road story
22 SNOWBOARDERMAG#3_10/11
Tekst: Tekst: Irene Bauer. Beeld: Edoart.nl
road story
Vermomd als skiërs op weg naar de Vordere Rendlspitze.
SNOWBOARDERMAG#3_10/11 23
ROAD STORY
Nog even kort (op het droge) de instructies doornemen.
Waarom zou je in vredesnaam omhoog lopen als er liften zijn? Nou, om de mooiste stukjes sneeuw te bereiken. “No pain, no game”, zeg maar. Toch is dat hiken nogal een vermoeiende bezigheid. Het dubieuze eraan is dat je boven aangekomen vaak zulke vermoeide benen hebt, dat je bijna niet meer kan genieten van die onverspoorde poedersneeuw die je met bloed, zweet en tranen najaagde. Toch blijft het een kwestie van verstand op nul en gáán. Doorbijten als je voor de zoveelste keer tot je heupen in de sneeuw wegzakt en vooral blijven geloven in die mooie poederflank die geduldig wacht. Sneeuwschoenen uitproberen tot je er met veel gevloek achter komt, dat ook dát verre van ideaal is en je na al dat gezwoeg vlak onder de top wordt ingehaald door een clubje toerskiërs, die met hun latten een stuk sneller omhoog lopen. Het leven van een freerider gaat niet over rozen. Tot een ingenieuze ziel het splitboard schiep en daarmee een soort duivels dilemma. Een board dat je in tweeën splitst, zodat je met twee ski’s aan je voeten omhoog kan lopen en waarvan je weer een snowboard maakt, zodra je de top hebt bereikt. Een beetje dubbel dus, je moet je immers vermommen als skiër om tot de voordelen te komen, maar het is wel een sterk staaltje ‘best of both’. Geen gesleep met spullen op je rug en niet meer eindeloos wegzakken en uitglijden. Als ik de voordelen zo op papier zie, wil ik deze dubieuze vriend best het voordeel van de twijfel geven en ’m aan een serieuze test onderwerpen. Ik vind medestanders in winterbuurman Bas Elhorst, Frederik van den Bossche aka ‘de Witte’ en fotograaf Edo Jungerius. Atomic is zo aardig om ons een stapeltje van hun Poacher Renu splitboards uit te lenen en we vinden een mooie locatie in St. Anton am Arlberg, van waaruit we zullen vertrekken. We plannen onze trip op 22 maart en besluiten, met het oog op mogelijk lawinegevaar, ook local Christian Schnabel mee te nemen. Vanaf het skigebied van Rendl zullen we een backcountry-route volgen, die ons naar de Darmstädterhütte brengt, die achter in het gebied ligt. Het eerste stuk worden we omhoog geholpen door de nieuwe Rendl gondel, maar daarna moeten we het toch echt op eigen kracht doen. Ook bij de Darmstädterhütte zal ons geen warme ontvangst wachten. Die hut is namelijk dicht, daar komt ’s winters helemaal niemand. Gelukkig is er een ‘Winterraum’ dat in de winter niet op slot gaat, zodat verdwaalde toerskiërs een onderkomen hebben. We hoeven ons dus geen zorgen te maken over het gebrek aan een dak boven ons hoofd, maar op een lekker bordje Kaiserschmarren of een warme douche hoeven we niet te rekenen. Het enige wat daar ligt zijn veldbedden en paardendekens. Een goede voorbereiding is het halve werk en dus plannen we eerst een materiaalmiddagje om uit te vogelen hoe we die boards precies in en uit elkaar moeten halen. Niets is zo zuur als wanneer je er boven aan de berg achter komt, dat je niet weet hoe je de boel weer in elkaar krijgt. Dat blijkt nog best lastig. Het hele systeem is een verzameling van pinnen, palletjes en klemmetjes en het duurt even voordat we weten wat welke kant op moet, om wat te bewerkstelligen. Twee uur en een paar pizza’s verder zijn we goed getraind en hebben we vertrouwen in de zaak. Toch blijft het nog even spannend of we de volgende dag onze toer kunnen gaan maken. Het is de afgelopen dagen flink warm geweest en daarnaast heeft het ook nog eens geregend. Het is zelfs ’s nachts te warm om op te vriezen, dus het hele sneeuwdek is doorweekt.
24 SNOWBOARDERMAG#3_10/11
Uitzicht op de vallei waar zich de Darmstädterhütte bevindt.
road story
Frederik van den Bossche test zijn splitboard uit met een indy nosebone.
SNOWBOARDERMAG#3_10/11 25
ROAD STORY
26 SNOWBOARDERMAG#3_10/11
Bas Elhorst verbruikt zijn laatste restje hike energie met een mute van de de Roßfallhütte.
road story
Hiken zonder een stuk schinkenspeck in je backpack is not done.
Door al die nattigheid zijn er de afgelopen dagen heel wat natte sneeuwlawines naar beneden gekomen en dus houden we het lawinegevaar nauwlettend in de gaten. Onze route naar de Darmstädterhütte loopt door een dal met aan weerszijden hellingen waar lawines naar beneden kunnen komen. Het is dus niet bepaald een plaats waar je je graag ophoudt in een lawinegevaarlijke situatie, je kan namelijk geen kant op als er iets misgaat. We spreken met elkaar af dat we de volgende ochtend kijken hoe de vlag erbij hangt, bij Lawinestufe 3 gaan we ervoor, bij 4 blazen we de boel af. Als enige vrouw in de groep heb ik de duidelijke taak om voor het diner op de berg te zorgen, dus ik duik nog even de keuken in om een flinke pastasalade in elkaar te draaien. De volgende ochtend vroeg heb ik Bas aan de telefoon, het is Stufe 4 voor de hele dag. Duidelijke zaak dus, we gaan niet. We gebruiken de dag om alvast een beetje warm te rijden op de splitboards. Het is even wennen, een ander board met minder torsiestijfheid en andere bindingen, maar het rijdt prima. Zeker als je bedenkt dat je hier vooral verse, dikke poeder mee moet rijden. We oefenen ook nog even met het in en uit elkaar halen van de plank, wat wel iets lastiger is met koude vingers en een hoop sneeuw tussen bindingen en board. We plakken de vellen -
Frederik laat zich bijna verleiden tot de dark side.
een soort langgerekte schuurpapiervellen - onder onze nieuw geboren ski’s, zodat we niet wegglijden bij het omhooglopen. Ik krijg even visioenen van bandana’s, gletsjerbrillen en strakke toerskibroeken, maar dit systeem werkt verdomd goed, dus wat kan mij het schelen! Onze hoop is gevestigd op de volgende dag. De afspraak is hetzelfde: bij Stufe 3 gaan we, bij 4 blijven we thuis. Weer pak ik mijn tas in voor de volgende dag. Eten, drinken, slaapzak, kaarsjes, wc-papier, een droog T-shirtje en de vaste lawine-uitrusting. Voor de zekerheid ook een flesje wodka, zo vaak zit ik niet met vier mannen in een verlaten berghut, het moet wel een beetje gezellig worden. De volgende ochtend blijkt het lawinegevaar op Stufe 3 te staan, tijd voor actie dus. Weer nemen we de nieuwe gondel omhoog, het gebied van Rendl in. Daar gaan we helemaal naar boven, lopen een stukje naar de zijkant en nemen vanaf daar de off-piste afdaling richting de verderop gelegen stuwdam. Het was de afgelopen nacht weer iets kouder en er ligt een dikke korst op het sneeuwdek. Toch is de bodem al zo warm, dat de onderste sneeuwlagen niet bevroren zijn. Door dit proces van opvriezen en weer ontdooien zit er ook nog eens een luchtlaag tussen de sneeuwlagen. Met die loeizware tas op mijn rug
SNOWBOARDERMAG#3_10/11 27
ROAD STORY
Zolang er geen poeder ligt, kun je beter aan je freestyle skills werken. Bas Elhorst, handplant in het slushy dal.
blijf ik door de sneeuwkorst heen zakken. Het enige wat helpt is flink het gas erop houden, maar dat is nog niet zo makkelijk op de route die we volgen. Voor ik het weet graaft mijn board zich weer in en lig ik muurvast een halve meter onder de sneeuw. Dit is niet grappig. Met moeite krabbel ik de sneeuw uit om vijftig meter verder weer vast te zitten. Niet echt goed voor het snowboardplezier, helemaal als je bedenkt dat je je niet snel uit de voeten kan maken als er iets gebeurt. Ik begin het somber in te zien. Onder aan de afdaling komen we uit op de route die we moeten volgen om bij de Darmstädterhütte uit te komen. Een mooi moment voor goed overleg. Gelukkig delen de mannen mijn ‘unheimische’ gevoel en denken erover de tocht alsnog af te blazen. Nu is de situatie nog redelijk te overzien, maar als het in de middag nog warmer wordt, kan de lawinesituatie verergeren en zitten wij vast in een onbemande berghut in the middle of nowhere. We zien het niet zitten om verder te gaan. Jammer, maar zo is het nu eenmaal in de echte bergen. Soms moet je nee durven zeggen tegen een situatie, ook al betekent dit dat de shoot niet doorgaat. Het ziet er namelijk naar uit dat de sneeuwsituatie de komende dagen alleen maar slechter wordt en we hebben de splitboards tot vandaag te leen. Iedereen is het echter eens met het besluit. Nu moeten we de andere kant op door het dal om weer uit te komen in het skigebied. Zo’n 150 meter verderop ligt de Roßfallhütte.
28 SNOWBOARDERMAG#3_10/11
road story
We hebben geen zin om de boards weer helemaal uit elkaar te halen en proberen het afstandje lopend af te leggen. Ook daar is geen beginnen aan. We zakken bij elke stap tot onze knieën door de sneeuwlaag. Na een kwartier aanklooien besluit ik toch mijn ski’s weer in elkaar te puzzelen en dan ben ik er in no-time. De Roßfallhütte blijkt een mooie locatie om de freestyle-eigenschappen van de splitboards te testen; Bas springt dan ook met alle liefde van het dak af om dat uit te proberen. We toeren nog een klein stukje verder om weer uit te komen bij de liften en bouwen de boel voor de laatste keer weer om. Een beetje teleurgesteld ben ik wel, net nu ik handig begin te worden met dat board is het avontuur al weer voorbij. We sluiten af in skitoerstijl met een stukje spek op de rotsen. We hebben geboard, getoerd, een boel gesleuteld en de boards zijn getest. Nu alleen nog wachten op een volgende goede gelegenheid en veel sneeuw en ik sta in no-time boven op de berg.
Tip van de locals Pak de nieuwe Rendl gondel omhoog en board naar de Riffel I stoeltjeslift. Neem boven aangekomen gelijk de Riffel II lift waarna je - als je naar het dal kijkt - uiterst links houdend de bergwand traverseert richting de Roßfall vallei. Vanaf hier heb je een prachtige freeride-route recht omlaag richting de Roßfallhütte. Vanaf de hut board je rechts over het wandelpad terug de Moostal vallei in, totdat je bij een kruising komt. Pak het rechterpad omhoog, waarna je onder aan de Maaßlift uitkomt. Van hieruit ben je terug op de piste.
Info Hoogste piek: 2811 meter Pistes: 280 km Liften: 90 Afstand Utrecht: 877 km Dagpas: € 44.50 6-Daagse pas: € 212.www.stantonamarlberg.com www.luxalpinae.at
Een splitboard is in feite een snowboard dat uit twee helften bestaat. Deze twee helften zitten middels schuifjes aan elkaar vast. Los vormen ze twee ski’s waarmee je makkelijk tegen een berg omhoog kan hiken. De bindingen worden in de lengterichting op de latten geplaatst en werken volgens het tourskisysteem. Boven aangekomen zet je de ski’s weer in elkaar en board je omlaag. Hierdoor hoef je op de weg omhoog geen zwaar snowboard op je rug te dragen en omlaag geen sneeuwschoenen. Het enige wat je mee moet nemen zijn de twee stijgvellen die grip verlenen tijden het omhoog hiken. De Atomic Poacher Premium Renu (€ 999.99) maakt gebruik van een ingenieus kliksysteem, waarbij geen gereedschap nodig is. Een ander veel gezien splitboard bindingsysteem is Voile, dat op zelf gefabriceerde splitboards kan worden geschroefd. Voor meer info check www.atomicsnowboarding.com en www.splitboard.com
SNOWBOARDERMAG#3_10/11 29
