Sportorganisatie Nummer 3, april 2003

ZANDLOPER Koninklijke Landmacht

Informatiebulletin van en voor de LO/Sportorganisatie Nummer 3, april 2003

Fit for Action

LO/Sportorganisatie

Inhoudsopgave Jaargang 10, nummer 3, april 2003 Van de Commandant

2

Land Rover G4 Challenge

4

Nieuws van uw RVE-adjudant

5

Van uw Personeelsdienst

5

Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens

6

Uitgezonden personeel / Bedankt...

8

Landmachtmedaille

9

Mijn VAKOL ervaring Helder en transparant

10 ...

13

Generatiekloof?

14

De Pen

15

Coverfoto: Sgt 1 René van Berlo

Van de Commandant Op vrijdag 21 maart is de eerste stap gezet op weg naar de nieuwe organisatie. Op die dag is het concept Realisatie Memorandum (cRM) behandeld in het CTHKL, zeg maar het overlegplatform met de bonden. Het CTHKL is akkoord gegaan met de voorgestelde wijzigingen, zodat nu het verdere traject kan worden afgewerkt. Dat betekent dus dat het cRM wordt aangeboden aan de BLS voor behandeling in de eerste termijn Legerraad. Dat heeft al plaatsgevonden op het moment dat jullie dit lezen, namelijk op vrijdag 28 maart. Ik ga er van uit dat ons plan ook de eerste termijn legerraad zonder al te veel problemen passeert. Een mooi succes dus. Ik wil in dit verband graag nog de naam noemen van de maj b.d. Stas Szamwrowicz. Stas heeft ons de afgelopen maanden op een uitstekende wijze geholpen om dit cRM in elkaar te zetten en dat heeft mede geleid tot de snelle behandeling en accorderen van dit cRM. Stas, bedankt! Dit eerste termijn is een belangrijk moment, omdat dan feitelijk de contouren van de nieuwe organisatie vaststaan en al kan worden gestart met de doorstroom, die samenhangt met dit cRM. Opnieuw is dan onze organisatie nog beter toegerust voor haar taak. De belangrijkste wijzigingen betreffen vooral de slagvaardigere structuur van de Staf, de uitbreiding met drie functies op de EvN kazerne (KCT) en de aanpassing van een aantal rangen (veelal naar boven). Vooral in de onderofficiersrangen zijn de positieve effecten zichtbaar door het opwaarderen van een vijftal smi-functies tot adjudant (GSK,

RvS, OK, LBO en LOSS) en het ontstaan van twee nieuwe aooi-functies (Ostgp Staf en Dumo). Weliswaar verliezen we één elnt-functies (Dumo), maar de elnt-functies op GSK en JWF worden omgezet in kap-functies. Voorlichting werkgroep smi’s Terwijl ik dit schrijf heeft de eerste voorlichting van de resultaten van de "werkgroep smi’s" plaatsgevonden in de Regio N&O. Ik heb een goed gevoel overgehouden aan die middag, vooral door de constructieve houding van het personeel. Mijn boodschap was niet zo geweldig positief, immers we hebben een fors aantal knelpunten in deze categorie. De hierboven genoemde maatregelen in het kader van de reorganisatie zullen de pijn enigszins verzachten, maar niet kunnen wegnemen. Aangezien niet alle collegae bij de voorlichting aanwezig konden zijn is momenteel een brief in wording, waarin iedereen ook nog eens schriftelijk wordt geïnformeerd. In dit artikel in de Zandloper zal ik ook nog stilstaan bij de belangrijkste uitkomsten, maar eerst even kort terug in de geschiedenis. Terug in de tijd Op de eerste plaats is in de jaren tachtig het personeelsbeleid diverse malen sterk veranderd, waardoor het personeel toen een aantal behoorlijke nadelen heeft ondervonden. Ik noem bijvoorbeeld: geen behoud van premie bij de overgang van KVV naar beroeps, niet meenemen van looptijd in rang en dus terug naar nul (soldaat) bij aanvang van de opleiding aan de KMS en veranderingen in de beschikbaarheidtermijn voor bevordering. Op de tweede plaats heeft defensie in de jaren negentig een grote reductie moeten doorstaan als direct gevolg van het einde van de koude oorlog en de opschorting van de dienstplicht. In die periode was er een gerede kans dat er gedwongen ontslagen zouden vallen. Binnen de LO/Sportorganisatie is toen in nauw overleg met het toen-malige OOO (nu MC) gekozen voor behoud van werk, in plaats van voor gedwongen uitstroom. Als gevolg daarvan was er sprake van een overschot van 26 BOT-ers, die vervolgens op BBT-functies werden geplaatst. Op de derde plaats noem ik het gegeven dat bij de reorganisatie van 1999 een groot aantal sgt1 (43) versneld is bevorderd tot smi door het terugbrengen van de beschikbaarheidtermijn van negen naar vijf jaar. Gevolgen voor het personeelsbeleid Deze drie gebeurtenissen komen nu samen in de huidige categorie personeel en leiden tot de volgende grote knelpunten in de onderofficiersrangen. 1. Door de genoemde wijzigingen in het personeelsbeleid hebben we momenteel een redelijk grote groep oudere smi’s (royaal in de veertig qua leeftijd), die na meer dan twintig jaar in de KL nog steeds niet beschikbaar zijn voor het functietoewijzingsproces voor aooi-functies. 2. Door de bevorderingsslag in 1999 ontstaat een boeggolf aan beschikbare smi’s, die zich niet verhoudt met het aantal beschikbare aooi-functies in 2008. De verwachting is dat van deze groep tien tot vijftien mensen geen aooi in de LO/Sportorganisatie kunnen worden. 3. Er is sprake van een onvolkomenheid in de opbouw van het aantal smi- en aooi functies. Gelukkig wordt dat voor een

ZANDLOPER 02

Tot de volgende Zandloper allemaal. Kol Rob Zimmermann

belangrijk deel gecompenseerd doordat we momenteel beschikken over een redelijk groot aantal uitlopers (20). Daar schuilt echter wel een gevaar in, aangezien de KL het aantal uitlopers sterk wil terugbrengen. Een ander gevaar is de 53/54 jarige maatregel. Het ligt voor de hand dat het veelal aooi of uitlopers (majoor of hoger) zijn die in aanmerking komen voor deze maatregel. Dat zou wat lucht geven ware het niet dat deze maatregel juist is verzonnen om vervolgens de vrijgekomen functies te blokkeren. Ook dat schiet niet erg op dus. Geen fijne conclusies, maar wel hartstikke duidelijk. We bezinnen ons nu nog op maatregelen om de pijn enigszins te verzachten. Daarbij is het erg lastig om tot aanvaardbare oplossingen te komen aangezien het oplossen van een knelpunt in de ene categorie zal leiden tot het verhogen van een knelpunt in de andere categorie. Wordt vervolgd… Werkbezoeken… De werkbezoeken aan de LO/Sportgroepen zijn in volle gang. Ik kan tevreden constateren dat op vele LO/Sportgroepen de toekomstvisie en de daarbij behorende speerpunten al aardig zijn ingekleurd naar de locale mogelijkheden. Wat me wel opvalt is dat we in het algemeen best wat problemen hebben om ons los te maken van de werkelijkheid van vandaag. Ik kan me daar van alles bij voorstellen. Ook ik kalk mijn agenda wekelijks vol met allerlei goed bedoelde en op de lange termijn gerichte activiteiten en ook ik word vaak door de waan van alle dag achterhaald. Toch zul je je een beeld moeten vormen waar je met je LO/Sportgroep over een paar jaar wilt zijn. Als je dat beeld namelijk eenmaal voor ogen hebt zul je zien dat het makkelijker wordt om je werkzaamheden af te stemmen op dat (eind)doel. De richting is helder, de filosofie er achter wordt een deel van ons zelf en daardoor neemt de veranderingsbereidheid toe en dat helpt enorm bij veranderprocessen. Uit het land… Ik eindig mijn artikel met een citaat dat ik onlangs heb opgepikt ‘uit het land’. Het zijn delen uit het concept Managementdocument van Berry Manders. Een beetje filosofisch is het wel, maar goed, zo kennen we Berry ook allemaal. Wat me vooral aanspreekt is zijn manier van denken en die past heel goed in bovenstaand stukje over veranderen. Ik heb daar in de vorige Zandloper(s) al iets over geschreven, maar kan dat niet beter zoals Berry dat hier gedaan heeft. Lees het onderstaande maar eens door en laat je inspireren… "Gestolen" uit het concept Managementdocument van elnt Berry Manders Visie Alles om ons heen is voortdurend aan veranderingen onderhevig. Ook zal ons eigen referentiekader voortdurend veranderen. Dit proces is een feit. De inhoud echter, welke we goed of fout vinden, is geen vaststaand feit. Dat zou handig zijn. Dan koop je een boek waarin staat ‘hoe het moet’, leert dat van buiten en eenieder weet van de hoed en de rand! Helaas werkt het niet zo. We zullen ons voortdurend bewust moeten zijn van het feit dat veranderen een continu-proces is.

Zo zien we dat de taakstellingen en de aanpak van ons leger, alsmede de gesteldheid van de jeugd, en ook onze eigen vermogens voortdurend veranderen. Belangrijk is, te constateren dat het gewoon normaal is dat we moeten veranderen. Voortdurend! Klaar zijn we nooit! Vanuit deze visie zullen we moeten denken en handelen. Identiteit Onze KL- en LO/Sportorganisatie heeft natuurlijk een bepaalde identiteit. Deze verandert ook voortdurend. De keiharde gedisciplineerde, hiërarchische, slaafse soldaat willen we niet (meer). Taken zijn zó complex dat zelfstandig handelen en delegeren een feit is geworden. Ook de LO/Sportorganisatie is veranderd. We hebben diverse tijdperken gekend, van het ‘100-standaardlessenboekje’, de transfer of training-periode, tot het ‘ groen denken’. Nu zitten we in een tijd waarbij competentiegericht opleiden en trainen, en integratie en totaaldenken sleutelwoorden zijn. De identiteit welke we uitstralen zal vanuit deze context gestalte moeten krijgen. Overtuiging Natuurlijk hebben wij zowel als maatschappij, LO/Sportorganisatie, LO/Sportgroep, en als persoon bepaalde overtuigingen. Eigenlijk denken we dat we het goed doen, niet dan? Toch leert de geschiedenis ons dat deze stellige overtuigingen met de tijd bijgesteld dienen te worden. Of moeten we nog heksen verbranden? Of iemand die zegt dat de aarde rond is zijn hoofd afhakken? Moeten we nu rekken of niet? Belangrijk is, denk ik, dat alles ‘contextueel’ geplaatst dient te worden en aan timing onderhevig is. Dit betekent dat je er niet zomaar van uit kan gaan dat "je gelijk hebt". Elke vorm van overtuiging is het ‘vastzetten van meningen’, doch deze horen bij het ‘nu’, bij deze tijd, dit moment… Echter de tijd verandert voortdurend, dus ook de overtuigingen zouden we voortdurend moeten bijstellen. Het is denk ik goed om vooral telkens opnieuw te overdenken hoe onze, en andermans overtuigingen in de tegenwoordige tijd passen. Niet te ‘eigenwijs’ zijn, vooral goed luisteren, en kritisch overdenken om een en ander goed af te stemmen op de huidige context zal de effectiviteit vergroten. Binnen ons vakgebied betekent dit dat met name de communicatie belangrijk is. Wat wil de eenheid, welke overtuigingen hebben zij, hoe denken wij over zaken en komen we tot een overeenkomst. We zullen, om goed samen te kunnen werken, een gezamelijke overtuiging moeten hebben. Alleen dan heeft integrale samenwerking een goede kans. Wij zullen daarin de eenheid moeten overtuigen dat we een professionele LO/Sportgroep zijn, welke weloverwogen programma’s maakt. Zij zullen de overtuiging moeten hebben dat ze bij ons een goed verzorgd programma kunnen krijgen (vakmanschap). Ook zullen we vanuit de overtuiging dat er altijd veranderingen plaatsvinden, flexibel moeten zijn!

Berry, bedankt voor deze wijze woorden en neem me maar niet kwalijk dat ik ze zonder ruggespraak van je ‘gejat’ heb. Ik wilde het risico niet lopen dat je in al je bescheidenheid zou weigeren.

ZANDLOPER 03

Internationale selecties Land Rover G4 Challenge ("Boil in a bag") op een "Vulcano Kettle" (inderdaad: een ‘vulkaanallesbrander’ op diesel, die echt rookte als een vulkaan). ’s Avonds werden we vermaakt met uitleg over de wedstrijd, media, EHBO, Milieuzaken, GPS oriëntatieritten en konvooirijden in de nacht. Op vrijdag werd door middel van een nationale teamprestatie bepaald welke nationaliteit bij de start van de LR G4 Challenge in New York als eerste mocht starten.

In de Kersteditie van De Zandloper heb ik jullie verteld over mijn deelname aan de Nationale Selecties van de Land Rover G4 Challenge in het Duitse Wulfrath. Van 19 tot en met 24 januari 2003 heb ik deelgenomen aan de Internationale Selecties in het Engelse Eastnor Castle (nabij Hereford). Twee Nederlanders mochten naar Engeland voor één plek in de Land Rover G4 Challenge… Wie o wie is het geworden? Na een intensieve voorbereiding van een aantal maanden, waarin ik veel getraind heb, veel heb geleerd over Land Rover, terreinrijden, techniek enzovoort en ik behoorlijk heb moeten plannen om mijn vrouw, mijn werk en mijn ALO-studie te bekoren, vertrokken we op 19 januari met z’n tweeën vanaf Schiphol naar Birmingham. Opgehaald van het vliegveld, reden we even later de poorten van een gigantisch hotel (met een golfbaan aan beide zijden van de oprijlaan) binnen. We werden hartelijk ontvangen, aangekleed met Land Rover Gear, waarna we samen met de andere vijftien nationaliteiten hebben gedineerd. Voertuigkennis De volgende dag startte het intensieve weekprogramma. Om beide kandidaten goed te kunnen vergelijken bleef je de hele week als nationaliteit bij elkaar; dat betekende samen terreinrijden, samen kamperen (sleeping with the enemy) en samen presteren. Bijna ieder onderdeel werd beoordeeld door de altijd aanwezige instructeurs. Iedere dag begon met voertuigkennis, waarbij je getraind werd op de bijzonderheden per voertuig. Wij begonnen op maandag met een LR Defender, dinsdag een Freelander, woensdag een Range Rover en donderdag een Discovery. Aansluitend aan de voertuigkennis gingen we het terrein in van Eastnor Castle, hèt testterrein van Land Rover. Met één instructeur per twee man leerde je verschrikkelijk veel over hoge en lage gearing, lieren, gebruik van gas, rem, koppeling en het sturen. Ook stonden er iedere dag testen op het programma, zoals oriënteren, mountainbiken, kajakken, klimmen, touwbaan, groepsopdrachten enzovoort.

Dit was even slikken Vrijdagmiddag volgde de uitslag; alle nationaliteiten op een rij, intussen allemaal aardig bevriend geraakt met elkaar en de grote man van Land Rover, die de deelnemers bekend mocht maken. "Helaas, ik ben het niet geworden." Dit was echt even slikken. Maandenlang naar toe geleefd en dan net niet worden, terwijl we allebei het gevoel hadden dat we heel dicht bij elkaar zouden zitten. Helaas kan er maar één de winnaar zijn. Fysiek gezien zaten we dicht bij elkaar, meer dan ik verwacht had, op de ‘stoemp’-onderdelen na dan. Ik was vreselijk gemotiveerd, misschien toch iets meer moeten ontspannen, maar ik wilde maximaal presteren op alle onderdelen. Te gedreven zijn kan helaas ook in je nadeel werken. Het blijven denken over "what if’s" en de grote "waaromvraag" zal nog wel een paar weken duren. Er is nog hoop Gelukkig hoef ik mij niets te verwijten, ik heb er veel voor opzij gezet. Volgend jaar probeer ik het gewoon nog een keer met de kennis die ik er nu bij heb vergaard. Maar er is nog hoop: ik ben eerste reserve voor Erik den Oudendammer, de Nederlandse deelnemer aan de Land Rover G4 Challenge. Stille hoop, want voor hem hoop ik dat hij de hele Challenge heel blijft en als hem iets overkomt, dat het dan in ieder geval niets ernstigs is. Mocht hij echter door een blessure uitvallen dan betekent dit voor mij dat ik ingevlogen wordt om zijn plaats te vervangen tijdens de Challenge! Misschien volgend jaar Het blijft zonder meer de moeite om straks de Land Rover G4 Challenge te gaan volgen op televisie of internet. Het belooft een gigantisch evenement te gaan worden in vier tijdzones: Oost-USA, Zuid-Afrika, Australië en West-USA, in vier typen Land Rovers. Voor iedereen die van sporten houdt, van natuur en Land Rovers is dit een evenement om in de gaten te houden. De organisatie is in ieder geval in zeer professionele handen, getuige mijn ervaringen in de Internationale Selectieweek. Voor de mensen die ook een gokje willen wagen: misschien tot volgend jaar bij de Nationale Selecties van de Land Rover G4 Challenge! Sgt1 René van Berlo, LO/Sportgroep KCT

‘Vulkaanallesbrander’ Aan het einde van de middag moesten we de G4 tent opzetten, iedere dag op een wisselende locatie en zelf koken

ZANDLOPER 04

door RVE-adjudant Ab Agterbos

door dhr Kees Garos, Hfd P&O LO/Sportorganisatie

Nieuws van uw RVE-adjudant

Van uw Personeelsdienst

Wist u dat…

Hierbij de stand van zaken van 1 april tot en met 31 mei 2003

Kap Theo Vonk heerlijk heeft gebarbecued in Jajce, terwijl het sneeuwde;

Uitstroom: Aooi A.H.W. Carton

per: 01-06-2003

Het handboek voor de KL-militair digitaal beschikbaar is op Intranet;

Geplaatst: Sgt1 V. Botter Sgt W.X. Bilstra Sgt J. Buitelaar Sgt T.C.P. van Eeten Sgt T.D. Hoogewegen Sgt P. Klokker Sgt B.J. Kruk Sgt T.M. Linthout Sgt P. van den Nouwelant Sgt N.C. van Tuel

01-04-2003 12-04-2003 12-04-2003 12-04-2003 12-04-2003 12-04-2003 12-04-2003 12-04-2003 12-04-2003 12-04-2003

Sgt J.M. Veldstra Sgt S. de Winter

12-04-2003 12-04-2003

LTK GMK RvS GSK JWF LTK JWF OK RvS Strijpse Kampen PMK KHH

Overplaatsingen: Sgt R. Bilici Sgt D.P.A. van Zuylen

14-04-2003 14-04-2003

LPL Seedorf BLK Vught

Detachering: Smi M.C. Dekkers Smi G.J. Heerkes

21-05-2003 21-05-2003

ACHOOV ACHOOV

Ambtsjubilea: Smi B.J.M. Haggeman

07-05-2003

Smi J.M.G. van den Berg

08-05-2003

24 jaar (zilver) 24 jaar (zilver)

Deze te vinden is op de KL-startpagina, frame KL-procespagina’s op documentaire informatievoorziening, Publicatievoorziening op voorschriften en dan Algemeen; Daniëlle Vriezema het internationale A-judotoernooi in Praag heeft gewonnen; Fons Krijnen geen kapitein is, maar ritmeester; Aooi John Labes op 25 april terugkeert van zijn uitzending; Er iemand in de LO/Sportorganisatie is (wellicht meer?) die binnen drie dagen, twee maal KL-kampioen werd in twee verschillende takken van sport; Sgt Mirjam Reitsema op woensdag KL-kampioenvolleybal en op vrijdag het winnende doelpunt maakte bij het dames zaalvoetbalteam van 43 Mechbrig; Dit doelpunt het team de KL-titel en haarzelf de tweede KL-titel in één week opleverde; Smi Peter Crooymans van 21 maart tot en met 4 april op GVA-steun naar Bosnië gaat; Defensie Topsporter Bram Som een Nederlands record op de 800 meter heeft gelopen; Dit bij de internationale indoorwedstrijden in Karlsruhe was in een tijd van 1.45.86;

Op 14 maart jl. op de Seeligkazerne in Breda afscheid is genomen van aooi Ton Carton

ZANDLOPER 05

Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens Bericht van: S9 Lasva C-Team SFOR 13. Aan: Lezers van de Zandloper Nu begin ik zelf met de fout die ik anderen verwijt. Dus beginnen we opnieuw. Theo Vonk, kapitein bij het C-team en belast met de schone taak om de samenwerking tussen de lokale bevolking en de militaire eenheden in ons gebied te handhaven en/of te verbeteren, om de militaire opdracht die onze Commandant heeft (lees de veiligheid in dit land te waarborgen), te vergemakkelijken. Ja, niet mis hè, maar hoe doe je dat? Doordat ik als C-LO/Sportgroep in Wezep wel uitgezonden wilde worden, maar niet in de functie van LO/Sportinstructeur, heb ik me aangemeld bij de sectie Civiel Militaire Coördinatie (CIMIC) om als CIMIC-functionaris te worden uitgezonden. Met vier daagjes een CIMIC-opleiding in Spanje en ongeveer twaalf weken voorwaardenscheppende opleidingen, zoals: schieten, geestelijke verzorging, operationele module rijopleiding, servisch-kroatisch, engels, verbindingen, schieten enzovoort) gevolgd te hebben stond ik op 22 oktober 2002 op de base in Novi Travnik. Overleven Na enige dagen stond ik eens om me heen te kijken en rondom mij stonden op het appèl zo’n kleine tweehonderd mannen en vrouwen. Ondanks 32 dienstjaren kende ik er helemaal niemand van. En toen ik daar stond was ik van het ene moment op het andere moment geen: Theo Vonk, kapitein Vonk of hoe men mij eerder ook noemde meer, maar was ik veranderd in Lima. Zoals de chef-kok veranderde in Kilo, de raadsman in Victor, de dokter in Hotel en de sergeant verbindingen, tevens hulp van de hoofd inwendige dienst en hulp van de LO/Sportinstructeur Foxtrot-bravo twee-siera één. Het waarom zal u niet geheel duidelijk zijn, maar wees gerust, ook mij ontgaat het één en ander. Dacht ik vroeger altijd dat afkortingen in het leven waren geroepen om het schrijven te vergemakkelijken, tegenwoordig is dit een gemeengoed geworden en schrijven we niet alleen in afkortingen maar praten we ook in afkortingen. Menigeen thuis zal dan ook wekelijks tevergeefs de dikke Van Dale erbij halen om te

proberen de inhoud van ons en uw krantje te ontcijferen. Maar goed bijna alles is te leren en als u, net als ik, maar doet alsof of we het begrijpen gaat het vanzelf. Dus doe je mee en probeer je in de geest van alles en iedereen te overleven. Oorlog al zeven jaar afgelopen Dan komt het moment dat je je afvraagt hoe je nu je CIMICtaak moet gaan uitvoeren. Mijn voorganger is al naar huis, op de base kan ik het ook aan niemand vragen en mijn opvolger komt pas over zes maanden. Dus ga je maar aan de slag en doe je dat waar je op dat moment de meeste zin in hebt. Ja maar wat is dat? Dan maak je maar eens een afspraak met een van de burgemeesters om te horen of hij of zij problemen heeft in de gemeente en zo ja welke? Dan nodigt een burgemeester je eens uit om een vorkje te komen prikken, want ook de burgemeester wil bij de nieuwe CIMIC-man een goed figuur slaan. Als je dat dan rapporteert aan het eind van de dag dan zijn de jaloerse blikken niet te tellen en lach je stiekem in je vuistje. Dan begin je ook langzaam te snappen dat het zelfs heel erg leuk is dat je aan niemand kunt vragen wat en hoe je het zou moeten doen. Want wanneer zij mij niets kunnen vertellen betekent dus ook dat zij niet weten wat ik nu eigenlijk zou moeten doen. Pratend met de burgemeesters kom je dan tot de conclusie dat ze allemaal problemen hebben en ondanks dat de oorlog al zeven jaar is afgelopen het land heel weinig geld heeft om maar iets voor de bevolking te kunnen betekenen. Prioriteit De problemen variëren dan ook van; vluchtelingen die willen terugkeren, (maar waarvan hun huizen kapot geschoten zijn) en wegen, waterleidingen en elektriciteitsleidingen die defect zijn tot criminaliteit en de infrastructurele problemen die scholen, kindercrèches en jeugdcentra hebben. Dan praten we nog niet over de zestig procent werkeloosheid, de corruptie bij de ambtenaren en noem er nog maar een stuk of tien. Dan maak je een afspraak met andere burgemeesters en hoor je hetzelfde verhaal. Niet ingestudeerd of afgesproken door hen, maar gewoon de werkelijkheid.

Theo in de ballenbak, gesponsord door SFOR

“Woning” van binnen

ZANDLOPER 06

Aankomst eerste huis nieuwbouw

Rekening doornemen

Goodwill Dat is mooi, denk je dan; gelukkig werk zat. Maar waar moet ik nu de prioriteit leggen, wat is nu het belangrijkste en waar heeft onze commandant nu het meeste aan en niet onbelangrijk, wat vind ik zelf het leukst om op te pakken? Aangezien er nog veel inlichtingen ingewonnen dienen te worden over het reilen en zeilen in dit land, wordt van alle niveaus verwacht deze inlichtingen te verzamelen, wat ik dan probeer te doen via de kanalen van de burgemeesters en hun gemeenteraden. Aangezien wij als SFOR niet alleen informatie verzamelen, maar ook proberen te streven naar veiligheid, antidiscriminatie en het bestuurlijk niveau niet corrupt te laten werken, hebben we van de Nederlandse Ambassade nog een potje met geld mee gekregen. Dit geld kunnen we besteden aan het uitvoeren van kleinere projecten, dus om goodwill bij de bevolking te kweken, hetgene indirect de veiligheid in het land verhoogt en daardoor SFOR een belangrijke partner maakt in de opbouw van Bosnia Herzogovina. Geen vis geven, maar leren vissen Dan vliegen de aanvragen en voorstellen voor deze kleine projecten op een gegeven moment je letterlijk en figuurlijk om de oren. De patrouilles komen met stapels verzoeken want de burgemeesters en directeuren van scholen hebben allemaal wel een probleem. De locals op de base hebben zelf een probleem of kennen wel iemand die het heel erg slecht heeft en komen ook met verzoeken. Ook komen er bijna dagelijks mensen aan de base (wel met hun auto) voor hulp van SFOR voor dit of voor dat. Hier moet ik dan met mijn vierdaagse CIMIC-opleiding, maar het meest met mijn gezonde verstand, iets van zien te maken. Dat we op teamniveau besloten hebben ons te richten op kinderen, jeugd en zaken betreffende algemeen belang, is iets wat een ieders hart sneller doen zou gaan slaan, dus ook bij mij en de teamcommandant. Tevens doen we kleine projecten die de patrouilles zelf kunnen en mogen afhandelen. Onder het mom van we geven ze geen vis maar leren ze vissen, ontvangen ze bijvoorbeeld een bijl en een zaag om zelf in hun houtbehoefte voor de winter te voorzien. Natuurlijk krijgt dat oude vrouwtje in de bergen geen bijl van ons, maar krijgt zij een paar kubieke meter hout bezorgd. Ook de jonge gezonde vent wiens dak lekt, wordt door ons geholpen met een aantal golfplaten en dan komt hij er verder wel uit. U ziet ook dit team doet aan maatlevering. Projecten Zo rijd ik dan met mijn chauffeur Cris Kuipers en mijn vaste tolk Natascha Sofilje door dit fantastische land, geniet van de omgeving en baal af en toe van de rotzooi die hier langs de wegen ligt. Dan denk ik maar: hun cultuur is de onze niet en ik weet dat er op de scholen hier educatieve programma’s gegeven wordt om de kinderen te leren datgene te doen wat hun ouders vertikken. Dan rijd ik met goede zin naar een van

Kids van de familie(s)

de projecten wat vandaag klaar is en overgedragen wordt aan een school, crèche of gemeenschap. Na mijn verplichte SFOR speech en nadat ik opnieuw een lintje heb doorgeknipt, straal ook ik een beetje van geluk, omdat wij dit met z’n allen hebben klaargespeeld. Nippend aan het lokale vocht, kauwend op een stukje gedroogd schapenvlees geniet ik als ik om me heen kijk. Weer tijd om te gaan en de mensen met hun eigen feestje te laten, ga ik op weg naar een volgend nog lopend project waar eventueel nog wat kinken in de kabel zitten. Elke week een uitgebreid verslag Dan zijn weer de mensen positief jaloers en denken wat heeft hij toch een mooie job. Ja, die heb ik en dit zou ik wel de gehele week willen doen. Maar ook ik ontkom niet aan de vreselijke vergaderbehoefte die deze organisatie met zich meebrengt. Buiten de gesprekken met de burgemeesters, de directeuren van weet ik niet wat, de gesprekken en vergaderingen met andere hulporganisaties wil ik dan eigenlijk de gehele week dit mooie werk doen. Maar de rem komt erop te zitten door de dingen die ook moeten gebeuren. Wekelijks dien ik minimaal acht vergaderingen, variërend van 45 minuten tot vier uur bij te wonen gepaard met de soms noodzakelijke reistijden. Daarbij dien ook ik, gestuurd door team intell cel, dagelijks mijn bevindingen op software aan te leveren. Ook op de staf in Bugojno verlangen ze elke week een uitgebreide Engelse versie van wat ik de afgelopen week allemaal heb gedaan. Gesprekje aan als ze het effe niet zien zitten Dan wil ik natuurlijk ook nog wat sporten. Ook ik heb op zijn tijd behoefte aan eten, drinken en doe ook ik ‘s nachts mijn oogjes dicht. Daarbij heeft een ieder zijn neventaakjes en ben ik reisleider voor Sarajevo tours die vijf maal voor de mannen en vrouwen van de base gehouden worden. Daarbij stelt men het op prijs dat ik met mijn ervaring ook met mensen een persoonlijk gesprekje aan ga wanneer ze het effe niet zien zitten. Dan hebben we nog de zondag die dient om even gas terug te nemen om in de aankomende week weer te kunnen pieken en dan heb ik gelukkig ook nog twee maal mijn verlofperiode. U hoort mij klagen, maar dat is niet zo, integendeel, maar de tijd van zes maanden is te kort om deze mooie job die impact te geven die het had kunnen zijn. Het onderzoeken, het opstarten en het overdragen van een project en het zien van het geluk wat in alle fases wordt uitgedragen door de mensen hier, is het mooiste wat deze job me brengt. Ik had dat dus best wat langer willen doen maar eerlijkheid gebiedt mij ook te zeggen; zoals het klokje thuis tikt, tikt het toch echt nergens. Kapitein "Lima" Theo Vonk

ZANDLOPER 07

Uitgezonden personeel Kap Theo Vonk

Sgt Jeroen Bink

(buddy kap Ad Derksen, Amersfoort) Rnr 53.10.18.531 1 (NL) MECHBAT SFOR 13 C-TEAM CIMIC NAPO 81 3509VP UTRECHT E-mail: [email protected] Terug: 2 mei 2003, Eindhoven

(buddy smi Frank Hoek, Den Haag (IDL) Rnr 75.04.12.218 1 (NL) NSE SFOR 13 LO/SPORT BASE BUGOJNO NAPO 81, 3509VP Utrecht E-mail: [email protected] Terug: 9 mei 2003, Eindhoven

Sgt 1 Niek van Gils

Sgt Jeroen Ribbers

(buddy smi Fred Jansen, Bussum (KPK) Rnr 70.08.22.176 1 (NL) BLMF SPTSQNDET SFOR 13 LO/SPORT BANJA LUKA NAPO 82 3509VP UTRECHT E-mail: [email protected] Terug: 25 april 2003, Eindhoven

(buddy sgt Sibyl Gassner, Oirschot) Rnr 74.10.05.190 1 (NL) NSE SFOR 13 LO/SPORT BASE NOVI TRAVNIK NAPO 81, 3509VP Utrecht E-mail: [email protected] Terug: 2 mei 2003, Eindhoven

Elnt Hein van der Made

Smi André Wijnberger

(buddy kap Marien van de Eijnden, Oirschot) Rnr 70.04.26.077 1 (NL) NSE SFOR 13 LO/SPORT BASE BUGOJNO NAPO 81, 3509VP Utrecht E-mail: [email protected] Terug: mei 2003, Eindhoven

(buddy sgt1 Arean Roodnat, Munster en smi Bart Haggeman, LO/Sportcommissie) Rnr 63.03.29.197 STSPTBN ISAF III NAPO 57, 3509VP Utrecht E-mail: [email protected] Terug: mei 2003 Laat eens iets van je horen!

Beste vrienden en collega’s...

bedankt! Hierbij wil ik jullie hartelijk danken voor alle steun tijdens mijn ziekteperiode. Elkaar steunen in mindere tijden is een van de sterkste punten van onze LO/Sportorganisatie. Het gaf mij in ieder geval een gevoel om weer snel aan de slag te gaan. Inmiddels werk ik weer volledig en heb mijn eerste ldlzpp (lange duurloop zonder poespas, intensiteit 2/3) alweer gehad. Mijn herstel verloopt dus boven verwachting goed. Nogmaals bedankt en misschien kan ik je uitnodigen om samen eens aëroob te ventileren. Aooi Jack Wouters, LO/Sportregio Z&W Nederland

ZANDLOPER 08

Landmachtmedaille voor LO/Sportpersoneel Na het instellen van de Landmachtmedaille zijn er bij de LO/Sportorganisatie en bij mij in het bijzonder nogal wat vragen binnen gekomen of de LO/Sportinstructeurs hier ook voor in aanmerking konden komen. De medaille is als blijk van waardering voor "langdurige operationele dienst" voor al het actieve militair KL personeel, dat gedurende langere tijd heeft gediend bij een parate eenheid of in het buitenland ingesteld. Voor de toekenning van deze medaille gelden uiteraard voorwaarden en uitzonderingen, dus heb ik deze vraag met enkele voorbeelden uit onze organisatie uitgezet bij DP&O, Sie IPB/BPZ. Het antwoord van DP&O: Personeel van de LO/Sportorganisatie is niet geplaatst bij een paraat / operationeel onderdeel van 1LK/1GNC/1DIV. Hoewel men veelal wel de vaste LO/Sportinstructeur is van een operationele eenheid, vervult men geen operationele functie. Een plaatsing als LO/Sportinstructeur voldoet dan ook niet aan de criteria voor toekenning van de Landmachtmedaille. Dit antwoord hadden wij ook wel een beetje verwacht, wij zijn immers als LO/Sportorganisatie een COKL eenheid, maar er zijn mogelijk toch enkele uitzonderingen. Hiervoor even en samenvatting van de criteria om voor de medaille in aanmerking te komen: 1. 48 maanden operationele dienst in het buitenland bij 1(GE/NL) Corps / 1 Div of voormalig 1LK 2. 36 maanden operationele dienst bij 1(GE/NL) Corps / 1 Div of voormalig 1LK en bovendien 24 maanden operationele dienst in het buitenland bij 1(GE/NL) Corps/ 1 Div of voormalig 1LK of zes maanden dienst hebben verricht in Ned Antillen / Nw Guinea/Suriname 3. 84 maanden operationele dienst bij 1(GE/NL) Corps / 1 Div of voormalig 1LK Als er dus LO/Sportinstructeurs zijn die binnen de Koninklijke Landmacht geplaatst zijn geweest bij parate onderdelen van het Legerkorps en voldoen aan het aantal gestelde jaren, moeten zij reageren. Collega’s die geplaatst zijn geweest in Duitsland (wordt gezien als een plaatsing bij NASAG) gedurende minimaal twee jaar geweest in combinatie met drie jaren bij het Legerkorps kunnen ook voor de medaille in aanmerking komen. Er is ook een uitzondering gemaakt voor personeel dat langer dan zeven jaar (84 maanden) heeft gediend in Duitsland, dus dan vervalt de Legerkorpservaring. Wanneer iemand denkt in aanmerking te komen voor deze medaille, neem dan even contact op met mij en stuur het formulier via mij op. Ik kan dan elk afzonderlijk geval bekijken en voorleggen aan DP&O. De formulieren kunt u van intranet afhalen via de KL site / DPO / onder nieuws staat een item "onderscheidingen" en als u dit aanklikt komt u bij de landmachtmedaille. Ook kunt u hier de uitgebreide versie lezen van bovengenoemde regeling.

Aooi Ab Agterbos, RVE-adjudant LO/Sportorganisatie

ZANDLOPER 09

VERMOEIDHEID ERG GROOT

Mijn Vakol ervaring

Ik zal proberen een interessante samenvatting te maken over mijn VAKOL (Voortgezette Algemene Kader Opleiding Luchtmobiel) opleiding die ik heb doorlopen. Allereerst: ik heb deze opleiding doorlopen met drie andere jonge collega’s, zijnde: sgt Nick Hartjes (GHK), sgt W Veen en sgt Douwe Pelger (Assen). Het is tevens een leuke manier om deze BBT-collega’s te leren kennen; jammer genoeg zat niemand bij mij in de groep.

ZANDLOPER 10

Ik ben sinds maart 2002 geplaatst op de Oranjekazerne te Schaarsbergen. Ik zal jullie niet lastig vallen met hoe dit allemaal tot stand is gekomen, maar ik wil wel even vertellen dat dit niet mijn eerste keus was! Dus je moet toch goed met jezelf praten om zo’n ‘rode baretopleiding’ in te duiken, want je doet het toch niet zomaar even. Dat was me toch wel duidelijk geworden door gesprekken met collega’s die deze baret al hadden gehaald. ‘Sporthart’ Dus aangekomen als ‘planner’ van de 11 Luchtmobiele Brigade, werd al snel duidelijk gemaakt (wel meestal op een ludieke manier) dat je als ‘blanco’ toch niet veel wist. Reeds 25 jaar in het leger werkzaam waarvan negentien jaar bij de LO/Sportorganisatie en alles wat je weet klopt niet? Best wel even wennen, maar er wordt je wel verteld dat zodra je de baret hebt, alles ineens duidelijk wordt! Dus mijn nieuwsgierigheid begon groter te worden. Wat zou die VAKOL dan allemaal inhouden? Omdat de nieuwe collega’s toch ook wel af en toe normaal tegen je doen, krijg je het toch steeds beter naar je zin. De motivatie van de soldaten van de Brigade is heel hoog en hierdoor gaat je ‘sporthart’ ( en ook wel je militaire hart) weer wat sneller kloppen. Je moet de soldaten eerder afremmen dan motiveren. Ze hangen aan je lippen als je ze iets kunt leren. Ik moet toch al wel toegeven dat die rode baret er toch wel een beetje stoer uitziet. Voorbereiding Zodra ik te horen had gekregen dat ik naar Schaarsbergen "moest", ben ik begonnen om mezelf wat specifieker te gaan voorbereiden op deze opleiding. Allereerst worden de plunjezakken maar weer eens van zolder gehaald en ga je kijken of alles nog compleet is of misschien zelfs de opslag niet heeft overleefd. Verder heb je in het verleden wel wat spulletjes verloren enzovoort. Alles toch maar weer snel gekocht of geleend van collega’s. Voor wat betreft het fysieke deel ga je bij je nieuwe collega’s informeren. Iedereen vertelde dat de VAKOLsport héél belangrijk was om te volgen. Dit zijn geplande sportlessen, die speciaal gericht zijn op de VAKOL-opleiding. Ze bereiden je goed voor op de periode van zeven weken die je moet gaan doorstaan. Verder ging ik in de weekenden maar wandelen met onze hond, alleen nu met een rugzak om. De hond was diegene die de VAKOL voorbereiding als zeer positief heeft ervaren; lekker veel en lang met het baasje gaan wandelen. Verder moet je een fysieke intest doen, waarna je het certificaat krijgt waarin staat dat je het eerstkomende VAKOL traject in mag. Inhoud Allereerst krijg je hierover niet veel te horen, wat niet leuk is en iedereen heeft alles toch op zijn eigen manier beleefd. Globaal houdt een VAKOL het volgende in: Week 1 KTL 1 (Velddienst) Week 2 BHT (Basis Helikopter training) Week 3 KTL 2 (Velddienst) Week 4 SGLS (Tactiek en de inzetmogelijkheden van de

Week 5 Week 6 Week 7

KTL 3 Recuperatie Fearless Falcon

Luchtmobiel Brigade) (Velddienst) (Herstel) (Eindoefening)

Eerste week Ik ben niet van plan alle ins en outs te gaan vertellen, maar ik wil even vertellen hoe ik deze week beleefd heb. Je krijgt eerst een kleine kennismaking en introductie van de cursus en instructeurs. Verder worden er enkele afspraken gemaakt (meestal eenzijdig). De belangrijkste is; "goed is goed en fout is fout" en dus opnieuw). Dit is in ieder geval een duidelijke afspraak. Daarna ga je 25 jaar terug in de tijd. Het lijkt alsof je weer op de KMS in Weert begint. Tentenkamp, harken, wegen, inspecties, nog één minuut, te laat, opnieuw. Het mooie is soms toch dat het KPU bedrijf hun artikelen niet netjes aflevert. Tijdens mijn eerst inspectie bleek mijn gasmasker niet schoon genoeg te zijn. Toch wel gek, want ik had hem de dag ervoor pas uit het plastic gehaald. Toch even het KPU bedrijf bellen als ik klaar ben. Verder blijkt dat we toch heel veel nieuwe artikelen hebben gekregen binnen ons bedrijf. Er worden heel veel zaken herhaald en alle instructeurs zijn duidelijk. Verder praten ze met zeer veel afkortingen, die ons als sportinstructeur niets zeggen, dus kwamen weer de opmerkingen; "Zeg het maar, adjudant van de gym". Verder krijg je een heleboel opfrislessen. Allerlei zaken waar we minstens twintig jaar niets meer mee te maken hebben gehad. Vooral vanwege het slaaptekort, want je krijgt een leuke avondbelasting, blijken ook theorie lessen zwaar te kunnen zijn (om wakker te blijven). Maar na de eerste week toch een voldaan gevoel en wat blaren en spier- en gewrichtspijn. Gelukkig is er na elke KLT week een relatieve rustweek. Tweede week: BHT ( Basis helikoptertraining) Hier word je in één week de basis geleerd voor wat betreft het werken met de helikopters die er zijn binnen onze Krijgsmacht. Het is gelukkig niet meer zo zoals in de beginjaren dat iedereen maar een container in- en uit aan het lopen is. Ze hebben nu alles netjes nagebouwd en dit is zeer professioneel. Best wel leuke en stoere dingen met als ’toetje’ het daadwerkelijk vliegen en uitvoeren van alle drills met een Chinook. Leuke week en weer lekker kunnen herstellen. Derde week: KTL 2 Even lekker terugkomen na het weekend was er niet bij. Meteen plankgas de week in. Moet dat zo… Ik heb nog een feestje gehad… ’s avonds flink mijn best moeten doen om op het juiste tijdstip binnen te komen. Je mocht er zes uur over doen en ik had nog globaal acht minuten over. Ik heb het laatste uur wel moeten speedmarsen om de tijd te halen. Mezelf dus even lekker af moeten knijpen. Je kunt wel merken dat wij als LO/Sportinstructeur niet overal goed in zijn! Verder vind ik van mezelf dat ik de week weer goed ben doorgekomen. Wel nog een paar keer redelijk diep moet gaan (onder ander bij onze eigen LO/Sportlessen, dat viel even tegen, mijn handen wilden niet meer doen waar ik ze opdracht toe gaf, wat een hele vreemde gewaarwording is). Verder is het vrijdags weer heel fijn om terug te zijn op de kazerne. Wapenonderhoud,

ZANDLOPER 11

evaluatie en daarna naar huis. Ik moet zeggen dat de begeleiding van de instructeurs heel professioneel is. Ze hebben echt de intentie om je wat te leren en ook om je de eindstreep te laten halen. Dat neemt niet weg dat ze toch af en toe met je dollen. Moet kunnen… In het weekend is het heel leuk als je telefoontjes krijgt van je collega’s. Ze informeren hoe het met je gaat en wat je allemaal al hebt gedaan. Je krijgt dan van dat "O ja…" principe. Ik heb dit zeer kunnen waarderen, die belangstelling. Vierde week: SGLS We gaan richting de helft van de cursus. Dit is toch altijd een lekker moment. Nog één KTL week, één week herstel en daarna Fearless Falcon. Ik zal toch blij zijn als alles erop zit. Het zal toch nooit mijn sport worden om met zo’n rugzak te stompen. Tijdens de SGLS cursus wordt het je helemaal duidelijk hoe de tactiek en de inzetmogelijkheden van de Luchtmobiel Brigade is. Dit zijn weer zware lessen… om wakker te blijven. De vermoeidheid van de vorige week komt er nu weer uit. Het is niet dat de lessen niet interessant zijn, maar de vermoeidheid is er toch. Gek hé... Vijfde week: KTL 3 Dit is een weekje geworden die me heel zwaar gevallen is. Allereerst was de maandag weer meteen een dagje om erin te komen. Flinke fysieke inspanning onder zeer warme omstandigheden. Dit ging weer de hele dag door en ’s avonds werd er ook aan ons gedacht. Hier ging dus bij me het ‘licht-uit’. Ik voelde mijn knieën slap worden en daarna heb ik een stukje gemist. Ik weet dat ik weer wat bij kwam toen ik voor mijn eigen LO/Sportbureau zat en alles toch ineens op een hele andere manier aan me voorbij zag komen. Ik weet nog dat ik barstende koppijn had en dat mijn spieren aan het trillen waren en dat ik regelmatig kramp had. Ik heb hier een flinke tik opgelopen en daar de hele week last van gehad. Pas woensdag kwam er weer wat leven in me. Woensdag was ook weer zo’n bijzonder dagje. Hadden we eerst warmte, nu kregen we te maken met lekker malse regenbuien. Alles tot op de laatste draad nat. Dit hadden we ook nog niet meegemaakt, dus konden we dat er ook wel bij hebben. Er begonnen al heel wat mensen te ‘guppen’ in de groep. Ik heb het idee dat sommigen helemaal niet wisten wat er allemaal gebeurde. Ik moet ook zeggen dat dit ook een hele zware week is geweest. Ik moest mezelf ook regelmatig toespreken om toch maar weer mijn ene voet voor de andere te zetten. Zesde week: Herstelweek. Toch nog even een kleine fysieke prikkel. Verder hadden sommige mensen een leuke tegenvaller; ze moesten namelijk nog van alles inhalen. Dat was even niet gepland!!. Toch weer even aan de slag. Verder hebben we deze week lekker rustig aan kunnen doen, zodat iedereen toch zo fit mogelijk de eindoefening in kan gaan. Je merkt dat je toch dubbel tegen deze eindoefening aan kijkt. Aan de ene kant heb je er zin in want het is de laatste week, aan de andere kant heb je er géén zin in want je hebt er genoeg van om met die rugzak te lopen.

Het is wel heel lekker om de vrijdag vrij te zijn. Alhoewel vrij, je bent toch veel bezig met de voorbereidingen. Nou, kom op maar… Zevende week: "Fearless Falcon" Nog één weekje goed je best doen en heel doorkomen en het zit erop. Naar alle verwachtingen wordt het een zwaar weekje, vrijdags zit het er gelukkig allemaal op en gooi ik mijn rugzak waarschijnlijk in een container. Ik zal hem in ieder geval voorlopig niet meer omdoen. Mentaal ondersteund De eindoefening zit erop. Veel, héél veel lopen met die ‘ijskast’ op je rug. Weer eens op plaatsen gekomen waar je al héél lang niet meer bent geweest. Verder ook op plaatsen waar je normaal als instructeur staat. Toch wel weer eens helemaal anders daar nu als cursist te staan. Het is wel heel fijn om toch telkens van je (toekomstige) collega’s even mentaal ondersteund te worden. Iedereen informeert toch hoe het gaat en zegt dat het er bijna opzit. Dat klopt, alleen maak je van die lange dagen en word je de hele tijd lekker beziggehouden. Dus twee dagen betekent toch meer dan veertig uur werk… Wat een heerlijk gevoel En dan is er de binnenkomst. Dit is iets héél speciaals. Alle pijntjes en kwaaltjes voel je niet meer. Je bent op zoek naar je vrouw, dochter, collega’s, vrienden en bekenden. Iedereen loopt naar je te schreeuwen en alles gaat als een soort roes aan je voorbij. Nog een klein stukje lopen en dan is het grootte moment daar… "Af die rugzak en hij hoeft voorlopig niet meer om…" Wat een heerlijk gevoel is dat! Welverdiende rust Dan is het toch nog haasten. Terug naar het gebouw, onderhoud plegen, omkleden (lekker die DT schoenen aan). Weer terug marcheren naar de appelplaats. Het is lachen hoe iedereen erbij loopt. Dan is het grote moment aangebroken. De uitreiking van de rode baret. Het doet je toch heel goed als je hem hebt gehaald. Je hebt er genoeg moeite voor moeten doen en iedereen heeft meerdere malen zijn ’momentje’ wel gehad. Ik moet zeggen dat het hard werken is geweest om de rode baret te halen en dat ik nu een beter inzicht heb gekregen wat de mannen moeten presteren om de baret te halen. Hij komt niet zomaar aanwaaien. We hebben vreselijk leuke momenten gehad, maar ook hele slechte momenten. Door de kracht van de groep sla je jezelf er wel weer doorheen. Ik ga nu de komende tijd mijn lichaam de welverdiende rust geven en probeer de verloren kilo’s er weer lekker aan te eten. Ik wens alle collega’s die in de toekomst ook nog de VAKOL moeten/willen doen veel succes. PS. Ik heb nog niets gemerkt van die bliksemschicht bij heldere hemel, waardoor ik ineens alles zou snappen wat er in Schaarsbergen gebeurt. Het zal waarschijnlijk nog wel komen… Door aooi Dick Kuiten, LO/Sportgroep Oranjekazerne te Schaarsbergen

ZANDLOPER 12

Helder en Transparant In de vorige Zandloper heeft de commandant een tweetal voorlichtingsbijeenkomsten aangekondigd voor, met name, de sergeant-majoors. Dit naar aanleiding van het presenteren van het eindrapport van de werkgroep sergeant-majoors. Deze werkgroep, onder leiding van smi Richard Borecki, heeft zich gebogen over de problematiek die zich voordoet in deze categorie. Op maandag 17 maart 2003 was de eerste van deze twee bijeenkomsten in Harderwijk. De tweede bijeenkomst is, bij het uitkomen van de Zandloper, reeds gehouden in Breda. De opkomst in Harderwijk was zo’n veertig procent van wat er had kunnen zijn. Dat de opkomst niet groter was, zal wel te maken hebben met de alom aanwezige werkdruk. Om te zorgen dat er van een goede ‘olievlek werking’ sprake kon zijn, waren ook commandanten LO/Sportgroep of de Management ondersteuners uitgenodigd. Ook de Staf was met een zware delegatie aanwezig om het belang van deze bijeenkomst te onderschrijven. Aanbevelingen Na het welkomstwoord kreeg kol Rob Zimmermann het woord. Hij nam de aanwezigen mee terug in het verleden om het ontstaan van de hedendaagse problematiek (uitdaging?) te verklaren en daarmee de reden voor het instellen van de werkgroep aan te geven. Het rapport van de werkgroep werd door de kolonel een prima stuk genoemd wat bovendien in korte tijd was geproduceerd. Op zich natuurlijk niets bijzonders, sergeant-majoors die in korte tijd prima werk afleveren. Dit was echter een stuk denkwerk (eigenlijk ook niets bijzonders!) wat door ‘beweging specialisten’ is geproduceerd. In veertien aanbevelingen heeft de werkgroep getracht de commandant aan te geven hoe de uitdagingen het hoofd te bieden. Sollicitatieprocedure Alle veertien aanbevelingen werden stuk voor stuk doorgenomen, waarbij kol Rob Zimmermann aangaf welke aanbevelingen hij zou overnemen, welke niet (en waarom niet!) en welke meer studie behoefden. Uiteraard heeft ook DPO een belangrijke stem bij het wel of niet uitvoeren van de aanbevelingen. Twee belangrijke aanbevelingen waren een heldere en transparante sollicitatieprocedure en competentie gerichte loop-baanbegeleiding en aanname. De uitvoering van deze twee aanbevelingen zijn inmiddels in gang gezet. Het zou te ver gaan om hier alle aanbevelingen te gaan behandelen. De velen die niet aanwezig waren en misschien toch geïnteresseerd zijn, kunnen een collega aanspreken die wel is geweest is of de hand-out van de bijeenkomst via de LO/Sportgroep opvragen. Venijn Zoals meestal zat ook hier het venijn in de staart. In het tweede deel van de voorlichting werden overige P-zaken behandeld. Door de P-dienst LO/Sportorganisatie is berekend dat, van de sergeant-majoors bulk van 1999 (na aanleiding van de FUWA opwaardering van LO/Sportfuncties) voor zo’n

vijftien mensen geen adjudantfunctie beschikbaar zal komen. Aan de hand van diverse tabellen en voorbeelden werd duidelijk gemaakt dat dit een gevolg is van die opwaardering en massale bevorderingen van 1999. Kol Rob Zimmermann was op dit punt erg duidelijk. De sergeant-majoors die tot die groep behoren hebben drie keuzes: • Ik word, overtuigd van mijn kwaliteiten, adjudant; • Ik word geen adjudant en blijf sergeant-majoor; • Ik zoek mijn heil elders. De keuze is aan de betrokkenen zelf. Een keuze welke natuurlijk een zeer moeilijke is, want de meeste mensen uit deze groep zijn immers verplichtingen aangegaan. Gezin, hypotheek enzovoort. Maar goed de boodschap was luid en duidelijk. Onzekerheden Het relaas van de commandant was gebaseerd op de gegevens die op dat moment ter beschikking waren. We weten natuurlijk niet welke onzekerheden ons op politiek gebied nog staan te wachten met het nieuwe kabinet en de financiële situatie waarin de Koninklijke Landmacht verkeert. Na deze wat sombere boodschap werd de bijeenkomst afgesloten in een typische LO/Sportsfeer. Optimistisch en met vertrouwen in toekomst. Smi Jan Welling, LO/Sportgroep Johannnes Postkazerne

Naschrift Commandant: In bovenstaand artikel geeft Jan een prima weergave van datgene wat besproken is tijdens de voorlichting over de personeelssituatie in de categorie onderofficieren. Het geschetste beeld over de bevorderingsmogelijkheden van de "boeggolf 1999" is juist. Ik heb daar ook al op gewezen in mij stukje "van de commandant". Ik realiseer me dat een verhaal zoals nu verteld, kan leiden tot onrust in de organisatie. Dat is dan ook precies het dilemma bij iedere vorm van informatieverstrekking. Hoe ver moet je gaan in het informeren van personeel (duidelijkheid) en welke gevolgen kan dat hebben voor de onrust (onzekerheid). Ik heb bewust gekozen voor het eerste. Goed werkgeverschap betekent in mijn ogen ook dat je mensen die informatie geeft die van belang is voor het maken van keuzen voor de toekomst. Tot slot: Laten we ons wel realiseren dat er in de huidige KL nog vele bewegingen mogelijk zijn, die dit loopbaanperspectief kunnen doen wijzigen, zowel in positieve als in negatieve zin. Defensie is een sterk van de politiek afhankelijke organisatie, maar daar staat tegenover dat de KL, ook bij de grote reorganisaties in de jaren ’90, heeft aangetoond een betrouwbare werkgever te zijn. We gaan er voor dat dit ook in het komende decennium het geval zal zijn. Kol Rob Zimmermann

ZANDLOPER 13

“Weer thuis”

Generatiekloof? Als een nog op het OCLO opgeleide LO/Sportinstructeur praat ik meer over vroeger dan me lief is. Op de cursus systematiek hoorde ik dat het woord "vroeger" absoluut geen ‘vies’ woord is. Ik heb zolang het fenomeen De Zandloper bestaat nog nooit iets van me laten horen. Nu is de tijd rijp om, met de opgedane bagage uit het verleden, eens wat te schrijven over een jonge collega. Ik heb erg moeten wennen aan deze collega’s. Zonder te generaliseren blijken ze wat gemakkelijker, losser, egocentrischer en misschien minder creatief te zijn. ‘Het-komt-welgoed’ cultuurtje is aan het wortelen binnen onze LO/Sportorganisatie met alle plussen en minnen van dien. Voordat nu alles en iedereen op z’n achterste poten gaat staan, ga ik een lijdend voorwerp pakken met de naam van "Freek Vermulst". Uit onderstaand verhaal zal blijken dat dit vooroordeel gecreëerd is door de tijd en onbewust tussen de oren is gaan zitten. Wilde ik vroeger ook De kop Generatiekloof wordt door Freek, een gewone jongen uit het Brabantse Bakel, ontzenuwt. Hij is nog geen jaar op functie geplaatst, dus je kunt zeggen dat hij redelijk ‘vers’ is. Overigens die ‘versen’, waren er vroeger ook al. Toch heeft deze collega nieuwe stijl, zich heel snel ontpopt als een LO/Sportinstructeur zoals wij die vroeger hadden. Ik zal jullie uitleggen waarom ik de moeite neem om dit artikel te schrijven. Freek blijft zichzelf, deed ik vroeger ook! Freek praat te pas en te onpas Brabants, deed ik vroeger ook! Freek is vakman, was ik vroeger ook! Freek z’n verkering is uit, was bij mij vroeger ook! Freek is een fijn mens, was ik vroeger ook (trouwens, nog steeds!). Freek is niet te lui om te werken, was ik vroeger ook niet! Freek wil zich bekwamen, wilde ik vroeger ook! Tja, zo kan ik nog wel even doorgaan. Je merkt dat ik alleen maar over Freek praat en niet over vroeger. In het zonnetje zetten Jullie begrijpen dat ik met dit korte artikel een fijne jongen en collega even in het zonnetje wil zetten. Dat heeft hij verdiend en ik hoop dat ik nog lang van zijn vriendschap en collegialiteit mag genieten. Het feit dat deze woorden door meerdere LO/Sportinstructeurs van vroeger gedragen worden, zegt veel over Freek Vermulst en weinig over vroeger.

Freek Vermulst

Een voorbeeld voor zijn collega’s Dit bericht heeft een dubbele bodem. Freek Vermulst is een van die collega’s die de generatiekloof tussen vroeger en nu laat verdwijnen als sneeuw voor de zon. Vandaag zei Freek nog tegen me: "Ik kom morgen wat vroeger". Die woorden uit zijn mond zetten me aan het denken. Ineens begreep ik dat ‘vroeger’ zoals de LO/Sportinstructeurs van vroeger het vaak nog gebruiken, een andere betekenis aan het krijgen is! Zoals hij zich beweegt op de werkvloer, is hij een voorbeeld voor zijn collega’s binnen de LO/Sportgroep. Freek, dank je wel en ga zo door! Door smi William van Vijfeijken, LO/Sportgroep Van Hornekazerne te Weert

ZANDLOPER 14

De Pen Mijn naam is Evert Hoegen. Ik ben 42 jaar jong en werkzaam bij de LO/Sportorganisatie als medewerker postkamer (manusje-van-alles). Na mijn werktijd ben ik meestal bezig met mijn grote hobby; motorcross. Nu zullen jullie denken "hij met dat lichaam motorcross?". Nee, ik ben werkzaam bij een zijspanmotorcrossteam als monteur. Ik was eerst werkzaam als monteur bij zijspanteam Van de Brink uit Garderen. Dit team reed op nationaalniveau, maar besloot eind 1997 te stoppen. Ik werd vrijwel direct benaderd door Wilfred van Werven om als monteur mee te gaan met zijn team. Dit team heeft het voornemen alle wedstrijden voor het Nederlandse- en wereldkampioenschap af te gaan werken. Vanaf dat moment ga ik nog steeds elke dinsdag- en donderdagavond naar Oldebroek om daar de motoren te repareren en of te onderhouden, samen met nog een monteur. Bouwpakket In de wintermaanden november en december zijn we altijd bezig met het opbouwen van de nieuwe motoren. Het is namelijk bij een zijspan niet zoals bijvoorbeeld bij een solo (KTM, Honda of Kawasaki) dat zo’n ding zo uit het krat op te bouwen is. Bij een zijspan moet je alle componenten los inkopen en vervolgens als een bouwpakket in elkaar zetten. Dit is niet allemaal standaard en past niet allemaal direct, dus moet er handmatig een hoop aangepast worden. Daarnaast heb je ook nog eens te maken met de voorkeuren van de rijder en bakkenist.

testen van de nieuwe motoren. Meestal gaan we eerst een keer ergens in Nederland testen en trainen om te kijken of de motoren voldoen aan de gestelde eisen. Als dit allemaal goed blijkt gaan we meestal een paar keer een lang weekend trainen in Italië. Nu zullen jullie wel denken waarom helemaal in Italië? Daar gaan we heen omdat het daar meestal goed weer is en de banen daar vergelijkbaar zijn met de meeste banen geschikt voor wereldkampioenschappen. Dit zijn vaak banen met een harde ondergrond en met veel hoogte verschillen. De wedstrijden die meetellen In maart beginnen meestal de wedstrijden. Wij nemen deel aan de wedstrijden die meetellen voor het Nederlandse- en het wereldkampioenschap. Daarnaast rijden we nog enkele internationale wedstrijden. Het Nederlandse kampioenschap wordt verreden over zes wedstrijden, het Europese kampioenschap over één wedstrijd en het wereldkampioenschap wordt verreden over veertien wedstrijden. Gouden medaille Afgelopen jaar hebben we als team de bronzen medaille gewonnen in het wereldkampioenschap, zilver in het Nederlands kampioenschap en goud in het Europese kampioenschap. De ambities voor het seizoen 2003 zijn om deze presentaties te verbeteren. Onze wedstrijddata en informatie is te vinden op internet: www.vanwerven-piccart.nl. Dhr Evert Hoegen, mdw Ostgp LO/Sportorganisatie

Trainen in Italië Als de motoren opgebouwd zijn en alles gereed is, beginnen we meestal halverwege januari met de trainingen en het

ZANDLOPER 15

Colofon

De Zandloper is een uitgave van en voor de LO/Sportorganisatie KL. Redactie(raad) Voorzitter

kap Sjors Röttger (*06-500-61484)

Hoofd-/eindredacteur

aooi Richard Wichhart (*06-500-61213)

Redacteur

smi Mike Becker (*06-578-62833) smi Richard Hesterman (*06-529-3610) smi Jan Welling (*06-532-48163) smi André Wijnberger (*06-345-3320-419) sgt Sibyl Gassner (*06-549-64630) dhr Chris Harts - TGTF (*06-557-66416)

Redactie-Kopijadres

LO/Sportorganisatie KL Redactie Zandloper Bernhardkazerne MPC 53 B Postbus 3003 3800 DA Amersfoort Tel: PTT 033-4661213 MDTN *06-500-61213 Mobiel 06-22412928 Mail Wichhart, REM LOSPORT BDFPL E-mail [email protected] E-mail [email protected]

Kopij/brieven volgende uitgave dienen uiterlijk 14 april 2003 bij het kopijadres te zijn. Vormgeving & lay-out

Sectie Grafische Vormgeving, Frederikkazerne Den Haag

Druk

PlatijnCasparie Zwolle

De inhoud van dit blad weerspiegelt niet noodzakelijk de mening van de C-LO/Sportorganisatie. De redactie behoudt zich het recht voor ingediende kopij niet of gedeeltelijk te plaatsen. De inhoud van ingezonden brieven en artikelen blijft voor rekening van de schrijver. Artikelen uit dit blad mogen overgenomen worden mits de bron wordt vermeld.