Een man zoals ik
Eerste druk, februari 2012 © 2012 Evert van Welie Coverfoto: Lorenzo van Galen isbn: nur:
978-90-484-2276-0 303
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (i) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (ii) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
Een man zoals ik
Evert van Welie
Wat te doen op de Alpe d’Huez is geschreven voor mijn vader, die op 08-08-2011 is overleden.
AMBER Alert Het amber Alert is iets nieuws in Nederland. De bedoeling is dat men helpt vermiste personen op te sporen. Oké, ik wil graag helpen, zelfs na het zien van het spotje van het Rode Kruis. Voor het geval u het gemist mocht hebben: er was laatst een spotje op televisie van het Rode Kruis waar we Irene Moors een knuffel zagen geven aan een man. Ik heb mij dus aangemeld voor deze hulpinstantie en sindsdien ontvang ik tal van sms’jes van de politie, die blijkbaar mijn hulp nodig heeft. Ook op de vreemdste momenten krijg ik berichten binnen. Tja, iemand die zoek raakt, houdt ook niet echt rekening met de tijd, zou ik zelf ook niet doen. Dus ik krijg een keer om drie uur ’s nachts een sms met de tekst: Man vermist, kenmerken: lang haard, baard en rijdt op een merkfiets, lokatie: Rotterdam. Men verwacht blijkbaar dat ik op dit tijdstip uit mijn bed spring en op zoek ga naar deze suïcidale man. Tja, je kunt een hoop van mij verwachten maar om drie uur mijn bed uit komen om een verwarde man te lokaliseren gaat mij één brug te ver. Je kunt je ook afvragen of deze man niet gewoon even naar de kroeg is om zijn week weg te zuipen (het was zaterdag). Vervolgens krijg ik twee uur later een sms van de blauwe jongens met daarin: Bedankt voor het uitkijken naar de man, hij is gevonden. Leuk hoor dat amber Alert… Maar niet om drie uur ’s nachts.
7
De wonderpil De wonder pil, bestaat die echt? Dit vroeg ik mij laatst ook af, toen ik weer eens op de weegschaal stond en dacht: Oh nee hè, niet weer toch! Ik word daar zo hopeloos van, mijn gewicht toe te zien nemen. Het leven is natuurlijk echt geweldig, maar soms iets te geweldig en dan vergeet je soms dat je lichaam ook in de verkeerde richting kan groeien. Dus ben ik naar de drogist gegaan, om te kijken wat ze voor me hebben en met welke producten ik mijn lichaam weer in haar goddelijke stand terug kan brengen, maar helaas verkopen ze zo veel troep. Bij de drogist vind je werkelijk alles voor afslanking, van vieze repen tot vieze drankjes, en ook pillen zijn in overvloed aanwezig in het schap. Een wonderpil, dacht ik, een pil die je zo slank maakt, een droom voor elk mens. Ik dacht mijn wonderpil gevonden te hebben, de vrouw op het pakje had het ideale figuur en van de prijs werd je meteen al een stuk lichter: € 28,50 voor 30 pillen die je dan van je probleem af moeten helpen. Tenminste dat dacht ik, in werkelijkheid is het natuurlijk anders, het enige gewicht dat ik heb verloren dankzij deze pillen is in mijn portemonnee.
8
Het getal 13 Ik ben echt zwaar bijgelovig, al is het misschien beetje vreemd: een optimist die in bijgeloof gelooft. Het getal 13 is iets dat ik echt haat en vrijdag de 13e vind ik een ronduit hopeloze dag. Ik ben ooit alleen maar zwarte katten tegengekomen op deze dag, en als je dan ook nog onder twee trappen door loopt denk je echt: Ik ga nu dood. Maar als je denkt dat het bijgeloof in Nederland al erg is moet je eens kijken hoe erg Russen daarin zijn, je mag daar bijvoorbeeld niet fluiten in je huis want dan raak je al je geld kwijt (gelukkig fluit ik alleen buiten). In de theaterwereld zegt men ‘toitoitoi’ en geen ‘succes’ want dat brengt ook ongeluk. Ook kun je bij het instappen van een vliegtuig beter niet niesen want dan stort je toestel neer, wel lullig als de persoon die achter je staat moet niesen…
9
Een nieuw pak Een nieuw pak aanschaffen is werkelijk een dagtaak als man zijnde. Ik ging, op zoek naar een pak, al huppelend de kledingzaak in. Na even met de verkoopster te hebben gepraat (bijna een uur lang) over wat voor pak het beste bij mij zou passen, heeft ze me vervolgens het halve assortiment laten passen (weer drie uur verder), van licht tot zwart, van de welbekende krijtstreep tot aan de rode broek. En ik bleef me maar afvragen waarom het zo lang duurde, tot de verkoopster zei: ‘Ja, dit pak staat u erg goed, maar ik adviseer u toch die en die kleur.’ Zodoende stond ik na vier uur in de winkel geweest te zijn buiten met het pak dat ik als eerste had gepast omdat de verkoopster had gezegd dat die me toch het beste stond. Had ze dat niet wat eerder kunnen zeggen? Kleding kopen vind ik zo’n hopeloos iets!
10
De bouwvakker Ik vind bouwvakkers altijd hele lieve mensen, niet dat ik ze dagelijks tegenkom maar als ik ze zie dan zegt iets in mij: Tjonge, zo kan het dus ook. Daarmee bedoel ik te zeggen dat het nooit echt mannen zijn met een hoog denkniveau. Ik was bijvoorbeeld laatst bij een bouwvakkerskeet en ik kan melden dat de gesprekken daar niet bepaald op hoog niveau gevoerd worden. Ook bij het uiterlijk van een bouwvakker komt er toch altijd wel een bierbuikje en een bouwvakkersdecolleté aan te pas. De keet zelf straalt ook de verwachte klasse uit, een beetje groezelig dus en behangen met ‘rondborstige dames’, om het maar zo te zeggen. Een kwaliteitskrant is er ook al niet te vinden, men zal het met een Playboy moeten doen. Maar het vak van een bouwvakker is ook erg zwaar natuurlijk, de eisen waaraan voldaan moeten worden zijn hard kunnen fluiten naar lekkere wijven vanaf de steiger en de hele dag radio kunnen luisteren. Ik begrijp heel goed dat de meesten dat niet volhouden tot hun pensioen.
11
De man die ook zwanger is! Ik kreeg laatst een leuke mededeling: een vriendin van mij is zwanger! Ik hoorde het van haar vriend. Tja, als de vrouw zwanger is, dan is de man dat ook een beetje. Ik vind het wel wat hebben, zo’n vrouw met zo’n bolle buik, je leven verandert echt totaal. De man in kwestie is dus ook zwanger, hij moet mee op zwangerschapsgymnastiek (meepuffen dus), hij moet oefenen met de luiers. Als een stel zwanger is, dan krijg je als vriend tal van verhalen van de man te horen, over hoe trots hij op zijn vrouw is en dat hij elke dag een foto maakt van de buik van zijn vrouw, voor later natuurlijk. En echt waar, de vrouw in kwestie is ook zo lief als ze op bezoek is, als je zwanger bent moet je veel melk drinken. ‘Om aan te vullen voor de baby,’ zegt ze dan. En de augurken zijn volgens haar vriend niet aan te slepen. Nee echt, als je een zwanger stel in je omgeving hebt dan ben jij eigenlijk ook een klein beetje zwanger, je vraagt bijvoorbeeld: ‘Hoe gaat het nu met jullie?’ in plaats van: met jou. ‘Ja, we zijn druk met de kinderkamer, hè,’ is dan het antwoord, en: ‘O, we weten ook al of het een jongetje of een meisje wordt.’ Vroeger was dat natuurlijk een spannend moment, hè? Dan wist je niet wat zo’n vrouw uit ging poepen, maar tegenwoordig weet men de naam al voor het zo ver is. Als vader is dat natuurlijk belangrijk voor de doe-het-zelf klus. Daarvoor heb je wel negen maanden nodig; om die kamer en al die zooi eromheen klaar te krijgen. Nee, niet om klaar te komen natuurlijk, dat is weer een heel ander verhaal. En mama mag niets doen, alleen braaf zwanger haar kind dragen. Een zwan12
ger stel is echt lief, je bent zelf haast zwanger, en na negen maanden zit jij met je vriend aan de beschuit met muisjes en dan vraag je je toch af: Waarom ben ik niet zwanger, of: Waarom zijn wij niet zwanger?
13
