar strijd wordt geleverd als voornale solidariteit met Griekenland en beeld te nemen voor het verzet in eigen Spanje en er werd inspiratie opgedaan land. Ook de slogan “Deze regering bij de Occupy-acties in de VS. vertegenwoordigt ons niet” wordt nu In vergelijking met de massaprotes- opgenomen. De indignado’s willen beten in het zuiden van Europa waren de togen op de dag dat de regering wordt acties bij ons dan ook beperkter qua gevormd en het besparingsbeleid dus omvang. Hierdoor is een hoog ritme zal beginnen. Ze willen dat doen met van opeenvolgende acties niet moge- de slogan: “Wij willen geen 11 miljard
betalen voor de banken.” Dat is een benadering waarmee ook aansluiting bij de arbeidersbeweging kan worden gevonden. In Griekenland en Italië heeft de dictatuur van de markten nu een eigen gezicht: Papademos en Monti die als onverkozen premiers werden aangesteld. Terwijl de Grieken de 38ste verjaardag van de strijd tegen het dictatoriale kolonelsregime vierden, werd opnieuw een onverkozen machthebber aangeduid. De burgerlijke democratie heeft ons enkel miserie, repressie en besparingen te bieden. We moeten daar komaf mee maken en onze democratie opleggen. Met algemene vergaderingen, met lokale comités op de werkvloer, in de wijken en op de scholen, met verkozen vertegenwoordigers die geen enkel privilege genieten en steeds verantwoording moeten afleggen. Met dergelijke instrumenten kan de basis worden gelegd voor een echte democratische samenleving. Voor de 99% worden de beperkingen van het kapitalisme steeds meer voelbaar en zichtbaar. Om die beperkin-
Occupy aan de universiteiten
gen te overstijgen, zal strijd nodig zijn. We hebben nood aan een strijdbaar actieplan tegen de besparingen. In veel landen spelen de vakbondsleidingen een remmende rol op de beweging. De jonge indignado’s mogen zich daar niet door laten misleiden en moeten zich richten op de basis van de vakbonden om van daaruit de strijd op te bouwen. Met de huidige vakbondsleiders die veel te dicht bij de traditionele politici en hun beleid staan zullen we er niet komen. Vanuit acties tegen de besparingen moeten we ook eisen dat de vakbonden alle banden met de gevestigde partijen verbreken. Wij denken dat het noodzakelijk is dat de strijd een politieke vertaling krijgt. Zonder alternatief kunnen antikapitalisten geen stappen vooruit zetten. In de beweging van indignado’s steunen wij de eenheid in actie en de diversiteit in standpunten waardoor debat over de verandering van de samenleving mogelijk is. Er zijn anti-partij en anti-politieke gevoelens aanwezig in de beweging. Dat is begrijpelijk als we de traditionele partijen bezig zien. Dat zijn eigenlijk
O
p de internationale dag van de student (17 november) waren er in verschillende steden acties onder de noemer Occupy University. Dat was het geval in Brussel, Antwerpen, Gent en Leuven. Het initiatief hiertoe kwam van de Actief Linkse Studenten, in Gent en Leuven werd het opgenomen door de lokale Occupy-campagnes. We wilden de internationale Occupybeweging koppelen aan de situatie in het hoger onderwijs. In Griekenland, Spanje, de VS en elders wordt het onderwijs hard geraakt door de besparingen. In ons land is het nog niet zo ver, maar de aanhoudende onderfinanciering leidt tot enorme problemen en het ziet er niet naar uit dat er de komende periode meer publieke middelen zullen zijn. De nadruk ligt steeds meer op het aantrekken van andere middelen, er is een sluipende privatisering van het onderwijs. Aan de ULB deden we samen met de FGTB-studenten een oproep. Er waren een 60-tal studenten die verzamelden voor de unief om er te discussiëren over de bewegingen in Griekenland, Spanje en Chili (met een getuigenis van de beweging in Chili) alsook over het vervolg
dls310FINAL.indd 14
geen partijen waar mensen samenkomen om over politiek te discussiëren, het zijn kiesmachines waarbij reclamebureaus de neoliberale eenheidspolitiek waar de gevestigde politici allen voor staan in een mooie verpakking moet stoppen. Onze visie op een partij en aan politiek doen is totaal anders. Wij vertrekken van discussie en betrokkenheid, en dit om tot een ander systeem te kunnen komen. De markten en de werkgevers hebben verschillende partijen ter beschikking: PS, N-VA, Ecolo, CD&V,… Tegen de gevestigde partijen moeten we zelf bouwen aan een nieuwe arbeiderspartij, een partij van de 99% werkenden, uitkeringstrekkers, jongeren,… Wij willen daaraan meebouwen. In het verleden hebben de werkenden en hun gezinnen het al aangetoond: samen staan we sterk en kunnen we zaken afdwingen. Een partij waarin de gewone bevolking het democratisch voor het zeggen heeft, zou een belangrijk wapen zijn om de dictatuur van de markten te breken en te bouwen aan een democratische socialistische samenleving.
van de beweging aan de ULB. Jammer genoeg kwam er ondanks onze voorstellen geen concrete actie uit de bus. In Gent waren er een 50-tal studenten bijeengekomen voor een discussie. Er was ook een actie op een middelbare school (Wispelberg) met een 15-tal deelnemers. In Antwerpen en Leuven ging het om beperktere acties met telkens een 20-tal studenten. In Leuven was er een goede discussie met uitwisselingsstudenten uit Griekenland en Spanje over de crisis van het kapitalisme en de noodzaak van strijd voor een andere samenleving. In Leuven was er discussie over het verdelen van politiek materiaal, een deelnemer van Occupy Leuven probeerde dit zelfs fysiek af te dwingen. Het is spijtig dat hij dacht dat het “democratisch” was om een eenheidsdenken op te leggen in de beweging. In de algemene vergadering heeft hij zich verontschuldigd voor zijn gewelddadige methode. Zoals verwacht was de deelname aan de acties beperkt, maar het vormt wel een goed begin. We willen de studentenbeweging opbouwen waarbij diversiteit en meningsverschillen gerespecteerd worden maar waarbij samen in actie kan worden gegaan tegen iedere vorm van besparingen. Dat zal de komende jaren bittere noodzaak zijn.
22/11/2011 14:14:50
jongeren
www.socialisme.be December 2011 / Januari 2012
15
Neen aan de erkenning van de NSV aan de Universiteit Gent
A
an de Gentse universiteit werd het extreemrechtse NSV dan toch erkend. Studentenvertegenwoordiger Simon Van Damme is het niet eens met deze beslissing. We publiceren zijn reactie.
Met de erkenning van NSV aan een zogenaamde ludieke actie: smijten de UGent door de Vergadering van met WC-papier naar mensen zonder Konventvoorzitters kan ik – als stu- papieren en dit onder de leuze: “Hier dentenvertegenwoordiger in de Sociale zijn jullie papieren, dien u nu maar aan Raad – niet akkoord gaan. bij het dichtstbijzijnde politiekantoor”. De erkenning van de Nationalistische Deze mensonwaardige behandeling en Studentenvereniging (NSV) werd 27 pijnlijke gelijkstelling van criminelen jaar geleden ingetrokken na een geweld- en mensen zonder papieren, verbleken dadig flessenincident, n.a.v. een door bij de hate speeches en het structureel hen georganiseerde lezing. Tot op van- geweld jegens de Roma in Hongarije, daag is de NSV niet veranderd en blijft uitgaande van de Hongaarse extreemhet een extreemrechtse mening spuien rechtse partij Jobbik en haar illegale pavol racisme, homofobie en Jodenhaat. ramilitaire militie, de Hongaarse Garde. Zo organiseerde de NSV in 2009 nog Morvai, Europees parlementslid van
Jobbik, bracht recent aan de UGent haar racistische visie en haatdragende boodschap. Dit was niet toevallig op uitnodiging van NSV-Gent. Kan men racistisch geweld vrijheid van meningsuiting noemen? Volgens de Belgische wetgeving alvast niet. Aanzetten tot haat en geweld ten aanzien van specifieke bevolkingsgroepen is strafbaar gesteld bij wet. Hoeven lezingen met Krisztina Morvai dan gesubsidieerd te worden met publieke middelen? Volgens mij niet, volgens de Sociale Raad en het Bestuurscollege van de UGent ook niet (beiden stemden vorig jaar immers voor het beroep tegen de erkenning van de NSV) en volgens de 1300 studenten die vorig jaar samen betoogden tegen de erkenning van de NSV duidelijk ook niet. Publieke middelen dienen niet om WC-papier te subsidiëren waarmee nadien wordt gegooid naar mensen zonder papieren, noch om een haatdragende boodschap meer aanvaard te maken. Op een ogenblik dat er nood is aan eengemaakt verzet tegen de besparingen en strijd voor gratis en degelijk onderwijs, kunnen we het racisme en andere verdelende elementen waar NSV voor staat missen als kiespijn. Het is noodzakelijk dat het bestuur van de UGent en de studenten en het personeel zich publiekelijk en actief uitspreken tegen de erkenning van de NSV. We moeten afdwingen wat de Vergadering van Konventvoorzitters niet wilde doen: de erkenning ongedaan maken. Een cruciale stap in die richting zal de massale aanwezigheid zijn op de komende antiNSV betoging.
Antwerp Youth Break Out!
Neonaziterreur in Duitsland. Keek de overheid gewoon toe? Midden november werd bekend dat een neonazistische terreurgroep jarenlang actief was geweest in Duitsland. Verschillende migranten werden door deze groep vermoord. De politie vond nooit een spoor van de daders en suggereerde zelfs dat de ‘Turkse maffia’ achter de moorden zat of dat het om afrekeningen in het milieu ging. Nu blijkt dat de daders neonazi’s waren die minstens op passieve steun vanuit de autoriteiten konden rekenen. De drie gekende militanten van de groep maakten voorheen deel uit van de neonazigroep ‘Thüringer Heimatschutzes’, een groep die in 1998 werd verboden en waarbinnen tal van politie-infiltranten actief waren. De feiten zijn niet alleenstaand: sinds 1990 waren er in Duitsland minstens 120 racistische en fascistische moorden. De politie treedt wel op tegen antifascisten die zich organiseren, zo werd het partijkantoor van Die Linke in februari bestormd toen een actie van ‘Dresden nazifrei’ was gepland. Tegen extreemrechts wordt amper opgetreden. Er zijn tal van aanwijzigingen dat het onderzoek naar de drie terroristen niet ernstig werd gevoerd door banden met de staatsveiligheid. Wie was op de hoogte van de daden van de naziterroristen? Hoe was het mogelijk dat ze tien jaar lang ongemoeid werden gelaten terwijl ze eind jaren 1990 al deelnamen aan extreemrechtse bomaanslagen? De schokkende feiten uit Duitsland maken alvast duidelijk dat we geen vertrouwen kunnen stellen in de overheden om de strijd tegen extreemrechts in onze plaats te voeren. We zullen het zelf moeten doen door middel van mobilisatie en discussie over een alternatief op een systeem dat verdeeldheden zoals racisme nodig heeft om eengemaakt verzet te vermijden.
Studentenverkiezingen aan de ULB
Stem voor de linkerzijde!
B
door
Clément (ULB)
ij de studentenverkiezingen van 5 december is er een linkse eenheidslijst: “Liste Unitaire de Gauche Etudiante” (LUGE). Die lijst wordt gedragen door FGTB Etudiants, Attac en de Actief Linkse Studenten. Bij de verkiezingen worden de studentenvertegenwoordigers in de raad van bestuur verkozen.
O
p 19 november 2011 werd het evenement ‘Antwerpen Jongerenhoofdstad van Europa’ afgesloten. Het stadsbestuur heeft hier veel reclame rond gemaakt en lijkt er zeer fier op te zijn, maar een zeer groot deel van de Antwerpse jeugd heeft er helemaal niets van gemerkt.
De weinige activiteiten waren in de hippe binnenstad en kostten (veel) geld. Niet toevallig heeft de overgrote meerderheid van de Antwerpse jongeren vrijwel niks gezien of meegemaakt van de ‘jongerenhoofdstad van Europa’… In Zomercafé BIBI aan ’t Steen, dat speciaal voor de jongerenhoofdstad werd opgezet, kostte een pintje €2. Dit zijn geen prijzen die jongeren vandaag de dag kunnen betalen. Antwerpen jongerenhoofdstad mag dan wel hip en prestigieus klinken, voor de doorsnee Antwerpse jongere is het in ieder geval niet weggelegd. Ergens symboliseert dit ook het ‘jeugdbeleid’ van de Stad Antwerpen. Jongeren mét koopkracht hebben een rijke keuze aan mogelijkheden om hun geld (snel) op te doen via het marktaanbod: shoppen, cinema, uitgaan, noem maar op… Jongeren zonder koopkracht kunnen op hun kin kloppen. Ondertussen schuift Patrick Janssens in zijn liberaal-autoritair boek ‘Voor wat hoort wat’ een hele reeks maatregelen naar voor die jongeren op grote schaal het leven zuur maken: GAS-boetes (die kunnen oplopen tot 250 euro) moeten elke miniovertreding zwaar bestraffen. Als je geen geld hebt om
dls310FINAL.indd 15
je de fuiven en feestjes kan betalen is er geen probleem: dan hoor je erbij. Dat is uiteraard niet wat wij verstaan onder ‘participatie’. De ‘hangjongeren’ van bepaalde wijken worden gestigmatiseerd maar zijn er soms veel socio-culturele aangelegenheden waar we ons allen thuis kunnen voelen? De toestand waarin het middelbaar onderwijs verkeert is ook niet om naar huis te schrijven. En blijkbaar gaat het multiculturele niet veel verder dan wat exotisch gedoe tijdens de Zomer van Antwerpen… Als je als stad iets organiseert, maak het dan ook toegankelijk voor alle jongeren! Schuif de schuld voor de maatschappelijke problemen niet in onze schoenen. Maak werk van sociale voorzieningen, degelijk onderwijs, bouw betaalbare sport-, feest- en recreatiemogelijkheden en stop de apartheidspolitiek jegens jongeren die niet genoeg geld hebben om aan het peperdure ontspanningsleven in Antwerpen deel te nemen. Om deze oproep kracht bij te zetten organiseren we in december een ludieke begrafenisstoet voor het non-beleid voor de jeugd. We zullen de stadspolitici laten zien dat het seutentijdperk van de brave hippe consumentjes voorbij is. Antwerp youth break out!
op café te gaan en bij goed weer op straat of op een plein zit, riskeer je al een GAS-boete. De torenhoge jeugdwerkloosheid – 24,7% in Antwerpen, dubbel zoveel als het gemiddelde in Vlaanderen – wordt op haar beloop gelaten, en enkel repressieve ‘oplossingen’ worden naar voor gebracht. Als jongeren worden wij al te dikwijls geviseerd door de media. Hebben wij de werkloosheid misschien veroorzaakt? Zijn wij verantwoordelijk voor het ontbreken van sociale voorzieningen en recreatiemogelijkheden? Nee. Wat stelt het jeugdbeleid in feite voor in deze stad? De schrale middelen worden geconcentreerd op grote projecten of op bepaalde plaatsen zoals Park Spoor Noord of Trix maar daarnaast verschraalt het aanbod. Er zijn te weinig jeugdhuizen in de districten en de wijken en deze die overleven worden ondergefinanceerd. In onze woonomgeving is er met andere woorden niks te doen en niks te zien. Hierdoor moet je weer ‘afzakken’ naar het centrum of naar uitgaanswijken, wat voor anderen dan weer overlast veroorzaakt. Antwerpen is een studentenstad maar www.facebook. het aanbod aan betaalbare en degelijke com/groups/ studentenkoten is veel te klein. Zolang antwerpenyouthbreakout/
De Actief Linkse Studenten nemen deel aan deze lijst, niet omdat de kandidaten ervan voorstellen om de universiteit mee te beheren, maar wel omdat ze een stem willen geven aan de studentenbeweging. Het is niet aan ons om hun crisis te betalen, het is niet toelaatbaar dat het wetenschappelijk onderzoek ten dienste van het kapitaal staat. In de plaats van het tekort aan huisvesting op te vangen met criteria van afkomst, woonplaats of sociale achtergrond moet er worden geïnvesteerd in meer sociale huisvesting. De eisen van de studenten lopen samen met die van het bredere gevoel van verzet in de samenleving. Er is immers een algemeen tekort aan middelen om te voorzien in de reële behoeften van de bevolking. De linkse eenheidslijst aan de ULB verdedigt de eis van meer publieke middelen voor onderwijs, waarbij deze middelen kunnen komen van de nationalisatie van de banken en de winsten van een kleine minderheid, de 1%. Deze middelen moeten dienen om in de behoef ten va n de 99% te voorzien en dat door te investeren in onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting,...
22/11/2011 14:14:51
socialisme.be Ben
je de dagelijkse stroom van
desinformatie in de traditionele media beu?
Wil je ook een andere Neem
kant van het nieuws horen?
dan een abonnement op dit blad
maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 310 Dec. 2011 - Jan. 2012
en volg onze dagelijkse website socialisme.be.
s t r i j d s o l i d a r i t e i t s o c i a l i sm e
D
door
Simon (Luik)
e economische groei in ons land is volledig stilgevallen. In het derde kwartaal van 2011 was er een nulgroei en voor het volledige jaar wordt zowel in de EU als in België quasi geen groei voorspeld. De voortzetting van de economische crisis zal hard aankomen bij de werkenden. Velen zijn de moeilijke periode van 2008-2009 met tal van afdankingen, massale economische werkloosheid (en bijhorend inkomensverlies dat dikwijls pas een jaar later werd gevoeld) nog niet vergeten.
dls310FINAL.indd 16
Het afgelopen jaar was er een afname De patroonsfederatie VBO haalde van de werkloosheidscijfers. We de zware artillerie boven tegen de gingen van 8,7% naar 6,6% in het werkloosheidsuitkeringen die “niet tweede kwartaal van 2011. Maar genoeg activerend” werken. Versta: sindsdien is er opnieuw een toename, de uitkering zet onvoldoende druk de werkloosheidscijfers lopen altijd om gelijk welke job aan gelijk welk achter op de groei of inkrimping laag loon te aanvaarden. De cruciale van de economie. De traditionele vraag voor de werkgevers is hoe de politici stemmen hun beleid af op neerwaartse spiraal van onze lonen wat de markten vragen en leggen en inkomen kan worden versterkt. de verantwoordelijkheid voor de Alle traditionele partijen willen de werkloosheid bij de werklozen zelf. werklozen aanpakken. Voor SP.a is dat In Brussel waren er in september “geen taboe” aldus voorzitter Tobback. 108.629 werkzoekenden, waaronder De ‘oppositie’ van N-VA eiste eerder 15.000 met een hoger diploma. Er een bonus per geschorste werkloze waren volgens Actiris 3.000 vacatures en wil sowieso een beperking van de waarvan 1.300 voor mensen met een werkloosheidsuitkering in de tijd. hoger diploma. De 93.000 andere Een beperking van de werkloosheidswerkzoekenden konden dus kiezen uitkering in de tijd zal het probleem uit 1.700 beschikbare jobs... Dit doet en kel na a r de OCM W’s en de denken aan Spaanse toestanden: begin gemeenten doorschuiven. Zij zullen november waren er 36.275 sollicitanten de leef lonen van deze werklozen voor 153 jobs bij de politie, wellicht de moeten betalen en dit met een enige sector waar de tewerkstelling gemeentekas die zeker na het debacle nog groeit in Spanje. met de Gemeenteholdi ng geen
overschotten kent. Het is hypocriet dat de werkgevers over een beperking van de werkloosheidsuitkeringen spreken op een ogenblik dat bedrijven massaal afdanken of verhuizen. Als ArcelorMittal aankondigt dat het honderden jobs wil opofferen op het altaar van de winst, dan wordt er niets gedaan. Het is blijkbaar gemakkelijker om te wachten en nadien de werkloze metaalarbeiders te sanctioneren en tot een leefloon te veroordelen. Het aanpakken van de werklozen en andere slachtoffers van de dictatuur van de markten zal de crisis niet oplossen. Integendeel, het zet de lonen verder onder dr uk en het ondermijnt bijgevolg de koopkracht en de mogelijkheid van economische groei. Bruno Van der Linden van het Instituut van Economisch en Sociaal Onderzoek (IRES) van de universiteit van Louvain-la-Neuve stelde het als volgt: “ de af bouw van de werkloosheidsuitkeringen
zal onvermijdelijk druk zetten op de lonen, zelfs indien het legale minimumloon wordt behouden. In iedere onderhandeling tussen e e n k a n d i d a a t -w e r k n e m e r e n een werkgever wordt rekening gehouden met het alternatief van de werkloosheid en de bijhorende uitkering.” We moeten actief opkomen voor werk en degelijke sociale zekerheid. Dat zullen we niet doen door er enkel over te praten. Er is nood aan strijd om het beschikbare werk te verdelen door een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Met vakbonden en jongeren moeten we samen in het offensief gaan voor onze toekomst. De indignado’s en de Occupy-acties vormen een goede aanzet om met de 99% slachtoffers van dit systeem duidelijk te maken dat wij niet zullen betalen voor de crisis die werd veroorzaakt door de 1% rijksten.
22/11/2011 14:15:32
