KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID BOSSCHE EDITIE NAJAAR 201 1

KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID

CHE S S O B E EDITI

NAJAAR 2013 201

1

ALSJEBLIEFT!

DEZE KRACHTENBUNDEL IS VOOR JOU. Lees de twaalf verhalen en ervaar de kracht van kwetsbaarheid. Van harte aanbevolen door alle verhalenvertellers en verhalenopstellers.

KRACHTENBUNDEL

©

REËLLE COMMUNICATIE

KRACHTENBUNDEL

KRACHTENBUNDEL

VOORWOORD KRACHTIG ’S-HERTOGENBOSCH

3

Reinier van Arkel groep Alex: “Ik weet waar mijn stresspunten liggen”\

Van Neynselgroep Meneer Maas: “Ik ga hier de honderd halen”

5

Oosterplas Doet! Carlijn: “Ik heb de knop om kunnen zetten”

7

Fokus Teddy: “Ik kan leven met mijn handicap”

19

Cello Hanneke: “Ik wil graag vooruit in mijn leven”

9

Opis Richard: “Ik ben trots op hoe het nu gaat in mijn leven”

21

11 13

SMO ’s-Hertogenbosch Fam Verhagen: “We zijn er allemaal sterker uitgekomen”

KRACHTENBUNDEL KRACHTENBUNDEL -- KORAALGROEP INHOUDSOPGAVE

27

Colofon

17

Ambitie Stef: “Ik wil iets positiefs van mijn leven maken”

Humanitas MIM/Home-Start Esmeralda: “Ik denk erover zelf vrijwilliger te worden”

1

15

Bureau Jeugdzorg Mariëtte: “Mijn dochter kan weer een meisje van 15 zijn!”

Trots en openhartig vertelden de deelnemers over hun kwetsbaarheid en kracht. Daarmee maakten zij veel indruk op de medewerkers die hun verhaal opschreven. Ontdek hoe kwetsbare mensen kracht uit hun leven halen. Zo vertellen Anja en Rien ontwapenend eerlijk over de moeizame tijd nadat ze uit huis werden gezet en in de crisisopvang terecht kwamen. Ze vinden dat ze er sterker zijn uitgekomen. Ook Stef vertelt zijn verhaal om taboes te doorbreken. Hij raakte in een psychose. Maar voelt zich nu gelukkiger dan voor de openbaring van zijn ziekte, zo vertelt hij zelf.

23

Annenborch Meneer Peerden: “We hebben een goed leven achter de rug” MEE Ben: “Ik houd niet van opgeven!”

Krachtige verhalen van kwetsbare mensen zitten boordevol levenswijsheid waarvan wij kunnen leren. Maar deze verhalen verspreiden zich niet vanzelf. Dat hebben de organisaties in ’s-Hertogenbosch goed begrepen. Daarom verzamelden twaalf medewerkers van twaalf organisaties twaalf krachtige verhalen.

25

©


Wij danken alle deelnemers aan deze Bossche editie voor hun krachtige inspanningen. Maar onze grootste dank gaat uit naar de verhalenvertellers. Zonder hen was deze Krachtenbundel nooit zo krachtig geworden. Meer lezen? Reëlle heeft al meer dan honderd krachtige verhalen verzameld. Ga naar www.reelle.nl, kies de EigenWijzer en selecteer alle verhalen die jij wilt lezen.

Marjolijn Daverveld Reëlle Communicatie Meedoen aan de Krachtenbundel? Vraag informatie aan bij [email protected]

KRACHTENBUNDEL KRACHTENBUNDEL - LIBRA - ZORGGROEP VOORWOORD

4 2

MARIËTTE VOND HAAR RUST DOOR BUREAU JEUGDZORG

MIJN DOCHTER KAN WEER EEN MEISJE VAN 15 ZIJN! “Kijk, een appje van Anouk (15). Een 9 voor wiskunde!” Lachend laat moeder Mariëtte Schapers het bericht zien aan haar huidige man Jan-Willem de Rover. Het gaat goed met Anouk. Dat was anders na de scheiding van Mariëtte en haar ex-man. Anouk zat klem in haar loyaliteit naar beide ouders. Mariëtte: “Bureau Jeugdzorg was voor mij een ver-van-mijn-bedshow, totdat ik hen aan de telefoon had om een afspraak te maken. De politie was betrokken geweest bij een situatie van huiselijk geweld tussen mij en mijn ex-man. Omdat onze dochter daar getuige van was, deed de politie een melding. Ineens zat ik met Jan-Willem in de wachtkamer. Posters over kindermishandeling aan de muur. Achteraf denk ik: ‘Jeetje, wat een goed systeem.’ Door de melding moest ik het opengooien en over mijn problemen praten. Aan de buitenkant van ons gezin was er niets te zien. Daardoor bleven de problemen lang verborgen. Na vijftien jaar kwam er een eind aan mijn huwelijk. Dat was het begin van een heftige echtscheiding en tientallen rechtszaken.” HET GAAT OM HET KIND Jan-Willem: “Het eerste gesprek gaf ons vertrouwen. Er was professionaliteit en vanaf het begin ging het om Anouk. Haar veiligheid en ontwikkeling staan centraal. Er kwam een onderzoek en de kinderrechter plaatste Anouk onder toezicht. We kregen een gezinsvoogd die ons helpt. Mariëtte: “De ondertoezicht stelling gaf rust en dat had Anouk

3

KRACHTENBUNDEL - BUREAU JEUGDZORG

nodig. Door de echtscheiding was ze veranderd. Ze leefde in twee verschillende werelden: in die van mij en die van haar vader. Ze paste zich steeds aan en kon niet zichzelf zijn. Door de spanningen kreeg ze lichamelijke klachten. Ik zag mijn dochter wegglijden en kon haar niet goed helpen. Ik heb een eigen bedrijf in recruitment, consultancy en coaching. Ik zet mensen in hun kracht, maar aan die ervaring had ik niets bij mijn dochter, door alle ballast van de scheiding.” ONTSCHULDIGEN Mariëtte: “Anita, de gezinsvoogd, stelt zich neutraal op. Ze heeft Anouk goed geobserveerd en een vertrouwensband met haar opgebouwd. Bij Anita kan Anouk haar verhaal kwijt. Jezelf mogen zijn, dat vat het mooi samen. Anita heeft een mini-workshop voor Anouk geregeld over ‘ontschuldigen’. Je niet schuldig hoeven voelen naar papa of mama. In de gesprekken met Anita staat mijn dochter centraal, maar ik voel me ook door haar gehoord. Anita houdt mij een spiegel voor en geeft antwoord op mijn vragen. Vanaf het begin heeft Anita de lijnen opengehouden met de vader van mijn dochter. Anouk mag nu

zelf kiezen of ze contact wil met papa, er ligt geen druk meer op.” Jan-Willem: “In de zomer heeft de kinderrechter de ondertoezichtstelling verlengd. Voor ons voelt Bureau Jeugdzorg als een buffer. Daar zijn we blij om. Soms willen we sneller dan Anita, die zich aan procedures moet houden. Mariëtte en ik zijn als ondernemers gewend snel beslissingen te nemen. Gelukkig legt Anita ons uit waarom een overleg of advies nodig is, voor de kinderrechter bijvoorbeeld.”

www.jeugdzorg-nb.nl

GEEN SCHAAMTE Mariëtte: “In de afgelopen jaren is Anouk enorm gegroeid. Docenten op school vroegen haar om vertrouwenspersoon van klas 1 en 2 te worden. Dat pakt ze meteen aan. Daar geniet ik van. Er komen natuurlijk nog steeds vervelende herinneringen boven, maar ze kan die nu beter plaatsen en er afstand van nemen. Ze weet nu dat zij niet de problemen van haar papa en mama hoeft op te lossen. Of Anouk het lastig vindt onder toezicht te staan? Nee, ze is er open over en vertelt leeftijdsgenoten over Anita. Ze schaamt zich niet voor de hulp die ze krijgt. Niet ieder kind hoeft beschadigd uit een scheiding te komen. Dat zie ik bij mijn dochter. Ik ben blij met de begeleiding. Anouk kan nu het leven leiden dat past bij een meisje van vijftien.”

“Mooi om te zien dat een meisje van vijftien jaar weer kind kan zijn. Ik vind het sterk van Mariëtte dat ze de hulp van Bureau Jeugdzorg voor haar dochter met beide handen heeft aangepakt. Echte kracht zit hem in het tonen van je kwetsbaarheid.” LIAN VAN BOMMEL team communicatie Bureau Jeugdzorg Noord-Brabant

n Door Lian van Bommel

©


“VOOR ONS VOELT BUREAU JEUGDZORG ALS EEN BUFFER. DAAR ZIJN WE BLIJ OM”

KRACHTENBUNDEL - BUREAU JEUGDZORG

4

MENEER MAAS WILDE NIET IN EEN ‘OUD-MENNEKES HUIS’

IK GA HIER DE HONDERD HALEN Meneer Maas (91) zou uren kunnen vertellen. In Zuiderschans, het woonzorgcentrum in ’s-Hertogenbosch waar hij woont, kennen ze hem allemaal. Decennia lang gaf hij zwemles. “Ik hou van zwemmen. En van het leven. Genieten, dat doe ik elke dag. Ik ben een gelukkig mens!” Als ik binnenkom in het appartement van de heer Maas, beginnen zijn ogen te stralen. Hij heeft uitgezien naar mijn bezoek en steekt meteen van wal. Over vroeger, over zijn (achterklein)kinderen en over zijn leven nu. Tussendoor smult hij van zijn koffie en aardbeiengebak. “Ik kom uit een gezin van acht kinderen. Het waren andere tijden vroeger. Als kleuter had ik altijd honger, zoals iedereen in die tijd. We hadden geen geld dus zei mijn moeder tegen me: ‘Probeer maar iets te gaan verdienen.’ Dan ging ik een marktman helpen en kreeg ik een appel. Vader verdiende vijf gulden per week, daar moesten we van leven. Al jong besloot ik later niet meer dan twee kinderen te willen. Het is makkelijker goed te zorgen voor een klein gezin.” ZELF LEREN ZWEMMEN “Als ik niets had, probeerde ik het toch te bereiken. Het beste voorbeeld daarvan is mijn liefde voor water. Als klein kind al was ik er dol op. Maar vroeger mochten kinderen niet in de buurt van water komen, want niemand kon zwemmen. Ik wilde het zo graag dat ik besloot het mezelf te leren door veel te oefenen. En zo begon mijn carrière. De gemeente vroeg me of ik in dienst

5

KRACHTENBUNDEL - VAN NEYNSELGROEP

wilde komen als badmeester. Ik had mezelf geleerd om sterk te zijn in het water. Gebeurde er iets, dan kwam ik meteen in actie. Maar ik wilde meer verantwoordelijkheid. Dus bleef ik mezelf trainen. Dat kon niet overal, want op sommige plekken controleerde de politie. Een bekeuring wilde ik niet.” DUIZENDEN MENSEN LEREN ZWEMMEN “Van de gemeente kreeg ik de kans om de opleiding tot zwemonderwijzer te gaan volgen. Het woord alleen al: zwemonderwijzer. Het klinkt zo mooi. In april 1957 kreeg ik mijn diploma. Ik was glansrijk geslaagd. Vanaf toen kreeg ik het druk: hele gezinnen kwamen naar me toe voor zwemles. Duizenden mensen heb ik leren zwemmen. Jongere medebewoners kennen me van vroeger. Ooit leerde ik hen ook zwemmen. Laatst kwam ik een Indische mevrouw hier tegen. Zij kwam vroeger met haar zes kinderen naar mij toe voor zwemles. Om zeven uur ’s ochtends gingen we het water in, want de rest van mijn dagen zaten vol. Het water was ijskoud. Dat is nu wel anders.”

mijn dochter. Zij komt elke dag bij me langs. Mijn zoon woont een eindje uit de buurt. Jaren geleden nam hij me mee op reis naar Amerika. Het was heerlijk. Ik geniet van het leven. Ik ben zelfs dolblij dat ik hier woon. Mijn appartement vind ik een paleisje! Vroeger was hier water. Ik kwam hier vaak en weet nog dat ze dit huis gingen bouwen. Het wordt een ‘oud-mennekes huis’, vertelden de bouwvakkers. Ik besloot er nooit te willen wonen. De kleine ramen en de gedachte aan zielige ouderen achter die raampjes stonden me tegen. En kijk nu; Ik heb grote ramen en een prachtig uitzicht.”

www.vanneynselgroep.nl

MIJN GEHEIM “Wat ik zelf kan, doe ik zelf. Ik vind het belangrijker om een praatje te maken met de zusters, dan zorg te krijgen. Ik ga hier de honderd halen, daar doe ik alle moeite voor. Met mijn auto, zoals ik mijn rollator noem, wandel ik elke dag een heel eind. Weer of geen weer. Aan klagen heb ik een hekel. Nog steeds stel ik doelen voor mezelf en daar ga ik voor. Ik ben een heel gelukkig mens!”

“Ik heb genoten van het interview met de heer Maas. Zijn optimisme, levenslust en doorzettingsvermogen vind ik bewonderenswaardig. Ook sprak hij vol liefde over zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Hij staat volop in het leven, met heel veel kracht. Een inspirerende kennismaking, waardoor ik trots ben op het werken in de (ouderen) zorg en mijn collega’s!”

n Door Andrea van Geenen

IK BEN EEN VECHTER “Ik zwem nog steeds. Afgelopen zomer zelfs elke dag, samen met

ANDREA VAN GEENEN communicatieadviseur Van Neynselgroep

©


“IK BEN EEN HEEL GELUKKIG MENS”

KRACHTENBUNDEL - VAN NEYNSELGROEP

6

STEF MOEST ZIJN TOEKOMSTPLANNEN BIJSTELLEN

IK WIL IETS POSITIEFS VAN MIJN LEVEN MAKEN Stef Mol (52) groeide op in Oss met zijn tweelingbroer, drie broers en twee zussen. “Ik heb een onbezorgde jeugd gehad en na mijn middelbare school ging ik studeren in Wageningen aan de Landbouwuniversiteit. Hierna ging ik werken in Den Haag, maar na een jaar kwam de crash.” “Ik ben een gevoelsmens en de rol van ambitieuze wetenschapper klopte niet met mijn gevoel. Ik kwam steeds verder van mezelf af te staan en raakte in een psychose. Ik kon en durfde letterlijk niets meer. Later is de diagnose schizofrenie gesteld. Al mijn zekerheden vielen weg en ik moest mijn toekomstplannen bijstellen. Aan de buitenkant zie je niks aan mij, maar van binnen voer ik elke dag strijd om een zo normaal mogelijk leven te leiden. De gevolgen van mijn ziekte zijn verminderde energie, concentratie en stressbestendigheid. Gelukkig is mijn situatie nu stabiel en positief.” BELANGRIJK OM ME NUTTIG TE MAKEN “Ik woon in ’s-Hertogenbosch in mijn eigen huis in een speciaal project van Cello voor mensen met schizofrenie. Het is een rustige en fijne plek om te wonen. Ik onderneem veel samen met anderen. Ik ga graag naar het theater, de bioscoop, een museum en een weekendje weg. Het contact met mijn ouders, broers en zussen is goed. Vooral het contact met mijn tweelingbroer is voor mij belangrijk. Een andere broer woont in Suriname en die bezoek ik regelmatig. Daarnaast doe ik nog aan nordic walken, fitness, wandelen, beeldhouwen en te-

7

KRACHTENBUNDEL - AMBITIE

kenen. Verder vind ik het belangrijk om me nuttig te maken. Ik werkte als vrijwilliger in een eetcafé maar dat was te stressvol. En ik miste begeleiding waardoor ik vastliep. Daarom vroeg ik Ambitie om vrijwilligerswerk te zoeken.” BOSSCHE BOL “Ambitie begeleidt en ondersteunt mensen met een kwetsbaarheid. Petra luisterde goed naar mijn wensen en interesses. We hebben samen onderzocht wat het beste bij me past. Ze vond een leuke baan bij het VVV in ’s-Hertogenbosch. Ik werk als gastheer van het VVV Café. Bezoekers kunnen hier genieten van diverse soorten koffie, thee en streekproducten, waaronder natuurlijk de Bossche bol. Het is een fijne plek om te werken. De sfeer is goed, er werken veel jonge mensen en de bezoekers zijn meestal goed gemutst. Hierdoor ervaar ik geen druk en stress. Het werk maakt me sociaal en geestelijk sterker en het contact met mijn collega’s en bezoekers geeft me een goed gevoel. Wat mijn werk extra leuk maakt is dat het goed aansluit bij mijn interesse in kunst en cultuur. Ik krijg van mijn collega’s de ruimte om bezoekers te helpen met hun vragen en krijg ook de kennis aangereikt die daarvoor nodig is. Zo

ben ik bijvoorbeeld al mee geweest met een stadswandeling onder leiding van een gids.” OPEN COMMUNICATIE “Ik vind het fijn dat ik word begeleid door Petra en met al mijn vragen bij haar terecht kan. Door mijn kwetsbaarheid kan ik in mijn hoofd kleine zaken heel erg uitvergroten. Om dit te voorkomen is een open communicatie erg belangrijk en Petra helpt me daarbij. Daarnaast kan ik ook terugvallen op mijn collega’s bij het VVV. Ik ben begonnen met één middag werken, maar omdat het zo goed gaat werk ik nu twee middagen. Ik voel me hierdoor nog meer betrokken bij het werk. Ik ben er trots op dat ik niet ben blijven hangen in de slachtofferrol, maar iets positiefs van mijn leven probeer te maken. Ik voel me nu gelukkiger dan voor de openbaring van mijn ziekte. Hoewel mijn leven er misschien minder spannend uitziet, krijg ik als zoon, broer, vriend en vrijwilliger ook genoeg waardering. Natuurlijk heb ik ook nog wensen voor de toekomst. Ik zou het fijn vinden om nog verre reizen te maken. Als ik me hiervoor sterk genoeg voel, wil ik naar Indonesië.”

www.ambitie.org Ambitie is een samenwerking tussen Cello, SWZ, Lunet zorg en ORO

“Ik vind het heel bijzonder dat Stef zo open is over zijn kwetsbaarheid en zo positief in het leven staat. Hierdoor verliep de samenwerking heel prettig en ik ben blij dat ik zo’n leuke werkplek voor hem heb gevonden. Ik hoop dat Stef in de toekomst zijn wens durft uit te voeren.”

n Door Petra Faessen

©

PETRA FAESSEN trajectbegeleider Ambitie


“IK VIND HET BELANGRIJK OM ALS VRIJWILLIGER TE WERKEN”

KRACHTENBUNDEL - AMBITIE

8

HANNEKE VOELT ZICH NIET BEPERKT ALS ZE AAN HET WERK IS

IK WIL GRAAG VOORUIT IN MIJN LEVEN Hanneke Grobben (24) groeide als jongste kind op in een hecht gezin met vader, moeder, drie broers en een zus. Sinds enkele weken woont Hanneke zelfstandig in een begeleid wonen project. Sinds haar achttiende jaar werkt ze als administratief medewerker in de horeca. “Ik werd zes weken te vroeg geboren en had zuurstofgebrek. Ze hebben mij flink wat bloed moeten bijgeven. Dat er wat bijzonders met mij aan de hand was, merkten mijn ouders niet meteen. Na zes maanden viel op dat ik weinig beweeglijk was. Ik ben gestart met fysiotherapie en er is een scan gemaakt. Pas toen werd duidelijk dat ik spasmen in mijn benen heb en in lichtere mate in mijn armen. Op de scan waren een soort van ‘gaten’ in mijn hoofd te zien.” ZELF DOEN “Met fysiotherapie heb ik vanaf mijn derde jaar toch kleine stukjes leren lopen. Op de mytylschool in ’s-Hertogenbosch leerde ik zo zelfstandig mogelijk te worden. Tijdens de lessen ging het om praktische dingen, zoals hoe ik een drempel het beste kan nemen en veters strikken. De dingen waar je hulp bij nodig hebt, daar werden trucjes voor bedacht. Daar heb ik nu nog steeds veel aan. Wat ik zelf kan, wil ik zelf doen.” IK VOEL ME NIET BEPERKT “Aan het einde van mijn schooltijd heb ik een test gedaan. Daaruit bleek dat administratie en ‘iets met mensen’ het beste bij mij past. Ik vond een werkplek bij In de Roos in

9

KRACHTENBUNDEL - CELLO

Zaltbommel toen ik achttien jaar was. Ik beantwoord de telefoon, neem reserveringen aan, zet adressen in de computer en ik help als gasten willen afrekenen. Daar heb ik vorig jaar zelfs een certificaat voor behaald. Ik werk vier dagen per week. Daar horen ook diensten bij op zaterdag. Ik vind dat ik een goede keuze heb gemaakt om in de horeca te gaan werken. Ik ben graag onder de mensen en maak graag een praatje. Ik voel me niet beperkt als ik aan het werk ben. Ik heb een speciale kruk hier, waardoor ik mijn werk heel zelfstandig kan doen.” ZELFSTANDIG WONEN “Als ik niet aan het werk ben, dan ben ik lekker thuis. Eerst was ‘thuis’ in Hedel bij mijn ouders. Maar sinds drie weken woon ik zelfstandig in een begeleid wonen project in Aalst. Ik heb mijn eigen appartement, waar ik ook bezoek kan ontvangen. Na het werk moet ik wel een beetje bijkomen. Dan kijk ik graag televisie. Of we hebben in mijn huis een gezamenlijk koffiemoment. Als ik niet te moe ben, wandel ik nog een stukje. Elke donderdagavond ga ik naar het jeugdkerkkoor in Hedel. En één keer per week ga ik naar de fysiotherapeut om mijn spieren soepel te houden.”

GEEN BERGWANDELINGEN “Ik ben er trots op dat ik ondanks mijn beperkingen zover ben gekomen. Ik voel me het meest verbonden met mijn familie. Zij accepteren me zoals ik ben. En samen maken wij er ook grapjes om. Ik kan bijvoorbeeld niet lang lopen. En als wij dan vroeger op vakantie gingen naar de bergen dan zei mijn moeder: ‘Met Hanneke hoeven we geen bergwandelingen te maken. Alsof we daar zin in zouden hebben als ze het wel zou kunnen.’ Aan anderen heb ik soms wat uit te leggen. Die kijken me na, omdat ik toch wat anders beweeg dan ze gewend zijn. Tegen hen zou ik willen zeggen dat ik ook maar gewoon een mens ben. Het zit niet in mijn aard om bij de pakken neer te zitten. Als ik iets niet kan of iets lukt niet, dan verzin ik er wel een oplossing voor. Ik wil eruit halen wat erin zit. En tot nu toe ben ik daar aardig in geslaagd, vind ik zelf.”

www.cello-zorg.nl

“Hanneke’s doorzettingsvermogen en houding zijn bewonderenswaardig. Door niet in problemen, maar in oplossingen te denken is ze een inspiratiebron voor velen.”

n Door Mirelle Konings-de Jong

MIRELLE KONINGS-DE JONG communicatieadviseur Cello

© REËLLE COMMUNICATIE

“ALS IETS NIET KAN, VERZIN IK ER WEL EEN OPLOSSING VOOR”

KRACHTENBUNDEL - CELLO

10

ESMERALDA HERVOND HAAR KRACHT IN EEN MOEILIJKE PERIODE

IK DENK EROVER ZELF VRIJWILLIGER TE WORDEN Esmeralda Claassen (38) is een jonge, intelligente vrouw die met haar man Reynoud, dochter Megan (6) en zoon Connor (4) in Rosmalen woont. Drie jaar geleden werd bij haar een erfelijke vorm van borstkanker geconstateerd. “Dat was niet gemakkelijk. Gedurende deze periode kreeg ik ondersteuning van Humanitas.” “Drie jaar geleden is bij mij borstkanker geconstateerd. Een diagnose die je leven op zijn grondvesten doet daveren. Zeker als je nog zo’n jong gezin hebt. Ik werd teruggeworpen op de essentie van het leven. Het gaat om de liefde en warmte die we elkaar en onze kinderen geven.” ZORGEN OM FAMILIE “Ik was in de proeftijd van een nieuwe baan maar door mijn ziekte ging het contract niet door. Er stonden een operatie en chemobehandelingen voor de deur. Het bleek ook nog om een erfelijke vorm van borstkanker te gaan. Hierdoor maakte ik me zorgen om mijn familie. Ik kampte zelfs met schuldgevoelens. Immers, door mij kwamen zij nu voor de vraag te staan: onderzoeken of niet? Door de operatie en alle behandelingen was ik ontzettend moe en had ik een laag concentratievermogen. Zelfs op een spelletje met mijn jongste zoontje kon ik me niet goed concentreren. Ik vond dat ik niet goed functioneerde als moeder en zocht hulp. Ik wilde niet dat de kinderen iets te kort kwamen. Bij verschillende instanties vond ik geen gehoor. Uiteindelijk maakte de verpleegkundige van het consultatiebureau me attent op Humanitas.”

11

KRACHTENBUNDEL - HUMANITAS

LUISTEREND OOR “Humanitas is een vrijwilligersorganisatie die mensen tijdelijk een steuntje in de rug biedt. Ik meldde me aan bij MIM/Home-Start. Dit project biedt opvoedingsondersteuning aan gezinnen met kinderen van 0 tot 7 jaar. Via de coördinator maakte ik kennis met vrijwilligster Betty van Peursem. Vanaf dat moment kwam Betty wekelijks bij mij. Een gouden greep. Ze had echt tijd voor mij. In het begin deed ze een spelletje met mijn zoontje, terwijl ik erbij was. Zo kon ik toch genieten van mijn kind en kostte het me minder energie. Het was voor mij heel speciaal, dat Betty ervaringsdeskundige was. Ook in haar familie komt een erfelijke vorm van borstkanker voor. Ze snapte waarover ik sprak en had aan een half woord genoeg. Ik vond in haar het luisterend oor, de praatpaal die ik nodig had. Betty adviseerde me op een respectvolle wijze. Ik kon eruit meenemen wat bij me paste. Ik moest nogmaals worden geopereerd en zag er enorm tegen op. Niet alleen voor mezelf, maar ook om alles te regelen voor mijn gezin.” WEER MIJN DROMEN ACHTERNA “Betty zette met mij alles op een rijtje. We maakten samen lijstjes. Ook

hielp ze bij het kinderfeestje van mijn dochter, zodat dat gewoon door kon gaan. Ze was in die tijd een echte steun. Na de operatie bleef Betty gelukkig bij me langskomen. Inmiddels ging mijn zoontje naar school en kwam zij speciaal voor mij. We gingen samen wandelen om mijn energieniveau weer op te bouwen. De kracht die altijd al in me zat, kwam langzaam weer boven. Uiteindelijk gaat het nu steeds beter, hoewel ik nog een operatie voor de boeg heb. Inmiddels heb ik zelf de muren in ons huis geschilderd, ik doe vrijwilligerswerk en ik heb oude hobby’s opgepakt. Ik ga mijn dromen weer achterna en dat vervult me met veel plezier.”

www.humanitas.nl/afdeling /s-hertogenbosch

ZELF VRIJWILLIGER WORDEN “Enige tijd geleden is de ondersteuning vanuit MIM/Home-Start gestopt. Ik overweeg in de toekomst zelf vrijwilliger te worden. Het is fantastisch wat je op deze manier voor een ander kan betekenen. Dat heb ik zelf mogen ervaren. Of ik nog iets kwijt wil? Graag wil ik vrouwen op het hart drukken goed op zichzelf te letten. Controleer jezelf regelmatig en als je het niet vertrouwt, vraag advies aan je huisarts. Mijn lijfspreuk: Let goed op jezelf, niemand anders doet het voor je!”

√“Esmeralda is een krachtige persoonlijkheid. Dat heeft ze in de afgelopen periode wel bewezen. Bovendien verwoordt ze het proces wat ze heeft doorlopen op een mooie manier. Dat zij nu zelf overweegt vrijwilliger te worden stemt mij trots. Ze is van harte welkom.” ILSE VAN BERKEL coördinator Humanitas MIM/Home-Start

n Door Ilse van Berkel


“IK GA MIJN DROMEN WEER ACHTERNA”

KRACHTENBUNDEL - HUMANITAS

12

NA JAREN EINDELIJK WEER EEN EIGEN PLEK

WE ZIJN ER ALLEMAAL STERKER UITGEKOMEN Anja (45) en Rien Verhagen (46) hebben vijfentwintig jaar een relatie en twee dochters Kelly (16) en Sylvana (14). Ze ontvangen me hartelijk in hun woning waar ze sinds vijf maanden wonen. “Eindelijk weer een eigen plek. We zijn hier zo blij mee!” Rien vertelt over de moeilijke jaren die ze achter de rug hebben. “We woonden in een mooi huis, we hadden een bepaalde levenstandaard, we hadden werk en een goed inkomen. Er ontstonden schulden waar ik niet over kon en durfde te praten. Ik was geen prater toen, ik dacht steeds: ‘Het komt wel goed, het moet goed komen!’ Ik dichtte het ene gat met het andere. Het ging geleidelijk. Er was minder inkomen en toch bleven we dezelfde levensstandaard handhaven. Anja was niet op de hoogte van de problemen. Uiteindelijk leidde het tot een huisuitzetting. Er volgde een omzwerving van inwonen bij familie, een tijdelijk verblijf op een camping en overnachtingen bij vrienden. We hebben vriendschappen verloren maar onze families zijn ons altijd blijven steunen en dat is fantastisch.”

“Ik besefte dat ze gelijk had. Op dat moment overwon ik mijn schaamte. Ik was trots, ik schaamde me, ik was eigenwijs en ik had alles opgekropt. Ik wilde hulp en ik wilde er samen met Anja bovenop komen.”

DE SCHAAMTE VOORBIJ Anja vertelt dat ze een punt bereikte dat ze niet meer verder kon. Ze besefte dat er iets moest gebeuren! “Ik zei tegen Rien dat ik hulp wilde zoeken en dat ik dit het liefste met hem wilde doen maar als dat niet kon ik bij hem weg zou gaan. Ik moest dit doen voor de kinderen. Het kon zo niet langer.” Voor Rien is dat besluit van Anja cruciaal geweest.

LEREN PRATEN “De ontvangst binnen de crisisopvang vergeten we nooit. We voelden ons welkom en het was er gemoedelijk. Er was aandacht voor onze dochters en dat was zo belangrijk!” Een jaar binnen de crisisopvang is te lang voor een gezin maar toch zijn ze positief. Beide ouders geven aan dat door de aandacht van de begeleiders ook de kinderen hebben

13

KRACHTENBUNDEL - SMO ’S-HERTOGENBOSCH

EERSTE STAP Samen gingen ze naar maatschappelijk werk Juvans en dat was voor beiden een positieve ervaring. De gesprekken met een maatschappelijk werkster waren de eerste belangrijke stap. “Zij heeft ons geholpen met elkaar te leren praten en heeft ons de weg gewezen naar maatschappelijke opvang.” Het gezin heeft een jaar lang in de crisisopvang van de Stichting Maatschappelijke Opvang gewoond. Samenleven in een groep van twintig personen; jong, oud, alleenstaanden, mannen, vrouwen en kinderen.

leren praten. Ze konden vertellen hoe de afgelopen jaren voor hen waren geweest. “Als gezin hebben we leren praten en dat is zo kostbaar,” zegt Rien en Anja beaamt dit. “We zijn er sterker uitgekomen, ook de kinderen.” www.modenbosch.nl

GOEDE EN MOEILIJKE TIJDEN De begeleiding en het leven met anderen binnen de crisisopvang heeft het gezin veel gebracht. Het praten met andere bewoners, het delen van elkaars ervaring, het leren van elkaar, het klaar staan voor elkaar en ook het vele plezier. Rien: “We hebben goede en moeilijke tijden gehad. Het heeft ons veel inzicht gegeven in onszelf en begrip voor anderen. Schuldsanering is inmiddels geregeld en na jaren hebben we weer een eigen plek. Het is nu roeien met de riemen die we hebben. We weten precies wat we wel en niet hebben en daar doen we het mee.” Ook de kinderen zijn dolgelukkig met het huis en de eigen kamer waar vriendinnen in- en uitlopen. “Het was een superharde les maar we zijn nu sterker. Stap voor stap bouwen we alles weer op.”

“Ik heb respect en bewondering voor de openheid, positiviteit en kracht van dit gezin. Ik wens Rien, Anja, Kelly en Sylvana alle goeds voor de toekomst.” HELEEN VAN GORP coördinator SMO ’s-Hertogenbosch en omstreken

n Door Heleen van Gorp


“ALS GEZIN HEBBEN WE LEREN PRATEN EN DAT IS ZO KOSTBAAR”

KRACHTENBUNDEL - SMO ’S-HERTOGENBOSCH

14

ALEX WIL HET STIGMA ROND BORDERLINE VERANDEREN

IK WEET WAAR MIJN STRESSPUNTEN LIGGEN “Ik ben gelukkig een huismus”, vertelt Alex (34). Door reumatische aandoeningen is ze voorlopig aan huis gekluisterd. “Ik wil graag starten met vrijwilligerswerk.” Ze heeft haar hoop gevestigd op pijnblokkers. “Maar het is zoals het is. Ik ben blij met de dingen die goed gaan en wat ik nog wel kan.” Maar deze positieve kijk heeft Alex niet altijd gehad. Jarenlang ging zij gebukt onder psychische problemen. Haar leven verliep in extremen. “Dat had ik als kind al. Ik dacht altijd in zwart of wit, was onrustig, had geen stabiliteit. Ik heb verschillende banen gehad, begon voor 200% aan een nieuwe studie, maar liep vervolgens weer vast. Ik had mijn emoties niet onder controle en belandde vaak in heftige conflicten, die ik weer met drank probeerde te verdringen. Ik was mezelf kwijt.” BLIJ MET DIAGNOSE “Toen ik achttien jaar was, werd ik depressief. Jarenlang heb ik gedacht: ‘Ik wil niet meer’. Met hulp van de huisarts en medicijnen bleef ik op de been. Totdat ik in de donkerste periode van mijn leven belandde. De familie heeft toen ingegrepen. Mijn moeder kwam bij mij in huis en ik ben bij de Reinier van Arkel groep in behandeling gegaan. Ik kreeg antipsychotica en werd rustiger. Na onderzoek bleek dat ik de persoonlijkheidsstoornis borderline had. Er viel een last van mijn schouders, de puzzelstukjes pasten in elkaar. Ik had een verklaring voor mijn gedrag en gevoelens. Keerzijde was dat ik meteen ging

15

KRACHTENBUNDEL - REINIER VAN ARKEL GROEP

testen waar mijn grenzen lagen. Toen is mijn genezingstraject begonnen, dagbehandeling met confronterende gesprekken. Ik was blij met een diagnose, maar niet dat het borderline is.” GEDACHTES STUREN “De zon begon voor mij weer te schijnen toen ik startte met de VERS-training. Ik leerde wat gedachtes met je gevoel kunnen doen. We oefenden met dagelijkse situaties. Dat was heftig en confronterend. Van de tien vrouwen haalden we met z’n drieën het diploma. Ik leerde te accepteren dat er dingen mis kunnen gaan en dat ik dat zelf minder heftig kan maken. In mijn jeugd zijn er traumatische dingen gebeurd die mijn persoonlijkheid hebben ontwikkeld. Al die negatieve ervaringen heb ik jarenlang vastgezet en verdrongen. Daardoor zaten ook mijn denkpatronen vast. Het was lastig dat om te zetten, ik heb veel moeten oefenen en het ging met ups en downs. Daarnaast heb ik EMDR gehad om mijn trauma’s te verwerken en de herinneringen ver weg te zetten, zodat ik er geen last meer van heb. Ik durf nu te zeggen dat ik voor 99 procent mijn psychische ziekte heb overwonnen. Ik heb medi-

catie om in balans te blijven. Ik blijf een gevoelig mens. Ik ben blij dat ik mijn stoornis heb aanvaard en zonder smoesjes mensen heb toegelaten die mij hielpen.” EMOTIES ONDER CONTROLE “De steun van mijn omgeving is enorm belangrijk. Ik kreeg support van mijn broer en zusje. Mijn moeder en een vriendin zaten in de steungroep tijdens mijn behandeling. Het is belangrijk dat je achterban weet wat er met je aan de hand is. Ik vond het fijn dat ik met hen kon praten, dat ze wilden luisteren en dat ik hen kon vertrouwen. Ik heb geleerd dat het niet uit maakt hoeveel er misloopt in je leven. Als je het accepteert, hulp aanvaardt en eerlijk bent tegen jezelf, kun je openstaan voor andere inzichten en de controle terugnemen over je emoties. Ik weet waar mijn stresspunten liggen en hoe ik kan voorkomen dat het gaat escaleren. Ik heb, of beter ik had, borderline, maar liever spreek ik van ERS, emotieregulatiestoornis. Dat geeft meer aan wat ik had: moeite om mijn emoties onder controle te houden. Zodra mensen horen dat iemand borderline heeft, verzinnen ze er van alles bij. De stigmatisering van mensen met psychiatrische ziektes is voor mij een goede reden om aan deze Krachtenbundel mee te werken.”

www.reiniervanarkelgroep.nl

“Ik ben trots op Alex, op haar openhartigheid, en op wat zij heeft bereikt. Ik hoop dat anderen kracht kunnen putten uit haar verhaal en de stap naar herstel durven zetten.” TERRY MOOREN-MELAER team Communicatie en Voorlichting Reinier van Arkel groep

n Door Terry Mooren-Melaer


“IK BEN BLIJ DAT IK MIJN STOORNIS HEB AANVAARD”

KRACHTENBUNDEL - REINIER VAN ARKEL GROEP

16

CARLIJN WIL HAAR TOEKOMST WEER KLEUR GEVEN

IK HEB DE KNOP OM KUNNEN ZETTEN Carlijn (47) is vier dagdelen per week te vinden op kinderen zorgboerderij Oosterhoeve aan de Oosterplasweg en wil haar verhaal wel vertellen. Maar ze vindt het ook moeilijk omdat ze niet echt trots is op de voorliggende periode waarin alcohol de hoofdrol speelde. “Ik vraag me nog steeds af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Met veel plezier werkte ik zestien jaar in de psychiatrie. Ik had leuke vrienden en collega’s en in de tussentijd een fijn appartement gekocht. Relaties had ik ook doorlopend, gemakkelijk ging ik van de ene relatie over in de andere. Was ik misschien bang me te binden of zelf in de steek te worden gelaten? Heeft mijn opvoeding hierin een rol gespeeld? Mijn moeder heeft altijd goed voor mij en mijn broer gezorgd nadat mijn vader ons gezin op mijn vierde jaar verliet. Ze werkte hard om ons een goede jeugd te geven, maar liet niet na haar teleurstelling in de liefde op mij en mijn broer over te brengen.” VAN KWAAD TOT ERGER “Toen er in 2004 een einde kwam aan de relatie met mijn grote liefde, kon ik dit niet verwerken en ben ik uiteindelijk in 2005 ingestort. In deze periode voelde ik me erg depressief en ben ik gaan drinken. Het ging van kwaad tot erger, waarbij ik al mijn vrienden en collega’s van me heb afgestoten. Vanzelfsprekend kon ik mijn werk ook niet meer naar behoren uitvoeren. Ik werd tenslotte verwezen naar een instelling waar ik werd behandeld om inzicht te krijgen in mijn problemen. Het doel

17

KRACHTENBUNDEL - OOSTERPLAS DOET!

was dat ik na een jaar weer aan de slag kon in de vorm van therapeutisch werk. In het voorjaar van 2007 was ik weer thuis, alleen en op mezelf aangewezen. Na drie maanden werken, waarbij ik totaal geen energie had, werd ik arbeidsongeschikt verklaard. Ik voelde me erg eenzaam en verviel weer in mijn oude patroon.” WEER ZELFSTANDIG WERKEN “Toen bleek er iemand te zijn, die zich mijn lot aantrok! Jan, van de dierenwinkel waar ik altijd kattenvoer kocht, zag dat het erg slecht met me ging en schakelde maatschappelijk werk in. Ik ben hem hiervoor nog steeds dankbaar. Zo kwam ik in contact met Anja, mijn begeleidster op de kinderen zorgboerderij. Zij heeft mij geholpen om stapje voor stapje mijn leven weer structuur te geven. Ik kon en kan nog steeds altijd op haar rekenen, omdat ik hiervoor een pgb heb. Ik gebruik nu de juiste medicatie en heb de knop om kunnen zetten. Thuis doe ik alles weer zelfstandig en ik heb mijn financiën op orde. Vier dagdelen per week ben ik actief op de boerderij. Ik help met het verzorgen van de dieren en ik regel het ‘koffiehuis’. Heel gezellig is dat. Ik leer zelfstandig te werken

en verantwoordelijkheid te nemen waardoor mijn zelfvertrouwen weer terugkomt. Het is een fijne omgeving. De mensen om me heen hebben geen vooroordelen. We nemen elkaar zoals we zijn.” TOEKOMST KRIJGT WEER KLEUR “Ik vertel mijn verhaal om anderen te laten weten dat niets vanzelfsprekend is in het leven. Zelf heb ik dit ook niet gewild. Die donkere periode kan ik niet ongedaan maken, maar ik kan wel mijn best doen om de toekomst weer kleur te geven. Ik zal moeten accepteren dat ik mijn oude beroep niet meer kan uitoefenen. Maar misschien kan ik nog betaald werk doen. Het liefst hier op de kinderboerderij. Daarnaast vertel ik mijn verhaal ook zodat anderen leren dat wanneer je uit een verslaving wilt komen, je dit op de eerste plaats zelf moet willen. Eigenlijk ben ik nu wel weer een beetje trots op mezelf! Ook hoop ik weer een fijne relatie te krijgen. Weer eens op vakantie te gaan. Gewoon samen met iemand gelukkig te zijn.”

www.oosterplasdoet.blogspot.nl

“De ontmoeting en het gesprek met Carlijn heb ik als heel bijzonder ervaren, net zoals de omgeving die zo belangrijk voor haar is. Haar openhartigheid laat haar vertrouwen in de toekomst zien. Dat er zo’n verhaal schuilt achter die stralende vrouw!”

n Door Marianne Jacobs

MARIANNE JACOBS lid projectgroep Oosterplas Doet!


“EIGENLIJK BEN IK NU WEL WEER EEN BEETJE TROTS OP MEZELF”

KRACHTENBUNDEL - OOSTERPLAS DOET!

18

TEDDY KWAM KRACHTIGER UIT DE PUT

IK KAN LEVEN MET MIJN HANDICAP Teddy van Deventer (63) woont in ’s-Hertogenbosch. Toen zij 25 jaar was kreeg zij door een verwaarloosde griep hersenvliesontsteking. Dit werd een ruggenmergontsteking en hierdoor ontstond een dwarslaesie. Ze is verlamd vanaf de borst tot aan de tenen. “Ik ben de middelste van negen kinderen. Tot mijn zesde jaar woonden we in Indonesië. Daarna kwamen we terug naar ’s-Hertogenbosch. Ik was getrouwd, had een zoontje en werkte als verpleegkundige toen ik door een verwaarloosde griep hersenvliesontsteking en ruggenmergsontsteking kreeg. Dat resulteerde uiteindelijk in een dwarslaesie. Dit was een heel moeilijke en zware periode. Het was een diepe put. Het lukte me om uit die put te komen. Met mijn gezin woonde ik in een aangepaste woning. Drie jaar nadat ik mijn dwarslaesie opliep, werd ik zwanger. Dit was een hoogtepunt. De wereld kon zien dat ik een ‘normale’ vrouw was. We kregen een dochtertje en noemden haar Désirée. Dit betekent: wensen. Na tien jaar zijn we gescheiden.” GELUKKIG MET FOKUS “In 1993 kreeg ik heftige ontstekingen in mijn rug. Hierdoor lag ik elf maanden in het ziekenhuis. Alle specialisten dachten dat ik naar een verpleeghuis moest. Maar om op mijn vierenveertigste jaar in een verpleeghuis te wonen, zag ik niet zitten. Toevallig hoorde ik over het bestaan van Fokus. Ik heb alles op alles gezet om daar te kunnen wonen. Het is me gelukt! Eerst in

19

KRACHTENBUNDEL - FOKUS

Tilburg maar omdat mijn kinderen in Amersfoort woonden en ik inmiddels twee kleinkinderen had, ben ik verhuisd naar Fokus in Amersfoort. Toen mijn kinderen verhuisden, verlangde ik terug naar mijn familie in ’s-Hertogenbosch. In december 2011 ging ik bij Fokus Den Bosch wonen. Door mijn immobiliteit heb ik erge botontkalking. Ik woonde precies één week in ’s-Hertogenbosch toen ik door een ongelukje allebei mijn benen op twee plaatsen brak. Het herstel verliep met veel tegenslagen. Uiteindelijk is één onderbeen geamputeerd. Nu ben ik bijna klaar met revalideren. Ik hoop dat ik dit na twee jaar kan afsluiten.” KRACHTIGER UIT DE PUT “Toen ik vierenveertig jaar was, keek ik naar mijn vader. Hij was oud en slechtziende. Toch genoot hij van het leven. Ik dacht: ‘Als ik net zo oud mag worden als pa, ben ik op de helft en heb ik nog een heel leven voor me. Daar moet ik iets van maken.’ Ook mijn moeder is een voorbeeld voor me. Ze is 98 jaar, heeft ouderdomsgebreken en veel pijn, maar zit vol humor. Mijn leven is niet gemakkelijk geweest. Ik heb regelmatig de bodem van de put gezien maar iedere keer is het me gelukt om eruit te komen. Daar

ben ik krachtiger van geworden. Ik ben een optimist. Ik kijk naar wat ik allemaal kan en wat ik niet kan vraag ik aan ADL-assistenten van Fokus. Mijn handicap is geen ziekte, met een handicap kun je leven. Iedereen heeft in meer of mindere mate een handicap, alleen is de mijne zichtbaar. Ik houd meer van de zon dan van regen maar iedere dag ziet er positief uit. Weer of geen weer, samen met mijn hondje ga ik naar buiten. Mijn familie en vrienden zijn belangrijk voor me. Zo heb ik zes kleinkinderen.”

www.fokuswonen.nl

GELIJK AAN ANDEREN “Ik voel me gelijk aan iedereen. Ik merk helaas dat ik voor de maatschappij niet gelijk ben aan anderen. Dit heeft met de regelen wetgeving te maken. Voor mijn verhuizing van Amersfoort naar ’s-Hertogenbosch kreeg ik van de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning) geen toestemming. Deze verhuizing kwam voor eigen rekening. Hierdoor heb ik problemen met mijn aanpassingen. Ik neem dit voor lief. Al is het wel lastig. Ik kan leven met mijn handicap maar aan eenzaamheid ga ik kapot. Mijn motto is: als een probleem oplosbaar is hoef je niet te piekeren. Is het probleem onoplosbaar dan heeft piekeren geen zin.”

“Teddy is een van de meest veerkrachtigste mensen die ik ken. Haar verhuizing naar Fokus Den Bosch is met veel tegenslagen verlopen. Teddy heeft nooit opgegeven. Daarom heb ik voor Teddy’s levensverhaal in de Krachtenbundel gekozen.” JOLANDA GROENENDAAL locatiemanager Fokus Den Bosch

n Door Jolanda Groenendaal


“MIJN HANDICAP IS GEEN ZIEKTE. MET MIJN HANDICAP KAN IK LEVEN”

KRACHTENBUNDEL - FOKUS

20

RICHARD WEET DAT VERSLAVING ZIJN VALKUIL IS EN BLIJFT

IK BEN TROTS OP HOE HET NU GAAT IN MIJN LEVEN De jeugd van Richard (28) verliep heftig en problematisch. “Mijn vader vertrok toen ik vier jaar was en liet mijn broertje, moeder en mij met een flinke schuld achter. Hij heeft in mijn ogen nooit zijn vaderrol vervuld. Een paar jaar later heb ik mijn broertje verloren.” “Mijn moeder werkte veel om uit de schulden te komen. Vanaf mijn achtste jaar hing ik op straat. Op mijn elfde jaar begon ik met drugs en stelen om in mijn verslaving te voorzien. Dit ging van kwaad tot erger. Ik zat van mijn twaalfde tot mijn vijftiende jaar op een internaat waar het drugsgebruik gewoon doorging. School was voor mij een gevangenis waar ik elke dag mijn tijd uitzat. Van mijn negentiende tot mijn achtentwintigste jaar was ik een draaideurcrimineel. Ze zeggen vaak dat je eerst echt de grond hard moet raken voordat je kunt veranderen. Bij mij was dit zeker zo.” TOTAAL ANDERE WERELD “Tijdens mijn laatste detentieperiode kwam ik in contact met Exodus ’s-Hertogenbosch. Hier leer ik weer regie te krijgen over mijn leven en omgaan met verantwoordelijkheden. Ik volg therapie bij Kairos om mijn verleden te verwerken. Om mijn schulden weg te werken word ik geholpen door Juvans. Eerst volgde ik een dagprogramma bij Exodus. Gelukkig vroeg Marcel, werkmeester bij Exodus, of ik bij Opis wilde werken. Zij hadden hulp nodig bij het bouwen van kunstwerken voor de Boschparade. Op de werkplaats van Opis zijn mijn ogen opengegaan. Ik

21

KRACHTENBUNDEL - OPIS

kwam in een totaal andere wereld terecht. Met Paul, mijn begeleider, had ik meteen een klik. Ik had nooit ervaren dat werken leuk en gezellig kan zijn. In de zeven maanden dat ik nu werk, heb ik me nog nooit verslapen of ziek gemeld. Dat is wel anders geweest!” HET VERLEDEN LIGT ACHTER ME “Door de werkzaamheden en het opendeuren-beleid kwam ik met veel verschillende mensen in contact. Van ondernemers tot kunstenaars en zelfs de burgermeester en wethouders. Ik merkte al snel dat mensen mij nu waardeerden om wie ik ben en me niet veroordeelden om wat ik had gedaan. Dit was compleet nieuw voor mij. En ik kwam in aanraking met metaal bewerken. Ik vind dit zo leuk dat ik nu een opleiding volg. Mijn zelfvertrouwen is flink gegroeid. Zoals Paul zegt: ‘Fouten maken is niet erg, er is altijd tijd om het weer goed te maken.’ De keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt waren niet de juiste. Paul zegt: ‘Daarom heet het ook verleden, dat ligt achter je.’ Dit geldt ook voor het woord ‘ex’ dat voor gedetineerde staat. Ik zit nu in het laatste deel van mijn traject en heb bij Exodus, Juvans, Kairos en Opis veel geleerd. Ik ben nog niet zover om het alleen

te doen. Ik heb er jaren over gedaan om mezelf af te breken. Ik heb ook tijd nodig om mezelf weer op te bouwen. Maar ik zie mijn toekomst met vertrouwen tegemoet.” TWEEDE KANS HEEFT TWEE KANTEN “Ik heb het gevecht met de heroïne tot nu toe gewonnen. Ik ben nu drie jaar clean. Ik weet dat mijn verslaving mijn grootste valkuil is en blijft. Maar met steun van mijn moeder en het geloof kom ik er wel. Mijn advies aan mensen die vechten met hun verslaving: ‘Stoppen en hulp zoeken!’ Dit is gemakkelijk gezegd. Maar als de motivatie er is, zoek dan hulp bij mensen waarmee het klikt. Ik ben te vaak tegen ongemotiveerde hulpverleners aangelopen. Ik weet uit ervaring dat dit het verschil maakt. Vaak wordt er gepraat in ‘ons wereldje’ over een tweede kans. Deze tweede kans heeft twee kanten. De mensen die hem aanbieden moeten die dan ook echt geven, maar belangrijker nog is dat je deze kans met twee handen moet aangrijpen. Ik ben trots op hoe het nu gaat in mijn leven.”

www.opishelpt.nl *een samenwerking met Exodus woonbegeleiding, Juvans schuldhulpverlening, Kairos psychiatrische begeleiding, Werkplein Entreon en Opis arbeidstraining.

“Hoeveel verdriet kun je verwerken op zo’n jonge leeftijd? Het gemis van een vader, het gevecht met drugs en dan na jaren, de omslag. Vaarwel zeggen tegen oude vrienden, trauma’s uit het verleden verwerken, terug naar school, een vak leren. Met veel respect en genoegen leveren wij* het gereedschap voor de fundamenten van je nieuwe bestaan.”

n Door Paul van Dongen

PAUL VAN DONGEN begeleider Opis


“IK ZIE MIJN TOEKOMST MET VERTROUWEN TEGEMOET”

KRACHTENBUNDEL - OPIS

22

MENEER PEERDEN KWAM OP VOOR ZIJN ZUSJE

IK HEB EEN GOED LEVEN ACHTER DE RUG Piet Peerden (84) groeide op in Gilze-Rijen. Naast zijn carrière en gezin heeft hij zich altijd ingezet voor anderen die dat nodig hadden. Nu hij en zijn vrouw getroffen zijn door Alzheimer, hebben ze gekozen om in De Annenborch te gaan wonen. “We zijn er heel erg blij mee.” “Toen mijn zusje twee jaar was, bleek dat ze een verstandelijke beperking had. Ze ging bij de nonnen wonen. Ik wilde zien waar mijn zusje verbleef. Dat mocht niet. Ik ben naar de hoofdzuster gestapt en ik heb gezegd dat ik niet zou weggaan voordat ik mijn zusje had gezien. Toen mocht het. Ik ben nog nooit zo geschrokken. In een kring zaten veertien meiskes met de handjes over elkaar. Men wist niet wat te doen met die kinderen, dus deed men maar niets. U begrijpt dat ik behoorlijk ben uitgevallen. Mijn moeder ging wel eens met mijn zusje op pad. Je ziet niets aan haar, maar als mensen door hadden wat er aan de hand was, gingen ze soms ergens anders zitten.” NOG EEN KEER BOOS “Ik ben nog een keer zo boos geworden. Ik zat in het bestuur van de Stichting Beschermingsbewind. We merkten dat verwanten soms misbruik maakten van het geld dat zij kregen voor gehandicapte kinderen. Daarom vroegen we of het geld op een aparte bankrekening kon worden gestort. Toen iemand bleef weigeren, heb ik gedreigd dat we binnen een maand bij justitie zouden staan. Daarna werd het opgelost.”

23

KRACHTENBUNDEL - DE ANNENBORCH

VOETBAL IN SPANJE “In de straat waar ik opgroeide waren veel voetballende jongens. Onze ouders deden er de rolluiken voor dicht. Boze tongen beweerden dat ik zoveel om voetbal gaf dat ik mijn studie ervoor verwaarloosde, maar ik heb toch de universiteit afgemaakt. Ik heb zelfs meegedaan aan de Olympiade, Olympische Spelen voor studenten, in Spanje. Dat was zo’n ervaring, daar mag je best een jaartje extra voor studeren.” OP REIS “Na mijn studie Economie begon ik in de lederindustrie. Daarna heb ik bij Peek & Cloppenburg en in de bouwsector gewerkt. Voor mijn werk was ik veel op reis. Zo kwam ik regelmatig in Duitsland op vestigingsbezoek, maar bijvoorbeeld ook twee weken op studiereis in de Verenigde Staten. Inmiddels hadden we drie kinderen. Bij de geboorte van onze oudste dochter liep mijn vrouw een ernstige zwangerschapsvergiftiging op. Ze heeft een jaar in een psychiatrische inrichting gezeten. Ik logeerde toen bij mijn zus. In het dorp kon niet iedereen er mee omgaan. Sommige mensen staken over als ze ons zagen, zodat ze niet met ons hoefden te praten. Mijn vrouw kon daar tegen, ik niet.”

FIJNE FAMILIE “Toen mijn zwager omkwam bij een verkeersongeluk werd ik de voogd van zijn kinderen. Of het een druk bestaan was?” Zijn vrouw roept lachend: “Hij kan gewoon niet stilzitten! Onze kinderen hebben allemaal gestudeerd. We hebben twee artsen en een econoom. Inmiddels hebben we zes kleinkinderen. Ze gaan graag met opa op stap, naar Ajax en Feyenoord. Mijn vrouw houdt niet zo van drukte en blijft liever thuis.”

www.annenborch.nl

BELANGRIJKE AFSPRAAK VERGETEN “Die Alzheimer is toch wel heel erg. We hebben het nu allebei, en het wordt erger, dat merk ik elke dag. Het begint met het vergeten van dingen die volkomen normaal zijn. Vandaag ben ik voor het eerst een echt belangrijke afspraak vergeten. Dat vind ik heel erg. Ik was een blokje om gaan fietsen, toen ik weg moest. Ook lezen gaat niet goed meer. Ik moet hele passages opnieuw lezen omdat het niet goed wordt opgenomen. Bij mijn vrouw is de ziekte wat verder gevorderd. Daarom ben ik blij dat we hier zo’n goede accommodatie hebben. Wij kunnen hier onze eigen gang gaan. Alles wordt voor ons gedaan: de was, de strijk, het eten, nachtwacht, medicijnen. We genieten er enorm van.”

“De heer Peerden is een krachtige persoonlijkheid, met een bewogen leven. Hij kan op een uitstekende manier verwoorden hoe hij Alzheimer ervaart en daarmee omgaat en het ook als fijn ervaart nu op een veilige, beschermende plek in Woonzorgcentrum De Annenborch te wonen.” HENK HERMSEN directeur/bestuurder Woonzorgcentrum De Annenborch

n Door Henk Hermsen


“WIJ KUNNEN HIER ONZE EIGEN GANG GAAN”

KRACHTENBUNDEL - DE ANNENBORCH

24

BEN REDT HET MET DE HULP VAN ZIJN NETWERK

IK HOUD NIET VAN OPGEVEN!

Ben Timmermans (51) woont samen met zijn hond, vogels en vissen. Zijn bed staat in de woonkamer, zijn rolstoel in de gang. Na een herniaoperatie aan de nekwervels kreeg Ben twee jaar geleden een incomplete dwarslaesie. “Ik ging voor een opname van een paar dagen naar het ziekenhuis, maar dat werden een paar weken. Na de operatie kreeg ik een nabloeding en moest ik opnieuw worden geopereerd. Toen ik wakker werd, kon ik alleen nog twee vingers aan mijn linkerhand bewegen. Daarna volgden ruim drie maanden revalidatiecentrum. Ik moest alles opnieuw leren: eten, aankleden, wassen. Als ik een eind aan mijn leven had kunnen maken, had ik het gedaan. Maar ook dat kon ik niet. En daar ben ik nu blij om. Want gelukkig kon ik al snel de knop omzetten. Ik ben een doorzetter. Ik houd niet van opgeven. En mijn humor hielp me er ook doorheen. In het revalidatiecentrum kwam mijn dochter met mijn pasgeboren kleindochter op bezoek. En ik zei tegen die kleine: ‘Ik ga met jou wedden wie het eerst kan lopen, jij of ik!’ En ik won!” BLIJVEN PROBEREN “Bijna een jaar heb ik gerevalideerd. Je krijgt veel begeleiding, maar je moet het toch zelf doen. Blijven proberen, steeds maar weer. Ik kan nu kleine stukjes in huis lopen. Ik heb een rolstoel, een scootmobiel en een aangepaste badkamer. Mijn bed staat in de woon-

25

KRACHTENBUNDEL - MEE ’S-HERTOGENBOSCH

kamer, want traplopen is lastig. Ik vind het vooral erg dat ik weinig met mijn handen kan. Vroeger was ik heel handig. Ik timmerde, metselde, noem maar op. Nu heb ik geen fijne motoriek meer. Ik kan niet eens meer schrijven. Ik heb me erbij neergelegd dat ik een heleboel niet meer kan en dat ik vaak afhankelijk ben van anderen.” STERKERE BAND MET FAMILIE “Gelukkig krijg ik veel hulp. Mijn moeder en broer koken vaak voor me. Een vriendin laat de hond uit. Mijn broer brengt me regelmatig ergens naartoe. Een vriend helpt met de verzorging van mijn vogels en vissen en een andere vriend doet klusjes in huis en in de tuin. De meeste mensen zijn heel behulpzaam. Ook in de supermarkt is er altijd wel iemand die me wil helpen. In het begin vond ik het lastig om hulp te vragen, maar nu gaat het eigenlijk vanzelf. Vóór de operatie was ik veel meer op mezelf. Nu is de band met mijn familie en vrienden veel sterker. Ze willen graag helpen. Ik hoef maar te bellen en ze staan voor me klaar. Dankzij hen kan ik zelfstandig blijven en dat is voor mij heel belangrijk. Dat clubje van mensen om me heen is echt top!”

TONIJNVISSEN IN SPANJE “Na mijn revalidatie zat ik ruim een jaar thuis en kwam niet veel de deur uit. Met een consulent van MEE zorgden we ervoor dat ik een indicatie kreeg om een paar dagdelen per week naar Siza Gemini te gaan. Hierdoor kwam ik meer onder de mensen. Ik leerde omgaan met de computer en deed houtbewerking. Omdat ik teveel pijn in mijn handen kreeg, ben ik ermee gestopt. Als het beter gaat, ga ik weer. Ik heb er leuke contacten aan overgehouden. Met een aantal mensen ga ik binnenkort op vakantie naar Spanje. We gaan tonijnvissen op zee. Daar heb ik heel veel zin in. Het wordt mijn eerste vakantie in een rolstoel.”

www.meedenbosch.nl

GELUKKIG MENS “Toch ben ik een gelukkig mens. Ik kom niets tekort en heb fijne mensen om me heen. Iedere dag komt er wel iemand langs. Om de hond uit te laten, mijn sigaretjes te draaien of gewoon voor een praatje. Soms drinken we samen een biertje. Of ik rijd met de scootmobiel naar vrienden of familie. Ik kan veel niet meer, maar gelukkig zit het tussen mijn oren nog goed. Ik zit niet bij de pakken neer en ik houd wel van een geintje: als je een dag niet gelachen hebt, ben je een dag niet gelukkig!”

“Het verhaal van Ben heeft veel indruk op mij gemaakt. Wat een sterke man! Ben is een echte doorzetter en heeft veel humor. Zijn familie en vrienden zijn belangrijk voor hem. Dankzij dit netwerk kan hij zelfstandig blijven wonen en voelt hij zich, zoals hij zelf zegt, ‘een gelukkig mens’.” BRIGITTE BAX stafmedewerker pr en communicatie MEE regio ’s-Hertogenbosch

n Door Brigitte Bax


“IK HEB FIJNE MENSEN OM ME HEEN”

KRACHTENBUNDEL - MEE ’S-HERTOGENBOSCH

26

COLOFON KRACHTENBUNDEL ’S-HERTOGENBOSCH NAJAAR 2013

D

DE

L

IE EDIT RG LIMBU

RH

EI

D

D

N

KW

ET

SB

AA

DE

KR

AC

AC

HT

HT

VA

EN

W

ED TIL ITIE BU RG

FOTOGRAFIE: Lonneke van der Avoort, Karolien van Wijk

KR

NK

201 1 NAJAAR 2013 2013 2013 ZO ZOMER

VA

A

CH

TE

NB

UN

EIGENWIJSHEID. HET ZIT IN ONS. HT

Eigenwijsheid is immers niet te kopiëren…

D E KRACHT VAN KWETSBAARHEID

DDE

TEKST-, EINDREDACTIE EN PRODUCTIEBEGELEIDING: Marieke van Gastel, Marjolijn Daverveld, Karolien van Wijk, Wilma Wijnen (Reëlle Communicatie)

KRACHTENBUNDEL

AC

IDEE: Marjolijn Daverveld (Reëlle Communicatie)

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN Niets uit deze uitgave kan worden verveelvoudigd of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

meer dan 100 verhalen uit alle Krachtenbundels

Deze Krachtenbundel is een initiatief van Reëlle Communicatie uit Valkenswaard. Bij Reëlle’s communicatiebedrijf werken professionals met levenswijsheid. Ieder van ons is gedreven, vakbekwaam én ervaringsdeskundig. Dat is onze eigen wijsheid. Eigenwijsheid die wij graag delen.

KR

AAN DEZE UITGAVE WERKTEN MEE: twaalf verhalenvertellers en twaalf verhalenopstellers van twaalf organisaties

Download

WIE IS REËLLE?

KR

De Krachtenbundel is een goed idee van Reëlle Communicatie. Dit magazine is enig in zijn soort, maar wij juichen het toe als jij dit goede voorbeeld volgt. Reacties zijn van harte welkom.

ET

BU

SB

AA

ND

RH

EID

EL

ZO

M

ER

20

13

1

VORMGEVING: Luc Sprengers OPMAAK: Lonneke van der Avoort DRUKWERK: ATEA-groep OPLAGE: 2.500 stuks

NA

JA

KRACHTENBUNDEL- -KORAALGROEP COLOFON KRACHTENBUNDEL

AR

20 1

1

2NA0J 1A3AR

UITGEVER: Reëlle Communicatie, Den Dries 2, 5552 CL Valkenswaard, www.reelle.nl. Uitgegeven in eigen beheer, © 2013.

27

EDIT IE 20 NAJA 13AR 201 HELM 1 OND

20

1

1

Ga naar www.reelle.nl, kies voor de EigenWijzer en selecteer alle verhalen die jij wilt lezen!


ad

KRACHTENBUNDEL

28

GEERT SNIJDERS, WETHOUDER RUIMTELIJKE ORDENING, WELZIJN EN ZORG ’S-HERTOGENBOSCH: “Wij gaan uit van wat inwoners kúnnen. Terecht, laat deze Krachtenbundel zien. Deze mensen gebruiken hun talenten voor de samenleving. Wat een trots en enthousiasme!”

KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID BOSSCHE EDITIE NAJAAR 201 1

Recommend Documents