Naar God
Eerste druk, 2014 © 2014 Roy Peters Coverfoto: Ton van Hal isbn: nur:
9789048434848 402
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is. De inhoud van dit boek kan autobiografische elementen bevatten en weerspiegelt de persoonlijke beleving van de feiten, de gebeurtenissen en verwachtingen van de auteur. De uitgever aanvaardt dan ook geen aansprakelijkheid voor schade wegens onjuistheid of onvolledigheid van de gestelde feiten, de gebeurtenissen, verwachtingen, beweringen en meningen.
NAAR
GOD Roy Peters
Voor de Heilige Maagd Maria Koningin van de Vrede, mijn steun in de hemel. En voor Fatima, mijn steun op de aarde
Inleiding Nachtwake 8 april 2012
Terwijl ik voorover buig en over het doopvont heen de schemerige kerk inkijk zie ik de beelden van mijn vroegere leven in een flits voorbij trekken. Gillende sirenes, oprukkende pelotons Mobiele Eenheid, de verstikkende traangaswolken in Dodewaard en het moment dat ik dacht vertrapt te worden in de chaos. De angstige momenten na de granaat aanslag in Jeruzalem. En dan doemt de criminele wereld op met haar inbraken en overval op het Van Gogh Museum. Het beeld van de strafgevangenis in Scheveningen doet mij het zweet uitbreken. Even heb ik het gevoel alsof ik weg wil rennen, ver weg van iedereen. Dan hoor ik de rustige stem van pastoor Pierre en voel ik de hand van Rene en van Lidwien op mijn linker en rechter schouder. ‘Ik doop jou in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, Amen,’ hoor ik en als bij toverslag zijn de beelden verdwenen en een gevoel van ongekend geluk vaart in mij. Het is allemaal voorbij. De zonden zijn weggewassen en een nieuwe Roy, die nu ook de namen Johannes en Mattheus draagt weet zich een kind van God. Alle pijnlijke jaren van wanhopig op de vlucht zijn voor mijn meervoudig posttraumatisch stress syndroom komen nu tot rust in dit ene moment van vergiffenis dat mij geschonken is in het sacrament van de Doop. Het geloof van de Rooms Katholieke Kerk, waar ik mij altijd tegen heb afgezet is mijn redding geworden. Vanuit rust kan ik nu met gepaste verbazing terugblikken op een leven van uitersten. Het is of ik nu pas begrijp wat er allemaal gebeurd is in mijn leven en vooral wie ik werkelijk ben. Het grote rollenspel is voorbij en een leven in licht is begonnen. 7
Het begin
Februari 1980 - oktober 1983
Het is donderdagmiddag en ik heb zojuist de eucharistie viering in mijn parochie kerk bijgewoond. Ik voel me erg thuis in de Vredeskerk in de Amsterdamse wijk de Pijp. Na mijn doop in de Paasnacht heb ik op de zaterdag voor Pinksteren in het Maria Heiligdom te Heiloo het Vormsel ontvangen van Bisschop Punt van het Bisdom Haarlem-Amsterdam. Het rijke Roomse leven is mij ten deel gevallen en het past mij goed. Het contrast met mijn vorige leven is groot. De overgang heeft veel voeten in de aarde gehad. Ik ben op weg om te gaan sporten en neem tramlijn 12 in de Ferdinand Bolstraat. In een gezapig tempo sukkelt de tram de Ceintuurbaan op. Ik voel me heel rustig en vredig zoals na elke kerkdienst en schrik op wanneer we over de Vondelbrug rijden. Bij de halte Constantijn Huygensstraat stap ik uit tram 12 en loop in de richting van de Overtoom. Daar zal ik overstappen op lijn 1 richting Osdorp. Omdat ik ga sporten bij David Lloyd zal ik uitstappen bij de halte Overtoomse Sluis. Daar zit in de voormalige showroom van Auto Pon, en later Sanders Meubelstad, de Engelse sportclub waar ik in mijn nieuwe leven bijna dagelijks heen ga. Ik kijk naar het kruispunt van de Overtoom en de 1e Constantijn Huygensstraat en realiseer me dat het hier allemaal begonnen is. Het is februari 1980, het kruispunt is bezet door krakers en er liggen barricades van auto’s en bouwketen. De ontruiming door de ME van een pand in de Vondelstraat is mislukt, de politie heeft zich moeten terugtrekken. Direct daarop is het kruispunt afgesloten om de politie geen kans te geven om met versterking terug te komen. Was de kraakbeweging tot dan toe een beetje in de marge geweest, nu kwam de jeugd van Amsterdam er massaal op af. Hier gebeurde iets dat niet gemist mocht worden. Het was voor mij de eindexamen periode van 8
het Atheneum en ik woonde nog braaf thuis. Voor mij was het een spannend uitje. Het duurde drie dagen en toen kwam het leger met tanks om de barricades te slechten en het pand alsnog te ontruimen. De toon was gezet in Amsterdam Koningin Juliana had kort hiervoor bekend gemaakt te zullen aftreden en op 30 april de kroon over te dragen aan prinses Beatrix. De kraakbeweging greep precies deze grote gebeurtenis aan om haar misnoegen te uiten. “Geen woning geen kroning,” stond er met graffiti gespoten op vele muren. De kroningsdag begon met mooi weer. De stad was een vesting waar in de vroege ochtend colonnes ME bussen waren binnengereden om de orde te bewaren. In de ochtend vonden er enkele kraakacties plaats. In de Kinkerstraat waren veel krakers en sympathisanten op de been. De kraak van een appartementen complex lukte en de poging van de ME om te ontruimen mislukte. Ze moesten zich terugtrekken. Het nieuws van de overwinning verspreidt zich als een vloedgolf over de stad. Deze dag was ik met mijn klasgenoot André naar de stad gegaan om de festiviteiten te bekijken. Op de Prinsengracht ontmoetten we twee meisjes van onze school, het Cartesius Lyceum, Aafke en Patricia. We zouden deze dag samen optrekken. Toen we op het Spui kwamen en naar het Rokin wilden kon dat niet omdat er gevechten waren uitgebroken. In een steeg tussen de Kalverstraat en het Rokin, in een snackbar, zagen we op de tv dat het op het Waterlooplein ernstig uit de hand was gelopen. Het leek wel oorlog. Buiten probeerden we iets op te vangen van de gevechten op het Rokin, maar de ME had inmiddels traangas ingezet en onze ogen prikten te erg dus gingen we snel weg. Die dag hebben we ons verder op een afstand gehouden. In de avond bekeken we het grote vuurwerk boven het IJ, daarna fietsten we terug naar Nieuw-West. Mij bekroop een sterk gevoel dat alles anders zou worden. Hoe wist ik nog niet maar dat het anders zou worden stond als een paal boven water. Bij de halte Overtoomse Sluis stap ik uit en laat de tram voorgaan. Terwijl zij de brug overgaat steek ik over en stap binnen in de sport9
club. Het is een plek waar ik me op mijn gemak voel. Hier heb ik leren ontspannen en naar mijn lichaam te luisteren. In de twee jaar dat ik hier nu kom ben ik zowel lichamelijk als geestelijk sterker geworden. Rust is iets dat mij vreemd is wanneer ik begin oktober 1980 verhuis naar de Jacob van Lennepkade. Het was een huis in onderhuur van mijn zus dat ik nu overneem. In deze tijd is het bijna niet mogelijk om via de gewone weg aan een huis te komen. Naast het kraken van woningen wordt er ook veel onderverhuurd. Wanneer je de overname kosten wilt betalen heb je zo een woning. Op 10 oktober heb ik een afspraak bij boekhandel ten Have in de Kalverstraat. Ik heb gesolliciteerd op een baan als verkoper. Na het gesprek loop ik richting Centraal Station. Hier zou naar verluidt een demonstratie van start gaan tegen de opening van de nieuwe metrolijn. “De Autonomen,” die de oproep hebben doen uitgaan, hadden ook voor de rellen op 30 april gezorgd. Ik ging eigenlijk uit pure nieuwsgierigheid kijken en had weggegaan als ik mijn oud klasgenoot Michel niet tegen het lijf was gelopen. Wat ik heb met schilderen heeft hij met fotograferen. Met zijn camera om zijn nek loopt hij rond of hij vooral niets mag missen. Ik besluit om hem te vergezellen. Het ziet er toch niet naar uit dat er veel zal gebeuren, het is slecht een tiental mensen dat om 14.00 uur op pad gaat. Bij metro station Nieuwmarkt slaat de gezapige stemming direct om in een gewelddadige. Een groepje jongens met helmen op en sjaals voor hun gezicht ramt met een stalen buis de ramen uit de ingang. Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Er hebben zich meer mensen aangesloten en het zijn er nu zo’n twee honderd. Hier gaat de politie op reageren dat is zeker. Door de Damstraat gaat het nu richting Dam. Daar wordt voor het Koninklijk Paleis vuurwerk afgestoken. Dan zie ik voor het eerst dat een aantal mensen die meelopen in een microfoontje praat dat om hun nek zit. Ze hebben ook allemaal nieuwe witte gympies aan. De tocht gaat verder richting Spui, er gebeurd niet veel. In de Leidsestraat wil een automobiliste toch doorrijden. Haar voorruit wordt ingeslagen en wanneer ze verhaal wil halen wordt ze door twee vrouwen in haar gezicht gespuugd. Ik bekijk 10
