Scheutnieuws
België-Belgique P.B. Brussel X 1/2619
Missiehuis van Scheut
Ninoofsesteenweg 548 • 1070 Brussel • tel. 02 526 14 00 • fax 02 521 21 63 Administratie en Redactie :
[email protected] • www.scheut.be Tweemaandelijks – 43ste jaargang Nr. 5 – september - oktober 2013 - Afgiftekantoor Brussel X
Missionaris in Europa Na een 30-tal jaren missionaris geweest te zijn in Kongo, werd Jacques Brisbois (° Courcelles, Henegouwen 1932) teruggeroepen naar eigen land voor een dienst binnen de Congregatie. Nadien werkte hij drie jaar in de parochiepastoraal. Maar in 2001 vroeg hij om vrij te zijn van parochiedienst om missionaris te zijn op een andere manier in een volkse buurt van de stad Luik. Hieronder zijn getuigenis. Het is nu wel duidelijk voor iedereen, onze Kerk hier in het westen zit in een zware crisis. In vroegere jaren werd het geloof doorgegeven in de familiekring en door de algemene sfeer in onze christelijke samenleving. Iedereen was christen. Christen zijn was ook niet zo moeilijk. Drie dingen moesten wij doen: een zeker aantal waarheden geloven, Gods geboden onderhouden en de sacramenten ontvangen. Als je dit deed, ging je, na de dood, regelrecht de hemel in. En dat was het. Maar nu in onze moderne, geseculariseerde wereld is het allemaal veranderd. In de familie wordt het geloof niet meer per se doorgegeven, en zeker niet door onze maatschappij. Daarbij hebben vele mensen afstand genomen van de christelijke praktijken omdat ze niet meer beantwoorden aan hun bekommernissen. Nee, in onze dagen wil de mens vrij zijn. Elk leeft zijn eigen leven en kan kiezen tussen vele mogelijkheden ook buiten het christendom: Boeddhisme, Islam, of helemaal zonder God. Ieder moet maar zien hoe hij gelukkig en zinvol kan leven. En laat de anderen dan ook gerust, laat ze hun eigen leven leiden. Ieder voor zich.
Zo hebben sommige mensen echt gekozen voor het christendom dat voor hen niet eerst over een aantal waarheden en plichten gaat, maar wel over een overtuiging die heel hun leven kleur en zin geeft. Dat zijn de NIEUWE CHRISTENEN in onze hedendaagse Europese cultuur. In het spoor van abbé Pierre, Moeder Teresa, Pater Damiaan, laten zij zich rechtstreeks of onrechtstreeks inspireren door de persoon en de boodschap van Jezus Christus. Samen met gelijkgezinden strijden zij tegen onrechtvaardigheid, armoede en vereenzaming. Zo denk ik aan die vele mensen rondom mij in allerlei diensten voor minderbedeelden: bewonderenswaardige jongeren en families met wie ik samenwerk. Zij gaan misschien niet regelmatig naar de kerk, maar volgens mij zijn dat de heiligen van onze tijd. Zij zijn bijzonder hartelijk in de omgang met iedereen, bezorgd voor de unieke waarde van elke persoon, ook de allerarmste – zoals Jezus van Nazareth. En dan stelt zich de dringende vraag aan de verantwoordelijken in de Kerk: moeten wij die zoekers naar God, naar meer leven, alleen laten op hun zoektocht? Hebben wij niets met hen te delen? Ik meen dat wij dicht bij die mensen moeten staan, in naam van Jezus Christus, en met hen mee op stap gaan, met heel onze inzet. Maar ik heb, eerlijk gezegd, de indruk dat onze Kerk het heel moeilijk heeft om de nieuwe evangelisatie te ontdekken en een andere aanwezigheid in de wereld te zoeken naast de gewone pastoraal, gebaseerd op de parochie en de sacramenten. Ik meen dat wij een heel andere weg moeten gaan. Het komt er niet meer op aan de mensen aan te trekken, te overhalen om te gaan denken zoals wij, ons aanbod - sacramenten en christelijk leven - zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Maar wel: naar de anderen toegaan, gelovigen en ongelovigen. De mensen rondom mij weten allemaal dat ik priester ben en dat ik missionaris was in Kongo. Maar dat wil niet zeggen dat ik in alles de leiding moet hebben. Wij moeten leren luisteren naar anderen en trachten hen te begrijpen en naar Scheutnieuws september - oktober 2013
1
waarde te schatten, met hen op weg gaan in hun zoektocht naar vrede, geluk, verzoening, liefde, hoop,… Ik zou het met dit beeld willen zeggen. Het volstaat niet meer om ons oude huis aan te passen - herstructurering van parochies, meer levendige liturgieën, interactieve catechese en PowerPoint - wij moeten verhuizen: onze aandacht moet gaan naar kleine groepen waar christenen en andersdenkenden samenkomen, met elkaar hun betrachtingen delen en zich samen inzetten voor een menswaardiger wereld. En ik denk dat het daar is dat CICM een belangrijke bijdrage kan leveren: geen gaatjes stoppen, maar nieuwe vormen ontdekken om priester en missionaris te zijn. Als missionaris Scheutist tracht ik mijn inzet een dubbele karakteristiek te geven. Aan de ene kant, openstaan voor de anderen die verschillen van mij en aan de andere kant, een prioritaire aandacht voor de armen, de marginalen. Zo voel ik mij als missionaris gezonden naar degenen “die veraf zijn”, niet meer in geografische zin (China of
Afrika), maar op menselijk vlak: bij hen die “veraf” staan van ons, ofwel omdat hun waarden door ons niet goed verstaan en aanvaard worden, ofwel omdat zij zich opzij gezet voelen door onze weldenkende wereld. Wij moeten naar die groepen van vrijwilligers en sociale werkers gaan die zich inzetten voor de minstbedeelden in onze maatschappij, meegaan met die “nieuwe christenen” om met hen wat meer menswaardigheid te brengen waar het ook zij. Daar wordt misschien niet expliciet over God gesproken, maar onze woorden en houdingen trachten een echo te zijn van het Evangelie. Hier is er misschien geen sprake van parochie noch van Rijk Gods, maar eerder van een groep mensen die zich inzetten voor een rechtvaardiger maatschappij, meer in overeenstemming met Gods plan voor onze wereld. Daaraan werk ik mee, in naam van Jezus Christus, de profeet van Nazareth, Gods Zoon. Daarover moet het gaan in de nieuwe evangelisatie. Dat is echt missiewerk, werk voor ons, Scheutisten.
Jacques Brisbois, cicm
Mijn missie-avontuur onder de jonge Japanners vervult mijn levensdroom!
Honoré Kabundi (° Bunkonde, Kongo 1979)
geen nood hebben aan God. Daarbij had ik al aanstonds aangevoeld, als kersverse missionaris, dat ik creatief zou moeten zijn en dat ik zou moeten uitzoeken wat een missionaris zou kunnen betekenen in deze omgeving. Gedurende anderhalf jaar, tijdens mijn taalstudie, heb ik eerst en vooral willen leven als een “anonieme missionaris in de straat”. Ik maakte geen gebruik van mijn status als religieus, noch op de taalschool noch in de clubs die ik bezocht. Ik wou gewoon mens zijn tussen de jonge Japanners. Ik kende de taal nog niet goed, maar gebruikte elke gelegenheid om hen te ontmoeten in zwemclubs, wandelclubs of andere jeugdclubs. Ik moet eerlijk bekennen dat die ontmoetingen mij veel hebben geholpen om mij thuis te voelen in de Japanse cultuur. Deze jongeren hebben mij het Evangelie beter doen begrijpen en mij inzichten gegeven voor mijn verder missieleven in Japan.
Jeugdpastoraal Honoré Kabundi met zijn bisschop
Toen ik voor het eerst in Japan aankwam, ik was toen 27, was ik vol enthousiasme voor de missie, maar ik wist toen nog niet goed wat ik er eigenlijk van moest verwachten. Mijn keuze voor Japan was gemotiveerd door mijn verlangen om het Evangelie te verkondigen en een getuigenis te geven van het christelijke leven bij niet-christenen. Toen ik ter plaatse was in dit land, 6 maal kleiner dan mijn eigen Kongo, had ik de indruk op een groot missieveld te zijn aangekomen, waar alles nog moest beginnen. Missionaire integratie
Gedurende mijn vormingsjaren heb ik veel tijd gehad om na te denken over wat “missionaris-zijn” vandaag eigenlijk betekent. In mijn eigen land heb ik veel missionarissen ontmoet die nogal indruk maakten op mij en ik heb hun inzet voor het missiewerk mogen bewonderen. In het begin was ik aangetrokken door dat beeld van de missionaris in Afrika, maar ik heb mijn bevindingen moeten herzien want men wordt missionaris in de voetsporen van Jezus, in een bepaalde context van tijd en plaats. Geboren en getogen in een gelovig katholiek gezin, werd ik bij mijn aankomst in Japan sterk getroffen door de onverschilligheid op religieus gebied. Men vermijdt te spreken over godsdienst in het dagelijks leven, en als men het erover heeft, dan is dat in heel vage termen en zonder betrekking op het persoonlijk leven. Ik had de indruk dat de Japanners
Eens ik volledig in de pastoraal stond, is mijn voorkeur blijven gaan naar dit apostolaat onder de jongeren omdat ik hun emoties en vragen deel in verband met een maatschappij waar alles draait rond productie en winst. Ik versta hun frustraties in een maatschappij waar de groep primeert op het individu en waar het werk belangrijker is dan de familie. Men zou kunnen zeggen dat “men leeft om te werken”. Hoewel ik geen psycholoog ben, heb ik toch veel kunnen leren in de sessies van ‘Clinical Pastoral Education’. Ik heb er beter leren luisteren naar de problemen van de jongeren, die over het algemeen hun vertrouwen schonken omdat ik hun taal sprak. Zij worden niet allemaal christen, dat niet, maar ik tracht hen een richting te geven in hun leven volgens de christelijke waarden. Onder hen heb ik er enkelen mogen dopen, en die zijn dan medeverantwoordelijk geworden in de jeugdpastoraal in de parochie. Anderen heb ik kunnen helpen toen zij zich van het leven wilden beroven omwille van stress: zij konden hun plaats niet vinden in de maatschappij. Mijn parochie ligt dicht bij een groot treinstation, en zo ontvang ik soms jongeren heel laat op de avond om hen uit de put te helpen. Je moet weten dat er in Japan jaarlijks zo’n 33.000 mensen zich van het leven beroven, en dat gebeurt dikwijls door zich in een station onder een aankomende trein te werpen.
Voorbereiding op de Wereld Jongeren Dagen
Het is omwille van mijn apostolaat bij de jongeren dat ik gevraagd werd door de bisschoppen om deel uit te maken van de groep die de jonge Japanners zou begeleiden op de Scheutnieuws september - oktober 2013
3
Wereld Jongeren Dagen in Rio de Janeiro, Brazilië. Ik mag zeggen dat de voorbereiding goed georganiseerd was op nationaal vlak. De bisschoppenconferentie had een bureau opgericht om het programma op te stellen en de teksten in verband met de WJD te vertalen in het Japans. Wij, de begeleiders, zijn verschillende keren samengekomen om de WJD van Madrid te evalueren en te zien hoe wij best de jongeren konden helpen om een echte bedevaart te maken van deze WJD in Rio. Tijdens onze samenkomsten hebben wij veel gesproken over de problemen die de jongeren ondervinden in de Japanse maatschappij. Wij hebben de deuren geopend voor alle jongeren zonder onderscheid van godsdienst om dit evenement van de WJD mee te maken. Drie keer zijn al de jongeren samengekomen op nationaal vlak, om kennis te maken met elkaar en te spreken over hun verwachtingen. Wat mij het meest getroffen heeft is het feit dat de jongeren vooral gemotiveerd waren door hun zoektocht om een diepere zin te geven aan hun leven, eerder dan door een oppervlakkig enthousiasme om de Paus te ontmoeten. Sommige christenen onder de jongeren dachten aan religieus leven, maar hadden nog geen duidelijke keuze gemaakt. Anderen, nietchristenen, wilden door deze WJD een beter beeld krijgen van de christenen in de wereld. En een meisje dat eraan dacht misschien christen te worden, zei dat ze naar Rio ging om er Jezus te ontmoeten. Maar al deze verwachtingen gingen gepaard met heel veel vragen en onzekerheden: taal, veiligheid, gebrek aan comfort. Rio was echt geen gezellig en goedkoop toerisme voor deze jongeren. Wel veeleer een echte bedevaart om Jezus en veel andere jongeren te ontmoeten op hun zoektocht door het leven. Wij hebben het accent willen leggen op de samenhorigheid van de groep en het loslaten van eigenbelang. Wij hebben ook een lijstje gemaakt van de dingen die wij zouden nodig hebben tijdens ons verblijf in Rio. Daarvoor werd ik afgevaardigd naar Madrid om er de coördinatoren van de groepsgesprekken te ontmoeten. Ik ben ook een week vroeger naar Rio afgereisd om er de komst van de Japanse jongeren voor te bereiden. In Rio heb ik de plaats gezien die voor ons voorzien was in de parochie van het H.Hart. Daar kwamen wij samen voor de catechese en andere activiteiten. De residentie van de aartsbisschop was maar een honderdtal meter verder en daar zou de Paus logeren en het Angelus bidden. De missieweek
heb ik doorgebracht in Nova Iguaçu en ik logeerde toen in ons Provinciaal huis van Scheut. Ik heb sommige dingen samen kunnen doen met de groep jongeren uit Mongolië. Maar dan moest ik vertrekken naar São Paulo om er onze Japanse jongeren op te halen. Onze activiteiten in São Paulo waren georganiseerd door de parochie waar veel geïmmigreerde Japanners wonen. Wij waren er zeer, zeer hartelijk ontvangen.
De Wereld Jongeren Dagen zelf
In groep hebben wij eerst de bezienswaardigheden bezocht in São Paulo en in Aparecida om dan per bus naar Rio te gaan. Wij logeerden bij verschillende Braziliaanse families maar onze activiteiten gingen altijd door in de parochie ofwel op het strand van Copacabana. Het waren echt genadevolle dagen voor de meesten van de jongeren. Een tijd van meditatie en ontmoetingen, een tijd van verzoening met zichzelf en met God. Elke dag hadden wij een groepsgesprek over een onderwerp dat was voorgesteld door de bisschoppen. Met tranen in de ogen soms, hebben de jongeren hun hart kunnen uitspreken over de waarden die zij verlangen na te streven in hun leven. De meesten onder hen hebben erkend dat deze WJD hen van binnenuit omgevormd hebben om naar spirituele waarden te verlangen. En zoals het hoort bij elke bedevaart, werden er ook fysieke inspanningen en offertjes gevraagd. Wij hebben soms vele kilometers te voet afgelegd om andere jeugdgroepen uit Azië of van elders te ontmoeten. En hoewel wij voorafbetaalde tickets hadden voor onze maaltijden in restaurants, toch zijn er dagen geweest dat
wij geen tijd hadden om te gaan eten: er waren altijd lange rijen die stonden aan te schuiven. Maar wij waren niet de enigen die met honger rondliepen, ook andere groepen was soms hetzelfde lot beschoren. Dat versterkt het gevoel van samenhorigheid.
Samen met de Paus
De drie dagen van ontmoetingen met de Paus in Copacabana waren sterk gevoelsgeladen. Meer dan door wat hij zei, heeft Paus Franciscus het hart van de jongeren geraakt door zijn eenvoud en door zijn symbolische daden. Zijn boodschappen aan de jeugd waren eenvoudig en goed aangepast aan het werkelijke leven van de jongeren. Ook zijn humor heeft ons veel deugd gedaan. Zijn belangrijkste boodschap ging over geloof en geloofsoverdracht. “Jezus heeft ons iets veel beter te bieden dan de Wereldbeker” riep hij de jongeren toe. Op een zeer persoonlijke manier heeft hij dan gesproken over de nieuwe wegen die de Kerk zou moeten volgen om de mensen van vandaag aan te spreken. Wij waren met drie miljoen om de gebedswake mee te maken, zaterdagavond op het strand van Copacabana. Toen
de Paus vertrokken was, zijn wij ter plaatse gebleven om de zondagsmis af te wachten. Wij zijn in openlucht blijven slapen in onze slaapzakken op het strand, een onoverzichtelijke menigte jongeren over 4 km strand. Sommigen echter zijn blijven bidden voor hun brandende kaarsen. Deze plaats werd maar op het laatste nippertje gekozen, omwille van de grote massa, en dat gaf een beetje de indruk van gebrek aan organisatie. Maar het was een genadevolle belevenis voor alle jongeren. Te midden van de nacht is één van onze meisjes mij komen vragen haar te willen dopen ter plaatse. Zij was zo geweldig getroffen door de geloofsbelevenis en de moed van zovele pelgrims, die de koude van de nacht en het gebrek aan comfort trotseerden, om te bidden en te waken in afwachting van de mis! De Japanse bisschoppen besloten dezelfde belevenis mee te maken met ons en zijn blijven slapen op het strand tussen de jongeren. Dat was een zeer sterk getuigenis. De jongeren hebben gezegd dat dit een belevenis was die de rest van hun leven zal blijven tekenen. Zij hebben zich nog nooit zo verbonden gevoeld met de clerus en de bisschoppen als nu.
Honoré Kabundi, cicm
Scheutnieuws september - oktober 2013
5
De dood van Scheutist Jozef Raskin in 1943 Jozef Raskin (° Stevoort 1892) was van 1920 tot 1934 werkzaam in China. Heel wat Scheutisten zijn in de loop der jaren een gewelddadige dood gestorven. De meest gekende slachtoffers zijn de zeven Scheutisten die tijdens de boksersopstand in 1900 in China de marteldood stierven. Tachtig jaar later werden er in Guatemala zes vermoord. Weinigen weten wellicht dat Jozef Raskin in 1943 werd onthoofd omwille van zijn verzet en het schuilhouden van Joden tijdens de oorlog. Na zijn priesterwijding op 2 februari 1920 vertrok hij naar Binnen-Mongolië, China, waar hij zich ontpopte tot een groot beheerser van zowel de gesproken als de geschreven Chinese taal. Hij verbleef in de stad Xiwanzi en doceerde er natuurwetenschappen en werd directeur, later inspecteur. Zijn oversten in België zagen in hem de ideale man om aan missieanimatie te doen en zo jongeren te motiveren voor een leven als missionaris. Daarvoor kwam hij in 1934 terug naar België. Met tassen materiaal trok hij naar colleges. Hij wist jongeren te boeien. Gekleed als Chinees Mandarijn danste, zong en goochelde hij. Zijn verhalen over het moeilijke leven in China en de penibele situatie van weeskinderen brachten velen tot nadenken over hun toekomst. Zo zijn er velen die daar hun roeping gevonden hebben. Hij is het ook die mee aan het ontstaan ligt van het gekende Chinees museum op de Ninoofsesteenweg 548, 1070 Brussel (te bezichtigen op afspraak: 02.526.14.00). Hij schilderde, boetseerde, deed aan fotografie en maakte
Komen en gaan
geografische kaarten van China. Als leraar werkte hij mee aan de vorming van jonge Scheutisten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij legeraalmoezenier in de Belgische rangen. Meermaals las hij de mis voor koning Leopold III, die tegen de wil van zijn ministers, in het land was gebleven. Hij werd een bewonderaar en persoonlijke raadgever van de vorst. Hij richtte een verzetsgroep op: “Leopold Vindictive”. Geholpen door zijn technische kennis luisterde hij o.a. radiogesprekken van de Duitsers af. Legendarisch zijn de postduiven die naar Engeland vlogen met zeer gedetailleerde schetsen en informatie over de vijandelijke linies. Meer nog, hij herbergde Joden die aan de Nazis probeerden te ontsnappen. Al deze activiteiten waren geheim en zelfs veel van zijn medebroeders wisten niet waarmee hij zich bezighield. In die tijd waren er vele religieuze gemeenschappen bij wie Joodse kinderen zich schuilhielden. Ons huis in Jambes diende ook als schuilplaats voor Belgen die wilden ontsnappen aan verplicht werk in Duitsland. Op 1 mei 1942 werd hij verklikt door een man verkleed als bedelaar en door de Gestapo gearresteerd. Getuigenissen over pater Raskin in de gevangenis zijn ontroerend: “een ontwikkeld man, opbeurend, welsprekend, een steun en een voorbeeld”. In barak 4 van Esterwegen werd elke avond gezongen, Chinese verhalen verteld, gebeden, gebiecht. Op 31 augustus stond hij voor het “Opperste Volksgericht”. Een dag later werd hij zevenmaal veroordeeld wegens “fanatiek vijandige houding tegenover Duitsland”. Te Dortmund op 18 oktober 1943 om 18u43 viel de bijl van de guillotine.
Naar een artikel uit ‘Scheut en Famille’ (lijst afgesloten op 31 augustus 2013)
Kwamen op verlof :
Bouckaert Geert (Filippijnen) - Catteeuw Jaak (Indonesië) - De Vriendt Herman (Senegal) - D’Heedene Walter (U.S.A.) - Hoet Jan (Haïti) - Keirsbilck Gilbert (Indonesië) - Margot Antoon (Japan) - Ollevier Willy (Taiwan) Rommel Carlos (Kongo) - Schreurs Clem (Indonesië) - Staes Paul (Singapore) - Suykens Robert (Indonesië).
Keerden terug naar hun missie :
D’Heedene Walter (U.S.A.) - Feys Daniël (Kongo) - Lesage Mark (Filippijnen) - Margot Antoon (Japan) Obin Gilbert (U.S.A.).
SOS Scheut - kennismaking met een aanvaard project Project: ‘Tekemena-Espère’ Sinds enkele jaren help ik bij het opstarten en het tot stand brengen van een centrum voor kinderen in MweneDitu, Kasaï, Kongo. In dat land, waar de oorlog soms niet veraf is, leven veel kinderen in armoede en met aids. Er zijn veel straatkinderen die aan hun lot worden overgelaten, met agressie, diefstal, verkrachting en prostitutie als gevolg.
Ze besloten een huis te bouwen voor weeskinderen en kinderen uit moeilijke gezinnen en om hun zo een thuis te bieden in hun groei naar volwassenheid. Ook zorgen ze er voor de opvoeding en vorming van die kinderen. De bouw is begonnen in januari 2012, maar om het project af te werken hebben wij nog wat financiële steun nodig.
Félicien Ilunga Sabwe, cicm, pastoor in Aische-en-Refail
Een kleine groep Belgische vrienden ging een partnership aan met missionarissen en religieuzen in Kasaï.
Wie dit project wil steunen, kan storten op SOS Scheut – Ontwikkelings – Samenwerking – Brussel: IBAN: BE82 0000 9019 7468 BIC: BPOTBEB1: Bij iedere storting het projectnummer vermelden: 11 243 002 en de naam van het project: ‘Tekemena-Espère’. Er kan een attest verkregen worden.
Overleden familieleden van confraters Oostakker, 25.04.13: Mvr. Edith Van Kerkhove, zus van Daniël (Japan). Aartrijke, 13.06.13: Dhr Alain Descamps, schoonbroer van Gaby Allemeersch († 1974). Menen, 21.06.13: Dhr Roger Berten, vader van Serge († 1982). Vlamertinge, 21.06.13: Mvr. Paula Rabaut, schoonzus van Jacques Desmet (Kortrijk). Antwerpen, 12.07.13: Mvr. Madeleine Gillis, schoonzus van Roger Van de Walle (Japan). Zomergem, 15.07.13: Dhr Antoine Van Kerkhove, broer van Daniël (Japan). Sint-Niklaas, 19.07.13: Dhr Maurice Fivez, broer van Marc († 2006). Zonhoven, 25.07.13: Mvr. Maria Troncquo, schoonzus van Marcel Mestdagh (Rumbeke). Oostende, 26.07.13: Dhr Prosper Everaert, vader van Guido (Kortrijk). Helchteren, 27.07.13: Mvr. Gusta Mangelschots, schoonzus van Jozef († 2005) en Sylvain Breugelmans (Kessel-Lo). Hasselt, 27.07.13: Mvr. Marie-Anne Collon, moeder van Jan Roekaerts († 2005). Geluwe, 14.08.13: Dhr Gery Decock, broer van André (Brazilië) en schoonbroer van Urbain Ingelbeen (Torhout). Korbeek-Lo, 16.08.13: E.H. Louis Geysen, broer van Albert († 1984). Koningslo, 30.08.13: Dhr Joris Dierickx, broer van Frans (Zuun).
Scheutnieuws september - oktober 2013
7
Onze overledenen Onze overledenen De Geyter Michel Geboren in Handzame op 3 mei 1928. Eerste geloften op 1 november 1947. Missionaris in Kongo van 1957 tot 1966, in Haïti van 1967 tot 2007 en daarna in België. Overleden in Zuun op 26 juli 2013. Robert Van Daele Geboren in Temse op 12 december 1926. Eerste geloften op 8 september 1948. Priester gewijd op 29 juli 1951. Missionaris in Kongo van 1954 tot 1974 en daarna in België. Overleden in Zuun op 29 juli 2013. Albert Hahn Geboren in Cayeux-sur-Mer op 15 juni 1916. Eerste geloften op 8 september 1939. Priester gewijd op 2 augustus 1942. Missionaris in Kongo van 1946 tot 1974 en daarna in België. Overleden in Torhout op 7 augustus 2013.
Marcel Mathys Geboren in Ukkel op 28 december 1929. Eerste geloften op 1 mei 1950. Missionaris in Kongo van 1955 tot 2000 en daarna in België. Overleden in Leuven op 22 augustus 2013. Jaak Van Assche Geboren in Londerzeel op 6 oktober 1912. Eerste geloften op 8 september 1932. Priester gewijd op 2 augustus 1937. Missionaris in China vanaf 1938 en vanaf 1949 in Japan. Overleden in Himeji (Japan) op 1 september 2013.
Redactie : Romain Clement, Guido Everaert, Werner Lesage, Erik Maes, Marcel Peeters, Julien Vandevoorde, Frans Van Oudenhove, Nand Verhoeven Verantwoordelijke uitgever : Erik Maes, Missiehuis van Scheut, Ninoofsesteenweg 548, 1070 Brussel Bankrekening : Missiehuis van Scheut - Brussel, IBAN-code : BE34 4392 1002 4190, BIC-code : KREDBEBB, met de vermelding : “voor Scheutnieuws” Drukkerij-Uitgeverij Jan Verhoeven nv - Sint-Pieters-Leeuw
