www.imso.be
België – Belgique P.B. 1820 Steenokkerzeel 2/3432
TWEEMAANDELIJKSE UITGAVE
Nr. 6 - 28ste Jaargang November - December 2008 REVUE BIMESTRIELLE
N° 6 – 28ième Année Novembre - Décembre 2008
UIT EN THUIS AMICALEMENT VOTRE
Verantwoordelijke uitgever : Editeur Responsable : IMSO-team Vanheylenstraat 16 1820 Melsbroek
Uitgiftekantoor : Bureau de distribution : 1820 Steenokkerzeel
IIN NH HO OU UD DS ST TA AF FE EL L // S SO OM MM MA AIIR RE E
Overzicht ‐ Sommaire
3
Nieuws
4
Beste Kerst‐ en Nieuwjaarswensen
5
Enkele berichten van de Raad van Beheer
6
Met I.M.S.O. naar Turkije
7
Dialoogvergadering 08 oktober 2008
9
VOD
10
Interview met Robert Delhaze
12
Civitas Trevirorum
15
Het meisje uit het cybercafé
19
Uitslagen puzzel et sudoku
21
Feestkalender 2009
23
Verjaardagen ‐ anniversaires
28
Meilleurs voeux de Noël et de Nouvel An
30
En Turquie avec lʹIMSO
31
Un mot dʹadieu
33
Interview de Monsieur Robert Delhaze
34
Sur la sellette
37
La fille du cybercafé
38
Réunion du groupe Dialogue du 08 octobre 2008
40
Chandelles
42
Actualités
44
Calendrier 2009
45
Sudoku
46
Résultats Puzzle et Sudoku
51
IMSO 2008/6
2
OVERZICHT
Waar is de tijd naartoe dat rolstoelgebruikers niet buiten hun deur kwamen. Nu zijn ze uit het straatbeeld niet meer weg te denken. Aan zee is het begonnen. Tegenwoordig vind je ze – gelukkig – overal. Zo vindt u hier verslagjes van een individuele reis naar Trier en een groepsverblijf in Turkije. We hebben het hier over de werkgroep ‘Dialoog’ in woord en wederwoord . En onze nieuwe aanwinst –en dat is ze- Janine stelt zichzelf en haar familie voor. Haar biotoop is Neubrandenburg, ver in het noordoosten van Duitsland, maar ze is blijkbaar niet opgevoed met een kerktorenblik. Een interview nemen we af van Robert Delhaze, Franstalig patiënt en misschien minder bekend bij de Vlamingen . Een reden om hem beter te leren kennen. A.W. _________________________________________________________
SOMMAIRE Vous trouverez dans ce numéro un récit du voyage en Turquie de cette année. Comme toujours, ce fut un enchantement pour tous les participants. Quelle ambiance ! L’interview de Monsieur Robert Delhaze nous éclaire sur une personnalité très riche et très attachante. Vous trouverez aussi quelques réflexions où la mort de Sœur Emmanuelle est mise en parallèle avec le déclenchement de la crise économique mondiale. Enfin, Janine, la bénévole de la cafeteria nous raconte son intéressante biographie. Yvon IMSO 2008/6
3
Overleden
Nous ont quitté
Madame Nathalie KILESSE Décédée le 21 octobre 2008
Mevrouw Jeanne GREGOIRE Geboren te Luik op 16 juli 1947 Overleden te Leuven op 3 november 2008
Mevrouw Yvonne GOVAERTS Geboren te Hoeleden op 3 mei 1935 Overleden te Vilvoorde op 19 november 2008
Mevrouw Erna DE JONGE Geboren te Niel op 5 april 1944 Overleden te Antwerpen op 29 november 2008
Geboorte- Naissance Friedl, dochtertje van Gaël Spruyt, psycholoog en Annick, ergotherapeut geboren op 12.11.2008. Sofia, kleindochtertje van Albert Keersmaekers Kaëlina, fille de Aude Maréchal née le 22.07.2008 Free, dochter van Ann Van Loock (ergo) op 25.07.2008 Viktor, zoon van Johan Van Nieuwenhoven (kine) op 2.10.2008
IMSO 2008/6
4
Beste Kerst- en Nieuwjaarswensen KERSTBALLEN, DENNENTAKJES, VLOKKEN SNEEUW. HET HOORT BIJ DEZE TIJD. DE KLOK TIKT VERDER, HET IS WAAR, TOT AAN HET NIEUWE JAAR.
HET BESTUUR WENST U EN UW FAMILIE EEN PRETTIGE KERST EN EEN VREUGDEVOL 2009!!
CHRISTEL VOORZITTER IMSO IMSO 2008/6
5
Enige korte berichten van de Raad van Bestuur :
Vanaf 2009 wordt ons tijdschrift trimestriëel gepubliceerd, dus met vier nummers per jaar in plaats van zes. Hiermee zullen we de verzendingskosten van het tijdschrift kunnen verminderen.
Vanaf januari 2009 verhuurt I.M.S.O. nog enkel het appartement in Westende. Het appartement in de De Haan werd opgezegd omdat de vraag van de patiënten en hun familie overwegend gericht werd naar het appartement van Westende. Meer informatie is beschikbaar op de onze site : www.imso.be
In de vorige versie van activiteitenkalender is er foutief aangegeven dat de swimmarathon doorgaat op zondag 26 april 2009. Gelieve dit te corrigeren : de swimso zal doorgaan op zondag 29 maart 2009 !
Na overleg tussen I.M.S.O. en het Nationaal MS Centrum zal het NMSC vanaf 01 januari 2009 de cafetaria in eigen beheer uitbaten, inclusief op donderdagavond en in de weekends met de medewerking van vrijwilligers. Onze reis naar Turkije met I.M.S.O. Dank zij IMSO zijn we van 26 sept. tot 03 okt. 2008 naar Marmaris in Turkije kunnen gaan. Na een rustige vlucht van 3u 25min zijn we geland op de luchthaven “Dalaman”. Eenmaal door de douane, wat tamelijk vlot verliep, hadden we nog een rit van 90 km of 1u30 rijden naar het hotel. Toen we daar aankwamen om + 24u konden we nog een warme tas soep krijgen voor we onze kamer konden intrekken om te gaan slapen. .
Na een verkwikkende nacht konden we genieten van een lekker ontbijtbuffet en hadden we de dag voor onszelf. De zon was al van s´morgens van de partij en zou bij ons blijven voor de ganse week (van geluk gesproken).
IMSO 2008/6
6
Met IMSO naar Turkije Vrijdag 26 september 13 uur, vertrekhal luchthaven Zaventem. Ik kom stipt op tijd aan, en zie onmiddellijk een groepje bekende gezichten , en ook minder bekende, de meeste in rolstoel. Daartussen ook Brigitte, die het allemaal voor ons georganiseerd heeft. Dit is de groep waarmee ik een week naar Turkije op vakantie ga. Bagage inchecken, paspoortcontrole, door de metaaldetector, mensen in rolstoel worden gefouilleerd , moeten zelfs hun schoenen uitdoen, het zijn allemaal dingen die vliegtuigreizen extra spannend maken, maar als het te lang duurt, wordt het een beetje stresserend. Gelukkig vertrekken wij zonder veel vertraging, en na enkele uren vliegenlanden wij in Dalaman. In de luchthaven staat een hele ploeg klaar om ons uit het vliegtuig te helpen , en in een mum van tijd staan wij klaar aan de bus. Na een reis van anderhalf uur in het stikdonker komen wij aan in ons in ons hotel in Marmaris. Voor diegenen die honger hebben, het is ondertussen bijna middernacht, is er nog een bord soep, en dan kunnen wij eindelijk naar bed. De volgende ochtend doet het stralende weer, en het uitgebreide ontbijtbuffet, ons snel alle ongemakken van de reis vergeten. Ook ’s middags en ’s avonds is er een ruime keuze aan warme en koude schotels. Om vier uur ’s namiddags krijgen we zelfs koffie en een gebakje, en de bar is de hele dag open, alles “à volonté”, inbegrepen in de prijs van de reis.
IMSO 2008/6
7
Uiteraard is er nog wat anders te doen dan slapen, eten en drinken. Zonnen bijvoorbeeld, of zwemmen in het ruime zwembad van het hotel, of in zee. Wie een goed plaatsje in de zon wil bij het zwembad, deed er wel best aan om zo vroeg mogelijk zijn badhanddoek op een ligbed te gaan leggen, want de beste plaatsen zijn vlug bezet. Voor mijzelf was een plaatsje in schaduw goed genoeg, want tegen de middag werd het wel 30 graden warm. Verder maakten we nog een boottocht langs de prachtige turkse kust, en bezochten we een markt, waar vooral de namaakprodukten van grote merken opvielen. Sommigen waagden zich aan een Turks stoombad met massage, en ‘s avonds was er meestal een show, met folkloristische dansen ( ook onze Jeanine, van de cafetaria, heeft op het podium meegedaan), of acrobatische breakdansers. De laatste avond zorgde Olivier, de zoon van Albert Baele, voor een verrassing. Om zijn verjaardag te vieren bood hij ons allemaal een glas champagne en taart aan. Daarmee besloten wij, op een gezellige manier, een reis die ons allemaal, helaas voor korte tijd, even uit de dagelijkse sleur, in een andere atmosfeer bracht.
IMSO 2008/6
8
DIALOOGVERGADERING 08/10/08
Aanwezig: Arne Wyckmans, Katleen Moons, Karin Leliveld, Elke De Smet, Mia Notebaert, Dr. Ketelaer, Mieke De Medts. De volledige vergadering werd gewijd aan ziekenhuishygiëne. Mia Notebaert, verpleegkundig ziekenhuishygiëniste, gaf uitleg en beantwoordde de vragen. 1. Algemene inleiding m.b.t. ziekenhuishygiëne: In elk ziekenhuis worden standaardvoorzorgsmaatregelen genomen om besmetting van patiënten te voorkomen. In de gezondheidssector moet men vooral beducht zijn voor MRSA. De MRSA bacterie (= Methicilline Resistente Staphylococcus Aureus) is een bacterie die infecties kan veroorzaken bij mensen met een verminderde weerstand. De bacterie is ongevoelig voor de meeste, gangbare antibiotica. Daardoor is deze moeilijk te bestrijden. Voorkomen is dus beter dan genezen! Aangezien MRSA een huidkiem is wordt hij gemakkelijk overgedragen door personeelsleden die rechtstreeks contact hebben met patiënten. 2. Handhygiëne: Een goede handhygiëne door alle ziekenhuismedewerkers is zeer belangrijk. Het is daarom ook een aandachtspunt dat vanuit de overheid gestuurd wordt. Het ontsmetten van de handen tussen elk patiëntencontact is de beste manier om overdracht van kiemen te vermijden. Als bijkomende maatregel worden handschoenen gebruikt bij “zware” verzorgingen. Tijdens de middagmaaltijd wordt met mes en vork gewerkt omdat eenzelfde personeelslid verschillende patiënten moet helpen. In die omstandigheden is het niet realistisch om telkens de handen te wassen, te ontsmetten of van handschoenen te veranderen. Bijgevolg wordt ook de broodmaaltijd, om hygiënische redenen, met mes en vork toegediend. Dit wordt door sommige patiënten als onaangenaam ervaren. 3. Hygiënische voorschriften in de kinézaal: Dit item is onlangs aan bod gekomen tijdens een diensthoofdenvergadering. Gebruik van handschoenen: Een kinesitherapeutische behandeling geven met handschoenen is moeilijk. De kwaliteit van de therapie zou afnemen met het gebruik van handschoenen. Momenteel is afgesproken dat met handschoenen wordt gewerkt op medisch advies. Indien geen medische indicatie ligt de keuze bij de therapeut. Reinigen van materiaal: De leden van de dialoogvergadering vragen uitdrukkelijk naar uniformiteit in hygiënische voorschriften voor de behandeltafels. Het werken met papier op de behandeltafels lukt niet omdat patiënten niet stil liggen, zodat het papier snel scheurt. Over het reinigen van de behandeltafel zijn de therapeuten het nog niet eens. Dit wordt nog verder besproken door de diensthoofden revalidatie.
IMSO 2008/6
9
4. Hygiënische voorschriften in het cybercafé: In het cybercafé staat handalcohol. Voor elk gebruik van een computer zouden patiënten hun handen moeten ontsmetten. Het toetsenbord zelf wordt door de huishoudelijke dienst regelmatig gereinigd. 5. Is er een meetbaar effect van genomen maatregelen? 2x per jaar wordt via de campagne handhygiëne een handentest gedaan. Dit is een bacteriologische controle van de vingertoppen bij 60 personeelsleden. De resultaten worden besproken op het Comité voor Ziekenhuishygiëne en worden o.a. verder bekeken tijdens de bijscholing van het verpleegkundig departement. Op VPE C3 had men in het verleden (laatste in 2005) 2x een epidemie van MRSA. Verschillende acties werden ondernomen. Zo werd bij de verpleegequipe o.a. benadrukt dat het maaltijdgebeuren handelingen bevat die de handen zwaar kunnen besmetten. Er werd vanaf dan eten gegeven met mes en vork. Bij zware verzorgingen ging men handschoenen dragen. Bij de daarop volgende meting van MRSA bij patiënten bleek dat er geen bijkomende MRSA besmettingen waren; in tegendeel: het aantal MRSA-dragers is gedaald op deze VPE. 6. Varia: Pedicure: Aangezien veel patiënten ingroeinagels hebben moet een speciale techniek gebruikt worden voor het knippen van teennagels en dit is het werk van een gediplomeerde pedicure. Er zijn schema’s opgesteld per VPE om de nagels van alle patiënten regelmatig te laten knippen. Dit is jammer genoeg niet gratis voor de patiënten. Kapper: De kapster heeft haar ontslag gegeven. Er wordt momenteel gezocht naar een andere kapster. Er wordt een nieuw kapsalon ingericht in de kelder i.p.v. in de gang van het oude rusthuis. Nu is afgesproken dat bij de chronische patiënten het haar per week 1 x zal gewassen worden door de kapster en 1 x door het verpleegkundig personeel. In het kader van revalidatie geldt bij patiënten die in WE gaan dat zij thuis zelf voor hun haarwassing instaan. Informatie: De leden van de dialoogvergadering zijn het erover eens dat de maatregelen van ziekenhuishygiëne beter aanvaard worden door de patiënten indien hierover goed gecommuniceerd wordt. (Bij het opstarten van eten geven met bestek in de cafétaria is Mia dan ook zoveel mogelijk zelf aanwezig geweest om uitleg te geven). Verslag: Mieke De Medts
VOD Misschien wordt hier soms de verkeerde indruk gewekt dat “Dialoog” niet méér is dan een praatbarak waar elk uitgenodigd persoon zijn lesje komt opdreunen en ongehinderd weer kan verdwijnen . Wees gerust. Dat is niet zo. Al een tijd geleden werd besloten door strenge handhygiëne een genadeloze strijd aan te binden tegen o.a. de ziekenhuisbacterie MRSA. De voorbije weken begint dit meer te gelijken op de bekende middeleeuwse sport van de “witch hunting”. Zo worden de patiënten die hun boterhammen niet zelfstandig kunnen opeten op een heel speciale manier ‘gevoederd’. IMSO 2008/6
10
Wat ze nog hebben om zich op te verheugen, wordt lekker naar de filistijnen gesneden en in de mond gemikt. En die broodpap moet nog doorgeslikt ook. Er wordt hier duidelijk met een kanon naar een mug geschoten. Hopelijk gedraagt de mug zich niet als de Baron von Münchhausen die van de vertrekkende kanonbal op de terugkerende oversprong en weer in het eigen kamp zat. En er zou nog niets aan de hand zijn als alle hygiëneregels zouden gerespecteerd worden. Edoch, daar knelt het (hand)schoentje. De meeste kinesisten vinden het werk met handschoenen een ramp, een zuivere hinderpaal . Vele verpleegkundigen kunnen met handschoenen bepaalde handelingen niet uitvoeren. En wat is de waarde van hygiënische maatregelen die niet consequent worden toegepast ? Inderdaad : beschermingsfactor : 0 (NUL) Bovenstaande titel is niet méér dan een mnemotechnisch hulpmiddeltje om beter te onthouden welke (vodden)indruk deze maatregel maakt op de zwakste vijf procent van de patiëntenbevolking. V : Vernederend. Ik voel me precies een leeuw die met de drietand door de spijlen van de kooi zijn rauw vlees krijgt toegeworpen . O : Onsmakelijk. Om niet te zeggen ‘wansmakelijk’. Het enige waar je je nog kan op verheugen, een smakelijk broodje, een chocoladebroodje of – horresco referens – een appelflap. Ik overweeg ernstig om beschuiten, cracottes of rijstwafeltjes mee te brengen. Daar ben ik dol op. D : Discriminerend. Als het kan zelfs tegenover onze andere lotgenoten .Wanneer staat er op de rug van onze rolstoel “BB” (Bijzonder Besmettelijk) of KG (Zoals in de oorlog “Kriegsgefangener” , maar nu “Keigevaarlijk”) Als belangrijkste argument wordt steeds herhaald dat wij zéér blij mogen zijn dat we (tegen onszelf ?) beschermd worden. Heeft men al eens ooit overwogen zo’n boterham met een servet te geven ? Veel meer dan een beetje handigheid (lees : fijne motoriek) is hier niet vereist . Een paar experimenten bewezen dit zonder moeite. Als je buiten de kliniek vertelt hoe bewustzijnsvernauwd die dingen hier worden geïnterpreteerd , wordt er eerst gelachen en dan wordt gevraagd of je je alles moet laten aanleunen. Worden de toiletten dertig keer per dag schoongemaakt ? Wat geschiedt er met het slijk der aarde ? En wat met het vuil onder de vingernagels van de patiënten ? Enkele patiënten zijn volkomen apathisch of zijn bang iets te zeggen. Gelukkig zijn er anderen. En ik niet alleen. A.W. IMSO 2008/6
11
Interview met Robert DELHAZE Dit interview van Robert, die hier al vele jaren als externe patiënt komt, werd afgenomen door Yvon. Y.‐ Je hebt een militaire loopbaan ? R.‐ Als kandidaat‐reserveofficier werd ik door het leger opgeroepen. Tien jaar was ik reserve‐officier. Dan kreeg ik last van dubbelzien. Ik werd naar de raadpleging oogziekten van het militair hospitaal van Neder‐over‐Heembeek gestuurd. Daar werd me gemeld dat ik in het zelfde ziekenhuis een neuroloog moest raadplegen. Deze neuroloog deelde mij mee dat ik een “demyelinisatie van de zenuwen” vertoonde. “Ga nu naar de afdeling radiologie » maar daar werd ik zonder veel uitleg weggestuurd. Kort daarna brak de vakantietijd aan…. Ik was toen nog gehuwd. Y.‐ Heb jij broers en zussen ? R.‐ Ik heb drie zussen en een broer. Mijn jongste zus lijdt ook aan MS. Ze is tandarts. Ik ben de oudste. Een van mijn zussen is gastro‐enteroloog ; zij houdt mijn medisch dossier bij. Y.‐ Je vertelde me over de vakantietijd R.‐ Ik ging met vakantie naar De Haan. Mijn vrouw zei me toen : « Je stelt het niet goed ». Aldus belandde ik opnieuw in Neder‐over‐Heembeek, mijn woonplaats. “Ga maar een neuroloog raadplegen. Ik zal wel meegaan”. Dit was dus mijn tweede neurologisch onderzoek. Na het voorleggen van mijn verwijsbrief moest die eerst worden goedgekeurd door de Kolonel. Ik heb dan maar een ziekenhuis in het Antwerpse geconsulteerd waarbij ik verder een Kernspintomografie onderging. Er werd me nog steeds geen diagnose meegedeeld. Op een dag heeft mijn zus Monique telefonisch contact opgenomen met haar collega neuroloog die haar het volgende zei : “Weet u dat uw broer drinkt en drugverslaafd is ?” waarop zij onmiddellijk antwoordde : Robert drinkt niet en is nog minder drugverslaafd. IMSO 2008/6
12
Mijn zus ging dan te rade bij een neuroloog van het Sint‐Jansziekenhuis te Brussel waar ik kort nadien werd opgenomen en waar ik een aantal keren uit het ziekenhuis ging lopen. Y.‐ Waarom dit weglopen uit het ziekenhuis ? R.‐ Ik weet het niet precies. Ik ging graag wandelen naar het de Brouckereplein en het Noordstation. Toen ik mijn wenkbrauwen optrok en enige verwondering veinsde, alhoewel ik wel wist dat het met enige verkeerde bedoeling was, antwoordde Robert : “Omdat deze beruchte oorden zich in de onmiddellijke omgeving van het Sint‐Jansziekenhuis bevinden”. Nadien ging ik naar het Sint Lucas ziekenhuis waar ik niet zo gemakkelijk buiten kon. Opnieuw onderging ik er een lumbale punctie. De dokter heeft me dan opgeroepen om me te zeggen dat ik MS had maar dat mijn toestand verbeterd was ten overstaan van vorig onderzoek. Mijn zus Monique was toen in het ziekenhuis als stagiaire en zei me « Op zeker ogenblik lag je bijna in een coma ! “ Daarna werd ik doorgestuurd naar William Lennox. Enkele jaren later heeft mijn zus me gesproken over het NMSC te Melsbroek. Daar kwam ik terecht bij Dr. D. in het bezit van mijn dossier bijgehouden door mijn zus. Hij had er een kopie van laten nemen en stelde voor dat ik drie weken werd opgenomen. Sindsdien word ik af en toe gehospitaliseerd te Melsbroek. Y.‐ Je woont in een aangepast appartement met ADL hulp ? R.‐ Ja. In de sociale woningbouw Germinal te Evere. Driemaal per dag heb ik nood aan hulp van derden voor de transfer in en uit bed en bereiding van mijn maaltijden. Daarnaast beschik ik over een elektronisch oproepsysteem waarvan Robert me een kleine demonstratie geeft. Y.‐ Wat denk je van Mevrouw Charlier ? R.‐ Alleen maar lof! Y.‐ Waarom ben je in het leger gebleven ? R.‐ Ik had drie jaar gestudeerd voor apotheker en ik kreeg geen uitstel om mijn studies te beëindigen. IMSO 2008/6
13
Y.‐ Waarom heb je nadien uw studies apotheek niet hervat ? R.‐ Omdat ik geen zin meer had in studeren en het leger mij best meeviel. Nadien heb ik getracht om beroepsmilitair te worden. In de eindronde waren we met twee, een dame en ik. Ze hebben haar geselecteerd. Ik heb toen het leger verlaten. Y.‐ Wat denk je van Melsbroek. ? R.‐ Ik ben er tevereden alhoewel ze me er doen werken als een paard. Y.‐ Heb je hobbies ? R.‐ (Na even nadenken) : de T.V. en na nog even aarzelen : bidden. Let wel : Robert voelde zich een beetje ongemakkelijk bij dit laatste punt. Ik heb hem toen gezegd hoe veel ik hem bewonderde en dat ikzelf veel belangstelling had voor spiritualiteit, meditatie en religies. … waarna Robert me in vertrouwen meedeelde dat hij regelmatig een rozenkrans prevelde (drie rozenhoedjes na mekaar) tegen een snel tempo. Ik heb toen gezegd dat hij, waarschijnlijk onbewust, door deze snelle herhaling tot een toestand van meditatie komt. Deze verklaring bracht hem bij zijn stokpaardje. Hij zei me dat het bidden van rozenkransen hem veel voldoening verleende, waarna hij me een uitvoerige beschrijving gaf over de manier waarop, hij de rozenkrans bidt. Ik nam hier met veel interesse kennis van en heb deze informatie met zorg opgeborgen. Y.‐ Waar gaat je graag naartoe ? R.‐ Ik ga overal graag naartoe : de bergen, de zee …, maar ik kan er niet naartoe. Ik protesteer en zeg hem dat hij er met aangepast vervoer wel heen kan. Hij trekt zijn schouders op. Y.‐ Mocht je iemand uitnodigen op een feest wie zou dat dan zijn ? R.‐ Mijn broer en zussen (Roberts ouders zijn overleden) Y.‐ In welk tijdperk zou je graag geleefd hebben ? IMSO 2008/6
14
R.‐Dit van vandaag ! Y.‐ Welke activiteiten maakten deel uit van uw jeugd ? R.‐ Scouting. Mijn totem was « hoogdravende Angora « Omdat ik nogal wel bespraakt was. Ik ging op school in het Sint‐Michielscollege te Brussel bij de paters Jezuïeten. Y.‐ Welk was je geliefde sport ? R.‐ Ik maakte deel uit van een groep acrobaten per fiets. Ik hou van contact .. op een spontane wijze. Robert spreekt opnieuw over zijn legertijd : “Bij het leger was mijn korpsoverste zes maanden ziek en ik werd mee verantwoordelijk voor de ontbinding van onze dienst (de CASMED, het centrum voor statistiek) gehuisvest te Namen en ook voor zijn overplaatsing naar Neder‐Over‐Heembeek. Mijn korpsoverste hield van spreuken die ik in mijn geheugen heb opgeslagen en waarvan ik hou; ik heb ze op de muren van mijn kantoor aangebracht. Robert kan ze zo voor de vuist oproepen. CIVITAS TREVIRORUM Met Ziekenzorg trokken we naar Trier, want zo heet de stad nu. In de tijd van de Romeinen was het de hoofdplaats van de Trevieren. Nu is het de oudste stad van Duitsland. Ze sleept het verleden met zich mee, maar weet dat toeristisch uit te buiten in combinatie met haar andere troef : de Moezel. Die gebruikt ze voor romantische pleziervaarten op het water en de beroemde Moezelwijngaarden op de zuidelijk gerichte, steile hellingen ernaast. De ondergrond is leisteen. Je vraagt je af hoe het komt dat de druivenplukkers niet naar beneden flikkeren. Dan hoor je dat ze met een speciale beenstand tegen de bergflank hangen, maar dat betekent niet dat er niet geregeld ééntje is die naar beneden tuimelt . Met soms zware verwondingen als gevolg. Bij het begin van de vorstperiode wordt het nog erger. Voor hun bekende “Eiswein” hebben ze immers bevroren druiven nodig en dan moeten ze verdomd goed opletten of hun vingers vriezen eraf. Onze heenreis verliep op zijn Belgisch . Bij vertrek regende het pijpenstelen, bij aankomst oudewijven. Tussenin hadden we heerlijk zitten schransen in Ambreloup, ergens halfweg . Bij Markus, de Trierse hotelbaas aangekomen, bleek dat hij zijn gastenverblijf met het dubbel had uitgebreid. IMSO 2008/6
15
’s Avonds werd er al een quiz gehouden, met van die flutvragen als : gehandicapte dieren om op te eten. Antwoord : blinde vinken. Zaterdag was er de eerste kennismaking met de stad. We waren nauwelijks ontscheept of de treurwolk boven ons kon haar plas niet meer ophouden. Gelukkig zijn die Romeinen pientere kerels en was de Porta Nigra vlakbij . Met of zonder specie, de opgestapelde en aan elkaar vastgeklampte stenen boden een prima beschutting tegen het hemelwater. Toch zaten we even later weer op een terrasje. De hele Trierse binnenstad is gezellig autovrij en iedereen bezocht waar hij zin in had. ’s Avonds was er de traditionele wijnproeverij. Droge, halfdroge en zoete witte wijn werden geapprecieerd. Hun rode of Spätburgunder lag minder in de smaak. En de nog maar vier jaar bestaande Rötling (een soort rosé). De smaak was een mengeling van cola zonder prik en eau de cologne. Walgelijk. Zondag voormiddag bezochten we Echternach en kregen we de kans om in de hoofdkerk naar de hoogmis te gaan. Van zo een evenement kan een pastoor hier enkel dromen. De kerk zat afgeladen vol. Er stonden drie priesters aan het altaar en twaalf (12 !) misdienaars (m./v.). Alle teksten, de hele preek en de mededelingen waren in het Letzeburgisch. Je moet zéér goed luisteren en je begrijpt wel wat, maar de inspanning is te zwaar en na een paar minuten laat de concentratie je in de steek. Bij de uitgang van de kerk stonden enkele piepjonge Wit-Russische nonnetjes kaarsen te verkopen voor het goede doel .Buiten was er zondagsmarkt met souvenirs en voorwerpen van huisvlijt. Op het zonovergoten terrasje hebben we het niet lang uitgezongen. Een lange zwarte broek slorpt de warmte op. En dat heb ik gevoeld. Na de middag bezochten we de kelders van Bernard Massard in Grevenmacher. We hadden allemaal compassie met de sukkel die vroeger elke dag de flessen op hun andere zij moest leggen en de ketelschoonmaker die nu nog een frêle vent moet zijn om door het enge mangat te geraken. Hij moet een dag wachten om niet volkomen teut door de bedwelmende dampen in de tank achter te blijven. Maandag werd de dag van de dagtrip naar Bernkastel-Kues. We reden naar Traben-Trarbach en namen er de boot voor een toeristische rondvaart op de Moezel. Voor veel meer kan je die niet gebruiken. Hij heeft veel te veel bochten en sluizen om economisch rendabel te zijn. Je kan dus enkel de glooiende oevers met de befaamde wijngaarden bewonderen. We hadden een lunchpakket meegekregen en dat was lang vόόr aankomst al soldaat gemaakt. Om eens lekker dwars te doen, gingen we eerst naar Kues, naar het oudste bejaardentehuis van Duitsland, gesticht door Cusanus, een Duitse geestelijke die van zijn echte naam Krebs heette. Eén van de betekenissen van dat woord is “kreeft”. Het is dus het symbool van de stad geworden. Het interieur was prachtig. Bernkastel zelf was dat typische Moezelstadje met zijn smalle straatjes en zijn oerduitse huizen. De meeste voorzien van één of meer spreuken op de voorgevel . Zo bv. “Die Zeit eilt, heilt, teilt und weilt.” ( de tijd spoedt heen, geneest, deelt en verpoost.) In de gauwigheid een terrasje IMSO 2008/6
16
“gedaan”. Dan als de gesmeerde bliksem over de weg langs de Moezel naar het basiskamp. In Duitsland drinken ze niet alleen wijn maar ook bier . Wij dus naar Bitburg, naar “bitte ein Bit”. Filmzaal en brouwerij lagen ver uit elkaar. De film was zuiver publicitair , vol vage beelden. Binnen was het bloedheet. Ingedommeld. De brouwerij biedt een groot voordeel : van achter een glazen wand kun je het hele afvulproces volgen. En de ramptoerist in ons had enkel oog voor kapotte flesjes, beschadigde, vuile of maar half volle vaten. Al die exemplaren werden door de band zelf opgesnord en via een speciale parallelband wandelen gestuurd.Probleemgevallen vragen altijd meer zorg. En dan weer naar Trier. De avond werd verzorgd door de medewerkers met een soort commedia dell’arte vol typetjes als de pastoor en zijn meid of Zoske Vermuile van Schoeëte, voortreffelijk gebracht met veel te hoge barkruk en al. De volgende dag waren we al weg bij het krieken van de ochtend. Het ging naar Idar-Oberstein, naar edelsteenslijperij Hess (familie van Rudolf ?). De streek leefde zowat van mineralen en gesteenten. We kregen een half uurtje uitleg door een professionele slijper. Hilde tolkte. Toen mocht een van de onzen het proberen . Ze polijstte de Dalmatiner Jaspis alsof ze jarenlang niets anders gedaan had. De steen zelf werd ingevoerd vanuit de VS en heette zo omdat zijn gevlekt patroon sterk geleek op dat van een Dalmatiër. De dames en heren hadden dat verdomd goed gezien. Letterlijk iedereen wilde zijn gratis gekregen steentje wel laten vatten in een kettinkje voor hals, pols of borst . Plots stonden er zes dames in de winkel te wachten. De heren hadden aan de overzijde een terrasje bemerkt en onmiddellijk ingenomen. Binnen werden er goeie zaken gedaan . Hetzelfde mooie landschap op weg naar huis. Na de middag stond er nog iets precieus op het programma : een bezoek aan de fabriek van Villeroy & Boch in Mettlach aan de Saar. De tocht erheen was een openbaring . Het overtoeristische, soms een beetje kitscherige Moezellandschap werd vervangen door het ruwe, haast maagdelijke en toeristenloze Saarpanorama. De Moezel krijgt zonder meer een pak slaag van de Saar. Het bezoek aan de fabriek zelf werd niet toegelaten .”De olifant in de porseleinkast “ weet je wel. Maar het mooiste, hun tentoonstelling was wel probleemloos bereikbaar . Eerst weer een mooie film, gepresenteerd door Peter Ustinov. Hij bracht het verhaal van beide families tot een huwelijk beide onverbrekelijk verbond . Villeroy begon met het maken van kanonkogels voor het Franse leger, Boch hield zich bezig met de fabricage van allerhande aardewerk zoals bloempotten, schotels of vazen . Het industriële samengaan werd een eclatant succes. De productie werd verplaatst naar een oud Benedictijner klooster aan de Saar. Wij bezochten de tentoonstelling die opende met een historisch overzicht van de druk door hun voorwerpen bevolkte tafelen, zoals de sjieke feestdissen van de meer vermogende burger of de cadeaus van de ene vorst aan de andere. En IMSO 2008/6
17
dan volgde het porseleinen walhalla. Wel vijftig vitrinekasten vol zeldzame voorwerpen : een eetservies , geschonken aan Johannes Paulus II of een schaakspel , met figuren in de vorm van pompoenen , gemaakt door een Japanse kunstenares en waarvan maar 7 exemplaren bestaan . Voor mij was het opvallendste stuk : een koffieservies voor een jubilerend Amerikaans footballteam. Alle delen hadden een aparte vorm. De koffiepot bestond uit het machtige torso van de full back. De clubkleuren vond je tot in het oortje van de kleine kopjes. We bezochten nog vlug de cafetaria die van plafond tot vloer betegeld was naar het voorbeeld van Pfunds Molkerei in Dresden, de mooiste zuivelwinkel ter wereld. Vanzelfsprekend gebruikten ze ginder Meiβner Porzellan en hier het eigen product. Dan spoorslags terug naar het basiskamp. ’ s Avonds een dag te vroeg afscheidsdiner. Marius had nog een tandje bijgestoken. Een culinaire bekoring. Intussen had de chauffeur zijn wettelijk verplichte dagje rust gehad. Het ogenblik van Hilde was aangebroken. Vorig jaar hadden er vakantiegangers geklaagd dat ze te weinig hadden vernomen over het historische Trier. Ze had het hele zaakje grondig voorbereid en was met de liefhebbers (ongeveer de helft van de deelnemers) vertrokken aan de Sankt Paulinkirche, geconstrueerd door architect Balthasar Neumann. Het is pure roccocco met uitbundige schilderkunstige fiorituren rond heiligenlevens. En een mooi smeedijzeren koorhek. Dwars door de stad naar de Porta Nigra,. Vandaar naar de markt, te midden van de Fuβgängerzone. Van de Peterbrunnen (St.-Pieterfontein) naar de Steipe (soort gildenhuis ) en zo naar de Dom, waar o.a. de rok van Christus wordt bewaard waar de soldaten om dobbelden.Tenminste dat wil de legende toch. Ernaast, vijf meter verder lag de mooie Liebfraukirche, vroegste gotische kerk van Duitsland, met een vierkant grondplan .Enkele mooie gebouwen verder vond je de Basilika, een oude ovalen kerk uit de Romeinse tijd. Het is nu evangelisch en binnenin zonder enig ornament ,volkomen kaal. Wie achteraan roept, hoort pas de echo zeven seconden later. Voor Hilde zat het erop. In twee uur was ze zonder regen dwars door de stad getrokken en had ze al het historisch belangrijke weten te situeren tot grote tevredenheid van de deelnemers. Proficiat, al zeg ik het zelf. Nog wat nagenieten op het terrasje van een ijssalon en naar “huis”. ’s Avonds een tweekoppige Ierse folkgroep. Eén van hen bespeelde zeven instrumenten, w.o. accordeon ,fluit en doedelzak . Vrijdag bij grauw weer naar de “Heimat”.En regenen deed het in Brussel, in dat druilerige zeiklandje van ons. Er zijn nog zekerheden in dit leven. A.W. Over het Romeinse amfitheater en de thermen vertel ik een volgende keer. En vanzelfsprekend gaat mijn welgemeende dank naar de vrijwilligers die voor een week hun partner in de steek hebben gelaten of naar het echtpaar dat dan maar met zijn tweeën is gekomen .En dat om ons een fijne week vakantie te bezorgen. IMSO 2008/6
18
HET MEISJE UIT HET CYBERCAFE Hello, mijn naam is Janine. Ik werk in het cybercafé sedert 14 september en kom uit Duitsland, meer bepaald uit Neubrandenburg, een kleine stad met 66000 inwoners .Het ligt op zo’n 135 km van Berlijn in MecklenburgVorpommern. De stad is bekend o.w.v. haar vier middeleeuwse poorten en ligt te midden van meren en bossen. Helaas wordt het stadsbeeld gedomineerd door grijze flats zodat niet veel toeristen haar komen bezoeken. Ik ben geboren in Neubrandenburg en heb nooit elders gewoond. Mijn zus en broer zijn zeven en acht jaar ouder en verhuisden toen ik tien was. Mijn broer trok naar een hogeschool in Berlijn om er informatica te gaan studeren. Mijn zus bleef wel in de stad, maar stichtte een gezin en werkt in het kleine bedrijf van mijn ouders, een koeriersdienst . Ik ging als een ijverige bij naar school en tijdens de vakantie stuurde mijn mama me altijd op reis. Aanvankelijk binnen Duitsland, later door Europa. Mijn laatste reis ging naar Amerika.Deze ervaring heeft mijn zelfvertrouwen aangescherpt en maakte mij ontvankelijk voor andere culturen en mensen. Toen ik 16 was,nam ik na de school de zorg van 2 kinderen van 2 en 4 op mij;ik ging met hen naar de speeltuin, hielp hen bij hun huiswerk, maakte eten en bracht hen naar bed. Soms was het behoorlijk stressy. Maar na een poosje begon ik hen goed te kennen en hield echt van deze job.
IMSO 2008/6
19
Helaas bezorgde de school mij heel wat werk.Normaal was ik daar tot 16 uur en moest mij echt reppen om de kinderen op te halen voor de kleuterschool eindigde. Meestal was ik thuis om 8 uur ’s avonds en dan moest ik nog 2 uur aan mijn huiswerk werken. Ik nam het besluit om in een ander land te gaan wonen, niet alleen om andere mensen te helpen (alhoewel dat voor mij het belangrijkste was) maar ook om nieuwe ervaringen op te doen en andere mensen te leren kennen. In juli beëindigde ik de school en ik was echt blij dat ik mijn nieuw leven kon starten.Toch was ik ook bang omdat al mijn oude vrienden met een nieuw leven begonnen en ik ze misschien nooit meer zou terugzien. Het begin van mijn leven in België was zeer opwindend:ik had gedurende 10 dagen een aankomstseminarie en leerde er alle andere vrijwilligers kennen. Zij werken nu in Brussel,Gent, Antwerpen, Oostende en Brugge. Wij zijn met 30 en ontmoeten elkaar zo vaak mogelijk. Sommigen werden mijn vrienden en ik wil ze nooit meer missen. Nu ben ik al 3 maand hier en ik voel mij als het ware thuis.Tuurlijk, zijn er heel wat verschillen. Zo eten wij alleen met Kerstmis speculaas en niet het hele jaar door zoals hier. Maar er zijn ook zovele dingen die mij hier fascineren zoals de steden of de chocolade- en biercultuur. Ik geniet van mijn dagen hier. Na dit jaar wil ik in Duitsland studeren alhoewel ik nog niet echt weet wat. Janine Paasch Vertaald door André
IMSO 2008/6
20
PUZZELS EN SUDOKU Nr. 5 Puzzel We ontvingen 5 antwoorden, waarvan 3 correcte : Frieda Clemens,Nicole van Vlasselaer en Rita Verbeke. Hilde Voet gaat met onze bon van 30 € aan de haal. Proficiat. Sudoku : We kregen 4 correcte antwoorden : Maria Rottiers,Michel Thils, Nicole van Vlasselaer, Rita Verbeke . De winnares heet Nicole van Vlasselaer Gelukgewenst. Wie zijn naam hier niet aantreft, is ofwel géén patiënt of heeft zijn ledenbijdrage niet betaald. _____________________________________________________
LACHEN
I S
GEZOND
Oude man: Dokter, u hebt mij een goede bril voorgeschreven. Weet u nog dat ik altijd zwarte stipjes zag ? Dokter : Ja, en zijn ze weg ? Oude man : Neen, maar ik zie ze nu veel beter ************** Patiënt: Wat moet ik doen voor mijn verkoudheid dokter ? Dokter : Tegen een simpele verkoudheid is er eigenlijk niet veel te doen, maar als wij er een bronchitis konden van maken, daarvoor heb ik een hele reeks remedies ************** Op de burgerlijke stand : - U wilt dus scheiden ? - Ja. - Uw naam mijnheer ? - Van Oost Lowie - En, uw naam mevrouw ? - West Louisa - En waarom wilt u scheiden ? - Omdat wij allebei het noorden kwijt zijn ! Voor u verzameld door JaM
IMSO 2008/6
************** 21
---- PUB HENDRIKS
IMSO 2008/6
22
Feestkalender 2009 II..M M..SS..O O.. M ME EL LSSB BR RO OE EK K
Zaterdag 14 februari
Mosselfeest - I.M.S.O.
Zondag 29 maart
Zwemmarathon Swimso - I.M.S.O.
Zaterdag 11 april
Bedeling Pasen - I.M.S.O.
Zaterdag 25 april
Kippenfestijn - Rotary
Zondag 10 mei
Moederdag - I.M.S.O.
Zaterdag 06 juni
Koud Buffet Patiënten - I.M.S.O.
Zondag 14 juni
Vaderdag - I.M.S.O.
Zondag 30 augustus
Barbecue - I.M.S.O.
Zaterdag 12 september
Uitstap Patiënten - I.M.S.O.
Zaterdag 10 oktober
Mosselfeest - I.M.S.O.
Woensdag 11 november
Pannenkoekenbak (Kap. o/d Bos)
Zaterdag 12 december
Kerstfeest - Rotary
Vrijdag 18 december
Bedeling Kerstmis - I.M.S.O.
Deze kalender, aangepast op 01.12.2008 kan nog gewijzigd worden IMSO 2008/6
23
----- PUB DRUKKERIJ 1/2
----- PUB ORTHOPEDIE
IMSO 2008/6
24
IMSO 2008/6
25
Nieuwe puzzel Nederlands
IMSO 2008/6
26
ANTWOORD OP DE SUDOKU N° 5
Uitslag van N°5 worden vermeld op pagina 21.
N° 6 U kan 30 € winnen indien U ons het juiste antwoord toestuurt voor 20 november 2008. Indien meerdere deelnemers het juiste antwoord vinden zal een loting beslissen wie de 30 € zal winnen. Stuur uw antwoord naar Christel Kempeneers, IMSO Vanheylenstraat 16, 1820 Melsbroek. IMSO 2008/6
27
ANNIVERSAIRES - VERJAARDAGEN
Januari / Janvier FILOCCO Fabrizio DRAPS Sonia (Boudrenghien) VANHECKE Berlinda DE GRAEF Carine (Smets) PETRUS Madeleine (Van MERTENS Sandra VITALE Giovanni (Di Venti PAITRE Lucette FICAROTTA Filippina VANTHOOR Nancy VANSANTVOORT Marie‐ VERTENTEN Erna (Niessen) HORVATH Berlinda LECLERQ Mevr. Marguerite ROMBAUT Priscilla BOONE St.Trudoabdij Mevr. DE WULF Anita PEETERS Patriek HEYVAERT Luc STEVENS Christiane Manu CEYSSENS Roger CARDON Jacqueline ROQUE Natacha SEUTIN Dhr. Jacques
IMSO 2008/6
28
HERON WEMMEL ST‐NIKLAAS EDEGEM DILBEEK HOBOKEN HALLE LESSINES SOIGNIES BERLARE WENDUINE BEVEREN STEENDORP BRUSSEL SINT‐NIKLAAS SINT‐KRUIS BRUGGE GYZEGEM (Aalst) BRUSSEL RESSEGEM DILBEEK GINGELOM EVERE AUDERGHEM WATERLOO
Februari / Février VANCRAENENBROECK DE WEERT Ingrid VANDEPUT Julien DE VOS Pascal WALRAEVENS Anita DEGRYSE Kristel DENEYER Mathieu ANZELMO DE COSTER RACHEL DE GOEYSE Peter ALEXIS Fabienne LELIVELD Karin LEGRAND CARMON TOTH VANSTEENKISTE Nadine HEERWEGH Greta SMETS Lieve RITS Rita MATHIEU Luc KAMERS An GOOVAERTS Mevr. Augusta SCHNEIDER Emile RIBUS Jessy VAN VLASSELAER N. CLOETENS Gert RUYTINGS Micheline VAN BENEDEN André DE WAEGENEER Magda
IMSO 2008/6
29
ALSEMBERG MECHELEN HERENTALS KONTICH MELSBROEK ZOLDER OVERIJSE BRUXELLES STEENOKKERZEEL BERTEM ELEWIJT RIJMENAM JEMAPPES BRASSCHAAT TEMSE NIJLEN (Bevel) KAMPENHOUT HEIST O/D BERG HERENT DUFFEL BRUSSEL KAMPENHOUT BEKKEVOORT VILVOORDE TIENEN WILLEBROEK WELLE
Meilleurs vœux de Noël et de Nouvel An BOULES DE NOËL, BRANCHES DE SAPIN FLOCONS DE NEIGE. CELA FAIT PARTIE DE CETTE PÉRIODE DE L’ANNÉE. LE TIC-TAC DE L’HORLOGE CONTINUE … , JUSQU’À L’ANNÉE NOUVELLE.
LE CONSEIL D’ADMINISTRATION VOUS SOUHAITE AINSI QU’À VOTRE FAMILLE UNE BONNE ET HEUREUSE FÊTE DE NOËL ET UNE JOYEUSE ANNÉE 2009!!
CHRISTEL PRÉSIDENT IMSO
IMSO 2008/6
30
En Turquie avec l’IMSO. Vendredi 26 septembre, 13 heures, hall de départ de l’aéroport de Zaventhem. J’arrive pile à temps et reconnais immédiatement un groupe aux visages familiers, mais aussi des moins connus, la plupart en chaise roulante. Puis Brigitte, qui a tout organisé. C’est le groupe avec lequel je pars en Turquie pour une semaine. Enregistrer les bagages, contrôle des passeports, passer le détecteur de métal. Les gens en chaise sont fouillés aussi et doivent même retirer leurs chaussures. Ce sont des choses qui sont énervantes dans les voyages en avion et qui peuvent devenir stressantes quand elles durent trop longtemps. Heureusement, cela n’a pas trop traîné et après quelques heures, nous avons atterri à Dalaman. À l’aéroport une solide équipe nous attend pour nous aider à descendre de l’avion et en cinq sets nous voilà dans un bus. Après une demi‐ heure de voyage dans l’obscurité complète nous étions à notre hôtel à Marmaris. Ceux qui avaient faim purent recevoir un bol de soupe. Puis, tout le monde enfin au lit. Il était minuit. Le lendemain matin le soleil rayonnait et un copieux petit déjeuner nous fait vite oublier les fatigues du voyage. Les midis et les soirs, nous avions un large choix de plats chauds et froids. À quatre heures nous avions même droit à un café et du gâteau, et le bar était ouvert toute la journée, où nous pouvions consommer à volonté, le tout compris dans le prix du voyage. IMSO 2008/6
31
Mais il y avait autre chose à faire que boire, manger et dormir. Prendre des bains de soleil, par exemple ou nager dans la grande piscine de l’hôtel ou dans la mer. Celui qui voulait une belle place au soleil avait intérêt à étaler le plus vite possible sa serviette sur la chaise longue bien exposée, car ces places étaient très prisées. Pour ma part, j’avais préféré l’ombre. Il faut dire qu’à midi il faisait trente degrés. Nous avons également fait une promenade en bateau le long de la merveilleuse côte. Nous avons visité un marché où on trouvait beaucoup de contrefaçons des grandes marques. Certains s’aventurèrent dans un bain turc avec massages. Le soir il y avait souvent un show avec danses folkloriques (Même que notre Jeannine de la cafeteria est montée sur le podium), et des danseurs acrobatiques. Le dernier soir, Olivier, le fils d’Albert Baele nous fit la surprise de nous offrir tarte et champagne à l’occasion de son anniversaire. Ainsi avait pris fin de manière conviviale un voyage qui nous avait tirés de notre routine quotidienne et nous avait offert, pour un moment hélas trop court, un changement d’atmosphère.
IMSO 2008/6
32
Un mot d’adieu. Par ce petit mot, je voudrais toucher les personnes que j’ai eu l’occasion de transporter pendant douze ans dans les taxis Hendrikx. Je suis pensionnée à partir du premier novembre. Évidemment, une nouvelle phase de vie commence pour moi, pleine d’attentes et de « temps libre » à remplir par des activités ayant du sens. Je tiens à vous faire part à tous de la grande satisfaction que j’ai eue de m’occuper de vous, en collaboration avec mes collègues et vos familles. De veiller à ce que vous soyez à temps et dans de bonnes conditions à destination. D’avoir, dans le rire et dans les larmes, pu échanger nos difficultés personnelles et familiales. Si bien qu’à la longue nous formions une même famille. C’est bien pour cela que j’aurai de la nostalgie en pensant à vous, tout en sachant que le service continuera, assuré par une équipe fantastique de collègues. Ils m’ont bien surprise en organisant une fête à mon insu le vingt quatre octobre. Ils m’ont joué un bon tour en organisant une belle fête ce jour‐ là : un repas, des fleurs, une cadeau, une chanson, une carte signée par beaucoup d’entre vous. Quelles émotions ! Je vous souhaite à vous et à votre famille d’avoir encore à l’avenir beaucoup de jours heureux ensemble, des voyages en minibus dans de bonnes conditions et de bons traitements médicaux et contacts, soutenus par l’IMSO. Encore une bonne fin d’année et j’espère avoir la joie de vous rencontrer ultérieurement. Avec mes amicales salutations, Yvonne
IMSO 2008/6
33
INTERVIEW DE MONSIEUR ROBERT DELHAZE par Yvon Leroy. Y.- Tu as fait une carrière militaire ? R.- Je suis entré à l’armée comme appelé candidat officier de réserve. J’ai été officier de réserve pendant dix ans. Après dix ans, j’ai eu de la diplopie. J’ai été envoyé à l’hôpital militaire de Neder-over-Heembeek en ophtalmologie. Il a dit d’aller voir un neurologue. Dans le même hôpital. Le neurologue m’a dit : « demyélinisatie van de zenuwen » (démyélinisation des nerfs) : « Allez en radiologie » et là, on m’a renvoyé comme un malpropre. Arrivent les vacances. J’étais encore marié. Y.- Tu as des frères et sœurs ? R.- J’ai trois sœurs et un frère. Ma sœur puînée (Robert était content de pouvoir employer ce terme vieilli) a également la sclérose en plaques. Elle est dentiste. Je suis l’aîné de la famille. J’ai une sœur gastroentérologue qui tient mon dossier médical. Y.- Tu m’as parlé de tes vacances. R.- Je suis allé à De Haan en vacances. Alors ma femme m’a dit : « Tu ne vas pas bien ». De retour à N.-O.-H. où j’habitais, ma femme m’a dit : « Tu vas chez le neurologue, mais je serai présente ». (N.D.L.R. : Il s’agit sans doute d’un deuxième examen neurologique). J’ai montré la demande d’examen au neurologue qui a dit : « Il ne pouvait pas agir comme ça, la demande devait être contresignée par le colonel ». Je suis allé voir dans un hôpital près d’Anvers pour mon examen neurologique. J’ai eu une IRM. Je n’avais toujours pas de diagnostic. Un jour, ma sœur gastroentérologue, Monique, a téléphoné à son confrère. « Est-ce que vous ne savez pas que votre frère boit et se drogue ? » (N.D.L.R.) : Robert ne boit pas et se drogue encore moins) Ma sœur a pris un rendez-vous chez un neurologue, K., à l’hôpital Saint-Jean (Bruxelles). J’ai été hospitalisé à Saint-Jean d’abord. J’ai commencé à faire des « fugues ». Y.- Tu sais pourquoi ? R.- Non. J’aimais bien d’aller près de la place de Brouckère et de la gare du Nord. (N.D.L.R.) : j’avais levé les sourcils un instant, feignant l’étonnement, mais je sais bien que ce n’était pas dans le but auquel vous pensez que Robert voulait aller dans ce lieu mal famé ; à mon avis, c’est parce que c’était tout près de l’hôpital SaintJean.) Après, je suis allé à Saint-Luc. Là je ne pouvais pas fuguer. « Reponction » lombaire à St Luc, chez le docteur S. Puis le docteur S. m’a convoqué pour me dire que j’avais la sclérose en plaques, mais que cela va mieux. Ma sœur Monique était à l’hôpital à ce moment pour son stage et m’a dit : « À un moment, tu étais dans un IMSO 2008/6
34
état presque comateux ! Puis le docteur S. m’a envoyé à William Lennox. Quelques années plus tard, c’est ma sœur Monique qui m’a parlé de Melsbroek. Là j’ai vu le docteur D avec le dossier tenu par ma sœur. Il en a fait des photocopies. Il m’a proposé une hospitalisation de trois semaines. Depuis, je reviens de temps en temps en hospitalisation à M. Y.- Tu vis dans un appartement avec aide à la vie quotidienne (AVJ) ? R.- Oui. Appartement social, complexe Germinal à Evere. J’ai besoin d’eux trois fois par jour pour me sortir du lit, préparer les repas et me mettre au lit. Je suis obligé de les appeler. J’ai également une télévigilance. (Et Robert de l’utiliser pour me montrer comment ça marche). Y.- Qu’est-ce que tu penses de Madame Charlier ? R.- Très bien ! Y.- Pourquoi es-tu resté à l’armée ? R.- J’avais réussi trois ans de pharmacie et on ne me donnait plus de sursis. Y.- Pourquoi n’as-tu pas repris la pharmacie ? R.- Je n’avais pas terminé mes études de pharmacie parce que je n’avais plus envie d’étudier et que l’armée me plaisait. Ensuite, j’ai essayé de passer comme officier de complément (Militaire de carrière). Il y avait deux candidats, dont une femme. C’est elle qui a été retenue. J’ai quitté l’armée. Y.- Que penses-tu de Melsbroek. ? R.- Je suis content mais ils me font travailler comme une bourrique ! Y.- As-tu des hobbies ? R.- (Hésitation) La T V. (Hésitation) La prière. NDLR : Robert était un peu embêté pour ce dernier point. Je lui ai dit que j’étais très admiratif et que j’étais moi-même intéressé par la spiritualité, la méditation, les religions… . Alors Robert m’a confié qu’il récitait souvent le rosaire (trois chapelets d’affilée) qu’il m’a dit réciter parfois à un rythme rapide. Je lui ai dit qu’il était possible qu’il cherche (peut-être inconsciemment) par cette répétition rapide à parvenir à un état de modification de la conscience et qu’il faisait peut-être de la méditation sans le savoir. Du coup, j’avais mis Robert sur son cheval de bataille. Il me dit qu’il aimait réciter des rosaires. Il me fit alors une description de ce en quoi consiste un rosaire, que j’ai notée avec beaucoup d’intérêt et que je garde précieusement. Y.- Quels sites naturels préfères-tu ? IMSO 2008/6
35
R.- J’aime tout : la montagne, l’eau…, mais je ne peux pas y aller. Je proteste en lui disant qu’il peut y aller dans un véhicule. Il hausse les épaules. Y.- Si tu voulais inviter quelqu’un à une fête, qui inviterais-tu ? R.- Mon frère et mes sœurs (Robert n’a plus ses parents) Y.- À quelle époque aurais-tu aimé vivre ? R.-À l’époque actuelle ! Y.- Quelles sont les activités que tu pratiquais dans ta jeunesse ? R.- Le scoutisme. Mon totem était « Angora déclamatoire » parce que je parlais beaucoup. Je suis allé au collège Saint-Michel à Bruxelles (Jésuites). Y.- Qu’aimais-tu comme sport ? R.- J’étais dans un groupe où on faisait des acrobaties sur des vélos. J’aime le contact. Spontanément, Robert me reparle de l’armée. « À l’armée, mon chef de corps a été malade pendant six mois et c’est moi qui me suis occupé de la dissolution du corps (Le CASMED, centre de statistiques) à Namur et de son déménagement à Neder‐Over‐Heembeek. Mon chef de corps avait des maximes, que j’ai mémorisées car je les aime beaucoup, écrites au mur de son bureau. Et Robert de me les citer par cœur.
NOUS RIONS BIEN TROP PEU SOUVENT ... Bible ... Un petit garçon ouvre la grosse bible familiale. Il est fasciné et regarde les pages jaunies. Soudain, quelque chose tombe de la bible. Il ramasse l'objet, le regarde attentivement et voit que c'est une vieille feuille d'érable qui avait été pressée entre les pages. " Maman, regarde ce que j'ai trouvé ! " " Qu'est-ce que tu as là, chéri ? " demande sa mère. Avec une voix étonnée, il répond : " Je pense que c'est les sous-vêtements d'Adam ! " Pour votre plaisir ... JaM
IMSO 2008/6
36
SUR LA SELLETTE (traduction du texte de A.W. « Op de wip »). Les réunions de l’IMSO se font à la bonne franquette et sont toujours conviviales. C’est un événement que les patients attendent et dont ils parlent des jours à l’avance. Mais quand la réunion a eu lieu, beaucoup ressentent un grand vide. Heureusement, une fois par an l’IMSO se surpasse en organisant une escapade avec lunch et souper. Par son intermédiaire, nous eûmes ainsi l’occasion de visiter la côte, Gand, les Paysbas (Alphen aan de Rijn, Middelburg, Neeltje Jans). Cette année, c’était Bokrijk et ce fut à nouveau très bien. Pour chaque activité, il est tenu compte des patients externes et internes. Mais l’association fait bien plus car elle soutient les patients sur le plan financier. Elle rembourse une partie de certains médicaments ; car être malade chronique est un luxe que tout le monde ne peut pas se permettre. Et pour beaucoup de patients, c’est la goutte qui fait déborder le vase. Heureusement que beaucoup de gens sont actifs pour la collecte d’argent. Il est réconfortant de recevoir 30000€ en une fois par exemple. On ne remerciera jamais assez le vzw Sporthuis. Mais, comme le disaient les Allemands lors de la deuxième guerre mondiale : « L’ennemi écoute ». Cet argent, récolté à bon droit, agit cependant pareillement à une muleta sur le taureau : chacun voudrait sa part. Ces patients, pense-t-on, ont le cul dans le beurre. « Il faut, comme le gouvernement le fait, écrémer ces plantureux bénéfices et lever des impôts. » Mais qui se fait embobiner, qui est le dindon ? Avez-vous, cher lecteur, entendu parler de l’effet Mattheus : les riches deviennent plus riches et les pauvres plus pauvres. Ainsi, par exemple, quelqu’un qui a une assurance peut payer une chambre privée. Ce n’est pas éthique car une telle assurance ne sert pas à éponger les dettes de la clinique. Mais il y a mieux encore : à cause de ces prix exubérants, les primes augmentent constamment ; et qui les paie ? Si tu as plus de 65 ans tu paies chez Ethias plus de 600€. C’est toujours la même rengaine, du Cambodge au Chili et d’Amarillo à Melsbroek city. L’IMSO n’est plus reçue à coups de trompettes thébaines. Nous avons été bannis de notre local précédent pour nous retrouver dans un trou torride et sombre sous le lanterneau postmoderne, derrière la cafeteria, à côté de la chambre à gaz (le fumoir : note du traducteur). Cet antre d’Hades, souterrain donc, ne nous est accessible que par un lift branlant, datant sûrement de l’âge de la pierre. Nous siégeonssymboliquement ?- … à trois mètres de la sortie. Pour des patients atteints de sclérose en plaques, dans une clinique spécialisée en sclérose en plaques… ; où va-ton ?
IMSO 2008/6
37
La fille du cybercafé. Hello, je m’appelle Janine. Je travaille au cybercafé depuis le quatre septembre. Je viens d’Allemagne, de Neubrandenburg plus précisément, une petite cité de soixante six mille habitants. C’est dans le Mecklenbrug Vorpommern, à peu près à cent trente cinq kilomètres de Berlin. La ville est célèbre pour ses quatre sites moyenâgeux et est entourée de lacs et de forêts. Malheureusement le townscape est dominé par des grey flats, si bien que rares sont les touristes qui viennent la visiter. J’y suis née et ne l’ai jamais quittée. Ma sœur et mon frère sont respectivement de sept et huit ans mes aînés. Mon frère est allé dans un collège à Berlin pour étudier l’informatique. Ma sœur est restée à Neubrandenburg, y a fondé une famille et travaille dans la petite firme de mes parents. Ils tiennent un courrier service. J’allais à l’école occupée comme une abeille et pendant les vacances ma mum m’envoyait faire des voyages. Au début, seulement en Allemagne, puis en Europe. En dernier lieu ce fut les États‐Unis. Ces expériences m’ont donné confiance en moi et m’ont ouverte aux autres cultures et peuples. À seize ans j’ai pris en charge deux enfants de deux et quatre ans, après l’école . J’allais avec eux à la plaine de jeux, préparais les repas, les aidais pour leurs devoirs et les mettais au lit.
IMSO 2008/6
38
Parfois j’étais stressée. Mais après un temps je me suis adaptée et j’ai aimé mon travail. Tyranniquement, l’école me prenait beaucoup de temps. Normalement je devais y être jusqu’à quatre heures, puis je devais me presser pour aller chercher les enfants avant la fermeture de la garderie. Si tout allait bien j’étais à la maison à huit heures et là m’attendaient deux heures de travail pour mes devoirs. Si je prends la décision de vivre dans un autre pays, c’est pour la raison principale que je veux aider les gens et en même temps je désire faire de nouvelles expériences et connaître de nouveaux peuples. En juillet je terminai l’école. Et j’étais vraiment contente que ma nouvelle vie pût commencer. Cependant j’avais peur car mes anciens amis commençaient une nouvelle vie et peut‐ être que je ne les verrais plus jamais. Les premiers temps en Belgique furent très excitants pour moi. J’eus un séminaire de dix jours à mon arrivée et voulus connaître tous les autres bénévoles, qui travaillaient à Bruxelles, Anvers, Gand, Ostende et Bruges. Nous sommes trente et nous nous rencontrons aussi souvent que possible. Certains d’entre eux sont devenus mes amis et je ne peux plus imaginer de jamais m’en passer. Maintenant je suis ici depuis trois mois et je me sens comme à la maison. Bien sûr il y a beaucoup de différences : par exemple nous ne mangeons des spéculoos qu’à la Noël et pas toute l’année, mais il y a beaucoup de choses qui me fascinent : les villes, le chocolat, la culture de la bière. Je me plais vraiment bien ici. L’année prochaine je souhaite retourner pour étudier en Allemagne, bien que je ne sache pas encore clairement dans quelle orientation. IMSO 2008/6
39
Réunion du groupe Dialogue du 08 octobre 2008 Présents : Arne Wijkmans, Katleen Moons, Karin Leliveld, Elke De Smet, Mia Notebaert, Dr Ketelaer, Mieke De Medts. La totalité de la réunion a été consacrée aux problèmes d’hygiène hospitalière. Mia Notebaert, infirmière en hygiène hospitalière, y a donné des explications et a répondu aux questions. Point 1. Introduction générale à l’hygiène hospitalière. Dans tous les hôpitaux, des mesures préventives standard sont prises pour prévenir la contamination des patients. Dans le secteur hospitalier il faut être attentif principalement au MRSA. Le MRSA (staphylocoque doré résistant à la Méthicilline) est une bactérie qui peut provoquer une infection dans les organismes affaiblis. Elle est insensible à la plupart des antibiotiques courants. C’est pourquoi elle est difficile à combattre. Prévenir vaut donc mieux que guérir ! Étant donné que ladite bactérie MRSA est un germe de la peau, elle est facilement transmissible par les mains des membres du personnel en contact avec les patients. Point 2. Hygiène des mains. Une bonne hygiène des mains de tous les collaborateurs hospitaliers est donc très importante. Elle est, par conséquent, un point mis sous le contrôle de la hiérarchie des hôpitaux. La désinfection des mains entre chaque contact est la meilleure manière d’éviter la transmission des bactéries. En règle supplémentaire, il faut porter des gants pour les soins « lourds ». Pendant le repas de midi, il faut utiliser les couteaux et fourchettes car la même personne donne à manger à plusieurs patients. Dans ce cas, il ne serait pas réaliste de laver ses mains entre chaque patient, de les désinfecter et de changer de gants. C’est pourquoi on utilise le couteau et la fourchette, aussi pour les tartines. (Note du traducteur : on mange bien du gâteau avec une fourchette à dessert !) Point 3. Prescriptions hygiéniques dans la salle de kiné. Ce point avait déjà été abordé lors d’une réunion des chefs de service. Emploi des gants : donner un traitement de kinésithérapie avec des gants est difficile et diminue sa qualité. Pour l’instant, il est convenu qu’on travaille avec des gants s’il y a injonction médicale. Dans les autres cas, cela est laissé à l’appréciation du kinésithérapeute. Nettoyage du matériel : les membres de la réunion du groupe dialogue demandent expressément une uniformisation dans les prescriptions hygiéniques pour les tables de IMSO 2008/6
40
traitement. L’usage d’une alèze en papier ne convient pas car les patients glissent et le papier se déchire. Il n’y a pas d’accord au sujet du nettoyage des tables de traitement chez les thérapeutes. Cette discussion sera poursuivie par les chefs des services de réadaptation. Point 4. Prescriptions hygiéniques dans le cybercafé. Dans le cybercafé se trouve de l’alcool pour les mains. Avant d’utiliser le clavier, les patients doivent désinfecter leurs mains. Le clavier est lavé régulièrement par le service de nettoyage. Point 5. Peut-on évaluer l’impact des mesures prises ? Deux fois par an un test des mains est effectué via la campagne d’hygiène des mains. Il consiste en un contrôle bactériologique des bouts des doigts de soixante membres du personnel. Les résultats sont discutés au comité d’hygiène hospitalière et sont étudiés lors des réunions de recyclage du département du nursing. À l’unité de soins C3 on a eu deux fois une épidémie de MRSA, la dernière en 2005. Plusieurs actions ont été entreprises. On insista alors auprès de l’équipe de nursing sur le fait que les soins peuvent amener une grave contamination des mains et que c’est dangereux au moment des repas. Par la suite, tous les repas se sont donnés, exclusivement, avec couteau et fourchette. Lors des soins lourds les gants étaient obligatoires. Lors de la mesure suivante de MRSA, on a vu qu’il n’y avait plus eu de nouveaux cas de contamination. Au contraire le nombre de porteurs du MRSA avait diminué. Point 6. Varia. Pédicure Vu que les patients ont souvent des ongles incarnés, il faut employer une technique particulière pour couper les ongles des orteils et ceci est le travail d’un pédicure diplômé. En outre, il y a des plannings à chaque étage pour que les ongles soient coupés régulièrement. Malheureusement pour les patients, cette opération n’est pas gratuite. Coiffeur La coiffeuse ne vient plus. On cherche quelqu’un d’autre. On installe un nouveau salon dans le couloir de l’ancienne maison de repos. Il est maintenant convenu que la coiffeuse lave les cheveux des patients chroniques une fois par semaine. Le deuxième lavage de cheveux de la semaine se fera par le personnel. Dans le cadre du service de réadaptation, les patients qui retournent chez eux sont priés de faire laver leurs cheveux à la maison. Information Les membres du groupe dialogue pensent que les patients observeront mieux les dispositions d’hygiène s’ils sont bien informés par une bonne communication. (Lorsqu’on a commencé à donner à manger avec des couverts, à la cafeteria, Mia était présente, pour donner des explications). Résumé : Mieke De Medts. Traduction (libre) : Yvon. IMSO 2008/6
41
CHANDELLES (Traduction du texte « Kaarsen » de mon ami André Werelds). À ce qu’il paraît, il ne reste plus ces derniers temps en Flandre que treize pour cent de catholiques qui vont le dimanche à la messe, ou du moins qui y vont régulièrement. Cela signifie en même temps que quatre‐vingt sept pour cent de ces gens sont dans le cirage (Note du traducteur : « Je laisse à mon ami André la responsabilité de cette dernière affirmation : celle que les non catholiques soient dans le cirage »). Ils ne croient plus à rien, mais, visiblement, ils ont besoin de croire en quelque chose. Que feraient‐ils, sinon, s’ils n’avaient pas de perspectives ? Dans les années soixante, on ne trouva rien de mieux pour remédier à cette désaffection religieuse qu’un intérêt exagéré pour les philosophies et mystiques orientales. Même la musique fut adorée. Les Beatles mirent la cithare en avant, se vêtirent d’habits longs et allèrent chercher Ravi Shankar ; on assistait alors à une autre forme de religion. Après il y eut encore Flower Power et make love no war. Puis vint l’engouement pour New Age : vous savez bien, l’âge de Waterman et d’Aquarius. L’Église catholique fut remplacée par les sectes des années quatre‐ vingt qui ne savaient plus où aller et menèrent parfois aux suicides collectifs. Y eut‐il des succédanés dans les années nonante ? Eh bien oui, cher lecteur, chaque trou fut rempli. Ainsi m’est‐il arrivé de parler récemment avec quelqu’un qui vend pas mal de …bougies. Avant, nous étions contents d’avoir un bout de bougie à la maison en cas de panne d’électricité. Ma tante employait aussi de la chandelle pour que l’aiguille de sa machine à coudre soit moins rêche. Aujourd’hui, nous employons ces luminaires pour toutes sortes de propos. Ils servent à dissiper la fumée, à maintenir les plats chauds ou on les allume tout simplement pour mettre de la gaieté. Vous n’avez aucune idée de combien de sortes il y en a. Je tente ici l’aventure de jeter un faible éclairage sur le contenu du magasin. Des loupiotes pour le thé, des bougies immergées, des épatées, des contondantes, des tordues, des flottantes, des odorantes, des funèbres, des cierges d’église, d’autres en forme de boule, de bloc, d’orgue, de pyramide. J’en ai même vu des normales. IMSO 2008/6
42
En outre, elles ont encore toute sorte de couleurs et d’odeurs. Et chaque année les tons à la mode changent. Quoique personne ne décide à l’avance de la couleur, il y en a toujours une qui l’emporte. « André, mon vieux, si tu connaissais cette couleur à l’avance, tu n’aurais même plus besoin de gagner au Lotto ». À Pâques, la tonalité est toujours jaune ; pour la Noël, personne ne la connaît. Un fois, j’avais acheté une charrette de rouges et tout le monde voulait des bleues. Le succès des dernières années, ce sont les chandelles de neuvaines. Elles brûlent neuf jours et neuf nuits et sont entourées de plastique. Les gens ne croient plus, mais les fabriques de cierges montent en bourse. Nous livrons naturellement ce qu’ils veulent. Chaque saint que vous pouvez imaginer se trouve représenté. C’est ainsi qu’on demande beaucoup le Père Damien. Il y a, chez les jeunes, une rage pour Don Bosco. Et ce qu’on demande le plus, c’est sainte Rita. Elle n’est sans doute pas mauvaise. Elle représente la moitié de mon chiffre d’affaires. « Elle représente tous les cas désespérés », dis‐je d’un ton très docte. « Je ne l’aurais pas cru », s’écria‐t‐il, « les bougies qui la représentent se vendent comme des petits pains ». Je me disais aussi… Certains demandaient des questions plus faciles pour leurs examens tandis qu’ils se la coulaient douce, ils laissaient « travailler » la chandelle. D’autres souffraient d’une maladie incurable. D’autres brûlaient des bougies, au cas où… . L’un avait perdu son chien et l’autre désirait que son affaire refleurisse. La sonnette du magasin résonna. Un client entra, demanda quelque chose et l’emporta. Après qu’il fut sorti je voulus savoir ce qu’il était venu chercher. « Une boîte de cinquante bougies de neuvaine » dit‐il, résigné. « En l’honneur de qui ? » demandai‐je. « De saint Michel, proposa‐t‐il. Avant, ils fumaient des Saint‐ Michel et maintenant ils brûlent des chandelles pour lui. « Pour quoi celui‐ci briserait‐il encore sa lance ? » dit‐il, curieux. « Pour percer le dragon », suggérai‐je. André Werelds ( Traduit du néerlandais par Yvon). IMSO 2008/6
43
Actualités. Deux événements importants se sont produits récemment : le début d’une crise financière et économique, et la mort de Sœur Emmanuelle. Cette dernière a consacré sa vie aux autres, à tous les autres ; elle n’était pas comme notre système économique mondial, qui ne s’occupe que de quelques‐uns : les déjà riches et les solvables. Il s’était enflé le monstre, ces dernières années, au point de retomber comme un soufflé en quelques jours. L’actualité nous en montre la déroute en cette fin d’année 2008. Sœur Emmanuelle, dans une interview, disait qu’elle avait eu une vie très heureuse au milieu des pauvres et que les personnes qu’elle assistait étaient très joyeuses malgré leur misère. La souffrance et la joie peuvent donc coexister. Elle disait aussi qu’elle avait été effrayée, lors d’un retour en Belgique, par la morosité des gens ! À propos du sens qu’il fallait donner à la vie, elle s’exprimait ainsi : « Aimer, donner, tout est là ! ». C’était quelques semaines avant sa mort. Elle avait clôturé l’interview d’un baiser de la main en direction de la caméra, à l’adresse du monde entier. Notre système économique est un géant, aux pieds d’argile comme on a pu le voir, un géant inhumain pour qui les gens ne comptent pas. Car il ne s’intéresse qu’aux marchés solvables et est une des causes des famines et autres calamités ailleurs. Il ne s’intéresse aux ressources qu’en vue d’en faire des profits au bénéfice de quelques‐ uns. En outre, même les humains sont devenus des ressources : ces fameuses « ressources humaines » qu’on trouve partout, même dans les hôpitaux. À quand la réglementation humaniste de l’économie néolibérale ? Yvon
IMSO 2008/6
44
C Caalleennddrriieerr 22000099
Samedi 14 février
Fête aux moules - I.M.S.O.
Dimanche 29 mars
Swimmarathon - I.M.S.O.
Samedi 11 avril
Distribution oeufs de Paques - I.M.S.O.
Dimanche 26 avril
Festival du poulet - Rotary
Dimanche 10 mai
Fête des mères - I.M.S.O.
Samedi 06 juin
Buffet Froid Bénévoles - I.M.S.O.
Dimanche 14 juin
Fête des Pères - I.M.S.O.
Dimanche 30 août
Barbecue - I.M.S.O.
Samedi 12 septembre
Excursion Patients - I.M.S.O.
Samedi 10 octobre
Fête aux moules - I.M.S.O.
Mercredi 11 novembre
Journée des crêpes (Kap. o/d Bos)
Samedi 12 décembre
Fête de Noël - Rotary
Vendredi 18 décembre
Noël - I.M.S.O.
Ce calendrier a été corrigé le 01.12.2008 et peut encore être modifié par la suite
IMSO 2008/6
45
SUDOKU N°5
Les résultats du Sudoku N°5 sont communiqués à la page 51.
N°6
Vous pouvez gagner 30 € en nous envoyant la réponse exacte avant le 20 septembre 2008 . Si plusieurs participants donnent la bonne réponse, le tirage au sort déterminera le gagnant. Envoyez votre réponse à Christel Kempeneers, IMSO Vanheylenstraat 16, 1820 Melsbroek.
IMSO 2008/ 6
46
PUZZLE Français
IMSO 2008/ 6
47
---- PUB HENDRIKS
IMSO 2008/ 6
48
DRUKKERIJ VAN WILDERODE ----- PUB ORTHOPEDIE ½
IMSO 2008/ 6
49
IMSO 2008/ 6
50
Oplossing puzzel nr. 5
Résultat du puzzle n° 5
Résultat puzzle français N°5 Les personnes suivantes nous ont adressé la bonne réponse : Madame Michèle Béduneau, Madame Marie-Rose Piquet et Mr. Luc Lemaire. Monsieur Lemaire Luc, habitant Moorselsteenweg 93 à 1933 Sterrebeek a gagné la récompense de 30 €. Résultat du sudoku N°5 : Les personnes suivantes nous ont adressé la bonne réponse : Madame Piquet MarieJosée, Madame Hennebel Colette, Madame Joris-De Geyter Eliane, Madame Sculier Lucette, Madame Deroo Ingrid, Mr. Lemaire Luc, Madame Marie Van Dam et Madame Béduneau Michèle. Madame Marie-Josée Piquet, habitant Arendlaan 62 à 1800 Vilvorde a gagné la récompense de 30 €.
IMSO 2008/ 6
51
Redactieraad / Comité de rédaction : P. BOBER, F. DE KUYSSCHE, Dr. P. KETELAER, Y. LEROY, F. LUYKFASSEEL, A. WERELDS, E. KAP.
Redactieadres / Adresse du bureau de rédaction : I.M.S.O. v.z.w. VANHEYLENSTRAAT 16 1820 MELSBROEK TEL. : 02/752.96.00 PATIENTEN/PATIENTS FAMILIE EN SYMPATHISANTEN FAMILLES ET AMIS STEUNENDE LEDEN/MEMBRES DE SOUTIEN
: :
€ 10 € 15
:
€ 25
DOOR STORTING OF OVERSCHRIJVING OP VOLGEND REKENINGNUMMER/A VERSER OU VIRER AU COMPTE : 310-0452575-59 OP NAAM VAN IMSO/AU NOM D'IMSO GRAAG VERMELDEN : RIJKSREGISTERNUMMER BTW - NUMMER OF GEBOORTEDATUM VEUILLEZ MENTIONNER VOTRE NUMERO DE REGISTRE NATIONAL, NUMERO TVA OU DATE DE NAISSANCE OPMERKING: GIFTEN VAN € 30 OF MEER GEVEN RECHT OP FISCAAL ATTEST. LIDMAATSCHAPSGELD DIENT EXTRA BETAALD TE WORDEN EN GEEFT RECHT OP HET TIJDSCHRIFT. (vb.€ 40 = gift + € 10 lidmaatschap) (voor niet-patiënten € 30 + € 15= € 45) ATTENTION : UNE ATTESTATION FISCALE SERA DELIVREE POUR LES DONS DE € 30 OU PLUS . (p.e. € 30 don+ € 10 = € 40 pour les patients/ € 30 don+ € 15 = € 45 pour les autres) LA COTISATION A VERSER EN SUPPLEMENT DONNE DROIT A L'ABONNEMENT DE LA REVUE.
TARIEF RECLAME / TARIF PUBLICITAIRE : 1/2 BLZ./PAGE : € 125 PER NUMMER/PAR NUMERO OF € 750 PER JAAR/PAR AN 1/1 BLZ./PAGE : € 250 PER NUMMER/PAR NUMERO OF/OU € 1500 EURO PER JAAR/PAR AN VOOR ALLERLEI INLICHTINGEN IN VERBAND MET LIDMAATSCHAPSGELDEN, AANKONDIGINGEN, RECLAME : NEEM CONTACT OP MET ONZE REDACTIE. POUR TOUT RENSEIGNEMENT A PROPOS DES COTISATIONS, ANNONCES OU PUBLICITES, VEUILLEZ VOUS ADRESSER A NOTRE SECRETARIAT.
IMSO 2008/ 6
52
