PERU Juli 2013
Met piepende banden en blij vertrek ik van Copacabana (Bolivia) naar Arequipa. Hola PERU! Ondanks dat de grensovergang vlot gaat, gaat het in z’n geheel niet helemaal soepel. De Boliviaanse bus rijdt tot aan de grens, naar het kantoor. Daar vul ik formulieren in om vervolgens met het paspoort in de rij te gaan staan. Tot zover appeltje eitje. Bij binnenkomst in een land vul je papieren in en een deel van het document dien je te bewaren totdat je het land uit bent. Op de dag dat ik Bolivia binnen kwam, waren de formulieren op. Inderdaad, dat kan dus bij een officiële instantie. Daardoor heb ik nu een uitdaging met meneer de landsdiender die dit wil zien. Ik wijs hem op de handgeschreven letters ‘ST’ (sin ticket = zonder ticket) die in mijn paspoort toegevoegd zijn aan de stempel. Maar hij is onvermurwbaar. What to do? Het enige dat hij kan bedenken, is dat ik het opnieuw invul. Is het echt zo gemakkelijk? Weer nieuwe formulieren, wederom in de rij en een andere beambte keurt het goed. Vamos en adios! Ik ben achterop geraakt in de stroom mensen die in dezelfde bus zitten en moet een sprintje trekken naar de volgende grenspost. Een vreemde gewaarwording om dit stuk niemandsland te voet af te moeten leggen. Het volgende grenskantoor is druk en deze keer ben ik daar dankbaar voor. Zodoende kan ik achteraan in de rij aansluiten en duidelijk maken dat de bus niet zonder mij moet vertrekken. Ze hebben het in de gaten en een andere, Peruviaanse bus staat klaar. Niet vergeten om zelf de tas te pakken en over te laden. Check: ook geregeld. Al verder hobbelend in de bus krijg ik in de gaten dat er een hele groep in de bus zit en zij een soort van reisleider bij zich hebben. Handig. Ook ik volg het verhaal en interessant om inside info te krijgen. Ik heb immers toch niks te doen. Een kwartier nadat we vertrokken zijn, wijken we af van de grote weg wat ik opmerkelijk vind. De reden is dat de groep naar een belangrijk Inca-monument gaat kijken. Nu ben ik een reiziger met een brede interesse en heb geen tijdschema, maar vreemd is het wel dat een publieke bus een alternatieve route neemt. De mensen, niet behorend tot de groep, zijn dan ook not amused. Uit nieuwsgierigheid ga ik kijken waar de groep naartoe gaat. Het blijkt een grote rots te zijn met een uitgehouwen vierkant ter grote van een deuropening. De Inca’s duwden hier hun voorhoofd tegenaan in de verwachting dat het zich zou openen en zij toegang zouden krijgen tot eeuwenoude, gouden schatten. In het kader ‘niet geschoten, altijd mis’ beproef ik mijn geluk. Helaas geen Dagobert Duck-moment voor mij. De reis vervolgt zich tot Puno, de stad waar ik ga overstappen in een andere bus. Maar zo’n 5 kilometer voordat we daar zijn, geeft de bus de geest. Sta je daar op een berg met de stad in zicht maar te ver om te lopen. Nog een geluk dat het een doorgaande weg is waar we aan staan, maar niet dat daar nu zoveel auto’s voorbij komen. De enige optie is om te gaan liften. Een volgend obstakel is de betaling. Onhandig om nog niet de juiste valuta te hebben. Hoe ga ik dit eens oplossen? Door een snelle rekensom weet ik het aantal Bolivianos om te zetten naar Pesos en vraag mijn medegangers wie er wil wisselen. Ik mag in mijn handen klappen dat er iemand zo vriendelijk is. Punt opgelost: ik heb geld dus kan in een taxi. Het volgende eureka moment: een kleine personenbus komt over de heuvel, helemaal leeg. Met wat duwen en proppen passen er 15 personen in en de tassen op dak. Eenmaal op het volgende busstation heb ik geen geld meer over voor een buskaartje en de pinautomaten zijn schaars. Een zoektocht naar een geldmachine en door door door. Ik wil niet in het donker aankomen op mijn bestemming. Met wat rennen, vliegen, springen en een geduldige buschauffeur zit ik al na 10 minuten in de juiste bus. En dan eerst even uithijgen. Wat een gedoe dat reizen.
© flipflopfiles
Arequipa is een prachtige witte stad waar veel culturele uitstapjes mogelijk zijn. Het leent zich er ook uitstekend voor om simpelweg door de straten te slenteren. Wat ik dan ook graag met grote regelmaat doe. Zonder enig doel fijn om me heen kijken naar wat er allemaal gebeurt en natuurlijk naar de mensen. Ook hier zijn gratis stadswandelingen en geeft een prima mogelijkheid de stad te verkennen en andere reizigers te ontmoeten. Voordeel is dat je op plekken komt waar je als toerist niet zo snel zou komen. En een verhaal horen van een inwoner is altijd leuker dan een reisboek lezen. De gidsen verdienen aan de fooi die je na afloop geeft. En het is het waard. Zo weet ik nu dat het een spannende stad kan zijn. Het ligt in het actief aardbevingengebied en nabij de vulkanen Misti, de Chachani en de Pichu Pichu. Zeker een bezoek waard om in de buurt te gaan kijken. Ik heb het voorrecht met twee Amerikaanse vrienden op pad te zijn die daar bekenden hebben wonen. Zodoende bezoeken we de plekken die verder uit de stad liggen en je zou overslaan tijdens een kort bezoek. Ik ervaar de Peruanen als zeer gastvrije en hartelijke mensen. De vader van één van de Amerikaanse vrienden is aangesloten bij een Rotary Club welke letterlijk handen uitdeelt. Deze protheses worden gratis verstrekt aan mensen die het nodig hebben, omdat zij bijvoorbeeld met hun handen moeten werken. Zoals in Peru, met de oude ambachten, het geval is. Een prachtig initiatief en de dankbaarheid die ze uitstralen maakt het dubbel en dwars waard. Een voorrecht om dit te mogen meemaken. En door hun connecties ben ik vanaf heden altijd welkom bij de Rotary Club in Arequipa. In mijn beste backpackerkleren breng ik braaf en beleefd de avond door met de dure heren die ik nauwelijks begrijp met mijn beperkte straat Spaans. Gelukkig is 93% van de communicatie non-verbaal en dus 'altijd blijven lachen'. Ook wanneer ik persoonlijk voor deze groep wordt geroepen om het geregistreerde vaantje en cadeau in ontvangst te nemen. Een bijzondere avond met grote borden overheerlijke gerechten. Peruvianen zijn zó vriendelijk. Eerder die dag zijn er al mensen naar het hostel gekomen om een doos chocola af te geven. I like! De pret is nog niet over, want de dag erna worden we om 8.30uur opgehaald voor het ontbijt bij mensen thuis. Geweldig om een kijkje in het plaatselijke leven te krijgen. Zo vroeg op de ochtend kan ik prima zonder een grote stapel fotoboeken beginnen, maar dat doe je dan. En de gastheer is mega trots op een paar Hollandse klompen die hij vervolgens de gehele tijd binnenshuis draagt. Het lijkt me allerminst comfortabel maar daarentegen wel weer grappig. Vooral omdat ik in Nederland niemand ken die klompen bezit. De hele dag rijden we naar de beste plekken van de stad en voornamelijk naar restaurants. Alweer eten! Ze staan erop alles te betalen. Heel hartelijk en lief. Love Peru! Als bonus is er de pure, emotionele reactie van de schoonmaakster van het hostel nadat ik haar een doos chocolade geef. Onuitwisbaar! Wat een lieve vrouw en hoop er nog veel te ontmoeten. Dichtbij Arequipa ligt de Colca Canyon, een kloof twee keer zo diep als de Grand Canyon in de USA. De Colca vallei is een kleurrijk gebied met dorpjes die door de Spanjaarden ontdekt zijn. De lokale bevolking heeft nog oude tradities en eenzelfde leefwijze. Er worden meerdaagse trektochten aangeboden maar je kan het ook prima zelf regelen. Je dient een toegangsticket te kopen voor dit gebied welke een week geldig is. Hierbij wordt een kaart van de regio verstrekt zodat je zelf uit de voeten kan. Met mijn landgenoot, die ik in het hostel ontmoet heb, wordt dit een prima weekendbestemming. Niet te actief maar wel een bezoek aan de 'Cruz del Condor', het gedeelte in de kloof waar de condors zweven. Hij wil hier al eerder naartoe maar wegens ziekte kon hij niet deelnemen aan de zelf geplande tocht die hij met anderen zou doen. Hij voelt zich nu, een paar dagen later, beter en goed genoeg om de tocht te ondernemen. Nog diezelfde dag krijgt Paul de naam 'puking Paul', omdat deze dokter in spé de diagnose stelt een parasiet te hebben en meerdere malen per dag de inhoud eruit gooit. Als een ware Florence Nightingale ben ik in de weer met cola en witbrood kopen om de arme jongen beter te maken. Deze dag kan voor hem als verloren beschouwd worden en geeft mij de kans op het gemak het dorp en de omgeving te verkennen. De volgende dag pakken we de bus om de enorme canyon te zien. Onbeschrijflijk mooie panoramaviews en gigantische condors. Vanwege de thermiek komen ze naar een
© flipflopfiles
bepaalde plaats en als dwalende veertjes zweven ze door de vallei. Ik had niet verwacht zo onder de indruk te zijn van een vogel. De reis, met mijn Amerikaanse vrienden, vervolgt zich naar Cusco en ook deze keer gaat het niet zonder slag of stoot. Het gaat een lange reis zijn. We hebben een nachtbus geboekt met een ruime stoel welke bijna horizontaal gaat om heerlijk te kunnen slapen. Deze plaatsen zijn iets duurder maar zeker nog betaalbaar. Daarbij bespaar je op een nacht in een hostel en heb je nog redelijk geslapen voor je op de volgende bestemming aankomt. Omdat deze plaatsen beperkt zijn, hebben we tijdig een busticket gekocht. Maar in dit soort landen kan er altijd een kink in de kabel komen. Ook deze avond. Er is weer eens een opstand gaande. Grote rotsblokken blokkeren de weg en wij kunnen niet vertrekken. Houdt er rekening mee dat er geen aankondiging geldt voor een staking/opstand en de demonstranten geen toestemming hoeven te vragen. Het kan wel degelijk lastig zijn voor toeristen en niemand die er iets aan kan doen of er tijdig op in kan spelen. De busmaatschappij is duidelijk, en niet flexibele, wanneer we een alternatieve route voorstellen. Vreemd genoeg gaat een andere busmaatschappij wél vertrekken en daar stappen we uiteindelijk in. Hoe die er wel kon komen, is mij onduidelijk. Ik krijg het ook niet mee want ik heb heerlijk geslapen. Uitgerust komen we om 7uur in de ochtend aan in Cusco. De dag gebruiken we om een fijn hostel te vinden, de stad te verkennen en om een treinticket te kopen. Geen van ons heeft de behoefte de Incatrail te lopen waarbij je in 4 dagen wandelt naar Machu Picchu. Er is een alternatief dat evenzoveel dagen duurt en waar je verschillende activiteiten onderneemt op de weg naar je einddoel. Ook hierop wordt afkeurend gereageerd en dus is de trein de beste optie. Ik zou verbaasd zijn als iets wel vloeiend gaat. We staan voor de volgende keuze: de trein vertrekt niet uit Cuzco omdat het spoor onder water staat. Het begin wordt dus afgelegd met de bus en kan ons bij het eerste (geopende) treinstation neerzetten. Omdat wij inmiddels met z’n vieren zijn, is een taxi het beste plan. Dat geeft ons de vrijheid te stoppen bij twee plekken langs de route. Zo gezegd, zo gedaan. We spreken een paar taxichauffeurs aan en degene met de beste auto en prijs wordt gekozen. Op weg naar Aquas Caliente bezoeken we de eeuwenoude landbouwterrassen. Moray was in de tijd van de Inca’s een belangrijk centrum voor landbouwexperimenten. Het terrassencomplex heeft de vorm van een amfitheater. Mooi om van bovenaf te zien en bijzonder om erin te staan. Daarna gaan we naar een plaats middenin de bergen waar zoutterrassen liggen, Salinas de Maras. Een streep wit te midden van al het groen. Positief verrast dat we hier overheen mochten lopen. Het lijkt zo simpel, maar dit is zeker wel grappig om te doen en van dichtbij te bekijken en aan te raken in mijn geval. En toen door naar Ollantaytambo, het treinstation. Hier zijn al ruïnes te zien en uiteraard kramen vol met souvenirs. Waar toeristen zijn is handel en dus allerhande nutteloze objecten te koop. De treinreis is een circa 2 uur durende prachtige tocht in een soort van panorama coupé en eindigt in Aguas Calientes. En dan dé dag der dagen: Machu Picchu kan van de wishlist. Ik heb altijd al naar 'de verborgen stad' gewild en het heeft mijn verwachtingen overtroffen. Wat een geweldige ervaring! In alle vroegte staan we om 5uur in de rij voor de eerste bus die om 5.30u vertrekt naar Machu Picchu. Binnen 20 minuten zijn we bij de ingang waar stipt om 6uur de poorten openen. Een toegangskaart inclusief toegang tot de Machu Picchu berg hebben we de dag ervoor al in Cuzco gekocht waardoor we meteen naar binnen kunnen gaan. Het is zo onbeschrijflijk om hier als één van de eerste te zijn! Vanaf een hoog terras heb ik links zicht op de Inca-stad en vanaf daarachter tot helemaal rechts naast me ben ik omringt door bergen waar achter vandaan de zon aan het opkomen is. Het versterkt de mystiek die overal aanwezig is. Werkelijk prachtige beelden staan voor levenslang op mijn netvlies. Tussen de lama’s door vinden we onze weg naar beneden, naar de stad zelf. Met de historie in het hoofd kijk ik de imposante, eeuwenoude ruïnes. Te prachtig om te omschrijven. Na het betere klimwerk is het tijd om de Machu Picchu berg te gaan bestijgen. Maar daar laat mijn geringe conditie, mede door een slaaptekort, me in de steek. Volgens degene die de top hebben gehaald, was ik op slechts een kwart
© flipflopfiles
toen ik omdraaide. Dank je feestelijk, ik ben moe en wacht beneden naast het koffieapparaat. Ik kan een dikke vink zetten bij één van de plaatsen die ik ooit wilde gaan zien. Van Cuszo vlieg ik naar Lima om direct door te gaan naar Iquitos, de noordelijke jungle van Peru en aan de Amazone. Het is mogelijk om hier met de boot naartoe te gaan wat zo’n 5 dagen kan duren wanneer er daadwerkelijk gevaren wordt. Maar dit gaat ook op z’n Latijns-Amerikaans: ze gaan pas varen als het hun uitkomt en de afvaart kan dagen duren. Waarbij uiteraard elke dag wordt aangegeven dat ze ‘morgen’ gaan. Vliegen is dus een betere, betrouwbaardere optie. En zeker de moeite waard om aldaar een meerdaagse tour te boeken, het Amazonegebied in. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen niet precies te weten waar ik verblijf. Maar er vertoont zich een geheel ander landschap aan mijn gretige oog. Niet alledaags zeg maar. Ruige bossen, brede rivier, warm, klam en een muggenparadijs. Cindy vs de mug: 0-47. Oncharmant in kaplaarzen gestoken om de modderpoelen te trotseren laat de jungle zich zien. Een dierentuin zonder hekken. Het bezoek aan het apeneiland maakt indruk. Ik zet als eerste voet aan wal en een baby aapje ziet zijn kans schoon mij direct te beklimmen en voor dit moment mij als zijn moeder te zien. Onafscheidelijk zijn we. Buiten apen zijn er luiaards, een schildpad, slang, miereneter en vogels. In de Amazone kan ik niet anders dan helemaal opgaan in de natuur, in mijn houten hut. Ouderwets geen wifi. Volledig verstoten van de buitenwereld. Wat een rust. Het beste item hier is een zaklamp. Er is enkel van 18-21u elektriciteit en donker is écht geen hand voor ogen zien. Best spannend met al die vreemde geluiden want die zijn, zonder afleidende ruis, duidelijker te horen. En terwijl iedereen thuis veilig achter het bureau zit, ben ik piranha's aan het vissen. De hengel is een bamboestok met visdraad, aan de haak hangt kip (ik lieg niet) en laat het geheel een meter in het water zakken. Ik vang zowaar 2 sardientjes. De tweede keer ben ik meer ervaren en heb wel 3 Piranha's aan de stok. Het begint de druppelen en binnen no-time zitten we in de stromende regen. We varen naar een 'dorp' in de buurt en genieten van de gastvrijheid van de Peruanen. We zijn uitgenodigd in hun huis, mogen vragen stellen en rondkijken. Slalommend tussen de bakjes die het regenwater opvangen bekijken we de keuken welke erg karig is ingericht. De ‘slaapkamer’ zou je niet zo mogen noemen, want het is enkel een leeg hok. Ze slapen op de grond of in een hangmat. Prioriteiten stellen heeft nog wat oefening nodig. Zo is er vrijwel geen meubilair en hangen er wat hangmatten aan de balken, maar er is wél een tv! Deze heeft een eigen plank met daarboven plastic om het te beschermen tegen de regen. Gekkenhuis zeg! Ik kan me niet voorstellen dat er hier bereik is via een antenne. Vanaf het open woongedeelte kijken we naar een live voetbalwedstrijd. Die kinderen lijken niet eens door te hebben dat het pijpenstelen regent. Of ook wel, want het veld waarover het spel is verdeeld is zo groot dat de achterspelers in de modderpoel gaan liggen. De kinderen zijn hier nog kind. Geen vervanging van computerspellen of ander soortige digitale meuk, maar plezier met een bal en spelen in het water. Heerlijk om te zien! Als ik moet kiezen, ga ik niet voor grote steden. Maar het is een goede afwisseling. Ook een stad heeft veel te bieden. Voornamelijk pleinen, kerken, musea en zelfs grote winkelcentra. Lima is hier een goed voorbeeld van. En als ik er dan toch ben, kan ik er beter het maximale uithalen. Ook hier heb ik weer het geluk er in dezelfde periode te zijn als een aantal mensen waar ik eerder mee gereisd heb. Om een beetje het ‘thuisgevoel’ te creëren door met vrienden af te spreken, heb ik een aantal ontmoetingen geregeld. En zo lekker om weer mijn eigen taal te kunnen spreken. Omdat een bezoek aan een stad meer weg heeft van een stedentrip, is het ook leuker om dit met anderen te doen. En zo ga ik samen met wat mensen de must-sees langs. Wat een diepe indruk maakte is de San Francisco kerk. Deze gele, barokke kerk met klooster is gebouwd in de 17de eeuw en staat bekend om haar geschilderde plafonds, vergulde altaren, de bibliotheek (heel Harry Potter) en wandschilderingen. Maar de reden om er naartoe te gaan is voor mij de catacomben. Het mysterieuze wat dit uitstraalt heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. Dat het er zó luguber was, kon ik me vooraf niet bedenken.
© flipflopfiles
Het ligt er vol met echte beenderen. In sommige gevallen zo dichtbij dat ik het kan aanraken. Wat uiteraard niet mag. Evenals foto’s maken, maar dan ben ik ineens OostIndisch doof. Soms moet je selectief zijn om dat ene moment voor altijd vast te leggen omdat anderen het niet gaan geloven. Een put vol met schedels en beenderen waar een patroon van is gevormd bijvoorbeeld. Welke zieke geest verzint dit ook?! Absoluut een bezoek waard dus. Waar ik ook van geniet is de lange wandeling langs de soort van boulevard. Tijdens het lopen heb ik een eindeloos zicht op de zee, passeer ik de grappigste standbeelden en sportende mensen. Van paragliden, hardlopen, fietsen en rollerskatend. Wat me breeduit doet lachen is een skateboardende hond. Zijn jullie hier helemaal mesjokke geworden?! Ik pakt de energie op om naar de volgende bestemming te gaan. Nog zo'n beroemd fenomeen en ook mysterieus zijn de Nazcalines, toegevoegd aan de werelderfgoed-lijst. De figuren zijn gemaakt door de indianen en liggen er al honderden jaren. Omdat het gebied droog is en vrijwel windstil, zijn de geogliefen goed bewaard gebleven. De beroemde tekeningen kunnen wel 275m groot zijn en maximaal 30 cm diep. Het zijn o.a. vogels, spin, aap en een hond. Het dierenrijk is goed vertegenwoordigd. Een knap staaltje werk als je het mij vraagt! Vanuit de lucht zijn ze het beste te zien. Dus strijk ik een hand over het hart dat ik wéér niet kan uitslapen (voor degene die denken dat reizen bestaat uit feesten en uitslapen....is niet waar) en stap in een klein vliegtuig. Na wat afdingen heb ik de vlucht en transport er naartoe voor € 60,- gekregen i.p.v. €80. Geldt alleen voor dames (ik heb het niet verzonnen) Adembenemend hoe mooi de afbeeldingen zijn gemaakt, duidelijk te zien en zo groot ook. De fotocamera mag mee maar het is moeilijk fotograferen omdat de zon erop staat. Daarnaast gaat het redelijk snel in 20 minuten en ik blijf constant op mijn uitgereikte folder kijken welk figuur ik op de grond moet zoeken. Minder leuk feit is dat ik vooraf op de weegschaal moet. Een shock. Ter verdediging voer ik aan dat ik in de avond gewogen ben! Per direct ben ik op crashdieet. Maar dat doet niks af aan hoe ik hier geniet van alle bijzondere historie, ontmoetingen en gewoon van iedere nieuwe dag. Carpe Diem! Tijd voor wat sportieve ontspanning na alle culturele bezoeken. En dit vind ik in Huacachina, een oase middenin de woestijn. Precies wat het is. Rondom een klein meer zijn een paar hostels & restaurants gesitueerd en er is één straat. Werkelijk helemaal rondom zijn zandduinen. Echt te gek. Vanuit Nazca ben ik naar Ica gegaan. Dit is een wat grotere stad van waaruit de taxi’s naar Huacachina gaan. Dit duurt een kleine 10 minuten. De aankomst is al briljant. Vanuit de stad rijd ik een doodnormale soort van buitenwijk in en de weg lijkt zich te vervolgen de bergen in. Eenmaal de eerste zandduin gepasseerd doemt de oase op. Een geweldig zicht van bovenaf. Dit beeld zou ik de volgende dag, tijdens het sandboarden, vanaf de andere kant gaan zien. Dit is namelijk de reden dat veel toeristen hier komen. Er is verder weinig anders te doen. Het is even zoeken tussen de aanbieders en vervolgens is het een kwestie van een keuze maken. De buggyrit over de zandduinen is al fantastisch. Snel, steil naar beneden en plankrecht omhoog. Ze maken er een spektakel van nog voordat de hoofdact begint. De boards zijn niet zoals een snowboard. Die overigens wel beschikbaar zijn tegen een meerprijs en dien je al in het dorp te regelen. Wat ze bij zich hebben is een plank met klittenband voor over je voeten, mocht je willen gaan staan. Beide varianten probeer ik, maar op je buik op de plank de zandberg af is veel spectaculairder. Wat gaat dat snel!! De dagen erna ga je het zand nog overal vandaan halen. Niet enkel je kleding en schoenen, maar ik snuit zakdoeken vol zand en er komen wattenstaafjes vol zand uit mijn oren. Voor de lenzen dragers: geen goed idee. En nu ik eenmaal de smaak van het sportieve te pakken heb, sla ik door in mijn enthousiasme. Ik ben ondertussen in Huaraz, ten noorden van Lima. De uitvalsbasis wanneer je trekkings wilt maken. Ik slaap er in een verschrikkelijk hostel. Het is oud, vies en heel karig. De ‘keuken’ is een hoek van 2 m² in de woonkamer/gang, een kookplaat op de koelkast en keukengerei komen regelrecht uit het leger van 40 jaar
© flipflopfiles
geleden. De afwas kan op dak gedaan worden aan een kraantje boven een betonnen bak. Wel voor 18uur doen, want anders is het er pikkedonker met (struikel-)gevaar voor eigen leven. Ik sta al op het punt de volgende dag te vertrekken maar de aardige backpackster, die er werkt, doet me een goede aanbieding om de volgende dag op een mooie trekking te gaan. Ach, 3 uur omhoog en 2 uur naar beneden wandelen kan ik best aan. Ware het niet dat dit niet geheel de waarheid zou zijn. Note to myself: never again hike any longer than 3 hours! Vooral wanneer je een fanatieke gids hebt die bonus uren geeft. Dat maakt een totaal van 7 uur klimmen over een steile, rotsachtige berg en verschrikkelijke grintpaden naar beneden. Mijn doorrookte alcohol lijf kan dat niet aan. Meer dan eens verdraai ik mijn enkel en bezeer mijn knie in een glijpartij. Maar het doel is om het verborgen ‘Lake 69’ te bereiken en het is het volledig waard. Op de weg er naartoe worden we getrakteerd op prachtige uitzichten op verschillende meren, besneeuwde bergentoppen en een fraaie omgeving. Genoeg met dat wandelen in de bergen, het is tijd om te relaxen in een surfdorp. Vlakbij Trujillo ligt Huanchaco. Een klein dorp langs de kust. De meeste gaan hier naartoe om te surfen of Spaans te leren. Ik voor geen van beide. Wat doe ik hier eigenlijk? Niet zoveel dus. Wandelen, boek lezen, beetje kletsen en naar de nabijgelegen stad. Op de weg er naartoe ontdekt ik de ruïnes van Chan-Chan. Dat vraagt om een uitstapje. Een groot stuk grondgebied dat vroeger de hoofdstad van het Chimú-rijk was. Het blijkt ook nog op de werelderfgoed-lijst te staan. Het zijn de overblijfselen van negen grote lemen paleizen. Ieder paleis werd gebouwd voor één heerser en bevatte een ceremonieel gedeelte, een leefgedeelte en een begraafplaats. Met het sterven van de heerser werden zijn 90 vrouwen samen met hem begraven en veranderde een paleis dus in een mausoleum. Van de negen paleizen is alleen het zogenaamde paleis van Tschudi goed bewaard gebleven. Ik loop hier door een doolhof van meters hoge muren en heb mijn fantasie nodig om hier een stad van te maken. Het prettige aan alleen reizen of een bezienswaardigheid in je eentje te ontdekken, is dat je de tijd aan jezelf hebt. Dus dwaal ik langs de ruïnes en kan heerlijk dagdromen over wat hier vroeger is geweest en hoe het leven was. Mijn eigen film creëren zeg maar. Met m’n bol in de zon, op m’n gemak foto’s maken en bepalen wanneer ik waar wil zijn. Geen enkele vorm van stress. Dat kennen ze niet in deze landen. Het lijkt een ongeorganiseerd chaos, maar niets is minder waar. Mensen weten heel goed waar ze mee bezig zijn en werken hard. Ik zal ze niet direct commercieel noemen, maar ze weten waar de centen te halen zijn. Vanwege het ontbreken van een agenda, geen verplichtingen en het feit dat er überhaupt niet veel te doen is, maakt Huanchaco een fijne uitvalsbasis. In de avond is er voldoende vertier te vinden. Zo neem ik deel aan een pubquiz waarvan de opbrengst naar het goede doel gaat. Volle bak met zo’n 30 backpackers en is een ongedwongen manier om mensen te leren kennen. Het geheel zat goed in elkaar met veel verschillende opdrachten en er is daadwerkelijk geld opgehaald. Mede doordat ze onderwijl koekjes verkopen en het aantal meetelt in de puntentelling. Een hilarische avond. Maar er is een tijd van komen en gaan. En ik ben onderweg naar het volgende land, dus de reis zet zich voort richting het noorden. Richting Ecuador zijn er twee opties qua plaats om te stoppen: Mancora en Tumbes. Ik kies voor de laatste omdat Mancora een gelijkenis vertoond met de het Spaanse Lloret del Mar en ik me niet in de situatie wil plaatsen waar ik me oud ga voelen. Maar bij aankomst in Tumbes blijkt dit niet aan zee te liggen. Iets wat wel de minimale voorwaarde is. De stad zelf is zo weinig aantrekkelijk dat ik het niet eens in overweging neem. De vele taxi’s en tuktuks hebben voor mij de uitkomst, want zij willen me allemaal voor ‘een mooie prijs’ naar Zorritos brengen. Ik besluit de bus te nemen en de aanwezige mensen op straat helpen me erbij. Toch fijn dat er hulp in de buurt is als ik weer in een onbekende plaats ben. En zo kom ik aan in een kleine kustplaats waar de hotels/resorts opgesteld zijn langs de kustlijn. Ik heb in ieder geval geen vraagteken waar ik moest gaan zoeken. Het moment dat ik het 'hotel' binnenloop, weet ik dat het een nieuw verhaal gaat opleveren. Ondanks de vriendelijke inspanningen van Alfredo, de kleine oude meneer met twee verschillende kleuren ogen, komt het niet tot een goed
© flipflopfiles
einde. Na wat onderhandelen over de prijs, komen we tot overeenstemming. De schat is al beneden om koffie te halen en komt met een broodje erbij terug. Die weet wat ik nodig heb! Niet te drinken natuurlijk, maar uit beleefdheid neem ik wat slokken en het broodje verkruimel ik dusdanig dat het lijkt alsof ik ervan gegeten heb. De kamer is niet ideaal. Zo is er geen warm water, maar wel een balkon met bank en uitzicht op zee (langs het gebouw kijkend). Wanneer de vrouw des huize zich aandient, is het hommeles in de tent. Deze temperamentvolle dame geeft als argument dat de kamer niet schoon hoeft te zijn aangezien ik slechts de helft betaal. Nu kan ik simpelheid waarderen tenzij het om hygiëne gaat. Daarnaast is haar logica onlogisch en mijn amigo Alfredo ziet de bui al hangen en gaf me het geld terug. Rugzak weer op en door. Een alleraardigste meneer, een ex-politieagent blijkt later, helpt me aan de beste plekken. Nogal 'overpriced', maar de nieuwe hut is stukken beter! Aan het strand, kleine opzet, gezellig aangekleed en met privéstrand. De eigenaar spreekt enkel Spaans en dat zorgt voor wat opgelaten momenten en veel glimlachen. Waarom spreekt men niet de woorden die ik heb geleerd op school? Voor de volgende dag heb ik een bus geboekt naar Ecuador. Tijdens het kopen van het ticket, de dag ervoor, cirkelden de verkopers als haaien om me heen. Dat is daar gangbaar en daardoor zijn de hekken van het busstation ook gesloten. Ze kunnen niet op het terrein komen. Nu koop ik enkel mijn tickets op een busstation en nooit op straat. Hun argument was dat ik NU bij hun moest kopen, want de grens zou dicht gaan en de anderen zouden me oplichten. Toch maar even binnen geïnformeerd en er werd me verzekerd dat dit allemaal onzin is. Mijn ticket zou me in de eerst volgende plaats over de grens zetten waar ik over zou stappen naar mijn einddoel. De volgende dag neem ik de bus van mijn strandhut naar de grote stad. Ik stap uit en moet nog een paar straten lopen. Eenmaal uit de bus staan de goudzoekers er direct en in plaats van een tuktuk stoppen ze me in een taxi. Ik leg duidelijk uit dat ik naar het busstation wil, maar rijden het voorbij. Ik probeer me los te breken uit het koetjes kalfjes verhaal en een duidelijke opdracht te geven. Ook hier krijg ik wederom het onzinverhaal over de gesloten grens maar geen zorgen. 'Nee, wíj kunnen je wél over de grens zetten en dan neem je een bus. Is slechts US$ 40!' 'NO, ik hèb al een ticket gekocht!' Volgens de heren is dit maar een half ticket. Ze blijven maar doorrijden en begrijp niet wat ze me nog meer vertellen. Wel hoor ik ze tegen elkaar zeggen dat ik ze nu ineens niet meer begreep. ‘Hey gast, ik begrijp je Spaans maar niet de intentie.’ En zo moet ik snel met een plan komen om me los te maken uit een rijdende taxi met twee mannen die duidelijk een ander doel hebben. Ik gooi het plan om: ik prijs ze om hun slimme actie en ga graag naar het busstation om daar het geld van mijn reeds gekochte ticket terug te vragen zodat ik hun kan betalen. Uiteindelijk draaien ze om en rijden terug. Het volgende kwaad: mijn deur zit op slot. Ze willen eerst geld zien voordat ik uitstap. Oké, houd het hoofd koel. En nu? Ze vragen aanzienlijk meer dan de € 2,- naar het busstation. Het enige dat ik kan bedenken is te liegen dat mijn portemonnee in de grote tas zit en die ligt in de kofferbak. Eenmaal uit de auto en met de backpack op mijn rug heb ik ze heel duidelijk gemaakt dat ik geen cent ga betalen. Stemverheffing en pittige blik doen in elk land hetzelfde. Gelukkig haal ik de bus nog, heb ik het juiste ticket en gaat de grensovergang soepel. Ook weer overleefd! De reis vervolgd zich naar Ecuador. Wil je meer lezen, dan kan je het verhaal downloaden op ‘verhaal file’ pagina De afbeeldingen van deze reis vind je door onder het tabblad ‘foto’s’ op het land te klikken Andere interessante files: Reisroute Peru Land info file Peru Info file accommodatie boeken Info file vliegticket boeken Paklijst
© flipflopfiles
