KRACHTEN- BUNDEL. De kracht van kwetsbaarheid Eindhoven Krachtenbundel Eindhoven 1

KRACHTENBUNDEL De kracht van kwetsbaarheid Eindhoven 2014

Krachtenbundel Eindhoven

1

Alsjeblieft Deze krachtenbundel is voor jou. Lees de twaalf verhalen en ervaar de kracht van kwetsbaarheid. Van harte aanbevolen door alle verhalenvertellers en verhalenopstellers.

Unieke krachtige verhalen

INHOUDSOPGAVE Unieke krachtige verhalen Lenie Scholten

5

Lars: “Ik heb weer contact met mijn moeder en broertje”

18

Combinatie Jeugdzorg

Meneer Harks: “Ik weiger onszelf als slachtoffer te zien”

6

Steunpunt Mantelzorg Verlicht

Mirjam: “Ik help mensen om in hun eigen kracht te komen”

8 10 12

Novadic Kentron

Jane: “Ik kan laten zien dat ik het kan”

22

14

24

MEE Zuidoost-Brabant

Esther: “Ik heb een plekje in het leven veroverd”

26

Ik wil alle cliënten en hun instellingen heel erg bedanken voor hun medewerking aan deze bundel. Het is niet niks om met je eigen verhaal zo naar buiten te treden. Natuurlijk wil ik ook de raadsleden heel erg bedanken. Wat een mooie portretten hebben jullie gemaakt.

Filiz: “Ik zie de toekomst positief tegemoet”

Joi: “Ik wil een carriére in kunst en design”

28

Impegno

16

Voor onze eigen Eindhovense Krachtenbundel hebben we raadsleden gevraagd om mensen te interviewen die we van oudsher als kwetsbaar bestempelen. En u zult zien, dat u door de kwetsbaarheid heen de kracht voelt van elk individu. De interviewers - de raadsleden - hebben hiermee zelf kunnen ervaren wat voor invloed onze discussies en beslissingen in de Eindhovense gemeenteraad hebben op mensen die het betreft. Een bijzondere ervaring. De komende jaren komt er veel op ons af: op de gemeente, instellingen, maar natuurlijk ook op alle inwoners. We krijgen er allemaal mee te maken. Dat vraagt de nodige inzet en aandacht van ons allemaal. Met WIJeindhoven* hebben we hierin de eerste stappen gezet: de regie in handen van het huishouden, ondersteuning waar nodig en één contactpersoon. En alle Eindhovenaren kunnen een steentje bijdragen.

Autismepunt

Humanitas

Frans: “Ik wil zelf mijn leven inrichten”

Caro: “Ik blijf bij mijn kracht” Zuidzorg

Bureau Jeugdzorg Noord-Brabant

Harrie: “Ik sta weer in de plus”

20

Leger des Heils

GGzE

Esther: “Ik ben een harde werker en wil een kans”

Indy: “Ik wil weer een normaal leven”

Enige tijd geleden kreeg ik een Krachtenbundel overhandigd. Wat een wereld gaat er voor je open als je persoonlijke verhalen leest van mensen die je niet zomaar elke dag tegenkomt. In een Krachtenbundel staan ervaringsverhalen die de afstand tussen mensen kunnen verkleinen en vooroordelen kunnen wegnemen. Daar wilde ik iets mee doen in Eindhoven.

Colofon

Tot slot wil ik Reëlle Communicatie bedanken. Het concept, het idee, de uitvoering: het sluit heel erg aan bij mijn ideeën om kwetsbaarheid om te zetten in kracht! Lenie Scholten Wethouder jeugd, welzijn en zorg

30

Lunet zorg

* kijk op www.WIJeindhoven.nl

4

Krachtenbundel © Reëlle


5

MENEER HARKS HEEFT HET GEVOEL DAT HIJ WORDT GESTRAFT Ik weiger onszelf als slachtoffer te zien Dook Harks (69) is getrouwd en al een poosje met pensioen. “Ik heb altijd bij Philips gewerkt. Ik was daar productiemanager. Dat was een mooie tijd. We hebben een goed leven. Daar hebben we ook hard voor gewerkt. Ongeveer vier jaar geleden is ons leven veranderd.”

6

“Ik kom uit een gezin van zes jongens en één meisje. Ik ben geboren en getogen in Eindhoven. Zelf kom ik uit Strijp en mijn vrouw werd geboren in Tongelre. Ik tafel tennis al ruim vijftig jaar en geef les aan senioren. Ook ben ik mantelzorger. Ik verzorg mijn vrouw. Vier jaar geleden heeft zij een herseninfarct gehad. Als zij wil lopen, moet ze daar nu over nadenken. Wat voorheen vanzelfsprekend was, is nu een activiteit waar een plan aan ten grondslag ligt. Maar ik weiger onszelf als slachtoffer te zien. Wij blijven genieten van het leven ook al is de toekomst onzeker.”

Lotgenotencontact “Via de revalidatiearts kwam ik terecht bij Steunpunt Mantelzorg Verlicht. Ik ben een paar keer bij het lotgenotencontact geweest en in het Café Brein. Dat is speciaal voor mensen van wie de echtgenoot Niet Aangeboren Hersenletsel heeft. Het heeft me geholpen bij het verwerkingsproces. We hebben twee kinderen. Het contact is goed. Helaas komen mijn broers en zus niet zo vaak bij elkaar op bezoek. De tijden lijken veranderd. Vroeger ging je vaak op bezoek bij je broer of zus maar nu is iedereen te druk met het eigen leven. Dat is wel jammer.”

Nog steeds verbetering “Na het herseninfarct heeft mijn vrouw alles opnieuw moeten leren. Ze heeft een half jaar gerevalideerd bij Blixembosch. Nu gaat ze nog steeds elke week naar de medische fitness. Thuis oefent ze haar fijne motoriek. Ze heeft een sterke wil om vooruit te komen. Ze heeft een rollator maar die gebruikt ze niet voor kleine stukjes. Zelfs onze huisarts heeft bewondering voor haar. Normaal verbeteren mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel niet meer na een half jaar revalidatie. Maar mijn vrouw gaat nog steeds vooruit. Zo doet ze ook nog vrijwilligerswerk: ze geeft volksdansles bij Lunetzorg!”

Samen redderen “In huis verdelen we de taken. Ik doe de was, de boodschappen en ik kook. Mijn vrouw bereidt het eten voor en doet de strijk. Daarna moet ze wel een uurtje rusten. En we krijgen ook huishoudelijke hulp. Zo redden we het prima samen. Met onze vrienden gaan we eenmaal per jaar op vakantie. En we spreken twee keer in de maand met elkaar af. Ook na het hersen infarct van mijn vrouw is het contact goed gebleven. Je hoort het wel eens anders.” Meneer Harks ondersteunt zijn vrouw vol liefde en overgave. “Ik doe voor jou wat jij ook voor mij zou doen als mij was overkomen wat jou is overkomen.”


Stapeling van kosten “Ik zal nooit zeggen dat we het slecht hebben maar de toekomst is onzeker. Voor alles wordt een eigen bijdrage gevraagd. En wij hebben veel begeleiding nodig. Ik moet mijn vrouw naar het zwemmen brengen, we hebben huishoudelijke hulp nodig en ik begeleid haar bij veel activiteiten. Dat doe ik met alle liefde maar voor alles wordt een eigen bijdrage gevraagd. Als je al deze bijdragen bij elkaar optelt dan komen wij jaarlijks op duizenden euro’s uit. Ik heb het gevoel dat als je voorzichtig bent omgegaan met je centen, vandaag de dag door de overheid wordt gestraft. Overal heeft je eigen vermogen en inkomsten invloed op wat je krijgt en wat je moet betalen. Heb je net zoveel verdiend maar heb je het ook snel genoeg uitgegeven dan wordt er voor je gezorgd. Dan val je in de categorie van behoeftigen en zorgt de gemeenschap voor je. Ik voel mij echt bestolen. De toekomst is onzeker. Ik heb eigen vermogen dus ik zal wel nergens voor in aanmerking komen. Hoeveel houden we straks nog over?”

indrukwekkend

WE HEBBEN HET GOED SAMEn!

“Wat mij het meest is bijgebleven is wel de rust die meneer Harks uitstraalt. Hij is van veel op de hoogte en komt voor zichzelf en anderen op. Hij laat zich niet uit het veld slaan en geniet van zijn leven.”

Hafid Bouteibi Raadslid PvdA

#~E Door Hafid Bouteibi


7

MIRJAM WERKT ALS ERVARINGSDESKUNDIGE IN DE GGZ Ik begeleid mensen om in hun eigen kracht te komen Mirjam Steenman (63) werd geboren in een gezin met alleen maar meisjes. “Ik heb een fijne jeugd gehad maar ik voelde als kind al dat er iets met me was. Maar het was niet mogelijk om daarover thuis te communiceren.” “In mijn tienertijd was ik erg druk naar buiten toe maar als ik thuis was, was ik stil en teruggetrokken en vaak verdrietig. Ook toen was het niet mogelijk om met iemand over mijn gevoelens te communiceren. Na mijn middelbare school ging ik psychologie studeren en herkende ik door mijn studie veel van wat er met mij gebeurde. In deze tijd openbaarden de depressies zich echt. De jaren daarna heb ik twee depressies en psychoses gehad en werd ik voor een langere periode opgenomen.” Structuur helpt “Pas toen ik achter in de veertig jaar was, ben ik manisch depressief gediagnostiseerd en ben ik in een beschermde woonvorm terecht gekomen. Daar werd me als dagbesteding een plek in een poetsprogramma aangeboden en daar was ik erg boos om: ik ging toch niet poetsen! Achteraf realiseerde ik me dat de structuur van dat werk me heeft geholpen en dat dit nog steeds belangrijk voor me is. Nu woon ik al weer twaalf jaar zelfstandig, hier heb ik altijd voor geknokt. Ik heb een vriend, maar we wonen niet samen. Ik heb geleerd dat ik mijn eigen plek nodig heb waar ik me terug kan trekken. Mijn vriend is erg belangrijk voor me en helpt me zo nodig. Hij kent me zo goed dat hij precies weet hoe hij me op kan vangen als er iets aan de hand is. Ik heb een fijn contact

8


met mijn zussen en veel andere mensen. Daarnaast heb ik mijn hond waarmee ik ga wandelen en hardlopen. Ik kan zeggen dat ik echt een leuk leven heb. Eigenlijk is een dag voor mij te kort.” Eigen kracht “Sinds een aantal jaren werk ik als ervarings werker bij het cliëntenbelangenbureau en gebruik ik mijn geschiedenis om andere mensen te ondersteunen. Ik ben altijd actief geweest in de bewonersraden en heb veel contact met cliënten gehad. Nu coach ik de begeleiders van het begeleid wonen. We kijken samen naar de wensen van een cliënt. Ik vind het mooi werk, maar het is ook intensief. Ik werk vierentwintig uur en dat is voor mij echt voldoende. Ik geef ook trainingen aan mensen die aan het opkrabbelen zijn. Eigenlijk is alles wat doe, erop gericht om mensen te begeleiden in hun eigen kracht te komen. Bij de uitkeringsinstantie vonden ze het erg mooi dat ik op mijn leeftijd en met mijn achtergrond nog een baan heb gevonden.” Ervaringsdeskundige in de wijk “Ik heb geen mantelzorg nodig. Ik heb mijn eigen structuur opgebouwd en dat is voldoende. Ik ben juist heel sterk en ik heb zoveel meegemaakt dat er heel veel moet gebeuren wil ik van mijn à propos raken.

Ik heb zelf altijd goede hulp gehad van mijn casemanager en psychologe. Ik vind het jammer dat mensen nu minder hulp krijgen. Bijvoorbeeld dat mensen minder lang in begeleid wonen kunnen zijn. Met de komst van WIJeindhoven ben ik bang dat mensen, eerder dan goed voor ze is, in de wijken gaan wonen. Het positieve aan de veranderingen, vind ik dat mensen met problemen misschien langer thuis kunnen blijven wonen. Maar dan moeten ze wel goed begeleid worden door ervaren en goed opgeleide krachten. Ik vind het erg belangrijk dat ervaringsdeskundigen in de wijken gaan werken. Want ik denk dat een ervarings deskundige kan voelen wat je mee- en doormaakt en je daardoor kan helpen zodat je langer op jezelf kunt blijven wonen. Er is altijd hoop dat het weer goed kan komen, met hobbels. Het is belangrijk om lijnen uit te zetten in je leven, maar leef met de dag want wat morgen komt, komt morgen wel.”

Krachtig

Er moet heel wat gebeuren wil ik van mijn à propos raken

“Ik vind Mirjam een krachtige vrouw die zo sterk is dat ze haar eigen ervaringen kan en wil inzetten om andere mensen te helpen weer op eigen kracht door het leven te gaan. Ze mag zeer trots zijn op wat ze bereikt heeft.”

Marion de Rooij Raadslid D’66

#~E Door Marion de Rooij


9

ESTHER KNOKT VOOR HAAR KINDEREN

Mij krijg je er niet onder!

Ik ben een harde werker en wil graag een kans Esther (41) is een moeder van drie kinderen. “Mijn zorg ligt bij de jongste, mijn dochter van vijftien jaar. Zij werd op de basisschool gepest en heeft daar ook andere nare ervaringen opgedaan. De problemen werden echt heftig toen ze naar de middelbare school ging.” “Ze werd weer gepest en vond geen aan sluiting in de klas. Al snel wilde ze niet meer naar school. Ze zei dat ze ziek was, maar ik voelde dat er wat anders speelde. Meteen heb ik de leerplichtambtenaar gebeld. Na een lang traject, waarbij de Raad voor de Kinderbescherming en Jeugdzorg betrokken waren, gaat het weer beter met haar.” Zelfbeeld en zelfvertrouwen “Ze gaat nu twee dagen per week naar een leergroep bij de Combinatie Jeugdzorg, waar ze werkt aan het vergroten van haar zelfbeeld en haar zelfvertrouwen. Daarnaast gaat ze drie dagdelen naar een beschermde leergroep van GGzE. Zo wordt gewerkt aan het teruggaan naar het reguliere onderwijs. Het traject verliep erg traag. Er moeten zo veel stappen worden gezet voordat Jeugdzorg aan de slag kan. Doodzonde, zoveel tijdverlies! Over Jeugdzorg was ik eerst wat wantrouwend. In het verleden heb ik daar slechte ervaringen mee gehad. Maar nu heb ik niets dan lof voor ze. Ze hebben alles goed in beeld. We hebben een gezinsvoogdes en die is zeer professioneel en vooral ook eerlijk. Ze begeleidt vooral mijn jongste dochter en dat doet ze goed. Ik zie wel dat de mensen van Jeugdzorg het erg druk hebben. Ze hebben te veel cliënten en werken onder grote tijdsdruk.

10


Kortom: ze werken zich kapot om alles zo goed mogelijk te doen.” Samenwerking onhandig “Wat ik erg vond, was dat ik een werkverbod kreeg toen mijn dochter en ik de multi systeemtherapie bij de Viersprong gingen volgen. Men vond dat werk en therapie niet te combineren waren, daar baal ik nog van. Nu lukt het niet goed om werk te vinden. In die tijd had ik het zwaar, ik was depressief en men gaf me het gevoel dat ik mijn kinderen niet goed opvoedde. Gelukkig bleek al snel dat mijn manier van opvoeden niet botste met wat ik daar leerde. Ik vind de samen werking tussen Bureau Jeugdzorg en de Kinderbescherming erg onhandig. Ze hebben een computersysteem waarin het wijzigen van rapporten onhandig gaat. Als de Kinderbescherming iets schrijft wat niet klopt, mag dat niet door Jeugdzorg worden aangepast. En als de zaak naar de rechtbank gaat, krijgen de kinderen de verslagen ook te lezen, inclusief de voor geschiedenis van hun moeder. Dat was heel pijnlijk voor ze. Mijn zoon werd er ziek van. Hij wil zoiets nooit meer lezen.” Op weg naar werk “Daarbij heeft de Kinderbescherming onprofessionele vragen gesteld aan mijn

kinderen toen ik er niet bij was. Dat vind ik erg. Mijn vertrouwen is daarmee beschadigd. Zij werken heel zakelijk en geven geen nazorg. Door alle toestanden voel ik me soms onzeker. Dan ga ik mijn huis schoonmaken, zodat niemand kan zeggen dat ik de boel verwaarloos. Toen ik vorig jaar het Doorstroomtraject niet kon volgen omdat ik ziek was, heb ik een brief aan de burgemeester gestuurd. Hij heeft me geholpen. Er waren geen nadelige gevolgen voor mij. Vorige maand heb ik gesolliciteerd maar ben ik afgewezen. Zo voel ik me ook echt: afgewezen. Ik ben een harde werker, kan veel aan, en wil graag een kans. Bij de gemeente word ik goed begeleid. Ik doe mee met Op weg naar werk, een traject waarin ik werk aan mijn zelfvertrouwen. Al met al blijf ik optimistisch. Mijn zoon doet het goed op school. Hij leert voor een leuk vak en hij doet vrijwilligerswerk in het verzorgingshuis. Dat is toch fantastisch, welke jongen van zeventien jaar zie jij dat doen? Mijn jongste dochter pakt straks haar opleiding weer op. En ik vind vast en zeker weer een baan. Mij krijg je er niet onder.”

bewondering “Ik heb bewondering voor deze sterke vrouw.”

Ans Heesterbeek Raadslid SP

#~E Door Ans Heesterbeek


11

HARRIE HEEFT GELEERD DAT NIET ALLES VANZELFSPREKEND IS Ik sta weer in de plus Harrie van de Wiel (54) heeft na zijn geboorte een jaar in het ziekenhuis gelegen. “Ik ben opgegroeid in Eindhoven in het stadsdeel Strijp samen met mijn ouders en twee jongere zussen. Een ander kindje in ons gezin is op jonge leeftijd overleden. Mijn grote hobby was voetballen en dat deed ik bij voetbalvereniging Brabantia in Eindhoven.” “Na de lagere school ben ik op de Bakkerschool in de Catharinastraat terecht gekomen en heb daar geleerd voor banketbakker. Ik werkte inmiddels bij een banketbakker en dat beviel me goed, totdat ik werd ontslagen en zonder werk kwam te zitten. Ik had veertien jaar bij deze bakkerij gewerkt. En dat gaat je niet in de koude kleren zitten.” Werk aan de winkel “Nadat ik een tijd thuis zat, kreeg ik een baan aangeboden bij Ergon. Ik heb eerst zeventien jaar bij de plantsoenendienst gewerkt en werk nu al weer zeven jaar bij de afdeling Montage in de binnendienst. Het was tijdens mijn werk op de afdeling Montage, waar Ergon aan de bel trok. Zij zagen dat het niet zo goed ging met mij, zeg maar gerust erg slecht. Zo’n vier jaar geleden kwam ik via Bemoeizorg in contact met een Novadic Kentron medewerker in de persoon van Robert Pols. Robert trof mij aan in een klote situatie. Met name veel drinken en gokken in het buurtcafé. En ik had een berg schuld opgebouwd. Er was dus werk aan de winkel. Zo gezegd zo gedaan, een beetje kort door de bocht maar ja.”

12


Klein stukje ondersteuning “Robert is als ervaringsdeskundige gepokt en gemazeld. Hij heeft weer structuur in mijn leven gebracht. Door veel met me te praten en nog belangrijker: door me praktische dingen bij te brengen. Maar hij leerde me ook dingen aanpakken, met of zonder hulp. Ik kan me nog herinneren dat mijn fiets kapot ging, en dat ik hem zelf niet kon maken en niemand om hulp durfde te vragen. Ik ging een uur eerder te voet naar het werk, weken aan een stuk. Ik heb weer structuur in mijn leven dankzij mijn eigen wil en hulp. De regie is weer bij mij met een klein stukje ondersteuning van Robert.” Robert vult aan: “Met de minimale zorg die Harrie geniet, heeft hij (weer) kwaliteit van leven.” Weer in de plus “Ik kwam in de schuldensanering. Mijn financiën zijn overgenomen en ik heb het inmiddels weer op de rit. Die ondersteuning kan ik niet missen en is een houvast voor mij. Mijn spaarbankboekje staat weer in de plus en ik heb samen met Robert een nieuwe fiets gekocht en een flatscreen. Ook zijn we het huis aan het opknappen. ’s Ochtends sta ik om half zes op om voor mijn twee honden

te zorgen en met ze te gaan wandelen. Daarna ga ik naar het werk. Ik ben om half vijf afgewerkt en ga dan naar Novadic Kentron het warme eten ophalen. Dat komt van Tafeltje Dekje.” Voortrekkersrol “Op zaterdag ga ik mijn boodschappen doen. En weer voor de honden zorgen. Dan kijk ik naar sport op tv, vooral naar het wielrennen. Daar kan ik enorm van genieten. Om een uur of half elf stap ik in bed. Waar ik het meest trots ben is dat mijn bankrekening weer in de plus staat. Een advies van mij aan de gemeente Eindhoven is dat de lijnen naar hulp wat korter moeten zijn. Dan worden de problemen eerder onderkend. Ik hoop dat dat in het kader van WIJeindhoven ook gaat gebeuren, en dat er daardoor minder ellende is en je een flinke besparing krijgt op de kosten. Ik verwacht dat Eindhoven hier een belangrijke voortrekkersrol in kan spelen. Verder hoop ik dat de lezer van mijn verhaal leert dat niet alles vanzelfsprekend is. Mijn levensmotto? Blijven lachen!”

Drive

IK HEB NU WEER STRUCTUUR IN MIJN LEVEN

“Harrie is een man die geen gemakkelijk leven heeft gekend. Hij heeft een drive heeft om zijn leven de nodige kleur te geven en weer erbij te horen. Geholpen door zijn maatje Robert, een ervaringskundige tot op het bot. Ik weet het zeker: Harrie hoort er weer bij!”

Cor Verbeek Commissielid voor de fractie van het Ouderenappel Eindhoven

#~E Door Cor Verbeek


13

JANE LEERDE OMGAAN MET HAAR WOEDEAANVALLEN

Ik ben er trots op dat ik zelfstandig woon

Ik kan laten zien dat ik het kan Jane Nakpech (18) werd geboren in Thailand en kwam op vijfjarige leeftijd naar Nederland. “Tot mijn twaalfde jaar heb ik een leuke jeugd gehad. Toen gingen mijn ouders scheiden. Ik moest altijd liegen. Ik leefde in een leugen. Papa en mama waren gescheiden maar niemand mocht dat weten. In mijn puberteit ben ik weggelopen.” “We woonden toen bij mijn stiefvader. Ik beschouw hem als een vader maar we hadden altijd ruzie. Hij gaf altijd toe, om het weer goed te maken. Hoe dichter ik bij mensen sta, hoe meer ik van mensen hou. Hoe meer mijn woede eruit kwam. Ik heb namelijk woedeaanvallen.” Tien meiden in één huis “Ik trok in bij het gezin van mijn toenmalige vriend. Ik voelde me welkom. De vertrouwenspersoon van school ging na twee maanden samen met de moeder van mijn vriend op zoek naar een oplossing. De aanvraag was snel geregeld, maar ik stond vijf maanden op de wachtlijst. Ik heb ruim een jaar in een woongroep van Combinatie Jeugdzorg in Veldhoven met alleen meiden gewoond. Ik leerde er van alles, zoals koken, financiën. Ik heb er met plezier gewoond en veel geleerd. Ik ben daar best volwassen geworden. Van daaruit ging ik naar school in Valkenswaard.” Agressie regulatie therapie “Daar kreeg ik het moeilijk. Ik heb geen contact meer met mijn ouders, door mijn trombosebeen had ik stress, kreeg buikpijn, sliep veel. En ik kon amper lopen. Ik moest vaak naar ziekenhuis, miste veel lessen en ik

14


ben maar net overgegaan. Ik was meer thuis of in het ziekenhuis, dan op school. Ik heb geleerd mezelf prikken te geven tegen trombose en ik liep op krukken. Iedereen hielp mee, want ik sliep op zolder. Na twee maanden werd het beter, maar ik heb nog steeds steunkousen. Mijn behandelplan was erop gericht terug te keren naar mijn vader. Papa stelde agressie regulatie therapie voor. Ik begreep wel waarom. Papa was echt bang voor me. De therapie was in een groep van vijf meiden. In begin vond ik dit moeilijk, ik wist niet of ze te vertrouwen waren. Ik besloot uit mezelf om de waarheid te vertellen. Ik heb geleerd hoe ik moet omgaan met mijn agressie en niet alles zo negatief bekijken.” Eigen sleutel “Ondanks de therapie, kwamen we beiden onze afspraken niet na. Ik vond het moeilijk om te accepteren dat ik niet meer naar huis kon en dat papa dat oké vond. Ik vind het jammer dat ik mijn familie niet meer zie. Sinds twee maanden woon ik bij Hospita Plus en dat vind ik fijn. Ik heb een eigen sleutel en ik heb geleerd op eigen benen te staan. Ik volg een horeca-opleiding en loop stage bij restaurant ‘t Hoefke. Hier kan ik het vak echt leren. In de zomer heb ik vrijwilli-

gerswerk gedaan als dagbesteding bij 11-13, vanuit Combinatie Jeugdzorg in de kerk in Woensel. Iedereen kan daar komen eten. Ik vond het leuk werk met leuke collega’s.” Klik met mijn maatje “Sinds een jaar heb ik een maatje vanuit Humanitas Match!, Robin. Met haar heb ik echt een klik. Ze is ouder en begrijpt me beter dan mijn vriendinnen. Zij heeft me geholpen met verhuizen, was bij mijn diploma-uitreiking en we doen samen leuke dingen. Binnenkort moet ik worden geopereerd. Dit vind ik eng want ik moet helemaal naar Duitsland. Daar moet ik vier dagen blijven en daarna nog zes weken medicijnen slikken. Gelukkig gaat Robin met mij mee. We zijn een soort vriendinnen geworden. Aan haar vertel ik dingen die ik niemand anders vertel. Ik heb veel mensen die me helpen. Met hen bespreek ik alles en zij bespreken het allemaal met elkaar. Ik vind het fijn dat er zoveel mensen voor me klaar staan. Ik leer van ze. Mijn tips voor anderen: ‘Ga praten en zoek hulp.’ Ik vind het echt goed dat ik dat heb gedaan.”

VRAGEN HELPT “Persoonlijk heb ik uit het gesprek geleerd dat om hulp vragen goed is. En dit meisje ervaart het als prettig dat ze zoveel hulpverleners heeft.”

Thirza Rojer Commissielid Maatschappij en Cultuur CDA

#~E Door Thirza Rojer


15

FRANS VINDT HET MOEILIJK OM NEE TE ZEGGEN Ik wil zelf mijn leven inrichten Frans Merckx (47) woont al weer enige tijd zelfstandig op een appartement vlakbij het centrum van Eindhoven. Door een mislukte relatie, arbeidsongeschiktheid en schulden raakte hij van het levenspad en werd verslaafd. Met hulp van Lunet zorg kan hij zich nu goed redden. “Ik werkte voorheen in de bouw. Daar ben ik arbeidsongeschikt geworden en voor 70 procent afgekeurd. Van het UWV ontvang ik een uitkering. Het werken hield helemaal op toen het bedrijf failliet ging. Ik heb geprobeerd om bij Ergon te gaan werken, maar dat is niets geworden.” Zoeken naar structuur “Toen mijn jarenlange relatie kapot ging, raakte ik helemaal van de kaart. De vastigheid en structuur die ik had, verloor ik geheel. Ik kon er zelf niet uit komen, vooral omdat ik zelf enorm kwetsbaar ben. Ik ben gaan drinken en uiteindelijk gaan zwerven. Ik raakte mijn woning kwijt omdat ik de huur niet meer kon betalen. Door mijn drankprobleem kreeg ik forse schulden. Af en toe had ik onderdak via Neos. Een jaar of twee geleden ben ik door Novadic Kentron doorverwezen naar Lunet zorg. Zij ondersteunen mij bij het zoeken naar structuur en regelmaat. Ik kan mezelf goed verzorgen, maar wordt wel gesteund bij het doen van moeilijke keuzes.” Sociaal netwerk “Juist vanwege mijn grote kwetsbaarheid, ik kan niet goed nee zeggen en voor mezelf opkomen, heb ik die steun hard nodig. Door

16


dat persoonlijkheidskenmerk wordt er soms misbruik van me gemaakt. Bijna dagelijks heb ik thuis of in het wijksteunpunt contact met mijn begeleidster of met anderen in het zorgnetwerk. Het persoonlijke netwerk om mij heen is niet zo heel groot. Ik heb alleen met mijn moeder en zus nog contact. Ik doe via Lunet zorg als dagbesteding allerlei klusjes bijvoorbeeld bij het PSV-stadion zoals tuinonderhoud en boodschappen. En ik doe vrijwilligerswerk voor de kerk. Daarmee heb ik zowel structuur als een sociaal netwerk.” Geen alcohol meer “Momenteel gebruik ik geen alcohol meer. Ik kan echter niet zeggen dat ik helemaal van de verslaving af ben. De hulp van Lunet zorg en de gesprekken die ik daarover heb, zijn belangrijk voor me. Ik wil op het goede pad blijven. Ook een goede vriend helpt me daarbij. Ik heb, ook als straks de taken uit de AWBZ naar de gemeente overgeheveld zijn, die hulp hard nodig. Ik heb ondersteuning nodig om de wereld om me heen, de maatschappij, aan te kunnen. Voor het bieden van structuur en vastigheid en de hulp bij het onderhouden van sociale contacten, is Lunet zorg voor mij onmisbaar. Zij helpen, of beter gezegd,

kijken mee bij alle aspecten van het leven. Die gespecialiseerde ondersteuning is echt nodig.” Zoveel mogelijk zelf doen “Ik wil wel zoveel mogelijk alles zelf doen en mijn leven inrichten, maar door mijn persoonlijkheidsstructuur zal ik nooit helemaal zelfredzaam zijn en blijf ik die ondersteuning nodig hebben. Maar ik voel me momenteel wel lekker en probeer zoveel mogelijk mijn steentje bij te dragen. Zowel met de klusjes als alle dagelijkse dingen. Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen keuzes te maken en invloed te hebben op mijn eigen leven. Ik zou met hele kleine stapjes mezelf nog wel kunnen verbeteren, maar dat is echt stapje voor stapje.” Uitdagingen aangaan “Mijn levensmotto is om met mijn beperkingen toch uitdagingen aan te gaan. Ik heb de City-Run gelopen bij de marathon Eindhoven. Ik heb daarvoor een jaar lang met twaalf personen wekelijks geoefend. Ik heb hem uitgelopen.”

Doorzetter

Ik heb de City-Run uitgelopen

“Ik heb een fijn gesprek gehad. Ik vind het knap hoe Frans zijn leven weer heeft opgepakt. Ondanks alle tegenslagen die hij heeft meegemaakt, zag ik een man die opbloeit. Hij probeert er wat van te maken ondanks de ‘moeilijke wereld om hem heen’. Ga door!”

Paul Leenders Raadslid CDA

#~E Door Paul Leenders


17

LARS WAS EIGENWIJS EN ONHANDELBAAR Ik heb weer goed contact met mijn moeder en broertje Lars (16) woont sinds tien maanden in een begeleid wonen groep in Veldhoven. “Mijn vader is overleden toen ik zeven jaar was. Sindsdien heeft mijn moeder voor mijn broertje en mij gezorgd. Toen ik acht jaar was, kreeg ik na het sporten heftige spierpijnen. Ik bleek een zeer zeldzame spierziekte te hebben.” “Ik word snel moe en na te veel inspanning krijg ik vreselijk veel spierpijn. Ik kreeg hiervoor medicijnen, maar al snel was ik eigenwijs genoeg om zelf te bepalen dat ik die niet nodig had. Dat vertelde ik niet aan mijn moeder, die kwam daar jaren later bij het opruimen van mijn kamer pas achter. Dat heeft haar veel verdriet gedaan, omdat ze al die jaren dacht dat ze goed voor mij zorgde. Dat deed ze ook, maar ik accepteerde die zorg niet.” Lastige puber “Toen zijn de ruzies begonnen. Ik was een lastige puber. Dat vond de nieuwe vriend van mijn moeder, die inmiddels bij ons woonde, ook. Hij koos in mijn ogen te veel partij voor mijn moeder, dus ik had een grote hekel aan hem. Door de ruzies en het rotgevoel dat ik thuis kreeg, kon niks me eigenlijk meer schelen. Ik kwam in aan raking met verkeerde vrienden en werd thuis steeds onhandelbaarder. De enige uitlaatklep die ik had was het biljarten. Daar ben ik heel goed in en dat heb ik al die jaren volgehouden. Iedere keer als ik me rot voelde, ging ik met de bus naar Geldrop om te trainen. Op een gegeven moment werd de sfeer thuis zó slecht, dat mijn moeder Bureau Jeugdzorg erbij heeft gehaald. Ze kon er niet meer tegen, ze was op.”

18


Het goede pad op “Toen ben ik direct uit huis geplaatst en opgevangen bij Opnamegroep Crisis & Oriëntatie. Dat vond ik vreselijk. Ik was toch een gewone jongen die zijn hele leven in een gewoon gezin had gewoond? En nu ineens werd ik als een probleemjongen thuis weggehaald. Ik voelde me echt aan de kant gezet. Al snel werd ik geplaatst bij een pleegvader van zeventig jaar! Dat vond ik niet leuk. Maar dat duurde niet lang. Want daar vond ik rust. We hadden goede gesprekken en hij liet me inzien dat ik niet goed bezig was. Dat ik te slim was om mijn toekomst te vergooien en dat mijn moeder mij niet weg wilde hebben, maar hulp had gezocht bij de opvoeding. Bij hem ben ik drie maanden geweest en dat heeft me erg goed gedaan. Ik heb al mijn verkeerde vrienden de rug toegekeerd. Een paar heb ik er zelfs mee ‘het goede pad’ op weten te krijgen. Mijn beste vriend van vroeger, die me altijd is blijven steunen, zocht ik weer op.” Helemaal goed “Met het biljarten ging het steeds beter. Ik zit nu in een team in Tilburg en we spelen op het hoogste niveau. Daardoor weet ik ook welke opleiding ik wil doen: de Johan Cruyff Academie in Tilburg. Dus toen Combinatie Jeugdzorg begon over een traject in

kamertraining, heb ik gevraagd of dat in Tilburg kan. En dat kan. Die training start als ik zeventien jaar ben. Tot die tijd woon ik hier. Met mijn moeder heb ik weer een goed contact. Ik heb nu ook weer contact met mijn broertje en de vriend van mijn moeder. Dat komt wel een beetje door mijn oma. Haar ben ik steeds blijven zien en zij heeft ervoor gezorgd dat ik weer thuis op bezoek kon. Met mij komt het allemaal goed. Is het eigenlijk al goed. Het is goed dat er vanuit de hulp vooral ook gekeken wordt naar wat iemand zelf kan. Want het maakt je sterker als je dingen zelf kunt. Ik zou dan ook tegen iedereen willen zeggen: Hou vol, ook als je het niet meer ziet zitten!”

Positieve energie

HET MAAKT JE STERKER ALS JE DINGEN ZELF KUNT

“Lars vertelt op een hele ontboezemende manier over zijn situatie. Met een positieve energie die aanstekelijk is. Deze jongen ziet de kansen in het leven en benut die ten volle. Hij weet nu precies waar zijn krachten liggen. Die gaat hij zeker inzetten om zijn doelen te bereiken.”

Mieke Verhees Fractievoorzitter PvdA

#~E Door Mieke Verhees


19

INDY HEEFT HAAR VEILIGHEID TERUG Ik wil weer een normaal leven!

Jeugdzorg & Reclassering

Indy (40) werd beschermd opgevoed. “Alles werd voor me gedaan en opgelost. Er werden niet veel eisen aan mij gesteld. Ook toen ik het huis uit was en mijn eigen gezin had, deed mijn moeder nog alles voor me, van de was tot de administratie. Daardoor heb ik niet geleerd mijn problemen zelf op te lossen.” “Mijn ouders komen oorspronkelijk uit Indonesië. Het waren hardwerkende mensen. Toen zij gingen scheiden, was dat dan ook een grote klap voor mij. Daarna overleed mijn vader. Dat was een moeilijke tijd. Ik liep de verkeerde man tegen het lijf en ging samenwonen toen ik tweeëntwintig jaar was.” Gouden bergen “Tijdens mijn eerste zwangerschap begon de fysieke mishandeling. Ik denk dat dat te maken had met de hormonen. Als zwangere vrouw verandert er veel. Je krijgt andere interesses, terwijl hij nog de flierefluiter was. We groeiden uit elkaar. Ik ben meerdere keren bij mijn ex weggegaan. Eén keer ben ik in een Blijf van m’n Lijfhuis terecht gekomen in Groningen. Ik had niks meer, geen kleren, geen spullen voor de kinderen, mijn familie was ver weg. Ik ben ging terug naar Eindhoven, naar mijn moeder. En toen kreeg ik weer contact met hem. Elke keer dacht ik dat het goed zou komen, dat ik hem kon veranderen. Hij beloofde gouden bergen en elke keer ging ik naar hem terug. Toen hij in de bak had gezeten, en nadat hij was afgekickt van zijn alcohol- en drugsverslaving.” Weer contact “Door de jaren heen is de mishandeling veranderd. Eerst was het vooral fysiek maar

20


later psychisch. Ik weet niet wat erger is, soms denk ik dat je me beter een knal voor mijn kop kunt geven dan dat psychische. Daar lijdt iedereen onder, ook de kinderen. Voor mij was het een way of life geworden. Ik verdedigde hem, zette hem op een voetstuk. Dat gaf me een veilig gevoel. Liever met de hele wereld ruzie dan met hem. Mijn kinderen hebben me uiteindelijk wakker geschud. Toen ben ik weer weggegaan. Ik heb met de kinderen in Odulpha gezeten. En nu heb ik weer mijn eigen huis via het DOOR-project. Dit heb ik te danken aan mijn begeleider van het Leger des Heils. Zij begrijpt me en geeft me de ruimte om mijn eigen beslissingen te nemen.” Gezin met streepjes “Het traject bij het Leger des Heils is nu klaar. Ik heb nog eenmaal per week woon begeleiding vanuit Neos. Daar kan ik met al mijn vragen terecht. Zij helpt me met filteren en hoe ik mijn vragen op de juiste plaats kan stellen. Ik verzuip door alles wat ik moet regelen, het is dan één brij in mijn hoofd, dan knal ik. Ik heb geen diagnose maar ze denken dat ik ADD heb. Mijn kinderen hebben ADHD. Wij zijn een gezin met ‘streepjes’. Daar leer ik nu mee omgaan. Voor het eerst heb ik nu bijvoorbeeld een agenda waarin ik mijn afspraken opschrijf.”

voor een aanpak die werkt Maatwerk bieden “Hulpverleners zouden beter samen moeten werken. En kijken naar wat iemand echt nodig heeft, maatwerk bieden. Als je als veertigjarige vrouw in de opvang komt, zit je niet te wachten op een verplicht programma over bijvoorbeeld seksuele voorlichting. Ik vind dat trajecten veel te lang duren. Daar worden vrouwen mismoedig van. Dan krijg je dat ze terugvallen. Het Blijf van m’n Lijfhuis moet een noodoplossing zijn, daar moet je niet negen maanden zitten. Mijn begeleider van het Leger des Heils heeft mij uitgedaagd. Pak je kansen, je beslist zelf. Met haar hulp is me dat gelukt. Als ik struikelde, kon ik op haar terugvallen. ‘Welcome in the real world’, zegt ze dan. Mijn droom is om een nieuwe start te maken, ik wil weer een normaal leven. Het begin is gemaakt, ik heb weer een huis en werk een paar uur in de week. De veiligheid is terug, dat is voor nu het belangrijkste.”

Nieuw begin

Mijn droom is om een nieuwe start te maken

“Indy is een krachtige vrouw. Ze heeft veel meegemaakt, maar zit niet bij de pakken neer. Ze heeft het patroon uit het verleden doorbroken en is opnieuw begonnen. Ze neemt zelf de regie in hoe zij met haar ex omgaat en zet haar kinderen voorop. Dat vind ik ontzettend knap en ik hoop van harte dat haar dromen voor een nieuw leven uitkomen!”

Renate Richters Fractievoorzitter GroenLinks

#~E Door Renate Richters


21

CARO RAAKT SOMS HET OVERZICHT KWIJT Ik blijf bij mijn kracht Caro Niang (37) is geboren in Senegal. Op haar negende jaar is zij naar Nederland gekomen. Ze heeft vijf kinderen, is getrouwd, maar haar man woont in Senegal. Het is de vraag of hij ooit naar Nederland zal mogen komen om voor het gezin te zorgen. “Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik nog heel jong was. Mijn vader ging naar Nederland en trouwde daar met een Nederlandse. Met mijn broertje bleef ik bij mijn moeder in Senegal. Ze was als zakenvrouw veel op reis. Eigenlijk ben ik opgevoed door een vriendin van mijn moeder. Mijn broertje was bij een kennis. Daarom heeft mijn vader me, toen ik negen jaar was, naar Nederland gehaald. Ik ging hier naar school en sprak binnen drie maanden Nederlands. Helaas was leren wel een probleem door de achterstand die ik had en moest ik naar het speciaal onderwijs.” Vijf kinderen “Ik heb twee jaar bij mijn vader gewoond en na één jaar bij mijn pleegouders, ging ik naar een internaat. In de weekenden bezocht ik mijn pleegouders. Daarna woonde ik in een leefgroephuis waar ik Richard uit Ghana ontmoette. Hij was vijftien jaar ouder. Ik raakte zwanger toen ik zeventien jaar was en werd in een tehuis voor tiener moeders geplaatst. Later kreeg ik een flat in Eindhoven en kwam Richard bij me wonen. Toen ik tweeëntwintig jaar was, werd onze zoon geboren. Drie maanden later kwam Richard om bij een ongeluk. Na twee jaar ontmoette ik een man uit Nigeria en zijn we getrouwd. We kregen een zoon en een

22


tweeling, meisjes. Deze man woonde in Frankrijk en ik zag hem niet vaak. Hij was niet aanwezig bij de geboorte van de kinderen en financieel zorgde hij niet voor ons. Eén jaar na de geboorte van de tweeling zijn we gescheiden.” Chronisch ijzertekort “Ik raakte depressief en mijn pleegouders zorgden ervoor dat ik met de twee oudsten naar Senegal kon om wat bij te komen. Daar ontmoette ik mijn huidige man Cheikh, een man uit mijn eigen cultuur. Omdat hij geen papieren heeft mag hij maar drie maanden hier zijn. Hij leert Nederlands en doet binnenkort de toets. Hij wil graag voor ons gezin zorgen, het maakt hem niet uit wat voor werk hij moet doen. Ik leef van een uitkering en voldoe niet aan de inkomenseis, zodat hij niet naar Nederland mag komen. Ik wil graag werken, maar heb een chronisch ijzertekort en krijg elke drie maanden óf bloed óf een ijzerinfuus. Mijn bloed neemt geen ijzer op. Ik krijg hulp van Zuidzorg met het huishouden. Soms raak ik het overzicht kwijt en dan helpen ze mij zodat er weer structuur is. Lunet zorg helpt me op financieel en administratief gebied, want ik heb hulp nodig bij lezen en schrijven. Ik begrijp vaak niet wat er staat en ik schrijf fouten.”

Luisterend oor “Gelukkig gaat het goed met mijn kinderen. Mijn gezin maakt mij sterk. Mijn oudste dochter doet de kappersopleiding. Ian heeft ADHD en een vorm van autisme. Hij zit op het speciaal onderwijs, maar het gaat goed met hem. De drie jongsten zitten op de basisschool. Voor mij is het belangrijkste dat ik het gezin bij elkaar houd. Ik ben wel kwetsbaar, naïef in contacten met mensen. In mijn cultuur is het gewoon dat je iets doet voor andere mensen. Ik vertrouw mensen snel, maar daar wordt misbruik van gemaakt. Bijvoorbeeld word je als oppas gebruikt en ‘lenen’ ze geld van je. Als advies zou ik de gemeente mee willen geven dat ze bij mensen gaan kijken hoe ze leven. Ik ben heel dankbaar voor de voedsel- en kledingbank. Mensen hebben het soms echt moeilijk, maar brengen het niet naar buiten. De gemeente moet een luisterend oor zijn. Daarnaast is zelfredzaamheid belangrijk. Mensen moeten niet twijfelen aan hun eigen kracht. Blijf bij je kracht, hoe moeilijk het ook is.”

Strijdvaardig

MIJN GEZIN MAAKT MIJ STERK

“Voor mij is duidelijk dat ze in haar leven heeft gezocht naar liefde. Ze vindt dit bij haar huidige man Cheikh. Door onze regelgeving is het de vraag of hij ooit naar Nederland kan komen. Toch blijft Caro strijdvaardig; een goede toekomst voor haar kinderen is haar belangrijkste drijfveer.”

Hanny Jacobs - van Nisselrooij Raadslid VVD

#~E Door Hanny Jacobs-van Nisselrooij


23

FILIZ MAAKT MOEILIJK TIJD VRIJ VOOR ZICHZELF Ik zie de toekomst positief tegemoet Filiz is op zesjarige leeftijd van Turkije naar Nederland gekomen en is 21 jaar getrouwd. Ze kregen twee kinderen. Hun dochter Burcin (17) heeft een verstandelijke beperking. Burcin heeft meerdere talenten. Eén van die talenten is vragen stellen: 500 op een dag haalt ze wel! “Burcin heeft bij de geboorte zuurstoftekort gehad. Toen ze tweeëneenhalf jaar was, bracht ik haar naar de kinderopvang omdat ik een baan had. Na een paar weken werd meegedeeld dat ze extra aandacht nodig had en niet zo goed in de groep paste. We werden verwezen naar het VTO team voor verder advies en onderzoek. Ik had er nog nooit van gehoord. Burcin werd geplaatst op het orthopedagogisch dagcentrum (ODC) Monique en later op het ODC Astrid. Daar heeft ze veel geleerd en met zes jaar ging ze naar school.” Liever thuis “Toen ze naar school ging, was ze eindelijk op haar plaats: in het speciaal onderwijs voor zeer moeilijk lerende kinderen. Burcin heeft een verstandelijke beperking. Er is onderzoek gedaan om tot een diagnose te komen en om te achterhalen wat de oorzaak was van de ontwikkelingsachterstand van Burcin. Hiervoor werd Burcin opgenomen. Dat was een moeilijke tijd met veel heimwee. Daarna volgde een opname in Hondsbergen van negen maanden om te kijken wat Burcin nodig heeft. Maar ook daar had ze veel last van heimwee. We besloten haar met ondersteuning thuis te laten wonen. Ze krijgt veel prikkels en vraagt veel aandacht.” Ook als Burcin je niet kent begint ze over voetbal. Dat is haar manier van contact maken. 24


Filiz legt uit: “Burcin zit op verschillende niveaus, wat betreft lezen en schrijven zit ze op het niveau van een vijf jarige, sociaal emotioneel is ze een peuter van drie jaar inclusief claimend gedrag. Wat betreft nieuwsgierigheid en geheugen zit ze op het niveau van iemand van 80 jaar. Ze onthoud alles! En door haar nieuwsgierigheid vraagt ze veel.” Groeien in het acceptatieproces “Zelf heb ik leukemie gehad. Anderhalf jaar nadat ik gestopt was met chemokuren werd ik zwanger. Nu blijkt dat je minstens vijf jaar niet zwanger mag worden na een chemokuur.” Mogelijk is dit de reden voor de verstandelijke beperking van Burcin. De levens van gezin en dochter gaan in elkaar op. “Het is moeilijk om de zorg te delen. Iemand van het gezin is altijd in de buurt. Burcin kan niet alleen thuis blijven en ook niet uit het zicht. Daarnaast heeft ze vaak medische problemen.” Samen met mijn man zijn we gegroeid in dat acceptatieproces. De zorgen om Burcin hebben ook te maken met haar kwetsbaarheid. Ze ziet er uit als een mooie jonge vrouw van bijna achttien jaar, maar eigenlijk is ze maar een meisje van drie jaar.” Baat bij ondersteuning “Ik heb veel baat bij de zorgconsulent van MEE en zou het verschrikkelijk vinden als dat

wegvalt. Niet alleen om samen formulieren in te vullen, maar ik krijg ondersteuning bij alles eigenlijk. Ze gaat met gesprekken mee, geeft advies en je kunt met alle vragen terecht. Ik ben bang dat als dit over gaat naar de gemeente, dat we niet de passende ondersteuning krijgen. De speciale buitenschoolse opvang wordt gefinancierd door het persoonsgebonden budget. De indicatie voor begeleiding loopt nu nog wel, maar we weten niet precies hoe het er uit gaat zien.” Neem tijd voor jezelf “Ik wil al een tijdje lid worden van een club die leuke dingen organiseert vanuit de Turkse gemeenschap, maar het komt er niet van. De toekomst wordt spannend met alle nieuwe ontwikkelingen. Ik heb veel ervaring opgebouwd met de complexiteit van regeltjes. Als Burcin achttien jaar wordt, is ze voor de wet volwassen met alle gevolgen van dien. Er moet van alles worden geregeld. MEE ondersteunt me hierbij. Toch zie ik de toekomt positief tegemoet. Als levensles wil ik meegeven dat je moet proberen om je leven en je situatie te accepteren. Probeer tijd voor jezelf te nemen. En durf hulp te vragen!”

#~E Door Marcel Punte

Bewondering “Ik heb bewondering voor de manier waarop Filiz met alle complexe regels omgaat. Het zijn er veel en het zit behoorlijk ingewikkeld in elkaar. Knap!”

Burcin is onderdeel van ons leven maar het is ook zwaar

Marcel Punte Raadslid VVD


25

ESTHER KENT HAAR KWETSBARE KANTEN Ik heb een plekje in het leven veroverd Esther (27) woont in Eindhoven en werkt sinds enkele jaren als administratief mede werkster parttime bij Autismepunt in Eindhoven. Bijzonderheid daarbij is dat zij zelf ook een vorm van autisme heeft. Op openhartige wijze vertelt Esther haar levensverhaal. “Ik heb fantastische ouders. Mijn kindertijd was niet anders dan bij andere kinderen. Pas in groep drie begon het minder te gaan.” “Ik werd gepest en ik zat in een speciaal bijlesgroepje voor lezen en rekenen. Dat groepje voor lezen is eigenlijk apart omdat ik op mijn tiende jaar al ‘Alleen op de wereld’ in één avond uitlas. Mijn ouders kregen opvoedingstips, maar iets in de richting van autisme werd niet opgemerkt. Toen ik twaalf jaar was, kreeg ik de diagnose PDD-NOS. Ik heb het niet makkelijk gehad en het heeft me veel gekost, maar ik ben tevreden met wat ik inmiddels heb bereikt. Vanuit een diep dal ben ik erin geslaagd om een positief zelfbeeld te ontwikkelen en daarmee een fundament voor de toekomst. Langzaam kreeg ik meer zelfvertrouwen en ben ik, min of meer op eigen kracht, en met deskundige begeleiding tot ontwikkeling gekomen. Mijn denken en handelen wordt steeds meer bepaald door ‘kunnen’ en steeds minder door ‘niet kunnen’.” Persoonlijke ontwikkeling “In mijn functie als administratief medewerkster, waarin een grote mate van precisie en betrouwbaarheid wordt gevraagd, kan ik mijn talenten prima kwijt. Mijn werkgever is tevreden over mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik werk volledig zelfstandig, maar ik kan hulp vragen als dat nodig is. Ik heb een jobcoach die vooral oplet dat ik niet te veel

26


doe. Ik heb het hier super naar mijn zin. Hele leuke collega’s en alle begrip van de wereld. Ik kan doen waar ik goed in ben. Ik werk heel precies, ben betrouwbaar en loyaal. Ik let op details en maak zelden een fout. Dat moest ik zeggen van mijn baas, want zelf zou ik dat nooit zeggen over mezelf.” Kwetsbare kanten “Ik heb echter ook kwetsbare kanten en ik weet dat fulltime werken leidt tot een te grote psychische en fysieke druk. Ik herken het als het slechter met me gaat en als het nodig is, neem ik daarvoor medicijnen. Ik heb er bewust voor gekozen om de woensdagen als een oplaaddag te gebruiken. Ik krijg huishoudelijke hulp vanuit de Wet maatschappelijke ondersteuning zodat ik genoeg energie overhoud voor de dagelijkse dingen, mijn werk en om leuke dingen te doen. Ontspannen doe ik door hardlopen, uitgaan en afspreken met vriendinnen. Maar ik heb ook avonden met alleen mijn kat op de bank nodig, anders ben ik in no time een dweil. Ik ben in mijn eentje mee geweest op een groepsreis naar Thailand. Dat is goed bevallen en reizen is dan ook een nieuwe passie van mij. Ook daarin moet ik mijn grenzen bewaken want na zo’n reis ben ik wel kapot.”

Lief en leed delen “Ik ben lang eenzaam geweest en kon me niet voorstellen hoe het was om vriendinnen te hebben. Je kunt je wel indenken hoe fijn het is dat ik nu zo veel vrienden en vriendinnen heb, dat ik het soms zelfs te druk heb! Ik kijk met veel dankbaarheid terug op de zorg van mijn ouders die er altijd voor mij waren en zijn. Met een open en positieve blik kijk ik naar de toekomst. Er ligt tenslotte nog een heel leven voor me. Ik hoop me nog verder te ontwikkelen in mijn werk. Een uitbreiding op dit moment is dat ik regelmatig bij gesprekken met cliënten zit als ervaringsdeskundige, en ik heb een paar lezingen gegeven. Verder zou ik het leuk vinden om iemand te ontmoeten om mijn leven mee te delen, en wie weet komt ook het moederschap op mijn pad.”

IK KIJK MET VERTROUWEN NAAR DE TOEKOMST!

boeiend “De ontmoeting met Esther en haar baas, persoonlijk begeleidster was boeiend en leerzaam. Als lid van de Raadscommissie Maatschappij en Cultuur Gemeente Eindhoven vond ik het heel prettig mijn bijdrage te kunnen leveren. Ik werd gastvrij ontvangen en voelde mij meteen op mijn gemak.”

Henk van der Haghen Lid van de Raadscommissie Maatschappij en Cultuur Trots op Nederland

#~E Door Henk van der Haghen


27

JOI WERD IN HAAR JEUGD VERWAARLOOSD Ik wil een carriére in kunst en design Joi (24) heeft de Amerikaanse nationaliteit, maar woont al geruime tijd in Eindhoven. Ze komt niet uit een doorsnee gezin. Noodgedwongen leerde ze al snel op zichzelf te staan. Op school ging het ook niet goed, zowel in psychologisch als sociaal opzicht. “Mijn moeder besteedde geen aandacht aan mij. Zij vond haar alcoholverslaving belangrijker.” “Toen ik nog een baby was, heb ik al een tijdje in een daklozenopvang gewoond met mijn moeder. We zijn vaak verhuisd en we hadden geen stabiele woonomgeving. In de Verenigde Staten had mijn moeder problemen met haar relatie en daardoor besteedde ze weinig aandacht aan mij. Het ging niet goed met me. Maar in de VS kennen ze geen maatschappelijk werk voor school en werd er niet ingegrepen. Toen er op grond van mijn slechte leerprestaties uiteindelijk toch werd ingegrepen, moest ik van school af. Mijn moeder leerde via internet een Nederlandse liefde kennen. Ik was toen zestien jaar. We verhuisden in no time naar Nederland.” Nieuwe liefde “De taal had ik snel geleerd. Maar door alle negatieve levenservaringen kreeg ik steeds meer en zwaardere psychologische klappen te verwerken. Mijn moeder was bovendien helemaal gericht op haar nieuwe liefde waardoor ik weer werd verwaarloosd. Al gauw kwam er gezinsuitbreiding in de vorm van een zusje. Thuis stapelden de problemen zich hierdoor op en uiteindelijk barstte de bom.” Zwervend bestaan “Ik ging ervandoor en zwierf op straat. Al snel kwam ik terecht in een wereld van drugs en geweld. Via het ambulant straatwerk 28


kwam ik in contact met de hulpverlening. Ik bleek een eetstoornis en een posttraumatische stress-stoornis te hebben. Daardoor kwam ik in aanmerking voor een Wajong-uitkering. Na verloop van tijd kreeg ik ook een woning waardoor ik eindelijk een veilige en rustige thuishaven heb. Maar ik wilde tegelijk ook heel veel doen. Misschien wel te veel, zodat op advies van mijn hulpverleenster mijn resocialisatieplan werd afgebouwd. Mijn hele week was volgepropt met therapie, groepsgesprekken en aangepast werk.”

speelt hierbij een belangrijke rol. Zij is het aanknopingspunt dat ons met elkaar verbindt, en stap voor stap verbetert mijn relatie met mijn moeder. Maar de littekens die ik heb van alle nare ervaringen in mijn jeugd, zullen niet gemakkelijk verdwijnen. Daarvoor is er te veel gebeurd. Toch heb ik een positieve instelling en veel wilskracht om te werken aan mijn toekomst, ondanks alles wat er in het verleden is gebeurd.”

Begeleiding “Ik krijg ambulante begeleiding op alle leefgebieden gericht op zelfredzaamheid. Mijn begeleidster komt hiervoor bij mij thuis. Samen met mijn vriend volg ik relatietherapie. Verder neem ik sinds kort deel aan Chocola! Dit zijn bijeenkomsten voor de vrouwelijke cliënten van Impegno, waarbij het onderlinge contact en het delen van eigen ervaringen centraal staan, onder het genot van een gezellige activiteit. Ook heb ik een maatje van de Vrijwillige Hulpdienst, waarmee ik samen leuke dingen doe.”

Op eigen kracht “Ik wil graag een carrière in de kunst en design. Met kleding kan ik mijn creativiteit uitleven, ook al heb ik er geen opleiding voor gevolgd. Ik doe het helemaal op eigen kracht. Mijn Wajong-uitkering en de begeleiding maken dat mogelijk. Ik zou graag aan de Design Academy gaan studeren, in de richting mode. Nu zoek ik vrijwilligerswerk om me voor te bereiden op deze studie. Ik ben ook geïnteresseerd in lichaamskunst, zoals je kunt zien aan mijn tattoos en piercings. Bovendien houd ik van manga (Japanse illustraties en films). Het liefste zou ik later samen met mijn vriend een eigen webshop hebben om zelfgemaakte kleding te verkopen.”

Littekens uit het verleden “De laatste tijd heb ik het contact met mijn moeder weer opgepakt. Mijn jongere zusje

#~E Door Ibrahim Wijbenga

IK HEB AL VROEG GELEERD OP MEZELF TE STAAN

Geraakt “In mijn werk kom ik weinig jongeren tegen zoals Joi, die de motivatie hebben om zich uit de Wajong te werken. En waar professionals zich om bekommeren. Ik ben geraakt door de kracht van Joi die bijna spreekwoordelijk tegen de wind in fietst met haar hoofd omhoog.”

Ibrahim Wijbenga Raadslid CDA


29

COLOFON Krachtenbundel Eindhoven 2014 De Krachtenbundel is een goed idee van Reëlle Communicatie. Dit magazine is enig in zijn soort, maar wij juichen het toe als jij dit goede voorbeeld volgt. Reacties zijn van harte welkom.

Aan deze uitgave werkten mee: twaalf verhalenvertellers en twaalf raadsleden van gemeente Eindhoven Idee: Marjolijn Daverveld (Reëlle Communicatie) Tekst-, eindredactie en productiebegeleiding: Marieke van Gastel, Marjolijn Daverveld, Karolien van Wijk, Wilma Wijnen, Lonneke van der Avoort (Reëlle Communicatie) Fotografie: Lonneke van der Avoort, Karolien van Wijk, Laura Nieuwenhuis (Renate Richters) Vormgeving en opmaak: Studio gemeente Eindhoven Drukwerk: ATEA-groep, oplage: 2.500 stuks

Alle rechten voorbehouden Niets uit deze uitgave kan worden verveelvoudigd of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Eigenwijsheid is immers niet te kopiëren…

Wie is Reëlle? Deze Krachtenbundel is een initiatief van Reëlle Communicatie uit Valkenswaard. Bij Reëlle’s communicatiebedrijf werken professionals met levenswijsheid. Ieder van ons is gedreven, vakbekwaam én ervaringsdeskundig. Dat is onze eigen wijsheid. Eigenwijsheid die wij graag delen. Eigenwijsheid. Het zit in ons.

Uitgever: Reëlle Communicatie, Den Dries 2, 5552 CL Valkenswaard, www.reelle.nl. Uitgegeven in eigen beheer, © 2014.

30



31

KRACHTEN- BUNDEL. De kracht van kwetsbaarheid Eindhoven Krachtenbundel Eindhoven 1

Recommend Documents