jobs En lonen! Verdedig onze Socialistisch Links maandblad van de Linkse Socialistische Partij Tegenover de wereldwijde economische crisis

Socialistisch Links maandblad van de Linkse Socialistische Partij w w w. s o c i a l i s m e . b e

1€

nummer 280  december 2008 - januari 2009

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

steun: 2 €

België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette

Tegenover de wereldwijde economische crisis

Verdedig onze

jobs En lonen!

“

Door Els Deschoemacker

Uitzonderlijke omstandigheden vragen uitzonderlijke maatregelen”, stelde de Limburgse werkgeversorganisatie VKW bij de start van de discussie over de loonnorm. Ze roept op om de volgende jaren de loonindexering over te slaan! Hoewel ze dit waarschijnlijk niet zal behalen, is het duidelijk dat de patroonsorganisaties het onderste uit de kan willen. Voor hen komt het er op aan de loonkosten zoveel mogelijk te beperken om zo groot mogelijke winsten te maken. De belangen van de arbeiders zien er totaal anders uit. De laatste zeven jaar werden recordwinsten geboekt, maar veel hebben de arbeiders en bedienden daar niet van gezien. Hun situatie op de werkvloer werd steeds onzekerder en flexibeler. Hun arbeidsritme werd maximaal opgedreven en hun lonen en koopkracht daalden dramatisch in verhouding tot de geproduceerde rijkdom.

De leiders van de rijkste landen ter wereld bespreken samen wat ze met deze crisis aanmoeten. Ook nationale regeringen zitten met de handen in het haar. De bedrijfsleiders, concurrenten van elkaar, doen een gezamenlijke oproep voor noodhulp. Geen probleem! Als bedrijven om hulp roepen, worden ze steevast gehoord. De regering blijft echter doof als werknemers om meer koopkracht vragen. Regeringen overwegen na de bankenronde nu ook om miljarden te pompen in bedrijven die nochtans jarenlang recordwinsten hebben gemaakt. Sommigen spelen het slim en koppelen er de voorwaarde aan dat hun productie milieuvriendelijker en duurzamer moet worden. Zullen deze investeringen met ons belastingsgeld onze jobs redden? Onze lonen? Of zullen de patroons het geld gebruiken om hun bedrijven te saneren en winstgevender te maken? De afgelopen jaren kregen ze miljarden euro’s overheids- geld om “concurrentieel te blijven”. De ove rheid sk a s werd regelrecht geplu n derd. Heeft deze poli-

tiek bijgedragen tot een verbetering van de werkgelegenheid, de lonen en condities van de werknemers? Neen! De hoge bedrijfswinsten, bonussen en gouden parachutes zijn veelzeggend. De crisis wordt het argument om ons een nieuwe besparingsronde op te lepelen. Want het is crisis en dan moeten we toch “allemaal” een beetje inleveren. Om ons daarvan te overtuigen, werden maatregelen genomen om de afscheidspremies van managers te beperken. Dit moet dan als pasmunt dienen om het ook over onze lonen en afscheidspremies te hebben. Wat een hypocrisie! Alsof het gemiddelde loon van een arbeider of bediende ook maar enigszins te vergelijken is met dat van een manager of met de winsten van een patroon! De huidige crisis toont dat het kapitalisme geen enkele garantie biedt op welvaart voor het overgrote deel van de bevolking. We kunnen niet aanvaarden dat miljoenen, zelfs miljarden arbeiders wereldwijd in armoede leven, hun job en hele hebben en houden

verliezen, enkel en alleen om de winsten van een rijke elite te blijven garanderen. Velen zullen hiermee akkoord gaan. Alleen hebben we om dit te bereiken een arbeiderspartij en een arbeidersregering nodig die een arbeiderspolitiek wil verdedigen. Een regering die beslist over een reddingsplan dat ons degelijke jobs en lonen garandeert. Een dergelijke politiek gaat regelrecht in tegen de winstlogica van een kapitalistische economie. Het betekent dat we de banken en de belangrijkste delen van de economie moeten nationaliseren onder arbeiderscontrole om ze te laten functioneren in het belang van de meerderheid van de bevolking. Dit is niet hetzelfde als wat vandaag gebeurt met de banken en in de toekomst misschien ook met enkele bedrijven of sectoren. Meer staatsinterventie in een kapitalistische economie leidt enkel tot meer schulden. We hoeven maar te kijken naar wie de laatste schuldenberg heeft afbetaald, om te weten wie de volgende zal betalen als we geen strijd voeren.

economische crisis Anti - crisis programma moet echte oorzaken aanpakken 2 IPA Patronaat chargeert – zal vakbondsleiding braafjes volgen? 5 VS na BUSH Zal Obama de hoop op verandering inlossen? 8 dossier Samen het stakingsrecht verdedigen! 6-7

T

Socialistisch Links

politiek

www.socialisme.be december 2008 - januari 2009

Anti-crisis programma moet echte oorzaken aanpakken Door Eric Byl

ot voor een paar maanden moest Socialistisch Links argumenteren dat de crisis niet beperkt zou blijven tot de financiële sector. Vandaag is dat onbetwistbaar. Talloze arbeiders en hun gezinnen ondergaan de gevolgen. De zwakste sectoren en de meest kwetsbare jobs eerst, maar uiteindelijk voelt niemand zich nog echt veilig. Wat men ook onderneemt, niets lijkt het stilvallen van de economie te kunnen verhinderen. Een oplossing is mogelijk, maar vergt een totaal andere aanpak. Overproductiecrisis

De onderliggende reden voor de crisis ligt in het functioneren van het kapitalisme zelf, in het feit dat de arbeiders sowieso nooit het loon ontvangen dat overeen stemt met de waarde van de goederen en diensten die ze produceren. Anders zou er geen winst gemaakt worden. De voorbije 20 jaar namen de lonen in verhouding tot de geproduceerde waarde bovendien voortdurend af. Tegelijk vergt de ontwikkeling van wetenschap en techniek steeds grotere investeringen die niet altijd op korte termijn renderen. Planning op langere termijn en de mobilisatie van steeds omvangrijker middelen, zijn daarvoor vereist. Private kapitaalbezitters zijn daartoe niet bereid. Zij willen rendement op korte termijn. Ze speculeren, drukken de lonen en willen steeds meer flexibiliteit of wijken uit naar lage loonlanden. Het kapitalisme is verouderd, het voldoet niet meer aan de wetenschappelijke en technische vereisten. Het neigt voortdurend naar overproductie en remt maatschappelijke vooruitgang af. In plaats van de productieve mogelijkheden van de mens en zijn omgeving te ontwikkelen, heeft het de neiging ze te vernietigen. Als het er echt toe doet, grijpen de patroons naar schoktherapieën. Bedrijfssluitingen, herstructureringen en aanvallen op de lonen en de arbeidscondities volgen elkaar in snel tempo op. Nadat al 2000 jobs verdwenen in de textiel, 6000 interimarbeiders op straat werden gegooid en talloze auto- en staalbedrijven economische werkloosheid hebben ingevoerd, blijft de olievlek zich uitbreiden, ook naar de chemische en de financiële sector. Economen verwachten volgend jaar tot 50.000 extra werklozen maar het zullen er veel meer zijn. Het patronaat mobiliseert alle maatschappelijke krachten, met inbegrip van rechtbanken, deurwaarders en politie om haar crisis op de arbeiders te verhalen. Het gerechtelijk onderzoek naar de megaf raude van ‘boer’ De Clerck

bij Beaulieu sleept al meer dan 18 jaar aan, wellicht wordt de “redelijke termijn” overschreden. Toen bij de vestiging in Wielsbeke echter werd gestaakt, stond er in geen tijd een deurwaarder aan de poort. Bij UCB in Eigenbrakel draait het piket volcontinu, zoals bij de normale uurregeling. De patroon houdt de vestiging draaiend met tijdelijk personeel en deurwaarders. Een tijdelijke werknemer verloor sindsdien twee vingers, een andere werd de hand verpletterd, maar geen rechter die ernaar kraait. Carrefour bracht haar nieuwe Brugse vestiging onder in een ander Paritair Comité, waardoor tot een kwart van het loon zou worden ingeleverd. Stakers werden door de politie op bevel van de rechter en op aanduiden van de filiaalhouder weggesleept.

Het programma van de rijken voor deze crisis: met publieke middelen een uitweg voor zichzelf zoeken, terwijl de meerderheid van de bevolking amper het hoofd boven water kan houden... Cartoon: http://squashdonkey.co.uk/

Syndicaal antwoord

Daarbij vergeleken bleef de reactie van de vakbondstop uitermate schuchter. Nochtans is het potentieel om te vechten en voor een solidariteitsbeweging voor de verdediging van ons loon en stakingsrecht groot. Het begrip onder syndicalisten groeit dat als men dergelijke praktijken laat passeren, deze binnenkort de regel worden. Eens zien wat de deurwaarder en de politie zouden doen al ze niet met enkele tientallen, maar met honderden stakers geconfronteerd werden. De inzet? Het behoud van onze verworvenheden! Iedere toegeving op de lonen en arbeidscondities is men definitief kwijt. Eens de deur op een kier voor slechtere condities, zullen andere patroons dat aangrijpen om hetzelfde op te leggen. Jarenlang hebben de bedrijven recordwinsten geboekt. Met hun duizelingwekkende managerslonen en hun hoge dividenden hebben de patroons de bedrijven letterlijk leeggeplunderd. Arbeiders hebben recht om te zien waar die winsten heen zijn en te recupereren wat nog te recuperen valt. We hebben nood aan een opening van de boeken, een opheffing van het bankgeheim en aan fiscale diensten die de grote fraudeurs echt voor de rechter brengen. Er moet bovendien een einde komen aan de klassejustitie. Niemand gelooft nog dat rechters “onafhankelijk” zijn. Aan de basis groeit de roep naar massale mobilisatie tegen het front van patroons, politici, rechtbanken en politie. Als daarop geen afdoende antwoord komt, is een golf bedrijfsbezettingen zoals in de jaren ’70 een mogelijke en logische verdere stap. In haar argumentatie tegen de beperking van de gouden parachutes, pleit Claeys & Engels, het advocatenbureau dat werd ingeschakeld om de staking bij Carrefour te breken, als volgt: “In theorie komt de periode van vooropzeg overeen met de periode die diegene die werd ontslagen nodig heeft om een vergelijkbare post te vinden. Waarom zou een patroon of een directielid daar-

voor minder tijd nodig hebben als iemand anders?” De vakbondstop zou beter een voorbeeld nemen aan het zelfvertrouwen waarmee de vertegenwoordigers van het patronaat de belangen van hun klasse vededigen. Veel arbeiders zijn het moe in de onzekerheid te moeten leven. Dat zou niet meer van onze tijd mogen zijn. Er moet integendeel een verbod op afdankingen worden afgedwongen en een algemene werktijdverkorting

geven, wordt dat misbruikt om onze collega’s over de grenzen eveneens tot toegevingen te dwingen. We moeten die neergaande spiraal omkeren. In plaats van een indexsprong zoals de Limburgse werkgevers bepleiten, hebben we het volledig herstel van de index nodig. De afgelopen 15 jaar werd de koninklijke dotatie op die manier geïndexeerd, waarom zou dat niet kunnen voor ons die het echt nodig hebben?

zonder loonverlies, zodat het be- Vertrouwenscrisis? schikbare werk over iedereen verVoor de burgerij is deze crisis een deeld kan worden. De Nederlandse “vertrouwenscrisis”. Karel de Gucht vakbond FNV pleit voor een arbeids- grijpt zelfs naar linguistiek als verduurverkorting waarbij de overheid klaring: “Ons woord krediet is afgehet loon bijpast, kortom een ADV leid van het Latijnse ‘Credo’ - gelowaarbij de arbeiders met hun bruto- ven, vertrouwen. Als dat wegvalt, ... loon hun nettoloon zelf ophoesten. is de kredietcrisis in de meest letterZonder arbeidscontrole en opening lijke betekenis nabij”. De burgerij van de boeken zet dat de deur open wil dat vertrouwen herstellen door, voor allerlei misbruiken. zoals bij vorige crisissen, beroep te De onderhandelingen over een in- doen op de overheid. Stabiliteitspact, terprofessioneel akkoord vertrekken concurrentieregels, begrotingsorvan de idee dat we in moeilijke tijden thodoxie, ... het doet er allemaal niet niet teveel kunnen verwachten. Het meer toe. Na 30 jaar inleveren om de is nochtans net nu dat de arbeiders staatsschuld naar beneden te krijgen, en hun gezinnen wat extra kunnen besteden overheden en centrale bangebruiken, nu ze geconfronteerd ken honderden miljarden euro’s om worden met prijsstijgingen en toe- financiële instellingen te herkapitanemende onzekerheid. 15% van de liseren en desnoods tijdelijk over te bevolking is officieel arm, er zijn nemen. Tegelijk stellen ze zich garant nu ook werkende armen. We hebben voor nog eens duizenden miljarden nog nooit iets anders gehoord dan dat tegoeden. onze lonen sneller toenemen dan die Om schoolgebouwen te renoveren, in de omringende landen. Volgens wachtlijsten voor gehandicapten weg alle internationale studies zijn we te werken, de minimumpensioenen nochtans productiever en werken we op te trekken of pakweg de lonen aan langer dan Nederlanders, Duitsers en te passen aan de levensduurte, was Fransen. Geen illusies: als wij toe-

er nochtans nauwelijks of geen geld. We willen voor iedereen degelijk onderwijs, gratis gezondheidszorg en betaalbare huisvesting van goede kwaliteit. We denken dat daarvoor de integrale nationalisatie van de financiële sector, met schadeloosstelling voor de aandeelhouders enkel op basis van bewezen behoefte, nodig is. Dat is meteen de beste garantie voor de spaarders en de enige methode om de economische hef bomen te mobiliseren voor de behoeften van de bevolking. De Gucht ziet de bui al hangen en waarschuwt dat “de pragmatische en tijdelijke verstaatsing niet mag leiden tot het ondergraven van het vrij ondernemerschap.” Hij werd onmiddelijk gerust gesteld door SP.a’ers Vandenbroucke en Gennez met een pleidooi voor infrastructuurwerken en een conjunctuurgericht beleid gecombineerd met een politiek om werklozen te dwingen om het even welke aanbieding te aanvaarden. Dat is nu net wat de 47 bedrijfsleiders van de Europese Ronde Tafel eveneens bepleiten. Het zijn de klassieke Keynesiaanse recepten van voor WOII. Zonder deze maatregelen was het wellicht nog erger geweest, maar ook toen werkte het Keynesianisme niet. Het was integendeel de massale vernietiging van productiecapaciteit, infrastructuur en 60 miljoen doden in WOII die de voorwaarden creëerden voor de heropleving van het kapitalisme na WOII. Het werkte evenmin in Japan in de jaren ’90 waar de economie ondanks talloze stimuleringspaketten maar niet uit de deflatoire spiraal klom. Een politiek die erop gericht is het “progressieve” productieve kapitaal te stimuleren en het “conservatieve” speculatieve kapitaal aan banden te leggen, werkt niet. De zogenaamde productieve kapitalisten hebben zelf immers massaal gespeculeerd. Wat we nodig hebben is een noodplan. Niet zoals het Plan van de Arbeid van Hendrik De Man dat erop gericht was het kapitalisme te redden, maar een plan waarbij de arbeidersbeweging de economische hefbomen, de sleutelsectoren van de economie, zelf in handen nemen. Enkel zo kan ze de productie kan plannen en wetenschap en techniek kan aanwenden voor de behoeften van de gehele bevolking.

Socialistisch Links

politiek


SocialistischLinks

Onze mening

V.U.: G. Cool, PB 131 1080 Molenbeek-Sainctelette door

D

e crisis van het neoliberalisme sleurt de hele wereld mee in een destructieve economische en sociale crisis. Ook de Belgen bereiden zich voor op moeilijke jaren. België behoort volgens het Duits instituut Ifo tot de negatieve uitschieters. Niet zo volgens onze regering. De regering rekent voor haar budget 2009 op een economische groei van 1,2%. Ook al beweren alle internationale instellingen dat 2009 een recessiejaar wordt voor de volledige EU en ons land zich in een bijzonder ongunstige situatie bevindt. Dit onverantwoord uitgangspunt is niet het enige. In datzelfde budget worden inkomsten overschat of uitgevonden en uitgaven onderschat. Een verkiezingsbegroting noemt men dit, ofwel het voorliegen van de bevolking. De factuur van vele miljarden euro zal worden afgeleverd nadat het bolletje is gekleurd in juni. De meest nuchtere commentaren spreken over de crisis in termen

B a r t V a n de r s t ee n e

van: “we staan nog maar aan het begin, het ergste moet nog komen”. Niet Vlaams minister-president Kris Peeters. Zijn optimisme kon niet stuk toen hij op televisie verklaarde dat volgens hem eind februari 2009 het ergste achter de rug zal zijn. Wat proberen de politici ons wijs te maken? Blijkt nu ook dat de Belgische regering Fortis niet heeft gered zoals Leterme graag pochte. Ze hebben het ontmanteld en voor een appel en ei verkocht. Ondertussen wordt de catastrofe die zich in Oost-Congo afspeelt, misbruikt in een politiek spel. De Gucht probeert de aandacht af te leiden van zijn aandelenschandaal. De andere partijen proberen de VLD in moeilijkheden te brengen, wat na de schandalen rond Dewael, Slangen en De Gucht niet zo moelijk is. Weinigen wijzen op de verpletterende verantwoordelijkheid van de Belgische elite in het drama dat zich in Oost-Congo afspeelt. De plundering van de bodemrijkdommen door Westerse bedrijven,

Edito

Neoliberaal wanbeleid

Niet wij, maar de verantwoordelijken moeten betalen

is de basis van de strijd tussen verschillende groepen. Dat VLD-kopstukken actief deelnamen aan die plundering (Chevalier) en de hele politieke klasse de Belgische “ondernemers” in Congo de hand boven het hoofd houdt, is niet minder dan crimineel. De Vlaams Progressieven mogen nu definitief de boeken dichtdoen na het aftreden van Bettina Geysen. Tot op vandaag realiseert ze zich nog altijd niet wat er fout was aan haar luxueus leventje op kosten van de belastingbetaler. Het rijkelijk leven van managers in privé-bedrijven wekte jaloersheid op in de publieke sector. De lonen zou men weliswaar niet op een gelijk niveau krijgen, maar via de onkostenvergoedingen kon men toch een gelijkaardige luxueuze levensstijl aannemen. Dit soort “managers” werden door de politieke partijen aangetrokken om leiding te geven: Slangen bij VLD,

Janssens en co bij SP.a, Bettina bij VL.Pro,... Alle partijen zijn in hetzelfde bedje ziek. Het zijn allen partijen die worden gefinancierd en geleid door de kapitalistische klasse. Ze verdedigen hun belangen, gebruiken hun methodes van misleiden, bedriegen, oplichten – door sommigen ook wel perceptie genoemd - en eisen natuurlijk ook een rijkelijk leventje als tegenprestatie. De crisis van het neoliberalisme zal meer dan ooit de maskers doen vallen. Zowel de economische als politieke elite en hun broodschrijvers in de media en “specialisten” als Paul D’Hoore hebben op een basis van de grootste leugen hun zakken gevuld, namelijk de voorspoed die het neoliberalisme iedereen zou brengen. Wij vinden dat de verantwoordelijken voor het neoliberale fiasco de rekening moet worden gepresenteerd. Dat kan enkel door het ban-

nen van hun winstsysteem uit de banksector, onze gezondheidszorg en onderwijs, onze sociale zekerheid en pensioenen,… kortom uit ons bestaan. Alle politieke varianten van het neoliberalisme, de (donker) blauwe, roze, paarse, groene,… zijn mee verantwoordelijk en hebben geen alternatief. De arbeidersbeweging mag niet in de val trappen dat er een aanvaardbare vorm van neoliberalisme en vrije marktsysteem zou bestaan zoals de SP.a en met haar belangrijke delen van de vakbondsleiding beweren. We zullen moeten bouwen aan een eigen partij die de syndicale eisen voor koopkracht en werk verdedigt. Met en rond de syndicale basis is een nieuwe arbeiderspartij nodig. Een dergelijke syndicale partij zal een belangrijk instrument zijn in de uitbouw van een alternatief.

Crembo in Afghanistan

Dit is onze oorlog niet… A

Door Damien (Luik)

fghanistan wordt nu reeds zeven jaar militair bezet. Dat gaat gepaard met bombardementen en andere criminele daden. De afkeer van de bevolking tegenover de buitenlandse bezetters, leidde zelfs tot een hernieuwde steun voor de uiterst reactionaire Taliban. Onze minister van defensie, De Crem alias Crembo, wil aantonen dat België een loyaal NAVO-lid is. Hij doet er intussen alles aan om zijn eenzame positie in de Bush fanclub te versterken. Het vreemde is dat hij de volledige Belgische regering mee kan trekken in dat standpunt waardoor het budget voor de Belgische troepen in Afghanistan fors werd opgetrokken. Voor Crembo kan de oplossing enkel “burgerlijk en militair” zijn. Dat is amper een troost voor de Afghaanse massa’s die geconfronteerd worden met steeds meer bevrijdingsgeweld, terwijl de beloftes inzake hulpverlening niet worden nagekomen. Van de massa’s wordt enkel verwacht dat ze incasseren en de gevolgen dragen van de veldslagen tussen de Taliban en de NAVO-troepen. Intussen is dr ugs al goed voor 50% van de Afghaanse economie. De Crem wil realiseren waar Bush en de NAVO tot nu toe niet in slaagden en wat volge n s de Br itse com man-

dant in Afghanistan, Mark Carleton-Smith, niet mogelijk is: het winnen van deze oorlog. Daartoe moeten er nog eens 70 extra soldaten naar Afghanistan. Ze moeten er helpen bij de vorming van het Afghaanse leger. De reeds aanwezige troepen zullen zes maanden langer blijven. Het totale aantal Belgische militairen zal er oplopen tot 500. Dat zal de belastingbetalers jaarlijks 30 miljoen euro kosten. Dit gebeurt met de volledige medeplichtigheid van alle regeringspartijen. Langs Vlaamse kant kwamen er tegenspartelingen van SP.a en Groen, tot groot ongenoegen van Crembo die hen meteen een veeg uit de pan gaf: wie de militaire interventie niet steunt, zit in het kamp van Osama bin Laden en is een “objectieve partner van de bommenleggers en van hen die de

oren van meisjes afsnijden wanneer ze naar school gaan.” Dat de positie van de Taliban vandaag opnieuw sterker wordt op basis van de afkeer tegenover de militaire bezetting, lijkt de despoot van het Cremlin in Aalter te ontgaan. De oppositie van SP.a en Groen is natuurlijk beperkt als we kijken naar hun regeringsverleden (we zijn de wapenleveringen aan de “prille Nepalese democratie” nog niet vergeten). We moeten ons verzetten tegen de neo-conservatieve militaire koers van De Crem en de Belgische regering. Op een ogenblik dat het beleid van de Amerikaanse neo-conservatieven duidelijk heeft gefaald en zowat alle trouwe volgelingen van Bush (Blair, Aznar,…) van het politieke toneel zijn verdwenen, dompelt Crembo ons land onder in de neo-conservatieve kruistocht. België moet zich uit de NAVO terugtrekken en de vele middelen die nu worden aangewend voor “een oorlog die niet gewonnen kan worden” ten dienste van de meerderheid van de bevolking stellen.

Schandalen bij de liberalen De liberalen krijgen de wind van voren. Voor de MR zijn geen schandalen nodig, het wanbeheer van kopman Reynders op Financiën volstaat ruimschoots om de partij in diskrediet te brengen. Open VLD lijkt echter wel van het ene schandaal in het andere terecht te komen. Nadat vorig jaar Vlaams minister Fientje Moerman moest aftreden na beschuldigingen van o.a. het geven van opdrachten aan bevriende VLD’ers zoals Guy Serraes, lijkt nu een echte golf op gang te komen. Er zijn de beschuldigingen van vriendjespolitiek tegen het kabinet Dewael en de politietop, waarvoor hij bevoegd is, en die tegen Karel De Gucht i.v.m. handel met voorkennis in de Fortis-aandelen van zijn schoonmoeder. Maar echte kop van jut is (voorlopig?) de communicatiegoeroe Slangen ge worden. Na de aanslepende persberichten over Marc Uyttendaele (ofte meneer Onkelinx), de Franstalige advocaat die een onwaarschijnlijk aantal openbare opdrachten aaneenrijgt, blijkt de VLD over een “eigen Uyttendaele” te beschikken, niet als advocaat maar als communicatieadviseur. “Ik ben nog nooit veroordeeld”, stelt hij. Maar wat wil dat zeggen in een land dat er de laatste 15 à 20 jaar nog nooit in geslaagd is ook maar één groot fraudedossier tot een veroordeling te laten komen? Iedereen gelijk voor de wet, maar de ene wat meer dan de andere…

Socialistisch Links

Syndicaal


UCB: staking ondanks intimidatie door directie

B

D o o r T i m (B r u s s e l )

ij UCB wordt actie gevoerd tegen het collectief ontslag van 450 werknemers in het kader van een herstructurering. De directie blies de onderhandelingen af en koos voor agressie en intimidatie tegenover de stakers. Midden november stelde de directie een “compromis” voor. De aangeboden ontslagpremie steeg nauwelijks boven het wettelijke minimum uit. In een geheime stemming verwierp 68% van de arbeiders het voorstel. De directie weigerde zich neer te leggen bij deze uitslag en verplichtte de arbeiders opnieuw te stemmen, ditmaal in de burelen van de directie zelf, onder het alziend oog van het patronaat. Tevergeefs: ditmaal kwamen nóg meer arbeiders stemmen, en stemde 73% tegen. Daarop besliste de directie de onderhandelingen met de vakbondsvertegenwoordigers voorlopig op te blazen. De volgende ochtend werd alweer een gerechtsdeurwaarder naar het piket gestuurd met nieuwe dwangsommen voor iedereen die de toegang tot het bedrijfsterrein verhinderde of vertraagde. Zo gaat de directie van UCB om met democratie: als een stemming haar niet zint, gaat ze over tot agressie.

Nochtans zijn de arbeiders wel wat gewoon bij UCB: bij gesprekken aan het piket blijkt dat verschillende arbeiders voor de rest van hun leven astmatisch zijn geworden door het inademen van giftige stoffen op de werkplaats. Door gebrekkige veiligheidsmaatregelen komen er maandelijks gemiddeld twee grote lekken voor. UCB bespaart op veiligheidsmaatregelen en brengt het leven van haar arbeiders in gevaar. Deze strijd bij UCB is een test voor het patronaat: hoe ver kan ze gaan bij herstructureringen: hoe hard kan ze de arbeiders in het zak zetten. Het is ook een test om te zien hoe makkelijk de burgerij de werkende bevolking de crisis, die door de patroons zelf werd veroorzaakt, kan laten betalen. UCB is niet het minste bedrijf: een BEL-20 bedrijf, een parel aan de kroon van het Belgische bedrijfsleven. Wat opmerkelijk is in deze strijd, is dat heel wat arbeiders op een zeer bewuste manier met deze staking omgaan. Aan het piket worden voortdurend discussies gevoerd over hoe de strijd verder kan worden gezet. Het waren de arbeiders zelf die in de eerste plaats de staking begonnen, hun delegees volgden later. Het zijn deze arbeiders die een degelijk rotatiesysteem doorvoerden aan het piket: arbeiders staan piket op de-

zelfde momenten als ze anders aan het werk zouden zijn. De belangrijkste discussie gaat over het verbreden van de strijd: hoe kunnen bedrijven uit de streek of uit de sector worden betrokken, om zo de druk op de UCB-directie op te voeren. Zou UCB nog met zoveel agressiviteit uit de hoek durven komen als op gezette tijdstippen blokkades zouden worden gevoerd door 200, 300 of 400 militanten, van verschillende bedrijven? Kan de media nog langer afzijdig blijven indien een betoging zou doorgaan van het centrum van Eigenbrakel naar de fabriekspoorten, met arbeiders van UCB, familieleden, omwonenden, en arbeiders van andere bedrijven? Dit is in de eerste plaats een taak voor de vakbondsverantwoordelijken, maar indien zij het niet doen, waarom geen stakerscomité oprichten waarin vertegenwoordigers worden verkozen die verantwoordelijk zijn voor het organiseren van het piket, maar ook voor het leggen van contacten met andere delegaties? Met de huidige crisis zullen veel arbeiders in deze fabrieken maar al te goed begrijpen dat de enige manier om zich te verdedigen tegen het patronaat, erin bestaat zich te organiseren, en solidair te zijn met zij die in strijd zijn.

De stakerspost aan UCB, op 11 november was er animatie voorzien met een muziekgroep en een dansinitiatie.

Geen CarrefourOpenbare diensten Brussel: scenario voor de nood aan een actieplan! ziekenhuizen! Fortis, Dexia,… En wij?

Door

O

ee n

CGSP- m i l i ta n t

p donderd ag 6 no vember kwamen 1.500 werknemers van de Brusselse openbare diensten op straat om hun ongenoegen te uiten over de arbeids- en loonsvoorwaarden. Deze stakingsdag kaderde in de mobilisatie die op gang werd getrokken tijdens de actieweek voor koopkracht in juni en eerder ook leidde tot een betoging op 25 september. De eerste twee actiedagen werden enkel door CGSP (ACOD) georganiseerd. Op 6 november kwam er ook steun van de liberale en christelijke vakbonden die opriepen om mee te staken en mee te betogen. Jammer genoeg besloot de leiding van het ACV om uiteindelijk, tegen de wil van de meerderheid van haar leden en strijdbare delegees in, enkel de delegees te mobiliseren en aan de andere personeelsleden te vragen om op de werkplaats te blijven. Het personeelstekort in de Brusselse openbare diensten is flagrant en de loonsvoorwaarden zijn onaanvaardbaar. Heel wat voltijdse personeelsleden komen op het einde van de maand aan een nettoloon van amper 1.100 euro. In het kader van de onderhandelingen over een loonakkoord 2008-2009

kwam het personeel meermaals op wezig en liet zich voelen. Dat was straat om een netto loonsverhoging niet verrassend als we zien hoe de van 150 euro te eisen. Na verschil- ministers met onze voeten spelen lende betogingen en acties bleek de terwijl steeds meer arbeiders in lokale overheid niet bereid om ook moeilijkheden raken. maar iets toe te geven. Op het einde van de betoging hadDeze zomer bekwamen de vak- den de aanwezigen het moeilijk met bonden een belofte van de Brusselse de toespraken van de vakbondsleiregering om twee loonsverhogin- dingen. De aanwezigen werden een gen van telkens 37,5 euro bruto per “hart onder de riem” gestoken met maand door te voeren. De eerste de volgende oproep: “We zullen verhoging zou er komen op 1 ja- voorlopig niets bekomen, we zulnuari 2009, de tweede vanaf 2010. len moeten terugkomen en in afIntussen is de regering op die toe- wachting daarvan gaan we nu naar zegging teruggekomen, officieel huis”. Het was niet verrassend dat omwille van de verslechtering van het gebrek aan perspectieven of de regionale inkomsten. Het is dui- actieplan leidde tot een gespannen delijk waar de prioriteiten worden sfeer. Enkel met een duidelijk actiegelegd: de redding van de banken plan waarbij breed wordt gemobilien de grote aandeelhouders die seerd door alle vakbonden, kan een een onverantwoord beleid voerden overwinning worden bekomen. De bij Dexia en Fortis gaat voor op de woede is aanwezig bij alle persoBrusselse ambtenaren. neelsleden van de openbare sector Op de betoging van 6 november in Brussel. Er is bereidheid om acwaren er 1.500 aanwezigen. De ties te organiseren en deel te nemen strijdbaarheid was duidelijk aan- aan een strijdbeweging. Maar dan wel een ernstige strijd en niet om iedere vier maanden eens te wandelen door de binnenstad. In de plaats van verder te wachten op onderhandelingen en nieuwe leugens van de Brusselse regering of niet-nagekomen beloftes, moeten we nu de strijd aangaan om onze koopkracht effectief te verhogen. Hoog tijd voor actie!

Door

O

ee n c o r r e s p o n de n t

ok de ziekenhuizen worden getroffen door de besparingswoede. Dit leidde tot acties in onder meer Ant werpen en het Aalsterse. Opvallend daarbij is dat ook de lokale overheden proberen een Carrefour-scenario op te leggen: een aantal werknemers in een goedkoper paritair comité dumpen en het stakingsrecht ondermijnen. Het personeel van het Ziekenhuis Netwerk Antwerpen (ZNA) protesteert tegen het voorstel van de directie om 700 personeelsleden van de schoonmaak- en keukendiensten onder een nieuwe structuur onder te brengen. Die nieuwe structuur, Synartes, zou niet langer onder het paritair comité voor de zieken huizen en gezond heid sd ie n st e n va l le n (PC 330) maar dat van de schoonmaak en ontsmettingsdiensten (PC 121). Resultaat: het personeel moet fors inleveren en verliest veel verworvenheden. De gelijkenis met de discussie bij Carrefour is groot. Op 5 november be-

toogden 800 personeelsleden van het ZNA in een “kook- en poetsparade”. Bij h e t A lge m e e n St e d el ijk Ziekenhuis (ASZ) in Aalst, Wetteren en Geraardsbergen werd in november eveneens gestaakt. De directie verbrak er eerdere beloften inzake vaste benoemingen. Zowat 350 personeelsleden waren geslaagd voor een examen dat uitzicht gaf op een vaste benoeming, de directie wou echter slechts 42 van de 350 personeelsleden benoemen. De voorzitter van het ASZ is Daisy Van Gheit, van SP.a-signatuur. De directie liet personeel opeisen. Het deed daartoe beroep op de burgemeesters die zichzelf daartoe zonder problemen een bevoegdheid van de gouverneur aanmaten. Pe r s one el sle d e n werden ’s ochtends vroeg door een politiecombi opgehaald om aan het ziekenhuis afgezet te worden. Dat gebeurde soms op een vrij br utale wijze. In Wetteren werden personeelsleden uit het piket gehaald om ze te dwingen aan het werk te gaan. Ook hier werden de anti-stakingsmaatregelen van bij Carrefour gretig gekopieerd.

Socialistisch Links

syndicaal


Loononderhandelingen

Niet kiezen tussen lonen of jobs, maar het patronaat op dieet te zetten

M

D o o r L u c ( L e u ve n )

idden november zijn de onderhandelingen voor het IPA (Interprofessioneel Akkoord) 2009-2010 gestart. Dit in een periode van economische crisis, met een wereldwijde recessie, dalende koopkracht voor de meerderheid van de bevolking en een inf latie van 4,7% voor 2008 alleen. Je zou denken dat het moeilijke onderhandelingen worden, toch hopen vakbondsleiders Cortebeeck (ACV) en Ann Demelenne (ABVV) dat er binnen de twee à drie weken een akkoord zou zijn. Hebben ze de eisen van het patronaat niet gehoord? 5,1% is een provocatie

Het rapport van de CRB (Centrale Raad voor het Bedrijfsleven) stelt dat de lonen de komende twee jaar amper 5,1% mogen stijgen om onze concurrentiepositie tegenover de buurlanden te behouden. De CRB gaat uit van een halvering van de inflatie, toch stelt de CRB in het zelfde rapport: “De inflatoire spanningen blijken nu wel af te nemen, maar de onderliggende oorzaken van de inflatie zijn nog steeds aanwezig. Een nieuwe opstoot (bijvoorbeeld onder impuls van nieuwe olieprijsstijgingen) kan bijgevolg niet worden uitgesloten.” Ons lijkt dit eerder natte vingerwerk, een gok op basis van de dalende olieprijzen. Daarbij komt nog dat er heel wat arbeiders in de privé-sector zijn die hun indexaanpassing enkel in januari krijgen en dus voor 2008 nog heel wat moeten worden gecompenseerd. Als die indexaanpassing in januari 2009 wordt doorgevoerd, is hun 5,1% al zo goed als opgesoupeerd. Al zal een lagere raming van de inflatie het patronaat niet slecht uitkomen, zeker niet als ze achteraf in verschillende sectoren terug all-inakkoorden kunnen afsluiten.

Volgens het VBO is de vorige loonnorm met 2,6% overschreden (7,6% in plaats van 5%) door de hoge inflatie en de groter dan voorziene loonsverhogingen. Wat volgens hen betekent dat de loonkostenhandicap met de buurlanden met 2,6% stijgt. De vraag is waar het VBO die groter dan voorziene loonsverhogingen ziet. De voorbije twee jaar was er een inflatie van 6,5%, rekenen we daar nog de productiviteitsverhoging, 1% loondrift en baremieke verhogingen bij, en we komen uit op een koopkrachtverlies. En dan hebben we het nog niet over die sectoren met all-in of saldo-akkoorden. Geen ruimte voor loonsverhogingen?

Karel Van Eetvelt van Unizo, altijd goed voor een provocatie, wil echter toegevingen doen: de laagste inkomens mogen wat stijgen maar dat mag niet ten koste van de bedrijven gaan. De patronale extremist stelde geen akkoord zonder lastenverlagingen te willen tekenen. Als er al een toegeving komt voor de werkenden,

kan dit dus enkel als het door de overheid wordt betaald met de af bouw van de sociale zekerheid van diezelfde werk nemers. Het belangrijkste argument van de werkgeversfederaties is de economische crisis. Ze stellen dat we niet dezelfde fouten als in de jaren 1970 mogen maken. Ze bedoelen dat de crisis niet kan worden bestreden met loonsverhogingen. Voor hen is de keuze eenvoudig: jobs of lonen. Dat is een kopie van het argument dat we ook de afgelopen jaren, in een periode van relatieve economische groei, te horen kregen. Als we toen niet zouden matigen en de broekriem aanhalen, dan zou snel een einde komen aan de economische bloei en zou dat jobs kosten. De financiële en economische crisis vandaag is echter niet de verantwoordelijkheid van de werkenden.

Bij de onderhandelingen voor het vorige IPA was er geen economische crisis. Toch waren er toen geen middelen voor onze koopkracht, voor de gouden parachute van Coene (Picanol) waren er wel middelen.

Welk syndicaal antwoord?

Spijtig genoeg lijken de vakbondsleiders mee te gaan in de retoriek van de werkgevers. Cortebeeck stelde in De Tijd (17 november) dat er voor dit IPA minder in zit dan bij het vorige. De nummer twee van het ABVV, Demelenne, verklaarde te willen gaan voor een hoger brutoloon en dit zeker voor de minimumlonen. Maar van de 10% waar onder meer De Leeuw over sprak op 1 mei horen we niets meer. Er wordt enkel gehoopt op een kleine marge op basis van het eerste cijfer dat door de CRB naar voor werd geschoven, met name 6,4%. Dat cijfer was volgens de CRB op basis van gedateerde informatie over de economische situatie en werd aangepast tot 5,1%. Maar zelfs 6,4% zou bijlange niet volstaan om onze koopkracht te verhogen. Voor de werkgevers is de keuze beperkt tussen jobs of koopkracht. Nochtans waren het dezelfde werkgevers die er de afgelopen jaren niet vies van waren om duizenden arbeiders op straat te zetten om hun winsten te maximaliseren. De autoriteit van het patronaat op het vlak van jobbehoud is wel erg beperkt. Maar uiteraard wordt dit argument gebruikt om het niet over de echte tegenstel-

ling te moeten hebben: winstmaximalisatie versus jobs en loonsverhogingen. De vakbonden mogen niet meestappen in de patronale logica. Waarom halen ze niet aan dat we al jaren “gematigd” hebben om de economische groei niet te hinderen? Sinds 2006 is het aandeel van de lonen in het BBP onder de 50% gedoken. In 2007 klokten de winsten van de 30.000 grootste bedrijven in ons land af op 77 miljard euro. Waar blijft ons deel van de koek? Actie nodig

Met een voorstel voor loonnorm van 5,1% heeft onderhandelen weinig zin, dan is er eerder nood aan actie. Om een echte verhoging van de brutolonen te bekomen, moet een krachtsverhouding worden opgebouwd. Dat zal niet gebeuren door acties te desorganiseren of uit te roepen zonder een degelijke campagne op de werkvloer. Het komt er nu op aan om de achterban te informeren en te mobiliseren voor jobs en koopkracht. Dat zal niet lukken als de patronale logica van het neoliberalisme door de vakbondsleiding verder als norm wordt aanvaard. socialisme.be /lsp/lonen

Gouden parachutes zijn het gevolg van extreme toplonen. Beperk de loonspanning!

D

D o o r K a r e l (B r u gge )

e laatste maanden is er naar aanleiding van een aantal riante ontslagvergoedingen van topmanagers een discussie losgebarsten over dit onderwerp. Fortis-topman Mittler ontving een ontslavergoeding van maar liefst 4 miljoen euro. Dat was gezien de huidige economische crisis een beetje teveel van het goede. Het VBO greep deze discussie aan om een tegenaanval te lanceren op de ontslagvergoeding van de bedienden. Het gaat niet op om de lonen en ontslagvergoedingen van topmanagers te vergelijken met die van doorsnee bedienden. Het VBO vindt de aanval wellicht de beste vorm van verdediging is. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de ondernemers zichzelf regels zouden opleggen om de ontslagvergoedingen van topmanagers

in te perken, maar de regering besliste uiteindelijk om de ontslagvergoeding van topmanagers wettelijk te beperken tot 12 maanden. De laatste versie van de Code Lippens die begin 2009 zou moeten verschijnen, voorzag nog een ontslagvergoeding van maximaal 18 maanden. Dat bleek gezien het ongenoegen in de maatschappij echter onvoldoende. Het vertrouwen in de capaciteiten van topmanagers om zichzelf te regulieren is ook sterk gedaald. Het is pijnlijk dat de Code waarin beschreven staat hoe topmanagers en bestuurders moeten handelen, genoemd is naar iemand die mede verantwoordelijk is voor het verdwijnen van de grootste private onderneming van het land. De wettelijke beperkingen van de ontslagvergoedingen zijn op zich stappen in de goede richting, maar we mogen ons geen zand in de ogen laten strooien. Een ontslagvergoeding van één jaar voor iemand die jaarlijks één miljoen euro verdient is nog altijd een feno-

menaal bedrag waar gewone werkenden enkel van kunnen dromen. De hoogte van de gouden parachutes wordt niet zozeer bepaald door de duur van de opzegvergoeding, maar wel door de berekeningsbasis. De loonspanning (het verschil tussen de hoogste en de laagste lonen) is de afgelopen jaren sterk toegenomen. Na de aanvallen op de laagste lonen (met allerhande minijobs en andere extreme flexibiliteit) en de duizelingwekkende stijgingen voor de toplonen, is de eis voor een beperking van de loonspanning meer dan nodig. Kritiek op de topinkomens en ontslagvergoedingen van een beperkt aantal mensen mag ons tenslotte ook niet afleiden van de discussie over de verbetering van de koopkracht van de miljoenen werkenden in ons land en de globale verdeling van onze welvaart.

Socialistisch Links

dossier


“Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,... zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht...” Wet Le Chapelier (1791) – praktijk bij Carrefour (2008)

Gezamenlijk verzet nodig voor h

D

door

G ee r t C o o l

e afgelopen weken en maanden lag het stakingsrecht in ons land steeds meer onder vuur. Verschillende acties bij Carrefour kregen af te rekenen met deurwaarders en zelfs fysiek geweld van de ordediensten om de stakersposten te breken. Ook elders werd het stakingsrecht ondermijnd. Open VLD diende zelfs een wetsvoorstel in om het stakingsrecht in de openbare sector wettelijk te ondermijnen (via minimale dienstverlening in gevangenissen, luchthavens en bij het spoor). Straks mag staken enkel nog als niemand het merkt... waar komt het stakingsrecht vandaan?

Het is op basis van arbeidersstrijd dat het stakingsrecht werd afgedwongen. Bij de opkomst va n h e t industriële kapitalisme werd alles eraan gedaan om

de organisatie van arbeiders te verbieden. De vrijheid van ondernemen werd centraal gesteld en stond tegenover het recht van de arbeiders om zich te organiseren. De wet Le Chapelier uit 1791 stelde dat iedere samenscholing van arbeiders was verboden omdat dit inging tegen de “vrije uitoefening van nijverheid en arbeid”. Dat is exact de redenering die door Carrefour werd gevolgd en de steun kreeg van onder meer een Brusselse rechter. De directie van Carrefour vroeg een verbod op “daden die de werkgever beletten zich de toegang tot de onderneming te verschaffen” omdat deze “feitelijkheden [vormen] die het recht op vrijheid van onderneming aantasten.” De wet Le Chapelier uit 1791 ging samen met het Decreet D’Allarde uit hetzelfde jaar (bij ons ingevoerd in 1795) waarin de vrijheid van ondernemen algemeen werd vastgelegd. De directie van Carrefour baseerde zich in essentie op het decreet D’Allarde om dwangsommen op te leggen tegen de stakers. We gaan met andere woorden niet terug naar de negentiende, maar naar de achttiende eeuw.

Eind negentiende eeuw werd de wet Le Chapelier omgevormd tot het artikel 310 van het strafwetboek dat samenscholingen op het bedrijf verbood. Dat artikel werd in 1921 afgeschaft onder druk van de arbeidersbeweging die in actie kwam om haar rechten op te eisen: algemeen stemrecht, het recht om zich te organiseren,… De bewegingen op het einde van de Eerste Wereldoorlog kenden hoogtepunten met de Russische Revolutie van 1917 en de mislukte Duitse revolutie van 1918. De burgerij had schrik voor de kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging en moest toegevingen doen. Het stakingsrecht werd afgedwongen door arbeidersstrijd en werd meermaals juridisch erkend (onder meer in het Europees Sociaal Handvest). Stakersposten en wegblokkades vormen een onderdeel van het stakingsrecht en het recht om zich te organiseren. Dat werd in België bevestigd door verschillende rechtbanken (onder meer Cassatie in 1997 en het Hof van Beroep in Antwerpen in 2004). Het recht op collectieve actie mag niet zomaar worden beperkt. Het

Europees Comité van Sociale Rechten oordeelde enkele jaren geleden in een verslag over België dat vreedzame stakersposten een onderdeel zijn van het gewaarborgd recht op collectieve actie, waardoor dwangsommen tegen zo’n stakerspost niet aanvaardbaar zijn. Het opzetten van stakingspiketten en zelfs van wegblokkades vormt een onderdeel van de vrije meningsuiting. Het Europees Hof van Justitie, dat niet bekend staat omwille van links-socialistische sympathieën, stelde dat de vrijheid van betogen (inclusief een wegblokkade) slechts uitzonderlijk kan beperkt worden (Schmidberger arrest van 2.8.2003). Een antwoord op de juridische argumentatie

Op verschillende acties van personeelsleden van Carrefour en sympathisanten werden eenzijdige verzoekschriften betekend aan actievoerders. Er werd preventief een algemene rechterlijke tussenkomst gevraagd (en bekomen). Eerder werd de wettelijkheid daarvan betwist door onder meer professor Gilbert Demez van de UCL die het had over een overschrijding van de rechterlijke macht. Wij namen zo’n eenzijdig verzoekschrift door en zochten naar de inhoudelijke argumenten. We vonden er drie: het eigendomsrecht, de vrijheid van ondernemen en het recht op arbeid. Het recht van arbeiders om zich te organiseren op de werkvloer wordt ondermijnd omdat het in tegenspraak zou zijn met het “eigendomsrecht” van de patroon. Nochtans betwisten stakersposten niet de eigendom van het bedrijf. Neen, de stakersposten moeten weg om werkwilligen aan te voeren – het liefst interimmers die niet zeker zijn of ze kunnen blijven. Blijkbaar wordt de arbeidskracht van interimmers door het patronaat ook als haar eigendom gezien. Het tweede argument van Carrefour was het recht op arbeid en loon van de niet-stakende werknemers. De directie baseert zich daarvoor op artikel 23 van de Grondwet waarin staat dat iedereen het recht heeft om “een menswaardig leven te leiden” en daartoe recht heeft “op arbeid en op de vrije keuze van beroepsarbeid in het raam van een algemeen werkgelegenheidsbeleid dat onder meer gericht is op het waarborgen van een zo hoog en stabiel mogelijk werkgelegenheidspeil, het recht op billijke arbeidsvoor-

Socialistisch Links

Dossier


Het belang van het conflict bij Carrefour

H

door

T h i e r ry P i e r r e t

et personeel bij Carrefour werd de afgelopen maanden geconfronteerd met een vastberaden wil van de directie om de arbeids- en loonsvoorwaarden van het personeel op de helling te zetten. De nieuwe hypermarkt in Brugge werd een precedent. Om haar politiek op te leggen, kon

de directie beschikken over de bereidwillige medewerking van het gerecht en de politie om stakingspiketten te breken. Het conflict leidde uiteindelijk tot een akkoord. De directie haalde haar slag niet helemaal thuis. De groep-Carrefour wil het personeel van haar nieuwe hypermarkt laten werken onder het paritair comité (PC) 202.01 in de plaats van PC 312 (dat de arbeids- en loonsvoorwaarden voor supermarkten bepaalt). PC 202.01 is bevoegd voor voedingswinkels en kruidenierszaken. De arbeids- en loonsvoorwaarden zijn er heel wat minder gunstig: 40 zondagen per jaar werken aan 100% loon, terwijl PC 312 het aantal zondagen beperkt tot drie per jaar aan een loon van 300%. Alles samen zou het personeel er tot 25% minder verdienen. De directie stelde dat de vestiging in Brugge een uitzondering vormt, maar pleitte intussen wel bij de minister van arbeid voor de afschaffing van het PC 312. De vakbonden reageerden met stakingsacties in verschillende winkels. De directie wou dat verhinderen en deed beroep op het gerecht en de politie om stakersposten te breken. De vastberadenheid van het personeel om zich niet te laten doen, botste op een beperkte mobilisatie van de vakbondsleidingen, die toch wel wat meer volk op de been kunnen brengen dan wat we nu zagen aan de stakingspiketten. Er werd niets ondernomen om de strijd uit te breiden naar andere onderdelen van de distributiesector. Nochtans zou dit de positie van de bonden en het perso-

het stakingsrecht waarden en een billijke beloning, alsmede het recht op informatie, overleg en collectief onderhandelen.” Collectieve onderhandelingen en het recht op degelijke arbeids- en loonsvoorwaarden staan dus even goed in de Grondwet. Het is geen toeval dat de liberalen dit artikel van de grondwet willen veranderen om er het principe van de “vrijheid van ondernemen” aan toe te voegen en het decreet D’Allarde in de Grondwet te verankeren. Nu hadden verschillende rechters geen dergelijke grondwetswijziging nodig om de directie van Carrefour te volgen in de toepassing van de “vrijheid van ondernemen”. Samengevat wordt de juridische basis dus gevormd door een algemeen principe uit 1791 en een wel erg eenzijdige interpretatie van artikel 23 van de Grondwet. Wat hiervoor moet wijken, is het stakingsrecht en het recht op collectieve actie. De advocaten van Carrefour vroegen (en verkregen) een rechterlijke beslissing waarin de “opdracht van de openbare macht” werd gepreciseerd: de politie moest “gevolg geven aan de opdrachten die de gerechtsdeurwaarder haar zal geven, desnoods door fysieke dwang te gebruiken om de vreedzame toegang tot de gebouwen te verzekeren.” Wie besliste over de opdrachten van de politie? Het patronaat! Hoe het stakingsrecht verdedigen?

Er zijn juridische argumenten voor het stakingsrecht dat werd afgedwongen door arbeidersstrijd. De basis voor de stakingsbrekers blijkt erg beperkt te zijn, maar toch lijken zij steeds meer gelijk te krijgen bij de rechters. Er zijn gelukkig uitzonderingen zoals een Mechelse rechter die verklaarde dat het stakingsrecht een grondrecht is. Maar de meeste rechters laten het patronaat beslissen en geven hen middelen om deurwaarders te kunnen inzetten die bovendien beroep kunnen doen op de politie als eigen privé-militie. Het gebruik van dwangsommen bij stakingen leidde reeds meermaals tot protest. In 2002 haalde een syndicale petitie 80.000 handtekeningen op en werd er onderhandeld tussen vakbonden en patronaat om een “herenakkoord” te sluiten, een niet afdwingbaar akkoord. Daarin werd door het patronaat beloofd om bij stakingen een ge-

rechtelijke tussenkomst te vermijden. Van dit herenakkoord blijft niets meer over. Voor de verdediging van het stakingsrecht kunnen we niet rekenen op het gerecht, het patronaat of de traditionele politici. Terwijl we uiteraard iedere stap voor de verdediging van het stakingsrecht steunen, zal het nodig zijn om een krachtsverhouding uit te bouwen waarmee in de praktijk afgedwongen wordt dat de patroons niet langer durven over te gaan tot het gebruik van eenzijdige verzoekschriften. Dat is hoe het stakingsrecht is afgedwongen en hoe het zal moeten worden verdedigd. Uiteraard is het belangrijk om alle werknemers te overtuigen om aan de staking deel te nemen: als er geen werkwilligen zijn, kunnen de deurwaarders zelf aan de kassa van de Carrefour gaan zitten of de post gaan ronddragen. Daarnaast is de kracht van het aantal belangrijk: 50 of 100 mensen een bevelschrift betekenen is nog haalbaar voor een deurwaarder. Maar wat indien er 1.000 of meer militanten aan het stakingspiket staan? Na de precedenten van de afgelopen weken zullen er nieuwe volgen. Om ons recht op collectieve actie te behouden, zullen we er steeds opnieuw voor moeten strijden. Oproep delegaties Total en Agfa

De ABVV-delegaties van Total en Agfa lanceerden een oproep tegen de tussenkomst van deurwaarders aan de stakersposten. Deze oproep werd reeds ondertekend door tientallen delegaties en militanten. “Al jaren kennen we deze problematiek. En telkens worden er solidariteitsacties in elkaar gestoken. En telkens worden er oproepen verspreid om de getroffen kameraden te steunen. Ook de afgelopen week was dit thema weer brandend actueel. We hebben allemaal gehoord van Beaulieu, Carrefour, de rechtszaak van de kameraden van het Rode Kruis om er maar enkele op te noemen. De ondertekenende delegaties eisen dan ook dat er dringend werk wordt gemaakt van deze problematiek over de grenzen van de centrales heen. Vandaag zijn zij het en morgen wij. “Het hart van de vakbond zijn de militanten die zich, dag in dag uit, inzetten voor anderen. Laat hen dan ook niet in de kou staan wanneer zij problemen hebben en zorg ervoor dat ze hun kameraden kunnen blijven verdedigen.” Meer info: bloggen.be/syndicalevrijheden

neel bij Carrefour enorm versterkt hebben. Het koord gesloten om de IPA-onderhandelingen niet zou bovendien de mogelijkheid hebben geboden in het gedrang te brengen. om samen te strijden met het personeel van “low Het resultaat van de strijd bij Carrefour is tweecost” bedrijven in de sector zoals Aldi waar de slachtig: enerzijds blijft het personeel in Brugge arbeids- en loonsvoorwaarden doorgaans min- onder het PC 202.01 vallen, maar anderzijds worder gunstig zijn dan bij Carrefour. Het uitbreiden den de arbeids- en loonsvoorwaarden wel aangevan de strijd om ervoor te zorgen dat ook deze past: een 35-urenweek met vijf arbeidsdagen, mibedrijven onder PC 312 zouden vallen, had bo- nimum 18 uur per week, geen gesplitste diensten vendien druk kunnen zetten tegenover de poging en zondagswerk aan 200%. We vrezen echter dat van de directie van Delhaize om in Gembloux de directie deze toegevingen al snel zal proberen een winkel te openen waar het personeel onder teniet te doen bij nieuwe herstructureringen. PC 202.01 zou vallen. Het idee van een verbeterde versie van PC Het conflict bij Carrefour blijft een test voor de 202.01 opent anderzijds wel mogelijkheden voor volledige distributiesector. De directies van ande- andere werknemers in dit paritair comité om gere bedrijven zullen het voorbeeld van de Brugse lijkaardige voorwaarden te eisen. Zullen de vakhypermarkt gebruiken om een offensief in te zet- bonden in de sector gebruik maken van deze opeten tegen hun personeel. De vakbondsleidingen ning om in het tegenoffensief te gaan? hebben de acties beperkt en uiteindelijk een ak-

Fysiek geweld tegen stakersposten een ooggetuigenverslag

door

O

Tim

m i l i ta n t va n a c o d - o n de rw i j s

p zaterdag 8 november nam ik als militant van ACOD-onderwijs deel aan een stakerspost bij Carrefour in Sint-Pieters-Leeuw. Het piket bestond uit militanten van deze en andere Carrefour-vestigingen, en enkele militanten van buitenaf die hun solidariteit kwamen betuigen. De werknemers van Carrefour kregen voorafgaand aan deze actie dreigtelefoons om hen aan te manen toch te komen werken indien ze hun toekomst bij Carrefour niet in het gevaar wilden brengen. Vooral bij tijdelijke werknemers maakte dit indruk, en dus was syndicale solidariteit welkom om tegen dit soort psychologische oorlogsvoe- litiebureau gereden. Onderweg negeerde de combi, zonder zwaailichten of sirenes een ring van de directie in te gaan. Vanaf 6u stonden wij met een 50-tal militan- rood licht, maar we kregen geen antwoord toen we vroegen of rode lichten enkel voor ten aan het piket. Ondanks de dreigtelefoons van de directie waren slechts 12 personeelsle- “gewone” mensen gelden… Vier uur zaten we in de cel en op geen enden (van de 112) zich komen aanmelden om te kel moment kregen we te horen waarom we werken. Het openen van de winkel was vooral symbolisch: de directie wou tonen dat ze des- precies werden opgepakt. Er werd ons enkel noods bereid was geweld te gebruiken om een gezegd dat het om een “bestuurlijke aanhouding wegens verstoring van de openbare orde” staking te breken. Omstreeks 8u probeerde een deurwaarder ging. Waarin die verstoring dan wel bestond, kon niet worden verduidelijkt. een rechterlijke beslissing voor te lezen aan Toen we achteraf terug werden gereden naar de vakbondsleden. Deze pogingen werden ontde parking van Carrefour, waar de gerechtshaald op uitbundig gefluit en de tonen van De Internationale, en dus besloot de deurwaarder deurwaarder onze identiteit opnam, en ons een andere aanpak te proberen. Hij en de win- op straffe van 1000 euro boete per inbreuk keldirecteur marcheerden recht op het piket verbood nog deel te nemen aan syndicale af. Vooral de winkeldirecteur probeerde door acties bij Carrefour, konden we persoonlijk meemaken hoe ver dit soort verordeningen duwen, slagen en stampen een doorgang te forceren, of toch een vechtpartij uit te lokken. de syndicale vrijheden aan banden kon legDe stakende arbeiders bleven gedisciplineerd, gen. De deurwaarder vertelde ons smalend reageerden niet op deze provocaties, maar ble- dat hij vanaf nu het recht had ons te laten oppakken en boetes op te leggen voor om ven staan waar ze stonden. Toen de deurwaarder doorhad dat deze aan- het even welke reden: het dragen van een pak óók niet werkte, riep hij de politiecom- vakbondsvestje op de Carrefourparking zou daarvoor al voldoende zijn. Alsof hij wou missaris erbij, en gaf opdracht mijzelf en een andere militant, die toevallig voor de direc- bewijzen dat hij gelijk had gaf hij onmiddelteur stond, onmiddellijk op te pakken. Twee lijk daarop de opdracht aan enkele politieagenten om een vakbondsmilitante die enenthousiaste politieagenten sprongen ons in kel pamfletten uitdeelde op staande voet te de rug, en sleepten ons hardhandig van het stakingspiket weg. Ondanks het feit dat wij arresteren. Vijf agenten wierpen zich op de op geen enkel ogenblik fysiek of verbaal ge- verbijsterde dame, en sleepten haar over de weld gebruikten, maakte één van de agenten grond een politiecombi in. Die vertrok richer een spel van om mijn arm zo ver mogelijk ting politiebureau, melancholisch nagekeken door de winkeldirecteur, die een warm hart krom te trekken tot ik pijnscheuten voelde over mijn hele lichaam. We werden een po- kreeg bij het zien van zoveel politie-ijver in litiecombi ingeduwd, en naar het lokale po- dienste van het patronaat...

Socialistisch Links

? Internationaal


VS na B ush . Zal Obama de hoop op verandering inlossen? door Philip Locker S o c i a l i s t A lt e r n at i ve (V S)

O

bama behaalde een klinkende overwinning op basis van een enorme afkeer tegenover Bush, een slechte economische situatie en de hoop op verandering. De nederlaag van de Republikeinen en de verkiezing van de eerste zwarte president, zijn gebeurtenissen van historisch belang. De verwachtingen die Obama heeft opgewekt, zijn groot. Maar zal zijn beleid een antwoord bieden op de immense problemen waarmee de arbeiders en jongeren worden geconfronteerd? Eens de euforie is verdwenen, zullen harde vragen volgen. Hoe zullen Obama en de Democraten hun nieuwe macht gebruiken? Zal Obama er in slagen om de verwachtingen op het vlak van economie, gezondheidszorg en de oorlog in Irak kunnen waarmaken? Zal hij zorgen voor de fundamentele verandering waarop zijn kiezers hoopten? Obama en de Democraten komen aan de macht op een ogenblik dat de VS en het wereldkapitalisme zich in een diepe crisis bevinden met de ergste economische crisis sinds de Grote Depressie. Het begrotingstekort in de VS zou dit jaar 6% van het BBP bedragen en tegelijk zijn er de enorme kosten voor de oorlogen in Irak en Afghanistan. Miljoenen hopen op verandering, maar de oproepen van Obama bleven steeds vaag en hij blijft met zijn partij sterk verbonden met het establishment en de grote bedrijven. Welke verandering?

Eerste indicaties van het beleid van de volgende Amerikaanse president blijken reeds uit wie aangesteld wordt in het team van Obama. De eerste belangrijke aanstelling was deze van parlementslid Rahm Emanuel als hoofd voor de personeelsdienst. Emanuel is een centrale figuur in de leiding van de Democratische “Leadership Council”, een groep die de meest conservatieve delen van de Democratische Partij bijeenbrengt. Hij was een belangrijke adviseur in de regering onder Clinton en voerde actief campagne voor het aanvaarden van de vrijhandelsakkoorden NAFTA, de hervorming van de sociale zekerheid en een harde agenda op het vlak van repressie. In 2002 steunde hij de oorlog in Irak tijdens zijn verkiezingscampagne. Het eerste publieke optreden van Obama na zijn verkiezing was op een bijeenkomst van zijn economische adviseurs. Die groep bestaat quasi enkel uit bankiers, topmanagers en conservatieve Democratische economen. Heel wat van deze figuren waren net verantwoordelijk voor de crisis en zouden er nu een antwoord op moeten bieden? Onder de 17 leden van deze economische adviesraad vinden we de miljardair Warren Buffet, de rijkste man ter wereld, of topmanagers van bedrijven als Google, Hyatt Hotels, Time Warner, Xerox, JP Morgan en TIAA-CREF (een bedrijf dat financiële diensten aanbiedt). Andere ad-

viseurs zijn Lawrence Summers en Robert Rubin, beiden voorstanders van de neoliberale agenda onder Clinton. Tenslotte is er ook Reagan’s voormalige voorzitter van de nationale bank, Paul Volcker. Opvallend detail: in het economisch team van Obama zit geen enkele vertegenwoordiger van de arbeidersbeweging. De vakbonden gaven honderden miljoenen dollar aan de campagne van Obama, maar het zijn de patroons die het beleid vorm zullen geven. Waar zal de stem van de werkenden, de werklozen of de daklozen worden gehoord? De agenda van Obama

Met een begrotingstekort van 6% van het BBP en noodmaatregelen in de deelstaten, zal de ruimte voor hervormingen en toegevingen aan de werkenden en hun gezinnen erg beperkt zijn. Obama sprak met de fractievoorzitters in het parlement over de mogelijkheid om 100 miljard dollar uit te trekken voor publieke werken, het uitbreiden van de werkloosheidsuitkering, een subsidie voor verwarming in de winter, voedselbonnen en hulp aan steden en staten die in de problemen komen. Zelfs vanuit het standpunt van de grote bedrijven zijn dergelijke beperkte voorstellen noodzakelijk om een verdere economische ineenstorting te vermijden. Deze maatregelen zullen echter de catastrofale neergang van de levensstandaard niet tegenhouden, in het beste geval wordt de neergang wat vertraagd. Met zijn steun aan het hulppakket van 700 miljard dollar aan de banken in september, maakte Obama al duidelijk dat hij verdere cadeaus aan de grote bedrijven ten volle steunt. De drie grote automobielbedrijven zagen hun verkoop drastisch dalen (zo verloor GM op een jaar tijd 45% van haar verkoop in de VS!) en dreigen failliet te gaan indien er geen overheidssteun komt. Dergelijke steun zal echter niet volstaan om de afdankingen en besparingen op de lonen en arbeidsvoorwaarden van de automobielarbeiders tegen te gaan. Er wordt wel steun gegeven aan de grote bedrijven, maar er wordt

niets gedaan aan de moeilijke positie waarin veel gezinnen zich bevinden nu ze uit hun huis gezet worden omdat ze de lening ervan niet kunnen afbetalen. Het feit dat de regering de kredietbedrijven Fannie Mae en Freddie Mac heeft overgenomen, wordt niet gebruikt om de inbeslagnames van huizen te stoppen. Voor andere beloften van Obama blijft het afwachten. Wat zal hij doen op het vlak van de gezondheidszorg? Hoe snel zal het gevangenenkamp op Guantanamo Bay effectief sluiten? Obama stelde dat hij de Amerikaanse aanwezigheid in Irak op 16 maanden van 140.000 troepen wil verminderen tot 60.000 à 80.000 eenheden. Zelfs indien hij daarin slaagt – wat niet zeker is gezien het gevaar van onstabiliteit – zal

de oorlog niet voorbij zijn. Obama wil de troepen uit Irak terugtrekken om naar Afghanistan te sturen. De bezetting en oorlog daar is volgens een voormalige Britse topmilitair in Afghanistan “onwinbaar”. Wittebroodsweken

De economische cr isis wordt harder en de vraag naar verandering neemt toe. Dat kan Obama er toe brengen om meer verregaande hervormingen door te voeren. Die hervormingen zouden er enkel op gericht zijn om het kapitalisme te redden, niet om de arbeiders en de onderdrukten te ondersteunen. We zagen reeds hoe de rampzalige economische situatie de rechtse neoliberale regering-Bush dwong

tot overheidstussenkomsten in de economie. Zelfs beperkte hervormingen zullen Obama een tijdlang respijt geven omdat het zal worden gezien als een verandering tegenover het regime onder Bush. De Democraten zullen oproepen tot geduld tegenover de economische crisis, die uiteraard volledig zal toegeschreven worden aan Bush. Dit standpunt kan een tijdlang een zekere echo vinden. Miljoenen jongeren, kleurlingen en gewone werkenden hebben echter voor verandering gestemd. Ze werden voor het eerst politiek actief en anderen zullen op basis van deze verkiezingen actief worden. Velen van hen zullen de noodzaak van campagnes en acties begrijpen om zo de aandacht van Obama te vestigen op wie hem verkozen heeft. Sommigen zullen in strijd gaan om zich te verdedigen tegen de besparingen en aanvallen die het resultaat zijn van deze recessie. De golf van politieke bewustwording die Obama aan de macht heeft gebracht, werd niet gecreëerd door zijn campagneteam. De radicalisering van de arbeidersklasse zal niet ophouden met het einde van deze electorale campagne. Integendeel. De komende jaren zullen er bewegingen ontwikkelen die onvermijdelijk in conflict zullen komen met de regering-Obama. Dat zal leiden tot een nieuwe politieke bewustwording waarbij de noodzaak van een eigen politieke stem van de arbeiders en jongeren op de politieke agenda zal komen te staan. Het idee van een eigen partij zal steeds meer ingang vinden naarmate de Amerikanen in strijd zullen komen om een uitweg te vinden uit de economische en sociale crisis waarmee de VS-samenleving wordt geconfronteerd.

Enkele reacties op de verkiezing van Obama “Alle verkiezingsbeloftes waren van meet af aan onrealistisch. Met de financiële crisis heeft men dan ook het ideale excuus om naar goede gewoonte over te gaan tot de orde van de dag en de beloftes te laten voor wat ze zijn.” Ivan Van De Cloot, liberaal econoom “Ik zeg u : hij zal eindigen zoals Yves Leterme. En ik kan het weten, want er zijn wel wat gelijkenissen. Het kartel heeft de verkiezingen ook gewonnen na acht jaar wanbeleid. En ons programma was gelijkaardig: change! Na de verkiezingen bleken die structuurhervormingen niet zo simpel en legde CD&V zich uiteindelijk neer bij het status-quo. Wel, het zal Obama ook zo vergaan. Hij zal geen sociaal beleid kunnen voeren.” Bart De Wever, conservatief politicus

Ter linkerzijde De onaf hanke lijke presidentskandidaat Ralph Nader haalde ruim 600.000 stemmen ( 0, 53 % ) . Dat is relatief beperkt d o o r de druk die uitging van de campagne van Obama. In San Francisco haalde de anti-oorlogsactiviste Cindy Sh e e ha n vo o r d e parlementsverkiezingen in haar kiesdistrict 17% (30.000 stemmen). Sheehan kwam op tegen Nancy Pelosi, woordvoerder van de Democraten in het parlement.

Socialistisch Links

? partijnieuws


De plaats van linkse socialisten is in de arbeidersstrijd

D

e afgelopen weken waren er tal van acties, stakingen en betogingen van diverse sectoren. Met de moeizame onderhandelingen voor onder meer een Interprofessioneel Akkoord (IPA) en de daaropvolgende sectoriële onderhandelingen, is het waarschijnlijk dat dit ook de komende periode verder het geval zal zijn. Linkse socialisten staan niet buiten de arbeidersbeweging, maar vormen er een onderdeel van. Deze oriëntatie betekent ook dat wij onze jongeren richten op die klasse in de samenleving die de mogelijkheid heeft om fundamentele verandering te bekomen, namelijk de arbeidersklasse. Aan actie was er de afgelopen periode geen gebrek, quasi dagelijks waren er betogingen of stakingsacties. Onze leden en sympathisanten stonden mee aan de stakersposten of speelden een rol in het opzetten

en organiseren van acties. In deze krant kunnen we niet op al die acties ingaan, maar op onze website kan je meer artikels, interviews, foto’s,... vinden. Op 8 november waren er 15-20 LSPleden aan de stakerspost bij Carrefour in Sint-Pieters-Leeuw en een 10-tal in Mechelen. In Sint-Pieters-Leeuw werden twee LSP-leden opgepakt, anderen kregen een bevelschrift met een actieverbod betekend. We waren ook aanwezig op stakersposten bij Ikea, UCB,... en namen deel aan acties in de ziekenhuissector (ZNAbetoging in Antwerpen, ASZ-staking in Aalst), de ambtenaren (Brussels overheidspersoneel, betoging van de Waalse ambtenaren,...) of het onderwijs (zie pagina 11). We betuigen aan de stakersposten onze solidariteit. Afdelingen kunnen best hun aanwezigheid op voorhand bediscussiëren en bijvoorbeeld een solidariteitsmotie opmaken om aan

het piket af te geven. Dat biedt een gelegenheid om op voorhand na te gaan wat de specifieke redenen voor de staking zijn. Anderzijds kan ook worden tussengekomen met het LSPstandpunt over het stakingsrecht of met dit maandblad. Daarnaast zijn er ook badges verkrijgbaar. De noodzaak van arbeidersmedia bleek op tal van stakersposten. Bij UCB namen onze leden op 11 november een interview af. De arbeiders drongen er op aan om dit nog dezelfde avond op onze website te publiceren, zodat ze het konden uitprinten om verder te verspreiden. Dat is waar arbeidersmedia zoals deze krant of de website socialisme.be onder meer voor dient. Uiteraard vragen we u wel om dit werk te ondersteunen en bijvoorbeeld een abonnement te nemen of ons financieel te steunen zodat we een stem kunnen geven aan het arbeidersverzet.

n i e u w l i d

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83. Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeStop de privatiseringen ringen staan op de helling door de uitholling Hoewel de arbeiders deze rijkdom producevan de sociale zekerheid. ren, hebben ze niet de minste inspraak in de LSP/MAS is voor het volledig herstel van aanwending ervan. Heel de productie staat de index en een minimumloon van 1500 euro in functie van de winsthonger van een handnetto, tegen de afbraak van de sociale zekervol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende teheid en de uitholling van het arbeidscontract. genstellingen. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiEr is nood aan betaalbare en comfortabele ting omdat dit onder het kapitalisme enkel sociale woningen, aan gratis openbaar verleidt tot werkloosheid en armoede. voer, aan onderwijs toegankelijk voor iederDe enige maatregel die de massale werkeen, aan speelterreinen en recreatiecentra, loosheid kan oplossen is de onmiddellijke inaan een nationale gezondheidsdienst die gravoering van de 32-urenweek, zonder loonvertis en publiek is. lies en met evenredige aanwervingen. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant Een nieuwe arbeiderspartij uit. Openbare diensten worden gerentabiliDe vakbondsleidingen hebben de kapitalisseerd en opgesplitst. De winstgevende delen tische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen. geen sprake meer van diensten. De marktloDaartegenover stellen wij het strijdsyndicagica heeft ook in de openbare sector toegelisme: vechten voor iedere job en het behoud slaan. Voortaan spreekt men van openbare van alle verworvenheden. bedrijven in afwachting van de volgende De arbeidersklasse heeft een partij nodig privatisering. die deze strategie politiek kan en wil vertalen. 32-urenweek Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. In de private sector richt de “vrije” markt Ze moet zich verzetten tegen iedere vereen ravage aan. Alle verworvenheden wordeling van de arbeiders, of het nu is op baden afgebroken in naam van de competitivisis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan teit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor het best door op te komen voor volledige geonderaanneming, uitzendarbeid en andere lijke rechten. nepjobs. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imEen miljoen arbeiders in België wordt reperialisme en vechten tegen de vernietiging gelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars een deel van de arbeiders en hun gezinnen.

waar wij voor staan

Waarom ik lid werd “Ik was al een tijdje in politiek geïnteresseerd en ik was er al van overtuigd dat de samenleving moet veranderen. Al van kleinsaf begrijp ik niet waarom sommigen een overlevingsstrijd moeten voeren, terwijl anderen alles in de schoot geworpen krijgen zonder ervoor te moeten werken. De afgelopen periode nam ik deel aan verschillende discussies en keek ik nauwgezetter naar wat er gebeurt in de wereld en wat er vroeger gebeurde in de geschiedenis. Ik besefte dat ik niet op mezelf in een hoekje moest opkomen voor verandering aangezien er dan niets zou veranderen. “Ik zocht een partij waarin ik mijn ideeën terugvond en samen met anderen zou kunnen opkomen voor verandering. Ik keek eerst naar de traditionele partijen, maar begreep snel dat we daarmee geen stap vooruit raken. Hierop ging ik op zoek naar marxisten. “Toevallig kocht ik een exemplaar van het maandblad van LSP/ MAS. Ik nam al snel deel aan vergaderingen en acties en vond wat ik zocht. Dat is waarom ik lid ben geworden van deze partij.” Nico (Luik)

a c t i v i t e i t

Rood Oudjaar - het beste begin van een strijdbaar 2009 !

s t r i j d f o n d s

Steun onze werking!

Foto’s: een stakerspost in het Luikse wordt bezocht door een solidariteitsdelegatie (links). Rechts: LSP-lid Eric Byl krijgt een bevelschrift betekend met een verbod om een maandlang actie te voeren aan Carrefour.

LSP/MAS

respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Zoals ieder jaar organiseren de afdelingen van LSP/MAS van Brussel en Brabant een rood oudejaarsfeest in Brussel. De maaltijd zal 20 euro kosten en wordt naar goede gewoonte verzorgd onder leiding van onze eigen topchef François. Tijdens de aperitief, het voorgerecht, het hoofdgerecht, het dessert of de fuif achteraf, kan je natuurlijk ook discussiëren met leden en sympathisanten van onze organisatie. Er wordt een babysit voorzien en ook kinderanimatie. Voor kinderen onder 12 jaar wordt een maaltijd aan 5 euro voorzien. Het feest zal op dezelfde plaats als vorig jaar plaatsvinden, op ons secretariaat in Molenbeek. Inschrijven moet voor 15 december door over te schrijven op rekeningnummer 001-4505656-82 met vermelding “31/12”. Meer info via Nico: 0485 / 64 34 32 of nico_moon@ h o t m a i l .c o m . Vorig jaar waren er 115 eters op dit feest. Er zullen eveneens rode oudejaarsfeesten zijn in Luik en Antwerpen. Neem contact op met de lokale verantwoordelijken voor meer info.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij. Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond. Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid. LSP/MAS maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

c o n t a c t

In het laatste kwartaal van 2008 moeten we nog heel wat geld ophalen om ons streefdoel te behalen. We moeten bij het ter perse gaan (23 november) nog 6.500 euro ophalen. Een aantal districten staan er al beter voor: Henegouwen, Vlaanderen en Vlaams Brabant. Onze anti-racistische campagne waarmee we chocolade verkopen in december komt nu op volle toeren. Een aantal afdelingen hebben nog sociale activiteiten gepland eind december. In Leuven is er een winterbarbecue op 20 december. Dezelfde avond is er ook een feest in Aalst. Tenslotte zullen de oudejaarsfeesten ook nog een pak strijdfonds opbrengen. Steun onze werking, stort ook uw bijdrage op 001-2260393-78. Of waarom niet meteen een maandelijkse doorlopende opdracht nemen? Henegouwen.: 368 € Vlaanderen: 1.164 € Vl. Brab. Limburg: 642 € Antwerpen: 647 € Brussel-W.Brab.: 551 € Luik-Namen-Lux.: 319 € Nationaal: 184 €

67% 46% 44% 32% 28% 28% 20%

TOTAAL: 3.875,86 €

37%

Contactadressen:

Nationaal: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette Tel/fax: 02:345 61 81. E-mail: [email protected] Aalst: [email protected], 0477/38 73 26; Antwerpen: [email protected], 0472/87 05 88; Brugge: [email protected], 0494/82 53 58, Brussel: [email protected], 0494/08.91.35; Gent: 0488 47 85 17, gent@ lsp-mas.be; Hasselt: [email protected]; Keerbergen: keerbergen@lsp-mas. be; La Louvière; Leuven: [email protected], 0494/70.30.73; Lokeren; Luik: [email protected], 0485/05 86 39; Mechelen: [email protected], 0476/38 09 17; Mons: [email protected], 0477/75 21 49; Oostende: [email protected]; Sint-Niklaas: [email protected]; Turnhout: turnhout@lsp-mas. be, 0485/47.46.28; Verviers: [email protected]; Waver: wavre@lsp-mas.

Socialistisch Links

10 milieu & anti-fascisme


MILIEU: van de conferentie in Bali tot deze in Poznań...

Veel woorden, geen daden

T

Door Nicolas Croes

oen het Internationaal Panel inzake Klimaatverandering (IPCC) in 2007 haar vierde rapport publiceerde, was er enige paniek. De vooruitzichten zagen er niet bepaald rooskleurig uit en bovendien blijkt steeds meer dat de toenmalige vooruitzichten nog te optimistisch waren. Sindsdien werd de kennis over klimaatveranderingen uitgebreid. Volgens het Wereldnatuurfonds ontwikkelt de opwarming van de aarde zich veel sneller dan aanvankelijk werd aangenomen. Het WWF-rapport “Climate C h a n ge: Fa s t e r, S t r o n ge r, Sooner” voorziet dat het ijs van de Noordpool in de zomer volledig zal gesmolten zijn tussen 2013 en 2040. Het zou meer dan een miljoen jaar geleden zijn dat dit fenomeen nog voorkwam, maar nu zou het 30 jaar vroeger voorkomen dan aanvankelijk werd gedacht door het IPCC. De zeespiegel zou met 1,2 meter toenemen tegen het einde van de eeuw, ongeveer dubbel zoveel als voorzien door het IPCC. Op de Maldiven (een eilandengroep in de buurt van India) dreigt een meerderheid

van de eilanden geraakt te worden door de stijging van de zeespiegel, er worden nu reeds voorbereidingen getroffen om de volledige bevolking te evacueren. In Europa zijn de gevolgen eveneens rampzalig. Het Middellandse Zeegebied zal steeds meer kampen met droogte. Daarnaast is er het probleem van luchtvervuiling. Volgens de Europese Commissie zijn er jaarlijks 369.000 overlijdens die vervroegd werden als gevolg van de luchtvervuiling. De gevolgen van luchtvervuiling op de gezondheid en het functioneren van de economie zouden goed zijn voor een kost tussen de 3 en de 9% van het bbp van de EU. We hebben het dan nog niet over de gevolgen van temperatuursveranderingen op de oogsten of over de snelheid van de veranderingen waardoor verschillende soorten niet in staat zijn om zich snel genoeg aan te passen. De International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) publiceerde haar rapport voor 2008 waarin het stelde dat van de 44.838 levende soorten die worden gevolgd, er 16.928 bedreigd zijn. In 2007 waren dat er 16.306, ook dit aantal blijft dus toenemen. Uiteraard komt dit niet alleen door klimaatverandering, maar deze veranderingen spelen

er wel een grote rol in. Niet zomaar aanvaarden

De klimaatspecialist van het WWF in ons land, Sam Van den Plas, stelde terecht: “De huidige discussies over klimaatverandering gaan allemaal over de kosten voor de industrie en de economie.” De prioriteiten van de huidige samenleving brengen ons regelrecht naar een catastrofe. Er wordt al jaren gediscussieerd over broeikasgassen en al jarenlang is er een opeenstapeling van intentieverklaringen en beloften door verschillende landen, vaak onder de vleugels van de Verenigde Naties, de EU of andere instanties waarmee de massamedia kunnen worden bereikt. Het resultaat van de vele beloften is niet mager, het is onbestaande. In september publiceerde het Global Carbon Project (GCP) een analyse over de uitstoot van gassen in 2007. “Sinds 2000 is de uitstoot met gemiddeld 3,5% per jaar toegenomen, dat is vier keer zo snel als tussen 1990 en 2000 toen de gemiddelde jaarlijkse toename slechts ongeveer 0,9% was.” Het slechtste scenario van het IPCC had het over een jaarlijkse toename van 2,7%.

Va n de i nter nationale top in Poz n a ń k u nnen we net als van eerdere internationale bijeenkomsten weinig verwachten. In een periode van economische crisis zullen bedrijven hun kosten willen drukken en milieu-overwegingen zullen daarbij van geen tel zijn. Reeds jarenlang is er een bewuste vernietiging van de planeet en een plundering van haar grondstoffen enkel en alleen om de rijkdommen van een kleine parasitaire minderheid te vergroten. Geen enkele staat heeft maatregelen genomen die aangepast zijn aan de ernst van de situatie. Als het er op aankomt om banken te redden, worden wereldwijd op recordtempo miljarden euro’s gevonden. Dat is een kwestie van prioriteiten binnen het kapitalisme. socialisme.be /lsp/ecologie

Front National

Een aangebrand liedje, een rotte partij

T

door

J u l i e n (B r u s s e l )

oen wij campagne voerden voor een betoging tegen een racistische bijeenkomst van het FN in Molenbeek op 4 oktober laatstleden, had Patrick Sessler (algemeen secretaris van het Front National) het op de website van zijn partij over een “misdrijf tegen de democratie” en een “terugkeer naar de wet van de straat”. Sessler, die voorheen veel lof had over de Franco-dictatuur in Spanje, ging zelfs zo ver dat hij beweerde dat het FN een democratische partij zou zijn en bijgevolg niets te maken heeft met racisme en fascisme. Sindsdien

werd evenwel duidelijk dat er al minstens één figuur met nostalgie naar het nazisme in de rangen van het FN actief was... Enkele maanden geleden werd Féret, de voorzitter van het FN, aan de deur gezet. De partij beweerde vernieuwd te zijn en zich te hebben ontdaan van alle gangsterpraktijken die voorheen schering en inslag waren (Féret moest zich onder meer verantwoorden omdat hij met partijmiddelen een villa liet bouwen in het zuiden van Frankrijk). Het FN probeerde zich te profileren als eerlijke partij en wou met het oog op de komende verkiezingen haar campagne lanceren met een meeting in Molenbeek begin oktober. De poging om het FN een nieuw masker te laten aannemen, is echter mislukt. Niemand minder dan de nieuwe voorzitter van het FN, Michel Delacroix, moest afstand

nemen van zijn functie. Hij had zich met een strijdmakker van het Vlaams Belang, OCMW-raadslid Luc Vankeerbergen uit Machelen, geamuseerd met het zingen van een aangebrand liedje over de joden in 1940-45. “Mijn kleine Joodse is in Dachau, ze zit in de ongebluste kalk. Ze heeft haar getto verlaten om levend verbrand te worden.” Na de verspreiding van de video waarin dit liedje werd gezongen, haastte het politiek bureau van het FN zich om Delacroix af te zetten als voorzitter. Maar hij wordt niet buiten gezet, Delacroix blijft senator voor het FN. Vankeerbergen werd uit het VB gezet. Eerder werd Cocriamont van het FN gesanctioneerd door zijn partij omdat hij in mei 2007 aan een student had toegegeven: “Ik ben revisionist” (revisionisten ontkennen de officiële versie van de geschiedenis van de vervolging en uitroeiing van onder meer de joden). Het “nieuwe” FN is een illusie en heeft niets met de we rkelijkheid te

maken. Het gaat nog steeds om dezelfde oude kliek van racisten en holocaustontkenners die slechts enkele maanden geleden Féret zagen als de grote leider. De uitsluiting van Féret was een voorwaarde om een actieve extreem-rechtse kern uit te bouwen in de vorm van een kaderpartij zoals het VB dit vroeger ook deed langs Nederlandstalige kant. Dit lijkt het FN niet te lukken, waardoor het

5 maart: anti-NSV betoging in Leuven

O

p 5 maart 2009 willen de fascisten van NSV in Leuven betogen. Wij kunnen niet toestaan dat organisaties met zulke verwerpelijke ideeën zonder weerwerk door de straten paraderen! Deze ideeën, en het feit dat ze aanhangers winnen, zijn een gevolg van een asociaal beleid ten dienste van het grootkapitaal dat alle belang heeft bij een verdeelde bevolking. Daarom moet protest tegen fascisme ook steeds een protest zijn tegen kapitalisme. Op 5 maart houden we een tegenbetoging in Leuven, tegen kapitalisme, en tegen het gevolg ervan: het fascisme.

Racistische reactie VB-parlementslid op verkiezing Obama

D

Op 4 oktober organiseerden Résistance Internationale en Blokbuster een betoging tegen het FN in Molenbeek

nieuwe FN steeds meer gelijkenissen vertoont met het oude FN. Het Front National biedt geen alternatief. We denken dat niet alleen omwille van haar racisme en “incidenten”, maar vooral omdat de partij niet in staat is om een antwoord te bieden op de sociale problemen waarmee een brede laag van arbeiders en jongeren wordt geconfronteerd.

e winst van Obama bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen leidde tot een forse racistische reactie bij VBparlementslid Filip Deman. Obama heeft volgens de VB’er gewonnen omdat “96% van de negers en 67% van de inwijkelingen uit Centraal- en Zuid-Amerika” voor de “linkse kleurling” stemden. Hij verwacht dat “Barack Hussein Obama” nu “massaal vreemdelingen [zal] regulariseren en naturaliseren”.

Socialistisch Links

onderwijs 11


Actie tegen besparingen op publieke middelen voor hoger onderwijs Verslag

O

door

A l e x , ACODVUB

m i l i ta n t

p dinsdag 18 november werd aan het gebouw van het Vlaamse ministerie voor onderwijs actie gevoerd door personeelsleden en studenten van de VUB. Aanleiding was de beslissing van de minister om de werkingsmiddelen voor het hoger onderwijs niet degelijk te indexeren, waardoor er verder wordt bespaard. Een 80-tal actievoerders vroeg opheldering inzake deze besparingsmaatregel. Onze bespaargekke minister van onderwijs slaagt er weer in zich onpopulair te maken bij de studenten en het personeel van de Vlaamse onderwijsinstellingen. In 2006 zette de minister een eerste stap in de richting van een privatisering van het onderwijssysteem. Hij creëerde toen de mogelijkheid om inschrijvingsgelden tot 25.000 euro per jaar te vragen voor voortgezette opleidingen (de Manama’s en Banaba’s) en er kwam eveneens een markt van onderwijscredits. Onderwijsinstellingen moesten volgens de “socialistische” SP.a-minister Vandenbroucke leren wat concurrentie is en zouden moeten concurreren voor hun middelen. Inschrijvingsgelden voor voortgezette opleidingen werden een voorrecht voor rijkeluiskinderen of voor diegenen die bereid zijn zich in de schulden te steken.

Opvallende overwinning voor bursalen

190 euro opslag per maand! Jon Sneyers van LBC KULeuven startte een petitie waarin voor de doctoraatsstudenten gelijk loon voor gelijk werk werd geëist via een harmonisatie (naar boven). Deze petitie kon op heel wat aandacht rekenen en werd door meer dan 1.400 mensen ondertekend. Het zette druk op de Vlaamse regering die deze zomer besliste om over te gaan tot een harmonisering van de sociale voordelen tussen de beursstatuten toegekend door het Instituut voor Innovatie door Wetenschap en Technologie (IWT) en deze toegekend door het Fonds Wetenschappelijk Onderzoek Vlaanderen (FWO). De regering besliste concreet om het beursbedrag van het IWT te verhogen met een maandelijkse forfaitaire vergoeding. Een IWT’er krijgt er hierdoor 190 euro netto per maand bij (dat is meer dan 1 euro per uur). De indexaanpassing voor 2008 wordt op 1 januari doorgevoerd en zal ook nog eens 100 euro extra per maand betekenen. Het verschil tussen IWT en FWO wordt hierdoor op jaarbasis van zo’n 2.750 euro tot 650 euro verminderd (allemaal netto). www.cs.kuleuven.be /iwtpetitie /

Toen werden acties gevoerd door studenten en personeel (vaak zonder echte steun van de vakbondsleiding) met een reeks betogingen in Brussel, Antwerpen en Gent. Dat zorgde ervoor dat de minister zijn maatregelen wat afzwakte en compensaties voorzag voor de “verliezende” instellingen. Daarenboven werd VDB gedwongen om een indexering van de middelen te erkennen om zo de onderfinanciering van het onderwijs tegen te gaan. Die toegevingen deden enkel dienst als glijmiddel om zijn asociaal en neoliberaal plan erdoor te drukken. Nu komt de minister schaamteloos terug op de eerdere beloftes. Met een normale indexering (zoals voorzien in artikel 9§5 van het financieringsdecreet) hadden de middelen met 3,32% moeten toenemen. Los van het feit dat de financiering al bijzonder beperkt is en er eigenlijk meer middelen nodig zijn, weigert de eigenwijze minister nu om deze indexering te volgen. Hij wil slechts 1,9% toekennen. Als dat cijfer effectief wordt toegepast, betekent dit dat veel instellingen middelen verliezen. Voor de VUB gaat het concreet om 2 miljoen euro in 2009. Dat komt overeen met een verlies van 40 tot 60 jobs en verdere besparingen op de voorzieningen voor studenten en personeel. ACOD-VUB besloot om een actie te organiseren en kreeg daarbij de steun van de Actief Linkse Studenten. Op

18 november was er een eerste protestactie om de minister te herinneren aan zijn eerdere beloften en om de middelen te vragen waar we recht op hebben. Deze protestactie was erg strijdbaar en met een 80-tal aanwezigen maakten we onze mening duidelijk. Dit zal echter niet volstaan. Wij pleiten voor een onderwijsbudget van 7% van het BBP, zoals dit vroeger het geval was, en een onderwijs dat gratis en toegankelijk is voor iedereen.

Campagne tegen dure studiekosten gelanceerd

O

D o o r M at h i a s (G e n t )

p zaterdag 15 november werd door een 200tal jongeren het startschot gegeven voor de campagne “Respact”. Deze campagne wil in april een grote nationale betoging organiseren tegen de stijgende studiekosten. De Respact-dag werd georganiseerd door een platform van een 30-tal politieke en syndicale organisaties. Wij steunen deze campagne en namen actief deel aan de Respact-dag. We organiseerden drie workshops, hadden een uitgebreide infostand en kwamen tussen in verschi l lende andere discussies. De Actief Linkse Studenten nemen deel aan de Respact-campagne omdat verzet tegen de stijgende studiekosten en de afbraak van studentenvoorzieningen belangrijk is. Volgens een studie van de Federatie van Franstalige Studenten (FEF) van september 2007 betaalt een student jaarlijks tussen 7.200 en 12.000 euro om te kunnen studeren. Intussen zal dit bedrag ongetwijfeld verder opgelopen zijn. Steeds meer jongeren moeten bijklussen om hun studies te betalen. Om de tekorten weg te werken, eisen wij het optrekken van de publieke middelen voor onderwijs tot 7% van het BBP. Wij denken dat een cam-

pagne zich niet mag beperken tot de stijgende inschrijvingsgelden, maar alle aspecten van de stijgende studiekosten moet aankaarten (dus ook de huurprijs voor een kot, voedsel, cursussen, vervoer, ...). Het gebrek aan betaalbare publieke huisvesting of het verder optrekken van de treinprijzen (een Go-Pass wordt bijvoorbeeld maar liefst 4 euro duurder vanaf 1 februari!), ondermijnen eveneens de koopkracht van jongeren. Het memorandum van Respact op de nationale dag van 15 november was volgens ons te beperkt. Er moeten ook collectieve oplossingen naar voren worden geschoven rond huisvesting, vervoer, cultuur, voeding, ... die aansluiten bij de acties voor meer koopkracht die afgelopen jaar door honderdduizenden werknemers werden ondersteund. Het is ook jammer dat de Respact-campagne haar start miste op de actie van het ACOD-VUB tegen de besparingen van Vandenbroucke, die drie dagen later plaatsvond. Een campagne als Respact heeft een enorm potentieel, maar kan dit enkel benutten indien het over een actieve deelname van studenten en werkenden beschikt. Nu blijft Respact teveel beperkt tot het organiseren van meewerkende organisaties. www.actieflinks.be

Dit zal enkel afgedwongen kunnen worden door strijd. In 2006 leidden de acties tot het afdwingen van meer middelen, dat voorbeeld zullen we nu opnieuw moeten volgen. Een probleem hierbij echter is de band van de vakbondsleiding van ABVV en ACV met traditionele partijen zoals SP.a en CD&V. Dat heeft zeker een rol gespeeld in het feit dat ACOD zich in 2006 akkoord verklaarde met het financieringsplan van Vandenbroucke. Federaal zit

SP.a nu misschien wel in de oppositie, maar in de praktijk staat deze partij nog steeds achter een besparingsbeleid. Als er acties zijn zoals bij Carrefour vinden we de SP.a niet aan de kant van de arbeiders, maar in de raden van bestuur (zoals met Willy Claes en Karel Van Miert het geval is bij Carrefour). We hebben nood aan een politiek verlengstuk en daartoe zullen ABVV en ACV alle banden met SP.a en CD&V moeten breken!

Frankrijk Acties tegen ontslagen in het onderwijs Meer dan 20.000 banen staan in Frankrijk op het spel door de geplande hervormingen. Ook in Italië wil men binnen de vier jaar 25.000 banen binnen de onderwijssector opheffen. Zelf zien we natuurlijk maar al te goed welke weg het onderwijs in België gekozen heeft onder leiding van minister van onderwijs Frank Vandenbroucke. Het is dus logisch dat acties en protest niet konden uitblijven en dat wij deze acties volop steunen. Op 20 november trokken we met een ruime delegatie vanuit ons land naar Parijs en Rijsel om de betogingen te ondersteunen. Alle sectoren van het Franse onderwijs worden bedreigd, van het kleuteronderwijs tot de universiteiten. In Parijs waren er 40.000 betogers (de politie telde er slechts 9.000, een reden te meer om meer middelen voor het onderwijs te eisen!). Alles samen waren er in heel het land tot 220.000 betogers. Eerder waren er ook reeds grote acties en betogingen in Italië, Griekenland, en ook Duitsland waar op 5 november 100.000 scholieren betoogden tijdens de eerste nationale scholierenstaking ooit in dat land. Ze werden onder meer gevolgd door 200.000 betogers in Rome op 7 november.

Socialistisch Links

maandblad van de Linkse Socialistische Partij w w w. s o c i a l i s m e . b e

nummer

280  D ecember 2008 - J anuari 2009

strijd



solidariteit



socialisme

1€

steunprijs:

2€

Neem een abonnement

B en

je de propaganda van de

traditionele media beu?

Wil

Neem

dan een abonnement op dit

12 euro op 001-3907596-27.

blad en stort

Recht op actievoeren onder vuur

Verdedig het stakingsrecht C

D o o r C é d r i c (B r u s s e l )

arrefour, Ikea, UCB,... De lijst van aanvallen op het stakingsrecht wordt steeds langer. Tegen de achtergrond van een economische crisis wil het patronaat nieuwe aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden inzetten. Om dat makkelijker te maken wil het de mogelijkheden van collectief verzet door de arbeiders beperken. Vandaar het offensief tegen het stakingsrecht. Vooraan in het patronale offensief zagen we de directie van Carrefour. De opening van een hypermarkt in Brugge werd als precedent aangegrepen om de arbeids- en loonsvoorwaarden van de distributiesector in de solden te zetten. Ook het systematisch inzetten van gerechtsdeurwaarders en de politie tegen stakersposten

vormt een precedent waardoor het Daens, is ook de patronale agressie recht op collectieve actie in vraag van toen terug. Jammer genoeg niet wordt gesteld. Bij Carrefour werden in de vorm van een musical, maar wel arbeiders opgepakt omdat ze klan- in de reële wereld van de deurwaarten van de winkel aanspraken of een ders, stakersposten en directies die pamflet met de syndicale eisen had- besparen op hun personeel. den gegeven. Dat volstond om opgeHet patronaat heeft het over het pakt te worden en met hoge dwang- “recht op arbeid” om de stakerspossommen bedreigd te worden. ten te verbieden. Dat is hypocriet De medialeugens zullen niet meer van een bedrijf als Carrefour waar volstaan om de werkenden en hun ge- er in 2007 alleen 1.560 jobs verloren zinnen de besparingsmaatregelen op gingen. Voor die arbeiders wordt het te leggen. Hierop grijpt het patronaat recht op arbeid blijkbaar anders genaar de grote middelen: rechtbanken regeld. Wij zijn voorstander van een en politiematrakken worden boven- recht op arbeid, maar dan wel een gehaald om ons in de pas te doen lo- degelijke job aan een even degelijk pen. De rol van politie en gerecht bij loon. Diegenen die vandaag beweren de recente sociale conflicten maakt op te komen voor het recht op arbeid, duidelijk aan welke kant zij staan: zijn net diegenen die de jobs en lonen wie durft in te gaan tegen de belan- willen aanpakken. gen van het patronaat, wordt gestraft. Zwakheid zet aan tot agressie. De Terwijl de Aalsterse arbeidersstrijd patronale agressie moet het syndicale eind 19e eeuw vandaag dient als vertrouwen breken en daarop moeten achtergrondverhaal voor de musical we antwoorden. Er zal nood zijn aan

Wil je meer info? Aarzel niet om ons te contacteren Linkse Socialistische Partij Pb 131, 1080 Molenbeek Sainctelette tel/fax: 02/345.61.81. Redactie: 02/410 44 81 http://www.socialisme.be Committee for a Workers’ International http://www.socialistworld.net

een sterke krachtsverhouding op basis van een mobilisatie van alle sectoren om iedere aanval op het stakingsrecht af te slaan. Het stakingsrecht is door de vorige generaties afgedwongen in strijd. Dat is ook hoe we het vandaag zullen verdedigen: iedere aanval beantwooden met mobilisaties en solidariteit. Ja m mer ge noeg beschikke n we o ok niet over een politieke vertegenwoordiging die de syndicale eisen en bekommernissen opneemt. Daartoe zullen we zelf met en

rond de syndicale basis moeten bouwen aan een arbeiderspartij, een syndicale partij. LSP wil mee de strijd aangaan op syndicaal en politiek vlak. Steun ons daarbij en sluit aan!

Sluit aan bij LSP/MAS dit strookje opsturen naar PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette

Naam: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Adres: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................... Tel / E-mail: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Steun LSP:

stort op

O Wil lid worden van de LSP O Wil meer info (een discussie)

O Wil uitgenodigd worden voor LSP-activiteiten in mijn buurt O wil een abonnement op Socialistisch Links O gewoon abonnement: 12 Euro /12 nummers O steunabonnement: 25 Euro/ 12 nummers Stort op rekeningnummer 001-3907596-27 van Socialist Press

001-2260393-78

je

wel eens een andere visie lezen?

jobs En lonen! Verdedig onze Socialistisch Links maandblad van de Linkse Socialistische Partij Tegenover de wereldwijde economische crisis

Recommend Documents