XX
/Snow
nieuw-zeeland Écht avontuurlijk skiën bestaat nog! tekst: timo hermeler & irene bauer beeld: edoart.nl
Sommige mensen slaan liever de Nederlandse winter over en zoeken een warmer oord zoals Spanje om de miezerige Nederlandse wintermaanden te overbruggen. Wij doen het liever andersom. Misschien heeft het iets te maken met de slechte winter van het afgelopen jaar of het feit dat de Hollandse zomer wederom tegenviel, maar ik kan niet wachten om na de Europese winter de winter op het zuidelijk halfrond in te duiken. Zes jaar geleden was Timo al een winterseizoen in Nieuw-Zeeland om mee te doen met verschillende freeride-wedstrijden en vorig jaar was Argentinië aan de beurt. We hoeven dus niet lang na te denken als SNOW vraagt of we dit jaar weer naar Nieuw-Zeeland willen om te ‘overzomeren’. Een paar maanden later en een hoop geregel verder sta ik bepakt met skispullen op Schiphol. Het is eind augustus en de meeste reizigers maken zich op voor een zomervakantie naar de zon. Ik krijg dan ook enkele niet-begrijpende blikken toegeworpen als mensen me zien sjouwen met ski’s en winterjassen. Het is een flink stuk vliegen naar de andere kant van de wereld. De reis van Amsterdam naar Auckland duurt ruim een etmaal, dus ik heb me voorbereid op een lange zit. De meeste vluchten naar Nieuw-Zeeland gaan ‘rechtsom’ met een tussenstop in Hong Kong, maar onze vlucht met Air New Zealand vertrekt vanaf Londen en gaat ‘linksom’ met een tussenstop in Los Angeles. Tijdens de tussenstop kan onze bagage gewoon aan boord blijven en hebben we verder geen gedoe bij de beruchte Amerikaanse douane, dus na een uurtje in de goedverzorgde transit-lounge kunnen we het vliegtuig weer in voor deel twee van de grote oversteek. De reis is erg comfortabel. Het eten is verrassend lekker en ook de service is erg goed. Het blijft natuurlijk een eind vliegen, maar ik heb goed gezelschap in de vorm van snowboardster Irene Bauer en fotograaf Edo Jongerius, en als ik genoeg heb van hen schakel ik over op een van de vele films van mijn personal entertainment system. Vroeg in de ochtend komen we aan op de luchthaven van Auckland. We slapen een paar uurtjes voor we de stad in gaan om een beetje te shoppen en de eerste indrukken van het Noordereiland op te doen. De volgende dag moeten we alweer vertrekken en gaan terug naar het vliegveld voor een binnenlandse vlucht naar Taupo. De dame die ons incheckt kijkt een beetje moeilijk als ze alle bagage ziet. Er passen nog geen twintig passagiers in het kleine toestelletje waarmee we naar Taupo vliegen en het is dan ook nog maar de vraag of de ‘kofferbak’ groot genoeg is voor al onze ski- en snowboardtassen, reistassen en fotoapparatuur. Gelukkig meldt de piloot ons even later dat alles keurig is opgeborgen, dus we kunnen met een gerust hart door naar onze volgende bestemming. Vanuit het vliegtuig is het alsof het vulkanische landschap in de buurt van Taupo in de fik staat, want overal zien we ‘rokende’ bossen. Het blijken de vele thermale bronnen te zijn, waar de regio om bekend staat. Na aankomst in Taupo rijden we door naar Whakapapa, dat aan de voet ligt van vulkaan Mount Ruapehu. Aan de andere kant van de vulkaan ligt het dorpje Okahune. De skigebieden van deze twee dorpjes liggen op Mount Ruapehu en zijn de grootste gebieden van Nieuw-Zeeland. Mount Ruapehu is een actieve vulkaan. Zo’n beetje elke tien jaar vindt er een uitbarsting plaats, waarbij grote hoeveelheden modder uit het kratermeer omhoog worden geduwd en de warme modderstromen langs de berghellingen van het skigebied naar beneden glijden. Een paar maanden voor ons bezoek aan Nieuw-Zeeland heeft er net zo’n uitbarsting plaatsgevonden, dus we hoeven ons voorlopig even geen zorgen te maken. Vanaf Mount Ruapehu hebben we een mooi uitzicht over het vulkanische landschap van het Tongariro National Park, dat als decor gebruikt is voor de Lord of de Rings-films. Zo is vulkaan Ngauruhoe bijvoorbeeld in de films te zien als Mount Doom.
Linkerpagina: Typerend voor Nieuw-Zeeland is het bijzondere landschap. Vanaf deze afdaling in Treble Cone zijn -net als in de rest van Nieuw-Zeeland- blauw, wit en groen de kleuren die het winterbeeld bepalen.
Linksonder: De reis naar Nieuw-Zeeland duurt ruim een etmaal, maar met keus uit honderden films en ander vermaak op het personal entertainment system is de vlucht met Air New Zealand goed te doen.
Rechtsonder: Het skigebied van Tukino Ski Club is alleen maar te bereiken met een 4x4, en zelfs dan kost het moeite om door de beekjes en over lavastenen te rijden. Onderweg vertelt gids Hans ons meer over het vulkanische landschap van het Tongariro National Park, wat ooit diende als decor van de bekende Lord of the Rings-trilogie.
Snow/XX
“ Nieuw-Zeeland is vrijheid en avontuur, ook op ski’s.”
XX
/Snow
Door de bijzondere omgeving is skiën en snowboarden op Mount Ruapehu al een belevenis op zich, maar sinds het afgelopen winterseizoen worden er op Mount Ruapehu ook off-piste tours georganiseerd waarbij je met een gids naar de krater van de vulkaan kan klimmen en zelfs in een iglo kan overnachten. Op de dag dat wij vanuit het skigebied van Whakapapa naar de krater willen klimmen is het weer erg wisselvallig. We twijfelen even of het wel zo verstandig is om de tocht te maken, maar we besluiten het erop te wagen. Na een tussenstop in de iglo klimmen we verder naar de top. We hebben even helder zicht, maar eenmaal aangekomen bij de rand van de krater is de mist weer binnen komen waaien. We lopen letterlijk op het randje van de krater, maar zien geen hand voor ogen. Het stormt, sneeuwt en alles om ons heen is wit. We schuilen even in de hut die wordt gebruikt om de vulkanische activiteit te meten, maar besluiten even later terug te keren naar het dal want het ziet ernaar uit dat het weer alleen maar slechter wordt. Gids Mike weet ons veilig naar beneden te loodsen, waar we ons in het bergrestaurant kunnen opwarmen. Een dag later is het de bedoeling dat we vanuit Okahune het andere skigebied, Turoa, gaan verkennen. Helaas stormt het nog steeds behoorlijk en zijn alle liften dicht. Gids Hans bedenkt een goed alternatief. Hij laat ons wat meer zien van het Tongariro National Park en we rijden om Mount Ruapehu heen naar de iets wildere kant van de vulkaan. Na een hobbelige rit over een met lavasteen bezaaid landschap komen we aan bij de Tukino Club Fields, een klein skigebiedje dat eigendom is van de Tukino Ski Club. Het gebied is alleen te bereiken met een 4WD en zelfs dan kost het moeite om door de beekjes en over de lavastenen te rijden. Ook hier waait het behoorlijk, maar speciaal voor ons willen ze één van de twee liften wel aanzetten. Hoewel we als doorgewinterde sneeuwreizigers al heel wat liften gezien hebben, blijken de notenkrakerliften van de Tukino Ski Club van een heel ander kaliber te zijn. Aangedreven door een dieselmotor gaat een touwliftje met een flinke snelheid omhoog. Ik krijg een riem om mijn middel gebonden, waaraan een soort notenkraker hangt. Het is de bedoeling dat ik het touw vastpak en daar zo snel mogelijk de notenkraker aan vastklem, daarna moet ik de notenkraker stevig vast blijven houden terwijl ik achterover in mijn riem kan leunen. Het klinkt misschien niet zo ingewikkeld, maar het blijkt een hele kunst te zijn om de notenkraker goed om het touw te klemmen, zonder dat mijn vingers of handschoenen ertussen zitten. Dat is wel van levensbelang voor mijn vingers, want het touw wordt omhoog gehouden door een aantal katrollen en als mijn vingers tussen het touw en de katrol komen, mag ik blij zijn als ze er nog aanzitten als ik boven kom. Ook Edo en Irene met hun snowboards lijden onder de notenkrakerstress, maar gelukkig zitten al onze vingers er nog aan als we na een stormachtige ochtend in de sneeuw van Tukino weer vertrekken. Inmiddels is de storm in het skigebied van Turoa wat gaan liggen en we zijn net op tijd om een paar mooie runs te maken, die ons verblijf op het Noordereiland afsluiten. Tijd om over te steken naar het Zuidereiland: met een tussenstop in Christchurch zullen we doorvliegen naar Wanaka, het meest laidback skidorp van Nieuw-Zeeland. In Christchurch blijkt dat het vliegtuigje dat ons naar Wanaka moet brengen nog kleiner is dan het voorgaande en dat onze grote tassen er dit keer écht niet in passen. Zonder veel moeite worden we overgeboekt op een groter vliegtuig dat naar Queenstown vliegt, een uurtje rijden bij Wanaka vandaan. Ook op het Zuidereiland waait het behoorlijk en dit zorgt, ook al is er geen wolkje aan de lucht, voor de beruchte stevige turbulentie boven de bergen van Queenstown. Niet alle passagiers kunnen de gratis achtbaanrit waarderen, maar wij proberen ons te concentreren op het mooie uitzicht op de Southern Alps maar zijn uiteindelijk blij dat de piloten ons veilig aan de grond zetten. De huurauto staat al te wachten en we rijden meteen door naar het skigebied van Cardrona, dat aan de weg naar Wanaka ligt. Onderaan de berg staat een van de oudste hotels van Nieuw-Zeeland, volledig in Wild West sfeer. Het is het Cardrona Hotel, waar wij een paar
Linksonder: Als doorgewinterde wintersporters hebben we al heel wat gezien, maar de notenkrakerliften op de privépistes van de Tukino Ski Club zijn van een heel ander kaliber. De lift omhoog nemen is nog een heel avontuur! Rechtsonder: Huizen in Nieuw-Zeeland zijn vooral tochtig en koud en centrale verwarming kennen ze nauwelijks. De openhaard is onmisbaar en maakt in dit geval de ‘goudzoeker-uitstraling’ van de lounge van het Cardrona Hotel helemaal compleet. Linkerpagina: Neustift of Nieuw-Zeeland, wie met freeskier Timo Hermeler op reis gaat wordt telkens weer verrast door de skills van dit Nederlandse skitalent.
Snow/XX
“Met een helikopter vliegen we de verlaten bergen achter Treble Cone in, waar we getrakteerd worden op onverspoorde poedervelden.”
XX
/Snow
nachten zullen doorbrengen. Net als bij elk skigebied in Nieuw-Zeeland is de toegangsweg naar het Cardrona skigebied onverhard, steil en hobbelig. De liftpassen hebben we vanuit Nederland al geregeld, dus we kunnen snel omhoog. Cardrona is een compleet gebied met een goed funpark en mooi terrein, waar ook nog eens veel evenementen worden georganiseerd. Tijdens mijn eerste verblijf in NieuwZeeland heb ik hier heel wat wedstrijden geskied en ook nu is er weer een evenement aan de gang. We zijn nog geen vijf minuten in Cardrona of we komen het Nederlandse snowboardteam tegen, dat naar Nieuw-Zeeland is afgereisd voor de World Cup Halfpipe. ’s Middags worden we in Wanaka verwacht bij het kantoor van de backcountry gidsen, want voor de volgende dag staat er een tour door de poederhellingen van Treble Cone gepland. Helaas gooit de storm wederom roet in het eten, want tijdens de briefing blijkt dat de weersvoorspelling niet al te best is en de gidsen het niet aandurven om ons met slecht weer mee omhoog te nemen. We worden wakker in Wanaka terwijl de regen tegen het raam plenst. De weersvoorspelling is uitgekomen, maar we laten ons niet zo makkelijk kennen. Op eigen houtje gaan we naar Treble Cone en terwijl we over de weg omhoog hobbelen, verandert de regen langzaam in natte sneeuw. De liften zijn net open gegaan en er ligt zelfs een vers laagje natte kleddersneeuw, niet slecht voor een dag die eigenlijk al afgeschreven was. Treble Cone is het grootse skigebied van het Zuidereiland en staat vooral bekend om zijn goede off-piste mogelijkheden en het ‘ansichtkaartuitzicht’. Om de onverharde weg naar het gebied te omzeilen, wil men in de toekomst een gondel bouwen die je direct naar het gebied brengt. Dat mag ook wel, want met ruim € 53,- voor een dagpas is het een van de duurste gebieden ter wereld. Overal in het gebied vliegen Kea’s rond, een soort groene Nieuw-Zeelandse sneeuwpapegaaien. Ze geven een leuk exotisch sfeertje aan een skidag in Treble Cone, maar je mag hopen dat de ruitenwissers en deurrubbers nog aan je auto zitten als je terugkomt van een dag skiën. De beschermde Kea’s staan er namelijk om bekend dat ze zorgvuldig alle rubbers van je auto lospeuteren. Met onze vingers gekruist rijden we terug naar Wanaka, want er staat alweer een briefing op het programma, dit keer voor de helidrop die de volgende dag moet plaatsvinden. Het lijkt erop dat de weergoden ons eindelijk goedgezind zijn, want de dag van de helidrop is de enige mooie dag van de week. Vanuit Wanaka rijden we voorbij het skigebied van Treble Cone de (bijna) onbewoonde wereld in, de enige levende wezens die we tegenkomen zijn duizenden herten en schapen. Bij een boerderij in de middle of nowhere is de vliegbasis van de Harris Helicompany. Na uitleg van enkele veiligheidsprocedures stijgen we op en vliegen de verlaten bergen achter Treble Cone in. Met het slechte weer van de afgelopen dagen is er bovenin de bergen ook een verse laag sneeuw gevallen, dus we worden getrakteerd op lange onverspoorde poederhellingen. We moeten een beetje oppassen welke hellingen we uitkiezen, omdat met de sneeuwval ook het lawinegevaar is gestegen, maar we vinden een mooie berg die voldoende steil is en goede mogelijkheden heeft voor cliff drops. Na drie helidrops worden we nog een vierde keer boven afgezet om het af te leren. Inmiddels wordt het weer alweer slechter, dus beneden aangekomen worden we snel door de heli opgepikt om terug te keren naar de vliegbasis. Na een welverdiend Wanaka-skibiertje maken we ons op voor het laatste skigebied dat we aandoen. De volgende dag vertrekken we naar Snowpark, een nieuw gebiedje dat is opgezet door de voormalige eigenaren van het Cardrona skigebied. Snowpark, de naam zegt het al, is één groot funpark. Er is maar één stoeltjeslift, maar er zijn twee halfpipes, ontelbare kickers en rails. Ik vermaak me goed in Snowpark, eigenlijk is het niks meer dan een grote speeltuin voor volwassen kinderen. Na een paar rondjes door het park gemaakt te hebben, beginnen steeds meer locaties me bekend voor te komen. Achteraf gezien geen wonder, want ik kan geen freestyle georiënteerd ski- of snowboardblad openslaan zonder foto’s tegen te komen die in Snowpark zijn geschoten. Vrijwel alle grote ski- en snowboardmerken zijn hier voor hun fotoshoot al naartoe geweest.
Linkerpagina: Poederbocht Timo Hermeler tijdens een helidrop in Treble Cone, het grootste skigebied van het Zuidereiland. Deze pagina: Het Cardrona Hotel, op de weg naar Wanaka, is één van de oudste hotels van NieuwZeeland. Typerend ook voor Nieuw-Zeeland is het gebrek aan sneeuw onderaan de berg.
Snow/XX
“ Nieuw-Zeeland is vrijheid en avontuur, ook op ski’s.”
Voor de grote uitsmijter van onze tijd in Nieuw-Zeeland gaan we naar Queenstown. Deze stad is de hoofdstad van alle adrenalinesporten en het is eigenlijk not done om de regio én Nieuw-Zeeland te verlaten zonder onze zenuwen stevig op de proef te hebben gesteld. We gaan voor de skydive. Op vijf kilometer hoogte zweef ik boven het skigebied van de Remarkables, en zie ik prachtige meren en hordes schapen. Dit is het ultieme gevoel van vrijheid en avontuur, dat zo kenmerkend is voor NieuwZeeland. Natuurlijk is de poeder in Canada zachter en zijn de gebieden in Europa groter en moderner, maar skiën in Nieuw-Zeeland is puur, relaxed en geeft je een écht gevoel van vrijheid.
De reis naar Nieuw-Zeeland is mede mogelijk gemaakt door:
Tourism New Zealand: www.newzealand.com Air New Zealand: www.airnewzealand.com Barts: www.barts.eu Peak Performance: www.peakperformance.com Adidas Eyewear: www.adidas.com/eyewear Salomon: www.salomonsports.com
XX
/Snow
Links: Timo Hermeler vermaakt zich zo te zien kostelijk in Snowpark, het skigebied dat eigenlijk één groot funpark is. Een soort speeltuin voor volwassen kinderen.
Rechts: Bij een boerderij in de middle of nowhere is de vliegbasis van Harris Helicompany, waar we ons laten oppikken voor een helidrop.
