Witte en rode rozen
Eerste druk, 2014 © 2014 Lieve De Coninck Corrector: Raf De Coninck Fotograaf: Jeff Thielemans Omslagontwerp: Roger Thielemans Portretfoto: Brigitte Buelens isbn: nur:
9789048432905 749
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
Lieve De Coninck
Witte en Rode Rozen
Voorwoord Ik wil dat alles weer normaal wordt, Raf! We zaten in de auto, ergens half 2001. Naast mij zat een jonge vrouw die niet begreep waarom de dingen in haar leven gebeurden. Een vrouw die op dat ogenblik al de zwaarste beproevingen uit haar leven had doorstaan, maar die toen gelukkig nog niet wist waar ze nog doorheen zou moeten. Gedurende deze zwarte periode vertrouwde mijn zus haar ziel toe aan het papier. Ze hield een dagboek bij, schreef gedichten over haar gevoelens, haar wanhoop, haar radeloosheid. Het bood haar steun, wanneer ze haar familie en vrienden niet weer eens tot last wou zijn met haar pijn. Maar lieve zus, zien lijden, doet lijden. Het was vreselijk om je zo gebukt te zien gaan onder die ondraaglijke last, en zo onrechtvaardig dat jij die moest dragen. We wilden je zo graag helpen. We wilden zo graag kunnen delen met je. We hebben het soms al te gemakkelijk over sterke mensen, die iemand verloren hebben. Dat is misschien niet het juiste woord. Veerkrachtig lijkt me beter gekozen. Dat heb jij me geleerd, Lieve. Dat heb jij me getoond. Je plooide, en diep, heel diep, moeilijke jaren lang. Maar je plooide ook terug. Je verdient ons aller bewondering. Kenny, makker, je begroet me nog bijna dagelijks in de hal bij onze ouders thuis. Je vriendelijke, rustgevende glimlach verwelkomt er nu al jaren eenieder die over de vloer komt. Ik wou dat ik meer tijd had gehad om je te leren kennen. Maar ik wist snel dat je een gouden kerel was. Je charmeerde iedereen, en het was – nee, het is onmogelijk om niet van je te houden. We’ll meet again, old friend. 5
Jeff, jou wil ik bedanken. Ik moet je niet zeggen waarom. Ik dank je in naam van mijn ouders en van mezelf. Je bent een uitstekende echtgenoot en vader, en voor mij een ideale schoonbroer. Ook met jou heeft Lieve het enorm getroffen. Jij hebt mijn zus geholpen waar wij dat niet meer konden. Jij hebt haar weer thuis gebracht. Nichtje Linde. Vrolijke, speelse, schrandere Linde. Jij brengt met je grote blauwe ogen, je gouden haren en je stralende glimlach de kleur en de glans terug in het leven van je moeder. Op een dag zal je dit lezen. Dan zal je haar nog beter leren kennen. Dan zal je haar nog meer waarderen, en nog meer op handen dragen dan je nu al doet. Beste lezer, op de volgende bladzijden legt mijn zus haar ziel bloot. Je krijgt een poëtische bloemlezing van wat ze neerschreef tijdens haar verwerkingsproces. Het vraagt enorme moed om dit met de wereld te delen. Ze doet dit dan ook niet zomaar. Het is haar vurige wens dat ze de lezer die zelf een partner heeft verloren, op deze manier kan helpen inzien dat de pijn eindig kan zijn. Maar ook dat ze de stekende, nauwelijks te beschrijven pijn van het gemis heeft kunnen verwoorden, zodat we allemaal een beetje beter kunnen begrijpen wat er in deze mensen omgaat. Raf De Coninck Mechelen, 1 augustus 2011
6
∞ Witte en rode rozen. Aan de twee mannen in mijn leven Aan Kenny: Omdat ik het beloofd had. Aan Jeff: Omdat hij het altijd begrepen heeft.
In de winter van 1999 ontmoette ik je voor het eerst. Je was jong, mooi en iedereen hield van jou. En ik vond je niets bijzonders… Tien maanden later was je de mijne, en ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Het waren moeilijke maanden sinds onze ontmoeting en ons samenkomen. Er was de lange ontkenning, daarna het zware ‘gevecht-tegengevoelens’, en er was jouw wereld en die van mij, waarin jij vijf jaar jonger was. Maar sommige beslissingen zijn niet aan ons, en ‘wij-samen’ was daar één van. Ik houd van witte rozen. Jij bracht me regelmatig één. Eén roos, die de hele wereld dragen kon. Ik leerde je kennen toen ik 24 was, en we waren geen van beide nog vrijgezel. De jongen met wie ik toen een aantal jaren samen was, had best een goede inborst, maar na enkele jaren bleken we uit elkaar gegroeid te zijn, zoals dat vaak gaat in de jaren na het studentenleven. Ik durfde daarom mezelf wel eens te verliezen in de hopeloze romantiek van sommige films. Dat was mijn manier om weer wat passie te ervaren, zij het dan fictief. ‘Titanic’ scoorde daarom hoog. Ik was er helemaal weg van. Kon het nog mooier, heldhaftiger, galanter en romantischer? Ik houd van de droom, en ik houd van ‘drama met een happy end’. Jammer voor Rose. Zij kreeg de droom, en ook het drama, maar zonder ‘happy ending’. En hoe had ik ooit kunnen weten dat mijn eigen Titanic al een tijd voor anker lag te wachten op ons twee. Want het was onbetwistbaar: Jij was mijn ‘Jack’ en ik jouw ‘Rose’, ook in de realiteit, zo zou blijken. Zowat twee jaren duurde onze overtocht, al zagen wij meer dan één ijsberg onderweg. Je was mijn hart, mijn lach, mijn hele leven… En toen werd je mijn herinnering. 9
Drieënhalf jaar heeft mijn eenzame, donkere tocht daarna geduurd. Heel veel vallen, en evenveel opstaan. Hoe ik er soms nog de kracht voor had, blijft tot op de dag van vandaag een raadsel. Stiekem denk ik, dat jij me in stilte hebt gedragen. Na – wat ik zo dramatisch noem – ‘mijn tocht door de hel’, ontmoette ik Jeff, die sindsdien de rest van mijn weg met me deelt en die voortaan mijn ‘drager’ is. Want jij was mijn absolute sprookje, maar hij is mijn prins in het echte leven, want sprookjes, zo heb ik ondervonden, zijn jammer genoeg slechts sprookjes. Jeff houdt van rode rozen. Hij brengt me regelmatig één, of soms zelfs een hele bos, en dat zegt mij genoeg. Ik kan mijn verhaal, mijn verdriet en mijn zoektocht, niet zomaar vertellen. Ik kan je alleen laten proeven van mijn ervaringen, in de hoop dat je er wat aan hebt in de zoektocht naar ‘je nieuwe zelf ’. 14 februari 2000: Anderhalve maand samen. Valentijn Geen woorden kunnen zeggen Wat mijn hart nu voelt. Geen daden kunnen tonen Wat mijn ziel beroert. Ik durf alleen te hopen Dat het nooit voorbij zal gaan. Dan kan dat kleine hart van mij De hele wereld aan. Liefs, Lieveke 10
