KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID NOORDOOST- BRABANT EDITIE

KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID

OSTO D R NOO NT A B A BR E EDITI

2014

ALSJEBLIEFT!

DEZE KRACHTENBUNDEL IS VOOR JOU. Lees de twaalf verhalen en ervaar de kracht van kwetsbaarheid. Van harte aanbevolen door alle verhalenvertellers en verhalenopstellers.

KRACHTENBUNDEL

© REËLLE COMMUNICATIE

KRACHTENBUNDEL

KRACHTENBUNDEL

VOORWOORD

INHOUDSOPGAVE Dichterbij Arif: “Ik kan weer vooruit kijken”\

3

Aksent Brigitte: “Ik zoek de juiste weg voor mijn kinderen”

Burgthoeve Nelly: “Ik ga nooit meer weg bij de Burgthoeve”

5

SMO Verdihuis Kishoor: “Ik kan mijn leven weer oppakken”

SMO Verdihuis Dennis: “Ik heb de kracht in mezelf gevonden”

7

Radius Melina: “Ik zet mijn leven op de rit”

9

Centra voor Psychisch Herstel Jan: “Ik wil weer genieten van het leven“

11

Mooiland Kevin: “Als het nodig is help ik mijn collega’s een handje”

Kleur Kinderen Jeugdzorg Ouders Jasmijn: “We willen dat Jasmijn een plek vindt in de wereld”

GGZ Oost-Brabant Ingrid: “Ik zet mijn eigen ervaring in om anderen te helpen” Bureau Jeugdzorg Noord-Brabant Marvin: “Ik heb meer zelfvertrouwen en maak bewuster keuzes\” Fokus Paula: “Ik leef zoals ik dat wil”

1

15

2

Voorwoord

KRACHTENBUNDEL -

INHOUDSOPGAVE

13

Gewone mensen, bijzondere verhalen

“We gaan niet uit van de beperkingen van onze dochter. Natuurlijk houden we er veel rekening mee. Maar we gaan uit van wat wel kan. En dat is nog best een hele hoop. Met de juiste ondersteuning van professionals hebben we het eigenlijk best goed voor elkaar.” Zomaar een citaat uit zomaar een interview uit deze Krachtenbundel. Een gesprek met gewone mensen, met een bijzonder verhaal. Mensen die er letterlijk het beste van maken.

17 19

De ‘Krachtenbundel’ is een goed initiatief van Reëlle. Dit communicatiebedrijf bundelde interviews met cliënten of hun ouders of verzorgers. Hun verhalen zijn mooi, leerzaam en hier en daar zelfs ontroerend. Ze laten duidelijk zien dat kwetsbaar zijn iets anders is dan machteloos. Wij hebben van hun verhalen genoten. Wij bedanken hen voor hun openheid. Hun houding draagt bij aan meer begrip voor hun situatie en maakt, wat ons betreft, de wereld een klein beetje mooier. Lees, leer en geniet.

21 23

25

Colofon

RENÉ PETERS EN HENDRIK HOEKSEMA wethouders Gemeente Oss

27 © REËLLE COMMUNICATIE

KRACHTENBUNDEL - VOORWOORD

2

r: is oo al d ha rd er so t v on Di sp ge

ONZE DOCHTER HEEFT EEN VERSTANDELIJKE BEPERKING

WE WILLEN DAT JASMIJN HAAR PLEK VINDT IN DE WERELD Het is gezellig in de woonkamer van familie Hermes. Iris (39) en Rob (45) zitten aan tafel met uitzicht op de tuin. Een speelparadijs voor kinderen. En ook binnen kun je zien dat er met kinderen rekening wordt gehouden. Al wordt dat zeker niet overdreven. “Kinderen moeten zo normaal mogelijk opgroeien.” “Bij opgroeien hoort dat iets af en toe fout kan gaan. Dat geldt voor onze twee kinderen. Met of zonder beperking, dat maakt niks uit.” Rob en Iris praten heel open over hun beide dochters. Waarvan Jasmijn (5) is geboren met het syndroom van Williams-Beuren.

de hele wereld moet worden ingericht om Jasmijn. Dat kunnen we thuis wel proberen, maar in de echte wereld gaat dat niet. Daar kan ze maar aan wennen. Het gaat nu goed met haar. En met Elise (7) ook gelukkig. Dat is anders geweest. Maar we zijn er sterker van geworden.”

NIET VAN PAMPEREN “Er ontbreekt een stukje van een chromosoom. Dat zorgt onder andere voor een verstandelijke beperking, voedingsproblemen en een te hoog calcium gehalte in het bloed.” De familie Hermes is niet van het pamperen. “Daar zijn we echt in gegroeid. We hebben geleerd meer en meer op onszelf te vertrouwen. En ons gezonde verstand. Voor het principe van opvoeden maakt een handicap ook niet veel uit. Je wilt het beste wat mogelijk is voor je kind. Het ene kind heeft veel en het andere wat minder mogelijkheden, dat is zo. Maar het principe blijft gelijk. Zo willen we dit jaar weer met de tent op vakantie gaan. Gewoon, met zijn vieren. Zo normaal mogelijk. Dat is echt iets waar we naar toe werken. We ontkennen niet dat onze Jasmijn van alles mankeert. We maken er gewoon het beste van. Dat betekent niet dat

KLEINE STAPJES VOORUIT “Jasmijn is een mooi en open meisje. Ze is erg sociaal en praat graag. Daardoor wordt ze overschat. Ze zit nu in medisch kinderdagverblijf ‘de Korf’ van Kleur in Megen. Daar helpen ze haar met kleine stapjes vooruit. Zo kan ze nu lopen. Al gebruikt ze nog vaak een rollator. Het is een meisje van uitersten. Ze kan heel erg vrolijk zijn. Maar als het even anders gaat dan ze in haar hoofd heeft, kan dat ook radicaal omslaan. Binnenkort gaat ze naar school. Een volgende stap in haar ontwikkeling. Jasmijn wordt soms zelfs wat ondeugend. Dan pakt ze chips terwijl ze weet dat dat niet mag. Ook Jasmijn moeten we natuurlijk wel opvoeden.”

3

KRACHTENBUNDEL - KLEUR

LEVEN BIJ DE DAG “Toen Jasmijn geboren was, bleek al snel dat er iets aan de hand was. Met een beetje internetten wisten we

snel wat zo’n syndroom in kon houden. Dan heb je het wel even zwaar hoor. Toch hebben we ons er snel overheen gezet. We moesten wel. Een nachtje doorslapen was er echt niet bij. Letterlijk iedere nacht waren we wakker en met onze dochter bezig. Het werd leven bij de dag. En leven zonder agenda. Met ondersteuning van vrienden en familie gelukkig. De eerste vijf jaar van haar leven heeft Jasmijn tien ziekenhuisopnames meegemaakt. En voor alles wat ze mankeerde kreeg ze een eigen specialist. Die er overigens een sport van leken te maken zoveel mogelijk langs elkaar heen te werken. De zorg in Nederland kan nog wel beter.”

www.kleur.eu

EEN HELE HOOP “Eigenlijk moesten we ons hele leven anders in gaan richten. En werk werd noodgedwongen ondergeschikt aan het gezin. Op dit moment hebben we het redelijk op de rit. Jasmijn krijgt sondevoeding en loopt nog met een rollator. Maar we hebben goede hoop dat aan beiden snel een einde kan komen. We gaan niet uit van de beperkingen van Jasmijn. Natuurlijk houden we er veel rekening mee. Maar we gaan uit van wat wel kan. En dat is nog best een hele hoop. Met ondersteuning van school, vrienden en familie hebben we het eigenlijk best goed voor elkaar.”

“Een bijzonder gesprek met gewone mensen. Ze gaan er vanuit dat een kind met een handicap niet wezenlijk verschilt van ieder ander kind. Groot brengen is uitgaan van mogelijkheden en groei. En wat mogelijk is verschilt gewoon per kind.” RENÉ PETERS wethouder Gemeente Oss

n Door René Peters


“WE MOESTEN ONS HELE LEVEN ANDERS INRICHTEN”

KRACHTENBUNDEL - KLEUR

4

r: is oo al d ha rd er so t v on Di sp ge

NELLY HEEFT VOORAL LAST VAN HAAR EPILEPSIE

IK GA NOOIT MEER WEG BIJ DE BURGTHOEVE Nelly (28) staat in de stal bij ‘haar schatje’ Silver. Een prachtig paard dat net die nacht een veulen heeft gekregen. Nelly woont en werkt al een flink aantal jaren bij de paardenmelkerij en zorgboerderij Burgthoeve van de familie Van der Burgt in Oijen. Nelly is vooral bezig met het ‘nu’. Nelly’s geboorte is niet goed verlopen waardoor ze lichamelijke en geestelijke beperkingen heeft. “Ik vind het niet fijn dat ik dat heb: epilepsie. Ik begrijp mensen niet altijd goed. Het is ook erg lastig met keyboard spelen, dan krijg ik last van trillende handen. En het liefst zou ik een keer alleen naar een popconcert gaan, maar dat kan niet. Net zoals alleen gaan zwemmen of naar de tandarts. Een beetje jammer dat ik dat niet kan. Ik kan ook niet zelf mijn paard pakken omdat ik gehandicapt ben.” LUST EN LEVEN “Ik heb vele jaren op een internaat doorgebracht en ben nu erg gelukkig in Oijen.” Zoals ze het zelf steeds zegt ‘om voor mijn drie schatjes te zorgen.’ De paardenmelkerij is duidelijk haar lust en haar leven. “Met paarden omgaan vind ik het allerbelangrijkst. Ik zou het heel erg vinden als ik niet meer voor de paarden zou kunnen zorgen.” PAARS EN ROZE De familie van Nelly woont niet in de buurt. Dat maakt haar fijne plekje in Oijen nog belangrijker. “Ik ben geboren in Frankrijk. Mijn vader woont daar nog steeds. Mijn moeder woont

5

KRACHTENBUNDEL - BURGTHOEVE

in Luxemburg en mijn zus Anna in Nederland. Elke avond skype ik met mijn vader, dat doe ik in het Frans. Met mama ga ik op vakantie naar Frankrijk en ik ben met haar naar André Rieu geweest. Samen kopen we altijd mijn kleren. Paars, maar vooral roze, daar hou ik van.” Dat laatste is zeker waar: haar hele kamer en slaapkamer zijn roze. ZEVEN UUR OP Nelly heeft een goed gevulde week op de paardenmelkerij: “Ik sta elke dag om zeven uur op. Van maandag tot en met woensdag werk ik dan in de stal. Donderdag poets ik mijn eigen kamer en help ik met tafeldekken. Op mijn iPod staan twee Franse liedjes en muziek van de Beatles. Zo maak ik dan alles schoon.” “Swingend en zingend met stofzuigerslang door de gang”, vult Inge, de begeleidster van Nelly, aan. HAAR VIERVOETERS “Alles bij Nelly komt terug op de paarden”, zegt Inge. Wat ze met paarden kan, daar is ze best trots op: “Ik heb drie paarden opgevoed, dat vind ik best stoer. Ik ben baas over de paarden.” Ook haar mooiste ervaring is met een van haar

viervoeters. “Ik ging mee naar een concours en toen mocht ik met paard Nicolaï op de foto.” STRUCTUREN “Zonder hulp kan ik niet.” Daar is Nelly stellig over. Inge vult aan: “Nelly houdt erg van structuren. Oriënteren is lastig. Tv aandoen bijvoorbeeld, dat lukt niet.” Nelly gaat verder. “Daar word ik wel verdrietig van, dat ik dan mijn portemonnee in huis kwijt ben. Ik weet dan niet meer waar die ligt. Verandering is irritant. Irritant vind ik ook dat ze zich te veel met mij bemoeien. Niet fijn dat ik dat heb, epilepsie.”

www.burgthoeve.nl

NOOIT VAN MIJN LEVEN Nelly wil Bert, de eigenaar van de paardenmelkerij, en haar begeleidsters Inge, Marleen en Marieke niet missen. “Ik ga hier nooit van mijn leven weg. Als ze gaan verhuizen, ga ik mee. Ik ben trots op mijn appartement. Dat ik alles zelf netjes kan maken.” Dan is er genoeg gepraat. Nelly wil naar de paarden. Ze wil nog haar ‘drie schatjes’ laten zien.

“Goed om te zien hoe mensen op de paardenmelkerij opbloeien. Het contact met de dieren, hun dagelijkse taken en de goede begeleiding zorgen ervoor dat ze zo zelfstandig mogelijk hun leven kunnen leiden; dat ze trots kunnen zijn op wat ze doen.”

n Door Hendrik Hoeksema

HENDRIK HOEKSEMA wethouder Gemeente Oss


“IK BEN BAAS OVER DE PAARDEN”

KRACHTENBUNDEL - BURGTHOEVE

6

DENNIS RAAKTE IN ÉÉN JAAR ALLES KWIJT

IK HEB DE KRACHT IN MEZELF GEVONDEN Dennis (35) had alles goed voor elkaar, totdat hij zijn baan verloor. Hij zag het niet meer zitten en raakte depressief. In één jaar tijd raakte hij alles kwijt wat hij had: zijn huis, zijn werk, zijn sociaal leven en zijn eigenwaarde. “In principe zag mijn jeugd er goed uit totdat mijn ouders gingen scheiden.” “Ik was 18 jaar. Mijn moeder trok het niet met mij en mijn broertje. Toen zijn we terug gegaan naar mijn vader en zijn tweede vrouw. Zij had twee kinderen. Twee gebroken gezinnen bij elkaar. Dat liep niet goed, er was veel ruzie. Hierdoor ging ik weer terug naar mijn moeder. Mijn broer werd voor een time-out opgenomen ergens in Drenthe. Na een tijdje heb ik hem weer teruggehaald.” EIGEN BOONTJES DOPPEN “Mijn moeder raakte zwanger van haar tweede man, ik kreeg dus een halfbroertje. Ik volgde intussen de kookopleiding in Eindhoven. Dat ging eigenlijk goed. Na een tijdje kreeg mijn moeder steeds meer vreemde trekjes, ze ging steeds meer escalaties opzoeken. Ze bleek borderline te hebben. Dat was een drama. Ze bleek het al lang te hebben, maar dat wist ik niet. Er werd niet over gepraat vroeger. En ik kon er niet over praten want met mijn vader had ik geen contact meer. Hij nam het mij kwalijk dat ik bij mijn moeder woonde. Vanaf die tijd heb ik mijn eigen boontjes gedopt. Op mijn twintigste kocht ik zelfs een eigen appartement in Uden. Daar heb ik dertien jaar gewoond. In die jaren heb ik niets aan

7

KRACHTENBUNDEL - SMO VERDIHUIS

mezelf gedaan, alleen maar gewerkt, dag en nacht. Veel te fanatiek, steeds meer en hoger wedstrijdkoken. Het werk ging goed, geld genoeg, maar ik vergat mezelf.” NEERWAARTSE SPIRAAL “Drie jaar geleden verloor ik mijn baan en kwam in de ww. Dat was teveel. Ik zag het echt niet meer zitten. Ik dacht: ‘Weet je wat, ik trek de gordijnen dicht en doe niets meer.’ Ik raakte in een sociaal isolement. Ik hield dat een jaar vol, mijn brievenbus puilde uit. Ik wist dat ik mijn huis niet meer kon betalen. Ik liet de boel klappen. Drie weken voor de executieverkoop ben ik bij het SMO Verdihuis binnen gestapt. Zo van: ‘Ik moet mijn huis uit, wat gaan we doen?’ Ik had enorme schulden. Ik kwam met niks, geen spullen, geen huis, geen geld, geen eigenwaarde. Toen ik hier binnenkwam schrok ik me rot: ‘O jee, waar ben ik beland? Wat een gekkenhuis. Moet het dit echt worden?’ Ik kreeg een klap. Mijn enige gedachte was: ‘Hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer weg?’” DE WEG TERUG “In principe houdt de hulp van het SMO Verdihuis na drie maanden op.

Maar ik brak mijn been en daardoor bleef ik wat langer. Toen bleek dat ik al genoeg woonjaren had opgebouwd waardoor ik onverwacht snel een huis kreeg toegewezen. Met ambulante begeleiding. Ik kon mijn leven weer oppakken. Vanaf dag één ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, bij Cruijf Court, het talentencentrum, de cliëntenraad en de buurtbus. In de cliëntenraad kan ik peilen hoe alles in elkaar steekt. Ik ga ook een opleiding volgen voor ervaringsdeskundige. En ik wil parttime in de horeca werken om wat geld te verdienen. Daarnaast wil ik me omscholen voor een maatschappelijk vak. Dat vind ik leuk.”

www.verdihuis.nl

KRACHT IN MEZELF “Het gaat nu goed. Geen sociaal isolement, geen dichte gordijnen, maar leven zoals het hoort. Ik heb de kracht uit mezelf gehaald toen ik de bodem had bereikt. Dit drama wil ik nooit meer meemaken. Daarom ben ik meteen in de startblokken gaan staan. Ik ben perfectionistisch, ik denk altijd dat het beter kan. Daar ligt ook de bron van mijn kracht. Er zijn nu weer genoeg dingen waar ik trots op kan zijn. Ik geef mezelf niet snel een compliment, maar zie een wereld van verschil met een jaar geleden. Dit laat ik nooit meer gebeuren. Ik verkloot het niet meer.”

“Het verhaal van Dennis heeft indruk op me gemaakt. Vooral omdat het iedereen kan overkomen. Dan komt het echt aan op kracht. Ik heb bewondering voor de kracht van Dennis, toen hij eenmaal besloten had weer door te gaan. Het waarderen van de kleine dingen en genieten van het leven, daar kan iedereen lering uit trekken!” SANNE PETERS hoofd primair proces SMO Verdihuis

n Door Sanne Peters


“IK KAN NU WEER TROTS ZIJN OP MEZELF”


8

INGRID KAMPTE MET DE EETSTOORNIS ANOREXIA NERVOSA

IK ZET MIJN EIGEN ERVARING IN OM ANDEREN TE HELPEN Ingrid Joosten (26) vocht jarenlang tegen Anorexia Nervosa. Ze ging door diepe dalen, maar wist de strijd uiteindelijk te winnen. Nu helpt ze anderen in haar werk als ervaringsdeskundige in het FACT Jeugdteam bij GGZ OostBrabant. Ook startte ze haar eigen stichting waarmee ze volwassen mannen en vrouwen met een eetstoornis online hulp biedt. “Ik kreeg altijd complimenten over dat ik zo lang en dun was. Toen mij op mijn dertiende tijdens een controle bij de GGD gezegd werd dat ik te weinig woog en dat ik aan moest komen, schrok ik. ‘Wat als ik dan geen complimentjes meer krijg?’, dacht ik. Ik besloot minder te gaan eten en hield strenge lijstjes bij met wat ik wel en niet mocht eten op een dag. Het ging steeds slechter met me en hoewel ik wist dat er iets mis was, kon ik niet begrijpen wat.” DIEPTEPUNT “Na diverse huisartsenbezoeken en behandelingen, belandde ik op mijn vijftiende op een dieptepunt. Ik verloor steeds meer gewicht en kreeg diverse lichamelijk klachten; zo kon ik de trap bijna niet meer op lopen en kon ik niet meer op een stoel zitten. Ik had het constant koud en zat steeds te rillen. Op een gegeven moment ging het zo slecht, dat ik twee weken ziek in bed heb gelegen. Ik durfde mijn ogen niet dicht te doen omdat ik bang was dat ik niet meer wakker zou worden. In die periode verwondde ik mezelf ook. Ik had een minderwaardigheidscomplex en een heel laag zelfbeeld.”

9

KRACHTENBUNDEL - GGZ OOST-BRABANT

SIGNALEN “Ik bleek ernstig ondergewicht te hebben. De kinderarts verwees me door naar de deeltijdbehandeling bij GGZ Oost-Brabant. Eigenlijk was mijn BMI te laag om te mogen starten met de behandeling, maar als ik beloofde dat ik niet meer af zou vallen, mocht ik toch starten. Ik was ontzettend gemotiveerd en wilde heel graag beter worden. De angst om dood te gaan, zoals ik die voelde tijdens de twee weken dat ik ziek op bed lag, was groter dan de angst om aan te komen. Tijdens de behandeling vond ik eindelijk begrip en herkenning en ik vond veel steun bij lotgenoten. Na de behandeling heb ik nog een keer een terugval gehad. Dit vond ik heel erg: ik had zo hard aan mezelf gewerkt, hoe kon ik nu weer terugvallen? Maar al gauw kon ik accepteren dat ik herstellende was en dat het een keer mis kan gaan. Sindsdien gaat het gelukkig steeds beter met me. Ik denk niet dat ik nu ooit nog een terugval krijg, hoewel ik dit nooit helemaal kan uitsluiten. Maar ik herken de waarschuwingssignalen en kan op tijd ingrijpen.”

ERVARINGSWERKER “Sinds maart ben ik ervaringswerker FACT jeugd in Oss. Ik ondersteun cliënten in hun herstelproces. Als ervaringswerker kijk ik meer vanuit het cliëntenperspectief dan andere hulpverleners. Ik kan makkelijker in het hoofd van de cliënt kijken. Het geeft me veel voldoening dat ik mijn eigen ervaring kan inzetten om anderen te helpen.”

www.ggzoostbrabant.nl

DROMEN “Al jaren droomde ik ervan om een tijd naar Amerika te gaan. Na mijn opleiding pedagogiek besloot ik deze droom te verwezenlijken: ik heb hier toen een tijd als au-pair gewerkt. Ook ben ik een maand naar Engeland geweest. Tijdens mijn opleiding heb ik vier jaar gastlessen gegeven over eetstoornissen op middelbare scholen. Sinds kort heb ik mijn eigen stichting opgericht. Ik bied via www.jolielifefoundation.org online ondersteuning aan mensen met een eetstoornis. De eerste jaren van mijn eetstoornis kampte ik met veel onbegrip en ik wil andere mensen met een eetstoornis helpen om hun eetstoornis beter te begrijpen. Ik vind het belangrijk om mezelf te blijven ontwikkelen, mezelf doelen te stellen en mijn dromen te verwezenlijken. Ik ben nou eenmaal een ambitieus persoon.”

“Er gebeuren prachtige dingen als Ingrid aansluit. Ze is een grote steun voor zowel cliënten en hun omgeving als voor collega’s. Ze is heel krachtig in haar functie.” MARIJKE VAN LIEROP orthopedagoog GGZ Oost-Brabant

n Door Charlotte Vlaming


“IK BEN NOU EENMAAL AMBITIEUS”

KRACHTENBUNDEL - GGZ OOST-BRABANT

10

MARVIN LEEFDE VAN WIET EN CHIPS

IK HEB MEER ZELFVERTROUWEN EN MAAK BEWUSTER KEUZES Klokslag zeven uur staat Marvin de Veld (19) uit Cuijk naast zijn bed. Snel ontbijten en weg naar zijn werk op de inkoopafdeling van een papierfabriek. Een wereld van verschil met twee jaar geleden toen hij blowde, dealde, laat in de middag opstond en zijn ouders geen vat op hem hadden. ”Ik ben van school gestuurd en tijdens mijn bijbaantje betrapt op het jatten van drank. Ontslag op staande voet. Het bleef niet bij één diefstal en de officier van justitie dreigde met jeugdreclassering.” Moeder Diny: “Marvin ging niet naar school, had geen werk en zijn dag begon om vier uur ’s middags. Alsof we een hotel hadden. Hij sliep hier en ging de deur uit. Waar naartoe? Geen idee. Als ik hem dat vroeg, hadden we ruzie.” De begeleiding die Marvin van de GGZ kreeg voor ADHD bleek onvoldoende en zijn ouders melden hem aan bij Bureau Jeugdzorg Noord-Brabant (BJZ) in Oss. BLOND HOOFDJE OP HET ERF “Ik ben voor mijn ouders naar Bureau Jeugdzorg gegaan. Ik wilde niet worden geholpen. Door het blowen lag mijn gevoel plat. Ik leefde ongezond: blowen als ontbijt en drie zakken chips als late lunch. Zat ik daar met zoute lippen en scheurtjes in mijn tandvlees.” Ellen van BJZ voerde gesprekken met Marvin en zijn ouders en overlegde met de hulpverlener van de GGZ. Haar advies was een verblijf van een half jaar op een zorgboerderij van Topaze, een Project Ervarend Leren (PEL - project).

11

KRACHTENBUNDEL - BUREAU JEUGDZORG

Diny voelde er direct voor: “Marvin moest weg uit deze omgeving. Weg van zijn foute vrienden. Weg van de mensen die hem kenden als dealer. We wisten niet op welke boerderij Marvin zat en contact was de eerste maand verboden. Dat was moeilijk. Bij een uitje naar Limburg hing ik uit het autoraampje. Zag ik niet een blond hoofdje op het erf?’’ KNOPJE OMZETTEN Marvin: “Op de boerderij was veel structuur. Op tijd opstaan, koeien melken, kalfjes voeren en opdrachten maken. Iedere week schreef ik een brief aan mijn ouders en Ellen. Ik leerde met gevoelens omgaan en kritiek accepteren. Vroeger schoot ik direct in de verdediging, nu weet ik dat kritiek goed is bedoeld en dat ik er iets van kan leren. Ook had ik veel aan de vaste ‘praatmomenten’ met de boer en boerin. Dan kon ik mijn ei kwijt en vertellen waar ik tegenaan liep.” Vader Wim: “Praten doen we nog steeds. Vrijdags na het eten kijken we terug op de week. Op oudertraining kregen we handvatten om meer te sturen en te begrenzen en positief te reageren. Onze ervaringen konden we kwijt aan andere ouders. Dan merk je dat het niet alleen in

jouw gezin gebeurt en dat lucht op. Marvin was een jongen met twee gezichten, alsof hij een knopje kon omzetten. Voor familie was hij een gezellige sociale jongen, niks mis mee. Dan ga je aan jezelf twijfelen.” DIKKE AUTO, DIK HUIS Diny: “Aan de brieven die langer en levendiger werden, merkten we dat het de goede kant opging. De eerste keer dat we Marvin zagen, had hij meer kleur en stonden zijn ogen helder. In augustus vorig jaar kwam hij naar huis. We zijn trots op hem, hij doet het goed. Uit bezorgdheid hielden we hem de eerste tijd kort, maar nu sport hij en gaat af en toe op stap.” Marvin: “In de kroeg vragen mensen me nog om wiet. Het beeld van vroeger moet slijten. Mijn oude vrienden zie ik niet meer, hooguit een ‘hoi’ op straat. Ik heb meer zelfvertrouwen en maak bewuster keuzes. De dreiging van toezicht door jeugdreclassering is van de baan. Zonder Ellen had ik waarschijnlijk in de bak gezeten. Zij heeft me op het goede spoor gezet en geregeld dat ik begeleiding krijg van Sterk in Werk. Na een stage bij een papierfabriek kreeg ik een contract voor negen maanden aangeboden. Daar ben ik superblij mee. Mijn wensen voor de toekomst? Een dikke auto en een dik huis. Dat wordt zeker werkelijkheid.”

www.jeugdzorg-nb.nl

“Ik heb veel respect voor Marvin. In korte tijd heeft hij zijn leven weer op de rit gekregen. Een PEL-project is niet mis en vraagt veel van de jongere en zijn ouders. Ze hebben er hard aan getrokken. Mooi om te zien hoe trots zijn ouders op Marvin zijn. Ik wens ze alle goeds voor de toekomst.” LIAN VAN BOMMEL team communicatie Bureau Jeugdzorg Noord-Brabant

n Door Lian van Bommel


“HET BEELD VAN VROEGER MOET SLIJTEN”

KRACHTENBUNDEL - BUREAU JEUGDZORG

12

PAULA VOELT ZICH NIET GEHANDICAPT MAAR ZELFSTANDIG

IK LEEF ZOALS IK DAT WIL

Paula Adriaans (30) groeide op in Kerkdriel met haar ouders en eeneiige tweelingzus. “Ik heb atro gryposis multiplex congenita, dat is stijfheid in de gewrichten. Pas toen we waren geboren, wisten mijn ouders dat ik gehandicapt was. Mijn hakken en polsen waren terug geklapt. Mijn zus heeft het niet. Maar we kregen dezelfde opvoeding, hoor. ” “Pas zes weken voor de bevalling wisten mijn ouders dat ze een tweeling kregen. Ik kreeg dezelfde opvoeding als mijn zus: zelfstandig en vrij. Niet als een gehandicapt kind. Ik heb nooit kunnen lopen. Ik heb wel geprobeerd in een zogenaamd staanpodium te staan, maar dat was te pijnlijk. Ik ben naar het reguliere onderwijs gegaan. Het voortgezet onderwijs volgde ik aan de mytylschool Werkenrode. Na de mavo deed ik de opleiding telefoniste/receptioniste.” LIEFST MET MENSEN WERKEN “Na mijn opleiding werkte ik aan de hoofdbalie van een ziekenhuis. Daarna deed ik de administratie bij een bedrijf. Ik heb ook nog de planning gedaan bij een taxibedrijf maar werk nu bij de belastingdienst in Eindhoven op de afdeling loonheffingen. Ondernemers die de belastingtelefoon bellen met vragen krijgen mij aan de telefoon. Ik werk vijf dagen per week, vier uur per dag. Mijn collega’s hebben me meteen geaccepteerd. Ze vinden het normaal om me te helpen met het uittrekken van mijn jas en om dingen te pakken uit mijn tas. Dat was meteen al vanzelfsprekend. Ik werk er nu zes jaar.”

13

KRACHTENBUNDEL - FOKUS

HULPHOND DANKA “Ik voel me niet gehandicapt. Ik heb het idee dat ik voor alles wat ik niet kan wel een oplossing vind. Sommige dingen kosten gewoon meer tijd. Dat is alles. Mijn hulphond Danka helpt me bij het uittrekken van mijn jas, mijn schoenen en sokken. Ze haalt de post en kan ook de was uit de wasmachine halen. Ze kan kastjes open trekken, deuren openen en dichtdoen. Binnenkort wordt ze dertien jaar maar ze is nog niet met pensioen. De meeste hulphonden gaan met tien jaar met pensioen maar bij Danka bekijken ze het jaar voor jaar. Ze mag bij mij blijven tot ze doodgaat. Ze gaat overal mee naar toe omdat ze niet alleen thuis kan blijven. Dat hebben ze haar niet geleerd. En dat is weleens lastig.” KINDERWENS “Op Valentijnsdag van dit jaar ben ik getrouwd met Wiljan. Onze bruiloft was een heel bijzondere ervaring. Wiljan kwam bij mij in mijn Fokuswoning wonen. Ik woon hier nu acht jaar. Dankzij Fokus kan ik zelfstandig wonen. En kan Wiljan mijn man zijn en niet mijn hulpverlener. Met Fokus heb ik eigen regie. Ik hoef maar te

bellen en een adl-er helpt me bij alledaagse handelingen, zoals wassen, aankleden. Wiljan en ik hebben een kinderwens. Wat ik heb is niet erfelijk. Anders had mijn zus het ook. De oorzaak is niet bekend. Toch wil ik dat zeker weten. Het meest verbonden voel ik me met mijn hond, dan met mijn man en mijn tweelingzus.” VRIJHEID BLIJHEID “Ik voel me niet kwetsbaar. Als ik iets wil, moet er meestal wel meer worden geregeld. Ik voel me niet anders dan mijn leeftijdgenoten. Ik heb de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Ik rijd zelf auto en ben dus niet afhankelijk van een taxi. Dat zou ik niet meer willen missen. Ik ga graag met mijn vriendinnen op pad: zingen, winkelen, terrasje pakken. Koken doe ik ook graag. Pannenkoeken bakken is mijn specialiteit. Ik heb een druk leven. Ik ben sterk omdat ik niet in huis blijf zitten maar op pad ga. Mensen kijken maar dan kijk ik net zo hard terug. Ik heb mijn zaakjes goed op orde. Ik ben er trots op dat ik alles voor elkaar heb gekregen waar ik vroeger op hoopte: zelfstandig wonen met mijn hond, trouwen en zelfstandig een vaste baan vinden. Ik leef zoals ik wil. Wat ik de lezer wil meegeven? Geniet van elke dag want voor je het weet is het voorbij.”

www.fokuswonen.nl

“Paula is een jonge meid, die midden in het leven staat. Zij haalt alles uit het leven wat er in zit met een lach. In februari is ze getrouwd en toen Paula de feestzaal in kwam, leek het alsof ze zweefde. Ze heeft een forse beperking, maar dat merk je niet aan haar. En dat maakt haar krachtig.” CONNY DAMEN locatiemanager Fokus

n Door Wilma Wijnen


“DANKZIJ FOKUS KAN WILJAN MIJN MAN ZIJN EN NIET MIJN HULPVERLENER”

KRACHTENBUNDEL - FOKUS

14

ARIF IS VAN ZIJN ALCOHOL- EN DRUGSVERSLAVING AF

IK KAN WEER VOORUIT KIJKEN

Een klein jaar is Arif (42) van zijn drugs- en alcoholverslaving af. Mede dankzij Husseyin, ervaringsdeskundige bij Dichterbij, krijgt hij zijn leven weer op de rails. Zijn droom: samen met zijn dochter genieten in de Efteling. “Ik voel me goed nu. Thuis gaat het steeds beter, ik krijg veel steun van mijn vrouw.” “Maar ik wil iets doen. Werken. Het maakt niet uit wat. Door mijn verleden valt dat niet mee. Bovendien ben ik na een hartoperatie en diverse schouderoperaties officieel afgekeurd. Met mijn rechterarm kan ik niet veel. Vanmiddag ga ik samen met Husseyin naar een sociale werkplaats hier in Oss, kijken of ik daar een paar uur in de week aan de slag kan. Ik denk dat het me heel goed zal doen om te werken.” GEEN GELUKKIGE JEUGD “Ik heb geen gelukkige jeugd gehad. Daarom ben ik aan de softdrugs gegaan. Ik was toen achttien jaar. De drugs hielpen me om mijn problemen te verdringen. Maar ik raakte verslaafd. Ook aan de alcohol. Om aan geld te komen, ging ik stelen. Diverse keren ben ik opgepakt en heb ik in de gevangenis gezeten. Vijf, zes keer ben ik afgekickt van de alcohol en drugs, maar steeds was het maar van korte duur. Mijn gezin keurde het af. De mensen in mijn omgeving keken me niet meer aan en keerden me de rug toe. Ik ben een tijdje begeleid gaan wonen. Ik heb ook geprobeerd om zelfmoord te plegen. Ik zag het niet meer zitten, kon niets voor mijn gezin betekenen.”

15

KRACHTENBUNDEL - DICHTERBIJ

HUSSEYIN IS BELANGRIJK “Op mijn 41ste besloot ik dat het afgelopen moest zijn. Ik schaamde me voor mijn gedrag en wilde het weer goed maken met mijn familie. Ik ben afgekickt en heb cursussen gevolgd, bijvoorbeeld over het omgaan met stress. Met hulp van de GGZ en de reclassering ben ik nu bijna een jaar van mijn verslaving af. Dichterbij helpt me om alles goed op een rijtje te krijgen, omdat ik niet alles zelf kan en begrijp. Administratie bijvoorbeeld vind ik moeilijk. Dichterbij heeft me in contact gebracht met Husseyin. Hij is ervaringsdeskundige en is zelf ook verslaafd geweest. Hij is heel belangrijk voor me. Hij bezoekt me elke dag, gaat met me mee naar de moskee en brengt me in contact met andere mensen.” NIEUWE VRIENDENKRING “Husseyin is mijn enige vriend nu. Langzaam maar zeker ziet de Turkse gemeenschap dat ik veranderd ben. Ze zeggen dat ik goed bezig ben en dat ik vooral zo moet doorgaan. Dat motiveert me. Ook het bidden doet me goed. En natuurlijk de steun van mijn vrouw en vier kinderen. Dankzij hen kan ik weer vooruit kijken. Soms heb ik nog moeite om van de drugs

en alcohol af te blijven. Vooral als ik me eenzaam voel en als ik veel nadenk, over problemen thuis bijvoorbeeld. Ik praat daar dan met Husseyin over. Daarna gaat het weer goed. Vrienden uit het verleden proberen me nog wel eens over te halen als ik ze tegenkom, maar ik loop dan door. Met hen heb ik alle banden verbroken, ik probeer een nieuwe vriendenkring op te bouwen.”

www.dichterbij.nl

DOE NIET WAT JE VADER DOET “Ik ben er trots op dat ik van mijn verslavingen ben afgekomen. Ik probeer me ook goed te gedragen, maar dat lukt niet altijd. Ik heb last van stemmingswisselingen. Daarvoor gebruik ik medicijnen. Met hulp van de GGZ wil ik die graag afbouwen. Wat ook helpt, is wandelen. Frisse buitenlucht doet me goed. Ook ben ik trots op mijn kinderen: een tweeling van 22, een zoon van 19 en een dochter van 11 jaar. Tegen hen heb ik altijd gezegd: doe niet wat je vader doet. Gelukkig zijn ze allemaal op het goede pad gebleven. De oudsten werken, de andere zoon studeert en mijn dochter gaat binnenkort naar de middelbare school. Zij wil graag met mij naar de Efteling, maar dat durf ik nog niet aan gezien mijn stemmingswisselingen. Het zou mooi zijn als het binnenkort lukt. Husseyin heeft gezegd dat hij meegaat.”

“Ik vind het geweldig om te zien hoe mensen in staat zijn elkaar in hun kracht te zetten.” MIRJAM LANGENHUIJZEN projectleider ‘werken met ervaring’ Dichterbij Oss

n Door Marc van de Ven


“DOOR DE STEUN VAN MIJN VROUW EN KINDEREN KAN IK VOORUIT KIJKEN”

KRACHTENBUNDEL - DICHTERBIJ

16

BRIGITTE KNOKT VOOR HAAR TWEELING MET BEPERKINGEN

IK ZOEK DE JUISTE WEG VOOR MIJN KINDEREN ‘Dat doet mijn kind ook wel eens!’ \Goedbedoeld, maar wat doet deze zin Brigitte (39) uit Oss pijn. “Ik besef dat het vaak uit een goed bedoelde reactie komt, maar wat mensen niet zien, is dat ik al jaren worstel met het vinden van de juiste weg voor mijn kinderen.” “Daarom wil ik niet met mijn echte naam worden genoemd. Bang voor onbegrip en vanwege de privacy van mijn kinderen. Ik ben moeder van een 13 jarige tweeling. Zij hebben ADHD en beiden een ander ontwikkelingsprofiel. Eén van hen heeft een lichte ontwikkelingsachterstand, de ander PDD-NOS en Gille de la Tourette. Ik heb sinds kort zelf de diagnose ADD en bij mijn man is, naast zijn auto immuunziekte, vermoedelijk ADHD aan de orde. Dit legt achteraf wel puzzelstukjes op zijn plaats.” ALTIJD POSITIEF “Verdorie, nu barst ik in tranen uit als ik mijn verhaal vertel. Dat past niet bij me. Ik ben juist degene die altijd positief is. Maar als je het me echt vraagt: Ja, ik vind de opvoeding pittig, ik moet elke dag knokken. Maar dat zal de buitenwereld niet snel aan me zien. Ik ben vooral bezig met het continu regelen van zaken. Het regelen van zaken in huis, het stroomlijnen van de dag, het overzicht houden. Het regelen van zaken buitenshuis op de scholen van de jongens, het regelen van indicaties bij BJZ/CIZ, het regelen van opvang. Eén van mijn zoons heeft vanwege zijn disharmonisch profiel al zes

17

KRACHTENBUNDEL - AKSENT

scholen gehad. Ik heb niet de illusie dat dat voorlopig gaat stoppen. Nu de jongens in de puberteit raken, komen er weer andere zaken kijken.” GOED ZOALS ZE ZIJN “Het is eigenlijk al begonnen met de zwangerschap. Met 20 weken werd al volledige bedrust van me gevraagd. En na de geboorte van de jongens ben ik ziekenhuis in en uit geweest. Tot hun zesde jaar waren beide kinderen aan de lopende band ziek. En nu is het telkens zoeken naar het juiste ritme, passend bij de kinderen. Maar wat vind ik het absurd als mensen aan me vragen; ‘Wat als je het van tevoren geweten had? Had je het gedaan?’ Natuurlijk. Wij hadden een kinderwens en die is in vervulling gegaan. De kinderen zijn goed zoals ze zijn. Ik heb het gevoel dat ik niet mag wegvallen binnen het gezin. Mijn man heeft veel kwaliteiten, maar vindt het moeilijk de jongens op de juiste manier te ondersteunen en het geheel te overzien.” UITLEGGEN NIET NODIG “Mijn ouders en een goede vriendin kunnen inspringen, want die zijn van alles op de hoogte. Uitleggen aan hen is niet nodig. De mensen die het

begrijpen houd ik vast. Mensen die me energie kosten, die het niet willen begrijpen, daar kan ik niet mee verder. Het kringetje om me heen is erg klein geworden. Jaloers op anderen ben ik niet. Natuurlijk zie ik om me heen dat een gezinsleven ook anders kan zijn, maar toch vind ik het goed zoals het nu is.”

www.aksent.nu

ER VOOR MIJN GEZIN ZIJN “Mijn kinderen hebben me sterk gemaakt. Ik ben van nature verlegen, ik kijk de kat uit de boom. Maar door hen heb ik geleerd om ervoor te gaan en me de kaas niet van mijn brood te laten eten. Eerder cijferde ik mezelf weg voor mijn gezin en omgeving. Ik heb ervaren dat dat niet goed is. Ik moet goed voor mezelf zorgen, als ik dat niet doe, kan ik er ook niet voor mijn gezin zijn. De kinderen en wijzelf zijn gelukkig. Wij genieten van de kleine dingen in het leven, van de dingen die we wél kunnen. De hulpverlening is voor ons een echte must en een PLUS. Liever zouden we het zelf kunnen, maar daarvoor is het te complex. We zijn dus erg blij dat we de juiste ondersteuning krijgen. Ondersteuning die dichtbij ons staat. Met ons meedenkt, maar ons de regie laat houden. We zijn als gezin, mede door de juiste mensen om ons heen, persoonlijk maar ook als geheel gegroeid.”

“Een krachtig gezin, met een moeder als spil. De positiviteit van Brigitte zorgt dat ze, ondanks tegenslagen, het beste voor haar kinderen kan doen. Aksent ondersteunt dit gezin en springt in daar waar het gezin hulp vraagt. Maar we geloven in de kracht van het gezin. Alleen dan kun je stappen vooruit zetten.” INGE MIGGIELS EN MICHEL JANSEN initiatiefnemers Aksent

n Door Inge Miggiels


“IK BEN TROTS DAT WE STAAN WAAR WE NU STAAN”

KRACHTENBUNDEL - AKSENT

18

KISHOOR DRONK OM TE VERGETEN EN RAAKTE DAKLOOS

IK KAN MIJN LEVEN WEER OPPAKKEN

Toen hij niets meer had en het leven niet meer zag zitten trok Kishoor (45) bij SMO Verdihuis aan de bel. Drank maakt meer kapot dan je lief is, zo ook bij Kishoor. Zijn grote trots, zijn gezin viel uit elkaar. Hij raakte in contact met justitie, GGZ en verslavingszorg. Op zijn huis zat een restschuld, hij werd dakloos. “Ik ben veertien jaar geleden uit Suriname naar Nederland gekomen. Mijn werk in Suriname ging niet goed, ik kwam op straat te staan. Toen ben ik met mijn vrouw en kinderen naar Nederland verhuisd.” WIJ HADDEN ALLES “Ik heb hier acht jaar gewerkt. Op een gegeven moment was ik zelfstandig uitvoerder. Ik kan complete badkamers en keukens maken. Ik kan toiletten bouwen, binnenwerk onderhouden en elektra. Ik ben ook twee jaar chauffeur geweest. Ik heb een huis gekocht dat helemaal was uitgeleefd en dat heb ik gerenoveerd. Alles netjes gemaakt, helemaal compleet. Het ging heel goed, ik had alles, wij hadden alles.” DRINKEN OM TE VERGETEN “Toch ging het mis. Ik weet het nog heel goed. Mijn vrouw ging steeds meer alcohol drinken. Op een gegeven moment kwam ik thuis van mijn werk en dan was zij al dronken. Zodoende kregen we steeds meer ruzie. Onze relatie ging kapot. De politie moest er een paar keer bijkomen. Uiteindelijk werden de kinderen uit huis geplaatst. Toen ging ik zelf ook

19


drinken. Drinken om te vergeten, ik wilde alles vergeten. Ik wist niet meer wat ik moest doen, ik kreeg geen hulp van mijn vrouw. Toen mijn broer en de rest van mijn familie zagen hoe erg het was hebben ze mij daar weggehaald.” MIJN KINDEREN MAKEN ME STERK “Ik ben bij mijn familie in Veghel gaan wonen. Ik dacht dat ik niet meer verder kon, alles was vernietigd. Ik wilde gewoon niet meer leven. Ik heb gedacht om er een einde aan te maken. Maar ik heb twee kinderen. Een dochter van 20 jaar en een zoon van 14 jaar en zij zeggen: ‘Papa, wij hebben niemand, alleen jou. We houden van jou. We kunnen je niet missen.’ Dat maakte me heel sterk. Toen ben ik hulp gaan zoeken en op de crisisopvang van het SMO Verdihuis terecht gekomen.” EEN GOED MENS “Hier voelde ik me al snel op mijn gemak. Ik dacht altijd dat ik een heel slecht mens was. Toen ik hier kwam zag ik dat er meer mensen problemen hebben en toen dacht ik: ‘Hé, ik kan het wel, een goede vader zijn, een goed mens zijn.’ Op de crisis-

opvang kon ik eerst tot rust komen. De begeleiding heeft met mij gekeken naar een goede woonplek. Samen hebben we voor begeleid wonen gekozen, omdat dat goed voor mij is. Ik kan nog niet zelfstandig wonen. Nu voel ik me hier thuis en ik werk keihard om aan een baan te komen. Ik wil gewoon graag gaan werken. Voor mijn kinderen en voor mezelf. Om weer een goed leven te hebben.”

www.verdihuis.nl

LEVEN WEER OPPAKKEN “In september is de hoorzitting van mijn zoon en als ik dan een eigen woonruimte heb, dan zal de rechter mij mijn zoon toewijzen. Hij wil heel graag bij mij wonen en dat vind ik geweldig. Ik ben blij dat mijn familie me naar Brabant heeft gehaald, ver van Den Haag, ver van de ellende. Ik hoop dat ik snel een eigen woonruimte heb, dan kan ik mijn leven weer verder op pakken, weer een stap verder in mijn herstel. En dan beloof ik, nee, dan weet ik zeker, dat ik weer als een goede vader en goed mens door kan gaan met mijn leven.”

“Kishoor was blij met de rust die hij hier kreeg. Zijn grote wens is, om weer een vader voor zijn kinderen te zijn. Dit vertelde hij met een overtuigende blik in zijn ogen. Het was voor mij mooi om te zien dat die blik, ook daadwerkelijk de blik was van een doorzetter, een sterke man en liefdevolle vader.”

n Door Herbert Alofs

HERBERT ALOFS stafmedewerker SMO Verdihuis


“MIJN KINDEREN MAKEN MIJ STERK”


20

MELINA KWAM AL VROEG IN DE PROBLEMEN

IK ZET MIJN LEVEN OP DE RIT

Melina van Doren (23) uit Wanroij had als klein meisje andere dingen aan haar hoofd dan leeftijdsgenootjes. “De scheiding van mijn ouders, veel uitgaan en vaak drinken: het kwam allemaal op mijn pad. Ik weet nu wel beter. Ik probeer mijn leven op de rit te krijgen. De eerste stappen zijn gezet!’’ “Volgens mij was ik tien jaar toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn twee broertjes en ik verhuisden met mama, naar een woning drie straten verderop. Dat ging eigenlijk best goed, totdat ik betrapt werd met een sigaret. Ik was niet de makkelijkste in die tijd en we besloten dat ik een poosje bij papa ging wonen. Dat was een goede beslissing. Niet veel later kwamen ook mijn broertjes bij papa en mij wonen en vond alles weer zijn plekje. Maar ja, toen besloot ik dat het belangrijk was om stoer te doen. Toen kwam ik in moeilijkheden.” STOER DOEN “Op het vmbo gooide ik er met de pet naar. Ik heb het aan mijn leraren te danken dat ik toch mijn diploma heb gehaald. Eigenlijk hield ik me met alles bezig, behalve met school. Ik was te druk met vrienden, erbij horen en blowen. Vanaf mijn dertiende ging ik ook al flink stappen. Daar hoorde dan natuurlijk veel alcohol bij, want dat was stoer. Rond mijn vijftiende kwam ik in aanraking met drugs. In die tijd heb ik veel mensen pijn gedaan. Mijn ouders en anderen die van me hielden en het beste met me voorhadden. Dat ik anderen heb gekwetst, vind ik nu het ergste.’’

21

KRACHTENBUNDEL - RADIUS

HELPEN IN DE ZORG “Rond mijn negentiende ging de knop om. Ik ging op mezelf wonen in Wanroij en kon mijn geld dus wel anders gebruiken. Het lukte om mijn opleiding tot helpende in de zorg af te ronden. Via een stage kwam ik in aanraking met verstandelijk beperkten. Eerst dacht ik ‘dat is niks voor mij’, maar na twee dagen was ik volledig verkocht. Op de een of andere manier begrijp ik deze mensen vaak zonder woorden; een blik of gebaar zegt genoeg. Je krijgt waardering voor wat je doet: heel oprecht, in de meest eenvoudige dingen!’’ JONGERENWERK “Een paar jaar geleden kwam ik graag bij jongerencentrum De Wissel. Ze hebben daar een superleuke hangplek waar je elkaar kunt treffen. Met jongerenwerkster Catheleine van Radius had ik al snel een klik. Elke keer dat we elkaar zagen kon ik mijn verhaal even bij haar kwijt. Zonder dat ze over alles oordeelt. Catheleine en ik hebben zo een speciale band opgebouwd.’’ VRIJWILLIGSTER VOOR RADIUS “Toen Catheleine me in 2012 vroeg om mee te gaan op jongeren uit-

wisseling, heb ik snel mijn twijfels opzijgezet. Met een paar leden van Yahoe, een vrijetijdsclub voor jongeren met een beperking of rugzakje, beleefden we een intensieve week in Spanje. Stef Bongers en ik werden elkaars buddy. Het leuke is dat we samen nog steeds veel lol hebben tijdens de activiteiten van Yahoe. Ik ben inmiddels twee jaar vrijwilliger bij Radius voor Yahoe. Door het vrijwilligerswerk heb ik geleerd meer op mezelf te vertrouwen en klaar te staan voor anderen. Het gevoel dat ik het vertrouwen van anderen kan winnen en dat mensen weer op mij kunnen bouwen, vind ik helemaal geweldig. Dat maakt me sterk.’’

www.radius-lvc.nl

GOEDE KEUZES “Ik heb geluk met mijn ouders, mijn broers en een aantal andere mensen die zijn blijven geloven in mij. Ook mijn vriend, tevens mijn beste maa tje, hoort daar al jaren bij. Net als Catheleine helpen ze me goede keuzes te maken in het leven. Niet door continu met advies klaar te staan, maar door er écht voor me te zijn. Het is belangrijk zelf verantwoordelijkheid te nemen en je familie en vrienden daarin te betrekken. Voor wat de buitenwereld denkt, hoef je niet bang te zijn. Je krijgt je leven pas echt op de rit door je eigen weg te volgen!’’

“Melina is een zorgzame vrijwilligster op wie we altijd kunnen bouwen. Haar inzet, eerlijkheid en positiviteit worden door iedereen bij Yahoe gewaardeerd. In het bijzonder is ze een groot talent in de omgang met verstandelijk beperkten. Prachtig om te zien!” CATHELEINE VERSTRATEN jongerenwerkster Radius

n Door tekstbureau Roestvrij Taal


“MENSEN BLIJVEN IN MIJ GELOVEN!”

KRACHTENBUNDEL - RADIUS

22

JAN BELANDDE NA HET OVERLIJDEN VAN ZIJN VROUW IN EEN DEPRESSIE

IK WIL WEER GENIETEN VAN HET LEVEN Toen de vrouw van Jan Golverdingen (61) stierf aan de gevolgen van kanker, raakte hij in een diep dal. Op zijn werk toonden ze weinig begrip voor hem en onzeker is of hij zijn baan kan behouden. Sinds kort is Jan opgenomen in het Centrum voor Psychisch Herstel in Rosmalen. Hier komt Jan tot rust en leert hij omgaan met de heftige gebeurtenissen in zijn leven. “Ik was zestien toen ik mijn vrouw leerde kennen. Ik wist het meteen: zij is degene met wie ik oud wil worden. Toen mijn vrouw ziek werd en na een zware strijd overleed, stortte mijn wereld in. Wanneer je zo lang samen bent, weet je niet meer wat je zonder elkaar moet. Zij was degene die altijd alles regelde en ineens stond ik overal alleen voor. Ik raakte depressief en zag het nut van het leven niet meer in. Het kon me niks interesseren als mij ook iets zou overkomen.” OP DE GOEDE PLEK “Het ging steeds slechter met me en daarom besloot ik hulp te zoeken bij een psycholoog. Daar merkte ik al gauw dat ik meer nodig had en zo kwam ik bij een psychiater terecht. Mijn psychiater gaf me een brochure van het Centra voor Psychisch Herstel (CPH), hier worden mensen gedurende een aantal weken opgenomen om te herstellen van een burn-out of een depressie. ‘Wat moet ik hiermee? Ik ben toch niet achterlijk?’, zei ik tegen mijn psychiater. ‘Jan, jij moet uit je depressie komen’, antwoordde hij. ‘En dat gaat je niet lukken door hier iedere week een

23

KRACHTENBUNDEL - CENTRA VOOR PSYCHISCH HERSTEL

uurtje met mij te praten. Jij hebt meer nodig en|daar zijn ze gespecialiseerd om jou de passende hulp te bieden. Daar ben je op de goede plek’.” WERELD VAN VERSCHIL “Thuis heb ik de brochure eens goed doorgelezen en op advies van mijn dochter besloot ik om me te laten opnemen in het CPH. Toen ik hier aankwam, liep ik alleen maar te huilen. Het is een wereld van verschil hoe het nu, vijf weken later, met me gaat. Ik voel me sterker en ik heb meer rust; ik pieker veel minder en het lukt me steeds beter mijn leven weer op te pakken. Ook krijg ik handvatten hoe met mijn werk om te gaan. De behandelaren hier zijn deskundig en je kunt altijd bij ze terecht. Er wordt per persoon gekeken naar wat iemand nodig heeft.”

WEER GENIETEN VAN HET LEVEN “Ik kwam hier met het doel om weer een leuke vader te worden voor mijn dochter en schoonzoon en een leuke opa voor mijn drie kleinkinderen. Zij zijn het allerbelangrijkste voor mij en ik wil weer samen met hen genieten van het leven. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze kans heb gekregen en ik ben er trots op dat ik deze heb aangegrepen. Het Centrum voor Psychisch Herstel zorgde voor een keerpunt in mijn leven. De behandeling hier heeft me kracht gegeven. Daarnaast haal ik ook veel kracht uit alle mooie herinneringen aan mijn vrouw. We hebben een mooi leven gehad samen en ik voel haar aanwezigheid nu nog steeds; ik weet dat ze altijd bij me is.”

www.vanklachtnaarkracht.nl

“Jan weet anderen te motiveren, aan te moedigen en te inspireren om weer in zichzelf en de toekomst te geloven. Behalve dat hij weer kan genieten van zijn dierbaren voelt hij ook weer de passie in zijn hart om op de vrachtwagen te gaan rijden. Jan kan weer zeggen: ‘Ik ben terug’.”

n Door Charlotte Vlaming

ALS THUIS “Als ik eerlijk ben, zie ik er best tegenop op om over een paar weken weer naar huis te gaan. Voor mij voelt het hier echt als thuis. Ik vind het dan ook jammer dat het CPH vanuit het overheidsbeleid moest krimpen, want er zijn veel mensen die daar kunnen worden geholpen.”

SANKA VAN DEN HEUVEL -psycholoog Centra voor Psychisch Herstel


“VOOR MIJ VOELT HET HIER ECHT ALS THUIS”

KRACHTENBUNDEL - CENTRA VOOR PSYCHISCH HERSTEL

24

KEVIN HEEFT AUTISME EN EEN LICHTE VERSTANDELIJKE BEPERKING

ALS HET NODIG IS HELP IK MIJN COLLEGA’S EEN HANDJE Kevin Seegers (25), positief en betrokken, kent bijna al zijn collega’s. En iedereen kent hem! Kevin werkt sinds 2008 via Dichterbij in het Graafse kantoorpand van woningcorporatie Mooiland en Gemeente Grave. Samen met twaalf collega’s en begeleiding verzorgen zij dagelijks facilitaire werkzaamheden. Kevin heeft autisme en een lichte verstandelijke beperking. Sinds 2010 woont hij zelfstandig in Berghem met ondersteuning van Dichterbij. Kevin is als enig kind opgegroeid in Ravenstein en ging naar Kinderdagverblijf ‘De Korf’ in Megen en later naar de Bernadetteschool, een school voor ZMLK-onderwijs. Dankzij zijn ouders, zijn leerperiode op school heeft Kevin zich ontwikkeld tot een positief en zelfverzekerde man. Ook het werken bij Mooiland en de gemeente dragen daar een steentje aan bij. TROTS Kevin is trots op wat hij bereikt heeft. “Ik werk zelfstandig en als het nodig is help ik mijn collega’s een handje. Als ik er even niet uitkom dan kan ik altijd terugvallen op Dichterbij. Ik doe van alles, van post rondbrengen, mailings verzorgen, archief opruimen, prullenbakken leggen, inbinden en nog veel meer. Ook help ik in het bedrijfsrestaurant. Ik ben overal inzetbaar en die afwisseling vind ik leuk.” POES NOORTJE Kevin is dol op poes Noortje. “Toen ik net zelfstandig ging wonen in Berghem vond ik dat heel spannend.

25

KRACHTENBUNDEL - MOOILAND

Ik moest erg wennen aan het alleen zijn. Sinds poes Noortje is het alleen wonen een stuk leuker geworden. Zij is altijd blij als ik thuis kom.” Noortje is erg belangrijk voor Kevin. Kevin woont in een appartementengebouw in Berghem samen met acht andere bewoners. Iedereen woont zelfstandig. Wonen op de eerste etage is voor Kevin wel prettig want hij heeft een hekel aan tuinieren. Kevin kookt zelf en houdt ook zijn appartement schoon, dat heeft hij van zijn moeder geleerd. Heeft hij hulp nodig? Dan krijgt hij deze van Dichterbij. De begane grond is voor een woongroep van 16 personen. Op dit moment is er nog nachthulp aanwezig en dat geeft Kevin een veilig gevoel. VOETBAL EN TREINEN Iedereen bij Mooiland weet dat Kevin dol op voetbal en Ajax is. Ook beheert hij dit jaar de voetbalpoule van Mooiland. Maar hij voetbalt zelf ook! Kevin is een hele goede verdediger bij TOP OSS in het team G1. “Ik heb ook nog een andere hobby. Ik ben een echte treinenfan!” Graag spot Kevin allerlei treinen en maakt ook graag een rit in een speciale trein. En als je ergens heen wil met de trein, dan zoekt Kevin het voor je uit.

EEN BEPERKING? HOEZO? Kevin voelt zich niet beperkt. Kevin voelt zich geaccepteerd en dat wordt hij ook. Op zijn werk, thuis, bij familie maar ook in de maatschappij. “Als iemand mij iets vraagt dan luister ik goed. En weet ik het antwoord niet dan zeg ik dat gewoon.” En zo eenvoudig is het ook.

www.mooiland.nl

VRIJHEID! Kevin heeft een brommerrijbewijs. En het is voor hem eigenlijk heel gewoon dat hij dit heeft gehaald. “Ik heb de tweede keer mijn theorieexamen gehaald. Dit deed ik gewoon met een groep andere mensen. En hoe ik geleerd heb? Uit het boekje natuurlijk!” Daarna is Kevin brommer gaan rijden en nu heeft hij een eigen 45 km auto. Dit geeft hem vrijheid. “Ik kan nu met de auto naar het werk en naar familie. Als mijn ouders niet thuis zijn pas ik op de hond. Ik haal de hond lekker zelf op.”

“Met een sterk geloof in jezelf, kom je heel ver. Dat is de wijze les van Kevin voor ons allemaal.”

TOEKOMSTDROOM Kevin heeft ook een toekomstdroom. ‘Ik wil heel graag een keertje op vakantie naar New York en Washington. Een bezoekje aan het Witte Huis lijkt me geweldig.’ Tip van Kevin: “Wees vooral jezelf! Wees blij met jezelf. En… mensen met een beperking kunnen ook een echte baan hebben binnen een bedrijf.”

MIRJAM KRÄWINKEL directeur wonen Mooiland

n Door Mirjam Kräwinkel


“EEN BEPERKING? HOEZO?”

MOOILAND - KRACHTENBUNDEL

26

COLOFON KRACHTENBUNDEL NOORDOOST-BRABANT 2014 De Krachtenbundel is een goed idee van Reëlle Communicatie. Dit magazine is enig in zijn soort, maar wij juichen het toe als jij dit goede voorbeeld volgt. Reacties zijn van harte welkom. AAN DEZE UITGAVE WERKTEN MEE: twaalf verhalenvertellers en twaalf verhalenopstellers van twaalf organisaties

bijna 200 levensverhalen uit alle Krachtenbundels

WIE IS REELLE? Deze Krachtenbundel is een initiatief van Reëlle Communicatie uit Valkenswaard. Bij Reëlle’s communicatiebedrijf werken professionals met levenswijsheid. Ieder van ons is gedreven, vakbekwaam én ervaringsdeskundig. Dat is onze eigen wijsheid. Eigenwijsheid die wij graag delen.

KRACHTENBUNDEL E KRACHT VAN KWETSBAARHEID D

IE EDIT RG LIMBU

D

RH

EI

D

D

KR KR

KW

ET

SB

AA

DE

D

AC

AC

HT

HT

VA

EN

NK

W

1

ED TIL ITIE BU RG

HT

VA

N

ZOMER 2013 NAJAAR 2013 201 ZO2013

AC

KR

A

CH

TE

NB

UN

EIGENWIJSHEID. HET ZIT IN ONS. KR

ET

BU

SB

AA

ND

RH

EID

EL

1

ER

20

13

Eigenwijsheid is immers niet te kopiëren…

DDE

TEKST-, EINDREDACTIE EN PRODUCTIEBEGELEIDING: Marieke van Gastel, Marjolijn Daverveld, Wilma Wijnen, Mariska Veraa, Inge van Kemenade (Reëlle Communicatie)

DE

L

IDEE: Marjolijn Daverveld (Reëlle Communicatie)

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN Niets uit deze uitgave kan worden verveelvoudigd of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Download

ZO

M

FOTOGRAFIE: Quido Veekens

EDIT IE 20 NAJA 13AR 201 HELM 1 OND NA

JA

VORMGEVING: Luc Sprengers OPMAAK: Quido Veekens DRUKWERK: ATEA-groep OPLAGE: 2.500 stuks

2NA0J 1A3AR

KRACHTENBUNDEL - COLOFON

1

20 1

1

1

Ga naar www.reelle.nl, kies voor de EigenWijzer en selecteer alle verhalen die jij wilt lezen!

UITGEVER: Reëlle Communicatie, Den Dries 2, 5552 CL Valkenswaard, www.reelle.nl. Uitgegeven in eigen beheer, © 2014.

27

20

AR


KRACHTENBUNDEL

28

KRACHTENBUNDEL(EN) Kwetsbare mensen hebben iets te vertellen. Levensverhalen die niet te kopiëren zijn. Levenslessen waarvan wij kunnen leren. Waarvan wij wíjzer worden. Daarom bundelt Reëlle deze persoonlijke verhalen in een kleurrijk magazine: De Krachtenbundel. Bundel ook in jouw gemeente of regio de krachten met kwetsbare burgers! Doe mee aan Re^ëlle’s inspirerende project en maak een Krachtenbundel. Met Reëlle doe je dit op maatschappelijk verantwoorde wijze.

KRACHTENBUNDEL DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID NOORDOOST- BRABANT EDITIE

Recommend Documents