KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID NAJAAR EDITIE WESTELIJKE MIJNSTREEK

KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID

E EDITI KE TELIJ WES REEK ST MIJN

NAJAAR 2014 201

1

ALSJEBLIEFT!

DEZE KRACHTENBUNDEL IS VOOR JOU. Lees de zestien verhalen en ervaar de kracht van kwetsbaarheid. Van harte aanbevolen door alle verhalenvertellers en verhalenopstellers.

KRACHTENBUNDEL

©

REËLLE COMMUNICATIE

KRACHTENBUNDEL

KRACHTENBUNDEL

VOORWOORD

Samen krachten bundelen MEE Zuid-Limburg Megan: “Ik ben trots dat ik nu een woning en eten heb”

3

Kracht in zorg Elroy: “Ik heb mijn leven beter op orde”\

15

De Brug Mevrouw Boelen: “Ik woon het liefst zo lang als mogelijk thuis”

5

OZO Nicole: “Ik vind het fijn om iets te kunnen betekenen”

17

SOL Jos: “Ik ben ontzettend trots op Laury”

7

Stichting boerderij Ophovenerhof Wil: “Ik werk iedere dag op de boerderij”

19

Orbis GGZ Kars: “Ik weet waar mijn grenzen liggen”

9

Vivantes Mevrouw Debie: “Ik houd de moed erin”

21

Stichting Horizon Wilma: “Ik probeer positief te leven”

11 13

Stichting Buitengewoon Pauline: “Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet”

1

KRACHTENBUNDEL -- KORAALGROEP INHOUDSOPGAVE KRACHTENBUNDEL

Humanitas Ellen: “Ik snap nu weer hoe het zit”

Stichting WonenPlus Manuela: “Ik heb nooit opgegeven”

23

27

Koraal Groep Roberto: “Ik wil professioneel wielrenner worden”\

29

Zonnebloem Mevrouw Zwanenburg: “Ik wil niet thuis wegkwijnen” Partners in Welzijn Francine: “Ik zie de zon weer schijnen”

31 33

Ut Boerderieke Rusell’s moeder: “Ik maak contact met hem via zijn therapiehond”

35

Colofon

Wat een bewondering heb ik voor de mensen in deze Krachtenbundel! Zij delen hun verhaal met ons en laten zien hoe belangrijk het is om mee te doen aan de samenleving, erbij te horen, contacten en een sociaal netwerk te hebben. Of dit nu familie, vrienden, buren of verenigingen en vrijwilligers zijn. Ieder verhaal is uniek maar alle verhalen samen geven een boodschap aan ons! (op) Eigen kracht is wat iedereen wil en in potentie in zich draagt, soms met een beetje hulp en ondersteuning! Participatie (meedoen) gaat namelijk niet altijd vanzelf. Sommigen van ons hebben wat meer ondersteuning nodig dan anderen. Maar dat is wel een verantwoordelijkheid van ons allen. Laten we de komende jaren samen het begrip solidariteit opnieuw inhoud geven. In deze bundel leest u zestien verhalen. Medewerkers van zestien organisaties interviewden elk een cliënt. Dit heeft geleid tot bijzondere portretten van mensen die niet bij de pakken neer zijn gaan zitten toen hun leven tegenzat. De interviewers waren onder de indruk van het bijzondere gesprek met hun cliënt. In een citaat naast het verhaal vertellen zij over hun ervaring. De Krachtenbundel heeft indruk op mij gemaakt. Ik vind de ervaringen een mooi voorbeeld van hoe we verder moeten gaan; uitgaan van persoonlijke kracht, samen met en voor elkaar. Daarom bedank ik Reëlle voor het idee en de uitwerking van de Krachtenbundel. Het was fijn samen krachten te bundelen! Berry van Rijswijk wethouder Gemeente Sittard-Geleen

25

©


KRACHTENBUNDEL - ZORGGROEP VOORWOORD KRACHTENBUNDEL - LIBRA

2 4

: l is oor aa d d er h or t v ns Di spo ge

MEGAN HEEFT EEN NARE TIJD ACHTER DE RUG

IK BEN TROTS DAT IK NU EEN WONING EN ETEN HEB Megan Hardy (18) heeft geen goede jeugd gehad. “Toen ik vier jaar was, zijn mijn ouders gescheiden omdat ik werd misbruikt door mijn stiefbroer. Ik heb toen in een Blijf van m’n Lijf-huis gezeten en twee jaar bij iemand anders gewoond omdat mijn moeder mij niet kon helpen. Daarna heeft mijn moeder mij vaak thuis gehouden.” “Ik moest voor mijn broertje zorgen en het huishouden doen. Ik was dertien of veertien jaar, heel jong nog. We hebben ook een poos op verschillende plaatsen gelogeerd omdat we uit huis werden gezet. We kregen uiteindelijk een woning waar ik samen met mijn zusjes, broertje en mijn moeder en stiefvader woonde.” DE DRUPPEL “Toen kreeg ik een vriendje en mijn moeder vond dat niet goed. Zij hoorde dat hij aan de drugs was. Wat helemaal niet waar was! Ik moest het uitmaken maar ben weggelopen. Mijn vader heeft mij teruggehaald. Maar het bleef moeilijk en er is veel ruzie geweest. Zelfs fysiek geweld tot de politie kwam en mij meenam. Mijn moeder liet me daar zitten en zei: ‘Jullie mogen haar houden. Ik hoef haar niet.’ Toen kwam ik in contact met Bureau Jeugdzorg en heb ik twee dagen in de crisisopvang gezeten. Mijn vader kwam mij halen. Ik heb drie weken bij hem gewoond en moest toen terug naar mijn moeder. Weer moest ik voor mijn broertje en het huishouden zorgen. Dat trok ik niet meer. Ik at niet meer en was depressief. Weer was er fysiek geweld en dat was voor mij de druppel.”

3

KRACHTENBUNDEL - MEE ZUID-LIMBURG

DAK- EN THUISLOOS “Ik ben toen uit huis geplaatst maar daar liep het ook uit de hand. Vervolgens sliep ik soms bij mijn schoonouders maar ook vaak bij vriendinnen. Ik kocht mijn eigen eten en drinken. Ik moest altijd mijn tas inpakken en weer ergens anders naartoe. Ik kreeg steeds meer schulden, ik was echt dak- en thuisloos. Voor mijn gevoel stond ik echt alleen. Ik had geen uitkering meer omdat ik de brieven niet snapte. Toen kwam Kim van Stichting MEE en zij heeft veel voor mij geregeld. Ik kreeg mijn uitkering terug en daar heb ik de schuld van kunnen afbetalen. En wij vroegen met urgentie een woning aan. Ik waardeer haar hulp heel erg.” MIJN ALLESJE “Ik ben echt blij dat ik nu een beetje tot rust kan komen. Ik moest mij altijd aan iedereen aanpassen, alsof ik toneel speelde. Ik kon nooit echt mijzelf zijn. Het is goed dat ik het kan verwerken. Ik heb een zware tijd gehad. Ik ben trots dat ik een woning en eten heb en dat ik mijn katten kan verzorgen. Mijn leven wordt stabieler. Ik heb veel meegemaakt. Mijn broertje heeft mij altijd op de been gehouden.

Hij is echt mijn allesje! En mijn vriend ook! Het is goed wat ik heb meegemaakt, want ik ga dat niet nog een keer zo meemaken. Ik weet wat er kan gebeuren. Met mijn vader heb ik nu een klein beetje contact. Het is logisch dat ik contact wil met mijn ouders. Het zijn toch mijn ouders.”

www.meezuidlimburg.nl

GROOTSTE WENS “Ik wil graag vrijwilligerswerk gaan doen. Mijn grootste wens is om met dieren of met kinderen te werken omdat ik altijd voor mijn broertje moest zorgen. Als je thuis zit, wil je eigenlijk toch werken. Je gaat je vervelen en wordt helemaal down, echt niet fijn. Je moet gelukkig zijn, daarom ben je geboren. Ik hoop dat de lezers denken: ‘Je moet niet terugvallen. Verder gaan en niet opgeven. En denk aan wat belangrijk voor je is, dat houdt je sterk.’ Mijn broertje is mijn lichtpuntje maar die zie ik nu niet. En als ik thuiskom moedigen mijn katten mij altijd aan, ook als ik verdriet heb. Ik wilde geen hulp maar uiteindelijk heb ik leren inzien dat het me helpt. Door mijn verleden kan ik mensen niet echt vertrouwen. Ik heb een stressvolle tijd gehad en nu kan ik gaan genieten”.

“Megan is een bijzonder meisje met een verstandelijke beperking. Een tijdje woonde ze begeleid waar ze op eigen initiatief vertrok en leefde ze een paar maanden zonder vaste woon- en verblijfplaats. Nu is ze schuldenvrij, heeft ze een woning en er wordt spoedig ambulante hulp gestart en budgetbeheer. Van een diep dal naar een succes.”

n Door Sandra Fuchs

©


“IK KAN EINDELIJK TOT RUST KOMEN EN ALLES VERWERKEN”

KIM KRAFT consulent MEE Zuid-Limburg KRACHTENBUNDEL - MEE ZUID-LIMBURG

4


MEVROUW BOELEN MIST HAAR VADER EN MOEDER

IK WOON HET LIEFST ZO LANG ALS MOGELIJK THUIS Mevrouw Boelen (76) heeft de ziekte van Alzheimer. Zij woont zelfstandig met dagelijkse hulp van dochter Petra. Haar vriend Kees komt iedere avond en in het weekend. Elke ochtend en avond komt de thuiszorg. Dochter Petra vertelt het verhaal omdat een interview te veel onrust bij mevrouw zou veroorzaken en zij het niet meer kan verwoorden. “Ik kom uit een gezin van drie kinderen, waarvan ik de oudste dochter ben. Toen mijn moeder op jonge leeftijd stierf, moest ik naar een interne huishoudschool in de buurt van Maastricht. Daar leerde ik het huishouden zodat ik voor mijn kleine broertje en zusje kon zorgen. Ik trouwde en kreeg twee dochters. Mijn man werd afgekeurd na een zwaar auto-ongeluk toen de kinderen nog jong waren. We deden als gezin veel samen. Het liefst was ik thuis en maakte het gezellig. Ik heb de kinderen een warm nest geboden. Onze kleinkinderen kwamen regelmatig logeren.” IK KAN ALLES NOG ZELF “Toen mijn man na een lang ziekbed op 67-jarige leeftijd overleed, heb ik het heel moeilijk gehad. We hadden zo’n fijn huwelijk. Ik wilde alleen maar naar het kerkhof gaan en was heel verdrietig. Mijn dochter Petra ondersteunde me waar mogelijk. In 2011 is de ziekte van Alzheimer geconstateerd, maar dit accepteren kan ik nog niet. Ik kan alles nog zelf. Als Petra de was komt ophalen ben ik verbaasd en zeg ik: ‘Laat die was toch hier’.” Als Petra dan zegt dat de wasmachine stuk is, geeft mevrouw Boelen de was

5

KRACHTENBUNDEL - THC DE BRUG

natuurlijk mee. “Als Petra me ’s ochtends belt, ben ik blij een stem te horen. Ze vertelt me dan dat ik me kan klaarmaken omdat de thuiszorg komt.” VOELDE METEEN GOED Petra komt rond vijf uur om het eten te verzorgen. Als iemand komt, vertelt mevrouw Boelen dat ze dagelijks kookt en iedere middag naar het graf van haar man gaat. Vorig jaar werd het voor Petra wat veel. Haar moeder deed voortdurend een beroep op haar. Zij had ondersteuning nodig. Via internet kwam ze bij De Brug, een vrijwilligersorganisatie die op zoek gaat naar een passende vrijwilliger. Tijdens het intakegesprek snapte mevrouw Boelen er niks van. “Er hoefde geen vrijwilliger te komen, ik kon alles zelf. Toen de vrijwilligster kwam, voelde dit meteen goed. Ze kwam me bekend voor en we konden meteen gezellig met elkaar kletsen.” BLIJVEN VERTELLEN “Het is de bedoeling dat we samen naar het kerkhof wandelen of gezellig koffie drinken. Maar we praten vooral. Ik vind het heerlijk om over mijn leven te vertellen en de vrijwilligster vind het geen enkel

probleem als ik vijf keer hetzelfde zeg. Zo heeft Petra een middagje voor zichzelf.” Een tijd terug belden onbekende mensen aan die binnen wilden komen. De vrijwilligster stak daar een stokje voor en informeerde Petra. “Sinds kort ga ik drie keer per week naar de dagopvang. Soms wil ik niet mee met het busje, dan wordt Petra gebeld. Zij brengt me dan. Als ik op de dagopvang ben, vind ik het toch gezellig en doe ik met alles mee. Vooral het bloemschikken vind ik heerlijk.”

www.thcdebrug.nl

WAAR IS IEDEREEN “Als ik dan na zo’n dag alleen thuis kom in een leeg huis, bel ik Petra om te vragen waar iedereen is, waar mijn vader en moeder zijn. Als Petra vraagt hoe het is geweest vertel ik dat we met de meiden van school hebben besloten dat we de volgende keer niet meer gaan. Dan blijven we thuis. ’s Avonds komt mijn vriend en kijken we samen tv, zo sluit ik de avond goed af. Ook al krijg ik ondersteuning van de vrijwilligster van De Brug en begeleiding van een casemanager van Hulp bij Dementie, toch ga ik achteruit en sta ik op een wachtlijst voor kleinschalig wonen. Maar het liefst wil ik zo lang als mogelijk thuis blijven wonen, in mijn vertrouwde omgeving!”

“Mevrouw Boelen leerde ik kennen na het intakegesprek met beide dochters. Tijdens mijn kennismaking met haar merkte ik dat zij graag vertelt over haar leven als zij zich op haar gemak voelt. Bewondering heb ik voor Petra die haar moeder dagelijks ondersteunt. Het doet goed om te zien hoe waardevol de wekelijkse inzet van onze vrijwilligster is.”

n Door Joseppe Wishaupt

©


“IK VIND HET HEERLIJK OM OVER MIJN LEVEN TE VERTELLEN”

JOSEPPE WISHAUPT intaker De Brug Vrijwilligersorganisatie KRACHTENBUNDEL - THC DE BRUG

6

JOS KOMT OP VOOR HAAR DOCHTER MET DOWN-SYNDROOM

IK BEN ONTZETTEND TROTS OP LAURY Al tien jaar brengt Jos (61) haar dochter Laury (28) elke woensdag naar haar werk bij de supermarkt in Roosteren. Laury heeft het syndroom van Down, werkt in een supermarkt en een restaurant en gaat binnenkort haar zwarte band voor karate halen. Jos: “Ik ben ontzettend trots op Laury.” “Toen Laury werd geboren, zag ik al wat er mis was. De kinderarts zag het niet en ik kreeg een ‘gezond’ kind mee. Toen ze na tien weken niet goed groeide, hoorden ze op het consultatiebureau een hartafwijking. Daarna werd de diagnose gesteld. In het ziekenhuis in Nijmegen hadden zij meer ervaring met de syndroomgebonden hartafwijking. We zijn er heel positief ontvangen. Laury kreeg haar eerste hartoperatie toen ze een jaar oud was. Laury’s oudere broer had als kind astma en eczeem, maar dat was peanuts vergeleken met Laury. Ze is vaak ziek en al zestien keer geopereerd.” WAFELS BAKKEN “Ik was fysiotherapeut, maar ben een half jaar na Laury’s geboorte gestopt met werken. Ik heb behoefte om met mensen om te gaan, dus werd ik lid van een landelijke oudervereniging, nu KansPlus. En ik belandde in allerlei bestuurlijk vrijwilligerswerk, waaronder bij het SOL. Het SOL is een provinciale collectieve belangenbehartiger voor mensen met een verstandelijke handicap en hun ouders. Het is één van de koepels van het Huis voor de Zorg. Het is fijn dat je hier werkruimte en ondersteuningsfunctionarissen hebt. Vanuit mijn werk spreek ik ook veel

7

KRACHTENBUNDEL - SOL

bestuurders, bijvoorbeeld bij het Wmo-platform van onze gemeente. Het vrijwilligerswerk is gezellig.” LEZEN DANKZIJ PIANOLES “Vroeger werd me gevraagd: ‘Ik hoorde dat je gestopt bent met werken. Heb je haar dan thuis?’ Ons netwerk is de eerste jaren behoorlijk uitgekleed. Vanaf haar derde jaar ging Laury naar een speciaal kinderdagcentrum. Omdat de lokale basisschool huiverig was, ging ze naar het zmlk-onderwijs. Daar is ze tot haar twintigste jaar naar school gegaan. In Spaubeek, waar we wonen, heeft ze op allerlei clubjes gezeten zodat andere kinderen met haar bekend waren. Ze ging naar gym, ballet, koor en pianoles. Doordat ze noten leerde lezen heeft ze ook leren lezen. Ze kende de letters al, maar toen ze muziek moest maken lukte het opeens om te lezen.” TRAINEN VOOR ZWARTE BAND “Op school ging iedereen de laatste twee jaar stage lopen. Meestal is dat dagbesteding, maar Laury wilde werken in een supermarkt. De supermarkt in het dorp durfde niet. Gelukkig vroeg een nicht van mijn man of Laury bij haar kwam werken. Later zei Laury dat ze ook graag in een restaurant wilde werken.

Ze kwam op de wachtlijst voor een restaurant speciaal voor mensen met een beperking, maar dat duurde eindeloos. Toen ben ik zelf gaan zoeken. Nu werkt ze met plezier bij hotel-restaurant De Biezenhof. Daarnaast traint ze twee keer per week voor karate, in een groep mensen zonder beperking. Ze gaan er goed met haar om. Op vrijdag gaan ze na de training naar de kroeg en drinken we een biertje mee.”

www.huisvoordezorg.nl

www.sollimburg.nl

GROOT SOCIAAL NETWERK “Omdat Laury iedere dag op een andere plek begeleiding heeft en vrijwilligerswerk doet, heeft ze een groot sociaal netwerk. Daar geniet ze volop van. Laury is een gezellig, waardevol gezinslid, maar onze taak van ouderplicht is veranderd in mantelzorg. Laury gaat daarom met een paar leeftijdgenoten één keer in de zes weken logeren. Deze AWBZ-voorziening heet kort verblijf en is er om de mantelzorgers te ontlasten. Wij ondernemen dan iets met vrienden. Dit doet mij goed, omdat ik ook de huishouding en zorg rondom mijn zelfstandig wonende, dementerende moeder regel. Ik ben onzeker over de toekomst als de gemeente gaat beslissen of thuiswonende mensen zoals Laury, kort verblijf en dagbesteding nodig hebben. Dan hoop ik dat men oog heeft voor deze kwetsbare mensen en hun ouders.” n Door Karolien van Wijk

©


“Jos kan als moeder en mantelzorger het beste vertellen wat er allemaal komt kijken bij het begeleiden en ondersteunen van haar dochter. Wij hopen met haar dat zij vergelijkbare ondersteuning krijgt als ze straks op de gemeente is aangewezen. Hopelijk blijft de respijtzorg behouden. Eigenlijk heeft ze straks meer ondersteuning nodig dan nu.” WIM DE HEER voorzitter SOL

“MEEDOEN IN DE MAATSCHAPPIJ IS ZO BELANGRIJK”

KRACHTENBUNDEL - SOL

8

KARS IS UIT EEN DIEP DAL GEKROPEN

IK WEET WAAR MIJN GRENZEN LIGGEN Kars Wuisman (39) groeide op in een warm gezin met vier kinderen. Na zijn studie kregen psychoses langzaam vat op hem. “Ik ben uit een diep dal gekropen. Dat ging niet vanzelf. Achteraf gezien heeft het mij een heleboel geleerd over mijn eigen kwetsbaarheid en over de kwetsbaarheid van de mensen om mij heen.” “In mijn jeugd heb ik veel gesport. Ik speelde hockey, zeilde en turnde. Leren vond ik niet zo interessant. Toch ben ik naar de universiteit gegaan. In mijn eerste studiejaar kreeg ik last van hyperventilatie en angstaanvallen. Voortekenen die ik niet kon plaatsen, maar wel redelijk kon verbergen voor mijn omgeving. Het is pas echt mis gegaan in mijn eerste baan. Omgaan met autoriteit en de stress op mijn werk kon ik niet ‘handelen’, dat slaat gelijk op mijn kwetsbaarheid. Een eerste psychose diende zich aan. Dat is een proces dat geleidelijk verloopt. Eerst met waanbeelden die zich langzaam opbouwen en daarna verder uitbreiden. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat iedereen zich tegen mij keerde. Ik had een paranoïde kijk op de wereld: de mensen begrepen mij niet en hadden het allemaal op mij gemunt…” HEFTIGE PERIODE “Na deze eerste psychose heb ik nog tweemaal een psychose doorgemaakt. Elke psychose verloopt heftiger, gaat dieper en vergt meer van je lichaam. Ik werd als het ware uitgemergeld. Ik weet nu dat ik gevoelig en kwetsbaar ben voor stress. Ook mijn energieniveau speelt een

9

KRACHTENBUNDEL - ORBIS GGZ

grote rol. Als ik moe ben en veel stress ervaar, ben ik dubbel zo kwetsbaar. Als je een hele dag met mij zou optrekken, merk je dat ik snel moe ben en stress vermijd. Herstellen van een psychose vergt veel tijd. Om goed te herstellen moest ik eerst mijn ziekte accepteren. Dat acceptatieproces heeft bij mij ruim acht jaar geduurd. Na mijn acceptatieproces ben ik pas mijn alarmsignalen gaan herkennen, weet ik hoe ik hiermee moet omgaan en ervaar ik het zelfstigma niet meer als een last. Ik ben gewoon Kars, en heb er alleen een kwetsbaarheid bij.” ERVARINGSDESKUNDIGE “Op advies van Anoek Consten ben ik gestart met arbeidstherapie van Orbis Geestelijke Gezondheidszorg. Betaalde banen kan ik momenteel niet aan, maar ik wil wel graag een steentje bijdragen aan de maatschappij. Ik wil het gevoel hebben dat ik nuttig ben en dat ik iets kan betekenen voor een ander. Daarom zet ik mij in als vrijwilliger en assisteer ik mensen met een Niet Aangeboren Hersenletsel bij hun dagbesteding. Op dit moment ben ik ook nog bezig met een opleiding tot ervaringsdeskundige. Ik volg

deze opleiding op eigen initiatief, maar ga waarschijnlijk stage lopen bij Orbis GGZ. Op deze manier kan ik een bijdrage leveren aan het herstel en het leren omgaan met stigmatisering bij personen die net als ik een psychose doormaken. Maar ook hulpverleners en naasten kunnen gebruik maken van mijn kennis en ervaring. Het verzorgen van voorlichting op scholen is ook iets wat ik graag wil oppakken. Alles om mijn kennis te delen en zo ook meer begrip te kweken.”

www.orbisconcern.nl/ orbis-medisch/ggz

ACCEPTEREN EN DOORGAAN “Ik beschik nu over een gezonde dosis zelfkennis. Ik weet waar mijn grenzen liggen en ik herken de stressbronnen. Mijn doelen stel ik hierop af. Op dit moment woon ik weer bij mijn ouders. Dat gaat goed en geeft mij veel steun en rust. Ook mijn broer en zussen staan altijd voor mij klaar. Voor mijn familie is het een moeilijke periode geweest. Dat wordt vaak vergeten. Weer zelfstandig gaan wonen, is de volgende stap in mijn eigen toekomstplan. Maar ook dat komt nog wel. Persoonlijk vind ik het belangrijkste dat ik mijn ziekte heb geaccepteerd en dat ik het zelfstigma doorbroken heb! Een hele kluif, maar door open te staan voor mijn aandoening kan ik dit nu goed relativeren. ”

“Samen met Kars onderzochten we zijn arbeidsmogelijkheden. Kars ontdekte dat betaald werk op korte termijn niet haalbaar was. Mooi om te zien hoe hard hij werkte aan zijn acceptatieproces. Kars wil zijn ervaringen inzetten om anderen te helpen. Hij heeft zijn ‘beperking’ omgezet in kracht. Ik heb hier veel bewondering voor!”

n Door Esther Bessems

© REËLLE COMMUNICATIE

“OPKRABBELEN UIT EEN DAL KOST HEEL HEEL VEEL ENERGIE”

ANOUK CONSTEN transferfunctionaris/ trajectbegeleider Orbis Geestelijke Gezondheidszorg KRACHTENBUNDEL - ORBIS GGZ

10


WILMA’S WERELD STORTTE IN

IK PROBEER POSITIEF TE LEVEN Wilma van Lent (54) is geboren en getogen in Geleen in een gezin van elf kinderen, vier jongens en zeven meisjes. “Ik ben de middelste en heb geen fijne jeugd gehad. Doordat ik veel heb meegemaakt zit mijn rugzak behoorlijk ‘vol’. Met eenëntwintig jaar raakte ik in verwachting en kreeg ik een zoon. Ik heb hem alleen opgevoed.” “Toen ik tweeëntwintig jaar was, ben ik op mezelf gaan wonen met mijn zoontje. Dit was niet altijd even gemakkelijk, maar toch lukte het me redelijk goed. Ik deed erg mijn best om hem een fijne jeugd te geven. Ik was leesmoeder op zijn school, ging met hem naar zwemles en gaf feestjes voor zijn verjaardag. Allemaal dingen die ik zelf thuis niet heb gehad. Ik heb acht jaar gedaan over de lagere school. Daarna ben ik één jaar naar de huishoudschool gegaan. Ik moest op mijn vijftiende gaan werken in een fabriek, want er moest geld binnenkomen.” WERELD STORTTE IN “Het ging bergafwaarts met mij toen ik tweeëndertig jaar was. Mijn zoon was elf jaar oud. Ik had tot die tijd geprobeerd alles weg te stoppen om me te richten op de toekomst met mijn zoon. Mijn wereld stortte in en ik ben in therapie gegaan. In eerste instantie heb ik alles van me afgeschreven en pas na anderhalf jaar kon ik erover praten. De jaren erna gingen met ups en downs. Ik werd vaak opgenomen en uiteindelijk kreeg ik de diagnose posttraumatische stress-stoornis en borderline.”

11

KRACHTENBUNDEL - STICHTING HORIZON

DE WEG NAAR VERGEVING “De echte omslag kwam toen ik negenenveertig jaar was. Mijn huidige hoofdbehandelaarster zei tegen mij: ‘Ik ga niet langer mee in jouw slachtofferrol.’ Vanaf dat moment ben ik echt aan mezelf gaan werken. Ik lees veel en probeer positief te leven. Iedere morgen staat er een positieve spreuk op mijn computer. Ik ben een cursus Mindfulness gaan volgen en heb me verdiept in de spiritualiteit. Mijn geloof is belangrijk voor mij. Vijf jaar geleden was ik bezig met vergeven, en had daar hulp bij nodig. Die hulp kreeg ik van een geestelijk verzorgster. Samen met haar ben ik op weg gegaan, de weg naar vergeving toe, daardoor groeide mijn geloof en het heeft me sterker gemaakt.” GEWELDIGE KLIK “Drie jaar geleden kreeg ik via Stichting Horizon een maatje: Jeanny. Ik vond het erg spannend maar het klikt geweldig tussen ons en ik kan haar niet meer wegdenken uit mijn leven. We zien elkaar één keer in de twee weken en we doen echt hele leuke dingen samen. We zijn ondermeer naar Mondoverde geweest en hebben samen het blotevoetenpad gelopen. Ook koken we vaak samen.

Ons plan is om samen naar zee te gaan. Ik ben bang voor de zee en wil die angst graag overwinnen. Ik weet zeker dat me dit samen met Jeanny gaat lukken. We delen veel samen en hebben steun aan elkaar. Het contact met mijn maatje heeft mijn wereld groter gemaakt.”

www.vriendendiensthorizon.nl

DROOM UITGEKOMEN “In 2012 is een grote droom van mij uitgekomen. Ik was nog nooit op vakantie geweest en ik ben dat jaar een week op pelgrimstocht naar Lourdes gegaan. Daar heeft mijn geloof zich nog meer verdiept. Ik heb er ontzettend genoten! Momenteel woon ik semi-zelfstandig en het gaat goed met mij. Twee dagdelen per week doe ik mee aan het Hoeve-team van het RIMO en RIBW. Hier houd ik me vooral bezig met tuinieren en creatief bezig zijn. Afgelopen jaar heb ik een cursus biologisch tuinieren afgerond. Al deze activiteiten zorgen voor veel voldoening en geven me nieuwe energie. Bovendien word ik volgend jaar oma, hier kijk ik erg naar uit! Ik houd dagelijks een positief schrift bij. Ik heb er al drieëntwintig vol geschreven! Iedere dag schrijf ik hier iets positiefs in en elke dag sluit ik af met mijn lijfspreuk: ‘En God zag dat het goed was’.”

“Ik heb voor Wilma gekozen omdat zij zo’n krachtig persoon is. Wilma is erg opgebloeid door de komst van haar maatje en samen doen ze leuke dingen. Ze heeft meer zelfvertrouwen gekregen en staat positief in het leven. Ik heb diep respect voor een vrouw als Wilma die zoveel heeft overwonnen en zo positief kan blijven.”

n Door Ankie Linssen

ANKIE LINSSEN regiocoördinator Stichting Horizon


“IK SCHRIJF IEDER DAG IETS POSITIEFS OP”

KRACHTENBUNDEL - STICHTING HORIZON

12


PAULINE LEERT BETER MET MENSEN OMGAAN

IK ZIE DE TOEKOMST MET VERTROUWEN TEGEMOET Pauline van der Werf (55) komt graag naar Stichting Buitengewoon om zich creatief te uiten en onder de mensen te zijn. Ik heb een vervelende jeugd gehad waarin dingen zijn gebeurd die ik liever niet vertel. Ik heb een halfbroer. Na de lagere school heb ik een paar jaar huishoudschool gedaan.” “Toen ik zesentwintig jaar oud was, is de diagnose, een depressieve stoornis, gesteld en kwam ik onder behandeling. Ik ben tweemaal getrouwd geweest en heb een dochter van achtendertig jaar en twee kleinkinderen. Een meisje, Kelly (13) en een jongen, Justin (3).” AAN HET WERK “Toen ik vijfendertig jaar was ben ik gaan werken als serveerster. Dat heb ik twee jaar gedaan. Daarna werkte ik vijf jaar als poetsvrouw. Ook heb ik bij de sociale werkplaats gewerkt. In de sociale werkplaats werkte ik in de assemblage afdeling. Maar door mijn depressies gaat dat helaas niet meer.” MET IEDEREEN GOED OPSCHIETEN “Toen ik eind vijftig was, ben ik gestopt met werken bij de sociale werkplaats en werd ik door mijn behandelaar doorverwezen naar Stichting Buitengewoon. Hier kom ik nu al een jaar of vier. Ik heb hier geleerd om sociale contacten te leggen en ook te onderhandelen. Mijn creativiteit heb ik hier ook ontdekt, waardoor ik vaker iemand met een mooi cadeau kan verrassen. Ik wist niet dat ik zulke mooie dingen kan maken! Inmiddels kan ik met

13

KRACHTENBUNDEL - STICHTING BUITENGEWOON

iedereen binnen de stichting goed opschieten en vind ik het fijn om tussen de mensen te kunnen zijn. Zelf heb ik niet zo’n groot sociaal netwerk.” ZE KENNEN MIJ “Ik zit in de Creagroep en daarin maak ik allerlei mooie dingen. Ik vilt de wol en dan verwerk ik deze tot poppetjes en kleine wolschilderijtjes. Ook maak ik regelmatig mooie sieraden voor mijzelf en mijn moeder. Daarnaast werk ik ook buiten in de verzorging van de dieren. Ik verzorg dan de varkens en ganzen. Zo gauw ze mijn stem horen als ik ze roep, komen ze al naar me toe gerend. In de moestuin help ik bij de verbouwing van de groenten en het oogsten ervan. Onkruid wieden is niet mijn favoriete bezigheid, maar het hoort er wel bij.”

Ze moet nog erg wennen in het verpleegtehuis en is vaak verdrietig. Daarom haal ik haar vaker op voor een uitstapje of een gezellig samenzijn bij mij thuis.” BLOEMEN IN HET VOORJAAR “In mijn eigen tuin vind ik het ook heel erg leuk om de planten en struiken te verzorgen. Ik heb bloembollen geplant, zodat ik in het voorjaar en zomer weer mooie bloemen in de tuin heb. Reggae-muziek is mijn favoriete muziek. Ik luister vaak naar Bob Marley en Bonny Wailor.”

www.stichting-buitengewoon.nl

NOG LANG EN GELUKKIG “Ik hoop nog lang voor mijn moeder te mogen zorgen en binnen Stichting Buitengewoon aan allerlei activiteiten te kunnen deelnemen. Op dit moment gaat het redelijk goed met mij. De behandeling is gestopt maar ik ben nog wel onder controle. Ik zie de toekomst met goede moed tegemoet.”

“Pauline vind ik een lieve en vriendelijke vrouw. Zij heeft altijd oprecht aandacht voor de andere deelnemers binnen de stichting. Daarnaast vind ik het leuk dat zij mij af en toe plaagt. ‘Dat moet kunnen,’ zegt ze dan.”

n Door Bert Cordewener

GEZELLIG SAMEN “Op dit moment woon ik alleen met mijn dieren: de hond Diesel, de kat Simba en het vogeltje Kruimeltje. Uiteraard ben ik heel blij met mijn dieren en verzorg ik ze heel goed. Ook zorg ik voor mijn moeder, die sinds kort in een verpleegtehuis woont. Zij heeft eerst borstkanker gehad en daarna een beroerte.

BERT CORDEWENER bestuurder Stichting Buitengewoon

©


“IK VIND HET FIJN OM TUSSEN DE MENSEN TE ZIJN”

KRACHTENBUNDEL - STICHTING BUITENGEWOON

14


ELROY HEEFT EEN HOOP GEDOE ACHTER DE RUG

IK HEB MIJN LEVEN BETER OP ORDE Elroy Caus (22) is geboren in Maastricht. Zijn vader en moeder zijn gescheiden toen hij twee jaar was. Zijn moeder had moeite om voor hem te zorgen. Uiteindelijk werd hij, toen hij vier jaar was, uit huis geplaatst en kwam hij in het Zonnehuis in Simpelveld terecht. “Helaas was het bij ons thuis niet zoals bij vele anderen.”

mijn hoofd leeg maken en ben ik op een gezonde manier bezig. Ook doen we samen boodschappen waarbij ik vaak informatie over eten krijg: wat is gezond en waarom.”

woonplek, niet in een instelling maar gewoon tussen de mensen in de maatschappij. Kracht in Zorg werkt vanuit vier leefgebieden: wonen, werken, financiën en vrije tijd.”

VOORUIT KIJKEN “Sinds ik mijn leven beter op orde heb, heb ik ook weer beter contact met mijn moeder. Ik ga nu regelmatig op bezoek, en ik merk dat ze trots op me is omdat het goed met me gaat. Ook andere mensen om me heen merken dit. Verder krijg ik van mijn begeleiders vaak complimenten, maar ze zijn ook kritisch als dat nodig is. De persoonlijke en korte manier van werken door Kracht in Zorg past bij mij. Van sommige vrienden heb ik afscheid genomen. Deze brachten alleen maar ellende en gedoe met de politie. Ik wil nu vooruit kijken en niet meer terugvallen in foute zaken. Ik heb samen met Kracht in Zorg hard gewerkt om te komen waar ik nu ben. Nu gaan we samen hard werken om de volgende stappen te zetten naar een mooie toekomst en geluk.”

“Na veel onderzoeken kwamen ze tot de conclusie dat ik een verstandelijke beperking en een hechtingsprobleem heb, wat eigenlijk betekent dat ik vroeger te weinig liefde heb gehad. Je ziet de verstandelijke beperking niet aan me, maar soms komt informatie gewoon moeilijk binnen. Verder heb ik soms verlatingsangst en ben ik bang dat ik zal falen. Na heel wat instellingen, en veel gedoe met politie en justitie gaat het nu goed. En daar ben ik heel trots op. Ik heb een moeilijke periode achter de rug maar ben nu op de goede weg.” BROMMERS EN MOTOREN “Sinds enkele maanden heb ik een zinvolle dagbesteding. Ik werk vier dagen in de Graasj in Geleen waarin ik met brommers en motoren werk. Hierin vind ik veel voldoening en ik ben blij dat ik op een positieve manier mijn steentje kan bijdragen. Bij de Graasj word ik goed begeleid en nemen ze de tijd om mij dingen uit te leggen, soms wel drie keer. Sinds een half jaar werk ik samen met Kracht in Zorg. Zij hebben samen met mij een plan geschreven hoe ik mijn leven ga invullen. Samen met mijn begeleider Guido ben ik op zoek gegaan naar een geschikte

15

KRACHTENBUNDEL - KRACHT IN ZORG

HOOFD LEEG “Ik woon tegenwoordig in Sittard en ik werk bij de Graasj. Verder ben ik samen met Guido naar het UWV gegaan, waar ik ben aangemeld voor een voetbalproject bij Roda JC, via social return. Het doel van dit voetbalproject is om over een jaar klaar te zijn voor betaald werk. Kracht in Zorg heeft mij de eerste paar maanden gebracht en gehaald van mijn werk omdat ik dit nog niet zelf kon, mijn structuur was nog niet goed. Simpele dingen zoals op tijd opstaan, tanden poetsen en boterhammen smeren lukte me nog niet altijd. Doordat Kracht in Zorg me bij de hand pakte en samen dingen met mij ging regelen ging het snel beter met me. Mijn financiën staan onder bewindvoering. Hierdoor weet ik zeker dat de belangrijke zaken worden betaald en heb ik hier geen zorgen over. Bij Kracht in Zorg wordt ook veel aan sport gedaan. Zo ga ik driemaal per week met Guido fitnessen. Hierdoor kan ik

www.krachtinzorg.nl

“Elroy komt van ver. Hij heeft veel moeten overwinnen maar doordat hij heeft doorgezet en is blijven knokken is hij met hulp van Kracht in Zorg in staat geweest om stappen te maken.”

n Door Guido Jessen

GUIDO JESSEN casemanager Kracht in Zorg

©


“IK HEB HARD GEWERKT OM TE KOMEN WAAR IK NU BEN”

KRACHTENBUNDEL - KRACHT IN ZORG

16


NICOLE WEET WEL DAT ZE EEN BEETJE ANDERS IS

IK VIND HET FIJN OM IETS TE KUNNEN BETEKENEN Nicole Meens (26) is een vrolijke jonge meid met een open en vriendelijk gezicht. Als ze je aankijkt, krijg je vanzelf een glimlach op je gezicht. Haar hartelijke en vriendelijke verschijning werkt aanstekelijk. Nicole is geboren met het syndroom van Down. Het lijkt haar niet te deren. “Ik heb een broer en een zus, daar kan ik het goed mee vinden. Het was altijd heel gezellig thuis bij papa en mama. Maar mijn zusje kon mij ook wel eens pesten. Mijn broer woont thuis maar mijn zusje woont samen met haar vriend. Zelf woon ik samen met Edje, Petra, Bep, Anne en nog meer mensen in WBC Lindenheuvel van Daelzicht in Geleen. Dat is heel leuk. Ik heb eerst moeten oefenen en toen dat goed ging mocht ik er blijven wonen. Ik poets mijn kamer altijd zelf. Opruimen, stofzuigen en zorgen dat alles netjes is. In het weekend ga ik naar papa en mama. Dan doen we vaak leuke dingen. Met mijn broer speel ik graag Mens erger je niet. Papa is wel eens een beetje boos op mijn broer omdat hij beter zijn best moet doen op rijles.” NIET HEEL ANDERS “Ik ging vroeger graag naar de Parkschool. Mijn broer en zusje gingen naar een gewone school. Ik weet wel dat ik een beetje anders ben, maar eigenlijk ben ik niet heel anders. Ik heb er nooit veel last van gehad. Ik heb wel wat meer hulp nodig. Meestal ben ik vrolijk, maar af en toe ben ik ook wel eens een beetje verdrietig. Bijvoorbeeld toen mijn oma zo ziek was en is dood gegaan, of als ik ruzie heb met iemand.”

17

KRACHTENBUNDEL - OZO

BEZIGE BIJ “Het leek me fijn om in de bediening te werken. Samen met de begeleiding van Daelzicht en OZO hebben we naar werk gezocht. Op woensdag werk ik bij Franciscus in Beek, dat is een ouderencentrum. Mensen komen er gezellig een praatje maken of kaarten. Ik werk achter de bar. Ik zorg dat iedereen een kopje koffie heeft, of thee, fris, chocomel of een borreltje. Ik moet dan de kaart aftekenen voor het drinken. Af en toe maak ik wel eens praatje met de oudere mensen. We maken ook lekkere dingen om tussen de middag te eten, zoals erwtensoep met pannenkoek. Die krijg ik dan ook, heerlijk. Ik mag het beslag maken voor de pannenkoeken en soms bakken we wafels. Ik dek ook de tafel, ik kijk dat alles netjes is, dat er geen kruimels liggen op de tafel en zo. Ook afwassen in de keuken vind ik leuk om te doen.”

dagcentrum de Dagbeeker in Beek. Daar ben ik ook graag. Op donderdag ga ik naar het arrangement bij Medisport fitnesscentrum. Af en toe help ik ook wel eens bij evenementen. Ik ben pas nog mee geweest naar een beurs in Maastricht. Ik vind het fijn om iets te kunnen betekenen.”

www.ozodoeikmee.nl OZO is de naam van een nieuwe netwerkorganisatie die arrangementen bundelt voor mensen met een hulpvraag

GOEDE TIJDEN “Mijn hobby’s zijn handwerken, kleuren, dansen en zingen en ik schrijf ook gedichten en verhaaltjes over wat ik zie en wat ik voel. Ik wil geen enkele aflevering van ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ missen, daar hou ik van. Dat kijk ik altijd alleen. Ik wil het goed volgen en dan wil ik niet worden gestoord. Daarna wil ik er wel over kletsen, met Steffie of zo. Soms drinken we ’s avonds koffie of thee in de huiskamer. Dat is altijd gezellig. Ik ben gelukkig en ik denk dat papa en mama trots op me zijn als ze mijn verhaal lezen.”

“Als iemand in haar kracht staat, dan is het Nicole Meens. Wat een lieve meid. Ik sprak haar in het ouderencentrum waar ze op woensdag werkt. Mooi om te zien hoe goed ze daar op haar plek is. Het werk geeft haar kracht en voldoening.”

n Door Francis van de Braak

GOED GEVULDE WEEK “Ik neem deel aan een aantal arrangementen van OZO. Op maandag ga ik naar De Haamen in Beek. Sporten en zwemmen, daar voel ik me goed bij. Lekker bewegen vind ik fijn. We doen ook wel spelletjes. Dat vind ik leuk, maar ik hoef niet te winnen. Op dinsdag en vrijdag ga ik naar

FRANCIS VAN DE BRAAK communicatieadviseur Daelzicht


“IK DENK DAT PAPA EN MAMA TROTS OP ME ZIJN”

KRACHTENBUNDEL - OZO

18


WIL LIEP DE VERKEERDE VRIENDEN TEGEN HET LIJF

IK WERK IEDERE DAG OP DE BOERDERIJ Wil Menzo (42) woont op de zorgboerderij Ophovenerhof in Sittard. Hij heeft een licht verstandelijke beperking. Overdag werkt hij op de Ophovenerhof of op de streekboerderij Daniken in Geleen. “Ik heb op jonge leeftijd mijn vader verloren.” “Mijn opa heeft mij opgevoed. Toen hij is overleden werd ik uit huis geplaatst en kwam ik terecht in diverse woonvormen. Zeker op vijf verschillende plaatsen. Dit ging niet zo goed. Ik kon mijn draai niet vinden. Ik wilde teveel mijn eigen weg gaan. Dat was niet goed voor mij. Ik had teveel vrijheid.” VERKEERDE VRIENDEN “Ik ging naar het voetballen kijken, zomaar wat rondzwerven of bij mensen op bezoek. ’s Nachts lag ik vaak wakker en ’s morgens was ik alweer vroeg op pad. Ik ging kijken bij het opbouwen van de kramen voor de weekmarkt. Maar ik had ook verkeerde ‘vrienden’ die drugs hadden en veel alcohol dronken. Zelf heb ik ook veel gedronken, dat was een probleem. Zij gebruikten mij om van alles voor hen te halen, bijvoorbeeld sigaretten of een boodschap.” VOOR MIJ GEEN ALCOHOL MEER “Drie jaar geleden is hierin verandering gekomen. Ik ben naar de huisarts gegaan en ik heb gezegd dat ik van de alcohol af wilde. Hiervoor heb ik pillen gekregen om af te kicken. Dat was moeilijk. Veel zweten, hoofdpijn en zo. Maar het ging ook goed gelukkig. Ik ben er nu twee

19

KRACHTENBUNDEL - STICHTING BOERDERIJ OPHOVENERHOF

jaar vanaf. Ik zorg er ook voor dat ik niet in een situatie kan komen waarin de verleiding te groot is. Nu is het goed en dat wil ik niet kwijt.” WONEN OP DE BOERDERIJ “In 2011 is op de boerderij een nieuw kleinschalig woonproject gestart. Ik werk al 21 jaar op de boerderij en twee jaar geleden ben ik hier ook gaan wonen. Dat bevalt mij goed. Er is huiselijkheid en gezelligheid met fijne medebewoners. Maar er zijn ook altijd begeleiders aanwezig, dat had ik vroeger niet.”

broodjes te halen. Als ik ‘10 minuten over’ vertrek ben ik er met de fiets ‘om half’. Ook ga ik af en toe naar mijn zus en schoonbroer.” GOED ZOALS HET IS “Eén dag in de week werk ik op de Ophovenerhof, de andere vier dagen op de streekboerderij Daniken in Geleen. Hier doe ik van alles, zoals de dieren verzorgen, prullenbakken legen, zwerfvuil opruimen, zorgen voor het brandhout voor de kachel of ik help de vrijwilligers met onderhoud en klussen. En de toekomst? Dat weet ik niet. Het is nu goed zoals het is. Ik heb een ‘thuis’ en voor mij mag het blijven zoals het nu is.”

www.ophovenerhof.nl

n Door Gerald Evertz

SAMEN LEUKE DINGEN DOEN “Samen doen we leuke dingen zoals sporten, naar het Fortunastadion om voetballen te kijken. We drinken samen koffie of gaan de stad in om een terrasje te pikken. Als het te druk is, trek ik me terug op mijn kamer. De begeleiders helpen mij zodat dingen duidelijk zijn, bijvoorbeeld dat er afspraken zijn. Dat geeft rust.”

“Wil heeft in zijn leven veel meegemaakt. Toch heeft hij een andere wending gegeven aan zijn situatie, met steun van mensen om hem heen. Hij heeft zich los kunnen maken van een oude leefwijze en een thuis, warmte en veiligheid gevonden. Ik heb bewondering voor Wil en de mensen die hierbij hebben geholpen (en dit nog dagelijks doen).”

ZELF OP PAD “Ook ga ik zelf op pad. Wandelen, de stad in voor een boodschap, of fietsen. Even ergens langsgaan voor een praatje of een kop koffie te drinken. Soms ga ik in het weekend even de grens over naar Duitsland om

GERALD EVERTZ stafmedewerker en begeleider Stichting Ophovenerfhof


“VOOR MIJ MAG ALLES BLIJVEN ZOALS HET NU IS”

KRACHTENBUNDEL - STICHTING BOERDERIJ OPHOVENERHOF

20

MEVROUW DEBIE KAN NIET ALLES MEER ZELF

IK HOUD DE MOED ERIN

In een zorgwoning in Geleen, woont mevrouw Debie (83). Een echte bezige bij. “Ik woon al mijn hele leven in Geleen.” Ze zit niet graag met de armen over elkaar, zoekt altijd naar activiteiten en komt graag onder de mensen. “Wat ik zelf kan, wil ik echt zelf blijven doen.” “Tot mijn twaalfde ben ik naar school gegaan, zo was dat in de oorlog. Mijn vader zat vier jaar in een concentratiekamp. Daar is hij gelukkig van teruggekomen. Daarna kregen we nog twee kleintjes erbij, toen waren we met z’n zessen thuis. Mijn vader was ziek, dus wij meisjes moesten al vroeg werken. Mijn tante had een naaigroepje dat voor klanten kleding verstelde en andere naaiwerkzaamheden verrichtte. Ik kon haar komen helpen en daar ben ik gebleven tot ik trouwde. Daarna heb ik nog wat genaaid voor mensen in de buurt.’’ KLEIN FLATJE “Ik heb vijf kinderen, vier zonen en een dochter. De zonen wonen gelukkig hier in de buurt. Mijn dochter woont in Utrecht, dus haar zie ik helaas niet zo vaak. In de tijd dat ik erg ziek werd, kwam ik hier in het flatje terecht. Dat vond ik in het begin erg. Ik was gewend aan een groot huis.” VEEL MENSEN “Ik heb graag veel mensen om me heen. Ik ben ook zeventien jaar lid geweest van een vrouwenvereniging waarvan ik ook voorzitster was. Toen mijn man overleed en ik zelf ziek werd, ben ik ermee gestopt. Dan

21

KRACHTENBUNDEL - VIVANTES

moet je alleen verder.’’ DAGVERZORGING FRANCISCUS “Doordat ik drie keer in de week naar de dagverzorging Franciscus ga, ben ik weer opgebloeid. Ik kan goed met de mensen overweg en ik help anderen graag. Ik ben liever bezig dan dat ik thuis tussen de vier muren zit: breien, haken, naaien. Soms zeggen ze: ‘We gaan appelmoes maken,’ en dan zeg ik: ‘Kom maar op met die ketel.’ Ook heb ik de mensen geleerd hoe ze zelf kaarten kunnen maken, dat is een hobby van mij. Bij Franciscus ontmoet ik ook gehandicapte mensen. Met hen doe ik graag activiteiten om ze te helpen en dingen te leren. Dat geeft mij ook het gevoel dat ik nog een beetje nodig ben. Hier in de flat heb ik genoeg aanspraak, daar ben ik blij om. Ik vind het belangrijk om contacten te onderhouden. Verder heb ik hier thuis nog altijd mijn naaimachine staan die ik regelmatig gebruik voor het verstellen van kleren of andere naaiwerkzaamheden. Ik zeg altijd maar: ‘Ze mogen me alles afpakken, behalve mijn naaimachine!’’’ ALTIJD ACTIEF “Ik ben gewend om alles zelf te doen. Het is moeilijk dat dit nu niet

meer allemaal gaat. Ik ben slechter ter been, ik heb een nieuwe heup, ik ben geholpen aan een hernia, ik heb omleidingen aan het hart, van alles eigenlijk. Ik ben opgeknapt, ook dankzij de goede zorg van medewerkers van Vivantes. Maar het is niet meer zoals ik gewend was. Iedere vrijdag ga ik met mijn zus boodschappen doen. Dan kletsen we over wat we die week hebben gedaan. Dat is onze vrijdag, daar komt niemand aan. Verder springen de kinderen bij, ze willen van alles voor me doen. Vroeger heb ik gegymd, gefietst, gewandeld, maar je moet toch aanvaarden dat je minder mobiel bent.”

www.vivantes.nl

NOG LANG NIET KLAAR “Ik sta elke ochtend vroeg op, want ik vind het verschrikkelijk om de hele dag in bed te liggen en niks te doen. Ik pak ook vaak het busje, dan ga ik bijvoorbeeld op bezoek bij de kinderen. Ik vind het fijn dat ik dat zelf kan doen en niet afhankelijk ben van hen, zodat zij ’s avonds ook een wijntje kunnen drinken. Je moet het leven nemen zoals het komt. Ik leef graag, ik vind het prachtig. Laat mij maar een beetje sukkelen en als ik dan opkrabbel, ben ik weer blij. Ik houd de moed erin en laat mijn hoofd niet gauw hangen. Ik ben in elk geval nog lang niet klaar met leven.’’

“‘Ich laef gaer’. Dát voelde ik toen ik met mevrouw Debie sprak! Een prachtig mens, ondanks serieuze gezondheidsproblemen en een beperkte mobiliteit leeft zij het leven nog ten volle. Ze geniet van eenvoudige dingen die het leven toch zo mooi kunnen maken. En daar kan ze heerlijk over vertellen!” ROB SEERDEN secretaris Raad van Bestuur Vivantes

n Door Rob Seerden


“IK ZOEK ALTIJD NAAR BEZIGHEDEN, ZO BLIJF IK ACTIEF”

KRACHTENBUNDEL - VIVANTES

22


ELLEN VERLOOR HET OVERZICHT

IK SNAP NU WEER HOE HET ZIT Ellen (44) is een alleenstaande moeder van Glenn (15) en Edwin (10) die buiten haar schuld in de financiële problemen is gekomen. Door de hulp van Humanitas bij haar thuisadministratie heeft zij weer zicht op haar zaken en de financiën. “Ik heb de regie over mijn leven weer terug.” “Ik werkte fulltime als administratief medewerkster, waardoor ik zelfstandig voor mijn gezin kon zorgen. Mijn gezondheid is niet optimaal, ik heb last van depressies. Maar met medicatie, plezier in mijn werk en de goede hulp van mijn kinderen kon ik alles goed regelen. Glenn is een zelfstandige puber die waar mogelijk ook helpt in het huishouden. Edwin heeft wat meer zorg nodig en gaat naar het speciaal onderwijs en naar buitenschoolse opvang. Alles ging dus prima, mede met dank aan een paar goede vriendinnen.” HELSE PERIODE “Een aantal jaren geleden was voor mij echt een helse periode. Het stalken begon en liep uit op geestelijke en zelfs lijfelijke bedreigingen. Mijn depressie verergerde en ik moest mij ziek melden bij mijn werkgever. Glenn ging na school altijd direct naar huis om voor mij te zorgen. Edwin durfde nauwelijks meer naar school te gaan. Ik richtte me op mijn gezin en liet de huishoudelijke administratie links liggen. De situatie werd steeds dreigender, maar hulp van politie en de woningbouwvereniging bleven ook na herhaaldelijke verzoeken uit. Met hulp van mijn vriendinnen heb ik een andere

23

KRACHTENBUNDEL - HUMANITAS

woning weten te bemachtigen en ben ik verhuisd. Hierdoor vond ik weer wat rust.” FINANCIËLE WARBOEL “Maar toen werd mijn arbeidsovereenkomst niet verlengd. Door de stress en ellende waren mijn toeslagen niet tijdig aangepast of stopgezet en door mijn focus op mijn gezin was een aantal rekeningen onbetaald gebleven. Mijn financiële huishouding stond helemaal op zijn kop. Samen met mijn hartsvriendin Sanne heb ik de situatie besproken. Ik ben naar de Kredietbank gestapt en heb schuldsanering aangevraagd. Omdat de administratie niet op orde was, adviseerden zij om contact op te nemen met Humanitas om de administratie op orde te brengen.” STOK ACHTER DE DEUR “Sanne is meegegaan naar het gesprek met de Humanitas coördinator. De coördinator legde duidelijk uit welke stappen we zouden gaan maken, en hoe de werkwijze van de vrijwilligers is. Ik kreeg de opdracht om voor de eerstvolgende bijeenkomst zelf een aantal zaken uit te zoeken en netjes te ordenen. En dat lukte! De stok achter de deur bleek een goed middel te zijn om orde op zaken te stellen.”

GOEDE TIPS “Na een paar bijeenkomsten hadden we alle papieren uitgezocht en konden we gaan kijken naar de inkomsten en uitgaven. Ik kreeg een handig schema waarin alle inkomsten en uitgaven werden gerubriceerd en er uiteindelijk een duidelijk overzicht ontstond van de hele geldstroom. Ook mijn schulden werden in het overzicht opgenomen. Zo ontstond een goed dossier voor de schuldhulpverlening. Ook keek de vrijwilliger met mij naar mijn uitgaven, en gaf hij goede tips over besparingen.”

www.humanitas.nl

REGIE TERUG “Door de hulp van de vrijwilliger van Humanitas heb ik weer grip op mijn administratie, en wat zeker zo belangrijk is, zicht op mijn inkomsten en uitgaven. Natuurlijk kijkt de vrijwilliger nog af en toe over mijn schouder mee of alles goed gaat, maar ik heb de regie over mijn eigen financiële leven weer terug. Ik ben nog niet waar ik graag wil zijn, mijn ziekte heeft nog steeds zijn weerslag op me. Bovendien ben ik mijn baan kwijt en is het de vraag of ik weer kan gaan werken. Helaas staat het huis waarin ik nu woon te koop, dus zodra er kopers komen, moet ik weg. En ik maak me nog zorgen over mijn financiën, maar ik weet nu wel hoe het zit en dat ik terecht kan bij Humanitas.”

“Mensen helpen, maakt deze mensen, maar ook jezelf, sterker en (daad) krachtiger.” SERVI JANSSEN coördinator Project Thuisadministratie Humanitas Westelijke Mijnstreek

n Door Servi Janssen


“IK RICHTTE ME HELEMAAL OP MIJN GEZIN”

KRACHTENBUNDEL - HUMANITAS

24


MANUELA WERD NERGENS AANVAARD

IK HEB NOOIT OPGEGEVEN Manuela van Eekelen (39) krijgt sinds 2011 zorg en ondersteuning bij het wonen en werken van Stichting WonenPlus. “Ik werd nergens aanvaard omdat ik een handicap heb. Tijdens mijn geboorte heb ik zuurstoftekort gehad in mijn hersenen. Ik heb in mijn leven vaak opnieuw moeten vechten voor mijn eigen plekje, nu is het gelukt. Ik heb nooit opgegeven!” “Mijn biologische moeder was erg jong en wilde niet voor me zorgen. Jaren heb ik op verschillende plaatsen gewoond, maar nergens werd ik aanvaard. Ik was het domme wicht. Ik werd in de hoek geduwd, er werd misbruik van me gemaakt. Ik kon niet voor mezelf opkomen. Ik wist niet hoe dat moest. Toen ik dertien jaar was, ben ik op internaat gegaan. In het begin had ik rust en voelde het prettig. Ik had zelfs vrienden gemaakt, dat dacht ik tenminste. Ik wilde anderen helpen, er voor hun zijn. Al snel werd er weer misbruik gemaakt van mijn vertrouwen. Ik kon geen nee zeggen.” HET WERD ME TEVEEL “Ik ben doorgedraaid en opgenomen op de PAAZ-afdeling. Ik had zelfmoordneigingen en was kwaad over álles. Ook had ik een erg negatief zelfbeeld door de reacties van anderen. Het was verschrikkelijk omdat ik mezelf kwijt was. Na mijn opname voelde ik me beter en werd ik verder ondersteunt met medicatie. De strijd om te vechten voor mijn eigen plek ging gewoon door. Met vallen en opstaan. Toen ik in een woongroep woonde, werd ik vaak ingezet als poetsvrouw. De begeleiding dacht dat ik het zelfstandig

25

KRACHTENBUNDEL - STICHTING WONENPLUS

wel aankon. Dus niet! Ik kon nog steeds moeilijk nee zeggen, en wilde anderen helpen.” IK WILDE VOOR MEZELF OPKOMEN “Rond mijn tweeëntwintigste jaar had ik mijn eerste baan bij de HEMA. Het was zwaar en te vrij voor me. Alles samen werd het me teveel. Ik raakte overspannen én mijn baan kwijt. Ik trok het niet meer, ik dacht dat alles weer opnieuw begon. Ik ben toen zelfstandig gaan wonen met ambulante begeleiding. Ik wilde béter voor mezelf zorgen en ik wilde gehoord worden. Kwaadheid werd een groot deel van mijn leven. Ik kon mezelf niet onder controle houden en dat wilde ik veranderen. Ik raakte snel in paniek en ging dan negatief denken, omdat ik onzeker was en omdat ik nergens bij hoorde. Ik vond dat ik zélf de oplossing moest zoeken. Ik ben cursussen gaan volgen om voor mezelf te leren opkomen. Ik leerde nee zeggen en kiezen voor mezelf.” MIJN EIGEN PLEK “Gedurende elf jaar heb ik een relatie gehad. Zijn ouders vonden me echter niet goed genoeg. Ik voldeed niet aan hun hoge verwachtingen. Dit was wel een rode draad in mijn

leven, maar toch zette ik door met wat ik had geleerd. We hebben samengewoond, maar uiteindelijk liep de relatie stuk. Via internet heb ik mijn huidige vriend Pascal leren kennen. Ik ben verhuisd naar Limburg en ben op zoek naar woonruimte. Ik vind het belangrijk om zelfstandig te wonen, maar ik wil wel begeleiding. Ik ben bang dat het anders niet gaat lukken.”

www.wonenplus.nu

IN HETZELFDE SCHUITJE “Sinds 2011 krijg ik ondersteuning van WonenPlus. Hier volg ik ook één dag in de week creatieve dagbesteding waar ik leuke dingen maak, samen met anderen. Cadeautjes, wenskaarten enzovoorts. We zitten als het ware allemaal in hetzelfde schuitje. We leren van elkaar. Ik kan er mezelf zijn en er is geen prestatiedruk. Ik leer hier dingen die me rust brengen zoals het inkleuren van mandala’s. Dat doe ik ook thuis. Ik daag mezelf uit om nieuwe dingen te proberen. Ik probeer nog steeds éérst zelf zaken op te lossen, maar als ik er niet uitkom vraag ik hulp aan de begeleiding. Daar hoef ik mij niet voor te schamen. Een goed eindresultaat levert mij een positief gevoel op. Als ik iets moois heb gemaakt, voel ik mij blij. Ik ben trots op wat ik heb bereikt, hier heb ik altijd voor gevochten. Mensen met een beperking zijn net zoveel waard als anderen, ook ik!”

“Manuela komt binnen met een lach… altijd. Omdat ze wil genieten van de dag. Hier heeft ze jaren voor gevochten: haar eigen plek waar ze wordt aanvaard door vrienden en begeleiding die haar krachten zien en waar ze een steun vindt. Haar weg hiernaartoe vind ik niet alleen bewonderenswaardig maar vooral hoopvol.” CARMEN SCHOEMANS begeleidster creatieve dagbesteding Stichting WonenPlus

n Door Carmen Schoemans

©


“IK BEN TROTS OP WAT IK HEB BEREIKT”

KRACHTENBUNDEL - STICHTING WONENPLUS

26

ROBERTO HEEFT VEEL TEGENSLAG GEHAD

IK WIL PROFESSIONEEL WIELRENNER WORDEN Roberto Budano (16) groeide op in een gezin met twee oudere broers. Hij verliet op zijn twaalfde het ouderlijk huis om bij orthopedagogisch behandelinstituut Gastenhof in Urmond te gaan wonen. “Vanwege gedragsproblemen op school en ruzie thuis. Dat had te maken met autisme, stress en een verkeerde dosis medicatie. Maar het gaat nu goed met me.” “Mijn vader komt uit Italië, mijn moeder is Nederlandse. Ik ben trots op mijn afkomst. De eerste twaalf jaar van mijn leven gingen we elke zomer naar mijn familie in Pescara. Mijn vader en moeder, mijn twee oudere broers en ik. Ik heb veel tegenslag gehad, maar ik ben er nu bovenop. Sinds drie maanden woon ik in een behandelgroep in Roermond.” HONGERKLOP L’Alpe D’Huez, Col du Télégraphe, Mont Ventoux en Galibier. Reusachtige bergen die Roberto op zijn palmares heeft staan. Eenzaam strijdend op zijn fiets bedwong hij ze. “En er zal zeker nog een aantal volgen, want ik wil niets liever dan professioneel wielrenner worden. Sportief was ik altijd al. Judo, voetbal. De grote omslag kwam toen ik twee jaar geleden hoorde van het fietsproject Equipe Mont Ventoux. Initiatiefnemers Cliff Hennen en John Schefer, beiden gepassioneerd wielrenners en werkzaam bij Gastenhof trokken mijn aandacht. Zij wilden met een groep jongeren in 2012 de Mont Ventoux in Zuid-Frankrijk beklimmen. Tot dan had ik niets met fietsen, maar ik was meteen verkocht. De groepstrainingen, de

27

KRACHTENBUNDEL - KORAAL GROEP

sfeer, de wil om daar naar boven te rijden. Natuurlijk ben ik mezelf tijdens de trainingen wel eens tegengekomen. Tijdens een lange rit door het Limburgse heuvelland werd het zwart voor mijn ogen. Ik had die ochtend niet gegeten. Stom natuurlijk. Iedereen reed me voorbij. Ik dacht: ‘Wat is dit nou?’ Heel raar. Ze noemen dat de hongerklop.” GOEDE BAND “En toen was het grote moment daar. De Ventoux, 26 kilometer bergop. Ik reed samen met Lieke van de groepsleiding in Urmond. Zij was mijn buddy en had altijd met mij getraind. Mijn vader was er ook. Als vrijwilliger om bidons te vullen en zo. Die zag mij op de Ventoux boven komen en dat deed hem emotioneel zoveel dat hij dit jaar ook heeft meegedaan. We zijn afgelopen zomer met zijn tweeën naar boven gereden. Dat was een zeer bijzondere ervaring. Het heeft ons een hele goede band bezorgd.” GELD INZAMELEN “Fietsen is mijn passie. Mijn racefiets staat om de hoek. Ik pak hem en ik ben weg. Ik train ook in de bossen op de mountainbike. Dat is nog zwaarder. Goed voor mijn

bovenbenen. Toen ik nog in Urmond woonde, reed ik naar Valkenburg en dan zo de Cauberg op. Afgelopen september ben ik met Cliff en John, een andere jongen van Gastenhof en een sponsor de Galibier opgefietst. Voor de Michael J. Fox Foundation, om mensen met Parkinson te ondersteunen. Dat is 18 kilometer omhoog met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,4%. Een dag hadden we reeds als extra training L’Alpe D’Huez beklommen. Die zaterdag hebben we van acht uur in de ochtend tot vijf uur ’s middags gefietst. Daarna viel ik zowat met mijn hoofd in mijn bord eten, zo total loss was ik.”

www.koraalgroep.nl

MOOIE TOEKOMST “Mijn kracht is mijn doorzettingsvermogen. Als ik iets wil halen geef ik me voor 100%. Lukt het de eerste keer niet, dan de tweede of de derde keer. Tijdens een beklimming kun je ook niet even stoppen met trappen, dan kiep je om. Ik hoop dat ik een wielercarrière kan opbouwen. Soms denk ik ook aan een loopbaan in het leger, maar daar zijn mijn ouders niet blij mee. Mocht dat allemaal niet lukken dan zie ik ook de groensector wel zitten. Hovenier. Lekker buiten werken. Maar eerst wil ik nu mijn mbo-1 halen. Volgend jaar ga ik opnieuw de Mont Ventoux op, maar dan via de steile kant. Ik kijk er nu al naar uit.”

“Ik heb Roberto zien groeien als fietser maar vooral als mens. Op de fiets is hij ijzersterk, de concentratie en passie spatten van hem af. Maar hij heeft ook oog voor anderen. Toen ik de Mont Ventoux beklom, haalde hij me over de streep! Roberto, ik ben blij dat je hebt ontdekt hoeveel kracht er in je schuilt, topper!” MAUD CORNELISSEN communicatiemedewerker Koraal Groep

n Door Maud Cornelissen

©


“MIJN KRACHT IS MIJN DOORZETTINGSVERMOGEN”

KRACHTENBUNDEL - KORAAL GROEP

28


MEVROUW ZWANENBURG WOONT NU ALLEEN

IK WIL NIET THUIS WEGKWIJNEN Leny Zwanenburg (88) zet na binnenkomst van haar gasten een lekker kopje koffie. Ze woont al sinds 1968 in dezelfde flat. Zij, haar man en hun kinderen waren de eerste bewoners. Ze woont nu alleen. “Je moet zelf actief blijven en contact met andere mensen zoeken. Je moet voorkomen dat je thuis gaat zitten wegkwijnen.” “Ik ben in mei 1925 in Hoensbroek geboren en ben opgegroeid met een zusje. Zij is overleden aan astbestkanker. Als jonge vrouw van tweeëntwintig jaar ben ik in het voorjaar van 1946 naar Rotterdam verhuisd. Ik heb daar een jaar gewerkt bij een jonge vrouw die tijdens haar zwangerschap zes maanden in bed moest blijven liggen. Na een half jaar in Rotterdam heb ik mijn man leren kennen. We zijn daar getrouwd en onze drie kinderen zijn er geboren. Toen mijn man plotseling zonder werk kwam te zitten, heeft hij een baan gekregen bij Dom van den Bergh in Sittard. Hierdoor ben ik met mijn gezin in 1968 weer teruggekeerd naar Limburg. Mijn man heeft toen eerst zes weken in een kosthuis gewoond alvorens wij met ons gezin als eerste bewoners, in deze flat zijn gaan wonen.” AFSPRAAK IS AFSPRAAK “Ik wilde eigenlijk vanuit Rotterdam niet terug naar Limburg. Ik werd en word nog steeds als die Hollander gezien! Voor de kinderen was het in het begin heel moeilijk om te aarden. Zij hadden best veel moeite om zich het Limburgs eigen te maken en we hebben toen besloten dat zij gewoon Rotterdams mochten blijven

29

KRACHTENBUNDEL - ZONNEBLOEM

praten. De mentaliteit hier breekt je soms de nek. Men is veel minder direct en daardoor is het moeilijk om te zien wat er eigenlijk speelt. Ook was het wennen als je iets afsprak, want in het westen geldt ‘afspraak is afspraak’, maar in Limburg nam men het minder nauw met afspraken.” BUURTCONTACT “Het sociale buurtcontact is de afgelopen jaren heel erg veranderd, je weet nu eigenlijk niet meer wie je buren zijn. De nieuwe bewoners komen zich niet meer voorstellen en iedereen is erg op zichzelf. Ik kook nog elke dag voor mijzelf. Hobby’s heb ik momenteel niet omdat ik niets met mijn hand kan doen. Gelukkig kan ik nog wel autorijden, dat geeft me onafhankelijkheid en dat is heel fijn. Als ik met de auto boodschappen ga doen, krijg ik altijd wel van iemand hulp bij het inen uitladen van de boodschappen.”

betrokkenheid van de vrijwilligers. Op de vraag wat zo leuk is aan de Zonnebloem kan ik zeggen: de activiteiten, het reizen en de bezoeken van de vrijwilliger. De regio vakantieweek vind ik geweldig omdat je een hele week lang volledig wordt verzorgd. Ook de inzet van de vrijwilligers is fantastisch. Zij moeten een week lang hard werken en voeren op de laatste avond ook nog eens iets op. Wat ik tijdens de maaltijden fijn vind is dat er steeds andere vrijwilligers bij je tafel aanschuiven.”

www.zonnebloem.nl

LIEVE VRIJWILLIGERS “De Zonnebloem staat voor je open. Wat zij allemaal doen is echt geweldig! Ik heb een heel goed contact met de vrijwilligers en vooral met mijn contactpersoon. Zij komt heel frequent op bezoek. Ik vind haar zo goed omdat zij luistert, tijd voor je maakt en behulpzaam is! Als ik een wens mag uitspreken, dan luidt deze: dat ik nog lang bij de Zonnebloem mag blijven en dat ik nog vele malen met de regiovakantieweek mag meegaan.”

“Bezoekwerk en persoonlijke aandacht, daar draait het om bij de Zonnebloem. Daarnaast organiseren we allerlei activiteiten. We bezoeken de gasten, die door hun ziekte of handicap weinig buitenshuis komen of weinig contacten meer hebben. Het gesprek met mevrouw Zwanenburg was heel fijn en open en ik hoop dat we nog lang haar wens mogen vervullen.”

n Door Nel Jongekrijg

VAKANTIEWEEK “Ik ben sinds 1988 alleen, mijn man is eigenlijk heel plotseling overleden. Ik ben nooit als vrijwilliger, maar alleen als gast bij de Zonnebloem geweest. Het voelt als een warm bad, in het bijzonder door de

NEL JONGEKRIJG bestuurslid Bezoekwerk De Zonnebloem, afdeling Sittard Stad

©


“IK WORD NOG STEEDS GEZIEN ALS EEN HOLLANDER”

KRACHTENBUNDEL - ZONNEBLOEM

30


HET LEVEN WAS NIET ALTIJD AARDIG VOOR FRANCINE

IK ZIE DE ZON WEER SCHIJNEN

Het leven was niet altijd aardig voor Francine Speetjens (55). Ze verloor op jonge leeftijd haar ouders en begroef vijf jaar geleden haar man. Ook mist ze een oog, heeft ze sinds haar jeugd diabetes en is ze vanwege slechte longen afhankelijk van extra zuurstof. Maar Francine laat zich niet uit het veld slaan: “Ik ben gelukkig heel positief.” “Ik heb een moment gehad dat het voor mij allemaal niet meer hoefde. Dat was direct na het overlijden van mijn man Wiel. Ik stond voor de medicijnkast en had alle tabletten die ik vinden kon al in handen. Maar opeens was het alsof ik een stem hoorde: ‘Niet doen, Wiel zou dat nooit hebben gewild.’ Ik heb toen de huisarts gebeld. Die kwam meteen en gaf me een rustgevende tablet. Zij stelde me bovendien op de hoogde van het Maatjesproject van Partners in Welzijn. Zo leerde ik mijn maatje en vriendin Diana kennen. Het is net alsof op dat moment de zon weer ging schijnen.” VAAK ALLEEN GEVOELD “Ik ben geboren in Heerlen. Mijn vader was directeur van het postkantoor, mijn moeder was huisvrouw. Ik had drie oudere broers. Kort nadat ik drie jaar was geworden werd ik ziek. Kinkhoest, dacht de arts aanvankelijk. Uiteindelijk bleek het diabetes te zijn. In die tijd gingen mensen er nog van uit dat die ziekte besmettelijk was. Kinderen mochten van hun ouders niet met mij spelen. Ik heb me vaak alleen gevoeld.” LIEFDE VAN MIJN LEVEN “Dat veranderde eigenlijk pas toen

31

KRACHTENBUNDEL - PARTNERS IN WELZIJN

ik Wiel leerde kennen. Hij werd de liefde van mijn leven. Maar we hadden het niet makkelijk hoor. Zijn familie moest niet veel van me hebben, waarom weet ik niet. Mijn man zei altijd: ‘Trek je niets aan van hen, ik heb voor jou gekozen.’ Wiel en ik waren een team door dik en dun. Aan zijn ziekbed heb ik hem moeten beloven dat ik goed voor mezelf zou zorgen. En dat heb ik gedaan.” MAATJESPROJECT “Nadat ik het absolute dieptepunt had bereikt, wilde ik koste wat het kost bewijzen dat ik ook zélf mijn leven kon inrichten. En dat is gelukt. Voor een deel heb ik dat te danken aan mijn fantastische huisarts. Voor een deel ook aan Partners in Welzijn die me via het Maatjesproject in contact brachten met Diana. Maar voor het leeuwendeel dank ik dat aan mezelf. Daar ben ik best trots op. Ondanks alle tegenslag ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Inmiddels leid ik een leuk en afwisselend leven. Een keer per week zie ik Diana. Op zondag ga ik altijd met twee andere vriendinnen op stap en voor de rest heb ik best veel aanloop uit de buurt. Daarnaast ben ik behoorlijk actief met social

media zoals Facebook en ik ben gek op muziek uit the seventies en soul. Daar kan ik me echt bij ontspannen. En natuurlijk zie ik er graag verzorgd en leuk uit. Dat doe ik ondanks mijn beperkingen nog helemaal zelf. Weliswaar in een wat lagere versnelling, maar het lukt me wel.”

www.piw.nl

LUISTEREND OOR “Helaas beperken mijn slechte longen en ogen me om actief te zijn in het vrijwilligerswerk. Hoewel: vrienden vertellen me dat ik altijd zo goed kan luisteren. Zelfs wildvreemden vertellen me vaak hun levensverhaal. Dat is toch ook een vorm van mantelzorg?” LEVEN IS DE MOEITE WAARD “De liefde? Ik heb twee ontmoetingen gehad via een datingsite. Beide mannen vonden me heel aardig. Maar ze willen geen zieke vrouw. Dat heeft me enorm pijn gedaan. Ik heb toch niet alleen een buitenkant? Aan de andere kant ben ik heel praktisch: komt het op mijn pad, dan komt het op mijn pad. Ook zonder een nieuwe man is het leven de moeite waard.”

“Francine is een krachtige vrouw die veel baat heeft bij een steuntje in de rug van haar maatje en goede vriendin Diana. Door een krachtige instelling en veel doorzettingsvermogen heeft ze haar leven een positieve wending gegeven.”

n Door Paul Peijnenburg

©


BRENDA SEEGER sociaal-cultureel werker en coördinator Maatjesproject Partners in Welzijn

“IK BEN BEST TROTS OP MIJZELF”

KRACHTENBUNDEL - PARTNERS IN WELZIJN

32

RUSELL’S MOEDER BLEEF ZOEKEN NAAR EEN PLEK VOOR HUN ZOON

IK MAAK CONTACT MET HEM VIA ZIJN THERAPIEHOND

Rusell Frencken (17) groeide op in een gezin met twee broers en twee zussen. Als kind sprak hij vrijwel niet. Hij had twee belangrijke dingen in zijn leven waar hij continue mee bezig was: zijn knikkerbaan en een ringentoren. “Nadat op vierjarige leeftijd de diagnose Klassiek Autisme werd gesteld, begon voor ons de zoektocht in de jungle van hulpverlening, psychiaters, psychologen en onderwijsvormen.” Zijn moeder vertelt: “De één met een nog beter advies dan de ander. En tal van onderzoeken met bijbehorende verwijzingen naar speciale scholen, instituten en hulpverleners die het allemaal beter wisten en het vast ook goed bedoelden. Rusell heeft diverse episoden achter de rug. Soms terugvallend in afasie als hij te weinig wordt geprikkeld waardoor zijn ontwikkeling tot stilstand komt.” LEZEN, SCHRIJVEN EN REKENEN “Op vijfjarige leeftijd ging hij naar de dagbehandeling op de Mondriaan De Olifantjes. Daar heeft hij veel geleerd. Ook het kleuteronderwijs en de lagere school aan het Instituut voor Ortho-pedagogisch Onderwijs gingen goed. Daar heeft hij leren lezen, schrijven en rekenen. Die vaardigheden beheerst hij goed. Op de middelbare school liep hij vast omdat hij niet werd begrepen door de klas en de juf. Met haar was ook geen discussie mogelijk. Ik kon niet meer praten met de school en daardoor ging hij naar Jan Babtist, voortgezet speciaal onderwijs voor zeer moeilijk lerende kinderen. Daar liep hij na vier weken zo vast dat hij niet meer te handelen was.”

33


...

KRACHTENBUNDEL - UT BOERDERIEKE

EIGENWIJS EN DOORTASTEND “Uiteindelijk kreeg hij op veertienjarige leeftijd vrijstelling van de leerplicht en ging hij naar de Stichting Robertshuis, een zorgcentrum voor jongvolwassenen met een stoornis binnen het Autisme Spectrum. Daar werd hij niet geprikkeld en gestimuleerd en zagen we hem achteruit gaan.” Naar de ouders werd niet geluisterd. Maar zijn eigenwijze en doortastende moeder bleef vanuit haar hart op zoek gaan naar een plek waar Rusell wordt geaccepteerd zoals hij is, en waar zijn talenten worden gezien. BETER COMMUNICEREN DOOR HOND Rusell’s moeder kwam erachter dat ze contact met hem kon maken via de dieren. Ze kreeg antwoord van hem via vragen aan de dieren. “Ik heb me verdiept in de mogelijkheden die er zijn en heb een gepaste therapiehond voor hem aangeschaft. Ik heb zelf hondentraining gegeven en samen met Brigitte van Gestel heb ik deze hond getraind. Hij heet Sai en het is echt Rusell’s hond. Sai werkt als een leidraad voor hem en door interactie met de hond leert hij beter communiceren.”

VEILIGHEID, LIEFDE EN RESPECT “Dankzij het pgb en de keuzevrijheid die we daardoor kregen kwam Rusell een jaar geleden terecht bij zorgboerderij Ut Boerderieke. Daar zagen ze in het begin een zwijgende en gesloten jongen, die zich verstopte achter pet en zonnebril en geen contact maakte met de ander. Door veiligheid, liefde, respect te tonen voor Rusell zoals hij is, kwam er een omslag. Rusell begon te praten. Hij maakte na een paar maanden zijn eerste grapje en ontweek niet langer oogcontact. Hij kan de hele dag bezig zijn. Met het verzorgen van de dieren en het wandelen met de hond. Maar ook met boodschappen doen, soep koken, tafel dekken. Onlangs heeft hij ook zelf de keuken gestofzuigd en de badkamer gepoetst op de boerderij.”

www.utboerderieke.nl

GOED ZOALS JE BENT “De houding van de begeleiders spreekt me erg aan: ‘Je bent goed zoals je bent. De wereld is mooier met jou!’ Rusell droomt over vrienden die hij wil, maar helaas niet heeft. Een vriendin, rijbewijs en alleen wonen als hij oud genoeg is. Rusell’s favoriete uitspraak is: ‘Nee!’ Maar als je hem iets vraagt, lacht hij en voert hij zijn taak met een glimlach uit.”

“Ik heb voor Rusell gekozen, omdat hij zo’n mega mooi en positief proces bij ons heeft doorgemaakt. Van een communicatie afwijzende en introverte, niet sprekende jongeman naar een jongeman die nu zelfs al een klein grapje kan maken en begrijpen, en nu wel zijdelings contact maakt.”

n Door Karin Ensinck

KARIN ENSINCK Ut Boerderieke

©


“RUSELL HEEFT EEN PLEK WAAR HIJ MAG ZIJN WIE HIJ IS”

KRACHTENBUNDEL - UT BOERDERIEKE

34

COLOFON KRACHTENBUNDEL WESTELIJKE MIJNSTREEK 2014

D E KRACHT VAN KWETSBAARHEID

DE D EI RH

N

KW

ET

SB

AA

DE

KR KR

AC

AC

HT

HT

VA

EN

NK

W

201 1 NAJAAR 2013 2013 2013 ZO ZOMER

ED TIL ITIE BU RG

ET

BU

SB

AA

ND

RH

EID

EL

ZO

M

ER

20

13

1

EDIT IE 20 NAJA 13AR 201 HELM 1 OND NA

VORMGEVING: Luc Sprengers OPMAAK: Lonneke van der Avoort DRUKWERK: ATEA-groep OPLAGE: 2.500 stuks

JA

AR

20 1

1

2NA0J 1A3AR

20

1

1

Ga naar www.reelle.nl, kies voor de EigenWijzer en selecteer alle verhalen die jij wilt lezen!

UITGEVER: Reëlle Communicatie, Den Dries 2, 5552 CL Valkenswaard, www.reelle.nl. Uitgegeven in eigen beheer, © 2014.

COLOFON KRACHTENBUNDEL- -KORAALGROEP KRACHTENBUNDEL

D

VA

A

CH

TE

NB

UN

EIGENWIJSHEID. HET ZIT IN ONS.

FOTOGRAFIE: Lonneke van der Avoort, Karolien van Wijk, Roy Beusker (Humanitas)

35

D

L

IE EDIT RG LIMBU

HT

Eigenwijsheid is immers niet te kopiëren…

KRACHTENBUNDEL

DDE

TEKST-, EINDREDACTIE EN PRODUCTIEBEGELEIDING: Marieke van Gastel, Marjolijn Daverveld, Karolien van Wijk, Wilma Wijnen (Reëlle Communicatie)

150 levensverhalen uit alle Krachtenbundels

AC

IDEE: Marjolijn Daverveld (Reëlle Communicatie)

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN Niets uit deze uitgave kan worden verveelvoudigd of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Deze Krachtenbundel is een initiatief van Reëlle Communicatie uit Valkenswaard. Bij Reëlle’s communicatiebedrijf werken professionals met levenswijsheid. Ieder van ons is gedreven, vakbekwaam én ervaringsdeskundig. Dat is onze eigen wijsheid. Eigenwijsheid die wij graag delen.

KR

AAN DEZE UITGAVE WERKTEN MEE: zestien verhalenvertellers en zestien verhalenopstellers van zestien organisaties

Download

WIE IS REËLLE?

KR

De Krachtenbundel is een goed idee van Reëlle Communicatie. Dit magazine is enig in zijn soort, maar wij juichen het toe als jij dit goede voorbeeld volgt. Reacties zijn van harte welkom.


KRACHTENBUNDEL

36

KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID NAJAAR EDITIE WESTELIJKE MIJNSTREEK

Recommend Documents