6
Interview - tekst marjan tulp fotografie amke
Dierbaar
Dieren geven meer dan alleen gezelligheid. Ze tonen zich in tijden van ziekte de ware kameraad door energie te geven en troost te bieden. Drie (ex-)kankerpatiënten vertellen hoeveel hun dier voor hen betekent.
Annemarieke met haar paard Ricochet
7
“In de stal is mijn kop op vakantie”
A
nnemarieke (55) voelt zich niet ziek, dankzij haar paard. In 2011 kocht Annemarieke samen met haar man Rob een huis met stallen en een weiland in het Groningse Kropswolde. “Het was onze droom,” vertelt Annemarieke. “Maar daar konden we niet lang van genieten. Snel daarna overleed Rob plotseling. Een enorme klap.” Enkele maanden later ging Annemarieke, nauwelijks bekomen van de dood van haar man, skiën met een groep vrienden. Bij thuiskomst lag er een briefje van de huisarts in de brievenbus: bij een bevolkingsonderzoek naar borstkanker was iets gezien op de röntgenfoto. Ze ging naar het ziekenhuis voor controlefoto’s en stond anderhalf uur later weer buiten met een afspraak voor een operatie en een handvol informatiefolders over borstkanker. Haar paard Ricochet hielp haar omgaan met de dood van haar man en de diagnose borstkanker. “Na zoveel ellende had ik een uitdaging nodig waarop ik me kon richten en een kameraad op wie ik kon vertrouwen,” vertelt ze. “Mijn paard
Naam: Annemarieke Diagnose: borstkanker Wanneer: 2012 Krijgt steun van: paard
Ricochet
Leeftijd: 16 Karakter: “Rico is een lief
en bescheiden paard. Hij wil altijd wel voor je werken. Met 38 graden, in de modder. Waar andere paarden terugdeinzen, stapt hij gewoon door. Ik heb ook nog nooit een paard gehad dat zo netjes was. Zijn stal ziet er keurig uit, hij maakt niets kapot. Tegelijkertijd kan hij ook een ondeugd zijn. Gisteren nog, hij wilde het weiland in, maar dat mocht niet van mij. Zodra hij de kans zag probeerde hij langs me heen te glippen.”
gaf mij beide. Het trainen met hem voor wedstrijden gaf mij de focus om alles om me heen op een rijtje te krijgen. Ik gaf niet toe aan mijn ziekzijn, want ik wilde met Rico kunnen rijden. Dat heeft me er doorheen gesleept.” Annemarieke bleef ondanks de kanker en haar dystonie, een stoornis in de spierspanning, wedstrijden rijden. Tussen de bestralingen door deed ze mee aan de Nederlandse Kampioenschappen Dressuur. “Alles moest daarvoor wijken, behalve natuurlijk de medische behandelingen. Ik kon niet moe zijn, ik wilde gewoon rijden op dat kampioenschap.” Ze begon aan chemo- en hormoontherapie, maar maakte de kuur niet af. “Ik voelde me veel te beroerd. De medicijnen hadden een negatief effect op de dystonie. Ik moet wel voor mezelf kunnen zorgen en ik wil naar mijn paard kunnen.” Rico geeft haar vrede en voldoening. “Liever een korter leven waarin ik me goed voel en van mijn paard kan genieten, dan een langer leven waarin ik alleen maar ziek ben. Zijn kracht en gezondheid stralen ook op mij uit, ook als ik me niet fit voel. Rico is er altijd voor me, hij is mijn onvoorwaardelijke vriend. Hij leidt me af, ontroert me en maakt me aan het lachen. In de stal is mijn kop op vakantie.” kracht 26
8
Interview
“Mijn konijnen lieten me vergeten dat ik ziek was”
D
iederik en Doortje lieten Anita (54) vergeten dat ze ziek was. Diederik was in eerste instantie een logeer-konijn. Anita leende hem voor een maand bij het dierenasiel waar ze vrijwilligerswerk doet. “Dat was handig,” legt ze uit. “voor de opleiding die ik volgde, tot gedragstherapeut voor konijnen. Ik moest de leerprincipes van konijnen in de praktijk brengen.” Na die maand bracht ze Diederik terug. Maar hij gaf geluk, ze miste hem als snel. Nu woont hij met zijn vriendinnetje Doortje in de achteruin. In januari 2011, ze had de dieren een maand, kreeg Anita de diagnose borstkanker. De chemokuren vielen haar erg zwaar. “Ik werd zo ziek dat ik al snel niet meer voor ze kon zorgen. Mijn man nam het van me over. Ik voelde me schuldig, waarom had ik nu konijnen genomen?” Aan de andere kant vrolijkten de twee langoren haar op. Dat was fijn, want ze kon niet tegen pijnstillers en had veel pijn. “Ze lieten me vergeten dat ik ziek was. Ik ging vaak met een boek in de tuin zitten en meestal sloeg ik het helemaal niet open,
Naam: Anita Diagnose: borstkanker Wanneer: 2011 Krijgt steun van: konijn
Diederik
Leeftijd: 4 Karakter: “Diederik wordt niet graag opgetild, maar hij houdt wel erg van knuffelen. Als hij de sleutel in de deur naar de tuin hoort, dan weet hij dat één van ons er aan komt. Samen met zijn vriendin Doortje staat hij dan klaar, helemaal opgewonden: nu mogen ze vrij lopen, krijgen ze iets lekkers of worden ze geknuffeld. Diederik is wat afwachtender dan Doortje. Als hij iets eng vindt, gaat hij achter haar zitten en dan verdedigt zij hem.”
ik zat alleen maar naar de konijnen te kijken. Ze zijn zo grappig en leuk. Altijd bezig, altijd iets aan het uitvreten.” Naast konijnen heeft ze ook twee katten. “De konijnen zorgden voor afleiding en de katten troostten me en gaven me een veilig gevoel. Elke middag lag ik op de bank, wat ze geweldig vonden. Als ik mijn fleecedekentje pakte, dan kwamen de katten er direct bij. De ene in mijn knieholte en de andere tegen mijn heup. ’s Nachts had ik een mutsje op mijn kale hoofd. Dat mutsje zat wel eens niet lekker, dan deed ik het af. Als ik dan wakker werd, lag mijn kat om mijn kale hoofd. Een levende muts.” Inmiddels gaat het goed met Anita, al heeft ze een verminderde hartfunctie overgehouden aan de chemo’s en kan ze ook geen zwaar werk meer doen. “Ik heb een tijd geen zwerfkatten kunnen vangen voor de dierenambulance, mijn lust en mijn leven. Mijn ribben zijn broos gebleven door de bestralingen. Gelukkig heb ik nu hulp van nieuwe vrijwilligers, die de kooien voor me tillen.” Ook haalt Anita voldoening uit haar praktijk voor katten- en konijnengedrag.
9
Anita met haar konijn Diederik
kracht 26
10
Interview
Henny met zijn Franse buldog Cheffie
11
“Cheffie is mijn stille kracht”
h
enny (61) kan niet zonder zijn hond Cheffie. Eigenlijk wilde Henny helemaal geen hond. “Mijn vrouw wel,” vertelt hij. “Een Franse buldog, want die had ze altijd gehad. Toen kwam Cheffie op ons pad, zijn eigenaar deed hem weg. ‘Vooruit,’ zei ik, ‘laten we het een dagje proberen’ en nam Cheffie mee het bos in. Hij bleef maar achteromkijken om te zien waar ik bleef. Inmiddels is hij onze beste vriend geworden.” In 2010 kreeg Henny na een operatie een hematoom in zijn linkerbeen. “Sindsdien heb ik een prothese in deze enkel en kan ik niet meer lopen. Na de operatie heeft Cheffie drie maanden tegen me aan gelegen.” In 2012 wordt er een tumor van vier centimeter in de hypofyse – een klier aan de onderkant van de hersenen – gevonden bij Henny. De oogzenuw is beschadigd. “Ik slik veel medicijnen tegen de pijn en mijn zicht gaat achteruit.” Ook nu haalt
Naam: Henny Diagnose: hersentumor Wanneer: 2012 Krijgt steun van: Franse
buldog Cheffie Leeftijd: 8 Karakter: “Cheffie is een bijzondere hond: gevoelig en eigenwijs. Hij voelt precies aan hoe het met mij gaat. Op dagen dat ik me niet goed voel, lijkt hij dat te weten. Normaal doen we een lange wandelroute met de scootmobiel, maar op zo’n dag blijft hij halverwege staan. Alsof hij wil zeggen: Nu is het wel genoeg voor vandaag. Ik kan trekken wat ik wil, maar hij weigert verder te lopen. Dan gaan we lekker weer naar huis.”
hij veel troost uit Cheffie. “Ik ben ziek, maar ik ben ook ziekelijk gek op hem. Hij verrijkt mijn leven.“ Henny gaat graag met zijn hond het park in. “Cheffie bepaalt de route die we nemen. Hij zit bij mij op de scootmobiel, kijkt me aan en zegt wat hij wil. Cheffie communiceert echt. Hij voelt hoe ik me voel en andersom. Andere hondenliefhebbers zeggen wel eens dat ik te lief voor hem ben, dat ik hem meer moet corrigeren. Van mij mag hij alles, behalve kattenpoep eten. Als ik daar iets van zeg, kijkt hij me aan met een blik ‘weet je hoeveel ik al niet mag van jou?’” Cheffie is alles voor Henny. “Ik houd van mensen, ik vind het prettig om anderen om me heen te hebben. Maar met mijn hond kan ik ook in stilte leven. Hij geeft mij energie en ik hem. Hij is mijn stille kracht. Mensen zijn altijd bezig met geven en nemen: wat doe ik voor jou, wat doe jij voor mij? Met hem hoeft dat niet. Het zit goed, dat wéét ik. Mijn vrouw houdt van dit soort honden en is daarom gek op hem, voor mij is hij mijn kind.” 1
kracht 26
