WELCOME TO CANADA September 2010
Canada begint verrassend. Het ontvangst op het vliegveld van Toronto is minder gastvrij dan ik verwacht. De douane mevrouw vindt mij klaarblijkelijk verdacht en na een vragenvuur word ik ook nog apart genomen. Nog eens twintig vragen en een bagagecheck later laten ze me door. Waarschijnlijk omdat ik niet onder de indruk ben. Aan geld komen gaat ook niet soepel. Dat lukt pas na meerdere pogingen, afwisselend met twee passen en verschillende pinapparaten. Ik zie een bestaan als landloper al aan me voorbij flitsen. Dan gaan ze aan de grensovergang gelijk krijgen... Mooi niet. Na verwoede pogingen krijg ik eindelijk geld uit een vervloekte apparaat en ben met piepende banden naar een willekeurig hostel vertrokken. Vol...Vol? Ja. En alle andere in het centrum ook. Oh...en nu? De suggestie van mevrouw om het Hilton te boeken, sla ik beleefd af. Het laat me geen andere optie dan als een echte backpacker lopend door de stad te trekken en te speuren naar de verborgen plekken. Ik wil bijna gaan logeren bij de kerel die op straat voor het goede doel zieltjes wint en mij zijn bank heeft aangeboden. Maar dan zie ik de blauwe pakken van de KLM. Ik trek de stoute schoenen aan en ga er naartoe. Zij zijn mijn reddende engelen; ik krijg een gratis kamer in een 5-sterren hotel, voor mij alleen! Diezelfde avond ga ik met de KLM-club op stap naar een Irish pub waar grote pints op tafel komen. Deze keer kan ik dat niet zo goed handelen, aangezien ik niet veel heb gegeten. Daarnaast heb ik de grenzen qua sportiviteit overschreden door drie uur rond te lopen met een 16kg zware rugzak. Maar deze avond wordt nog lucratief: ik sta buiten te roken met o.a. een steward die, vanwege andere werkzaamheden voor de vliegmaatschappij, langer in Toronto blijft dan de anderen en biedt aan dat ik, de andere dagen, op zijn kamer mag logeren. Maar eerst languit op mijn privé megabed en morgen genieten van een uitgebreid, gratis ontbijt. De volgende dag zouden we aanvankelijk met drieën naar de Niagara Falls gaan, maar dat worden er zes. In een grote huurauto rijden we naar een leuk, typisch Canadees dorp. Zo idyllisch dat het een filmset lijkt. Er is een winkel die een jaar rond kerstartikelen verkoopt. Net wat je nodig hebt. Na het jaar ervoor de watervallen in Argentinië te hebben gezien, ben ik enigszins verwend. Deze Niagara watervallen, welke ik heb gezien vanaf de Canadese zijde, zijn ontzettend mooi. Het zijn er drie. Maar veel reizen maakt dat ik ongewild toch ga vergelijken en er is, als gretige toerist, altijd een wens naar beter & mooier. Maar ze zijn zeker de moeite waard, begrijp me niet verkeerd! Een indrukwekkend verhaal is dat Annie Edison Taylor in 1901, op haar 63ste verjaardag, de eerste persoon was die van de waterval gegaan is en het overleefde. Dit deed zij in een houten ton en was nagenoeg niet gewond. Dat is pas girlpower! We dineren heerlijk bij een golfclub aan het prachtige meer (little underdressed) en gaan pas laat in de avond terug in het hotel. Een spontane, lange dag en zo leuk dat ik er nog niet mee kan stoppen. Nog een klein afzakkertje in de kroeg nu we er toch zijn. Met twee crewleden duik ik het nachtleven in. Stipt sluitingstijd worden we eruit geveegd (ook overzee werkt het zo). De dag erna word ik verblijd met een ontbijt (ik was een soort van illegaal in het hotel) en gaan daarna met drieën rondlopen door Toronto. Het is de grootste stad van Canada, grenst aan het Ontariomeer en is de hoofdstad van de provincie Ontario. Toronto wordt vaak genoemd als een van de meest leefbare steden ter wereld, onder andere door de milieuvriendelijkheid, hoge welvaart en relatief weinig misdaad (vergeleken met andere grote steden). Het heeft een gemêleerde bevolking, omdat de stad veel immigranten van over de hele wereld heeft aangetrokken. Naast musea en theaters zijn er veel winkels en horeca. Een prettige stad vol mogelijkheden. Een heerlijke 25 graden met een stralende zon maakt het geluksmoment in deze mooie metropool compleet. Deze heren, die al vele keren in deze stad zijn geweest, weten de leukste plekken. Over de Yonge Street, deze straat stond lange tijd in het Guiness Book of Records als de langste straat van de wereld, gaan we naar een adembenemend mooie campus. Net als ik die ken uit films. Met fraaie bloemen versierde historische gebouwen behuizen onder andere een bibliotheek, studentenverenigingen, muziekzalen en natuurlijk klaslokalen. Tussenin is een goed onderhouden park waar studenten
© flipflopfiles
rondlopen, zitten en liggen op het gazon. Aan het einde is een sportveld, waar we een tijd naar een basketbalwedstrijd kijken. Aan de overkant van de straat is een lange trap omhoog naar een kasteel. Niet heel spectaculair maar de (verzonnen) uitleg van één van de heren is zeer amusant. Toronto heeft ook een CN tower en was voorheen het hoogste vrijstaande bouwwerk ter wereld. Voor diegene die geen hoogtevrees hebben, het biedt een panoramaview over de stad en baai. In deze laatste kan je ’s avonds voortreffelijk eten in de verschillende visrestaurants. Ik heb mijn culinaire ervaring uitgebreid door kreeft te eten. Vers en overtreffend heerlijk. OOGVERBLINDEND OTTAWA Na een paar dagen reis ik met de bus door naar Ottawa, de hoofdstad. De gehele stad doet sprookjesachtig aan doordat het zo goed onderhouden is en door de karakteristieke panden. Waaronder regeringsgebouwen, met het parlementsgebouw als de bekendste. De enorme historische complexen liggen op een heuvel, prachtig gelegen aan het water en voorzien van perfect geplaatst flora & fauna. Breng een park met bloemen aan en het is de garantie voor eekhoorns. Ze zijn overal! Ook in Ottawa is het warm en eigenlijk te benauwd voor een stadstoer. Uiteraard kan ik dat niet nalaten en wandel op mijn gemak langs de rivier en de imposante bouwwerken. Er zijn overal leuke mensen. Oprecht vriendelijk en aangezien ze Engels spreken, kan ik er fijn mee communiceren. Ze begrijpen mijn humor ook nog en zo lachen we heel wat af. In de avond is de temperatuur nog zeer aangenaam en ik besluit naar de lichtshow te gaan op Parliament Hill. Adembenemend en zeer indrukwekkend. Een compleet uitgevoerde artshow geprojecteerd op de reusachtige kerk en voorzien van passende muziek. Met open mond lig ik op het gras en laat het overweldigende me overkomen. Mijn hersenen hebben zich losgekoppeld van mijn mond: speechless. Ongekend! Voor de liefhebbers, het heet Mosaika en meer info is te vinden op http://www.pch.gc.ca/eng/1379439870049 De accommodatie is niet om over naar huis te schrijven, met uitzondering van de veranda voorzien van relaxbanken en -stoelen. Prima om een goedkoop bed te hebben en mensen te ontmoeten, maar voor volgepropte gedeelde kamers in hostels lijk ik echt te oud. Afhankelijk van de gesprekspartner pas ik mijn leeftijd aan naar keuze. En wie het niet geloofd....keep away. In het vorige hostel houdt een grote, dikke Hells Angel me niet tegen hem te voorzien van feedback. Die pannenkoek ligt zo hard te snurken dat ik een blauwe voet heb van tegen zijn bed schoppen. Met als gevolg dat ik hinkelend door de stad ga. Overal is gratis wi-fi beschikbaar en dat is te merken. Waar ik naar een hostel ga om gezellig onder de mensen te zijn, kom ik bedrogen uit: alle 'arme' backpackers hebben een notebook/laptop mee en gaan helemaal op in de digitale wereld. Waarom nog op reis gaan? Blijf lekker thuis zodat je live met je vrienden kan praten. Da's toch veel leuker. MAGNIFIEK MONTREAL Montreal it is! Na ruim een week in Canada ben ik op de derde bestemming welke op mijn lijst van must-sees staat. Het is hier geweldig. Parijs in Canada! Maar dan zonder Eiffeltoren. De Notre Dame is er wel. Allure, levendig, groot(s), culinair en chique. En weer warm. Ik hou ervan. Nadat ik per taxi (de luie toerist) een hostel heb gevonden, nodigt de stad uit tot een persoonlijke kennismaking. Met de onafscheidelijke kaart in de hand word ik een mondaine zwerfster. Onbestemd door de straten zwevend en met verbazing over al het moois sla ik the big city gade. WOW! Schilderachtige, asymmetrische stegen bestraat met kinderkopjes. Prachtige bloemen sieren het straatbeeld, standbeelden verwijzen naar de historie, gebouwen naar de veroveraars en de kunst naar het heden. Een Frans/Engelstalige inwoner spreekt me aan en geeft me een citytour. Kan je het beter treffen?! Hij laat me ‘the places to be’ zien en waar ik in de avond moet terugkeren. Met het laatste beetje energie ga ik dat ook doen.
© flipflopfiles
Ook dit jaar kan ik mezelf weer verbazen over mijn activiteit. In het kader 'je lichaam is een tempel' kan ik die zwijnenstal van mij wel eens aardiger behandelen. Daar waar de meeste zondigen (qua eten...) op vakantie, eet ik nu gezond (dat 'groen' en fruit). Daarnaast kan ik zonder te trainen gemakkelijk de 4-daagse lopen, op slippers welteverstaan. En rennen wanneer er hulpdiensten voorbij komen, want dat is hier een kwestie van hollen. Zelfs voor een bocht minderen zij geen vaart. Als we Toronto buiten beschouwing laten, kunnen we concluderen dat de brouwerijen geen extra omzet halen uit mijn komst naar hun land. Sapjes en water voorzien mij van de nodige vochttoevoer. VANCOUVER ISLAND Je weet dat je helemaal hebt toegegeven aan de vakantie wanneer je van alles vergeet. Zoals dag, datum en tijd. Het maakt weinig verschil want deze factoren doen er niet toe op Vancouver Island....Ik heb er geen woorden voor. De schoonheid, puur natuur, rust, weidsheid... Het heeft me stil gekregen. Na een goede tip van het plaatselijke toeristen informatiepunt, rijden we naar een afgelegen plek in het bos. Hier huren we een appartement in een soort van groot, houten chalet. Binnen is het modern, smetteloos en de kleine ruimte is praktisch ingedeeld. Er zijn schone bedden en de badkamer heeft een jacuzzi. Relaxen kan op het balkon van de berghut. Het staat aan de rand in de bossen en beneden is de zee. Ieder zal het erover eens zijn dat ik deze plek nooit meer mag verlaten. ’s Avonds is het, onderuit in de lounge stoel met een wijn in de hand en het hoofd in de zon, goed vertoeven. Een ruisende zee die aanspoelt op het privéstrand, kletsen, genieten en de ongedwongen vrijheid ervaren. Kan het beter?! Voorafgaand aan dit paradijs gaat een vlucht van Montreal naar Vancouver. Een Nederlandse vriendin, die er ook op vakantie is, kwam me in de huurauto afhalen van het vliegveld. Eigen vervoer is een geweldige luxe en onmisbaar op het eiland. Denk niet aan een leuk klein eiland á la Texel, want Vancouver Island heeft de afmeting van geheel Nederland. Maar dan met véél minder mensen. Een oase van rust. De prachtige overtocht, van circa 1,5 uur met de ferry, naar Nanaimo is op zichzelf al een mooie onderneming. Genieten! Vanuit daar zijn we niet naar het toeristische Tofino gegaan maar naar het vredige Ucluelet. Al lopend verkennen we de omgeving en ik kan zeggen dat het nog het meest lijkt op Nieuw Zeeland. Ook hier is het groen, een aangename temperatuur (rond de 20 graden in september), bergen, water en aardige mensen. Zó vriendelijk dat ze ons waarschuwen voor beren die gesignaleerd zijn een paar dagen terug. Toch fijn zo’n mededeling, maar het wandelt een stuk minder ontspannen. En inderdaad, bij de entree van het park is een plastic flyer op de boom bevestigd welke, ondersteund door een foto, aantoont dat er net twee dagen ervoor een beer is waargenomen. En laat ik een keer niet stoer doen en mijn gezond verstand gebruiken: dit win ik niet. De tip die we krijgen om beren op afstand te houden, is geluid maken zodat ze weten waar je bent. Met twee kwebbelende dames is dát het probleem niet. We komen er ongeschonden vanaf doordat Brutus Beer zich verscholen houdt. Een heerlijk geurend bos en mooie uitzichten maakt de ervaring compleet. De dag erna zijn we toch nieuwsgierig en gaan een kijkje gaan nemen in Tofino, in het bijzonder de haven. We verheerlijken ons aan de exclusieve jachten die daar liggen. Onderweg, midden in het bos, stoppen we omdat we zoveel auto’s bij elkaar zien dat wij vermoeden dat er iets te doen is. En een highlight overslaan is een overtreding, dus stappen wij uit. Niet wetend wat ons te wachten staat. Na een korte wandeling, het bos in, zien we waar het om te doen is. Zonder meer de dikste en hoogste boom die ik ooit heb gezien en waarschijnlijk zal zien. Als imitatiedwerg lijkt, gezien door mijn ogen, alles al groot maar dit is ongekend. Leuk, foto maken en doorrrrr. Op naar de wijnboerderij. Het fijne hiervan is dat het vaak in een prachtige omgeving ligt. En zo ook hier. Tussen de zonnebloemen door struinen wij richting het uitnodigende gebouw. Een deskundige dame legt ons van alles uit over de druiven, het landgoed en het verwerkingsproces.
© flipflopfiles
Ondanks dat ik dit al vele malen heb gehoord, blijft het interessant. En natuurlijk lekker om (gratis) te proeven. We nemen een fles mee, voor later. Het eindstation die dag is Victoria, een grote stad waar ook het parlementsgebouw van de koningin is. Met dit in het achterhoofd is het te verwachten dat het er ook hier keurig uitziet. En toeristisch. Vele winkels en zelfs een souvenirmarkt. Maar zeker een bezoek waard, al is het enkel voor de cafés en restaurants met plaatselijke delicatessen. Toch gaan we morgen weer verder op het eiland. Ongetwijfeld wachten er nog meer idyllische plaatsen op ons. Ik kan niet wachten! CANADIAN SPEEDTICKET Dat mijn monsterlijk autogedrag tot ver over de grens gaat, heb ik vandaag bewezen. Hier zijn ze overigens wat coulanter en wel onder de indruk van wapperende haren en een lieve lach op een droevig, geschrokken gezicht. Het gaat als volgt: op de terugweg naar het vasteland besluiten we te gaan eilandhoppen. Dit als alternatief voor weer een lange ferry overtocht. Op Salt Spring Island ontmoeten we twee Nederlandse dames waarvan één van hen, grenzend aan het koffiehuis, een voetreflex-praktijk heeft. Mijn vriendin wil dit doen, maar we hebben beide niet voldoende geld bij ons. Dus bied ik aan om in de tussentijd naar het centrum te rijden en te gaan pinnen. Binnen een minuut ben ik gewend aan de auto zonder stuurbekrachtiging en welke een automaat is. Mijn reismaatje heeft tot nu toe alle kilometers gereden, omdat de auto enkel op haar naam staat. Dat is blijkbaar makkelijker en ze vindt het niet erg om te rijden. Ik denk even drie km te gaan rijden. Ik ben serieus nog geen 300 meter verder of ik word al van de weg gehaald door twee agenten. Trouwens de enige twee op dit piepklein eiland. De gevraagde autopapieren kan ik tussen onze rotzooi niet vinden, mijn rijbewijs helaas wel. Deze overhandig ik braaf, begeleid met het (eerlijke) verhaal dat dit mijn eerste kilometers in de auto zijn in Canada. Het argument waarom ze me van de weg halen, is dat ik over de 30 km/uur rijd terwijl het een schoolzone is. Ik zie in de verste verte geen schoolgebouw, maar zo is dat in het beboste Canada. Dat de kinderen om half elf in de ochtend vast en zeker in het klaslokaal zitten, doet niet af aan mijn overtreding. Ik betuig mijn spijt en beloof ze beterschap. Na een beraad van vijf minuten tussen de twee heren, kom ik weg met een waarschuwing i.p.v. 253 Canadian Dollar boete. Achteraf zou blijken dat ik de boete nooit zou hebben ontvangen, want daar waar het rijbewijsnummer ingevuld moet worden, stond geschreven: r.i.j.b.e.w.i.j.s. Voor één keer ben ik blij dat mijn taal vrijwel nergens wordt begrepen. Door de besparing van 190 euro kan ik die nacht gewoon in een hotel slapen. Voordat we de boot terug nemen naar het vaste land, genieten we eerst van een massage. Er is immers wel wat stress weg te knijpen bij me. In de avond vieren we de laatste avond van mijn vriendin en proosten we met heerlijke wijn op de goede afloop. De laatste dag hebben we nog tijd om naar het Stanley park te gaan. Een geweldig groot en mooi park in het centrum van Vancouver, vrijwel volledig omgeven door water. Een soort van schiereiland waardoor je er (bijna) omheen lopen langs de zeezijde en wanneer je wilt kan je ‘erin’ piepen. Ongelooflijk dat dit bestaat in een stad. Het geeft zoveel rust want hier kan je uren wandelen, liggen, fietsen en skeeleren. Waar ik denk dat wij in Nederland in een regeltjesland wonen, weten ze er in Canada ook raad mee. Het voetpad is gescheiden van het fietspad en op beide is de richting aangegeven. Wij Dutchies zijn blijkbaar ondoordacht gaan lopen, want lopen tegen het verkeer in. Als ogen zo groot als schoteltjes, omdat het er wonderschoon is, ga ik niet op een richting letten. Het park heeft een groot meer, metershoge bomen, een grote verscheidenheid aan kleurrijke bloemen & planten en een grote variatie aan dieren. Hier zie ik voor het eerst stinkdieren van dichtbij. Ik maak ze maar niet kwaad … Overigens heeft niemand hier stress. Niet alleen zijn de mensen super aardig, ze zijn relaxt. Maar Canada is naar mijn mening het land van de nutteloze banen. Overal is wel iemand voor. In de winkel is er iemand die afrekent en de ander stopt het in de tas. In een restaurant is er iemand die
© flipflopfiles
je naar de tafel brengt, een ander neemt op, de collega brengt het drankje/eten en de laatste rekent af. En zo nog legio voorbeelden. Van Vancouver vlieg ik naar Calgary. In mijn beleving een deprimerende stad. Ik loop er één dag rond om te concluderen dat het een industriële werkstad is en niet veel te bieden heeft aan de toerist. De liefhebbers kunnen naar het Olympisch park gaan en cultuursnakkers zullen niet echt aan hun trekken komen. Er is een oude bibliotheek en theater. Verder nog een dierentuin, musea en een (uitkijk-)toren. Maar ik mis de sfeer. Er is een mogelijkheid tot winkelen, wat je voor het troost-shoppen-effect zou kunnen doen. Met versnelde vaart vertrek ik dan ook zo rap als mogelijk naar Banff. Wat een wereld van verschil. Ondanks dat ik er met zonnig weer ben, zie ik duidelijk dat dit een skidorp is. De opzet, de houten huizen en omringt door bergen. Ik logeer in een gezellig opgezet hostel waar ik meteen contact heb door het basketbalspel dat op de binnenplaats gespeeld wordt. Met mijn twee turven hoog word ik niet als concurrentie gezien en mag meespelen. Die avond word ik ingewijd in de Canadese keuken. Traditioneel fastfoodeten is hier Poutin: friet bedekt met verse kaas, gedrenkt in jus. Door er enkel naar te kijken, zit het vet al op mijn heupen. Maar ik laat het me heerlijk smaken. Omdat het voor stappen te vroeg is, en er niks anders in het skidorp Banff te doen is, gaan we bingo spelen. Tot mijn verrassing is de zaal goed gevuld en het merendeel met jongeren. Waarschijnlijk vanwege de aantrekkelijk geprijsde alcoholische versnaperingen. Ik moet er in ieder geval enorm gelachen. Evenals de ‘gebruiken’ hier. Ik word ingewijd in de drinkgewoonte van Banff. Letterlijk een ontgroening door een vreemd groen drankje, gemixt met red bull. Ook dit hoort bij het ontdekken van een land. ME, MY ALL-STARS AND THE MOUNTAIN Met recht kan ik trots zijn op mijn enorme inspanning en het bereiken van de top; letterlijk. Ik dacht ‘even’ te gaan hiken met twee Duitse dames. Een prachtig panoramauitzicht wordt mij beloofd en zo sta ik ongeoefend en met mijn non-'conditie' aan de voet van een reusachtige berg. Een voorbijganger schat in dat het ongeveer twee uur gaat duren als je het op je gemak doet en onderweg foto's maakt. En zo begin ik optimistisch aan de grote klim. Er is geen keurig wandelpad, maar een steil, smal kronkelig bospad van zand en stenen. Elke kei lijkt zich door mijn gympie te boren en na 2,5 uur ben ik het echt wel beu. De tegenstrijdige berichten als 'je bent er bijna' of 'nog 5 bochten' en 'zeker nog een half uur' maakt mijn stemming niet beter. Wat heb ik het warm, pijnlijk verkrampte benen en een lamme schouder van een veel te zware tas en jas. Maar... I DID IT! Inderdaad een buitengewoon uitzicht en een restaurant op de top. Één van de Duitse meiden beloofde me een biertje als ik boven zou komen en die belofte heb ik dankbaar aangenomen. Op de terugweg doen we een plonsje in de hot springs om de spieren rust te geven. Neemt niet weg dat ik de dag erna bijna niet kan lopen... Van Banff val ik in de volgende verwondering in Lake Louise. Een oogverblindende omgeving. De weg er naartoe is een avontuur op zichzelf. Ik ben met twee meiden die hetzelfde, gedateerde blijkt later, busschema hadden. Nu gaan de bussen niet zo heel vaak en wanneer je er dus één mist, kan je uren wachten. Dan gaan we niet meer op een acceptabele tijd aankomen, dus besluiten we te gaan liften. Bij het busstation krijgen we karton, een viltstift en worden hard uitgelachen. Met onze bestemming op een afgescheurd stuk van een doos staan we hoopvol langs de kant van de weg. Geheel ongevaarlijk. Zo voelt het althans. Lief lachen, bord ophouden en leuk dansje erbij...viola...Binnen een half uur een rit geregeld tot aan de voordeur van ons motel. We worden opgepikt door twee jongens die dezelfde kant uitgaan. Ook toeristen, wat het een stuk minder spannend maakt. Onderweg kunnen we genieten van enorm mooie uitzichten en maken foto's. Omdat het enige hostel ter plaatse vol zit, maken we een deal met een motel en hebben er een heerlijke kamer. Een goed bed, schone eigen badkamer en tv! Onder het genot van wijn, chips en toast kijken we films.
© flipflopfiles
Volledig uitgerust om weer een trekking te maken, van 7,5 uur zou later blijken, starten we de dag. We wandelen door het bos om uiteindelijk het ingesloten meer te bereiken. Het wordt aan het zicht onttrokken door bergen en bos. Wat het ook bijzonder maakt. Een prachtig helder blauw meer, een grizzly beer heeeel ver weg (gelukkig) en we besteden aandacht aan de BBB: bergen, bomen, beesten etc. We lopen eromheen en vinden een pad omhoog. Ik laat me niet kennen en met mijn spierpijn en weer op m’n gympies stap ik stevig door. Ook hier komt het wederom aan op karakter en niet op conditie. Ik moet en zou de top halen. Daar waar een schattig, kleine berghut staat waar ze warme chocomel verkopen. En díe heb ik verdiend! Omdat ik een retourticket heb, moet ik terug naar Calgary. Op het vliegveld vermaak ik me met een appetijtelijke Australiër. Not bad, maar hij is op doorreis voor z’n werk dus gaat helaas niet de stad in. In het vliegtuig heb ik wederom ontzettend gelachen met het personeel. Die hebben echt humor! Ik heb geen vliegangst, maar ik kan me voorstellen dat mensen hierdoor wat relaxter worden. Zelfs de piloot, die ook altijd wat zegt, was om te gillen. Binnen een uur ben ik geland en omdat er -1 uur tijdverschil is, heb ik geen tijd verloren. Nog twee volle dagen te gaan! Koppie in de zon en genieten. Ik vind het een heerlijke stad. Ondanks dat het hier zo’n slecht weer kan zijn dat het ver bovenaan de lijst staat van plaatsen met de meeste depressieve mensen. Onder andere door het aanhoudende slechte weer. Maar dit is niet het geval wanneer ik er ben. In tegendeel, het is warm en zonnig. Dus besluit ik nogmaals door Stanley Park te gaan wandelen. Het park lijkt voor mij een bos. Maar in Canada is alles groot. Net zoals in de USA. Alhoewel je de vergelijking niet mag trekken. Dan worden de mensen boos. Met die reden hebben ze, wanneer ze in het buitenland zijn, een Canadese vlag als uiting op bijvoorbeeld een backpack, jas of petje. Amerikanen zijn niet in alle landen gewenst vanwege hun (politieke) bemoeienis. De verwarring van Amerikaan – Canadees vinden zij daarom verschrikkelijk. Fair enough. WIE ZICHZELF NIET KIETELT… ...lacht nooit. En daar lig ik dan in een geweldig en luxe hotel. Na allerhande hostels met pubers en uber-budgetreizigers, slaapzalen met acht bedden, gedeelde douche op de gang, noodzakelijk met slippers aan naar het toilet, een plakkerige tafel en altijd fatsoenlijk zijn in de kamer en in de wasgelegenheid. NU is het me-time! Een grote kamer met twee kingsize bedden, eigen badkamer en mijn spullen kunnen overal slingeren en de toilettas kan open blijven staan in de badkamer. Wat een rust de laatste dagen. Er is een tv dus ik kan op mijn gemak languit vanuit bed een film kijken. Mooie bijkomstigheid is dat de drankwinkel (het mag nergens anders verkocht worden dan in een aangewezen winkel) aan het hotel zit. Dus als cadeau heb ik een heerlijke fles wijn gekocht. Ik ga uitgerust en voldaan naar huis. CONCLUSIE: Natuurfans komen ruimschoots aan hun trekken. Daarnaast is het een zeer schoon, veilig land met uiterst vriendelijke inwoners. Er is voor ieder portemonnee een onderkomen te vinden. Qua activiteiten zijn de mogelijkheden ontelbaar en shopaholics gaan met overgewicht weg. De afbeeldingen van deze reis vind je door onder het tabblad ‘foto’s’ op het land te klikken ANDERE INTERESSANTE FILES: Het uitgebreide verhaal over mijn entree in Canada is beschreven in de blog ´geluk in een ongelukkige situatie` Reisroute Canada Land info file Canada Info file accommodatie boeken Info file vliegticket boeken Paklijst
© flipflopfiles
