deSingel do 8 mei 2014
Blauwe zaal Grote podia
Bill Carrothers’ Armistice 1918
inleiding Hugo De Craen | 19.15 uur | Blauwe foyer begin 2 0 uur| pauze omstreeks 20.45 uur | einde omstreeks 2 1.50 uur
jazz & more 2013-2014 Mopo 1000 Quartet di 22 okt 2013 The Whammies wo 13 nov 2013 Takase & Mahall & Wouters do 5 dec 2013 Brussels Jazz Orchestra & I Solisti del Vento wo 22 jan 2014 Myra Melford’s Snowy Egret wo 26 mrt 2014 Chano Domínguez Quartet za 29 mrt 2014 Drew Gress Quintet do 3 apr 2014 ill Carrothers’ Armistice 1918 B do 8 mei 2014
teksten programmaboekje Didier Wijnants coördinatie programmaboekje deSingel
Bill Carrothers Armistice 1918 eg Carrothers stem P Bill Carrothers piano Jean-Marc Foltz klarinet en basklarinet Matt Turner cello Drew Gress contrabas Dré Pallemaerts drums Jay Epstein percussie
Gelieve uw GSM uit te schakelen. De inleidingen kan u achteraf beluisteren via www.desingel.be Selecteer hiervoor voorstelling | concert | tentoonstelling van uw keuze.
REAGEER & WIN
Op www.desingel.be kan u uw visie, opinie, commentaar, appreciatie, … betreffende het programma van deSingel met andere toeschouwers delen. Selecteer hiervoor voorstelling | concert | tentoonstelling van uw keuze. Neemt u deel aan dit forum, dan maakt u meteen kans om tickets te winnen. Bij elk concert worden cd’s te koop aangeboden door ’t KLAverVIER, Kasteeldreef 6 | Schilde | +32 (0)3 384 29 70 | www.tklavervier.be Grand café deSingel open alle dagen 9 > 24 uur informatie en reserveren: +32 (0)3 237 71 00 | www.grandcafedesingel.be drankjes | hapjes | snacks | uitgebreid tafelen
Van onschuld naar woestenij De uitgebreide televisiereeks naar het boek ‘In Europa’ van Geert Mak begint met een merkwaardig filmpje uit 1912 waarop de Parijse kleermaker Franz Reichel te zien is. De man had met veel geduld een pak genaaid waarmee het moest mogelijk zijn om zoals een vogel door de lucht te zweven. Hij klom ermee naar het eerste platform van de Eiffeltoren, wapperde daar een enkele keren met de vleugels van zijn pak, aarzelde een tijdlang om de sprong naar de roem te wagen en duikelde uiteindelijk kaarsrecht naar beneden, van een sierlijke vlucht was geen sprake. Zijn proper in beeld gebrachte dodelijke val maakte een kratertje van vijftien centimeter. nullig schot K Geert Mak voert dit tafereel op ter illustratie van het blinde optimisme en het naïeve vooruitgangsdenken dat heerste aan het begin van de vorige eeuw. Achteraf gezien stond het nakend onheil van de Eerste Wereldoorlog nochtans in de sterren geschreven. De Triple Entente van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Rusland en de Triple Alliantie van Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Italië vormden het kruitvat, aangevuld met onder andere de steile militaire ambities van de Duitse keizer Wilhelm II. De gekrenkte socialistische jongeman Gavrilo Princip stak op 28 juni 1914 de lont aan middels een knullig schot met zijn FN-pistool in Sarajevo, waarmee hij aartshertog Franz Ferdinand van Oostenrijk-Este vermoordde. Ententes en allianties rolden over elkaar heen en vier jaar later was de wereld totaal veranderd. iets liep zoals gepland N Tien miljoen mensen waren gesneuveld, een viervoud was gewond geraakt. Steden waren vernield, de oorlog had een ongeziene omvang en impact. Loopgraven (ontstaan als spontane verbindingsgangen tussen schuttersputjes) waren een begrip geworden, tanks hadden hun intrede gedaan, chemische wapens hadden de oorlogspraktijk ingrijpend veranderd, massa’s bommen liggen nu nog in Flanders Fields en elders. Niets liep zoals het ingeschat was. Wat aanvankelijk 'een heel kleine beetje oorlog' had moeten zijn – kwestie van wat orde op zaken te zetten – liep helemaal uit de hand. Op 11 november 1918 zwegen officieel de wapens van de Eerste Wereldoorlog, reden waarom we die dag nog altijd wapenstilstand vieren. Maar zelfs dat einde van de oorlog was geen onverdeeld succes. Na het Verdrag van Versailles ging Duitsland gebukt onder een enorme schuldenlast terwijl in Berlijn een mislukte kunstschilder en ex-loopgravensoldaat uit Braunau am Inn meer dan ooit
de Groot-Duitse gedachte koesterde, wat ongeveer twintig jaar later tot een nog grotere wereldbrand zou leiden. wijgen Z Ook voor de soldaten liep niets zoals gepland. Velen trokken aanvankelijk goedgemutst naar het front, in de volle overtuiging dat de strijd niet lang zou duren. Ze sneuvelden of ze kwamen gedesillusioneerd terug. De laatste veteraan is intussen overleden, maar de verhalen over de oorlog zijn nog steeds niet uitgestorven, zo bleek onlangs nog toen Radio 1 een oproep lanceerde. Veel van die verhalen gingen trouwens niet over het front maar over het leven van de thuisblijvers, vooral de moeders en geliefden van de rekruten. De frontsoldaten zelf deden er na hun terugkomst niet zelden het zwijgen toe. Zo ook korporaal Martien, de protagonist in ‘Oorlog en terpentijn’ van Sefan Hertmans. Eerder dan erover te vertellen vertrouwde hij zijn gruwel toe aan het papier. arger than life L Toch waren er ook frontsoldaten die uitgebreid verslag deden. Bill Carrothers (50) heeft zo iemand gekend. Bill Lacy was een oude vriend van zijn grootvader die had meegevochten met de Rainbow Division in de Slag van het Bos van Belleau in 1918. Lacy was toen zestien maar had gelogen over zijn leeftijd om toch maar mee te kunnen. Hij was er onder andere het slachtoffer van een gifgasaanval, die hem bijna doodde en waar hij een chronische rochel aan overhield. Hij was een van de vier overlevenden van zijn eenheid en hij vertelde de verhalen in geuren en kleuren. “To me, he was larger than life and he remains the only personal connection I’ve ever had to World War One,” schrijft Carrothers in het boekje bij zijn ambitieuze dubbel-cd ‘Armistice 1918’. Carrothers heeft een passie voor geschiedenis en was altijd gefascineerd door de absurditeit van deze wereldoorlog. “The emotional chasm between the beginning and the end of the war is as large as any in history,” voegt hij eraan toe. enzaamheid E Met zijn project Armistice 1918 wil Carrothers echter niet alleen het standpunt van de frontsoldaten belichten. In plaats van de gevechten zelf thematiseert Carrothers de eenzaamheid die voelbaar was zowel aan het front als thuis, het gegeven dat jonge geliefden door de oorlog uit elkaar gehaald werden, dat moeders hun 18-jarige jongens naar het front zagen gaan. Aan de hand van liederen en thema’s probeert hij de transformatie te reconstrueren van “de relatieve onschuld van 1914 tot de woestenij van 11 november 1918.” De dubbel-cd valt uiteen in drie delen. De eerste vier nummers schetsen de gelukkige periode net voor de oorlog. Het
middendeel vertelt het verhaal van het begin van de oorlog, inclusief het absurde kerstbestand van 1914 toen de vijandige soldaten voor even verbroederden, foto’s uitwisselden en samen voetbal speelden. Het derde deel (dat de tweede cd vult) schetst het leven aan het front, dat niet alleen bestond uit vechten maar ook gevuld werd met veel wachten, honger lijden en verlangen naar beter. iet over helden N Voor een verantwoording van zijn aanpak verwijst Carrothers naar de beroemde oorlogsdichter Wilfred Owen (1893-1918). Owen was een leraar Engels en Frans in Bordeaux toen hij zich in 1915 voornamelijk vanuit romantische overwegingen meldde als oorlogsvrijwilliger. Aan het front en tijdens een herstelperiode in Engeland schreef hij tal van gedichten, waaronder Futility, Dulce Et Decorum Est, The Parable of the Old Men and the Young en deze Anthem For Doomed Youth: “What passing-bells for these who die as cattle? Only the monstrous anger of the guns. Only the stuttering rifles’ rapid rattle Can patter out their hasty orisons. No mockeries now for them; no prayers nor bells, Nor any voice of mourning save the choirs, The shrill, demented choirs of wailing shells; And bugles calling for them from sad shires. What candles may be held to speed them all? Not in the hands of boys, but in their eyes Shall shine the holy glimmers of goodbyes. The pallor of girls’ brows shall be their pall; Their flowers the tenderness of patient minds, And each slow dusk a drawing down of blinds.” Owen sneuvelde exact een week voor wapenstilstand, op 4 november 1918. De meeste van zijn gedichten werden pas na de oorlog gepubliceerd. Hij had er een opdracht bij geschreven: “Dit boek gaat niet over helden. De Engelse dichtkunst is nog niet geschikt om over helden te spreken. Noch gaat het over daden, of land, of wat voor glorie, eer, grandeur, heerschappij of macht dan ook, alleen oorlog. Uiteindelijk ben ik niet begaan met poëzie. Mijn onderwerp is oorlog, en de zieligheid van oorlog. De poëzie zit in de zieligheid.” Didier Wijnants
Bill Carrothers
Bill Carrothers (°1964, Minneapolis) is al meer dan 25 jaar professioneel pianist. Hij stond op tal van podia binnen en buiten de USA: Village Gate, Knitting Factory, Birdland, Blues Alley, New Morning (Parijs), Audi Jazz Festival (Brussel), Nevers Jazz Festival (samen met Abbey Lincoln), Montreal Jazz Festival, Jazz Middelheim en Marciac Festival (Frankrijk). In oktober 2000 was Carrothers headliner voor de prestigieuze Rising Star Tour doorheen Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Als leader nam hij niet minder dan zeventien platen op, die all positief werden onthaald. Tot zijn sideman credits behoren grote namen van de jazz zoals Joe Beck, Scott Colley, Buddy DeFranco, Dave Douglas, Curtis Fuller, Eric Gravatt, Drew Gress, Tim Hagans, Billy Higgins, Ari Hoenig, Lee Konitz, James Moody, Gary Peacock, Dewey Redman, Charlie Rouse, James Spaulding, Bill Stewart, Ben Street, Ira Sullivan, Toots Thielemans en Benny Wallace. Zijn pianostijl bevat echo's van de belangrijkste hard-bop en post-bop meesters, maar zijn nog het meest gekenmerkt door zijn persoonlijke en heel onderscheiden stijl. Geregeld refereert hij ook aan de grote klassieke meesters van de 20ste-eeuwse klassieke muziek. www.carrothers.com
Peg Carrothers
De muzikale achtergrond van Peg Carrothers gaat terug tot haar kindertijd met liederen die in familieverband warden aangeleerd en gezongen voor tal van gelegenheden. Dit werd haast natuurlijk vergezet op school en in verschillende koren. Ze behaalde een music degree aan St Catherine’s College en studeerde klassieke opera aan de University of Minnesota. Tijdens haar collegejaren leerde ze Bill Carrothers kennen, die haar leerde luisteren naar Frank Sinatra en Billie Holiday. Deze stemmen openden een heel nieuwe wereld voor haar en deden haar kiezen voor jazz en standards. Haar cd ‘Blue Skies’ bevat standards met een twist, meer experimenteel werk en improvisatie.
Matt Turner
Matt Turner wordt wereldwijd als een van de beklangrijkste improvisatoren op de cello beschouwd. Strings Magazine schrijft: “Turner dazzles with his own improvisational excursions and displays his expansive cello vocabulary.” JAZZIZ Magazine beschrijft zijn cellospel als “rich-toned and inventive.” Turner spelt eveneens piano en spelt een breed repertoire gaande van jazz standards en 20ste-eeuwse muziek en hedendaagse klassieke muziek en alternatieve rock en avant-garde improvisaties. Hij studeerde aan het New England Conservatory of Music bij Dave Holland, Geri Allen en Joe Maneri. Hij gaf onder meer concerten op het International Cello Festival in Montreal, het New Directions Cello Festival, Chicago Asian American Jazz Festival. Hij doceert aan Lawrence University Conservatory of Music. Hij speelt op meer dan 40 cd’s met oa. Marilyn Crispell, Joseph Jarman, Bill Carrothers, Bill Stewart, Scott Fields, Myra Melford en Jeff Song. Zijn laatste solo improvisatie-cd, ‘PATINA’ (Fever Pitch 27), is volledig opgenomen op de Yamaha Silent Electric Cello.
Drew Gress
Drew Gress is één van de meest gevraagde bassisten uit New York. Hij is al jaren een vast lid van het Fred Hersch Trio. Verder speelt hij oa. bij John Abercrombie, Ralph Alessi, Tim Berne, Don Byron, Uri Caine, Bill Carrothers, Ravi Coltrane, Marc Copland, Mark Feldman, John Hollenbeck, Tony Malaby en John Surman.
Hij leidt ook eigen groepen met sidemen als Ralph Alessi, Tim Berne en Craig Taborn. In zijn recentste project, ‘The Irrational Numbers’ (Premonition), horen we Dress als een origineel componist voor kwintet.
Dré Pallemaerts
Drummer Dré Pallemaerts (° 1964, Antwerpen) komt uit een muzikale familie. Zowel zijn grootvader als oom waren drummers. De Amerikaanse drummer Jeff Hamilton nodigde hem al heel jong uit in New York. Terug in België werd hij lid van het Jack van Poll Trio. Hij is sindsdien een veelgevraagd drummer bij andere Belgische en Nederlandse jazzmuzikanten zoals Bert Joris, Michel Herr, Steve Houben, Jacques Pelzer en de Nederlandse Jarmo Hoogendijk, Ben van den Dungen en Toon Roos. Pianist Michel Herr benaderde Pallemaerts en Hein van de Geyn om een trio te vormen dat een kwartet werd nadat ze saxofonist Joe Lovano ontmoetten. Hij doceert aan het Conservatoire National Supérieur de Musique (Parijs) en aan het Lemmens Instituut te Leuven. Hij heeft gespeeld met vele grote namen zoals Toots Thielemans, Joe Lovano, John Scofield, Bob Brookmeyer, Philip Catherine, Kenny Wheeler, Norma Wintston, Tom Harrell, Art Farmer, James Williams, Ernestine Anderson,... Momenteel is hij lid van het Belmondo-Yusef Lateef Sextet, Belmondo Quintet, Bert Joris Quartet, Baptiste Trotignon-David El Malek Quartet, Andy Scherrer Sextet, Erwin Vann’s, Robin Verheyen Quartet, Bill Carrothers Trio,... www.drepallemaerts.com
Jay Epstein
Jay Epstein studeerde in New York polyrhytmics bij Barry Altschul (de drummer in Chick Corea’s Circle). Hij leefde in Los Angeles, Oklahoma City, Atlanta, Miami, Minneapolis en speelde een vijftal jaren in ‘house bands’ op cruiseschepen. Zijn cd ‘Long Ago’, met bassist Anthony Cox en pianist Bill Carrothers, werd uitstekend onthaald en gaf nieuwe impulsen aan zijn carrière, met onder meer verschillende Europese tournees. Onder de talrijke artiesten waarmee hij concerten gaf, noteren we namen als Barney Kessel, Roseanna Vitro, Manfredo Fest, Sheila Jordan, Terry Gibbs, Greg Abate, Claudio Roditi, Gary Foster, Kim Richmond, Vinny Golia, Jo Anne Brackeen, Ernie Watts, Wayne Johnson, Karrin Allyson, Kenny Werner, Howard Levy, Toots Thielemans, Avashai Cohen en Sarah Vaughan.
Jean-Marc Foltz
Jean-Marc Foltz groeide op tussen het klassieke repertoire, vocale muziek en swingorkesten. Al snel ging zijn aandacht naar de hedendaagse klassieke muziek, bij ensembles als Accroche Note, Musikfabrik, Ensemble InterContemporain en United Instruments of Lucillin. Binnen de jazz heeft hij eveneens een grote diversiteit aan ‘families’: bassist Claude Tchamitchian (Grand Lousadzak), pianist Bill Carrothers (Armistice Band, Playday, To The Moon), klarinettisten Armand Angster en Sylvain Kassap (Trio de Clarinettes), pianist Stéphan Oliva en bassist Bruno Chevillon. Met deze laatsten heeft hij een duo en trio. Ook tijdens zijn vele reizen Jean-Marc muzikale avonturen aan, onder meer met traditionele muzikanten als Araïk Bartikian en Keyvan Chemirani. Daarnaast schrijft hij ook muziek voor theater.
architectuur theater dans muziek
www.desingel.be t +32 (0)3 248 28 28 Desguinlei 25 B-2018 Antwerpen f deSingelArtCity deSingel is een kunstinstelling van de Vlaamse Gemeenschap en geniet de steun van de Provincie en de Stad Antwerpen. mediasponsors
